PORTAL13

2012-10-15

Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

NOWOŚC I

14:06

Strona 1

wydawnicze

P

2/3 (13) 2012

o r t al

KWARTALNIK UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU

PL ISSN 1899-6965

okladka_1_4_13:Makieta 1

LUDZIE NAUKI Uniwersytetu Ekonomicznego we Wroc Wroc ł awiu

Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

www.wydawnictwo.ue.wroc.pl

Profesor Krzysztof Jajuga doktorem honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

okladka_2_3_13:Makieta 1

2012-10-15

13:53

Strona 1

Q u o d b o n u m f eli x f a ust u m f o r t u n a t u m q ue si t !

Uhonorowani uniwersyteckimi wyróżnieniami: prof. Witold Jurek i prof. Jan Sadlak

Zjazd Absolwentów, 29 września 2012 roku

marczyka i kolejny zjazd absolwentów WSH, WSE, AE i UE. Nie zabrakło w numerze relacji z zagranicznych podróży zawodowych. Zachęcamy także do nauki języków obcych. Nie uchylaliśmy się przed polemikami i refleksją. Mamy nadzieję, że ta różnorodność tematów ucieszy Państwa, tak jak nasze oczy cieszy wielobarwna polska jesień. Życzymy miłej lektury i do zobaczenia w zimowym numerze, który na pewno nie będzie ostatnim w historii świata.

Redakcja

Spis treści: Profesor Krzysztof Jajuga doktorem honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie Ekonomii uczmy się od kołyski Inauguracje 2012 PERSONALIA Jubileusz naukowy Profesora Jana Rymarczyka Nominacje naukowe Nasze sukcesy Odeszli KONFERENCJE OKNO NA ŚWIAT Egzaminy językowe w pigułce – język francuski My own company 2012 Servus in Österreich Summer School Poland − 5 edycja Marzenie studenta: a po studiach… wspaniała praca Jak żyć wspólnie – wielokulturowość i międzykulturowość Ekspatem byłem od zawsze FELIETONY, WYWIADY Chcemy być jeszcze lepsi Minął rok Nowy program studiów: MBA International Bussines DCINiE Słów kilka o sytuacji w polskim szkolnictwie wyższym Ochrona dorobku Giełda Pomysłów 2012 Student – Sport – Sukces UTW w Bolesławcu – 5 lat aktywności ABSOLWENCI Przyznano statuetki Kryształowego Alumnusa Pod żaglami uczelni…

Okruchy wspomnień Wspomnień czar…, nauki czar…

2 6 10 14 18 18 21 24 39 40 42 45 46 47 50 54 58 61 62 66 72 76 77 78 80 82 84 87

Kwartalnik Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu redaguje zespół:

Lucyna Wasylina (red. nacz.), Tamara Chorążyczewska Redakcja językowa: Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu Projekt graficzny: Beata Dębska e-mail: lucyna.wasylina@ue.wroc.pl, tamara.chorazyczewska@ue.wroc.pl tel. 71 36-80-945, 71 36-80-644 Redakcja zastrzega sobie prawo wyboru, dokonywania skrótów i poprawek stylistycznych w dostarczanych materiałach.

Wykorzystanie materiałów zawartych w piśmie tylko za zgodą redakcji.

Dziękujemy wszystkim autorom tekstów i zdjęć wykorzystanych w piśmie.

Zdjęcie Rafał Cygan

Portal

nr 2/3 (13) 2012

W NUMERZE

Szanowni Państwo Oddajemy w Państwa ręce jesienny numer „Portalu” opisujący ważne wydarzenia z życia uczelni od wiosennych wyborów nowego kierownictwa. To trzynasty numer pisma, nie poddajemy się jednak katastrofizmowi, wizji kryzysu gospodarczego, czy końca świata związanego z przebiegunowaniem Ziemi – po prostu robimy swoje, odnotowując rytm wydarzeń naszego akademickiego życia.

Rozpoczął się kolejny, już 66 rok akademicki na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu. Kampus uczelni zapełnili studenci gotowi do nowych wyzwań.

My zaś cieszymy się sukcesami naszych pracowników, w szczególności wyróżnieniem tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie dla prof. Krzysztofa Jajugi. Chwalimy się także nowymi obiektami uczelni oddanymi uroczyście w dniu inauguracji roku akademickiego: budynkiem Centrum Kształcenia Ustawicznego oraz nową biblioteką i czytelnią na jeleniogórskim Wydziale. Omawiamy projakościowy kierunek studiów, zapowiadamy utworzenie nowego Programu MBA. Naprawdę – są powody do radości. Optymizm rodzi także pamięć dobrych wydarzeń. Takimi z pewnością były jubileusz prof. Jana Ry-

Portal

Nakład 600 egz.

1

Profesor Krzysztof Jajuga doktorem honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

Zdjęcie Rafał Cygan

12 marca 2012 r. Senat Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie podjął decyzję o przyznaniu Profesorowi Krzysztofowi Jajudze tytułu doktora honoris causa w uznaniu Jego osiągnięć naukowych w dziedzinie metod klasyfikacji i analizy danych, w szczególności dotyczących procesów finansowych oraz za wkład w rozwój kadr naukowych na polskich uczelniach ekonomicznych. Uroczystość nadania zaszczytnego tytułu Profesorowi Krzysztofowi Jajudze odbyła się 28 czerwca 2012 roku w Krakowie.

Gości przybyłych na uroczystość przywitał w murach Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie JM Rektor prof. dr hab. Roman Niestrój. Promotorem doktoratu honoris causa był prof. dr hab. Józef Pociecha. Wygłaszając laudację z podziwem podkreślał szybkość kariery naukowej Krzysztofa Jajugi. W czerwcu 1992 r., w wieku 36 lat Krzysztof Jajuga – jako jeden z najmłodszych naukowców w historii nauk ekonomicznych w Polsce – otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych. W swej laudacji mówca podkreślił: Profesor Krzysztof Jajuga jest oddanym przyjacielem naszej uczelni. Dla pracowników Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie sporządził recenzje 10 prac doktorskich, 11 recenzji w przewodach habilitacyjnych oraz wiele recenzji dla Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. Profesor Jajuga zawsze służy pomocą w recenzowaniu. Wystąpienie prof. Józef Pociecha zakończył słowami:

2

Szanowny Panie Profesorze, Drogi Przyjacielu!

Szczerze gratulujemy Ci dotychczasowych osiągnięć naukowych. Podziwiamy Twoją pracowitość, aktywność naukową, organizacyjną i dydaktyczną. Dziękujemy za życzliwość względem naszej uczelni.

W uznaniu zasług dla rozwoju metod klasyfikacji i analizy danych, w szczególności dotyczących procesów finansowych, oraz za wkład w rozwój kadr naukowych na polskich uczelniach ekonomicznych proszę przyjąć największe wyróżnienie, jakie przyznaje Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie – tytuł doktora honoris causa.

Po wystąpieniach nastąpiła uroczysta promocja.

Recenzentami dorobku naukowego Profesora byli prof. dr hab. Andrzej Barczak i prof. dr hab. Waldemar Frąckowiak.

Sylwetkę prof. Krzysztofa Jajugi przybliżył zebranym dziekan Wydziału Zarządzania UEK – prof. Paweł Lula.

Pierwszą osobą, która złożyła gratulacje Uhonorowanemu był prof. Bogusław Fiedor, rektor Uniwersytetu

Portal

nr 2/3 (13) 2012

3 Zdjęcia Norbert Nowicki i Tamara Chorążyczewska

Ekonomicznego we Wrocławiu. Powiedział m.in.: Chciałbym podzielić się dwiema refleksjami. Pierwsza, dotyczy osoby prof. Krzysztofa Jajugi. Odczuwam wielką satysfakcję z faktu, że zaszczytne odznaczenie trafiło w ręce jednego z najwybitniejszych, najzacniejszych, najsympatyczniejszych profesorów i kolegów w kierowanej przeze mnie uczelni. Druga refleksja dotyczy bliskiej i wielowymiarowej współpracy, które nasze uczelnie prowadzą nie tylko na forum ekonomicznym. Dziękuję Ci Drogi Krzysztofie, że swoimi osiągnięciami, tak wspaniale przyczyniasz się do wzmacniania – na ekonomiczno-naukowej mapie Polski – pozycji i wizerunku Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu.

Podczas uroczystości odczytano listy gratulacyjne nadesłane, m.in. przez prof. Barbarę Kudrycką, minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego i prof. Tadeusza Kaczorka, przewodniczącego Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów.

Po wystąpieniach Profesor Krzysztof Jajuga powiedział: Dzień ten jest dla mnie szczególny. Tytuł doktora honoris causa jest najwyższą godnością, jaką może otrzymać pro-

fesor. Jest to dla mnie szczególnie ważne i miłe, że godność tę nadaje szczególnie mi bliska uczelnia, z którą współpracuję od ponad 30 lat. Prawie dokładnie dzisiaj mija 20 lat, od momentu kiedy prezydent Lech Wałęsa wręczył mi nominację profesorską.

Profesor Krzysztof Jajuga dziękował recenzentom, rektorom, osobom przybyłym na uroczystość. Dziękował również swoim mistrzom naukowym – prof. Stanisławie Bartosiewicz i prof. Marii Cieślak. Szczególne słowa podziękowania skierował w stronę rodziny, a przede wszystkim żony Teresy. Następnie prof. Krzysztof Jajuga stwierdziwszy, że obowiązkiem, a zarazem przyjemnością każdego nauczyciela akademickiego jest wykładanie przystąpił do swojego wykładu pt. Modele matematyczne na rynkach finansowych – kamień milowy czy narzędzie destrukcji?

Po wykładzie współpracownicy i przyjaciele długo gratulowali Profesorowi Jajudze – doktorowi honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.

Z recenzji prof. Andrzeja Stanisława Barczaka „Profesor Krzysztof Jajuga jest wybitnym naukowcem z wielkim dynamizmem, co przejawia się w ważnych wynikach badań oraz pracach w środowisku naukowym. Łączenie pasji badawczej z talentem i wielką pracowitością czyni Profesora Krzysztofa Jajugę uczonym, który jest liderem polskiego środowiska statystyków i ekonometryków.” „Profesor Krzysztof Jajuga jest pionierem w polskim piśmiennictwie naukowym w zakresie zastosowań bardzo zaawansowanych metod matematyczno-statystycznych w finansach.” „Olbrzymia wiedza o procesach finansowych, wysublimowanych metodach badawczych czyni z Profesora nauczyciela dla wszystkich, którzy tego chcą. Wielka empatia jaką posiada wobec wszystkich badaczy, doktorantów, studentów oraz zainteresowanych jest powodem ogromnego autorytetu, jakim cieszy się w środowisku polskich statystyków i ekonometryków, a także nowoczesnych finansów i ekonomistów.” „Można powiedzieć, że Profesor Jajuga to instytucja. Autor ogromnej ilości publikacji, promotor doktorów i habilitantów, organizator życia naukowego, wychowawca rzesz studentów.” „Szczęśliwi ci, którzy mieli okazję spotkać Profesora na swojej drodze. (...) Kontakty z Profesorem Krzysztofem Jajugą są zawsze owocne i przyczyniają się do postępu w nauce.”

Z recenzji prof. Waldemara Frąckowiaka „W bogatym całokształcie dorobku Profesora Krzysztofa Jajugi przebija się jego globalny wymiar w myśleniu, oddziaływaniu owoców uprawianej refleksji naukowej i kreowanych zmian w organizacji nauki, a zarazem lokalność pożytków czerpanych przez najbliższą Mu społeczność i zastosowań jego idei, projektów i inicjatyw.” „Prześledzenie głównych nurtów działalności Profesora Krzysztofa Jajugi i Jego bogatych dokonań prowadzi do konkluzji, że mamy do czynienia z jednostką ponadprzeciętną, wybitnym ekonomistą w ilościowych naukach ekonomicznych, w tym w nauce finansów.” „Profesor Krzysztof Jajuga jest naukowcem kompletnym. Spaja w sobie najlepsze cechy uczonego, nauczyciela i animatora społecznej praktyki naukowej. Jego kreatywne działania rozwijane w wielu kierunkach odznaczają się harmonią i wzajemnym przenikaniem, co na zasadzie efektów synergii pozwala Mu tworzyć rzeczy ważkie, trwałe, o znacznej doniosłości.”

4

nr 2/3 (13) 2012

Powszechnie znana jest międzynarodowa aktywność naukowo-badawcza Uhonorowanego. Profesor Krzysztof Jajuga przebywał kilkakrotnie na stażach zagranicznych; w ramach stypendium Fulbrighta przebywał w Stanford University, Department of Statistics (w latach 19811982). Profesor współpracuje z wieloma uczelniami w kraju i za ganicą. Kilkakrotnie w charakterze profesora wizytującego wykładał w: Swarthmore College, Swarthmore, Pennsylvania (1988), Stanford University, Department of Statistics (1988), Temple University, School of Business and Management, Philadelphia, Pennsylvania (1990), University of Richmond, Business School, Richmond, Virginia (1997).

Jest twórcą i kierownikiem programów edukacyjnych: Bachelor Studies in Finance i Master Studies in Finance. Profesor jest współtwórcą i redaktorem naczelnym pisma anglojęzycznego „Agrumenta Oeconomica” (wydawanego w Wydawnictwie naszej uczelni), które jako pierwsze czasopismo z zakresu nauk ekonomicznych odnotowywane zostało na liście filadelfijskiej.

Profesor aktywnie działa w stowarzyszeniach naukowych: Komitecie Statystyki i Ekonometrii PAN, Komitecie Nauk o Finansach PAN, Komitecie Nauk Ekonomicznych PAN, Radzie Sekcji Klasyfikacji i Analizy Danych PTS (SKAD), jest członkiem Prezydium i przewodniczącym Sekcji Nauk Ekonomicznych Centralnej Komisji ds.

Stopni i Tytułów, prezesem Zarządu CFA Society of Poland. Był czterokrotnie odznaczony Nagrodą Ministra, otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. W 2012 r. Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie nadał Profesorowi Krzysztofowi Jajudze tytuł doktora honoris causa.

Zdjęcie Norbert Nowicki

Profesor zw. dr hab. Krzysztof Jajuga jest wybitnym członkiem wrocławskiej szkoły metod ilościowych, zbudowanej dzięki wieloletniej pracy naukowej i organizacyjnej prof. Zdzisława Hellwiga (także uhonorowanego tytułem doktora honoris causa Akademii Ekonomicznej w Krakowie) i prof. Stanisławy Bartosiewicz, która była promotorem Jego pracy doktorskiej.

Zainteresowania naukowe profesora obejmują dwa obszary dotyczące: statystycznej i ekonometrycznej analizy danych wielowymiarowych oraz mechanizmów funkcjonowania rynków finansowych i analizy ryzyka finansowego z zastosowaniem modeli matematycznych.

Droga naukowa prof. Krzysztofa Jajugi jest ściśle związana z naszą uczelnią. Tu, w 1979 r. ukończył studia na kierunku cybernetyka ekonomiczna i informatyka i rozpoczął pracę w Instytucie Zarządzania Finansami w Katedrze Inwestycji Finansowych i Zarządzania Ryzykiem na Wydziale Zarządzania i Informatyki. Tu, piastował liczne stanowiska: w latach 1990-1996 był kierownikiem Katedry Ekonometrii, w okresie 19962006 – kierownikiem Katedry Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń, obecnie jest kierownikiem Katedry Inwestycji Finansowych i Zarządzania Ryzykiem (od 2006 roku) oraz dyrektorem Instytutu Zarządzania Finansami (od 1999 roku). W latach 1993-1999 pełnił funkcję prorektora ds. Rozwoju i Współpracy z Zagranicą.

W 1982 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych (praca pt. Metody analizy wielowymiarowej w ilościowych badaniach przestrzennych), w 1987 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W czerwcu 1992 r., w wieku 36 lat otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.

Portal

5

E konomii

uczmy się od kołyski

rozmowa z profesorem Krzysztofem Jajugą Modelowanie matematyczne oraz rynek finansowy – to dwa obszary zainteresowań naukowych Pana Profesora. Zachęca Pan do zbliżenia teorii i praktyki.

O tym właśnie chciałabym porozmawiać.

Modele matematyczne na rynkach finansowych – kamień milowy czy narzędzie destrukcji? Tak zatytułował Pan swój wykład wygłoszony na uroczystości nadania Panu tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Czy to była prowokacja?

Rozwój narzędzi matematycznych stosowanych do opisu rynków finansowych nastąpił w ostatnim pięćdziesięcioleciu. Ale intensyfikacja ich wykorzystania przypada na okres ostatnich dwudziestu kilku lat. W mojej ocenie to dobry kierunek rozwoju nauki – to takie kamienie milowe w ekonomii. Warto przypomnieć, że kilka Nagród Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych przyznano właśnie twórcom modeli finansowych o matematycznym podłożu. Okazało się dość szybko, że każdy model ma swoje ograniczenia w zastosowaniu i może stać się narzędziem prowadzącym do strat. Wiele modeli tworzono dla normalnych warunków funkcjonowania rynku. Kiedy na tym rynku zaistniały ekstremalne sytuacje, szoki o dużej skali – to nie sprawdziły się modele klasyczne. Fachowcy o tym wiedzą, a jednak wygodnictwo, czy też brak profesjonalizmu, przeszkodziło w stosowaniu modeli właściwych w okresach kryzysu. Należy pamiętać np. o teorii wartości ekstremalnych, która może być w takich sytuacjach stosowana. Trzeba mieć na uwadze, że wydarzenia, których prawdopodobieństwo jest bardzo małe, np. tsunami, atak na World Trade Center – kiedy już się wydarzą, powodują wielkie straty. Podobna uwaga dotyczy wydarzeń ekstremalnych na rynkach finansowych.

Dlaczego mówimy o boomie teorii rynków finansowych w ostatnich pięćdziesięciu latach?

Mówię tu głównie o zjawiskach występujących na światowych rynkach. Polska przed 1990 r. była pustynią finansową. Obecnie jesteśmy mocno związani ze zjawiskami światowymi i wiele narzędzi matematycznych stosowanych na światowych rynkach możemy wykorzystywać. Jednak musimy pamiętać o podstawowym warunku – trzeba rozumieć, w jakim obszarze działają takie modele. Jeśli ich nie rozumiemy, to mamy dwie drogi: albo je dogłębnie poznać, albo ich nie stosować.

6

Mówi Pan Profesor o braku profesjonalizmu, braku zrozumienia tematu rynków finansowych. Jak zwykli ludzie, myślący o emeryturze, szukający sposobów, by pomnożyć z trudem uzbierane oszczędności, mogą stać się świadomymi uczestnikami rynku finansowego? Pan Profesor mówił, że duża część aktywów, którymi się obraca na rynkach finansowych, jest własnością gospodarstw domowych.

To prawda. Wszelkie zawirowania najmocniej uderzają w gospodarstwa domowe, czyli w podatników (tych od PIT). Tak jest wszędzie, w Polsce, w Stanach Zjednoczonych, na świecie. To właśnie najuboższe gospodarstwa i klasa średnia – budująca biznes – tracą najwięcej w sytuacjach kryzysowych. Bogaci dadzą sobie radę. Brak reform emerytalnych, nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie, pociągnie za sobą konsekwencje dla gospodarstw domowych. Będziemy musieli płacić większe składki, a i tak będziemy mieli mniejsze emerytury.

Czy ma Pan Profesor propozycje zintensyfikowania edukacji ekonomicznej „dla ludu”? Jaka powinna być rola uczelni ekonomicznych w popularyzacji tej wiedzy?

Osoby zawodowo niezwiązane z działalnością finansową możemy na kilkugodzinnych kursach nauczyć podstawowych pojęć. Jednak duża część społeczeństwa z różnych powodów nie chce się uczyć, gdyż uważa, że zna się i na medycynie, i na polityce, i na ekonomii.

Po prostu wiedza ekonomiczna dla wielu nie jest „sexy”, nie jest interesująca. Ludzie nie chcą czytać długich artykułów, napisanych niełatwym językiem. Media także nie są zainteresowane prezentowaniem tej tematyki, gdyż łatwiej zrobić audycję, gdy ktoś straci fortunę, gdy wybuchnie afera.

Ależ Panie Profesorze, ekonomia jest sexy, jest ciekawa. Ile to już pokoleń bawi się, grając w „Monopoly”, emocjonuje się, inwestując w działki, hotele i stacje benzynowe. Każdy chciałby być inwestorem...

No właśnie, ludzie lubią grać. Dlatego nasza giełda także przypomina kasyno. Ludzie podejmują decyzje bez analizy, emocjonalnie, jest w tych działaniach dużo z hazardu.

Mam nadzieję, że kolejne pokolenie młodych będzie bardziej świadome ekonomicznie. Myślę, że w szkołach

Portal

nr 2/3 (13) 2012

powinien być wprowadzony nowy przedmiot pod nazwą finanse osobiste. Młodzi ludzie, w wieku 20 lat powinni już umieć budować swój plan finansowy. Podczas zajęć tłumaczę studentom, że muszą myśleć przyszłościowo nawet teraz, mając 20 lat. Po studiach – praca przez 40 lat, a potem kolejne 30 lat życia na emeryturze. Kto sfinansuje im emeryturę? Z pewnością nie ZUS. Dlatego muszą się nauczyć planowania swojej przyszłości pod kątem zabezpieczenia finansowego. Aby to zrobić samemu, trzeba mieć wiedzę na ten temat.

wszystkie punkty umowy. Dzisiaj tak jest – reklama nie o wszystkich niuansach nas informuje. Dlatego, jeśli ktoś nam przedstawia bardzo atrakcyjną ofertę, to trzeba się zastanowić, dla kogo naprawdę jest ona atrakcyjna.

Obietnice tanich pożyczek, wysokich oprocentowań są bez pokrycia. Takie oferty są atrakcyjne dla tych, którzy je oferują, a nie dla klientów. Musimy się nauczyć liczyć, szacować, planować. Bez matematyki nie ma planów finansowych. Ale budowanie nowej świadomości ekonomicznej to jest oczywiście długi proces.

Czy przedstawiciele nauki mogą mieć wpływ na decyzje Ministerstwa Edukacji Narodowej? Czy możliwe jest wspólne budowanie nowych programów nauczania?

Będziemy się starać. Bardzo chciałbym, aby tak się stało, gdyż programy edukacji na różnych poziomach nie są spójne. Będą podejmowane próby rozszerzenia edukacji finansowej. Sam jestem tego propagatorem.

Uważam, że to może być duża wartość dodana. Ale podkreślam – starsze pokolenie nie jest zainteresowane pogłębianiem wiedzy ekonomicznej. Interesuje się nią w momencie, gdy dochodzi do straty – pada AmberGold, pieniądze ulokowane gdzie indziej nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Moja propozycja: przy podejmowaniu decyzji o własnych finansach proszę radzić się niezależnych specjalistów.

Jaka powinna być rola państwa w przypadku takich instytucji jak AmberGold?

Nie można oczekiwać, że państwo będzie uświadamiać obywateli w kwestii wyboru sposobu oszczędzania. Podkreślę raz jeszcze – reklama finansowa nie jest do końca wiarygodna. Przy podejmowaniu decyzji o swoich oszczędnościach trzeba „drążyć” temat, poczytać na różnych stronach w Internecie opinie, komentarze, diagnozy i analizy. Jest kilka rzetelnych portali z informacjami o rynku, ale oczywiście trzeba mieć podstawową wiedzę, znać sens pojęć: co to jest zwrot, jak się mierzy ryzyko. To dość skomplikowana wiedza, dlatego tylko niewielka część zainteresowanych rozumie zjawiska zachodzące na rynkach finansowych. Niestety, cała dekada pomniejszania wagi matematyki (wycofanie tego przedmioty z matury) spowodowała, że kultura matematyczna w Polsce wyraźnie podupadła. Na szczęście matematyka wróciła na swoje miejsce, ale całe jedno pokolenie ma deficyt wiedzy matematycznej. Dlatego zainteresowanych lokowaniem oszczędności zachęcam do porady u doradcy finansowego, ale niezależnego (czyli nie sprzedawcy produktów danej instytucji finansowej).

Wspomina Pan Profesor przykład upadku AmberGold.

Kto zawinił? Czy nieświadomi zasad ekonomicznych mali „inwestorzy”?

Ewidentnie wina jest po stronie tego oszusta. KNF podał informację. Być może ta informacja o niewiarygodności AmberGold mogła być bardziej upowszechniona, nie tylko na stronach KNF-u. Ale niezależnie od tego, należy zawsze zachować ostrożność przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych. Niestety, dość szybko zapominamy o podobnych przypadkach, np. o Bezpiecznej Kasie Oszczędności, „banku” Lecha Grobelnego, który obiecywał wysokie oprocentowanie. Wyjeżdżając za granicę w czerwcu 1990 r., nie pozostawił nikomu pełnomocnictw do prowadzenia tego przedsiębiorstwa. Zaginął bez wieści na wiele miesięcy. Chcąc odzyskać swoje pieniądze, ludzie przypuścili szturm na BKO. W tym parabanku ulokowało swoje oszczędności ok. 11 tys. Polaków (szacowano je przed denominacją na 25-26 mld starych złotych). Syndyk wypłacił wierzycielom ok. 7 mld starych zł, nie pokrywając nawet połowy sumy ulokowanych przez nich środków. Jeszcze raz przestrzegam – im bardziej atrakcyjna oferta, tym powinniśmy być bardziej ostrożni. Nie ma wysokiego zwrotu bez wysokiego ryzyka.

Zachęcam, aby bardzo ostrożnie, sceptycznie reagować na reklamy finansowe (a być może w ogóle nie reagować). Nie mówię o reklamach renomowanych instytucji finansowych – jednak zawsze należy wnikliwie czytać

Podczas wykładu zwrócił Pan Profesor uwagę na brak etyki zawodowej u osób mylnie nazywanych doradcami finansowymi, gdyż są to w rzeczywistości sprzedawcy pewnych produktów finansowych. Ich celem jest zdobycie prowizji za sprzedaż oferty, a nie dobro klienta.

Aby zostać zawodowym doradcą inwestycyjnym, trzeba zdobyć licencję (np. licencję doradcy inwestycyjnego lub jeszcze lepiej słynny certyfikat CFA – Chartered Financial Analyst). Również doradca finansowy powinien się legitymować międzynarodowym certyfikatem.

Dotychczas rzeczywiście mieliśmy kontakt z sprzedawcą produktów banku. Natomiast doradca finansowy powinien być niezależny, niepowiązany z żadnym bankiem czy zakładem ubezpieczeń. Taki doradca powinien zbudować plan finansowy, analizując profil klienta, ustalając jego cele: czy to ma być inwestycja w dom, emeryturę, dzieci. Na podstawie terminów realizacji powinien dopasować inwestycje, a następnie aktualizować plan finansowy. Tego typu analizy uczymy na studiach, to nie jest trudne.

7

W ramach Dolnośląskiego Festiwalu Nauki pracownicy naszej uczelni przygotowali wydarzenie pt. „Modelowanie kursów walutowych, czyli jak bezpiecznie inwestować na rynku Forex”. Młodzież jest zainteresowana tego typu działaniami i giełdą. Jak Pan sądzi – dlaczego?

Młodzi mają wolny czas, a Forex wymaga czasu. To prawda – potencjalnie w krótkim okresie można zarobić, gdyż Forex jest prosty w obsłudze, ale nie jest wcale taki łatwy w analizie. Ja jestem zwolennikiem narzędzi długoterminowych. Jednak większość ludzi traci na Foreksie.

Czy uważa Pan, że nasz rząd wspiera giełdę?

Czy nasz rząd lubi giełdę? Trzeba by doprecyzować pytanie – który rząd? Nasza giełda funkcjonuje ponad 20 lat. Rynek kapitałowy zaczął się formować w 1989 roku.

Wtedy rządzący bardzo przychylnie odnosili się do budowania giełdowej infrastruktury. Przedstawiciele ekipy rządzącej sprzyjali budowie bezpiecznego i w miarę dobrze uregulowanego rynku akcji. Powoli i ostrożnie wprowadzano nowinki. Przez lata toczyła się dyskusja, dlaczego tak długo wprowadzano instrumenty pochodne, a ja uważam, że to były właściwe decyzje. Trudno ocenić, czy kolejne rządy lubiły giełdę. W 2001 r. wprowadzono podatek od zysków kapitałowych, który dotyczy nie tylko giełdy. Czy może zostać zmniejszony, zlikwidowany? Obawiam się, że nie. To są tylko przedwyborcze obietnice. Realna restrukturyzacja systemu podatkowego będzie możliwa, jeśli poprawi się sytuacja finansowa budżetu państwa. Ale kiedy to nastąpi?

Jak Unia Europejska chroni swych obywateli przed praktykami parabanków?

Parabanki są instytucjami podobnymi do banków: oferują depozyty, udzielają np. kredytów, które są tu pożyczkami, nie podlegają jednak prawu bankowemu. Kasy SKOK też są parabankami. W Stanach Zjednoczonych istniały S&L (Savings and Loan Association), czyli stowarzyszenia oszczędnościowo-pożyczkowe. Wiele z nich Dużo uwagi w swoim wykładzie poświecił Pan Profeupadło pod koniec lat osiemdziesiątych, gdyż nie były sor roli mediów w kształtowaniu kultury finansowej. profesjonalnie zarządzane. Dlatego regulacje prawne Uważam, że to bardzo ważne zagadnienie zarówno są potrzebne, żeby stworzyć warunki do bezpiecznego na polskim, jak i na światowym podwórku. Media, od lat działania. Przeregulowanie jest jednak niedobre. dziewięćdziesiątych, są zainteresowane kreowaniem Istnieją dyrektywy unijtrendów. Reklamodawne, do których stopniocy, a szczególnie reklaPrzyczyną kryzysów finansowych są głównie: wo się dostosowujemy, modawcy finansowi, • szkodliwe systemy motywacyjne, czasem z pewnym opóźsą bardzo dobrym klien• brak pokory i pamięci, nieniem. Jedna z dytem, z którego media • wiara w krótkoterminowe trendy, rektyw (MIFID), mówi, nie zrezygnują. Przekaz • zachowania stadne, kreowane przez media. że instytucja finansowa idzie więc w świat. Osotypu bank, ma obowiąby, zwłaszcza starsze, zek sprawdzenia, czy dany produkt odpowiada profilowi mają zaufanie do ekspertów występujących w telewizji. klienta. Powinna więc podczas rozmowy z klientem po- Rynek medialny musi się zmienić, gdyż młode pokoleinformować go o ryzyku. U nas takich procedur jeszcze nie nie szuka już informacji w telewizji, ale na portalach powszechnie nie wprowadzono. Na przykład jeśli osoba w Internecie. Nie jestem specem od futurystycznych wina 5 lat przed emeryturą chce zainwestować w produkt zji, chociaż nie tak dawno poproszono mnie o prognozę strukturyzowany, który nie ma gwarancji kapitałowej, tego, jaka będzie bankowość za 20 lat. Przypomniałem to w mojej opinii decyduje się na produkt niewłaściwy wtedy sobie rok 1990 i pomyślałem, że w minionych 20 (chyba że decyzja dotyczy zaledwie 5% jej portfela). latach nastąpiły ogromne, nieprzewidywalne wcześniej Myśląc o inwestowaniu, musimy brać pod uwagę dwa zmiany. Niezwykle trudno więc przewidzieć, co będzie czynniki: inflację i wzrost cen usług medycznych. Po- w 2030 roku. Świat będzie inny, powstanie jakaś mobilwinniśmy być świadomi, że po osiągnięciu wieku eme- na aplikacja do zarządzania finansami, a może będziemy rytalnego, dzięki lepszym warunkom życia i rozwijającej mieli wszczepiony jakiś chip? W mojej prognostycznej się medycynie, będziemy żyć jeszcze średnio 20-30 lat. ocenie: jeśli sektor finansowy się nie zreformuje, nie skuKoszty specjalistycznego leczenia będą niemałe. Nie na- pi się na potrzebach indywidualnego klienta – to może leży oczekiwać, że te potrzeby zaspokoi państwo. Po- tracić w przyszłości. Ciągle jeszcze dominuje rynek prodobna uwaga dotyczy ZUS. Naszego systemu repartycyj- duktu i producenta, a nie konsumenta. Ale to musi się nego nie da się na razie zastąpić systemem kapitałowym. zmienić, gdyż końcowym odbiorcą jest gospodarstwo Chociaż istnieją na świecie – np. w Norwegii – tzw. So- domowe. Bardzo duża część bogactwa jest zgromavereign Wealth Funds, gdzie z funduszy państwowych dzona właśnie w gospodarstwach domowych. Mówimy płaci się emerytury, a same fundusze są zarządzane pro- tu oczywiście o pewnej średniej światowej. Obserwufesjonalnie na rynkach finansowych. Przede wszystkim jemy też pogłębianie się różnic między najbogatszymi a pozostałą częścią społeczeństwa. Takie zjawisko może są inwestowane.

8

być niebezpieczne, gdyż może doprowadzić do niepokojów społecznych.

Wykład Pana Profesora porusza temat związków ekonomii z innymi naukami, m.in. psychologią. Mówił Pan: „Nauka o finansach, oprócz tradycyjnie stosowanych narzędzi pochodzących z matematyki, ekonomii, zarządzania i psychologii, uwzględniać będzie takie dyscypliny, jak: socjologia, biologia, kulturoznawstwo (rynki finansowe są globalne, ale też obdarzone specyfiką lokalną – choćby przykład finansów islamskich) ”.

Oczywiście ekonomia nie funkcjonuje bez innych nauk: matematyki (narzędzi matematycznych, które pozwalają wyliczyć pewne scenariusze), socjologii, nowych technologii. Trzeba przewidywać, szukać rozwiązań, np. gdy zdarzy się atak na system finansowy w cyberprzestrzeni – to zupełnie realne zagrożenie, a szkody będą nieobliczalne. Tych aspektów jest naprawdę bardzo wiele.

Portal

nr 2/3 (13) 2012

W co więc inwestować, Panie Profesorze? W co inwestować? Jak żyć?

Zachęcam do powrotu do moralnych wartości, do rozsądnej oceny informacji, pamięci porażek, pokory, oraz świadomości, że rynki finansowe są obarczone ryzykiem.

Trzeba podejmować decyzje świadomie, z określoną wiedzą. Bo tylko wtedy nie damy się oszukać. Jestem przeciwnikiem myślenia krótkoterminowego i filozofii „tu i teraz”. Spokojną, bezpieczną przyszłość budujmy, inwestując długoterminowo. Oczywiście, ktoś powie: w długim okresie wszyscy odejdziemy z tego świata (tak zresztą mówił klasyk). To prawda, ale na świecie pozostaną nasze dzieci i wnuki, o których powinniśmy myśleć.

Dziękuję za rozmowę Tamara Chorążyczewska Zapraszamy do lektury wykładu Profesora Krzysztofa Jajugi zamieszczonego na stronie internetowej naszego pisma

Zdjęcie z zasobów Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie

9

I NAUGURACJE 2012

3 października 2012 roku we Wrocławiu uroczyście zainaugurowaliśmy 66. rok akademicki na naszej uczelni. Inaugurację poprzedziła uroczystość otwarcia najnowszego budynku Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu – Centrum Kształcenia Ustawicznego, usytuowanego przy ulicy Kamiennej.

Inauguracji oraz otwarciu nowego obiektu towarzyszyła wystawa pt. „Powróćmy jak za dawnych lat w zaczarowany studiów świat...”, przygotowana przez Archiwum Uniwersytetu Ekonomicznego z okazji Zjazdu Absolwentów i 65-lecia uczelni.

O twarcie Centrum

Kształcenia Ustawicznego

JM Rektor prof. Andrzej Gospodarowicz i dyrektor Skanska SA Piotr Wesołowski, oraz Bolesław Mydłowski (w środku)

Wstęgę przecinają: wicekanclerz Andrzej Idzikowski, projektant obiektu Piotr Renke, prof. Bogusław Fiedor, dyrektor Piotr Wesołowski, prof. Witold Jurek i kanclerz Edward Bratek

Goście uroczystości

10

Program inauguracji kolejnego roku akademickiego obejmował uroczystość oficjalnego przekazania do użytku nowego obiektu, który otrzymał nazwę Centrum Kształcenia Ustawicznego. Przybyłych gości w holu budynku powitał JM Rektor prof. Andrzej Gospodarowicz.

Następnie głos zabrali prof. Bogusław Fiedor, rektor naszej uczelni w latach 2005-2012 (pomysłodawca projektu unowocześnienia i podniesienia organizacyjnego poziomu kształcenia na studiach niestacjonarnych i podyplomowych, pod jego kierownictwem realizowany był cały cykl budowy) oraz kanclerz Edward Bratek. Były serdeczne podziękowania dla prof. Witolda Jurka, wiceministra resortu nauki i szkolnictwa, za wsparcie dla tej inwestycji uzyskane od Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Rektor prof. Bogusław Fiedor i kanclerz Edward Bratek z uznaniem mówili także o współpracy z wykonawcą obiektu − przedsiębiorstwem Skanska, znakomicie wywiązującym się z terminów zapisanych w umowie. Były także słowa podziękowania kierowane do pracowników pionu technicznego uczelni, z wielkim zaangażowaniem uczestniczących w całym procesie budowy i wyposażania CKU. Podczas oficjalnych przemówień wystąpili również Piotr Wesołowski, dyrektor Oddziału Budownictwa Ogólnego Skanska SA we Wrocławiu, i Piotr Renke, projektant tego okazałego budynku. Dziękując za możliwość uczestniczenia w realizacji tej inwestycji, podkreślali, że przekazaniu obiektu do eksploatacji towarzyszy radość i satysfakcja zawodowa.

Po przecięciu wstęgi odbył się spacer po pięknym, nowoczesnym budynku mieszczącym 22 sale dydaktyczne oraz nową aulę, w której miały miejsce główne uroczystości inauguracji.

Rok 2012 jest rokiem zmiany władz Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. Rozpoczynający rządy JM Rektor prof. Andrzej Gospodarowicz wygłosił przemówienie inauguracyjne, w którym precyzyjnie wypunktował zadania czekające uczelnię, szanse i zagrożenia.

JM Rektor podkreślał, że uczelnia ekonomiczna, chcąc osiągnąć założone cele strategiczne, musi adaptować się do otoczenia, obecnie tak szybko się zmieniającego. Konieczna jest modernizacja planów i programów studiów na kierunkach już istniejących, niezbędne jest tworzenie

Portal

nr 2/3 (13) 2012

− w ścisłej współpracy z praktyką gospodarczą − nowych kierunków. Ważne jest dalsze rozszerzanie współpracy z przedsiębiorstwami w zakresie badań naukowych i działalności eksperckiej oraz ściślejsze współdziałanie z władzami wojewódzkimi, a także z władzami samorządowymi powiatów i gmin Dolnego Śląska. Nowym pomysłem jest utworzenie Centrum Samorządowego, mającego być zapleczem naukowym dla samorządów.

Ponieważ wśród pracowników naukowych jest grupa osób, która zajmuje się tą problematyką, warto wykorzystać ten naukowy potencjał. Profesor Gospodarowicz podkreślał także konieczność pogłębiania współpracy z uczelniami Wrocławia − ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym daje możliwość (art. 31) tworzenia między uczelniami, na podstawie umowy, wspólnych centrów naukowych oraz jednostek międzyuczelnianych i jednostek wspólnych. Kończąc inauguracyjne wystąpienie, JM Rektor życzył całej społeczności studenckiej znakomitych wyników w nauce, radości z tego tytułu oraz odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu studenckim i innych formach aktywności. Wszystkim pracownikom uczelni: profesorom i nauczycielom akademickim, pracownikom

biblioteki i służb informacyjnych, administracji i obsługi życzył sukcesów zawodowych i radości z ich osiągania.

Prorektor ds. nauki prof. Wanda Kopertyńska odczytała list minister Barbary Kudryckiej.

Chwilą ciszy uczczono pamięć osób, które w minionym roku akademickim odeszły na zawsze.

Następnie prorektor ds. współpracy z zagranicą prof. Bogusław Fiedor przedstawił sprawozdanie podsumowujące miniony rok akademicki.

Podczas uroczystości uhonorowano medalem Zasłużony dla Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu prof. dr. hab. Witolda Jurka, wieloletniego współpracownika naukowego i przyjaciela naszej uczelni i prof. Jana Sadlaka (absolwenta 1968 r.) nagrodą Kryształowy Alumnus – za całokształt dokonań życiowych. Natomiast Beata Pawłowicz, Dolnośląska Kurator Oświaty, wręczyła Medale Komisji Edukacji Narodowej przyznane pracownikom uczelni: prof. dr hab. Małgorzacie Gablecie, prof. dr. hab.

Walentemu Ostasiewiczowi i dr. Mariuszowi Kotarbie.

Tradycyjnie już prorektor ds. dydaktyki – w tym roku po raz pierwszy w nowej roli prof. Edmund Cibis – odebrał ślubowanie od kandydatów na studentów. Aktu hono-

Profesor Witold Jurek uhonorowany medalem Zasłużony dla Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

Profesor Jan Sadlak uhonorowany nagrodą Kryształowy Alumnus

11

Zdjęcia Stanisław Dziągwa

Medale Komisji Edukacji Narodowej otrzymali: prof. Małgorzata Gableta, Aktu immatrykulacji dokonali rektor prof. Andrzej Gospodarowicz prof. Walenty Ostasiewicz i dr Mariusz Kotarba i prorektor prof. Edmund Cibis

rowej immatrykulacji dokonał JM Rektor prof. Andrzej Gospodarowicz. W czasie uroczystości miłe chwile przeżywali również najlepsi absolwenci studiów pierwszego i drugiego stopnia. Dyplomy uznania za najlepszą średnią ocen otrzymali: mgr Anna Czech (ZIiF), mgr Beata Dominiak (ZEiT), mgr Bożena Gabriela Kunz (NE), mgr inż. Ewelina Joanna Olech (IE) oraz absolwenci studiów pierwszego stopnia Barbara Machocka-Lis (NE), inż.

Anna Rokitnicka (IE), Marek Stępień (ZIiF) i Marcelina Szklarek (ZEiT).

Uczestnicy uroczystości wysłuchali wystąpień prezesa Stowarzyszenia Absolwentów WSH, WSE, AE i UE prof.

Andrzeja Kalety oraz przedstawicielki Samorządu Studentów Agnieszki Beck.

Wykład inauguracyjny pt. „Akademickie szkolnictwo ekonomiczne w Polsce: stan obecny i perspektywy” wygłoszony przez prof. Witolda Jurka, zawierający wiele pytań o przyszłość kształcenia ekonomicznego, rozpoczął kolejny rok akademicki.

Oprawę muzyczną przygotował chór Ars Cantandi pod dyrekcją Anny Grabowskiej-Borys.

*** Zapewne każdy z uczestników uroczystości zastanawiał się jaki będzie 66 rok akademicki – dla niego, dla uczelni?

Redakcja Portala będzie starała się uczestniczyć w wydarzeniach, które Państwo zorganizujecie – będziemy zobowiązani za współpracę.

Inauguracja na Wydziale Ekonomii, Zarządzania i Turystyki 28 września 2012 roku Wydział Ekonomii, Zarządzania i Turystyki po raz 44. zainaugurował rok akademicki w Jeleniej Górze. Przybyłych na uroczystość powitał dziekan Wydziału prof. dr hab.

Marek Walesiak. Wśród gości byli przedstawiciele władz administracyjnych i samorządowych regionu, przedstawiciele środowisk akademickich, w tym uczelni zagranicznych, przedstawiciele pracodawców z firm i instytucji współpracujących z uczelnią i zatrudniających naszych absolwentów oraz przedstawiciele szkół ponadpodstawowych. Licznie przybyli pracownicy naukowo-dydaktyczni oraz studenci i absolwenci.

Zgodnie z wieloletnią tradycją w uroczystości inauguracji uczestniczyli także przedstawiciele kierownictwa uczelni. Po raz pierwszy uroczystość inauguracji poprowadził prof. zw. dr hab. Andrzej Gospodarowicz, rektor Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu w kadencji 2012-2016. Rektorowi towarzyszyli: prof. zw. dr hab.

Bogusław Fiedor, prorektor ds. współpracy z zagranicą, prof. dr hab. inż. Edmund Cibis, prorektor ds. dydaktyki, dr hab. Ryszard Brol, prof. UE, prorektor ds. promocji i rozwoju uczelni oraz dr hab. Marek Łyszczak, prof. UE, dziekan Wydziału Nauk Ekonomicznych, dr hab. Janusz Łyko, prof. UE, dziekan Wydziału Zarządzania, Informa12

tyki i Finansów, kwestorzy mgr Krzysztof Małys i mgr Teresa Trocewicz-Białek.

Po oficjalnych powitaniach wystąpił rektor prof. Andrzej Gospodarowicz, prezentując opinię na temat wyzwań czekających społeczność akademicką w najbliższych latach. Podziękował pracownikom Wydziału EZiT – zaangażowanym w przygotowanie projektu nowych działań organizacyjnych i merytorycznych, mających zaktualizować profil edukacyjny, dostosowując go do potrzeb zgłaszanych przez samorządy regionu. Następnie dziekan prof. Marek Walesiak podsumował osiągnięcia i sukcesy pracowników w minionym roku akademickim.

Dziekan przypomniał, że od 8 marca 2012 roku wydział funkcjonuje pod nazwą Wydział Ekonomii, Zarządzania i Turystyki, odzwierciedlającą dyscypliny naukowe i nurty dydaktyczne realizowane przez kadrę wydziału. Profesor Marek Walesiak poinformował o programie restrukturyzacji i rozwoju wydziału, o planach edukacyjnych związanych z przygotowaniem nowego kierunku kształcenia, uwzględniającego sygnalizowane już od pewnego czasu potrzeby regionu, aby kształcić kadry m.in. dla turystyki.

Pierwszych studentów na nowy kierunek wydział planuje przyjąć już w następnym roku akademickim. Natomiast w bieżącym roku wydział rozpoczyna kształcenie na stacjonarnych studiach doktoranckich (od roku akademickiego 2007/2008 wydział prowadzi niestacjonarne studia doktoranckie z dziedziny nauk ekonomicznych w dyscyplinie ekonomia i kształci na nich obecnie 64 doktorantów).

Dziekan, dziękując pracownikom za trud włożony w pracę naukową, dydaktyczną i administracyjną, przypomniał, że 100 pracowników naukowych zatrudnionych na wydziale opublikowało 390 pozycji naukowych i realizowało 11 projektów badawczych finansowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Po wystąpieniach władz uczelni odbyły się promocje na stopień doktora i doktora habilitowanego. Tytuły doktora habilitacyjnego uzyskali dr Elżbieta Sobczak i dr Marek Szajt, a aktu promocji doktorskiej mgr. Tomasza Kołakowskiego dokonał promotor prof. dr hab. Lech Kurowski.

Następnie odbyło się pasowanie nowo przyjętych studentów.

Kolejnym uroczystym punktem programu było odczytanie listy osób, którym rektor Uniwersytetu Ekonomicznego przyznał nagrody indywidualne za osiągnięcia naukowe, dydaktyczno-wychowawcze i organizacyjne oraz za wzorową pracę w Uczelnianej Komisji Wyborczej.

Zwieńczeniem uroczystości był akademicki wykład inauguracyjny pt. „Cywilizacja zadłużenia”, wygłoszony przez prof. dr. hab. Eugeniusza Gatnara z Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach. Za sprawą prof. Gatnara Wydział Ekonomii, Zarządzania i Turystyki „wzbogacił się” o pięć milionów złotych. Dziekan wydziału otrzymał z rąk prof.

Gatnara banknot o takim nominale (wydany przez Mennicę Polską w latach dziewięćdziesiątych − przed denominacją złotówki). Niestety, banknot nie jest już środkiem płatniczym w naszym kraju i ma tylko wartość historyczno-numizmatyczną,.

Ostatnim punktem uroczystości było otwarcie nowej Czytelni Ogólnej. Przecięcia wstęgi dokonali profesorowie Andrzej Gospodarowicz, Bogusław Fiedor i Marek Walesiak oraz kierownik biblioteki kustosz mgr Elżbieta Piotrowska.

Nowa czytelnia powstała w miejscu dwóch sal dydaktycznych oraz dawnej siedziby Katedry Mikroekonomii i Katedry Ekonomii i Polityki Ekonomicznej. Prace rozpoczęły się pod koniec stycznia, a zakończyły w sierpniu bieżącego roku. Wyposażono 50 stanowisk czytelniczych.

Portal

nr 2/3 (13) 2012

Zdjęcia Justyna Adamczuk

13

Ju b i l e u s z

naukowy

Profesora Jana Rymarczyka

W dniach 14-15 maja odbyła się Międzynarodowa Konferencja pt.„Handel i inwestycje w semi-globalnym otoczeniu” organizowana przez Katedrę Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych i Koło Naukowe Handlu Zagranicznego „Cargo”.

Podczas konferencji odbyła się uroczystość z okazji jubileuszu czterdziestopięcioletniej pracy naukowo-dydaktycznej prof. dr. hab. Jana Rymarczyka.

PERSONALIA

Z całej Polski przybyli wieloletni współpracownicy i uczniowie Profesora Jana Rymarczyka. Uczestnicy uroczystości z uznaniem i podziwem wyrażali się o nieprzemijającej aktywności zawodowej Profesora jako naukowca, nauczyciela akademickiego i działacza na obywatelskiej i społecznej niwie. Wszyscy dziękowali za merytoryczną opiekę i inspirowanie naukowych tematów, za umiejętność tworzenia i rozwijania przyjacielskich kontaktów z całym środowiskiem akademickim, za życzliwość w stosunku do młodych pracowników nauki,

Kwiaty dla Jubilata od rektora prof. Bogusława Fiedora

14

za dar zjednywania sobie współpracowników. Zebrani składali życzenia wielu następnych lat w dobrym zdrowiu i wspaniałej kondycji, satysfakcji z osiąganych sukcesów oraz równowagi w działaniach na rzecz nauki i życia osobistego.

Rektor uczelni prof. zw. dr hab. Bogusław Fiedor przedstawił charakterystykę twórczej postawy i kariery zawodowej Jubilata (zamieszczamy poniżej tekst wystąpienia, zostało ono opublikowane w książce pt. „Globalizacja i regionalizacja w gospodarce światowej. Księga jubileuszowa z okazji 45-lecia pracy naukowej Profesora Jana Rymarczyka” wydanej przez Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wrocław 2012.)

Profesor zwyczajny dr hab. Jan Rymarczyk należy do grona najbardziej znanych ekonomistów polskich zajmujących się problematyką międzynarodowej współpracy gospodarczej.

Działalność naukowo-badawczą prof. Jana Rymarczyka można podzielić na dwa okresy: okres zajmowania się problematyką z pogranicza historii gospodarczej i ekonomii międzynarodowej i okres poświęcony międzynarodowym stosunkom gospodarczym, a w szczególności handlowi zagranicznemu i bezpośrednim inwestycjom zagranicznym.

Dorobek prof. Jana Rymarczyka obejmuje łącznie około 300 pozycji, w tym wiele książek, których jest redakto-

Gratulacje składają prof. Elżbieta Gołembska i prof. Maciej Szymański (Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu)

Profesor Bohdan Jeliński z życzeniami w imieniu pracowników Uniwersytetu Gdańskiego

narodowego, co stwierdzają wybitni przedstawiciele tej dyscypliny nauki, m.in. prof. M. Gorynia z Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, prof. M. Nowakowski ze Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Do książek Profesora sięgały i sięgają nadal tysiące studentów w całym kraju. Na uwagę zasługuje przede wszystkim podręcznik „Handel zagraniczny. Organizacja i technika”, którego jest redaktorem i współautorem. Do tej pory ukazało się pięć jego wydań (PWE, Warszawa 1996, 1997, 2002, 2006, 2012). Jest to znakomity, ogólnopolski podręcznik, wykorzystywany we wszystkich znaczących publicznych i prywatnych uczelniach ekonomicznych, a także w innych szkołach kształcących studentów w dziedzinie międzynarodowej współpracy gospodarczej.

Ważną rolę w kształceniu kadr dla biznesu międzynarodowego w skali ogólnopolskiej odgrywają również prace Profesora traktujące o internacjonalizacji i globalizacji przedsiębiorstw, a zwłaszcza książka „Internacjonalizacja i globalizacja przedsiębiorstwa” (PWE, Warszawa 2004).

Stanowi ona istotny wkład w rozwój badań nad internacjonalizacją i globalizacją przedsiębiorstw, ujmuje kompleksowo problemy, na jakie napotyka przedsiębiorstwo na drodze do umiędzynarodowienia, i systematyzuje je. Posiada także istotne walory utylitarne – może być wykorzystana przez praktyków, zwłaszcza że problemy

Zdjęcia Stanisław Dziągwa

rem, autorem i współautorem. Wiele książek napisanych przez Profesora zostało opublikowanych w znanym, renomowanym wydawnictwie ogólnopolskim – Polskim Wydawnictwie Ekonomicznym, znacząca część prac to publikacje w językach obcych (angielski, niemiecki); spośród nich niektóre zostały wydane za granicą, wiele artykułów opublikowano w renomowanych czasopismach krajowych (np. w „Gospodarce Planowej”, „Gospodarce Narodowej”, „Handlu Zagranicznym”, „Stosunkach Międzynarodowych”, „Ekonomiście”).

Profesor Jan Rymarczyk zasługuje z pewnością na miano klasyka literatury polskiej z zakresu biznesu między-

nr 2/3 (13) 2012

PERSONALIA

Portal

Mirosław Posłuszny, prezes Zrzeszenia Handlu i Usług we Wrocławiu

Gratulacje w imieniu środowiska ekonomistów krakowskich składają prof. Irena Pietrzyk i prof. Edward Molendowski

15

PERSONALIA 16

ogólne są świetnie egzemplifikowane studiami przypadku. Ceniony w świecie nauki jest podręcznik, którego redaktorem i współautorem jest Profesor: „Międzynarodowe stosunki gospodarcze” (dwukrotnie wydawany przez PWE). Ostatnia ważna książka to „Biznes międzynarodowy” (zaakceptowana do publikacji również przez PWE).

Profesor Jan Rymarczyk posiada także imponujące osiągnięcia w dziedzinie kształcenia młodej kadry naukowej. Wypromował łącznie około 1500 magistrów i był promotorem 28 prac doktorskich (w tym 2 napisanych przez obcokrajowców). Na uwagę zasługuje duża aktywność prof. Jana Rymarczyka w zakresie recenzowania prac naukowych, w tym habilitacyjnych i doktorskich.

Podkreślenia wymaga wkład prof. Jana Rymarczyka w organizację Katedry Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych i kierunku studiów międzynarodowe stosunki gospodarcze oraz kierowanie Studium Podyplomowym Handlu Zagranicznego na Uniwersytecie Ekonomicznym. Studium to ukończyło około 1500 osób w 29 organizowanych do tej pory edycjach. W znacznym stopniu przyczyniło się ono do podniesienia kwalifikacji zawodowych osób związanych z międzynarodowym obrotem gospodarczym, na poziomie tak przedsiębiorstwa, jak i instytucji wspierających rozwój handlu zagranicznego.

Należy wreszcie wskazać na działalność organizacyjną prof. Jana Rymarczyka. W strukturze Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu pełnił funkcje kierownika zakładu, kierownika katedry, opiekuna kierunku, prodziekana, wielokrotnie był członkiem Senatu, pełnił funkcje przewodniczącego komisji rekrutacyjnych, redagował zeszyty naukowe, pełnił funkcje członka komisji wydawniczej, był opiekunem Koła Naukowego Handlu Zagranicznego. W ostatnim okresie prof. Jan Rymarczyk był przewodniczącym Ogólnopolskiego Zespołu Komisji Ekspertów ds. Akredytacji Kierunków Stosunki Międzynarodowe oraz komisarzem akredytacyjnym Komisji

Akredytacyjnej Stowarzyszenia Rektorów i Założycieli Uczelni Niepaństwowych.

Na osobne podkreślenie zasługuje rola prof. Jana Rymarczyka jako osoby integrującej ogólnopolskie środowisko naukowe badaczy zajmujących się międzynarodowymi stosunkami gospodarczymi. Do integracji środowiska przyczyniają się organizowane przez niego we Wrocławiu doroczne konferencje ogólnopolskie i międzynarodowe. Na konferencję nadsyłane jest co roku około 100 referatów z Polski i z zagranicy. Jest to jedna z najważniejszych w Polsce cyklicznych konferencji naukowych poświęconych międzynarodowym stosunkom gospodarczym i handlowi zagranicznemu i zarazem jedyna, która w sposób systematyczny podejmuje kluczową dla współczesnego świata relację globalizacja – regionalizacja w gospodarce światowej.

Profesor Jan Rymarczyk jest niezwykle aktywnym popularyzatorem nauki. Tylko w ostatnich kilku latach udzielił on kilkudziesięciu wywiadów dla prasy, radia i telewizji. Jest również uznanym społecznikiem. Przez dwie kadencje był radnym Sejmiku Województwa Dolnośląskiego, jego wiceprzewodniczącym i przewodniczącym kilku komisji, członkiem zespołu doradców Wojewody Dolnośląskiego, członkiem Komitetu Sterującego ds. Funduszy Europejskich i Komitetu Sterującego ds.

Regionalnej Strategii Innowacji, członkiem rad społecznych i fundacji szpitali dolnośląskich, członkiem Biura Zgromadzenia Regionów w Brukseli (AER) oraz członkiem rad szeregu instytucji naukowo-badawczych.

Portal

nr 2/3 (13) 2012

Kilka refleksyjnych uwag Pana Profesora Jana a Rymarcc zyka Szczęście to…

Dla mnie szczęśliwe są chwile spędzone w miejscu mojego urodzenia, we wsi Bieńkówka w Beskidach.

Uwielbiam piesze wędrówki, a tam w górach pięknych zakątków, cudownych widoków natury jest nieskończenie wiele. Każdego roku coś się zmienia w krajobrazie, więc co roku mam nowe powody do radości. Jestem także pasjonatem narciarstwa. Chciałoby się powiedzieć za Pawłem Orkiszem Góry moje, góry, jak moja kobita! Na złe i na dobre, na złe i na dobre, mojeście... i kwita!

Moim największym wrogiem jest…

Gdybym miał zdolność przewidywania konsekwencji przyszłych wydarzeń, to kilkakrotnie podjąłbym inne decyzje. Jednak generalnie jestem zadowolony z moich wyborów życiowych i zawodowych. Ważna jest dla mnie praca naukowa, dużo satysfakcji daje mi praca nauczyciela akademickiego, gdyż lubię współpracować z młodzieżą. Z większym lub mniejszym sukcesem realizowałem też swoje pasje społeczne i polityczne.

Myślę, że dzisiaj nie mam już wrogów, chociaż w przeszłości na swojej drodze zarówno zawodowej, jak i politycznej spotkałem przeciwników. Byłem autorem pomysłu kształcenia na kierunku międzynarodowe stosunki gospodarcze. Moja inicjatywa początkowo napotkała niechęć części środowiska uczelnianego.

Cieszę się, że nie zwątpiłem i konsekwentnie realizowałem założenia projektu. Rzeczywistość pokazała, że tworząc nowy kierunek, trafiłem w potrzeby edukacyjne. Zainteresowanie studiami na tym kierunku utrzymuje się bowiem od lat na poziomie satysfakcjonującym naszą uczelnię. Kolejny krok to uruchomienie nowego programu studiów MBA w zakresie International Business od lutego 2013 roku.

W przeszłości byłem zaangażowany w działalność polityczną. Jeszcze na studiach działałem w ZSP. Poświęciłem wiele czasu, działając w Sejmiku Dolnośląskim, m.in. jako przewodniczący Komisji Polityki Rozwoju Regionalnego i Gospodarki, Komisji Małych i Średnich Przedsiębiorstw oraz jako wiceprzewod-

niczący Sejmiku Dolnośląskiego.

Kandydowałem do sejmu i senatu RP z ugrupowania, które w tym czasie nie miało dobrych notowań i nie osiągnąłem zamierzonego celu.

Przez wiele lat polityka była dla mnie ważna. Ale obecnie już nie angażuję się w taką działalność, więc i wrogów mi ubyło. Życiowe credo Moim działaniom towarzyszy myśl sine ira et studio, czyli bez gniewu i bez upodobania, bezstronnie, obiektywne. Angażując się w rozwiązywanie problemu, zawsze starałem się zachowywać dystans, zwracając jednocześnie uwagę na motywy postępowania innych osób. Bardzo cenię u ludzi pogodę ducha i poczucie humoru. Lubię współpracować z osobami obowiązkowymi, rzetelnymi, punktualnymi. Sam przestrzegam spełnienia swoich obietnic i zobowiązań.

Dziękuję za…

Oczywiście dziękuję mojej Żonie Elwirze za wyrozumiałość i tworzenie mi przez lata warunków do pracy naukowej i działalności politycznej (mam świadomość, że często zaniedbywałem wtedy domowe obowiązki). Kiedy moja żona czasami „dąsała” się na mnie, że czegoś nie naprawiłem, ja wtedy żartowałem, że mogę jej w formie wykładu przedstawić, jak trzeba to zrobić, ale praktyczne wykonanie zadania pozostawiam innym osobom.

Dziękuję również wszystkim Współpracownikom, bez których zaangażowania niemożliwa byłaby realizacja wielu projektów, a w szczególności tym osobom, które są ze mną prawie od początku, tj. Bogusi i Przemkowi Skulskim oraz Małgosi Domiter.

PERSONALIA

W codzienności lubię…

Lubię czytać – od dzieciństwa.

Książka zawsze była ważna w moim życiu. Pamiętam, kiedy byłem ministrantem, za pieniądze zebrane podczas kolędowania kupiłem wszystkie tytuły dostępne w sklepie, a były to bardzo różnorodne książki, np. 18 brumaire’a Ludwika Bonaparte Karola Marksa czy Chów świń.

Czytałem wszystko, co było dostępne w miejscowej bibliotece. Dzisiaj moją lekturą są głównie książki naukowe, ale na czas wakacji szykuję sobie listę książek, które chciałbym wtedy przeczytać.

Najważniejsza książka przeczytana Właśnie czytam autobiograficzną książkę Era zawirowań Alana Greenspana, przewodniczącego Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych (Fed) w latach 1987-2006. W książce tej autor opisuje światową gospodarkę, kulisy kryzysów ekonomicznych lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, tłumaczy mechanizmy podejmowania decyzji przez Fed i ich wpływ na gospodarkę światową, opowiada o giełdach, systemie bankowym i rodzeniu się gospodarki globalnej. Podejmuje również próbę zrozumienia natury tego nowego świata i analizy wielu zjawisk, które będą miały wpływ na nasze życie w nadchodzących latach. Polecam lekturę tej książki.

Najważniejsza książka napisana, do napisania Mam satysfakcję jako autor, gdyż jestem obecnie w czołówce osób publikujących w Państwowym Wydawnictwie Ekonomicznym. W ciągu krótkiego czasu ukazały się książki: pod moją redakcją naukową Handel zagraniczny. Organizacja i technika (to już 5. wydanie tego podręcznika), Międzynarodowe stosunki gospodarcze przygotowana wspólnie z pracownikami Katedry Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych, Internacjonalizacja i globalizacja przedsiębiorstwa i Biznes międzynarodowy – to najważniejsza książka mojego życia, jest przeznaczona dla studentów kierunków ekonomicznych w wyższych uczelniach różnego typu, a także dla praktyków gospodarczych zainteresowanych prezentowaną tematyką.

*** Od kilku już lat Profesor Jan Rymarczyk dzieli się swoimi naukowymi przemyśleniami na łamach czasopisma „Portal”. Redakcja bardzo dziękuje Panu Profesorowi za niezwykle dla nas cenną współpracę i interesujące artykuły o charakterze popularyzatorskim.

Panu Profesorowi z okazji Jubileuszu życzymy wiele zdrowia, szczęścia, dalszych sukcesów naukowych i zawodowych oraz satysfakcji z uczniów, twórczo rozwijających badania naukowe i z zaangażowaniem pracujących dla podnoszenia poziomu jakości kształcenia.

17

NOMINACJE NAUKOWE Prezydent RP nadał tytuł naukowy profesora nauk ekonomicznych dr. hab. Markowi Prymonowi z Katedry Strategii i Metod Zarządzania Prezydent RP nadał tytuł naukowy profesora nauk rolniczych dr. hab. inż. Edmundowi Teodorowi Cibisowi z Katedry Inżynierii Bioprocesowej

Stopień doktora habilitowanego uzyskali: dr Anna Ćwiąkała-Małys – rozprawa Pomiar efektywności kształcenia w publicznych szkołach akademickich dr Katarzyna Kuziak (pierwsza doktor habilitowana nauk ekonomicznych w dyscyplinie finanse) – rozprawa Pomiar ryzyka przedsiębiorstwa: modele pomiaru i ich ryzyko

Doktoraty uzyskali Wydział Nauk Ekonomicznych mgr Ewa Gubernat – praca Pozarolnicze zabezpieczenie emerytalne a równoważenie systemu finansów publicznych w Polsce w latach 2000-2010, promotor prof. zw. dr hab. Leszek Patrzałek mgr Katarzyna Witczyńska – praca Delokalizacja produkcji między Niemcami a Polską w procesie integracji

europejskiej, promotor dr hab. Jarosław Kundera, prof. nadzw. mgr Kinga Wasilewska – praca Współczesna polityka regionalna Unii Europejskiej i jej implikacje dla rozwoju samorządu terytorialnego, promotor prof. dr hab. Stanisław Korenik mgr Agnieszka Połomska-Jasieniowska – praca Współdziałanie gospodarcze małych przedsiębiorstw. Przedmiot, formy, uwarunkowania, promotor prof. zw. dr hab.

Henryk Jagoda mgr Katarzyna Dymitrow – praca Czynniki rozwoju gospodarczego Indii w latach 1998-2008, promotor prof. zw. dr hab. Jerzy Rymarczyk Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny mgr inż. Gabriela Haraf – praca Badania porównawcze wartości odżywczych, właściwości fizykochemicznych i cech sensorycznych mięśni gęsi pochodzących ze stad zachowawczych, promotor dr hab. inż. Janina Wołoszyn, prof. UE mgr inż. Halina Bartkiewicz – praca Czynniki warunkujące obrót ziemią rolniczą w województwie lubuskim, promotor prof. zw. dr hab. inż. dr hc Stanisław Urban

NASZE SUKCESY

PERSONALIA

Powołania na prestiżowe stanowiska

18

Prof. dr hab. Bogusław Fiedor, prorektor ds współpracy z zagranicą, został z wyboru przewodniczącym Komisji Ekonomicznej Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich (KRASP) oraz członkiem prezydium KRASP. Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia, Opola, Częstochowy i Zielonej Góry powołało prof. Bogusława Fiedora na stanowisko honorowego przewodniczącego KRUWOCZ. Profesor Bogusław Fiedor kierował pracami Kolegium w latach 2010-2012.

Prof. dr hab. Romuald Jończy (pracownik Katedry Ekonomii i Badań nad Rozwojem) został mianowany ekspertem-członkiem kilkunastoosobowego Zespołu ds. rozwiązań w zakresie migracji i polityki migracyjnej powołanego przez Kancelarię Prezydenta RP i mającego działać przy tej Kancelarii. Celem zespołu jest opracowanie spójnego pakietu działań w zakresie migracji i polityki migracyjnej.

Prof. dr hab. Leszek Patrzałek (pracownik Katedry Finansów) został powołany (z dniem 1 sierpnia 2012 r.) przez prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej Donalda Tuska na pozaetatowego członka Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej we Wrocławiu.

Doktor Wojciech Kazanecki – specjalista ds. projektów rozwojowych zatrudniony w Bibliotece Głównej – został powołany w skład Zespołu Młodych Naukowców przy Komitecie Prognoz „Polska 2020 Plus” Polskiej Akademii Nauk na kadencję 2011-2014.

Kolejne wyróżnienie dla autora książki W konkursie o Nagrodę CARS 2012, zorganizowanym przez Centrum Studiów Antymonopolowych i Regulacyjnych (CARS) Uniwersytetu Warszawskiego, kapituła przyznała dr hab. Bożenie Borkowskiej, prof. UE wyróżnienie za pracę pt. Regulacja monopolu naturalnego w teorii i praktyce. Książka Profesor Bożeny Borkowskiej jest już pozycją uznaną, gdyż w 2011 r. otrzymała Nagrodę Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.

Awanse naukowe w dyscyplinie finanse 21 czerwca 2012 r. na Wydziale Zarządzania, Informatyki i Finansów po raz pierwszy nadano tytuł doktora habilitowanego nauk ekonomicznych w dyscyplinie finanse. Pierwszą doktor habilitowaną w tej dyscyplinie jest Katarzyna Kuziak. Przypominamy też, że pierwszy doktorat w dyscyplinie finanse nadano Karolinie Daszyńskiej-Żygadło.

Anna Grabowska-Borys, dyrygent Chóru Ars Cantandi i kierownik chóru Opery Wrocławskiej, zdobyła wyróżnienie na VII Międzynarodowym Forum Chórów Akademickich. Na konkursie, który odbywał się w dniach 2-6 maja 2012 r. w Mińsku, akademicki chór Uniwersytetu Ekonomicznego Ars Cantandi, którym kieruje Anna Grabowska-Borys, zdobył nagrodę za najlepszy występ w repertuarze muzyki współczesnej.

Narodowe Centrum Nauki sfinansuje projekty badawcze Sekcja Badań Naukowych i Ekspertyz Gospodarczych informuje, że 10 wniosków z projektami badawczymi przygotowanymi przez pracowników naszego Uniwersytetu zostało zakwalifikowanych do finansowania. Finansowanie projektów badawczych złożonych w ramach 43 konkursu ogłoszonego przez Narodowe Centrum Nauki otrzymali: w projekcie OPUS II – prof. dr hab. Maria Wanda Kopertyńska, dr Piotr Bednarek, dr hab. Krystyna Moszkowicz, dr Grażyna Węgrzyn, dr Łukasz Łysik, dr inż. Paweł Rumniak i dr Bożena Ryszawska-Grzeszczak; PRELUDIUM II – mgr Paweł Raja; SONATA II – dr Izabela Michalska-Dudek i dr Łukasz Jurek.

Sukcesy studentów i promotorów ☼ Naukowe Towarzystwo Informatyki Ekonomicznej ogłosiło wyniki XVI Konkursu Prac Dyplomowych z dziedziny informatyki ekonomicznej. Agnieszka Smółka za pracę magisterską „Prognozowanie rozwoju społeczeństwa informacyjnego w Polsce na tle krajów Unii Europejskiej z wykorzystaniem indeksu ID zajęła pierwsze miejsce. Promotorem pracy była dr hab. Jadwiga Sobieska-Karpińska, prof. UE. ☼ Zarząd Główny i Rada Naukowa Stowarzyszenia Księgowych w Polsce opublikowali wyniki konkursu na najlepsze prace z dziedziny rachunkowości. Nagrodę pierwszego stopnia im. Jerzego Sablika otrzymała mgr Adrianna Żabińska za pracę magisterską pt. „Utrata wartości aktywów na przykładzie badanego podmiotu gospodarczego”, napisaną pod kierunkiem dr hab.

Mirosławy Kwiecień, prof. UE. Wyróżnienie przyznano mgr Barbarze Walkowiak za pracę magisterską pt.„System rachunkowości małych i średnich przedsiębiorstw: analiza porównawcza na przykładzie Polski i Wielkiej Brytanii”, napisaną pod kierunkiem dr. hab. Jacka Adamiaka, prof. UE.

Sukcesy studentów i opiekunów naukowych ☼ W tegorocznej edycji konkursu PwC Business Case Project wzięło udział 16 osób z Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. W grupie tej mamy dwóch finalistów: Łukasza Grajdurę i Łukasza Kuszyńskiego.

Konkurs jest ogólnopolskim projektem biznesowym, będącym symulacją pracy konsultantów zajmujących się doradztwem dla dużych firm i instytucji. Podczas 2 mie-

nr 2/3 (13) 2012

sięcy trwania projektu, który odbywa się w czasie rzeczywistym, grupa studentów-członków grupy projektowej rozwiązywała problem biznesowy zawierający elementy optymalizacyjne, rachunkowe oraz podatkowe. Uczestnicy zespołu brali także udział w spotkaniach z managerami, konsultantami oraz w video-konferencjach. ☼ Studentki III roku programu Bachelor Studies in Finance: Marta Machlańska, Zofia Siarkiewicz, Aneta Suterska i Joanna Szumska (jako zespół Business Warriors) odniosły sukces, zajmując pierwsze miejsce w finale krajowym konkursu organizowanego przez Instytut CIMA (Chartered Institute of Management Accountants) Global Business Challenge. Nasze studentki w pokonanym polu zostawiły 32 drużyny z innych uczelni oraz zakwalifikowały się do finału światowego konkursu na Sri Lance.

W finałowym etapie konkursu rozegranym w Colombo (Sri Lanka) studentki zakwalifikowały się do grupy 6 najlepszych drużyn. W finale światowego konkursu CIMA Global Business Challenge uczestniczyły 22 drużyny z 4 kontynentów. Międzynarodowy skład sędziowski weryfikował umiejętność praktycznego zastosowania wiedzy z zakresu zarządzania i finansów. Funkcje mentora drużyny pełnił dr Tomasz Słoński. Nieoceniony wkład w przygotowanie drużyny wniosły: Agnieszka Klejne (Fitz Roy) oraz dr Katarzyna Piórkowska. ☼ W finale konkursu „Praktyka inżynierii finansowej” organizowanego przez firmę Ernst and Young duży sukces odniosła drużyna studentów programu Master Studies in Finance w składzie: Anna Spyrzyńska, Urszula Dziemidowicz, Krzysztof Kubiszewski, zajmując drugie miejsce. W finale znalazła się również drużyna studentów programu Bachelor Studies in Finance w składzie: Marta Wietrzykowska, Natalia Ogórek, Michał Karol Nowak, Szymon Nowacki. ☼ Studentka Katarzyna Stręk decyzją Kapituły V edycji konkursu podatkowego Tax’n’you 2012 odniosła sukces w finałowym etapie konkursu, pokonując 23 osoby reprezentujące 11 uczelni wyższych z 8 miast. Konkurs podatkowy Tax’n’you jest jednym z największych wydarzeń tego typu na rynku skierowanych do osób młodych zainteresowanych tematyką podatkową, prawną i rachunkową.

PERSONALIA

Nagroda dla dyrygenta i chóru

Portal

Na stypendium do Ameryki Katarzyna Pławiak, studentka Wydziału Nauk Ekonomicznych, została laureatką VIII edycji konkursu Student w USA – The Wasie Foundation z Minnesoty i Browaru Namysłów sp. z o.o. Nagrodą główną w konkursie jest 4-letnie stypendium na Uniwersytecie Saint Mary’s w Minnesocie w USA. Organizatorzy pokrywają również całkowity koszt utrzymania podczas studiów oraz koszt przelotów do USA. Katarzyna Pławiak jest czwartą laureatką konkursu reprezentującą Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu.

19

Finanse i rachunkowość najlepszym kierunkiem Kierunek finanse i rachunkowość prowadzony na Wydziale Zarządzania, Informatyki i Finansów otrzymał ocenę wyróżniającą Państwowej Komisji Akredytacyjnej.

W ślad za oceną, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego przyznała kierunkowi tytuł Najlepszego kierunku 2012 roku oraz dotację projakościową. W gronie 25 najlepiej ocenionych kierunków są tylko tylko trzy kierunki ekonomiczne – na naszej uczelni (FiR), w Szkole Głównej Handlowej (FiR) i Akademii Leona Koźmińskiego (zarządzanie). Wśród wrocławskich uczelni beneficjentami są Politechnika Wrocławska – 3 kierunki (budownictwo, elektronika i telekomunikacja oraz technologia chemiczna) i Uniwersytet Wrocławski 2 kierunki (informatyka, matematyka). Dotację wprowadzono w ramach reformy szkolnictwa wyższego, brano pod uwagę wyróżniające oceny Polskiej Komisji Akredytacyjnej i wskaźniki efektywności naukowej.

MBA w zakresie International Business Wydział Nauk Ekonomicznych podpisał umowę z Uniwersytetem w Cagliari (Włochy) dotyczącą uruchomienia MBA w zakresie International Business. Inicjatorem utworzenia programu studiów MBA jest Katedra Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych kierowana przez prof. dr. hab. Jana Rymarczyka. Koordynatorem Programu MBA International Business została dr hab.

Małgorzata Domiter, prof. UE.

Program MBA w klasie profesjonalnej plus Program Magisterskich Studiów Menedżerskich MBA prowadzony nieprzerwanie od 1993 roku w formie Executive MBA został zaliczony do klasy profesjonalnej plus w ratingu programów MBA w 2012 roku, przeprowadzanym co dwa lata przez Stowarzyszenie Edukacji Menedżerskiej FORUM. Tegoroczna ocena jest awansem w stosunku do poprzednich edycji ratingów z lat 2006, 2008 i 2010. Dyrektorem Programu MBA (realizowanego pod opieką Wydziału Zarządzania, Informatyki i Finansów) jest od samego początku dr hab. Ewa Konarzewska-Gubała, prof. UE – inicjator jego utworzenia.

PERSONALIA

Forum Edukacji Biznesowej wyróżnione

20

Forum Edukacji Biznesowej Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu otrzymało wyróżnienie w krajowym etapie Konkursu Europejskie Nagrody Promocji Przedsiębiorczości 2012 (ENPP). Europejskie Nagrody Promocji Przedsiębiorczości są formą uznania i wyróżnienia dla szczególnie cennych inicjatyw wspierających przedsiębiorczość na poziomie lokalnym i regionalnym. W konkursie ENPP co roku bierze udział ok. 350 instytucji.

Ponad 50 zgłoszonych przez nie projektów trafia do etapu finałowego. W konkursie mogą startować władze krajowe, regionalne i lokalne, a także partnerstwa publiczno-prywatne ze wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej, a także Chorwacji, Islandii, Norwegii, Serbii i Turcji. Uroczystość z udziałem wiceminister go-

spodarki Ilony Antoniszyn-Klik odbyła się 2 lipca 2012 r. w Ministerstwie Gospodarki. FEB uzyskało wyróżnienie w kategorii „Inwestowanie w umiejętności”.

Rozszerzenie międzynarodowej współpracy Wydziału ZIiF W dniach 21-22 czerwca 2012 r. gośćmi Wydziału Zarządzania, Informatyki i Finansów byli członkowie kierownictwa Bochum University of Applied Sciences – prorektor prof. dr Jürgen Bock i dziekan Wydziału Ekonomicznego prof. dr Eva Waller. Przybyli z roboczą wizytą, której celem było doprecyzowanie ostatecznych wzajemnych ustaleń dotyczących uczestnictwa Wydziału ZIiF w programie Double Degree. Jest to bardzo pożądany przejaw intensyfikacji współpracy międzynarodowej – angażowania się Wydziału ZIiF w proces boloński i internacjonalizację kształcenia. Rozmowy zakończone ustaleniem treści porozumienia odbywały się pod auspicjami dziekana Wydziału ZIiF prof. Józefa Dziechciarza.

Partnerami rozmów z gośćmi byli: prof. Ewa StańczykHugiet, dr Ewa Łosiewicz-Dniestrzańska, prof. Andrzej Kardasz i prof. Mieczysław Owoc. Przygotowany projekt stworzy naszym studentom możliwość uzyskania dyplomu partnerskiej uczelni wraz z dyplomem absolwenta Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wydziału Zarządzania, Informatyki i Finansów.

Sukces pracowników Działu Obsługi Projektów Rozwojowych Pracownicy Działu Obsługi Projektów Rozwojowych pozyskali środki na realizację projektu Nowoczesny Uniwersytet w nowoczesnej Europie. Międzynarodowy transfer innowacji w zakresie kształcenia ustawicznego osób z dużym doświadczeniem zawodowym w sektorze publicznym (ang. „Modern University in modern Europe. International transfer of innovation in the field of vocational education for people with extensive professional experience employed in public sector”) w ramach tegorocznego naboru wniosków w ramach programu Leonardo da Vinci – Transfer Innowacji. Celem projektu jest wsparcie zarówno osób z dużym doświadczeniem zawodowym (powyżej 45 roku życia), jak i tych, które dopiero wchodzą na rynek pracy (poniżej 30 roku życia) dzięki opracowaniu kompendiów dobrych praktyk oraz ścieżek rozwoju zawodowego. Projekt realizowany będzie w międzynarodowym partnerstwie podmiotów z Czech, Bułgarii, Belgii, Grecji, Włoch, Finlandii oraz Węgier, którego liderem będzie Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu. Rozpoczęcie projektu planowane jest na grudzień 2012 roku. Będziemy informować o kolejnych etapach realizacji projektu.

Kolejne projekty pn. Kuźnia Kadr otrzymały dofinansowanie Na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu w ramach działań Działu Obsługi Projektów Rozwojowych realizowane są projekty rozwojowe pod wspólną nazwą

Kuźnia Kadr. Kolejne dwa przedsięwzięcia projekt Kuźnia Kadr 5 i Kuźnia Kadr 6 otrzymały dofinansowanie. Projekt Kuźnia Kadr 5 umożliwi wdrożenie nowoczesnego modelu zarządzania dla wzmocnienia rozwoju uczelni. To innowacyjne przedsięwzięcie usprawni działanie i wprowadzi światowe standardy zarządzania. Projekt Kuźnia Kadr 6 ma za zadanie wzmocnienie i rozwój potencjału dydaktycznego uczelni przez wprowadzenie innowacyjnego modelu kształcenia przez całe życie, przyczyni się do wzrostu i atrakcyjności oferty wrocławskiej uczelni, nawiązując do europejskiego trendu potrzeby kształcenia ustawicznego. Kuźnia Kadr 5 i Kuźnia Kadr 6 ruszą już w 2013 r., projekty uzyskały dofinansowanie (5 mln i 3,5 mln) w ramach konkursu w poddziałaniu 4. 1. 1. Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki. Kuźnia Kadr 5 i Kuźnia Kadr 6 to kolejne aplikacje Działu Obsługi Projektów Rozwojowych zakończone sukcesem. Do tej pory, na realizację wcześniejszych projektów, pozyskano z funduszy europejskich ponad 50 mln zł.

Portal

nr 2/3 (13) 2012

Obsługi Projektów Rozwojowych, która znalazła uznanie w oczach ekspertów. Projekt zakwalifikował się do dofinansowania w ramach ogłoszonego przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju konkursu na kierunki zamawiane. Władze Wydziału Zarządzania, Informatyki i Finansów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu w odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie pracodawców opracowały unikatowy kierunek analityka gospodarcza.

W projekcie zaplanowano udział 56 osób. Założono realizację pełnego cyklu studiów w naborze 2012/2013.

Przyjęto, że kobiety będą stanowiły co najmniej 40% studentów. Dzięki uczestnictwu w projekcie studenci otrzymają wsparcie pozwalające im na zwiększenie swojej konkurencyjności na rynku. Wsparcie finansowe w postaci stypendiów dla osób o wysokiej średniej ocen (50% studiujących) pozwoli częściowo zmniejszyć barierę finansową. Zajęcia wyrównawcze z matematyki umożliwią nadrobienie ewentualnych zaległości osobom kończącym różne szkoły ponadgimnazjalne.

Startuje unikatowy kierunek analityka gospodarcza

Odeszli

W

minionym roku akademickim odeszli od nas na zawsze: Dr Mirosław Barcewicz Prof. dr hab. Zygmunt Bartosik Helena Blukacz Helena Borycka Halina Drażba Stanisława Dutkiewicz Lubomira Gandża Łukasz Gąsiorek, student Dr Tadeusz Gąska Mgr Nina Giefert Irena Herman-Banach Mgr Witold Jamont Alicja Kata Stanisław Knysak Weronika Nowosadko Inż. Rudolf Piskozub Dr Teresa Podhajska-Każmierczak Dr Włodzimierz Sołtys Prof. dr hab. Zofia Talik Czesław Turski Karolina Zięba, studentka 4 października pożegnalismy dr. inż. Zbigniewa Jakubczyka

PERSONALIA

Projekt Analityka gospodarcza – odpowiedź na zapotrzebowanie rynku to kolejna aplikacja pracowników Działu

21

Odeszli

Waldemar Irek 1957-2012 Odszedł Ksiądz Profesor Waldemar Irek, JM Rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, wybitny uczony w dziedzinie nauk teologicznych, działający na rzecz integracji wrocławskiego środowiska akademickiego. Szlachetny Człowiek, Przyjaciel naszego Uniwersytetu.

PERSONALIA

Teresa Podhajska-Kaźmierczak 1948-2012

22

Teresa Podhajska-Kaźmierczak urodziła się 21 października 1948 r. w Bydgoszczy. Szkołę podstawową ukończyła w 1962 r., a następnie Liceum Ogólnokształcące nr I w Wałbrzychu – w 1966 roku. W tym samym roku rozpoczęła studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Ukończyła je w 1972 r. uzyskując dyplom magistra chemii. Bezpośrednio po studiach, a więc jeszcze w 1972 r., została zatrudniona w Zakładzie Chemii Nieorganicznej Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, na stanowisku asystenta. Pod kierunkiem prof. dr. Józefa Beraka rozpoczęła badania w ramach pracy doktorskiej, której celem była identyfikacja fosforanów potasowo-magnezowych otrzymywanych w stopionych solach i ustalenie diagramu fazowego układu MgO-K2O-P2O5. Wymienione wyżej związki stanowią ważne składniki nawozów fosforowych, gdyż zawierają magnez i potas przyswajalny przez rośliny i korzystny dla ich wegetacji.

Badania naukowe prowadzone od 1972 r. zostały uwieńczone obroną pracy doktorskiej pt. „Równowagi fazowe w układzie MgO-K2O-P2O5”˝. Promotorem pracy był prof. dr Józef Berak, recenzentami zaś: prof. dr Janusz Terpiłowski i prof. dr hab. Kazimierz Łukaszewicz. Obrona pracy doktorskiej w 1980 r. przed Radą Naukową Instytutu Technologii Przemysłu Chemicznego i Spożywczego Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu

zakończyła się nadaniem Teresie Podhajskiej-Kaźmierczak stopnia doktora nauk technicznych i powołaniem na stanowisko adiunkta. Celem badań w ramach pracy habilitacyjnej było zidentyfikowanie związków tworzących się w reakcji fosforanów magnezu z tlenkiem sodu, zbadanie ich fizykochemicznych właściwości, a też ustalenie zależności fazowych występujących w fazie stałej i ciekłej oraz opracowanie diagramu fazowego układu tlenkowego MgO-Na2O5 – P2O5.

Wyniki badań naukowych uzyskiwane w całym czasie zatrudnienia dr Teresa Podhajska-Kaźmierczak publikowała w czasopismach o randze międzynarodowej, bądź krajowej. Prezentowała też na naukowych konferencjach i sympozjach krajowych i międzynarodowych. W 2008 r. przedstawiła całokształt wyników stanowiących materiał do przygotowywanej pracy habilitacyjnej na seminarium zorganizowanym przez Radę Naukową Gliwickiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego.

W ramach obowiązków dydaktycznych dr Teresa Podhajska-Kaźmierczak prowadziła wykłady z chemii ogólnej i nieorganicznej na I roku studiów niestacjonarnych, ćwiczenia audytoryjne i laboratoryjne z tego przedmiotu na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych, a też ćwiczenia laboratoryjne z chemii fizycznej na obu ww rodzajów studiów.

Dr Teresa Podhajska-Kaźmierczak pełniła szereg funkcji wychowawczych i organizacyjnych. Wielokrotnie była egzaminatorem z chemii w komisjach rekrutacyjnych, opiekunem różnych lat studiów oraz różnych grup studenckich, współpracowała z Ośrodkiem Koordynacji Praktyk Robotniczych. Wielokrotnie była wybierana na członka Rady Wydziału Inżynieryjnego-Ekonomicznego.

W latach 2008-2012 była członkiem Senatu naszej uczelni. Dr Teresa-Podhajska Kaźmierczak aktywnie udzielała się w pracach na rzecz Katedry Chemii Nieorganicznej: uczestniczyła w przygotowywaniu cyklicznych konferencji na temat roli związków fosforowych w chemii, rol-

nictwie, medycynie i ochronie środowiska; przez szereg lat była opiekunem katedralnego studenckiego laboratorium chemii ogólnej i analitycznej, nadzorując prawidłowość przebiegu ćwiczeń i odpowiadając za zaopatrzenie w odczynniki chemiczne oraz szkło laboratoryjne.

W uznaniu osiągnięć na polu naukowym i dydaktycznym dr Teresa Podhajska-Kaźmierczak wielokrotnie otrzymywała nagrody JM Rektora naszej uczelni.

Dr Teresa Podhajska-Kaźmierczak przeszła na emeryturę 30 czerwca 2012 r., po czterdziestu latach aktywnej

Portal

nr 2/3 (13) 2012

pracy naukowo-dydaktycznej nie było Jej jednak dane cieszyć się wraz z najbliższymi zasłużoną emeryturą. Pożegnaliśmy ją na zawsze 21 lipca.

W naszej pamięci – pamięci pracowników Katedry Chemii Nieorganicznej Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego – pozostanie na zawsze jako osoba niezwykle obowiązkowa, wrażliwa, taktowna, skromna, jako wspaniały pedagog, wychowawca i przyjaciel wielu pokoleń studentów.

Zawsze z dobrym słowem Nasza Koleżanka Nina Giefert 35 lat swojego życia związała z naszą uczelnią; studiowała na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym Przemysłu Spożywczego w latach sześćdziesiątych, od 1973 r., aż do emerytury pracowała kolejno: w Zakładach Naukowo-Badawczych w Pracowni Środków Trwałych, następnie w Pracowni Projektowania Systemów Informatycznych przy Katedrze Organizacji i Zastosowań Informatyki kierowanej przez prof.

Jacka Ochmana oraz w Biurze Rektora – jako specjalista ds. organizacji. Przez trzy dekady zajmowała się projektowaniem i wdrażaniem zintegowanych informatycznych systemów rachunkowości w modułach ewidencji środków trwałych, gospodarki materiałowej, sprzedaży i fakturowania. Aktywnie włączała się do realizowania prac badawczych Katedry oraz współpracowała na podstawie umów z przedsiębiorstwami i instytucjami takimi jak Elwro, Huta Katowice, KGHM. Zaprezentowane suche fakty biograficzne nie pokazują jednak natury Niny Giefert, jej charakteru i uzdolnień.

Fundamentalnymi kryteriami oceny wartości człowieka są takie kategorie jak szlachetność, dobroć i bezinteresowność. Wszystkie te dobre cechy i wiele innych Nina posiadała. Była osobą uczynną, mądrą, życzliwą, silnie zaangażowaną w działanie na rzecz innych. Zawsze można było liczyć na jej pomoc i dobre słowo. Bez chwili zawahania poświęcała swój czas, twórczo wspierała każdy projekt. W pracy i w życiu była obowiązkowa

i rzetelna, mądra i dociekliwa. Miała wiele zainteresowań i pasji, którymi potrafiła się dzielić. Każdy, kto miał przyjemność zetknąć się z Niną, otrzymał od niej, co najmniej jeden okazjonalny wiersz, trafnie interpretujący cechy osobowości obdarowanego. Nina miała bowiem dar obserwacji rzeczywistości i umiejętność pisania o ludziach w sposób serdeczny, uczuciowy. Jej optymizm, intelektualny potencjał i wnikliwość szukania niestandardowych rozwiązań dla pojawiających się problemów, dał siłę do pełnej aktywności, także w okresie choroby. Kontynuowała turystykę pieszą, uczestniczyła w wykładach i różnych szkoleniach, dużo czytała. Aktywna i gotowa do dzielenia się dobrą energią była do chwili odejścia.

Odpoczywaj w spokoju nasza Przyjaciółko, nam żywym będzie smutno bez Ciebie, bez Twoich dobrych słów.

Nina Giefert Siła słowa Dobrego słowa jak deszczu każdy pragnie, Dramat, gdy słowa takiego zabraknie.

Czym lek dla ciała, tym słowa dla ducha, Potrzebni są sobie ci co mówią I co umieją słuchać.

Słowa życzliwe budują mosty między nami, Za takie słowa wdzięcznością odpłacamy.

Za życzliwe słowa płacić nie musisz, Ale, za żadne pieniądze też ich nie kupisz.

Ciepłe słowa są jak kromka chleba Takiego chleba do życia potrzeba.

Często dobrego słowa w życiu nam brakuje, Takiego, które łączy i które buduje. Życzliwe, serdeczne słowa dobrem skutkują, Nieżyczliwe – zawsze więzi ludzkie psują.

Słowa to leki, które moc dają, Dobre – leczą smutki, Złe – bardziej w bezradności pogrążają.

A kiedy słowa do innych kierujesz, Zważ, jaką bronią sterujesz.

Dlatego, nie żałuj nikomu słowa życzliwego A zdobędziesz sprzymierzeńca i przyjaciela pewnego.

PERSONALIA

Nina Giefert 1943-2012

23

Mirosław Barcewicz 1948-2012

Mirosław Barcewicz ukończył Wydział Gospodarki Narodowej w 1972 roku. Po studiach pracował w Instytucie Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Przemysłowych, a następnie (od 1978 r). w Instytucie Organizacji i Zarządzania, początkowo w Zakładzie Organizacji Produkcji, a po zmianie nazwy w Katedrze Zarządzania Produkcją

i Pracą. W 1982 r. obronił pracę doktorską. Od 2002 r. pracował na stanowisku starszy wykładowca. Był cenionym pedagogiem, przyjacielem młodzieży akademickiej i niezwykle lubianym kolegą i współpracownikiem.

Prowadził zajęcia na studiach dziennych, zaocznych i podyplomowych. Był współautorem książek: „Motywowanie w przedsiębiorstwie” (1998), „Zarządzanie pracą” (1999), „Zarządzanie i sterowanie produkcją oraz innowacyjność wyrobów” (1999), „Podstawy zarządzania operacyjnego” (2005), „Podstawy zarządzania operacyjnego” – wyd. II (2011). Otrzymał w konkursie na najlepszą książkę wyróżnienie na X Krajowych Targach Książki Akademickiej ATENA 2003 za książkę pod red.

E. Konarzewskiej-Gubały pt. „Zarządzanie przez jakość” – której był współautorem. Wypromował wielu licencjatów i magistrów.

Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 25 sierpnia 2012 r.

Konferencje naukowe XIV Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Zmiana warunkiem sukcesu – przełamywanie barier rozwoju i wzrostu przedsiębiorstw”

KONFERENCJE

O rozmowę na temat konferencji poprosiliśmy prof. zw. dr. hab. Jana Skalika, kierownika Katedry Projektowania Systemów Zarządzania, organizatora cyklicznych konferencji pn. „Zmiana warunkiem sukcesu”.

24

Panie Profesorze, od kilkunastu już lat, naukowcy z całej Polski oraz praktycy zarządzania spotykają się na naszej uczelni, aby wspólnie podyskutować. Jaki był przewodni temat XIV edycji konferencji?

Ostatnia z konferencji, zgodnie z tytułem, była poświęcona problematyce przełamywania barier rozwoju i wzrostu przedsiębiorstw. Dotychczasowy wysoki poziom merytoryczny poprzednich konferencji i duża aktualność proponowanej problematyki także wzbudziła ogromne zainteresowanie zarówno teoretyków reprezentujących czołowe ośrodki akademickie, jak i praktyków zarządzania. Miło było nam – organizatorom – usłyszeć słowa prof. zw. dr. hab. Bogdana Nogalskiego, przewodniczącego Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania PAN, o znaczącym wkładzie konferencji organizowanych pod hasłem „Zmiana warunkiem sukcesu”, m.in. służących

wzbogaceniu wiedzy z zakresu zarządzania współczesnymi organizacjami oraz o wpływie podejmowanych tematów na rozwój nauk o zarządzaniu, a także o inspirującej roli dla wyznaczania nowych kierunków badań.

W sesji inauguracyjnej wystąpienia miało pięciu prelegentów. Referaty wygłosili: prof. dr hab. Adam Stabryła Model wyboru strategii zarządzania przedsiębiorstwem z uwzględnieniem wskaźników wykonalności, prof. dr hab. Rafał Krupski Turbulencja otoczenia w badaniach empirycznych, prof. dr hab. Adela Barabasz Osobowość organizacji a dynamika jej rozwoju, prof. dr hab. Ewa Stańczyk-Hugiet Relacyjne modele wzrostu oraz prof. dr hab. Jerzy Niemczyk Mechanizmy rozwoju i wzrostu z perspektywy ujęcia zasobowego. Wygłoszone referaty stały się inspiracją ożywionej dyskusji, w której podkreślano konieczność stosowania strategicznego podejścia do identyfikacji i przełamywania barier wzrostu i rozwoju przedsiębiorstw.

Na konferencję nadesłano ponad 100 referatów. Szkoda, że tylko niektóre z nich mogły być zaprezentowane podczas dwóch sesji tematycznych. W ramach sesji

Na zdjęciu profesorowie: Józef Dziechciarz, Jarosław Witkowski, Jan Skalik i Bogdan Nogalski

Czynniki rozwoju i wzrostu przedsiębiorstw wygłoszono osiem referatów, w których ujawniono nowe możliwości przełamywania barier wzrostu i rozwoju przedsiębiorstw, tkwiące w wykorzystaniu ich potencjału dostosowawczego oraz rozwiązaniach strukturalnych. Ciekawe propozycje eliminacji wspomnianych barier zostały zaprezentowane w treści siedmiu referatów wygłoszonych w ramach sesji Sukcesy i porażki w przełamywaniu barier rozwoju i wzrostu przedsiębiorstw. W większości z nich ujawnione zostały wyniki badań empirycznych dotyczących eliminacji barier wzrostu i rozwoju przedsiębiorstw dotkniętych zjawiskami kryzysowymi. W ostatnim dniu konferencji odbył się panel dyskusyjny Wyzwania dla teorii zarządzania w dobie turbulencji. W czasie jego trwania określono kluczowe obszary badawcze i aktualne problemy zarządzania przedsiębiorstwami, które powinny stać się obiektem zainteresowania teoretyków i inspiracją do poszukiwań nowych rozwiązań umożliwiających wzrost i rozwój organizacji gospodarczych w warunkach spodziewanych zagrożeń zewnętrznych.

Dużym wyróżnieniem dla organizatorów konferencji jest udział w niej znanych naukowców reprezentujących nauki o zarządzaniu. Kto uczestniczył w tegorocznej konferencji?

nr 2/3 (13) 2012

W obradach konferencji uczestniczyło 110 osób. Trudno wymienić wszystkich gości, ale bardzo sobie cenię udział profesorów: Mariusza Bratnickiego (UE w Katowicach), Małgorzaty Czerskiej i Bogdana Nogalskiego (UG), Szymona Cyferta i Kazimierza Krzakiewicza (UE w Poznaniu), Mariana Hopeja i Zbigniewa Malarę (Politechnika Wrocławska), Rafała Krupskiego (Wyższa Szkoła Zarządzania i Przedsiębiorczości w Wałbrzychu, Annę Michno (Politechnika Śląska), Adama Stabryłę (UE w Krakowie), Janinę Stankiewicz (UZ), Andrzeja Szplita (Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach) oraz Huberta Witczaka (Wyższa Szkoła Zarządzania i Bankowości w Poznaniu). Wspólne długie dyskusje, bezpośrednia wymiana poglądów, możliwość konfrontacji różnych koncepcji są dla mnie niezwykle inspirujące – myślę, że także dla innych uczestników konferencji. Również liczna obecność młodej kadry naukowej, dynamizująco wpływała na przebieg dyskusji. Praktyków zarządzania reprezentowali przedstawiciele następujących firm: Telefonia Dialog SA, Remondis Bydgoszcz sp. z o.o., Lodestone Management Consultans sp.z o.o., Centrum Innowacji ProLearning. W konferencji aktywnie uczestniczyli także profesorowie naszej uczelni: Zbigniew Antczak, Adela Barabasz, Henryk Jagoda, Jerzy Niemczyk, Kazimierz Perechuda, Ewa Stańczyk-Hugiet

KONFERENCJE

Portal

Przed nami organizacja jubileuszowej XV konferencji naukowej z cyklu Zmiana warunkiem sukcesu. Tegoroczna konferencja dotyka problematyki współczesnych trendów i przeobrażeń metod i praktyk zarządzania. Obszary tematyczne zostały podzielona na pięć bloków: 1. Instrumenty zarządzania w kontekście rozwoju i doskonalenia organizacji 2. Osobowościowe i kompetencyjne uwarunkowania sukcesu menedżera 3. Modele i metody kształtowania oraz implementacji strategii przedsiębiorstwa 4. Trendy w procesach transformacji i odnowy przedsiębiorstw 5. Nowe wyzwania z perspektywy sieciowości i złożoności organizacyjnej przedsiębiorstw Zapraszamy w dniach 2-4 grudnia 2012 roku.

25

Andrzej Chałupniak

X-lecie Koła Naukowego Zarządzania Jakością „Qualiteam”

Koło Naukowe Zarządzania Jakością „Qualiteam”, powstałe w 2002 r., jest najdłużej działającym kołem naukowym na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym.

Skupia osoby zainteresowane problematyką zarządzania, ze szczególnym uwzględnieniem zarządzania jakością. Opiekunem naukowym jest dr inż. Wiesław Ładoński.

Członkowie koła w trakcie minionych 10 lat zrealizowali wiele wartościowych projektów, mieli możliwość poznania systemów zarządzania jakością w firmach: Cargill Polska sp. z o. o., Volvo, Akwawit Polmos SA, Porsche w Lipsku, a także w zakładach Fiata i Browarium w Tychach. Ważną częścią działalności naukowej koła jest organizacja konferencji. Zorganizowano m.in. konferencje: „Kultura picia wina w Polsce”, „Czekolada”, „Sekrety piwa, produkcja, jakość, różnorodność”.

Nowym pomysłem KNZJ „Qualiteam” są „Dni jakości” – pierwsza edycja odbyła się w 2011 r. dotyczyła współczesnych systemów zarządzania jakością. W roku 2012 zorganizowano kolejne „Dni jakości” z motywem przewodnim: „Jakość żywności, leków i kosmetyków”.

Członkowie KNZJ „Qualiteam” opracowali własną Księgę jakości, dzięki której działalność koła jest uporządkowana i zorientowana na ciągłe doskonalenie.

Sukcesy dziesięcioletniej działalności KNZJ „Qualiteam” warto uczcić. 8 listopada 2012 r. odbędą się obchody jubileuszowe Koła Naukowego Zarządzania Jakością „Qualiteam”. Podczas tego wydarzenia spotkają się ze sobą członkowie koła (obecni i byli), władze uczelni, a także przedstawiciele firm, z którymi Qualiteam nawiązał czynną współpracę. Mamy nadzieję, że podsumowanie dotychczasowej pracy koła stanie się inspiracją do nowych pomysłów, które z sukcesem będą wdrażane w kolejnych latach działalności KNZJ „Qualiteam”.

II edycja konferencji „Dni Jakości – jakość żywności, leków i kosmetyków” 27-29 marca 2012

KONFERENCJE

Organizatorzy „Dni Jakości” – Koło Naukowe Zarządzania Jakością „Qualiteam”

26

W dniach 27-29 marca KNZJ „Qualiteam” przygotowało II edycję konferencji z cyklu „Dni jakości”. Motywem przewodnim była jakość żywności, leków i kosmetyków.

Skąd taki właśnie temat? Został on wybrany na podstawie ankiet, które przeprowadziliśmy wśród studentów naszej uczelni. Podczas „Dni jakości” licznie zgromadzeni uczestnicy wysłuchali wykładów przygotowanych zarówno przez pracowników naszej uczelni, jak i przedstawicieli świata biznesu. Odbyły się także warsztaty na temat nowoczesnych metod doskonalenia problemów jakościowych oraz technik negocjacji. Zwieńczeniem konferencji był konkurs, podczas którego nagrodą był bezpłatny udział w szkoleniu na Audytora Wewnętrznego Systemów Zarządzania Jakością według ISO.

Wykład dr inż. Małgorzaty Kosiorowskiej z Katedry Analizy Jakości Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

I dzień konferencji – na pierwszym planie opiekun KNZJ „Qualiteam” dr inż. Wiesław Ładoński oraz prodziekan Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego UE, dr hab. inż. Irena Szczygieł, prof. UE

Portal

Sara Kilian

nr 2/3 (13) 2012

Zapowiedź konferencji „Czas wina” 8 listopada 2012 r.

Celem konferencji jest poszerzenie wiedzy na temat kultury picia wina w Polsce oraz zwrócenie uwagi na coraz prężniej rozwijający się rynek winiarski w naszym kraju ze szczególnym uwzględnieniem Dolnego Śląska. Wydarzenie opierać się będzie na ciekawych wykładach związanych z szeroko pojętymi zagadnieniami dotyczącymi tematu kon-

ferencji. Przewidywane są także interesujące warsztaty z możliwością zdobycia praktycznej wiedzy. Podczas konferencji „Czas wina” organizatorzy planują przeprowadzenie konkursu z niekonwencjonalnymi nagrodami. Tego dnia, jako prelegenci, zaprezentują się osoby ze środowiska naukowego specjalizujący się w tematyce konferencji. Ciekawe wykłady przedstawią także praktycy – osoby bezpośrednio związane z uprawą winorośli i produkcją wina w naszym regionie. Na konferencji poruszony zostanie również aspekt finansowy, a dokładniej – inwestycja w wino.

Zapraszamy wszystkich chętnych do uczestnictwa oraz śledzenia informacji o konferencji na stronie: www.facebook.com/CzasWina.

Konferencja pt. „Handel i inwestycje w semi-globalnym otoczeniu” 14-15 maja, Wrocław W dniach 14-15 maja odbyła się Międzynarodowa Konferencja pt. „Handel i inwestycje w semiglobalnym otoczeniu” organizowana przez Katedrę Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych

i Koło Naukowe Handlu Zagranicznego „Cargo”.

Referaty konferencyjne opublikowano w książce pt. „Globalizacja i regionalizacja w gospodarce światowej. Księga jubileuszowa z okazji 45-lecia pracy naukowej Profesora Jana Rymarczyka” wydanej przez Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wrocław 2012.

KONFERENCJE

„Czas wina” to II edycja konferencji poświęcona tematyce wina, która odbędzie się 8 listopada 2012 r. na terenie Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu.

W dziale „Personalia” zamieściliśmy fotorelację z konferencji, podczas której uczestnicy świętowali jubileusz czterdziestopięcioletniej pracy naukowo-dydaktycznej prof. dr. hab. Jana Rymarczyka.

Po konferencji zapytaliśmy prof. Jana Rymarczyka o współczesne trendy w działalności przedsiębiorstw.

Procesy globalizacji zlikwidowały lub istotnie ograniczyły wiele barier międzynarodowej działalności gospodarczej. Jakie nowe, nieznane wcześniej, możliwości realizacji biznesu międzynarodowego pojawiły się dla małych i średnich przedsiębiorstw?

Procesy globalizacji wpłynęły znacząco na zmiany w gospodarce w sferze instytucjonalnej, organizacyjnej i technicznej. Rosnące umiędzynarodowienie przedsiębiorstw i konieczność dostosowania działalności do wymagań zarówno globalnych, jak i lokalnych spowodowały zmiany strategii ich działania, a w związku z tym również ich strategii organizacji. Oprócz stopniowego, sekwencyjnego rozwoju różnych form umiędzynarodo27

Etapy powstawania przedsiębiorstw wirtualnych

ETAP PROJEKTU

Źródło: S. Albers, J Wolf (Hrsg.), Management Virtueller Unternehmen. Deutscher Universität – Verlag. Wiesbaden 2003, s. 9.

Przedsiębiorstwo wirtualne 1 Przedsiębiorstwo wirtualne 2

B

C A

ETAP SIECI

D

E

F

H

G

KONFERENCJE

wienia i cech struktur organizacyjnych wystąpiło zjawisko podejmowania działalności globalnej bezpośrednio po powstaniu przedsiębiorstwa lub w niedługim czasie od jego powstania. W ostatnim czasie często ta działalność oparta jest na strukturach wirtualnych.

28

Proszę o wyjaśnienie pojęcia „struktura wirtualna” w odniesieniu do przedsiębiorstw.

Wśród zajmujących się problemem przedsiębiorstw wirtualnych nie ma zgodności co do ich definicji. Wydaje się, że określenie wirtualnego przedsiębiorstwa jako „opartej na wysokorozwiniętych, informacyjnych i komunikacyjnych technologiach sieci powiązań podmiotów gospodarczych, których celem jest czasowe wspólne występowanie na rynku”, oddaje główne cechy tego zjawiska. Bardziej szczegółowe określenie wirtualnego przedsiębiorstwa wskazuje, że jest to1: • sieć prawnie i gospodarczo samodzielnych przedsiębiorstw; • czasowa forma współpracy zorientowana na projekt; • połączenie kluczowych kompetencji uczestników; • istnienie intensywnych dwu- i wielostronnych powiązań; • organizacja, w której centralne funkcje zarządzania nie występują w formie zinstytucjonalizowanej, a lokalizacja uczestników nie odgrywa żadnej roli; • sieć oparta na intensywnym zastosowaniu nowoczesnych technologii informacyjnych i komunikacyjnych; • współpraca, w której kontrakty zostały zastąpione przez luźne umowy oparte na wzajemnym zaufaniu;

1 S. Albers, J Wolf (Hrsg.), Management Virtueller Unternehmen. Deutscher Universität – Verlag. Wiesbaden 2003, s. 8: U. Krystek, E. Zur (Hrsg.), Handbuch Internationalisierung. Springer Verlag. Berlin, Heidelberg 2002, s. 863-867.

• organizacja, w której uczestniczące przedsiębiorstwa jednolicie występują na zewnątrz; • organizacja zorientowana na indywidualizację produktów i wysoką orientację na klienta.

Wymienione tu cechy struktur wirtualnych w istotny sposób odpowiadają specyfice organizacji i działalności właśnie małych i średnich przedsiębiorstw posiadających już pewne doświadczenie w sieciowej współpracy z innymi podmiotami gospodarczymi, w tym szczególnie zagranicznymi.

W jaki sposób funkcjonują przedsiębiorstwa wirtualne?

W procesie powstania przedsiębiorstwa wirtualnego można wyróżnić dwa etapy. Pierwszy to współpraca grup przedsiębiorstw związana z realizacją ich „normalnej” działalności. Grupa ta obejmuje sieć dostawców, producentów, podwykonawców, odbiorców, różne instytucje otoczenia biznesu itd.

Jest ona względnie stabilna, tzn. fluktuacja uczestniczących w nich podmiotów jest niewielka i nieograniczona w czasie. Natomiast drugi etap to utworzenie z tej sieci wirtualnego przedsiębiorstwa, którego celem jest realizacja określonego projektu, tj. wytworzenie produktu lub usługi i ich sprzedaż. Projektowany charakter powiązania decyduje o jego czasowym ograniczeniu2. Ma ono jednak charakter otwarty, to znaczy, że ciągle mogą być włączane do niego nowe przedsiębiorstwa, jeśli ich kluczowe kompetencje będą sprzyjały zwiększeniu wartości wytwarzanego produktu dla klienta. Uczestnictwo w przedsiębiorstwie wirtualnym nie oznacza rezygnacji z dotychczasowej działalności, ale wejście w nowe intensywne powiązania oparte na wymianie świadczeń 2 S. Albers, I. Wolf (Hrsg.), wyd. cyt., s. 9-11; E. Scherm, S. Süss, Internationales Management. Verlag Franz Vehlen. München 2001, s. 216-219.

W takich kontaktach „bez specjalnych regulacji” niezbędne jest zaufanie. Czy to możliwe we współczesnym świecie?

Przedsięwzięcia bez wiążących umów prawnych efektywnie można realizować, jeśli ma się zaufanie, że partner będzie przestrzegał niepisanych zasad gry i będzie się powstrzymywał od działań oportunistycznych, tzn. realizacji własnych korzyści kosztem innych.

Jest to jedna z ważnych przewag przedsiębiorstwa wirtualnego zapewniająca mu dużą elastyczność, zmniejszenie kosztów i skuteczność działania. Większość przedsiębiorstw wirtualnych nie ma żadnego instytucjonalnego kierownictwa. Współpraca bez instytucji koordynującej oparta tylko na samoorganizacji zapewne skończyłaby się chaosem. Dlatego jedno z przedsiębiorstw sieci − inicjator przedsięwzięcia, przejmuje funkcję strategicznego kierownictwa3. Jeśli wszystkie inne funkcje przekaże ono do realizacji na zewnątrz i odgrywa tylko rolę brokera w stosunku do innych uczestników sieci, to jego przedsiębiorstwo określone jest jako wydrążona organizacja (hallow organisation).

Przedsiębiorstwo wirtualne może mieć także formę spółki prawa handlowego. Management tej spółki koordynuje wtedy całość przedsięwzięcia, posługując się narzędziami, które nie są związane z hierarchicznym kierowaniem, bazuje na nowoczesnych technologiach informatycznych i komunikacyjnych, co zapewnia szybki i wysokiej jakości przepływ informacji w każdej fazie realizacji projektu. Formuła spółki prawa handlowego lub podmiotu kierującego zapewnia jednolite występowanie uczestników przedsiębiorstwa wirtualnego na zewnątrz.

Jakie czynniki miały wpływ na pojawienie się i rozwój wirtualnych przedsiębiorstw?

Przyczyny pojawienia się wirtualnych przedsiębiorstw należy łączyć z nasileniem się konkurencji, która przyjęła charakter globalny4. Rynki krajowe stają się coraz bardziej nasycone, zaostrza się na nich konkurencja, nadmierna podaż prowadzi do spadku cen, co zmusza do agresywnego poszukiwania nowych rynków za granicą. Jednocześnie rosną wymagania konsumentów, oczekują oni nowych produktów, zaspakajających lepiej ich potrzeby, oraz świadczenia dodatkowych kompleksowych usług. W celu sprostania tym wyzwaniom przedsiębiorstwa rozwijają nowe technologie produkcji, 3 M. Kutschker, S. Schmid, Internationales Management. R. Oldenburg Verlag. München-Wien 2005, s. 534.

4 S. Albers, I. Wolf (Hrsg.), wyd. cyt., s. 11-17.

nr 2/3 (13) 2012

wprowadzają innowacje i łączą swoje kluczowe kompetencje w formach, które uważają za najbardziej efektywne. Ogromne znaczenie mają tu elastyczność i szybkość działania, ponieważ cykl życia produktów ulega stałemu zmniejszaniu się i istnieje ryzyko wyprzedzenia przez konkurentów.

Powiązania sieciowe w skali globalnej stały się możliwe dzięki skokowemu rozwojowi technologii informatycznych i komunikacyjnych i zmniejszeniu kosztów przepływu informacji, kapitału i dóbr.

Efekt synergii, efekt skali. Widzę tu duże podobieństwo do działalności klastrów…

Przedsiębiorstwa wirtualne można byłoby nazwać quasiklastrami. Od rzeczywistych klastrów odróżnia je brak lokalizacji – wspólnej przestrzeni występowania. Natomiast takie cechy, jak współpraca i konkurencja, przekazywanie wiedzy i łączenie kluczowych kompetencji w celu realizacji określonego przedsięwzięcia, wysokie standardy przestrzegania przyjętych zasad i odformalizowane stosunki oparte na zaufaniu i brak instytucji nadrzędnych, wysoce upodabniają je do klastra.

Korzyści tej formy organizacji biznesowej, podobnie jak i klastrów, wynikają ze wspomnianej już dużej elastyczności ich działania. Istnieje łatwość wejścia i wyjścia z sieci i włączenia nowych partnerów, których kompetencje do realizacji określonego przedsięwzięcia są istotne. Połączenie kluczowych kompetencji umożliwia szybsze i wyższej jakości wykonanie zadania i przynosi efekty synergii. Możliwy jest większy zakres działania, co umożliwia osiągnięcie efektu skali zarówno wewnętrznego, tzn. pojawiającego się u poszczególnych partnerów, jak zewnętrznego, tj. odnoszącego się do całości przedsięwzięcia, skierowanego na rynek. Koszty działania są minimalizowane nie tylko w wyniku efektu skali, ale także dezinstytucjonalizacji projektu – braku organizacji nadrzędnej, biurokracji, formalnych umów oraz oparcia powiązań sieciowych na tanich i niezwykle efektywnych środkach przekazu i przetwarzania informacji. Współpraca umożliwia podjęcie przedsięwzięć wymagających rozwiązań systemowych i przynoszących większe korzyści aniżeli występowanie w roli dostawcy określonego komponentu. Zapewnia to opanowanie większego spektrum rynku. Rośnie doświadczenie w zakresie współpracy i uczenia się poprzez kooperację (learning by cooperation). Ryzyko działania rozkłada się na większą liczbę partnerów. Wszystko to daje przedsiębiorstwom wirtualnym przewagę w konkurencji z innymi partnerami.

KONFERENCJE

lub ich odpłatnym świadczeniu na rzecz innych partnerów sieci. Te świadczenia realizowane są na podstawie normalnych kontaktów handlowych, natomiast tym, co je wyróżnia, jest fakt, że współpraca w ramach przedsiębiorstwa wirtualnego następuje bez wiążących umów.

Portal

Nie ma więc zagrożeń związanych z wirtualizacją działalności przedsiębiorstw?

W przedsiębiorstwach wirtualnych krytycznym elementem jest właściwa koordynacja współpracy. Niewystarczająca lub nieprawidłowo zorganizowana koordynacja może w ogóle pozbawić korzyści wynikających z tej 29

Typy przedsiębiorstw wirtualnych

KONFERENCJE

Źródło: S. Albers, I. Wolf (Hrsg.). Management Virtueller Unternehmen.

Deutscher Universitäts-Verlag. Wiesbaden 2003, s. 21.

30

koncepcji biznesu. Zagrożenia mogą wynikać z niewłaściwego podziału pracy, z niejasnego określenia obowiązków poszczególnych partnerów i ich roli w sieci oraz odpowiedzialności za realizację zadań cząstkowych i całości przedsięwzięcia, przecenienia własnych możliwości, oporu pracowników, którzy mogą czuć się zagrożeni ze względu na rodzaj stawianych im zadań, nieprawidłowego rozliczania kosztów i zysków pomiędzy partnerów, oportunistycznego zachowania niektórych z nich oraz obaw przed niekontrolowanym wypływem know-how. Również czynniki techniczne, jak np. niekompatybilne informacyjne i komunikacyjne technologie partnerów, mogą stanowić przeszkodę w osiąganiu zamierzonych efektów. Jeśli podmioty przedsiębiorstwa wirtualnego pochodzą z różnych krajów, to zagrożenia stają się bardziej kompleksowe, ponieważ pojawiają się różnice w systemach prawnych, podatkowych, cenowe, związane z kursami walut, kulturowe i językowe oraz dotyczące koordynacji i współpracy. Wysokiej jakości współpraca, oparta na zaufaniu i rzetelności partnerów, wsparta wysoką technologią informacyjną i komunikacyjną, jak wspomniano, jest kluczowa dla sukcesu przedsięwzięcia. W poszczególnych krajach standardy etyki biznesu są różne i dla organizującego przedsiębiorstwo wirtualne wyjście poza własny krąg kulturowy jest bardzo ryzykowne. W krajach rozwijających się może spotkać się z kolei z problemami niewystarczającego poziomu techniki, procesu wytwarzania i kwalifikacji pracowników.

W jakich obszarach gospodarki najlepiej sprawdza się wirtualizacja działalności?

Jest możliwa w każdej sferze gospodarowania, w której przetwarzanie informacji i elektroniczne media odgrywają zasadniczą rolę. Wydaje się jednak, że tam, gdzie

zindywidualizowane rozwiązania systemowe i ekonomia zakresu przeważają nad masową produkcją związaną z ekonomią skali i znacznymi kosztami transferu poszczególnych komponentów, ma ona większe zastosowanie.

Do takich należą np. B+R, technologie informacyjne, konsulting i sprzedaż. Szczególnie może ona być przydatna dla MŚP. Ze względu na szczupłość ich materialnych i niematerialnych zasobów połączenie kluczowych kompetencji może rozstrzygać o możliwości realizacji określonego przedsięwzięcia. W ten sposób mogą one efektywnie wykorzystywać swój potencjał, opanować wcześniej niedostępne nisze rynkowe, wzmocnić swoją pozycję w stosunku do klientów, lepiej dostosować swoją ofertę do ich gustów i wzmocnić swoją pozycję konkurencyjną. Ponieważ ze względu na swoje naturalne cechy, takie jak: nieskomplikowane struktury organizacji i zarządzania, proste kanały komunikacji, szybkość podejmowania decyzji w związku z brakiem biurokratycznych procedur, operatywność działania i mniejsza wrażliwość na zmiany koniunktury, są bardziej elastyczne, łatwiej niż duże przedsiębiorstwa mogą się dostosować do wirtualnych powiązań sieciowych.

Na jakich organizacyjnych zasadach mogą funkcjonować przedsiębiorstwa wirtualne?

Duża swoboda kształtowania stosunków w obrębie przedsiębiorstwa wirtualnego powoduje duże zróżnicowanie ich form. Jeśli weźmie się pod uwagę rodzaj kooperacji, co wydaje się najważniejszym kryterium, to można wyróżnić ich trzy zasadnicze typy5.

Generalne przedsiębiorstwo wirtualne. W tym przypadku współpraca przedsiębiorstw ma charakter wertykalny. Podmioty są usytuowane na różnych szczeblach łańcucha tworzenia wartości. Każdy z podmiotów sieci 5 Tamże, s. 18-23.

Czy wewnątrz jednego przedsiębiorstwa możliwa jest wirtualna działalność?

W kontekście problemów wirtualnej współpracy pomiędzy różnymi partnerami, z różnych krajów wirtualizacja niektórych sfer działalności w obrębie jednego przedsiębiorstwa międzynarodowego wydaje się bezpieczniejsza.

Warunkiem jest jednak istnienie niezbędnych do realizacji danego projektu kluczowych kompetencji poszczególnych jego jednostek (spółek córek) i połączenie ich sprawnymi systemami informatyczno-komunikacyjnymi.

Utworzony wirtualny dział stanowi wtedy samodzielną jednostkę posiadającą określone zasoby materialne i kadrowe oraz zadania, których horyzont czasowy jest określony, lub też mają charakter stały6.

Podporządkowanie pracowników jest tu podwójne.

Podlegają kierownictwu realnego działu, w którym pra-

nr 2/3 (13) 2012

cują, i kierownikowi działu wirtualnego, czyli oprócz normalnych zajęć wykonują wirtualne zadania wymagające połączenia różnych kompetencji. Łączne wykorzystanie ich przy uwzględnianiu specyficznych korzyści związanych z lokalizacją spółek córek w różnych krajach (np. miejscowego spill-over) pozwala lepiej wykorzystywać potencjał ludzki, zwiększa innowacyjność projektów, przyspiesza ich realizację, obniża koszty, daje efekty synergii i przezwycięża inercję i izolację poszczególnych jednostek.

Wirtualizacja wewnątrz przedsiębiorstwa usuwa wiele zagrożeń związanych z podobnymi rozwiązaniami podejmowanymi pomiędzy przedsiębiorstwami, nie jest jednak bezproblemowa. Podwójne podporządkowanie pracowników może stwarzać konkurencyjne sytuacje i konflikty związane z podziałem kompetencji kierowniczych i czasu pracy pomiędzy obie działalności. Kulturowy i przestrzenny dystans oraz konieczność formalizacji przepływających informacji i pozbawienie ich kontekstu zapewne nie pozostają bez wpływu na komunikację pomiędzy jednostkami wirtualnego działu.

Proszę o przykłady polskich przedsiębiorstw działających w wirtualnej sieci? Jak duża to skala?

Nie znam polskich przedsiębiorstw działających na międzynarodowym rynku, które pełnią funkcję strategicznego kierownictwa. Zapewne są już polskie firmy starające się o taką formę aktywności. Niestety na globalnym rynku polski przedsiębiorca nie ma dobrych notowań, firmy polskie nie są postrzegane jako wiarygodne, w rankingach oceny ryzyka współpracy wskaźnik ryzyka jest dla polskich firm bardzo niekorzystny. Dlatego tak potrzebne jest szerzenie wiedzy na temat nowych zjawisk gospodarczych. Polscy przedsiębiorcy – jeśli chcą działać w międzynarodowym środowisku – muszą się jeszcze wiele nauczyć, muszą zmienić swoje przyzwyczajenia, zmienić formy współpracy i nastawienie do partnerów.

KONFERENCJE

wykonuje przypadające na niego cząstkowe zadania.

Ich integracją i komercjalizacją zajmuje się wiodące przedsiębiorstwo, które tylko na tym się koncentruje, a wszelkie inne funkcje przekazuje do realizacji na zewnątrz. Współpraca jest jednokierunkowa, występuje tylko pomiędzy generalnym przedsiębiorstwem a każdym z uczestników z osobna.

Następne dwa typy przedsiębiorstw wirtualnych oparte są na horyzontalnej współpracy podmiotów, co oznacza, że podmioty znajdują się na tym samym szczeblu łańcucha tworzenia wartości.

Wirtualna sieć rozdzielcza. W tym przypadku kompetencje podmiotów pokrywają się: ich działalność ma charakter jednorodny, one ze sobą konkurują, ale jednocześnie współpracują. Wymiana świadczeń następuje pomiędzy nimi oraz między nimi a przedsiębiorstwem wiodącym.

Celem współpracy jest uzupełnianie się ilościowo, objecie swym zasięgiem większego obszaru rynku i poprzez to zwiększenie efektywności i obniżenie kosztów. Tego rodzaju działania są typowe dla sfery logistyki, gdzie występują wirtualne powiązania pomiędzy przedsiębiorstwami spedycyjnymi, nawzajem udostępniającymi sobie do wykorzystania personel i środki transportu.

Wirtualna sieć wspierająca. Tutaj celem wielostronnej współpracy jest przede wszystkim uzupełnianie się jakościowe. Działalność podmiotów ma charakter różnorodny i powoduje pokrywanie się kompetencji, a wzajemna konkurencja występuje w znacznie mniejszym zakresie niż przypadku drugim. Również struktury organizacyjne są bardziej zdecentralizowane. Sieć wykorzystywana jest przede wszystkim jako rezerwa kompetencji, które są uruchamiane, jeśli to jest konieczne do realizacji określonego projektu. Przykłady można znaleźć m.in. w sferze konsultingu. Działające w zorganizowanych wirtualnych sieciach firmy wymieniają specjalistyczne usługi związane z ich kluczowymi kompetencjami, które są integrowane przez wiodące przedsiębiorstwo.

Portal

Jaką przyszłość mają wirtualne przedsiębiorstwa?

Rozwój struktur wirtualnych dokonuje się skokowo – po okresie dynamicznego wzrostu następuje stagnacja.

Paradoksalnie ostatni globalny kryzys finansowy nie służy rozwojowi struktur wirtualnych, a należałoby przypuszczać coś odwrotnego – ich ekspansję jako bardziej efektywnych od tradycyjnych struktur. Wydaje się jednak, że decyduje tu spadek zaufania i pojawienie się różnego rodzaju obaw oraz wzrost pesymizmu wśród przedsiębiorców, co jest typowe dla okresów załamania gospodarczego. Jak wskazuje doświadczenie, po kryzysie następuje rozkwit, po bessie – hossa, dlatego można oczekiwać tego samego w odniesieniu do struktur wirtualnych w całości Dziękuję za wypowiedź.

6 E. Scherm, S. Süss, wyd. cyt., s. 220-222.

31

Zbigniew Piepiora

Ekonomiczne, prawne i samorządowe aspekty gospodarki przestrzennej 14-16 maja 2012 r., Karpacz IX Ogólnopolską Konferencję Naukową z cyklu Dylematy Polskiej Polityki Społeczno-Gospodarczej pt. „Ekonomiczne, prawne i samorządowe aspekty gospodarki przestrzennej” zorganizowały Katedra Gospodarki Przestrzennej Wydziału Ekonomii, Zarządzania i Turystyki oraz Katedra Gospodarki Przestrzennej i Administracji Samorządowej Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, a także Instytut Ekonomii i Administracji Wydziału Zarządzania i Administracji Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. W skład Komitetu Organizacyjnego Konferencji weszli: dr Marian Kachniarz, dr Jerzy Ładysz, dr Urszula Markowska-Przybyła, dr Monika Stachowicz, mgr Joanna Rogalska i mgr Ewa Starczewska.

KONFERENCJE

Inauguracyjne wystąpienia mieli: prof. dr hab. Zbigniew Przybyła – kierownik Katedry Gospodarki Przestrzennej WEZiT UE we Wrocławiu, prof. zw. dr hab. Stanisław Korenik – kierownik Katedry Gospodarki Przestrzennej i Administracji Samorządowej WNE UE we Wrocławiu oraz dr Anna Dybała – dyrektor ds. ogólnych Instytutu Ekonomii i Administracji UJK w Kielcach.

Na konferencji dyskutowano w ramach następujących bloków tematycznych: • polityka gospodarcza i społeczna na szczeblu krajowym i regionalnym, • zmiany polityki gospodarczej UE – integracja a dekompozycja, • rola kapitału społecznego, innowacyjności, konkurencyjności i kreatywności w rozwoju regionalnym, • środowiskowe uwarunkowania rozwoju gospodarczego, • samorząd terytorialny jako stymulator rozwoju regionalnego i lokalnego, • współczesne wyzwania wobec administracji publicznej,

Wystąpienie profesora Zbigniewa Przybyły

• finanse publiczne – aspekty prawne i ekonomiczne, • przekształcenia struktur funkcjonalno-przestrzennych, • bieguny wzrostu i obszary peryferyjne, • kształtowanie się funkcji metropolitalnych, • problemy przedsiębiorstw w warunkach niestabilności otoczenia.

Sesje prowadzili profesorowie: prof. zw. dr hab. Krystian Heffner, prof. zw. dr hab. Stanisław Korenik, prof. dr. hab. Zbigniew Przybyła, prof. dr hab. Krzysztof Malik, prof. dr hab. Valentina Pidlisnyuk oraz dr Anna Dybała i dr Marian Kachniarz. Dyskusję podsumowującą konferencję poprowadzili prof. Stanisław Korenik, prof. Zbigniew Przybyła i dr Anna Dybała.

Celem konferencji była refleksja nad uwarunkowaniami oraz konsekwencjami dynamicznych zmian we współczesnej gospodarce. Tak zakreślony obszar zainteresowań wymagał interdyscyplinarnej wiedzy i wymiany poglądów przedstawicieli wielu dyscyplin naukowych (w tym: ekonomii, zarządzania, prawa, finansów publicznych, geografii i politologii). Ideą konferencji była integracja tych środowisk naukowych wokół wspólnego forum wymiany myśli. Jej efektem będzie tom prac naukowych Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

Zdjęcia: dr Zbigniew Piepiora

32

Portal

Franciszek Adamczuk

nr 2/3 (13) 2012

„Młodzi Naukowcy 2012” 31 maja 2012 r.

Akademické koordinační středisko v Euroregionu Nisa Akademisches Koordinierungszentrum in der Euroregion Neisse Akademickie Centrum Koordynacyjne w Euroregionie Nysa Academic Coordination Centre at the Euroregion Neisse LIBEREC ZITTAU JELENIA GÓRA

Technická univerzita v Liberci

Internationales Hochschulinstitut Zittau

Hochschule Zittau/Görlitz

Politechnika Wrocławska

Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu

Karkonoska Państwowa Szkoła Wyższa w Jeleniej Górze

Było to 19 spotkanie studentów, a równocześnie 6 spotkanie doktorantów, głównie z uczelni wyższych Euroregionu Nysa. Wzięli w nim udział polscy, czescy, niemieccy i ukraińscy studenci i doktoranci oraz ich opiekunowie naukowi. Referaty na konferencję zgłosiło 20 osób, 17 otrzymało pozytywną recenzję, a tym samym możliwość wygłoszenia podczas obrad.

Współorganizatorami konferencji oprócz Wydziału EZiT Wśród doktorantów najlepsi to: były uczelnie partnerskie zgrupowane w Akademickim Niels Seidel, Cooperation scripts for mutual assessment Centrum Koordynacyjnym (ACC) z siedzibą w Libercu: in e-lectures (International Graduate School Zittau) – Technická Univerzita v Liberci, Hochschule Zittau/Gör- praca nagrodzona; litz, Internationales Hochschulinstitut Zittau, Karkonoska • Anke Vetter, Standard und nonstandard Czech – a criticalanalysis of the polemics in Czech BohemisPaństwowa Szkoła Wyższa w Jeleniej Górze, Politechtics since 2000 (Hochschule Zittau/Goerlitz) – praca nika Wrocławska, Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny wyróżniona; w Jeleniej Górze.

Uczestników konferencji powitała dr Maja Jedlińska • Kacper Tomasz Mulawa, Culture of capitalism – the spirit of protestant ethic of confucian values – prodziekan Wydziału EZiT, referat wprowadzający (Uniwersytet Ekonomiczny We Wrocławiu) – praca pt. „Marketing tools on the international art market” wyróżniona. wygłosiła dr Yuliya Melnyk z Ternopil National Economic Nagrody i wyróżnienia wręczył dr Franciszek Adamczuk, University.

Sesję studentów prowadził dr Marcin Pełka z Katedry autor tego tekstu.

Ekonometrii i Informatyki (Wydział EZiT), sesję prac Wydawnicwto pokonferencyjne z referatami studentów doktorantów – dr Elżbieta Pohulak-Żołędowska z Kate- i doktorantów (w części pierwszej zamiesczono referaty nagrodzone) wydano dzięki środkom finansowym dry Mikroekonomii (Wydział EZiT).

Prezentowane prace oceniało międzynarodowe Jury Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. w składzie: Ing. Brigita Kolčavová Sirková, Ph.D. (FT Sponsorami konferencji byli: Sparkasse Oberlausitz – TUL), PaedDr. Zuzana Šaffková, CSc. M.A. (PF TUL), dr Niederschlesien, Kurowski Group, HDI Gerling dyr. WojAgnieszka Sokołowska (Uniwersytet Ekonomiczny we ciech Topczewski i Jelenia Plast.

Wrocławiu), dr Elżbieta Pohulak-Żołędowska (UE we Kolejna VII Konferencja Młodych Naukowców ERN Wrocławiu), dr Józef Zaprucki (Karkonoska Państwowa odbędzie się wiosną 2013 roku. Zapraszamy do udziału.

Szkoła Wyższa w Jeleniej Górze), Dr Ing Ernst Richter (Hochschule Zittau/Görlitz). Recenzenci prac podkreslali Słowa podziękowania kieruję do pracownika Działu Inwzrastający z roku na rok poziom merytoryczny przed- formacji i Rozwoju – Martyny Smogorzewskiej, odpowiedzialnej za organizację, przebieg formalny konferencji stawianych referatów.

Najlepiej oceniono prace studentów z Technicznego i skład techniczny wydawnictwa pokonferencyjnego, oraz do wszystkich osób, które przyczyniły się do pełnego poUniwersytetu w Libercu. Ich autorami byli: • Pavlĺna PYŠNA, Syntactic changes in written Eeglish wodzenia VI Międzynarodowej Konferencji Młodych Naukowców Szkół Wyższych Euroregionu Nysa. in the last 100 years – praca nagrodzona; Franciszek Adamczuk, • Karla Činčalová, An analysis of the impact of student pełnomocnik Rektora ds. Współpracy z Zagranicą autonomy in an online environment on their critical reading performances – praca wyróżniona.

KONFERENCJE

Wydział Ekonomii, Zarządzania i Turystyki w Jeleniej Górze Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu gościł uczestników VI Międzynarodowej Konferencji Młodych Naukowców Szkół Wyższych Euroregionu Nysa.

Obrady toczyły się w dwóch sesjach – studenckiej i doktoranckiej, referaty i obrady przygotowane były w języku angielskim.

33

Barbara Mróz-Gorgoń

Międzynarodowa Konferencja Plakatowa „Marketing i Zarządzanie 2012” 1 czerwca 2012 Jak zbudować skuteczną markę w obszarze kultury?

Jak kreować zaangażowanie odbiorców wykorzystując mechanikę gier? Jak wdrażać nowe technologie zarządzania wiedzą do polskich przedsiębiorstw? – to tylko niektóre tematy poruszone podczas tegorocznej Międzynarodowej Konferencji Plakatowej „Zarządzanie i Marketing” zorganizowanej przez pracowników Katedry Podstaw Marketingu Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu.

KONFERENCJE

1 czerwca Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu gościł ponad 90 znamienitych przedstawicieli międzynarodowego świata nauki, biznesu i kultury oraz władz lokalnych. Gośćmi konferencji odbywającej się pod honorowym patronatem prof. dr hab. Anieli Styś, byli prof. zw. dr hab. Andrzej Gospodarowicz, JM Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego, prof. zw. dr hab. Krystyna Mazurek-Łopacińska – dyrektor Instytutu Marketingu UE we Wrocławiu, mgr Anna Leniart – kierownik Działu Promocji Opery Wrocławskiej oraz mgr Sebastian Lorenc– radny Miasta Wrocławia.

Z uwagi na swój innowacyjny charakter konferencja podzielona została na 3 części: sesję plenarną, otwartą prezentację plakatów naukowych i wystawę przedstawionych prac. W pierwszej części, po oficjalnym powitaniu gości przez organizatora konferencji – dr hab. Barbarę Iwankiewicz-Rak, prof. UE, i słowach uznania dla pomysłodawców i organizatorów konferencji, wygłoszonych przez rektora uczelni, odbyły się dwa wystąpienia do-

34

Mile widziani sponsorzy konferencji

tyczące innowacji w dziedzinie zarządzania. Uczestnicy zapoznali się, m.in. z zasadami kreacji marki w obszarze kultury oraz dowiedzieli się więcej na temat najsilniej rozwijającego się obecnie trendu w ramach marketingu – grywalizacji. Dzięki uprzejmości zaprzyjaźnionych uczelni wyższych z Ukrainy i Anglii (National Transport University, Kyiv; National Technical University of Ukraine; Kyiv Polytechnic University, Kyiv National University of Trade and Economics, National Technical University of Ukraine, Aston University, Birmingham, UK), uczestnicy mieli możliwość wysłuchania prezentacji pracowników naukowych z tych uczelni (prezentacje przygotowano w tematycznych blokach: społeczeństwo i gospodarka, nowe kierunki adaptacji marketingu, innowacje w zarządzaniu). Odczyty odbywały się w języku angielskim.

W drugiej części konferencji zebrani w holu Dolnośląskiego Centrum Informacji Naukowej i Ekonomicznej, mogli zapoznać się z przygotowaną wystawą plakatów prezentujących najnowsze badania z obszaru zarządzania i marketingu. Autorzy pochodzący z uczelni wyższych z Polski, a także Ukrainy i Wielkiej Brytanii, przedstawili swoje prace i odpowiadali na pytania. Była to też okazja do poza formalnej wymiany opinii i wyników badań realizowanych przez naukowców z różnych środowisk, stanowiła też doskonałą okazję do nawiązywania nowych kontaktów i zapoczątkowywania pionierskich projektów badawczych.

W ostatniej fazie obrad dokonano podsumowania i zaprezentowano kluczowe wnioski oraz rozstrzygnięto konkurs na najbardziej kreatywny plakat. Autorem naj-

lepszego plakatu, głosami publiczności i ekspertów, została mgr Katarzyna Drecka.

Po zakończeniu oficjalnej części programu plakaty udostępniono publiczności w holu Dolnośląskiego Centrum Informacji Naukowej i Ekonomiczne. Szacuje się, iż wystawę zobaczyło ponad 400 osób.

Niezmiernie cieszy fakt, iż potrzebę rozwoju międzynarodowych kontaktów naukowych oraz transferu wiedzy z zakresu zarządzania i marketingu dostrzegają coraz częściej polskie przedsiębiorstwa i instytucje. W imieniu organizatorów chcielibyśmy serdecznie podziękować firmie PZU SA Oddział we Wrocławiu, bez wsparcia której to naukowe wydarzenie nie miałoby tak znaczącej skali oddziaływania.

Zdjęcia: Stanisław Dziągwa, Tamara Chorążyczewska

Podziękowania głównemu sponsorowi − PZU SA Oddział we Wrocławiu złożyła prof. Barbara Iwankiewicz-Rak

nr 2/3 (13) 2012

KONFERENCJE

Portal

Nagrodzony plakat autorstwa Katarzyny Dreckiej

35

Konferencja „d-finanse 2012. Dydaktyka finansów w szkołach wyższych” 18 czerwca 2012

18 czerwca w naszej uczelni swoje posiedzenie miał Komitet Nauk o Finansach Polskiej Akademii Nauk, którego przewodniczącym jest prof. dr hab. Andrzej Gospodarowicz.

W tym dniu odbyła się także konferencja „d-finanse 2012. Dydaktyka finansów w szkołach wyższych”. Podczas konferencji dyskutowano m.in. na temat identyfikacji wzajemnych związków pomiędzy nauką, dydaktyką i praktyką w obszarze finansów z punktu widzenia kształcenia studentów, wymieniano uwagi z zakresu

wdrażania Krajowych Ram Kwalifikacji i skutków przyjęcia tego podejścia dla realizowanych programów nauczania i zakresu merytorycznego przedmiotów finansowych, dyskutowano o spójności, komplementarności oraz synergii kompetencyjnej pomiędzy przedmiotami prowadzonymi w ramach programów studiów kierunków finansowych. Dodatkowym walorem konferencji była możliwość wymiany doświadczeń z przedstawicielami kadry dydaktycznej uczelni prowadzących kierunki finansowe. strona konferencji: http://www.d-finanse.ue.wroc.pl/

Artur Rot

Międzynarodowe konferencje ICEIS 2012 i ENASE 2012 28 czerwca – 1 lipca 2012

KONFERENCJE

W dniach od 28 czerwca do 1 lipca 2012 r. na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu odbyły się dwie międzynarodowe prestiżowe konferencje, których współorganizatorami byli pracownicy z Instytutu Informatyki Ekonomicznej UE we Wrocławiu (a w szczególności prof. Leszek Maciaszek, dr Artur Rot, dr Wiesława Gryncewicz i dr Radosław Rudek).

Głównym sponsorem i współorganizatorem był Instytut INSTICC (Institute for Systems and Technologies of Information, Control and Communication) z Portugalii (www.insticc.org). W konferencjach udział wzięło około 250 naukowców i przedstawicieli różnych organizacji z 49 krajów z całego świata.

36

Celem konferencji ICEIS – International Conference on Enterprise Information Systems (www.iceis.org) była wymiana poglądów i integracja naukowców i praktyków zainteresowanych tematyką aplikacji i systemów informatycznych w biznesie. W ramach konferencji ICEIS 2012 odbyło się jednocześnie kilka sesji dotyczących

Profesorowie: Joaquim Filipe, Leszek Maciaszek i Jarosław Witkowski podczas oficjalnego otwarcia konferencji

różnych aspektów zastosowań technologii i systemów informatycznych w organizacjach, a także 5 warsztatów i kilka sesji specjalnych. We Wrocławiu odbyła się 14 edycja tej konferencji, poprzednie odbyły się w różnych krajach europejskich, a także w USA i Chinach. Na ICEIS 2012 wpłynęło 299 artykułów naukowych, z których tylko 9% zostało zaakceptowanych w kategorii artykułów głównych (full papers). Rozszerzone i poprawione

Uczestnicy konferencji podczas jednej z sesji, sala 1E, budynek E, UE Wrocław

wersje artykułów z tej kategorii zostaną opublikowane przez Springer w publikacji pokonferencyjnej w serii LNBIP (Lecture Notes in Business Information Processing).

Dodatkowo, 25% artykułów zostało zaprezentowanych na konferencji jako short papers i 19% jako posters.

Konferencje ENASE – International Conference on Evaluation of Novel Approaches to Software Engineering (www.enase.org) są corocznym międzynarodowym forum dyskusji, wymiany doświadczeń i publikacji wyników badań ekspertów branży IT w obszarze nowych metod stosowanych w inżynierii oprogramowania. Konferencja ENASE 2012 otrzymała 54 artykuły naukowe, z których 20% zostało zaakceptowanych w kategorii artykułów głównych (full papers). Artykuły te zostaną opublikowane przez Springer w publikacji pokonferencyjnej w serii CCIS (Communications in Computer and Information Science).

Obok licznych sesji naukowych, w trakcie obu konferencji odbyły się także wykłady zaproszone znamienitych naukowców. Wykłady przedstawili: • prof. Schahram Dustdar (Vienna University of Technology, Austria), tytuł wykładu: Design by Units – A Novel Approach for Building Elastic Systems • prof. Dimitris Karagiannis (University of Vienna, Austria) tytuł wykładu: Hybrid Modeling

nr 2/3 (13) 2012

• prof. Steffen Staab (University of Koblenz-Landau, Niemcy) tytuł wykładu: Managing Online Business Communities • prof. Pericles Loucopoulos (Loughborough University, Wielka Brytania) tytuł wykładu: Requirements Engineering: Panacea or Predicament?

• prof. Yannis Manolopoulos (Aristotle University, Grecja) tytuł wykładu: Trends in Blog Preservation W ramach obu konferencji odbyła się też dyskusja panelowa z udziałem trzech z wyżej wymienionych naukowców (profesorowie Dustdar, Karagiannis, Loucopoulos).

Panel ten, pod tytułem Service Economy and Service Science of Tomorrow, zorganizował i poprowadził prof.

Leszek Maciaszek. Jest to jeden z priorytetowych tematów badawczych Instytutu Informatyki Ekonomicznej.

Najbliższą kolejną inicjatywą Instytutu w tej tematyce będzie Szkoła Letnia Service Science and Enterprise Modeling (SSEM) (gościliśmy jej uczestników w murach naszej uczelni w dniach 10-21 września – przyp. red).

Niewątpliwą atrakcją dla uczestników konferencji był wyjazd do Zamku Książ, jego zwiedzanie, pokazy walk rycerskich i koncert największych przebojów polskiej i światowej muzyki filmowej.

Kolejna edycja obu konferencji odbędzie się w Angers, w zachodniej Francji w dniach 3–7 lipca 2013 roku.

Pracownicy Instytutu Informatyki Ekonomicznej zostali zaproszeni przez INSTICC do wsparcia części merytorycznej tych konferencji jako członkowie ich Komitetów Programowych (a prof. Leszek Maciaszek jest przewodniczącym Komitetu Programowego ENASE 2013 i współprzewodniczącym Komitetu Programowego ICEIS 2013).

Więcej informacji o kolejnych edycjach konferencji znaleźć można na następujących stronach internetowych: www.iceis.org, www.enase.org.

KONFERENCJE

Portal

Zdjęcia: Institute for Systems and Technologies of Information, Control and Communication 2012

Profesorowie: Leszek Maciaszek, Joaquim Filipe, Olivier Camp i Slimane Hammoudi oraz dr Artur Rot (członkowie komitetu programowego obecnej i przyszłej edycji konferencji ICEIS)

37

Eg z a m i n y

Portal

nr 2/3 (13) 2012

językowe

w pigułce – język francuski

Małgorzata Kaszubkiewicz Studium Języków Obcych od 2001 r. jest oficjalnym i jedynym na Dolnym Śląsku, akredytowanym centrum egzaminacyjnym Paryskiej Izby Przemysłowo-Handlowej.

Od jedenastu lat przygotowujemy naszych kursantów do zdobycia prestiżowego dyplomu honorowanego na całym świecie.

Rozmawiając z naszymi absolwentami wielokrotnie słyszałam opinię, że właśnie znajomość języka francuskiego pozwoliła im aplikować na ciekawsze i lepiej płatne miejsca pracy. Francja jest jednym z największych inwestorów zagranicznych w Polsce. Na naszym rynku działa ponad 700 firm z kapitałem francuskim. W samym Wrocławiu takie firmy jak: Volvo, HP, IBM, Crédit Agricole czy UPS chętnie widzą wśród swoich pracowników osoby mówiące po francusku.

Zachęcamy wszystkich chętnych do pogłębiania znajomości języka francuskiego na naszych kursach i zdobywania certyfikatów.

KURSY Obecnie mamy w ofercie kursy na 3 poziomach znajomości języka francuskiego.

Kurs na poziomie A2/B1 (cena 13 zł za godz.)

110 godz. podzielonych na trymestry: 40 godz.+40 godz.+30 godz. (koszt 520+520+390 zł)

Kurs na poziomie B1/B2 (cena 14 zł za godz.)

110 godz. podzielonych na trymestry: 40 godz.+40 godz.+30 godz. (koszt 560+560+420 zł) Kurs na poziomie B2/C1 (cena 15 zł za godz.)

80 godz. 2 semestry: 40 godz.+40 godz. (600+600 zł) EGZAMINY W SJO można zdawać egzaminy Paryskiej Izby Przemysłowo-Handlowej (CCIP − Chambre de Commerce et d’Industrie de Paris). Egzaminy te sprawdzają znajomość języka specjalistycznego, ekonomicznego. Sprawdzają także umiejętność zrozumienia i komunikowania się w sytuacjach zawodowych. Są kierowane głównie, ale nie tylko, do osób chcących pracować w firmach francuskojęzycznych, pragnących rozumieć francuskie teksty ekonomiczne, mających w planie wyjazd na studia za granicę, czy wreszcie chcących pracować w strukturach Unii Europejskiej lub zostać urzędnikiem państwowym.

Wszystkie egzaminy Paryskiej Izby Przemysłowo-Handlowej składają się z części ustnej i pisemnej. W czasie egzaminu zdający mogą korzystać ze słowników.

OKNO NA ŚWIAT

W obecnych czasach znajomość języka angielskiego stała się obowiązkiem i standardem. Język dodatkowy − wyróżnia i pozwala znaleźć lepszą pracę.

39

Z przyjemnością muszę podkreślić, że nasi kursanci zdają egzaminy prawie w 100%! W ciągu 11 lat zaledwie kilku osobom nie udało się uzyskać dyplomu. Nieskromnie dodam, że jest to zasługą nie tylko naszych pilnych kursantów, ale także naszego zaangażowania. Mgr Grażyna Majska i ja – mgr Małgorzata Kaszubkiewicz posiadamy niezbędne przygotowanie zdobyte podczas wielokrotnych pobytów na szkoleniach w siedzibie CCIP w Paryżu.

Zapraszamy do zdobywania dyplomów!

My

Mgr Małgorzata Kaszubkiewicz, koordynator kursów i egzaminów Paryskiej Izby Przemysłowo-Handlowej

own company 2012

OKNO NA ŚWIAT

Iwona Bożydaj-Jankowska, Hanna Baurowicz-Fujak

40

Konkurs ‘My own company’ – prezentacja pomysłu na swoją własną firmę – odbył się 11 kwietnia br. Była

to już trzecia edycja tego konkursu. Udział w nim wzięli studenci Wydziału Ekonomii, Zarządzania i Turystyki w Jeleniej Górze. Niektórzy z nich swoich sił, w tym coraz bardziej popularnym konkursie, spróbowali po raz drugi.

Po raz trzeci jury przewodniczył dr Jacek Welc, który bardzo ‘kibicuje’ naszemu konkursowi i nie szczędzi wysiłków, aby być obecnym, choć jego terminarz wypełniony jest wieloma prestiżowymi konferencjami i gościnnymi wykładami odbywającymi się na całym świecie. Po raz trzeci wsparli nas organizatorów − Studium Języków Obcych, przyjaciele naszego konkursu, wykładowcy jeleniogórskiego Wydziału: dr Maja Prudzienica, dr Agnieszka Połomska-Jasienowska oraz dr Tomasz Kołakowski, którym serdecznie dziękujemy za poświęcony czas i eksperckie komentarze uzasadniające werdykt.

Konkursowe prezentacje rozpoczął student studiów stacjonarnych I stopnia, drugiego roku, Kamil Piotrowski, którego praca zatytułowana była „Professional Coaching”. Firma, będąca tematem prezentacji, oferowała usługi w bardzo dynamicznie rozwijającej się obecnie gałęzi działalności usługowo-informacyjnej, a mianowicie w doradztwie oraz szkoleniu w zakresie tworzenia i prowadzenia nowopowstałych firm, marketingu, finansów, czy też rozwoju kariery zawodowej.

Kolejna prezenterka, Roksana Jaszczur − studentka studiów niestacjonarnych I stopnia, drugiego roku, zatytułowała swoją prezentację „Single club − the business idea”. Firma przez nią stworzona, w dzisiejszym, rozpędzonym i skomputeryzowanym świecie, stawia na bezpośrednie kontakty międzyludzkie. Oferowałaby różne formy spotkań, w realnym świecie, osobom poszukującym przyjaźni, a także bliższych relacji partnerskich. Spotkania te miałyby się odbywać w ciekawych, wyselekcjonowanych w bardzo przemyślany sposób, miejscach.

Po raz drugi udział w naszym konkursie wziął Krzysztof Sos, student studiów stacjonarnych II stopnia pierwszego roku, przedstawiając pomysł zatytułowany „Future Spot”.

Każdy student studiów ekonomicznych i każdy przedsiębiorca, wie jak ważnym elementem każdego biznesu jest reklama, zazwyczaj bardzo kosztowna, a nie zawsze wymiernie skuteczna, proporcjonalnie do wydatkowanych pieniędzy. Koncepcja firmy polega na zagospodarowaniu niewykorzystanych powierzchni reklamowych, np. na kubeczkach plastikowo-papierowych do napojów kupowanych w automatach. Każdy z nas przy okazji korzystania z takich automatów, trzyma przez kilka minut w swoich rękach firmowy kubek skupiając, czasem nieświadomie, na nim swój wzrok. Jest to doskonała, całkiem niedroga powierzchnia, do umieszczenia tam swojej reklamy.

nr 2/3 (13) 2012

Swoich sił po raz drugi spróbował także Grzegorz Cieleban, student studiów niestacjonarnych I stopnia drugiego roku. Jego prezentacja pt. „Plan B − Auto Hobby” dotyczyła firmy, która umożliwiałaby osobom kochającym swoje samochody (nie tylko mężczyznom), dokonywanie samodzielnych napraw, czy też wprowadzanie udoskonaleń we własnych samochodach. Firma oferowałaby właściwe pomieszczenia, wysokiej jakości narzędzia i sprzęt służący do napraw mechanicznych.

Z wielką niecierpliwością czekaliśmy na zakończenie obrad jury i wyłonienie wygranych. W tym samym czasie widownia studencka wyłoniła swojego faworyta, Został nim Grzegorz Cieleban z prezentacją „Plan B − Auto Hobby”.

Oficjalne wyniki trzeciej edycji konkursu „My own company”: 1 miejsce − Roksana Jaszczur „Single club − the business idea”.

2 miejsce − Krzysztof Sos „Future Spot” 3 miejsce − Grzegorz Cieleban „Plan B − Auto Hobby”.

Laureaci konkursu otrzymali dyplomy, nagrody książkowe (słowniki) i rzeczowe, a informacja o ich osiągnięciach zostanie umieszczona w suplementach do ich dyplomów.

Za rok będziemy chcieli zorganizować konkurs „My own company” po raz czwarty. Zapraszamy wszystkich studentów do wzięcia udziału w naszym konkursie, przede wszystkim tych, którzy chcieliby wziąć udział po raz pierwszy i tych, którzy chcieliby spróbować po raz drugi, ale również naszych weteranów, którzy planują zgłosić się po raz trzeci. Być może znajdzie się dyplom i nagroda za wytrwałość i wierność naszej inicjatywie.

Mamy też nadzieję, że za rok, ponownie uda nam się zgromadzić nasze wspaniałe jury, tym bardziej, że dr Jacek Welc potwierdził już swoją obecność deklarując wzbogacenie wystąpień konkursowych o samodzielne przedstawienie wzorcowej prezentacji wybranej przez siebie firmy, która stanowiłaby punkt odniesienia dla tych, przedstawionych przez uczestników konkursu oraz zawierała doskonały materiał edukacyjny dla wszystkich zgromadzonych na widowni studentów. Dr Jacek Welc wyjaśnił, iż na stronach internetowych można znaleźć wiele prezentacji służących jako jawne materiały do wykorzystania. Zapowiedział, że wybrany przez siebie projekt wzbogaci o dodatkowe informacje, zwracając uwagę na typowe błędy popełniane przez prezenterów przy projektowaniu prezentacja. Deklarację dr. Jacka Welca organizatorzy przyjęli z wdzięcznością.

Chcielibyśmy także, podziękować Wydawnictwu językowemu Pearson i jego przedstawicielowi Joannie Kołodko, za ufundowanie nagród książkowych dla laureatów konkursu. Cenimy sobie wsparcie, niezawodność, hojność i bardzo dobrze układającą się współpracę z Wydawnictwem Pearson.

OKNO NA ŚWIAT

Portal

41

Se r v u s

in Österreich

Joanna Dyczkowska Harmonijne połączenie historii i kultury z nowoczesnym przemysłem – miasto Steyr w górnej Austrii

OKNO NA ŚWIAT

W dniach 6-10 maja 2012 r. miałam okazję aktywnie uczestniczyć w International Week organizowanym przez Fachhochschule Oberösterreich oraz w międzynarodowej konferencji naukowej pt. Cross-Cultural Conference. Oba te wydarzenia miały miejsce w Steyr, mieście leżącym w północnej części Austrii.

Steyr kojarzy się nam, Polakom, głównie z marką samochodów ciężarowych i traktorów, co wydaje się słusznym skojarzeniem, biorąc pod uwagę fakt, że przedsiębiorstwo Steyr Werke AG zostało założone już w 1853 roku przez Josefa Werndla, miejscowego przedsiębiorcę i notabla.

Firma początkowo zajmowała się produkcją broni palnej, głównie karabinów i pistoletów.

Po zakończeniu I wojny światowej produkcja broni została całkowicie zakazana w Steyr, w związku z czym przedsiębiorstwo stanęło na krawędzi bankructwa. Wtedy to podjęto decyzję o przeorientowaniu działalności w kierunku produkcji samochodów. W czasie II wojny światowej wznowiono produkcję broni, a w latach pięćdziesiątych produkcja karabinów Mannlicher-Schönauer przeżywała swój rozkwit. Obecnie przedsiębiorstwo

Nad rzeką Steyr. W tle kościół St. Michael

42

Steyr Motors GmbH produkuje silniki Diesla oraz od 2011 roku rozwija kompaktowe silniki dla przemysłu lotniczego.

Wspomniany Josef Werndl jest jednak znany również z innego powodu, z którego dumni są mieszkańcy Steyr. Z opowieści przewodnika wynika, że ten przeszło dwumetrowy dżentelmen był bardzo poważany nie tylko dlatego, że był bezpretensjonalny, nadmiernie dbał o swoich pracowników i odmówił niepłacenia podatków po przyznaniu mu honorowego odznaczenia Order of the Iron Crown. W dużej mierze przyczynił się on do rozwoju elektrycznego oświetlenia ulicznego w Steyr, które stało się w ten sposób pierwszą miejscowością w Austrii, która miała elektryczne latarnie uliczne zamontowane bezpłatnie przez przedsiębiorstwo Josefa Werndla.

Obecnie Steyr ma około 40 tys. mieszkańców. Umiejscowione jest w kotlinie otoczonej pięknymi górami ciągnącymi od południowej strony miasta w kierunku Alp i jest trzecim co do wielkości miastem w górnej Austrii (Oberösterreich) po Linzu i Wels. Położone jest u zbiegu dwóch rzek: Steyr i Enns, w okolicach którego znajduje się zamek „Lamberg” i kościół St. Michael. W Steyr zlokalizowana jest fabryka BMW Motors – jeden z głównych pracodawców w okolicy − którą miałam okazję zwiedzić w ramach uczestnictwa w International Week.

Kiedy przybyłam do Steyr późnym wieczorem w niedzielę, sprawiało ono wrażenie wyludnionego i zastygłego w czasie. Po rozpakowaniu bagaży postanowiłam wyruszyć do centrum w poszukiwaniu restauracji z ciepłym posiłkiem. Kluczyłam godzinę wąskimi uliczkami miasta w ulewnym deszczu, mając nadzieję, że w końcu natknę się na jakiś lokal oferujący przynajmniej ciepłą herbatę. W pewnym momencie zorientowałam się, że oprócz kilku mijających mnie samochodów nie widziałam jeszcze żadnego pieszego. W końcu dotarłam do centrum miasta, gdzie udało mi się zaczepić osobę szybko składającą ogródek restauracyjny. Gdyby nie jej pomoc, pewnie nie udałoby mi się dotrzeć do żadnego otwartego lokalu. Austriacy cenią sobie bowiem spokój i rodzinną atmosferę. Niedziela jest dniem całkowicie wolnym od pracy. Ten dzień mieszkańcy Steyr spędzają w domach, jedzą posiłki w gronie rodzinnym. Jednak, jak się przekonałam w ciągu kolejnych dni, miasto tętni życiem w dni powszednie i w sobotę. Odbywają się w nim liczne koncerty, pokazy i imprezy integracyjne.

nr 2/3 (13) 2012

Co ciekawe, każdy wykład był monitorowany przez organizatorów i mogli brać w nim aktywny udział również pozostali uczestnicy International Week. Taka formuła spełniła swoją funkcję, gdyż po przeprowadzonych zajęciach można było liczyć na feedback nie tylko studentów, lecz również kadry akademickiej.

International Week zwieńczyła międzynarodowa konferencja naukowa pt. „Cross-Cultural Conference 2012, obejmująca trzy sesje. Pierwsza z nich poruszała problemy zarządzania interkulturowego oraz międzynarodowego zarządzania zasobami ludzkimi. Prelegenci przedstawili informacje na temat tego, jak wygląda struktura zasobów ludzkich w Serbii i jak postrzegają swoje kompetencje, skuteczność i możliwości na rynku pracy studenci serbscy. W sesji tej poruszano również tematy różnic kulturowych w aspiracjach zawodowych studentów fińskich i austriackich, przedstawiono potencjał zasobów ludzkich w polskich organizacjach pozarządowych, a także integrację planowania z polityką wynagradzania na przykładzie polskich przedsiębiorstw.

Zaprezentowano badania dotyczące wrażliwości studentów austriackich na różnice kulturowe przed odbyciem semestru za granicą i po powrocie, zaprezentowano wyniki badań dotyczących istniejących w Czechach stylów przywództwa oraz tych oczekiwanych. Na koniec sesji Jerome Dumetz zaprezentował książkę, która wkrótce ukaże się na rynku wydawniczym, pt. Cross-Cultural Management Textbook: Lessons from the World Leading Experts.

W drugiej sesji poświęconej B2B marketing i zarządzaniu sprzedażą poruszano problemy barier transferu technologii na przykładzie wybranych krajów unijnych z centralnej części Europy. Serbscy naukowcy, na podstawie przeprowadzonych badań, przedstawiali wnioski

OKNO NA ŚWIAT

International Week na Fachhochschule Oberösterreich przyciągnął wykładowców akademickich oraz naukowców reprezentujących uniwersytety lub instytuty naukowe z klikunastu krajów świata, w tym: z Austrii (University of Applied Sciences Upper Austria, Campusy Steyr i Hagenberg), Brazyli (ITA – Technological Institute of Aeronautics), Bułgarii (SEEMO − South East Europe Media Organisation), Czech (Brno University of Technology), Estonii (Tallin University of Technology), Finlandii (Laurea University of Applied Sciences i Tampere University of Applied Sciences) Kanady (British Columbia Institute of Technology), Kolumbii (Universidad del Rosario), Portugalii (CEAUP Centro de estudos africanoc da Universidade do Porto), Polski (Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu i Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu), Rumunii (Academy of Economic Studies Bucharest), Serbii (Megatrend University i University of Novi Sad), ze Słowenii (University of Primorska i University of Ljublana).

W ramach International Week każdy z uczestników miał za zadanie poprowadzenie wykładów dla wybranych grup studenckich. Zakres proponowanych wykładów był szeroki i obejmował tematy poruszające aspekty zarówno miękkie, jak i twarde, w tym między innymi integrację i komunikację interkulturową, kreatywność biznesową, przedsiębiorczość międzynarodową, zarządzanie zasobami ludzkimi, odpowiedzialność społeczną przedsiębiorstw w okresie dobrobytu i kryzysu, rolę mediów społecznościowych w marketingu, destination branding, zarządzanie zorientowanie na dokonania w organizacjach pozarządowych, zarządzanie łańcuchem dostaw, zarządzanie sprzedażą, budżetowanie w przedsiębiorstwie, zastosowanie systemu SAP w analizach biznesowych, cloud computing i aplikacje mobilne dla CRM.

Portal

Prelegenci jednej z sesji konferencji Cross-Cultural Conference 2012 (od lewej: B. Jozić, T. Dyczkowski, J. Dumetz, J. Dyczkowska, Z. Konečná, M. Überwimmer, H. Hofstadler, M. Gaisch) (zdj. Peter Kainrath)

43

okno na świat

Studenci Fachhochschule Oberösterreich podczas prezentacji międzykulturowych (zdj. Peter Kainrath)

44

dotyczące reakcji odbiorców (klientów) na sytuacje braku zapasów zamawianych produktów. Poruszano również problem postrzegania jakości kształcenia przez studentów i konkurencyjności kształcenia na przykładzie Serbii i Austrii.

Ostatnia, trzecia, sesja dotyczyła problemów, jakie mogą się pojawić podczas pracy w międzynarodowym otoczeniu. Omawiano między innymi zagrożenia związane z wykorzystaniem cyberprzestrzeni w komunikacji międzyludzkiej.

Na zakończenie International Week wszyscy wykładowcy mieli okazję uczestniczyć w niepowtarzalnym wydarzeniu interkulturowym zorganizowanym przez studentów austriackich i zagranicznych reprezentujących kilkanaście krajów świata. Studenci zaprezentowali stroje symbolizujące kulturę ludową swoich krajów, a także przygotowali degustację tradycyjnych potraw serwowanych w różnych zakątkach świata. Z filmu przygotowanego

przez studentów można się było dowiedzieć, jak obcokrajowcy postrzegają Austrię i jej mieszkańców oraz jakiego rodzaju kulturowego szoku doznają osoby mające po raz pierwszy styczność z tą kulturą.

Fachhochschule Oberösterreich składa się z czterech wydziałów umiejscowionych w czterech miastach północnej Austrii: Hagenberg (Informatyka, Komunikacja i Media), Linz (Nauki Stosowane o Zdrowiu i Nauki Społeczne), Steyr (Zarządzanie), Wels (Inżynieria i Ochrona Środowiska). W kampusie Steyr studenci w ramach I stopnia studiów mają do wyboru 7 specjalizacji: (1) Accounting, Controlling and Financial Management; (2) Production and Management; (3) International Logistics Management; (4) Marketing and Electronic Business; (5) Global Sales and Marketing; (6) Process Management in Health Care; (7) European Business Management.

W ramach II stopnia studiów mogą pogłębiać wiedzę uzyskaną na studiach licencjackich w ramach (1) i (5) lub wybrać następujące inne specjalizacje: Operations Management; Supply Chain Management; Digital Business Management. Część programów jest w całości anglojęzyczna.

Uczelnia, na której miałam okazję spędzić kilka uroczych i bardzo aktywnych dni, jawi się jako instytucja nastawiona na internacjonalizację swoich studentów nie tylko w aspekcie edukacyjnych, ale również praktycznym. Świadczą o tym programy anglojęzyczne skierowane do studentów, jak również możliwości odbywania staży na zagranicznych uczelniach. Studenci, z którymi prowadziłam zajęcia, reprezentowali wysoki poziom komunikacji językowej oraz wysoki stopień aktywności podczas zajęć. Na wszystkich zajęciach była stuprocentowa frekwencja, a studenci byli zaangażowani w temat prowadzonych przeze mnie warsztatów. O tego typu studentów programu Erasmus powinniśmy zabiegać jako uczelnia.

W mojej ocenie potrzeba internacjonalizacji wykracza coraz bardziej poza granice poszczególnych krajów, już nie tylko europejskich. Transfer wiedzy oraz dzielenie się różnorodnymi doświadczeniami jest wyzwaniem nie tylko dla kadry dydaktyczno-naukowej różnych ośrodków akademickich, ale również dla studentów. Zwiększa się świadomość tego, jak ważny i długofalowy jest to proces.

Jest to również proces długotrwały, polega bowiem nie na nawiązaniu jednorazowego kontaktu, ale na wytworzeniu trwałej więzi porozumienia. Takie relacje nawiązuje się w trakcie uczestnictwa w tego typu spotkaniach.

Europa jest otwarta na dyskusję i wymianę podglądów, pod warunkiem że jesteśmy otwarci na kontakty i mamy do zaoferowania coś wyjątkowego, co wyróżnia nas na tle innych kultur.

Przypis od redakcji B2B (ang. business to business) to nazwa relacji występujących pomiędzy firmami, określana często mianem klasycznego e-biznesu.

Na światowym rynku business-to-business największą gałąź stanowią informacje biznesowe (raporty branżowe, badania konsumenckie, informacje dotyczące sieci społecznościowych) i stanowią ok. 42% wszystkich wydatków na działania B2B. Źródło: Wikipedia (http://pl.wikipedia.org/wiki/B2B)

Su m m e r

Portal

nr 2/3 (13) 2012

School Poland – 5 edycja

5 edycja Summer School Poland rozpoczęła się w ostatnim dniu czerwca i trwała do 14 lipca 2012 roku. Na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu spotkali się studenci obcokrajowcy (36 studentów z 10 krajów), by wspólnie odbyć zajęcia według programu, którego tematem przewodnim była międzynarodowa przedsiębiorczość. W bieżącym roku opiekunem Szkoły Letniej była dr Joanna Radomska. W organizację tego przedsięwzięcia zaangażowali się również studenci naszej uczelni – bez ich aktywności i współpracy projekt ten nie byłby tak dobrze postrzegany przez uczestników Summmer School.

Studenci zagraniczni podczas zajęć mieli możliwość skorzystania z doświadczenia wykładowców Uniwersytetu Ekonomicznego i pozyskania szerokiej wiedzy, między innymi na temat: zarządzania reklamą, strategii przedsiębiorczości, inwestycji finansowych. Kadra wykładowców: prof. dr hab. Krzysztof Jajuga, dr hab. Jerzy Woźniczka, prof. UE, dr Mikołaj Klimczak, dr Tomasz Słoński, dr Anna Witek-Crabb, dr Monika Hajdas, dr Aleksandra Kuźmińska-Haberla, dr Paweł Kuśmierczyk oraz dr Joanna Radomska odpowiadała za przekazanie wiedzy, którą studenci mogli w praktyce sprawdzić podczas warsztatów i specjalnie przygotowanych gier symulacyjnych.

Udział w programie umożliwił studentom obcokrajowcom zdobycie aż 8 punktów ECTS. Na zakończenie kursu uczestnicy pozytywnie ocenili przygotowanie i organizację programu!

Kilka opinii uczestników ☼ This was the best experience during my education at the University. (To było najlepsze doświadczenie podczas mojej edukacji na Uniwersytecie.) ☼ I really enjoyed my time at the summer school more than I ever expected. I got to see a really beautiful city, that I would have never visited, if not for this programme. I met a lot of nice people, which I’ll continue to see after the summer school. And on top of all that fun, I get to go back to Holland with some credits. A big thank you for everyone involved in making this summer school possible! (Szkoła letnia podobała mi się bardziej niż się spodziewałam. Udało mi się zobaczyć naprawdę piękne miasto. Spotkałam wiele miłych ludzi, z którymi będę utrzymywać kontakt nawet po zakończeniu programu. A dodatkowo, mogę wrócić do Holandii z punktami ECTS. Wiel-

kie podziękowania dla wszystkich zaangażowanych w przeprowadzenie tej szkoły letniej!) ☼ Meeting so many internationals! (Spotkałam tyle osób z różnych krajów!) ☼ Is the best experience which i ever had (To najlepsze doświadczenie, jakie kiedykolwiek przeżyłam) ☼ Everything was well organized and they were all very kind to all of us. Thank you so much! (Wszystko było świetnie zorganizowane i wszyscy byli dla nas bardzo mili. Bardzo dziękuję!) ☼ My buddy was perfect. My buddy was always there to help me when I had questions or needed something. The buddy system was unexpected but very appreciated. (Mój opiekun był doskonały. Mogłem na niego zawsze liczyć. Nie spodziewałem się takiego systemu opiekunów, ale bardzo mi się podobało to rozwiązanie.)

Stolica Dolnego Śląska jest przepięknym i niezwykle przyjaznym miastem, o czym mogli się przekonać uczestnicy Szkoły Letniej spędzając czas wolny na zwiedzaniu Wrocławia i poznawaniu jego lokalnej kultury. Studenci mieli okazję odbyć rejs statkiem po Odrze, korzystać z basenu w parku wodnym, zagrać w kręgle, zwiedzić wrocławskie ZOO i uczestniczyć w maratonie filmowym. Przygotowano także spotkanie w ramach wieczoru międzykulturowego i wycieczkę do Krakowa.

Projekt Summer School Poland jest bardzo dobrze postrzegany przez zagranicznych studentów (do tej pory Wrocław odwiedzili uczestnicy z 38 krajów – aż z 5 kontynentów), kusi niezwykle ciekawą ofertą kursów tematycznych, doskonale przygotowanym programem, organizacją pobytu i atmosferą Wrocławia.

OKNO NA ŚWIAT

Joanna Radomska

45

Ma r z e n i e

studenta:

a po studiach… wspaniała praca Wizyta studyjna Biura Karier na uczelniach w Budapeszcie Karolina Urbańska W dniach 25-27 lipca br. przedstawiciele Biura Karier Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu odwiedzili budapesztańskie biura karier zaprzyjaźnionych uczelni: Corvinus University of Budapest i BKF University in Budapest.

Była to już kolejna z cyklu wizyt studyjnych w biurach karier europejskich uczelni wyższych. Głównym założeniem tego typu spotkań (które do tej pory miały miejsce w Poczdamie, Londynie oraz w Budapeszcie) jest zdobycie wiedzy na temat dobrych praktyk realizowanych w biurach karier innych uczelni i – w miarę możliwości – zaszczepienie tych praktyk na naszym gruncie.

OKNO NA ŚWIAT

Zespół Biura Karier. Od prawej: Ewelina Misiewicz (doradca zawodu), Marcin Drzazga (kierownik Biura Karier), Joanna Tatar (doradca zawodu)

46

W pierwszym dniu wizyty w Budapeszcie odbyło się spotkanie z profesor Zitą Zoltay Paprika, dyrektor programową pionu administracyjnego Uniwersytetu Corvinusa. Spotkanie to dało możliwość poznania charakteru uczelni, specyfiki realizowanych programów i projektów oraz zasięgu współpracy Uniwersytetu Corvinusa w ramach Unii Europejskiej. Zaprezentowane formy promocji oferty Biura Karier wśród ich studentów i absolwentów są na pewno pomysłem wartym sprawdzenia w polskich warunkach.

Kolejny dzień wizyty zapisał się w pamięci spotkaniem z Sylvią Major, pracownikiem Biura Karier BKF University in Budapest. Oprócz wymiany doświadczeń dotyczą-

cych funkcjonowania biur, omawiane były trudne sytuacje, z jakimi spotykają się doradcy zawodu. Okazało się, że problemy osób kończących studia na Węgrzech i w Polsce mają wiele wspólnych cech, stąd tematyka spotkania: wymiana uwag, dzielenie się doświadczeniami i omawianie sposobów rozwiązań. Dużym zainteresowaniem kierownika Biura Karier BKF Uniwersytetu spotkał się program „Mentoring dla studentów” realizowany przez Biuro Karier Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. Dodało nam to „skrzydeł” do kolejnych działań w tym kierunku.

Ostatni dzień spotkań na węgierskich uczelniach zaowocował w kolejne pomysły i innowacyjne programy, które planujemy wykorzystać w pracy naszego biura. Podczas spotkania z pracownikiem Biura Karier Uniwersytetu Corvinus prezentowaliśmy ofertę naszej jednostki i przybliżaliśmy idee Targów Pracy „Spotkanie z Pracodawcą” realizowanych na naszej uczelni z sukcesem już od po-

Pracownicy Biura Karier podczas prezentacji oferty uczelni i biura.

Od prawej: Joanna Tatar (doradca zawodu), Ewelina Misiewicz (doradca zawodu), Bernádett Takács (career counselor), dr inż. Agnieszka Klucznik-Törő (International Center for Entrepreneurship).

nr 2/3 (13) 2012

Budynek parlamentu w Budapeszcie od strony Dunaju

Torba pełna upominków Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu oraz biuletyn targowy Karrier Expo 2012.

nad sześciu lat. Efektem naszych rozmów oraz dyskusji dotyczących rożnych form współpracy z pracodawcami było zaproszenie jakie otrzymaliśmy w związku z organizowanym przez Biuro Karier Uniwersytetu Corvinus „Śniadaniem dla Pracodawców”, które planowane jest na październik 2012 roku.

Zauroczeni pomysłami i ciepłym przyjęciem nie zapomnieliśmy o urokach miasta, które słynie z obfitości zabytków i miejsc godnych odwiedzenia.

Do zobaczenia w Budapeszcie, w październiku ☺!

Ja k

Karolina Urbańska – pedagog (doradca zawodu ) Biura Karier i Promocji Zawodowej Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

żyć wspólnie

– wielokulturowość i międzykulturowość

OKNO NA ŚWIAT

Portal

Urszula Sokolnicka Angel Castiñeira, profesor tytularny w Katedrze Nauk Społecznych w Szkole Biznesowej ESADE w Barcelonie, specjalizujący się w filozofii politycznej (filozofia geopolityczna, teoria sprawiedliwości, polityka, rząd, wielokulturowość oraz problemy migracji, nacjonalizm i federalizm, społeczeństwo obywatelskie, państwo dobrobytu i kapitał społeczny), wyjaśnia.

Jaka jest różnica między wielokulturowością i międzykulturowością?

Wielokulturowość jest ideą, według której w społeczeństwie występują grupy o różnym pochodzeniu i wyznające różne (sprzeczne) systemy normatywne. Zjawisko to opisywała Will Kymlicka w wydanej już w 1955 r. w Clarendon Press Oxford pracy pt. Mulicultural Citizenship: A Liberal Theory of Minority Rights. Opisuje sytuację krajów, w których żądano uznania różnic kulturowych.

Są cztery rodzaje różnic kulturowych: 1) ze względu na płeć, orientację seksualną lub ze względu na cechy fizyczne (feminiści, homoseksualiści, osoby niepełnosprawne itd.), 2) dotyczące imigrantów, tzn. mniejszości, które opuściły kraj pochodzenia i w nowym miejscu chcą zachować swe cechy kulturowe i społeczne, 47

OKNO NA ŚWIAT

Modernistyczne dzieło Antoniego Gaudiego obok siedziby ESADE

48

3) dotyczące rdzennej mniejszości (lub większości, która stała się mniejszością) zakorzenionej na swoim terytorium, ale wyalienowanej w aktualnym państwie, narodzie (Kanada, kraje Ameryki Łacińskiej, Afryka), 4) dotyczące społeczeństw wielonarodowych, jak np. w Hiszpanii, gdzie Katalończycy i Baskowie domagają się uznania ich za naród.

Społeczeństwa wielokulturowe są dzisiaj dość powszechne. Problemem do rozwiązania jest znalezienie sposobu, aby różnice nie utrudniały współżycia w tego typu społeczeństwie. Łatwych rozwiązań nie ma.

Obok pojęcia „wielokulturowość” (określenie to ma funkcję opisującą i nienormatywną) pojawia się pojęcie „międzykulturowość” mające charakter opisowy i normatywny, proponujące konkretne sposoby zarządzania różnorodnością kulturową. Przykładów zarządzania różnorodnością kulturową we współczesnym świecie jest wiele. Brytyjczycy akceptują różnice (kulturowe, etniczne, lingwistyczne itd.) i umożliwiają ich ekspresję (w środkach masowego przekazu, w szkołach, w centrach religijnych itd.). Nie znaczy to jednak, że włączają je do swojej kultury lub wchodzą z nimi w związki. Na obrzeżach Londynu powstają dzielnice, w której każda town reprezentuje inną kulturę: pakistańską, hinduską, chińską, i nie wchodzą one w zależności z pozostałymi obywatelami. Jest to anglosaski model mozaiki akceptujący różnice, ale niekonieczne włączający do kultury wspólnej.

Model francuski zakłada asymilację: „jeśli mieszkacie w naszym kraju, musicie przyjąć nasz język i naszą kulturę”. Zatem w przestrzeni społecznej zabrania się manifestowania różnic religijnych i kulturowych; usiłuje się podporządkować imigrantów jednemu modelowi.

Z perspektywy czasu widać, że obie koncepcje, zarówno angielska, jak i francuska, zawiodły.

Niemcy proponują inny model, ale i on nie odniósł sukcesu. Polega na tym, że osoba mająca pochodzenie

niemieckie jest uważana za obywatela niemieckiego.

W prawie nazywa się to ius sanguinis. W Niemczech mieszka około 4 milionów Turków, wielu z nich urodzonych w Niemczech, ale nie spełniają wymogu ius sanguinis, nie są więc uznawani za obywateli niemieckich.

Nazywa się ich gastarbeiterami (zaproszonymi pracownikami). W każdej chwili można ich wyprosić – kiedy rząd uzna, że przestają być potrzebni. W tym kontekście zaczerpnięta z antropologii idea międzykulturowości ma wymiar polityczny.

Eksperci od międzykulturowości nie są politologami, ich podejście jest kulturowe. Stawiają oni pytanie, jak współżyć z tymi, którzy są inni, i jak nasza wzajemna wymiana może wzbogacić nasze życie. Z pozycji polityki wielokulturowości myślimy o prawie, z punktu widzenia międzykulturowości rozmawiamy o wartościach i relacjach.

Choćby wysokie mury dzieliły kraje: Meksyk i USA, Melilla i Ceuta w Afryce, zawsze znajdą się odważni lub zdesperowani, by ten mur przeskoczyć w poszukiwaniu lepszego życia. Jesteśmy gotowi na ich przyjęcie?

Od początków cywilizacji miała miejsce wymiana kulturowa, językowa, ekonomiczna itd. Dzisiaj również dokonuje się ona przez imigrantów, turystów. Nowym czynnikiem jest intensywność migracji i wymiany.

Międzykulturowość proponuje model dialogu i wymiany kulturowej. Brzmi to atrakcyjnie w teorii, ale w praktyce jest inaczej. Dlaczego? Z powodów atawistycznych jako naszego wroga identyfikujemy każdego, kto jest inny niż my, inaczej mówi, ubiera się itd.

Wymiana nigdy nie dokonuje się w sposób poziomy i symetryczny. Zawsze jest kultura silniejsza − dominująca − i kultura o mniejszej ekspansji. Wielokulturowość za istotne uważa wymiary obywatelsko-kulturowy i polityczny. W wymiarze obywatelsko-kulturowym stawiamy sobie pytanie, czy możliwe jest życie razem.

Zarówno asymilacyjny model francuski, jak i model brytyjski vive la différence mają poważne problemy.

W pierwszym wszyscy są zmuszeni wyznawać te same wartości, co prowadzi do narzucenia koncepcji człowieka z jedną moralnością i kulturą. W drugiej różnorodność może stać się tak duża, że nikt nie ma nic wspólnego z nikim, każdy jest inny. To przypadki ekstremalne.

Przed współczesnymi państwami staje wyzwanie: jak, uznając różnorodność kulturową, jednocześnie zachęcać do respektowania norm współżycia w społeczeństwie przyjmującym. Jeśli imigrantów jest niewielu, ich obecność, przyjęcie i akomodacja nie stwarzają problemów.

Jeśli zaś liczba imigrantów jest bardzo duża, mieszkańcy kraju nie rozpoznają się i obawiają się obcych – innych.

Takie sytuacje są pożywką dla partii opozycyjnych lub, jak ma to miejsce we Francji, w Holandii czy Finlandii, następuje odrzucenie różnorodności.

Możemy przygotować się do współżycia z innymi kulturami?

Jesteśmy w okresie największych ruchów migracyjnych w historii. Europa ma problemy, jakich nie mają Australia, Kanada i Stany Zjednoczone. W Europie mamy problem podwójny: spada reprodukcja, a niechętnie (źle) przyjmujemy imigrantów. To bomba zegarowa z opóźnionym zapłonem. Jeśli wskaźnik demograficzny spada, to naród skazany jest wymarcie. Ratunkiem może być zaakceptowanie imigrantów. Jeśli Europejczycy chcą utrzymać model państwa dobrobytu, muszą zaakceptować imigrację, nie jako mniejsze zło, ale jako sprzyjającą okoliczność. Takie podejście do imigracji wymaga zmiany mentalności.

Na początek ciekawy przykład. W krajach europejskich imigracją zajmuje się ministerstwo spraw wewnętrznych, czyli policja. Z kolei w krajach anglosaskich tymi sprawami zajmuje się ministerstwo gospodarki. W krajach anglosaskich imigracja to okazja rozwoju zawodowego, ekonomicznego itd. W Europie imigranci kojarzeni są z zagrożeniem, niebezpieczeństwem.

Jeśli emigruję do jakiegoś kraju, aby tam pracować, a policja traktuje mnie jak potencjalnego przestępcę, to otrzymuję sygnał, że jestem w tym kraju niechciany.

W Europie wskaźnik urodzeń jest niski i będziemy rywalizować o zdolnych ludzi. Imigranci są przedsiębiorczy i utalentowani, zakładają własne przedsiębiorstwa i generują bogactwo. W Katalonii jest 7 milionów mieszkańców, bez imigrantów byłoby ich 2,4 mln. Musimy mieć świadomość, że połowę bogactwa wytwarzają imigranci.

Przyjęcie imigrantów jest okazją stania się społeczeństwem bogatszym kulturowo, ale wiąże się z tym konieczność zmiany sposobu myślenia. Nie możemy już oczekiwać, że na studiach i w przedsiębiorstwach będą tylko osoby jednej narodowości. Dlatego powinniśmy przygotować instytucje publiczne do takich zmian, np. jeśli stołówce w ESADE, będzie chciała zjeść posiłek muzułmanka, powinna znaleźć w ofercie również dania bez mięsa wieprzowego.

Do Barcelony przybywa ogromna rzesza turystów, wielu przyjeżdża, aby tu pracować. Trzeba dostosować do ich potrzeb ofertę: od turystycznej do sanitarnej. Jeśli turyst-

nr 2/3 (13) 2012

ka muzułmańska będzie musiała skorzystać z porady lekarza, ten powinien wiedzieć, że ona się nie rozbierze, ponieważ jej kultura nie zezwala na obnażanie się przed obcym mężczyzną.

W Hiszpanii zdarzają się konflikty na tle różnic kulturowych?

Do tej pory miały miejsce tylko drobne incydenty. Aż do lat 90. Hiszpania „produkowała” emigrantów. Jeździli do pracy do Niemiec, Szwajcarii, Francji, Stanów Zjednoczonych, Argentyny, Meksyku. Potem zaczął się proces odwrotny. W Katalonii już od 100 lat przyjmujemy imigrantów. Nie było dotąd większych konfliktów, ponieważ w większości pochodzą z Hiszpanii i nie ma tak istotnych różnic jak między mieszkańcami Afryki Subsaharyjskiej lub Europy Wschodniej. To są Hiszpanie i mamy te same wartości, religię, choć my, Katalończycy, mamy nasz język i obyczaje. Przezwyciężyliśmy wzajemne uprzedzenia i stereotypy.

Potem do Andaluzji przyjechali Afrykanie (Senegalczycy) oraz mieszkańcy Europy Wschodniej (m.in. Rumuni) do pracy przy zbiorze owoców, warzyw,itd. Dla lokalnych mieszkańców spotkanie z „innymi” było szokiem. W Almerii dochodziło do aktów przemocy, również przemocy seksualnej, której ofiarami były zatrudnione przy pracach polowych kobiety. To był trudny i długi proces uczenia się, szczególnie dla służb publicznych, takich jak policja, szkolnictwo, służba zdrowia. Inny kolor skóry stał się wystarczającym powodem, aby być – wielokrotnie częściej niż przeciętny obywatel – zatrzymywanym i przesłuchiwanym przez policję.

OKNO NA ŚWIAT

W Barcelonie są dzielnice, gdzie w szkołach dzieci reprezentują ponad 45 grup etnicznych, a nie ma wśród nich konfliktów. Dzieci z łatwością przyjmują różnorodność. Problem stanowią dorośli, którzy mają swój sposób życia, swoje wartości. Z chwilą pojawienia się sąsiadów prowadzących inny styl życia, są zaniepokojeni. W Europie zakłopotanie i strach wobec „innego” wywołują reakcje sprzeciwu: od ksenofobii i w wydaniu ekstremalnym: rasizmu, do ruchów, które stawiają takie żądania, jak: Francja dla Francuzów lub Najpierw my.

Portal

Czy łatwiej zaakceptować Hiszpanom imigrantów z Ameryki Łacińskiej? Czynnikiem ułatwiającym byłby wspólny język…

W teorii tak, w praktyce wygląda to różnie, zależnie od kraju. Kraj przyjmujący imigrantów dokonuje pewnej selekcji kulturowej. Nikogo nie dziwi, że we Francji jest dużo imigrantów z Maghrebu, ponieważ kraje te były koloniami francuskimi i posługują się wspólnym językiem. Proces akomodacji wydaje się szybszy. Wielka Brytania przyjęła przede wszystkim imigrantów pakistańskich, hinduskich i Sikhów, ponieważ pochodzą z dawnego imperium brytyjskiego. Podobnie jest z imigrantami latynoamerykańskimi. Koszt ich integracji jest mniejszy niż osób pochodzących z kultur diametralnie różnych. To oznacza, że istnieją kultury bliższe i dalsze naszej własnej. Więcej mają wspólnego Polacy i Hiszpanie − wspólna świadomość europejska i kultura judejsko-chrześcijańska, wspólne wartości Oświecenia − niż Hiszpanie i mieszkańcy Afryki Subsaharyjskiej.

Wydaje się, że łatwiej jest przystosować się do nowego 49

życia imigrantom z Ameryki Łacińskiej, ponieważ znają język, ale tylko teoretycznie. Do Katalonii przybywa wielu emigrantów z Maroka, konkretnie: członkowie plemienia Amazigh i Berberowie. Berberowie w Maroku są jak Katalończycy w Hiszpanii: mają własny język, własne obyczaje. Po przybyciu do Katalonii natychmiast uczą się katalońskiego i szybko się z jej mieszkańcami identyfikują. Z kolei Marokańczycy nie mówią po katalońsku. Większość imigrantów z Ameryki Południowej, która pracuje i mieszka w Katalonii, nie chce uczyć się katalońskiego, uważając, że hiszpański im wystarczy. Zatem dla Katalonii nie jest opcją preferencyjną ta grupa imigrantów latynoamerykańskich, która z góry zakłada, że nie będzie uczyć się katalońskiego. Wiadomo, że akomodacja zachodzi szybciej, jeśli jest wola nauczenia się języka kraju przyjmującego.

Trudno jest współżyć różnym ludziom…

Istnieją też różnice patologiczne, nie wszystko powinno być vive la différence. To cała pedagogika współżycia.

Należy najpierw poznać różnice kulturowe, by je zaakceptować i szanować. Możliwe, że w twojej kulturze istnieje coś, czego moja kultura nie odkryła, ale to nie znaczy, że każdą różnicę trzeba legalizować. Szacunek powinien być wzajemny. Jeśli mieszkasz w Hiszpanii, powinieneś znać tutejsze normy i rozpoznać wśród nich dobre zwyczajne i oczywiste złe. Nie wszystko jest dobre w imię różnic.

Urszula Sokolnicka jest starszym wykładowcą języka hiszpańskiego w SJO, a także koordynatorką egzaminów DELE (Diploma de Español Lengua Extranjera)

Ek s p a t e m

b y ł e m od zawsze

Urszula Sokolnicka Nasz rozmówca: Rafael Neyra, jest pracownikiem wrocławskiego oddziału banku Crèdit Agricole.

Mieszka we Wrocławiu z żoną Teresą i córką Sophie.

OKNO NA ŚWIAT

wiałem z mamą po francusku, byłem i jestem absolutnie dwujęzyczny. W czasach, kiedy myślałem o wyborze studiów, wielu moich kolegów planowało studia za granicą. Część moich szkolnych przyjaciół skończyła prestiżowe studia w Stanach Zjednoczonych. Wrócili potem do kraju i dziś zajmują wysokie stanowiska. Mój dawny kolega jest dzisiaj ministrem.

50

Rafael: Są ludzie, którzy nie wyobrażają sobie, aby pracować poza swoim krajem. Ekspatem byłem od zawsze, mam to we krwi, już jako dwulatek byłem w Brazylii.

Jestem i Peruwiańczykiem, i Francuzem, a uściślając, płynie we mnie również krew andyjskich Indian i hiszpańskich konkwistadorów. Historia moich rodziców jest jak z południowoamerykańskiego serialu: mój ojciec, Peruwiańczyk, studiował medycynę we Francji i tam poznał moją mamę. Zakochali się w sobie. Mama, nie zastanawiając się wiele, wyjechała z ojcem do Peru. Rodzice mojej mamy nie mogli się z tym pogodzić i przez wiele lat bojkotowali nową ojczyznę swojej córki. W Limie chodziłem do liceum francuskiego, w domu rozma-

Święto w miasteczku nad Pacyfikiem

nr 2/3 (13) 2012

Indianki z kanionu Colca w tradycyjnych strojach

pracę w Petroleo, widzę ogromną różnicę w zarządzaniu przedsiębiorstwem peruwiańskim i francuskim. Z osobą z Francji mówiliśmy tym samym językiem, odwoływaliśmy się do tych samych wartości, czuliśmy się przedstawicielami tej samej kultury – automatycznie mieliśmy do siebie więcej zaufania.

Peru też się zmieniło, powstają przedsiębiorstwa socjalne mające zapewnić zrównoważony rozwój regionu, priorytetem jest dbanie o przyrodę, zapewnienie godnej płacy pracującym.

We Francji znalazłem pracę w biurze doradztwa. Następnie podjąłem pracę w Crèdit Agricole − oczywiście nie zostałem bankowcem, jestem inżynierem, więc zająłem się planowaniem i organizacją projektów. W Crèdit Agricole odbyłem kurs management multicultural. Prowadzący zajęcia stwierdził, że miałem ogromne szczęście, iż zostałem wychowany w wielokulturowym środowisku, właściwie dwukulturowym: francuskim i peruwiańskim.

Znakomicie czuję się i w jednej, i drugiej kulturze.

OKNO NA ŚWIAT

Peru i cały kontynent Ameryki Południowej jest bardzo sejsmiczny, postanowiłem więc studiować geologię.

Specjalista od trzęsień ziemi to zawód bardzo poszukiwany. Wybrałem Uniwersytet w Strasburgu (ze względu na pochodzenie mamy). Pod koniec studiów pojawili się łowcy głów z przedsiębiorstwa TOTAL. Przekonywali, że przedsiębiorstwo ma znakomite perspektywy rozwoju w Peru, moim atutem jest znajomość języka i realiów Peru. Zdecydowałem się wrócić do kraju rodzinnego.

W Peru zacząłem pracę w Instytucie Petroleo Peru. Tam poznałem moją żonę, Teresę, której pochodzenie również jest skomplikowane: jest w połowie Peruwianką i w połowie Angielką − od strony swojego ojca. Panieńskie nazwisko Teresy brzmi Buckingham (jak nazwa londyńskiego pałacu królewskiego).

Teresa: Poznałam Rafaela na przyjęciu u mojej przyjaciółki. Po trzech latach znajomości pobraliśmy się.

W przedsiębiorstwie słyszeliśmy uwagi, że to nieetyczne, by mąż i żona pracowali w jednej firmie.

Nie przyszło mi do głowy, że zamieszkamy w innym kraju. W Peru czułam się szczęśliwa. Miałam pracę, pensję.

Bałam się jednak o Rafaela. Musiał jeździć do Amazonii, w Andy. Te wyprawy były bardzo niebezpieczne.

W końcu Rafael zdecydował, że jedziemy do Francji i … pojechaliśmy.

Rafael: Opuściliśmy Peru w latach 80. To były bardzo niebezpieczne czasy. Kraj pustoszyli terroryści z Sendero luminoso (Świetlisty szlak), organizacji lewackiej, której przywódcę schwytano dopiero w roku 1992. Szczególnie brutalne walki miały miejsce w andyjskim rejonie Ayacucho. Obie strony prześcigały się w okrucieństwie.

Nikt nie czuł się bezpiecznie.

Panowała też korupcja i nepotyzm – są to zjawiska, niestety, typowe dla rozwijających się gospodarek postkolonialnych. Korupcja w negocjacjach z przedsiębiorstwami amerykańskimi była zjawiskiem normalnym.

Peruwiańczyk negocjujący z Amerykanami zawsze był w dużo mniej komfortowej sytuacji. Kiedy wspominam

Portal

51

Pływające wyspy Uros na jeziorze Titicaca

Teresa: Brakuje mi peruwiańskiej kuchni. Uwielbiam potrawy z bananami i maniokiem. Maniok przygotowuje się na różne sposoby z dodatkiem sera, słodkich konfitur. Typowe dania to cebiche, surowa ryba, lub owoce morza marynowane w soku z limonki z solą, tacu – tacu, ryż z warzywami strączkowymi, na przykład z fasolą lub soczewicą, el espesado – to gęsta zupa koloru zielonego dzięki zmielonym liściom kolendry, czy podobne do polskich pierożki empanaditas.

Rafael jest wiernym kibicem Śląska. Podczas naszego spotkania od czasu do czasu milknie i skupia się na wiadomościach sportowych w radiu.

OKNO NA ŚWIAT

− Jaki jest wynik meczu Legii ze Śląskiem? − pyta z niepokojem, kiedy słyszy żałobny ton głosu komentatora sportowego.

– 4:0!? Niemożliwe! Taki ważny mecz!

52

Wieczny tułacz z Peru wylądował w końcu w Polsce.

Rafael: Zanim przyjechałem do Polski, pracowałem w Argentynie. Kierownictwo Crèdit Agricole zdecydowało o opuszczeniu Argentyny, kiedy wybuchł tam poważny kryzys gospodarczy. Potem jeszcze pracowałem w Urugwaju. Do Polski przyjechałem w 2005 roku. Pracowałem z Lukas Bank nad nowym systemem bankowym − funkcjonuje on do dzisiaj.

Polska była krajem zupełnie mi nieznanym. Kiedy Crèdit Agricole kupił w 2002 roku Lukas Bank, Francuzi przyjeżdżali do Wrocławia sami, bez rodziny. Pracowali w ciągu tygodnia, sobotę i niedzielę spędzali we Francji. Ja także początkowo przyjeżdżałem do Wrocławia na kilka dni, aby pomóc w przygotowaniu projektów. W 2005 roku

jeden z dyrektorów przywiózł swoją rodzinę do Wrocławia i oznajmił, że nie ma sensu kursować między Polską a Francją. Stwierdził, że jeśli Crèdit Agricole ma w danym kraju swoje oddziały, to jego pracownicy również powinni się w nim zadomowić. I tak się stało. Dzisiaj, w dobie powszechnego kryzysu, uważamy, że mamy dużo szczęścia, że pracujemy w filii we Wrocławiu.

Czy kultury organizacyjne krajów łacińskich są podobne?

Kiedy byłem w Urugwaju, Crèdit Agricole postanowił sprzedać swój oddział bankowi hiszpańskiemu. Kultura biznesowa hiszpańska jest absolutnie różna od francuskiej. Zaproponowaliśmy Hiszpanom przygotowanie projektu − tak robimy w naszym banku. Hiszpanie się nie zgodzili i pracowali zgodnie ze swoja dewizą: avanzando, se aprende (uczyć się podczas pracy). To hasło zupełnie niezgodne z filozofią Crèdit Agricole.

Hiszpanie odbierają bardzo osobiście każdą uwagę zrobioną w dobrej wierze. Przekonywali mnie, że są w stanie wszystko przygotować w ciągu 6 miesięcy, ponieważ tyle czasu zajęło im przejęcie banku w Meksyku. Pracownicy naszego banku zdołali przekonać Urugwajczyków do naszego systemu pracy, do naszych wartości.

Francuzi nie śmieją się?* (Śmieją się oboje) Teresa: Francuska rodzina Rafaela, faktycznie, nie jest bardzo uśmiechnięta. W paryskim metrze miałam wrażenie, że ludzie są smutni, bo się nie uśmiechają, nie rozmawiają ze sobą. Czasem chowają się za gazetą. Bywało, że miałam ochotę odsunąć gazetę i spytać o powód zadumania. Nasz syn trochę upodobnił się do ludzi z Ameryki Południowej, ponieważ ostatnio

dużo przebywa wśród mieszkańców tego kontynentu.

Rafael: Pozory mylą. Mieszkańcy Ameryki Południowej niewątpliwie śmieją się więcej, ale czy szczerze? Wydaje się, że to przyjaźń, jednak jest to relacja bardzo powierzchowna. W Ameryce Południowej bardzo szybko zwraca się do innych na „ty”, inaczej niż we Francji, gdzie musi upłynąć dużo wody, zanim pękną pierwsze lody.

W Polsce relacje między pracownikami też są dość sztywne, na przykład rzadko witamy się uściskiem ręki.

Nie ma w ogóle zwyczaju całowania się na powitanie.

W Argentynie, Urugwaju całują się na powitanie nie tylko kobiety, ale również mężczyźni.

Wystarczy zajrzeć do dzieła Montesquiusza pt. „Charakter i klimat”. Kultury północne są dużo bardziej powściągliwe w ekspresji uczuć.

Jak Ci się współpracuje z Polakami?

Polacy są bardzo bezpośredni, ani trochę nie potrafią być dyplomatami. Zanim przyjechałem do Polski, kolegę z większym doświadczeniem międzynarodowym poprosiłem o radę, jak powinienem się zachowywać w Polsce.

Poradził mi, bym wskazywał pracownikom konkretne zadania. Taka forma pracy jest nie do pogodzenia z francuską kulturą organizacyjną. We Francji dużo dyskutujemy i wspólnie próbujemy znaleźć najlepsze rozwiązania. Kiedy proponuję dyskusję w naszym zespole, zauważam, że niektórzy pracownicy są bardzo niezadowoleni. Wolą od razu polecenia. Obecnie robimy pewne zmiany. Chciałbym, żeby pracownicy świadomie w nich uczestniczyli, żeby rozumieli, na czym polegają.

Jednocześnie są bardzo uwrażliwieni na egzekwowanie swoich praw i ze znawstwem posiłkują się kodeksem pracy. Na przykład godzina zakończenia pracy jest bardzo respektowana. Fajrant jest święty. W krajach, w których do tej pory pracowałem, pracownicy byli gotowi zostać nieco dłużej, jeśli wymagało tego dobro firmy. Tutaj nie.

nr 2/3 (13) 2012

Któregoś dnia zaproponowałem moim współpracownikom wspólny obiad, żeby w innym otoczeniu porozmawiać o sprawach firmy, lepiej się poznać, natychmiast przypomniano mi wymownymi spojrzeniami na zegarek, że przecież czas pracy kończy się i nie ma obowiązku zostać w pracy dłużej niż przewiduje to czas pracy. W tradycji śródziemnomorskiej, również w tradycji Crèdit Agricole, dużo spraw załatwia się przy stole.

Myślę, że polscy pracownicy szybko polubią tę tradycję.

Ważne jest otwarcie się na inne propozycje, wybranie z obu kultur tego, co najlepiej przysłuży się przedsiębiorstwu i pracownikom. Nie ma większej satysfakcji dla kogoś, kto pracuje za granicą, od faktu, że koledzy z pracy doceniają twój wysiłek. * Piotr Szarota, Psychologia uśmiechu, GWP, 2006. **Autorką zdjęć z Peru jest Karolina Krajewska. Karolina kończy studia magisterskie na Uniwersytecie Wrocławskim na kierunku archeologia, specjalizacja − archeologia Nowego Świata. W trakcie studiów wzięła udział w pracach badawczych Instytutu Archeologii UWr realizowanych w dolinie rzeki Tambo w południowym Peru. Więcej o projekcie Tambo: http://projekt-tambo.archeo.uni.wroc.pl/pl/.

Karolina przystąpiła do egzaminu DELE w sesji wiosennej 2012, ponieważ potwierdzona znajomość języka hiszpańskiego jest niezbędna w staraniach o przyjęcie na studia doktoranckie.

OKNO NA ŚWIAT

Portal

Urszula Sokolnicka jest starszym wykładowcą języka hiszpańskiego w SJO, a także koordynatorką egzaminów DELE (Diploma de Español Lengua Extranjera)

Herbatka z liści koki

53

Fe l i e t o n y w y w i a d y

Chcemy być jeszcze lepsi

Rozmawiamy z Profesorem Krzysztofem Jajugą, współtwórcą sukcesu edukacyjnego kierunku Finanse i Rachunkowość na Wydziale Zarządzania, Informatyki i Finansów naszej uczelni.

FELIETONY

Państwowa Komisja Akredytacyjna przyznała (uchwała nr 578/2010) ocenę wyróżniającą kierunkowi finanse i rachunkowość. W ślad za oceną PKA Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego także uznało, iż jesteśmy liderem w kształceniu na tym kierunku. Jakie nowe możliwości otwierają się przed kierunkiem finanse i rachunkowość po przyznaniu mu przez MNiSzW dotacji projakościowej?

Jesteśmy w gronie 25 kierunków uznanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wyróżniające.

W grupie uczelni realizujących kierunki ekonomiczne specjalne dofinansowania z nowej dotacji projakościowej otrzymają tylko trzy: nasza (Wydział ZIF) oraz Szkoła

54

Główna Handlowa w Warszawie (kierunek finanse i rachunkowość) i Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie (kierunek zarządzanie).

Warto przypomnieć, że w całej Polsce studia na kierunku finanse i rachunkowość prowadzi kilkadziesiąt wydziałów, a tylko dwie wymienione jednostki zostały wyróżnione. Doceniono u nas nie tylko inicjatywy edukacyjne podejmowane na Wydziale ZIiF − umożliwiające studentom otrzymanie wiedzy i nabycie umiejętności w zakresie znacznie wykraczającym poza standardy kształcenia, program realizowany na tym kierunku bowiem zorientowany jest na najnowszą światową wiedzę, ale uwzględniono także dorobek naukowy, dydaktyczny, zaangażowanie i pasję w poszukiwaniu nowych rozwiązań pracowników Wydziału ZIiF. Studia w języku angielskim Bachelor Studies in Finance oraz Master Studies in Finance jako jedyne w kraju i w tej części Europy mają status partnera CFA Institute, najbardziej prestiżowej organizacji finansowej na świecie. Standard CFA został określony przez czasopismo „The Economist” jako złoty standard finansowy.

Jesteśmy dopiero kilka dni po ogłoszeniu werdyktu Ministerstwa, dlatego nie mamy jeszcze wielu danych na temat zasad i wysokości przyznanej nam dotacji. Algorytm przewiduje dotację przez najbliższe trzy lata (nawet milion złotych rocznie) na realizację kształcenia i dalszy rozwój kierunku.

Przed nami więc kolejne wyzwanie, aby dodatkowo polepszyć prowadzenie studiów na tym kierunku, w zakresie zarówno programu, jak i organizacji procesu edukacji.

Trend demograficzny, który był motorem napędowym rozwoju szkolnictwa wyższego przez większość okresu transformacji, nie tylko się skończył, ale zaczął się gwałtownie odwracać. Z różnych analiz można wnioskować,

Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego przyznała 25 najlepszym kierunkom realizowanym na uczelniach w całej Polsce specjalne dofinansowania z nowej dotacji projakościowej. W grupie najlepszych jest także kierunek kształcenia „Finanse i Rachunkowość” realizowany na Wydziale Zarządzania, Informatyki i Finansów na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu.

Każdy z nich przez najbliższe trzy lata dostanie nawet milion złotych rocznie (łącznie maksymalnie 3 mln zł) na realizację kształcenia i dalszy rozwój. – To kolejny krok w premiowaniu najwyższej jakości kształcenia, która stanowi filar wprowadzonej reformy szkolnictwa wyższego. Wyróżniamy najlepsze w Polsce kierunki studiów z myślą o tym, aby stwarzać im lepsze szanse dalszego rozwoju.

Poznajemy więc dziś liderów łączących najwyższej jakości kształcenie z wysokim poziomem prowadzonych badań – podkreśla minister Barbara Kudrycka.

nr 2/3 (13) 2012

że o jedną trzecią zmniejszy się grupa potencjalnych Od kilku już lat w programach angielskojęzycznych studentów w wieku tradycyjnym (19-25 lat). Dobre oprócz polskich studentów uczestniczą także studenci uczelnie publiczne, kształcące na studiach stacjonar- zagraniczni. Jest to grupa bardzo zróżnicowana. O tym nych, w większości w najbliższym czasie nie odczują jak angażują się w proces edukacji, często zależy od tak radykalnie załamania w liczbie studentów. A jednak tego, na jak długo przyjeżdżają. Jeśli na semestr – to stuwarto, a nawet trzeba, już dzisiaj mocno pochylić się dent uczestniczy tylko w wybranych zajęciach. Wtedy nad oferowaną jakością studiów. Myślę, że otrzymana efekt studiowania nie jest dla nas satysfakcjonujący, studotacja umożliwi nam realizację zadań edukacyjnych dent bowiem często skupia się bardziej na turystycznym w mniejszych grupach, wśród studentów wykazujących aspekcie pobytu we Wrocławiu, w Polsce. Jeśli bierze się największym zaangażoudział w całym programie, waniem i predyspozycjami.

Aby skutecznie uczyć, trzeba wiedzieć, jak to możemy już bardziej To właśnie dla takich zmoocenić efekty jego zaangauczyć, i dysponować pewnymi narzędziami tywowanych studentów żowania. oraz strategiami koniecznymi do realizacji W tym miejscu chciałbym przygotowujemy specjalne, tego celu. bardziej zaawansowane zachęcić polskich studenprogramy, zróżnicowane tów do podejmowania stukompetencyjnie zadania – wykraczające poza standar- diów anglojęzycznych na naszym kierunku, gdyż przekadowy program. Studenci od kilku lat sygnalizują nam zując wiedzę ekonomiczną, kształcimy wszechstronnie, zainteresowanie większą liczbą godzin praktycznych – kształcąc wiele cennych na rynku umiejętności. Nie zaćwiczeń, studium przypadków. Więcej będzie dla nich wsze bowiem studia za granicą są lepsze, często korzystdziałań przygotowujących ich do konkursów, więcej niejszy będzie wybór studiów w Polsce, właśnie np. na staży w różnych instytucjach, więcej spotkań i ćwiczeń naszym Uniwersytecie. z ekspertami. Chcielibyśmy stworzyć elastyczne, indy- My cały czas doskonalimy proces realizowania programu widualne ścieżki kształcenia dla najlepszych studentów. w ramach studiów 3+2 (licencjackich i magisterskich).

Trzeba budować takie programy studiów, tworzyć nowe Chciałbym, aby studia licencjackie były bardziej nastaspecjalności, dzięki którym kształtować będziemy elitę wione na praktykę, myślę, aby np. cały semestr studenci pracowników przygotowaną do wyzwań w przyszłości. mogli odbywać praktyki w przedsiębiorstwie.

Naszym celem jest także poprawa kluczowych kom- Ciągle jednak nie ma formalnych zapisów, które motywopetencji akademickich, kwalifikacji specjalistycznych, wałyby przedsiębiorstwa do przyjmowania studentów na umiejętności i kompetencji pracowników naukowo- staże i praktyki. Ale chciałbym tu podkreślić, że jestem dydaktycznych, m.in. dzięki wyjazdom do wiodących przeciwnikiem uczenia kadr pod kątem zapotrzebowania w danym momencie uczelni zagranicznych, które rynku pracy. Musimy tak to wyjazdy nakierowane być Kapitał ludzki to majątek ucieleśniony kształcić, aby absolwenci powinny na podnoszenie w ludziach oraz efekt inwestycji w oświatę bez problemów mogli swokwalifikacji kadry naukowoAmartya Kumar Sen je umiejętności rozwijać, dydaktycznej. muszą więc być przygotoChcemy również poddawać nasze programy akredytacjom międzynarodowym, co wani wielokierunkowo, a nie tylko na „tu i teraz”. pozwoli nam dużo szerzej w świecie propagować naszą Przez kilkanaście lat boomu edukacyjnego wykształofertę edukacyjną i nasz Uniwersytet. ciliśmy kadry o różnym poziomie przygotowania. Czy Nie mamy jeszcze konkretnych informacji o skali dofiw dobie niżu demograficznego i kryzysu gospodarnansowania, trudno więc dokładnie informować o naczego nie należy się pochylić nad kształceniem tych szych zadaniach, mamy jednak pełną świadomość, że osób, które chcą się uczyć i mają predyspozycje, aby otrzymana dotacja to pieniądze publiczne i musimy wysię rozwijać? dawać je efektywnie, ze szczególną uwagą.

Osoby dorosłe – studiujące – zawsze rozwijają swoje Jak Pan Profesor ocenia studentów zagranicznych zdolności, wzbogacają wiedzę, udoskonalają kwalifika„Erasmusowców” uczestniczących w programach ofe- cje zawodowe, zmieniają swoje postawy. I ten fakt jest rowanych w ramach kierunku? bardzo cenny dla rozwoju społeczeństwa. Ale w mojej Tworzenie programów studiów w języku angielskim wpi- ocenie na naszym rynku edukacyjnym jest zbyt dużo suje się w założenia strategiczne uczelni, szczególnie w uczelni (a właściwie szkół), które „czegoś” uczą, ale obszarze stałego doskonalenia jakości edukacji przez głównie nastawione są na wyciąganie pieniędzy od sturozszerzanie współpracy międzynarodowej z zamiarem dentów. I one powinny być zamykane w trybie pilnym. rozwijania kompleksowej oferty edukacyjnej na wszyst- Dumni jesteśmy z wysokiego współczynnika skolarykich poziomach kształcenia i różnych formach studiów. zacji, ale jakże często za tym parametrem nie kryje się

FELIETONY

Portal

55

FELIETONY

OFERTA DYDAKTYCZNA w ramach kierunku finanse i rachunkowość realizowana na Wydziale Zarządzania, Informatyki i Finansów

56

Studia licencjackie j ((trwają ją 6 semestrów)) Absolwent studiów I stopnia kierunku finanse i rachunkowość ma wiedzę z zakresu finansów i rachunkowości, funkcjonowania instytucji finansowych i banków oraz umiejętności analizy podstawowych zjawisk gospodarczych i sytuacji ekonomiczno-finansowych jednostek gospodarczych. Absolwent tego kierunku rozumie przyczyny i skutki występowania zjawisk gospodarczych na szczeblu makro- i mikroekonomicznym w warunkach otwartej gospodarki rynkowej. Potrafi również odnajdywać i analizować materiały źródłowe z zakresu finansów i rachunkowości.

Absolwent studiów pierwszego stopnia zna język obcy na poziomie biegłości B2 Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego Rady Europy oraz umie posługiwać się językiem specjalistycznym z zakresu finansów i rachunkowości. Absolwent jest przygotowany do podjęcia pracy w instytucjach finansowych i niefinansowych.

Jest również przygotowany do pracy jako: księgowy, doradca podatkowy, audytor, controller, specjalista ds. rachunkowości zarządczej. Absolwent jest przygotowany do podjęcia studiów drugiego stopnia.

Specjalności oferowane obecnie na kierunku finanse i rachunkowość na I stopniu: • rynek finansowy, • zarządzanie finansami, • rachunkowość i podatki, • rachunkowość i auditing.

Studia magisterskie g ((trwają ją 4 semestry) y) Absolwent studiów II stopnia kierunku finanse i rachunkowość ma zaawansowaną – w stosunku do studiów pierwszego stopnia – wiedzę z zakresu finansów i rachunkowości. Rozumie występowanie zjawiska ryzyka na rynku finansowym i globalnym oraz potrafi nim zarządzać. Potrafi on również przeprowadzić analizy finansowe oraz fundamentalne i wyciągać z nich właściwe wnioski. Absolwent kierunku finanse i rachunkowość jest przygotowany do podejmowania decyzji o charakterze finansowym i prowadzenia działalności doradczej oraz do pracy w instytucjach finansowych i niefinansowych. Jest przygotowany do pracy w charakterze analityka finansowego (standard CFA), doradcy inwestycyjnego, zarządzającego ryzykiem, maklera giełdowego, osobistego doradcy finansowego, dyrektora finansowego przedsiębiorstwa, osoby odpowiedzialnej za finanse i rachunkowość organizacji o charakterze gospodarczym i publicznym. Jest również przygotowany do pracy jako: główny księgowy, samodzielny księgowy, doradca podatkowy, audytor, biegły rewident, controller, specjalista ds. rachunkowości zarządczej. Absolwent ma także wpojone nawyki ustawicznego kształcenia i rozwoju zawodowego oraz jest przygotowany do podjęcia studiów trzeciego stopnia (doktoranckich).

Specjalności oferowane obecnie na kierunku finanse i rachunkowość na II stopniu: • doradca finansowy, • menedżer finansowy, • rynek nieruchomości, • analityka finansowa i zarządzanie ryzykiem, • rachunkowość zarządcza i controlling, • audyt finansowy i podatkowy, • rachunkowość instrumentów finansowych i zabezpieczeń, • rachunkowość eurospółek.

Studia w ję języku y angielskim: g p programy g y Bachelor Studies in Finance i Master Studies in Finance Programy Bachelor/Master Studies in Finance są kierowane do studentów polskich i zagranicznych. Program oferuje studia pierwszego stopnia (Bachelor) oraz drugiego stopnia (Master) i jest prowadzony w języku angielskim według standardów najlepszych uczelni światowych z udziałem wykładowców zagranicznych.

W ramach programu są przedmioty obowiązkowe i do wyboru. Przedmioty obowiązkowe wchodzą w skład kanonu wiedzy na kierunku finanse i rachunkowość, przedmioty do wyboru (niektóre na zaawansowanym poziomie) zawierają materiał niezbędny do uzyskania prestiżowych licencji zawodowych o zasięgu światowym, np. licencji analityka finansowego, doradcy inwestycyjnego oraz specjalisty w zakresie zarządzania ryzykiem (Chartered Financial Analyst (CFA), Certified International Investment Analyst (CIIA), Professional Risk Manager (PRM), Financial Risk Managerr (FRM).

Studia te jako jedyne w kraju i w tej części Europy mają status partnera CFA Institute, najbardziej prestiżowej organizacji finansowej na świecie. Standard CFA został określony przez czasopismo „The Economist” jako złoty standard finansowy.

nr 2/3 (13) 2012

działać tak, aby z tych możliwości rozwojowych umiejętnie korzystać. Trzeba w Polsce tworzyć scenariusze rozwojowe wybiegające w przyszłość na kilkanaście lat, uwzględniające zmiany demograficzne.

W naturze ludzkiej jest potrzeba stabilizacji. Trudno nam się poddawać zmianom, gdyż wymagają one przeorientowania dotychczasowych zachowań. Ale bez liderów, bez osób z nowymi pomysłami, wymagającymi wobec siebie i innych, nie ma cywilizacyjnego rozwoju. Konformizm daje efekt krótkoterminowy. Dlatego trzeba się cały czas doskonalić, zmieniać, poprawiać swoje umiejętności, kwalifikacje, szukać nowych rozwiązań. Mamy przecież obowiązek myślenia także o przyszłości naszych dzieci, a nie tylko o doraźnym dobrym samopoczuciu.

Panie Profesorze, a jakie zawody rekomendowałby Pan dla swoich wnuków?

To trudna odpowiedź. Na pewno każdy powinien wybierać zawód, w którym będzie się realizował z zadowoleniem, z satysfakcją. Zawody ekonomisty, finansisty będą zawsze potrzebne. Myślę, że zawodem przyszłościowym będzie niezależny doradca finansowy, który będzie pomagał np. rodzinom w coraz bardziej skomplikowanych finansowych realiach. Nie mówię tu o sprzedawcy usług finansowych, ale o doradcy, który zapewni bezpieczne korzystanie z ofert banków, instytucji finansowych, pomoże zaplanować budżet etc. Potrzebne będą też zawody techniczne w obszarach nakierowanych na potrzeby człowieka, a także zawody potrzebne do realizacji szerokiej oferty usług skierowanych do osób w starszym wieku. Natomiast nie widzę przyszłości np. dla projektantów gier komputerowych.

Przyszłość zawodowa zależeć będzie od wykształcenia umiejętności przyswajania nowych pojęć, dokonywania nowych wyborów oraz uczenia się i przystosowywania przez całe życie. Myślę, że inwestycja Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, a więc państwa, w edukację na kierunkach uznanych za projakościowe jest właściwym sposobem na budowanie społeczeństwa (może na razie elit), w którym rozum, wiedza i umiejętności człowieka są głównym kapitałem rozwojowym.

FELIETONY

wartościowy absolwent, a uczelnia jest tylko „przechowalnią” dla maturzystów niemogących znaleźć pracy.

Oczywiście, jestem za szerokim dostępem do kształcenia na poziomie wyższym. Musimy się jednak nauczyć wychwytywać najlepszych i im stwarzać szczególne warunki do rozwoju. Ale też trzeba w Polsce przygotować uwarunkowania, aby najlepsi absolwenci pracowali w naszym kraju. Obserwujemy przecież zjawisko polegające na tym, że dobrze wykształceni zasilają szeregi pracowników za granicą. Uważam, że nie powinno być mechanizmów ograniczających wyjazdy (tak było w czasach PRL), ale jeżeli całe polskie społeczeństwo finansuje edukację stacjonarną w szkołach publicznych, to absolwent powinien mieć tego świadomość i czuć potrzebę „odpracowania” na rzecz kraju. Potrzebne są rozwiązania/mechanizmy motywacyjne, aby najlepsi chcieli w pracować w Polsce i dla polskiej gospodarki, nasz kraj bowiem powinien więcej inwestować w naukę, w rozwijanie innowacyjnych przedsięwzięć, stymulowanie rozwoju społeczeństwa.

Jeśli na miejscu nie stworzy się godziwych warunków do rozwijania zainteresowań, umiejętności, warunków sprzyjających twórczej pracy, to za kilkanaście lat będziemy z punktu widzenia rozwoju gospodarczego w grupie państw trzeciego świata.

Potrzebne są uregulowania, które pozwolą korzystać także z pozabudżetowych środków, niedługo bowiem strumień środków strukturalnych wykorzystywanych na podnoszenie kwalifikacji się wyczerpie. Mamy na świecie przykłady tego, że kraje zaliczane kilkanaście lat temu do biednych zainwestowały w naukę, kształcenie i dzisiaj są w czołówce krajów dobrze się rozwijających, np. Korea Południowa, Chiny. Kraje te wysyłały swoich zdolnych przedstawicieli na studia do światowych renomowanych uniwersytetów. Dzisiaj zapraszają ich do powrotu i korzystają z ich kwalifikacji.

W polskiej nauce powinno być więcej perspektywicznego myślenia. Jest wiele przypadków, gdy osiągnięcie określonej pozycji zawodowej powoduje swoiste wycofanie się z aktywności naukowej. Taka zadekretowana stabilizacja niszczy twórczą inicjatywę naukową. Zakładając, iż rozwój świata będzie przebiegał według scenariusza wynikającego z procesów globalizacji, trzeba

Portal

Dziękuję za rozmowę Lucyna Wasylina

W minionym roku akademickim studenci Wydziału Zarządzania, Informatyki i Finansów startowali z sukcesem w konkursach organizowanych przez różne instytucje krajowe i zagraniczne, wielu z nich studiuje na kierunku finanse i rachunkowość.

• W IX Ogólnopolskim Konkursie Amatorów Rachunkowości „Uczelniada 2011” drużyna Koła Naukowego Audytor Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu w składzie: Emilia Serwicka, Paulina Rząsa, Lidia Sobańska zajęła 1. miejsce. Opiekunem KN Audytor oraz drużyny jest dr hab. Mirosława Kwiecień, prof.

UE. Sukces osiągnęła również drużyna z KNRZ Controller zajmując 3. miejsce. Skład drużyny: Mariola

Kotłowska, Marta Kalisz, Joanna Murzyńska. Opiekunem KNRZ Controller oraz drużyny jest dr hab. Bartłomiej Nita, prof. UE. • W IV Edycji Konkursu Prezesa Narodowego Banku Polskiego na najlepszą pracę magisterską wyróżnienie otrzymała Marta Karaś za pracę „Monetary Policy in the face of global financial crisis 2007-2009”, promotorem pracy jest prof. dr hab. Krzysztof Jajuga. Marta 57

Karaś jest absolwentką Master Studies in Finance, a obecnie doktorantką w Katedrze Inwestycji Finansowych i Zarządzania Ryzykiem.

• W Ogólnopolskim Teście Wiedzy o Inwestowaniu student kierunku Master Study in Finance, Michał Skuza zajął drugie miejsce w klasyfikacji indywidualnej.

Drużyna UE we Wrocławiu w składzie: Michał Skuza (MSIF), Krzysztof Kubiszewski (MSIF), Marta Szudzichowska (MSIF) i Joanna Wieleba (MSIF) zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji drużynowej.

• W konkursie Progress Accounting Competition zorganizowanym przez Studenckie Koło Naukowe Progress, Uniwersytetu Łódzkiego drużyna z Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu w składzie: Katarzyna Stręk, Paulina Rząsa, Lidia Sobańska zajęła zaszczytne 1. miejsce. Finaliści zmierzyli się z zadaniami praktycznymi z zakresu MSR/MSSF, rachunkowości zarządczej oraz prawa podatkowego.

• W Londynie w finale CFA Institute Research Challenge dla regionu EMEA (Europe, Middle East, Africa − udział wzięli reprezentanci 23 państw) studenci Master Studies in Finance: Joanna Wieleba, Małgorzata Żelazko, Piotr Ludwiczak, Michał Skuza i Kamil

Moczulski − pierwsza drużyna reprezentująca Polskę, zajęli drugie miejsce w tym międzynarodowym konkursie. Zespół wspierali dr Tomasz Słoński (Faculty Advisor) oraz mgr Grzegorz Jajuga (Industry Mentor).

• Alicja Piotrowicz, Natalia Pietrowska, Paweł Fedor i Paweł Sabal − zajęli pierwsze miejsce w VIII edycji ogólnopolskiego konkursu z zakresu doradztwa transakcyjnego oraz wyceny przedsiębiorstw „Financial Challenger” organizowanego przez firmę Ernst & Young.

• W tegorocznej edycji konkursu PwC Business Case Project wzięło udział 16 osób z Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. W grupie tej mamy dwóch finalistów: Łukasza Grajdurę i Łukasza Kuszyńskiego.

• W finale konkursu „Praktyka inżynierii finansowej” organizowanego przez firmę Ernst and Young duży sukces odniosła drużyna studentów programu Master Studies in Finance w składzie: Anna Spyrzyńska, Urszula Dziemidowicz, Krzysztof Kubiszewski, zajmując drugie miejsce. W finale znalazła się również drużyna studentów programu Bachelor Studies in Finance w składzie: Marta Wietrzykowska, Natalia Ogórek, Michał Karol Nowak, Szymon Nowacki.

Minął rok

FELIETONY

Zdjęcie Łukasz Giza

Rozmowa z Kanclerzem mgr. Edwardem Bratkiem

58

Panie Kanclerzu, mija rok od naszej poprzedniej rozmowy. Proszę powiedzieć, jakie inwestycje nas czekają, jakich zmian organizacyjnych powinniśmy się spodziewać?

Naszym największym zadaniem inwestycyjnym roku akademickiego 2011/2012 jest oczywiście Centrum Kształcenia Ustawicznego. Rozmawiamy w lipcu i mogę z satysfakcją stwierdzić, że tempo robót jest bardzo dobre,

wszystkie etapy budowy przebiegają zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym. Dlatego już wkrótce, 3 października, podczas uroczystej inauguracji roku akademickiego, oddamy do użytku nowy obiekt dydaktyczny, który znacząco poprawi warunki kształcenia, głównie na studiach niestacjonarnych i podyplomowych.

Warto też dodać, że oprócz zespołu sal dydaktycznych – w obiekcie głównym CKU jest ich 20 , średnio po 50 miejsc, oraz pomieszczenia administracyjno-technicznego w drugim etapie inwestycji została wybudowana amfiteatralna sala na 400 miejsc. Będzie to aula, jakiej dotąd uczelnia nie miała. Powierzchnia całkowita obiektu to ponad 6200 m2. Pod budynkiem w garażu podziemnym będzie około 70 miejsc parkingowych. Dodatkowo uporządkowaliśmy teren między CKU a budynkiem służb technicznych uczelni i w tym miejscu także będzie parking na kolejne kilkadziesiąt stanowisk.

Wykonawcą inwestycji jest powszechnie znana i renomowana firma budowlana Skanska. Współpraca z nią układa się bardzo dobrze.

Jak już powiedziałem, w obiekcie będą prowadzone głównie zajęcia dydaktyczne w trybie niestacjonarnym i podyplomowe formy kształcenia. Będzie on także pełnił funkcję uniwersalną i będzie mógł służyć wielu jednostkom dydaktycznym. Myślimy również o komercyjnym

Portal

nr 2/3 (13) 2012

Proszę powiedzieć, jakie są plany zagospodarowania części opuszczonej przez bibliotekę w budynku A? Nie chciałbym mówić o konkretnych zamiarach, gdyż pracujemy jeszcze nad całościowym sposobem wykorzystania tej powierzchni. Jego zakres i terminy będą niewątpliwie zdeterminowane wysokością środków, jakimi będziemy dysponować. Jednym z pomysłów jest utworzenie – w prawym skrzydle parteru – nowej sali Senatu. Obecnie prowadzimy prace remontowe tylko w niektórych pomieszczeniach.

Zielone światło dla kształcenia ustawicznego – budynek CKU już otwarty

wykorzystaniu obiektu, tzn. wynajmie pomieszczeń podmiotom zewnętrznym prowadzącym własną działalność – pod warunkiem że nie będzie to kolidować z interesem naszej uczelni. Jesteśmy obecnie na końcowym etapie robót oraz na etapie wyposażania obiektu w niezbędne urządzenia i meble, następnie czekają nas odbiory i dopuszczenie budynku do eksploatacji przez służby państwowe i rozpoczęcie jego użytkowania.

Chciałbym zwrócić uwagę na wielki wkład pracy przy nadzorze tej inwestycji, jaki na co dzień mają służby techniczne naszego Uniwersytetu nadzorowane przez zastępcę kanclerza – pana mgr. inż. Andrzeja Idzikowskiego. Ich wysokie kompetencje zawodowe, zaangażowanie, energia i poświęcony czas, oprócz profesjonalizmu wykonawcy robót, są źródłem tak wysokiej jakości i terminowości tego projektu.

Jak Pan Kanclerz ocenia korzyści z wynajęcia akademików na potrzeby mistrzostw Europy w piłce nożnej Euro 2012?

Znakomicie. Wynajęliśmy Komendzie Wojewódzkiej Policji we Wrocławiu prawie 1100 miejsc w akademikach „Przegubowiec” i „Ślężak”. Policjanci przyjechali z Dolnego i Górnego Śląska oraz z Czech. Mieliśmy tu także konny oddział prewencji. Ale konie były „zakwaterowane” na terenie torów wyścigowych na Partynicach.

Z moich rozmów i pobytów na miejscu oraz ze spotkań z kierownictwem Komendy wynika, że policjanci byli bardzo zadowoleni z warunków, jakie im stworzyliśmy, zarówno noclegowych, jak i żywieniowych, można powiedzieć, że współpraca układała się wręcz modelowo. Wprawdzie policjanci opuścili nasze akademiki o kilka dni wcześniej niż było to pierwotnie planowane, ale po przegranym meczu Polska-Czechy i opustoszeniu strefy kibica, nie było już potrzeby utrzymywania w naszym mieście tak licznego kontyngentu.

Dla uczelni umowa o wynajęciu domów studenckich miała efekt zarówno wizerunkowy, jak też ekonomiczny.

Gdybyśmy nie mieli lokatorów tak dobrze zorganizowanych i zdyscyplinowanych (nie doszło do żadnych zniszczeń i strat, w przeciwieństwie do eksploatacji akademików w trakcie roku akademickiego), uczelnia w okresie wakacji nie zapewniłaby takiego wykorzystania swej bazy materialnej. Kończąc ten wątek, chciałbym złożyć na ręce Pani Marii Mazurkiewicz – kierownik Działu Domów Studenckich, serdeczne podziękowania dla Niej i

FELIETONY

Budowa CKU (maj 2012)

Skąd możemy pozyskać środki na remonty?

Głównie z dotacji stacjonarnej otrzymywanej co roku z Ministerstwa. Rozmawiamy także z członkami Klubu Partnerów, zachęcając ich do współfinansowania remontu wybranego obiektu lub jego części, np. sali wykładowej. Donatorów będziemy honorować imiennymi tablicami informującymi o tym fakcie. Jesteśmy w trakcie rozmów, więc nie chciałbym przedwcześnie informować o ich efektach.

59

wszystkich pracowników tej komórki, którzy swoim bardzo dużym wkładem pracy, także w czasie wolnym, przyczynili się do tak wysokiej oceny Uczelni w trakcie tej ważnej imprezy.

FELIETONY

Jakie są plany przyszłościowe w obszarze kierowanym przez Pana Kanclerza?

Chcemy utrzymać trend rozwojowy naszej uczelni.

Obecnie nie planujemy nowych inwestycji „wardych, gdyż zrealizowaliśmy w pełnym zakresie nasze projekty. Mamy świadomość coraz trudniejszej sytuacji finansów publicznych, czekamy więc na kolejne decyzje ministerialne i będziemy starali się dostosować do bieżącej sytuacji. Po uruchomieniu Dolnośląskiego Centrum Informacji Naukowej i Ekonomicznej wystąpiliśmy do MNiSW o dofinansowanie wydatków związanych z jego utrzymaniem.

Otrzymaliśmy maksymalną możliwą dotację o równowartości czteromiesięcznych kosztów eksploatacji. Pozostałe środki musimy wyasygnować sami.

Również po oddaniu Centrum Kształcenia Ustawicznego przygotujemy do MNiSW wniosek o początkowe dofinansowanie kosztów jego utrzymania. Staramy się racjonalnie gospodarować finansami, dlatego myślę, że warto powiedzieć w tym miejscu o nowej koncepcji zarządzania obiektami. Po raz pierwszy w Dolnośląskim Centrum Informacji Naukowej i Ekonomicznej wdrożyliśmy inne niż dotąd zasady zarządzania w sferze obsługi i utrzymania czystości.

Obszar ten powierzyliśmy instytucji zewnętrznej wyłonionej w drodze zamówienia publicznego. Dla Centrum Kształcenia Ustawicznego, a także dla budynków Z i P, chcemy, oczywiście w efekcie przetargu, wybrać firmę, której zlecimy utrzymanie w tych obiektach czystości.

60

Nasuwa się tu pytanie, czy wybrana w drodze przetargu firma, oferująca najniższą cenę za obsługę, spełni nasze oczekiwania co do jakości i zapewni wymagany poziom bezpieczeństwa zgromadzonych w uczelni informacji, w tym dokumentów?

Argument bezpieczeństwa danych jest bardzo ważny.

Warto jednak podpatrywać doświadczenia innych, na przykład tak dużych instytucji, jak banki, ubezpieczyciele, szpitale czy niektóre instytucje państwowe, powierzających ten rodzaj działalności zewnętrznym podmiotom. Dysponują one przecież niezwykle wrażliwą, bo finansową czy personalną (w tym chorobową), bazą danych. Uważam, że jeśli pracownicy będą stosowali właściwe, wymagane prawem i zwykłą logiką standardy zabezpieczania danych, urządzeń, przechowywania dokumentów, pieczęci, formularzy itp., to nie ma zagrożenia bezpieczeństwa w tym zakresie.

Zdjęcie Wojciech Kowalski

Poprawianie “urody” kampusu trwa. Zabytkowe obiekty, w których siedzibę mają Dział Techniczny i organizacje studenckiego coraz piękniejsze

Czy takie rozwiązanie jest dla uczelni korzystne finansowo?

Na przykładzie dotychczasowego doświadczenia DCNiE możemy zakładać, że zewnętrzny usługodawca zapewni nam zarówno oczekiwaną wysoką jakość pracy, jak też koszty niższe od tych ponoszonych do tej pory.

Kończąc rozmowę, chciałem uprzejmie podziękować całej administracji naszej Uczelni za dotychczasową współpracę, wysiłek i starania włożone w jej codzienność i rozwój, władzom Uniwersytetu i pozostałym pracownikom naukowo-dydaktycznym za zrozumienie naszej, niełatwej często, roli, za efektywną i miłą współpracę.

Wyrażam uznanie dla studentów za ciekawe inicjatywy i atmosferę młodzieńczej świeżości.

Wszystkim Państwu i sobie życzę na przyszłość równie dobrej, rzetelnej i korzystnej działalności na rzecz naszego wspólnego dobra.

Dziękuję za rozmowę Lucyna Wasylina

Portal

nr 2/3 (13) 2012

Nowy program studiów MBA Tytuł MBA jest w świecie biznesu uznawany za najbardziej prestiżowy i poszukiwany. W Polsce rynek edukacyjny programów MBA wciąż się rozwija i udoskonala. Również Wydział Nauk Ekonomicznych przygotowuje nowy program studiów MBA w zakresie International Business.

Proszę o informacje dotyczące nowego projektu.

Pracownicy Wydziału Nauk Ekonomicznych mają duże doświadczenie w zakresie edukacji na studiach podyplomowych „Handel zagraniczny”. Zaobserwowaliśmy, że w ostatnich latach coraz częściej w zajęciach na tych studiach uczestniczą osoby niemające doświadczenia zawodowego w poruszanej problematyce lub posiadające kwalifikacje w innym obszarze. Chcą one szybko (w ciągu roku) posiąść oczekiwaną wiedzę. Dostrzegliśmy, że jest luka edukacyjna, nie ma bowiem w Polsce południowo-zachodniej oferty w zakresie biznesu międzynarodowego dla osób z praktyką w tej dziedzinie, zainteresowanych podnoszeniem swoich kwalifikacji. Szczególnie obecnie, kiedy otoczenie biznesowe zmienia się dynamicznie, ustawiczne kształcenie się jest w pracy zawodowej konieczne. Nasze studia MBA w zakresie International Business pozwolą słuchaczom uzupełnić w sposób skondensowany wiedzę dotyczącą nowych zjawiskach na rynkach międzynarodowych. Dla nas, naukowców, będzie to także możliwość partnerskiej współpracy z praktykami.

Kto może być uczestnikiem tego programu MBA? Program MBA chcemy przygotować we współpracy z wysokiej klasy specjalistami ze świata nauki i praktyki.

Studia będą adresowane do osób pragnących osiągać wyznaczone cele zawodowe i chcących osiągać satysfakcję z własnego rozwoju personalnego. Studentem programu może zostać osoba z wykształceniem wyższym i dwuletnią praktyką zawodową. Chcielibyśmy, aby był to program MBA typu executive, czyli realizowany w trybie weekendowym przez cztery semestry (studia dwuletnie).

Program– w naszej ocenie – powinien obejmować kształcenie w zakresie podstaw biznesu międzynarodowego, poszerzone o grupy przedmiotów specjalizacyjnych na-

stawionych na konkretny rynek lub branże przygotowane na potrzeby uczestników studiów.

Na jakim etapie tworzenia jest sam projekt?

W 2010 roku rozpoczęliśmy poszukiwanie zagranicznego partnera do realizacji naszego pomysłu. Korzystając z własnych kontaktów naukowych oraz analizując profil dydaktyczno-naukowy uczelni europejskich, postanowiliśmy nawiązać kontakt z Uniwersytetem w Cagliari. W przygotowanie negocjacji z włoskimi partnerami bardzo aktywnie włączył się dr Ryszard Hryniewicki, zatrudniony w randze I sekretarza w Ambasadzie Rzeczypospolitej Polskiej w Rzymie. Uczelnia ta ma doświadczenie w kształceniu na kierunku International Business na poziomie licencjackim, magisterskim oraz na studiach doktoranckich. Jest też naszym partnerem w ramach programu Erasmus, a w maju 2010 roku dwóch profesorów tej uczelni uczestniczyło w międzynarodowej konferencji organizowanej przez prof. Jana Rymarczyka.

Dlatego dość szybko nasze naukowe kontakty się ożywiły i wspólna inicjatywa nabrała przyspieszenia. Obecnie jesteśmy już po podpisaniu przez rektorów obu uczelni umów o współpracy i po wizycie roboczej (negocjowano merytoryczne aspekty programu MBA) na włoskim uniwersytecie trzech osób z Katedry Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych − prof. Jana Rymarczyka – kierownika Katedry, prof. Małgorzaty Domiter, której powierzono funkcję dyrektora programu, i mnie. W trakcie kilku dni udało nam się opracować wspólnie z partnerem włoskim autorski program studiów. Wymaga on jeszcze uszczegółowienia. Mailowo ustalamy harmonogramy, kolejność (następstwo) przedmiotów, obsadę itp. Co ciekawe, równolegle z programem MBA realizowanym w Polsce ma ruszyć program na Uniwersytecie Cagliari.

Program studiów powinien poszerzyć wiedzę słuchaczy w zakresie realizacji międzynarodowych inicjatyw gospodarczych, zapoznać z teorią i modelami wykorzystywanymi w praktyce rozwoju gospodarczego, powinien sprzyjać wykształceniu umiejętności interpretacji zjawisk handlowych, wykorzystania formuł biznesowych. Słuchacze poznają instrumenty umożliwiające poruszanie się w środowisku biznesu międzynarodowego, posiądą wiedzę na temat różnic kulturowych i norm obowiązujących w różnych sytuacjach biznesowych.

Zajęcia będą prowadzili pracownicy naukowi Wydziału Nauk Ekonomicznych i włoscy wykładowcy (wnosząc

FELIETONY

Rozmawiamy z dr hab. Bogusławą Drelich-Skulską, prof.

UE, prodziekanem WNE ds. dydaktyki, o nowej edukacyjnej inicjatywie.

61

świeże spojrzenie i odmienne podejście do rozwiązywania problemów biznesowych) oraz praktycy mający wiedzę zakresie dotyczącą przepisów celnych, administracyjnych, skarbowych oraz zwyczajów handlowych.

Obrót międzynarodowy (mimo że w Europie odbywający się bez granic) wymaga stałej aktualizacji wiedzy na temat sprawozdawczości z wykorzystaniem systemu Intrastat i Extrastat, znajomości procedur celnych.

Chciałabym jednak podkreślić, że program nie będzie się ograniczał tylko do wiedzy o rynku wewnątrzwspólnotowym. Nasze doświadczenie wskazuje, że potencjalnym rynkiem współpracy międzynarodowej, mającym coraz większe znaczenie, są kraje azjatyckie (na Dolnym Śląsku działa około 100 przedsiębiorstw azjatyckich), a także rynek amerykański.

Istotą programu MBA jest wykorzystanie posiadanych przez studentów doświadczeń zawodowych. Chcemy, aby wykłady miały charakter interaktywny, a tematy były elastycznie dostosowywane do potrzeb grup branżowych uczestników. Zajęcia będą się odbywały się w postaci warsztatów, dyskusji, analizy przypadków.

Mam nadzieję, że stworzymy program MBA będący wyjątkową ofertą, o wysokiej jakości, dostosowaną do oczekiwań współczesnych studentów, którzy chcą zdobywać wiedzę i umiejętności według najlepszych standardów światowych.

Kiedy nastąpi inauguracja studiów?

Od października 2012 roku chcemy rozpocząć akcję promocyjną. Mamy absolwentów dwudziestu siedmiu edycji studiów podyplomowych „handel zagraniczny”.

Zakładamy, że część osób będzie zainteresowana kontynuacją kształcenia i poszerzaniem swoich kompetencji, więc powróci do nas lub zarekomenduje nasze studia swoim pracowniom. Rozpoczęcie programu MBA zaplanowaliśmy w lutym 2013 roku. Zajęcia na studiach będą prowadzone przede wszystkim w języku polskim (około 80%), a wykładowcy z Włoch zaprezentują swoje treści w języku angielskim.

Studia MBA, zwłaszcza w dobie kryzysu, dają nie tylko możliwość rozwoju osobistego i poszerzenia ścieżki kariery zawodowej, ale również mogą wzmocnić pozycję na rynku pracy. Zapraszamy serdecznie na nasze studia MBA w zakresie International Business.

DCINiE Rozmowa z Barbarą Żmigrodzką, dyrektorem Biblioteki Głównej

FELIETONY

We wrześniu 2011 r. oficjalnie oddaliśmy do użytku Dolnośląskie Centrum Informacji Naukowej i Ekonomicznej (DCINiE) wybudowane dzięki wsparciu finansowemu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Unii Europejskiej (ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).

Mija rok funkcjonowania Biblioteki w nowym budynku.

Poprosiliśmy Barbarę Żmigrodzką, dyrektor Biblioteki Głównej o rozmowę.

62

Jakie zmiany zaszły w działalności biblioteki po przeniesieniu jej do nowej siedziby?

Zmiany w Bibliotece są ogromne. Biblioteka stała się miejscem niezwykle przyjaznym dla czytelników: swobodny dostęp do zbiorów, swobodny wybór miejsca pracy (290 miejsc w strefie wolnego dostępu, w tym

60 stanowisk komputerowych i 21 kabin pracy indywidualnej i grupowej), bezprzewodowy internet dostępny dla wszystkich, samodzielne wypożyczanie czy możliwość zwrotu książek przez 24 godziny. Poszerzyliśmy również naszą ofertę usługową oferując wszystkim zainteresowanym pomoc w wyszukiwaniu literatury oraz pozyskiwaniu informacji statystycznych, biznesowych i prawniczych a dzięki utworzeniu Centrum Dokumentacji Europejskiej (oficjalny ośrodek informacji Unii Europejskiej) uzyskaliśmy nieodpłatny dostęp do wszystkich publikacji unijnych.

Obecnie nasze zasoby obejmują ponad 420 tys. woluminów książek i czasopism drukowanych oraz źródła elektroniczne – mamy dostęp do ok. 22 tys. czasopism naukowych, 36 tys. książek oraz 6 baz faktograficznych zawierających informacje statystyczne i biznesowe.

Wprowadzenie tych zmian wymagało oczywiście ogromnej pracy związanej z przygotowaniem księgozbioru do nowych form udostępniania (opracowanie tematyczne wszystkich książek i czasopism przeznaczonych do udostępniania w strefie wolnego dostępu, wklejenie 200 tysięcy etykiet RFID i zapisanie informacji na tych ety-

Portal

nr 2/3 (13) 2012

kietach, tak by umożliwić samodzielne wypożyczanie książek przy pomocy automatu).

Praca w nowych warunkach wymusiła również zmiany w strukturze organizacyjnej, która stała się bardziej elastyczna, tak by móc sprostać nowym wyzwaniom stojącym przed nowoczesną biblioteką naukową. Powstał Oddział Dokumentacji i Promocji, który odpowiada m.in. za rejestrację dorobku naukowego pracowników Uczelni, Oddział Informatyzacji i Zbiorów Elektronicznych oraz Ośrodek Informacji Ekonomicznej, jednak istotą nowej struktury organizacyjnej są międzyoddziałowe zespoły zadaniowe, gdzie do realizacji takich zadań, jak usługi online, rejestracja publikacji pracowników czy nawet porządkowanie księgozbioru w strefie wolnego dostępu, wykorzystywana jest wiedza i umiejętności pracowników Biblioteki ze wszystkich oddziałów; warto dodać, że w przeprowadzce księgozbioru do nowego gmachu uczestniczyli wszyscy pracownicy Biblioteki.

Przy okazji trzeba wspomnieć, że bardzo pozytywne zmiany dotyczą również samych bibliotekarzy. Praca przy projektowaniu nowych rozwiązań i przygotowywaniu księgozbioru niezwykle uaktywniła zespół Biblioteki, czego wyrazem jest prawie 100 publikacji wydanych w ciągu ostatnich 5 lat, aktywne uczestnictwo w wielu konferencjach naukowych oraz podnoszenie kompetencji zawodowych (wielu bibliotekarzy w tym czasie ukończyło studia licencjackie, magisterskie i podyplomowe).

Pracownicy Biblioteki udzielają się również w środowisku bibliotekarskim, współorganizując takie imprezy jak „BiblioGrill” (ogólnopolskie spotkanie bibliotekarzy), czy „Odjazdowy Bibliotekarz” (rajd rowerowy bibliotekarzy z metą w naszym patio). We wrześniu, wspólnie z przedstawicielstwem Unii Europejskiej w Polsce organizujemy konferencję Centrów Dokumentacji Europejskiej (część obrad odbędzie się w naszej Bibliotece).

Pracownicy proponują nowe rozwiązania w działalności Biblioteki, np. po rocznej obserwacji dopasowaliśmy ułożenie księgozbiorów do potrzeb czytelników: przenieśliśmy zbiory na temat zarządzania na trzecie piętro i ułożyliśmy je tak, jak intuicyjnie poszukiwali ich czy-

Jak czytelnicy zareagowali na wprowadzone zmiany?

Mamy wiele pozytywnych opinii; można je znaleźć na Facebooku („Jak na tak nowoczesny budynek całkiem przyjemnie w środku”) czy na różnych forach internetowych. Są dla nas najlepszym sygnałem, że nasze pomysły, będące efektem wielomiesięcznych dyskusji, sprawdziły się. Projektując bibliotekę z wolnym dostępem do zbiorów mieliśmy obawy, czy studenci, przyzwyczajeni do tego, że to bibliotekarz podaje im książkę, będą zainteresowani samodzielnym wyszukiwaniem literatury na półkach. Rzeczywistość pokazała, że – jak wynika z ankiety dostępnej na stronie Biblioteki – swobodny dostęp do ułożonej tematycznie literatury (książek i czasopism) jest najlepiej ocenianą nowością w Bibliotece. Użytkownicy chwalą też możliwość wyboru stanowiska pracy (praca na stanowiskach komputerowych, z własnymi laptopami, w kabinach pracy wyciszonej), są zadowoleni z możliwości skanowania na miejscu (każdy może zeskanować fragment książki i na pendrivie zabrać do domu).

Z zadowoleniem wypowiadają się o całodobowej możliwości oddawania książek przez specjalną wrzutnię dostępną od ul. Wielkiej. Bardzo się cieszymy, że cała Biblioteka tętni życiem. Zauważyliśmy, że codziennie większość stanowisk jest wykorzystana, dużym zainteresowaniem cieszą się wyciszone kabiny − jednoosobowe i większe, które można zarezerwować na kilka dni i poświęcić się spokojnej pracy badawczej. W większych kabinach można pracować zespołowo, można prowadzić dyskusje, można rozwiązywać zadania na tablicach będących na ich wyposażeniu. A bezpośredni dostęp do literatury zgromadzonej w strefie wolnego dostępu ogromnie ułatwia taką twórczą pracę. Dostrzegamy, że coraz częściej pracownicy uczelni organizują seminaria właśnie w tych wyciszonych pomieszczeniach.

FELIETONY

telnicy. Nad regałami zawieszone zostaną drogowskazy, aby łatwo było trafić do poszukiwanej literatury. Przed nami duże wyzwanie związane z koniecznością wpisania informacji o zbiorach wydanych przed 1980 rokiem do systemu PROLIB, gdyż obecnie nasz katalog komputerowy obejmuje jedynie część zbiorów, a informacja o starszych zbiorach jest zawarta wyłącznie w tradycyjnym katalogu kartkowym.

Jaka jest struktura zakupu nowych wydawnictw?

Biblioteka jest finansowana ze środków dydaktycznych uczelni. Corocznie przygotowujemy plan wydatkowania środków, starając się tak ustawiać cele zakupu, aby jak najlepiej wykorzystać przyznane środki. Zaproponowany przez nas budżet ocenia i zatwierdza Senat. Polityka gromadzenia zbiorów jest zgodna z profilem studiów i badań naukowych prowadzonych przez pracowników uczelni. Przeglądamy oferty wydawnicze różnych instytucji wydających publikacje o tematyce ekonomicznej, współpracujemy z bibliotekami uczelni ekonomicznych 63

dostępu testowego do Encyklopedii Britannica − najstarszej i uważanej za jedną z najbardziej prestiżowych i wiarygodnych encyklopedii na świecie. Największym zainteresowaniem naszych użytkowników (studentów i doktorantów) cieszy się baza faktograficzna EMIS (104.246 wejść do bazy w 2011 r.), gromadząca czasopisma polskie i informacje dotyczące gospodarki polskiej.

Od tego roku poszerzyliśmy ją o informacje dotyczące tzw. rynków wschodzących Europy Wschodniej. Bardzo dużym zainteresowaniem cieszą się bazy o zasięgu światowym: Amadeus, BankScope, GMID czy CEIC. Popularna jest także baza prawnicza LEX-Polonica z serwisem prawno – gospodarczym oferującym m.in. Monitor Polski B (zawierający sprawozdania polskich firm).

Kabina do indywidualnej pracy

FELIETONY

w kraju i zagranicą w zakresie wymiany publikacji, kupujemy także w jednym egzemplarzu encyklopedie, książki prawnicze, historyczne, itp. Dbając o jak najlepszy dobór literatury, zarówno jakościowy, jak i ilościowy konsultujemy zakupy z pracownikami naukowymi. Oprócz książek gromadzimy czasopisma naukowe, branżowe, ogólne − polskie i zagraniczne.

64

Biblioteka umożliwia użytkownikom dostęp do wielu baz elektronicznych. Do jakich? Które cieszą się największym zainteresowaniem?

Coraz więcej publikacji ukazuje się w wersji elektronicznej, która ma tę przewagę nad formą papierową, że jest dostępna w dowolnym czasie dla wielu użytkowników jednocześnie. Decydujemy się na ich zakup także z powodów ekonomicznych, gdyż dzięki dofinansowaniu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (niektóre bazy Ministerstwo finansuje nawet w całości) Biblioteka korzystając z wersji elektronicznych czasopism czy książek, otrzymuje dostęp do wielokrotnie większej bazy za taką samą opłatę. Nasza biblioteka oferuje swoim użytkownikom dostęp do polskich i zagranicznych baz pełnotekstowych, abstraktowych i faktograficznych, przy czym w zależności od posiadanej licencji, bazy te dostępne są ze wszystkich komputerów podłączonych do uczelnianej sieci we Wrocławiu i Jeleniej Górze ( a także zdalnie poprzez serwer proxy) albo jednostanowiskowo w Czytelni Czasopism Bieżących oraz w Czytelni Europejskiej. Przed podjęciem decyzji o subskrypcji nowej bazy udostępniamy testowy dostęp czasowy i zwracamy się do pracowników uczelni z prośbą o opinie na temat przydatności jej w badaniach naukowych oraz w procesie dydaktycznym. Nasz ostatni sukces to otrzymanie

Mówiła Pani nowej ofercie usług w DCINiE? Co takiego oferujemy?

Przez 10 miesięcy pracy DCNiE mieliśmy około 650 tysięcy wejść na stronę Biblioteki i kilkaset zapytań w ramach oferowanych przez nas od stycznia tego roku usług interaktywnych. Usługi te obejmują kompleksową informację naukową i biznesową. Wykorzystując źródła dostępne w Bibliotece pomagamy w wyszukiwaniu literatury na wskazany temat (nie sporządzamy jednak zestawień tematycznych na zamówienie), udzielamy informacji dotyczących firm, przekazujemy dane statystyczne oraz informacje związane z Unią Europejską. O pomoc, wysyłając formularz drogą elektroniczną, może zwrócić się każdy.

Ponadto współtworzymy zainicjowaną przez Bibliotekę Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie adnotowaną bibliografię zagadnień ekonomicznych o nazwie BazEkon wykorzystującą zawartość 400 wiodących polskich czasopism z zakresu nauk ekonomicznych oraz wydawnictw uczelni ekonomicznych, która jest w rzeczywistości pierwszym polskim indeksem cytowań z bezpośrednimi powiązaniami między artykułami naukowymi i ich cytowaniami.

Pracownicy Biblioteki prowadzą również zajęcia dydaktyczne dla studentów naszego Uniwersytetu, szkoląc ich w obsłudze i korzystaniu ze źródeł elektronicznych oraz kurs w ramach e-learningu pn. przysposobienie biblioteczne (jest on obowiązkowy dla studentów I roku). Na życzenie kadry naukowej prowadzimy także szkolenia dla pracowników i doktorantów. Wśród naszych nowych zadań pojawiła się obsługa wycieczek – odwiedzają nas bibliotekarze, architekci, słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku oraz dzieci ze szkół i przedszkoli.

Od nowego roku akademickiego chcemy wspólnie z Wydawnictwem Uczelnianym i Biurem Promocji organizować spotkania autorskie.

Czy w naszych zasobach są „białe kruki”?

Mamy ponad dwieście starodruków (książek opublikowanych do końca XVIII wieku), a wśród nich wiele wydawnictw unikatowych np. wydaną w 1644 roku książ-

Jaka jest przyszłość dla książek w formie drukowanej?

Nie jestem ekspertem, ale uważam, że nie powinno się rezygnować z książki wydawanej na papierze, dopóki nie wymyśli się równie trwałej formy zapisu. Stosowane dotychczas nośniki elektroniczne zbyt szybko się zmieniają, co powoduje że nie ma już do dostępu do zapisanych na nich informacji, np. nie ma czytników do mikrofilmów, dyskietek o różnej wielkości nie można już odczytać w każdym komputerze. A poza tym, książka wydana na papierze ma swoją historię, ma duszę. Jestem wychowana na papierowej książce i dla mnie jest ona wartością samą w sobie.

Co zadecydowało, że wybrała Pani zawód bibliotekarza?

Podobnie jak większość osób po maturze, i ja chciałam wyjechać na studia i wyrwać się spod opieki rodziców.

Szukałam więc takiej uczelni i kierunku, którego nie moż-

nr 2/3 (13) 2012

na było studiować w rodzinnym mieście. Bardzo lubiłam czytać książki, dlatego studia na bibliotekoznawstwie na Uniwersytecie Wrocławskim wydawały się najlepszym wyborem. W tym roku, w sierpniu minęło 40 lat mojej pracy w zawodzie bibliotekarza. Wybór studiów okazał się więc właściwy. W naszej uczelni zatrudniłam się po roku pracy w szkole. Najpierw pracowałam w wypożyczalni, następnie w Oddziale Gromadzenia Zbiorów zajmowałam się zakupem zagranicznych książek, w Oddziale Informacji Naukowej sporządzałam zestawienia tematyczne oraz współtworzyłam bibliografię publikacji pracowników uczelni, byłam kierownikiem Oddziału Udostępniania Zbiorów oraz zastępcą dyrektora Biblioteki i wszędzie tam (chyba z wrodzonego lenistwa) starałam się wprowadzać zmiany, ułatwiające mnie i moim kolegom pracę. Uważam, że w każdym zawodzie można działać twórczo, rozwijać się, udoskonalać – ważne jest, aby pracy towarzyszyły pasja i zaangażowanie.

FELIETONY

kę pt. „Oekonomia abo gospodarstwo ziemiańskie dla porządnego sprawowania ludziom politycznym dziwnie pożyteczne”, czy pierwszy polski podręcznik ekonomii „Nauka prawa przyrodzonego, politycznego, ekonomiki politycznej i prawa narodów” wydany w 1785 roku.

Nasza biblioteka powstała w 1947 roku. Obecność w naszych zasobach tak ciekawych starych książek zawdzięczamy, m.in. pasji bibliofilskiej jednego z moich poprzedników – Aleksandra Kudelskiego – dyrektora Biblioteki w latach 1951-1981. Część zbiorów otrzymaliśmy z zasobów poniemieckich (m.in. zbiory Industrie – und Handelskammer Breslau), a część udało nam się kupić w antykwariatach, czy pozyskać z innych bibliotek jako dar. Mamy także dziewiętnastowieczne książki polskie i niemieckie, i wiele wydawnictw z okresu międzywojennego, w tym również tzw. wratislaviana. Kolekcje te są specjalnie chronione i mogą być udostępniane wyłącznie pod opieką bibliotekarza.

Portal

Dziękuję za rozmowę Lucyna Wasylina

65

INFORMACJA DO ZARZĄDZENIA NR 38/2012 REKTORA UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU W SPRAWIE OBOWIĄZKU DOKUMENTOWANIA I ROZPOWSZECHNIANIA INFORMACJI O PUBLIKACJACH PRACOWNIKÓW UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU. Biblioteka Główna rejestruje dorobek naukowy pracowników uczelni od roku 1950 pod nazwą „Bibliografia publikacji pracowników Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu”. Opisy sporządzane są na podstawie zasobów Biblioteki oraz dzięki współpracy autorów publikacji. Na stronie domowej Biblioteki zamieszczone są formularze do samodzielnego zgłaszania publikacji. Pracownicy uczelni proszeni są o podanie podstawowych danych bibliograficznych opublikowanych materiałów (z wyłączeniem publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Ekonomicznego, które są rejestrowane na bieżąco).

W przypadku większej liczby zgłaszanych publikacji można wysyłać zestawienia zbiorcze na adres: dorobek@bg.ue.wroc.pl.

W sytuacji, gdy publikacje stanowiące dorobek pracownika są niedostępne w Bibliotece Głównej, autor jest zobowiązany do ich udostępnienia.

Prosimy o kierowanie wszelkich pytań i uwag w tej sprawie do Oddziału Dokumentacji i Promocji: odip@ue.wroc.pl, tel. 71 36 80 953, 954, 968 lub osobiście: budynek W, I piętro, p. 101-103 oraz p. 112.

Bibliografia w wersji elektronicznej (dostępna pod adresem www.bg. ue.wroc.pl –> Dorobek pracowników UE –> Wejście do Bibliografii) zawiera opisy bibliograficzne od 1994 roku.

Słów kilka o sytuacji w polskim szkolnictwie wyższym z paroma uwagami natury ogólniejszej

FELIETONY

Antoni A. Kamiński

66

Przedstawiamy Państwu fragmenty artykułu autorstwa dr. Antoniego Kamińskiego, cały tekst zamieszczony jest w Internecie na stronie przyporządkowanej pismu PORTAL. Niniejszy tekst powstał jako głos w dyskusji na temat niskiego poziomu nauczania w polskich szkołach wyższych, która odbyła się na łamach „Gazety Wyborczej” w maju br. Zapoczątkował ją prezes PZU Andrzej Klesyk artykułem pod dramatycznym tytułem „Fabryki bezrobotnych”.

W debacie zabrało głos kilkanaście osób, między innymi prezydent Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych „Lewiatan” Henryka Bochniarz. Jej wystąpienie – z którego głównymi tezami się zgadzałem – stało się dla mnie impulsem, by dołączyć do grona osób zatroskanych przyszłością polskiej edukacji. To tłumaczy zastosowaną przeze mnie formę listu otwartego. (…) Koncepcja uczenia się ustawicznego wymaga „aby reforma edukacyjna szła w zupełnie odwrotnym kierunku niż zmierza w tej chwili – nauczanie powinno kształcić możliwie najbardziej ogólnie, bo to zwięk-

nr 2/3 (13) 2012

Polacy nie chcą zmieniać rzeczywistości, która ich otacza. Nie odczuwają takiej potrzeby, brak im woli i wiary. Na moje wezwanie kierowane często do studentów: „jesteście dobrze wykształceni, macie świetne pomysły, wszystko przed wami stoi otworem, wracajcie do swych domów, do gmin i miasteczek, zakładajcie komitety mające na celu zmiecenie ze stanowisk zasiedziałych na swych stołkach od dziesiątków lat wójtów, burmistrzów i prezydentów” – nie słyszę żadnego odzewu.

Czasami tylko ktoś powie: „z góry wiemy, że nic się nie da zrobić”. Takie postawy źle wróżą Polsce.

Co jest przyczyną tej swoistej apatii, bierności, życiowego minimalizmu, tego – excusez le mot – tumiwisizmu.

Przypuszczam, że zgodzimy się w diagnozie. Dwanaście lat polskiego szkolnego magla robi swoje. Ze szkół wychodzą – w przeważającej liczbie – młodzi ludzie zorientowani konformistycznie, konsumpcjonistycznie, z przekonaniem, że wszystko jest na sprzedaż i wszystko można kupić. Ideały się nie liczą. Takie pojęcia, jak „godność”, „honor”, „przyzwoitość”, „uczciwość”, są dla wielu z nich pustymi formułami. Nie dziwmy się więc, że typowo polskie ściąganie na kolokwiach i egzaminach ma się u nas tak dobrze. Niezmiennie od dziesiątków lat. Gdy mówię, że ściągając, popełniają oszustwo – widzę absolutne niezrozumienie: przecież to tylko przejaw zaradności. Polak potrafi!

Nasza szkoła dawno już przestała wychowywać! Bądźmy jednak sprawiedliwi – cóż może zrobić, jeśli aż nazbyt często dostaje narybek ze zwichniętym przez rodziców moralnym backgroundem. Jak ma uczyć pracowitości, sumienności, odpowiedzialności, prawości, jeśli jej podopieczni słyszą w domach – w sporej niestety liczbie – że najważniejsze w życiu są: spryt, przebojowość, mocne łokcie i dobre znajomości; „do celu – drogie dziecko – trzeba iść po trupach” – słyszą od doświadczonych rodziców i dziadków. Jak wpajać postawę altruistyczną, jak kształtować wrażliwość na cudzą biedę i nieszczęścia, jak uczyć tolerancji i szacunku dla „innych”, jeśli zewsząd słyszą pochwałę bezwzględnego egoizmu, bezczelnego cynizmu i nieskrywanej pogardy dla słabszych, czyli tzw. życiowych nieudaczników. I komu tu wierzyć?

Chudobej nauczycielce czy obrotnemu tacie, który to, co osiągnął w życiu, tym właśnie cechom zawdzięcza?

Krytyczny stan szkolnictwa wyższego – podkreślam to z naciskiem – wynika po części z niskiego poziomu kandydatów na studentów. O ich wiedzy (czy raczej niewiedzy) krąży w środowisku tysiące śmiesznych i zarazem strasznych anegdot. Zapewne je Pani zna, nie ma w nich żadnej przesady. I przy tym nikogo specjalnie nie oburza fakt, że świadectwo maturalne można u nas otrzymać po uzyskaniu jednej trzeciej punktów.

Horrendum! Większość abiturientów – dodajmy – cierpi na przewlekłe, w przypadku niektórych nieuleczalne „skrzywienie testowe”; u niektórych zauważyć można

FELIETONY

sza znacznie adaptacyjność w nowych warunkach”.

Pogrubiłem ten fragment Pani artykułu, bo podpisuję się pod nim obiema rękami. Gdzie mogę, sam od lat mówię to samo. Bez większego zrozumienia. Obawiam się, że nawet Pani autorytet nie wpłynie na zmianę stanowiska Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, a tym samym na programy nauczania naszych szkół i uczelni.

To, co się na polskich uczelniach dzieje, jest całkowitą odwrotnością modelu, który Pani proponuje. Przedmioty o charakterze ogólnym są skreślane lub ograniczane do śmiesznej liczby godzin. Przedmioty specjalistyczne są rozdrabniane na wciąż nowe „poletka”. Plany zajęć układane są pod kątem wąskich naukowych zainteresowań pracowników, którzy przecież muszą „wyrobić” pensum. Na – jakże potrzebny studentom mojej uczelni – wykład z ekonomii politycznej (choćby propedeutyczny) nie ma miejsca. A może – z powodu daleko posuniętej specjalizacji – nie ma do niego kompetentnych wykładowców? Uczymy o „drzewach’, zapominając o „lesie”. Pani „święte” słowa o pożytkach płynących z wykształcenia ogólnego długo jeszcze nie znajdą w Polsce zwolenników. (…)

Spójrzmy prawdzie w oczy, spora część naszych absolwentów jest po prostu niedouczona. Jednakże prędzej czy później jakoś znajdują zatrudnienie. Nie dziwmy się więc, że w instytucjach publicznych spotykamy się z gburowatymi i niekompetentnymi urzędnikami; niech nas nie denerwują nieudolni i ślamazarni prokuratorzy; nie wytykajmy pomyłek lekarzom; niech nas nie złoszczą nierozgarnięci sędziowie; niech nas nie zdumiewa nauczycielka języka polskiego, która pisze z błędami ortograficznymi; nie zżymajmy się na kiepskich dziennikarzy; nie oburzajmy się na brak profesjonalizmu różnego rodzaju doradców i analityków finansowych.

Nie krytykujmy – wreszcie – rozbrajającej bezmyślności naszych polityków, nie potępiajmy niegodziwości przez nich popełnianych. Słowem – nie psioczmy na otaczającą nas bylejakość. Ona nie wzięła się znikąd. To cena, którą płacimy za puszczony samopas „boom edukacyjny”, to koszt, który ponosimy za niski poziom nauczania i braki w systemie wychowawczym. Kto nie widzi związku między poziomem edukacji a jakością społecznej „infrastruktury” – ten jest na bakier z elementarną logiką. Głęboka sentencja Jana Zamoyskiego: „Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie” – od ponad czterystu lat nie traci na aktualności! (…)

Niestety, nie buntuje się polska młodzież, nie buntują się studenci. Sporadycznie tylko – jak ostatnio na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego – protestują przeciwko „pożółkłym notatkom” swych wykładowców. Większość nie stawia jednak wysokiej poprzeczki swym akademickim nauczycielom – najważniejsze to zdobyć dyplom, najlepiej jak najmniejszym wysiłkiem. Taka postawa – niestety – dominuje. Młodzi

Portal

67

FELIETONY 68

pierwsze oznaki „cyfrowej demencji”. Niemile zaskakuje niski (u części – katastrofalnie słaby) poziom kultury języka (w mowie i piśmie). Na uczelnianym kampusie słyszę „kurwy” w takim natężeniu, że nie nadążam reagować.

Odnoszę niekiedy wrażenie, że język niektórych studentów nie odbiega od mowy kiboli. Co się dzieje?! A może to ja jestem „niedzisiejszy” i czas już wybrać się na emeryturę? Nie brakuje za to studentom pewności siebie, sprytu, niektórym – arogancji. Ich wielkie aspiracje nie idą jednakże w parze z gotowością do systematycznego trudu i ciężkiej pracy. Gdy niedawno próbowałem namówić studentów pierwszego roku do przeczytania kilku książek Castellsa, o którym z takim zachwytem pisze Andrzej Klesyk, spotkałem się ze zdecydowaną odmową. Za trudne, za grube, nie mamy czasu (niektórzy już na pierwszym roku dorywczo pracują), do niczego nam się ten Castells nie przyda – usłyszałem. Argument, że staną się mądrzejsi, nikogo nie przekonał. Nie będę ukrywał – ustąpiłem.

Ma Pani rację – powtórzę raz jeszcze – uczelnie niezbyt wiele mogą zrobić, by wykorzenić złe nawyki wyniesione ze szkoły średniej. Ale też – powiedzmy samokrytycznie – nie bardzo się starają. Bądźmy sprawiedliwi – duża część winy za zły stan polskiego szkolnictwa wyższego leży po stronie środowiska akademickiego. Jego grzechy nie są małe. Aż nadto ciąży na nim duch korporacjonizmu. Modernizacja z trudem przebija się przez mur niechęci do zmian, które mogłyby choćby tylko naruszyć dotychczasowe porządki i doprowadzić do ozdrowieńczej konkurencji. Dominuje postawa konserwatywna i – zwłaszcza w kręgach rektorskich – samozadowolenie.

Proszę przy okazji rozpoczęcia nowego roku akademickiego przysłuchać się inauguracyjnym mowom rektorów.

A jakie zachwyty popłyną z ust minister Kudryckiej! Źle na stan polskiej nauki i szkolnictwa wyższego wpływa gerontokracja, wynikająca ze zbyt długiej ścieżki kariery akademickiej. Jak Pani zapewne wie, średni wiek profesora w Polsce to około 60 lat. Postulowane zniesienie habilitacji nie zyskało aprobaty – broniono jej do upadłego, jak źrenicy oka. I obroniono. Jak inaczej niż hipokryzją należy nazwać apele prominentnych profesorów o doszlusowywanie do poziomu uczelni amerykańskich i obronę przez nich instytucji habilitacji. Przecież wysoki poziom uniwersytetów amerykańskich bierze się również z tego, że w ich systemie karier naukowych tego stopnia nie ma! Dr Andrzej Dybczyński, który kilka miesięcy temu odbył staż w Georgetown University, po powrocie udzielił „Gazecie Wyborczej” wywiadu pod znamiennym tytułem „Uniwersytet z innej planety”. Jego konkluzja jest jednoznacznie pesymistyczna: „Wszystkie istotne rozwiązania, które widziałem w Georgetown University w Waszyngtonie, da się przenieść do nas. Teoretycznie, bo w sensie praktycznym przepaść mentalna jest tak wielka, że nie da się przenieść żadnego”.

Nie może liczyć na poparcie postulat zlikwidowania tzw. profesury belwederskiej jako dożywotniej synekury i wprowadzenie systemu powszechnych kontraktów. Kadra akademicka jest słabo mobilna, co prowadzi do zamknięcia się uczelnianych środowisk zatrudniających nowych pracowników jedynie z grona własnych absolwentów i awansujących na stanowiska akademickie swoich doktorantów i habilitantów, czemu towarzyszy niekiedy ustawianie konkursów, kumoterstwo i klanowość. Jakież to lamenty słyszymy przy okazji wprowadzania w życie – nad wyraz potrzebnego – punktu ustawy o szkolnictwie wyższym mającego na celu wyeliminowanie nepotyzmu! Pani doświadczenie życiowe słusznie zapewne podpowiada, że spora część tych kadrowych przesunięć – już to widać – będzie miała charakter czysto formalny. Robi się to bez żenady, za cichą zgodą dziekanów i rektorów.

Widoczny jest radykalny spadek poziomu prac doktorskich. Niektóre nie odbiegają od niegdysiejszych dobrych prac magisterskich. Przechodzą przez rady wydziałów skandaliczne niekiedy prace habilitacyjne. Tu i ówdzie akceptuje się tzw. głosowanie zaoczne na kolokwiach.

Mało kto zwraca już uwagę na niedostatki warsztatowe dysertacji, nagminne wręcz cytowanie z drugiej ręki.

Bujnie rozkwita patchwriting, już mało który promotor lub recenzent zwraca uwagę na tę powszechną praktykę. Wciąż plenią się tzw. grzecznościowe recenzje – „ty mnie, ja tobie, ty moim, ja twoim” (doktorantom, habilitantom). Recenzenci surowi i „pozaukładowi” niczego do oceny nie otrzymują, a to oznacza dla nich istotny uszczerbek w dochodach, szybko więc przychodzą po rozum do głowy. Dzieje się więc tak, jak napisał prof. Grzegorz Gorzelak w artykule opublikowanym w tygodniku „Polityka” nr 36 (2873) 5.09-11.09.2012: cyt. „...Uprawniona wydaje się teza o reprodukcji miernoty – prowincjonalny profesor promuje słabego doktora, który zostanie prowincjonalnym profesorem itd. (...)”. Bywa, że „naukowe” książki pełne są elementarnych błędów, poziom edytorski niektórych z nich woła o pomstę do nieba. Nikomu to nie przeszkadza. Czemu się czepiasz? – słyszę. − Wiesz przecież – tłumaczą mi obrońcy wydawniczych knotów – że nie ma pieniędzy ani na porządną redakcję, ani na solidną korektę.

Dochodzą do mnie sygnały, że w wydawnictwach uczelnianych, które z trudem zachowują dość wysoki poziom edytorski, w ramach szukania oszczędności, mają zostać zwiększone tzw. normy redakcyjne. Łatwo można przewidzieć, że w najbliższym czasie i one obniżą poziom. (…)

Obawiam się, że reformy podjęte przez minister Kudrycką złego stanu szkolnictwa polskiego nie zmienią. Są połowiczne i skażone piętnem biurokratyzmu. To znamię z roku na rok staje się coraz wyraźniejsze! W błyskawicznym tempie rozrasta się administracja nauki, na nią

nr 2/3 (13) 2012

ków naszej uczelni według tzw. współczynnika Hirscha?

Spodziewam się – obym się mylił – że będzie to kubeł otrzeźwiającej wody, który dobrze nam wszystkim zrobi! [w numerze 4 (11)/2011 pisma „PORTAL” na str. 94 zamieściliśmy artykuł prof. Jerzego Hanuzy pt. „Parametr/ Indeks Hirscha”, artykuł jest dostępny na stronie uczelni http://www.ue.wroc.pl/p/portal_nr_11/11_06_felietony_makieta_1.pdf) – przyp. red.].

Reformy minister Kudryckiej nie powiodą się, jeśli nie zwiększą się nakłady na szkolnictwo wyższe i naukę.

Od dwudziestu lat – powtórzę – są na poziomie skandalicznie niskim. A będzie jeszcze gorzej. Niektóre uczelnie i instytuty badawcze są na skraju bankructwa.

Oceniając projekt budżetu na 2012 rok, Rada Główna Nauki i Szkolnictwa Wyższego uznała „jako niebezpieczne dla zrealizowania założeń reformy kształcenia i podnoszenia jakości procesu dydaktycznego (…) stabilizację nakładów na działalność dydaktyczną w szkolnictwie wyższym w wymiarze nominalnym”. Ze względu na inflację sytuacja w szkolnictwie wyższym się pogorszy – stwierdza Rada. W budżecie na 2012 rok wydatki na naukę stanowią ok. 0,30 proc. PKB. Nakłady na szkolnictwo wyższe, po uwzględnieniu inflacji, będą mniejsze w porównaniu z 2011 rokiem o blisko 2 proc. Łączne budżetowe wydatki na naukę i szkolnictwo planowane na 2012 roku spadły w porównaniu z rokiem 2008 o około 10 proc.! Niektóre uczelnie stanęły przed dylematem: albo obniżyć pensje, albo kolejny raz podwyższyć pensum. Niektóre już to robią – przy tym w zgodzie z dobrze zadomowionym w naszych szkołach feudalnym duchem: obowiązkowe godziny zwiększa się adiunktom i wykładowcom, ale nie profesurze tytularnej.

Mizerne są płace nauczycieli akademickich. Nie przesadzę zapewne, jeśli powiem, że nigdy w historii środowisko akademickie w Polsce nie było tak spauperyzowane jak dzisiaj. W ostatnich kilkunastu latach poprawiła się sytuacja ekonomiczna prawników, lekarzy, urzędników i kilku innych grup zawodowych. Tylko nauczycielom akademickim z roku na rok żyje się gorzej; większość z nich nie pamięta, kiedy ostatnio podwyższono im pensje. Szeroka opinia publiczna – być może i Pani – nie jest, zdaje się, zorientowana, że zasadnicze wynagrodzenie adiunktów, wykładowców i starszych wykładowców, na których spoczywa główny ciężar obowiązków dydaktycznych na uczelniach (prowadzą około 80 proc. zajęć), wynosi brutto mniej więcej 3000 zł. Doszło do tego, że uniwersyteccy adiunkci zarabiają dziś mniej niż nauczyciele dyplomowani w szkołach! Czegoś takiego nie było nawet w PRL-u! Asystenci dostają jeszcze mniej – bywa, że pensja ich wynosi 1800 zł! Co gorsza, płace z roku na rok dramatycznie maleją. W 2005 roku wynagrodzenie adiunkta stanowiło około 1,8 średniej płacy w gospodarce narodowej; na początku 2012 roku znajduje się poniżej tej średniej!!! Równie skanda-

FELIETONY

pieniędzy zawsze starcza. Polska Komisja Akredytacyjna (ileż tam etatów!), która miała zadbać o poziom kształcenia, stała się również instytucją do cna zbiurokratyzowaną, bez autorytetu, i co szczególnie istotne – nieefektywną. To ona między innymi – powiedzmy to otwarcie i ostro – odpowiada za to, co się dzieje w szkołach wyższych. Korzyść z PAK-i jest jedna – jej przyjazd mobilizuje do zrobienia porządków w tzw. papierach. Odnoszę wrażenie, że głównie na potrzeby PAK-i ministerstwa opracowuje się różnego rodzaju „programy” i „strategie”, w tym – a jakże – „strategie zapewniania jakości kształcenia”, których wytycznymi w codziennej praktyce dydaktycznej nikt się specjalnie nie przejmuje. Wciąż niewystarczająco spełniają swoje służebne zadania wobec nauczycieli akademickich i studentów działy administracyjne wyższych szkół. Najwyższy czas, aby – wzorem wiodących uczelni na świecie – uruchomić na naszym Uniwersytecie specjalną komórkę administracyjną wspierającą pisanie grantów. Rola pracowników nauki powinna sprowadzać się wyłącznie do podania tematu badań i ogólnych merytorycznych wytycznych, reszta powinna należeć do specjalistów od sporządzania budżetów. Ustalmy raz na zawsze – granty nie są prywatną sprawą uczonych. Nie oni powinni się zajmować wypełnianiem setek stron formularzy.

Wykładowcy, zamiast spotykać się ze studentami, zajmują się tzw. parametryzacją niemal wszystkich elementów procesu dydaktycznego, piszą kilkunastostronicowe sylabusy (jakby to one miały decydować o poziomie zajęć!), wypełniają różnego rodzaju „surrealistyczne” ankiety, formularze, sprawozdania itp., itd. I z pasją liczą tzw. punkty, od ich liczby bowiem zależą awanse i dodatkowe apanaże. Żeby je zdobyć, sięga się często po działania pozorne. Przykład – skoro za publikację w czasopismach uczelnianych przyznaje się 9 punktów, to nic prostszego, jak przemianować dotychczasowe „zeszyty dziedzinowe” na czasopisma. Tym sposobem moja uczelnia wydaje aż piętnaście czasopism! W Harvardzie, nie mówiąc o London School of Economics and Political Science (16 noblistów), zapewne czerwienieją z zazdrości. O poziom tych czasopism nikt się specjalnie nie martwi. Nie dla nas ichnie normy jakości. My drukujemy wszystkich lub prawie wszystkich chętnych, przede wszystkim doktorantów; u nich – za czasopismo o randze światowej czy przynajmniej europejskiej uchodzi to, które odrzuca 90% nadesłanych tekstów. Inny przykład pozoranctwa – rozczłonkowywanie artykułów i wysyłanie ich do kilku czasopism. Taką radę otrzymał mój znajomy młody doktor od uznanego czterdziestokilkuletniego profesora. Niech pan zobaczy, pochwalił się – ja mam w dorobku już kilkaset pozycji. Pojęcie autoplagiatu w polskim środowisku naukowym nie funkcjonuje.

Może warto – podaję tę propozycję nowym władzom rektorskim – opublikować listę rankingową pracowni-

Portal

69

FELIETONY 70

liczne – bądźmy bezstronni – są zarobki profesury. Mój zaprzyjaźniony „belwederski” profesor w Uniwersytecie Wrocławskim, z dużym stażem i ogromnym dorobkiem, dostaje brutto 5040 zł (słownie: pięć tysięcy czterdzieści złotych).

W tej sytuacji niemal wszyscy dorabiają. Uczą w kilku szkołach (około 80 proc. nauczycieli akademickich pracuje na dwu etatach), szukają różnych dodatkowych zajęć, często odległych od ich naukowych zainteresowań, gotowi są przyjąć wszelkie tzw. chałtury. Ten stan powoduje, że są chronicznie przemęczeni, sfrustrowani, „wypaleni”. Na nic nie mają czasu, siłą rzeczy pracują byle jak, „odbębniają” dydaktykę (z jej jakości nie są rozliczani!), idą – powiedzmy eufemistycznie – na skróty w twórczości naukowej. Ci starsi – utytułowani – w sporej części w ogóle przestali cokolwiek publikować i nikt im złego słowa nie śmie powiedzieć. Tak na marginesie – czy znajdzie się ktoś, kto będzie miał odwagę zbadać „efektywność” naukową naszej belwederskiej profesury? Jeśli Konfederacja (bo na minister Kudrycką nie ma co liczyć) sfinansuje takie badania – gotów jestem się za to zabrać.

Do Pani minister nijak nie dochodzi niepodważalna prawda, że nie można być dobrym nauczycielem akademickim, jeśli się uczy w dwóch lub trzech uczelniach! W wielu „normalnych” krajach taka praktyka jest surowo zabroniona. U nas stała się normą, sposobem na jako takie wyżycie. I znowu – w najbliższym czasie nie można liczyć na poprawę sytuacji. Zwróciła na to uwagę Rada Główna Nauki i Szkolnictwa Wyższego w cytowanej wyżej opinii: „systemowe ujęcie pozycji szkół wyższych w strukturze funkcjonowania sfery budżetowej i gospodarki, przy zachowaniu średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń na poziomie 100%, tj. bez waloryzacji, prowadzi nieuchronnie do pogorszenia standardu socjalnego, znacznej części zatrudnionych w państwowej sferze budżetowej”. Rada – co ważne – zwróciła uwagę, że nie wszystkie typy czy grupy pracowników szkół wyższych „mogą skorzystać z substytucji dochodów z pracy dodatkowymi dochodami pochodzącymi m.in. z działalności naukowej wspieranej środkami finansowymi”.

Mimo formalnego przyjęcia Układu Bolońskiego nasz rząd nic nie zrobił, by wcielić w życie jedną z ważnych jego dyrektyw – stopniowe wyrównywanie poziomu płac kadr akademickich w Europie. Pensje profesorskie w Polsce, jak były, tak są na poziomie płacy minimalnej większości krajów Unii Europejskiej! Jak w porównaniu z europejskimi wyglądają zarobki pozostałych nauczycieli akademickich, ze wstydu nie powiem. Może nadszedł już czas, by zainteresować sprawą sytuacji panującej w polskim szkolnictwie wyższym Parlament Europejski? Tak dalej być nie może!

Przypomnę – na marginesie – że na Ministerstwo Obrony Narodowej przeznaczono w 2012 roku prawie 2 proc.

PKB. Rosną także – od lat – nakłady na wymiar sprawiedliwości, w tej dziedzinie przodujemy w Europie, jesteśmy bodaj na drugim miejscu! Jak się Pani podobają te dysproporcje? Świadczą one aż nadto wymownie o rzeczywistych priorytetach naszego rządu. Przedstawione wskaźniki nie mącą dobrego nastroju minister Kudryckiej, która przy każdej okazji zasypuje opinię publiczną informacjami o bogatej ofercie różnych grantów, badawczych programów, naukowych projektów, konkursów, stypendiów, stażów itp., itd. W żaden sposób jednak nie udało mi się zdobyć informacji, ile osób z tych możliwości finansowego wsparcia dotąd skorzystało i jaki procent ogółu nauczycieli akademickich stanowią. Może Pani minister i tym się pochwali?

Pogoń za dodatkowymi zarobkami nadwerężyła (nieodwracalnie złamała?) etos akademicki, z którego jeszcze niedawno nasze środowisko było tak dumne. Hasło polskich kibiców: „Nic się nie stało” – porażające zgodą na bylejakość − i niski poziom, gloryfikujące nieodpowiedzialność i brak ambicji – coraz częściej słychać w korytarzach naszych uczelni. Ktoś nie odbył wykładu – „po co podnosić larum, to przecież taka drobna sprawa”; ktoś popełnił plagiat – „to tylko drobny fragment, nie ma o czym mówić”; ktoś wymuszał na studentach korepetycje – „trzeba przymknąć oko, chciał poczciwina dorobić”; ktoś przez pięć lat unika korporacyjnego sądu – „o co tyle szumu, przecież nic w tym złego, nic na to nie możemy poradzić”. Nie ma dnia, żeby prasa nie donosiła o mniejszych lub większych „aferach” z udziałem przedstawicieli naszego środowiska. Zanika poczucie zażenowania z powodu niestosownych zachowań, zamierają akademickie maniery, z dawnej wyszukanej ekskluzywności (w dobrym znaczeniu tego słowa) pozostały wspomnienia, środowisko przestaje być nosicielem cech uprawniających do miana społecznej elity, prawie nikt nie mówi o wysokiej misji zawodu nauczyciela akademickiego; ze środowiskowego dyskursu zniknęła „służba prawdzie”, w jej miejsce pojawił się przyziemny, zabarwiony cynizmem życiowy konformizm i oportunizm; co rusz daje się zauważyć „zły smak” w takich lub innych postępkach; środowisko – powiedzmy z bólem – „nijaczeje”. Nowym zjawiskiem jest „parcie” – użyjmy języka młodzieżowego – na stanowiska administracyjne i funkcje kierownicze, niekiedy – niestety – z naruszeniem wielowiekowych akademickich obyczajów.

Wraz z erozją etosu akademickiego zmienia się na gorsze stosunek do studentów. Skarżą się oni na brak osobistych kontaktów z wykładowcami, na ich oschłość, a nawet chamskość, na nieprzygotowanie do zajęć. Kpią z tych wykładowców, którzy pod pretekstem stosowania nowoczesnych metod dydaktycznych wyświetlają im tzw. folie i każą je przepisywać, własną aktywność ogra-

nr 2/3 (13) 2012

dzenia, strumieniem słane z ulicy Hożej w Warszawie. (…)

Obruszają mnie porównania poziomu naszych szkół i uczelni z zachodnioeuropejskimi i amerykańskimi (Pani też „pozwoliła” sobie na takie porównanie) bez przedstawienia materialnego kontekstu ich funkcjonowania.

Prezes Andrzej Klesyk, którego artykuł Pani przywołuje, stawia nam za przykład Harvard. Jak najsłuszniej. Zapomniał (?) jednak dodać, ile wynosi budżet tej szacownej uczelni, nie podzielił się informacją, ilu studentów przypada tam na jednego wykładowcę, jakie jest ich obciążenie godzinowe, jakie mają warunki do pracy naukowej. Nie napisał, ile w Harvardzie się zarabia i jak te zarobki mają się do średniej krajowej. Czy Pani wie, że wydatki na kształcenie jednego studenta w Polsce stanowią średnio 1/4 kosztów kształcenia w Europie Zachodniej i około 1/8 kosztów ponoszonych w USA? Czy Panią nie poraża to zestawienie? Wynika z niego, ni mniej, ni więcej, że polscy nauczyciele akademiccy w porównaniu ze swymi kolegami na Zachodzie są po prostu bezwzględnie wyzyskiwani (nie bójmy się użyć tego niemodnego dziś słowa). Te niskie koszty biorą się głównie z oszczędności na płacach akademickich wykładowców i przerzucenia na nich licznych obowiązków administracyjno-technicznych. Chętnie dowiedziałbym się od prezesa Klesyka, czy górnicy w USA zarabiają więcej niż profesorowie wyższych uczelni? Czy podrzędna urzędniczka w jakimś magistracie zarabia więcej niż assistant professor w jego ulubionym Harvardzie? Skoro wspomnieliśmy Harvard, jeszcze jedno zdanie. W numerze „Gazety Wyborczej” z 16 maja można było przeczytać o kłopotach tej uczelni z zakupem czasopism.

Jeśli przebogaty Harvard ma problemy, to co można powiedzieć o naszych bibliotekach? Są one w sytuacji krytycznej, by nie powiedzieć − katastrofalnej. Mało kto to zauważa, mało kto o tym pisze! Czy nie dlatego – pozwólmy sobie na nutę zgryźliwości – że mało który z polskich uczonych z tych bibliotek korzysta? Niedawno jeden z wrocławskich wykładowców zgłosił wniosek, żeby uczelniane biblioteki – tak jak to ma miejsce na wielu uniwersytetach amerykańskich – były otwarte całą dobę. Postulat jak najbardziej słuszny, ale całkowicie utopijny. Przede wszystkim z tego powodu, że sposób prowadzenia zajęć na polskich uczelniach nie wymusza na studentach wielogodzinnego przesiadywania w bibliotekach i szperania w literaturze. Niestety, nasi wykładowcy coraz częściej przejmują punkt widzenia studentów – „jeśli czegoś nie ma w Internecie, to to nie istnieje”. Zachłysnęliśmy się Internetem – na wszystkich szczeblach edukacji – zapominając, że „komputer jest równie potrzebny do uczenia się, jak rower do pływania czy aparat rentgenowski do przymierzania butów”. Nad tą prowokacyjną sentencją Manfreda Spitzera – wybit-

FELIETONY

niczając do czynności „klikania”. Są wykładowcy, którzy sprawiają wrażenie – niespecjalnie się z tym kryjąc – jakby studenci przeszkadzali im w „wizytówkowym” zatrudnieniu na uczelni i zarabianiu prawdziwych pieniędzy poza nią. Bez najmniejszego skrępowania, pod byle jakim pretekstem, odwoływane są zajęcia, stąd plaga zastępstw. Najczęściej przez doktorantów, opłacanych głodowymi (nie bójmy się tego słowa) stypendiami, eksploatowanych u nas bezlitośnie i – dodajmy bez ogródek – bezczelnie. Feudalne stosunki w polskiej nauce i szkolnictwie mają się jak najlepiej. I nic nie wróży, żeby odeszły w niepamięć. Szkoły wyższe – skonstatujmy z goryczą – przestają być „Alma Mater”. Coraz mniej w nich intelektualnych żywicieli, coraz więcej funkcjonariuszy edukacyjnego i naukowego „biznesu”.

Bywa, niestety, że jest to biznes nierzetelny. Zgodzi się Pani ze mną, że najwyższy już czas, aby wszystkie wyniki badań prowadzonych w ramach tzw. grantów i z innych źródeł finansowania (w tym z Unii Europejskiej) stały się całkowicie jawne, łatwo dostępne zwykłym śmiertelnikom, za których pieniądze są prowadzone.

Sprawozdania z realizacji grantów i innych projektów naukowo-badawczych powinny być upublicznione przez np. wywieszenie na komputerowej tablicy ogłoszeń MNiSZW lub odpowiednio w siedzibie donatorów.

Czas również na to, aby sumiennie sprawdzić pożyteczność tych badań i ich naukową rangę. Wierzy Pani w to, że ktoś się tego podejmie? Środowisko milczy, zajęte zarabianiem! Narzeka i wymyśla tylko pokątnie. Profesura jakoś sobie radzi (wieloszczeblowy system stopni i tytułów naukowych rodzi popyt na recenzje, więc źródło dodatkowych – zupełnie przyzwoitych – dochodów nie wysycha); została ponadto przekupiona możliwością równoczesnego pobierania pensji i emerytury. Młodsi nie występują publicznie ze strachu przed konsekwencjami (feudalizm – powtórzmy – trzyma się mocno!). Oficjalni reprezentanci środowiska ograniczają się do składania co pewien czas kolejnych grzecznych próśb o zmianę sytuacji i łaskawe uwzględnienie zgłaszanych postulatów. Nie słyszałem o jakichś kategorycznych oświadczeniach Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego, nie doszły mnie wieści o jakimkolwiek ostrym proteście czy wręcz „buncie” Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich.

Najwyższy czas, by tupnąć wreszcie nogą! Aż się gronostaje zatrzęsą. Ostateczna już pora, aby za „wściekłą” prof. Ewą Nawrocką odważnie zapytać: „Na diabła nam takie ministerstwo, które nie wykonuje właściwie swojej roboty? Żeby biurokracja miała gdzie pobierać zapłatę? ” Zamiast słać nieustanne gromy pod adresem władz, rektorzy potulnie zgadzają się na kolejne cięcia budżetowe i tym samym na ubożenie podległych im pracowników, z zadziwiającą uległością realizują biurokratyczne zarzą-

Portal

71

nego niemieckiego psychologa i neurologa – warto się zastanowić.

Minister Barbara Kudrycka jest nie tyko – jak zauważył jeden ze znakomitych polskich profesorów – „mistrzynią działań pozorowanych”, ale także osobą przepełnioną niczym nie zmąconym optymizmem. Nawet fakt, że Uniwersytet Jagielloński i Uniwersytet Warszawski utrzymały się w bieżącym roku w czwartej setce tzw.

Listy Szanghajskiej napawa ją dumą! Na Europejskim Kongresie Gospodarczym w Katowicach górnolotnie ob-

wieściła, że „jesteśmy w czasach przełomu w polskiej nauce”, że „wsiedliśmy do ekspresu nabierającego coraz większej prędkości”. Zapomniała jednak dodać, że ten ekspres jedzie polskimi torami, a to znaczy, że czołówki europejskiej rychło nie dogonimy.

Dr Antoni A. Kamiński jest pracownikiem Katedry Filozofii i Komunikacji Społecznej

Ochrona dorobku M. Wanda Kopertyńska, Jerzy J. Pietkiewicz, Jędrzej Leśniewski Zarządzanie prawami autorskimi, prawami pokrewnymi i prawami własności przemysłowej oraz zasady komercjalizacji wyników badań naukowych i prac rozwojowych w Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu W grudniu 2011 r. Senat Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu Uchwałą nr 0000-70/11 zatwierdził „Regulamin zarządzania prawami autorskimi, prawami pokrewnymi i prawami własności przemysłowej oraz zasady komercjalizacji wyników badań naukowych i prac rozwojowych w Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu”.

Celem Regulaminu jest zapewnienie ochrony prawnej powstałym dobrom intelektualnym oraz wspieranie inicjatyw zmierzających do transferu wiedzy i technologii z środowiska uczelnianego do środowiska gospodarczego. Regulamin określa zasady korzystania z dóbr intelektualnych powstałych w Uniwersytecie lub przy jego udziale, zarządzania tymi dobrami oraz ochrony interesów zarówno Uniwersytetu jak i twórców tych dóbr intelektualnych.

Uchwałą Senatu zatwierdzającą Regulamin oraz dodatkowo Zarządzeniem Rektora Uniwersytetu Ekonomicznego Nr 13 z dnia 20 lutego 2012 r. wprowadzono obowiązek złożenia w aktach osobowych znajdujących się w Dziale Polityki i Zarządzania Kadrami Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu podpisanych przez pracowników oświadczeń o zapoznaniu się z treścią Regulaminu, przyjęciu do wiadomości i zobowiązaniu się do przestrzegania jego postanowień.

FELIETONY

POSTANOWIENIA OGÓLNE

72

W tej części Regulaminu zdefiniowano szereg pojęć występujących w jego dalszej treści. Pojęcie „Dobro intelektualne” obejmuje przedmioty prawa autorskiego, przedmioty praw pokrewnych oraz przedmioty prawa własności przemysłowej i know-how. Know-how są to nieujawnione do publicznej wiadomości infor-

macje o charakterze technicznym, technologicznym, handlowym lub organizacyjnym posiadające wartość gospodarczą. Są one wynikiem doświadczenia i badań, jak np. sposoby wytwarzania (proces technologiczny), receptury.

Do dóbr intelektualnych zalicza się: • utwory (przedmioty prawa autorskiego) oraz przedmioty praw pokrewnych w zrozumieniu Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r o prawie autorskim i prawach pokrewnych [Dz.U.2006.90.631], w tym utwory naukowe, programy komputerowe, bazy danych; • bazy danych niebędące przedmiotami prawa autorskiego, chronione przepisami Ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych

[Dz.U.2001.128.1402]; •

rozwiązania będące przedmiotem prawa własności przemysłowej, chronione przepisami Ustawy z dnia z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej [Dz.U.2003.119.1117], takie jak: wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne, topografie układów scalonych; • inne wyniki pracy intelektualnej, w tym takie, które nie stanowią przedmiotu praw wyłącznych, np.: opinie, ekspertyzy, metody badań, wyniki badań, zmodyfikowane organizmy, know-how.

Użyte w Regulaminie pojęcia oznaczają: twórca – osoba, która jest autorem lub współautorem dobra intelektualnego; jednostka organizacyjna – wydział lub inna jednostka, zgodnie ze Statutem Uniwersytetu; kierownik jednostki – dziekan wydziału lub kierownik jednostki organizacyjnej Uniwersytetu;

nr 2/3 (13) 2012

cywilno-prawne), które przewidują stosowanie postanowień tego Regulaminu.

Postanowienia Regulaminu stosuje się do dóbr intelektualnych stworzonych przez pracowników Uniwersytetu w ramach stosunku pracy. Regulamin stosuje się również do dóbr intelektualnych stworzonych przez pracowników Uniwersytetu poza zakresem obowiązków wynikających ze stosunku pracy oraz przez studentów, doktorantów i osoby niebędące pracownikami Uniwersytetu, do których prawa przysługują Uniwersytetowi na podstawie innych tytułów, a w tym w szczególności: stworzonych w czasie trwania stypendium naukowego, grantu uczelnianego, stażu naukowego; uzyskanych na podstawie umowy cywilno-prawnej zawartej między twórcą i Uniwersytetem; uzyskanych przy pomocy Uniwersytetu lub wykonywanych w ramach programów europejskich, jeżeli prawa majątkowe do nich zostały umownie przekazane Uniwersytetowi; przeniesionych umownie na rzecz Uniwersytetu przez twórcę na warunkach przewidzianych w Regulaminie; stworzonych przez studentów/doktorantów wykonujących prace dyplomowe/doktorskie jeśli tak stanowi zawarta z nimi umowa lub regulamin studiów; uzyskanych w rezultacie innych umownych prac badawczych realizowanych przez studentów, doktorantów lub osoby trzecie, jeśli tak stanowią umowy; przejętych przez Uniwersytet od osób trzecich na podstawie umowy – cesji praw.

Prawa do dóbr intelektualnych stworzonych przez pracownika delegowanego do innej instytucji mogą być jej przekazane na podstawie umowy zawartej za zgodą rektora lub osoby przez niego upoważnionej.

FELIETONY

pracownik – osoba zatrudniona w Uniwersytecie na podstawie umowy o pracę lub mianowania; pracownik delegowany – pracownik skierowany na staż naukowy, przemysłowy, do realizacji projektu, jak też innych zadań, w wyniku których mogą powstać dobra intelektualne; komisja – Komisja ds. Własności Intelektualnej Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu; spółka celowa – spółka tworzona przez Uniwersytet w celu komercjalizacji wyników badań naukowych i prac rozwojowych.

Dla zdefiniowania pojęć badania naukowe i prace rozwojowe przyjęto określenia zawarte w Ustawie z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki [Dz.U. 2010.96.615]. Badania naukowe definiuje się jako: • badania podstawowe – obejmujące oryginalne prace badawcze eksperymentalne lub teoretyczne podejmowane przede wszystkim w celu zdobywania nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie praktyczne ich zastosowanie lub użytkowanie; • badania stosowane – prace badawcze podejmowane w celu zdobycia nowej wiedzy, zorientowane przede wszystkim na zastosowanie w praktyce; • badania przemysłowe – badania mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności w celu opracowywania nowych produktów, procesów i usług lub wprowadzania znaczących ulepszeń do istniejących produktów, procesów i usług; badania te obejmują tworzenie elementów składowych systemów złożonych, szczególnie do oceny przydatności technologii rodzajowych, z wyjątkiem prototypów objętych zakresem prac rozwojowych.

Prace rozwojowe – nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do planowania produkcji oraz tworzenia i projektowania nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów, procesów i usług, w szczególności: tworzenie projektów, rysunków, planów oraz innej dokumentacji do tworzenia nowych produktów, procesów i usług, pod warunkiem że nie są one przeznaczone do celów komercyjnych; opracowywanie prototypów o potencjalnym wykorzystaniu komercyjnym oraz projektów pilotażowych, w przypadkach gdy prototyp stanowi końcowy produkt komercyjny, a jego produkcja wyłącznie do celów demonstracyjnych i walidacyjnych jest zbyt kosztowna; działalność związana z produkcją eksperymentalną oraz testowaniem produktów, procesów i usług, pod warunkiem że nie są one wykorzystywane komercyjnie.

Postanowienia Regulaminu stosuje się do pracowników, studentów wszystkich form studiów, doktorantów oraz osób związanych z Uniwersytetem umowami (umowy

Portal

KOMISJA DO SPRAW WŁASNOŚCI INTELEKTUALNEJ UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU Komisja jest właściwa w sprawach, do których ma zastosowanie niniejszy Regulamin oraz w innych sprawach z zakresu własności intelektualnej, które dotyczyć będą Uniwersytetu. Komisja może powoływać ekspertów lub konsultantów zewnętrznych z zakresu praw własności intelektualnej. Komisję powołuje rektor na okres swojej kadencji. W skład komisji wchodzą z urzędu: prorektor ds. Nauki jako przewodniczący, rzecznik patentowy, dziekani wydziałów lub ich przedstawiciele, przedstawiciel Działu Organizacyjno-Prawnego, redaktor naczelny Wydawnictwa Uniwersytetu, dyrektor Biura Nauki i Współpracy z Gospodarką.

Komisja podejmuje uchwały – jako formy wyrażania opinii – zwykłą większością głosów. W przypadku równej liczby głosów za i przeciw, głos przewodniczącego liczy się podwójnie. Komisja podejmuje decyzje bez nieuzasadnionej zwłoki. Rozstrzygnięcia Komisji mają formę pisemną pod rygorem nieważności. Każde rozstrzygnięcie wymaga uzasadnienia. Jeżeli Komisja rozpatruje sprawę, 73

w której jej członek ma interes osobisty lub majątkowy, oraz w których brał udział jako osoba podejmująca wiążące rozstrzygnięcia, nie bierze on udziału w głosowaniu.

Komisja corocznie dokonuje oceny gospodarowania dobrami intelektualnymi mającej na celu ustalenie wielkości dochodów czerpanych z nich przez Uniwersytet i oceny opłacalności utrzymywania ich ochrony oraz wytyczenia kierunków działań mających na celu poprawę efektywności wykorzystania dóbr intelektualnych. Komisja ustala propozycję podziału zysków z komercjalizacji dóbr intelektualnych, do których zastosowanie ma niniejszy Regulamin i przekazuje ją rektorowi lub osobie przez niego upoważnionej.

FELIETONY

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE DÓBR INTELEKTUALNYCH

74

Twórcy dobra intelektualnego stanowiącego przedmiot praw autorskich przysługują autorskie prawa osobiste, w tym prawo do: oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo; nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania; decydowania o pierwszym publicznym udostępnieniu utworu; nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.

Autorskie prawa majątkowe związane z dobrem intelektualnym stanowiącym przedmiot praw autorskich, powstałe w ramach stosunku pracy, takie jak prawo do rozporządzania i korzystania z utworu na wszystkich znanych w chwili ustalenia utworu polach eksploatacji, z chwilą jego przyjęcia przysługują Uniwersytetowi. Do dóbr intelektualnych stanowiących przedmiot praw autorskich stworzonych przez pracownika poza stosunkiem pracy, Uniwersytet nabywa autorskie prawa majątkowe na podstawie zapisów umowy zawartej z pracownikiem. Uniwersytet nabywa autorskie prawa majątkowe do dóbr intelektualnych stanowiących przedmiot praw autorskich stworzonych przez studentów, doktorantów i osoby niebędące pracownikami Uniwersytetu na podstawie postanowień umowy zawartej z tymi osobami.

Twórca może opublikować utwór na podstawie umowy zawartej z osobą trzecią lub w inny sposób go rozpowszechnić, jeśli w ciągu sześciu miesięcy od dostarczenia utworu Uniwersytet nie zawarł z nim umowy o jego publikację. Publikacja utworu powinna zawierać afiliację w brzmieniu: Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu.

Uniwersytet ma prawo do nieodpłatnego rozpowszechniania i przekazania do użytku innym osobom w celach dydaktycznych, w każdy znany w momencie ustalenia sposób, dobra intelektualne stanowiące przedmiot praw autorskich powstałych w ramach stosunku pracy pracownika lub umowy zawartej z pracownikiem, który stworzył dobro poza stosunkiem pracy. Do tych dóbr zaliczyć można m.in.: materiały do nauczania na odległość, skrypty, itp.

Postanowienia niniejszego Regulaminu dotyczące praw autorskich stosuje się do dóbr intelektualnych stanowiących przedmiot praw pokrewnych.

Uniwersytet nabywa, z chwilą przyjęcia od pracownika, prawa do stworzonych przez pracownika baz danych.

Bazy danych rozumiane są jako: zbiór danych lub innych materiałów i elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub metody, indywidualnie dostępnych w określony sposób, wymagających istotnego, co do jakości lub ilości, nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości. Jeżeli baza danych zostanie stworzona przez pracownika poza stosunkiem pracy, prawa do niej Uniwersytet uzyskać może na podstawie postanowień zawartej z nim umowy. Uniwersytet nabywa prawa do baz danych stworzonych przez studentów, doktorantów i osoby niebędące pracownikami Uniwersytetu na podstawie postanowień umowy, która z nimi została zawarta.

W razie stworzenia przez pracownika w ramach stosunku pracy dobra intelektualnego pozostającego przedmiotem praw własności przemysłowej, w szczególności: wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego, wzoru przemysłowego, oznaczenia geograficznego, prawa majątkowe uzyskane dla w/w przedmiotów przysługują Uniwersytetowi. Jeżeli dobro intelektualne pozostające przedmiotem praw własności przemysłowej zostanie stworzone przez pracownika poza stosunkiem pracy, prawa majątkowe do niego Uniwersytet uzyskać może na podstawie postanowień umowy zawartej z pracownikiem. Uniwersytet nabywa prawa majątkowe do dóbr intelektualnych pozostających przedmiotem praw własności przemysłowej stworzonych przez studentów, doktorantów i osoby niebędące pracownikami Uniwersytetu na podstawie postanowień umowy z nimi zawartej.

Uniwersytetowi przysługują prawa majątkowe do know-how stworzonego przez twórcę, czyli do nieujawnionej do wiadomości publicznej informacji technicznej, technologicznej, organizacyjnej lub innych informacji posiadających wartość gospodarczą, co do których podjęto niezbędne działania w celu zachowania ich poufności. Jeśli Uniwersytet poniósł znaczący i bezpośredni wkład w stworzenie dobra intelektualnego stanowiącego przedmiot praw własności przemysłowej, przysługuje mu prawo korzystania z tego dobra we własnym zakresie, o ile umowy nie stanowią inaczej. Twórca ma obowiązek zachowania tajemnicy oraz powstrzymania się od wszelkich działań, które mogłyby stanowić przeszkodę dla Uniwersytetu w uzyskaniu praw do tych dóbr intelektualnych.

OBOWIĄZKI TWÓRCÓW I ZASADY WYNAGRADZANIA Twórcy w odniesieniu do których zastosowanie ma niniejszy Regulamin zobowiązani są: zgłosić dobro intelek-

ZASADY I PROCEDURY KOMERCJALIZACJI WYNIKÓW BADAŃ NAUKOWYCH I PRAC ROZWOJOWYCH, ZASADY KORZYSTANIA Z MAJĄTKU UNIWERSYTETU WYKORZYSTYWANEGO DO KOMERCJALIZACJI WYNIKÓW BADAŃ NAUKOWYCH I PRAC ROZWOJOWYCH ORAZ ŚWIADCZENIA USŁUG NAUKOWO-BADAWCZYCH Uniwersytet, w celu komercjalizacji wyników badań naukowych i prac rozwojowych może utworzyć spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółkę akcyjną, zwaną dalej spółką celową. Spółkę celową tworzy rektor za zgodą Senatu Uniwersytetu. Do zadań spółki celowej

nr 2/3 (13) 2012

należy w szczególności obejmowanie udziałów w spółkach kapitałowych lub tworzenie spółek kapitałowych, które powstają w celu wdrożenia wyników badań naukowych lub prac rozwojowych prowadzonych w Uniwersytecie. Rektor, w drodze umowy, może powierzyć spółce celowej zarządzanie prawami własności przemysłowej Uniwersytetu w zakresie jej komercjalizacji. Uniwersytet w celu realizacji wyżej wymienionych zadań może przekazać spółce celowej w formie aportu wyniki badań naukowych i prac rozwojowych, w szczególności uzyskane prawa własności przemysłowej.

Całość prac związanych z komercjalizacją dóbr intelektualnych będących przedmiotem praw autorskich i praw pokrewnych prowadzi i koordynuje Wydawnictwo Uniwersytetu.

Dobro intelektualne będące przedmiotem prawa własności przemysłowej lub know-how stworzone przez pracownika lub przez osobę, z którą zawarto umowę korzystającą z zasobów Uniwersytetu podlega zgłoszeniu do Komisji, z powiadomieniem kierownika jednostki organizacyjnej. Pracownicy oraz studenci, doktoranci i osoby niebędące pracownikami Uniwersytetu, z którymi zawarto umowę – korzystające z zasobów Uniwersytetu są zobowiązane do zgłoszenia wszystkich stworzonych przez siebie dóbr intelektualnych będących przedmiotem prawa własności przemysłowej lub know-how do Komisji oraz powiadomienia kierownika jednostki organizacyjnej. Zgłoszenie powinno zostać dokonane na specjalnym formularzu (załącznik nr 2 do Regulaminu).

Kierownik jednostki organizacyjnej po zapoznaniu się ze zgłoszeniem dobra intelektualnego przekazuje Komisji opinię o poziomie innowacyjności, atrakcyjności rynkowej, potencjalnych możliwościach komercjalizacji i efektywności przedstawionego rozwiązania. Komisja po zapoznaniu się ze zgłoszeniem i opinią kierownika jednostki organizacyjnej, dokonuje oceny rozwiązania, sporządza opinię dotyczącą dalszego postępowania i przekazuje ją rektorowi lub osobie przez niego upoważnionej. Komisja ma prawo do zasięgnięcia opinii twórcy. Decyzję dotyczącą dobra intelektualnego będącego przedmiotem prawa własności przemysłowej lub knowhow w sprawie zgłoszenia dobra intelektualnego w celu uzyskania prawa wyłącznego, podjęcia innych kroków koniecznych do jego ochrony lub decyzję o przeniesieniu praw na twórcę podejmuje rektor lub osoba przez niego upoważniona.

Dobra intelektualne Uniwersytetu mogą być komercjalizowane m.in. w drodze: • udostępnienia własności intelektualnej osobom trzecim za wynagrodzeniem np. przez udzielenie im licencji, • przeniesienie praw na podmiot trzeci w zamian za określoną zapłatę,

FELIETONY

tualne, które zostało przez nich stworzone, a do którego prawo nabyć może Uniwersytet; nie ujawniać osobom trzecim informacji poufnych dotyczących dóbr intelektualnych, które mogą mieć wartość rynkową, a ich ujawnienie wiązałoby się z ryzykiem pozbawienia ochrony prawnej lub niweczyłoby możliwość uzyskania ochrony prawnej. Ujawnianie informacji poufnych dotyczących dóbr intelektualnych, do których prawa przysługują lub mogą przysługiwać Uniwersytetowi, może następować wyłącznie za zgodą Uniwersytetu; zachować poufność dotyczącą dóbr intelektualnych, a wynikającą z postanowień umów zawartych z Uniwersytetem.

Pracownik, który prowadzi działalność poza Uniwersytetem, nie może bez uprzedniej zgody kierownika jednostki, uczynić użytku z dobra intelektualnego do którego prawa majątkowe ma Uniwersytet.

Warunki przyznawania i wysokość należnego twórcy wynagrodzenia za dobro intelektualne ustala rektor lub osoba przez niego upoważniona. Twórcy przysługuje 50% zysku, jaki Uniwersytet uzyskał z komercjalizacji dobra intelektualnego. Pozostałe 50% przysługuje Uniwersytetowi. Zysk pochodzący z komercjalizacji dobra intelektualnego stanowi różnicę między przychodem netto, np. z licencji lub przeniesienia praw, a kosztami poniesionymi przez Uniwersytet z tego tytułu, w tym głównie kosztami ochrony własności intelektualnej.

Wynagrodzenie z tytułu osiąganego zysku z komercjalizacji dobra intelektualnego przysługuje pracownikowi w okresie trwania stosunku pracy, jak też po jego ustaniu.

Wynagrodzenie z tytułu osiąganego zysku dla osób nie będących pracownikami, a z którymi zawarto umowy, przysługuje zgodnie z zapisami tej umowy.

Twórcy zatrudnionemu w spółce celowej lub twórcy, który jest udziałowcem tej spółki, nie przysługuje wynagrodzenie z tytułu osiągniętego zysku z komercjalizacji dobra intelektualnego. Twórca ma prawo do wynagrodzenia, jakie w tej spółce otrzymuje, jak też do części zysków tej spółki. Twórcy nie przysługuje wynagrodzenie za dobro intelektualne, które Uniwersytet wykorzystuje dla własnych celów badawczych i dydaktycznych.

Portal

75

•

utworzenie spółki celowej lub innego podmiotu z udziałem Uniwersytetu, który będzie zajmować się komercjalizacją dobra intelektualnego zgodnie z obowiązującym w tym zakresie prawem.

Decyzję o wyborze sposobu komercjalizacji podejmuje rektor lub osoba przez niego upoważniona po zasięgnięciu opinii Komisji, jeżeli przepisy prawa nie stanowią inaczej. Twórca jest zobowiązany do współdziałania z Uniwersytetem dla maksymalnie efektywnej komercjalizacji dobra intelektualnego. Koszty związane z komercjalizacją dóbr intelektualnych ponosi Uniwersytet chyba, że umowa z twórcą stanowi inaczej.

Wewnętrzne wykorzystywanie dóbr intelektualnych przez inną jednostkę organizacyjną Uniwersytetu wymaga każdorazowo zgody kierownika jednostki organizacyjnej, w której powstały dobra intelektualne i powiadomienia Rektora lub osoby przez Niego upoważnionej.

Sprawy dotyczące współpracy z podmiotami gospodarczymi związane ze świadczeniem usług naukowo-badawczych, opracowywaniem ekspertyz, wykonywaniem prac badawczych i badawczo-rozwojowych, wdrażaniem wyników tych prac oraz realizacją wspólnych pro-

jektów wynalazczych regulują Zarządzenia Rektora Uniwersytetu.

Zawierając umowę o komercjalizacji dobra intelektualnego lub podejmując decyzję o utworzeniu spółki celowej, Uniwersytet może przyznać drugiej stronie umowy lub spółce prawo do posługiwania się logo Uniwersytetu lub/i prawo do podawania informacji (np. na produktach) o związku dobra intelektualnego z Uniwersytetem.

W związku z komercjalizacją dobra intelektualnego Uniwersytet może zezwolić na korzystanie z infrastruktury Uniwersytetu takiej jak np. pomieszczenia, aparatura badawcza, komputery, sprzęt laboratoryjny, bazy danych, itp. za stosowną opłatą. Wysokość tej opłaty określa kierownik jednostki organizacyjnej, w której dobro intelektualne powstało, przy współudziale służb finansowo-księgowych Uniwersytetu, a zatwierdza kwestor.

Ostateczną decyzję o wysokości opłaty podejmuje rektor lub osoba przez niego upoważniona.

Wzory formularzy: oświadczenia oraz zgłoszenia dobra intelektualnego są dołączone do Regulaminu.

Giełda Pomysłów 2012 Studenci Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu na rzecz rozwoju Jeleniej Góry

FELIETONY

Dawid Waligóra

76

Giełda Pomysłów 2012 to już druga odsłona inicjatywy studenckiej realizowanej na Wydziale Ekonomii, Zarządzania i Turystyki w Jeleniej Górze. Tegoroczna Giełda odbyła się 23 maja 2012 roku. Patronat honorowy nad imprezą objął prezydent miasta Jelenia Góra – Marcin Zawiła, atrakcyjność Jeleniej Góry była bowiem motywem przewodnim tej edycji giełdy, a temat pogłębiania integracji środowiska akademickiego z władzami miasta i przedsiębiorcami − głównym założeniem projektu.

Studenci jeleniogórskiego Wydziału EZiT Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu swoje pomysły na założenie biznesu prezentowali w ramach stoisk przygotowanych w budynku głównym wydziału. Wśród zwiedzających nie zabrakło prezydenta Jeleniej Góry – Marcina Zawiły oraz jego zastępcy – Huberta Papaja, którzy z optymizmem wypowiadali się o przedkładanych biznesplanach i analizach. W tej części wydarzenia, oprócz władz miasta, udział brali lokalni przedsiębiorcy oraz przedstawiciele środowiska akademickiego i mediów.

Każdy uczestnik mógł oddać głos wybierając w swojej ocenie najatrakcyjniejsze pomysły na biznes. Do oceny

zgłoszono autorskie inicjatywy biznesowe, takie jak: Automaty Vendingowe, Wallart Graffiti Studio, Klub Latino, Party Bus, Mobilne Centrum Weterynaryjne, Krematorium, Kudłata Dżungla – fryzjerstwo dziecięce, Agencja Opiekunek i Personelu Domowego.

KONFERENCJA Druga część Giełdy Pomysłów 2012 odbyła się w formie konferencji, podczas której studenci Wydziału EZiT podsumowali ubiegłoroczną edycję imprezy, przedstawili wyniki przeprowadzonych badań oraz zaprezentowali krótki film z sondą uliczną. Prezentacje poruszały głównie problem atrakcyjności inwestycyjnej Jeleniej Góry, badanej pod kątem oceny stanu obecnego i przyszłych możliwości zagospodarowania dostępnych obszarów.

Pierwszą edycję Giełdy Pomysłów podsumował Rajmund Żuryński – obecnie już absolwent Uniwersytetu Ekonomicznego. W swoim wystąpieniu mówił o infrastrukturalnych zmianach, jakie miały miejsce w minionym roku. Przeprowadził również wywiad z Aleksandrą Kret, autorką wcielonego w życie pomysłu na biznes.

nr 2/3 (13) 2012

dania żywo zainteresowały gości przybyłych na Giełdę w imieniu władz miasta. Tę część Giełdy Pomysłów 2012 zakończyła prezentacja studentów Koła Naukowego LoGrit, przedstawiająca mapę inwestycyjną Jeleniej Góry sporządzoną pod względem możliwości zaadoptowanie terenów.

PANEL DYSKUSYJNY Trzecia i zarazem kończąca imprezę część przybrała formę panelu dyskusyjnego. Nim jednak zgromadzeni goście przeszli do dyskusji, nagrodę za najciekawszy, zdaniem uczestników, pomysł na niszowy biznes z rąk Zbigniewa Korzeniewskiego – naczelnika Wydziału Dialogu Społecznego Miasta Jelenia Góra, odebrały autorki pomysłu „Party Bus”.

Dyskusja, w ocenie organizatorów i przybyłych gości, była bardzo rzeczowa i konstruktywna. Uczestnicy z uznaniem wypowiadali się o zaangażowaniu i pomysłowości studentów. Przedstawiciele władz miasta deklarowali wsparcie przy organizacji kolejnej edycji Giełdy Pomysłów, dostrzegając tkwiący wśród studentów potencjał mogący mieć znaczący wpływ na wzrost atrakcyjności i rozwój regionu kotliny jeleniogórskiej.

Dawid Waligóra jest prezesem Koła Logistycznego Koła Naukowego LOGRiT

Student − Sport − Sukces

FELIETONY

Aleksandra Kret jest właścicielką firmy EkoGepard (firmy sprzątającej wykorzystującej nowoczesne myjki parowe). W wywiadzie podkreśliła, iż udział w Giełdzie pomysłów pomógł jej w podjęciu działań w początkowej fazie rozwoju swojej inicjatywy. W dalszych prezentacjach Klaudia Bogusz dokonała krótkiej charakterystyki przemysłu oraz struktury przedsiębiorstw w Jeleniej Górze. Prezentacja ta była wstępem do przeprowadzonych przez studentów Naukowego Koła Logistycznego LoGrit badań dotyczących zadowolenia przedsiębiorców ze współpracy z urzędem miasta oraz prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Jeleniej Góry. Przedsiębiorcy w ankietach ocenili zadowalająco Jelenią Górę jako miejsce do prowadzenia działalności gospodarczej.

Również współpraca z urzędem miasta i innymi instytucjami państwowymi działającymi w Jeleniej Górze, w bezpośrednim sąsiedztwie przedsiębiorstw, w pięciostopniowej skali uzyskała średnio 4 punkty. Po prezentacjach, zgromadzonym uczestnikom wyemitowano nagranie sondy ulicznej. Tomasz Ziablicki (reporter terenowy) pytał studentów, m.in. o ocenę i oczekiwania dotyczące życia studenckiego w Jeleniej Górze. Zaprezentowany materiał, w opinii Huberta Papaja (zastępcy prezydenta Jeleniej Góry) jest cennym źródłem informacji dla organizatorów oferty kulturalnej miasta. Rozwinięciem sondy były badania o bliźniaczo podobnej tematyce przeprowadzone przez Centrum Badań Naukowych. I film, i ba-

Portal

Tomasz Dąbrowski Minął kolejny rok akademicki, w którym nie zabrakło – jak zwykle – wielu sukcesów sportowych osiąganych przez studentów naszej uczelni. Są dyscypliny, w których studenci co roku zajmują wysokie zwycięskie pozycje – przysparzając radość i satysfakcję trenerom, ale też pojawiają się sukcesy w nowych dyscyplinach. Mam nadzieję, iż w niedalekiej przyszłości będziemy mówili o nich w kategorii – „tradycyjnie już”...

Przejdźmy jednak do konkretnych przykładów.

Nie zawiodły − jak zwykle − tenisistki stołowe. W I Studenckich Igrzyskach Europejskich (europejska wersja Uniwersjady), odbywających się w lipcu w hiszpańskiej Cordobie, nasze panie zdobyły brązowy medal w grze podwójnej – medalową pozycję zdobyły Anna Żak i Daria Łuczakowska. Zespół w składzie: Anna Żak (NE), Izabela Patyk (ZIiF), Renata Soboń (NE) i Daria Łuczakowska (IE) zajął 9 miejsce. Trenerem drużyny jest mgr Tomasz Dąbrowski. W europejskich igrzyskach reprezentowała naszą uczelnię zawodniczka Natalia Bajor – piętnastolatka wprawdzie jeszcze nie jest naszą

studentką, ale w naszych barwach zdobyła złoty medal Mistrzostw Polski Kadetów oraz brązowe medale w grze deblowej i mieszanej w Mistrzostwach Europy Juniorów, które w tym roku odbyły się w Austrii.

Niezmiennie, sukcesami na arenach Akademickich Mistrzostw Polski mogą się pochwalić nasi: pływacy 77

i pływaczki trenujący pod opieką mgr. Roberta Działo, jeźdźcy (trener mgr Jolanta Scheuer) i narciarze (trener mgr Magdalena Łosińska). Pływaczka Alicja Tchórz reprezentowała nasz kraj na XXX Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Londynie. Zawodnicy damskiej i męskiej sekcji narciarskiej zdobyli brązowe medale. W drużynie pań występowały Agnieszka Nowakowska (ZIiF), Nikola Maćków (IE, NE), Iga Kukulska (NE), Anna Gotz (NE); drużynę panów tworzyli Łukasz Broś (NE), Bartosz Morawski (NE), Mikołaj Jurkowlaniec i Ksawery Gorczyca (ZIiF). W maju odbywały się AMP w Jeździectwie, w których Jacek Mierzwiński, student studiów doktoranckich na Wydziale NE, zdobył srebrny medal, i zakwalifikował się do reprezentacji Polski na Akademickie Mistrzostwa Świata. Zawody AMŚ odbywały się w niemieckim Aachen.

A pływacy? Pływacy tradycyjnie: panie „srebro” w sztafecie 4x50m stylem dowolnym, Katarzyna Lech − srebrny medal stylem klasycznym na 50 m i Alicja Tchórz

− złoty medal na 100 m grzbietem; Szymon Kamiński – medal brązowy na 100 m stylem klasycznym.

W tym roku szczególnie należy wyróżnić nasze koszykarki (trener mgr Wojciech Chojak) i badmintonistów (trener Rafał Michalak). Brązowy medal AMP koszykarek to osiągnięcie cenne ze względu na bardzo wysoki poziom tych rozgrywek i system eliminacji. Drużyna występowała w składzie – Katarzyna Pijanowska, Małgorzata Kudłak, Magda Grzegorczyk, Marta Lesisz, Katarzyna Cebula, Kinga Szurko, Alicja Książkowska, Agnieszka Czmochowska, Karolina Kerner, Karolina Werner, Dorota Żurawska, Nikola Cyrocka. Jednak prawdziwą „wisienką na torcie” było „złoto” drużyny badmintona występującej w składzie: Magdalena Gałek, Paulina Byczek, Katarzyna Żmudzińska, Damian Broj, Marcin Czyżowicz, Tomasz Kusznier i Kamil Sawicki.

Godnym odnotowania są sukcesy w Dolnośląskiej Lidze Uczelnianej. W klasyfikacji generalnej nasza uczelnia zajęła czwarte miejsce. Wyprzedziły nas: AWF, Uniwersytet Wrocławski i Politechnika Wrocławska. W poszczególnych dyscyplinach było znacznie lepiej. Zwycięzcami były koszykarki, snowboardzistki i pływacy, drugie miejsca zajęli piłkarze oraz lekkoatleci i lekkoatletki, brązem w tej klasyfikacji mogą się pochwalić pingpongiści i ping-pongistki, badmintoniści oraz tenisistki i tenisiści.

Wszyscy nasi studenci startujący w zawodach sportowych, reprezentując naszą uczelnię przynoszą jej splendor. Sukcesy wypracowują oni swoją ciężką pracą, poświęcając na treningi wolny czas. Pokonują swoje słabości, walcząc o coraz lepsze wyniki. Dziękujemy im nie tylko za osiągnięcia, ale przede wszystkim za ich zaangażowanie w treningach i wytrwałość w dążeniu do zwycięstwa.

FELIETONY

UTW w Bolesławcu – 5 lat aktywności

78

Uniwersytet Trzeciego Wieku w Bolesławcu powstał 13 października 2007 r. z zadaniem pełnienia funkcji edukacyjnej i aktywizującej. Celem organizatorów UTW jest dążenie do zmiany stereotypów związanych z ludźmi w wieku senioralnym, propagowanie wiedzy, zdrowia, kultury i dobrych obyczajów, ułatwienie słuchaczom dostępu do zdobyczy nowoczesnej nauki i techniki oraz promowanie aktywnych form spędzania wolnego czasu.

Różnorodna oferta programowa Uniwersytetu dostosowana jest do oczekiwań i potrzeb słuchaczy. Interesujący program doceniła Fundacja dla Uniwersytetu Jagiellońskiego przyznając mu w lipcu 2011 r. Certyfikat Samoakredytacji.

Słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Bolesławcu mają możliwość nauki języków obcych i podstaw obsługi komputera. Współtworzą zespół wokalny oraz od-

krywają w sobie duszę artysty podczas zajęć malarskich.

Z wielkim zaangażowaniem korzystają z zajęć z zakresu ogólnej poprawy sprawności fizycznej, a także uczą się tańca orientalnego i współczesnego, ćwiczą jogę i maszerują z kijkami.

Prężnie działającym ogniwem Uniwersytetu Trzeciego Wieku jest Rada Słuchaczy. To dzięki niej słuchacze Uniwersytetu są dostrzegani i doceniani przez władze miasta i bolesławieckich seniorów. Rada, wspólnie z kierownictwem Uniwersytetu, realizuje bogaty program.

Oprócz cyklicznych wykładów, adresowanych również do mieszkańców miasta, odbywają się wyjazdy do teatru, opery, filharmonii, organizowane są wycieczki krajoznawczo-turystyczne po pięknej ziemi dolnośląskiej oraz zagraniczne – w obrębie Euroregionu Nysa.

Członkowie Rady są inicjatorami organizacji spotkań integracyjno-karnawałowych, pikników, Miejskiej Olimpiady Seniorów, a w ramach współpracy miast partnerskich, przygotowują uczestników startujących w Olimpiadzie Seniorów w Czeskiej Lipie. Każdego roku Rada wspiera uzdolnionych uczniów w Miejskim Zespole Szkół nr 2

nr 2/3 (13) 2012

w Bolesławcu. Podejmowane są też badania ankietowe dla doktorantów i studentów wyższych uczelni.

Bardzo urozmaicony program realizuje również klub kulturalno-poznawczy. Słuchacze Uniwersytetu uczestniczą w wernisażach, spotkaniach z podróżnikami i ciekawymi ludźmi, organizowanych przez Muzeum Ceramiki, BOK-MCC i Miejską Bibliotekę Publiczną.

Dużą popularnością cieszą się spotkania tematyczne (przyrodnicze, historyczne, związane z tradycjami i zwyczajami ludowymi), spacery oraz spotkania okolicznościowe.

Przynależność do Uniwersytetu Trzeciego Wieku daje jego słuchaczom radość, szczęście, mobilizuje do aktywności umysłowej, fizycznej i społecznej. Integruje grupy, daje okazję do nawiązywania przyjaźni, serdecznych kontaktów koleżeńskich, pozwala zapomnieć o samotności. Chęć podejmowania ciekawych działań otwiera serca na innych ludzi.

FELIETONY

Portal

Zdjęcia słuchaczy UTW

79

P rzyznano

statuetki

Kryształowego Alumnusa

Nagroda Kryształowy Alumnus ustanowiona z inicjatywy władz Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu w 2008 roku, jest przyznawana absolwentom naszej uczelni w kilku obszarach aktywności: za szczególne osiągnięcia naukowe w trakcie studiów, w pracy zawodowej, za działalność społeczną i filantropijną, za dokonania w sztuce, sporcie oraz za działania na rzecz rozwoju uczelni, a także wybitnym absolwentom, których dokonania życiowe zasługują na szczególne uhonorowanie.

Kryształowy Alumnus jest nagrodą przyznawaną corocznie i stanowi jedną z form aktywności, której celem jest nadanie nowych wymiarów relacjom uczelni z jej absolwentami i wychowankami.

Decyzją Kapituły Nagrodę Kryształowy Alumnus w roku 2012 przyznano

Profesor Marii Cieślak Prezes Katarzynie Muszkat Profesorowi Janowi Sadlakowi.

ABSOLWENCI

Prezes Katarzyna Muszkat

80

Katarzyna Muszkat jest absolwentką naszej uczelni, Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego. Kariera zawodowa Pani Katarzyny Muszkat potwierdza opinię, że jest to wydział „produkujący” dyrektorów.

Aktywność w czasach studenckich w życiu akademickim (Pani Katarzyna Muszkat działała w samorządzie studenckim, brała udział w konkursach piosenki studenckiej, występowała w uczelnianym kabarecie) wyzwoliła ukryte talenty, umożliwiła rozwój predyspozycji i kwalifikacji (odwagę wypowiadania opinii, umiejętność podejmowania decyzji, zdolność do pracy w grupie), które przydały się w życiu zawodowym. W wywiadzie udzielonym pismu uczelnianemu PORTAL mówiła „studia na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym uplastyczniły mnie, uświadomiły mi moje predyspozycje, pokazały jak i gdzie szukać odpowiedzi, wyrobiły moją wrażliwość na innych ludzi”.

Umiejętność zawodowe Katarzyna Muszkat zdobywała w KGHM Polska Miedź. Dzięki swojej pracowitości, wykształceniu, predyspozycjom osobowościowym awansowała w strukturach firmy. W 1992 r. została wiceprezesem do spraw finansów, stanowisko to pełniła przez 8 lat.

W tym czasie przygotowała KGHM – jako jedną z pierwszych państwowych spółek – do wejścia na giełdę.

Dokonania zawodowe budzą respekt i szacunek. Pani Katarzyna Muszkat z ramienia KGHM uczestniczyła w powołaniu do życia Polkomtel SA i Telefonii DIALOG SA. Pełniła też funkcje wiceprezesa ds. Finansowych w INVEST BANK SA, restrukturyzowała Hutę Katowice.

Od maja 2004 r. pełni funkcję Prezesa Zarządu Zespołu Elektrowni Pątnów, Adamów, Konin SA.

W rankingu „100 kobiet zarządzających największymi firmami w Polsce 2006” przygotowanym przez Magazyn Ekonomiczny „HOME & MARKET” Katarzyna Muszkat zajęła szóste miejsce. W 2007 r. „Gazeta Finansowa” w rankingu „50 największych firm w Polsce zarządzanych przez kobiety”. przyznała Katarzynie Muszkat tytuł drugiego menadżera w kraju.

W czerwcu 2007 r. Pani Katarzyna Muszkat została powołana na zaszczytne i prestiżowe stanowisko wiceprezesa Towarzystwa Gospodarczego Polskie Elektrownie.

W lutym 2008 otrzymała statuetkę oraz dyplom nadania godności Lidera Pracy Organicznej przyznawanej przez Kapitułę Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego.

W 2009 r. dziennik „Puls Biznesu” przedstawił ranking internetowy „Kobiety polskiej gospodarki”, w którym przedstawił 32 kobiety polskiego biznesu mające największy wpływ na całą polską gospodarkę. W śród nich także znajduje się Katarzyna Muszkat. W 2009 r. Kata-

rzyna Muszkat otrzymała z rąk wiceministra Gospodarki odznaczenie „Zasłużony dla Polskiej Energetyki”.

Pani Prezes Katarzyna Muszkat utrzymuje kontakt ze swoją Alma Mater. Współpracuje z uczelnią w ramach Klubu Partnerów Uniwersytetu Ekonomicznego.

Kapituła Nagrody Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, w dowód uznania za dotychczasowe dokonania zawodowe, z których nasza uczelnia jest dumna, przyznała wyróżnienie Kryształowy Alumnus.

Statuetkę wręczono podczas uroczystego spotkania w dniu 10 sierpnia 2012 roku.

Portal

nr 2/3 (13) 2012

Jesteśmy niezmiernie dumni, że międzynarodowa droga zawodowa Jana Sadlaka rozpoczęła się właśnie na naszej uczelni, wtedy o nazwie Wyższa Szkoła Ekonomiczna we Wrocławiu, z chwilą uzyskania w 1968 r. tytułu magistra. Dalsza droga akademicka to uzyskanie stopnia naukowego doktora na Uniwersytecie Stanu Nowy Jork w Buffalo. Jan Sadlak prowadzi badania i działalność dydaktyczną na czołowych uniwersytetach w Polsce, USA i Kanadzie w dziedzinie ekonomii, nauk społecznych i stosunków międzynarodowych. Zainteresowania badawcze i publikacje obejmują m.in. takie zagadnienia, jak: procesy reform i transformacji w dziedzinie szkolnictwa wyższego i polityki naukowej, organizacja studiów doktoranckich, zapewnianie jakości kształcenia, metodologia rankingów wyższych uczelni oraz etycznych wymiarów rozwoju szkolnictwa wyższego. Prowadził także badania w obszarze stosunków międzynarodowych. Aktywnie uczestniczy w pracach wielu komitetów i organizacji naukowych, np. w latach 1999-2009 sprawował funkcję Dyrektora Europejskiego Centrum Szkolnictwa Wyższego UNESCO oraz funkcję Reprezentanta UNESCO w Rumunii. W latach 1992-1999 kierował działalnością Oddziału ds. Polityki i Reformy Szkolnictwa Wyższego w centrali UNESCO w Paryżu. Obecnie, jest min. Członkiem Zarządu ESMU (European Centre for Strategic Management of Universities) w Brukseli, Członkiem Korespondentem Europejskiej Akademii Na-

uki, Sztuki i Literatury w Paryżu oraz Światowej Akademii Sztuki i Nauki w San Francisco. Jest stałym bywalcem słynnych Seminariów Salzburskich, a także jednym z założycieli IREG (International Rankings Expert Group), stojąc na czele Komitetu Wykonawczego IREG Observatory, forum zabiegającego o podnoszenie jakości międzynarodowych i krajowych rankingów szkół wyższych.

We wrześniu 2009 r. został mianowany przez Papieża Benedykta XVI członkiem Rady Zarządzającej Agenzia della Santa Sede per la Valutazione e la Promozione della Qualità e Facoltà Ecclesiastiche (AVEPRO) [Agencji Apostolskiej ds. Oceny i Promocji Jakości Uczelni Kościelnych].

Profesor Jan Sadlak jest także członkiem rad redakcyjnych wiodących czasopism w dziedzinie szkolnictwa wyższego i polityki społecznej. Jest też autorem kilku monografii i wielu artykułów naukowych, poruszających problematykę rozwoju nauki, szkolnictwa wyższego i polityki edukacyjnej, a szczególnie analizujących proces reform i transformacji życia akademickiego w Europie Środkowej i Wschodniej.

Pan Profesor Sadlak został wyróżniony tytułem doktora honoris causa na 6 czołowych uczelniach w Rumunii, Rosji, i Ukrainy. Ostatnia tak doniosła uroczystość miała miejsce na Państwowym Uniwersytecie Nauk Politycznych i Administracji Publicznej w Bukareszcie 27 maja 2010 roku. Jest uhonorowany także medalem: „Zasłużony dla Uniwersytetu Wrocławskiego”.

Kapituła Nagrody pn. Kryształowy Alumnus w uznaniu wieloletnich dokonań profesora dr. Jana Sadlaka w zakresie pracy naukowej i dydaktycznej, w uznaniu osobistego zaangażowania w pracę organizacji akademickich oraz działań na rzecz instytucji o charakterze krajowym i międzynarodowym przyznała Kryształowego Alumnusa za całokształt dokonań życiowych.

Statuetkę wręczono 3 października podczas uroczystej inauguracji roku akademickiego 2012/2013.

Uhonorowanym laureatom gratulujemy, dziękujemy i życzymy wielu dalszych sukcesów na niwie zawodowej i osobistej oraz satysfakcji z realizowanych zamierzeń.

ABSOLWENCI

Profesor Jan Sadlak

81

P od żaglami

uczelni…

Prezentujemy foto-kronikę z tegorocznego, ostatniego rejsu jachtów Klubu Żeglarskiego Ekonomistów.

Klub został powołany do życia (początkowo jako sekcja żeglarska AZS) w 1969 roku. 27 czerwca 2012 r.

Senat uczelni Uchwałą nr 0000-59/12 podjął decyzję o rozwiązaniu Klubu Żeglarskiego Ekonomistów wraz z bazą żeglarską uczelni w miejscowości Rybical k. Rynu.

Portal

Henryk Klin

nr 2/3 (13) 2012

Czy to już naprawdę koniec przygody żeglarskiej?

Po bardzo wielu latach nieobecności miałem w tym roku szansę popływać po mazurskich jeziorach na uczelnianym jachcie noszącym miano ACADEMICUS i szyld Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu.

Moja przygoda z jachtingiem rozpoczęła się w roku 1971, kiedy to na uczelnianym obozie żeglarskim zdobyłem zaszczytny tytuł żeglarza. Potem było raptem 40 lat przerwy i w tym roku odnowiłem śluby z Mazurami.

Muszę przyznać, że nasz jacht ACADEMICUS wzbudzał szczere zainteresowanie i podziw wśród osób, które wiedzą coś o żeglowaniu. Trzydzieści jeden lat na wodzie – to jest wynik. Jachtów o takiej budowie (drewnianej) i takiej przeszłości już na Mazurach nie ma, albo trafiają się incydentalnie. Spotykaliśmy w portach wielu żeglarzy z radością fotografujących się z „Mikusiem” (tak pieszczotliwie nazywaliśmy między sobą nasz dom na wodzie).

Moja tegoroczna przygoda żeglarska była możliwa dzięki zaangażowaniu kapitana Andrzeja Małachowskiego, który z wielkim oddaniem dba o jacht, pilnuje by był on sprawny i pielęgnuje żeglarskie rytuały. Chciałbym również podziękować oficerowi jachtowemu Mietkowi Owocowi, który także ma swój niekwestionowany udział w mojej przygodzie.

Z czytelnikami PORTALu chcę się podzielić krótką foto-kroniką z rejsu po Mazurach, w krajowym plebiscycie uznanych za najpiękniejsze miejsce w Polsce i szczególnie warte pokazania cudzoziemcom.

A więc – do zobaczenia na Mazurach – najchętniej pod żaglami.

Chłopcy i dziewczęta. Ahoj!

ABSOLWENCI

Gdzie ta keja, a przy niej ten jacht?

Gdzie ta koja, wymarzona w snach, Gdzie te wszystkie sznurki od tych szmat?

Gdzie ta brama na szeroki świat?

Henryk Klin studiował na naszej uczelni (Akademii Ekonomicznej) w latach 1968-1972 na Wydziale Gospodarki Narodowej, na kierunku „organizacja przetwarzania danych”. W latach 1971 i 1972 uczestniczył w obozach żeglarskich zorganizowanych przez Klub Żeglarski Akademii Ekonomicznej w Giżycku. W czasie studiów współtworzył kabarety uczelniane „Za Szafą”, „Syfon” i „Służba Szalonej Huśtawki”. Okazjonalnie z Grzegorzem Szulejko tworzyli kabaret żeglarski „Szekla”.

83

Maria Sobolewska

Okruchy wspomnień

(sprzed ponad pół wieku)

Jesteśmy absolwentami Wydziału Ekonomiki Przedsiębiorstwa Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu, studiującymi w latach 1956-1961. Alma Mater dała nam wiedzę realną, konkretną, potrzebną w przedsiębiorstwach, gdzie przyszło nam pracować, co ułatwiało szybki awans zawodowy.

Był rok 1956, rok burzliwych przemian

ABSOLWENCI

Nasi pedagodzy rozumieli istotę i kierunki zmian, wiedzieli, czego oczekiwać będzie gospodarka kraju od ekonomistów nowych czasów. Dlatego zmiany dotyczyły też zajęć wynikających z planu studiów.

Mieliśmy wspaniałych pedagogów, którzy wpajali nam wiedzę głębszą niż nakazywały programy nauczania. Poznawaliśmy według planu Kapitał Marksa, a równocześnie, dodatkowo, teorię Johna Maynarda Keynesa, Miltona Friedmana, Oskara Langego. W tym czasie oficjalne skrypty o organizacji pracy były tłumaczeniem z instrukcji zjednoczenia URALMASZ z ZSRR. Tak stanowił program kształcenia, ale nasi pedagodzy nie wymagali od studentów tej wiedzy, na egzaminach o takie „mądrości” nie pytali, uczyli nas na potrzebę zmieniającej się gospodarki kraju.

Z nostalgią i wdzięcznością myślimy o naszej Uczelni, która przygotowała nas do dorosłego życia i kariery za-

84

wodowej. Kadrę dydaktyczną Uczelni w tym czasie reprezentowali profesorowie z Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz młodzi entuzjaści (gdyż niskie pensje nie zachęcały do podjęcia tej ciężkiej pracy). Oni to z uporem i wielką determinacją szlifowali nasze umysły i charaktery, każdy w swojej dziedzinie przekazywał nam wiedzę potrzebną do pracy zawodowej w nowej gospodarce kraju − brakowało wtedy ludzi z wyższym wykształceniem. Za to jesteśmy Im wdzięczni i Ich pamiętamy.

Po latach, podczas spotkań, odżywają wspomnienia o czasach studenckich, czasach młodości. Natłok wspomnień, gonitwa myśli! Każdy z nas ma coś do opowiedzenia, przypomina, jak było wtedy. Pamiętacie rok 1956 − początek studiowania, a tu czapstrzyk, wiece – pod Politechniką, na Wzgórzu Partyzantów, pod Uniwersytetem. Biegamy wszędzie. Entuzjazm, młodość, nie każdy wie, o co chodzi, ale tam są nasi koledzy – słuchamy przemówień, dyskutujemy; muzyka, śpiew – trochę, jak na biwaku. Na terenie naszej Uczelni grupy żarliwie dyskutującej młodzieży. Krew jest potrzebna naszym braciom Węgrom − więc ustawiamy się w kolejce w punkcie z „wampirami”. Ważne, aby kolejka była jak najdłuższa, tak ciekawie się rozmawia, nawiązuje znajomości. Każdy z nas czuje, że ma udział w historycznie ważnych wydarzeniach. W geście solidarności wrocławscy studenci manifestują na Placu Grunwaldzkim, maszerują przez miasto na ulicę Świerczewskiego, Plac Teatralny i Plac Wolności.

W akademiku przy ul. Drukarskiej wieczorek taneczny z kolegami, którzy mają następnego dnia demonstrować pod koszarami radzieckimi. Nikt wie, jak się może skończyć taki protest. Wypieki na twarzach − nastrój bojowy.

Dziewczyny mają łzy w oczach – tusz ścieka im po policzkach. Błyszczącymi oczętami wpatrują się w swoich bohaterów. Nagle muzyka milknie. Na salę wchodzi rektor prof. Wincenty Styś − cisza jak makiem zasiał. Stoimy prawie na baczność. Słuchamy słów uwielbianego przez nas rektora. Prosi nas, byśmy zaniechali wyprawy pod koszary (sierpem i młotem oznakowane), „...ale jeżeli Wy tam pójdziecie, ja pójdę z Wami” – powiedział po ojcowsku. Czuliśmy Jego troskę o nas. Wygrał rozsądek.

Wykłady Magnificencji prof. Wincentego Stysia to nie były tylko lekcje historii gospodarczej, ale również poszanowania prywatnej własności. Wykazywał nam też wyższość gospodarki prywatnej nad zespołową na wsi, mówił o przywiązaniu chłopa do ziemi, tradycji, o patriotyzmie. Krytycznie odnosił się do obowiązkowych jesiennych prac studentów przy wykopkach czy zbiorach kukurydzy w PGR. W pamięci mam taki obraz: my umorusani, nieodpowiednio ubrani (buty zostawały w błocie), wyglądaliśmy jak zjawy z innej planety, a obserwujący nas pracownicy PGR śmiali się z nas. My też z tego żartowaliśmy. Takie czasy.

Ktoś wspomina, jak na wykładach z historii gospodarczej siedział na okiennym parapecie, gdyż sala wypełniona była po brzegi. Liczna frekwencja była także na wykładach z prawa prowadzonych przez prof. Chełmońskiego.

Pamiętamy ważne wydarzenie − przyjazd do Wrocławia uwolnionego w październiku 1956 r. prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego. Pod kościołem uniwersyteckim tłum oczekujących studentów, poruszenie, jedzie samochód z prymasem. Ledwie się przeciska, studenci podnoszą auto i niosą do wrót kościoła. Jesteśmy tam. Ja wciśnięta pod ambonę przeżywam wraz z Wami te emocje. Mamy o czym rozmawiać, wspomnień zbyt wiele na jedno spotkanie.

Nasze kontakty z kadrą nie ograniczały się jedynie do dydaktyki Pamiętamy, jak w klubie na pierwszym piętrze gmachu A1 graliśmy w brydża z Wiesławem Bukietyńskim i Wojciechem Wasiakiem. Nasz kolega z roku − Marian Zawisza − był mistrzem w tej dziedzinie w skali kraju.

Odbywaliśmy praktyki zawodowe w zakładach pracy na terenie kraju.

Wspominamy chwile, kiedy na kontrolę praktyk studentów w Polfie w Jeleniej Górze przyjechał adiunkt Ber Haus. Poszliśmy na Chojnik i tam przy ognisku, sącząc złocisty płyn z goryczką chmielu, wiedliśmy z Nim ciekawe dysputy.

nr 2/3 (13) 2012

Zjazd Absolwentów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu w czerwcu 2011 r. odbył się po pięćdziesięciu latach od ukończenia studiów magisterskich.

Atmosfera Zjazdu – radość i wzruszenie zainspirowały uczestników do częstszego spotykania się w gronie kolegów oraz odnowienia kontaktów z naszą Alma Mater.

Pierwszy podjął rękawicę Kaziu Chmielewski mieszkający w Świdnicy. Zaprosił wielu, przybyli nieliczni: Jadwiga Kowalczyk (z domu Haur), Kazia Dylak (z domu Hyjek), Majka Demków (z domu Rajczyk), Marianna (z domu Skorupka) z mężem Arturem Menerem z Wydziału Inżynieryjnego, Marysia Nowicka (z domu Sobolewska), Rysiek Nahodko.

Gospodarz podjął nas po królewsku. Gdyby choć cząsteczka tego jadła była w tamtych trudnych czasach... dla wiecznie głodnych studentów. Ale ten trudny czas bardzo nas jednoczył, dzieliliśmy się wałówką przywiezioną z domu.

W gronie przyjaciół, przy suto zastawionym stole czas wspomnień nastał. Po ukończeniu studiów magisterskich w 1961 r. podejmujemy pracę zawodową. Kolega zatrudnił się w Fabryce Wagonów w Świdnicy – był pierwszym magistrem i trzecim absolwentem wyższej uczelni na 2000 zatrudnionych tam osób. Oczekiwano, aby był organizatorem szeroko rozumianego życia ekonomicznego w fabryce − poradził sobie uzbrojony w wiedzę zdobytą na studiach. W innych zakładach jest podobnie.

W tym czasie jest ogromne zapotrzebowanie na kadry z wyższym wykształceniem. Solidne wykształcenie zdobyte na naszej Uczelni pozwoliło na szybkie awanse.

Wdrażamy w praktyce naszą wiedzę.

Ktoś opowiada w formie anegdoty, jak to za pomocą konta – roboty w toku i rozliczenia międzyokresowe − do przedsiębiorstwa wprowadzano „kreatywną” księgowość, co pozwalało wygrywać socjalistyczne współzawodnictwo pracy w Zjednoczeniu i zdobywać nagrody.

Powodowało to też konflikty między młodym ekonomistą a głównym księgowym, którego wiedza była zbyt „krótka”, aby pojąć sedno sprawy. I tu ukłony dla prof.

Bolesława Siwonia i Ryszarda Stadtmüllera, którzy wprowadzili nas w arkana wiedzy z rachunkowości.

A jak to było z zajęciami z ekonomii socjalizmu? Przez cały semestr studiowaliśmy Kapitał Marksa. Nie było wydania trzeciego tomu w języku polskim, tylko w rosyjskim. Marysia S., zapytana o wyższość ekonomii socjalizmu nad…., odpowiedziała, że w ekonomii socjalizmu brak racjonalnego gospodarowania. Mało brakowało, aby na tym skończyła się jej edukacja. Ledwie wybłagała, aby jeszcze raz mogła odpowiadać, ponieważ jej świadomość w tej dziedzinie doznała olśnienia. „Uf − udało się”.

Wspomnieniom końca nie było. Czas szybko mijał, muzyka uzupełniała nastrój radości spotkania. Pięćdziesiąt lat nie osłabiło naszej przyjaźni, wzajemnego szacunku.

ABSOLWENCI

Gorące głowy

Portal

85

Taką postawę zawdzięczamy naszym akademickim nauczycielom uczących nas tolerancji.

Niedosyt wspomnień stworzył potrzebę następnego zlotu. Tym razem u Jadwisi (z domu Łabaty) i Wojtka Malinowskich we Wrocławiu. Koleżeńskie spotkanie. Żony, mężowie z Politechniki i innych uczelni to też nasi koledzy z dawnych lat. W miłej aurze znowu snujemy studenckie opowieści. Pamiętne ubawy w czwartki u medyków w akademiku na Podwalu – przychodzili po nas na Drukarską i całą grupę bezpiecznie wiedli na „potańcówkę”; w sobotę były „wygiby” u „drucików” (elektrycy) w Akademiku Politechniki przy ul. Powstańców Śląskich − blisko nas, stąd zapewne wiele skojarzonych małżeństw. Ubawy w naszym akademiku i słynne bale w auli naszej Uczelni… Oj, działo się. Miło się o tym rozmawiało, każdy coś dodawał, czas szybko mijał.

Obecni byli uczestnicy spotkania u Kazika w Świdnicy, a także Stenia Breguła (z domu Mlak), Maria (z domu Śmiechowska) Bury z mężem, Mieczysław Czupryński z żoną.

ABSOLWENCI

Okres studiów to nie tylko nauka

86

Po każdym semestrze organizowane były rajdy. Na spotkaniu u Majki Rajczyk-Demków w towarzystwie Marysi Sobolewskiej i Kazika Chmielewskiego dyskutujemy, jak dalej się integrować, i wpadamy na pomysł wyprawy w Sudety, aby na szlaku przywołać wspomnienia z rajdów studenckich z udziałem „ciała pedagogicznego” naszej Uczelni.

Wspominamy, jak wędrowaliśmy na piechotę po kamienistych ścieżkach, czując każdy kamień przez gumowe podeszwy trampek – a mimo tego tryskaliśmy humorem. Żarty, śpiewy, chichoty rozbawionych dziewczyn, a w chlebaku pajda chleba ze smalcem, parę jajek, jabłko i jakiś płyn pt. Alpini, ktoś ma pomidora, ogórka − tylko o soli nikt nie pamiętał. Ale wyżerka! Apetyty dopisują.

Robimy zrzutkę, brzęczą monety i kieszenie już puste.

Eureka! − stać nas na bułki i dwa piwa. Ruszamy dalej: Biały Jar, Świątynia Wang, schronisko Bronka Czecha (już nie istnieje), najstarsze i najpiękniejsze schronisko w Karkonoszach − Samotnia – odpoczywamy, jedząc zupę zafundowaną przez adiunkta Bera Hausa, Strzecha Akademicka i czerwonym szlakiem do Odrodzenia. W schronisku krótki postój. Gumowe podeszwy trampek zdarte, łatamy dziury gazetą. Ruszamy do Przesieki i z Podgórzyna tramwajem przez Cieplice do Jeleniej Góry.

Dworzec PKP. Powrót do Wrocławia.

Dobrze sobie to przypomnieć. Tak, tak, warto jeszcze raz poczuć powiew wiatru i atmosferę tamtych lat. Telefonujemy do Marianny i Artura Menerów, do Cieplic, w sprawie rajdu „na szlaku wspomnień”. Temat z entuzjazmem podjęty, działania rozpoczęte. Zorganizowali wraz z Kazikiem wspaniałą trzydniową wyprawę z bazą wypadową w Sosnówce. Punktem zbornym był piękny dom Marianny i Artura Menerów w Cieplicach, z wi-

dokiem na Śnieżne Kotły, Szyszak i pasmo Sudetów. Na majowe spotkanie przyjechali Irena (z domu Pszeniczka) i Zbyszek Mielczarkowie oraz ekipa rajdowców w składzie: Jadwisia (z domu Haur) Kowalczyk z mężem Michałem (po Politechnice), Marysia Sobolewska i Kaziu Chmielewski z Marianną i Arturem Menerami. Miało nas być więcej. Może bali się spotkania z Liczyrzepą, strażnikiem Karkonoszy? Rozglądamy się, może Franiu Pasterz − nasz Guru, pojawi się. Szkoda, nie ma Go, a tyle wysiłku włożył w to, aby nas odszukać i zintegrować.

I znów rozmowy, wspomnienia. Radość ze spotkania, przyjazna atmosfera, pyszny gulasz po węgiersku, na deser tort − wszystko domowej roboty. Zwiedzamy Cieplice, Park Zdrojowy, Pawilon Norweski, Pałac Schaffgotschów, Dom Zdrojowy i okolice. Wszędzie pięknie.

Wspomnień ciąg dalszy Myślami wracamy do skromnej stołówki akademickiej.

Obowiązkowa codzienna zupa mleczna, ser topiony, raz na tydzień kotlet mielony tzw. pięciochlebek mięsa, mięso wołowe zwane podeszwą − zjadliwe tylko dzięki naszym zdrowym zębom, i inne „przysmaki” wystane w długiej kolejce.

Drugi dzień naszej „szalonej” wyprawy w góry. Mamy bogaty program, m.in. udajemy się w kierunku szlaku rajdu z lat studenckich – by ożywić wrażenia z tamtych lat. Tym razem nie idziemy górskimi ścieżkami, jak dawniej. Artur Mener wiezie nas wygodnym busem w kierunku Orlinka do wyciągu na Małą Kopę. Marysia ma lęk wysokości − za nic nie przyzna się do tego przed czasem, nie może pozbawić siebie tak wspaniałego towarzystwa i wspomnień. W duchu modli się o ulewny deszcz, wichurę − cokolwiek, co unieruchomi wyciąg.

Niestety nie udało się. Stoi, krzesełko tuż, tuż, cudem wsiadła. Ściska z całej siły rurki oparcia i zawieszenia, jeszcze troszkę, a zgniecie je, więc luzuje uścisk. Nie patrzy w dół, lecz w niebo i na piękne szczyty gór. Powrót też z emocjami. Spacer w kierunku Śnieżki. Pogoda piękna, słoneczna. Wspaniałe widoki, jak dawniej. Warto było dotrzeć tak wysoko. Lekki posiłek i witaminki.

Rozglądamy się. Rusza się kosodrzewina. Ktoś tam jest, śledzi nas? To chyba Liczyrzepa, nie dajemy temu wiary.

Droga powrotna do bazy wiedzie przez piękne okolice, Artur nas wiezie. Zatrzymujemy się na biwak na łonie przyrody − zadowoleni odpoczywamy.

W bazie kolacja pożegnalna. Już jutro zakończenie rajdu i powrót do domu. Wspomnień nie brakuje, humory dopisują. Musimy się znowu spotkać, było bardzo miło i rozmowy są niedokończone. Nazajutrz wręczamy Mariannie i Arturowi album z dedykacją za mistrzostwo organizacji imprezy turystycznej. Niechcąco odchyla się ostatnia strona, a tam − co to?

List od Liczyrzepy Ogłaszam wszem i wobec, że uczestnicy tej wędrówki zostają zaliczeni do orszaku najznakomitszych osobistości odwiedzających Sudety.

Wpisuję Was 19 maja Anno Domini 2012 na listę, na której są m.in.: Królowa Marysieńka, Stanisław Koniecpolski, Krzysztof Opaliński, Michał Kazimierz Radziwiłł i wielu znakomitych.

W uzasadnieniu podaję: obserwowałem Was dawniej i teraz, przeto za poszanowanie gór w nagrodę do orszaku dołączcie.

Wracajcie tu i wędrujcie, podziwiając piękno Karkonoszy, których strażnikiem jestem.

Liczyrzepa – Rzepiór

Portal

nr 2/3 (13) 2012

I ja tam byłam, miód i wino piłam, pilnie wspomnień kolegów słuchałam i je opisałam.

Ongi studentka Marysia Sobolewska − kresowianka.

PS. Pani Halinie Piskorz serdecznie dziękujemy za trud odnalezienia nas. Wynikiem tego są nasze spotkania i odnowione kontakty z Uczelnią.

Apel do kolegów Warto się spotkać i w jak najliczniejszym gronie wspominać tamte lata, opowiadać o pracy zawodowej, o życiu osobistym, o przygodach minionego okresu. Być razem, posłuchać opowieści innych. Łączące nas więzi pięciu lat studiów to koleżeństwo, to zawarte przyjaźnie, które trwają do dziś, a nade wszystko wspomnienia, które odżywają na tych spotkaniach.

Do miłego zobaczenia.

W spomnień czar…, Blisko 400 absolwentów – rodem ze Lwowa, z Wrocławia, Lublina, Pucka, z całej Polski – przybyłych z różnych stron świata, nawet zza oceanów – zebrało się 29 września 2012 r. w auli budynku P, aby wspólnie wspominać wydarzenia i postacie z czasów swojej młodości oraz uczcić 65 lat Almae Matris. Absolwenci szczycili się dyplomami i Wyższej Szkoły Handlowej, i Wyższej Szkoły Ekonomicznej, i Akademii Ekonomicznej, i Uniwersytetu Ekonomicznego – wszyscy uczestnicy zjazdu czuli, że tego dnia tworzą wielką rodzinę wychowanków uczelni.

Koledzy i koleżanki – ten zwrot obowiązywał tego dnia, bez względu na wiek i status przybyłych. Tak zwracał się do zebranych rektor prof. Andrzej Gospodarowicz i prof. Andrzej Kaleta – prezes Stowarzyszenia Absolwentów WSH, WSE, AE i UE, a także prorektorzy: prof. Wanda Kopertyńska, prof. Bogusław Fiedor i prof.

Ryszard Brol, prof. Wiesław Wątroba – pełnomocnik Rektora ds. Absolwentów i prof. Krzysztof Jajuga – uhonorowany w czerwcu br. tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, występujący na uroczystości z wykładem nt. współczesnych rynków finansowych.

Wielkie brawa przed i po wystąpieniu otrzymała prof. Stanisława Bartosiewicz, zasłużony profesor uczelni, uhonorowana Kryształowym Alumnusem wychowawca i nauczyciel wielu pokoleń uczniów.

Gościem uroczystości była Maria CiesielskaPopkiewicz, córka rektora Józefa Popkiewicza, osoby zasłużonej dla rozwoju uczelni, człowieka, który swoim życiem i swoimi

ABSOLWENCI

nauki czar...

87

zapoznać się z historią budynków uczelni przedstawioną przez Tamarę Chorążyczewską (z biura promocji uczelni), autorkę książki pt. „Komandorska 118/120” wydaną przez Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu. Była to pierwsza publiczna prezentacja tego wydawnictwa. Autorka zamieściła w niej wiersz wrocławskiego poety Romana Kołakowskiego, który był także gościem uroczystego zjazdu i zaprezentował recital autorskich tekstów, w których m.in. wyznał miłość Wrocławiowi śpiewając „A Lwów to dla mnie zagranica…”.

Po tej oficjalnej, a jednak tak pełnej wzruszeń części zjazdu, przyszedł czas na indywidulane rozmowy z kolegami, profesorami, władzami, zwiedzanie starych i nowych budynków uczelni, a wieczorny bal przedłużył się aż do rana, tyle bowiem było tematów i historii do opowiedzenia.

Autorka książki – Tamara Chorążyczewska i Roman Kołakowski

dokonaniami szczególnie zapisał się w historii naszej uczelni i pamięci wielu wdzięcznych mu współpracowników.

Uczestnicy, przybyli na zjazd zorganizowany z okazji obchodów jubileuszu 65-lecia utworzenia uczelni, mogli tego dnia nie tylko porozmawiać i powspominać (ze wzruszeniem i ciekawością oglądając przygotowaną specjalnie na tę uroczystość przez Archiwum Uniwersytetu Ekonomicznego wystawę pt. „Powróćmy jak za dawnych lat w zaczarowany studiów świat...”), ale również

Anegdota opowiedziana przez Profesor Wandę Kopertyńską Zdarzenie odbyło się podczas nieoficjalnej części konferencji, podczas kolacji podszedł do mnie młody mężczyzna i powiedział: – Pani Profesor, byłem Pani studentem.

– Jest mi bardzo miło – odpowiedziałam.

– Uczęszczałem na wszystkie Pani wykłady – powiedział pan.

– Jest mi bardzo miło – odpowiedziałam.

– Zawsze w pierwszym rzędzie siedziałem na zajęciach Pani Profesor – powiedział pan.

– Jest mi bardzo miło – odpowiedziałam.

Nastąpiła chwila ciszy, ja chcąc kontynuować tę miłą rozmowę, dodałam: – Wykłady się panu podobały?

Mężczyzna odpowiedział: – Pani Profesor mi się podobała.

Lekko zmieszana odpowiedziałam: – Jest mi bardzo miło.

A pan na to: – Dzisiaj bym Pani nie rozpoznał, ale mi koledzy powiedzieli, że to Pani, więc podszedłem.

okladka_2_3_13:Makieta 1

2012-10-15

13:53

Strona 1

Q u o d b o n u m f eli x f a ust u m f o r t u n a t u m q ue si t !

Uhonorowani uniwersyteckimi wyróżnieniami: prof. Witold Jurek i prof. Jan Sadlak

Zjazd Absolwentów, 29 września 2012 roku

2012-10-15

Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

NOWOŚC I

14:06

Strona 1

wydawnicze

P

2/3 (13) 2012

o r t al

KWARTALNIK UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU

PL ISSN 1899-6965

okladka_1_4_13:Makieta 1

LUDZIE NAUKI Uniwersytetu Ekonomicznego we Wroc Wroc ł awiu

Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

www.wydawnictwo.ue.wroc.pl

Profesor Krzysztof Jajuga doktorem honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie