column
“instappen of houden
ck
cha
el S
ha Mic
als niemand (nog) durft en eruit stappen als iedereen erbij wil.”
grootdistributeur/eigenaar van andere instrumentmerken zoals Slingerland drums, in verschrikkelijk slechte papieren zitten. Misschien is het dus wel hét uitgelezen moment om een Gibson te kopen, of nog beter, die Gibson Les Paul die bij jou of je nonkel aan de muur hangt innig te koesteren én te onderhouden. Een goeie vriend van me belegt trouwens niet in aandelen of allerhande geldpapier, maar in dergelijke “besnaarde houtkasten” en heeft ondertussen een echt fortuin aan hebbedingen in zijn beveiligde kelder staan. Hou dus gerust ook de businesssites van de muziekinstrumentenindustrie in het oog: je komt er nogal wat te weten over het reilen en zeilen (of stranden) van jouw favoriete merk, en je weet prompt of je nu reeds de gelukkige bezitter bent van dé mogelijke collector’s items van binnenkort. Sommige muzikanten zijn bezeten verzamelaars en overtuigen je maar wat graag van hun geschatte onderwaardering van jouw hebbeding. Uiteraard geldt dit niet voor software of harddiskrecorders, maar misschien wel voor de preamps die in dat oude mengtafeltje of die sampling module zitten. Ik kan je zo een vijftal bekende Vlaamse muzikanten opnoemen die hun oude Akai of Roland sampler net daarom absoluut niet hebben willen verkopen. Zelfs die oude 16-bit sound van weleer komt immers nooit meer zo goed terug: het is allemaal groene economie geworden, en dus andere soldeerpunten- en printplaatjestijd. Remember die oude Roland TR-808 en 909? We bieden er met zijn allen tegenwoordig meer voor dan de nieuwprijs van toen. Kortom, je kan misschien nu al beleggen in wat je reeds bezit. Ook hier geldt de regel: instappen of houden als niemand (nog) durft en eruit stappen als iedereen erbij wil. En dat allemaal zonder eerst een boek van Paul D’Hoore te lezen ...
We zijn ondertussen bijna een half 2010 ver en de twee grootste instrumentenbeurzen – de NAMM Show in Los Angeles en de Musik Messe in Frankfurt – liggen achter ons. En hoewel de economische crisis van vorig jaar vooral op de Amerikaanse muziekinstrumentenmarkt zeer lelijk huis heeft gehouden, was het dit jaar in Frankfurt een ronduit donkere vierdaagse: nogal wat afwezige grootmerken, bredere wandelgangen tussen de stands om het gebrek aan exposanten te verdoezelen (goed geprobeerd van de Duitsers, aber nicht ganz ...), minder bezoekers ook. Geef toe, wat voor zin heeft het nog om als instrumentenbouwer of ontwikkelaar naar het dure Frankfurt af te reizen, je blauw te betalen aan hotels en restaurantmeetings terwijl eigenlijk vooral de NAMM Show, en nog meer het internet, reeds de nieuwigheden aan de talrijke YouTube-kijkers en pers heeft laten zien? Of gaat het nu zo slecht in de muziekbranche, en dan vooral de instrumentenbusiness? Ik dacht het niet. De succesvolle muziekwinkels krijgen hopen volk over de vloer, UPS en DHL verdienen fortuinen aan rondvliegende pedaalbakjes en speciale trommelketels, de servers bij onze internetproviders verwerken miljoenen gigabytes aan muziek- en andere software, vooral ook legale downloads. Uiteraard wordt het nut van beurzen en speciale opendeurdagen met de dag kleiner. We zijn immers met zijn allen supergoed geïnformeerd en ook eigenzinniger geworden wat onze favorietjes en uiteindelijke keuzes betreft. Ondertussen zoeken de fabrikanten naar allerhande manieren om goedkoper te produceren en te leveren. Internetmarketing is the way to go. De traditionele gitaar-, synth- en cymbaalstands op een beurs worden kleiner of blijven gewoon weg. Er doen uiteraard ook al snel allerhande geruchten de ronde. Zo zou het Amerikaanse Gibson, niet enkel bekend van de gitaren maar ook als
- 49 -