Παράρτηµα B: Σοσιαλισµός ή Αντιµπεριαλισµός; Η Αριστερά και η Επανάσταση στο Ιράν
γησε σε σύγκρουση µε τις συνελεύσεις των πανεπιστηµίων και ειδικά µε τους πιο ριζοσπάστες φοιτητές που είχαν σχέση µε διάφορες αριστερές οργανώσεις. Για τα επόµενα δύο χρόνια, όλα τα πανεπιστήµια και ορισµένα Λύκεια παρέµειναν κλειστά, ενώ το πρόγραµµα σπουδών εξισλαµίστηκε πλήρως και οι σχολές που είχαν αριστερό προσανατολισµό καταργήθηκαν. Όλες αυτές οι εξελίξεις είχαν βαρύ τίµηµα για την Αριστερά. Τον Ιούνιο η οργάνωση των Φενταγίν διχάστηκε σχετικά µε τη φύση του καθεστώτος σε µια Μειοψηφία και µια Πλειοψηφία, στην οποία συµπεριλαµβανόταν και η αποκαλούµενη αριστερή πτέρυγα (Jenah-e Chap). Ακολούθησε η διάσπαση και τελικά η διάλυση της µαζικής οργάνωσης γυναικών που σχετιζόταν µε τους Φενταγίν, καθώς και η σταδιακή παρακµή του κινήµατος των εργατικών συµβουλίων. Το Σεπτέµβριο, ιρακινά στρατεύµατα εισέβαλαν στη νότια επαρχία του Khuzestan, λεηλατώντας και καταστρέφοντας την περιοχή. Τελικά αποδείχθηκε ότι ο Σαντάµ Χουσεΐν, ο οποίος πίστευε ότι το καθεστώς θα κατέρρεε αυτόµατα, είχε κάνει ένα µνηµειώδες σφάλµα. Και αυτό γιατί η εισβολή ξύπνησε έναν πατριωτικό οίστρο σε εκατοµµύρια Ιρανούς και τους οδήγησε –ακόµη και αυτούς που µέχρι τότε είχαν παραµείνει απρόσβλητοι– να συσπειρωθούν γύρω από το καθεστώς για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Για ακόµη µια φορά η Αριστερά βρέθηκε αντιµέτωπη µε το πρόβληµα ότι έπρεπε να ανταποκριθεί σε µια νέα πιεστική εξέλιξη. Το Peykar συνηγορούσε υπέρ µιας πολιτικής µπολσεβίκικου τύπου µε τη λογική “να στρέψουµε τα όπλα εναντίον του καθεστώτος”. Το Κοµµουνιστικό Κόµµα (Tudeh), η Πλειοψηφία των Φενταγίν, οι Μουτζαχεντίν, οι Τροτσκιστές και οι Ranjabaran – που εξακολουθούσαν να υπερασπίζονται το καθεστώς ως προοδευτικό εξαιτίας του αντιµπεριαλισµού του– καταδίκασαν τους Ιρακινούς και στήριξαν την ιρανική άµυνα. Η Μειοψηφία των Φενταγίν έπραξε ανάλογα, αλλά χαρακτήρισε τον πόλεµο ως σύγκρουση µεταξύ δύο αντιδραστικών καθεστώτων, στην οποία το κόστος θα το πλήρωναν οι λαοί και των δύο κοινωνιών. Όπως και οι υπόλοιπες αριστερές οργανώσεις, οι Μειοψηφικοί Φενταγίν έστειλαν και αυτοί εθελοντές στο Νότο στην αρχή του πολέµου, πολλοί από τους οποίους και πέθαναν. Ο πόλεµος αποδείχθηκε ευεργετικός για τους Ισλαµιστές και για έναν άλλο λόγο. Έδωσε την ευκαιρία στο κυρίαρχο Ισλαµικό ∆ηµοκρατικό Κόµµα (IRP) να εξουδετερώσει τους Φιλελεύθερους αντίπαλους-συνεργάτες (τον Bani-Sadr και τους συνοδοιπόρους του) και την Αριστερά. Η άνοιξη του 1981 ήταν µια περίοδος µεγάλης έντασης και τα γεγονότα εκτυλίσσονταν µε τέτοια ταχύτητα ώστε η Αριστερά αδυνατούσε συνεχώς να ακολουθήσει. Το παρακάτω απόσπασµα, αποτυπώνει γλαφυρά το δίληµµα που αντιµετώπιζαν οι Φενταγίν: “Εξαιτίας της ταχύτητας των καθηµερινών γεγονότων, δεν έχουµε τον απαιτούµενο χρόνο για βαθιά θεωρητική δουλειά και συνολικό ιδεολογικό αγώνα έτσι ώστε να βρούµε ουσιαστικές απαντήσεις για κάθε ένα ζήτηµα. Σήµερα, ενώ ένας σωρός ανολοκλήρωτων καθηκόντων βαραίνει στους ώµους µας και καθηµε143