φάµπρικα υφανέτ | ένας είναι ο εχθρός…
δεκαετίας τα πανεπιστήµια. Οι κινητοποιήσεις αυτής της περιόδου ήταν υπό µία έννοια συνέχεια των αγώνων που είχαν ξεκινήσει στη δεκαετία του ’60. Ήδη µε τη µεταπολίτευση είχε τεθεί ένα διαφορετικό,“δηµοκρατικό”, πλαίσιο που σε µεγάλο βαθµό αποτελούσε εκπλήρωση των αιτηµάτων περί αποκατάστασης της δηµοκρατίας και της νοµιµότητας. Από ότι, όµως, φάνηκε, αυτό δεν ήταν αρκετό. Η εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973, οι πολύµηνες “άγριες” απεργίες, οι µαχητικές διαδηλώσεις, οι καταλήψεις σε εργασιακούς και πανεπιστηµιακούς χώρους ήταν η εκδήλωση ενός αυτόνοµου κινήµατος από τα κάτω, ήταν εκφράσεις µιας ευρύτερης κοινωνικής δυσαρέσκειας και επιθυµιών που δεν βολεύονταν στην “κατάκτηση” της δηµοκρατίας και του “κράτους δικαίου”. Ως “εσωτερικός εχθρός” της περιόδου αναδεικνύεται ο “εξτρεµισµός”. Η δεξιά φιλολογία περί αριστεροχουντισµού17 και η αριστερή προβοκατορολογία δείχνουν τα επιτρεπτά όρια της αµφισβήτησης: η αστική δηµοκρατία και η εθνική (καπιταλιστική) ανάπτυξη.“Η φιγούρα του αριστεροχουντικού κυρίως από αυτήν την πραγµατικότητα εκκινεί: του µαχόµενου συνδικαλισµού µε µορφές άγριων ή ηµινόµιµων απεργιών και καταλήψεων”.18 Οι αγώνες αυτοί δεν είχαν να αντιµετωπίσουν µόνο την κρατική καταστολή και την εργοδοτική τροµοκρατία αλλά και την κοινωνική συναίνεση γύρω από την αναγκαιότητα του “εκσυγχρονισµού της χώρας”. “Τόσο η ίδια η καταστολή αυτού όσο και η νοµιµοποιητική επίκληση του “εξτρεµιστικού κινδύνου” συγκροτούν µια έννοια του εχθρού σαφώς διαφορετική από την µετεµφυλιακή, ενός εχθρού όχι στρατιωτικά οργανωµένου, συνεκτικού και συµπαγούς, αλλά κοινωνικά διάχυτου, πανταχού παρόντος και πρωτεϊκού, εναλλασσόµενου ως προς τη µορφή του. Η µορφοποίηση αυτών των χαρακτηριστικών αντιστοιχεί στη ρευστότητα του κοινωνικού και πολιτικού υποκειµένου, το οποίο αντιµάχεται την “εκσυγχρονιστική” κρατική στρατηγική και σε γενικές γραµµές θα επικαθορίσει όχι µόνο τον “εξτρεµισµό” αλλά και κάθε τύπο και σχηµατοποίηση του “εσωτερικού εχθρού” από το 1974 µέχρι σήµερα.” 19 χειρήσεις όπως ΕΣΚΙΜΟ, ΙΖΟΛΑ, ΜΑ∆ΕΜ ΛΑΚΚΟ κ.α., την πανελλαδική απεργία τον Ιούλιο του ’75 ενάντια στα αντεργατικά νοµοσχέδια που προωθούσε η κυβέρνηση, το φοιτητικό κίνηµα ενάντια στο νόµο 815. 17. Ο όρος αριστεροχουντισµός χρησιµοποιήθηκε από την κυβέρνηση της Ν∆ κατά τη µεταπολίτευση. Σύµφωνα µε αυτόν οι εξτρεµιστικές οµάδες των δύο άκρων συγκλίνουν στις επιδιώξεις τους, στην αργή και σταθερή διατάραξη της δηµόσιας τάξης και υπονόµευση της αξιοπιστίας των δηµοκρατικών θεσµών. Η κατασκευή του αριστεροχουντισµού θεµελιώνεται στη σύγκλιση των άκρων: τελικά από τη δράση τους θα επέλθει η εκτροπή από το πολίτευµα, οπότε η διάκριση των επιδιώξεων των “άκρων” είναι δυσχερής. 18. ∆. Μπελαντής, Αναζητώντας τον “εσωτερικό εχθρό” - Όψεις της αντιτροµοκρατικής πολιτικής. 19. ∆. Μπελαντής, ό.π. (η υπογράµµιση δική µας).
100