Η εξέγερση που έρχεται – αόρατη επιτροπή

Ο εφευρέτης της βόμβας υδρογόνου Edward Teller, προτείνει να κονιορτοποιηθούν εκατομμύρια τόνοι μεταλλικής σκόνης στην στρατόσφαιρα για να σταματήσει η κλιματική αναθέρμανση. Η NASA, απογοητευμένη που έπρεπε να καταχωνιάσει τη μεγάλη της ιδέα για την αντιπυραυλική ασπίδα στο μουσείο των φαντασμαγοριών του ψυχρού πολέμου, υπόσχεται την τοποθέτηση πλάι στην τροχιά της σελήνης ενός γιγάντιου καθρέφτη για να μας προστατεύει από τις ήδη ολέθριες ακτίνες του ηλίου. ΆΆλλη όψη του μέλλοντος: μια ανθρωπότητα μηχανοκίνητη που τρέχει με βιοαιθανόλη από το Σάο Πάολο ως τη Στοκχόλμη: ένα όνειρο καλλιεργητή δημητριακών από την Beauce76, που το μόνο που περιλαμβάνει σε τελική ανάλυση είναι η μετατροπή όλων των καλλιεργήσιμων γαιών σε χωράφια σόγιας και ζαχαρότευτλων. Οικολογικά αυτοκίνητα, καθαρές μορφές ενέργειας, περιβαλλοντική συμβουλευτική που συνυπάρχει χωρίς πρόβλημα με την τελευταία διαφήμιση της Chanel στην αλληλουχία των ιλουστρασιόν σελίδων των περιοδικών άποψης. Είναι που το περιβάλλον καθεαυτό αξίζει χωρίς σύγκριση, μας λένε, να είναι το πρώτο παγκόσμιο πρόβλημα που τίθεται στην ανθρωπότητα. ΈΈνα παγκόσμιο πρόβλημα, δηλαδή ένα πρόβλημα για το οποίο μόνοι εκείνοι που είναι οργανωμένοι σε παγκόσμιο επίπεδο μπορούν να συλλάβουν τη λύση. Κι αυτούς εκεί, τους γνωρίζουμε. Είναι οι ομάδες που εδώ και περίπου έναν αιώνα βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της καταστροφής και υπολογίζουν βάσιμα να παραμείνουν, με το ελάχιστο τίμημα της αλλαγής λογότυπου. Το ότι η EDF77 έχει την αναίδεια να μας ξανασερβίρει το πυρηνικό της πρόγραμμα σαν καινούρια λύση στην παγκόσμια ενεργειακή κρίση λέει αρκετά για το πόσο οι καινούριες λύσεις μοιάζουν στα παλιά προβλήματα. Γραμματείς του Κράτους στις πίσω αίθουσες των εναλλακτικών καφέ, οι έγνοιες τους λέγονται ήδη με τα ίδια λόγια, που είναι εξάλλου τα ίδια όπως πάντοτε. Πρόκειται για το να κινητοποιούμαστε. ΌΌχι για την ανοικοδόμηση, όπως στην μεταπολεμική εποχή, όχι για τους Αιθίοπες, όπως στα 80s, όχι για την απασχόληση, όπως στα 90s. ΌΌχι, αυτήν τη φορά είναι για το περιβάλλον. Θα σας πει κι ευχαριστώ. Ο Al Gore, η οικολογία σε στυλ Ιλό78 και η αποανάπτυξη τοποθετούνται στις πλευρές των αιώνιων μεγάλων ψυχών της Δημοκρατίας για να παίξουν το ρόλο της παρακίνησης του μικρού λαού της αριστεράς και του ιδεαλισμού για τον οποίο είναι γνωστή η νεολαία. Με στάνταρ την εθελοντική αυστηρότητα, εργάζονται εθελούσια για να μας κάνουν συμβατούς στο “κράτος έκτακτης οικολογικής ανάγκης που έρχεται”. Η στρογγυλή και γλοιώδης μάζα της ενοχής τους βαραίνει πάνω στους κουρασμένους ώμους μας και θα ήθελε να μας σπρώξει να καλλιεργούμε τον κήπο μας, να ταξινομούμε τα σκουπίδια μας, να κομποστοποιούμε βιολογικά τα υπόλοιπα της μακάβριας γιορτής στην και για την οποία έχουμε νταντευτεί. Να διαχειριστούμε την έξοδο των πυρηνικών, το υπερβάλλον CO2 στην ατμόσφαιρα, την τήξη των πάγων, τους τυφώνες, τις επιδημίες, τον παγκόσμιο υπερπληθυσμό, τη διάβρωση του εδάφους, τη μαζική εξαφάνιση των ζώντων ειδών… ιδού ποιο θα ήταν το φορτίο μας. “Επαφίεται στον καθένα το να αλλάξει τη συμπεριφορά του” λένε, αν θέλει κανείς να σώσει το όμορφο πολιτισμικό μας μοντέλο. Πρέπει να καταναλώνουμε λιγότερο για να μπορούμε ακόμα να καταναλώνουμε. Να παράγουμε βιολογικά για να μπορούμε ακόμα να παράγουμε. Πρέπει να αυτοκυριαρχήσουμε για να μπορούμε ακόμα να κυριαρχούμε. Να πώς θέλουν να μας πείσουν να συμμετάσχουμε στις μεγάλες βιομηχανικές προκλήσεις του αιώνα που διανύουμε. Ζαλισμένοι όπως είμαστε, θα ήμασταν έτοιμοι να παραδοθούμε στα χέρια των ίδιων αυτών που ηγήθηκαν του πλιάτσικου, για να μας βγάλουν από αυτό. Η οικολογία δεν είναι μοναχά η λογική της ολοκληρωτικής οικονομίας, είναι επίσης η καινούρια ηθική του κεφαλαίου. Η κατάσταση της εσωτερικής κρίσης του συστήματος και η σοβαρότητα της επιλογής καθ’ οδόν είναι τέτοιες που χρειάζεται εκ νέου ένα κριτήριο στο όνομα του οποίου να διενεργούνται οι σχετικές ταξινομήσεις. Η ιδέα της αρετής δεν υπήρξε ποτέ, από εποχή σε εποχή, κάτι άλλο από εφεύρεση της μοχθηρίας. Δε θα μπορούσε κανείς, χωρίς την οικολογία, να δικαιολογήσει την ύπαρξη σήμερα δύο αλυσίδων διατροφής, μια “υγιεινή και βιολογική” για τους πλούσιους και τα μικρά τους, την άλλη διαβόητα τοξική για την πλέμπα και τα βλαστάρια της, τα καταδικασμένα στην παχυσαρκία. Η πλανητική υπέρμπουρζουαζία δε θα ήξερε πώς να κάνει να περνάει για σεβάσμιος ο τρόπος ζωής της αν οι τελευταίες της ιδιοτροπίες δεν ήταν σχολαστικά “φιλικές προς το περιβάλλον”. Χωρίς την