พิษพิษฐานตัวอย่าง แก้สอง

Not For Sale

FREE PAPER Rain-at-Rose

Free Paper โดย Rain-at-Rose สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

Genre Cover Comics Editor Book Design

Contac Us

เสี้ยวดอกขาว เสี้ยวดอกขาว

http://www.navarattashop.com// http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/Navaratta navarattaboard@hotmail.com

พิมพ์ครั้งที่ 1 มิถุนายน 2559 Not For Sale นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น

ในเล่มที่ก�ำลังอ่านอยู่นี้เป็นตัวอย่างนิยายที่จะเปิดจองในงาน GYTA เดือนกันยายน โปรดติดตามข่าวสารผ่านแฟนเพจ https://www.facebook.com/Navaratta

3

4

พิษพิษฐาน อธิษฐานเอย...ตั้งจิต...อธิษฐาน มือหนึ่งถือพาน...พานดอกจำ�ปา เกิดชาติหน้าใดๆ...ขออย่าให้พบคนลวง ชาติกอ่ นเขาสมเพชเวทนาชะตากรรมตัวเองในร่างของนางรำ�คนงามนาม การะเกด ชาตินี้เมื่อเกิดมาในร่างของชายหนุ่ม ความคุมแค้นที่จรดลึกในวิญญาณ จึงนำ�พาให้ ‘ปาหนัน’ เข้าสู่วังวนแห่งรักและแค้น อดีต...การะเกดเป็นเพียงเมียเก็บที่ ‘ผ่านภพ’ นายทหารหนุม่ ล่อลวงด้วย ถ้อยคำ�อ่อนหวาน จวบจนเธอตายด้วยความทุกข์ทรมานด้วยน้ำ�มือคนรัก เธอจึง นำ�พาความทรงจำ�น่าชังเกิดมาในร่างของปาหนัน เพื่อล้างแค้น ปัจจุบนั ...ปาหนันฟูมฟักความพยาบาทจนหยัง่ รากลึก ไม่นำ�พาแม้ทผี่ า่ น มาคืออดีตชาติ เขาต้องผลาญทำ�ลายฆาตกร จึงเลือก ‘พิมาน’ บุตรชายของผ่าน ภพเป็นเครื่องมือ

5

ตัวอย่าง : พิษพิษฐาน Illust Cover : Netchand & Pin up : Black Shade Genre : Reincarnate , Drama, Romantic

ปาหนันสวมเครื่องประดับชิ้นสุดท้าย สำ�รวจตัวเองผ่านกระจกที่ฉาย สะท้อนวงหน้าแฉล้ม ดูหวานหยดย้อยจากเครื่องสำ�อางราวกับเด็กสาว แล้วขึ้น มารอหลังเวทีเพือ่ รำ�อวยพรวันเกิดครบรอบหกสิบปีของผ่านภพ นายพลหนุม่ ใหญ่ ผู้ทรงอิทธิพลในแวดวงทหาร เขาอดจะเหลือบแลมองดูจากหลังม่านไม่ได้ หากในฝันนั้นจริง คนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ประธานก็คือเป้าหมายแห่งการล้าง แค้นที่การะเกดจารจรดในวิญญาณของเขา ดวงตาที่ขีดจนคมเข้มเบิกโต หัวใจเต้นระรัว อารมณ์วาบหวามอันหา สาเหตุมิได้ผุดขึ้นแล้วซาบซ่านทั่วเรือนร่าง แค่เห็นเค้าโครงหน้าดุด้านข้างของคน คนนั้นที่กำ�ลังคุยกับชายหนุ่มหน้าคมสัน ภาพตรงหน้ าพร่ าเลือนยามที่ดวงตาคู่ง ามคลอหยดน้ำ� พิ ธี ก รกำ�ลั ง บรรยายผ่านไมค์ เขาไม่ได้ยินสักคำ� อดีตแสนไกลพรายในความทรงจำ� มือหนาเด็ดดอกจำ�ปาแล้วผูกเรือนผมให้ ก่อนจะฝังจมูกลงพร้อมเอ่ยชม ว่าหอมนักหนา แว่วเสียงดนตรีดังขึ้นเป็นเพลงฉุยฉายพราหมณ์ ดับภาพฝันราวหมอก ต้องแสงตะวัน ปาหนันกลับคืนสูโ่ ลกแห่งความเป็นจริง เสียงตบมือดัง ยามทีน่ างรำ� คนงามเยื้องย่างออกจากหลังม่าน ร่ายลีลานาฏศิลป์อ่อนช้อย สะกดทุกสายตาให้ จับที่ร่างโปร่ง น่ารักเอย น่ารักดรุณ เหมือนแรกจะรุ่น จะรู้เดียงสา เจ้ายิ้มเจ้าแย้ม แก้มเหมือนมาลา จ่อจิตติดตา เสียจริงเจ้าเอย ฯ 6

เนื้อเพลงชมโฉมของเจ้าพราหมณ์น้อยบนเวที แทนคำ�พูดของเจ้าของ วันเกิด ที่นิ่งค้าง สายตาตอกตรึงบนเวทีจับที่นางรำ�คนงามกรีดกราย มือไม้อ่อน จวบจนจังหวะดนตรีท่อนสุดท้ายจบลง หนุ่มใหญ่เอี้ยวตัวกระซิบกระซาบกับนาย ทหารคนหนึ่งที่นั่งเยื้องด้านหลัง ซึ่งนายทหารคนสนิทก็รีบรุดไปที่ด้านข้างเวทีที่ พิธีกรยืนชมการแสดงอยู่ กระซิบบางอย่าง แล้วเธอก็ประกาศผ่านไมค์ “ขอเชิญนางรำ�คนงามของเรารับรางวัลกับนายพลผ่านภพก่อนค่า” ร่างโปร่งที่เตรียมกลับเข้าหลังเวทีชะงัก ก่อนที่จะเดินลงจากเวที เพื่อไป รับรางวัลตามที่ถูกรั้ง ระยะทางจากเก้าอี้ที่เจ้าของวันเกิดนั่งกับเวทีไม่ห่างกันมาก แต่เหมือนเนิน่ นาน เฉกเช่นความทรงจำ�ทีล่ บั เลือนของการะเกดในตอนทีล่ มหายใจ สุดท้ายถูกพราก ปาหนันใจสั่น มือเย็น ทั้งที่เตือนตัวเองว่าชาติภพนี้เขาไม่ใช่การะเกด ผู้ หญิงโง่คนนั้นตายไปแล้ว หากแต่ใจกลับเต้นรัวเร็ว โหยไห้ปนอาวรณ์ผสมด้วย ความเคียดแค้น ดวงตาของเขาไม่ได้มองใครนอกจากเป้าหมายที่นั่นเด่น ร่างในชุด พราหมณ์ฉยุ ฉายยอบตัวลงต่ำ�แล้วเดินเข่าผ่านคนสามคนทีม่ องเขาด้วยสายตาตก ตะลึงพรึงเพริดเมื่อยลโฉมนางรำ�ชัดเจน ปาหนันจ้องแค่คนคนเดียวในครรลองสายตา พิศรูปลักษณ์ ที่ไม่เปลี่ยน ไปจากเมื่อยี่สิบกว่าสิบปีก่อน แค่มีร่องรอยอายุเพิ่มขึ้น และมีหนวดซึ่งส่งใบหน้าดุ ใบหน้าแฉล้มเงยขึน้ ดวงตาคูง่ ามสานสบกับดวงตาอีกคูท่ ไี่ ม่เคยลบเลือน จากความทรงจำ� คนที่ทั้งรักและแค้น นายทหารหนุ่มใหญ่ตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้า เด็กรุ่นหลานในระยะประชิด มือที่กำ�ลังจะยื่นซองเงินเป็นรางวัลชะงักค้างไปนาน ก่อนจะอุทานแผ่ว ด้วยคำ�พูดที่กระชากวิญาณของปาหนัน “เกด....” แววตาที่เจนจัดโลกของผ่านภพจดจ้องดวงหน้าแฉล้มด้วยความลุ่มลึก ซึ่งปาหนันไม่ยอมหลบสายตาอย่างที่การะเกดมักสะเทิ้นเขินอายยามที่ถูกมอง เช่นนี้ ก่อนที่สายตาที่จ้องคล้ายอาวรณ์ดุจคนตื่นจากห้วงฝัน เสียงทุ้มจึงเล็ดลอด จากริมฝีปากอีกครา “เธอรำ�สวยเหมือนคนที่ฉันเคยรู้จัก ตอนอยู่บนเวทีไม่คิดว่าเป็นผู้ชาย” หนุ่มใหญ่เอ่ยขรึมๆ “ยิ่งแต่งชุดนี้ยิ่งเหมือน ฉันประทับใจ...มาก” “ขอบคุณครับ” ร่างโปร่งในชุดพราหมณ์ฉุยฉายตอบสั้นๆ ก่อนจะรับ 7

รางวัลจากมือหนาทีเ่ พิง่ ยอมปล่อย ด้วยเกรงใจแขก และภรรยาทีท่ ำ�ตาพองอยูข่ า้ งๆ ปาหนันอดจะส่งแววอาฆาตไปให้ไม่ได้ แต่ก็เพียงวูบเดียวเท่านั้น แล้ว หลุบตาต่ำ� พนมมือไหว้ ก่อนค่อยๆ เดินเข่าออกมา ทว่าพอผ่านหน้าชายหนุม่ อีกคนทีม่ ใี บหน้าละม้ายผ่านภพราวกับเป็นน้อง ชายของอีกฝ่าย ปิน่ เจ้ากรรมทีเ่ สียบบนผมปลอมก็หลุดออกมาหนึง่ ชิน้ ชายหนุม่ คน นั้นมีน้ำ�ใจหยิบส่งให้ ซึ่งปาหนันแค่เหลือบมอง ยื่นมือรับก่อนเอ่ยขอบคุณ แล้วรีบ เข้าไปที่หลังเวทีเมื่อเป็นที่สนใจจนเกินไป หลังจากเข้ามาที่หลังเวที บราลี เพื่อนสาวคนสนิทที่จะขึ้นแสดงต่อจาก เขาหลังจากพิธีกรพูดกล่าวสันทนาการแขกจบก็เข้ามาถามเย้า “นายพลท่านให้มาเท่าไร” หญิงสาวในชุดรำ�ศรีนวลถามพลางจับชายสไบ สีกลีบบัวให้เข้าที่เพื่อเตรียมตัวขึ้นเวทีต่อ “ไม่ทนั ได้แกะซองเลย คงไม่ต่ำ�กว่าพันหรอกมัง้ ” ปาหนันไม่ได้สนใจซอง เงินที่กำ�รวมกับปิ่น ตอนนี้ความปีติยินดีอาบท่วมหัวใจ ...ใกล้ได้เวลาแก้แค้นสักที “น้อย” ลูกสาวเศรษฐีย่นจมูก “ให้แค่นี้ ลุงงกชะมัดยาด” “ยังไม่ได้แกะเลย” ชายหนุ่มตอบเนือย แล้วเปลี่ยนคำ�ถามก่อนเพื่อนจะ ขึ้นเวที “คนที่นั่งข้างๆ หน้าตาคล้ายๆ นายพลน่ะใคร” “หือ?” บราลีแอบชะโงก ก่อนจะหันมาตอบเพื่อนชาย “ร้อยเอกพิมาน ลูกชายนายพลไง” “อ้อ...” ปาหนันส่งเสียงตอบรับอย่างไร้ความหมาย เขาซ่อนความ พยาบาทลึกเร้น โชคชะตาคงเข้าข้างเขากระมัง ถึงเปิดทางแก้แค้นให้เห็นรำ�ไร ติดตามต่อได้ในเล่ม

8

9

สิงคาล สิงคาล... คือนามแม่ทัพแห่งกองทัพหมาใน ขึ้นชื่อว่าดุร้าย อำ�มหิต และ เล่นสกปรกที่สุดในสนามรบ เขาผลักดันกองโจรไร้ระเบียบมาเป็นกองทัพรับจ้างที่ ใครได้ยินนามต่างหวั่นเกรง จักรวรรดิตอ้ งการล้างแค้นทีส่ ญ ู ยุวกษัตริยจ์ ากเงือ้ มกองทัพหมาปีศาจ จึง ส่งแม่ทัพของประเทศราชที่ขึ้นชื่อว่าเก่งกาจ เพื่อจัดการถล่มให้ราบ ทว่า...ไม่มีสัจจะในหมู่โจรฉันใด กติกาก็คือสิ่งที่ทัพหมาไนไม่เคยยึดถือ สุภาพบุรษุ แห่งกองทัพจึงพ่ายให้แทบเท้าโจรอย่างปราชัยทีส่ ดุ กลายเป็น ‘ชิน้ เนือ้ ’ ให้ ‘หมาตัวเมีย’ ขย้ำ�เล่น

10

ตัวอย่าง : สิงคาล (SideStory ภัสดา) Illust Cover : Jirito De Las Espadas & Pin up : Nokky Genre : Drama, Period

“ศักดิศ์ รีของเจ้ามันมีคา่ มากกว่าชีวติ ทหารของเจ้า ก็จงทนดูพวกมันตาย ทีละคนเถอะ” สิงคาลเอ่ยอย่างไม่ไยดี วิษุวัติขบกรามกรอด เกิดมาเขาไม่เคยเสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายขนาดนี้ “เจ้า มันบ้า ผู้ชายมีเป็นกองทัพ เจ้าก็ไปนอนกับพวกมันสิ!” “ข้าชอบนอนกับคนหน้าตาดี” แม่ทัพโจรตอบหน้าตาย “เอ้า ถ้าลังเลนัก ข้าจะช่วยตัดสินใจ ทหาร!” สิงคาลเรียกคนของตัวเอง “จับรองแม่ทพั ของมันมาบัน่ คอ ไล่ตั้งแต่ยศใหญ่สุดไปจนถึงพวกทหารปลายแถว ฆ่าให้นายมันดู จนกว่านาย มันจะมีอารมณ์กับข้า!” วิษุวัติสะอิดสะเอียน เขาไม่เชื่อว่าจอมโจรจะกล้าฆ่าคนเพื่อบังคับให้เขา ร่วมเตียง แต่มันก็กล้าทำ�...แม่ทัพหนุ่มจึงเสียรองแม่ทัพไปอย่างไม่มีวันกลับ หยด เลือดจากลำ�คอที่ถูกบั่นเพียงดาบเดียวกระเซ็นเปรอะใบหน้าคมคาย คนที่ผ่านร่วมร้อยศึกยังเกือบอาเจียน ยิ่งเห็นรอยยิ้มแสยะของสิงคาล ที่ ดู จ ะพึ ง พอใจยามเห็ น ความพรั่ น พรึ ง จากสี ห น้ า เหล่ า ทหารเชลย ที่ เ คยฟั ง กิตติมศักดิ์ว่าสิงคาลถูกเลี้ยงโดยหมาป่า จึงกักขฬะเยี่ยงสัตว์...จนเป็นที่มาของ นาม ‘สิงคาล’1แม่ทพั หนุม่ สูดลมหายใจลึกๆ ข่มอารมณ์ปนั่ ป่วน กราดเกรีย้ ว หวาด กลัว แต่ไร้อารมณ์เสน่หา “คนต่อไป” จอมโจรอำ�มหิตเท้าแขนมองราวกับดูมหรสพ “ฆ่ามันจนกว่า นายมันจะมีอารมณ์เข้าหอกับข้า” แม้จะมีเสียงกราดเกรี้ยวจากทหารของเขาว่ายอมตาย แต่ไม่ยอมให้ กองทัพแสนเกรียงไกรถูกตราอัปยศจากการทีแ่ ม่ทพั เอาตัวเข้าคลุกคลีกบั ‘หมาใน’ วิษุวัติก็ยินยอมเพื่อ ‘พี่น้อง’ ร่วมชาติที่ไม่ควรมาตายเพื่อจักรวรรดิ 1

น. หมาป่า, หมาจิ้งจอก

11

“ข้ายอมแล้ว” ร่างสูงที่ยังคงสวมเกราะที่เลือดและฝุ่นกรังคุกเข่าลงข้าง หนึ่งเพื่อแสดงความสิโรราบ โดยที่ปิดกั้นเสียงโห่ร้องอย่างกราดเกรี้ยวปะปนผิด หวัง ที่แม่ทัพผู้ทระนงในศักดิ์ศรียอมคืบคลานกินอาจมจากหมาในตัวร้าย วิษุวัติทราบดี นับจากนี้ หากแม้รอดกลับไป ชื่อเสียงของเขาคงป่นปี้ แต่ มันก็ยังดีกว่าเห็นพี่น้องต้องตาย หรือเขาต้องทนเห็นแม่ม่าย ลูกกำ�พร้าเพิ่มขึ้น ด้วยทิฐิมานะโง่ๆ “เจ้าใจแข็งดีนี่ ไม่นึกว่าจะทนได้ตั้งสามศพ” เลือดของศพสุดท้ายยังอุ่น แม่ทัพหนุ่มหลับตา ขบกรามจนแทบแตก คน ที่คอหลุดกระเด็นจากร่างรายสุดท้าย มีภรรยายังสาวสะพรั่งหนึ่งคนกับลูกอีกสาม คน เลือดจากเหยื่อชะล้างทิฐิของเขา “เตรียมตัวอาบน้ำ�อาบท่ารอข้า อ้อ ข้าหวังว่าดาบของเจ้า มันจะแข็งนาน เหมือนใจเจ้านะท่านแม่ทัพ” วิษุวัติถูกนำ�ตัวไปชำ�ระล้างคราบเลือด ก่อนที่จะเข้าไปรอในกระโจมพัก แม่ทพั หนุม่ ชะงักเมือ่ เห็นจอมโจรนัง่ จิบเหล้า เปลือยแผ่นอกอวดกล้ามเนือ้ ใบหน้า คมคายสะบัดน้อยๆ บอกให้นงั่ ลงด้านข้าง วิษวุ ตั ทิ ราบดีวา่ ตนไม่อยูใ่ นฐานะปฏิเสธ “ข้าต้องทำ�อย่างไร” ข่มความอับอายถามหลังจากนั่งลง “เจ้าทำ�กับสตรีอย่างไร ก็ทำ�กับข้าแบบนัน้ หรือว่าไม่เคย?” คำ�พูดดูหมิน่ เชิงชาย วิษุวัติก็ไม่เต้นตามถ้อยคำ�ยั่วโทสะ “ข้าเคยทำ�กับสตรี” ตอบเรียบจนเหมือนคุยแผนรบ ไม่ใช่คนที่กำ�ลังจะ ร่วมเสพสังวาส จอกเหล้าอุน่ ๆ ถูกเลือ่ นส่งให้โดยไร้คำ�พูด แม่ทพั หนุม่ ยกขึน้ ดืม่ อย่างเงียบ งัน จนตัวเองไม่รู้จะทำ�ให้มีอารมณ์กับบุรุษอย่างไร แค่มองใบหน้าของหมาป่าเจ้า เล่ห์ เขาก็สะอิดสะเอียนแทบอาเจียน ทว่าไม่ทันไร ร่างกายก็รู้สึกร้อนวาบตั้งแต่ ท้องน้อยเหมือนถูกไฟสุมจนต้องวางจอกลงอย่างแรง เขาผุดลุกขึ้น ร่างเซซังทรุด ลงบนแท่น “จะ...เจ้า วะ...วาง ยะ...ยา ขะ...ข้า” เขาน่าจะรู้...พวกหมาในเล่นไม่ซื่อ! “ไม่วางยาเจ้า เจ้าคงจะเสียทหารของเจ้าจนหมดกองทัพเลยกระมัง รอ ให้ยาปลุกสวาทออกฤทธิ์ก่อนเถอะ คืนนี้เจ้าหฤหรรษ์แน่” สิงคาลยกจอกเหล้าขึ้น จิบ รอคอยเวลาให้ยาปลุกสวาทออกฤทธิ์อย่างใจเย็น...

12

จวบจนได้ยนิ เสียงขบกรามกรอดกลัน้ เสียงครางเครือ มุมปากก็กระตุกยิม้ ยกจอกเหล้าขึน้ ดืม่ อมไว้ในปาก จากนัน้ ก็บบี ปลายคางของวิษวุ ตั ไิ ว้แน่น คายเหล้า ป้อน บางส่วนกระเซ็นเลอะขอบปาก ลิ้นชื้นเล็มไล้จนหมดจด “ข้ารังเกียจเจ้า” วิษุวัติสำ�ลักเหล้าที่ผสมน้ำ�ลาย ทั้งที่ควรสะอิดสะเอียน ทว่ากลับรุ่มร้อน กายแกร่งแข็งจนปริร้าว “เดี๋ยวเจ้าก็ชอบข้า” สิงคาลพูดรื่นรมย์ สายตาคู่คมดุมองกราดที่เรือน ร่างกำ�ยำ�สมบุรุษอย่างหลงใหล “อย่างที่ข้าชอบร่างกายเจ้า” มือหยาบลูบแผงอก หนั่นแน่น ปลายนิ้วสะกิดถูกยอดอก แล้วขยี้เล่น “เม็ดทับทิมของเจ้าก็งาม สีสุก ก่ำ�น่ากิน” หากไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยา วิษุวัติคงหมดอารมณ์เพราะวาจาเกี้ยวพาราสี หยาบโลน ร่างหนาสะดุ้งเพราะลิ้นชื้นโลมเลียยอดอก ทั้งขบเม้ม ดูดดื่มดุจทารก กระหายนม “อร่อย...ดูซวิ า่ ดาบของเจ้าจะคูค่ วรเสียบในร่างข้าไหม” สิงคาลขึน้ คร่อม แม่ทัพหนุ่มราวกับอาชาพยศให้สิงคาลควบบังคับ ร่างกำ�ยำ�เหงื่อเกาะ พราว ดวงตาพร่ามัวปรือขึ้นเพื่อจ้องร่างสูงโปร่ง อวดกล้ามเนื้องดงาม ผิวสีคล้ำ� เข้มที่มีแต่รอยแผลเป็นจากคมอาวุธ ตอนนี้เขาก็ดุจอาวุธที่สอดเสียบอยู่ในปลอกดาบ แต่คมดาบของเขา ทรมานได้แค่เรียกเสียงหอบครางคล้ายเจ็บปวดปนสุขสมจากหมาป่าหนุ่ม และ ทรมานตัวเองยามที่ถูกโอบอุ้มกระชับแน่น “จะ...เจ้ามันแพศยา” วิษุวัติบริภาษ “ใช่ แต่เจ้าก็ดูจะชอบนี่” สิงคาลตอบเสียงหอบ วิษุวัติทานอำ�นาจของยาปลุกสวาทไม่ได้ “หน้าตา รูปร่าง และอาวุธของเจ้าถูกใจข้ายิ่ง” ร่างที่ควบบังคับม้าพยศ ชื่นชม ซึ่งหากวิษุวัติไม่มียาปลุกสวาทในเรือนร่าง คงหมดอารมณ์กระสัน “หาก คืนนีเ้ จ้าอดทนได้เหมือนทีเ่ จ้าทนดูทหารเจ้าตาย...สามครัง้ ข้าอาจจะเมตตาปล่อย กองทัพของเจ้า พยายาม...แข็งให้ได้เหมือนใจเจ้าละ ท่านแม่ทัพ” ติดตามต่อได้ในเล่ม

13

ภัสดา Illust: Kazahana Story: Rain-at-Rose เหตุเกิดเพราะค�ำสาบานของพระบิดาและขุนศึกคู่ใจที่ช่วยกอบกู้ ราชบัลลังก์ หากมี ‘บุตร’ ทั้งสองจะร่วมวงศ์วานว่านเครือเดียวกันด้วย การวิวาห์ หากว่าพระบิดาจะไม่สาบานว่าจะมีพระมารดาแต่เพียงผูเ้ ดียว และพระองค์ ก็เป็นโอรสเพียงพระองค์เดียวที่ถือก�ำเนิดใต้เศตวฉัตร พิธีวิวาห์ที่มีเจ้า บ่าวถึงสี่คนก็คงไม่เกิดขึ้น “ว่ากระไรนะ” องค์กษัตริย์ตรัสถามอย่างตกพระทัย “กระหม่อมได้บุตรชายพ่ะย่ะค่ะ” หากนั่นยังไม่เลวร้ายเท่าค�ำกราบทูลต่อ มา “ภรรยากระหม่อมตกโลหิตจนเสียชีวิต เพราะให้ก�ำเนิดบุตรชายซึ่ง เป็นแฝดสี่พ่ะย่ะค่ะ”

ตะวันรัก ณ ปลายใจ Illust: Panthera Story: Rain-at-Rose

แรกพบสบตา...จามีลก็ตกหลุมรักเจ้าพราหมณ์น้อยบนเวทีจนถอนตัวไม่ขึ้น ความอยากครอบครองเกิดขึน้ ครัง้ แรกในชีวติ ทีแ่ สนเดียวดายและเมือ่ รูว้ า่ เด็ก คนนั้นคือ ปารัท นิสิตแลกเปลี่ยนจากไทยที่เข้าฝึกงานในโรงแรมที่ตนบริหาร อยู่ จามีล จึงก้าวเข้าหาเพราะอยากท�ำให้ ปารัท เกิดความรู้สึกรักเหมือนที่ ตนเองรู้สึก

ส�ำหรับ ปารัท การถูกจู่โจมบอกรักอย่างกะทันหันจากเจ้าฟ้าสูงส่ง ซ�้ำยังเป็นผู้บริหารในโรงแรมที่ฝึกงานอยู่มันไม่สนุกสักนิด แถมยังท�ำให้เขา เดือดร้อน แต่หากความช่างตื้อและค�ำพูดแว่วหวานและการกระท�ำที่ให้เกียรติ ของจามีล กลับท�ำให้เขาเผลอไหวหวั่น ผูกหัวใจจนเป็นสายใยรัก แต่ในโลก แห่งความจริง ปารัท รู้...มันเป็นไปไม่ได้ที่ความรักนี้จะเจริญงอกงาม มันไม่ใช่ แค่ความแตกต่างจากสถานะทางสังคม หากค�ำว่า “เหมาะสม” และ “จารีต” กลับเป็นก�ำแพงขวางกัน้ ทีส่ งู ยิง่ กว่า ปารัท จึงต้องเก็บง�ำความรูส้ กึ ซ่อนในใจ อย่างเงียบงัน

แม้อุปสรรคใดจะกั้นขวาง จามีล ก็ไม่เคยหวั่นไหว สัจจะสาบานจาก หัวใจจะ “มั่นคง” และให้ “รักแท้” จากหัวใจ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!

ดาวหลงตะวัน Illust: A11en Story: Rain-at-Rose จรินทร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วระบายออกมาบางเบา ก่อนจะ ยกมือขึ้นกอดตัวเองอย่างหนาวเหน็บทั้งที่รอบๆ เป็นผืนทรายสีทองที่ แสนร้อนระอุ หวนนึกถึงนิทานเรือ่ งหนึง่ ทีก่ รีดรอยลงในใจจนกลายเป็น แผลลึก

กาลครั้งหนึ่ง...นานมาแล้ว มีดาวดวงหนึ่งหลงใหลในดวงตะวัน แต่ดาวนั้นไม่รู้ ไม่เข้าใจว่าตัวเองไม่สามารถอยู่เคียงข้างตะวันได้ ต่อให้ อยู่บนฟากฟ้าเดียวกันก็ตามที ดาวน้อยหลงระเริงว่าตะวันสาดส่องแสงให้มันสว่างยามค�่ำคืน ก่อนจะแผดเผาจนมอดไหม้ แล้วคายทิง้ อย่างไม่ไยดีในยามเช้า ขยีศ้ กั ดิศ์ รี ของดาวจนย่อยยับ

วันนี้...ดาวน้อยดวงนั้นมาอยู่ต่อหน้าตะวันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ดวงดาวรู้แล้วว่า ที่ผ่านมาความอบอุ่นมันคือภาพลวงตา คนเจ็บกว่ามี หัวใจ และจะไม่มีวันย�่ำลงรอยเดิม!