ซ่ อนรักไว้ ระหว่ างหัวใจ
บทที 1 บุพเพอาละวาด
อากาศในยามบ่ายร้ อนระอุ แสงแดดราวกับคมมีดกรี ดผิวจนแสบร้ อน หากแต่ยงั มีเด็กหนุม่ คนหนึงอาศัยร่มเงา ตึกทีดูจะช่วยปกป้องความร้ อนไม่ได้ เด็กหนุม่ ยกมือปาดเหงือทีไหลริ นอาบหน้ าผาก พอลดมือลงก็เห็นใบหน้ าทีจัดว่า หน้ าตาดีจนเรียกไว้ วา่ ‘หนุม่ รูปงาม’
ลาภิน พันธุ์ธัช ยืนรอด้ วยท่าทางหงุดหงิดเต็มที เค้ าโครงหน้ าสวยๆ ทีคุณปู่ ว่าเหมือนย่าน้ อยบึ .งตึงเพราะรอคน เป็ นพีสาวอยูห่ น้ าห้ างหรูชือดัง คนเป็ นพีนัดให้ มาเจอหลังเลิกเรี ยน นีก็เลยเวลาเลิกเรี ยนมาเกินครึงชัวโมงแล้ วนะ พีสาว น่าจะเลิกงานแล้ ว เด็กหนุม่ กระวนกระวายยกนาฬิกาข้ อมือดูเวลาอีกครัง. ก่อนทีเขาจะเห็นคนเป็ นพีสวมชุดแซกสีดาํ เดิน ระเหิดระหงตรงมาหาเขา
“ขอโทษทีนะภิศทีพีมาช้ า พอดีวา่ ยังต้ องช่วยงานป๋ าน่ะ เลยลากยาวไปหน่อย” ลินินคนเป็ นพีสาวว่า
ฝ่ ายลาภินหรื อภิศกอดอกด้ วยท่าทีบึ .งตึง “อากาศร้ อนจะตาย พีนินจะออกมาช้ าก็ไม่บอก”
คนเป็ นพีสาวยกนิ .วเรี ยวยาวเพ้ นท์ลายเสือชี .ตรงหน้ าน้ องชายเอ่ยเสียงเข้ ม “นีนายยาพิษ อากาศร้ อนก็เข้ าไปรอใน ห้ างสิจ๊ะ ร้ านรวงสําหรับรอมีออกถมเถ เข้ าไปนังรอในร้ านไอศกรี มรึร้านพิซซ่า สังอะไรมากินรอสิยะ” ลินินแว้ ด
มีหรื อลาภินจะยอมให้ โดนด่าง่ายๆ ถ้ าเขาไม่ได้ เป็ นฝ่ ายผิด “ผมชือภิศครับไม่ใช่นายยาพิษ พีเรี ยกผมซะเสียหาย เลย จะให้ ผมไปรอในร้ านแล้ วเผือพีหาผมไม่เจอล่ะ พีนินไม่อาละวาดห้ างแตกเรอะ”
“โทรศัพท์ก็มี โทรหาก็ได้ ไม่เห็นจะลําบาก”