ตอนพิเศษจาก รวมเรื่องสั้น with wing of love 1 บุพเพสันนิวาส ตอน ณ ดินแดนแห่งรัก : จอมเกศอสุรา by Kobkaew Sae-ung

ตอนพิเศษจาก รวมเรื องสัน With Wing of Love 1 บุพเพสันนิวาส ตอน ณ ดินแดนแห่ งรั ก จอมเกศอสุรา ๑ ทีกรอบพระบัญชร วรองค์โปร่ งนังอิงร่าง เหม่อมองออกไปยังทิวเขาสลับซับซ้ อน ทีกางกันวิปุลา แดนยักษา และ สังวรี แว่นแคว้ นทีองค์คีตภาถือกําเนิดออกจากกัน องค์ชายจากเมืองมนุษย์ทอดพระปั สสาสะลึกยาว นับตังแต่เดินทางมาเป็ น ‘พระชายา’ ของกษัตริ ย์แดนยักษา แทนพระขนิษฐา ผ่านพ้ นเรืองราวต่างๆ นานา สูญเสียข้ าราชบริพารทีไว้ ใจอย่างอเนชากับคริษฐาไปในระหว่างเดินทาง พระองค์ก็ไม่เกรงกลัวต่อความตาย ตังปณิธานแน่วแน่ว่าจะยอมเป็ นเหยือบูชายัญให้ บรรดายักษากลืนกิน เพือรักษาพันธ สัญญาระหว่างวิปุลากับสังวรีให้ ครบหนึงศต ทว่าเมือพานพบองค์ ปรุฬห์ ครึงยักษาครึงมนุษย์ ห้ วงดําริของพระองค์ก็ แปรเปลียน จวบจนรังในตําแหน่งพระชายาจนปั จจุบนั “ทอดถอนใจราวกับคนอมทุกข์ เจ้ าอยากกลับสังวรีหรือ” สุรเสียงทุ้มห้ าวเอ่ยถามจากด้ านหลัง องค์ คีตภาสะดุ้งเฮือกเพราะไล่บรรดานางพระกํานัลออกจากห้ อง จึงไม่มี ใครกราบทูลว่ามีคนนอกเข้ ามา วรองค์โปร่งจึงเกือบหล่นจากกรอบพระบัญชร ดีว่าวงแขนแกร่ งดึงรังเข้ าหาอ้ อมอุระได้ ทัน กาล วรองค์เล็กจึงตกอยู่ในอ้ อมกอดหนาของกษัตริย์ครึงมนุษย์ครึงยักษ์ ...หรืออีกนัยคือ ‘พระสวามี’ องค์ชายจากเมืองมนุษย์เหลือบพระเนตรมองยักษ์ ตวั โตกว่า แต่ฝีเท้ ากลับเบาจนไม่ได้ ยิน หรือพระองค์ทรงเหม่อ ลอยกันแน่ ครันเมือทรงครุ่นคิดจนลืมตอบวาจา องค์ปรุฬห์ จงึ เอือนเอ่ยนุ่มนวล “ถ้ าหากเจ้ าอยากกลับบ้ าน ข้ าก็จะไม่รงเจ้ ั าไว้ เลย” ความสัมพันธ์ ของทังสอง เริ มต้ นได้ ไม่ดีนัก ยักษ์ หนุ่มจึงเข้ าใจดี แต่ทว่าองค์ คีตภาส่ายพระเศียร “กระหม่อมแค่คิดถึงคนสนิททีสาบสูญไปในระหว่างการเดินทาง ไม่คิดจะกลับสังวรีเลยสักเพลา กระหม่อมเป็ น ภักษาหารของพระองค์แล้ ว ก็สดุ แท้ แต่พระองค์จะเมตตา” องค์กษัตริ ย์แห่งยักษาแย้ มพระสรวลจนเห็นเขียวทีมุมพระโอษฐ์ แลดูน่ากลัว แต่วรองค์โปร่ งในอ้ อมแขนไม่ขยับ หนี “ช่างพูดจาได้ น่าเอ็นดู จนข้ าอยากจะกลืนกินเจ้ าไว้ ในท้ องจนไม่เหลือแม้ แต่เศษเส้ นผม” “กินกระหม่อมจนหมดมือนี แล้ วมืออืนๆ เล่า หรือพระองค์ก็จะมีเหยือคนใหม่ทีรสอร่อยกว่ากระหม่อมสินะ” วาจาขององค์คีตภาราบเรี ยบเสมอกัน ฟั งไม่ออกว่าประชดประชันหรือน้ อยพระทัย หากแต่องค์ปรุฬห์ กลับคลี รอยสรวลกว้ างกว่าเก่าอวดเขียวขาววับวาว พระหัตถ์หนาโอบกระชับ ‘เหยือ’ ไว้ แนบแน่น “เจ้ าพูดก็ถกู นะ แต่อาหารรสอร่อยถูกปากข้ าหายากเย็นนัก หากตะกรุมตะกรามกินหมดในมือเดียวคงอดยากไป อีกนาน...งันข้ าจะค่อยๆ ละเลียดชิมทีละนิด เจ้ าว่าดีไหม” พอถูกย้ อนถาม พระพักตร์ งามก็แดงกํา องค์คีตภาอําอึง ไม่อาจตอบคําได้ ทนั “สีหน้ าเจ้ าตอนนียิงดูน่ากินเข้ าไปใหญ่ ข้ าเองก็กระหายจนนําลายสอแล้ ว ถ้ าไม่อยากให้ ข้ากินเจ้ าจนไม่เหลือเศษ เส้ นผม ข้ าว่าเจ้ าคงต้ องเป็ นฝ่ ายป้อนข้ าเสียแล้ วละ” ร่างใหญ่จากเชือสายยักษาตวัดอุ้มวรองค์โปร่งขึนง่ายดาย องค์คีตภาอึกอัก ตรัสเบาแสนเบาจนแทบไม่ได้ ยินว่า “ตะวันยังขึนอยู่เลย เอ่อ...”