Ostry koks

Ostry koks Gwoli wyjaśnienia dla wszystkich tych, którzy nie szczycą się posiadaniem wiedzy dotyczącej

środków

fenyloetyloamina

z

odurzających.

rodziny

Mefedron

betaketonów

jest

czyli

specyfikiem

psychoaktywna pobudzającym,

produkowanym w dziesiątkach nielegalnych laboratoriów na całym świecie. Od sierpnia 2010 w świetle prawa polskiego jest to związek nielegalny. Kariera „mefy” jest na tyle krótka, że nie zbadano jeszcze dokładnie skutków jej negatywnego działania, co innego jeśli chodzi o pozytywne. Jest to krótko mówiąc narkotyk „twardy”, który jeżeli tylko mu na to pozwolisz uzależni Cię psychicznie i fizycznie. „Mefka” sprawia, że uczucie euforii, jakie pojawia się w momencie rozpoczęcia piątkowej imprezy wzmaga się i pozostaje tak długo, jak długo w szeleszczącej saszetce przewalają się białe kryształki. Wciąga się ją nosem bądź połyka w małych papierowych zawiniątkach. Jest niesmaczna.

Spływa do gardła pozostawiając uczucie goryczy. „Mefa” mimo że nie otacza jej aura przynależna królowej białych ścieżek – kokainie - jest bardzo, bardzo podniecająca. Czujesz to zwłaszcza w momencie kiedy budzisz się po długim niechcianych śnie następującym po 30, 40 godzinach funkcjonowania i jedną z pierwszych myśli, która świta w twojej głowie to wciągnąć kolejną kreskę zamieniając każdą codzienną czynność w coś zajebiście wyjątkowego. Kokaina to ponoć sposób w jaki Bóg mówi Ci, że masz za dużo pieniędzy. Mefedron kosztuje relatywnie mniej. Nie trzeba nikogo przekonywać, że 100 zł to cena adekwatna za

długie

godziny

przeciągającej

się

pewności

siebie

samokontroli

i

samoświadomości. Nie są to słowa doświadczonego usera. Mefe wciągałem w swoim życiu raptem 6 razy. Moją szczęśliwą liczbą jest w tym wypadku szóstka czyli 4 kwietnia 2011 roku kiedy około 5 rano po trwającej od godziny 18 imprezy zostałem zatrzymany przez policję z drzemiącym na mojej piersi woreczkiem - 1,37 grama białych kryształków.

Ten rodzaj narkotyku działa prawie natychmiastowo. Czujesz delikatne zmiany, subtelne fale ciepła i zimna dotykające poszczególnych partii twojego ciała. Z tyłu głowy pojawia się przyjemne mrowienie, a ręce zaczynają się pocić. Później jest wola i chęć. Chęć żeby rozmawiać o wszystkim. Celebrować wszystko. Radość towarzyszy rozmowie o pierdołach, jak i dyskusji na tematy ważne podnoszone na forum z gorliwością neofity. Wszystko spowite jest mgiełką twojej elokwencji,

wzmożonej za sprawą „bielinki”. Nie jesz. Alkohol nie działa na Ciebie. Możesz wlewać w siebie mililitry wódki, która zostanie wchłonięta i nie przypomni Ci się na drugi dzień bolesnym kacem. Kawa smakuje świetnie, a jej działanie wydaje się wzmocnione tak jakbyś w normalnych warunkach wypił jej pół litra. Palisz na potęgę. Jeżeli palisz. Jeżeli nie na pewno znajdziesz sobie coś co w zwyczajnych realiach sprawia ci odrobinę przyjemności i odkryjesz jak ta odrobina wzmaga się i rośnie pod wpływem narkotyku. W stanie odurzenia, jeżeli można tak nazwać te długie chwile kiedy najlepsze przychodzące Ci do głowy porównanie oddające stan twojego umysłu to ostrze brzytwy, otóż w tym stanie uprawia się dość skomplikowaną ekonomię przyjemności. Dawkowanie różnych środków uczuć i sytuacji staje się aktualnym sensem twojego istnienia. Dawkowanie narkotyku kiedy czujesz że opuszcza Cię dotknięcie boskiego palca, tym bardziej. Bawisz się, tańczysz, rozmawiasz, biegasz, palisz, oddajesz ekskrementy, pijesz, imprezujesz, wciągasz, wciągasz, wciągasz. Jest Ci dobrze.

Zostaliśmy zatrzymani na drodze do PKP Powiśle, w którym odbywała się impreza. Naszym zamiarem było pozostanie do białego rana i zamknięcie knajpy.

Podczas spaceru wciągnęliśmy kreskę w budce telefonicznej. Próbowaliśmy jeszcze

zrobić

sobie

zdjęcie

z

zakupionym

piwem

Tatra

i

uśmiechami

rozciągniętymi niczym równoleżnik 0 na naszych twarzach.

Jeszcze przed wciąganiem pomogłem jakieś dziewczynie wyciągnąć starą porzuconą lalkę która oparta była o śmietnik za kratami grodzonego osiedla (pierdolone ofiary agorafobii). Ktoś zgłosił na straż miejską że doszło do włamania na posesje (pierdolony brewiarz poranny i lampienie się przez okno).

Dwóch eleganckich strażników zatrzymało nas zaraz po wyjściu z budki telefonicznej. Myślałem, że chodzi tylko i wyłącznie o piwko, które sączyliśmy po drodze. W momencie kiedy zaczęli nas rewidować a z ust jednego ze strażników padło niedwuznaczne „Coście wciągali nochem?”, a ja zrozumiałem że to nie o Tatrę Jasną Pełną się rozchodzi. „Daliście się złapać straży miejskiej” naigrawali się z nas policjanci w drodze na Wilczą 21 gdzie mieści się KRP I Śródmieście. Daliśmy się złapać straży miejskiej.

W momencie kiedy mój mózg rozesłał do wszystkich członków wiadomość, że dawka narkotyku wchłaniana jest przez śluzówkę nosa, ja wyjmowałem z

kieszeni wszystkie rzeczy licząc na to, że policjant nie znajdzie kieszeni na piersi.

Znalazł i wyjął z niej dwa worki. Patrzyliśmy na siebie smutnymi oczami, a spod mgiełki raczej pozorowanego strachu wyglądały bystre bezczelne spojrzenia.

Nawet nas nie skuli. Po prostu wsiedliśmy do samochodu z dwoma ubranymi po cywilnemu funkcjonariuszami i ulicą Solec pojechaliśmy przez Książęcą i Plac Trzech Krzyży na Wilczą. Nie pamiętam prawie w ogóle drogi. Nie mogłem zdać sobie sprawy z tego co się stało. Wydarzenia z tej nocy przychodzą do mnie powoli przez następujące po nich dni. Mam nadzieję że dzisiaj wraz z ostatnimi słowami tego tekstu skończy się ta męcząca, przydługawa przygoda.

Nie działo się właściwie nic specjalnego. Podawanie danych. Dziesiątki papierków.

Rozbieranie się do naga. Kucanie. Przeszukiwanie ubrań. Wyjmowanie sznurówek z butów. Dmuchanie w balonik. Jeszcze policjant pozwolił mi wypić resztkę wódki z piersiówki bo zaschło mi w gardle. Przypominało to tak typowe sceny z amerykańskich filmów. Spędziłem trochę czasu zatrzymany za gęstymi kratami odizolowanego pomieszczenia. Gość, który spał na ławce naprzeciwko ubrany był w ładne nowe mokasynki. Jakiś bokser, który przez przypadek złamał nos jakiemuś kolesiowi, a ten wniósł oskarżenie. Piątkowe bójki. Klasyk.

Wszystko działo się dość szybko. Chodziłem po klatce, odpowiadałem na pytania, rozmawiałem z siedzącą do 7 rano zmianą. Byłem nagrzany i nie mogłem zasnąć.

Patrzyłem jak policjanci z karnością kujonów wypisują linijka po linijce sznurki tekstów w kilku kolejnych protokołach. Wstępne zeznania. Gość, który zwracał się do mnie po imieniu wyprowadził mnie z klatki i zaprowadził do pomieszczenia gdzie wcześniej przeszliśmy rewizje. D. już dawno tam nie było. To ja miałem wszystko przy sobie. To ja zostałem i w stanie lekkiej euforii patrzyłem na ten średnio interesujący spektakl, który się właśnie odgrywał. Myślałem, że po zejściu do łazienki zacznie się prawdziwe przesłuchanie i przypominając sobie historię usłyszaną od moich starych znajomych młodocianych przestępców zastanawiałem się czy będą bić po jajach, czy obłożą mi głowę gazetą żeby nie było widać siniaków. Wszystko z kpiarskim, zblazowanym uśmiechem na twarzy.

Policjant wytłumaczył mi żebym wziął kupno na siebie i nie wkopywał kolegi. Tak zrobiłem. Nie miałem chyba wiele do stracenia.

Po powrocie ze znajdującej się w piwnicy łazienki usłyszałem wyniki badań.

Wcześniej funkcjonariusze sugerowali mi że może to jest jakiś dopalacz i wszystko skończy się szybciej niż myślę. Ja o tym wiedziałem! Byłem pewny pewnością najwyższą, że wszystko skończy się szybko, pomyślnie i miło. Że spadnę na 4 łapy. Bah! Ja cały czas byłem na 4 łapach. Po grubej kresce wciągniętej w tempie rajdowym do nocha znajdowałem się w permanentnym stanie lądowania na 4 łapy.

Wynik ekspertyzy: ostra kokaina. „Ostry koks” powiedział gość, który wiózł nas na komendę prawiąc morały o narkotykach. „Co wy w tym kurwa widzicie? Nie możecie kurwa jak normalni ludzie zwyczajnie się najebać kurwa, musicie pchać sobie te dragi do nosa kurwa?!” Słowo kurwa w ustach policjantów brzmiało niesamowicie dobrze. Przypomniał mi się Pitbul. Zastanawiałem się nawet przez chwilę

czy

to

oni

podłapali

ten

subtelnie

pretensjonalny,

zdradzający

namaszczenie z jakim oddają się wypluwaniu kolejnych kurw ton z filmu, czy też na odwrót. „Kurwa” przynależało do tego miejsca. Pasowało do krat. Do mundurów. Do łazienki w piwnicy i uśmiechów otyłych tatusiów, którzy zajmowali się mną przez te kilka godzin. „Ostry koks, przynajmniej wiesz za co zostałeś zatrzymany Sikora” Szczęki zatrzasnęły mi się i wykonałem kilka prawie niewidocznych szybkich grymasów twarzy charakterystycznych dla osób pod wpływem działania narkotyków. „Ostry koks”.

Nie potrafiłem się przejmować. Nie potrafiłem zrobić sceny albo się rozpłakać.

Spokojnie i rzeczowo odpowiadałem na pytania zastanawiając się czy policjanci zdają sobie sprawę z faktu, że to ja nad nimi panuje miażdżąc ich falami telepatycznych komunikatów. Czy wiedzą że w mojej biednej głowie zaraz może pojawić się śmiały projekt wyrwania murom zębów krat i ucieczki w stronę wschodzącego słońca, którego światło było już widać zza mlecznej szyby znajdującej się po drugiej stronie zakratowanego pomieszczenia. Czasami któremuś z nich zdarzało się rozpoczynać moralizatorskie gadki. Jeden spytał się mnie czego jeszcze nie próbowałem. Wyplułem z siebie listę znanych mi pozycji.

Przerwał mi przy grzybach i rubasznym tonem stwierdził że mają jakieś grzyby z czasów komuny w piwnicy. Starał się mnie obrazić. Zrobić ze mnie narkomana. A ja stojący bez sznurówek i paska w mojej wrzosowej koszuli, bluzie adidasa i marynarce nijak nie chciałem się wpasować do tej roli.

Po jakimś czasie wszystkie papierki były wypełnione. Podpisałem kilka blankietów i wróciłem za kratę. O 7 rano wszyscy funkcjonariusze się wynieśli. O 8 przyszedł naczelnik komendy.

Stwierdził że nie będzie z nami rozmawiać jak ze zwierzętami i wszedł za kraty. „Za posiadanie” odpowiedziałem na pytanie co tu robię. Miałem poczekać chwilę na sierżanta, u którego będę składał zeznania. Kolega z naprzeciwka jak się okazało miał zostać w celi do poniedziałku bo wniesiono w jego sprawie wyżej wspomniane oskarżenie. Nie mieści mi się to w głowie bo dzisiaj jest poniedziałek, a od wizyty w komisariacie na Wilczej dzieli mnie kosmos wydarzeń, myśli i sytuacji, które szczęśliwie oddalają ode mnie coraz bardziej sobotnią imprezę.

Próbowałem się przespać. Słyszałem jak po pustych korytarzach ktoś przerzucał się moim nazwiskiem na zmianę ze słowem kokaina. Chciało mi się sikać, ale potulność która wpadła mi do głowy zaraz po projekcie przebicia się przez kraty dominowała i nie chciała odpuścić, więc w milczeniu wstrzymywałem mocz do momenty kiedy sierżant sztabowy wziął mnie na przesłuchanie.

W niewielkim pokoiku obwieszonym mapami Warszawy gość o skośnych mongolskich oczach schowanych pod ogromnymi łukami brwiowymi zadawał mi pytania przepisując odpowiedzi do komputera. Błędy okraszał znów pięknie brzmiącymi „kurwami”, a na pytania czy to być może w tej komendzie kręcili Pitbula pokiwał głową i stwierdził beznamiętnie „dobrym film. Jedyny dobry film o polskiej policji. Odpowiada realiom..kurwa” i miał chyba się rozgadać ale przypomniał sobie o zeznaniu i wrócił do pytań. Było znacznie mniej rugania i edukacji. Całe przesłuchanie zaczęło się od spojrzenia w jakiś papier i cichego stwierdzenia „narkotyki są dla ludzi”, które miał chyba ochotę odwołać po tym jak powiedziałem mu że w kieszonce miałem biały proszek.

Pytał czy nie powiadomić rodziców. Podziękowałem i powiedziałem że wolałbym sam na co z kpiarskim uśmiechem stwierdził że jestem cykor. Cykor? Cykor kurwa?! Złapano mnie z grubym workiem „ostrego koksu”, a on cykorami mi rzuca jak z jakiegoś kurwa „Stawiam na Tolka Banana” czy innej młodzieżowej powieści z czasów „Relaksów” i wódy na kartki?! Motyla noga! Kurcze pióro!

Cykorem mnie chciał wziąć. Na cykora mnie próbował?!

Nie skomentowałem. Opowiedziałem mu to co jak sam wcześniej stwierdził najlepiej żebym opowiedział. Wypełnił z westchnieniem papiery do końca, wydrukował

i

kazał

mi

podpisać.

Miałem

skute

ręce

więc

nie

było

to

najłatwiejsze.

Zeznawałem jakąś godzinę. Opisałem sytuację. Proces kupna i sprzedaży.

Domniemanego pushera, domniemaną cenę i domniemaną skruchę, która wraz z pokutą i mocnym postanowieniem poprawy umieszczona została pod zeznaniem.

Patrzyłem jak policjant sklejał powoli zdania. Było już na tyle późno że działanie narkotyku ograniczało się do braku zmęczenia i od czasu do czasu delikatnego grymasu na twarzy. Pomimo otwartego okna perspektywa ucieczki z 4 piętna wydawała się cokolwiek przewidywalna i nudna. Następnym punktem w moim akcie skruchy i pojednania było spotkanie z Naczelnikiem. Z dobrze opanowaną miną skazańca wszedłem do jego niewielkiego gabinetu starając się okazać swoją postacią mimiką i gestykulacją skruchę maksymalną, obraz nędzy i rozpaczy, portret człowieka tuż przed nawróceniem. „Kurwa jak on wygląda rozkujcie go” usłyszałem. Usiadłem sobie ciesząc się swoimi wolnymi knykciami i patrząc się jak prokurator z brzuszkiem wczytuje się w moje akta. „Kokaina, kurwa, w dupach wam się poprzewracało” rzucił raczej w tonie zmęczenia niż pogardy.

Wnet zerwał się na równe nogi i zniknął za drzwiami za moment przynosząc na talerzu popękane serdelki. „No i widzisz parówki mi popękały! No i co ja mam z tobą zrobić… 5 lat!”. Filmówa. Na dowcip karnie odpowiedział śmiech sierżanta i jego pomocnika, którzy również znajdowali się w kanciapie oraz dzielącej z naczelnikiem stolik pani patrzącej na mnie z odrobiną matczynego przejęcia.

Sam wypisałem na siebie wyrok. Brak grzywny, bo „nie zarabiam”. 6 miesięcy do 2 lat w zawieszeniu. Policjant sprawnie wypełniał kolejne papierki. Widać było że w 100% wyczuwa brak sensu w tym co robi. Zapytałem o przechwyt tony koksu, o którym czytałem w gazetach (łatwość w znajdowaniu tematów do rozmowy to kolejna zaleta mefy). Uśmiechnął się i stwierdził, że to jedynie procent jeżeli podczas jednego sezonu piłkarskiego wśród kibiców rozprowadzono 3 tony. „Panowie!” zwrócił się do sierżanta i jego podwładnego podekscytowany, „O 12 nie chcę dzisiaj tutaj nikogo widzieć. Punkt 4 jest meczyk, Legia z Ruchem!”

Miałem zostać odwieziony do domu z policjantami na kontrolną rewizje. Na blacie w kuchni spoczywała książka ze śladami po usypanych kreskach. W drodze do domu funkcjonariusze chyba bez ambicji do prowadzenia gry psychologicznej opowiadali mi o tym jak u jednego młodego taty znaleźli 6 pigułek ekstazy na parapecie. U innego syna ambasadora deko marii i śmiali się serdecznie przypominając sobie jak wracał przepraszając na klęczkach, bo obiecał, że się więcej nie pojawi i nie będzie dokładał chłopakom bolesnych nadgodzin. Raport z przeszukiwania mieszkania wypełnia się zwyczajowo już na komendzie w oparciu o zeznania zatrzymanego.

Udało mi się wejść pierwszy tak, że ręką ściągnąłem ślady koksu z książki.

Miałem trochę pecha, bo sierżant zajrzał akurat do puszki na długopisy, z której wyrzuciłem wcześniejszego dnia wszystko oprócz wiekowej, czarnej jak smoła lufki. Zapytał się co

to, a ja rzeczowo choć z ironicznym uśmiechem

powiedziałem, że to lufka do palenia papierosów. Stojącym obok sprejem WD 40 sierżant psiknął do puszki obwieszczając mi spokojnie, że papierosy są niezdrowe i powinienem o tym wiedzieć. Rutynowa kontrola skończyła się i pożegnaliśmy się grzecznie, wyrażając chęć ponownego spotkania w cokolwiek odmiennych okolicznościach. Była godzina 10:20. Mój jakże uroczy wieczór skończył się właśnie, a „koks” o łącznej wartości ok. 150 złotych został dobrowolnie oddany pod komendę policji. I niech im służy.