Entrevistas

ENTREVISTA A SÉS (ficticia) SÉS (que se chama María Xosé Silvar) é unha cantante e compositora de cancións feministas.

P: Bos días SÉS S: Bos días P: Vostede que música toca?

S: Pois de todo tipo, dende rock and roll ata milonga. Pero non so as toco senón que tamén escoito todo tipo de xéneros.

P: Que lle inspirou a ser cantante?

S: Eu son cantante porque no mundo pasan un millón de cousas e eu quería contalas, e que mellor forma que con cancións. Pero antes de decatarme diso eu non quería ser cantante.

P: Por que vostede tamén é produtora?

S: Porque cando eu fixen o meu primeiro disco dinllo aos produtores e cando remataron non quedei moi satisfeita co que fixeron. Entón como o disco chamado “Admirando a Condición” non me gustou decidín dedicarme tamén á produción e fixen o meu último disco eu mesma chamado “Readmirando A Condición” (Porque me gustou o nome) e puxen todas as cancións do meu primeiro disco e algunha máis e aí si que quedei satisfeita.

Por certo... ese disco só o vendo pola paxina web e polo facebook porque tamén quero facer todo o proceso (e porque ás gasolineiras vai pouquiña xente, e inda menos a comprar discos) P: A vostede gústalle facer cancións en galego?

S: A ver... eu canto cancións en galego. Gústeme ou non vou cantar en galego porque é o meu idioma e é o que mellor me sei e creo que a todo o mundo lle gusta o seu propio idioma (Ou polo menos a min, é outra forma de contestar).

P: Grazas por asistir, SES S: De nada Paulo Ramos Andión 5ºA

ENTREVISTA Á SEÑORA BELÉN Hoxe estamos aquí cunha muller loitadora e vamos a facerlle unha entrevista.

- Ola, que tal está?

- Ola, eu moi ben.

- Como se chama vostede?

- Chámome Belén.

- Vostede cando era pequena que facía?

- Eu ía á escola de nove e media ata a unha e media. Ía a casa a comer e volvía á escola de tres ata as cinco .

- Ao saír da escola, que facía vostede?

- Ao chegar a casa merendaba, facía os deberes e ía axudarlle a miña nai ao campo .

Collía a vaca que se chamaba Pisca. Ela soa metíase no carro e íamos buscar a herba que miña nai tiña cortada, ou algunhas veces toxo ao monte.

- A que hora saía do monte?

- Saía pola noite.

- Era moi duro ese traballo?

- Pois si, era chegar a casa, facer a cea, cear e cando había que estudar, estudábase e logo ir para a cama. E ao día seguinte o mesmo.

- E que facía cando estaba soa?

- Tiña que levantarme cedo, muxir a vaca e ir levar o leite á tenda, botarlle de comer aos animais e ir á escola.

- Grazas polo seu tempo. Vémonos pronto .

- Grazas a ti por ser tan amable. Boa tarde.

E ata aquí a entrevista a esta muller tan loitadora.

Saúl Rodríguez Bouzada 5ºB

Peitieiros, 4 de febrero

Ledicia Caeiro 5ºA

ENTREVISTA A MAGUI Se llama Magui, es profesora de violonchelo y hace conciertos por toda España.

Ledicia -Hola.

Magui -Hola Ledi, muchas gracias por su interés y por pensar en mí para su trabajo.

Ledi - ¿Cómo se dio cuenta de que quería tocar el violonchelo?

Magui –Muchos músicos cuentan historias preciosas sobre cómo escogieron el instrumento: que se enamoraron al escucharlo por primera vez… o les fascino cuando lo vieron en algún concierto…La mía es mucho menos romántica: mis hermanos mayores también son músicos y cuando tuve edad para ir al conservatorio un día decidimos entre todos, en la cocina, que instrumento podría tocar. Yo decidía el piano, la guitarra o el violín, que eran los que tenía a mano por casa, pero recuerdo que la idea del cello fue de mi madre y todos dijeron que sí, que me pegaba. Yo no sabía lo que era, ni me acordaba de haberlo escuchado nunca, pero cuando me lo “prestaron” por primera vez reconozco que me gustó.

Ledi – En todo este tiempo dedicada a la música, ¿Cuál fue la etapa más difícil para usted?

Magui –Creo que siempre hubo una etapa de cambios hubo una pequeña crisis, ya sea del cole al instituto, de adolescente a adulto, de estudiante a profesional…etc. A todos nos surgen muchos miedos y dudas. La etapa más difícil diría que fue cuando terminé el grado profesional y estudiaba para las pruebas de acceso a grado superior. Acababa de hacer examen de selectividad ese verano y tuve muchas dudas de si realmente quería pasarme cuatro años más estudiando música, y mucho más en serio.

Ledi - ¿En algún momento de esa etapa decidió dejar la música?

Magui –Claramente sí. Cuando terminé el instituto había otras disciplinas que me interesaban y dudaba mucho entre comenzar un nuevo ciclo o dedicarle cuatro años más a este. Pero cuando me dijeron que había aprobado el examen de acceso en Barcelona me sentí muy ilusionada y afortunada de poder dedicarme a esto. Desde entonces, cuando tengo dudas y me planeo dejar de tocar, sé que trabajaría igualmente algo que tuviera que ver con la música. A estas alturas no puedo vivir sin ella.

Ledi -¿Lo que más le gusta de la música?

Magui –Lo que más me gusta es que sea un idioma universal. Cuando viajas y conoces a gente de otra cultura que toca otro instrumento, por diferente que sea, y empiezas a tocar te das cuenta de que todos somos iguales, y las emociones que se comparten a través de la música son mucho más directas que cualquier palabra de cualquier idioma. Me siento agradecida y afortunada de poder dedicarme a esto y al mismo tiempo responsable de valorar lo que hago, por las personas que nunca podrán tocar un instrumento ni siquiera ir a un concierto. Ser músico enriquece el alma y el espíritu de nuestra consencia colectiva.

Ledi -¿Cuál fue su sitio favorito?

Magui –Tocando, me imagino. He tocado en festivales muy multitudinarios, el que más diría que la Expo Universal de Milán, había miles de personas y eso impresiona mucho. Pero la verdad es que he disfrutado muchísimo tocando en espacios tirando a pequeños e íntimos, preferiblemente donde la gente puede estar cerca.

Sin tocar, mi sitio favorito es cualquier playa de las Rías Bailas, junto a mi perrita Anni.

Ledi -¿Usted recibió algún premio?

Magui –Con Treme, un dúo que tenía junto a Su Garrido, cantante y guitarrista, ganamos el primer premio a mejor banda gallega 2015. Pero en general mantengo al margen de los concursos, no me gusta competir con la música, pierde todo el sentido para mí.

Ledi -¿Conoció a alguien famoso?

Magui –En varias ocasiones tuve la oportunidad de trabajar con gente más o menos famosa… No sé, con la orquesta acompañamos a Paquito de Rivera, Bonnie Tyler, Iván Ferreiro, Path Metheny… Incluso he tenido que tocar para el Papa Benedicto XVI. Diría que lo más bonito de trabajar con algunas personas famosas o reconocidas son los momentos de complicidad que surge a veces porque, al final, todos somos iguales.

Ledi –Gracias por su atención.

Magui –Adiós.

Entrevista a Rosa Misa Alborés Hoxe teño a sorte de estar e entrevistar a unha señora que tivo unha vida pobre e dura, pero aínda así loitou e aquí está, dura coma un ferro.

-Bo día, señora Rosa. Que tal está?

-Bo día, eu ben. E ti?

- Pois tamén ben. Bueno, podemos comezar?

-Pois claro, cando queiras?

-Vostede foi á escola?

-Si, pois claro.

-Seus pais eran moi duros?

-Non, aínda que miña nai era un pouquiño, porque quería que aprendéramos a ler, a escribir...Pero na escola había moita disciplina porque tiñamos que aprender e se non a profesora púñache de xeonllos e che daba uns latigazos.

-E que material levaban?

- Levabamos unha pizarra, un pizarrillo ou caderno de raias, pero non se levaban moitas cousas á escola. Pero o que pasaba era que meus pais querían que andase co carro, cos bois, a labrar e a quitar esterco e despois xa non fun moito máis a escola, porque tiñamos que traballar.

-E a vostede que lle gustaba máis, estar no campo ou ir á escola?

-A min estar no campo. A escola non me gustaba moito... Pero había que ir...

- E podería contarnos algo sobre a súa infancia?

-A ver, cando ía a escola ao chegar a clase tiñas que rezar o "Ave María purísima" e tamén cando era a hora da merenda, se non levabas nada, tiñas que rezar o "Padre Nuestro" para que che desen un anaco de pan.

-E algo máis?

-Si, a roupa facíanola mamá, porque era modista e cosía moi ben. Entón aproveitaba todos os retaliños para facernos uns vestidiños, que antes non se levaba uniforme. Íase limpiño pero non tiñamos uniforme. Entón mamá

aproveitaba aqueles sacos que viñan co azucre, lavábao, clareábao ata incluso púñalle un pouquiño de cinza na auga e púñalo enriba da lavadeira nun tréquio.

Entón esa roupa quedaba branquiña e o saco era de tea, pero dunha tea durota.

E despois facíanos os vestidiños e íamos todas curriñas á igrexa e ao colexio.

-Cantos eran? Contándose a vostede e aos seus pais.

-Nos eramos cinco irmáns, a miña nai e o meu pai. E os nomes dos meus irmáns eran: Amparo, Lupe, Salú e Eugenio, que foi o que faleceu en Monte Ferro a coller os percebes, e dende entón xa a cousa foi andando sempre mal, mal. Eu estaba na "Pesca Nova" cando foi iso. Cando viña para casa miraba que a xente escapaba de min, non me querían atender moito. Entón botáronme fóra da casa e eu estaba alí, naquel cortello pequeno, a manter a miña filla, a estar con ela. E logo, xa sabes o que pasa, aparece un óso no medio e estropea a carne toda.

-E podería dicirme cantos anos ten?

-Eu teño 84 feitos.

-E herdou algo dos seus pais, avós...?

-Home claro. Herdei a miña casa, a que teño agora e o resto deixáronmo mamá e papá, que xa viña dunha madriña da miña mamá que lle deixou todo isto, porque non tiña familia.

-E que fai diariamente?

-Pois filliña, que vou facer? Coidar as cabras, as ovellas, a burra, podar, labrar, darlle de comer aos cans, que teño catrocentos e pico, tamén limpo un pouquiño a casa...

- E onde traballou?

-Eu traballei moito no campo, despois fun a Conservas, logo a "Serqueiras" que era unha fábrica de peixe, despois fun para "PescaNova" alí traballei catorce anos, traballei no monte forestal, estiven na pirotecnia entre catorce ou quince anos. Despois que morreu meu irmán, topeime moi mal e vinme para casa e aquí sigo, traballando no campo, na casa...

-E ten moitos coñecidos?

-Bastantes. Moita xente que me quere moito e máis non é toda da familia.

Moita é de por aquí e sen ser de aquí do barrio, tamén.

-E a súa vida foi moi dura?

-Moi dura. Maltratada, porque cando nacín querían a un home e sempre me trataron mal, sempre. Eu tamén era un pouco fedello, pero sempre me trataron mal, ata agora, con 84 anos aínda. Era moi duro, era criar unha filla e logo non vela, non estar con ela.

-E cantos fillos tivo?

-Tiven unha filla, chamada Lucía.

-Bueno, pois aquí remata a miña entrevista. Moitas grazas pola súa atención e por contestarme a todas a preguntas. Adeus! Ata a próxima!

-De nada filliña. Chao! Adeus!

Aroa Pazó Misa, 5ºB

Entrevista á señora Dorita Dorita é unha muller loitadora que tivo que traballar dende os once anos mentres estudaba e aínda por riba criou a cinco fillos.

Entrevistadora (Sandra)- Bos días señora Dorita, que tal está?

Entrevistada (Dorita)- Bos días, eu ben, e ti?

Sandra- (Impacente) Bueno, que lle parece se comezamos?

Dorita- Cando queiras!

Sandra- Cantos anos tiña cando deixou a escola?

Dorita- Deixei a escola con catorce anos.

Sandra- Como foi a súa infancia?

Dorita- Difícil… aparte de ir á escola, limpaba a casa, ía pastar a vaca, apañar herba, levar productos caseiros para vender a Gondomar…

Sandra- Que cousas lle gustaba facer cando era nena?

Dorita- Gustábame xogar ao escondite, ao marrao, á pita, ao pateiro, ao fútbol, ao aro… , eu xogaba cos rapaces ao fútbol e era porteira, sempre gañabamos as mulleres e acórdome de que sempre verrabamos.

Sandra- Despois de deixar a escola, que fixo? Traballaba?

Dorita- Traballaba no campo, pero tamén aprendín a coser (de maneira que fun modista) e a cociñar.

Sandra- Cantos anos tiña cando casou?

Dorita- Tiña vinte anos.

Sandra- E o seu marido?

Dorita- El tamén tiña vinte, porque os dous nacemos o vintedous de xaneiro do corenta e catro.

Sandra- E cantos anos ten?

Dorita- Eu teño setenta e catro anos cumplidos.

Sandra- Traballaba fóra da casa?

Dorita- Despois de casar, para axudar ao meu home, traballei no campo.

Sandra- E despois de ter fillos?

Dorita- No campo. E cando xa eran máis grandes, fun traballar a Vigo, primero de asistenta do fogar durante nove anos e despois fun á lonxa do Berbés a traballar no peixe. Pero seguía traballando no campo Sandra- Como foi criar a cinco fillos?

Dorita- Crialos foi moi duro. Cando eran pequenos deixábaos cos avós e cando eran máis grandes viñan comigo ao campo e sentaban enriba dun saco.

Sandra- Con cantos anos tivo ao seu primeiro fillo?

Dorita- O primeiro tíveno con dezaoito anos.

Sandra- Moitas grazas polas súas respostas.

Dorita- Non hai por que dalas. Adeus, boa tarde.

Sandra- Boa tarde.

SANDRA PRIETO COUTO 5ºB

ENTREVISTA A DOLORES Esta é a miña avoa materna Dolores, coñecida por Lola. *Belén: Boas tardes, cal foi ó momento máis importante da súa vida? *Lola: Non teño un momento só. O nacemento dos meus seis fillos foron moi importantes, así como os doce netos. *Belén: Cal foi o acontecemento que máis a marcou? *Lola: Posiblemente cando a miña mestra fixo todo o posible para que estudiase unha carreira, pola miña intelixencia, pero non puido ser.

Daquela as mulleres non o tiñamos nada fácil, porque a sociedade dicía que tiñamos que ser amas de casa. *Belén: Vostede, como resumiría a súa vida? *Lola: Unha vida entregada á familia ó cen por cen e foi moi gratificante e con moitas recompensas. *Belén: Que cambiaría da súa vida? *Lola: Acompañaría ó meu marido cando emigrou a Suíza. *Belén: Moitas grazas por contarnos un pouco máis da súa vida. *Lola: De nada.

Belén Martínez 5ºA