U św. Jakuba [LIPIEC 2017]

Chrzty / śluby / pogrzeby

Dzieje Parafii

Do wspólnoty Kościoła zostali przyjęci;

św.

Brat Albert

1.06 - DOMINIK Michał Karłowski c. Łukasza i Joanny zd. Kromka TELEFON 122836373 www: parafiasanka.pl mail: ks_jarek@poczta.onet.pl

PARAFIA ŚW. JAKUBA APOSTOŁA

18.06 - KORNELIA Anna Woźniak c. Sławomira i Joanny zd. Marchewka 25.06 - IGOR Kuciel s. Michała i Anny zd. Łagan 1.07 - ZUZANNA Zofia Łukaszyk c. Pawła i Marty zd. Ryszka ***

u świętego

JAKUBA

str. 3

str. 5

str. 8

Parafia św. Jakuba Apostoła w Sance nr 5 2 lipca 2017

Boże Ciało

Panie Jezu Kochamy Cię ...

Sakrament małżeństwa zawarli; 1

1.06 - Malwina Gorczyca i Mateusz Szydełko Pan mój i Bóg mój Matko Oczekiwanego Macierzyństwa wspomagaj mamy w stanie błogosławionym

***

Odeszli do Domu Ojca; 5.06 - śp. Irena Janus zd. Kołacz 7.06 - śp. Antoni Bojda

Przeżyliśmy piękną Uroczystość Pierwszej Komunii Świętej. Oto nasza klasa III w całej okazałości. 12 Apostołów, którzy kochają Pana Jezusa. Od góry z lewej: Jagoda Smerek, Milenka Hrycaniuk, Sylwia Nawała, Milenka Radwańska, Martynka Lis, Mia Fuchs, Radosław Tomczyk, Wiktoria Tataruch, Julka Wyrwik, Oliwia Markowicz, Oliwia Łącka, Szymon Owca. Tych to dwunastu uczniów wybrał Pan Jezus, aby Go kochali z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił swoich. Kochane Dzieci nie zapomnijcie

o Jezusie nigdy. Bądźcie Jego szczególnymi apostołami. Przyjmujcie Go jak najczęściej do swojego serca. Niech Wasz przykład i gorliwość pociąga wszystkich domowników i kolegów i koleżanki, do miłowania Pana Jezusa. Przed nami wakacje. Czas odpoczynku, ale pamiętajcie, że nie ma wakacji od Pana Boga. Przeżywajcie je z Panem Bogiem. Podziwiajcie piękno świata, zachwycajcie się jego wspaniałością i dziękujcie Bogu za to wszystko. Pamiętajcie proszę, o codziennej modlitwie i niedzielnej Mszy św. ks. Proboszcz

Tradycyjnie z mikrofonem przed naszą Panią Sanecką

Na zakończenie naszych nabożeństw majowych, tak jak i w ubiegłym roku, uczciliśmy Naszą Matkę Bożą popisami artystycznymi. To nie był konkurs, aczkolwiek były nagrody, i było "jury". To było radosne śpiewanie, z potrzeby serca, dla Naszej Pani Saneckiej. Ale po kolei.

Najpierw odprawiliśmy Mszę św., i z Najświętszym Sakramentem, śpiewając litanię, obeszliśmy procesyjnie nasz kościół. Po nabożeństwie były śpiewy.

Jury w składzie: Julcia Wyrwik reprezentująca najmłodsze pokolenie, p. Miecia Tekieli - to średnie, i ja, pisząca te słowa - najstarsze.

Akompaniował na gitarze nasz Drogi Ks. Proboszcz. Na szczęście, w kościele zostało sporo ludzi, zatem miał kto bić brawo.

Rozpoczęła popisy p. Janina Hrycaniuk, w krakowskim stroju, śpiewając piękną, długą pieśń zaczynającą się od słów "Szła Panna z kościoła Jerozolimskiego, zginął Jej synaczek, nie spostrzegła tego"... Rzewna pieśń ujmująca całe życie Maryi kończyła się opisem boleści Matki u stóp krzyża na Golgocie.

Teraz maluchy: Jagódka Smerek i Alusia Skalny zaśpiewały Apel Jasnogórski - bez tremy; tremę miały mamy siedzące w pierwszej ławce. No i teraz niespodzianka: młoda mama, p. Paulina Wojtas, która sięgnęła po trudną pieśń "Maryjo śliczna Pani".

Mocny, czysty głos, a jaka Str. 2

niewymuszona naturalność!

A teraz kto? Niezastąpiona p. Danusia Krzanik, a w jej wykonaniu dwie pieśni "Bądź pozdrowiona", a potem "Matko Sanecka do serca Twego" - aranżacja znanej pieśni z własnym tekstem.

(Obiecanym Ks. Proboszczowi). Pani Basia Czornik

w krakowskim stroju wyśpiewała hymn "Ciebie Matko wychwalamy" - na melodię znanej pieśni "Ciebie Boże wychwalamy". Oj, trzeba było się natrudzić nad zmianą tekstu, nad rymami, ale udało się pięknie! Nasza Schola zaśpiewała kilka pieśni, które zdążyliśmy już pokochać: "To Twoja Matka, siedzi przy tobie, ociera łzy i tuli cię", "Matko w złotej koronie", "Tobie Ave Maryja", "Matko, Tyś najpiękniejsza"... W tych pieśniach Nasza Matka jest

rozumiejącą, wierną, śpieszącą z pomocą. No i solo Julci Wyrwik - pięknie! Na koniec popis dały dwie przeurocze panienki - ze Scholi Kornelia i Monika, śpiewając "Święta Dziewico, Matki Skarbnico, bramo do Nieba, prowadź nas Maryjo" - czysto, głośno, pewnie, a z jakim zaangażowaniem!

Jury było pod wrażeniem włożonej pracy, autentycznego wzruszenia, śpiewania ze wzrokiem utkwionym w oblicze Naszej Pani.

I jakże tu dzielić miejsca, skoro każde wykonanie miało swoje atuty? Tyle przygotowań?

A te próby w domu?

Zatem wszystkie występy zasługiwały na brawa i na nagrody.

Bo nie chodzi o rywalizację, o miejsca, ale o radość z zaśpiewania dla Naszej Pani. Za odwagę, za poważne potraktowanie apelu Ks. Proboszcza rozdano nagrody. Starsze wykonawczynie otrzymały Pisma św. (z dużymi literami), a wszystkie pozostałe uczestniczki - filmy, książki, płyty. Jak zawsze, nasz Ks. Proboszcz postarał się o piękne nagrody, a było ich tak dużo, że uhonorowano nie tylko wykonawczynie, ale i wszystkich widzów.

Na koniec apel. Panowie! Więcej odwagi, bo was słaba płeć w majowym śpiewaniu zostawiła daleko w tyle! A przecież tylu z was Bóg wywianował w piękne głosy!

W.S.

Str. 11

U ŚW. JAKUBA

W sobotnie letnie popołudnie 24 czerwca boisko Szkoły Podstawowej w Sance zaroiło się od tłumu dzieci w różnym wieku.

Wraz z nimi przybyli rodzice, dziadkowie i całe rodziny. Rozpoczęła się kolejna już Parafiada, a wraz z nią występy taneczne, konkursy i zawody sportowe oraz mnóstwo atrakcji dla dużych i małych.

Uroczystość rozpoczęła się o godz. 14:00 w obecności Burmistrza Gminy Krzeszowice pana Wacława Gregorczyka oraz radnego Rady Powiatu pana Jerzego Wnęka a także sołtysa Sanki p. Bolesława Kuciela, dyrektora Ośrodka Rehabilitacji Narządów Ruchu pana Andrzeja Osiniaka i przewodniczącego Rady Rodziców p. Tomasza Kołodzieja. Na rozpoczęcie swój układ taneczny zaprezentowały przedszkolaki.

Grupa maluchów odtańczyła „krakowiaczka” a starsze dzieci zaprezentowały kujawiaka. Na koniec występu dzieci wspólnie zaśpiewały piosenkę dla taty i mamy – bo przecież dzień wcześniej obchodziliśmy Dzień Ojca!

Następnie uczniowie klas 4-6 zatańczyli uroczystego poloneza.

Wszyscy świetnie poradzili sobie ze stresem i skomplikowanym układem, więc występ był gorąco oklaskiwany.

Kolejnym tańcem był „Zbójnicki” w wykonaniu uczniów klasy I. Nie tylko był wytańczony ale też „wyśpiewany” na góralską nutę.

Klasa II zaprezentowała krakowiaka a klasa III kujawiaka. Na zakończenie części tanecznej starsi uczniowie zatańczyli jeszcze „Szkocką Polkę” oraz „Taniec Francuski”. Wszyscy uczniowie z dużym zaangażowaniem uczestniczyli w próbach i przygotowaniach a sam występ dał im wiele radości i powodów do zadowolenia. Następnie nadszedł czas na zabawę - Sołtys z Radą Sołecką i Ochotniczą Strażą Pożarną zagwarantował kilka godzin szaleństwa na dmuchanym zamku, lody i kiełbaski oraz pokazy strażackie. Nauczyciele przeprowadzali konkursy

Parafiada

sprawnościowe i wiedzowe w których wszyscy uczestnicy otrzymywali drobne upominki (artykuły sportowe, książeczki, zabawki różnego typu). Na poszczególnych stanowiskach trzeba było skakać na skakance, przelewać wodę z miski do miski samymi rękami, rzucać piłeczkami do celu, rozwiązywać zadania matematyczne i wykazać się znajomością j. angielskiego. Najbardziej wytrwali – po zebraniu odpowiedniej ilości punktów mieli szansę na wygranie nagród ufundowanych przez Radę Rodziców.

W międzyczasie można było zjeść pyszne ciasta upieczone przez rodziców oraz wzmocnić się ciepłymi i zimnymi napojami. Serwowano również lody gałkowe, które dzięki niewygórowanej cenie cieszyły się dużym powodzeniem.

W trakcie Parafiady rozstrzygnięty został Konkurs Fotograficzny zaplanowany w ramach projektu „Cudze chwalicie – swego nie znacie”. I miejsce i nagrodę w postaci rodzinnej sesji zdjęciowej ufundowanej przez naszego szkolnego fotografa zdobył Robert Poznański.

Kiedy dzieci ukończyły wszystkie konkursy w poszczególnych dyscyplinach, nadszedł czas na podsumowanie. Przyznane zostały nagrody w trzech kategoriach wiekowych – przedszkolaki, klasy 0 – III oraz IV – VI. Nagrodami były strategiczne gry planszowe na które środki przeznaczyła Rada Rodziców a także artykuły sportowe.

Rada Rodziców ze swoich środków opłaciła także dodatkową atrakcję – pana który chodząc na szczudłach wyczarowywał wielkie bańki mydlane a później tworzył niesamowite figury z baloników – oczywiście każdemu na życzenie ;).

Część przeznaczona dla dzieci zakończyła się ok. godz. 18:30.

Wtedy też wystąpił zespół „Frywałdzianki”, który tradycyjnie już zawsze prezentuje swój reper-

tuar na wspólnych uroczystościach. I tym razem w towarzystwie harmonii oraz kontrabasu panie z KGW wyśpiewały bardziej lub mniej znane piosenki ludowe i biesiadne z naszego regionu.

W końcu nadszedł czas na zabawę dla dorosłych. Dochód z imprezy przeznaczony będzie na stworzenie planu rozbudowy szkoły o dużą salę gimnastyczną. Od 19:00 przy dźwiękach bardzo zróżnicowanego repertuaru prawie do świtu bawiło się około 300 osób. Nie obyło się bez emocji gdyż wszyscy którzy wykupili „cegiełki” na rzecz rozbudowy brali udział w losowaniu nagród ufundowanych przez księdza proboszcza Jarosława Żmiję i firmę „Nice Bis Outlet „ z Alwerni. Dwanaście osób otrzymało różnorodny sprzęt AGD – odkurzacze, robot kuchenny, grill elektryczny, patelnie, czajniki itp. Wylosowano także nagrody pocieszenia czyli podkoszulki z napisem „Parafiada Sanka 2017” wykonane i częściowo sponsorowane przez Darka Kocota z firmy Plan B. Oczywiście, zabezpieczona była także strona gastronomiczna. Rodzice obsługiwali grilla serwowali pyszną grochówkę wojskową ugotowaną przez panie ze szkolnej kuchni, sprzedawali ciasta i wszelkiego rodzaju napoje dla spragnionych i pilnowali, aby wszyscy dobrze się bawili.

Organizacja Parafiady po raz kolejny pokazała, że wspólnie możemy bardzo wiele zrobić na rzecz naszej społeczności.

Dlatego bardzo serdecznie dziękuję wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do sukcesu tego wydarzenia. Dziękuję Radzie Rodziców i wszystkim rodzicom tak chętnie pomagającym przy tym wydarzeniu, nauczycielom i pracownikom szkoły, panu Sołtysowi i Radzie Sołeckiej, księdzu proboszczowi i wszystkim, których praca przyczyniła się do zorganizowania tak wspaniałego Pikniku Rodzinnego. K.M.

Potrafił to uczynić Św. Brat Albert. On zostawił wszystko i poszedł służyć Jezusowi, którego widział w pokiereszowanych, pooranych biedą i bezdomnością twarzach ubogich. Żył w innych czasach, ale świadectwo jego dzieła jest aktualne i dzisiaj. I my, darmo obdarowani miłością Zbawiciela, jesteśmy zobowiązani do tego, by dzielić się miłością z innymi, zwłaszcza potrzebującymi, ubogimi materialnie i duchowo.

Na koniec homilii Ks. Kardynał prosił, by modlić się o nowe powołania do zgromadzeń albertyńskich.

W czasie uroczystej Mszy św., przepisane liturgią modlitwy przeplata piękny śpiew chórów. Nabożeństwo kończy pieśń "Boże coś Polskę", potem odbywa się

Str. 10

indywidualne uczczenie relikwii świętego. I to już koniec uroczystości.

To była piękna, podniosła uroczystość. Wzruszająca.

Wymagała tylu przygotowań, tylu prób. Tak pięknie śpiewały chóry, zwłaszcza chór albertyński. A po nabożeństwie, wszyscy uczestnicy zostali zaproszeni na poczęstunek.

Ileż pracy wymagało przygo-

towanie tej uroczystości! A my, bracia i siostry z malutkiej Sanki, czuliśmy się ogromnie uhonorowani, zaszczyceni, wyróżnieni tym, że nas powitano, że czekały na nas tak godne miejsca.

Wracając, obiecaliśmy sobie, że na przyszły rok, 17 czerwca też pojedziemy do

Str. 3

U ŚW. JAKUBA

Z Najświętszym Sakramentem po drogach Frywałdu,

Boże Cało 2017

Sanktuarium, do grobu tego wielkiego świętego. Tam, w Krakowie za to wszystko podziękowaliśmy serdecznie Wielebnym Siostrom, dziękujemy i teraz. Dziękujemy Ks. Proboszczowi i Ks. Krzysztofowi, bo spadła na nas cząstka szacunku, jakim w krakowskim kościele cieszą się nasi Kapłani.

Zdradzimy na koniec, że koledzy naszego Ks. Proboszcza pytali - Pięknie wyglądacie!

Skąd jesteście?

A my odpowiadamy Od Księdza Jarosława! W.S.

Piękne jest święto Bożego Ciała. Jezus Chrystus dobrowolny więzień wszystkich tabernakulów świata odbiera w tym dniu cześć.

Cały lud boży w procesjach parafialnych poświadcza, iż wierzy, że w tym bielutkim, kruchym opłatku, który kapłan tak troskliwie i zawsze z wielką pokorą podnosi do góry, jest cząstka Bożego Ciała, a w kielichu - w winie rozcieńczonym wodą - krew

Jezusowa. Przeistoczenie to najważniejszy moment Mszy Świętej. Jego istotę zaczęto podważać w czasie reformacji, dowodząc, że to przemiana wyłącznie symboliczna. My wierzymy, że jest prawdziwa, rzeczywista, choć dla oka zakryta. Nawet dla tych, którzy stojąc przed tabernakulum wątpią, ono skrywa Ciało Chrystusa. Że tak jest, świadczą Cuda Eucharystyczne, które utoro-

Jest coś wzruszającego w tym, jak w ten czerwcowy dzień ze wszystkich stron nadciągają wierni do miejsca rozpoczęcia procesji. Zebraliśmy się pod kapliczką we Frywałdzie, bowiem w tym roku procesji doczekała się najbardziej odległa od kościoła część parafii - koniec Frywałdu, okolice Kopców.

Pogoda wspaniała, słonecznie, a nie za gorąco. I bardzo, bardzo dużo ludzi, w większości młodych rodzin z dziećmi. Tak "na oko", to mamy w parafii bardzo dużo dzieciaków - przybywa nas, a jakie są ładne, jakie zadbane! Święto rozpoczynamy od Mszy św. odprawionej w kapliczce, w dwóch intencjach: dzieci z IV klasy, które Pierwszą Komunię św.

przyjęły w ubiegłym roku i o umiłowanie Najświętszego Sakramentu. Oprawa muzyczna nabożeństwa to uzupełniające się dzieło p. organisty i zespołu "Frywałdzianki". W liturgię włączają się dzieci - czytają Słowo Boże, modlitwy wiernych. "Po wykonaniu zadania" wracają na swoje miejsca z triumfującym uśmiechem i dumą, że się udało, że się nie pomyliły. Psalm responsoryjny wyśpiewały Hania i Wiktoria.

Kazanie, jakie wygłosił Ks. Proboszcz, stojąc za ambonką na stopniach kapliczki, było bardzo poważne, pełne nie tylko pobożnej treści, ale i serdecznej, duszpasterskiej troski. Ks. Proboszcz starał się nam uzmysłowić, że świę-

wały drogę dla święta Bożego Ciała, jak i te, które przez wieki się co jakiś czas się dzieją; także ostatnio i w naszym kraju - w Sokółce, w Legnicy... Przez tyle wieków, w różnych częściach świata, Pan Jezus pokazuje, że tak jest - krwawiące hostie to fenomen, którego nauka nie umie wyjaśnić. Nie trzeba my wierzymy. Tyle tytułem wstępu, a teraz sprawozdanie z naszej uroczystości.

to Bożego Ciała to przyjście Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie do każdego z nas. Jezus przychodzi, i pyta, jaka jest nasza wiara.

Bo owszem, dzisiaj jest nas dużo, w święta też, ale w zwykłe niedziele już dużo mniej. Jest tyle powodów, by nie iść do kościoła, tyle wymówek... A z miłością do Boga trzeba się śpieszyć, póki On czeka i daje nam na to czas, a nie odkładać na starość. Trzeba spożywać Jego Ciało, posilać się, by dźwigać się z upadków. Tym słowom o spożywaniu Jego Ciała przeciwstawiali się Żydzi, mówili, że bluźni, za te słowa Go ukrzyżowali.

Dzisiaj też jest wielu takich, którzy nie przystępują do Komunii św. bo nie wierzą w jej moc. Ciało Pańskie jest im niepotrzebne, bo im się dobrze wiedzie, żyją w dobrobycie, a co gorsza - sądzą, że sami do tego doszli. A wiara to danie pierwszeństwa Bogu, to docenienie Jego pomocy, także - ograniczenia i wyrzuty sumienia. Czy na pewno łatwiej żyć bez Boga?

W dostatnio żyjącej Szwajcarii co 5-ty obywatel popełnia samobójstwo, bo żyjąc bez Boga, zagubił sens życia. Tak - Bóg nam dał wolną wolę, możemy Go kochać, a możemy odrzucić. On nie narzuca swojej obecności, tyl-

Po zakończeniu Mszy św. ruszyliśmy na procesję.

Porządek jak zwykle: idą ministranci z krzyżem, Bractwo św. Jakuba Apostoła i Jana Pawła II ze swoją chorągwią, strażacy ze swoim sztandarem, dzieci pierwszokomunijne, z których cztery dziewuszki w bieli niosą mały feretron - z jednej strony Nasza Pani Sanecka, z drugiej "nasz" św. Jakub, za feretronem maszeruje krakowianka Str. 4

ko czeka, do samego końca naszych dni. Bóg chce, byśmy Go szukali, wyciągali do Niego rękę, mimo swoich upadków, a nawet, właśnie wtedy najbardziej. Czeka w tabernakulum, milcząco i cierpliwie. Żywy i prawdziwy. Prośmy o dar wzmacniania naszej wiary, byśmy jej nie utracili przez pychę, lenistwo i inne błahe powody. On pyta: Wierzysz we mnie? Kochasz mnie? Ja dla ciebie umarłem, dla ciebie zmartwychwstałem, na ciebie patrzę i na ciebie czekam...

Na koniec kazania, Ks. Proboszcz podzielił się swoimi spostrzeżeniami - mało dzieci przychodzi do kościoła,

dźwigająca poduszeczkę z koroną, za nią dziewczęta z pięknym feretronem Najświętszej Maryi Panny, ubranej w piękny welon, tonącej w powodzi kwiatów, potem krakowianki z Koła Gospodyń Wiejskich w Sance, niosące feretron z wizerunkiem św. Jana Pawła II, za nimi idą Frywałdzianki z feretronem Matki Bożej Różańcowej z Dzieciątkiem -replikę obrazu MB z kapliczki,

a jeszcze mniej młodzieży.

Dlaczego? Bo rodzice nie potrafią, a może nie chcą przekazać im wiary. W tym miejscu Ks. Proboszcz we wzruszających słowach dał świadectwo wiary swoich rodziców, którzy nauczyli go Boga kochać. Zaapelował też do serc parafian, by nie marnowali daru koronacji Cudownego Obrazu Naszej Pani Saneckiej, by zrozumieli czym są cudowne uzdrowienia i dary nowego życia w bezdzietnych dotąd rodzinach. To wszystko dzieje się "po coś"! Chciejmy zrozumieć, że te wydarzenia po 400 latach istnienia Cudownego Obrazu Naszej Pani Saneckiej, coś znaczą dla naszego pokolenia!

potem małe chłopczyki z dzwoneczkami, w strojach krakowskich i w komeżkach, pod opieką tatusiów (idą i dzwonią, robiąc zawody, który głośniej dzwoni), za nimi dwa bardzo długie rzędy dziewczynek w krakowskich strojach, sypiących kwiatki przed Najświętszym Sakramentem. Ten drogi skarb niesie troskliwie w dłoniach otulonych welonem nasz Ks. Proboszcz, idąc pod baldachimem dźwiganym przez strażaków w galowych mundurach. Drogę Najświętszemu Sakramentowi

Str. 9

U ŚW. JAKUBA

Uroczystość rozpoczyna się medytacją poświęconą św. Bratu Albertowi, którą oglądają nie tylko zgromadzeni, ale i Ks. Kardynał Stanisław wraz z Ks. Biskupem Janem. Medytacja wygląda tak: najpierw narrator - brat Albertyn czyta jedno z błogosławieństw Jezusa Chrystusa, poczem przed drugim mikrofonem staje siostra lub brat ze zgromadzenia albertyńskiego, czy też ktoś z mieszkańców domów albertyńskich, i każdy z nich wygłasza piękne rozmyślania i modlitwę, trzymając w wyciągniętej ręce wielki kawałek chleba, potem podchodzi do ramy z pustym kształtem i wkłada tam ów kawałek chleba. Stojący z boku chórek sióstr albertynek śpiewa refren hymnu "Magnificat". I tak się dzieje 8 razy. U końca medytacji, z tych "chlebowych puzzli" tworzy się obraz "Ecce Homo".

Na chórze rozmościły się chóry sióstr albertynek i zespół górali pienińskich z Tylmanowej, w nowotarskiej gminie Ochotnica. Są także kamery TV Trwam, bo uroczystość jest transmitowana. Wchodzi procesja: bracia albertyni ze świecami, kadzidłem, krzyżem, ewnageliarzem niesionym w górze, bardzo dużo kapłanów, w tym nasz Ks. Proboszcz, i Ks. Krzysztof, Ks. bp J. Zając, Ks. Kardynał Dziwisz, kapłani i znów bracia zakonni św. Alberta. Ks. Proboszcz siada tuż przed nami, bowiem dwie ławki przed nami zapełniają księża

z jego roku. Roku, któremu w czasie studiów w Seminarium patronował Brat Albert, wówczas błogosławiony. No i tak; Ks. Jarosław śpiewa, modli się, a z tyłu ma

za sobą rząd pielgrzymich lasek swoich braci Jakubowych... Piękny obrazek!

O 17.00 rozpoczyna się Msza św.. Siostra Generalna Zgromadzenia Sióstr Albertynek wita J Em Ks. Kardynała i J E Ks. Biskupa Jana, wszystkich kapłanów oraz wszystkich zebranych czcicieli św. Brata Alberta, także Bractwo św. Jakuba Apostoła

i św. Jana Pawła II. Ks. Kardynałowi dziękuje za to, że był nie tylko świadkiem, ale i wielkim wsparciem w procesie kanonizacyjnym Brata Alberta, a zawsze - wielką podporą dla Zgromadzenia, tak w "czasach rzymskich, jak i krakowskich". Potem Siostra Generalna przywołuje opinię, że "Święci rodzą świętych", przypominając,

że Brat Albert kierował się w swoim życiu duchowością franciszkańską i karmelitańską, czerpiąc z myśli i pobożności św. Franciszka i św.

Jana od Krzyża.

W homilii Ks. Kardynał pięknie opisuje postać świętego, który jest przykładem, jak poważnie, dosłownie potraktowane Słowo Boże, potrafi uformować człowieka. Zaczynając swoją posługę ubogim nie miał nic ani ludzi, ani funduszy, ani choćby zalążka jakiejś instytucji wspomagającej. Nic, tylko swoje serce, ręce i chromą nogę, a stworzył dzieło, które żyje do dziś. Nie miał wpływu na politykę ani na polityków, w warunkach ówczesnego systemu uczynił tyle, ile mógł uczynić dla ludzi marginesu.

Charyzmat, który z niego emanował intrygował i zachęcał innych, doprowadzając do ubogacenia Kościoła o dwa zgromadzenia albertyńskie. Ks. Kardynał rozważył także usłyszaną wcześniej ewangeliczną opowieść o bogatym, prawym młodzieńcu, który chce iść za Jezusem, ale nie potrafi spełnić warunku, jaki mu Jezus stawia: pozbądź się swojego majątku, wszystkiego, co cię dotąd cieszyło.

wa organaria. Był to drewniany budynek na podmurówce, w którym po prawej stronie znajdowało się mieszRuiny dworu w którym była pierwsza szkoła kanie dla organisty, a po drugiej duża Pierwszą szkołę dla miejscoizba służąca za szkołę parawych dzieci zorganizowano fialną. Nie wiadomo, czego na terenie parafii, gdyż gmina dokładnie wówczas uczono nieliczna i uboga nie była i jak często odbywała się nawstanie wystawić budynku uka, gdyż również dzieci szkolnego. Dzieci więc uczyły się czytać już w domu, uczył, również zimową porą, już to w sąsiednich szkołach. organista. Sytuacja taka istTen stan trwał do 1905 niała już z pewnością w 1865 roku. roku, kiedy to powstała noSzkoła w Sance powstała

z inicjatywy dziedzica Gustawa Miguły w 1906 roku. Salę szkolną wynajęto od dworu pod nr 62. Pierwszy nauczyciel, Józef Kukulski, który miał swoje mieszkanie na terenie organistówki, rozpoczął pracę 1 lutego 1906 roku. Dzieci zaczęły się uczyć 22 lutego 1906 roku.

Murowana szkoła w Sance została oddana do użytku 1 września 1911 roku. Była to szkoła jednoklasowa.

Frywałd także posiadał szkołę, gdzie pierwszy rok nauki rozpoczął się 17 września 1908 roku. Ostatnia notatka, dotycząca miejscowego szkolnictwa informuje, że budynek szkolny we Frywałdzie miał być oddany do użytku do końca czerwca 1912 roku. Alina Polak

ODPUST KU CZCI ŚW. BRATA ALBERTA W SANKTURAIUM ECCE HOMO W KRAKOWIE

Od 25 grudnia 2016 do 25 grudnia 2017 trwa w Kościele Rok św. Brata Alberta. 100 lat minęło od śmierci świętego, który odszedł do Boga w Boże Narodzenie 1916r.. Z tej okazji zaplanowanych zostało wiele wydarzeń przypominających życie i działalność krakowskiego apostoła ubogich. Na dzień 17 czerwca przypadło wspomnienie świętego; wspomnienie uroczystego dopełnienia jego chrztu, z tej też racji odpust w Sanktuarium Ecce Homo w Krakowie, którym opiekują się siostry Str. 8

Albertynki. W sanktuarium od 1978r. znajduje się oryginalny obraz "Ecce Homo" namalowany przez Adama Chmielowskiego - świętego Brata Alberta. Mszy św. odpustowej przewodniczył i homilię wygłosił J Em Ks. Kardynał Stanisław Dziwisz.

Uczestnictwu w nabożeństwie towarzyszyła możliwość uzyskania odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami. Na tę uroczystość otrzymaliśmy zaproszenie; pojechaliśmy w 16 osób, z obu Bractw. Oto relacja z tych przeżyć.

Po przyjeździe, przywdzianiu szat brackich, maszerujemy alejkami wśród klombów i budynków pięknie utrzymanego, dużego kompleksu. Wchodzimy po stromych schodach do kościoła i widzimy, że oprócz dużej liczby sióstr i braci ze Zgro-

madzenia Albertyńskiego jesteśmy "jedynymi umundurowanymi", dlatego nasze wejście budzi zainteresowanie obecnych. Miłe zaskoczenie: mamy zarezerwowane miejsca, i to na samym przedzie, na wprost ołtarza.

Możemy wygodnie uklęknąć, powitać Boga, świętego Brata Alberta, obejrzeć wnętrze kościoła, a przede wszystkim - wpatrzeć się w obraz "Ecce Homo". Obraz umieszczony jest wysoko nad tabernakulum. Przed ołtarzem stoi ossarium - relikwiarz św.

Brata Alberta w powodzi czerwonych róż, przed nim zapalona świeca. Zauważamy przygotowaną dekorację wysoką ramę, w środku pusty kształt. Obok - duży obraz świętego, w habicie, z kosturem, taki, jak w naszej gazetce.

Str. 5

U ŚW. JAKUBA

wyścielają rozsypane kwiatuszki, dym z kadzidła kołysanego przez ministrantów i blask świec, niesionych przez siostry z Bractwa Niepokalanego Poczęcia NMP. Monstrancja piękna - odnowiona, pięknie zdobiona z daru dzieci pierwszokomunijnych. Jakże wspaniałą asystę ma Najświętszy Sakrament!

Cztery ołtarze - u rodziny p.p. Bojdy Anny i Krowiaków, u rodziny p. Sojów wspartych pomocą sąsiadów z Kopców, u rodziny p.p.

Bodek i Kołaczów i ostatni ołtarz - Koła Gospodyń Wiejskich z Frywałdu. Ołtarzy nie opisuję, bo uwieczniłam je na zdjęciu. Były pięk-

ne, kosztowały dużo pracy.

I przy każdym stoliczek z poczęstunkiem, z którego na wyprzódki korzystają dzieciaki.

Psalm responsoryjny przy każdym ołtarzu śpiewa Natalka Jamrozik, a czytane Ewangelie, są autorstwa czterech Ewangelistów.

Przy każdym śpiewamy Suplikacje, poczem idziemy dalej.

Przy ostatnim ołtarzu śpiewamy "Ciebie Boga wysławiamy", a potem Ks. Proboszcz dziękuje wszystkim za udział w procesji, doceniając wysiłek wszystkich wykonawców.

Rozchodzimy się łamiąc gałązki brzóz, które stanowiły dekorację ołtarzy. Zawieszone nad drzwiami wejściowy-

mi, w gankach, będą strzec naszego domu przez cały rok, do następnego święta Bożego Ciała.

To piękny i dobry zwyczaj, że procesyjnie idziemy z Najświętszym Sakramentem do wszystkich zakątków naszej parafii.

W czasach mojego dzieciństwa, procesja szła tylko wokół kościoła, a ołtarze były w przysadzistych kapliczkach pomalowanych białą lub siwą farbą, stojących w czterech narożach kościelnego muru. Dzisiaj Najświętszy Sakrament idzie po naszych drogach, a błogosławieństwo, jakiego Ks. Proboszcz Nim hojnie udziela przy każdym ołtarzu, spoczywa na nas, i na naszych domach. I za te dary dzisiejszego święta z całego serca Bogu dziękujmy. W.S.

Dzieje Parafii Sanka 1795 - 1918 Cmentarz Następnym miejscem kultu, wyłączonym z użytku świeckiego na terenie parafii, był cmentarz. Do dnia dzisiejszego znajduje się on tuż obok kościoła.

W XVII i XVIII wieku kilkakrotnie naprawiane było ogrodzenie cmentarne i bramy. Nowe ogrodzenie z drewna wykonano przed 1783 roku. Miało ono duże bramy opatrzone mocnymi zamknięciami. W południowej części cmentarza wybudowano kostnicę. W krypcie znajdującej się pod prezbiterium kościoła grzebano duchownych, a w drugiej osoby świeckie, najprawdopodobniej dziedziców wsi.

Kronika Parafialna informuje, że następny remont cmenta-

rza miał miejsce w 1863 roku. Została wówczas wystawiona przy kościele nowa kostnica. Wyreperowano także mury wokół cmentarza i pokryto je nowym gontem.

W 1864 roku stanął na cmentarzu nowy krzyż dębowy, a drewno ówczesny proboszcz otrzymał z lasów Hrabstwa Tęczyńskiego.

13 listopada 1887 roku proboszcz sanecki pisał do swoich przełożonych o konieczności poszerzenia cmentarza.

W latach 90 tych XIX wieku cmentarz grzebalny został powiększony

od strony zachodniej o 360 sążni kwadratowych, które pochodziły z gruntu plebańskiego. Dziedzic Sanki Gustaw Miguła natomiast, w zamian za przypadającą ratę odstąpił 528 sążni kwadratowych z gruntów dworskich od strony wschodniej.

W tym okresie odremontowano także cmentarną bramę główną.

Duszpasterstwo Jak w każdej parafii, tak i w Sance duszpasterstwo prowadzili proboszczowie. Prawo prezenty, przedstawiania kandydata na urząd kościelny, przysługiwało dziedzicom wsi z tytułu ich uposażenia. Na podstawie dostępnych materiałów można odtworzyć dane kolejnych proboszczów parafii saneckiej i daty ich urzędowania. Oto ich wykaz:

1 2

Imię i nazwisko Laurentius Sitowski Paweł Kroczymski

Lata pracy 1776-1798 1799-5.08.1822

3 5

Tomasz Heczko Grzegorz Ligiziński

administrator z sąsiedniej parafii z Zalasu 31.08.1824-1829

6 7 8 9 10 11

Wojciech Jakubowski Ignacy Orzechowski Ignacy Wojs Wojciech Łapiński Jan Gwoździewicz Józef Bieniek

1829-1851 1851 - 1868 1868 - 1887 1889 - 8.04. 1895 02.1896 - 1899 26.7.1899 - 13.03. 1919

W w/w okresie najdłużej ca się w aktach Archiwum swoje urzędy sprawowało Kurii w Krakowie, świadczy trzech księży: ks. Paweł o dużej trosce o parafię saKroczymski (23 lata), ks. necką (odprowadzał spraIgnacy Wojs (ponad 20 lat) wozdania finansowe, zabiegał oraz ks. Józef Bieniek o pilne poszerzenie cmentarza, prosił o zmianę termi(niespełna 20 lat). nów odpustu w Sance tak, Dokumenty parafialne by wierni mogli w nim z okresu urzędowania prouczestniczyć, nie zaniedbując boszcza Pawła Kroczymskieprac polowych, odprawiał go są bardzo rekolekcję skąpe. Ksiądz w sąsiednich ten oraz jego Najdłużej swoje urzędy sprawowało trzech parafiach, odczterech naksięży: ks. Paweł Kroczymski (23 lata), prowadzał stępców zarząks. Ignacy Wojs (ponad 20 lat) oraz kopie metryk). dzali parafią ks. Józef Bieniek (niespełna 20 lat) Jednakże sanecką przez w tych samych 69 lat. W tym dokumentach okresie zostało zapisanych jest też pismo, podpisane zaledwie 17 stron kroniki przez wójta Sanki Stanisława parafialnej.

Gąsiora z prośbą o usunięcie Ksiądz Ignacy Wojs zapisał Ignacego Wojsa ze sprawow kronice parafialnej strony wanego przezeń urzędu, od 66 do 93. Dokument ten gdyż jego postępowanie zyskał skórzaną oprawę uwłacza w wysokim stopniu w 1887 roku, o czym osobigodności kapłańskiej i zaście ksiądz Wojs poinformomiast nauki moralnej zgorwał na okładce kroniki. Był szenie szerzy (…), jest on to prawdopodobnie sprawny gwałtownego usposobienia zarządca. Jego koresponden(….), bije pięścią po głowie cja z przełożonymi, znajdujądorosłych (….), przezywa Str. 6

Str. 7

U ŚW. JAKUBA

ludzi podczas kazania czarownicami, małpami i parszywymi owcami.

Ksiądz proboszcz Józef Bieniek jest autorem trzydziestu stron kroniki parafialnej i zasługuje na uwagę ze względu na wyjątkową różnorodność zapisywanych spraw. W porównaniu do swoich poprzedników, stosunkowo mało miejsca poświęcał bieżącym sprawom parafii, pracom renowacyjnym i zmianom stanu inwentarza kościelnego. Opisywał natomiast nadchodzące pory roku, załamania pogody, powodzie, zamiecie śnieżne i obfite burze. Przewidywał wpływ tych zjawisk na pracę rolników i żniwa. Na bieżąco odnotowywał ważne dla Kościoła na świecie wydarzenia: jubileusz 50 - lecia ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu NMP, śmierć papieża Leona XIII, powołanie na jego miejsce Piusa X i kolejnego papieża Benedykta XV.

okresie proboszczem saneckim, dla którego kronika parafialna nie służyła tylko upamiętnianiu lokalnych spraw małej parafii, ale stanowiła miejsce dla opisania wydarzeń wagi światowej.

Życie parafialne Zapisał także swoje przemyślenia tego, co działo się Źródła z lat 1795-1918 prze1600 lat temu, przez trzy kazują bardzo niewiele inforpierwsze wieki istnienia macji dotyczących codzienchrześcijaństwa. Okres urzęnego życia parafialnego. Nie dowania ks. Józefa Bieńka, wiadomo, jak często i w japrzypadający na pierwsze kich porach odprawiano nadwadzieścia lat XX wieku to bożeństwa. Z danych zawartakże burzliwy okres w dzietych w księgach parafialnych jach historii politycznej Euwiemy, że jak w każdej pararopy. Proboszcz ten wspofii, tak i w Sance, duchowni minał wydarzenia z 1905 udzielali chrztów, ślubów i roku w Królestwie Polskim odprawiali pogrzeby. po wprowadzeniu tam stanu W 1888 roku stolica apowojennego: (…) stan oblężestolska pozwoliła przenieść nia, wichrzą socjaliści i Żydzi. uroczystość patrona parafii Stąd różne morderstwa, raśw. Jakuba na niedzielę, dla bunki, niszczenie mostów podniesienia znaczenia pakolejowych, nędza nie do trona tutejszej parafii i dla opisania, zdaje się, że koniec większej wygody wiernych. świata się zbliża,(…) wszęZgoda ta była odpowiedzią dzie nienawiść, niezadowolena list proboszcza Ignacego nie, kradzieże majątku puWojsa, który prosił swoich blicznego, saprzełożonych o mobójstwa. przeniesienie Odnotował Dokument ten zyskał skórzaną terminu odpustu fakt zamordooprawę w 1887 roku, o czym na najbliższą niewania w dzielę, wypadająosobiście ksiądz Wojs czerwcu 1914 cą po 25 lipca poinformował na okładce roku następcy każdego roku, tronu habsburkroniki. czyli po święcie skiego i jego św. Jakuba. Prożony, które to boszcz argumenwydarzenia zapoczątkowały I tował: Na przestrzeni trzech wojnę światową. Zapisał kilometrów znajdują się trzy śmierć Franciszka Józefa I w parafie Rybna, Sanka i Zalas, 1916 roku, jak też zastrzelew których odpusty wypadają nie namiestnika Galicji hradzień po dniu (….) w czas biego Andrzeja Potockiego, pilnego żniwa i zbiorów. Zapochowanego w Krzeszowileżało mu, by wiernych w tej cach. Proboszcz Józef Biepobożności nadal utrzymać, niek zmarł 13 marca 1919 a bez większego uszczerbku roku. Zdążył jeszcze zapisać, w pracach rolnych. że: Dnia 1 listopada 1918 roku ogłoszono Polskę nieKronika parafialna dwukrotpodległą, wolną, złączoną, nie wspomina sakrament lecz I rząd socjalistyczny. Był bierzmowania wiernych. 27 jedynym w ponad stuletnim sierpnia 1896 roku podczas

wizyty kanonicznej biskupa Jana Kniazia do tego sakramentu przystąpiło 75 osób.

2 września 1904 roku bierzmowano już 129 osób.

Od 28 lipca 1895 roku działało na terenie parafii Bractwo Wstrzemięźliwości i początkowo miało 62 członków. W następnym roku, po rekolekcjach prowadzonych przez OO. Jezuitów, do tegoż Bractwa przystąpili niemalże wszyscy parafianie. 24 lipca 1896 roku na mocy dekretu, wydanego przez OO Dominikanów w Krakowie, zaprowadzono w Sance Stowarzyszenie Różańca Żywego, a 28 lipca 1896 roku dekretem OO. Jezuitów z Krakowa rozpoczęło działalność Apostolstwo modlitwy Serca Pana Jezusa.

Musiało też istnieć Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP, gdyż zakupiło ono w 1900 roku szafę na bieliznę.

15 września 1895 roku zaprowadzono kanonicznie stacje drogi krzyżowej.

Kronika parafialna