Στο μονοπάτι Ε4

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ ΔΡΑΣΗ ΙΙ «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ Ε4 ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ» ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΧΑΝΙΩΝ

ΜΑΙΟΣ 1999

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ & ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ

Σειρά 1η : Καλιτσάκης Μιχάλης, Κουκάκης Μαθιός, Τσουρουδιακάκης Γιώργος, Μαστοράκη Όλγα Νικολόπουλος Γιώργος, Κατσανεβάκη Ελεάνα, Γωνιωτάκη Μαίρη, Κατσιαδάκη Ελένη, Ανδριανάκης Χάρης Σειρά 2η : Γαρεδάκη Ιωάννα, Γραμβουσάκη Άρτεμης, Λυτινάκη Χριστίνα, Αρβανιτάκη Κλεοπάτρα, Κοκολοδημητράκη Κατερίνα, Παρασκευάκη Νίκη, Σφυριδάκη Δήμητρα, Γιαμιάκη Προκοπία, Κουτσογιαννάκη Έλενα Σειρά 3η : Πράιμπισχ Γιάννης, Βλεπάκη Δέσποινα, Κουλιέρης Ανδρέας, Προβιδάκης Δημήτρης,Ποντικάκης Γιάννης, Ροσμαράκη Αθηνά.

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Βεργανελάκης Κων/νος Φυσιογνώστης Δ/ντής Γυμ. Πλατανιά

Μαρούσης Ματθαίος Φυσικός

Γαλάνη Μαρία Μαθηματικός

Το στάδιο της προετοιμασίας συμπεριλαμβάνει:  Δύο ολοήμερες εκδρομές στο φαράγγι της Αγίας Ειρήνης. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε με σκοπό μια πρώτη γνωριμία των μαθητών της ομάδας με το φυσικό περιβάλλον του φαραγγιού, ενώ η δεύτερη είχε σκοπό τη βιντεοσκόπηση

και

φωτογράφιση

της

χλωρίδας, της πανίδας και των πολλών ιστορικών τοποθεσιών του.  Ένα δίωρο στο εργαστήριο Πληροφορικής, όπου τα παιδιά με τη βοήθεια του καθηγητή Παπαστάμου Βασίλη έψαξαν στο INTERNET πληροφορίες

για

το μονοπάτι

Ε4 στον

ελλαδικό

χώρο

γενικότερα

και

στην

Κρήτη

ειδικότερα. Επίσης βρήκαν χρήσιμες πληροφορίες για το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης και την ορειβασία.  Πέντε δίωρα μελέτης και αναζήτησης πληροφοριών από βιβλία για το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης με σκοπό την εκπόνηση ομαδικών εργασιών.  Κατασκευή της μακέτας του φαραγγιού με τη βοήθεια του καθηγητή Φρονιμάκη Δημήτρη.  Πέντε δίωρες συναντήσεις των παιδιών με τον κ.Δρακουλάκη Μαρίνο για εκμάθηση παραδοσιακών κρητικών χορών.  Δύο δίωρες συναντήσεις με τον καθηγητή Μεντζελόπουλο Ιωάννη με σκοπό την εκμάθηση

ριζίτικων

τραγουδιών

και

μαντινάδων.  Δύο δίωρες συναντήσεις των παιδιών με σκοπό την προετοιμασία της παρουσίασης των εργασιών τους στα συνεργαζόμενα σχολεία της Βέροιας και των Τρικάλων.

Σάββατο Μαίου, βράδυ

10

8 το

φτάνουμε

επιτέλους

στο

καταπράσινο πάρκο του Αγίου Νικολάου Νάουσας, όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο μας.

Οι πολλές ώρες που περάσαμε στο λεωφορείο μπορεί να ήταν λίγο κουραστικές, αλλά καθόλου μα καθόλου βαρετές. Μας δόθηκε η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε, να γελάσουμε, να χορέψουμε και γενικά να θερμάνουμε αρκετά την ατμόσφαιρα. Η γνωριμία μας με το πάρκο Αγ. Νικολάου Νάουσας γίνεται μια από τις επόμενες μέρες με το φώς του ήλιου. Ο επίγειος αυτός παράδεισος, που βρίσκεται μόλις δύο χιλιόμετρα έξω από τη πόλη της Νάουσας, μας χαρίζει για όσες μέρες μένουμε εκεί στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης μετά τις έντονες καθημερινές μας δραστηριότητες. Δεν λείπουν όμως και στιγμές απόλαυσης με περιπάτους στο καταπράσινο αιωνόβιο πλατανόδασος δίπλα στα κρυστάλλινα νερά της Αράπιτσας, αλλά και στιγμές διασκέδασης και παιχνιδιού στο τραινάκι του πάρκου, στη τεχνητή λίμνη ψαρέματος, στο γήπεδο μπάσκετ, και στη πίστα των καρτ.

Το Κυριακάτικο πρωινό μας βρίσκει όλους με τα σακίδια στους όμους ανυπόμονους να συναντήσουμε τις ομάδες των μαθητών από τα δύο συνεργαζόμενα σχολεία, το Λύκειο της Βέροιας και το Γυμνάσιο Ριζώματος Τρικάλων, για να ξεκινήσουμε την περιήγηση στα Πιέρια Όρη. Η τετράωρη πεζοπορία αρχίζει πράγματι από την περιοχή Αηλιάδες των Πιερίων. Ολοπράσινες οι πλαγιές του βουνού από οξιές και βελανιδιές, με πρωτόγνωρα για μας λουλούδια κεντημένο το χαλί κάτω από τα δέντρα, μας γεμίζουν ευδαιμονία, μας ξεκουράζουν ψυχικά και το όλο τοπίο μας μαγεύει. Παρ’ όλα αυτά στιγμή δεν φεύγει απ’το μυαλό μας η αγριάδα του φαραγγιού της Αγίας Ειρήνης, που είναι το αντικείμενο μελέτης μας και η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Όλα θέλουμε να τα παρατηρήσουμε, να τα φωτογραφίσουμε, να τα βιντεοσκοπήσουμε. Μας δίνεται η ευκαιρία να γνωριστούμε με τα παιδιά των συνεργαζόμενων σχολείων και να ανταλλάξουμε τις πρώτες παρατηρήσεις και εμπειρίες. Δειλά δειλά διαγράφονται οι φιλίες που έμελλε να μας δέσουν πιο πολύ μέχρι το τέλος αυτού του προγράμματος.

Η μεγάλη έκπληξη μάς περιμένει στο τέλος της πεζοπορίας, στο χωριό Ριζώματα, στους πρόποδες των Πιερίων, όπου μετά το φαγητό οι ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού, ντυμένες με τις τοπικές φορεσιές, χορεύουν παραδοσιακούς χορούς στην αυλή του σχολείου με τους ήχους της γκάϊντας και μας προσκαλούν να δοκιμάσουμε τις χορευτικές μας ικανότητες. Ένα ένα τα παιδιά των άλλων σχολείων ξεχνούν την κούραση της πολύωρης πεζοπορίας και μπαίνουν στο χορό. Τελικά δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε στην πρόκληση. Το ρίχνομε στο πεντοζάλη κι ας μην είναι λύρα το όργανο που μας συνοδεύει μουσικά. Τα χειροκροτήματα πέφτουν βροχή και δίνουν φτερά στα πόδια μας. Η πρώτη τούτη συνάντηση με τα συνεργαζόμενα σχολεία τελειώνει όμορφα κι ας ήταν πολύ κουραστική. Οι μπαταρίες της ψυχής μας έχουν γεμίσει για τα καλά.

Δευτέρα

πρωί

10

Μαΐου

επισκεπτόμαστε το 3ο Λύκειο Βέροιας, όπου ξανασυναντούμε τους καινούργιους μας φίλους για να μας παρουσιάσουν ένα μέρος της εργασίας τους.

Μας προτείνουν μια περιήγηση στα σοκάκια της παλιάς πόλης της Βέροιας κι εμείς σπεύδουμε ν’ ακολουθήσουμε την συμβουλή τους. Πράγματι η εβραϊκή συνοικία της πόλης που αναστηλώνεται με γοργούς ρυθμούς είναι όμορφη κι ενδιαφέρουσα από άποψη αρχιτεκτονικής. Κάτι άλλο που μας εντυπωσιάζει στη πόλη της Βέροιας είναι η συντήρηση και ανάδειξη των τμημάτων της Εγνατίας Οδού που έχει φέρει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας αναχωρούμε για την Βεργίνα, το χωριό που χτισμένο ανατολικά του Αλιάκμονα, στις βόρειες παρυφές την Πιερίων, είναι ταυτισμένο στο μυαλό όλων μας με το όνομα του φιλίππου, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δέος, ανατριχίλα, υπερηφάνια για το ιστορικό μας παρελθόν είναι τα συναισθήματα που μας συνοδεύουν σ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψης στο σεμνό αλλά επιβλητικό τούτο χώρο, στον οποίο η ξεναγός που μας συνοδεύει εξηγεί βήμα προς βήμα το καθετί. Εντυπωσιακή η Μεγάλη Τούμπα που κρύβει μέσα της τον «τάφο του Φιλίππου» και τον «τάφο της Περσεφόνης», με τα περισσότερα από τα εκθέματα, που έχουν τώρα πια μεταφερθεί από το Μουσείο Θεσσαλονίκης, τοποθετημένα στον κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο και φωτισμένα με τρόπο ειδικό μας οδηγούν χωρίς να το καταλάβουμε στα μονοπάτια της ιστορικής μνήμης. Τι να πρωτοθαυμάσουμε, την ολόχρυση λάρνακα με το επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι, το βαρύτιμο χρυσό στεφάνι, τα ανάγλυφα ελεφαντοστέϊνα τμήματα της βασιλικής κλίνης που μας φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο μ’ εκείνο του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Λίγο πριν φύγουμε στεκόμαστε μ’ ευγνωμοσύνη μπροστά στο πορτραίτο του Μανώλη Ανδρόνικου, του μεγάλου αυτού αρχαιολόγου που δούλεψε υπομονετικά τόσα χρόνια για να φέρει στο φως όλο τούτο τον αρχαιολογικό πλούτο.

Η τοποθεσία Τρία Πέντε Πηγάδια Νάουσας, στο Βέρμιο, είναι ο προορισμός της επόμενης μέρας, Τρίτης 11 Μαΐου. Όχι! δεν κάνουμε σκι…, δεν περπατάμε ατέλειωτες ώρες για να φτάσουμε τις χιονισμένες κορφές.

Ακολουθούμε όμως το Ε4 για μια ώρα περίπου κι απολαυάνουμε μια βόλτα στο καταπράσινο δάσος. Τα αγόρια της ομάδας παίζουν ποδόσφαιρο στο γήπεδο του χιονοδρομικού κέντρου κι αισθάνονται λίγο σαν την «Εθνική» μας ομάδα.

Η βιντεοκάμερα του σχολείου, το νέο μας απόκτημα με χρήματα του προγράμματος Δράσης ΙΙΙ, περνά από χέρι σε χέρι. Πολλοί από μας θέλουν να μάθουν το χειρισμό της και τελικά το καταφέρνουν κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής

Αμέσως μετά το μεσημέρι γυρίζουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Απόψε είναι η μεγάλη βραδιά. Θα παρουσιάσουμε στους φίλους και φίλες από τα σχολεία της Βέροιας το δικό μας πρόγραμμα σε αίθουσα του ξενοδοχείου που μένουμε. Η ανυπομονησία μεγάλη, η υπερένταση ακόμη μεγαλύτερη. Γρήγορα να φτιάξουμε το ταμπλό μας, να εκθέσουμε σε κατάλληλο μέρος τη μακέτα του φαραγγιού της Αγίας Ειρήνης που έχουμε ετοιμάσει γι’ αυτή ακριβώς

τη περίσταση, να

ντυθούμε με τις στολές μας, να βοηθήσουμε

να ντυθεί ο

συμμαθητής κι η συμμαθήτριά μας

με

τις

παραδοσιακές

κρητικές στολές. Ευτυχώς όλα είναι έτοιμα στην ώρα τους. Η εκδήλωση αρχίζει. Τους μιλάμε για την Κρήτη, για τον Πλατανιά που βρίσκεται το σχολειό μας και τέλος για το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης, που είναι και το αντικείμενο μελέτης μας. Προβάλουμε την κασέτα που έχουμε τραβήξει από

την

τελευταία

μας

επίσκεψη στο φαράγγι κι όλοι μαζί ξαναζούμε την αξέχαστη περιπέτεια. Τους δείχνουμε με σλάϊντς τα δέντρα και τα λουλούδια του φαραγγιού, τους μιλάμε για το δίκταμο και το κρητικό αγρίμι. Τους τραγουδούμε μαντινάδες και ριζίτικα. Φαίνεται να τους αρέσει. Στο τέλος χορεύουμε συρτό, αργό και γρήγορο πεντοζάλη, μαλεβιζιώτη και σούστα. Ενθουσιάζονται. Σηκώνονται κι αυτοί να χορέψουν τους

δικούς τους χορούς. Πριν περάσει πολύ ώρα όλοι έχουμε γίνει ένα. Η βραδιά τελειώνει όμορφα ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το Περτούλι, το πανέμορφο χωριό της Θεσσαλικής Πίνδου.

Τετάρτη πρωί, 12 Μαΐου, αναχωρούμε για την Καλαμπάκα, όπου και θα είναι η βάση των εξορμήσεών μας μέχρι το τέλος. Στην πορεία προς τα εκεί δεν μπορούμε να μην σταματήσουμε στο Λιτόχωρο και να μην αποθαυμάσουμε το βουνό των Θεών, τον Όλυμπο. Ανεβαίνουμε μέχρι τη θέση Σταυρό και καμαρώνουμε τα θεόρατα έλατα στις πλαγιές του, καθώς και τη θέα από τόσο ψηλά. Σταματάμε σε διάφορα σημεία, φωτογραφίζουμε και βιντεοσκοπούμε συνεχώς, παρ’ όλο που είναι αδύνατο να κλείσουμε τόση ομορφιά σ’ ένα μαύρο κουτί. Είχαμε ακούσει για τα Μετέωρα, είχαμε δει φωτογραφίες σε βιβλία, αλλά την ομορφιά που αντικρίζουμε από μακριά, καθώς διασχίζοντας τον απέραντο

θεσσαλικό

κάμπο,

πλησιάζουμε προς την Καλαμπάκα, δεν την περιμένουμε. Σιωπηλοί κι ακίνητοι

οι

πέτρινοι

γίγαντες

προβάλουν μπροστά μας λουσμένοι στο φως του δειλινού, προκαλώντας μας δέος. Ξημερώνει Πέμπτη, 13 Μαΐου. Με την συντροφιά της καθηγήτριας Παπαθανασίου Έλλης από το Γυμνάσιο Ριζώματος Τρικάλων, ξεκινάμε την περιήγηση πέτρινου

στα δάσους

Μοναστήρια των

του

Μετεώρων.

Πρώτη στάση. Η μονή του Μεγάλου Μετέωρου ή της Μεταμόρφωσης, που η ίδρυση του αποτελεί σταθμό ή μάλλον αφετηρία του οργανωμένου μετεωρίτικου μοναχισμού.

Η

επίσκεψη

στο

Μουσείο

του

μοναστηριού με τ’ αξιόλογα εκθέματα, στο κελάρι με όλα εκείνα τα παμπάλαια αντικείμενα αποθήκευσης και εργαλεία δουλειάς, στην κουζίνα με τα τεντζερέδια τοποθετημένα σε θέση χρήσης, ώστε έχουμε την εντύπωση ότι σε λίγο θα προβάλει

από

την

πόρτα

ένας

αξιοσέβαστος μοναχός και θ’ αρχίσει ν΄ ανακατέβει το τσικάλι, στη τραπεζαρία στρωμένη, έτοιμη για επίσημο δείπνο και τέλος

στο

ναό

με

τις

υπέροχες

τοιχογραφίες είναι για μας ένα ταξίδι στο παρελθόν και μία πρώτη γνωριμία με την ιστορία τούτου του ιερού χώρου.

Βγαίνοντας

έξω

από

το

μισοσκόταδο του ναού είμαστε έτοιμοι ν΄απολαύσουμε την θέα από το ξύλινο μπαλκόνι που είναι χτισμένο στην άκρη του βράχου. Το γραφικό Καστράκι προβάλει ανάμεσα

στους

επιβλητικούς

πέτρινους όγκους κι ολόγυρά μας άλλα μοναστήρια κτισμένα στις Τα κορίτσια ποζάρουν στον εξώστη του Μεγάλου Μετεώρου, κατενθουσιασμένα με τις φούστες που υποχρεώθηκαν να φορέσουν

κορυφές

των

βράχων

μας

προκαλούν να τα επισκεφτούμε.

Διαλέγουμε τη Μονή του Αγίου Στεφάνου,

που

βρίσκεται

στο

νοτιανατολικό άκρο της συστάδας των μετεωρίτικων βράχων, με τη μαγευτική

θέα

της

πόλης

της

Καλαμπάκας από τον εξώστη και του ποταμού Πηνειού πιο πέρα στο βάθος να κυλά διασχίζοντας το θεσσαλικό κάμπο. Από το 1961 το μοναστήρι τούτο λειτουργεί σαν γυναικείο και από ότι μάθαμε η αδελφότητα

των

μοναχών

είναι

και

πολυμελής και δραστήρια όχι μόνο στο πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο, άλλά και στο

ανακαινιστικό

και

οικοδομικό

των

κτισμάτων της μονής. Δυστυχώς η ώρα κυλά, τα μοναστήρια κλείνουν κι εμείς πρέπει να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Το σχέδιο προβλέπει να κατηφορίσουμε με τα πόδια μέχρι την Καλαμπάκα Η Αθηνά καμαρώνει με την πρωτότυπη εμφάνιση της

ακολουθώντας

το

Ε4

που

διέρχεται ανάμεσα από τους βράχους και φθάνει μέχρι

την πόλη, αλλά η πολύ ζέστη του μεσημεριού και η πληροφορία ότι αυτή την εποχή η περιοχή είναι γεμάτη φίδια μάς αποτρέπει από κάτι τέτοιο. Τέλος δεν παραλείπουμε να επισκεφτούμε τη βυζαντινή εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, κτισμένη

στο

βόρειο

άκρο

της

πόλης

της

Καλαμπάκας. Είναι μια ευρύχωρη, μεγαλόπρεπη τρίκλιτη βασιλική με υπερυψωμένο το μεσαίο κλίτος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο μοναδικός στο είδος του μαρμάρινος άμβωνας, με τις δύο σκάλες, που βρίσκεται στο κέντρο του μεσαίου κλίτους του ναού.

Οι εντυπώσεις πολλές, αλλά και η κούραση μεγάλη. Αργά το απομεσήμερο γυρίζουμε στο ξενοδοχείο αποζητώντας λίγη ξεκούραση και δροσιά.

Παρασκευή 14 Μαΐου. Μας περιμένουν στο Γυμνάσιο Ριζώματος για να αλληλοπαρουσιάσουμε τις εργασίες μας που αφορούν το Ε4. Τώρα έχουμε την εμπειρία από την παρουσίαση στα σχολεία της Βέροιας και η υπερένταση είναι πολύ λιγότερη. Θα τα καταφέρουμε και τούτη τη φορά. Η υποδοχή που μάς κάνουν όμως στο Ρίζωμα είναι ανεπανάληπτη. Μετά το καλωσόρισμα στο κτίριο του Γυμνασίου, μάς οδηγούν στο όμορφο πετρόχτιστο πολιτιστικό κέντρο του χωριού, όπου όλοι οι κάτοικοι συγκεντρωμένοι, με τον πρόεδρο της κοινότητας και όλους τους μαθητές και εκπαιδευτικούς της περιοχής με επικεφαλής το Γυμνασιάρχη, μας περιμένουν για να μας υποδεχτούν με χαμόγελο, ζεστασιά, κι αγάπη. Γεμάτοι οι τοίχοι με φωτογραφίες από τα κομμάτια του Ε4 που περπάτησαν το χειμώνα οι καινούργιοι μας φίλοι, γεμάτοι οι πάγκοι από τα φυλλάδια που έγραψαν με τη βοήθεια της υπεύθυνης για το πρόγραμμα καθηγήτριας τους. Μάς μιλούν για όσα έκαναν κι είναι περήφανοι γι’ αυτό. Είναι η σειρά μας να τους πούμε τα δικά μας. Μάς ακούν με προσοχή κι ο νους τους ταξιδεύει στη Κρήτη, που πρόκειται να επισκεφτούν στο τέλος του Ιούνη. Τελειώνει η ενημέρωση ένθεν κι ένθεν κι αρχίζουν τα κεράσματα. Οι τρεις γιαγιάδες του χωριού, ντυμένες με τις

παραδοσιακές τους στολές κερνούν τις τοπικές λιχουδιές, που έφτιαξαν ειδικά για μας. Πίτες παραδοσιακές, η μια νοστιμότερη από την άλλη.

Η ώρα του χορού πλησιάζει. Πότε προλαβαίνουν και ντύνονται οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες από το Ρίζωμα με φουστανέλες κι όμορφες παραδοσιακές στολές τα κορίτσια, ούτε που το καταλαβαίνουμε. Χορεύουν με περίσσια χάρη και λεβεντιά και μας αφήνουν άφωνους. Χορεύουμε κι εμείς. Η μεγάλη έκπληξη είναι το κλείσιμο της εκδήλωσης με το αφιέρωμα στον

Τσιτσάνη, που εξαιτίας της τρικαλινής

καταγωγής του, τιμάται ιδιαίτερα σ’ αυτά τα μέρη. Εκεί πια όλοι μαζί αγκαλιασμένοι το ρίχνουμε στο χασαποσέρβικο και μερικοί τολμηροί και στο ζεϊμπέκικο.

Η ώρα όμως περνά και πρέπει να ξεκινήσουμε για Περτούλι, τον τόπο συνάντησης και πεζοπορίας όλων των συνεργαζόμενων σχολείων. Στη διαδρομή προς Περτούλι το λεωφορείο σταματά στη θέση Πόρτα ή Πύλη για να θαυμάσουμε το εντυπωσιακό πέτρινο γεφύρι του Αγίου Βησσαρίωνα και τα κρυστάλλινα νερά του Ασπροπόταμου που κυλά από κάτω του. Το ποτάμι τούτο θα μας συντροφεύει σχεδόν σ’ όλη τη διάρκεια της ανάβασης, στις νοτιανατολικές πλαγιές του όρους Νεράιδα. Μια ώρα περίπου

διαρκεί

η

διαδρομή

με

το

λεωφορείο, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Οι χιονισμένες κορφές της Πίνδου πέρα στον ορίζοντα, τα καταπράσινα δέντρα δεξιά και αριστερά του δρόμου, τα κοπάδια τ’ άλογα που βόσκουν

πότε

πότε στα

ξέφωτα του δάσους, μάς έχουν πάρει το μυαλό. Επιτέλους σε υψόμετρο 1100μ. κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και όλοι μαζί ξεκινάμε για ένα περίπατο στο δάσος Ελάτης- Πεύκης –Περτουλίου όπως αποκαλείται. Τα θεόρατα έλατα, που βγάζουν στις άκρες τους καινούριες βελόνες αυτήν την εποχή του χρόνου, έχουν τις αποχρώσεις του σκούρου κι ανοιχτού πράσινου πάνω τους και μας εντυπωσιάζουν. Κουβεντιάζοντας και γελώντας με τους φίλους και φίλες από τ’ άλλα σχολεία ακολουθούμε ένα από τα πολλά μονοπάτια που βγάζουν στη καρδιά του δάσους. Παίρνουμε βαθιές ανάσες και γεμίζουμε τα πνευμόνια μας από τις μυρωδιές του ελάτου και των λουλουδιών που στολίζουν εδώ κι εκεί το γρασίδι. Φωτογραφίζουμε τα πάντα. Θέλουμε γυρίζοντας στο σχολείο μας να έχουμε πλούσιο υλικό για μελέτη και σύγκριση. Περπατάμε και δεν κουραζόμαστε. Στο τέλος της διαδρομής, ο αποχωρισμός από τ΄ άλλα σχολεία μας θυμίζει ότι ουσιαστικά αυτή είναι η τελευταία μέρα του προγράμματος. Από αύριο αρχίζει το ταξίδι του γυρισμού και η περιπλάνηση στο κόσμο των αναμνήσεων. ΄΄Θα σας τηλεφωνήσουμε. Θα σας γράψουμε. Θα σας ξαναδούμε στην Κρήτη. Σας περιμένουμε, μην αργήσετε να έρθετε. Ευχαριστούμε για όλα, όλους σας.΄΄ Οι υποσχέσεις πάνε κι έρχονται, τα νούμερα των τηλεφώνων και οι διευθύνσεις σημειώνονται κάπου βιαστικά, αλλά σίγουρα.

Σάββατο πρωί, 15 Μαΐου. Αγουροξυπνημένοι και πάνω απ΄ όλα λυπημένοι, φορτώνουμε τις βαλίτσες στο λεωφορείο, αποχαιρετούμε την καθηγήτρια από το Γυμνάσιο Ριζώματος, που ήρθε για να μας κατευοδώσει και αναχωρούμε για Πειραιά. Μας περιμένει μεγάλο ταξίδι και κουραστικό. Αλλά οι εκπλήξεις δεν έχουν τελειώσει ακόμη. Λίγο μετά τη Καρδίτσα το λεωφορείο αρχίζει ν΄ ανηφορίζει τη Νότια Πίνδο για μια τελευταία επίσκεψη, όπως μας ενημερώνει ο διευθυντής μας, σε μια περιοχή ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, τη τεχνική λίμνη Πλαστήρα ή λίμνη Ταυρωπού, όπως αναφέρεται στην Γεωγραφία. Ανυπομονούμε. Μεγάλη λίμνη και μάλιστα τεχνητή δεν έχουμε ξαναδεί. Το θέαμα βέβαια που αντικρίζουμε ούτε στ΄ όνειρό μας δεν το είχαμε φανταστεί. Πνιγμένη στις οξιές, με πάμπολλα φιόρδ,όμορφες παραλίες για κολύμπι και μικρές γωνιές για ψάρεμα μάς αφήνει με το στόμα ανοιχτό. ΄΄Μα τόσο όμορφη είναι λοιπόν η Ελλάδα;΄΄ Η ερώτηση έρχεται αυτόματα στα χείλη μας. Λίγο πριν το μεσημέρι έχουμε πάρει την πορεία προς Πειραιά. Η επιβίβαση στο πλοίο μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι η «παραμυθένια» περιήγηση έχει τελειώσει, αφήνοντάς μας πλουσιότερους σε γνώσεις κι εμπειρίες. Το σχολείο μας έχει προσφέρει ευκαιρία μοναδική για ουσιαστική μάθηση πέρα από τα βιβλία και τα μαθήματα μέσα στη τάξη. Πάνω απ’ όλα όμως η πολυήμερη συμβίωση καταλαβαίνουμε ότι μας έκανε να δεθούμε περισσότερο μεταξύ μας και με τους

συνοδούς καθηγητές μας, μάς έμαθε να λειτουργούμε ομαδικά, σεβόμενοι ο ένας τις προσπάθειες και τις ανάγκες του άλλου.

Τώρα που γράφουμε τούτες τις λέξεις έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που επιστρέψαμε στην καθημερινότητα και τη σχολική ρουτίνα. Είμαστε σε θέση λοιπόν να εκτιμήσουμε ότι πέρα από τους στόχους που είχαμε βάλει στην αρχή του προγράμματος και που πιστεύουμε πως τους πραγματοποιήσαμε, αυτό που έμεινε στην ψυχή μας και θα κουβαλάμε πάντα μέσα μας, αυτό που θα θυμόμαστε από τη σχολική χρονιά 1998-1999, είναι οι έντονες στιγμές γέλιου και παιχνιδιού μεταξύ μας, η ομορφιά της ελληνικής φύσης, οι ανεπανάληπτες στιγμές δημιουργίας και επικοινωνίας με συμμαθητές μας από άλλα μέρη της Ελλάδας, που δεν περιγράφονται με λόγια, αλλά σίγουρα έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. ΟΙ μαθητές και οι μαθήτριες της Ομάδας ΔΡΑΣΗΣ ΙΙ του Γυμνασίου Πλατανιά.

Επιμέλεια κειμένου : Γαλάνη Μαρία Ηλεκτρονική επιμέλεια : Παπαστάμος Βασίλης