ΧΡΥΣΑΛΛΙΔΑ ΕΤΗΣΙΑ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΣΧ. ΕΤΟΣ 2016-17 ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΛΑΤΑΝΙΑ – 73014 ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ – 28210.68020 – www.gymnasio-platania.gr
Ένθετο κόμικ : Εικονογράφηση της Πάμελα Πέτκοβα στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Είναι πλέον Ειρήνη»
Εκδρομή στην Αθήνα – Νοιάζομαι και δρω – Ομάδα Ρομποτικής – Σχολικοί Αγώνες – Τιμητικές Διακρίσεις εκδόσεων του Γυμνασίου – Ημέρα σχολικού αθλητισμού – Επίσκεψη Φινλανδικού σχολείου – Παλιά πόλη Χανίων
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ Με την ευκαιρία της έκθεσης γλυπτικής «Νομαδικότητα» στην Αίθουσα Τέχνης Match More στον Πλατανιά Είναι Νοέμβριος του 2016. Βγαίνουμε από την αυλή και περπατούμε προς το Γεράνι, μαθητές και δύο καθηγητές. Μια έκπληξη είναι η Αίθουσα Τέχνης Match More, δύο βήματα μόλις από το σχολείο μας, το Γυμνάσιο Πλατανιά: ανάμεσα στην απέραντη σειρά των ξενοδοχείων μια καλαίσθητη αίθουσα πολιτισμού με θέα τη θάλασσα και τα Λευκά όρη. Μας υποδέχονται ο Ιωάννης Ν. Αρχοντάκης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων (Ελαιουργείον) και ο Κωνσταντίνος Πρώιμος, διευθυντής της γκαλερί και κριτικός τέχνης. Η Αίθουσα Τέχνης Match More, μας λέει ο Κωνσταντίνος, δημιουργήθηκε το 2016 και στεγάζεται σε ένα σύγχρονο διώροφο κτίριο στον Πλατανιά Χανίων. Στόχος της είναι να προάγει τη σύγχρονη τέχνη σε όλες τις μορφές της και να εκπροσωπεί τόσο Έλληνες όσο και ξένους καλλιτέχνες. Η Αίθουσα Τέχνης φιλοδοξεί να δώσει μια πνευματική διάσταση στο τουριστικό θέρετρο που είναι ο παραθαλάσσιος Πλατανιάς, προάγοντας τον πολιτισμό και τις εικαστικές τέχνες. Τι είναι γλυπτική; Τι σημαίνει νομαδικότητα στη γλυπτική; ρωτάνε τα παιδιά, δύσκολες ερωτήσεις, χαμογελάει ο Ιωάννης, καθώς μας ξεναγεί στον χώρο με τα μεταμοντέρνα γλυπτά, τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν ξαναδεί γλυπτά, ίσως την Αφροδίτη της Μήλου, τη Νίκη της Σαμοθράκης σε κάποια φωτογραφία, όμως μεταμοντέρνα γλυπτά, με σάρκα και οστά, ολοζώντανα μπροστά τους! Τα περιεργάζονται, κρυφομιλούν, τα πλησιάζουν, θέλουν ίσως να τα αγγίξουν, όλα αυτά τα περίεργα υλικά, οι αλλόκοτες μορφές… Ποιο γλυπτό σας αρέσει πιο πολύ, ρωτά ο Ιωάννης και τα παιδιά γράφουν σε μια κόλλα χαρτί όλα αυτά τα παράξενα συναισθήματα που τους γέννησαν τα έργα τέχνης.
«Η Ευρώπη, πάντα αγωνιζόμενη για υψηλότερες αξίες» έργο του Κων/νου Φίσερ, Γράφει η Φιλίππα Αγγελάκη Το έργο αυτό είναι ένα συρματόπλεγμα με σωριασμένα κέρματα ευρώ στη βάση του και ο τίτλος του είναι αρκετά σαρκαστικός. Μας δίνει να καταλάβουμε ποιες είναι οι πραγματικές αξίες που επικρατούσαν, επικρατούν και θα συνεχίσουν να επικρατούν στη Γηραιά Ήπειρο. Σε μια ήπειρο όπου υπάρχουν ιδέες όπως η αδελφοσύνη των λαών, η ισότητα, το ενδιαφέρον για τα πνευματικά αγαθά, σε μια πολυπολιτισμική ήπειρο δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κλειστά σύνορα, διαφθορά και η λατρεία του χρήματος. Κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με τις ευρωπαϊκές αλλά και με τις ανθρώπινες αξίες. Γράφει η Μάγδα Αδαμίδη για το ίδιο έργο: Η Ευρώπη είναι ένα δένδρο που ριζώνει στο χρήμα, και γύρω του υπάρχουν σίδερα για να μην περνούν οι πρόσφυγες.
«Περίθαλψη» έργο της Ελένης Μανωλαράκη, Γράφει ο Βαγγέλης Νταγκουνάκης Ένα γιγάντιο μαχαίρι τυλιγμένο σε επιδέσμους. Σαν ένας τρομερά ισχυρός άνθρωπος με ένα μειονέκτημα: είναι πληγωμένος. Φτιάχτηκε για να κόβει. Δεν διστάζει να προβάλλει την τόση σκληρή κι επιθετική του όψη, κι όμως πληγώνεται. Το να βλέπεις την κόψη ενός μαχαιριού να πληγώνεται είναι ένα θέαμα που προκαλεί ρίγος κι ανάμεικτα συναισθήματα. Βλέποντάς το, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως αυτό εδώ είναι η εικόνα του «και οι σκληροί πληγώνονται». Το κόκκινο νήμα γύρω από τους επιδέσμους είναι σαν το αίμα, που φανερώνει πως η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή. Η πληγή που προκλήθηκε από την ίδια του την (κ)όψη
«Ένας καινούριος υπέροχος κόσμος»: έργο του Γιάννη Διαλινού, Γράφει η Πέτια Τσερκέζοβα Μου αρέσει επειδή είναι ωραίο και παράξενο, είναι πολύ ασυνήθιστο, σου δημιουργεί απορίες. «Υπερανθρωποειδές»:
έργο του Αντώνη Φραντζεσκάκη, Γράφει ο Ζίφκο Διαμάντιεβ Ένας πίθηκος που συμβολίζει τη δύναμη και ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι με τα ζώα, θέλουν να επιβάλλουν το δικό τους. Γράφει η Ναταλία Πρωίμου για το ίδιο έργο: Μου έκανε εντύπωση ο χιουμοριστικός τρόπος με τον οποίο απεικονίζει την τραγική πραγματικότητα. Είναι μια ιδιαίτερα μυώδης μαϊμού που κρατάει μια μπάρα χρυσού!
«Δέντρο»: έργο του Μανούσου Χαλκιαδάκη, Γράφει η Μηνοδώρα Σαρρή : Πολύ ιδιαίτερη σκέψη, κάτι που φυλακίζει ένα πουλάκι δεν θα μου έμοιαζε για δέντρο, πολύ παράξενη ιδέα…
Φέτος είχα τη χαρά να συμμετέχω στην παρουσίαση που έγινε στο σχολείο μας, εις μνήμην της εκτέλεσης που έγινε στο Κοντομαρί κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Μαζί με άλλα δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο Πετακάκη και την Ευρυδίκη Γαλάνη, καθώς και με τον διευθυντή του σχολείου, κ. Βασίλη Παπαστάμο, ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες γεμάτοι αισιοδοξία. Τα καλύτερα πράγματα που αφορούν αυτή την παρουσίαση δεν ήταν αυτά που προβλήθηκαν και παρουσιάστηκαν, αλλά αυτά που έγιναν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της και που μόνο εμείς είδαμε. Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από αυτές τις στιγμές προκειμένου να σας δώσω μία ιδέα από το τι έγινε στην προετοιμασία. Αρχικά, κληθήκαμε στο γραφείο του διευθυντή ώστε να ενημερωθούμε για τον σκοπό μας και να συζητήσουμε τις ιδέες μας. Αφού καταλήξαμε στο περιεχόμενο, κάθε παιδί ανέλαβε έναν τομέα τον οποίο έπρεπε να παρουσιάσει αφού όμως διαλέξει τις κατάλληλες πληροφορίες, οι οποίες ήταν πάρα πολλές. Αυτό βέβαια ήταν το εύκολο μέρος. Το δύσκολο μέρος όμως ήταν και ένα από τα βασικότερα, πως θα παρουσιάσουμε τις πληροφορίες ή τα γεγονότα στον κόσμο. Ίσως να χρειάστηκε πολλές εισόδους και εξόδους από το γραφείο του κου Παπαστάμου, όμως στο τέλος ήμασταν σίγουροι, πως μόνο θετικό αποτέλεσμα θα μπορούσαμε να έχουμε. Αφού τελειώσαμε και με αυτό το κομμάτι, σειρά είχε το πιο αστείο και διασκεδαστικό, να φτιάξουμε τις αίθουσες. Σαν μυρμήγκια που μπαινοβγαίνουν στην φωλιά τους και κουβαλούν διάφορα
πραγματάκια, έτσι μπαινοβγαίναμε κι εμείς κουβαλώντας θρανία, καρέκλες, αφίσες, πηχάκια για να διακοσμήσουμε τις αφίσες και πολλά άλλα. Νομίζω ότι θα ήταν περιττό να πω πως με τόση ώρα δουλειάς, η κουβέντα ήταν μεγάλη και είχε περάσει από πολλά θέματα ώστε ο χρόνος μας να περάσει ακόμα γρηγορότερα. Είπαμε αστεία και δημιουργήθηκαν πολλές αστείες καταστάσεις, πράγμα που μας γέμιζε με θετική ενέργεια για την παρουσίαση. Ίσως το παρακάναμε όμως με την κουβέντα και τα αστεία και κάναμε το χρόνο να κυλίσει τόσο γρήγορα που φτάσαμε στην ημέρα της παρουσίασης πριν καλά καλά το καταλάβουμε. Αν έχετε ποτέ ακούσει για τον περίφημο «κόμπο στο στομάχι», μπορώ να πω πως λίγο πολύ τον είχαμε και οι τέσσερις. Μικρές επαναλαμβανόμενες νευρικές κινήσεις μας είχαν κυριεύσει όλους : δάχτυλα που χτυπούν το ένα μετά το άλλο, πόδια που ανεβοκατεβαίνουν και βηματισμοί με απότομες αλλαγές κατεύθυνσης και όλα αυτά σε πολύ γρήγορο ρυθμό όσο ο κόσμος γέμιζε την αίθουσα. Ο κ. Παπαστάμος κάνει την εισαγωγή και αμέσως μετά ξεκινά ο Αλέξανδρος. Σειρά είχε η Ευριδίκη και τέλος εγώ. Εκείνη ήταν η στιγμή που βιώσαμε κάτι παράξενο: ενώ ο καθένας μας άρχιζε με άγχος, ο κόμπος μέσα μας λύνονταν μετά από κάποιες σειρές η λέξεις. Έτσι η παρουσίαση έλαβε τέλος θριαμβευτικά και με εμάς να κοκκινίζουμε ακούγοντας τα καλά σχόλια του κοινού μας. Αμέσως μετά ακολούθησε κέρασμα από τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων και μία μικρή περιήγηση στις άλλες δύο αίθουσες που είχαμε ετοιμάσει. Για την ιστορία, θα πρέπει να αναφέρω πως η παρουσίαση κινήθηκε σε τρείς άξονες : Εγώ (Ο Βαγγγέλης Νταγκουνάκης) επέλεξα και παρουσίασα στατιστικά διαγράμματα από την ιστορική μελέτη του Κου Δοξιάδη «Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο» μέσα από τα οποία γίνεται προφανές το ότι η Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους Ναζί κατακτητές ήταν μια ερειπωμένη χώρα βυθισμένη στην καταστροφή και τη φτώχεια. Η Ευρυδίκη Γαλάνη μελέτησε από την «χαμένη» έκθεση της "Κεντρικής Επιτροπής Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη" που αποτελούνταν από τον καθηγητή Ιωάννη Καλιτσουνάκη, τον καθηγητή Ιωάννη Κακριδή, τον λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη και τον καλλιτέχνη – φωτογράφο Κων. Κουτουλάκη, το τμήμα που αναφέρεται στις σφαγές στην περιοχή του Δήμου Πλατανιά αμέσως μετά την κατάληψη του Νησιού από τους Ναζί. Η έκθεση δημιουργήθηκε μετά από δίμηνη περιοδεία των συγγραφέων σε ολόκληρη την Κρήτη αμέσως μετά την απελευθέρωση και χάθηκε για δεκαετίες στα συρτάρια των υπουργείων του μεταεμφυλιακού Ελληνικού κράτους. Το αντίγραφο της χαμένης έκθεσης, που είχε κρατήσει ο Π. Πρεβελάκης (του είχε δοθεί για να κάνει παρατηρήσεις) εκδόθηκε από το Δήμο Ηρακλείου το 1983 Ο Αλέξανδρος Πετακάκης μελέτησε ιστορικές πηγές και φωτογραφικό υλικό της εκτέλεσης των κατοίκων του χωριού Κοντομαρί, και παρουσίασε το φωτογραφικό φιλμ της εκτέλεσης όπου καταγράφεται η ωμότητα και η βαρβαρότητα με την οποία δρούσαν οι Ναζί απέναντι στους κατοίκους του νησιού αμέσως μετά την κατάληψή του. Και οι τρείς παρουσιάσεις έγιναν με ομιλίες από εμάς ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζαμε διαφάνειες με πληροφορίες στο ακροατήριο. Επιπρόσθετα είχαμε δημιουργήσει σε δύο αίθουσες παρουσίαση με περισσότερες πληροφορίες τυπωμένες σε γιγαντοαφίσες. Μετά το τέλος των ομιλιών ξεναγήσαμε το ακροατήριο στις αίθουσες μπου είχαμε αναρτήσει τις αφίσες. Βαγγέλης Νταγκουνάκης
Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού (3 Οκτωβρίου) με σύνθημα
«Νοιώσε τη χαρά της άθλησης χωρίς το άγχος της νίκης και το φόβο της αποτυχίας . Αθλητισμός Δικαίωμα για όλους». Η πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου κάθε έτους καθιερώνεται ως Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού ,εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο του κοινωνικού σχολείου και σε κάθε σχολικό έτος συνδέεται με κεντρικό «θεματικό άξονα». Το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα υιοθέτησης ενός πιο δραστήριου τρόπου ζωής των παιδιών και εφήβων και στην προσπάθεια να παρακινήσει τους μαθητές να συμμετάσχουν σε οποιοδήποτε είδος φυσικής δραστηριότητας με απώτερο στόχο τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης, την καλλιέργεια ή/και ενίσχυση της ευεξίας, υιοθετεί το σύνθημα της Μαθητιάδας ως λογότυπο της 3ης Πανελλήνιας Ημέρας Σχολικού Αθλητισμού «Νοιώσε τη χαρά της άθλησης χωρίς το άγχος της νίκης και το φόβο της αποτυχίας: Αθλητισμός- Δικαίωμα για όλους». Έτσι λοιπόν αυτή την μέρα κάτω από το … άγρυπνο μάτι των γυμναστών μας Κώστα Σαμαρά και Στέλιου Σαραβελάκη διοργανώθηκαν αγώνες μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ , πινγκ-πονγκ, δραστηριότητες που ούτως ή άλλως γίνονται σχεδόν καθημερινά στο σχολείο μας αλλά …παίξαμε και ρακέτες και κάναμε χαλαρό τρέξιμο στην παραλία ακριβώς κάτω από το σχολείο μας! Μαθητές και καθηγητές παίξαμε μαζί και είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε και εκτός τάξης. Δεν παραλείψαμε να φτιάξουμε και κολάζ με το σύνθημα της φετινής μέρας σχολικού Αθλητισμού.
Συμμετοχή προσπάθεια συναγωνισμός!! Περάσαμε πολύ όμορφα, πραγματικά χωρίς το άγχος της νίκης και το φόβο της αποτυχίας!!!!
Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού (3 Οκτωβρίου)
Από το Βορρά της Ευρώπης στο Νότο!!! Far away, so close…. Τετάρτη 20 Μαΐου! Και έχουμε αφίξεις στο σχολείο μας! 17 μαθητές μαζί με 3 καθηγητές τους από ένα Λύκειο της Φινλανδίας έρχονται να μας επισκεφθούν! Είμαστε στο προαύλιο, τους καλωσορίζουμε και ανεβαίνουμε σε μια αίθουσα για να αρχίσουν οι παρουσιάσεις. Όμως, ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή… Όλα ξεκίνησαν ενάμιση μήνα πριν όταν λάβαμε ένα mail από τους καθηγητές του φινλανδικού σχολείου. Μας πληροφορούσαν ότι θα επισκέπτονταν τα Χανιά για μια εβδομάδα μέσα στο Μάιο στα πλαίσια εκπαιδευτικής εκδρομής και ότι θα τους ενδιέφερε να έρθουν στο σχολείο μας. Μας φάνηκε πολύ καλή ιδέα! Καθώς συνέχιζε η επικοινωνία μας οι Φιλανδοί συνάδελφοι μας ενημέρωσαν ότι οι μαθητές τους ετοιμάζουν διάφορες παρουσιάσεις για μας (του σχολείου τους, του τόπου τους , της κουλτούρας τους, των συνηθειών τους). Αμέσως ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα αυτό και δημιουργήθηκαν εθελοντικές ομάδες από δικούς μας μαθητές που άρχισαν να δουλεύουν πολύ οργανωμένα, συστηματικά και συνεργατικά τις δικές μας παρουσιάσεις! Σκεφθήκαμε οι παρουσιάσεις μας να αφορούν στην τοπική ιστορία- ξεχωρίζοντας σημαντικές ιστορικές περιόδους και αντίστοιχα μνημεία που σώζονται ως σήμερα, στην τοπική κουλτούρα- λαϊκή παραδοσιακή μουσική, όργανα και χοροί, στην τοπική κουζίνα- προϊόντα και εδέσματα της περιοχής, σε τόπους φυσικής ομορφιάς του νομού Χανίων, και στον τρόπο ζωής και τις συνήθειες των εφήβων του σχολείου μας. Και επειδή όλα αυτά μας φάνηκαν λίγα(!!!) και η επίσκεψη των Φιλανδών συνέπιπτε με την θεματική εβδομάδα, όπου ένας άξονας που θα δουλεύαμε ήταν η διατροφή, αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε μια ακόμη παρουσίαση για τη μεσογειακή διατροφή! Για τρεις εβδομάδες οι ομάδες των μαθητών μας δούλευαν καθημερινά εντός και εκτός σχολείου! Έψαχναν στοιχεία, άρχισαν να συνθέτουν τις παρουσιάσεις τους, πρόσθεταν στοιχεία, αφαιρούσαν τα περιττά, έβαζαν φωτογραφίες, έφτιαξαν κατασκευές (Φιλίππα, Σοφία, Αντωνία, Στέλλα, η πυραμίδα τέλεια!!!) και μέχρι τελευταίας στιγμής τελειοποιούσαν τη δουλειά τους κοιτάζοντας και τις μικρές λεπτομέρειες (Ευρυδίκη, Κωνσταντίνε και η υπόλοιπη ομάδα! Πολύ καλή δουλειά!). Και ενώ πλησίαζε η μέρα της άφιξης των Φιλανδών και πια είχαμε αρχίσει να κάνουμε πρόβα τις παρουσιάσεις μας, σκεφτόμαστε ότι θα ήταν ωραίο να ετοιμάσουμε ένα κέρασμα για τους επισκέπτες μας. Τι καλύτερο από κρητικά ντακάκια και φυσικό χυμό πορτοκάλι; (Έτσι σκεφθήκαμε εμείς, αλλά οι Φιλανδοί φίλοι μας δεν εκτίμησαν τόσο τη χανιώτικη μυζήθρα… Οι καθηγητές τους πάλι τη λάτρεψαν, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι οι απανταχού έφηβοι δυσκολεύονται στην αρχή με τις καινούριες γεύσεις… Να θυμηθούμε την αποτυχία που είχαν οι καραμέλες γλυκόριζας που μας πρόσφεραν οι Φινλανδοί! Κάρι, μόνο εσύ τις εκτίμησες!!! Για προφανείς λόγους!!!) Γίνεται και η οργάνωση για την προετοιμασία του κεράσματος, μαζεύονται τα υλικά, ορίζονται τα πόστα εργασίας ( κορίτσια, ήσασταν όλες υπέροχες στο σέρβις! Άψογες οικοδέσποινες!), πράγμα που αποδεικνύει ότι συνεργαζόμαστε άψογα όταν μας ενώνει ένας κοινός στόχος. Και η πολυαναμενόμενη μέρα φθάνει!
Η αυλή του σχολείου μας γεμίζει με κατάξανθα κεφαλάκια και ύστερα από τα καλωσορίσματα και μερικά αμήχανα χαμόγελα, αλλά με ορθάνοιχτα μάτια, ανεβαίνουμε σε μια αίθουσα της Β΄ τάξης για να αρχίσουν οι παρουσιάσεις. Αρχίζουν οι Φιλανδοί πρώτοι. Μας εντυπωσίασαν τα εξής: η υλικοτεχνική υποδομή του σχολείου τους- πρόκειται για ένα δημόσιο σχολείο (όταν είδαμε τις αίθουσες, τα εργαστήρια, το εστιατόριο, τα γυμναστήρια και όλους τους χώρους, στην κυριολεξία μας έτρεξαν τα σάλια!). Όλοι οι μαθητές είχαν κανάλι στο YouTube, όπου είχαν ανεβάσει τις παρουσιάσεις τους. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν η στάση τους και η συμπεριφορά τους όταν παρουσιάζαμε εμείς. Παρακολουθούσαν με ευλαβική προσοχή, όλο τους το ενδιαφέρον ήταν εστιασμένο σε μας και σ’ αυτά που είχαμε να τους πούμε και τίποτα δεν απέσπασε την προσοχή τους για μια ώρα που διήρκεσε η παρουσίασή μας. Οι δικές μας παρουσιάσεις όλες πολύ καλές! Όλοι συγκεντρωμένοι και συντονισμένοι, όλοι στα πόστα τους, οι ομάδες διαδέχονταν η μια την άλλη, τα αγγλικά μας περίφημα! (Μάριε, με τι καταπληκτική άνεση και αμεσότητα μιλάς σε ακροατήριο!). Και μετά ακολούθησε το καλύτερο μέρος! Ανταλλαγή κερασμάτων, χαλάρωση, κουβεντούλα και αρχίζουμε να γνωριζόμαστε. Παιχνίδια στην αυλή (μπάσκετ και το παιχνίδι με τις κορίνες που μας έκαναν δώρο) και τελικά καταλήγουμε στην παραλία, όπου καθόμαστε για ώρα κουβεντιάζοντας, παίζοντας, γελώντας! Γίναμε μια μεγάλη παρέα! Οι έφηβοι έχουν ένα καταπληκτικό τρόπο να επικοινωνούν άμεσα, πολλές φορές και χωρίς λόγια. Απλά και ανθρώπινα! Η συνάντησή μας φθάνει στο τέλος της και έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού και του αποχωρισμού ( ίσως και να’ ναι προσωρινός..). Μας αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις και κυρίως με πολλή όρεξη για πολλές άλλες τέτοιες συναντήσεις! Γιατί τελικά το σχολείο είναι κάτι πολύ περισσότερο από εξετάσεις, διαγωνίσματα, βαθμούς και διαλείμματα… Είναι ένας τόπος συνάντησης με τον Άλλο! Τον Άλλο που βρίσκεται δίπλα μας και τον Άλλο που φαντάζει μακριά μας… Γιατί οι αποστάσεις εκμηδενίζονται, τα σύνορα διαγράφονται από τους χάρτες και τα εμπόδια καταρρέουν όταν ο ενθουσιασμός μας τρέχει με ταχύτητα φωτός!!! Και του χρόνου!!!
Πολιτιστικά Προγράμματα Εθελοντισμού και Περιβαλλοντικής ομάδας Γυμνασίου Πλατανιά Εκπαιδευτικοί: Διονυσία Ψυχογιού Μαριέττα Λιτσάκη Αντωνία Τριτάκη Βασίλειος Παπαστάμος
Τη φετινή χρονιά στο Γυμνάσιο Πλατανιά συνεργάστηκαν δύο προγράμματα που υλοποιήθηκαν στα πλαίσια Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων, υπό τη σκέπη του Ιδρύματος Λαμπράκη και του Μη κερδοσκοπικού Σωματείου Δεσμός, πάνω στο γενικό πλαίσιο “Νοιάζομαι και Δρω”. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελεί ένα δίκτυο 162 σχολείων από όλες τις περιφέρειες της Ελλάδας και υλοποιείται σε όλο το φάσμα της σχολικής εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο. Στο Γυμνάσιο Πλατανιά ενταχθήκαμε για πρώτη χρονιά στο δίκτυο Νοιάζομαι και Δρω με τη συμμετοχή σαράντα οκτώ παιδιών όλων των τάξεων του σχολείου και τεσσάρων εκπαιδευτικών που το υποστηρίζουν ενεργά. Οι Δράσεις που πραγματοποιήθηκαν κινήθηκαν γύρω από την τοπική ιστορία, το περιβάλλον και την προστασία του, καθώς και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Σκοπός όλων των επιμέρους δράσεών μας ήταν να συνεισφέρουμε στην περιοχή μας και στους κατοίκους της. Μέσα από τις ενέργειές μας ως εθελοντές, εξελισσόμαστε και οι ίδιοι ως πολίτες που νοιάζονται και ενεργούν προς όφελος όλων, με την ελπίδα να κινητοποιήσουμε και άλλους. Οι συναντήσεις μας όλη τη χρονιά ήταν εβδομαδιαίες. Τις πρώτες εβδομάδες εργαστήκαμε πάνω στη δημιουργία μιας ενωμένης ομάδας και μέσα από βιωματικά παιχνίδια, προβολή βίντεο και φωτογραφιών, συζήτηση και μελέτες περιπτώσεων αποσαφηνίσαμε έννοιες, πολλές φορές μπερδεμένες για τα παιδιά, όπως είναι ο εθελοντισμός, η αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία, η ενεργός πολιτειότητα. Στη συνέχεια πήραμε αποφάσεις σε σχέση με το έργο που θα αναλάβουμε. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε υποομάδες και κάθε υποομάδα ανέλαβε ένα μέρος των δραστηριοτήτων, στις οποίες όμως συμμετείχαν όλοι όσοι επιθυμούσαν εντός ή και εκτός ομάδας του Νοιάζομαι και Δρω.
Δράσεις με επίκεντρο το περιβάλλον Κήπος του Σχολείου και Ενδημικά Φυτά Ομάδα μαθητών ανέλαβε τη φροντίδα του κήπου και των δέντρων του σχολείου, ενώ άλλη συνέλεξε πληροφορίες για ενδημικά φυτά της περιοχής. Οι πληροφορίες των φυτών αναρτήθηκαν ψηφιακά σε ένα blog από όπου κάποιος μπορεί να ενημερωθεί, ενώ μέσω εφαρμογής κινητού δίνεται η δυνατότητα στον επισκέπτη να τις κατεβάσει μέσω QR code. Μονοπάτι της περιοχής Τη φετινή χρονιά η ομάδα αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα μονοπάτι της περιοχής, και συγκεκριμένα το μονοπάτι που οδηγεί στο παλιό πυροβολείο που υπάρχει στον Άνω Πλατανιά λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παράλληλη δράση της ομάδας που ασχολήθηκε με το καταφύγιο του Πλατανιά. Η ομάδα περπάτησε, γνώρισε το χώρο, κατέγραψε τις ανάγκες του και προχώρησε σε προτάσεις και τρόπους υλοποίησής τους. Let’s do it Greece Στις 2 Απριλίου, η ομάδα συμμετείχε, στην πανελλαδική κίνηση Let’s Do It Greece, με δράση καθαρισμού στο πάρκο Δρακιανών, συνεργαζόμενη με το Δήμο και τον πολιτιστικό Σύλλογο Πλατανιά. Με σημείο συνάντησης την κεντρική πλατεία, επιβιβάστηκαν στο τρενάκι που ήταν διαθέσιμο για τη μεταφορά τους στα Δρακιανά. Μαθητές, καθηγητές, γονείς και μέλη του Συλλόγου, χωρίστηκαν σε ομάδες, και με σακούλες και γάντια εργάστηκαν σε διαφορετικά κομμάτια του δρόμου.
Δράσεις με επίκεντρο τον άνθρωπο
Χριστουγεννιάτικες Δράσεις Τις ημέρες κοντά στις διακοπές των Χριστουγέννων συγκεντρώθηκαν τρόφιμα για το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου μας, φάρμακα και χρήματα για τους Γιατρούς του Κόσμου και είδη ρουχισμού για το Στέκι Μεταναστών Χανίων. Τα είδη οργανώθηκαν και πριν σταλούν στον προορισμό τους τοποθετήθηκαν σε αυτά κάρτες με ευχές για τη νέα χρονιά. Γιατροί του Κόσμου Την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου αντιπροσωπεία του Νοιάζομαι και Δρω του σχολείου μας επισκέφθηκε το Ανοικτό Πολυϊατρείο των “Γιατρών του Κόσμου” στα Χανιά. Τα μέλη της ομάδας ενημερώθηκαν για τις παρεχόμενες υπηρεσίες, τις δράσεις και το έργο που υλοποιεί η οργάνωση. Τέλος παρέδωσαν φαρμακευτικό υλικό και χρήματα που είχαν μαζέψει οι μαθητές του σχολείου. Δράση Κυκλοφοριακής Αγωγής Ομάδα μαθητών συμμετείχε τον Μάϊο στη Δράση ενημέρωσηςευαισθητοποίησης του κοινού του Δήμου Πλατανιά σχετικά με τη σωστή κυκλοφοριακή αγωγή στις διαβάσεις με τίτλο “Εβδομάδα Πολιτισμού στους Δρόμους”. Στη δράση συμμετείχε ο Δήμος Πλατανιά, ο Πολιτιστικός Σύλλογο Πλατανιά, ο Εμπορικός Σύλλογος Ιάρδανος, η Τροχαία Χανίων, το Εσπερινό ΕΠΑΛ Πλατανιά, γονείς και κηδεμόνες.
Δράσεις με επίκεντρο την Τοπική Ιστορία Καταφύγιο Πλατανιά Μια από τις βασικές δράσεις της ομάδας περιλαμβάνει την ανάδειξη του Καταφυγίου Πλατανιά που βρίσκεται στο χωριό του Πλατανιά κάτω από την κεντρική εκκλησία της περιοχής. Τα μέλη της ομάδας συναντήθηκαν με τους εθελοντές του τοπικού μουσείου, ενημερώθηκαν για την ιστορία του και τη δουλειά τους, επισκέφθηκαν το χώρο του μουσείου του καταφυγίου, και σε συνεργασία με τους εθελοντές του, συζήτησαν για τις δραστηριότητες που θα αναδείξουν το χώρο, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη ενός πολιτιστικού πόλου έλξης επισκεπτών που θέλουν να γνωρίσουν την ιστορία του τόπου. Δημιουργήσαμε ένα σχετικό blog στο οποίο σιγά σιγά προσθέτουμε πληροφορίες για τα αντικείμενα του μουσείου στις οποίες ο επισκέπτης θα έχει πρόσβαση μέσω QR code, χρησιμοποιώντας μια εφαρμογή για κινητά που έχει αναπτυχθεί από μαθητές του σχολείου μας για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα του Νοιάζομαι και Δρω. Μια σημαντική εργασία που έχει ήδη ολοκληρωθεί είναι η απομαγνητοφώνηση του ντοκιμαντέρ, που έχει παραχθεί από το Γυμνάσιό μας με τη συνδρομή της Πολιτιστικής Εταιρίας Κρήτης, από τους μαθητές της ομάδας και η μετάφρασή της με τη βοήθεια και συναδέλφων σε τέσσερις γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ισπανικά. Στα άμεσα σχέδιά μας είναι η εγκατάσταση ηλεκτρονικού εξοπλισμού για την προβολή του ντοκιμαντέρ στο χώρο του καταφυγίου. Μελλοντικές σκέψεις αφορούν τη δημιουργία φύλλων εργασίας για τα σχολεία που θα επισκεφθούν πιθανά το χώρο του καταφυγίου, ενώ έχει δημιουργηθεί ήδη από την ομάδα ένα παιχνίδι σε σχέση με το μουσείο για μικρά παιδιά. Τέλος επιθυμία μας είναι η υιοθέτηση του χώρου και η διαρκής υποστήριξή του από μαθητές του σχολείου μας, με την πραγματοποίηση εκθέσεων, εκδηλώσεων ή ακόμη και ξεναγήσεων άλλων σχολείων στο χώρο.
Συνεργασία με άλλα σχολεία
Γυμνάσιο Βάμου- Εκδρομή στην Αρχαία Απτέρα Την Πέμπτη 4 Μαΐου πραγματοποιήσαμε μια επίσκεψη στο χώρο της Αρχαίας Απτέρας, στην περιοχή του Αποκόρωνα, όπου εθελοντές μαθητές του Γυμνασίου Βάμου- άλλο σχολείο που συμμετέχει στο πρόγραμμα Νοιάζομαι και Δρω στο Νομό- μας ξενάγησαν στο χώρο που εδώ και μερικούς μήνες έχουν υιοθετήσει. Οι μαθητές μας, εκτός από τη γνώση που έλαβαν για την αρχαία αυτή πόλη της περιοχής μας, παρακολούθησαν τους μαθητές του Γυμνασίου Βάμου να υλοποιούν μια δράση ξενάγησης και ανάδειξης του χώρου, παίρνοντας ιδέες για τη δική τους δράση που αφορά στο Καταφύγιο του Πλατανιά. Επιπρόσθετα είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν απόψεις και εμπειρίες με άλλους μαθητές – εθελοντές ενισχύοντας έτσι την αυτοπεποίθηση τους και την διάθεσή τους να προσφέρουν. Δημοτικό Αγίας Μαρίνας-Επίσκεψη στο Καταφύγιο Πλατανιά Την Παρασκευή 17 Μαΐου η ομάδα του Νοιάζομαι και Δρω επισκέφθηκε το Καταφύγιο Πλατανιά παράλληλα με 2 τμήματα της Ε’ Τάξης του Δημοτικού Αγίας Μαρίνας. Εκεί παρακολούθησαν την ξενάγηση από τον εθελοντή κ. Λουρανδάκη, και επισκέφθηκαν τον παρακείμενο λόφο με το παλιό πυροβολείο. Στη συνέχεια βάσει των δράσεων που είχαν αποφασίσει οι μαθητές της ομάδας από τις πρώτες συναντήσεις οργάνωσαν ένα παιχνίδι λέξεων που είχαν ετοιμάσει για τους μαθητές, εμπνευσμένοι από το περιεχόμενο του Καταφυγίου και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Η προσπάθεια που ξεκίνησε τη φετινή χρονιά είναι μόνο η αρχή, αφού στόχος μας είναι να υπάρχει μια συνέχεια και συνέπεια σε ό,τι αρχίσαμε. Ξεκινήσαμε με πολλή όρεξη και ιδέες. Άλλες καταφέραμε να τις υλοποιήσουμε, με άλλες συναντήσαμε δυσκολίες. Ο καιρός, ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος των παιδιών, ο συντονισμός τόσων ανθρώπων, πολλές φορές υπήρξαν εμπόδιο σε κάποια πράγματα. Η ομάδα όμως ξέρει ότι βήμα βήμα και σε διάρκεια χρόνου μπορούμε να καταφέρουμε πάρα πολλά. Ήδη πριν φτάσουμε στο τέλος της φετινής χρονιάς έχουμε δεσμευτεί για το μέλλον να προχωρήσουμε όσα δεν καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε και να επιμένουμε να νοιαζόμαστε.
ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΡΕΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΛΑΤΑΝΙΑ
Μέρα χαράς και επιβράβευσης της δημιουργικής δουλειάς μαθητών και καθηγητών. Σημαντικές διακρίσεις κέρδισε το υμνάσιο Πλατανιά στον τρίτο Παγκρητιο Διαγωνισμό Δημοσιογραφικων Δεξιοτητων που διοργάνωσε ο Συλλογος Νεανικης Δημοσιογραφιας «Τυπος και Ουσια». Τα βραβεία στους μαθητές και τα σχολειά που διακριθήκαν απονεμήθηκαν σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο ανιων σε συνδιοργάνωση με την Αντιπεριφεέρεια ανιων, το Σύλλογο Εκπαιδευτικών ΠΕ ανιων και την Ε ΜΕ ανιων για τους νομούς Ρεθύμνης και ανιων. Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού, η οποία αξιολόγησε και βράβευσε τις συμμετοχές των Σχολείων και των μαθητών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αποτελούνταν από τους Ματθαίο Φραντζεσκάκη, δημοσιογράφο, υπεύθυνο έκδοσης της εφημερίδας «Πυξίδα της πόλης», ιώργο Πιτσιλάκη, δάσκαλο – ιστορικό ερευνητή, Δημήτρη Δαμασκηνό, φιλόλογο, μέλος του Δ.Σ. της Ε. .Μ.Ε. ανίων, Δημήτρη Μαριδάκη, δημοσιογράφο και ιώργο Δασκαλάκη, δάσκαλο, πρόεδρο του Συλλόγου Νεανικής Δημοσιογραφίας «Τύπος και Ουσία». ια τρίτη συνεχή φορά βραβεύτηκε στην κατηγορία μαθητικού εντύπου η « ρυσαλλίδα», η σχολική μας εφημερίδα! Στην κατηγορία μαθητικού ρεπορτάζ βραβεία απονεμήθηκαν στις μαθήτριες Φιλίππα Αγγελακη, Μάγδα Αδαμιδη και Ναταλία Πρωιμου για την εργασία τους «Η κυρία Θαλεια» – αφιέρωμα στη ζωή και το έργο της συγγραφέως Θαλειας Καλιγιαννη που έγινε με την καθοδήγηση της φιλολόγου κ. Μαρίας Μαγουλά. Συγκινητική και ιδιαίτερα τιμητική για μας ήταν η στιγμή της απονομής του ειδικου βραβειου «Μανωλης Πουλης» που παρέδωσε ο γνωστός και αγαπημένος σκηνοθετης Θοδωρής Παπαδουλακης στο υμνασιο Πλατανια, για το σύνολο της εκδοτικής παραγωγής του σχολικού έτους 2016- 2017 η οποία περιλαμβάνει: Το περιοδικό «Αλλά ζω» της ’ τάξης προϊόν συνεργασίας του διευθυντή Βασίλη Παπαστάμου και των παιδιών της Τάξης, τη Συλλογή των εργασιών «Ετυμολογία και δημιουργική γραφή» της Β’ τάξης με την καθοδήγηση της καθηγήτριας Μαρίας Μαγουλά και τη Συλλογή των παραμυθιών «Η Δοκιμασία της Αγάπης» της Α’ τάξης με εμπνεύστρια καθηγήτρια την ίλα Τρουλινού.
Στην εκδήλωση είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε την εξαιρετική ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Παπαδουλάκη «Επισκέπτες» στην οποία και πρωταγωνιστούσε ο Μανώλης Πουλής σημαντικός θεατράνθρωπος της πόλης μας που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας. Το υμνάσιο Πλατανιά εκπροσώπησαν ο διευθυντής Βασίλης Παπαστάμος ,οι καθηγήτριες Μαρία Μαγουλά, Νάντια Τριτάκη ,Σταυρούλα Μπολιά και Στρατονίκη Σταύρου, οι μαθήτριες Φιλίππα Αγγελάκη και Μάγδα Αδαμίδη πολύ χαρούμενες για τη βράβευσή τους- και ο ευτέρης ατζησίνου υπεύθυνος σύνταξης του περιοδικού «Αλλά ζω» που βραβεύτηκε. Το «παρων» στην εκδηλωση εδωσαν, μεταξυ αλλων, ο αντιπεριφερειαρχης ανιων Απ. Βουλγαρακης, ο διευθυντης της Διευθυνσης Πρωτοβαθμιας Εκπαιδευσης ανιων Μ. Μηλιαρακης, σχολικοι συμβουλοι και εκπροσωποι των Εκπαιδευτικων Πρωτοβαθμιας Εκπαιδευσης και της Ε ΜΕ κ.α. Τα κορίτσια μας Φιλίππα Αγγελάκη και Μάγδα Αδαμίδη που ήταν παρόντα και βραβεύτηκαν για το αφιέρωμα στην Θάλεια Καλιγιάννη ήταν πολύ χαρούμενα και περήφανα για το σχολείο μας, θεωρώντας τη βράβευσή τους μεγάλη τιμή και την όλη διαδικασία «μεγάλη εμπειρία» αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι η απλή παρουσίαση του διηγήματος «Αφεντικό» της Θ.Καλιγιάννη που ανέλαβε η Μάγδα σαν δραστηριότητα για τις διακοπές των ριστουγέννων εξελίχτηκε σε μια ολοκληρωμένη δουλειά - κάποιες φορές κουραστική αφού δεν ήταν και όλα ενδιαφέροντα- που παρουσιάστηκε στις 6 Ιουνίου στο ξενοδοχείο Creta Paradise ! Ευχόμαστε πάντα επιτυχίες!
Χανιά – Παλιά πόλη
Στο τέλος της ξενάγησης η ξεναγός μας έδειξε μια χαραγμένη επιγραφή που έλεγε ότι
«ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΦΤΩΧΌΣ ΑΝ Η ΨΥΧΉ ΤΟΥ ΕΊΝΑΙ ΜΕΓΆΛΗ» Αυτή η φράση αποτυπώθηκε μέσα μας γιατί συνοψίζει τη φιλοσοφία των λαών που έζησαν εδώ.
Εκπαιδευτική εκδρομή της Α’ Γυμνασίου στην παλιά πόλη των Χανίων Την Τετάρτη 5 Απριλίου η πρώτη τάξη του γυμνασίου Πλατανιά συμμετείχε στην εκπαιδευτική εκδρομή «Η Παλιά Πόλη των Χανίων». Με την βοήθεια ξεναγού οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να ταξιδεύσουν στο χρόνο και να βρουν τις ρίζες της πόλης μας. Κτίσματα και ευρήματα άλλων εποχών συνθέτουν ένα μοναδικό πάζλ και δείχνουν πως πολιτισμοί διαφορετικών περιόδων ανακατεύονται μεταξύ τους και παράγουν τελικά ένα μοναδικό μωσαϊκό ιστορίας. Ας δούμε λοιπόν τις μαρτυρίες τους.
«Με εντυπωσίασε η Καθολική Εκκλησία. Είναι πιο πολυτελής από τις δικές μας, πιο «προχωρημένη» ,καθαρή, ανοιχτόχρωμη και τέλεια διακοσμημένη. Επίσης υπάρχει εκεί και ένα εκκλησιαστικό όργανο». Άσπα. «Μου έκανε εντύπωση η Καθολική Εκκλησία. Δεν είναι σαν τις δικές μας. Έχει πολλά παγκάκια για να κάθονται οι πιστοί, αγάλματα και πίνακες με ζωηρά χρώματα. Δεν έχει ιερό αλλά 3 κόκκινα καθίσματα που κάθεται ο ιερέας και ψέλνει..Ακούγεται ένα εκκλησιαστικό όργανο. Υπάρχουν βάζα με άσπρα κρίνα. Εχει άσπρα κεριά χωρίς αληθινή φλόγα. Ακόμη υπάρχουν έχουν 2 μικρά δωματιάκια .στο ένα κάθεται ο παπάς και στο άλλο ο άνθρωπος που θέλει να πει τις αμαρτίες του.» Βασιλική Γεωργιάδη-Άρης Δαυιδ.
«Η Συναγωγή: Στην είσοδο είχε ένα τραπεζάκι, Ο χώρος εξωτερικά είχε πολλά φυτά και στο ναό υπήρχε ένα δωμάτιο για να προσεύχονται οι εβραίοι με μια φωτογραφία με το αστέρι του Δαυίδ. Υπήρχε ένα μέρος για τις προσευχές που έγραφαν για τον Θεό και μία βρύση» Μαρία Αγγελάκη- Ελένη Βατσάκη.¨ «Η εβραϊκή Συναγωγή είχε ένα μέρος που φυλαγόταν η Τορά και στα πλάγια είχε κάτι που έμοιαζε με κλαδιά δέντρου χαραγμένα με ξύλα που βάζανε χαρτάκια με προσευχές.Είχε πολλά παγκάκια με χρωματιστά μαξιλάρια για να κάθονται. Γενικά με εντυπωσίασε γιατί ήταν κάτι διαφορετικό». Μαρία Καιλίδου
«Μου άρεσε η Σαμπιονάρα που ονομάστηκε έτσι από τη λέξη Σάμπια είναι ιταλική και σημαίνει άμμος. Ακόμα μου άρεσε το Αρσενάλι γιατί εκεί πήγαιναν οι γονείς τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα.» Μαρία Αγγελάκη, Έφη Αλευράκη, Ελένη Βατσάκη «Η πύλη της άμμου που ονομάστηκε έτσι γιατί είναι ένα πλατύ τείχος που είχε γύρω θάλασσα και τώρα άμμο. Απέναντι είναι η Σαμπιονάρα που γίνονται εντυπωσιακές εκθέσεις». Βίκη-Έφη
Στην πλατεία της Σπλαντζιας υπάρχει ένα υδραγωγείο και ένας τεράστιος Πλάτανος όπου οι Τούρκοι κρεμούσαν τους επαναστάτες. Υπάρχει και ο ναός του αγίου Νικολάου με ένα μιναρέ που δείχνει ότι κάποιο διάστημα ήταν τζαμί.» Μαρία Καιλιδου-Κλαούντια Ισουφάι
Για το μάθημα των Νέων Ελληνικών, οι μαθητές της Β’ τάξης και η φιλόλογος Κα Μαρία Μαγουλά, αναλαμβάνουν να εντοπίσουν την ετοιμολογία λέξεων και να δημιουργήσουν μ΄ αυτές μια ιστορία
Η πραγματική αξία των ανασκαφών Η Μαρία βρίσκεται και πάλι στο σπίτι κουνώντας την κούνια του μωρού. Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι. Η Μαρία τρέχει να ανοίξει. Ήταν ο Πέτρος και η Ελένη που θέλανε να την ρωτήσουνε άμα θα ερχόταν μαζί τους στην βόλτα που σχεδιάζανε στο πάρκο για ανασκαφές. Η Μαρία ενθουσιασμένη ρωτά την μητέρα της που βρισκόταν στην κουζίνα: -Μαμά, να πάω να παίξω με τα παιδιά; -Ναι πήγαινε, αλλά μην αργήσεις θα φτιάξω τυρόπιτα -Εντάξει. Τα παιδιά μέσα σε δύο λεπτά φτάσανε στο πάρκο της πόλης. Πρώτος παίρνει το λόγο ο Πέτρος. -Λοιπόν, όπως ξέρετε ήρθαμε στο πάρκο για ανασκαφές. Επίσης, χρειαζόμαστε έναν αρχηγό ο οποίος θα είμαι εγώ! -Και γιατί να είσαι εσύ ο αρχηγός; ρωτάνε ομόφωνα τα κορίτσια. -Γιατί η ιδέα της ανασκαφής ήταν δικιά μου, να γιατί. -Εντάξει, του απάντησαν τα κορίτσια ελαφρώς δυσαρεστημένα. Πρώτα χρειαζόμαστε εργαλεία είπε ο Πέτρος. -Ναι, και που θα τα βρούμε, ρώτησε η Ελένη -Ο μπαμπάς μου έχει στην αποθήκη είπε η Μαρία. -Τέλεια, πάμε να τα πάρουμε φώναξε με ενθουσιασμό. Τα παιδιά έφτασαν στην αποθήκη όπου πήραν τα απαραίτητα εργαλεία. -Λοιπόν, έχουμε και λέμε φτυάρι, σκαπέτι, φακός, νερό, σφυρίχτρα και κάρτα, νομίζω τα έχουμε όλα τι λέτε εσείς παιδιά; -Ναι, δεν μας λείπει τίποτα. Πάμε πίσω στο πάρκο τώρα. Όταν τελικά έφτασαν στο πάρκο είπε απορημένα η Ελένη. -Σε ποιo σημείο θα σκάψουμε; -Να εκεί πίσω από το δέντρο, απάντησε η Μαρία. -Ναι, πολύ καλή ιδέα συμφώνησε ο Πέτρος. Τα τρία παιδιά πήγαν πίσω από το δέντρο και άρχισαν να σκάβουν. Ξαφνικά ακούγεται μία φωνή. -Να παίξω μαζί σας; Ήταν ένας πιτσιρικάς οκτώ χρονών περίπου, δηλαδή δύο τρία χρόνια μικρότερος από τον Πέτρο, την Ελένη και την Μαρία.
Χωρίς πολλή σκέψη τα παιδιά του απάντησαν. -Εντάξει, είπαν τα παιδιά με μια φωνή. -Πως σε λένε ρώτησε ο Πέτρος. -Νίκο, εσάς; -Εμένα με λένε Πέτρο. -Εμένα με λένε Ελένη. -Εμένα με λένε Μαρία. -Και τι παίζετε; -Δεν παίζουμε, κάνουμε ανασκαφές, τον ενημέρωσε η Μαρία. -Εντάξει, ας ξεκινήσουμε λοιπόν, συμφώνησε ο Νίκος. Τα τέσσερα παιδιά έσκαβαν για πολλή ώρα αλλά παρ' όλα αυτά είχαν καταφέρει να ανοίξουν ένα λάκκο κάπου εξήντα εκατοστά σε βάθος, πενήντα εκατοστά πλάτος και σαράντα εκατοστά μήκος. Ξαφνικά ακούγεται ένα
Ιστορία γραμμένη από τους Ηλίας Σαραντολάκης, Γιάννης Μαρκουλάκης, Άννα Μίτκοβα, Κατερίνα Δασκαλάκη, Αλεξία Κουρμούλη, Μαριλένα Φιωτοδημητράκη (Β2) με βάση τις λέξεις που είναι με έντονη γραφή και υπογραμμισμένες κλανγκ και όλοι παγώνουν! -Τι ήταν αυτό απόρησε η Ελένη; -Κοιτάξτε στον λάκκο, έχει ένα αντικείμενο μέσα είπε ο Νίκος. Ο Πέτρος προσεκτικά σηκώνει το αντικείμενο και λέει: -Αυτό είναι μια πινακίδα δηλώνει ο Πέτρος. -Και τι γράφει ρωτάει η Μαρία. -Προς χαράδρα απαντάει ο Πέτρος. -Ας το πάμε σπίτι μου, είναι πολύ κοντά, προτείνει η Μαρία. -Ναι συμφωνεί ο Πέτρος. Και έτσι γρήγορα τα τέσσερα παιδιά κατευθύνθηκαν στο σπίτι της Μαρίας. Ξαφνικά ο Πέτρος φωνάζει στη Μαρία που κρατούσε την πινακίδα. -Τρελή είσαι δεν βλέπεις; ότι ένα ζωύφιο είναι πάνω στην πινακίδα. -Μην γίνεσαι σχολαστικός, δεν καταστράφηκε και ο κόσμος, είπε ο Νίκος. -Καλά σου λέει συμφωνεί η Ελένη. Έπειτα από λίγο τα παιδιά φτάσανε στο σπίτι της Μαρίας. Ακούμπησαν την πινακίδα πάνω σε μια πετσέτα. Απρόβλεπτα εμφανίζεται η μητέρα της Μαρίας που ρωτάει τα παιδιά: -θα φάτε τυρόπιτα; -Ναι βεβαίως, με τόσο μόχθο κάναμε! είπε ο Νίκος. Όλοι μαζί καθίσανε στο τραπέζι κι άρχισαν να τρώνε με βουλιμία. Ο καθένας τους πήρε κι από ένα κομμάτι εκτός από την μητέρα της Μαρίας. -Εσύ μαμά δεν θα φας; -Όχι προσέχω την σιλουέτα μου. Αποφεύγω οτιδήποτε φαγώσιμο με πίτα
-Η πίτα σας είναι πολύ νόστιμη είπε με ευγένεια ο Νίκος -Ευχαριστώ πολύ απάντησε σεμνά η μητέρα της Μαρίας Όλοι πήραν και δεύτερο κομμάτι πίτα. Έπειτα από γέλια και παιχνίδια το κάθε παιδί πήγε σπίτι του. Από εκείνη την
ημέρα τα παιδιά κατάλαβαν ότι πιο μεγάλη αξία είχε ότι κάνανε νέους φίλους παρά η πινακίδα που βρήκανε.
«Ο Επιμένων Νικά» Ο Ιάσονας ένα δεκατετράχρονο αγόρι, πριν από δύο χρόνια ανακάλυψε πως έχει ένα εκπληκτικό ταλέντο στο μπαλέτο. Κάνει κρυφές πρόβες με έναν φίλο του, τον Ηλία. Κάθε φορά που ο Ιάσονας μιλάει στους γονείς του για το εξαιρετικό αυτό του ταλέντο του, εκείνοι απορρίπτουν τα όνειρα του. -Το μπαλέτο είναι για κορίτσια, εσύ Ιάσονα είσαι άντρας, εάν θέλεις μπορώ να σε γράψω στο ποδόσφαιρο. Του έλεγε ο πατέρας του. -Ο πατέρας σου έχει δίκιο, βρες μια αντρική δραστηριότητα. Συμφωνούσε η μητέρα του. Ο Ιάσονας είχε πεισμώσει, θα εκπλήρωνε το ταλέντο του οπωσδήποτε. Μια μέρα σηκώθηκε από το πάτωμα της τάξης του ένα φυλλάδιο για έναν διαγωνισμό ταλέντων, το έκρυψε γρήγορα για να μην το δουν οι άλλοι και έτρεξε σπίτι του. Ανέβηκε στο δωμάτιό του και το κοίταζε, η ιδέα του τριβέλιζε το μυαλό, αλλά ο διαγωνισμός ήταν σε δύο βδομάδες δεν είχε πολύ καιρό για χάσιμο: άρχισε με το μολύβι του να ζωγραφίζει σκίτσα που έδειχναν τις κινήσεις που ήθελε να κάνει και έπειτα έφυγε νωρίς το απόγευμα για το σπίτι του Ηλία. Ιστορία γραμμένη από τους Εύη -Πάω για ποδόσφαιρο, έλεγε στον πατέρα του. Παντελάκη, Κωνσταντίνα - Μπράβο καμάρι μου, αλλά μην αργήσεις η μητέρα σου γυρίζει στις 9.00, απαντούσε εκείνος. Μπαχαντάκη, Πέτια Μπάνκοβα, Γυρνούσε ακριβώς στις εννέα, λίγα δευτερόλεπτα πριν από την Βασιλική Φραντζεσκάκη (Β3) με μητέρα του, έκανε τα μαθήματα του και έπεφτε για ύπνο. Οι γονείς βάση τις λέξεις που είναι με του κάθε βράδυ ροχάλιζαν με αποτέλεσμα ο Ιάσονας να έντονη γραφή και χασμουριέται κάθε πρωί στο μάθημα και να μην αποδίδει. Δύο μέρες απέμεναν για το διαγωνισμό, ο Ιάσονας με τον Ηλία υπογραμμισμένες είχαν καταφέρει έναν εκπληκτικό συνδυασμό κινήσεων. Τα παπούτσια του Ιάσονα τον στένευαν λίγο και ίσα που πρόλαβε να πάει στον τσαγκάρη και να τα έχει έτοιμα εγκαίρως. Τα αγόρια είχαν βάλει στο μάτι κάτι στολές επώνυμης μάρκας και για να τις αποκτήσουν, έκαναν οικονομίες. Την ημέρα της παρουσίασης η καρδιά του Ιάσονα πήγαινε να πετάξει, ανυπομονούσε να διαγωνιστεί, ήθελε να δουν όλοι πως ακόμα και οι άντρες έχουν δικαίωμα στον χορό. Έφτασε η σειρά τους, και οι δύο ήταν αγχωμένοι αλλά κυριαρχούσε η χαρά της εκπλήρωσης των ονείρων τους. Ανεβαίνουν στην σκηνή, ο πάγκος των κριτών είναι στολισμένος με μπαλόνια και το κοινό τους χειροκροτεί. Ο Ιάσονας πήρε περισσότερο κουράγιο όταν είδε τους γονείς του στο κοινό να χειροκροτούν, τους είχαν πείσει νωρίτερα οι γονείς του Ηλία. -Δεν γίνεται ο γιος μου να είναι μπαλαρίνα, έλεγε ο πατέρας του. -Το μπαλέτο είναι ουδέτερη δραστηριότητα, απλώς μερικοί δεν το δέχονται και απομακρύνουν τα παιδιά τους, απαντούσε ο πατέρας του Ηλία. Καθώς τα δύο αγόρια χόρευαν σαν επαγγελματίες, ακολουθώντας την περίπλοκη χορογραφία τους, το κοινό παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Στο τέλος του διαγωνισμού ανακοίνωσαν τον νικητή, ο Ιάσονας είχε την νίκη του δεδομένη, δυστυχώς όμως δεν κέρδισαν, ένα οχτάχρονο κορίτσι κέρδισε το πρώτο βραβείο και εκείνοι το δεύτερο. Οι γονείς του έτρεξαν και τον αγκάλιασαν, του είπαν πως μόνο η συμμετοχή του μετράει και το ότι κυνήγησε τα όνειρά του χωρίς να τον νοιάζουν οι γνώμες των άλλων. Του υποσχέθηκαν πως θα τον γράψουν σε μία σχολή μπαλέτου και θα τον στηρίζουν όσο χρειάζεται. Τελικά «ο επιμένων νίκα».
Στις 15 Μαΐου 2017 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία εκδήλωση αφιερωμένη στο λογοτεχνικό έργο του Χανιώτη Κώστα Χιωτάκη, βουλευτή και γιατρού. Η εκδήλωση έγινε στο Minoa Palace. Το λογοτεχνικό έργο του Κώστα Χιωτάκη, ο οποίος έζησε τον προηγούμενο αιώνα, τίμησαν το Γυμνάσιο Πλατανιά και το Εσπερινό ΕΠΑΛ Πλατανιά. Το αφιέρωμα ξεκίνησε με μια αναφορά στη ζωή και το έργο του Κ. Χιωτάκη από τον Διευθυντή του Γυμνασίου Βασίλη Παπαστάμο. Αμέσως μετά τον λόγο πήραν οι μαθητές του Γυμνασίου Πλατανιά Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, Εύη Παντελάκη, Κωνσταντίνα Μπαχαντάκη της Β΄ τάξης και η Μάγδα Αδαμίδη της Γ΄ τάξης που παρουσίασαν τις εργασίες τις οποίες δημιούργησαν, αφού μελέτησαν συγκεκριμένα βιβλία του Κώστα Χιωτάκη. Την επιμέλεια των παρουσιάσεων είχε η φιλόλογος Μαρία Μαγουλά. Ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης παρουσίασε την εργασία του «Το άδικο του πολέμου και τα δεινά που προκαλεί ενώνουν τους ανθρώπους», βασιζόμενος στο «Ξερίζωμα», βιβλίο που αναφέρεται στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Γιώργης ζούσε μια ήσυχη ζωή με την οικογένειά του, ώσπου κηρύχτηκε ο πόλεμος. Χιόνια, λάσπη, παγωνιά στο μέτωπο. Ο Γιώργης τραυματίζεται σοβαρά. Τραγικό επακόλουθο του πολέμου η πείνα αλλά και τα αντίποινα στα οποία προχωρά ο εχθρός. «Πότε θα σταματήσουν οι πόλεμοι; Όταν οι λαοί θα πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους». Η μαθήτρια Εύη Παντελάκη παρουσίασε την εργασία της «Το όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη», που δημιούργησε αφού μελέτησε το βιβλίο «Με χειροπέδες», το οποίο αναφέρεται στην ιστορία των
πολιτικών κρατούμενων κατά τη διάρκεια της εφτάχρονης δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Οι συνθήκες είναι αντίξοες, οι αγωνιστές χάνουν τις ελπίδες τους και ζουν με τα βάσανά τους. Μέχρι και οι πιο Αγωνιστής δυνατοί αποχωρούν. Τους δένουν με χειροπέδες και Υψώνεις τη γροθιά σου στους αιθέρες, τραβούν στο γιαλό. «Μπορούσε να ’ναι αδέρφια όλοι οι να πάρεις πνοή απ’ τους αγώνες που σε πόνεσαν. άνθρωποι… Μα δεν αφήνει το κακό να προκόψει το καλό Κι αναπνέεις. και ρημάζει η Πατρίδα». Όμως δεν έχαναν το κουράγιο Κι ύστερα με όπλο σου τη σκέψη, και την αγωνιστικότητά τους. «Οι λαοί θα ζούσαν χωρίς με εφόδιο μονάχα της ψυχής σου τη φωνή, κλάματα, δίχως την αγκούσα της πείνας και των ξαναζείς το παρελθόν σε μια μονάχ’ ανάσα. πολέμων. Ήταν στιγμές που ο ενθουσιασμός τους Σε κακοκαιριά φυλαγμένων αναμνήσεων. γκρέμιζε τα σύρματα και πλημμύριζε σαν χείμαρρος την καρδιά». Αγωνιστή, μορφή ακόμη αγνώριστη στα χρόνια, Η μαθήτρια Κωνσταντίνα Μπαχαντάκη παρουσίασε ποια προσευχή ακούγεται για σένα; την εργασία της «Το άδικο του πολέμου και τα δεινά που Πόσοι τιμούν το αίμα που έριξες στη μάχη της προκαλεί ενώνουν τους ανθρώπους», αφού μελέτησε τα Ιδέας; διηγήματα του Κ. Χιωτάκη «Όλοι είμαστε αδέρφια», «Ο Πόσοι ξέρουν; αιχμάλωτος σκελετός», «Η ιστορία ενός παλτού και μιας Η θάλασσα του πόνου κυματίζει μέσα σου, χλαίνης». Στο πρώτο διήγημα φαίνεται ο παραλογισμός θυμάσαι πόσο κολύμπησες για να ‘βρεις τη στεριά του πολέμου αλλά και η αγωνιστικότητα του λαού. «Οι σου; γιατροί σ’ όλη τη γη, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να προστατέψουν τον άνθρωπο από τις αρρώστιες, απ’ το Ψηλά στον ουρανό σκιές χορεύουν, χαμό». Οι άνθρωποι κάτω από τις ίδιες συνθήκες Και δυναμώνουνε τη φλόγα στις καρδιές. νιώθουν παρόμοια συναισθήματα. «Όλοι οι νέοι είχαν Η ελπίδα για το μέλλον σε μάτια πονεμένα παρόμοιο γέλιο, το ίδιο κλάμα σ’ όλο τον κόσμο. Ο βρίσκεται. πόλεμος τους χώριζε. Τους ένωνε η ζωή. Αυτή θα νικούσε Μα αυτή πεθαίνει τελευταία. στο τέλος». Στο διήγημα «Ο αιχμάλωτος σκελετός» φαίνεται η αγωνιστικότητα των γυναικών. «Οι γυναίκες Δείξε μας τον δρόμο για το θαύμα, μέσα στο θρήνο τους δεν έχασαν την τόλμη τους… Το τον δρόμο του αγώνα δίδαξέ μας. μόνο λάθος των μανάδων όλου του κόσμου είναι που Τίποτα πια δεν έχει μείνει στη γενιά μας. ακόμα δεν ξεσηκώθηκαν να βγάλουν τα μάτια του Μια τελευταία πνοή να κρατηθούμε, πολέμου». Στο διήγημα «Η ιστορία ενός παλτού και μιας δείξε μας μονάχα πώς να πάρουμε. χλαίνης», ο Αντρέας και η Καλυψώ θυμούνται τα Μάγδα Αδαμίδη βασανιστήρια από τους Γερμανούς που τους σημάδεψαν σωματικά και ψυχικά. Μετά τον πόλεμο με τους Γερμανούς άρχισε μια δύσκολη περίοδος για την επιβίωση του ζευγαριού. Σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησαν διώξεις για τα πολιτικά φρονήματά τους. Ο Αντρέας έγραψε μια όμορφη ανθρώπινη ιστορία κι έτσι δεν θα χανόταν στο πέλαγος της λησμονιάς. Όμως μπήκε στη μέση ο μηχανισμός της λογοκρισίας και διατάχτηκε η κατάσχεση του βιβλίου. Επίσης, η Κωνσταντίνα Μπαχαντάκη παρουσίασε την εργασία της «Ο αγώνας των Κρητικών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο», που βασίστηκε στη μελέτη των διηγημάτων «Το χρέος» και «Το μετερίζι της κυρά-Ζαμπιάς». Στο πρώτο διήγημα η Αγλαίτσα αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι της και, όπως και άλλοι Κρητικοί, περιθάλπει έναν Άγγλο φαντάρο με κίνδυνο της ζωής της. «Όταν μπήκαν στα Χανιά οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι όσοι περιθάλπουν Εγγλέζους θα τουφεκίζονται». Τελικά, συνέλαβαν την Αγλαίτσα και την φυλάκισαν. Στην ανάκριση έδειξε θάρρος. Όμως έρχονταν στιγμές που φοβόταν κι έχανε το θάρρος της. Στο διήγημα «Το μετερίζι της κυρά-Ζαμπιάς» φαίνεται η αγωνιστικότητα των Κρητικών, όταν οι Κρητικοί μπήκαν στην Κρήτη. «Ο καθένας άρπαξε ότι βρήκε μπροστά του και χύθηκε με τους υπόλοιπους στον κάμπο. Η κυρά-Ζαμπιά άρπαξε τη φορφοτήρα από το φούρνο και ξεκίνησε… Όταν, τ’ απόγευμα πια, ανέβηκαν στην κορφή οι χωριανοί την βρήκαν νεκρή με το δάχτυλο στην σκανδάλη τ’ αυτόματου. Ακόμα και πεθαμένη κρατούσε το μετερίζι της». Στη συνέχεια, η Μάγδα Αδαμίδη παρουσίασε την εργασία της «Ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη», όπως φαίνεται στο έργο του Κ. Χιωτάκη «Κακοκαιριά». Η κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ένας στόχος δημόσιας πολιτικής που υποστηρίζει πως όλοι οι άνθρωποι, θα πρέπει να είναι ίσοι απέναντι στους θεσμούς, τους νόμους και τα δικαιώματα. Στη φιλοσοφία του Κώστα Χιωτάκη, η κοινωνική δικαιοσύνη
ταυτίζεται με την ισότητα, και την ελευθερία, που αποτελούσαν τις μεγαλύτερες αξίες στο έργο του. Σε όλη τη διάρκεια του διχασμού της χώρας, σε δεξιούς και αριστερούς, ένα έντονο μίσος είχε πάρει τη θέση του ανάμεσα στους Έλληνες. «Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος. Ξένοι και ντόπιοι λακέδες δεν θέλουν την ομαλότητα. Ο λαός θα την κερδίσει με την πάλη του. Πίσω αυτοί, μπρος εμείς… Θα αρχίσομ’ από το άλφα, μέσα στα συντρίμμια και τα αίματα, και θα παλεύομε ώσπου να σαρώσουμε την Αδικία». Η παρουσίαση των μαθητών έκλεισε με την ανάγνωση του ποιήματος που έγραψε η Μάγδα Αδαμίδη εμπνεόμενη από την τριλογία του Κώστα Χιωτάκη «Κακοκαιριά»: Η εκδήλωση έκλεισε με τη θεατρική παράσταση που πραγματοποιήθηκε από μαθητές του Εσπερινού ΕΠΑΛ Πλατανιά. Η παράσταση βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Κ. Χιωτάκη «Αναποδιές», το οποίο αναφέρεται στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας τη δεκαετία του ’60 και τη σχέση πολιτευτώνψηφοφόρων. Την επιμέλεια της παράστασης είχε η εκπαιδευτικός του Εσπερινού ΕΠΑΛ Μαρία Μαλανδράκη και τη διασκευή έκανε η φιλόλογος Ειρήνη Σηφάκη.
Χρυσαλλίδα
Ετήσια ανασκόπηση δραστηριοτήτων του Γυμνασίου Πλατανιά για το σχολικό έτος 2016-2017 Συνεργάσθηκαν οι μαθητές & μαθήτριες : Νταγκουνάκης Βαγγέλης, Μάγδα Αδαμίδη, Πάμελα Πέτκοβα, Φιωτάκης Λευτέρης, Αγγελάκη Φιλίππα, Σοφία Καστρινάκη, Κατερίνα Αυγουστιανάκη Συνεργάσθηκαν οι εκπαιδευτικοί : Τρουλινού Ευαγγελία, Σαμαράς Κώστας, Ρήγα Δώρα, Ψυχογιού Διονυσία, Λιτσάκη Μαριέττα, Μαγουλά Μαρία, Λυγιδάκη Κατερίνα, Παπαδάκη Ελένη, Παξιμαδάκη Δέσποινα, Μπολιά Σταυρούλα, Τριτάκη Νάντια Συντονιστές ύλης : Μπολιά Σταυρούλα, Τριτάκη Νάντια Υπεύθυνος έκδοσης : Παπαστάμος Βασίλης Πρόσθετες πληροφορίες : Εκτυπώθηκε το Σεπτέμβριο του 2017 σε 600 αντίγραφα και διανέμεται δωρεάν.
Οι μαθητές της Α τάξης, για το μάθημα της Αρχαίας Ιστορίας με τη φιλόλογο Κα Μαρία Μαγουλά, αφού πρώτα συγκέντρωσαν πληροφορίες έγραψαν τις δικές τους σχετικές πρωτότυπες ιστορίες
Η ναυμαχία της Σαλαμίνας - «Πάταξον μεν, άκουσον δε»
Ήταν Σεπτέμβριος του 480π.χ στο νησί της Σαλαμίνας. Εγώ, ένας απλός στρατιώτης κατευθυνόμουν προς το σπίτι μου. Όλα ήταν ήσυχα και ωραία, ώσπου περνώντας από ένα μεγάλο κτίριο άκουσα κάτι φωνές. Πήγα να δω τι συμβαίνει. Πολύς κόσμος περίμενε απέξω. Ύστερα, ανυποψίαστος ρώτησα έναν άνθρωπο που περίμενε: «Γιατί έχει μαζευτεί τόσος κόσμος εδώ;» Εκείνος έκπληκτος μου απαντάει: «Μα καλά, δεν το ήξερες; Ο Θεμιστοκλής με τον Ευρυβιάδη συζητούν για να αποφασίσουν πού θα αντιμετωπίσουμε το νέο κύμα των Περσών που πλησιάζει από στιγμή σε στιγμή!» Ήξερα πως είχαμε σύγκρουση με τους Πέρσες αλλά πού να φανταστώ πως θα ξαναγίνει και άλλη μάχη; Νόμιζα πως ο πόλεμος είχε τελειώσει! Ήμουν πολύ περίεργος να δω τι συνέβαινε. Σκαρφίστηκα μια τρελή ιδέα. Ήθελα να ακούσω από κοντά τον διάλογο και θα έκανα τα πάντα για να το πετύχω. Αφού ευχαρίστησα τον άνθρωπο για τις χρήσιμες πληροφορίες που μου έδωσε, κατευθύνθηκα λίγο πιο μπροστά και αντίκρισα μία πύλη περιτριγυρισμένη με κάγκελα και είκοσι στρατιώτες να την φυλάνε, απομακρύνοντας τον κόσμο από την είσοδο. Για μια στιγμή πίστεψα πως οι ελπίδες μου ήταν μάταιες. Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Έκανα ένα γύρο περιφερειακά της αυλής και βρήκα ένα μέρος που δεν φυλασσόταν από στρατιώτες. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έριξα μία γρήγορη ματιά τριγύρω, όμως δεν είχα τραβήξει την προσοχή κανενός. Έτσι, μπόρεσα να σκαρφαλώσω τα κάγκελα και να τα διαπεράσω. Ήμουν πολύ χαρούμενος, αλλά έπρεπε να κρύβομαι καλά γιατί έτσι και με έβλεπε κανείς θα πλήρωνα την ανομία μου. Αψηφώντας τον κίνδυνο, δειλά-δειλά, πλησίασα προς τον τοίχο του κτηρίου. Πήγα από την πίσω πλευρά, ώστε να μην γίνω αντιληπτός σε κανένα. Κόλλησα το αυτί μου στον τοίχο μπας και κρυφακούσω κάτι. Αν και δεν ακουγόταν τόσο καλά, κάτι μπορούσα να καταλάβω. Άκουσα τη συζήτηση σχεδόν από την αρχή. Όταν έφτασα, άκουσα μία φωνή να λέει: «Εγώ επιμένω πως η μάχη πρέπει να γίνει στην Πελοπόννησο γιατί ο Ευρυβιάδης ήταν Σπαρτιάτης και ήθελε να προστατευτεί η πατρίδα του». Έπειτα μια άλλη φωνή ανταποκρίθηκε: «Εγώ διαφωνώ Ευρυβιάδη! Πιστεύω πως το ιδανικό μέρος για να γίνει η σύγκρουση είναι τα στενά της Σαλαμίνας», ύστερα ακούστηκε: «Και με ποια δικαιολογία μας προτείνεις να γίνει εκεί η μάχη, Θεμιστοκλή;» και η συζήτηση συνεχιζόταν: Θεμιστοκλής: Στο στενό, οι Πέρσες δεν θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν όλες τους τις δυνάμεις ταυτόχρονα, άρα έχουμε περισσότερες πιθανότητες να νικήσουμε. Ευρυβιάδης: Και ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις η Ελλάδα να πάθει τόσες ζημιές και να μην τους αιφνιδιάσουμε νωρίτερα; Θεμιστοκλής: Αυτή είναι η πρόταση μου και την θεωρώ πολύ λογική, αφού διαφορετικά η χώρα μας θα υποφέρει, αν χάσουμε την μάχη. Ευρυβιάδης: Και γιατί να μην λάβουμε υπόψη και την δική μου πρόταση; Ίσως περισσότερα άτομα να συμφωνούν. Θεμιστοκλής: Ας βάλουμε κάτω και τις δυο προτάσεις και ας σκεφτούμε ποια θα ήταν η καλύτερη. Ευρυβιάδης: Γιατί να μην πάρουμε και την βοήθεια του κοινού; Θεμιστοκλής: Δεν νομίζω να είναι καλή ιδέα. Με αυτόν τον τρόπο θα τους ξεσηκώσουμε ακόμη περισσότερο. Κοίτα πόσοι και πόσο νευρικοί είναι. Συνέχεια επεισόδια δημιουργούν. Πάλι καλά που φέραμε και φύλακες να τους εμποδίσουν. Αδείμαντος (αρχηγός των Κορινθίων): Εγώ συμφωνώ με τον Ευρυβιάδη. Ίσως έτσι καταφέρναμε να προφυλάξουμε και τη Σπάρτη. Ευρυβιάδης: Βλέπεις Θεμιστοκλή; Σταμάτα συνέχεια να φέρνεις αντιρρήσεις στις ιδέες μου και στα σχέδιά μου! Θεμιστοκλής: Εμείς απλά συζητάμε, δεν χρειάζεται να θυμώνεις! Εάν αυτή η διαφωνία διαρκέσει για πολύ ακόμα, οι Πέρσες θα μας επιτεθούν προτού προλάβουμε να ετοιμαστούμε. Ευρυβιάδης: Πολύ καλά! Τότε η μάχη θα γίνει στην Πελοπόννησο! Αποφασίστηκε. Θεμιστοκλής: Μα... Δεν... Ευρυβιάδης: Είπα σταμάτα! Το θέμα λύθηκε! Τότε εγώ τρόμαξα γιατί οι φωνές είχαν γίνει πιο δυνατές και επικρατούσε μία ένταση ανάμεσα στους δύο αρχηγούς. Περίεργος καθώς ήμουν, κάνω ένα βήμα αριστερά και κοιτάζω από το παράθυρο. Και τι δεν είδα! Ο
Ευρυβιάδης είχε εκνευριστεί και γρήγορα πηγαίνει στον τοίχο, όπου βρισκόταν το ραβδί του, το αρπάζει και το χτυπάει στο πάτωμα. Τότε, επίσης γρήγορα, σηκώνεται και ο Αδείμαντος, ο Κορίνθιος αρχηγός, και τους χωρίζει. Μπήκε στη μέση ο Κορίνθιος κι εκείνη τη στιγμή ο Θεμιστοκλής με βροντερή φωνή λέει: «Χτύπησέ με, αλλά άκουσέ με!». Ο Ευρυβιάδης ένιωσε ντροπιασμένος. Άφησε το ραβδί να πέσει στο πάτωμα και γύρισε στη θέση του. Η συζήτηση συνέχισε όταν με περισσότερη ηρεμία οι δύο σπουδαίοι αρχηγοί παρέμειναν σιωπηλοί, μέχρι ο Αδείμαντος να ανοίξει τη συζήτηση. Αδείμαντος: Τελικά, τι θα γίνει; ρώτησε με σιγανή φωνή. Και οι δύο αρχηγοί δίστασαν να μιλήσουν, όμως τη σιωπή έσπασε ο Ευρυβιάδης. Ευρυβιάδης: Όπου θεωρήσει πιο σωστό μέρος να γίνει μάχη. Ο Θεμιστοκλής είχε απογοητευτεί. Τόσες φορές είχε πει τον λόγο που ήθελε να γίνει η μάχη στη Σαλαμίνα, όμως …. Καμία κατανόηση. Ιστορία γραμμένη από τους Ξαφνικά παίρνει τον λόγο. Λευτέρη Φιωτάκη, Ευθύμη Θεμιστοκλής: Εγώ λέω να το αφήσουμε για λίγο και βλέπουμε άλλη μέρα τι θα κάνουμε. Σπυριδάκη, Παναγιώτη Τοϊγάρη Ευρυβιάδης: Συμφωνώ. και Αποστόλη Τερεζάκη (Α4) Αδείμαντος: Με το διψασμένο κοινό τι θα γίνει; Ευρυβιάδης: Αυτό σε ένοιαξε τώρα; Πάμε και το κανονίζουμε κι αυτό. Όλοι μαζί: Ωραία, πάμε, πάμε …. Το συμβούλιο είχε τελειώσει κι εγώ τα νέα τα είχα μάθει. Είχα σκεφτεί και το σχέδιο απόδρασης. Αφού αποχώρησαν οι αρχηγοί, όλος ο κόσμος μαζεύτηκε προς το μέρος τους, το ίδιο και οι στρατιώτες για να προστατέψουν τους αρχηγούς τους από το «άγριο» και ανήσυχο κοινό. Ευκαιρία λοιπόν ήταν, αφού το σημείο όπου μπήκα ήταν ελεύθερο και δεν το φύλαγε κανείς στρατιώτης, να βγω από το ίδιο. Ευχαριστημένος αλλά κυρίως ανακουφισμένος που δεν με ενόχλησε και δεν με πρόσεξε κανείς, αναχώρησα για το σπίτι μου. Όμως το βράδυ που κοιμόμουν, θυμήθηκα τον Θεμιστοκλή που στο τέλος φαινόταν λίγο σκεπτικός. Ίσως να ήμουν λίγο καχύποπτος που σκέφτηκα πως κάτι είχε στο μυαλό του. Την άλλη μέρα το πρωί, πέρασα πάλι από το σημείο που έγινε ο «διάλογος» και έριξα μια ματιά στο πίσω μέρος. Ταράχτηκα όταν είδα τον Θεμιστοκλή κάτι να ψιθυρίζει σε ένα άτομο και να του δίνει έναν φάκελο. Είχα κάποτε ακούσει πως ο Θεμιστοκλής συχνά συναντιόταν με κάποιον ολόιδιο με αυτόν που είχε δίπλα του. Τώρα παρόλο που πίστευαν πως ήταν υπηρέτης του, συζητούσαν πολύ συχνά μεταξύ τους και λένε πως ήταν κάτι παραπάνω από αφεντικό και δούλος. Επίσης, φήμες είχαν ακουστεί πως αυτό το άτομο ήταν κάποτε με το μέρος των Περσών. Ήθελα έστω και κρυφά να δω τι γινόταν εκεί. Κρύφτηκα και τους κατασκόπευα. Αφού ο Θεμιστοκλής του παρέδωσε το γράμμα, ο δούλος έτρεξε και απομακρύνθηκε. Κάπου κατευθυνόταν σίγουρα. Ο Θεμιστοκλής όταν τέλειωσε τη συζήτηση με το άλλο άτομο, έφυγε με βήμα καμαρωτό και με ύφος ικανοποιημένο. Ύστερα από λίγο καιρό, το νέο πως θα αντιμετωπίζαμε τους Πέρσες στο στενό της Σαλαμίνας είχε διαδοθεί σε όλη την περιοχή. Όταν ήταν ήδη αργά για να αλλάξει το σημείο που θα αντιμετωπίζαμε τους Πέρσες, ο Θεμιστοκλής ανακοίνωσε το πανούργο σχέδιο που είχε καταστρώσει. Ο Ευρυβιάδης δεν πρόλαβε ούτε να θυμώσει, ώσπου οι Πέρσες έφτασαν στο στενό και ακολούθησε ο θρίαμβος των Ελλήνων. Τελικά ο Ευρυβιάδης πολέμησε θέλοντας και μη, αλλά τελικά ο θυμός του έσβησε με την νίκη των Ελλήνων. Όσο για τον Θεμιστοκλή εκείνος είχε στείλει ψεύτικο γράμμα στους Πέρσες ότι οι Έλληνες επρόκειτο να αποχωρήσουν από την περιοχή. Με το σχέδιό του αυτό λοιπόν οδήγησε σε νίκη τους Έλληνες. Πέτυχε τον στόχο του και ικανοποιήθηκε, αφού πάντοτε ήταν φιλόδοξος, μα και φιλόπατρις.
Ο θάνατος του Σωκράτη
Ένα διήμερο αφιερωμένο στις Φυσικές Επιστήμες. Το Σάββατο 18 και την Κυριακή 19 Μαρτίου, μαθητές από τα Γυμνάσια, τα Λύκεια αλλά και από Δημοτικά του Νομού Χανίων παρουσίασαν στους συμμαθητές τους, αλλά και γενικότερα στο κοινό, πειράματα φυσικής χημείας, βιολογίας και όχι μόνο. Οι μαθητές και οι μαθήτριες, σαν μικροί επιστήμονες, δίδαξαν και διδάχθηκαν, σε ένα «Πανηγύρι» των Φυσικών Επιστημών συνδέοντας τις γνώσεις τους, με το «κάνω» αποδεικνύοντας την αναγκαιότητα και την ομορφιά του πειραματισμού. Ο σκοπός της γιορτής αυτής ήταν: • Να αναδειχθούν οι Φυσικές Επιστήμες ως απαραίτητα ερμηνευτικά κλειδιά για την κατανόηση του κόσμου μας. • να ενθαρρυνθούν οι μαθητές και να απομυθοποιήσουν τους όποιους φόβους τους για τις «δύσκολες και ακαταλαβίστικες» Φ.Ε. • να αποκτήσουν εμπειρίες και δεξιότητες χρήσιμες στη καθημερινότητα. • να έρθουν οι μαθητές των σχολείων του νομού Χανίων σε επαφή και να ανταλλάξουν ιδέες και πειράματα. • η δημιουργία μιας ομάδας μικρών «επιστημόνων» σε κάθε σχολική μονάδα και τέλος • το «άνοιγμα» και η παρέμβαση του ΕΚΦΕ και των επιστημονικών Συλλόγων στα κοινωνικά δρώμενα των Χανίων. Από αυτή την γιορτή δεν μπορούσε να λείπει και το γυμνάσιο Πλατανιά. Οι καθηγητές Παπαδάκη Ελένη και Ζιάκας Νικόλαος με τα «Πειρακτρόνια» και συγκεκριμένα τους μαθητές Αγγελάκη Φιλίππα, Αλεξανδρίδη Αυγερινό, Καστρινάκη Σοφία, Κουκουράκη Κωνσταντίνο, Νταγκουνάκη Βαγγέλη, Χάλαρη Εύα, Μουτσόπουλο Αντώνη και Παντελάκη Εύα παρουσίασαν τα παρακάτω πειράματα.
Ηλεκτρομαγνητικό τρενάκι Το «τρένο» αποτελείται από μια μπαταρία, δύο μαγνήτες και ένα αγώγιμο πηνίο. Οι μαγνήτες αποτελούν και την αγώγιμη επαφή μεταξύ των πόλων της μπαταρίας και του πηνίου. Έτσι ηλεκτρικό ρεύμα αρχίζει να ρέει μεταξύ των επαφών στο συγκεκριμένο τμήμα του πηνίου. Το μαγνητικό πεδίο που προκύπτει εξαιτίας της ροής του ρεύματος απωθεί τους μαγνήτες και … το «τρένο» ταξιδεύει: Τα αχώριστα φιλαράκια (δύο βιβλία που δεν ξεχωρίζουν) Αρχικά ανακατεύουμε τα φύλλα δύο βιβλίων σωρηδόν. Ο διαχωρισμός τους είναι πολύ εύκολος. Όταν όμως τα ανακατεύουμε φύλλο προς φύλλο (ή σχεδόν έτσι) ο διαχωρισμός τους είναι πρακτικά αδύνατος! Η αιτιολόγηση βρίσκεται στην τριβή και στην ατμοσφαιρική πίεση: ανάμεσα στα φύλλα των βιβλίων αναπτύσσονται μεγάλες δυνάμεις τριβής που δυσχεραίνουν την κίνηση. Όταν τα φύλλα ανακατεύονται σωρηδόν είναι λίγα τα φύλλα των δύο βιβλίων που ακουμπούν άρα λίγες και οι δυνάμεις τριβής. Εάν όμως τα ανακατεύουμε φύλλο-φύλλο, δημιουργούμε πολλά ζευγάρια άρα και πολλές δυνάμεις τριβής που προστίθενται δημιουργώντας μία πολύ μεγάλη συνισταμένη δύναμη. Σε πειράματα που έγιναν (στην εκπομπή των Mythbusters) φάνηκε ότι αν χρησιμοποιήσουμε μεγάλα βιβλία τότε ακόμα και αν το προσδέσουμε σε αυτοκίνητα δεν είναι δυνατό να διαχωριστούν! Μάλιστα στη συγκεκριμένη εκπομπή για να διαχωρίσουν δύο τηλεφωνικούς καταλόγους αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν 2 τανκς! Ο βόλος που ανεβαίνει Μπορεί ένας βόλος που βρίσκεται μέσα σε αλάτι να βρεθεί από τον πυθμένα στην κορυφή; Στο πείραμά μας δείχνουμε ότι μπορεί! Τοποθετούμε τον βόλο μέσα σε ένα μικρό διάφανο δοχείο (για να μπορούμε να βλέπουμε το περιεχόμενο). Γεμίζουμε με αλάτι, όχι όμως μέχρι την κορυφή και κλείνουμε με το καπάκι. Ο μόνος δυνατός τρόπος είναι να ανακινούμε το δοχείο πάνωκάτω. Πολύ γρήγορα ο βόλος θα βρεθεί στην κορυφή. Η ερμηνεία είναι η εξής: Λόγω της ανακίνησης οι κόκκοι αλατιού μετακινούνται και ξεφεύγουν από την πορεία του βόλου, με αποτέλεσμα να μειώνεται αισθητά η τριβή ανάμεσά τους, βοηθώντας την άνοδο του βόλου.
Τυφώνας σε βάζο Σε γυάλινο βάζο με καπάκι Γεμίζουμε το βάζο με 3/4 νερό , προσθέτουμε 3-5 σταγόνες μπλε χρώμα τροφίμων , λίγο υγρό πιάτων και λίγο ξίδι. Περιστρέφουμε γρήγορα το βάζο με ομαλή, σταθερή κίνηση και βλέπουμε τη δημιουργία του στροβίλου. Λόγω διαφοράς στην περιστροφική κίνηση μεταξύ του νερού και του αφρού φαίνεται μέσα στο βάζο η δημιουργία ενός μίνι τυφώνα που δημιουργείται από τον αφρό.
Μαγική αλυσίδα (ιπτάμενη) Χρησιμοποιήσαμε μια αλυσίδα με μπίλιες (όπως αυτές που στολίζουμε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα) περίπου 12m μήκους την οποία τοποθετήσαμε πολύ προσεκτικά κάνοντας κύκλους μέσα σε γυάλινο δοχείο. Μετά την απαραίτητα σωστή τοποθέτησή της αφήσαμε 4-5 μπίλιες να βγουν έξω από το δοχείο, αυτές παρέσυραν ταχύτατα και τις υπόλοιπες κάνοντας το δοχείο να αδειάσει πολύ γρήγορα και την αλυσίδα να τινάζεται προς τα πάνω δημιουργώντας ένα περίεργο θέαμα. Η αλλαγή της ορμής κάθε βόλου είναι πολύ μεγάλη και ταχύτατη αυτό προκαλεί την ανύψωσή του τη δημιουργία του βρόχου και την άμεση πτώση ολόκληρης της αλυσίδας.
Στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Γ’ Γυμνασίου με αφορμή το διήγημα του Αντόν Τσέχωφ «Ο παχύς κι ο αδύνατος» δόθηκε στους μαθητές εργασία από το σχολικό τους βιβλίο με το εξής θέμα:
«Γράψτε μια χιουμοριστική ιστορία με θέμα την τυχαία συνάντησή σας με έναν συμμαθητή σας έπειτα από τριάντα χρόνια»
[Συντόνισε τις εργασίες η Κα Παξιμαδάκη Δέσποινα] Δε θα πιστέψετε ποτέ τι μου συνέβη χθες το πρωί, ενώ πήγαινα στο Super Market να ψωνίσω κάποια πράγματα για το πάρτυ των παιδιών. Προχωρούσα πωρωμένη με το τελευταίας τεχνολογίας iPhone μου, αδιάβροχο, με επαγγελματικής ανάλυσης κάμερα και ανεξάντλητη μνήμη, όταν, ξαφνικά, ένιωσα κάτι βαρύ να πέφτει πάνω μου με δύναμη και να με παρασύρει στο υγρό πεζοδρόμιο. ια κακή μου τύχη εκεί κοντά υπήρχε και μια τεράστια λακκούβα με λασπόνερα και είδα με φρίκη το υπέροχο τηλέφωνό μου να προσγειώνεται μέσα με ένα μεγαλόπρεπο μπλουμ. Το μάζεψα βιαστικά και γύρισα εξοργισμένη να δω ποιός ήταν η αιτία του κακού… Τότε γούρλωσα τα μάτια μου με έκπληξη. Μπροστά μου στεκόταν μια κοκκινομάλλα, εύσωμη, κοντή και περιποιημένη Σοφία Κ. που έτρωγε λαίμαργα ένα διπλό μπέργκερ με πολύ κέτσαπ και σως. ια όσους δεν το ξέρετε, η Σοφία Κ. ήταν παλιά συμμαθήτριά μου και ανταγωνίστριά για τον τίτλο της πιο ωραίας κοπέλας της τάξης. Είχα να τη δω από την ’ υμνασίου όταν τσακωθήκαμε επειδή μου «καβάτζωσε» τον έρωτα της ζωής μου. Άκουσα πως παντρεύτηκαν, αλλά δε ζηλεύω καθόλου, μη φανταστείτε! Στάθηκα για λίγο ακίνητη, αβέβαιη για το πώς θα αντιδράσω, όταν εκείνη με ζούλιξε στην αγκαλιά της σαν χλαπάτσα. Είχα ένα δυσάρεστο συναίσθημα πως το υπέροχο λευκό μου πουκάμισο είχε πιτσιλιστεί με κόκκινη κέτσαπ. «Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω γλυκιά μου Φιλιππινέζα! Σε πεθύμησα τόσο !» Την κοίταξα με ένα μορφασμό αηδίας στο πρόσωπό μου ακούγοντας αυτό το παρατσούκλι.
«Τόσος καιρός έχει περάσει, κι όμως φαίνεται σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω σου», πρόσθεσε αυτή. Κρίμα που δεν μπορώ να πω και γω το ίδιο, σκέφτηκα από μέσα μου, και άλλαξα το θέμα με τρόπο. « οιπόν με τι ασχολείσαι;», τη ρώτησα με παγερή ευγένεια. «Είμαι τραγουδίστρια. Μη φαντασθείς πολλά. Ο νέος μου δίσκος βγήκε πρόσφατα με τίτλο «Θέλω να φάω» και έγινε πέντε φορές πλατινένιος μέσα σε μια βδομάδα» «Θέλω να φάω»;;; Τι;;;, σκέφτηκα από μέσα μου πως πρέπει να πεινάει πολύ αφού τραγουδάει αυτό το τραγούδι. Ξαφνικά μου σκάει ένα χαζό χαμόγελο και την κοίταξα τρομαγμένη. «Πάμε για καφέ μετά από τόσα χρόνια να τα πούμε;», μου είπε χαρούμενη. Ωχ, αυτό που φοβόμουν, είπα από μέσα μου και κατάπια την τσίχλα. Ε, δεν μπορούσα να της αρνηθώ, γιατί πάλι θα μουρμούριζε, οπότε της είπα εντάξει, όμως για λίγο. Τελικά πήγαμε στο πιο κοντινό café bar να κάτσουμε για ένα καφεδάκι. Εκεί λοιπόν που έβλεπα τον κατάλογο και δεν ήξερα τί να παραγγείλω, ρίχνει μια φωνή η Σοφία στον σερβιτόρο, λες και την πατάει φορτηγό, για να ρωτήσει αν υπάρχει κανένα μεζεδάκι. Ε, φυσικά τι άλλο θα περίμενα απ’ αυτήν! Ζάρωσα στην καρέκλα μου προσπαθώντας να γίνω όσο το δυνατόν λιγότερο ορατή. Ένιωθα ήδη αρκετά άβολα. Όμως τη βροντερή φωνή της Σοφίας ακολούθησε η στριγκλιά της σερβιτόρας, που φαινόταν έτοιμη να λιποθυμήσει.
«Ομγ!. Δεν το πιστεύω: Η Σοφία Κ.!», φώναξε η σερβιτόρα. Είχα μείνει στήλη άλατος. Μήπως μου έπαιζαν κάποιο παιχνίδι; «Είμαι θαυμάστριά σου εδώ και τρία χρόνια», συνέχισε η κοπέλα, που προφανώς ούτε η ίδια μπορούσε να το πιστέψει. Η Σοφία ωστόσο έδειχνε παραδόξως εκνευρισμένη απ’ αυτό το θαυμασμό της κοπέλας. Πήγε να πει κάτι, αλλά το κορίτσι συνέχισε διακόπτοντας την. «Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Σουβλάκι», αυτό που έγραψες όταν το αγόρι της κολλητής σου την παράτησε για σένα, όχι επειδή του άρεσες, αλλά επειδή ο πατέρας σου είχε το σουβλατζίδικο στη γωνία. Αλήθεια, τι απέγινε εκείνη η κοπέλα; Είσθε ακόμα φίλες;» Ένιωσα το πρόσωπό μου να κοκκινίζει και είδα τη Σοφία να μου ρίχνει ένα ένοχο βλέμμα. Είχε
μεταφέρει την προσωπική μας ζωή σε στίχους ενός ηλίθιου τραγουδιού! Σηκώθηκα όρθια απότομα, θέλοντας να κάνω εντυπωσιακή έξοδο, όμως η άκρη του πουκάμισού μου σκάλωσε στο τραπεζομάντηλο με αποτέλεσμα ό,τι βρισκόταν στο τραπέζι μας να πέσει στο πάτωμα με έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Όλοι τώρα με κοιτούσαν. Υπέροχα! Περπάτησα προς την έξοδο με υφάκι χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Ήξερα ότι η Σοφία και η σερβιτόρα με κοιτούσαν έκπληκτες, αλλά δε γύρισα να κοιτάξω. Ήμουν απίστευτα εκνευρισμένη. ύρισα σπίτι χωρίς να μιλήσω σε κανένα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου ανοίγοντας το ραδιόφωνο. ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟ ΤΡΑ ΟΥΔΙ ΕΠΑΙΖΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙ ΜΗ! Φιλίππα Αγγελάκη - Σοφία Καστρινάκη
Μια καλοκαιρινή μέρα του 2047 αποφάσισα, αφού ο καιρός ήταν ζεστός και ηλιόλουστος και αφού είχα και ρεπό από την δουλειά μου, να βγω και να χαζέψω λίγο τα μαγαζιά. Είχα πολύ καιρό να το κάνω. Οπότε χωρίς να χάσω χρόνο ντύθηκα, βάφτηκα, πήγα την κόρη μου στο σχολείο και κατέβηκα στο κέντρο. Πάρκαρα το αμάξι και άρχισα τη βόλτα μου. Δεν είχα σκοπό να ψωνίσω κάτι για τον εαυτό μου αλλά είδα μια πολύ ωραία μπλούζα σε στιλ πουκαμίσας που μου άρεσε πολύ. Πλήρωσα, ευχαρίστησα την πωλήτρια και έφυγα. Δεν είχα κάνει πέντε βήματα και αισθάνθηκα ότι κάποιος με κοιτούσε επίμονα. ύρισα το κεφάλι μου, κοίταξα στο απέναντι πεζοδρόμιο και είδα έναν άνδρα πάνω κάτω στην ηλικία μου να με κοιτάει επίμονα. Το πιο περίεργο είναι ότι αυτό το πρόσωπο μου φαινόταν γνωστό, αλλά δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη, οπότε συνέχισα να περπατάω. Όμως αυτός ο άνδρας συνέχισε να με κοιτάει και όχι μόνο με κοιτούσε αλλά με ακολουθούσε κιόλας. ια να πω την αλήθεια, είχα τρομοκρατηθεί λίγο. ια να δω αν ακόμα με ακολουθούσε, άλλαξα στενό. Όμως, να σου τον πάλι. Μετά είπα ότι απλά ο άνθρωπος μπορεί να με μπέρδευε με κάποια γνωστή του και απλά να πηγαίνει στην δουλειά του. Όταν όμως αισθάνθηκα το χέρι
του στον ώμο μου, τρομοκρατήθηκα τόσο που όλες οι τσάντες που κρατούσα τον βρήκανε στο πρόσωπο. «Κατερίνα, τι κάνεις εκεί;», με κοιτάει γεμάτος απορία. «Ορίστε; Με γνωρίζετε;», απόρησα. «Καλά, τόσο πολύ άλλαξα;;» «Δεν …, δεν μπορώ να θυμηθώ…» «Ο Νίκος ο Δασκαλάκης; Που καθόμουν πίσω σου στην ’ υμνασίου; Όμως μετά άλλαξα σχολείο και χαθήκαμε!», μου είπε χαμογελώντας. «Εεε, όχι! Δεν το πιστεύω!» Είχα απορήσει με τον εαυτό μου πώς μπορούσα να μην θυμάμαι το συμμαθητή μου. Εντάξει, είχανε περάσει και τριάντα χρόνια, είχε αλλάξει πολύ. Είχε ψηλώσει. Καλά, λογικό είναι να είχε ψηλώσει, μην είμαι και χαζή, τόσα χρόνια πέρασαν. «Δεν θα πεις τίποτα άλλο;», μου λέει. Αμέσως έτρεξα και τον αγκάλιασα και αρχίσαμε να μιλάμε τια τις ζωές μας και για τα παλιά. «Τι κάνεις, Νίκο μου; Πώς είσαι; Πρώτα απ’ όλα, χίλια συγγνώμη για το χτύπημα, δεν ήθ…» «Μην αγχώνεσαι», με διέκοψε. Είμαι μια χαρά, είμαι παντρεμένος εδώ και οχτώ χρόνια και έχω και ένα αγοράκι τριών χρονών» «Πραγματικά χαίρομαι για σένα, όμως δεν περίμενα να
αποκτήσεις παιδιά», είπα γελώντας. « ιατί;» με κοίταξε λίγο απορημένος. « ιατί ήσουν πολύ παρτάκιας!» «Ο άνθρωπος αλλάζει! Άσε τα δικά μου τώρα και πες μου για τη ζωή σου!» «Είμαι παντρεμένη εδώ και δέκα χρόνια και έχω και μια κόρη εννέα χρονών» «Αααα, ρε το Κατερινιώ!», γέλασε. «Τι μου θύμισες τώρα!», είπα αναπολώντας τα παλιά. «Τι σου θύμισα;», απόρησε. «Ποιός με έλεγε «Κατερινιώ» στο υμνάσιο;» «Κατερίνα, θα σε σκοτώσω, μην μου πεις ότι θυμήθηκες τον Βοτζάκη απ’ το «Κατερινιώ» κι εμένα με πέρασες, δεν ξέρω κι εγώ για τι, και μου πέταξες και τις τσάντες κατακούτελα;;;» «Συγγνώμη», είπα γελώντας. «Πλάκα, πλάκα, τί λές να κάνουν τα υπόλοιπα παιδιά;» «Αυτήν την απορία έχω κι εγώ. Και να σου πω κάτι;» «Τι;», με ρώτησε. «Μου έχουν λείψει όλοι!» «Μετά από τόσα χρόνια;» «Νίκο μου, όσα χρόνια και να περάσουν, τους συμμαθητές σου δεν τους ξεχνάς, δεν ξεχνάς τις πλάκες, τα παρατσούκλια…» «Εμένα με ξέχασες, όμως!» «Κάνεις λάθος, απλά έχουν περάσει τριάντα χρόνια. Όταν σε είδα τελευταία φορά ήσουν δεκατεσσάρων, όπως κι εγώ, και σήμερα
Ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό απομεσήμερο του 2047 στα ανιά. Η Μάγδα πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε τη θάλασσα από το ανοιχτό παράθυρο της ταβέρνας όπου έτρωγε μαζί με τα παιδιά της, έφηβοι και οι δύο. Η κόρη της μιλούσε στο τηλέφωνο με τη γιαγιά της από το χωριό που θα επισκέπτονταν σε λίγο, ενώ ο μεγάλος της γιος τραβούσε φωτογραφίες το τοπίο που έβλεπε μόνο στις διακοπές.
είσαι σαραντατεσσάρων… Και δεν ξέχασα ούτε το όνομά σου, ούτε τις πλάκες που κάναμε!» «Σοβαρά τώρα;» Με κοίταξε λίγο συγκινημένος. «Σοβαρότατα! Και θυμάμαι και τι έλεγες συνέχεια και μας είχες τρελάνει!» «Έλα τώρα που θυμάσαι!», μου είπε. «Έλα όμως που θυμάμαι! Συνέχεια έλεγες το «Αλίτσα» και «Πλάκα κάνω!» «Ρε Κατερίνα, που τα θυμάσαι, ρε θηρίο;!» «Τα θυμάμαι γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως σου ξαναείπα, τους φίλους δεν τους ξεχνάς!» «Θυμάσαι πώς φωνάζαμε εσένα;», με ρώτησε προσπαθώντας να μην σκάσει στα γέλια. «Ναι! Με φωνάζατε Κατουρίνα!» Δεν αντέξαμε και ξεσπάσαμε και οι δύο σε τρανταχτά γέλια, τόσο δυνατά, που οι άνθρωποι που ήταν κοντά γύρισαν και μας κοιτούσαν. Κοίταξα το ρολόι και ήταν έντεκα η ώρα. Είχε περάσει μια ώρα! Δηλαδή μια ώρα καθόμασταν στο δρόμο και μιλούσαμε! Περνούσαμε πολύ ωραία, όμως ο χρόνος κυλούσε και είχα μόλις μια ώρα για να συνεχίσω τη βόλτα μου πριν πάω να πάρω την κόρη μου απ’ το σχολείο. Έτσι χαιρετιστήκαμε και είπαμε να μην χαθούμε. άρηκα πάρα πολύ που είδα τον παλιό μου συμμαθητή και μακάρι να τους συναντούσα όλους!!! Κατερίνα Αυγουστιανάκη – Νίκος Δασκαλάκης
Ξαφνικά μια μεγάλη οικογένεια με πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα, μπήκε στην ταβέρνα και κάθισε σε ένα τραπέζι ρεζερβέ. Η Μάγδα έριξε μια ματιά απλά και συνέχισε να τρώει με τα παιδιά της. «Μαμά, αυτοί μιλάνε πολύ δυνατά!», σχολίασε η μεγάλη κόρη. Τέντωσε τότε διακριτικά το κεφάλι της να διαπιστώσει το πόσο δυνατά γελούσε η μεγάλη εκείνη οικογένεια. Και πράγματι μια γυναίκα είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια. Είχε κλειστά τα μάτια, ενώ το διάφραγμά της ανεβοκατέβαινε
καθώς γελούσε τρανταχτά. Και πάνω που ηρεμούσε λίγο από τα γέλια, όλο και κάτι άκουγε και ξεσπούσε σε ακόμα πιο δυνατά χαχανητά. Mε τa ίδια αστεία γελούσε όλη αυτή η μαζεμένη οικογένεια, μόνο που τα δικό της γέλιο είχε κάτι το ξεχωριστό. ελούσε με τη καρδιά της. «Bρε, έτσι κάνουνε οι Κρητικοί, βλέπεις!», είπε η Μάγδα και συνέχισε να τρώει. Τότε η μουσική στην ταβέρνα άλλαξε και άρχισαν να παίζουν τραγούδια πολλών γενεών πριν, ελληνικά και μη. Ένα από αυτά ήταν το «24 K of Magic» του τότε γνωστού καλλιτέχνη Bruno Mars. Η Μάγδα, ενθουσιασμένη, πετάχτηκε πάνω στην καρέκλα και ξετρελαμένη από τη μουσική άρχισε να χορεύει. όρευε, κουνούσε τα χέρια, τα μαλλιά της, τραγουδούσε – φάλτσα φυσικά! Τα παιδιά της έκαναν πως δεν την ήξεραν. ελούσαν νευρικά, όμως της έλεγαν να κατέβει: «Μαμά, κατέβα, σε βλέπει ο κόσμος!» Η οικογένεια από το διπλανό τραπέζι κοιτούσε τη γυναίκα που χόρευε σαν έφηβη πάνω στην καρέκλα. Η άλλη γυναίκα, που γελούσε προηγουμένως, κοίταξε τη Μάγκα και άρχισε να θυμάται: Είχε και εκείνη μια συμμαθήτρια στο υμνάσιο που όποτε της κολλούσε ένα τραγούδι έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα: τραγουδούσε δυνατά και χόρευε, είτε ήταν στην τάξη είτε όχι. Σηκώθηκε λοιπόν από τη θέση της και πλησίασε το τραπέζι με τη Μάγδα και τα παιδιά, έκπληκτη, σχεδόν σίγουρη πως ήταν η παλιά της συμμαθήτρια. ια να το εξακριβώσει, φώναξε γελώντας: «Μάγδα, σταμάτα, σε βλέπει η κυρία!» Τότε η Μάγδα έμεινε άναυδη. Κατέβηκε από την καρέκλα και κοίταξε με απορία τη γυναίκα. «Κατερίνα; Εσύ;», είπε ξαφνιασμένη. Η Κατερίνα έγνεψε θετικά. Φιλήθηκαν σταυρωτά και αγκαλιάστηκαν. «Ο ριστός και η Παναγία, τριάντα χρόνια πέρασαν, γεράσαμε!», είπε η Κατερίνα. «Πω, πω, κι όμως το γέλιο σταθερή αξία!», συμπλήρωσε γελώντας η Μάγδα. «Καλά, έπρεπε να το φανταστώ ότι θα χόρευες!»
«Εγώ, βρε; Καλά, δε θυμάσαι που εσύ έκανες τα ίδια στο θρανίο στο υμνάσιο;» έλασαν. Τα παιδιά της Μάγδας κοιτούσαν με απορία. «Να, αυτά είναι τα παιδιά μου! Η κόρη μου είναι 15 χρονών, ο γιός μου 13! Ελεονόρα, Ερνέστο, χαιρετήστε, καλέ! Η Κατερίνα ήταν συμμαθήτριά μου στο υμνάσιο» «Το 1821;», ειρωνεύτηκαν τα παιδιά. «Βρε, άιντε από κει! Το τραγούδι που ακούγατε πριν ήταν της εποχής μας, το 2016! Θα σέβεστε!» Η Κατερίνα γέλαγε μαζί με τη Μάγδα. Ξανά. « ια πες, βρε Κατερίνα…, εσύ πώς πάς;» «Να, παντρεύτηκα κι εγώ, γύρω στα δώδεκα χρόνια πάνε τώρα! Έχω και παιδιά, δυό αγόρια κι ένα κορίτσι, είναι μικρά βέβαια, πάνε Δημοτικό. Έχω και ένα γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης, θυμάσαι που σου το έλεγα πόσο το ήθελα;», είπε ενθουσιασμένη. «Ω, μπράβο!», αναφώνησε η Μάγδα. «Εσύ;» «Εγώ έχω τα παιδιά μου, έχω παντρευτεί και γω γύρω στα δεκαπέντε χρόνια και μάντεψε! Είμαι …» «Συγγραφέας;! Ω, μπράβο, συγχαρητήρια!» «Ουφ, πρέπει να βγούμε μια φορά για καφέ, τώρα έχουμε μαζευτεί όλο το Αυγουστιανέικο!» έλασαν ξανά. Ένας σερβιτόρος έφτασε στο τραπέζι της Μάγδας και άφησε τα φαγητά στο τραπέζι. «Μαμά, έλα, το φαί!», φώναξαν αυτά. Η Κατερίνα δεν άντεξε και γέλασε δυνατά. «Αμάν, ρε Μάγδα, κι αυτό σου πήρανε; Ευτυχώς που δεν ξέρανε τα καμώματά σου στο σχολείο! Τέλος πάντων, καλή όρεξη και τα λέμε!» «Ευχαριστώ, επίσης, Κατερινιώ μου!» Οι 45 ετών γυναίκες που για λίγο είχαν νιώσει ξανά 15 με τις αναμνήσεις τους, κάθισαν ξανά με τις οικογένειές τους, χαρούμενες που είχαν ξαναβρεθεί Τα παιδιά φυσικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον ενθουσιασμό τους, πού να ήξεραν άλλωστε, τί είχαν περάσει μαζί αυτές οι δύο φίλες…
Μάγδα Αδαμίδη
Η εκδρομή στην Αθήνα! ‘’Η εκδρομή…!’’, ‘’Θα πάμε εκδρομή..!’,’ ‘’Πλησιάζει η εκδρομή..!’’ Αυτές ήταν οι κύριες φράσεις που άκουγε κανείς στα διαλείμματα πλησιάζοντας τα παιδιά της ’ υμνασίου. Από την αρχή της σχολικής χρονιάς γινόταν λόγος για την μεγάλη μας εκδρομή στην Αθήνα, για το ταξίδι με το καράβι, για τις επισκέψεις, για τη διαμονή στο ξενοδοχείο και όλες τις βόλτες, για… για… Καθώς όλοι μας ανυπομονούσαμε, δεν βλέπαμε την ώρα να φτάσει η στιγμή να πλεύσουμε προς την πρωτεύουσα. υρνώντας από τις διακοπές του Πάσχα, πού μυαλό οι μαθητές για μάθημα… Όλων η σκέψη έτρεχε στο απόγευμα της Τρίτης, 25 Απριλίου, στο καράβι, στην πρώτη διανυκτέρευση με φίλους και συμμαθητές. Όλα κανονισμένα, βαλίτσες κλειστές, χαμόγελα στα χείλη. Οι καθηγήτριες και ο διευθυντής μας γίνονται φίλοι μας, όλοι μια αγκαλιά, μια γροθιά, ένα σχολείο. Οι βαθμοί και οι κόντρες στην τάξη ξεχνιούνται, τώρα όλοι δενόμαστε με το ίδιο σκοινί της περιπέτειας και της εμπειρίας. Και το ταξίδι αρχίζει … Μάγδα Αδαμίδη … «Κιβωτός του Κόσμου», Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Πλανητάριο: Αγαπημένο μέρος το Πλανητάριο! Πολύ ωραία η παράσταση με θέμα το διάστημα! Η αίθουσα εντυπωσιακή, πολύ μεγάλη, με καθίσματα σε κυκλικό σχήμα και ένα ταβάνι οθόνη! Κι όμως πολλοί δεν μπορέσαμε να παραμείνουμε ξύπνιοι! Μας πήρε ο ύπνος κατά τη διάρκεια της παράστασης αφού το προηγούμενο βράδυ δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου! Ρένα αραλαμπίδη … Μουσείο ουλανδρή, Βουλή, «Σταυρός του Νότου»: Στο «Σταυρό του Νότου» είχαμε τη χαρά να ακούσουμε τον Πέτρο Μάλαμα, γιο του γνωστού τραγουδοποιού Σωκράτη Μάλαμα. Σε κάποιους άρεσε ενώ σε κάποιους άλλους όχι, το σίγουρο όμως ήταν ότι όλοι αναγνώρισαν το ταλέντο του και την χαρακτηριστική χροιά της φωνής του που έμοιαζε πολύ με του πατέρα του.
Κατά τη γνώμη μου, μπορεί τα τραγούδια του να μην ήταν γνωστά, όμως ήταν πολύ διασκεδαστικά και έδειχναν κάτι που λίγα σημερινά τραγούδια δείχνουν: αγάπη για τη μουσική, όρεξη και μια μικρή δόση τρέλας, απαραίτητη για κάθε αληθινό μουσικό. Έτσι, φεύγοντας από εκείνο το μαγαζί, ήμουν γεμάτος όχι μόνο μουσικά αλλά και συναισθηματικά. Βαγγέλης Νταγκουνάκης … Κέντρο Ελέγχου Μετρό, Ακρόπολη, Αττικό Πάρκο: Τελευταία στάση πριν τα ανιά… Παρά την κούραση ήταν καταπληκτικά!! Είδαμε άγρια ζώα από την Σαβάνα μέχρι τον Αμαζόνιο, φίδια σε όλα τα μεγέθη, χρώματα και σχέδια κι άλλα ερπετά όπως χαμαιλέοντες, σαύρες, βατράχους. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ένας γιγάντιος αλιγάτορας και το πιο αστείο όταν ήμασταν στις μαϊμούδες και κάποια παιδιά τις τάιζαν μπανάνες και εκείνες τσακώνονταν, ποια θα φάει πρώτη! Άλλο αξέχαστο στιγμιότυπο ήταν όταν ένας συμμαθητής μας βρήκε ένα μωρό χελωνάκι έξω από τη φωλιά του και το γύρισε πίσω στη μαμά του!! Κατερίνα Ψαρουδάκη … και ο επίλογος: Ένα σιδερένιο μολύβι ήταν έτοιμο από την πρώτη στιγμή να χαράξει βαθιά στις ψυχές μας και την παραμικρή, την πιο αμελητέα ακόμη λεπτομέρεια της εκδρομής εκείνης, σα θησαυρό της καρδιάς και του νου. Κατεβαίνοντας από το καράβι δεν θα ήμασταν ποτέ πια οι ίδιοι. Ήδη στην επιστροφή γυρνούν μέσα στο κεφάλι μας σαν ανεμοστρόβιλος όλες οι στιγμές που μέσα σε τρεις μέρες ζήσαμε. Ένα πρόγραμμα που θα κρατούσαμε ύστερα ενθύμιο, κάποια σουβενίρ και δώρα για τους αγαπημένους μας, φωτογραφίες και βίντεο που θα αποθηκεύονταν όχι μόνο στην κάρτα μνήμης ή στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή, μα και στον άλλο σκληρό δίσκο, εκείνο της ψυχής… Η νεότητά μας, που δεν πρόκειται να αφήσουμε πίσω μας ποτέ… Απ’ όλων τα στόματα η ίδια φωνή, ευχαριστούμε! Μάγδα Αδαμίδη
Η εκδρομή της Γ΄ Γυμνασίου στην Αθήνα – Απρίλιος 2017
Η ομάδα ρομποτικής του Γυμνασίου!
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η ομάδα της ρομποτικής ξεκίνησε τα μαθήματά της με πολλούς μαθητές, παλιούς και καινούριους. Χωρίς να θέλουμε να χάσουμε χρόνο, χωριστήκαμε σε ομάδες και μοιράσαμε δραστηριότητες. Για αρχή, οι νέοι μας συμμαθητές έπρεπε να μάθουν τη χρήση διάφορων κομματιών, όπως οι αισθητήρες και οι σερβοκινητήρες, καθώς και να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον προγραμματισμό. Όταν η «βασική εκπαίδευση» ολοκληρώθηκε, άρχισαν οι διαγωνισμοί όπου οι μαθητές χωρισμένοι σε ομάδες έπρεπε να φτιάξουν ένα συγκεκριμένο ρομπότ και να το προγραμματίσουν ώστε να κάνει ότι ζητάει ο διαγωνισμός. Μέσα λοιπόν από τους διαγωνισμούς αυτούς, δεν μάθαμε μόνο να προγραμματίζουμε και να φτιάχνουμε ρομπότ χρησιμοποιώντας κομμάτια Lego, αλλά και να συνεργαζόμαστε, να σκεφτόμαστε , να αφοσιωνόμαστε σε πράγματα που μας αρέσουν, και το κυριότερο, να προσπαθούμε. Όσον αφορά τους παλιότερους της ρομποτικής, το επίπεδο δυσκολίας που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, ήταν λίγο πιο ανεβασμένο σε σχέση με τις προηγούμενές μας χρονιές. Αρχικά, είχαμε στα χέρια μας τα στοιχεία από έναν πανελλήνιο διαγωνισμό ρομποτικής, έτσι θελήσαμε να φτιάξουμε το δικό μας ρομπότ και να το προγραμματίσουμε να ακολουθήσει κάθε κανονισμό και κάθε απαίτηση, προκειμένου να μπορέσουμε να λάβουμε μέρος. Ίσως στο τέλος να μην είδαμε το
Οι φωτογραφίες των ρομπότ αναφέρονται στις δημιουργίες των μαθητών για το 7ο μαθητικό φεστιβάλ ψηφιακής δημιουργίας.
αναμενόμενο αποτέλεσμα, αλλά αν κανείς έμενε σε αυτό, μάλλον δεν θα είχε καταλάβει καλά, τον σκοπό της ομάδας μας. Αφού λοιπόν παλιοί και νέοι τελειώσαμε με τους διαγωνισμούς, σειρά είχε η παρουσίασή μας στο ΚΑΜ (Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου), κατά τη διάρκεια της «Ψηφιακής Εβδομάδας». Εκείνη την περίοδο, είχαμε μια νέα άφιξη στην ομάδα μας. Η νέα σειρά της Lego για κατασκευή ρομπότ, EV-3, ήταν πλέον στη διάθεσή μας. Έτσι, με ακόμα μεγαλύτερη χαρά, φτιάξαμε 5 ρομπότ, τα οποία άφησαν έκπληκτους τους θεατές κατά τη διάρκεια της παρουσίασής τους. Η χρονιά όμως έφτασε στο τέλος της γρηγορότερα από όσο περιμέναμε και μας είχε μείνει άλλη μία δουλειά να κάνουμε. Θα μας επισκέπτονταν κάποια Δημοτικά σχολεία, προκειμένου να δουν το Γυμνάσιο από κοντά και να μάθουν για τις δραστηριότητες που προσφέρει. Δουλειά μας ήταν λοιπόν να τους «συστήσουμε» με την ρομποτική. Έτσι, κάναμε άλλη μία παρουσίαση. Φτάνοντας στο τέλος, μετά από τόσες ωραίες στιγμές γεμάτες με ποικίλα συναισθήματα και άφθονη σκέψη, δεν θα μπορούσα παρά να δώσω μία ευχή σε όλους αυτούς που θα ακολουθήσουν μετά από εμάς τους «παλιούς». Εύχομαι λοιπόν να αγαπήσετε αυτήν την ομάδα και αυτό το σχολείο όσο εμείς, καθώς και να ζήσετε όσες χαρούμενες στιγμές ζήσαμε κι εμείς μέσα στα τρία αυτά χρόνια που ήμασταν μέλη αυτής της ομάδας. Βαγγέλης Νταγκουνάκης
Μπορείς να συνεισφέρεις κι εσύ στις εθελοντικές δράσεις του σχολείου! Το μόνο που χρειάζεται είναι η καλή σου διάθεση και η αγάπη για το περιβάλλον, τον τόπο και τον άνθρωπο! Ενημερώσου για τις δράσεις του σχολείου από τους μαθητές - μέλη της ομάδας «Νοιάζομαι και δρώ» ή από τις συντονίστριες εκπαιδευτικούς Ψυχογιού Διονυσία, Λιτσάκη Μαριέττα και Τριτάκη Νάντια
Σχολικοί αγώνες 2017 Φιωτάκης Λευτέρης Οι Σχολικοί Αγώνες είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος διαπαιδαγώγησης ο οποίος βοηθάει στην σωστή σωματική αλλά και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών. Μέσω των σχολικών αγώνων οι μαθητές αντικρίζουν διάφορους χαρακτήρες, παρατηρούν διαφορετικές αντιδράσεις, συναναστρέφονται με άλλα παιδιά και γνωρίζουν καλύτερα το άθλημα. Έχουν την δυνατότητα να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους και να αντιμετωπίσουν αντάξιους αντιπάλους ώστε να μπορέσουν να γίνουν καλύτεροι. Οι σχολικοί αγώνες ποικίλουν ανάλογα με το είδος. Υπάρχουν σχολικοί αγώνες μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλεϊ, χάντμπολ, στίβου, σκάκι και πολλών διάφορων ειδών και ο μαθητής με τη βοήθεια του καθηγητή και πιο συγκεκριμένα του γυμναστή μπορεί να επιλέξει το άθλημα στο οποίο πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει και θέλει να συμμετάσχει.
συνεργάζεται με άλλα άτομα ,να παίζει ομαδικά και να δημιουργεί μια καλή συνεργασία ανάμεσα σε αυτό και στα άλλα άτομα της ομάδας και όχι μόνο. Ύστερα, ο νέος μαθαίνει να δέχεται και την νίκη και την ήττα και όχι να κακομαθαίνει, να αυθαδιάζει και να είναι αυταρχικός, αφού καμία ομάδα δεν μπορεί να μείνει για πάντα αήττητη. με αυτόν τον τρόπο οι αγωνιζόμενοι μαθαίνουν στην καθημερινή τους ζωή να ακούν τις απόψεις των άλλων και να παραδέχονται τα λάθη τους. Ένα άλλο στοιχείο τους που θα κάνει το παιδί αργότερα “σωστό πολίτη” είναι ότι μαθαίνει στο παιδί να ακολουθεί κάποιους κανόνες του παιχνιδιού όπως και θα πρέπει να γίνεται και στην καθημερινή ζωή με τους νόμους. Επιπλέον, οι παίκτες της ομάδας μαθαίνουν να μην αντιδρούν άγρια και βίαια και να αντιμετωπίζουν τις διάφορες διαφωνίες με έναν “πολιτισμένο” τρόπο που πολύ συχνά είναι ο διάλογος.
Γενικά, μέσω των σχολικών αγώνων γνωρίζουμε και μαθαίνουμε πολλά χρήσιμα πράγματα όχι μόνο για τους αγώνες αλλά και για την καθημερινή μας ζωή . Το κύριο πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος τα αγνοεί και τα παραλείπει χωρίς να τα αξιοποιεί σωστά...
Κυρίως ομαδικά αθλήματα είναι αυτά στα οποία συμμετέχουν τα περισσότερα άτομα, αφού το σχολείο έχει πολλά παιδιά τα οποία θέλουν να λάβουν συμμετοχή σε κάποιο άθλημα και δεν είναι δυνατόν κάθε λίγο και λιγάκι το σχολείο να ψάχνει να βρει ένα άθλημα που ταιριάζει αποκλειστικά και Το σχολείο μας έχει ήδη λάβει μέρος σε πολλούς μόνο σε ένα μαθητή ή μαθήτρια. Τα οφέλη των σχολικών αγώνων, όμως, είναι πολλά περισσότερα. Μέσω των σχολικών αγώνων, τα σχολεία με τις πιο πετυχημένες ομάδες, που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τις περισσότερες νίκες και να διακριθούν από τις υπόλοιπες, αποκτούν φήμη και γίνονται γνωστά σε άλλα σχολεία, μα και ομάδες οι οποίες ψάχνουν για παίχτες που μπορούν να εξελιχθούν και να βελτιωθούν, ώστε να επωφεληθεί η ομάδα τους αλλά και αυτοί. Οι αγώνες αυτοί, δίνουν την δυνατότητα σε οικονομικά ασθενέστερα άτομα να αθληθούν και να συμμετέχουν στους αγώνες. Με τους σχολικούς αγώνες γνωρίζουμε τα ταλέντα μας και τα όρια μας καθώς και την απόφαση που θα πάρουμε για το με τι θα θέλαμε να ασχοληθούμε στο μέλλον, δηλαδή το επάγγελμα μας. Λόγου χάριν, πολλοί σπουδαίοι αθλητές κατάγονταν από φτωχές οικογένειες, όμως όταν ήταν παιδιά ακόμη κατάλαβαν ότι ήταν καλοί σε κάποιο άθλημα και έδωσαν περισσότερη έμφαση σε αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν ακόμα καλύτεροι και να φτάσουν τόσο ψηλά ως και να γίνουν “είδωλα” κάποιων ατόμων. Ένα άλλο πλεονέκτημα των αγώνων αυτών είναι ότι μέσα από αυτούς, το παιδί μαθαίνει να
σχολικούς αγώνες. Προς το παρόν έχει συμμετάσχει στο πρωτάθλημα πετοσφαίρησης (βόλεϊ) κοριτσιών, στο κλειστό γυμναστήριο Ταυρωνίτη και τα αποτελέσματα ήταν δύο νίκες και δύο ήττες σε τέσσερα σετ. Επίσης έχει λάβει μέρος στους σχολικούς αγώνες χειροσφαίρισης (χάντμπολ) αγοριών και κοριτσιών, οι οποίοι έγιναν στο ΕΑΚ Χανίων. τα αποτελέσματα των αγοριών ήταν μια νίκη και μία ήττα σε δύο αγώνες, ενώ των κοριτσιών ήταν δύο νίκες σε δύο αγώνες. Εκτός από αυτά τα αθλήματα το Γυμνάσιο του Πλατανιά ήταν παρόν και στους σχολικούς αγώνες καλαθοσφαίρισης (μπάσκετ) αγοριών και κοριτσιών, οι οποίες διεξήχθησαν στο κλειστό γυμναστήριο Ταυρωνίτη . Η ομάδα των αγοριών κατάφερε να κατακτήσει δύο νίκες μέσα σε δύο αγώνες, ενώ αυτή των κοριτσιών υπέστη δύο ήττες. Οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου αναμένεται να λάβουν μέρος και στους σχολικούς αγώνες ποδοσφαίρου και στίβου, οι οποίοι πρόκειται να γίνουν τους επόμενους μήνες.
Τριλογία αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστές μαθητές της Β’ Λυκείου και τόπο δράσης τα Χανιά !! Στη βιβλιοθήκη του Γυμνασίου προσθέτουμε κάθε χρόνο νέους τίτλους και συλλογές. Τη φετινή χρονιά ανάμεσα στα νέα αποκτήματα θα βρείτε και τα βιβλία του Γιώργη Μανουσάκη, της Ζώρζ Σαρή και του Πολυχρόνη Κουτσάκη! Μη χάσετε την ευκαιρία να τα απολαύσετε!
Βρείτε στη βιβλιοθήκη του Γυμνασίου ΟΛΑ τα βιβλία του μεγάλου Χανιώτη λογοτέχνη που για όσους δεν το γνωρίζετε το 1986 υπήρξε ο πρώτος διευθυντής του νεοϊδρυθέντος Γυμνασίου Πλατανιά!
Σημείωμα για τη συλλογή “Δεκαπέντε διδακτικά παραμύθια” Οι μαθητές της Α΄ Τάξης στο μάθημα των Κειμένων της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας διδάχτηκαν το λαϊκό παραμύθι «το πιο γλυκό ψωμί». Ο ήρωας, ένας βασιλιάς που τα έχει όλα και δεν προσπαθεί για τίποτα, παθαίνει μια παράξενη ανορεξία. Ένας σοφός γέροντας έρχεται να τον βοηθήσει και τον συμβουλεύει να φάει «το πιο γλυκό ψωμί». Το ψωμί είναι το βασικό διατροφικό είδος των απλών ανθρώπων. Το κερδίζει κανείς με τη δουλειά και τον μόχθο από την καλλιέργεια της γης. Ο γέροντας λοιπόν θα υποβάλει τον βασιλιά σε μια δοκιμασία: θα δουλέψει σκληρά για τρεις μέρες και θα παρασκευάσει μόνος του το ψωμί του. Στο τέλος της δοκιμασίας θα κερδίσει ξανά την πολυπόθητη όρεξη, δηλαδή η ζωή του θα αποκτήσει χαρά και νόημα. Στο πνεύμα αυτού του αλληγορικού παραμυθιού, οι μαθητές της Α΄τάξης έγραψαν το δικό τους διδακτικό παραμύθι με ήρωες ένα ανώριμο βασιλόπουλο, έναν σοφό γέροντα και ένα νέο κορίτσι, δομώντας τον μύθο πάνω στα μοτίβα πρόβλημα-συμβουλή, δοκιμασία-ικανοποίηση. Ο νέος μέσα από τη δοκιμασία του έρωτα θα ωριμάσει, θα ενηλικιωθεί, θα γίνει υπεύθυνος, μυαλωμένος, θα κερδίσει τη γνώση, τη χαρά της ζωής, τη συντροφικότητα, την αγάπη, την ευτυχία. Οι μαθητές εικονογράφησαν οι ίδιοι τα παραμύθια τους. Δεκατρείς όμορφες ζωγραφιές τους συνοδεύουν τα κείμενα. Λίλα Τρουλινού, φιλόλογος Ο ΕΡΩΤΑΣ ΝΙΚΗΤΗΣ [Γιάννης Μαθιουλάκης] Κάποτε σε ένα μακρινό χωριό ζούσε ένας πρίγκιπας. Ήταν είκοσι χρονών. Στο διπλανό βασίλειο ζούσε μια πανέμορφη κοπέλα. Ήταν λίγο πιο μεγάλη από το πριγκιπόπουλο και ήταν πριγκίπισσα. Μετά από λίγες μέρες η οικογένεια του πριγκιπόπουλου κάλεσε για τραπέζι την άλλη βασιλική οικογένεια. Εκείνη τη μέρα όλα ήταν έτοιμα. Είχαν κάνει μεγάλη προετοιμασία στο παλάτι, το καθάρισαν, το στόλισαν, έσφαξαν ζώα, όπως γουρούνια, κουνέλια και κότες. Ήθελαν όλα να είναι τέλεια. Την τελευταία όμως στιγμή, ο πατέρας της όμορφης πριγκίπισσας τους ειδοποιεί ότι δεν θα πάνε. Ο οικοδεσπότης βασιλιάς έμαθε ότι ο καλεσμένος του προτίμησε να πάει για κυνήγι και ένιωσε πολύ προσβεβλημένος. Από κείνη τη μέρα ξεκίνησε μια κόντρα ανάμεσα στις δύο βασιλικές οικογένειες. Μια μέρα το πριγκιπόπουλο ενώ πήγαινε έναν περίπατο, συνάντησε την πανέμορφη πριγκίπισσα, κι ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον, αλλά ήταν αυτή η κόντρα που τους χώριζε. Μετά από λίγο καιρό οι δυο οικογένειες έμαθαν ότι τα παιδιά τους είναι ζευγάρι κι έγιναν έξαλλοι. Ο πατέρας του πριγκιπόπουλου του είπε ότι αν την παντρευτεί θα χάσει τον θρόνο. Μέχρι που βρήκαν μια λύση δίκαιη για τα παιδιά. Θα καλούσαν έναν σοφό γέροντα για να τους υποβάλει σε μια δοκιμασία για να δουν αν πραγματικά αγαπιούνται.
Η δοκιμασία ήταν η εξής: Αν αγαπιόντουσαν πραγματικά ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα, θα αφήναν το θρόνο του βασιλιά και της βασίλισσας και οι δύο, και θα έφευγαν μαζί για να φτιάξουν μόνοι τους τη ζωή τους, χωρίς την οικονομική υποστήριξη των γονιών τους. Αυτά είπε ο σοφός γέροντας. Το σκεφτήκαν πολύ καλά και συμφώνησαν. Μετά από έναν μήνα έγιναν οι ετοιμασίες και θα πήγαιναν να ζήσουν μόνοι τους σε ένα χωριό μακρινό. Τα μόνα πράγματα που τους έδωσαν ήταν λίγα ζώα: μια αγελάδα, μερικές κότες και δύο κατσίκες για να έχουν γάλα, κρέας και αυγά . Μετά από έξι μήνες οι νέοι είχαν οργανώσει τη ζωή τους και τα πήγαιναν πολύ καλά μόνοι τους. Ο έρωτάς τους τους έδινε δύναμη. Όμως οι γονείς τους άρχισαν να νιώθουν μοναξιά. Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους και ότι τους χρειάζονται πίσω οι βασιλικές οικογένειες. Έτσι τους παρακάλεσαν να γυρίσουν και να μείνουν μαζί τους. Ο έρωτας των παιδιών είχε νικήσει τη διχόνοια. Από τότε τα πήγαιναν μια χαρά οι δύο βασιλικές οικογένειες. Αντάλλασσαν επισκέψεις και πήγαιναν μαζί στο κυνήγι. Μετά από έναν μήνα τα παιδιά παντρεύτηκαν και σε λίγο καιρό θα έπαιρναν το θρόνο. Ευχαρίστησαν τον σοφό γέροντα που τους έδωσε την ευκαιρία να αποδείξουν τον έρωτά τους. Και από τότε έζησαν ευτυχισμένοι !
Ζωγραφιά: Σοφία Μαθιέλη
Ζωγραφιά: Βίκυ Καϊλίδου
Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ [Νικολέτα Παπιδάκη] Κάποτε ζούσε ένα πολύ πλούσιο βασιλόπουλο που εδώ». «Υπάρχουν ακόμη αρκετά πράγματα που ό,τι ζητούσε το είχε. Μια μέρα το βασιλόπουλο χρειάζεσαι αληθινά;» «Ναι, χρειάζομαι σίγουρα ξεπέρασε τα όρια κι άρχισε να αγοράζει ό,τι έβλεπε πάρα πολλά ακόμα!». μπροστά του. Οι γονείς του την πρώτη μέρα δεν Με την τελευταία απάντηση, ο γέροντας κατάλαβε του είπαν τίποτα, γιατί νόμιζαν ότι θα του περάσει αμέσως τι πρέπει να κάνει το βασιλόπουλο για να αυτή η ιδιοτροπία. Τη δεύτερη ημέρα ξύπνησε το γίνει καλά, και του είπε: «Ξέρω τι πρέπει να κάνεις βασιλόπουλο ορεξάτο να αγοράσει ρούχα, για να μην έχεις την ανάγκη να αγοράζεις συνέχεια. παπούτσια, πανάκριβα κοσμήματα, άλογα, άμαξες Πρέπει να πας στο κοντινό χωριό και να μοιράζεις και άλλα πολλά. Οι γονείς του δεν του είπαν πάλι σε όποιον φτωχό βλέπεις μπροστά σου δύο τίποτα, γιατί νόμιζαν ότι σύντομα θα του περάσει καρβέλια ψωμί και μια φορεσιά». «Σύμφωνοι», είπε αυτή η τρέλα. Ξημέρωσε η τρίτη μέρα και το ο νέος. βασιλόπουλο δεν είχε σταματήσει να αγοράζει Χωρίς να χάνει χρόνο, πήρε δύο σακιά, στο ένα πανάκριβα πράγματα. Τότε οι γονείς του έβαλε μέσα ψωμί και στο άλλο όσα ρούχα αισθάνθηκαν ότι δεν μπορούν να ανεχτούν άλλο τις χρειαζόταν και πήγε αμέσως στο κοντινό χωριό. σπατάλες του γιου τους κι άρχισαν να αναζητούν Μόλις έφτασε, είδε πολλές οικογένειες φτωχές και κάποιον που να μπορέσει να τον θεραπεύσει. τους μοίρασε ψωμί και ρούχα. Το μικρό Όποιος θα το κατάφερνε, θα έπαιρνε όσο χρυσό βασιλόπουλο είδε αυτό το μεγάλο χαμόγελο στα ήθελε. χείλη αυτών των ανθρώπων και άκουσε αυτό το Την επόμενη μέρα το παλάτι ήταν γεμάτο χαρούμενο «ευχαριστώ» στα αυτιά του. Ένιωσε αγνώστους που ήθελαν να θεραπεύσουν το μέσα του μια πληρότητα, ένιωσε γεμάτος τώρα που βασιλόπουλο και να διεκδικήσουν τον χρυσό. Αλλά προσέφερε στους άλλους. Δεν ήθελε άλλο να κανείς δεν το κατάφερε. Ο βασιλιάς και η αγοράζει πράγματα για τον εαυτό του, αλλά να βασίλισσα ήταν στενοχωρημένοι. Μετά από λίγες δωρίζει στους άλλους γύρω του. Μέσα από κείνη ώρες, ένας σοφός γέροντας χτύπησε την πόρτα του την δοκιμασία κατάλαβε τι χρειαζόταν. Χρειαζόταν παλατιού και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Τον ευτυχία, φιλία, χαρά. Εκείνη την ημέρα έκανε οδήγησαν στο βασιλόπουλο και άρχισε αμέσως να πολλούς φίλους, αλλά η καλύτερη ήταν ένα νεαρό του κάνει ερωτήσεις: «Μήπως έχεις άγχος για κάτι κορίτσι που το έλεγαν Εύα. Ήταν ένα τόσο όμορφο αυτές τις ημέρες;» ήταν η πρώτη του ερώτηση. κορίτσι. Περνούσαν τέλεια μαζί. Οι γονείς του «Φυσικά και όχι, για ποιο πράγμα να έχω άγχος, βασιλόπουλου ήθελαν να δώσουν τον χρυσό στον εγώ;» απάντησε. «Τότε, μήπως δεν σ’ αρέσει εδώ γέροντα, όμως αυτός δεν το δέχτηκε και είπε: «Δεν που μένεις;» «Μα τι μου λέτε, εδώ είναι χρειάζομαι πλούτη για να είμαι ευτυχισμένος. Αυτό παράδεισος. Ο οποιοδήποτε θα ήθελε να μένει που έκανα με κάνει ευτυχισμένο από μόνο του».
Οι εκδόσεις του Γυμνασίου μας www.gymnasio-platania.gr => Βιβλιοθήκη => Οι δικές μας εκδόσεις