75ste jaargang • nummer 09 • donderdag 28 februari 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Heilige Greta, bid voor ons, arme zondaars Jurgen Ceder werpt in zijn column zijn blik op het Zweedse meisje Greta Thunberg, die in Brussel ontvangen werd als Jezus op Palmzondag, met de persmensen als meest vrome aanbidders. Op haar dertiende was ze al zo geobsedeerd door de klimaatproblematiek dat ze weigerde te eten en alleen nog met haar familie wilde praten. Een boeiende visie en andere feiten dan u gewoon bent te lezen in de reguliere media.
Lees op blz. 5 hoe Jurgen Ceder naar het fenomeen Greta Thunberg kijkt
De ‘deal’ van Bracke Heel wat burgers vinden het toch verbazend dat Siegfried Bracke toch Kamervoorzitter is kunnen blijven, nadat zijn partij zich uit de regering had teruggetrokken. In de wandelgangen van het Paleis der Natie doet al enige tijd de hardnekkige roddel de ronde dat dit het resultaat is van een ‘deal’. Er moeten immers nog een voorzitterschap een belangrijke aantal dossiers van de regering functie is met heel wat invloed Michel I gestemd worden en en beslissingsmacht inzake de daar heeft men de N-VA nog voor werkzaamheden van het parlenodig. Die stemmingen zijn imment, zou dit in de weegschaal mers het gevolg van afgesproken zijn geworpen om N-VA toch beleidsintenties aangaande pennog over de brug te krijgen om sioenen, veiligheid, werk, sociale een en ander toch nog goed te zaken,… Als N-VA het been stijf keuren. En zo houdt N-VA toch houdt, dan wordt er niks meer nog een vinger in de pap, ook goedgekeurd, zeker als de linkal speelt ze voortaan haar rol als se oppositie tegen stemt. Wat dat oppositiepartij, zij het niet al te laatste betreft, is het zo goed als kritisch. Politiek in België is altijd zeker dat groen en rood Michel ‘zaakjes doen’ en al dan niet geI niet gaan depanneren. Dus… kunstelde ‘evenwichten’ in stand Een ‘deal’… Omdat het Kamerhouden.
Het communautaire vuur wordt opgepookt De media besteden er weinig aandacht aan, maar bij Franstalige politici en opiniemakers nemen de anti-Vlaamse uitspraken in de aanloop naar de verkiezingen toe. Arrogantie in de Vlaamse Rand, eentalige Brusselse rechters, anti-Vlaams economisch populisme van de PS en de obligate gelijkstelling ‘Vlaming = collaborateur’. Het zat er vorige week bovenarms op tijdens het zondagse debatprogramma ‘C’est pas tous les jours dimanche’ op de Franstalige zender RTL-TVI. Willy Kuijpers, VUoud-strijder en momenteel N-VA’er, nam er op de gezegende leeftijd van 82 jaar deel aan een debat over de zogenaamde ‘nazipensioenen’ die oud-collaborateurs (ze zijn nog met 18) nog altijd vanuit Duitsland ontvangen. Kuijpers speelde in de jaren zeventig een belangrijke rol in dat dossier. Hij zorgde er mee voor dat verschillende oud-oostfronters zo’n pensioen ontvangen. Ze waren in die tijd immers sociaal totaal rechteloos. Ze konden geen beroep doen op een klassieke uitkering. Bovendien hadden ze allemaal hun straf uitgezeten, en was het tijd om de bladzijde om te draaien. Kuijpers verdedigde kalm zijn standpunt, maar hij was blijkbaar niet vertrouwd met het ‘format’ van het programma. Cruciaal daarbij zijn zeer korte tussenkomsten en de decibels gaan vaak de hoogte in. Het was zondag niet anders. Eén van de columnisten van het programma, Alain Raviart, viel Kuijpers persoonlijk aan, wou hem geen hand geven en wou ook niet in debat gaan. Hij stapte op de oud-politicus af, haalde een boek boven met foto’s van gefusilleerde verzetsstrijders (waaronder een oom), maakte veel kabaal over “mensenrechten” en “de juiste kant van de geschiedenis” en verklaarde met veel tremelo’s in de stem dat hij het programma verliet. Om bij het volgende item opnieuw aan te schuiven. Raviart, de oud-woordvoerder van Joëlle Milquet, staat bekend voor zijn anti-Vlaamse uitspraken tijdens het debatprogramma. Franstalige kandidaten op de N-VA-lijsten voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 in Brussel werden dor hem als racisten en halve nazi’s afgeschilderd. Vorige zondag werd die show op
RTL-TVI nog eens opgevoerd. De linkse flamingant Willy Kuijpers was net geen Josef Goebbels bis. Zijdelings werd in een ander debat, over de mislukte lezing van Theo Francken, nog eens doorgedramd over zijn bezoek aan de receptie ter ere van Bob Maes in 2014. Kortom, het Franstalige verzet van linkse opiniemakers, daarin gesteund door de PS en de vakbonden, moet het land behoeden voor het nieuwe fascisme, was de ondertoon.
De Vlaamse Rand als strijdgebied Blijkbaar hebben de Franstalige opiniemakers de opdracht om in de aanloop naar de verkiezingen het anti-Vlaamse vuur nog eens op te poken. De politici blijven niet achter. Niet dat daar veel over te lezen valt in de Vlaamse media. Op de redacties kijken ze allemaal al weken als konijnen naar de Anuna-lichtbak. Zo heeft men gemist dat MR-parlementslid Damien Thiéry, in zijn eigen Linkebeek weliswaar politiek gemarginaliseerd, in Franstalige kranten opnieuw zijn haat mag spuien over de onverdraagzame Vlamingen in de Rand rond Brussel. Vooral Sophie Wilmès, MR-minister van Begroting in de ontslagnemende federale regering, mag het communautaire vuur in de Rand oppoken. In elk interview herhaalt ze het oude riedeltje van de onderdrukte Franstaligen. Als nummer twee op de Brusselse Kamerlijst van de MR wordt ze duidelijk geframed als Brusselse, ook al woont ze in het Vlaams-Brabantse Sint-Genesius-Rode. De Vlaamse Rand blijft een Franstalig strijdgebied. En dan was er de benoeming van de nieuwe eerste voorzitter van het Brusselse hof van beroep, een van de belangrijkste rechtbanken van het land. Vanaf 2 april treedt Laurence Massart daar aan. Haar benoeming verscheen al in het Staatsblad. Massart is eentalig Frans. Er volg-
den talloze verontwaardigde Vlaamse reacties, ook van politici. Terecht, maar de regering-Michel I – met de N-VA – heeft dat wel laten passeren. De media vertellen dat het overal communautaire peis en vree is, maar dat is onzin. Dat er geen akkoord is tussen de deelstaten voor de uitrol van het G5-netwerk, dat cruciaal is voor de digitale ontwikkeling, toont aan hoe alles vastzit. Vooral de Brusselse politieke instanties planten de hakken in het zand en willen niet weten van samenwerking met Vlaanderen, met de Vlamingen.
Een nieuwe anti-Vlaamse belasting Ondertussen roert ook de PS de anti-Vlaamse trom. Daarbij neemt die partij meer dan eens een loopje met de werkelijkheid. Zo verklaarde partijvoorzitter Elio Di Rupo vorig weekeinde doodleuk dat Wallonië het economisch beter doet dan Vlaanderen én dat dit aan de PS te danken is. Larie, natuurlijk. De Waalse economie groeit al jaren minder sterk dan de Vlaamse. Zijn toespraak was één groot misprijzen voor de Vlamingen die al jaren de Waalse miljardenfactuur betalen. En het dat is lang niet alles. Opgejaagd door Ecolo en de PTB wil Di Rupo een soort klimaatbelasting opleggen. Het wordt handig verpakt: de PS-voorzitter heeft het over een klimaatfonds waar de bedrijven 5 procent van hun winst in zouden storten. Een platte antikapitalistische taks, die vooral door grote Vlaamse bedrijven (zoals Colruyt) of bedrijven die in Vlaanderen zijn gevestigd (zoals Umicore, Atlas Copco, BASF) betaald zal worden. Het fiscaal beleid dat de Waalse partijen voorstaan, getuigt niet alleen van links economisch populisme, het is bovenal anti-Vlaams.