75ste jaargang • nummer 03 • donderdag 17 januari 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Een andere kijk op het
verkiezingsnieuws
Lees ’t Pallieterke voor niet politiek correct nieuws, opinie en analyse
Strijd tegen mensensmokkel De Oostenrijkse Bondskanselier, de christendemocraat Sebastian Kurz, heeft Facebook opgeroepen om voortaan werk te maken van een beleid tegen mensensmokkelaars en handel in officiële documenten via de sociale media. “Het moet onze doelstelling zijn, mensensmokkelaars net in de sociale media te bestrijden en hun maatschappijmodel onderuit te halen”, liet hij een journalist van het Duitse Bild-Zeitung noteren. De aanleiding tot de demarche liet het daar niet bij. Hij reageervan de Oostenrijkse staatsman is de dat het beter zou zijn dat joneen bericht in de Duitse krant dat ge Afrikanen in hun thuislanden vluchtelingen via Facebook reis- blijven en niet de reis naar Eurodocumenten met verblijfsvergun- pa aanvatten. Tijdens zijn bezoek ningen in Europa kunnen kopen. In aan het zwarte continent hebben gesloten Facebookgroepen wor- meerdere Afrikaanse staatschefs den asielzoekers allerlei reis- en hem gevraagd om de politiek van verblijfsdocumenten aangeboden. open grenzen in Europa te beëinVolgens Kurz heeft dat bedrijf de digen. Alleen zo zou de Afrikaanse plicht om stappen te ondernemen jeugd kunnen aangezet worden tegen dat fenomeen. Facebook om niet te migreren. deelde mee dat gebruikers van de Kurz blijft als staatsman in sociale media haar kunnen mee- West-Europa de meest uitgesprodelen dat ze bepaalde berichten ken tegenstander van het asiel‘aanstootgevend’ vinden, en dan beleid à la Merkel. Hij laat niet af zal Facebook de gepaste maatre- en hij wordt daarin gesteund door gelen nemen - de klassieke reac- zijn rechtse coalitiepartner in de tie. Oostenrijkse regering, de FPÖ, en Maar de Oostenrijkse kanselier door véél Oostenrijkers.
N-VA trekt zich terug boven de taalgrens Dat N-VA-voorzitter De Wever zelf een gooi doet naar het Vlaams minister-presidentschap is een belangrijk signaal. Het Vlaams niveau wordt de politieke uitvalsbasis van de partij. Maar van daaruit een confederaal België doordrukken, lijkt een illusie. Laat staan dat men de komende vijf jaar vanop het Martelarenplein de Vlaams-Waalse transfers kan doen dalen. Het was symbolisch. Tijdens de persconferentie waarop de belangrijkste N-VA-lijsttrekkers werden voorgesteld, had Jan Jambon wat steun nodig van Bart de Wever. Jambon, federaal lijsttrekker in Antwerpen, was bijna vergeten te zeggen dat hij kandidaat-premier was. Het lijsttrekkerschap van de voormalige minister van Binnenlandse Zaken is een belangrijk signaal richting Wallonië, waar Jambon een zekere populariteit geniet. Het moet aantonen dat de N-VA nog altijd rekent op een federale regeringsdeelname na 26 mei. Maar aan de lichaamstaal van Jambon te zien, leek hij daar zelf niet van overtuigd. En wellicht heeft hij gelijk. Een N-VA’er als premier is voor Franstalige partijen nog altijd onaanvaardbaar. En het is een publiek geheim dat men er alles aan zal doen om de N-VA de komende maanden uit de federale ploeg te houden.
Meer politiek confederalisme De Wever weet dat zeer goed. Daarom gaat de N-VA volle kracht voor het Vlaamse niveau. De kans is reëel dat daar vóór 11 juli een nieuwe regering wordt gevormd. Wie zijn oor te luisteren legt bij de politieke partijen, verneemt dat een Vlaamse regering zonder N-VA zo goed als ondenkbaar is. Het Vlaams Belang is op weg naar een verkiezingsoverwinning en wellicht halen de neocommunisten van de PVDA in Antwerpen de kiesdrempel. In dat geval neemt het politiek ‘dood gewicht’ aan zetels voor een meerderheid toe. Een anti-N-VA-regering zou uit alle traditionele partijen en Groen moeten bestaan. De blauwgroen-oranje coalitie, de droom van zowat de volledige Vlaamse
media, zou zelfs bij een desastreus N-VA-resultaat (onder de 25 procent) geen meerderheid halen. Neen, het ziet ernaar uit dat de volgende Vlaamse regering een doorslag wordt van de Antwerpse Bourgondische coalitie. Met de CD&V hebben de Vlaams-nationalisten het ondertussen immers gehad. Nu is het vormen van een Vlaamse regering één zaak, de omslag naar een confederaal België is een andere. Het zou natuurlijk een belangrijk signaal zijn dat er snel een Vlaamse regering wordt gevormd, terwijl men op federaal niveau weken of maanden blijft aanmodderen. Niemand gelooft dat tegen september 2019 een nieuwe federale ploeg in het paleis van Brussel de eed zal afleggen. De facto zou men dan kunnen stellen dat België extra confederale trekken heeft gekregen, want na verloop van tijd zullen meer en meer stemmen pleiten voor een federale regering waarbij de partijen van de deelstaatregeringen samenkomen om een meerderheid te vormen. Dat zou inderdaad een stap richting politiek confederalisme zijn. Wat al voor een deel het geval is, aangezien België al veertig tot vijftig jaar geen of amper nationale partijen kent. De pariteit in de federale ministerraad is confederaal. De vorming van de Brusselse regering - Franstaligen en Vlamingen apart is dat ook.
Maar geen dalende transfers Meer politiek confederalisme is een interessante denkoefening voor politicologen en specialisten in staatsrecht, maar in België gaat het om centen. En een economisch
confederalisme is nog veraf. Akkoord, de fiscale autonomie van de deelstaten is de voorbije jaren toegenomen, maar bedraagt nog altijd maar 30 procent, een stuk minder dan de 50 procent eigen belastingbevoegdheid van steden en gemeenten. En vooral: de transfers naar Wallonië en Brussel blijven maar doorlopen. PS-voorzitter Elio Di Rupo getuigde maandagochtend van een ontwapenende eerlijkheid op de RTBF-radio toen hij verklaarde tegen het confederalisme te zijn “omwille van een gevoel voor België” en vooral “omwille van de 5 miljard euro socialezekerheidstransfers naar Wallonië”. De boodschap is duidelijk. De PS zet de hakken in het zand en zal elke hervorming tegenhouden die de transfers verder doet dalen. Ook al omdat de bestaande solidariteitsmechanismen in de financieringswet de komende jaren in het nadeel van de Walen zullen spelen. Wat kan een Vlaams minister-president vanop het Martelarenplein daar tegenover stellen? De N-VA trekt zich terug boven de taalgrens en lijkt zich te verschansen achter Leie, Schelde, Dijle, Demer en Maas. Vanuit die houding zullen de transfers niet snel dalen. Tenzij Bart de Wever een andere piste wil bewandelen. Hij kan kiezen voor een royaal gebruik van belangenconflicten. Of hij kan de andere regeringen op het overlegcomité wegpesten met veto’s. Al kan de N-VA dat niet alleen en zal het zijn Vlaamse coalitiepartners moeten meekrijgen. Bovendien heeft de recente geschiedenis bewezen dat de PS zich niet snel van de wijs laat brengen door Vlaamse intimidatie of communautaire eisen.