't Pallieterke van 1 november 2018

74ste jaargang • nummer 44 • donderdag 1 november 2018

”

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Een kanten kraag kon zoveel kosten als een landgoed.”

Kristof Calvo (Groen) geeft duiding bij de verkiezingen

Vlaanderen behoort tot de wetenschappelijke avant-garde, maar ook een klassieke tak van kennis leeft hier. In Brugge was de internationale elite van de kantnijverheid samen voor een wereldcongres. Martine Bruggeman, docente over kant in de Lage Landen, schreef voor die jamboree een boek over kant als erfgoed en hedendaagse kunst. Een boeiend gesprek over kant door de jaren heen, en hoe zelfs honden kant smokkelden…

Lees het volledige interview met Martine Bruggeman, op bladzijde 11

De Friese Jenny d’Arc Sommige actievoerders tegen Zwarte Piet dreigden zelfs met bomaanslagen tegen een acteur die Sinterklaas moest spelen tijdens een stoet. Anderen bedierven met hun hetze het feest voor duizenden kinderen.

Enkele kloeke Friezen deden er ties verstoren, dat mag ook niet. En dan zelf iets aan: ze blokkeerden toen antiblanke racisten van Black een snelweg waarlangs drie auto- Lives Matter in de VS autosnelwebussen met fanatieke actievoerders gen blokkeerden, vond heel provan de groep Kick Out Zwarte Piet gressief Nederland dat fantastisch. onderweg waren naar Dokkum, Toen gaf niemand een kik over waar Sinterklaas voet aan wal zou mogelijke gevaren. zetten. De “blokkeerfriezen”, geleid Jenny Bouten wordt ook beschuldoor Jenny Douwes, intussen bijge- digd van opruiing. Een van de actienaamd Jenny d’Arc, haalden hun voerders tegen Zwarte Piet, die met slag thuis. een bomaanslag had gedreigd, De ontvangst van Sinterklaas waarbij “stukken schedel en herwerd niet verstoord. Het blokkeren senen in het rond zouden vliegen”, van een autostrade mag natuur- kreeg slechts een boete. We vragen lijk niet, want het kan inderdaad ons af welke straf de Friezen zullen tot gevaarlijke situaties leiden. krijgen die hun kinderen tegen zo’n Maar kinderfeesten en oude tradi- uitschot wilden beschermen.

De schizofrenie van Groen In Antwerpen stapt Groen wellicht niet in een coalitie met N-VA-burgemeester Bart de Wever, maar in twintig andere steden en gemeenten wordt wel voor een coalitie met N-VA gekozen. Zijn Almaci, Calvo en co nu voor of tegen samenwerking met vermaledijde nationalisten?

De pirouettes van Groen doen duizelen. De oorzaak van dat wisselvallige gedrag is allicht dat de partij een meer divers electoraat heeft dan lange tijd gedacht.

Zwijndrecht is momenteel de enige gemeente waar Groen een burgemeester heeft. Dat is er één minder dan in 2012. In het beste geval komt daar de in Gent aangespoelde West-Vlaming Filip Watteeuw bij. En daarmee blijven de Vlaamse ecologisten op hun maximum aan burgemeesters. Met die groene golf is het op 14 oktober dus nog meegevallen.

Opgeblazen kikker De partijtop klopte zich de voorbije dagen op de borst, terwijl daar geen reden toe was. Het is een makkelijke vergelijking, maar Groen lijkt meer en meer op een opgeblazen kikker. Dat gedoe van Meyrem Almaci, Kristof Calvo en consorten over de groene golf is leuke kopij voor de kranten, maar de politieke essentie ligt elders. Namelijk dat de groenen zich de voorbije weken in allerlei bochten aan het wringen waren en dat het niet duidelijk was welke strategie de partij bij de lokale coalitievorming wou hanteren. De hamvraag is: wil de partij nu wel of niet een structurele bestuursalliantie aangaan met N-VA? Wie de praktijk op het terrein bekijkt, kan niets anders dan ‘ja’ antwoorden. In zo’n twintig gemeenten vormen nationalisten en groenen een coalitie. Ondertussen is er in de nochtans blauwe provincie Oost-Vlaanderen een bestuursakkoord tussen N-VA, Groen en CD&V. Maar in Antwerpen neemt Wouter van Besien een egelstelling in. Inmiddels blijkt ook dat Groen in Brussel geen probleem heeft met het hoofddoekenverbod op school en bij het overheidspersoneel. In Antwerpen is dat dan weer een breekpunt. Vanwaar die pirouettes eigenlijk?

Er zijn drie oorzaken voor die Groene schizofrenie: de lokale situatie bij de coalitievorming, de vrees

voor een afstraffing op 26 mei en ten slotte een zeer divers electoraat.

Oude VU-allianties duiken op De Franstalige perslieden waren verbaasd dat Groen in de OostVlaamse deputatie zal besturen met de N-VA. De partij van Bart de Wever is voor de goede vrienden van Ecolo immers de baarlijke duivel. Bezuiden de taalgrens kent men de recente politieke geschiedenis wellicht te weinig. Binnen de N-VA en zeker op lokaal vlak zijn er nog genoeg leden actief die uit de oude Volksunie komen. Ze behoren zeker niet tot de rechterzijde van de partij, maar hebben een viscerale afkeer van Bert Anciaux, die met zijn linkserig gedoe de partij definitief naar de ondergang leidde. Het zijn de N-VA-leden die goede herinneringen hebben aan de coalitie in de Vlaamse regering met sp.a, toen nog gesproken werd over een heus Vlaams energiebedrijf dat door de overheid werd bestuurd.

Hier en daar hoor je analisten zeggen: “Ja maar, de Volksunie was vanaf de jaren zeventig de eerste echte groene partij.” Vandaar dat een samenwerking op lokaal vlak geen probleem is. En vaak gaat het over inhoud. In Oostende trok een groen getint basisakkoord Wouter de Vriendt over de streep om met o.a.

Open Vld en N-VA te praten.

Van Besien rijdt zich klem Anders is het in Antwerpen. Die stad wordt terecht vaak gepercipieerd als het laboratorium voor de Vlaamse en federale coalitievorming.

Het is dan op het eerste gezicht ook begrijpelijk dat Groen niet graag in een coalitie stapt met N-VA-burgemeester De Wever. Groen ziet zich als het geweten van links en zou op 26 mei 2019 worden afgestraft door

de kiezers omdat het met de baarlijke duivel in zee gaat.

Alleen, Van Besien zegt het niet met zoveel woorden. Hij maakt er bij elk bezoek aan De Wever een kinderachtige show van. Ondertussen wordt geprobeerd om druk te zetten op de N-VA met een belachelijke reeks voorstellen in een gemeenteraad die aan het uitbollen is. Wat grandioos mislukte. Van Besien reed zichzelf klem.

Komt nog bij dat het afschaffen van het hoofddoekenverbod voor de Antwerpse groenen plots het alfa en omega is van een bestuursakkoord. Terwijl de handhaving van dat verbod voor de Brusselse afdeling geen probleem was. Groen en Ecolo moesten toen inbinden voor de nog altijd invloedrijke loge-lobby in de hoofdstad.

Een variatie aan kiezers Een derde probleem voor de Vlaamse groenen is het zeer diverse electoraat. Een deel van de oude achterban en het bestaande kader zijn moralistische hardliners, vaak afkomstig uit de linkerzijde van de christelijke zuil. Ex-Chiro, leden van Beweging.net, de ‘activitas’ van de Universitaire Parochie in Leuven.

De naïeve Kumbaya-wereldverbeteraars, die liefst quinoa eten en jawel, in de bakfiets het verlengde van hun persoon zien. Echter, die groep van ‘zuiveren’ is een minderheid binnen het partijelectoraat aan het worden. De meeste nieuwe kiezers stemmen op Groen omdat ze willen dat er beleid wordt gevoerd.

Rond ecologie. Rond mobiliteit. En samenwerking met rechtse partijen is geen probleem voor hen.

Bovendien zijn er in groene kringen meer en meer pragmatische academici (die economisch zelfs eerder liberaal denken) die hopen straks aan het beleid mee te kunnen werken als minister in een groen kabinet, of als kabinetschef van een schepen.

Deze kans willen veel groene kiezers en militanten niet aan zich laten voorbijgaan.

2

Actueel

1 november 2018

Zuid-Afrika en de januskop van het ANC In Zuid-Afrika, waarvan de president in New York aan de Verenigde Naties is gaan liegen dat hij nog nooit van plaasmoorde heeft gehoord, heeft de regeringspartij ANC nu zowaar een strenge veroordeling uitgesproken van … de plaasmoorde. De nationale woordvoerder van de partij, Pule Mabe, heeft op vrijdag 19 oktober, tot verbazing van heel de nationale pers, zowaar luidop verklaard dat het nu eens gedaan moet zijn met de aanvallen op ‘plase’ en de vaak daarmee gepaard gaande moordpartijen, waar niet zelden gruwelijke folteringen aan voorafgaan.

Een mens zou geneigd zijn bij die verrassende koerswending van de grootste regeringspartij in de handen te gaan klappen. Die veroordeling door ANC’s nationale woordvoerder gaat immers regelrecht in tegen wat president Ramaphosa in New York is gaan uitbazuinen, met zijn ontkenning van meer dan drieduizend officieel bekende moorden op boeren of hun gezinsleden. Nog gezwegen van zijn geveinsde onwetendheid omtrent het bestaan van regeringsplannen om grondbezitters te onteigenen zonder vergoeding. Voor u in de handen gaat klappen, lezer, wil ik u waarschuwen voor een paar addertjes die onder het ANC-gras op de loer liggen.

Sissen naar de boodschapper De eerste adder die opduikt, richt zich met groot venijn tegen de zeer actieve mensenrechtenbeweging Afriforum, die er door Mabe van wordt beschuldigd de plaasmoorde eenzijdig als schending van mensenrechten te veroordelen als het om blanke boeren gaat, maar moedwillig blind te blijven voor de geschonden mensenrechten van de gekleurde plaaswerkers en hun gezinnen.

De regeringspartij klaagt aan dat die werkers en hun (meestal vrij grote) gezinnen, grootouders incluis, uit hun woonst gezet worden.

Ten eerste worden daarover geen naspeurbare details verstrekt en ten tweede gaat Mabe voorbij aan de praktische problemen als het gaat om een boerderij waarin de boer-werkgever vermoord of kreupel gemarteld is en daar-

door niet meer voor kost en inwoon van zijn familie en zijn werkvolk kan zorgen. Ook dan vindt het bekommerde ANC dat de werkers niet ‘uitgezet’ mogen worden, want dan worden zij geschonden in hun mensenrechten.

In één adem sleurt het ANC er een verklaring bij die met het onderwerp niks te maken heeft, namelijk de recente uitspraak van een rechter in de provincie Noord-Wes, die twee jonge plaaswerkers met blanke huidskleur schuldig heeft verklaard aan de moord op een zestienjarige zwarte. Die zouden zij op weg naar het politiekantoor, waar zij hem wegens diefstal van zonnebloemen wilden afleveren, van hun ‘bakkie’ gestampt en voor dood achtergelaten hebben. De rechter beriep zich daarbij op één zwarte getuige, terwijl de twee beschuldigden halsstarrig volhielden dat de jongen zelf van de rijdende bestelwagen gesprongen was.

Pikant detail is dat beiden van moord werden beschuldigd, terwijl een van die twee aan het stuur van de auto zat, behoorlijk ver verwijderd van dat ‘bakkie’, de plaats delict.

Hoe valt zo’n uitspraak te begrijpen? Natuurlijk was het niet de eerste rechtszitting, en bij vorige gelegenheden stond het doorgaans rustige dorpje Coligny letterlijk in vuur en vlam door uit de hand gelopen betogingen van zwarte relschoppers die dagenlang terreur zaaiden. In Zuid-Afrika is ook dat blijkbaar een middel om een gerechtelijk vonnis ten ‘goede’ te keren.

Hector van Oevelen

“SOCIALE BIJSTAND PAS VANAF 37 UUR-JOB” De migratie- en integratie-expert van de Deense sociaaldemocraten, Mattias Tesfaye, heeft onlangs voorgesteld om migranten die sociale bijstand of andere sociale uitkeringen aanvragen, de verplichting op te leggen om minstens 37 uur per week te werken.

Als ze dat niet doen, zouden ze de sociale voordelen niet mogen ontvangen. De Deense krant Copenhagen Post (CPH Post) citeerde de sociaaldemocratische oppositie. Tesfaye zou inspiratie hebben opgedaan tijdens een bezoek aan de Noorse gemeente Raelingen, waar dergelijk systeem al een tijdje werkt.“Het gaat er in de eerste plaats om mensen te belonen die het juiste doen, en niet mensen te bestraffen, die het verkeerde doen”, benadrukte de migratie-expert, geciteerd in de krant. Zijn voorstel krijgt steun van de Unie van Deense Werkgevers (Dansk Arbejdsgiverforening, DA). “Wij zouden eigenlijk ambitieuzer moeten zijn, als het om migranten gaat”, aldus DA-integratieverantwoordelijke Rasmus Brygger. “Te veel migranten zijn veel te passief en worden jarenlang zonder tegenprestatie door ons sociaal systeem onderhouden.” Misschien is dat een ideetje voor ‘onze’ sociaaldemocraten? Hallo, John?

NOG MINDER ELEKTRICITEIT Vorige week schreven we dat België net zoals een Afrikaanse bananenrepubliek misschien een beroep zal moeten doen op stroomschepen - drijvende elektriciteitscentrales - om deze winter voldoende elektriciteit te kunnen leveren. Intussen is de situatie nog nijpender geworden. Waals minister voor Natuur René Collin (cdH) heeft een aantal waterkrachtcentrales in het Waals Gewest tijdelijk laten stilleggen. In zijn motivatie zegt hij vreemd genoeg niet dat er te weinig water is om elektriciteit op te wekken. Hij haalt een ecologische reden aan: “De droogte van deze zomer houdt aan. Dat zou schade kunnen veroorzaken aan de Waalse biodiversiteit, zoals het opdrogen van waterlopen, en enkele beschermde diersoorten in gevaar brengen.” Wallonië telt 118 waterkrachtcentrales die samen 104,2 megawatt elektriciteit produceren. Een van de bekendste ligt bij de watervallen van Coo. Dat was een populaire bestemming voor schoolreizen. Vlaanderen is te vlak voor stuwmeren. Wij hebben slechts 17 waterkrachtcentrales. Samen hebben ze een vermogen van 1,1 megawatt. Ter vergelijking: de vier kerncentrales in Doel leveren samen ongeveer 3.000 megawatt. Waterkrachtcentrales zijn duurzaam en milieuvriendelijk; ze dragen zeker hun steentje bij. Of hun druppeltje op de hete plaat. Maar wonderen moet men er niet van verwachten…

STATUSHOUDERS In de meeste Nederlandse gemeenten worden blanke Nederlanders nog altijd gediscrimineerd bij de toekenning van sociale huurwoningen. Zogenaamde statushouders, meestal asielzoekers met een verblijfsvergunning,

Olie is geen politiek wapen meer voor de Saoedi’s Na de gruwelijke moord op de kritische journalist Jamal Khashoggi staat Saoedi-Arabië steeds meer onder internationale druk, al durven de westerse landen het gaspedaal niet volledig in te duwen door sancties op te leggen. Ze vrezen dat kroonprins Mohammed Bin Salman als wraak de olieproductie zal verlagen en de prijzen zo de hoogte in zal duwen. Nochtans is het oliewapen anno 2018 politiek minder effectief.

In 1973 kwam een einde aan de jarenlange economische groei die in de jaren zestig een aanvang had genomen. De oliecrisis duwde de westerse welvaartsstaten in een langdurige crisis. Als wraak voor de Jom Kippoer-oorlog, die Israël gewonnen had en die leidde tot een aanhoudende aanwezigheid in de zogenaamd bezette Palestijnse gebieden, beperkte Riyad maandelijks de olieproductie met 5 procent. Ook werd een embargo ingesteld tegen de westerse landen die nauwe banden hadden met Israël.

Westen is minder afhankelijk Tien jaar later gebruikte de Saoedische regering het oliewapen ten voordele van het Westen. In een laatste opstoot van de Koude Oorlog werd de Sovjet-Unie onder zware druk gezet. De Saoedi’s verhoogden de olieproductie, hetgeen leidde tot een aanzienlijke verlaging van de prijs. De Russen, zelf belangrijke exporteurs van het zwarte goud, zagen steeds minder buitenlandse deviezen binnenstromen. Geld dat nodig was om de wapenwedloop met de VS beheersbaar te houden en de economie te stutten. De Sovjet-Unie strompelde van crisis naar crisis en in 1989 viel het IJzeren Gordijn.

krijgen voorrang. Ze komen bovenaan op de wachtlijst en ‘springen’ daardoor over mensen heen die soms al jaren op een sociale huurwoning wachten. Vroeger gebeurde dat automatisch, maar sinds een wetswijziging van 2016 mogen gemeenten nu zelf beslissen of ze al dan niet voorrang blijven geven aan statuszoekers. In vier gemeenten gaat de voorrang binnenkort afgeschaft worden, en in zesentwintig andere wordt daar minstens al over gediscussieerd. Nu is het nog een druppel op een hete plaat, maar het kan een begin zijn van de afbouw van een geniepige vorm van discriminatie.

Gaan de Saoedi’s het oliewapen opnieuw gebruiken indien het Westen te kritisch blijft over de moord op Jamal Khashoggi in het Turkse consulaat? Bijvoorbeeld als ze blijven dreigen met sancties tegen Riyad? Die vrees bestaat, zeker nu er een zekere internationale economische turbulentie is en een kleine schok voldoende is om een wereldwijde economische crisis te veroorzaken. Tenslotte heeft het IMF recent haar groeivooruitzichten neerwaarts bijgesteld.

Toch is die vrees bij de westerse landen wellicht onterecht.

Meer nog, de Saoedi’s zouden in eigen voet schieten indien ze hun olieproductie verlagen. Akkoord, de productiebeperking zou de prijs van een vat ruwe olie gemakkelijk doen oplopen van 80 naar 200 dollar. En zoiets doet economisch pijn. Maar onze economieën zijn minder dan in de jaren zeventig afhankelijk van olie. Bovendien zijn andere oliegiganten, zoals Rusland, ondertussen veel belangrijker geworden op de internationale markten. Het Westen is minder gebonden aan de Saoedi’s. De VS voeren intussen zelfs meer olie uit dan Riyad. Ook Europa is minder dan vroeger aangewezen op energietoevoer uit de heimat van de islam.

Eigenlijk zijn het vooral India en zeker China die geraakt

Uit de smalle beursstraat zouden worden door een hogere olieprijs en spanningen met Saoedi-Arabië. En de Chinezen trekken zich niets aan van de schending van de mensenrechten door de Saoedi’s. Meer nog, ze zien dat land in toenemende mate als een belangrijke bondgenoot en handelspartner. Wat als de Chinezen besluiten niet langer in het land te investeren omwille van de balorige prinsen die jojoën met de olieprijzen? Mohammed Bin Salman zal wel twee keer nadenken voor hij de oliekraan iets meer dichtdraait.

In eigen voet schieten Bovendien zou een hogere olieprijs moeilijk en duur te ontginnen energiebronnen als schaliegas en schalieolie opnieuw veel interessanter maken. Waardoor de energieconcurrentie voor de Saoedi’s toeneemt. Het zou ook leiden tot extra investeringen in elektrische wagens, met als gevolg dat de olieafhankelijkheid verder verlaagt. Kortom, kroonprins Mohammed Ben Salman en consorten zouden wel degelijk in eigen voet schieten.

Ook op binnenlands vlak zouden aanhoudende spanningen met het Westen pijn doen. De Saoedische economie bestaat voor 70 procent uit ambtenaren. Het zware werk wordt gedaan door gastarbeiders, en hooggeschoolde opdrachten worden behartigd door buitenlandse experts, ingenieurs en consultants. Zonder die westerlingen staat het koninkrijk nergens. Als de Saoedi’s echt een economisch oorlogswapen ten opzichte van het Westen bovenhalen, dan is het misschien met weghalen van miljarden aan kapitaal van de Amerikaanse en Europese beurzen. Maar er zijn geen aanwijzingen dat dit staat te gebeuren.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

1 november 2018

In memoriam

3

Beeld van de week

Hugo de Ridder Voor deze seigneur, een standbeeld Afgelopen vrijdag werd in Mortsel afscheid genomen van Hugo de Ridder. De Standaard van vroeger steunde op seigneurs van stand, uitstekende journalisten, en dat waren Manu Ruys, E. Troch, Lode Bostoen en Hugo de Ridder. Rond dat kwartet werkten nijvere secondanten als Leo Schrooten, Jan Bohets, Guy Tegenbos, Mia Doornaert, Guido Boodts, Marcel van Nieuwenborgh, Mark Deweerdt (enkele jaren hoofdredacteur, voor hij de krant verliet als raadgever communicatie en tekstschrijver van Geert Bourgeois) en vele anderen. Van het kwartet is de laatste man overleden: Hugo de Ridder. Hij werd 86.

De Ridder symboliseerde met alle genoemde mensen een type journalist dat bij de Grote Kranten verdwenen is: geëngageerde lieden die, elk op hun manier, in de media werkten om een ideaal te verwezenlijken, veel meer dan om het knetteren van een spannende broodwinning te beleven. De Standaard noemt Hugo de Ridder in een In Memoriam, van de hand van Marc Reynebeau, “een journalist met een engagement”. Dat engagement toonde De Ridder in november 2014 in een Open Brief aan De Standaard, getiteld “Trots zijn op zijn verleden is geen teken van zwakheid”. Medeondertekenaars waren Mark Deweerdt, Gaston Durnez en Leo Schrooten. De Open Brief werd geweigerd door de hoofdredactie van de “kwaliteitskrant”, maar verscheen wel bij Doorbraak. De Ridder en vrienden hadden/hebben het duidelijk moeilijk met de mensen (die spottend neerkijken op hun voorgangers) en de sfeer van de huidige DS. Een typisch citaat luidt: “Journalisten uit de tweede helft van de 20ste eeuw waren zogezegd een stelletje amateurs, die onvolledig en traag berichtten, weinig tot niet goede achtergrond en duiding brachten, niet vertelden waarom er iets gebeurde, niet wisten wat hun lezers boeide en interesseerde, en wat De Standaard betreft, een “droogkloterige” (nvdr. een uitspraak van Yves Desmet, ex-chef van De Morgen) krant maakten. Een krant die, aldus een eveneens wijd verbrede mening, bovendien ingebed in de verzuiling, een spreekbuis van het establishment en volgzame dienaar van de macht was. Het is een beeld dat niet alleen bij journalisten leeft, maar ook heel wat historici en docenten van journalistenopleidingen verspreiden. Het is een beeld dat niet met de werkelijkheid overeenstemt.”

De Open Brief werd geschreven omdat het in 2014 een eeuw geleden was dat de naamloze vennootschap De Standaard opgericht werd, de uitgeversmaatschappij van de gelijknamige krant. De Standaard publiceerde bij dat eeuwfeest zelf een minispecial, die schuw en kabouterachtig was in vergelijking met de belangrijke rol van de krant.

Bijna dag op dag bij het overlijden van Hugo de Ridder viert De Standaard opnieuw een honderdste verjaardag (die van 2014 zijn de lezers toch vergeten) met het boek “Wereldgeschiedenis van Vlaanderen”, gevuld door 72 auteurs en historici. En de boodschap is, voor wie de uittreksels in De Standaard heeft gelezen: Vlaanderen is een krakkemikkig toeval van dertien in een dozijn. Gelukkig hoeven noch Hugo de Ridder, noch Manu Ruys, noch Lode Bostoen, noch E. Troch niet meer rood aan te lopen van schaamte. De Standaard is al jaren geen uitlegger meer, eerder een verwaande predikant.

Frans Crols

De kemels dansen Er zijn van die kemels die een verbetering noodzakelijk maken. Zo schreven we in het hoofdartikel dat Bart Somers een N-VA’er is. Een lapsus, en geen kleine. Natuurlijk weet iedereen – ook onze medewerker – dat Bart Somers een Open Vld’er is. Maar ja, ooit, lang geleden, is Bartje nog een Vlaams-nationalist geweest. Onze medewerker dacht ongetwijfeld terug aan het congres van de Volksunie waar Bart Somers voor een volle zaal rechtstond en scandeerde: “Leve de republiek!” Enkele weken geleden stond in een ander hoofdartikel nog een lapsus: Ilse Crevits, in plaats van Hilde. Zijn het de hersenkronkels die ons parten spelen, of zou het dan toch aan de 9 graden alcohol liggen in onze KLAUW. En dat is niet hetzelfde als 9 procent, zoals we foutief schreven. Schol.

K arl van C amp

Brazilië krijgt rechtse president De rechtse Jair Bolsonaro heeft de Braziliaanse presidentsverkiezingen gewonnen.

Bolsonaro haalde 55,2 procent van de stemmen.

Zijn linkse tegenstander, Fernando Haddad van de Arbeiderspartij (PT), haalde 44,8 procent. De Braziliaanse kiezer heeft het gehad met de linkse PT. In 2016 verloor die partij de macht tijdens een diepe recessie en na een reeks corruptieschandalen.

“We kunnen niet doorgaan met flirten met socialisme, communisme, populisme en linksextremisme […] We gaan het lot van Brazilië veranderen”, zei Bolsonaro tijdens zijn overwinningstoespraak. Hij beloofde de corruptie en de gewelddadige misdaad in Brazilië te zullen uitroeien.

De overwinning van Bolsonaro werd uitbundig gevierd in de Braziliaanse straten. Bij zijn huis in Rio de Janeiro werd vuurwerk afgestoken. Ook in São Paulo, de commerciële hoofdstad van Brazilië, werd de overwinning gevierd met vuurwerk en toeterende auto’s.

Twee maanden geleden werd Bolsonaro tijdens een campagnemeeting in de buik gestoken, wat hem ervan weerhield campagne te voeren. Desondanks won hij toen met grote voorsprong de eerste ronde van de presidentsverkiezingen.

Naar we vermoeden zal België binnenkort een reisadvies uitbrengen en zal aangeraden worden niet naar Brazilië op reis te gaan. Net zoals Louis Michel ons verbood nog langer te gaan skiën in Oostenrijk.

K arl van C amp

Briefje aan Gwendolyn Rutten

Onzuiver op de graat Mevrouw de weinig consequente, Gij loopt steevast zot van glorie rond omdat gij van de oude blauwe krokodillen, die maar al te graag het vuile werk door u laten opknappen, in de Melsensstraat nog altijd de scepter moogt zwaaien. Gij meent dan ook steeds weer het grote woord te moeten voeren in allerhande dossiers alsof uw partij nog altijd het electorale gewicht heeft van pakweg twintig jaar geleden. Niets is minder waar. Niet alleen doet uw partij het in de peilingen niet zo goed, ook bij de verkiezingen zelf wordt het vaker aanschuiven bij de middenmoters. Over een blauwe golf is er enkel sprake in enkele gemeenten en daar blijft het bij. Het is niet omdat gijzelf burgemeester van Aarschot zijt geworden dat gij u als de landvoogdes van Vlaanderen moet gedragen. Gij moet uw plaats een beetje kennen en alles in de juiste proporties zien. En dat doet gij niet altijd; zeker niet als gij op de televisiezenders verschijnt met grote zwarte uilenbril die u het aura van een orakel moet geven.

Gij kunt het ook niet laten om anderen moraliserend de les te spellen en de indruk te geven dat gij de zuiverste der zuiveren zijt. Ik denk zo bijvoorbeeld aan de onverkwikkelijke geschiedenis in Grimbergen waar lang voor de verkiezingen afspraken waren gemaakt om zo mogelijk met de succesvolle lijst Vernieuwing van Bart Laeremans te gaan samenwerken. Het was toen al duidelijk geweten dat daar ook iemand op de lijst stond die professioneel voor het Vlaams Belang werkt, maar die zich schriftelijk tot de voorwaarden en afspraken van de lijst Vernieuwing had verbonden. Er leek geen vuiltje aan de lucht na 14 oktober tot de politiek correcten in en buiten de media daarover spel begonnen te maken en gij in een angstkramp schoot, ook nadat Bart Somers uit Mechelen liet verstaan dat er op geen enkele manier kan samengewerkt worden met iemand die nog maar naar het Vlaams Belang ruikt. Haast onmiddellijk werd uw statutaire commissie samengeroepen en het voorspelbare verdict ging in die richting. Ofwel moest de man zichzelf uit de politiek terugtrekken, of als onafhankelijke gaan zetelen, of zich distantiëren van zijn werkgever en dus zijn job opgeven. Dat hij zich ook kon ophangen of voor een trein smijten, werd net niet gesuggereerd. Het is al heel wat dat je als VB’er nog mag blijven leven als slachtoffer van een ‘Berufsverbot’.

Uw geweten was gesust en de afspraken van uw partijgenoten in Grimbergen van voor de verkiezingen waren onder de mat geveegd.

Als reine politieke maagd kondt gij weer met uilenbril tevoorschijn komen.

Een ander verhaal was dat over de kandidaat-gouverneur van Oost-Vlaanderen. Die post was vorige keer op basis van de nieuwe politieke verhoudingen naar N-VA gegaan, en dat kondt gij niet pruimen. Aanvankelijk wilde N-VA Wim Leerman, directeur bij de stad Aalst, voordragen en uw partij zag Kamerlid Carina Van Cauter wel zitten. Als zij voor bewezen diensten weggepromoveerd zou kunnen worden, dan zou dat perspectieven bieden voor anderen bij de lijstvorming volgend jaar; zeker nu de prijzenkast veel kleiner aan het worden is. Omdat de Vlaamse regering er niet uitgeraakte, vroeg uw partij een onafhankelijke procedure en zowaar een depolitisering van het gouverneursambt. En zo gebeurde. Nieuwe politieke cultuur voorwaar, met uw zegen…

Iedereen pinkte een traan weg. Iedere Vlaming kon daarna intekenen en zijn CV opsturen. Een onafhankelijk bureau selecteerde daar 15 namen uit. Eerste op de ranglijst en de kandidaat met de beste score was… Wim Leerman, een man met N-VA-, maar ook Open Vld-familiebanden. Probleem opgelost?! Helemaal niet. Opnieuw met uw zegen mocht minister Bart Tommelein wat gaan brullen en tieren in de Vlaamse regering dat het toch Van Cauter moest zijn. Weg met de onafhankelijke procedure! Het dossier zit opnieuw muurvast zonder akkoord. Minister Homans houdt nu het been stijf en stelt terecht duidelijk: “Open VLD heeft een onafhankelijke procedure gevraagd en gekregen. Dan moet de partij er ook de gevolgen van dragen.” Overigens, nu uw partij niet meer mee zal besturen in die provincie, moet gij wellicht Carina gaan troosten…

Het is dus veel gemakkelijker de zuivere maagd uit te hangen als het om een (braaf) Vlaams Belangertje gaat – omdat ge dan toch van alle politiek correcten gelijk krijgt - dan in echte serieuze dossiers wat consequent te zijn in het handhaven van grote principes als onafhankelijkheid en objectiviteit. Deze twee zaken tonen aan dat al uw blabla dikke lulkoek is en dat gij toch uit andere vaatjes zult moeten tappen om enige geloofwaardigheid uit te stralen. Laat uw uilenbril maar voor een tijdje thuis.

4

Dossier

1 november 2018

Een Frans-Duits duel: Pasteur tegen Koch Tegenwoordig moet vooral sport nationalistische gevoelens aanwakkeren. Vroeger werden ook wetenschappers in de populaire arena gezonden.

Meer dan eens vind ik bij Arte en de Franse televisiezenders inspiratie voor een stukje, want daar is nog geregeld plaats voor iets moeilijker dan de platitudes en correcte leugens van de Vlaamse zenders. Arte zond onlangs zes afleveringen uit over de Dertigjarige Oorlog in de vorm van een docudrama. Erg geslaagd was die mengeling van historische documentaire en speelfilmreconstructie niet, maar de makers hadden wel het originele idee alle historische spelers hun eigen taal te laten spreken. De vertegenwoordiger van de (Zuidelijke) Nederlanden was schilder, diplomaat en spion Rubens, en de acteur die hem speelde sprak dus consequent Nederlands. Het docudrama over de rivaliteit tussen Pasteur en Koch was wel zeer goed omdat de personages weinig in clichés spraken en historisch correcte teksten gebruikten.

De Duitslandhater Pasteur is al een bekende scheikundige als hij in 1872 zijn onderwijstaken neerlegt om zich geheel aan de wetenschap te wijden. Het leven heeft hem niet gespaard.

Drie van zijn vijf kinderen zijn gestorven aan tyfus. De linkerkant van zijn lichaam is deels verlamd na een hersenbloeding.

En, als overtuigd aanhanger van de verjaagde Napoleon III, lijdt hij vreselijk onder de Franse nederlaag in de Frans-Pruisische Oorlog van 1870. Hij is een geobsedeerde “revanchard” die het verlies van Elzas en een stukje Lotharingen niet kan vergeten. Dat zijn eigen land drie eeuwen lang Duitsland heeft geplunderd en geterroriseerd, vindt hij normaal. Tijdens zijn hele leven betalen Duitse gemeenten nog altijd de schulden af die hun voorouders maakten wegens de afpersingen van de Corsicaanse rover Bonaparte. Pasteur schrijft letterlijk: “Haine à la Prusse! Vengance! Vengance!” De nieuwe republiek neemt hem zijn bonapartisme niet kwalijk, want Pasteurs onderzoek naar microben heeft de Franse economie geen windeieren gelegd.

De korte verhitting van voeding die bacteriën vernietigt, draagt zijn naam: pasteuriseren. De methode redt niet alleen melk, maar wordt ook gebruikt bij de productie van wijn en bier. Pasteur vermoedt dat microben ook een rol spelen bij infectieziektes van dieren. Het bewijs van Pasteurs theorie wordt geleverd door de Pruisische plattelandsarts Robert Koch. Na zijn consultaties wijdt die zich aan de jonge microbiologie. Hij slaagt er als eerste in microben te isoleren, te vermenigvuldigen en er een konijn mee te injecteren dat prompt sterft. Zijn wetenschappelijk artikel verwekt sensatie. Pasteur is razend omdat het een Duitser is die zijn gelijk bewijst, en hij weigert Koch als wetenschapper te erkennen.

Maar de Fransman gaat toch de miltvuurziekte onderzoeken die de Franse veestapel voortdurend decimeert. Hij ontdekt dat dode beesten begraven worden in de weidegronden van de levende, waardoor pieren de parasieten naar de oppervlakte brengen en dieren aantasten. Pasteur herinnert zich de bestaande vaccinatie tegen pokken van de Engelsman Jenner. Hij kweekt een zwakke versie van de ziekte en injecteert 25 schapen terwijl 25 andere dieren niets ontvangen en sterven. Hij doet dit in het openbaar en nodigt de massapers uit.

Pasteur triomfeert en de Franse populaire “illustrations” jubelen over het succes van de Franse wetenschap.

Persoonlijke vijandschap De Duitsers laten zich niet doen en geven Koch een labo en personeel. Op een internationaal congres laat Pasteur zich toejuichen en hij vermeldt even terzijde dat ene Koch ook wat onderzoek doet. Die zit in het publiek, want hij is nog geen ster, en hij reageert bij zijn thuiskomst met een artikel

dat gedrenkt is in vitriool. Koch besluit een mensenziekte aan te pakken. Zeven maanden werkt hij dag en nacht, en hij slaagt erin de bacterie te vinden die tbc veroorzaakt, een ziekte die jaarlijks slachtpartijen aanricht in vooral arme buurten. Deze keer verschijnt zijn portret in alle westerse media.

De Duitse keizer en de Duitse vorsten zijn fier op de zege van de Duitse wetenschap.

De wraak van Pasteur volgt op een volgend internationaal congres. Hij maakt Koch, die op de eerste rij zit, belachelijk en die reageert woedend. Een en ander is ook het gevolg van de realiteit dat de kemphanen elkaars taal niet kennen en alleen de slechte vertaling horen. De heren zien elkaar nooit meer en de strijd wordt echt persoonlijk in 1883. In Egypte breekt een cholera-epidemie uit en Pasteur zendt een assistent met uitvoerige instructies.

Tot zijn ontzetting sterft de man op een paar uur tijd. De Duitse regering stuurt Koch in persoon. Als de epidemie afzwakt, reist Koch naar Indië, waar men de oorsprong van de ziekte vermoedt die zich via handelsstromen over de wereld verspreidt. Na drie weken studie vindt Koch de bacterie in besmet water, terwijl Pasteur altijd heeft beweerd dat cholera door slechte lucht veroorzaakt zou worden. De Duitse keizer glorieert en schenkt Koch een fortuin. De Fransman is er kapot van, zeker als de Franse regering Koch uitnodigt een begin van een epidemie in Toulon te bestrijden. Pasteur verwijt Koch dat hij zelfs niet geprobeerd heeft een vaccinatie op dieren te proberen (men weet nog niet dat die immuun zijn) en hij stelt de Braziliaanse regering voor een vaccin op terdoodveroordeelden uit te proberen. De Brazilianen weigeren. Pasteur ziet een nieuwe kans een mensenziekte te genezen als er slachtoffers van hondsdolheid vallen. Die zijn relatief zeldzaam, maar de ziekte is vreselijk pijnlijk en altijd dodelijk. Feitelijk is het dokter Roux, de assistent van Pasteur, die deze keer de bacterie isoleert, maar hij durft niet op mensen te experimenteren. Pasteur durft dat wel, neemt een vreselijk risico en injecteert een kind met altijd zwaardere dosissen. Maar hij slaagt, en de Franse pers schrijft hysterisch lovende artikels. Voor Pasteur is de triomf des te zoeter omdat het kind uit de Elzas komt.

Een catastrofe Koch staat onder enorme druk om met iets nieuws te komen. Hij werkt aan een vaccin voor tbc en boekt kleine succesjes met dierenproeven. Hij kondigt die aan, waarop de toenmalige pers, die geen haar beter was dan de huidige, meldt dat er een remedie gevonden is. Koch verliest alle voorzichtigheid uit het oog en laat zijn proefvaccin produceren en injecteren bij mensen. Het is een catastrofe. Het vaccin werkt niet en verslechtert nog de toestand van de zieke.

Hier eindigt het duel. Pasteur is te oud en te ziek om nog te reageren. De 48-jarige Koch wordt verliefd op een 17-jarige deerne en zet zijn vrouw bij het huisvuil. Pasteur sterft 73 jaar oud in 1895. Koch trekt met zijn jonge bruid de wereld rond en is nog amper in zijn labo te zien. De rivaliteit gaat verder tussen hun opvolgers die in respectievelijk het Pasteur- en het Kochinstituut werken.

Geleidelijk zakt de temperatuur, en in 1904 bezoekt Koch voor het eerst het Parijse instituut, waar hij met applaus ontvangen wordt.

Een jaar later krijgt hij de Nobelprijs voor Geneeskunde. Hij overlijdt 68 jaar oud in 1910. De oorlog tussen de twee coryfeeën werd heel de tijd aangewakkerd door politici en media maar heeft (zoals veel echte oorlogen) de wetenschap in een stroomversnelling gebracht. En waar is de tijd dat wetenschappers op de omslag van sensatiemagazines stonden?

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Obstructie De regering kiest dus voor de F-35. Dat was voor veel waarnemers en ‘insiders’ al heel lang een uitgemaakte zaak sinds de vorige minister van Defensie, Pieter De Crem, in zijn tijd als militaire baas zijn voorkeur al had laten kennen. Ook de rechtse kabinetsmedewerkers en vertrouwelingen van de huidige minister, Steven Vandeput (N-VA), zaten op die lijn. Om nog te zijgen over de legertop. Wouter De Vriendt (Groen) en Dirk Van der Maelen (sp.a) hebben herhaaldelijk de commissie Defensie laten bijeenroepen om er te komen tempeesten tegen de plannen om de oude F-16’s te vervangen.

Herinner u het gezwaai met interne mails die Dirkie had te pakken gekregen, maar waarvan hij de bron niet wilde meedelen… Hun grote verwijt was altijd dat de minister de Kamer niet of onvoldoende wilde informeren. Het was bijwijlen hallucinant en oppositievoeren leek heel vaak vervangen door bewuste obstructie. En dat bleek vorige week nog maar eens…

Fidel Castro Vorige donderdag – na de beslissing – volgde dan nog het obligate vragenuurtje daarover in de plenaire vergadering, waar iedereen nog eens zijn gekende standpunten op een rijtje kwam plaatsen. Ook Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) nam het woord en haalde – hoewel zelf ook kritisch over de aankoop van de F-35’s – de linkse oppositie over de hekel naar aanleiding van de vergadering (achter gesloten deuren) van de dag ervoor van de verenigde commissies Landsverdediging en Bedrijfsleven, waar de minister gedetailleerde informatie kwam meedelen. Vuye: “Ik heb wel vastgesteld dat er van de 36 Parlementsleden die aanwezig moesten zijn, er zeven en twee leden van kleine fracties die niet zetelen in die commissie, namelijk de heer Van Hees en ikzelf, aanwezig waren. De grootste roeptoeters bij het begin van die vergadering waren in de vergadering achter gesloten deuren stealth, onzichtbaar. Mevrouw Fernandez Fernandez van de PS, foetsie, de heer De Vriendt van Groen, onzichtbaar, de heer Van der Maelen, die aan het begin van de vergadering een perfecte imitatie van Fidel Castro weggaf, is afwezig tijdens de vergadering achter gesloten deuren. Misschien was hij zijn mails aan het checken. Men weet immers nooit of er nieuwe informatie binnenkomt. Dit is de fake oppositie die sommige linkse partijen hier voeren: heel luid roepen wanneer de camera’s draaien en stealth afwezig tijdens een vergadering achter gesloten deuren.” En inderdaad, om de camera’s was het te doen. Dat bleek ook uit een tweet van Peter De Roover (N-VA) vanuit de commissie: “Van der Maelen vraagt parlementaire transparantie over vervanging F-16. Kamercommissie bezig, maar hij net vertrokken naar… de vrt-studio’s. Morgen weer fulmineren over gebrek aan respect voor het parlement?” Die zat.

Citaat van de week Staatssecretaris Theo Francken heeft het veel moeilijker met Groen dan tal van zijn partijgenoten die er overal ten lande coalities mee

smeden. Hij ergert zich aan de geïncarneerde arrogantie van Groene partijkopstukken als Meyrem Almaci, Kristof Calvo, Wouter van Besien en Wouter De Vriendt die zich de jongste dagen gedragen als pedante betweters, moralisten en god de vader/moeder zelve.

Terecht, Theo! Kamerlid Wouter De Vriendt uit Oostende beweegt zich tussen Brussel en Oostende alsof hijzelf de deus ex machina is om coalities te smeden en dossiers te beslechten. Met een stalen arendsblik wil hij de indruk wekken een staatsman te zijn. Hij loopt dus danig naast zijn schoenen. Deze week hoorden we hem zeggen over de coalitiegesprekken in Oostende: “Aan de zijlijn staan is het meest comfortabel, maar onze kiezers willen dat er iets gebeurt met hun stem.” Zeer juist, wist Barbara Pas (VB) daarop te zeggen. En nog: “Maar waarom geldt dat dan niet voor Vlaams Belang-kiezers?” Hierop bleef het stil, daar hoog in de groene ivoren toren.

Waarom nu pas?

Donderdag kwamen Annick Lambrecht van sp.a en Karine Lalieux van PS gezamenlijk en dus goed voorbereid de minister van Justitie Geens (Cd&V) aanpakken over de hoge en steeds maar stijgende notariskosten bij de verkoop van vastgoed. Zij kwamen dan ook pleiten voor hervormingen van het notariaat ten voordele van de consument. Op het eerste zicht is dit een legitieme vraag, want burgers zijn aangewezen op notarissen die een soort zelfstandige (hoge) ambtenaren zijn.

Koen Geens erkende de situatie en zei te werken aan de tarieven om de consument tegemoet te komen. Maar hij voegde er fijntjes aan toe dat dat evenwel een boodschap is die de notarissen niet graag horen. Het zal dus nog niet voor meteen zijn. In de wandelgangen van de Kamer hoorden we dat het toch wel vreemd is dat net de socialisten nu met dit soort voorstellen afkomen, terwijl Laurette Onkelinkx jarenlang minister van Justitie geweest is. Waarom heeft zij dat destijds niet geregeld? Op dat moment had ze overvloed aan macht en invloed… Misschien moet iemand dat maar eens onthouden als de sossen er nog eens mee voor de pinnen komen.

Uit zijn lood Wie er de jongste weken als een zombie bijloopt in de Kamer, is de minister van Werk, Kris Peeters. Het is hem aan te zien dat de verkiezingen in Antwerpen hem alleen maar windeieren hebben opgeleverd en alle energie uit hem hebben gezogen. Hij is uitgeblust en doet enkel nog krampachtige pogingen om een glimlach op zijn gelaat te toveren. Zijn verhuis van Puurs naar Antwerpen is een maat voor niets geweest en hij weet maar al te goed dat iedereen daarmee lacht. De volgende zeven maanden tot de volgende verkiezingen worden zwaar voor hem, zoveel is zeker. De kans is groot dat hij – als er in Antwerpen niks te rapen zou zijn - voortijdig het zinkende schip verlaat en elders een lucratief postje zal weten te verzilveren. En dan kan hij meteen terug in zijn Puurse villa gaan wonen en hoeft hij de vuilbakken in ’t stad niet meer buiten te zetten.

Actueel

1 november 2018

Open Vld past Cordon Sanitaire op absurde wijze toe De zogenaamde statutaire commissie van Open Vld heeft vorige week haar standpunt naar buiten gebracht over het dossier ‘Grimbergen’ en de vermeende samenwerking daar met het Vlaams Belang. De commissieleden gaven daarbij een heel drastische en zelfs absurde interpretatie aan het Cordon Sanitaire.

Even de situatie schetsen. In Grimbergen behaalde de lijst Vernieuwing van gewezen Vlaams Belang-parlementslid Bart Laeremans op 14 oktober een opmerkelijke overwinning.

De partij werd met 22 procent en 8 zetels (op 33) de grootste formatie en Laeremans werd veruit de populairste stemmentrekker.

Hij behaalde 3.498 voorkeurstemmen, ruim 700 meer dan zes jaar geleden. Eerste achtervolger was Open Vld-schepen Chris Selleslagh, die 1.208 kiezers kon bekoren, iets meer dan een derde van Laeremans.

Op verkiezingsavond waren velen verrast door het snelle coalitieakkoord tussen de partijen Vernieuwing, Open Vld en N-VA. Laatst genoemde partijen hadden reeds voor de verkiezingen het signaal gegeven dat ze bereid waren met Vernieuwing te praten, maar daarbij was duidelijk gesteld dat Bart Laeremans zich tevreden zou moeten stellen met een schepenambt. Om zijn partij in de meerderheid te loodsen, was Laeremans bereid tot deze aanzienlijke toegeving. In ruil kreeg hij wel enkele belangrijke bevoegdheden: ruimtelijke ordening, wonen, Vlaams karakter en integratie.

Op 14 oktober was een akkoord dan ook snel beklonken: Vernieuwing, Open Vld (6 zetels) en N-VA (4 zetels) behaalden samen 18 zetels op 33. Geen ruime meerderheid, maar toch voldoende comfortabel om van wal te steken. Zoals was afgesproken, ging de sjerp naar de tweede grootste partij en dat was dus Open Vld. Vernieuwing zou nog twee bijkomende schepenambten krijgen en het voorzitterschap van de gemeenteraad.

Verliezers Diezelfde zondagavond zaten drie andere partijen ongeduldig te wachten in het Cultuurcentrum van Strombeek-Bever. CD&V, Groen

en Sp.a hadden verwacht dat N-VA met hen zou komen onderhandelen, maar dat liep dus even anders. In plaats van de nieuwe coalitie democratisch te aanvaarden, ontketenden CD&V en Groen een ongelooflijke hetze tegen Open Vld en N-VA omdat die partijen zogezegd het Cordon Sanitaire hadden geschonden. Achter de schermen werden parlementsleden en zelfs ministers ingeschakeld om de coalitie met Vernieuwing alsnog te torpederen.

Bij de N-VA pakte dit geen verf. Bart De Wever was goed gebrieft over de Grimbergse situatie en hij wist dat Bart Laeremans en zijn ploeg geen financiële of logistieke steun meer genoten van het Vlaams Belang. Vernieuwing kon voor hem dus beschouwd worden als een zuiver lokale lijst. Ook de top van Open Vld was op voorhand gebrieft, maar voorzitter Rutten zwichtte onder de groene druk en legde de kwestie voor aan de statutaire commissie van haar partij.

Tijdens de voorafgaande besprekingen met Open Vld en N-VA had Laeremans gesignaleerd dat gemeenteraadslid Luk Raekelboom nog werkzaam was als medewerker op het nationaal secretariaat van het Vlaams Belang.

Raekelboom had zijn mandaat bij Vernieuwing altijd correct uitgeoefend, zonder verwarring te zaaien met zijn partijpolitiek werk. Ook had hij zich geen kandidaat meer gesteld voor de provincieraad en geen campagne meer gevoerd voor het Vlaams Belang. Bovendien had Luk, net als alle andere kandidaten, een beginselverklaring ondertekend waarin duidelijk was gestipuleerd dat Vernieuwing geen structurele banden meer had met de partijpolitiek. Ondanks deze duidelijke signalen en engagementen was Raekelboom voor Rutten nog altijd een zwaar probleem.

Vrijdag heeft de statutaire commissie van Open Vld haar oordeel geveld en dat is hard.

Vermits Raekelboom werkt voor het Vlaams Belang en bovendien nog op een regionale webstek werd vermeld bij de bestuursleden, stond het voor de commissie vast dat hij zich profileerde als Vlaams Belanger, waardoor “de afspraken met Open Vld geschonden waren”.

Dat Raekelboom inmiddels uit zijn partijfuncties ontslag had genomen, hielp niet: het is voor de zes lokale raadsleden van Open Vld verboden om met Vernieuwing in de huidige omstandigheden samen te werken. De commissie geeft de lokale Vld drie oplossingen om eruit te geraken: ofwel neemt Raekelboom zijn mandaat niet op, ofwel breekt hij met de partij (VB) en zegt hij zijn job vaarwel, ofwel gaat hij zetelen als onafhankelijke. Een keihard verdict bijgevolg, dat zowel de lokale Vld als Vernieuwing, maar zeker ook Luk Raekelboom voor een pijnlijke keuze stelt.

Heiliger dan de Paus Het is duidelijk dat de Statutaire Commissie van Open Vld zich heiliger lijkt op te stellen dan de Paus. In het partijreglement staat enkel te lezen dat “Mandatarissen van Open Vld onder geen enkele vorm samenwerken met partijen of groeperingen die doelstellingen nastreven die strijdig zijn met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.”

Het programma van Vernieuwing druist op geen enkele wijze in tegen de Mensenrechten. Bovendien werd Raekelboom zowel in 2012 als in 2018 verkozen als mandataris van Vernieuwing en niet als mandataris van het Vlaams Belang.

Met haar rigoureuze interpretatie van het Cordon Sanitaire schiet Open Vld vooral zichzelf in de voet, want de partij komt over als een stelletje fanatiekelingen, die geen oog hebben voor de lokale situatie en geen greintje menselijkheid vertonen. Afwachten nu hoe verstandig ze in Grimbergen op deze oekaze zullen reageren.

K arl Van C amp

PARTIJ VAN PUIGDEMONT UIT DE ALDE-FRACTIE GESMETEN De liberalen in het Europees Parlement vormen samen de fractie ALDE, wat staat voor “Alliance of Liberals and Democrats for Europe”. De fractie telt 68 leden uit zowat alle landen van de EU. Acht liberale parlementsleden komen uit Spanje, en daarvan komen er drie uit de regio Catalonië. Van die drie parlementsleden behoren er twee tot de partij Ciudadanos – Partido de la Ciudadanía.

Die partij verzet zich tegen de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging. Blijft over: de ene vertegenwoordiger van de PdeCAT, wat staat voor Partit Demòcrata Europeu Català, en dat is de partij waartoe Carles Puigdemont behoort.

Bij het liberale ALDE vinden ze het niet leuk een ‘separatist’ in hun midden te hebben, en er werd hardop nagedacht om de vertegenwoordiger van PdeCAT, professor Ramon Tremosa i Balcells, uit de fractie te werken.

Dat het niet botert tussen de pro-Spanjeparlementsleden en het Catalaanse onafhankelijkheidslid, is evident. Officieel is de ALDE-fractie tegen de Catalaanse onafhankelijkheid gekant. Dat schreven we al op 8 augustus. oorbije zaterdag hielden de ALDEleden een buitengewone vergadering om te stemmen over het lidmaatschap van PdeCAT. Met een ruime meerderheid werd de Catalaanse partij uit de liberale groep gesmeten. Guy Verhofstadt kan opnieuw triomferen.

Vermoedelijk zal de vertegenwoordiger van Puigdemont nu aansluiting zoeken bij de ECR waar ook de N-VA deel van uitmaakt.

Sowieso was de verkozene van PdeCAT al niet meer komen opdagen op de laatste vergaderingen van ALDE. Nu is het aftellen naar de Europese verkiezingen van 2019. Wordt Carles Puigdemont – in ballingschap levend - de lijsttrekker van zijn partij? We zijn benieuwd of iedereen in Catalonië dat wel ziet zitten.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Embargo En daar is Saoedi-Arabië weer. Het regime aldaar staat bekend voor zijn verregaande humaniteit en democratische inslag. Zoals blijkt heeft het land ook heel originele oplossingen voor de omgang met vervelende journalisten. Het Vlaams Parlement hield zich dus, niet voor het eerst, bezig met wapenleveringen aan dat prettige koninkrijkje. Ward Kennes (CD&V) en Tine Soens (sp.a) stelden vragen. Was er bij een vorige discussie over het onderwerp nog wat vaagheid (Vlaanderen levert geen wapen(technologie), maar misschien toch alleen een ietsiepietsie,… want de economie enzovoort), dan was nu het beleid wel duidelijk: er worden nog nul vergunningen afgeleverd. We kunnen, zoals ministerpresident Bourgeois deed, gewagen van een “de facto” embargo. Ter linkerzijde eiste men een “formeel” embargo, wat de meerderheid dan weer zinloos vond als dat niet op Europees niveau wordt gedaan. Zeer leuk detail, door Wouter Vanbesien (Groen) als “schandalig” omschreven, is dat onze Waalse broeders wat “liberaler” omgaan met de wapenuitvoer, hun producten zijn dan ook top. Vlaanderen kaart hoe dan ook de zaak aan.

Volmachten Peter van Rompuy (CD&V) was begaan met de gevolgen van de Brexit. De uitkomst daarvan is onduidelijk, maar zeker is dat onze Vlaamse maritieme open economie op enige wijze hiermee zal worden geconfronteerd (men denke bijvoorbeeld aan de wolhandel en de import van gin). Volgens Van Rompuy komen bij een “harde Brexit” mogelijk 28.000 banen op de tocht te staan. Geert Bourgeois was zich van de problemen bewust en had al een ander in gang gestoken. De vrees bestaat dat onze vele KMO’s slecht bestand zijn tegen een eventuele golf aan nieuwe, ingewikkeldere regelingen en douane-toestanden (het beroep van douanier schijnt Europees weer wel in de lift te zitten dankzij de Brexit). Bourgeois en met hem de steeds gedegen Karl Vanlouwe (N-VA) hoopten echter wel dat de soep niet zo heet gegeten zal worden. Desondanks was men er niet helemaal gerust op en diende men zich te voorzien van “Brexitnoodplannen”. Rik Daems (Open Vld) dreef het zelfs zo ver om een “bijzonder executief mandaat” voor te stellen dat de Vlaamse regering zou toelaten om dergelijke noodplannen door te voeren zonder teveel gezeur in het Parlement. “Volmachten” dus, wat bij de iets oudere lezer nog wel een belletje zal doen rinkelen. De minister-president zelf vond dat vooralsnog overdreven, maar bij sommigen lijkt de angst er echt wel in te zitten.

Kat/Gato

ALWEER PYGMEEËN? De correctionele rechtbank van Mechelen behandelt een zaak tegen twee broers die hun twintigjarige zuster zwaar hadden toegetakeld omdat ze een gsm wilde kopen.

Het meisje werd aan haar haren door de kamer gesleurd, geslagen en geschopt. Haar broers verboden haar alles: Het meisje mocht niets van haar broers: ze mocht niet naar school, niet werken, ze moest binnen blijven en ze mocht zelfs haar eigen identiteitskaart niet bijhouden. Eén van de broers zei: “Ik voerde enkel uit wat mijn ouders wilden. Zij zijn analfabeet, maar willen niet dat zij een telefoon heeft.” Bij één van de daders werd een vlindermes gevonden en cannabis in verpakkingszakjes die duidelijk niet voor eigen gebruik waren.

Alles, van de mishandeling tot het analfabetisme, wijst op islamitische immigranten.

Maar juist dat ene “detail” werd in Het Laatste Nieuws zorgvuldig gecensureerd. Geen foto’s, geen namen, geen vermelding van hun achtergrond.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

We blijven voor de aardigheid in de internationale sfeer. Chris Janssens (VB) vroeg hoe het nu stond met onze vertroebelde relatie met Spanje. Vorige week schreven we in dat verband dat “federaal” nu toch wel iets moet doen of tenminste zeggen. Dat lijkt dus wat tegen te vallen want buitenlandminister Reynders lijkt weinig Spaanse peper in het zitvlak te hebben. Janssens vond dan ook dat de minister-president dreigde een belachelijk figuur te slaan en dat de N-VA een Vlaams-federale januskop opzette. Bourgeois bleef standvastig en zou wel degelijk bij Reynders op zijn strepen staan. Wel jammer is dat hare excellentie de Spaanse ambassadrice de laatste tijd bijzonder reislustig is en nog geen tijd voor onze minister-president kon vinden. Een gevalletje van “la gato no viene” of haar kat sturen, blijkbaar. Ook Ward Kennes (CD&V) ergerde zich duidelijk aan de zaak: Reynders moet bewegen en mevrouw de ambassadrice moet op de koffie komen. We blijven benieuwd.

WIJ MAKEN DE BRUG LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Op donderdag 1 en vrijdag 2 november zijn onze kantoren gesloten.

We zijn terug op post vanaf maandag 5 november.

6

Dwars door Vlaanderen

1 november 2018

De Geuzenberg

Wim Maes: zelfs na 50 jaar dankbaar herdacht

Veelzeggend beeld

Op 3 oktober was het vijftig jaar geleden dat Wim Maes, heel onverwacht, overleed.

De Vlaamse politici, in volle verkiezingsstrijd, zullen er hun slaap niet voor gelaten hebben, maar militant Vlaanderen blijkt zich wél bewust te zijn van de fel onderschatte betekenis van deze gedreven activist voor de Vlaams-nationale partijpolitiek bij haar moeizaam ontwaken uit de nachtmerrie van een even onzinnige als zinneloze repressie.

Wo sind sie geblieben?

Onze moedige stichter-hoofdredacteur Bruno de Winter schreef toen over een welig tierende onverdraagzaamheid tegenover alles wat radicaal Vlaams was. Vlamingen van beider kunne die in die woelige tijden naar een Vlaamse bijeenkomst durfden te gaan, werden met bruut geweld van de straat geslagen en de officiële ordediensten stonden erbij en keken ernaar. Tot Bob Maes, vandaag 94 jaar, het dappere besluit nam een Vlaamse Militanten Orde op te richten om het onverdraagzame gespuis tot de orde te roepen, en de volle steun kreeg van zijn naamgenoot (maar geen familie) Wim Maes, die zich in het Antwerpse al gauw wist te doen erkennen en waarderen als de onbetwiste leider bij vele acties. Aan die acties was het te danken dat eerst de weinig succesvolle Vlaamse Concentratie en daarna de beter geslaagde Volksunie konden gedijen zonder uiteen geranseld te worden door linkse tegenbetogers.

Wie heeft de foto van een zegevierende Catherine Moureaux in Molenbeek nog niet gezien? Een leuk plaatje, zouden we met enig cynisme kunnen zeggen. Maar knap vervelend voor voor wie maar wat graag de Molenbeekse realiteit fraaier voorstelt dan ze is.

Het is zo’n beetje als het werk van Nick Ut, de fotograaf die de geschiedenis inging als degene die het overbekende beeld van het napalmmeisje tijdens de Vietnamoorlog vastlegde. Op een andere schaal maakte ene Mathieu Golinvaux, freelancefotograaf, dé foto van de recentste gemeenteraadsverkiezing in Brussel, of op zijn minst toch die van Molenbeek. Vrij snel ging die viraal, zoals dat dan heet, niet het minst dankzij de hulp van de immer twittergrage Theo Francken.

Voor wie niet doorheeft waarover we spreken: Catherine Moureaux, verkozen met meer voorkeurstemmen dan haar vader destijds wist te behalen, staat op de motorkap van een auto, waar ze bejubeld wordt door een uitzinnige menigte. Zonder meer een bruisend beeld, zij het dat er enkel mannen op te zien zijn. Wie goed zoekt, vindt wel ergens een menspersoon van het vrouwelijke geslacht, maar zonder visuele versterking is het moeilijk. “Waar zijn de mannen?”, vraagt de burgemeester van Lubbeek zich via zijn geliefkoosd communicatiekanaal af. Een beetje à la Dietrich (“Sag mir wo die Mädchen sind? Wo sind sie geblieben?”, zong Marlene destijds).

In de Engelstalige tweet over het onderwerp gaat hij nog een stapje verder: “Dit is de nieuwe burgemeester van Molenbeek.

Alle andere vrouwen moeten thuisblijven.

Dit is waarom het socialisme in Europa dood is.” Theo Twittert, we kennen hem.

Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Misschien moeten we impliciet dus begrijpen dat Molenbeek, waar het socialisme duidelijk niet dood is, niet (langer) tot Europa behoort. Laten we echter bij de leest blijven. Fotograaf Golinvaux was alvast not amused. Die ene foto geeft geen correct beeld van de realiteit, verklaarde hij daags na de stembusslag. Er waren wel degelijk vrouwen aanwezig, zij het dat die wat meer achterin stonden. Een aantal onder hen zat naar eigen zeggen de verkiezingen ook binnen te volgen. Dat spreekt. Rustig en bezadigd, terwijl de mannen maar wat in het gewoel staan te huppelen, analyseren de studaxen van het andere geslacht. Andere foto’s moeten zijn stelling kracht bijzetten.

En inderdaad, daar staan binnen wel wat vrouwen, waarmee alles gezegd is. Echt overtuigen doe dit niet.

Het werk van de ‘zwarten’ Het siert senator op rust (nu ja, rust…)

Wim Verrecyken dat hij zich niet te beroerd voelde om vorige zondag bij het met bloemen getooide graf van Wim Maes een warme huldegroet te brengen, niet alleen aan Wim en Bob Maes, maar ook aan de immer getrouwe

medestanders dokter Goemans en Karel Dillen. Hij leek nog na te genieten van de door hem begin de jaren zestig meegevochten ‘slag om Deurne’, waarbij de rijkswacht op afstand bleef en de rode knokploegen met gewonden en met heel veel blikschade moesten afdruipen. Het was in volle kiesstrijd en aan heel wat kieslokalen waren beschadigde auto’s neergepoot met schreeuwerige opschriften: ‘Dit is het werk van de VMO-zwarten!’ In de stembus boekte de Volksunie die zondag het beste resultaat dat ze ooit had gehaald, wat Wim Maes de bedenking ingaf: “Politiek is goed, maar actie moet de politiek ondersteunen; anders blijft het gewauwel.”

Voorpost voor Vlaanderen Eerst Wie ook baalt van gewauwel, is de eeuwig jeugdige Luc Vermeulen, die een treffende vergelijking maakte tussen de VMO van Wim Maes en ‘zijn’ immer bezige Voorpost. Hij gaf daarbij een scherpe sneer naar de Vlaamse Beweging die wegkijkt van de steeds verder oprukkende islamisering, in plaats van mee op te komen voor het behoud van onze tradities en tegen de verarming van ons volk. Dat volk moet op de eerste plaats komen, omdat Vlaanderen van ons is. Een heel zinvolle boodschap die Wim Maes deugd zal hebben gedaan.

NOG MAAR ÉÉN IMPASSE In Gent zitten de onderhandelingen over de coalitie en de burgemeesterssjerp nog steeds muurvast omdat er twee blokken tegenover elkaar staan die geen van beiden een werkbare meerderheid hebben, maar die ook niet met het Vlaams Belang willen

samenwerken. In theorie zou het roodgroene kartel met 26 van de 51 zetels in Gent alleen kunnen besturen. Maar iedereen weet dat zo’n krappe meerderheid niet kàn werken.

Er moet maar één raadslid ziek, misnoegd, afwezig, dronken, omgekocht, high of op reis

Zender Brussel Onmiddellijk werd de link gelegd met die Ninoofse foto. Volgelingen van Forza Flandria zouden, gedreven door de overwinningsroes, de Romeinse groet gebracht hebben. Zouden, want al snel bleek dat het om een herkenbaar tafereel gaat waarbij men uitdagend de tegenstander aanwijst. Men ziet dat elk weekend op vele voetbalvelden. Gefotografeerd vanuit een bepaalde invalshoek lijkt het inderdaad alsof die eloquente lui zich bezondigen aan iets wat op een loepzuivere Heil H… lijkt. Ideaal dus voor de militanten van ‘Zender Brussel’ aan de Reyerslaan en elders.

Merkt u de parallellen en de verschillen op?

Men kan wel meer gelijkenissen ontwaren.

Ook tussen beide gemeenten, waar wat te veel Molenbeek in Ninove ervoor zorgt dat iemand als Guy D’Haeseleer de gekende successen neerzet. De Ninoofsesteenweg is een beetje de symbolische Route 66 route N8 eigenlijk - van de verBrusseling geworden. En intussen in Molenbeek? Een fotograaf zal zijn uiterste best moeten doen om westers geklede vrouwen in het straatbeeld te vinden (en hetzelfde geldt voor mannen met westerse snit). Men oogst wat men jarenlang gezaaid heeft, of op zijn minst gedoogd heeft, alle pogingen om de zaken te verfraaien ten spijt.

KNIN.

De waarheid van Wim Maes In zijn wat langere toespraak had zoon Rob Verreycken het onder meer over de actualiteit van Wim Maes. Is het niet zo, klonk het retorisch, dat in de parlementen en gemeenteraden urenlang geleuterd wordt zonder enig concreet resultaat, omdat daar bij de mensen niets over doordringt? En worden er op straat geen betogingen met veel volk aangericht zonder resultaat, omdat er politiek geen vertaling van komt?

Dat in de Voer, voor het eerst sinds 1830, de verfransing tot staan is gebracht, noemt Rob Verreycken een van de grootste overwinningen van de Vlaamse bevrijdingsbeweging na de Tweede Wereldoorlog, door de VMO gestart en door actiegroepen als TAK voortgezet. Even belangrijk, hoewel helaas minder succesvol noemt spreker de talloze amnestieacties, die toch de ogen van veel Vlaams-nationalisten hebben geopend. Heel wat Vlamingen zijn daardoor tot het inzicht gekomen dat Vlaams-nationalisten niet moeten proberen de belgische staat te hervormen of zo goed mogelijk te besturen (voel j’em?).

Het slot van junior Verreyckens stevig gedocumenteerd betoog: “Vlaams-nationalisten weten, in de geest van Bob en Wim Maes, in de lijn van de VMO, dat er maar één volwaardig en succesvol einde is van de Vlaamse bevrijdingsbeweging: de afschaffing van de belgische staat en de start van een onafhankelijk Vlaanderen.”

Hector van Oevelen

zijn, en het loopt mis. De coalitievorming in de provincieraad van Oost-Vlaanderen zat eigenlijk nog veel erger in het slop. Daar hadden de twee machtsblokken zelfs geen theoretische meerderheid. N-VA en Groen hadden één blok gevormd tegen CD&V, OpenVLD en Sp.a. Die hadden al op voorhand bekokstoofd dat zij opnieuw samen een tripartite zouden vormen, ongeacht de verkiezingsuitslag. Zij weigerden dan ook elke gesprek met N-VA, Groen of het Vlaams Belang. Maar de drie oude spitsbroeders samen haalden slechts 17 zetels op 36. Zelfs geen theoretische meerderheid dus. Maar ook het bondgenootschap tussen Groen en N-VA had slechts 13 zetels. Een extra complicatie: Geert Versnick werd in 2017 door de Groenen gedwongen af treden als gedeputeerde na een schandaal over reis- en onkostenvergoedingen voor een tussendoortje in Bangkok en hij stelde een veto tegen Groen.

Eén van beide allianties moest ofwel barsten, ofwel de steun van het VB inroepen. Zelfs een luizige deal met de PvdA, waar sommige tsjeven in Gent heimelijk op hopen, zat er hier niet in: de PvdA haalde in de provincieraad geen enkele zetel. Maar het cordon barstte niet, de tripartite wel. N-VA, CD&V en Groen sloten tenslotte een alliantie. Versnick heeft in zijn eigen voet geschoten. Hij zal zijn wraak niet krijgen. Nog niet. Maar…’la vengeance est un plat, qui se serve froid.

Kruibeke: dweilen met de kraan open Korpschef Wim Pieteraerens van de politiezone Kruibeke-Temse ziet geen beterschap bij de transmigranten op de parking in Kruibeke. “Hun aantal neemt nog toe”, zegde hij in de kranten.

“Ik zou zelfs durven zeggen dat de situatie verslechterd is. Nu de parking van Wetteren ’s nachts gesloten is, wijken migranten nog meer uit naar Kruibeke. De parking is er slecht beveiligd, helemaal niet zelfs. Migranten hebben er veel mogelijkheden om te ontsnappen. Dagelijks zien we groepen van dertig, soms zelfs zestig, op straat lopen. Ze zijn nog radelozer en wanhopiger geworden.”, schetst hij de toestand.

Sinds eind augustus (toen hij voor het eerst aan de alarmbel trok) weigert Pieteraerens nog opsporing en aanhouding van de transmigranten. Het haalt niks uit. Het is dweilen met de kraan open. De agenten zijn de hele nacht bezig met vingerafdrukken te nemen.

Onderwijl wachten ze op de Dienst Vreemdelingenzaken om te horen wat er met de opgepakten moet gebeuren. Meestal moeten ze worden vrijgelaten. De volgende dag staan ze

er opnieuw. En in het administratief centrum van Steenokkerzeel, dat half september werd geopend, waar de arrestanten naartoe zouden worden gebracht, is er te weinig plaats.

Het biedt geen oplossing. De korpschef stelt nu voor om met de transmigranten te doen wat zij voorhebben: ze naar Groot-Brittanië te laten gaan, waar ze denken in het paradijs terecht te komen. *** Voor het Vlaams Belang zijn de verkiezingsuitslagen ten Noorden van Antwerpen, uitstekend meegevallen. De cijfers zijn overal in gemeenten en districten uitstekend. Neem bij voorbeeld Stabroek waar de N-VA de grootste partij (11zetels) blijft maar waar het Vlaams Belang met vijf zetels op de tweede plaats komt. In het Polderdistrict Berendrecht-Zandvliet-Lillo is een soortgelijk verschijnsel te

zien. Daar blijft N-VA met zes zetels de grootste en haalt VB één zetel meer dan zes jaar geleden om op vier zetels uit te komen. Twaalf jaar geleden haalde de partij hier maar liefst zes zetels. De gekozenen waren haast allen gewezen socialisten. Maar ondanks dat werden zij met de banvloek van het “Cordon Sanitaire” overladen. Zij werden van de ene dag op de andere fascisten, racisten en extreemrechtsen. Leg het maar uit.

Met de uitslag van 14 oktober (6 N-VA en 4 VB op een totaal van 15) zou het gemakkelijk zijn om een comfortabele meerderheid te vormen, zelfs met een soort van gedoogsteun.

Een mengeling van rode schepenen en onafhankelijken onder de naam Pro2040 die 4 zetels haalde, zou er in dit geval niet aan te pas komen. Uittredend burgemeester Geeraerts liet hen sudderen tot het laatst.

Wanneer deze lijnen aan de computer toevertrouwd worden, praat hij met de vertegenwoordigers van deze mengelmoes. Wordt het cordon gebroken? Wij zullen het volgende week weten.

Pagadder

Gas

Den Vaderlandt ghetrouwe

Wat hebben ze ons in 1830 aangedaan? “Ze” zijn de intriganten die al begin augustus mensen in Brusselse cafés ronselden om herrie te schoppen en “ze” is ook de pretentieuze en laffe vorst die te laat reageerde en het vertikte even ter plaatse te komen want te gevaarlijk.

Gas moet verdwijnen Wat heeft dat nou met gas te maken vraagt u? Veel. Vlaanderen is het land van de slechte compromissen, de desorganisatie, de ingebakken traagheid, de belachelijke bureaucratie, een Latijnse erfenis van La Belgique. Nederland, en dan vooral Holland, is het land van de goede organisatie tot de overorganisatie toe, van de vooruitgang, van de vernieuwingsdrang tot in het absurde. De “Verenigde Nederlanden” hadden waarschijnlijk de Vlaamse chaos wat bijgespijkerd en de Hollandse nieuwlichterij en gidslandpretentie wat afgeremd. En daarmee zitten we bij het gas, want Nederland gaat weer eens de wereld redden dankzij een vermindering van de CO2 uitstoot. De Nederlandse regering wil immers het klimaat redden door die uitstoot tegen 2030 te halveren. Dus moet op termijn het gas uit de Nederlandse woningen verdwijnen. Niet in de commercie, want staatsbedrijf Gasunie mag verder gas importeren uit Rusland en Noorwegen en het verkopen in het Verenigd Koninkrijk.

Minstens 35.000 euro kosten per woning Een eerste maatregel is inmiddels al van kracht. Er zijn honderdduizenden nieuwe woningen noodzakelijk wegens de lafheid van politieke criminelen zoals de juist overleden gewezen minister-president Kok, onder wiens regeringen de poorten

wagenwijd open gezet werden voor profitariaat uit alle windstreken. De woningcorporaties die de bekende Nederlandse konijnenhokken bouwen, mogen na 1 juli niet langer gasaansluitingen realiseren in de nieuwbouw. Dat is uiteraard maar een begin, want op langere termijn moet het gas overal verdwijnen, ook in gewone huizen door het gebruik van warmtenetten en warmtepompen. De belangrijkste aanjager van dit alles is Ed Nijpels, voorzitter van het Klimaatberaad dat de Nederlandse regering adviseert en feitelijk zwaar onder druk zet. Oppositiepartij GroenLinks en de regeringspartijen D66 en ChristenUnie hijgen enthousiast mee. Nijpels is een gewezen politiek leider van de liberale partij en kan best vergeleken worden met zijn Vlaamse pendant Bart Somers. Lager kan een mens haast niet vallen. Nijpels heeft uitgerekend dat de huidige huizenbezitters tussen 35.000 en 50.000 euro kwijt zullen zijn om het gas te vervangen. Hij heeft het briljante idee dat de overheid (in werkelijkheid de belastingbetalers) maar goedkope leningen moet verstrekken. Men gaat ervan uit dat de extra kosten in totaal tussen 3 en 4 miljard euro per jaar bedragen. Een factuurtje dat tegen 2030 oploopt tot 80 miljard euro. Wordt er heel de tijd dan minder gas gebruikt? Dat ook niet. Zonne- en windenergie blijven nog lange tijd aan het subsidie-infuus hangen en kolen, kernenergie en hout zijn taboe

Strijd om de sjerp Fraai politiek theater in Gent, dezer dagen. Achter gesloten deuren zitten vier partijen met elkaar te armworstelen om de burgemeesterssjerp. Rudi (Ru-wie?), gepresenteerd aan de kiezer als toekomstige burgemeester op de lijst van sp.a-Groen, mag niet meedoen. Het gaat tussen uitdager Mathias (met politiek blauw bloed) en Filip (met de vele plannen om de koning auto te onttronen). Wij gaan geen geld meer inzetten op groene Elke, al stond ze tweede op de kartellijst, nog voor Filip. Haar ‘schimmel op de muren’-interview is nog niet vergeten.

Deze week toonde ze nog een staaltje van briljant politiek inzicht: “Groen mag niet in N-VA-coalities stappen - verblind door goesting om mee te besturen - want dan verliezen ze hun geloofwaardigheid als nieuwe leider op links.” Dat schreef ze net op het moment dat bij de buren van de provincie OostVlaanderen Groen en N-VA samen een greep naar de macht deden. Pijnlijk.

samen te werken, staan Vlaanderen en Nederland sterker in Europa en in de wereld. Sterker om, op basis van welbegrepen, gedeeld eigenbelang, welvaart en welzijn te creëren voor de bevolking van de Lage Landen, voor de bijna 25 miljoen mensen van hier en aan de overkant.”

Sas van Rouveroy (voorzitter van de raad van bestuur van UGent) vroeg: “Wat als … 1830 zich niet had voltrokken?” Hij

Willem I stijlvol ingehuldigd We komen even terug op de plechtige inhuldiging van het fonkelnieuwe standbeeld voor Willem I. Dat was een feestelijke gebeurtenis. De ruim duizend aanwezigen genoten van de stijlvolle plechtigheden in de Miry Zaal en aan het beeld op de Bisdomkaai in een sfeer van samenhorigheid en optimisme. Ook jeugd was bij de inhuldiging betrokken. Kinderen uit de vlakbij gelegen scholen kwamen vertellen over de man die nu aan hun schoolpoort staat. Dat was een ontroerend moment.

De sprekers, elk op hun manier, blikten dankbaar terug naar het verleden (de periode van sociale en economische vooruitgang onder Willem I) en keken hoopvol naar de toekomst. Socialist, liberaal, nationalist, zelfs een Groene jongen, het speelde geen rol. In hun toespraken zetten ze allemaal de betekenis van Willem I voor Gent in de verf en trokken ze de lijn door naar de welvarende stad van vandaag, met de bouw van de nieuwe sluis in Terneuzen, het samengaan van de Gentse haven met die van Zeeland en een steeds betere samenwerking tussen Noord en Zuid. Minister Bourgeois besloot met: “Door almaar nauwer

Wallonië mag op 14 oktober dan een ruk naar links hebben gemaakt, het water tussen PS, Ecolo en PTB blijft diep.

Vooral de socialisten en de neocommunisten stonden bij de coalitiegesprekken met getrokken messen tegenover elkaar. Een houding die beide partijen wellicht geen windeieren zal opleveren. Ondertussen wordt duidelijk dat de PTB haar totalitaire trekjes nog niet verloren heeft.

Radicaal-links In de grote steden heeft de PS pogingen ondernomen om coalities te vormen met de twee echte winnaars van de Waalse verkiezingen: Ecolo en de extreemlinkse PTB/PVDA. Wie de resultaten van 14 oktober bekijkt, merkt dat het electorale gewicht van links in Wallonië niet echt is toegenomen. Het is zoals bij vorige verkiezingen gemiddeld goed voor 60 tot 65 procent van de stemmen. Alleen, er is binnen dat linkse electoraat een verschuiving richting radicaal-links. Naar groenen en neocommunisten dus.

De PS staat positief tegenover linkse coalities, want ze hoopt daarmee haar linkse concurrenten te verbranden. In de prak-

als stroombronnen. Blijft alleen gas over, omdat de elektriciteitscentrales voor meer stroom moeten zorgen. Schijnheilig gillen de klimaatredders daarbij dat de rest van Nederland nou eens eindelijk solidair moet zijn met de inderdaad zwaar getroffen Groningers die hun huizen soms tot ruïnes zagen metamorfoseren. Die Groningers moesten wel hun mond houden toen het gasgeld gebruikt werd om massaal asielbedriegers te importeren en woningen toe te wijzen ten nadele van al jaren wachtende Nederlanders. Zelfs het Planbureau voor de Leefomgeving geeft toe dat in de afgelopen jaren 4 miljard euro is weggegooid aan subsidies voor zogenaamde klimaatverbetering, onder meer via elektrische auto’s.

Prietpraat van Nijpels Het aanzwellende protest heeft Nijpels niet ontmoedigd.

Zijn teksten bewijzen het tegendeel: “Het halen van klimaatdoelen vraagt leiderschap van de minister-president. Daarvoor is hij ingehuurd.” En: “Ik erger me wild aan het gemier en gemekker over de kosten en de betaalbaarheid daarvan.”

Inmiddels heeft ook het Centraal Planbureau een oordeel gegeven over het klimaatvoorstel van Nijpels en co: “Het kenmerkt zich door streefbeelden, ambities, benodigde inspanningen en mogelijke maatregelen.” Prietpraat, met andere woorden. De klimaatredder heeft een paar maand uitstel gekregen om zijn huiswerk nog eens over te doen, en tegen Sinterklaas met een concreet en minder duur plan te komen.

Willem de Prater

gaf zelf antwoord: “Dan hadden we natuurlijk onverminderd een universiteit in Gent gehad, dan hadden we met ons gezamenlijk bruto nationaal product rang genomen onmiddellijk na Rusland, op dezelfde hoogte als Australië en ruim voor Spanje, Mexico, Turkije.

Dan hadden we met zekerheid wereldkampioen gespeeld maar dan hadden we 127 keer de derby België-Nederland gemist. Laat ons dus niet treuren. Het doel van dit eerbetoon is geenszins een nostalgische hang naar het verleden onder de weemoedige gedachte dat het anders had kunnen lopen.

Elke seconde worden er keuzes gemaakt die de wereld morgen anders, hopelijk beter maken. En zo is het goed.”

Burgemeester Termont had het over Joseph van Crombrugghe, die tot burgemeester van Gent benoemd werd door Willem I. “Na het uitbreken van de Belgische Revolutie in 1830 werd hij het boegbeeld van de orangistische beweging in Gent.

Het Voorlopig Bewind onthief hem uit zijn ambt maar dat was buiten de wil van het volk gerekend: hij won kort nadien tot twee keer toe de rechtstreekse burgemeestersverkiezingen.”

Termont richtte ook een woordje tot de koning zelf: “Willem, Excellentie, u kreeg al een straatnaam, toen we een tijd geleden een deel van de Baudelokaai omdoopten tot ‘Koning Willem I-kaai’, maar u verdient uiteraard ook een standbeeld in onze stad.

Toen over de plaatsing van uw standbeeld moest worden beslist in de gemeenteraad, was trouwens iederéén het daarmee eens, wat vrij uniek is. Zoals wij dan zeggen in Gent: u ‘ligt nog altijd in ’t bovenste schof’, Excellentie. We hoopten uw beeld al te kunnen plaatsen in de loop van 2017, in de hoop dat de Vlaamse Waterweg dan klaar zou zijn geweest met de werken aan de Reep. Het heeft iets langer geduurd, onze excuses daarvoor. Maar vandaag krijgt u wat u verdient.”

Een onrecht is rechtgezet. Het beeld van Willem I staat er.

Gent is een kunstwerk rijker dat alle voorbijgangers eraan herinnert dat onze welvaart er niet vanzelf is gekomen en dat goed bestuur er wel degelijk toe doet.

Mathildis

Li bia bouquet

Chaos op links Al maanden bepleit de Waalse socialistische vakbond FGTB radicaal-linkse coalities in Wallonië. PS, Ecolo en PTB/PVDA moeten samengaan.

De syndicalisten gaan daar zeer ver in. De FGTB bezit heel wat vastgoed en verhuurt kantoren aan lokale PS-afdelingen.

Indien de PS coalities afsluit met de liberalen van de MR, dan dreigt de vakbond de huurcontracten op te zeggen. Zo gaat links dus om met democratie.

7

Onze naaste buren

1 november 2018

tijk verlopen de coalitiegesprekken niet zo vlot. Je kan zelfs spreken van een zekere chaos op links. Ecolo weet niet welke richting het uit moet gaan. In Brussel wordt vooral gekozen voor een coalitie met de PS, maar in Wallonië ligt dat anders.

Co-voorzitter Patrick Dupriez heeft trouwens ontslag genomen, wat niet echt wijst op een grote stabiliteit bij de Franstalige groenen. Probleem is dat het kader van Ecolo de resultaten moeilijk eenduidig kan analyseren. De top van de partij is radicaal-links, de leden zijn dat iets minder en een deel van het electoraat is eerder in het centrum te zoeken. Hoe moeten die verschillende strekkingen in een coalitie aan bod komen?

Schijngevecht met PTB Paul Magnette, PS-burgemeester van Charleroi, haalde op 14 oktober een krappe meerderheid van één zetel. Hij wil wat graag met Ecolo besturen, maar die houden de boot af. Ondertussen is al gepraat met de PTB, maar dat overleg draaide op niets uit. La Libre Belgique bracht vorig weekend uitgebreid verslag uit van die coalitiegesprekken. Die brengen vooral een beeld van de manier waarop de PTB functioneert. De partij is nog altijd totalitair en heeft er geen probleem mee om de ille-

galiteit op te zoeken. Zo wil de partij dat er bij nieuwbouwprojecten 30 procent sociale woningen worden voorzien. Op zich niet verkeerd, maar Magnette maakte duidelijk dat een Waals minister zo’n beslissing altijd kan tegenhouden. Reactie van PTB-kopstuk Sofie Merckx (dochter van Kris Merckx): “Dan kunnen we de bouwwerf gewoon bezetten.” Waarop Magnette droogjes opmerkt dat hij in de legaliteit wil blijven werken. De PTB wil van Charleroi ook een soort van uitvalsbasis van verzet tegen de andere regeringen maken. Onder andere door moedwillig grote begrotingstekorten te boeken, iets waar Magnette trouwens geen graten in zag. En over wie er voor de PTB schepen zou worden, hield de extreem-linkse partij de kaarten tegen de borst. Die namen zouden niet worden doorgegeven.

Ondertussen rijst de vraag of PS en PTB eigenlijk wel samen willen besturen. Het lijkt erop dat het schijngevecht vooral van belang is in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 26 mei 2019. De PS wil aantonen dat de PTB een onbetrouwbare partner is. De neocommunisten willen hun ideologische zuiverheid behouden.

Een strategie die beide partijen volgend jaar een overwinning moet opleveren. Maar ondertussen zit Walloniës grootste stad zonder bestuur. Het zou niemand verbazen dat het daar uit pure noodzaak toch een PS-MR-coalitie wordt.

Picard

8

De wereld rond

1 november 2018

Diplomatieke valies

Nieuw oosters schisma Voornamelijk politieke motieven liggen aan de basis van een recente beslissing die de Oekraïense Kerken autonomie verschaft ten opzichte van Moskou. Ook de gevolgen ervan dreigen erg politiek te zijn, alle verwoede pogingen ten spijt om de kwestie een theologische inkleding te geven.

Welke gevolgen die beslissing zal teweegbrengen, is voorlopig koffiedik kijken. Dat Bartholomeus I, patriarch van Constantinopel (de 235ste in rij), geschiedenis heeft geschreven staat echter vast. Alles draait rond een recente beslissing die de Oekraïense Kerken het recht geeft zich onafhankelijk te verklaren van de Russisch Orthodoxe Kerk. Dit zette kwaad bloed in Moskou, waarna Kirill, patriarch van “Moskou en heel Rusland”, besloot niet langer het gezag van Constantinopel (voluit heet dat het ‘Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel’), per slot van rekening de moederkerk, te erkennen. Een afscheuring heet zoiets, of in religieuze termen gesteld: een schisma.

Autocefale Orthodoxe Kerken Een korte historische schets lijkt aangewezen, al was het maar om de draagwijdte van deze patriarchale beslissing en hetgeen ze in werking heeft gesteld, goed te kaderen. Afgezien van het theologische, zijn er organisatorisch erg grote verschillen tussen de Rooms-Katholieke Kerk en Orthodoxe Kerk. Deze laatste kent een lossere structuur, vaak geordend volgens landsgrenzen en ontbeert een centraal gezag zoals Rome dat binnen de katholieke familie uitoefent. Binnen de ruime paraplu van de orthodoxie krijg je verschillende onafhankelijke (autocefale) Kerken, waarvan de Russisch Orthodoxe Kerk de grootste is.

Men zou de patriarch van Constantinopel als primus inter pares en als religieuze leider van de orthodoxie kunnen beschouwen, maar zijn gezag is vooral moreel, niet autoritair.

En inmiddels niet langer erkend door Moskou. Wereldwijd zouden er naar schatting 300 miljoen orthodoxen zijn. Ongeveer de helft ervan treft men aan binnen de Russische Kerk. Zowat één derde van alle parochies zou Oekraïens zijn. Dat Moskou ook over hen het gezag uitoefent, is het gevolg van een akkoord uit de 17de eeuw, dat vandaag dus opgezegd wordt.

“Mirakel van God” De gebeurtenissen van de voorbije weken roepen de herinnering aan het schisma van de 11de eeuw op. Onterecht, zo blijkt. Destijds waren er grondige theologische discussiepunten met Rome. Vandaag spelen grotendeels politieke motieven een rol. De erg gespannen relatie tussen Kiev en Moskou ligt aan de basis van dit recente autocefaal. Systematisch is de Russische Orthodoxe Kerk als politiek instrument ingezet.

Patriarch Kirill staat dan ook erg dicht bij Vladimir Poetin, een man die hij ooit omschreef als een “mirakel van God”. Als geen ander ziet Poetin in de Kerk een machtsinstrument, waar hij gretig gebruik van maakt.

Er zit echter een historische en zelfs spirituele dimensie aan het verhaal. Oekraïne wordt door de Russen beschouwd als de bakermat van hun natie én hun geloof. Voor de restauratie van een oude imperiale droom gaan beide hand in hand, waardoor het doorknippen van die (religieuze) band een streep door de Russische rekening is.

De relaties binnen de orthodoxe familie waren al geen toonbeelden van harmonie. Een bijeenkomst in 2016 van de veer-

tien autonome Orthodoxe Kerken, de eerste in dat genre sinds 787, mislukte bijna nog voor ze van start ging. Disputen over de agenda zorgden ervoor dat het haast helemaal in het honderd liep. En zeggen dat de voorbereiding zo’n vijfenvijftig jaar heeft aangesleept.

Escalatie dreigt Wat nu gebeurt, wordt ook in verband gebracht met een rel uit 1996. Een discussie over de controle van de Orthodoxe Kerk in Estland leidde toen ook tot een breuk met Constantinopel, zij het kortstondig. “Dit was toen een zakelijk geschil”, merkt men in diplomatieke kringen op. “Wat we vandaag meemaken zit beduidend dieper, is uniek in zijn genre en zal langdurige gevolgen hebben voor zowel de Orthodoxe Kerk als de relaties tussen Rusland en Oekraïne.”

In ver vervlogen tijden hadden situaties als deze steevast tot rebellies, oorlogen en zelfs kruistochten geleid. Maar vandaag niet meer, klinkt het sussend. Worden religieuze zaken immers niet intra muros geregeld? Analisten zijn er alleszins niet gerust in. Net die verwevenheid met de politiek baart zorgen. Immers, als de Russische president religie als een politieke hefboom beschouwt, ligt dat bij zijn Oekraïense collega niet anders. Vlak na de beslissing van Bartholomeus I had Petro Poroshenko het over een “overwinning op de Russische duivels” en “de val van het Derde Rome”, Moskou dus. Vooral wordt gevreesd wat op het terrein kan gebeuren. Velen zullen met de vraag geconfronteerd worden of ze kiezen voor Oekraïne, of eerder alles bij het oude willen laten. Een verkeerde keuze kan tot acties, discriminatie en zelfs repressie leiden. Olie op het vuur. En een uitnodiging aan het adres van Moskou om vurige tegenreacties te plannen. Een escalatie is mogelijk. Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Miljardairs Uit een studie van de Zwitserse bank UBS en het adviesbureau PricewaterhouseCoopers, dat destijds bemiddelde bij de boedelscheiding tussen Tsjechië en Slowakije, blijkt dat er eind 2017 wereldwijd 2.158 miljardairs waren.

Schrikt u niet van dat cijfer? Misschien wel van het volgende: 373 van die miljardairs zijn Chinezen. Bijna één op zes. En het signaal wordt nog duidelijker als we ongeveer tien jaar teruggaan in de tijd: in 2006 waren er nog slechts 16 Chinese miljardairs.

Het lijkt een detail, maar het is symptomatisch voor de spectaculaire en beangstigende groei van de Chinese economie. En anders dan in de EU wordt die economische macht in China wél omgezet in politieke en militaire macht, en in een steeds verder om zich heen grijpende kolonisatie van zwakkere staten, vooral in Afrika. Nog een detail, om de absurditeit - of de schizofrenie? - van de geschiedenis te illustreren: veel van die Chinese miljardairs zijn ook kaderleden van de Chinese Communistische Partij.

Oligarchen De Russische oligarchen scoren ook niet slecht: zij leveren 106 miljardairs op het recentste lijstje van Forbes. Tien daarvan hebben ook nog één of twee andere nationaliteiten: Oekraïens, Fins, Armeens, Israëlisch, Hongaars, Grieks… U geloofde toch niet echt dat na het Jeltsin-tijdperk de oligarchen uitgestorven waren, zoals de mammoets?

Kindbruidjes In Groot-Brittannië zijn momenteel honderd shariarechtbanken actief, die buiten de gewone Britse rechtspraak om functioneren.

De uitspraken van die rechtbanken weerspiegelen de primitieve en soms psychopathische wreedheid van de sharia.

Van enige verzachting of matiging onder westerse invloed is niets merkbaar. Zo was er een vonnis dat eremoord goedkeurde en een ander dat een getraumatiseerde vrouw dwong terug te keren naar haar echtgenoot die haar had mishandeld en verkracht. En natuurlijk keuren de shariarechtbanken ook kindhuwelijken en gedwongen huwelijken met minderjarige meisjes goed. Volgens officiële cijfers werden tussen 2010 en 2015 bijna tweeduizend jongeren, bijna allemaal meisjes, uitgehuwelijkt terwijl ze nog geen 18 jaar oud waren.

Uit de beschikbare statistieken kan men niet afleiden hoeveel van die meisjes kinderen waren, en hoeveel “oudere” tieners van zestien of zeventien.

Maar ook al zijn meisjes op die leeftijd geen kinderen meer, ook dan blijft een gedwongen huwelijk een vorm van gelegaliseerde ver-

krachting. De Thompson Reuters Foundation bracht onlangs het hartverscheurende getuigenis van een dertienjarig meisje dat thuiskwam van school in Noord-Engeland, en ontdekte dat er een feest werd gegeven om een bruiloft te vieren. “Wie gaat er trouwen?” “Jij”, zei haar moeder, en ze toonde een foto van een oudere neef die het meisje nog nooit had gezien. Die vreemde man werd haar echtgenoot. Dezelfde dag al.

EHRMoslim In 2009 had een Weense vrouw tijdens een seminarie over de ‘Grondbeginselen van de Islam’ verwezen naar het huwelijk van Mohammed met Aisha toen hij zesenvijftig was en zij negen, en zij had daarbij gezegd: “Hoe moeten we dat noemen als het geen pedofilie is?” Een Oostenrijkse rechtbank had haar daarvoor tot een geldboete 480 euro veroordeeld wegens belediging - “Herabwürdigung” in de betreffende wettekst - van een religieuze leer. In 2011 werd dat bevestigd door een hogere rechtbank.

De vrouw ging nogmaals in beroep, dit keer bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Maar het EHRM bevestigde de eerdere vonnissen. En gezien de voorgeschiedenis van het dof, dat altijd partij trekt voor moslims, illegalen, pedofielen en verkrachters - zelfs als dat géén profeten zijn - was dat te verwachten. Anders dan de meeste mensen denken, is het EHRM geen onderdeel van de Europese Unie, maar van de Raad van Europa. In het EHRM zetelen bijvoorbeeld ook rechters uit Rusland en de islamitische landen Azerbeidzjan en Turkije, die absoluut geen rechtsstaten zijn. Al zijn de rechters uit EU-landen dikwijls geen haar beter…

Intussen blijft de vraag open: als een man van zesenvijftig seks heeft met een meisje van negen, is dat pedofilie of niet? En als het geen pedofilie is, hoe moeten we het dan wel noemen? ‘L’amour islamique’? Het zou overigens een bevrijding zijn als eens één Europees land het aandurfde het verdrag op te zeggen waarin de bevoegdheid van dat EHRM erkend wordt.

Dat zou een mooie symbolische daad van verzet tegen de politiek correcte ‘dictature des juges’ zijn. Echt iets voor Orbán, Salvini, Kurz of de dappere Polen.

Milieuterreur In Tübingen wordt al weken actie gevoerd tegen de plannen om bruinkool te winnen in dagbouw, waarbij dus geen mijngangen gegraven worden, maar bruinkool in open lucht wordt ontgonnen, door enorme kuilen te graven. Eigenlijk hebben de milieujongens wel een punt. Bruinkool is veel vervuilender dan steenkool, olie, aardgas of kerncentrales. Maar als je eerst alle kerncentrales laat sluiten, moet

je achteraf niet jammeren dat de Duitse industrie zich dan maar met bruinkool blijft behelpen. Zoals zo vaak leidt het pseudoreligieuze fanatisme van de groenen tot excessen. Ook in Tübingen loopt het uit de hand, vooral omdat Antifa zich ermee heeft bemoeid. Op sommige wegen werden leuzen gespoten, in het Engels: “Burn Cops, not Coal” en “System Change, not Climate Change”. Het eerste is duidelijk genoeg. Het tweede betekent in het linkse jargon dat de democratie vervangen moet worden door een dictatoriaal systeem. Vroeger was dat in naam van het proletariaat, nu in naam van het klimaat. Zelfs de Oberbürgermeister van Tübingen, Boris Palmer, nochtans een Grüne, was daarvan geschrokken. “Dat is de oude logica van de Rote Armee Fraction”, schreef hij op Facebook. “Het systeem is het kwaad en de vertegenwoordigers ervan mag men doden. Politiemensen verbranden is even erg als asielzoeker verbranden.” Voor een Grüne een zeldzame blijk van gezond verstand.

Als zijn partij, die in verschillende deelstaten regeringsverantwoordelijkheid draagt, nu eens drastisch zou optreden tegen de knokploegen van Antifa, in plaats van hen als stoottroepen tegen AfD te gebruiken…

“Die Deutsche?”

Vorige zondag waren er verkiezingen in Hessen, een heel ongewone Duitse deelstaat, die bestuurd werd door een coalitie van CDU en Grünen, die elders tegenpolen zijn. Dat was alleen maar werkbaar in het welvarende Hessen, waar de deelstaatregering genoeg geld had om zowel de conservatieve CDU’ers te

plezieren als de progressieve Grünen. Maar de Grünen hebben meer voordeel gehaald uit dat tweesporenbeleid van de CDU. Zelfs in traditionele CDU-bolwerken op het platteland staan zij nu sterker dan ooit.

Vrijwel alle waarnemers zijn het erover eens dat de verkiezingsuitslagen niet zozeer bepaald werden door intern-Hessische kwesties, maar vooral een afrekening waren met het beleid van CDU en SPD op nationaal niveau. Beide partijen hebben meer dan 10 procentpunten verloren. De Grünen stegen van 11,1 procent naar 19,6. Het is echter onzeker of dat voldoende is om de verliezen van de CDU te compenseren. Hoewel de andere partijen en de nationale media eensgezind hadden rondgebazuind dat immigratie en onveiligheid in Hessen géén verkiezingsthema’s waren en dat de nieuwkomers er goed waren ingeburgerd, maakte de AfD een reuzensprong, van 4,1 naar 12,8 procent. Meer dan een verdrievoudiging. Daarmee komt de partij voor het eerst in de Hessische Landtag. Ook FDP en Die Linke boekten een beetje winst. CDU-premier Bouffier kreeg de rekening gepresenteerd voor zijn hondse trouw aan Merkel. De Frankfurter Allgemeine beschreef vorige week één van Bouffiers laatste verkiezingsmeetings, die afgesloten werd met hemzelf en Merkel, die omringd door kaderleden en kandidaten op het podium het volkslied zongen. Maar toen hadden de meeste toehoorders de zaal al verlaten… Een Duitser met een subtiel gevoel voor humor schreef daarover op de internetpagina van de FAZ een kurkdroog commentaar: “Merkel singt die Nationalhymne? Die Deutsche?”

EEN MAKKE 11 NOVEMBERHERDENKING De geplande herdenking van de 100ste verjaardag van de wapenstilstand van 11 november 1918 zorgt voor controverse. President Emmanuel Macron wil niet weten van een “té militaire” herdenking. Alles moet in het teken staan van de verzoening. De Fransen die tijdens de oorlog sneuvelden, mogen niet meer gezien worden als soldaten maar “burgers die men heeft bewapend”.

Dat het Élysée laat weten dat de herdenking van 100 jaar wapenstilstand in de periode rond 11 november vooral in het teken zal staan van verzoening en vrede en niet een “té militair” karakter mag krijgen, zal op het eerste gezicht niet verbazen.

Zeker sinds het presidentschap van François Mitterrand wordt de nadruk gelegd op de goede Frans-Duitse relaties. Het einde van een oorlog herdenken hoefde daarom geen louter Frans overwinningsfeest te zijn. Iedereen herinnert zich het beeld van François Mitterrand en Helmut Kohl die elkaar in 1984 in Verdun de hand gaven. De Franse president gaf ooit een omstreden toespraak in de Bundestag, waarbij hij respect toonde voor de Duitse soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten, ook “zij die hun overtuiging volgden”. Critici zagen daarin niet enkel een eerbetoon aan de Wehrmacht maar ook aan de SS’ers die overtuigde nationaalsocialisten waren.

Van Straatsburg naar Compiègne Emmanuel Macron trekt de lijn van verzoening en vrede door.

Op 4 november vindt in Straatsburg een groot concert plaats om de Frans-Duitse vriendschap te vieren. Niet toevallig in de hoofdstad van de Elzas, een regio die in 1918 opnieuw Frans werd. Daar zal de Duitse president Frank-Walter Steinmeier aanwezig zijn. Op 10 november gaan Macron en de Duitse bondskanselier Angela Merkel naar Compiègne, waar op 11 novem-

Lezers van dit weekblad kennen Tommy Robinson ondertussen. Deze voormalige uitbater van een zonnebankcenter zag jaren terug zijn hele buurt verloederen door de komst van grote groepen moslims. Robinson kon dat niet langer aanzien en werd de bekendste islam-criticaster van het Verenigd Koninkrijk. Eerder dit jaar ontstond beroering nadat Robinson opgepakt werd toen hij buiten een rechtbank – waar moslimbendes moesten terechtstaan voor verkrachting - ging filmen. Tal van bekende politici sprongen in de bres voor Robinson, gaande van UKIP-leider Gerard Batten, de Nederlander Geert Wilders en Vlaams Belanger Filip Dewinter. Tienduizenden Britten kwamen op straat om te protesteren tegen de aanhouding, onder het motto ‘Free Tommy’.

Amerikaans snoepreisje Sinds 1 augustus is Stephen Yaxley-Lennon, zoals Robinson daadwerkelijk heet, weer op vrije voeten. En wie denkt dat Robinson na een paar maanden cel aan strijdkracht heeft verloren, komt bedrogen uit. In Dresden sprak hij onlangs een grote groep Pegida-aanhangers toe. De islamkenner krijgt zelfs aanvragen om in de Verenigde Staten te gaan spreken. Robinson

Pétain, een probleem Dat is nu anders met de geplande vieringen op 11 november. Het programma voor die dag oogt mak en is doordrongen van een naïef pacifisme. En van een links-utopisch herschrijven de geschiedenis, is bij het leger te horen. Ook politici van het Rassemblement National ex-FN) en Les Républicains hebben bedenkingen.

Om “té militaire uitdrukkingen” te vermijden, heeft het Élysée beslist dat erg geen ceremonie zal plaatsvinden aan het Hôtel des Invalides, wat nochtans al jaren de gewoonte was. Er komt ook geen eerbetoon aan de acht Franse maarschalken uit de Eerste Wereldoorlog, wat nochtans een vraag was van het leger. Reden zou zijn dat bij dit eerbetoon ook Philippe Pétain zou worden betrokken. Hij was de winnaar van Verdun, maar vooral de leider van het Vichy-collaboratieregime tijdens de Tweede Wereldoorlog. De tijden zijn duidelijk veranderd. Char-

Burgers met wapens Wat telt is het andere, nieuwe verhaal van 1914-1918: geen oorlog maar een zinloze slachtpartij. Een verspilling van miljoenen mensenlevens. Wie de geschiedenis van de vele absurde offensieven kent, kan daar in komen. Maar tegelijk wordt de geschiedenis op die manier geweld aangedaan. De Franse soldaten, de ‘poilus’, zijn plots geen helden meer maar sukkelaars.

Eigenlijk “burgers die men wapens in de handen heeft gestopt”.

Uiteraard bestond het leger toen uit dienstplichtigen, maar het zou fout zijn te denken dat er aan het front bij die soldaten geen sprake was van eergevoel en vaderlandsliefde. Dat sommigen echt wel bereid waren om een offer te brengen, wordt vergeten. Immers, hoe hield men het in de modderige loopgraven anders zo lang vol?

Men zou van 11 november beter gebruik maken om een oud geschrift van de priester Teilhard de Chardin voor te lezen. ‘Nostalgie du front’ is een tekst uit 1917 waaruit blijkt dat veel soldaten de ervaring aan het front als een soort van ontvoogding zagen. “Voor één keer leek onze menselijke opdracht meer te zijn dan het volgen van onze verlangens”, schreef hij. Het is niet de aantrekkingskracht van de bloedige frontervaring waarover veteranen als Ernst Jünger later schreven. Maar het is wel een getuigenis van iemand die de oorlog niet louter als een zinloze slachtpartij zag.

Salan

ENGELAND den met een prijskaartje van meer dan honderdduizend dollar.

Geen geldig visum Of Robinson binnenkort door het leven zal gaan als een rijke burger, valt nog af te wachten. Het is namelijk helemaal niet zeker of hij mag afreizen naar de Verenigde Staten. Robinson heeft nog steeds strikte afspraken, afkomstig van de rechterlijke macht, op te volgen. Voorlopig heeft Robinson geen geldig visum ontvangen van de Amerikaanse instanties. Indien hij Groot-Brittannië mag verlaten – zoals Robinson al deed voor de lezing in het Duitse Dresden – dan nog is het niet zeker of de douane aan de andere kant van de oceaan toegang aan de activist zal verlenen. Zijn recente veroordeling maakt dat de douanebeambten hem kunnen weigeren.

Hoe dan ook, het anti-islamactivisme is wereldwijd nog niet ten einde. Het rechtse populisme dat zich verzet tegen de multiculturele samenleving en opkomt voor de eigen natiestaat en westerse normen en waarden, lijkt zelfs aan kracht te winnen.

Bij de klassieke media en aan de universiteiten worden dan ook bittere tranen gehuild. Vorige week verscheen in het Verenigd Koninkrijk het boek ‘National Populism’, geschreven door de academicus Matthew Goodwin. Volgens de auteur wordt de liberale democratie vandaag ondergraven door de antimigrantenretoriek, het nationalisme en het populisme. “Het nationale populisme is overal, van Oostenrijk tot Italië, van de Verenigde Staten tot het Verenigd Koninkrijk. Het populisme is het gevaarlijkste fenomeen van onze tijd”, aldus Goodwin. Dat gewone burgers dit in groten getale anders zien, is nog niet tot in de ivoren torens van de academische wereld doorgedrongen.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND bedreiging kunnen zijn. Geldstraffen raken hen op hun gevoeligste plek. Daarom houden veel Duitse banken en bedrijven zich nu al wijselijk afzijdig van transacties met Iran. Dat geldt ook in vele andere landen, maar Duitsland is de belangrijkste Europese handelspartner van Iran, en daar staan dan ook grotere financiële belangen op het spel. De reddende engel is echter neergedaald, in de gedaante van Angela Merkel, de Moeder van alle Gelovigen, die Duitse banken en bedrijven aanspoort de economische banden met de ayatollahs niet door te snijden. Die aanmoediging blijft niet bij woorden: ze wordt bekrachtigd door kredieten met staatswaarborg voor bedrijven die zaken blijven doen met Iran. We vragen ons af of de Duitse belastingbetalers ook zullen moeten opdraaien voor de miljardenboetes als president Trump die sanctiebrekers in het vizier krijgt…

Mahan Air Ook Iran Air staat op de sanctielijst en dat zal zeker gevolgen hebben voor de Duitse Varengoldbank: op de webstek van Iran Air Deutschland wordt openlijk vermeld dat financiële verrichtingen via die bank geregeld kunnen worden. Iran Air is de Iraanse staatsluchtvaartmaatschappij, die ervan verdacht wordt ook wapens te transporteren, onder andere naar de terreurgroep Hezbollah. Met de Iraanse privéluchtvaartmaatschappij Mahan Air zou het nog erger zijn. Die wordt door de Iraanse Revolutionaire Garde gebruikt voor het overvliegen van terroristen, wapens en fondsen richting Libanon en Syrië. Die luchtvaartmaatschappij mag door het Duitse luchtruim vliegen en heeft landingsrechten in Duitsland. Ook daar zou de Duitse regering een einde aan moeten maken. Maar tot dusver wil ze dat niet.

FRANKRIJK

les de Gaulle had wel een halfslachtige herdenking georganiseerd in 1966, voor de 50ste verjaardag van de Slag bij Verdun.

Niet gemakkelijk voor de president, die zoals bekend tijdens de tweede wereldbrand de aartsvijand van Pétain was. Naast de figuur Pétain wil president Macron vooral vermijden dat een militaire overwinning wordt herdacht.

RIGHT OR WRONG

ontving een uitnodiging om, achter gesloten deuren, zijn visie op de islam uit de doeken te doen bij het ‘Middle East Forum’ en het ‘David Horowitz Freedom Centre’. Beide organisaties zijn rechts-conservatief van inslag. De eerste denktank focust bij haar werkzaamheden onder andere op onderwijs. Het ‘Middle East Forum’ brengt in kaart in welke hogescholen en universiteiten er een eenzijdige beeldvorming (pro-moslims) wordt opgehangen. Het ‘David Horowitz Freedom Centre’ houdt zich onder meer bezig met ‘jihad-watch’, een webstek die alle vormen van islamisering optekent. Bij dit laatste project is onder andere een bekende anti-islamschrijver betrokken, Robert Spencer. In 2013 werd aan Spencer voor drie jaar de toegang tot het Verenigd Koninkrijk ontzegd. Volgens het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken werkt Spencer “haat in de hand die tot oproer kan leiden”. Hetzelfde riedeltje werd door de Britse overheid nog niet zolang geleden gebezigd toen de Canadese Lauren Southern de toegang tot Groot-Brittannië werd ontzegd. Als Tommy Robinson op 14 november kan spreken bij de Amerikaanse groeperingen, dan zal dat hem geen windeieren leggen. Robinson ontving ook al een uitnodiging van de Republikein Paul Gosar, lid van het Amerikaanse Congres. Gosar en zes andere Republikeinse parlementsleden, willen dat Robinson bij de ‘Conservative Opportunity Society’ een lezing komt houden. Bij elkaar opgeteld zouden die spreekbeurten, samen met nieuwe Amerikaanse donaties, Tommy Robinson tot wel een miljoen euro kunnen opleveren. Voor gewone stervelingen is het bijna niet te bevatten, maar in het internationale lezingencircuit worden tienduizenden euro’s en dollars neergeteld voor een spreekbeurt van een bekend persoon. Van sociale types als Hillary Clinton en Barack Obama is geweten dat ze bij bedrijven lezingen hiel-

DE MOEDER VAN ALLE GELOVIGEN Je hebt de Moeder van alle Oorlogen, de Moeder van alle Bommen, de Moeder van alle Verkiezingen en de Moeder van alle Gelovigen. Voor de katholieken is dat Maria, voor de moslims wereldwijd is dat Aïsja, het kindbruidje van Mohammed, en voor de moslims in Duitsland en Iran is dat natuurlijk Angela Merkel.

Iran? De meeste moslims in Duitsland komen toch uit andere landen? Inderdaad, maar Duitsland is wel de trouwste bondgenoot van de ayatollahs als het erom gaat de sancties tegen hun regime te omzeilen. Op 4 november worden de nieuwe Amerikaanse sancties tegen Iran van kracht. In 2013 werden die sancties door Obama bijna volledig opgeheven, maar president Trump voerde ze onlangs weer in, tot groot ongenoegen van de Duitsers en van de Europeanen in het algemeen, die zich in 2013 als aasgieren op de lucratieve Iraanse markt gestort hadden. De reden voor die nieuwe sancties is drievoudig: de wereldwijde terreurcampagnes van de Iraanse Revolutionaire Garde, de steun aan buitenlandse terreurgroepen en het kernwapenprogramma.

Veel Duitse bankiers herinneren zich heel goed dat met zulke sancties niet te spotten valt. Deutsche Bank moest ooit 258 miljoen dollar betalen wegens overtredingen van de sancties die in de periode tussen 1999 en 2006 tegen Iran waren ingesteld.

Commerzbank moest om dezelfde reden zelfs 1,4 miljard dollar aan boetes betalen. De schrik voor zulke sancties zit er opnieuw diep in. Op bankiers en zakenlui maakt een financiële straf altijd meer indruk dan morele argumenten over steun aan een islamitische terreurstaat, en meer dan het veiligheidsargument dat atoomwapens in handen van de ayatollahs ook voor Europa een

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

ber de wapenstilstand werd ondertekend. In diezelfde periode trekt de Franse president naar verschillende cruciale plaatsen aan het Noord-Franse front. Van Morhange naar Verdun via Reims, Charleville-Mézières en Notre-Dame-de-Lorette. Hij zal ook aanwezig zijn in La Flamengrie, waar het trompetgeschal weerklonk dat de wapenstilstand aankondigde.

Herdenkingen die in elk geval meer stijl zullen hebben dan die van 100 jaar Slag bij Verdun in 2016. Toen werd een concert van de antiblanke rapper Black M op de valreep afgeschaft. Wel volgde een evocatie van de oorlog waarbij duizenden Franse en Duitse jongeren tussen de graven spurtten. Dat kreeg toen veel kritiek. “Er is blijkbaar geen respect meer voor de gesneuvelden”, was ter rechterzijde te horen. Deze postmoderne herdenkingen waren een onderwerp van politiek debat, maar het Franse leger hield zich daar ver van.

POPULISME, ISLAM EN DE LIBERALE DEMOCRATIE De massamedia en de academische wereld buigen zich oeverloos over het fenomeen dat zij als ‘populisme’ duiden. Aan de revolte van de burger, tegen de bestuurlijke elite, komt voorlopig geen einde. De stemmen uit het ‘populistische’ kamp klinken steeds luider. Zo gaat de Britse islamcriticus Tommy Robinson mogelijk op tournee in de Verenigde Staten. Ook de kassa rinkelt. Robinson zou zo’n miljoen pond kunnen opstrijken.

9

Het nabije buitenland

1 november 2018

DUITSLAND

BfV genegeerd Herinnert u zich Hans-Georg Maaßen van het Bundesamt für Verfassungsschutz, en de hetze die tegen hem werd gevoerd toen bleek dat hij contacten had met AfD? Onder zijn leiding had de BfV nochtans voortreffelijk werk verricht in het ontmaskeren van Iraanse activiteiten in Duitsland. In 2016 had de BfV er in zijn jaarlijkse rapport op gewezen dat Iran via stromannen en schaduwbedrijven probeerde in Duitsland technologie aan te kopen die gebruikt kon worden in de nucleaire industrie en de bouw van raketten. Het ging om 141 verdachte aankopen. De BfV kon voor bijna honderd van die aankopen zwart op wit bewijzen dat Iran erachter zat. Dat werd nog eens bevestigd in een tweede rapport van de BfV over Iraanse activiteiten in Nord-Rhein Westfalen. Angela Merkel zag zich toen gedwongen daarover een publieke verklaring af te leggen. Ze ontkende de bevindingen van de BfV niet, maar ze verschool zich achter het flinterdunne argument dat verboden technologie voor raketten waarmee kernkoppen kunnen worden afgevuurd nog niet hetzelfde is als technologie voor de kernkoppen zelf. En ze liet alles op zijn beloop. Toen, onder Obama, kon dat nog. Waar zitten in Duitsland eigenlijk de echte vijanden van de democratie en de mensenrechten? Wie schurkt er het meest aan bij totalitaire systemen? De AfD? Of de entourage van Merkel, die eerst een miljoen islamitische Jodenhaters in Duitsland binnenhaalde en die nu alle moeite doet om transfers van militaire en nucleaire technologie in stand te houden naar een dictatoriale terreurstaat die gezworen heeft Israël en de Verenigde Staten van de aardbodem weg te vegen?

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

1 november 2018

MEDIALAND

FILM

The Wife

Radiofrequentieplan vernietigd Wat er allang zat aan te komen, is verleden week dan toch bewaarheid geworden. Het radiofrequentieplan van Vlaams minister van Media Sven Gatz, dat een aantal maanden geleden al ernstige averij had opgelopen, werd door de Raad van State naar de vuilbak verwezen. Bij de Raad van State waren verleden jaar meer dan veertig klachten binnengelopen, de ene al wat ernstiger dan de andere. Nogal wat van die klachten werden ingediend door de verliezers van het radiofrequentieplan, en hadden betrekking op onjuistheden tot zelfs regelrechte leugens in de dossiers van de winnaars.

Het plan sneuvelde uiteindelijk over een eerder technische kwestie. Een aantal van de beschikbare FM-frequenties in Vlaanderen was niet mee opgenomen in het radiofrequentieplan, en daarom vernietigde de Raad van State heel het plan. Het inhoudelijke geklungel van de administratie in de dossiers zal in de ogen van de Raad van State zeker niet in het voordeel van het radiofrequentieplan gespeeld hebben. In theorie betekent dit terug naar af sneuvelde uiteindelijk door het radiolandschap in Vlaanderen. In de praktijk hoopt de administratie echter dat de procedure niet opnieuw doorlopen hoeft te worden, maar dat men ervan af zal kunnen komen met een eenvoudig herstelbesluit. Hopelijk doet de administratie van Sven Gatz deze keer haar huiswerk een beetje beter, want de toestand is al chaotisch genoeg voor de radiozenders in Vlaanderen.

Mediaminister Sven Gatz gewikt en gewogen De vernietiging van het radiofrequentieplan en de naderende regionale verkiezingen zijn goede aanleidingen om het werk van minister van Media Sven Gatz te evalueren. En het zal de lezer niet verbazen dat we Gatz alleen maar een dikke buis kunnen toekennen voor zijn beleid van de afgelopen vier jaar.

De openbare omroep is nog altijd een linkse propagandamachine, zoals ze altijd al geweest is. Bovendien werden plannen voor een nieuw tv-kanaal weliswaar altijd afgewezen, maar nooit krachtdadig genoeg om die droom definitief uit het bolletje van het management van de Reyerslaan te verbannen. Het radiofrequentieplan is dan weer een ramp over de hele lijn, met als achterliggende oorzaak de dogmatische vooruitgangsideologie van de Open Vld. Die stelt immers dat FM willens nillens zal moeten wijken voor DAB. Tot nog toe heeft alleen Noorwegen de stap van FM naar DAB gewaagd en de FM-zenders afgesloten. Het belangrijkste resultaat daarvan was een forse achteruitgang wat luistercijfers betreft. Andere landen aarzelen meer en meer, maar bij de Vlaamse links-liberalen mag het alleen maar progressief vooruit gaan.

Is Sven Gatz daarmee de grootste miskleun in de Vlaamse regering? Dat valt moeilijk uit te maken, want voor die titel krijgt hij sterke concurrentie van zijn partijgenoten ex-minister Turtelboom en haar taks, en minister Tommelein van de digitale meters die er maar niet komen. (En vergeten we federaal toch ook minister De Block niet als miscast van formaat.) Mooi palmares om in mei van volgend jaar mee naar de kiezer te trekken.

Als de Open Vld zich bij die verkiezingen even goed zal weten te handhaven als het radiofrequentieplan van Sven Gatz, gaan we daar zeker niet om rouwen.

Afzender bommenpakketten: laat het een Republikein zijn!

Het lag er in de media vingerdik op bij de berichtgeving en de commentaren op de bompakketten in de VS: de hoop dat de afzender ervan toch maar een Republikein zou zijn. De Republikeinse campagne voor de midtermverkiezingen loopt namelijk als een trein, dus zou terrorisme uit Republikeinse hoek een waar godsgeschenk zijn voor de weldenkende pers om tot aan

Glenn Close werd al zes keer voor een Oscar genomineerd, dankzij haar grandioze acteertalent. Nu schittert de actrice in “The Wife”, een familiedrama geschreven door Jane Anderson, die het script basseerde op de gelijknamige roman van Meg Wolitzer. De Zweedse regisseur Björn Runge gaf zijn Engelse debuutfilm het gezicht van Close, in de rol van ‘kingmaker’ Joan Castleman. Close won met haar rol als Joan de prijs voor ‘actrice van het jaar’ tijdens de Hollywood Film Awards dit jaar.

die verkiezingen dagelijks mee te kunnen uitpakken. Het dagelijkse terrorisme waar Republikeinse politici mee te maken hebben, gaande van lastigvallen in restaurants tot openlijke oproepen tot geweld en zelfs moord, wordt netjes doodgezwegen in diezelfde media die op de barricades staan te schreeuwen dat ze de democratie tot hun laatste adem aan het verdedigen zijn tegen die stoute Republikeinse president Trump en zijn acolieten. De grote vrees dat de afzender van de bommenpakketten een doorgeslagen Democraat zou blijken te zijn, die onder een valse vlag Democratische politici en supporters bedreigde, bleek ongegrond. Maar toch kon het mediafeestje tegen een Republikeinse terrorist, en dan bij uitbreiding meteen ook maar de hele Republikeinse partij, niet doorgaan. Ten eerste bleek de man te beweren tot de Seminole te behoren, een inheems volk in Florida en Oklahoma. De Seminole ontkennen, want zijn vader zou Filipijns zijn, en zijn moeder zou een Italiaanse achtergrond hebben. Hoe dan ook, maak daar maar eens een “white supremacist” van.

Belangrijker: de man bleek een voorgeschiedenis van dertig jaar te hebben van bedreigingen en geweld. Het verhaaltje dat alles de schuld was van de verdelende en polariserende retoriek van Donald Trump gaat dus niet op, want Cesar Sayoc, de verdachte, heeft Donald Trump nooit nodig gehad om geweld te gebruiken of met geweld te dreigen. Gevolg: het verhaal, dat de media wereldwijd dagenlang op de voet hadden gevolgd, zakte nog sneller dan een mislukte soufflé in mekaar. Daags na de arrestatie kwam je in de kranten amper nog iets over de zaak te weten, buiten een droog berichtje over de naam en de voorgeschiedenis van de man, en dat hij een “bewonderaar” van Donald Trump was. Zullen de Democraten de midterms dan toch op inhoud moeten winnen?

Heel Brazilië “doodsbang” van Bolsonaro Is het u opgevallen hoe volgens de media heel Brazilië doodsbang lijkt te zijn van de rechtse presidentskandidaat Jair Bolsonaro? Wij zagen en lazen reportages van supporters en campagneteams van de socialist Fernando Haddad, maar bitter weinig sympathisanten van Jair Bolsonaro. Niet alleen was duidelijk dat de journalisten van de Vlaamse kranten en omroepen absoluut geen affiniteit hebben met de kiezers van Bolsonaro, maar dat het bij hen zelfs niet opkwam die kiezers toch maar te gaan opzoeken om te onderzoeken welke redenen ze zouden kunnen hebben om voor hem te stemmen.

Blijkbaar is het voor onze journalisten zonneklaar dat wie niet links stemt, een idioot is die het niet waard is naar zijn mening gevraagd te worden, laat staan dat er met zijn mening zelfs maar een beetje rekening zou gehouden moeten worden.

Alleen wanneer links ergens de verkiezingen lijkt te zullen winnen, willen ze wel eens op pad trekken om te onderzoeken of er geen ontevreden kiezers zijn die het toekomstige beleid liever nog wat linkser hadden willen zien.

LN24: Franstalige nieuwszender in de maak

Jinnih Beels koopt dan toch lidkaart sp.a

In het zuiden van het land beweegt er wat in het medialandschap. Verleden week kondigden Joan Condijts, Martin Buxant en Boris Portnoy een nieuw radio- en videokanaal aan dat vierentwintig uur op vierentwintig nieuws, debat, analyse en commentaar zou moeten brengen. Het kanaal zou er vóór de verkiezingen van mei 2019 moeten staan. De financiering lijkt al rond te zijn, maar of zo’n snelle start technisch mogelijk is, valt af te wachten.

Joan Condijts was tot verleden week hoofdredacteur van de Franstalige financiële krant L’Echo. Martin Buxant was politiek journalist bij dezelfde krant, na passages bij La Libre Belgique en De Morgen. Boris Portnoy stichtte meer dan dertig jaar geleden het Franstalige productiehuis KNTV, en heeft ervaring met televisieproductie.

De drie heren haalden voor hun initiatief geld op bij een aantal privéondernemingen, maar ook de staatsbank Belfius.

In een persmededeling verdedigde Belfius zich dat het meerdere initiatieven in de mediasector ondersteunt, en dus het probleem niet ziet. We kunnen er naast zitten, maar iets zegt ons dat als het nieuwe kanaal een kleurtje zal krijgen, dat toch eerder blauw dan rood zal zijn. En dan kunnen we best begrijpen dat een aantal privéondernemingen dit initiatief financieel willen ondersteunen, zelfs in het bloedrode en links-groene Wallonië. Geef ze maar eens ongelijk!

‘Achter iedere man staat een sterke vrouw’, luidt het gezegde. Dat is zeker waar in “The Wife”. Joan Castleman is haar mans rots in de branding. Al hun hele relatie steunt ze haar man Joe (Jonathan Pryce) in alles wat hij doet, zodat hij zijn literaire droom kan waarmaken: het winnen van de Nobelprijs. De nacht waarin het koppel wakker wordt gebeld met de boodschap dat het eindelijk zover is, wil Joseph niets liever dan dat zijn vrouw het nieuws gelijktijdig kan meehoren aan de lijn in de andere kamer. Als de camera inzoomt op de reactie van Joan terwijl zij het nieuws aanhoort, spreekt haar gezicht boekdelen. Het is niet alleen blijdschap en trots.

Ook verbazing, spijt en zelfs afschuw passeren de revue.

Waarom zou het winnen van de Nobelprijs van haar man al die emoties uitlokken? Er ligt duidelijk meer schuil achter het schijnbaar perfecte huwelijk van Joan.

Tiptop En toch is Joan klaarblijkelijk zeer trots op haar man. Met een elegante glimlach zorgt ze ervoor dat haar man er altijd tiptop uitziet en zijn taken zonder zorgen kan uitvoeren. Ze verdedigt hem zelfs wanneer hij in een gesprek met zijn zoon de namen van zijn eigen personages vergeet. Ze noemt zichzelf de ‘kingmaker’. Maar een erg dankbare ‘job’ lijkt het voor Joan niet te zijn. Als haar man aan zijn collega-schrijvers verkondigt dat zijn vrouw geen schrijver is, lijkt dit bij Joan niet goed te vallen. In flashbacks leren we Joan kennen als een jonge literatuur-studente van professor Castleman, dan nog getrouwd met een andere vrouw.

Tijdens de trip naar Stockholm voor de uitreiking van de Nobelprijs wordt al snel duidelijk met welke problemen Joan te kampen heeft in haar huwelijk. De grote overwinning van haar man lijkt meer en meer een vloek voor hun gezin en hun relatie. Terwijl haar man in de spotlichten staat, stapt Joan meer en meer uit zijn schaduw en overdenkt de keuzes die ze heeft gemaakt in het verleden, tot het punt dat haar verdrongen wrok aan de oppervlakte komt drijven.

Mannenwereld “The Wife” is niet alleen een dramafilm over de relatie tussen een succesvolle man en zijn vrouw, maar vooral een verhaal over een vrouw die de moed vindt om eindelijk voor zichzelf op te komen in een mannenwereld, en komt exact op het juiste moment, met de hele “Metoo”-beweging in de filmindustrie in gedachten. Joan had als studente duidelijk schrijftalent, maar geraakte met haar talent niet verder omdat ze niet serieus werd genomen door de mannen om haar heen. Runge schijnt een subtiel licht op de manier waarop vrouwen als minderwaardig werden beschouwd, en hoe dat doorschijnt in ieder aspect van hun leven; hun carrière, (liefdes)relaties en, onontkomelijk, hun eigenwaarde.

Runge laat Joan zo weinig mogelijk spreken. Als vrouw heeft ze jarenlang stilzwijgend het succes van haar man gesteund, en haar eigen idealen en dromen opzijgeschoven. Maar zelfs zonder woorden wordt meer dan duidelijk wat in Joan omgaat en waar ze innerlijk mee strijdt. Wanneer ze tegen het einde eindelijk haar stem laat horen, is dat een ingetogen triomfantelijk moment. Hoewel in het begin van de derde act de geheimen in de relatie van Joan en Joe al aan het licht komen, blijft het einde van de film verrassend. “The Wife” is een film die ik twee keer zou kijken binnen een korte periode. De film bevat zoveel subtiele verwijzingen naar de plot dat de complexiteit bijna niet te vatten valt. Een opmerkelijke film, en een knap staaltje acteerwerk.

Vanaf 14/11 in de bioscoopzalen!

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

1 november 2018

11

Praten met Martine Bruggeman over Brugse kant

“Niet alles hoeft spitstechnologie te zijn” SuperNova in Antwerpen einde september was een opvolger van het mythische Flanders Technology van dertig jaar geleden. Aan de Schelde drumden internationale specialisten, techneuten en leken rond de snoepjes van de spitstechnologie. Vlaanderen behoort tot de wetenschappelijke avant-garde, maar ook een klassieke tak van kennis leeft hier. In Brugge was de internationale elite van de kant samen voor een wereldcongres, lezingen en tentoonstellingen. Martine Bruggeman schreef voor die jamboree een kanjer van een boek over kant als erfgoed en hedendaagse kunst.

Martine Bruggeman is Brugse, regentes Plastische Kunsten, schildert moderne doeken en doceert over kant in de Lage Landen.

Zij groeide niet op in een familie van kantmakers, maar vader was gepassioneerd door de geschiedenis en introduceerde dochterlief in de Brugse kanthistorie, onder meer die van de Brugse kantnormaalschool, opgericht in 1911.

Martine Bruggeman: “Mijn grote belangstelling ging van kindsbeen af uit naar kunst, schilderijen en de restauratie van schilderdoeken. Ik leerde daarover later veel tijdens cursussen aan de Brugse academie. Een vriendin van moeder gaf lessen hedendaagse kant bij de zusters Maricolen, de grondleggers van de moderne kantkunde in Brugge. Toen het tijdschrift Kant in 1978 werd opgericht, zat ik meteen in de redactie en mijn specialiteit werd de geschiedenis van de kant. Het archief van mijn vader heeft mij daarbij flink geholpen, plus onderzoek in musea. Het tijdschrift Kant verschijnt om de drie maanden met artikelen in het Nederlands, Frans, Engels en Duits, en het publiceert ook patronen. Het blad is zelfbedruipend en heeft met Filum één belangrijke concurrent in Vlaanderen.” ‘t Pallieterke: zijn wereldcongressen over kant routine geworden?

Martine Bruggeman: “Hoegenaamd niet.

Het Wereldkantcongres in Brugge onlangs was een eenmalig rendez-vous; ik coördineerde de tentoonstellingen en schreef het boek dat bij die gelegenheid in het Nederlands en het Engels verscheen. We telden 3.500 bezoekers op 2,5 dagen. Brugge is het Vaticaan van de kant, maar, de stad heeft de vijf organisatoren met geen cent gesteund, en we hadden ook geen zware sponsoren. We hebben moeten knokken om het congres te doen slagen.

De Engelstalige editie van het boek “Kant in Vlaanderen”, een uitgave van Lannoo, werd aan de deelnemers geschonken, gesponsord door de familie Huts. Vlaanderen en kant zijn een eeneiige tweeling. Binche in Wallonië is de uitzondering. De stad vond het een hele eer om in Brugge uit te pakken tijdens het Wereldkantcongres. Het Wereldcongres lokte veel belangstellenden naar Brugge en die konden deelnemen aan vijf lezingen van specialisten of conservators, en ze konden ettelijke tentoonstellingen bezoeken: Living Lace, religieuze kant uit Brugse kerken en kloosters, de creaties van Brugse studenten in de Bogardenkapel, foto’s van kantwerksters in het Stadsarchief. In de Hallezalen werd historische kant getoond en verkocht. Aansluitend was er een zesdaagse kantreis naar kantcentra en musea in België.”

Congresseren betekent besluiten trekken, en een visie formuleren…

“Het hoofdbesluit was de kijk op kant open te trekken en met name vormgeving en kant samen te voegen, kant te zien als een kunstvorm naast andere kunstvormen. Het is geen toeval dat moderne kunstmusea als Metropolitan en Smithsonian kant kennen, het verzamelen en het bestuderen. Kant is te mengen met glas, diamant en juwelen en zo bereik je adembenemende kunstvoorwerpen. Jonge kun-

stenaars voelen zich verlokt door dat nieuwe medium. In Antwerpen loopt in het Maurice Verbaet Center een tentoonstelling over textiel als hedendaagse kunst, georganiseerd door het modemuseum Momu. Het jongleren met kant past daar perfect bij. Overal in Vlaanderen hebben de lokale academies opleidingen voor kantmakers; de traditie wordt dus generatie na generatie doorgegeven. In Antwerpen was de omzet van kant in de 17de en de 18de eeuw groter dan die van diamant. De prijs van een kanten kraag kon oplopen tot de waarde van een landgoed. Vlaamse kant was een statussymbool.”

Antwerpen is diamant, Brugge is kant…

Waarom geen gezamenlijke promotie van deze topcreaties onder het label “Flanders Luxury”. Een werkpunt voor de volgende Vlaamse minister van Economie?

“Absoluut, je brengt zo twee creatieve vaardigheden van Vlaanderen onder de internationale aandacht. Je kan aan de jarenlange reclameboodschap van de diamantnijverheid, ‘diamonds are a girl’s best friend’, makkelijk de boodschap, ‘lace is a girl’s best friend’ toevoegen. Zoals het Vlaamse ambachtelijke bier in de VS jarenlang gepromoot is, kan dat ook met de tandem diamant en kant. Waarom zou koningin Mathilde de sector niet steunen? Koningin Fabiola was ons zeer genegen en onderschreef de doelstellingen van een Kantbiënnale die tien jaar geleden stopte.”

zijn kantjuweeltjes op de prestigieuze tentoonstelling Brugge Kantstad, die ik cureerde. De belangstelling voor wat hij toonde was zo groot dat er een heuse collectie is ontstaan met ringen, hangers, armbanden en halssnoeren die tot vandaag succes heeft. Peter won belangrijke prijzen bij de wedstrijden georganiseerd door de werelddiamantfirma De Beers Company.”

Antwerpen viert een barokjaar met als publiekstrekker Rubens. Die was boekontwerper voor drukker Christoffel Plantijn, wat getoond wordt in het Plantijnmuseum.

Plantijn was naast boekdrukker eveneens actief in de kanthandel… (enthousiast) “Ja, zeker! Jeanne Rivière, de echtgenote van Christoffel Plantijn, startte geholpen door haar dochters - volgens Frieda Sorber van het Antwerpse modemuseum Momu - een bedrijf op voor borduurwerk en kant. Naaldkant en kloskant stonden in het midden van de zestiende eeuw in hun kinderschoenen. De dochters Plantijn verhandelden voornamelijk kragen, damesmutsen en randen voor huishoudlinnen. Hun leveranciers waren vrouwen in Antwerpen en de omliggende dorpen, en religieuzen en begijnen uit Mechelen en Antwerpen. In de zeventiende eeuw waren de leden van de familie Plantijn nog steeds actief in de kanthandel. De kant was voornamelijk bestemd voor Spanje en Zuid-Amerika. Antwerpen had in die tijd vernieuwende technieken voor kloskant ontwikkeld en die kennis resulteerde in een complexiteit waarvoor vaak honderden klossen en ragfijne linnen draad nodig waren.”

Kant en Brugge zijn synoniemen, maar is dat geen scheeftrekking omdat er veel meer is?

“Kant is ambacht en kunst in Vlaanderen, naast, als uitzondering, Binche in Wallonië. Alle

“De prijs van een kanten kraag kon in de 17de en 18de eeuw oplopen tot de waarde van een landgoed.”

Kant kent cycli. Is de trend opwaarts?

“Wenen, met zijn Jugendstilcentrum waar de Wiener Werkstätte gevestigd was, heeft in het begin van de vorige eeuw de kant een zeer positief elan gegeven. Praag was met zijn staatsateliers ook baanbrekend voor het vernieuwende en artistieke luik. Kant werd de esthetische factor die de levensstijl verhoogde.

Eind de jaren vijftig wijzigde de visie op kant: een autonoom kunstwerk, ontdaan van elke bruikbaarheidsfunctie, met een louter schoonheidseffect. Dit was een kwalitatieve stap vooruit, want dat creatiegebied trok kunstenaars aan. Grote ruimtelijke composities werden in de jaren zestig en zeventig heel actueel. Heel wat opleidingen en ateliers volgden deze trend.

Kant is in de 21ste eeuw een trend in de inrichting van het interieur, de mode, de reclame, de decoratie. De hype gaat niet over het kantklossen zelf, wel over de transparantie, de verbindingsstructuren, de motieven. Is het een verzetstrend tegen het minimalisme? Ornamenten mogen weer, en wat is kant anders dan ornament? Er worden nieuwe materialen en methodes gebruikt, zoals lasercut en 3D-printen. Historische stijlen worden overgenomen en gemengd met hedendaagse elementen. De trend zoekt een naam. Men spreekt van neobarok, newstalgie of New Flamboyance...”

U noemt Peter Quijo hét Brugse voorbeeld van de integratie van kant en juwelenkunst…

“Vader Quijo startte in 1946 een handel in uurwerken en juwelen in Brugge. Zijn zoon Peter werd goudsmid en stapte in de zaak.

Vader en zoon winnen vaak wedstrijden met hun scheppingen. Ze ontworpen bijvoorbeeld De Gouden Spike, een trofee voor de Memorial Ivo van Damme, Star Festival Knokken, The Fascination Car Trophy, enzovoort. In 2002 lanceerde Peter een juwelenlijn die kant gebruikt om lichte doch volumineuze juwelen te creëren. Het zijn fascinerende kantsieraden in goud.

Hij ontwikkelde een procedé om 24-karaats goud fijn en soepel te maken, zodat ermee kan geklost worden. In 2002 was Brugge de Europese Culturele Hoofdstad en Peter lanceerde

overige centra zijn Vlaamse bezigheden. Bijvoorbeeld in de Kempen, in Turnhout, is de Academie een van de oudere opleidingscentra voor kant in Vlaanderen. Met de bedoeling bekwame vaklieden op te leiden, werd daar in 1802 een School voor de Bouwkunst opgericht die talent moest kweken voor de opkomende meubelindustrie in de stad. Die allereerste school groeide uit tot een heuse kunstenacademie, en in 1972 nam zij een afdeling kant op: de kantschool van Ravels werd geïntegreerd.

Vanaf de jaren tachtig waagden de leerlingen zich aan de moeilijke Turnhoutse kant. Dat is

hard werken. Om vanuit de artisanale techniek, waarbij meerdere personen samenkomen om kant te realiseren, over te schakelen op eenhandig kantwerk vergt een grote stap, dus van idee tot uitvoering en presentatie. Zo verheft kant zich tot het artistieke niveau.”

Brugge versmacht onder zijn chocolade en derderangskantwinkels. Kitsch in het kwadraat?

“Inderdaad, en het stadsbestuur laat betijen, ondanks alle grootspraak. Gelukkig steken twee kantzaken die er bovenuit: ‘t Apostolientje en Rococo. ‘t Apostolientje specialiseert zich in historische kant. Het oudste stuk dateert van de zestiende eeuw. De zaak bezit zevenhonderd antieke kantstukken, elk met een boeiende geschiedenis. Verscheidene topstukken werden geëxposeerd in de Hallen tijdens het Wereldkantcongres. ‘t Apostolientje bezit een grandioos tafelkleed voor 24 genodigden in drie stijlen met bepaalde kleinere medaillons met ranken die herinneringen oproepen aan de art-nouveaustijl, een schitterend voorbeeld van het kunstambachtkantwerk in Vlaanderen van voor de Tweede Wereldoorlog. Bij Rococo volgen de generaties elkaar op sedert 1833. De familie koppelt het verleden aan het heden. Op de eerste verdieping van Rococo is er een heus kantmuseum met antieke stukken uit de familiecollectie. ‘t Apostolientje en Rococo steken mijlenver uit boven de banaliteit die je in de toeristenwinkels vindt. Boekhandel en uitgeverij Van de Wiele organiseert af en toe veilingen van kant, want ook die creaties zijn beleggingsobjecten. Een heel belangrijke dame in de huidige kantactiviteit is de voorzitster van Betonac in Limburg. Zij heeft een prijs ingesteld voor kantscheppingen.”

Frans Crols

War Lace, de kant van ’14-’18 Herbert Hoover, de latere Amerikaanse president, stichtte de ‘Commission for Relief of Belgium’ om de dreigende hongersnood in het najaar van 1914 af te wenden. De CRB leverde niet alleen voedsel, maar ook kleding en materiaal voor de kantnijverheid. De CRB verkocht kant in de VS en Engeland.

Martine Bruggeman: “Die CRB werd een onafhankelijke republiek van humanitaire hulp, met een eigen vlag, marine, fabrieken en spoorlijnen. Vrijwillige donaties en Amerikaanse overheidssteun spijsden het budget. Ook werd kant, gemaakt in de oorlogsjaren in België, verkocht door de CRB. Dat ‘War Lace’ had een eigen beeldentaal met patriottische motieven, duiding van slagvelden, plaats en jaartal van militaire gebeurtenissen, met symbolen van geallieerde landen, de wapenschilden van Belgische steden en provincies, en verwijzingen naar het koningshuis. Soms tekenden befaamde kunstenaars als Fernand Khnopff de ontwerpen. Een veelvoorkomend beeld zijn de symbolen van de geallieerden: de leeuw voor België, de eenhoorn voor Engeland, de haan voor Frankrijk en de beer voor Rusland. Na de Russische Revolutie in 1917 werd de beer geschrapt uit de iconografie van de geallieerden.”

Honden smokkelden kant Kant en smokkelen waren twee zijden van dezelfde munt. De kanthandel kon legaal verlopen, maar evengoed illegaal. Smokkelen werd beschouwd als een normaal onderdeel van de kantindustrie. Of de invoer ervan was totaal verboden, of men wilde de hoge luxetaksen omzeilen. Alle landsgrenzen in Europa werden bewaakt om kantsmokkelaars te klissen. De Fransen hadden hun eigen ‘Manufactures Royales des Points de France’, een overheidsfabriek, en wilden geen concurrentie in eigen land. Vanuit Koksijde werd met roeibootjes naar de vrijhaven van Duinkerken gesmokkeld. Met gordels met scherpe pinnen omgord, renden speciaal opgeleide herdershonden de grens over met zakken tabak of kant. Rond de jaren 1830 werden smokkelhonden op een andere manier ingezet. Ze werden in Frankrijk goed gevoed en vertroeteld. Vervolgens werden ze de grens overgebracht naar Vlaanderen, waar ze slecht behandeld en uitgehongerd werden. De magere honden werden dan omwikkeld met kant en overtrokken met een andere pels. Ze renden als de bliksem naar huis, waar ze zeer welkom waren met hun smokkelwaar.

12

Cultuur

1 november 2018

Linkeroever als een literair openluchtmuseum Tijdens de eerste publieksdag van de Boekenbeurs is een boek voorgesteld over het project ‘Citaat op Straat’ op de Antwerpse Linkeroever, waar een zestigtal literaire citaten zijn vereeuwigd in speciaal ontworpen stoeptegels.

De drijvende kracht achter het initiatief is de onlangs overleden journalist en schrijver Hugo de Ridder, die in 2003 het literaire potentieel van Linkeroever opmerkte. Het project is intussen uitgemond in vijf literaire wandelroutes op Linkeroever. Die zijn opgenomen in het boek ‘Citaat op Straat’, een publicatie van het district Antwerpen en ALO vzw (Actiecomité Linkeroever).

Op Linkeroever zijn meer dan zestig straten vernoemd naar een schrijver of personage uit de Vlaamse of Europese literatuur, of naar een figuur uit onze middeleeuwse ballades zoals Blancefloer, Beatrijs, Gloriant en Halewijn.

De Ridder, die jarenlang op Linkeroever heeft gewoond, stelde vast dat veel mensen wel de naam van hun straat kennen, maar misschien niet goed weten wat de persoon achter die naam geschreven heeft.

Samen met enkele vrienden vormde hij het Actiecomité Linkeroever (ALO vzw) en nam hij het initiatief om bekende citaten van schrijvers naar wie een straat is vernoemd in het straatbeeld aan te brengen. Een in steen gebeiteld citaat uit hun werk moest nieuwsgierigheid opwekken. Het gaat om citaten uit alle mogelijke literaire genres, uit verschillende tijdperken en van de hand van schrijvers uit binnen- en buitenland. De stoeptegels werden in het voetpad geplaatst. Eerst ging het om bronzen stoeptegels, nadien werd gekozen voor arduin. Er werden ook vier tegels geplaatst door HELO, de bewonersgroep met Marita Wuyts als voorzitster.

Opwaardering Doel van het project is ook om de culturele en toeristische aantrekkingskracht van Linkeroever op te waarderen. In november 2004 werd de eerste literaire stoeptegel ingehuldigd.

“De citaten beogen verbondenheid. Tijdens een wandeling doe je wijsheid op. De stoeptegels zijn een begincursus literatuur”, zegt ALO-voorzitter Jo Renier.

Het district Antwerpen zette mee de schouders onder het initiatief, door het te subsidiëren. “Hugo de Ridder zocht de citaten. Het district heeft voor geld gezorgd om de stenen te realiseren. We vonden dat we het initiatief meer bekendheid moesten geven, ook buiten Linkeroever”, zegt districtsburgemeester Paul Cordy (N-VA).

Het literair wandelboek ‘Citaat op Straat’ (met ‘Zet je zinnen op Linkeroever’ als ondertitel) draagt daartoe bij. Naast alle citaten bevat het de plattegronden van de vijf wandelingen en de korte teksten die vijftig bekende Antwerpenaars hebben geschreven bij een van de citaten. Het door Pandora Publishers uitgegeven boek bevat tevens twintig tips voor eten en drinken, activiteiten, bezienswaardigheden en natuurgebieden op Linkeroever. “Je kan het gebruiken als reisgids door een verrassend en charmant stukje Antwerpen, maar ook als een reisgids door de literatuur”, zegt Cordy, die het voorwoord schreef. ”Maar lezen is één ding, zelf beginnen schrijven is de kers op de taart.”

Het district Antwerpen schenkt de opbrengst van het boek aan een lokaal en inspirerend project. Van de zes kanshebbers kreeg Centrum Kauwenberg, een organisatie voor armoedebestrijding, de meeste stemmen. Ze kan rekenen op een bedrag van drieduizend euro. ‘Citaat op Straat’ was trouwens de laatste publicatie waar De Ridder aan meewerkte. Hij schreef de inleiding van het boek.

“Citaat op Straat”, Pandora Publishers, 144 blz. Prijs: 17,95 euro.

ISBN 978 90 53254 53 0 Info over het project: www.citaatopstraat.be

W.L.

Komen de ‘Bonnets rouges’ terug?

De aankondiging van een autowegenvignet voor vrachtwagens in Frankrijk doet de gemoederen in Frankrijk en dan vooral in het weerbarstige Bretagne stijgen. Eerst was er de aankondiging door minister François De Rugy, daarna nog eens bevestigd door minister Elisabeth Borne: het gaat alléén om het zwaar vervoer dat zou worden geviseerd, en ja, het is de bedoeling dat met de inkomsten het onderhoud van de wegen wordt betaald.

Die maatregel doet denken aan de ecotaks, een maatregel die in 2013 werd ingevoerd – naast andere sociaaleconomische maatregelen – en die resulteerde in een opstand in Frankrijk. Het sociale protest kreeg trouwens een ‘nationalistisch’ trekje, omdat de Bretoenen vonden dat vooral zij werden geviseerd. Het fenomeen van de ‘Bonnets rouges’ (rode mutsen) was geboren, en de beelden van de spectaculaire protestacties gingen de wereld rond.

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Ook nu weer?

In elk geval stijgt de temperatuur in Bretagne, en dat is geen goed nieuws voor president Macron en zijn links-liberale regering.

Het “Collectief van de Bretoense economische actoren tegen de ecotaks” (Collectif des acteurs économiques contre l’écotaxe) is weer bijeen gekomen. Het gaat om een organisatie die 150.000 bedrijven groepeert die samen 900.000 mensen tewerkstellen. Het is de koepelorganisaties van 34 patronale en andere federaties.

De overkoepelende vereniging van Bretoense bedrijven is ervan overtuigd dat de invoering van het autowegenvignet – net als de ecotaks in het verleden – opnieuw vooral Bretoenen en Bretoense bedrijven zal treffen: zij liggen als schiereiland het verst afgelegen in Frankrijk. Er zijn immers geen aanpassingen voorzien om ver afgelegen regio’s te ontzien of te compenseren, dus voelen de Bretoenen zich extra gestraft.

Het jaar 2013 is in de herinnering blijven hangen als het explosieve jaar van de ‘Bonnets rouges’, het sociale protest tegen allerlei sociaaleconomische maatregelen die vooral in Bretagne hard aankwamen. Zijn we op weg naar een heruitgave van de ‘Bonnets rouges’?

Piet van Nieuwvliet

Het museum van de misdaad

In het STAM in Gent loopt een toch wel heel bijzondere tentoonstelling. Ze is geplukt uit de collectie van ‘Het museum van de misdaad’ die de Gentse gerechtelijke politie sinds de jaren 1930 heeft aangelegd.

Het verhaal van het museum van de Gentse gerechtelijke politie, en dus ook de expo, begint bij de rondtrekkende roof- en moordbendes die onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog ons land op stelten zetten. Berucht was de bende Van Hoe-Verstuyft die 36 overvallen pleegde, waarbij 14 dodelijke slachtoffers vielen. Tot 1919 waren het lokale politie en soms zelfs de burgemeester of schepen die misdaadonderzoeken voerden. Hun bevoegdheid was beperkt tot de eigen gemeente en ze waren niet opgeleid. Vele zaken bleven onopgelost.

Daarom werd in 1919 de Gerechtelijke Politie bij de Parketten opgericht. Die kon over het hele land opereren. De bende Van Hoe-Verstuyft werd al in 1920 opgerold.

De nieuwe dienst specialiseerde zich in het onderzoeken van misdrijven en het verzamelen van bewijs. In 1921 kwam er de School voor Criminologie en Criminalistiek. De expo toont de eerste syllabi van de kandidaat-speurders.

Een aantal brigades van de gerechtelijke politie nam het initiatief om zelf ‘didactisch’ materiaal te verzamelen in een eigen museum. Agenten in opleiding werden vertrouwd gemaakt met onderzoeksmethoden, opsporingstechnieken, onder andere via bekende zaken uit het verleden. In Gent begon men in de jaren 1930 met een dergelijk museum. Met ‘toonbare’ stukken uit die collectie heeft het STAM nu deze bijzondere expo samengesteld.

ber 1953 kreeg de politie het bericht van een mogelijke dubbele zelfmoord in een huis in Gent. Op de dag na Kerstmis werden een man en een vrouw vermoord op de Scheldedijk in Wetteren, een plek waar koppeltjes in de jaren 1930 graag kwamen vrijen… Deze en andere zaken komen in het STAM weer tot leven. Samen met de rechercheurs van toen zoekt de bezoeker antwoorden op de vragen die bij elk onderzoek moeten gesteld worden.

Wat is hier gebeurd? Wiet weet iets? Wie is dit?

Foto’s van de plaatsen delict, situatieschetsen, getuigenverhoren, bewijsmateriaal en reconstructies geven de antwoorden. We zien hoe de onderzoekstechnieken zich ontwikkelen. Er komen professionele afstappingsteams, wetsgeneesheren die autopsieën uitvoeren en ballistische experts. De politie kan aankloppen bij entomologen, die een ‘tijdlijn’ maken van de verschillende soorten insecten die komen en gaan op een lijk in de diverse fases van de ontbinding.

Niet enkel de expertise en de technologische hulpmiddelen die de speurders vandaag ter beschikking hebben zijn enorm geëvolueerd. Dat geldt evenzeer voor de zeden en normen, en voor de wetgeving. Abortus kan vandaag legaal in het ziekenhuis terwijl in het Museum van de misdaad nog vergif, naalden en andere abortiva te vinden zijn. Sinds 1973 is het verspreiden van anticonceptiemiddelen niet langer strafbaar en dus moeten die niet meer in beslag genomen worden. Wat vandaag onschuldige foto’s zijn, werd destijds als verderfelijke pornografie door de gerechtelijke politie meegenomen.

Eén ding zal nooit veranderen. De tentoonstelling heeft bij heel wat moordzaken foto’s uit de oude dossiers sterk uitvergroot aan de muren gehangen. Op één ervan zien we rechts een huisdeur en bloedvlekken op de stoep die met krijt zijn omcirkeld. Links staat een kloeke agent die de nieuwsgierigen op afstand houdt.

Hun gezichten spreken boekdelen. Ook vandaag blijft onze fascinatie voor alles wat met misdaad te maken heeft bijzonder groot.

MMMV Tentoonstelling ‘Museum van de misdaad’, nog t.e.m. 30 april 2019, STAM, Gent, www.stamgent.be

Wat, waar, wanneer, wie en waarom?

De eerste zaal geeft een beeld van wat er allemaal verzameld werd in het zoldermuseum van de Gentse gerechtelijke politie: inbrekersmateriaal, voorbeelden van verboden wapens en drugs, gemanipuleerde goktoestellen, vervalste schilderijen, in beslag genomen ‘vuile boekjes’, de eerste vingerafdrukken, robotfoto’s… en heel wat voorbeelddossiers van al dan niet opgeloste zaken. De meest spraakmakende van die zaken worden in detail belicht in het tentoonstellingsparcours, dat stap voor stap onthult hoe misdaden konden worden opgehelderd.

In Oostwinkel trof de veldwachter in de ochtend van 9 december 1961 voor de deur van zijn huis een dode man aan. Op 9 novem-

Binnenkort bepaalt de overheid hoe lang je thuis mag blijven bij ziekte.

Boeken

1 november 2018

De KU Leuven is het nieuwe Kilo-Moto

Het is een mooie kreet, in het boek van Paul Huybrechts en zijn partner Frieda van Wijck: “De KU Leuven is het nieuwe Kilo-Moto.” Op die plek in Oost-Congo wordt goud ontgonnen. Het goud van de KU Leuven, dat zijn de vele ondernemingen die de inkomsten van de universiteit aandikken door royalty’s, en die talent in en rond Leuven aantrekken en stimuleren. Een kwart van het inkomen van de KU Leuven bestaat uit geld dat binnenvloeit van bij starters en rijpere ondernemingen, die geboren werden in de labo’s van de oudste alma mater van het land. Dat alles sedert zij van haar Franstalige en belgicistische bazen is afgeraakt.

Huybrechts en Van Wijck - u kent haar onder meer van “De Klas van Frieda” - schreven samen een indrukwekkend verhaal over de biotechpionier Désiré Collen. Hij ontdekte in de jaren tachtig t-PA, een geneesmiddel tegen hartinfarcten. Collen was geen kamergeleerde aan de KU Leuven. Hij was tevens een ondernemer die alles ervaren heeft, van startend tot kapseizend bedrijf, met alle tussenstappen van dien. T-PA heeft veel mensenlevens gered. Dat leidde zelfs tot een pilotencursus voor Désiré Collen, die hij met lof beëindigde, bij een man die dankzij zijn vondst een hartkwaal had overleefd.

ThromboGenics is een van de initiatieven van Désiré Collen, een aambeeld waarop centen, reputaties, successen en mislukkingen zijn gesmeed. Maar er is veel meer dat cirkelt rond deze middenstandszoon met een passie voor wijn en een gezonde kijk op zijn nageslacht.

Collen woont vandaag voltijds in Londen, neemt daar deel aan het hoogstaande sociale leven, onder meer als lid van de Reform Club, en koos voor de Britse hoofdstad om zijn erfenis, en die weegt ook financieel zwaar, optimaal te kunnen verdelen onder zijn kinderen. Collen heeft een investeringsfonds, Fund+, en zijn stichting financiert tot in de lengte van dagen wetenschappelijk onderzoek.

Rendabele onderzoeksuniversiteit Huybrechts en Van Wijck hebben een spannend verhaal geschreven over een uitstekende Vlaming die - een versleten woord, maar in dit geval is het verantwoord - een ‘rolmodel’ was en is voor de honderden onderzoekers die van de KU Leuven een onderzoeksuniversiteit gemaakt hebben die

wereldwijd bewondering afdwingt. Voor de jaren van rector Piet de Somer, eveneens een onderzoeker (die wrijvingen had met Collen) en het eerste lekenhoofd van de gesplitste unitaire universiteit, was Leuven een wieg voor de katholieke elite van België. Hoofdopdracht was de vorming van militanten, voor de christelijke zuil, onder de priesters en kanunniken die Leuven bestuurden tot het Mandement van de Bisschoppen haar splitsing veroorzaakte. Rector De Somer duwde de jonge Vlaamse universiteit met succes naar onderzoek en ontwikkeling. Hij werd daarbij geholpen door jonge professoren die vaak terugkwamen uit het buitenland. Dat waren onder meer de grondleggers van Imec bij, een absoluut wereldcentrum voor elektronica en nanotechnologie. Ook dat aspect komt goed aan bod in het boek.

Om het onderzoek van de KU Leuven rendabel te maken voor de universiteit en de samenleving, bestaat KU LRD (Leuven Research & Development), geleid door Koen Debackere, telg van een vooraanstaande flamingantische familie. Het bedrag dat KU LRD beurt uit het te gelde maken van onderzoek, verdubbelde in de jongste vijf jaar tot nu tachtig procent van de privé-inkomsten van alle Vlaamse universiteiten samen. Elk jaar incasseert Leuven royalty’s die overeenstemmen met wat Collen inde tijdens de twintig jaar dat zijn octrooibescherming tegen concurrentie bood. De kern van het dikke boek is het wedervaren van Désiré Collen, van kindsbeen af handig in wiskunde en geboeid door kennis en onderzoek. Je verneemt veel over de omstandigheden waarin deze onderzoeksprofessor zich kon ontplooien. Dat is dus ook het verhaal van Flanders Technology, van de motivering van Gaston Geens en Luc van den Brande om bruggen te bouwen tussen de universiteit, het bedrijfsleven en de overheid, van keien als Peter Carmeliet.

Paul Huybrechts is met dit boek niet aan zijn proefstuk toe. De oud-journalist van onder meer De Tijd en latere voorzitter van de beleggersfederatie VFB excelleerde in 2006 met een analyse van de NMBS om u tegen te zeggen. Hij ploegde door balansen, sprak met de hoofdrolspelers, en wees op smeerlapperijtjes die het overheidsbedrijf besmeurden. Verbazingwekkend blijft dat “SOS NMBS” nooit de weerklank kreeg die het verdiende. Ook vandaag vormt dat onderzoek een zeer leesbare achtergrond om die overgesubsidieerde moloch te begrijpen. Helaas lezen Vlamingen liever kookboeken.

Frans Crols Paul Huybrechts & Frieda van Wijck, “Désiré Collen, biotechpionier”., uitg.

Lannoo Campus; 342 blz.; prijs 29,99 euro. ISBN 978 94 014 5353 0

De laatste dag: 11 november 1918 Maandag 11 november 1918 was de 1561ste dag van de Eerste Wereldoorlog en tevens de laatste oorlogsdag. Na vier jaar, drie maanden en een week kwam er een einde aan het geweld. Op dat moment was de wereld al lang uitgeput, de Spaanse griep woedde toen al volop. De oorlog had alles verzwolgen. Meer dan negen miljoen militairen waren gesneuveld. Bijna acht miljoen burgers waren door geweld, vervolging en uitputting om het leven gekomen. Voor hen allen kwam de wapenstilstand te laat. meer zijn boek over de geallieerde luchtaanval op Mortsel, ontdekte dat letterlijk tot de laatste seconde gevochten werd. Zijn nieuw boek, “Het elfde uur” handelt over de laatste oorlogsdag en vult een witte vlek in onze oorlogsgeschiedschrijving. De gedreven auteur bestudeerde honderden studies en dagboeken. Vooral lokale studies en kranten verschaften hem schatten aan informatie. Hij ploos 180 Belgische en 70 Nederlandse kranten uit. Alle mogelijke thema’s, van politiek en militair tot sociaal en medisch, haalde hij uit die bronnen en verwerkte ze in zijn boek. De enige link tussen die grote variëteit aan onderwerpen en deelverhalen, is dat ze allemaal te situeren zijn binnen de laatste 24 uur van de oorlog. Het is een zorgvuldig opgebouwd boek met een grote leesbaarheid. Zonder meer leest het boek als een vlot geschreven reportage. De opgenomen getuigenissen vormen de rode draad doorheen het boek. Hierbij werden ook een aantal Duitse gezichtspunten opgenomen. Ze zijn eerder zeldzaam te noemen, aangezien ze de verliezers waren.

Soldatenraden Kranten Op de laatste oorlogsdag (tussen middernacht en 11 uur ’s ochtends) sneuvelden 2.738 soldaten. Dat is meer dan het ‘daggemiddelde’ van 2.250 doden. Geallieerde officieren dreven hun manschappen vaak tot het uiterste om nog tactische stellingen op de Duitsers te veroveren. Zo konden ze vanuit een goede uitgangspositie starten van zodra de vredesonderhandelingen begonnen. Echte onderhandelingen zijn er echter nooit geweest. Het was te nemen of te laten. De Duitsers konden niet anders dan de voorwaarden te aanvaarden. Ze waren uitgeput, het volk was de oorlog meer dan moe en door de geallieerde zeeblokkade heerste in diverse streken hongersnood.

Van oorlogswaanzin gesproken. Een aantal Amerikaanse officieren wilde koste wat het kost de hun toevertrouwde soldaten nog een vuurdoop doen ondergaan, met vaak fatale gevolgen. Het ging die officieren niet dat ze zonder oorlogsroem naar huis zouden moeten terugkeren. Maar her en der weerden Duitse eenheden zich tot het uiterste. Ze lieten zich niet zo maar overrompelen. Met machinegeweren, mortieren en vlammenwerpers zaaiden ze op die laatste oorlogsdag dood en verderf onder de aanvallers.

Auteur Pieter Serrien, bekend door onder

Geïllustreerd met foto’s en landkaarten. 184 blz.

Prijs 21 euro (+ 4 euro verzendingskosten) Te bestellen via: www.polemos.be of uw plaatselijke boekhandel

Serrien beperkt zich tot de gebeurtenissen aan het westelijk front. Zijn oorlogsgeschiedenis bestaat uit drie delen. In het eerste deel volgen we het politieke drama dat aan de wapenstilstand voorafging. Vanaf maandag 4 november om 11 uur bouwt het verhaal (goed voor negentig bladzijden) zich in zeven dagen en evenveel hoofdstukken op tot zondag 10 november 1918. Dan begint het tweede deel: het corpus (van ruim 230 bladzijden) dat focust op de laatste 24 uur. Elk uur vormt een apart hoofdstuk. Het derde deel bestaat uit een epiloog dat het verdere verloop schetst (in dertig bladzijden) van de situatie na 11 uur. Bijlagen, bibliografie, eindnoten… ronden het boek af.

Een register ontbreekt evenwel.

Dit boek is vrij uniek te noemen. Bijvoorbeeld: nergens lazen we zoveel over het optreden van de Duitse revolutionaire soldatenraden in België als in het voorliggende boek. Een in alle opzichten stevig gedocumenteerd boek dat we graag aanbevelen.

Pieter Jan Verstraete Pieter Serrien, “Het elfde uur: 11 november 1918: de gewelddadige laatste dag van de Eerste Wereldoorlog”, Antwerpen, uitgeverij Horizon 2018, 448 blz., prijs 24,99 euro.

ISBN 978 94 9262 634 9

Charles Gounod, romanticus en patriot

De strijd van het Catalaanse volk voor onafhankelijkheid kwam de laatste maanden volop in de internationale belangstelling te staan. In dit essay over de Catalaanse identiteit gaat de auteur op zoek naar de historische wortels van dit onafhankelijkheidsstreven en ontleedt hij met kennis van zaken de Catalaanse ambities en hoe ze zich verhouden tot de unitaire Spaanse staat. Het is de eerste poging in jaren om dit bijzonder complexe maar ook erg boeiende verhaal voor een Nederlandstalig publiek te duiden.

Jan Huijbrechts (°1962) is master cultuurwetenschappen en volgt al bijna veertig jaar de identitaire strijd van de verschillende Europese volkeren op de voet. Hij publiceerde hierover enkele honderden artikels en verzorgde tientallen lezingen in binnen- en buitenland.

13

De Franse componist Charles Gounod (1818-1893) poogde in zijn muziekwerk de romantiek voort te zetten, en de Franse en Duitse stromingen met elkaar te verbinden. Wereldberoemd werd hij met zijn opera Faust.

Het boek van Jeannick Vangansbeke ver-

scheen naar aanleiding van zijn tweehonderdste geboortedag. Gounods leven en werk wordt geschetst tegen de achtergrond van de geest van zijn tijd. Waar Jacques Offenbach stond voor het Tweede Keizerrijk onder Napoleon III, valt in de herinnering de toenemende populariteit van Gounod samen met het religieuze reveil en de onzekerheid over de republiek of het herstel van de monarchie na de nederlaag tegen de Duitse staten (1870/1871).

De voortvarende schrijfster bezorgt ons veel gegevens over zijn kleurrijke leven, de strekking van zijn muziek, de reacties van en de contacten met tijdgenoten. Het is dan ook jammer dat de lectuur van haar boek enigszins gestremd wordt door de rommelige structuur van het boek, en de talloze tussen haakjes geplaatste literatuurverwijzingen in de lopende tekst. Die horen thuis in noten die hier ontbreken. Wel bevat het boek een verzorgde bibliografie en discografie.

PJV Jeannick Vangansbeke, “Charles Gounod: romanticus en patriot (1818-1893)”, uitg. Aspekt, 2018, Soesterberg, 158 blz., prijs: 17,95 euro.

ISBN 978 94 6338 373 8

14

Actueel

1 november 2018

Bollekenskermis loopt ten einde Bijna drie weken zijn er al voorbij, sinds de jongste gemeenteraadsverkiezingen. Nog een aantal gemeenten én steden zitten zonder nieuwe coalitie. In andere gemeenten verliep alles vlotjes, werden oude partners bij het huisvuil gezet, ofwel bleef alles bij het oude. We belichten opnieuw enkele gemeenten.

Heist op den berg

Antwerpen (2)

Waarom het moeilijk maken als het gemakkelijk ook zou kunnen?

In Heist-Op-Den-Berg wordt het huidige bestuur gevormd door CD&V, Open Vld en PRO Heist (progressief). Maar die eerste twee partijden boerden achteruit zodat de huidige coalitie haar meerderheid kwijt is. Samen halen ze nog maar 17 zetels op 35, wat betekent dat er nog een vierde partij moet gevonden worden om een meerderheid te krijgen. CD&V blijft net iets groter in stemmenaantal dan de N-VA, maar beide partijen halen juist evenveel zetels.

Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen verloor N-VA trouwens een zetel, terwijl het Vlaams Belang van 2 naar 4 ging.

Het zou dus simpel kunnen in Heist-OpDen-Berg: N-VA en CD&V hebben samen een ruime meerderheid. Maar het kan ook anders, zelfs zonder CD&V maar wel met N-VA, met steun van Open Vld, PRO Heist en als vierde partij dan bijvoorbeeld Groen. CD&V (met burgemeester) vreest dus voor haar positie. Diezelfde burgemeester pleit daarom voor een samengaan van vier partijen: CD&V, PRO Heist, N-VA en Open Vld. Maar dan nog blijft de vraag of hij burgemeester aan kan blijven.

En dan zijn er nog de besprekingen tussen N-VA en Groen. Wat daarvan te denken? Als N-VA enkel kiest voor Groen als coalitiepartner, is er een ruime meerderheid van 34 zetels op 55.

Probleem: we citeren Meyrem Almaci in de Gazet van Antwerpen, editie 28 april 2018, zes maanden geleden: “Een coalitie met N-VA en Groen? Uitgesloten!”. En Bart de Wever in dezelfde krant: “Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt”.

En ook in de maanden nadien werd regelmatig herhaald dat een coalitie tussen beide partijen heel moeilijk zou liggen. Als ze dan nu in een coalitie gaan samenwerken, dan valt er toch wel wat uit te leggen aan de achterban.

Maar ja, Bart de Wever krijgt alles verkocht.

Maar we bijven hopen dat hij alsnog kiest voor een coalitie zonder de groenen.

Dilbeek In Dilbeek is men er in geslaagd om op elke dagen tijd een nieuwe coalitie te vormen. Het huidige bestuur werd gevormd door N-VA en het kartel CD&V-DNA en met het kartel sp.agroen, samen goed voor 18 zetels op de 35.

Toendertijd werd de Open Vld buiten spel gezet, ook al was dat in 2012 de grootste partij.

Bij de jongste verkiezingen won N-VA twee zetels, en Open Vld verloor er twee, maar bleef wel de grootste partij. De appetijt van Open Vld om terug in het bestuur is zo groot, dat de partij bereid is om het burgemeesterschap aan de N-VA te laten.

Mechelen In Mechelen haalde de stadslijst, een kartel tussen Open Vld en Groen, een absolute meerderheid.

In de huidige coalitie zaten ook CD&V en N-VA. Beide partijen leverden ook een aantal schepenen, maar die worden dus niet voor hun werk beloond. Dat zal zeker een bittere pil zijn voor N-VA-schepen Mark Hendrickx. Maar de N-VA kreeg ook te maken met interne problemen. Schepen Bart De Nijn, eerst N-VA, stapte over naar de CD&V. En er was in 2015 nog de rel met schepen Wim Jorissen, die uiteindelijk opzij geschoven werd door de N-VA. Dit resulteerde uiteindelijk in een verlies van 4 zetels.

De Stadslijst van Bart Somers en Kristof Calvo heeft verleden week beslist om alleen verder te gaan, ook al waren er eerst besprekingen geweest met huidig coalitiepartner CD&V. Die gesprekken zijn uiteindelijk een maat voor niets geweest want CD&V wordt net als de N-VA naar de oppositiebanken verwezen.

Vincent van Quickenborne kan verder besturen met sp.a en N-VA. Al zag het er even slecht uit voor N-VA die in Kortrijk slecht gescoord heeft. De partij verliest zo maar even 3 zetels en wordt in Kortrijk nipt kleiner dan het Vlaams Belang dat vijf zetels haalt. Van Quickenborne had de N-VA perfet kunnen inruilen voor CD&V of Groen, maar uiteindelijk koos hij voor de “oude” partner N-VA. Die partij moet wel een schepenzetel inleveren.

nen, maar knabbelden wel een aantal stemmen weg bij N-VA. Vorige donderdag kwam een hondertal sympatisanten van het Vlaams Belang op straat om aan het gemeentehuis van Denderleeuw hun ongenoegen te uiten. Het cordon tegen Vlaams Belang houdt stand, want N-VA wil niet samenwerken. De kans wordt dus met de dag reëler dat er een coalitie komt met LvB (de lijst van socialistisch burgermeester Fonck), CD&V en Groen.

Een alternatieve meerderheid met Vlaams Belang, N-VA en CD&V zou nochtans perfect gekund hebben. Maar “dankzij” het cordon belandt N-VA zelf in de oppositie en wordt een socialist opnieuw burgemeester en komt ook Groen in het bestuur. U begrijpt meteen waarom links zo gehecht is aan het cordon sanitaire.

Denderleeuw

Ninove

In Derderleeuw is het Vlaams Belang de grootste partij: met 26,2 procent van de stemmen haalt de partij 9 zetels. Dat is meer dan den verdubbeling inzake aantal stemmen. In 2012 haalde de partij maar 3 zetels. Opmerkelijk: de N-VA haalde in 2012 nog 7 zetels (25 procent), maar moet nu fameus inleveren en behoudt 3 zetels (goed voor 13 procent).

Bij vorige gemeenteraadsverkiezingen kon pas na drieënhalve maand een coalitie gevormd met een krappe meerderheid van 13 zetels op 25. Jan de Dier van N-VA werd burgemeester in een coaltie met Open Vld/Plus en CD&V. Dat bleef echter niet duren. Jan de Dier werd afgezet nadat de gemeente onbestuurbaar werd verklaard. N-VA werd uit de coalitie uitgesloten en ingewisseld voor de sp.a.

Dat N-VA bij de jongste verkiezingen slecht scoorde, hoeft niet te verbazen. Zowel ex-NVA burgemeester Jan de Dier kwam als een ex-N-VA schepen kwamen elk met een eigen lijst op. Beide lijsten haalden geen verkoze-

In Ninove valt er weinig nieuws te rapen. Er zijn maar 2 coalities mogelijk: Forza Ninove samen met N-VA, ofwel alle andere partijen samen, inclusief de N-VA, maar zonder Forza Ninove. Dat laatste is natuurlijk nooit uit te sluiten, maar het zou voor de plaatselijke N-VA wel een fameuze toegeving zijn: de partij was de vorige coalitie met links grondig beu. In het verleden had N-VA duidelijk gemaakt dat opnieuw in een coalitie stappen met sp.a en Groen uit den boze is.

Voorlopig is het wachten op de coalitiegesprekken in…Antwerpen. Want Groen heeft duidelijk laten verstaan aan Bart de Wever dat elk gesprek stopt, wanneer de N-VA in Ninove zou toegeven en zou samenwerken met Forza Ninove. Volgende week verneemt u meer over de plaatselijke situatie, want dan brengen we een interview met kandidaat-burgemeester Guy D’Haeseleer.

Kortrijk

K arl van C amp

De Vlaamse vakman

Antwerpen (1) Tenzij u van een andere wereld bent, weet u dat de gesprekken voor een coalitie volop lopen. Bart de Wever zit in de stoel van formateur en laat alle begenadigden tot bij hem komen.

Kris Peeters doet ons daarbij denken aan Kadhafi en zijn vrouwelijke lijfwachten. U herinnert zich ongetwijfeld de Libische dictator die zich liet omringen door een groep vrouwelijke elitesoldaten. Waar de leider ook ging, hij werd omringd door sexy vrouwen, in camouflagepakken gekleed. Dat was niet voor de schone schijn, de vrouwen waren effectief getraind om de leider te beschermen.

En, telkens Kris Peeters opduikt bij de besprekingen met Bart de Wever, is hij omringd door zijn twee vrouwelijke lijfwachten: Caroline Bastiaens en Nahima Lanjri. De eerste is nu al schepen van Cultuur en zou dat heel graag blijven. De tweede is nog geen schepen maar zou het graag worden. Ze houden de grote manitoe goed in het oog, hopend dat Kris Peeters verzaakt aan eerder welk schepenambt voor hemzelf.

Hij zou enkel voor de post van burgemeester gaan, maar ja, het is ook een tsjeef, en met een tjeef weet je nooit.

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 A O N D E R S C H A T T B U I E R X I X A L U I C D E M O E R E N X R A D G R I M B E R G E N X E E X R H O N E X E S T F D O X E L E M E N T E G I X K E A X E L S E N H E V E N X E T S X R E I N X U X P R A E T X I J D O L G R A A G X I N K E D E L E X L E E N D L N A N O E N X M E N E

1132

ABONNEMENTEN

12 E N G E X N E U R I E N

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250

• BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

1 november 2018

15

In de kelder van de Jupiler Pro League

Roskammen

Verleden zaterdag besloot ik op Play Sports naar de wedstrijd SC Lokeren-KV Oostende te kijken. Ik heb in mijn leven al betere keuzes gemaakt. Van bij de aftrap was duidelijk dat de plaatselijke supporters een zoveelste wanprestatie van hun ploeg niet gingen tolereren. Er was niet veel nodig om het stadion te laten ontploffen. De wedstrijd was niet om aan te zien. Pijnlijk!

Het jongste rondje Europees voetbal werd voor een keer afgesloten zonder nederlaag voor een Belgische club. Integendeel, er werden zowaar overwinningen opgetekend, door Standard Luik en Racing Genk. De Rouches thuis tegen de Russische “wereldploeg” Krasnodar, de Limburgers op verplaatsing tegen het Turkse Besiktas. Anderlecht gaf in eigen huis een 2-0 voorsprong weg tegen Fenerbahçe, ook een Turkse ploeg. En landskampioen Club Brugge pakte zijn eerste CL-puntje, tegen Monaco. Toch zal Brugge, net als Anderlecht, meer geluk dan wijsheid nodig hebben om “Europees te overwinteren”.

Het krediet van de thuisploeg bij de achterban was duidelijk opgebruikt. Spandoeken werden bovengehaald. ‘SC Lokeren speelt pampervoetbal’ was één van de slogans. Toen de scheidsrechter eindelijk een einde maakte aan die schertsvertoning, stond op het scorebord een brilscore. Men moest geen helderziende zijn om te weten dat op ‘Daknam’ koppen gingen rollen. Toen ik zondagochtend een koffietje aan het drinken was, hoorde ik op de radio dat Peter Maes was ontslagen. Ik denk dat Maes opgelucht is dat hij van die miserie vanaf is. Er hangen hem echter nog minder aangename zaken boven het hoofd.

Lubanski Hoe is SC Lokeren in godsnaam in de kelder van de Jupiler Pro League terechtgekomen? Ik herinner mij die club als een subtopper in onze competitie, die in Europa kon meedraaien. Er speelden enkele grote namen!

De Pool Wlodzimierz Lubanski was de beste.

Hij scoorde 82 keer in zeven jaar. Prudent Bettens, boegbeeld van Waregem, vertelde mij eens tussen pot en pint: “Men had het originele idee gehad mij op te zadelen met de bewaking van Lubanski tijdens mijn debuut bij de Rode Duivels, in Warschau, tegen Polen.

Op de receptie na de match moest ik aan Paul van Himst vragen of hij mij de Poolse midvoor wilde aanwijzen, want tijdens de wedstrijd had ik hem niet gezien, hij was veel te rap voor mij! Het werd dan ook 3-0.”

Natuurlijk was er ook Grzegorz Lato, de spitsbroeder van Lubanski in de Poolse nationale ploeg, een goaltjesdief. Lato voetbalde

Misnoegde voorzitter Marc Coucke is als voorzitter van de Pro League verontwaardigd. Echt, of gespeeld?

We zullen hem als redelijke laatbloeier in het voetbal het voordeel van de twijfel gunnen.

Hij heeft ongetwijfeld goede bedoelingen en de intentie om de stal uit te mesten. Echter, de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Zolang de bobo’s met hun commissies en subcommissies het voor het zeggen hebben, mogen we gerust dit stellen: ze dronken een glas, ze pisten een plas en alles bleef zoals het was.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

twee jaar succesvol voor Lokeren. Hij oogde als een oud mannetje. Een makkie zou je denken, tot je achter hem aan moest lopen!

Preben Larsen was bij de Waaslanders de absolute vedette. Hij was een zeer talentvolle voetballer, maar als mens een dikke nul, een verschrikkelijke etterbak. Hij was mijn rechtstreekse tegenstrever. In Lokeren had hij altijd een grote mond, maar in Anderlecht had hij schrik en kwam dan slijmballen! Als ik hem voor de match vroeg of hij een goede hospitaalverzekering had afgesloten, ging hij aan de andere kant van het veld spelen.

Op het middenveld heersten René Verheyen en Raymond Mommens. Maurice de Schrijver was de baas van de verdediging. Et cetera...

Heden zou het onmogelijk zijn voor Lokeren die spelers te houden.

De volgende wedstrijd voor de Jupiler Pro League speelt Lokeren uit, in het Astridpark, tegen Anderlecht. Sterkte, ook voor Deschacht...

Gille van Binst

Lokeren zet trainer Peter Maes aan de deur

Manna

We zitten in de storm en het is maar de vraag wie en wat overeind gaat blijven als de orkaan die door het voetballandschap raast gaan liggen is. Als het afhangt van Peter Bossaert, de kersverse CEO van de voetbalbond, gaat het er stuiven in het glazen huis van de KBVB, dat momenteel te koop staat. “Excuseer, dat is geen glazen huis”, verbetert Bossaert ons. “Met het verkreukelen van de folies voor de ramen is ook de transparantie verdwenen.” Alsof die er ooit geweest is. We wensen de nieuwe CEO en beeldenstormer alle succes van de wereld

delijk terug te dringen. In één moeite ook de almacht van het managerclubje. Einddoel: het op termijn opnemen in elke van onze competities en in alle selecties van tachtig procent Belgen. Het zal nauwelijks verwonderen dat ten zuiden van de taalgrens een dwarsligger opstond. De Waalse vleugel van de amateurs ging plots moeilijk doen over het voorstel om de promovendus uit de eerste reeks amateurs naar 1B te brengen. Omdat de kans veel groter is dat die promovendus een Vlaamse club zal zijn, kon dat niet door de Waalse beugel. Meteen ging de ganse planning in de prullenmand, ondanks het onbetwistbare feit dat het met de aantallen buitenlanders in onze competities al veel verder gaat dan wat men eufemistisch “een onrustwekkende kant” noemt.

Met dank aan de Waalse vrienden.

Dwarsligger

Klein detail

Deze sombere voorspelbaarheid leidt naar het sneuvelen van de plannen om de beloften van de profclubs niet langer onder elkaar te laten voetballen, maar in de amateurreeksen. Die idee, al ruim twintig jaar oud, wordt door Duitsland al lang in praktijk gebracht. Het draagt enorm bij tot het laten doorstromen van eigen talent naar het hoogste niveau. In ons land, momenteel aanvoerder van de FIFA-ranglijst, ligt dat anders. Met dank aan het trieste feit dat “la Belgique unitaire” niet alleen op het politieke vlak uit twee verschillende landen bestaat. In Vlaanderen bereikte men na jaren gepalaver de consensus om U-21 ploegen, zeg maar beloften, in de amateurklassen te stallen. De 24 vaderlandse profclubs gingen akkoord, en de amateurclubs ook. Opzet is het aantal buitenlanders ein-

Eind vorige week werd het parcours van de Tour de France 2019 bekendgemaakt.

Dertig cols, zeven van de laatste negen etappes meer bergop dan vlak en liefst vijf aankomsten bergop. Organisator ASO is euforisch bij zoveel geboden spektakel. Een klein detail zag men over het hoofd. Het zijn niet meer de renners die bepalen waar spektakel wordt geboden en hoe dat moet verlopen, wel de oortjesbedienaars in de volgwagens.

Zolang die bepalen dat echt koersen in de laatste kilometer bergop volstaat, en er voor de rest weinig mag bewegen, leven we mee met de commentatoren die met alle mogelijke clichés de vele lange uren van elke spanningsloze etappe moeten vullen, en met het journaille dat drie keer niks als koerskwaliteit van topniveau in de gazetten moet proberen te verkopen.

Grillig slot

Misschien kan een onafhankelijk orgaan van buiten het voetbalwereldje soelaas brengen. Hallo, meneer de minister van Sport? Niet gaan lopen, het zijn wij maar. Heeft u zich nog nooit afgevraagd hoe wijdverspreid de corruptie is en hoe diep de maffia in het voetbal zit?

We gaan geen klokkenluider spelen, dat ligt ons niet. Temeer omdat we de weldoeners die we de laatste tijd bij onze geliefde club zagen passeren dank verschuldigd zijn. Of hoort ge niet goed?

Beeldenstormer

Alleen Genk lijkt voldoende gewapend om daar zonder hoofdbrekens in te slagen.

Zij het wel in de Europa League, gespeeld in de schaduw van het kampioenenbal, de Champions League. Al veel langer dan gisteren is die schaduwcompetitie de hoogst haalbare voor elke Belgische “topclub”. Tenminste, voor zover we nog over Belgisch kunnen praten. Bij Brugge, Anderlecht, Genk en Standard samen kwamen amper elf Belgen en/of voetbalbelgen naast drieëndertig buitenlanders aan de aftrap: Vlietinck, Vanaken en Mechele voor Brugge; Saelemaekers, Kums en Gerkens voor Anderlecht; Pocognoli, Cavanda en Emond voor Standard en Dewaest en Heynen voor Genk.

Als ons clubvoetbal zo nog even voortsukkelt, wordt het zoeken met een vergrootglas naar de laatste echte Belg op het veld.

gem kan beamen dat het niets met propere of vuile handen te maken heeft maar alles met onkunde. Dat is het probleem waarmee ze aan de Gaverbeek worstelen. Zo blijven Lokeren, Zulte-Waregem en Moeskroen broederlijk de laatste plaats delen.

Voorstel

Alle corruptie, witwasoperaties en al wat niet deugd begint met deze vraag: wat is speler X waard? Een kwestie van vraag en aanbod.

Dat kan gaan van een pan eieren tot honderden miljoenen. Vraag twee: wie is bereid ervoor te lammeren? De media kunnen veel duizelingwekkende cijfers noemen, wat in werkelijkheid onder tafel wordt betaald, zullen de onderhandelaars niet aan hun neus hangen. Zo blijft het manna uit de hemel vallen tot de boel vroeg of laat ontploft. Boem! Hoe rapper hoe liever.

Elf naast drieëndertig!

bij zijn poging om zelfgenoegzaamheid, belangenvermenging en gebrek aan regels en creativiteit te bannen aan de Houba de Strooperlaan. Om het met een slogan te zeggen: geen woorden maar daden!

Bedankt Voorzitter Roger Lambrecht had meer verwacht dan een troosteloze brilscore in de thuiswedstrijd tegen Oostende. Met één pover puntje zijn ze in Daknam niet veel vooruit. Dan lag de te verwachten maatregel voor de hand en mocht Peter Maes, die uiteraard de boter heeft gegeten, er die miserie nog bovenop nemen. Het zijn geen gemakkelijke tijden voor trainers.

Broeders in miserie Het gelijkspel tussen Zulte-Waregem en Moeskroen had als pluspunt vier eerlijk verdeelde doelpunten. Om de kansen te tellen die naar de maan werden geschoten, hadden we vingers tekort. We moeten niet achter alles spoken zoeken. Trainer Dury van Zulte-Ware-

Anderlecht ontgoochelde en slaat in de Champions League een belabberd figuur.

Standard had een konijnenpoot nodig en Racing Genk verdient een pluim voor de knappe prestatie in Istanboel. Zondagnamiddag stonden de twee die niet in affronten vielen in de Europa League tegenover elkaar, in Sclessin. Dat het een duel op het scherp van de snee zou worden tussen Standard en Racing Genk was voorspelbaar. Wat ook opviel, was dat Michel Preud’homme het niet kon laten en weer als een razende Nelly tekeerging omdat iets hem niet aanstond. Dat Genk vijf minuten voor affluiten de openingstreffer scoorde, had taferelen met genante seksuele overtredingen tot gevolg. Enkele minuten later mocht Standard juichen. Een terechte puntendeling?

Naar onze mening wel. Wie er anders over denkt, zal zich daar toch moeten bij neerleggen.

Kat Luis Garia Del Murrai – bijgenaamd El Gato (de kat) – is de voormalige ploegarts van US Postal, waar Johan Bruyneel als manager van onder meer Lance Armstrong de lakens uitdeelde. En niet alleen de lakens. Was het daar maar bij gebleven. Er werd gul gemorst met verboden spul. Dat leverde kopman Armstrong een levenslange schorsing op. Bruyneel kwam er vanaf met tien jaar. Voorbije week werd die schorsing verlengd tot levenslang, nadat El Gato, in ruil voor strafvermindering, uit de biecht klapte en met een beschuldigende vinger en nieuw bewijsmateriaal naar Bruyneel wees als hoofdschuldige voor het dopinggebruik binnen de ploeg. Van uw vrienden moet ge het hebben.

Onder kameraden Het WADA vroeg al langer levenslang voor Bruyneel en moest daarvoor gaan aankloppen bij het Sportarbitragehof TAS. Na een jarenlang juridisch steekspel hebben ze daar, met de belastende mails van spijtoptant El Gato als bewijsmateriaal, nu ook het licht gezien. Voor zover ze er nog aan twijfelden, staat het nu vast dat Bruyneel zijn renners heel ander spul aanprijsde dan spinazie en druivensuiker. Levenslang of tien jaar, wat maakt het uit? Johan Bruyneel was toch al verbrand als manager, maar als hij ooit zijn gewezen ploegarts en flapuit tegen het lijf loopt, zal het El Gato zijn beste dag niet worden.

Ongenaakbaar Van der Poel die zich liet kloppen door de Duitser Marcel Meisen en door de winnaar van de dag Laurens Sweeck. Als dat geen verrassing is. We moeten er wel bij vertellen dat niet Mathieu maar zijn broer David derde eindigde in Neerpelt. Een dag later stond de enige echte Mathieu aan de start in Ruddervoorde, samen met Wout van Aert. Dan was er alleen nog de vraag wie als derde zou eindigen. Die eer viel Toon Aerts te beurt, terwijl Mathieu van der Poel al fris gewassen stond te glunderen op het hoogste trapje van het erepodium.

Verzoek Het is tijd dat Mathieu van der Poel en Wout van Aert overstappen naar de weg. Het veldrijden kan er alleen maar wel bij varen. Het zijn bedenkingen van ex-crosser Mario de Clercq en we moeten hem bijtreden met de vaststelling dat het veldrijden, zoals het nu geregeerd wordt door Mathieu en Wout, een geeuwerige bedoening is. De cross ter ere, sluiten we ons aan bij het verzoek van De Clercq aan beide heren om de cross te ruilen voor de weg. Al maken we ons geen illusies dat het dominerende duo er gevolg aan gaat geven. Zo zot zijn ze nu ook weer niet.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

1 november 2018

VAN ONZE HOFDICHTER

Royaal Allerzielengedicht Wij denken aan de doden op de dag van Allerzielen.

Wij denken aan geliefden die ons onverwachts ontvielen.

Ter nagedachtenis van allen die er niet meer zijn, wordt ieder kerkhof omgetoverd tot een bloemfestijn.

Dat onderscheidt de redelijke mensen van de dieren, zo mijmer ik, maar weet u wat ik verder mijmer, Sire?

Ik denk zowaar terug aan al die landgenoten die naar ’t hiernamaals zijn vertrokken zonder amnestie.

Op al die doden rust nog steeds een zwaar taboe.

Terecht natuurlijk want zij waren fout en hoe!

Ze waren landverraders, slechte belgen, zwarten, wier schimmen tot vandaag de patriotten tarten.

Vingerafdrukken al jaren op socialistische lidkaarten

Zij wedden, luidt ‘t verdict, op het verkeerde paard en zijn uw koninklijke aandacht dus niet waard.

Zij moeten maar tot aan het einde van de dagen het onuitwisbaar merk van incivisme dragen.

Opgepast, hooggeacht leespubliek, Jambon heeft het gemunt op uw vingers. Uw volgende identiteitskaart zal naast uw naam en uw foto ook een afdruk bevatten van uw vingers bevatten. “Een ontzaglijke schending van de privacy”, roepen de experts die de VRT graag interviewt. Voortaan zal u niet meer privacy-bewust buitenkomen. Een vingerafdruk zegt zowat alles wat uw vijanden over u willen weten.

Vergeef me, Sire, dat ik op de dag van Allerzielen te denken durf aan ’t ideaal waarvoor die velen vielen.

Ik kan ‘t niet helpen, Sire, maar ik denk vol ironie: “Aan ALLE zielen wordt vandaag gedacht, maar niét aan dié.”

Ook Uwe Majesteit verspilt allicht geen tijd

aan wie slechts haat verdienen tot in eeuwigheid.

Ik weet het, Sire, amnestie zal er nooit komen, maar mag een mens op Allerzielen eens niet dromen?

1133

HVO

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Eerlijker is beter

D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Sportartikel B. Met vast ritme C. Kampplaats - Internetlandcode voor Angola Zuid-Oost-Vlaanderen D. Betuigt erkentelijkheid - Reputatie behartiger van een onderneming E. Rijsmiddel - Hoevedieren F. Beperkt in vrijheid van meningsuiting G. Ernaar toe - Jeansmerk H. Ontdekt I. Italiaans gerecht - Oude naam van Tokio - Rodium J. Fluitje van een cent - Boksterm K. Bijbelboek - Gesteente L. Bazige vrouw - Trainingslocatie

1. Interview 2. IJzerhoudende grond - Europeaan Muzieknoot 3. Water tussen Griekenland en Turkije 4. Voorzetsel - Golfterm Bibliotheekterm, alternatief voor

de plaatsing van non-fictie in de jeugdafdeling 5. Deel van een boom - Loochening 6. Voor de middag - Zijrivier van de

Ourthe - Jongensnaam 7. Dreef met bomen - Gemeente in Zeeland 8. Baguette - Tin 9. Waterstofjodide - Horizontale

snijlijn van twee dakvlakken 10. Inspectie voor de

Gezondheidszorg - Akker Aanmoedigingskreet 11. Verricht een medische ingreep -

Oude lengtemaat 12. Voldoening

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1132 VINDT U OP BLZ. 14

Ik heb die theorie even in de praktijk gebracht door een vingerafdruk af te nemen van mijn buurman. Met een glas en wat plakband (kijk gerust eens op internet) komt u al een heel eind. Fotootje van gemaakt, ingescand en op internet gezet.

Dat zal hem leren! Al jaren laat hij zijn vuile hond tegen mijn gevel plassen, smijt hij de takken van zijn perenboom en alle bladeren in mijn tuin en parkeert hij voor mijn garagepoort. Voor de zekerheid heb ik zijn vingerafdruk ook afgeprint en uitgedeeld bij alle stamgasten van ons gezamenlijk stamcafé, ‘In den terugkeer van de jacht’. Het zou nu slechts een kwestie van dagen zijn, misschien zelfs uren, dat zijn vijanden met hem komen afrekenen.

Dat was vorige week. Ondertussen blijft zijn hond tegen mijn gevel plassen.

Ik heb de bewuste vingerafdruk ook eens onder de loep genomen en eigenlijk kan je er niet zo veel uit opmaken. Dat draait cirkeltjes, en hij moet ooit eens in zijn vinger gesneden hebben, maar de verdenkingen van zijn affaire met de cafébazin worden er niet door bevestigd. Zou het kunnen dat een vingerafdruk de privacy niet schendt? En dat ze overal ter wereld - ook voor uw Belgische reispas - worden afgenomen ter identificatie? En dat die experts bijgevolg een beetje uit hun nek kletsen? Ik vrees het.

Trouwens, bij sp.a is het afnemen van vingerafdrukken al jaren standaard. Lidkaartje kopen is vingerafdrukje zetten.

Daar doet niemand moeilijk over. Het was Willy Claes die destijds de maatregel invoerde, nadat duidelijk was geworden dat bij de PS steeds driester en gulziger werd omgesprongen met het geld van de belastingbetaler. Daar is volgens de Vlaamse socialisten op zich niks mis mee.

Integendeel, het wordt aangemoedigd.

De afspraak is wel dat de buit die uit de schatkist wordt geroofd, eerlijk verdeeld moet worden tussen de Vlaamse en Waalse kameraden.

De Agusta-affaire en de nasleep ervan brachten louche zaken aan het licht, niet het minst in de socialistische familie. Het eindigde in een zeer pijnlijke bekentenis. De Waalse kameraden moesten met het schaamrood op de wangen toegeven dat ze de buit niet eerlijk hadden verdeeld. Terwijl de Vlaamse socialisten nog net genoeg hadden om hun partijblad ‘De Morgen’ overeind te houden, bouwden de Waalse vrienden paleizen voor zichzelf en hun kindjes. En arme Willy werd dan ook nog eens veroordeeld voor corruptie.

Dat kon zo niet verder. Er werden vingerafdrukken ingevoerd. Als voortaan iemand in de schatkist aan het graaien was, zou dat heel duidelijk zijn en zou iedereen zijn deel krijgen. Dat is wat de sp.a dan ook vandaag verstaat onder de slogan ‘eerlijker is beter’.

“Broodroof en beroepsverbod” Nee, bij sp.a is er meer ophef over de aankoop van de F-35-jachtvliegtuigen dan over vingerafdrukken. Stel je voor zeg, een aankoop waar miljarden mee gemoeid zijn en geen socialist in de regering om daar een graantje van mee te pikken.

Op de hoofdkwartieren van PS en sp.a worden ze gek van verdriet. Alles hebben ze geprobeerd om de aankoop uit te stellen tot ze zelf in de regering zaten. Punaises op de stoel van de minister van Defensie, Franse vliegtuigen die er kwamen tussenfietsen - ongeveer het enige waarvoor de Rafale geschikt is - en e-mails vervalsen.

Een wijze woordvoerder kon nog net een persbericht tegenhouden waarin de socialisten de aankoop van de jachtvliegtuigen zonder hen omschreven als “broodroof en beroepsverbod”. De ellende was zelfs zo groot dat niemand gemerkt heeft dat John Combrez ook na deze flop op de voorzittersstoel is blijven zitten. Om de volgende verkiezingen voor te bereiden…

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be