74ste jaargang • nummer 42 • donderdag 18 oktober 2018
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
”
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Journalisten zijn linkse activisten geworden”
Zweedse coalitie nog niet dood Koop ‘t Pallieterke voor een andere kijk op de verkiezingen
Directe democratie wil boerkaverbod Zwitserland is hét land van de directe democratie en de vele referenda. Op zondag 23 september laatstleden werd in het kanton Sankt Gallen gestemd over een voorstel om de boerka te verbieden, en twee derde van de deelnemers sprak zich uit voor een verbod. Sankt Gallen is het tweede Zwitserse kanton dat over de delicate boerkakwestie een stemming hield. 66,65 procent stemde voor een wet waardoor een persoon die in de publieke ruimte het gezicht bedekt, kan worden gestraft. De Zwitserse Staatsraad verzette zich tegen die tekst, omwille van de zogenaamde aanslag op de fundamentele rechten. Maar dit verzet werd niet gedragen door publieke acties, of een dagvaarding omwille van een geschonden belang. De Staatsraad stelde als compromis voor dit verbod alleen te laten gelden in de contacten tussen gesluierde individuen en de overheden. De Zwitserse volksafgevaardigden vonden dit compromisvoorstel veel te “soft”. De Zwitserse Staatsraad kon dus niet anders dan haar voorstel verticaal
klasseren. De regionale regering, die zich tegen het voorstel had gekant, moet echter constitutioneel wel rekening houden met het resultaat van de stemming. Van haar kant heeft de grootste islamitische organisatie van Zwitserland, de ‘Conseil central islamique’, vrouwen opgeroepen om vooral de boerka te blijven dragen, en ze kondigde acties aan. De Zwitserse federale raad heeft gesteld dat indien elk kanton afzonderlijk een beslissing zou nemen inzake de boerka, een stemming hierover op het nationale niveau eveneens georganiseerd zal moeten worden. Directe democratie werkt dus. Men moet het alleen willen, en – essentieel – men moet achteraf vooral rekening willen houden met de resultaten.
Piet van Nieuwvliet
De uitslag van de lokale verkiezingen en zeker die van de provincieraadsverkiezingen werden al snel gebruikt om extrapolaties te maken richting federale coalitievorming. En daaruit blijkt dat de regering-Michel geen meerderheid meer heeft. Toch is de kans reëel dat de Zweedse coalitie in mei nog een meerderheid haalt. Zeker aan Vlaamse kant. In Wallonië wordt het moeilijker dan ooit om een centrumrechtse as te vormen.
sterker dan het verlies van de N-VA. Tegelijk blijven CD&V en Open Vld stabiel. Een centrumrechtse meerderheid op 26 mei 2019 aan Vlaamse kant is dus realistisch.
Zowel de Leuvense studaxen van Vives als de Franstalige onderzoekers van het Crisp sloegen zondagavond al snel aan het rekenen. De provincieraadsverkiezingen werden beschouwd als een federale poll en dus kon worden nagegaan of de huidige Zweedse coalitie van N-VA, CD&V, Open Vld en MR onder leiding van Charles Michel (MR) nog een meerderheid had. Weliswaar met een groot voorbehoud, aangezien het hier om provinciale verkiezingen gaat die als vanouds een partij als CD&V sterk bevoordelen. Bovendien kan je Brussel met zijn 1,1 miljoen inwoners niet zomaar meenemen, aangezien daar geen provinciale verkiezingen plaatsvinden. Daarenboven worden bij federale en regionale verkiezingen kopstukken met meestal ministeriële verantwoordelijkheid uitgespeeld die in een hele provincie sterk kunnen scoren en snel één of twee zetels verschil kunnen maken. Toch blijft de oefening interessant omdat ze een aantal tendensen weergeeft. In de Vlaamse pers werd de voorbije dagen vooral aandacht besteed aan de Vives-berekeningen en daarom is het interessant om even dieper in te gaan op de Crispanalyse. De Franstalige onderzoekers komen net als hun Vlaamse collega’s tot het besluit dat de Zweedse coalitie haar meerderheid kwijt is. De 76 zetels in de Kamer worden niet gehaald. De coalitie zou gered kunnen worden door de zetels (8 in totaal, één minder dan vandaag) van cdH, maar het is geweten dat cdHvoorzitter Benoît Lutgen niet met de N-VA wil regeren. Boeken toe dus? Toch niet. De nummer twee van de partij, de Naamse burgemeester Maxime Prévot, wil wel met de N-VA praten. Het is weinig geweten, maar de man had in de lente van 2017 contacten met het Vlaamse bedrijfsleven om
Het probleem bij een vorming van een regering-Michel II wordt het resultaat in Wallonië. De MR blijft ter plaatse trappelen met ongeveer 24 procent van de stemmen, terwijl men een stijging richting 30 procent had verhoopt. Jawel, de MR wordt gesanctioneerd voor haar regeringsdeelname. De Franstalige liberalen zouden op basis van de extrapolaties in de Kamer drie zetels verliezen. En hun nipte meerderheid met het cdH in het Waals Parlement zijn ze ook al kwijt. Al moet gezegd dat de twee absolute toppers van de partij - Charles Michel en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders - niet deelnamen aan de lokale verkiezingen. Met hun stemmenpotentieel zijn ze goed voor één tot twee zetels extra bovenop het eigen zitje. Toch lijkt het met zo’n resultaat een probleem voor de MR om gewoon verder te doen in de huidige federale regering. Ondanks het magere resultaat ziet het er echter naar uit dat de MR voor een coalitievorming bezuiden de taalgrens incontournable wordt. De enige optie zonder de partij van premier Charles Michel is een linkse coalitie van PS-Ecolo-PTB. Weinig realistisch. Bovendien verliest ook de PS van haar pluimen. Wellicht wordt het een PS-MR-meerderheid. Of één van MR-Ecolo-cdH. De constellatie aan Waalse kant zal een invloed hebben op de federale regeringsvorming. Tenzij N-VA-voorzitter Bart De Wever na 26 mei 2019 snel met een vernieuwde Vlaamse coalitie met liberalen en christendemocraten komt. N-VA en Open Vld lijken met het oog op 2019 al aan elkaar vastgeklikt, maar wat Wouter Beke van CD&V zal doen blijft koffiedik kijken. Zeker na de jarenlange spanningen met N-VA in de verschillende regeringen.
de demarche uit te leggen waarbij het cdH de PS uit de Waalse regering gooide en een wisselmeerderheid vormde met de liberalen van de MR. En dus zou de huidige coalitie aangevuld met cdH best mogelijk zijn.
Wellicht verliest N-VA nooit 4 Kamerzetels Maar bij de N-VA rekenen ze er niet echt op. De eerste opdracht is proberen om de huidige meerderheid te bestendigen, wat trouwens aan Vlaamse kant op basis van de extrapolaties van de provinciale resultaten nog het geval is. Alleen zouden de Vlaams-nationalisten terugvallen naar 23 zetels en er dus 4 verliezen. Dat is een enorm aantal en het is weinig realistisch dat dit op 23 mei volgend jaar ook effectief gebeurt. De reden is dat de N-VA in die campagne een aantal absolute kopstukken zal uitspelen die in zowat elke provincie een sterke tot zeer sterke score kunnen halen. In Antwerpen is het drummen met toppers als Bart De Wever en Jan Jambon. In Limburg is er de zeer populaire Zuhal Demir. In Vlaams-Brabant wordt Theo Francken een stemmenkampioen, en dat zal ook het geval zijn met Ben Weyts. Oost-Vlaanderen ligt moeilijker, maar met Christophe D’Haese, die zijn positie in Aalst versterkte, moet men zich weinig zorgen maken. Enkel West-Vlaanderen lijkt een probleem. Daar liet de partij bij de gemeenteraadsverkiezingen ten westen van de Leie vooral een ‘min’ optekenen. De gemeenteraadsverkiezingen hebben aangetoond dat de N-VA met sterke en zichtbare figuren kan scoren. Een andere opvallende vaststelling is dat de communicerende vaten tussen N-VA en Vlaams Belang niet zo sterk werken als gedacht. Op verschillende plaatsen stijgen beide partijen of is de winst van het Belang
MR incontournable in Wallonië