74ste jaargang • nummer 41 • donderdag 11 oktober 2018
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
”
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Als iemand de waarheid ervaart als islamofoob, dan ís die dat” Verkiezingsposters bij het Europees Parlement in Brusselen Straatsburg die oproepen om samen migratie te beheren, worden verwijderd. Ze zouden volgens een klager islamofoob zijn. Die klager is Sajjad Karim, de eerste moslim die in het Europarlement werd gekozen. Er kan geen Europeaan op tegen zijn om “to work together to manage migration,” maar helaas zitten die Europeanen niet in het Europees Parlement.
Lees de volledige column van Ebru Umar op blz. 2 EIGEN VOETEN EERST Dat dit land meer en meer in twee snelheden loopt, mocht nog maar eens blijken toen in Wallonië werd vastgesteld dat Kamerlid Muriel Gerkens van Ecolo ook lijsttrekker voor de provincieraadsverkiezingen was.
Daar zijn de socialisten weer
Dat mag niet volgens het Waalse kiesdecreet. In Vlaanderen mag dat dan weer wel, getuige de Kamerleden van de diverse partijen die op de provincielijsten opduiken om stemmen te winnen voor die lijsten. Voor Gerkens heeft dat verstrekkende gevolgen, want zij zal zo lezen wij in de serieuze gazetten - ontslag moeten nemen als Kamerlid. Normaal is dat bij onmiddellijke ingang bij vaststelling van ‘de feiten’. Niettemin was zij donderdag nog aanwezig in de Kamer en stemde zij vrolijk mee. We vragen ons af of dat zomaar kan… Omdat de lijsten niet meer kunnen gewijzigd worden, zullen in ieder geval alle stemmen voor Gerkens over-
Zet de sp.a zondag een voet tussen de deur op het Antwerpse Schoon Verdiep? Het zou zomaar eens kunnen. De veelgeplaagde Vlaamse socialisten proberen met de lokale verkiezingen een tweede adem te vinden. En misschien lonkt dan opnieuw de Wetstraat. In Wallonië heeft PS-voorzitter Di Rupo zowaar het veto tegen de N-VA laten vallen.
gaan naar de lijst en is de kans groot dat omwille van deze ongeldigheid de inwoners van het district Wezet opnieuw naar de stembus moeten. Leuk om weten is ook dat het net Ecolo was dat in Wallonië op deze decretale regeling had aangedrongen. Voor haarzelf zal het een bittere pil zijn, want volgens de nieuwe regeling in de Kamer van 2013 zal ze als Kamerlid haar riante uittredingsvergoeding verliezen omdat ze zélf ontslag neemt. En opnieuw leuk om weten is dat Groen/Ecolo deze regeling tijdens de vorige legislatuur vanuit de oppositie ondersteunde… Allemaal onder het motto: “Schiet eens in je eigen voeten!”
De slechtste en zwakste oppositie in vijfentwintig jaar. Vooral de sp.a werd de voorbije jaren door de haar normaal goedgezinde pers bekritiseerd. Partijvoorzitter John Crombez had het moeilijk en werd in cartoons afgeschilderd als een sukkelaar. De lokale verkiezingen zullen cruciaal worden voor de partij. Zal de sp.a het marktleiderschap op links moeten overlaten aan Groen? In welke grote steden zal ze nog aan zet zijn? Verliest ze Gent, Oostende, Brugge, Leuven…? Op basis van de nationale peilingen ziet het er niet goed uit. De sp.a haalt meestal rond 12 procent van de stemmen. Zondagavond zal het echter niet dat percentage zijn dat bepalend is, wel de mate waarin een aantal stadsbesturen deels rood kleuren. Het kan in de genoemde centrumsteden een dubbeltje op zijn kant worden. Wat als het kartel met Groen in Gent uiteenvalt? Dan dreigt de oppositie voor de sp.a. Wat als Bart Tommelein in Oostende een anti-Vande Lanotte-coalitie op de been brengt? Idem met vergelijkbare coalities in Brugge en Leuven. Het zal vaak op één of twee zetels aankomen. Een defenestratie van de sp.a in haar laatste bastions betekent ook het einde van John Crombez als voorzitter. Vandaar dat de partijtop het volgende principe huldigt: alle kansen op deelname aan de gemeentelijke macht moeten gegrepen worden. En dat wil zeggen: ook in Antwerpen, desnoods met de N-VA.
De laatste tijd doen allerlei scenario’s de ronde over mogelijke coalities in de grootste stad van Vlaanderen. Een anti-De Wever-meerderheid is volgens recente peilingen mogelijk, en dan zit sp.a zeker gebeiteld. Maar gezien de meeste peilingen ervan uitgaan dat de N-VA 30 procent van de stemmen haalt en de grootste partij blijft, is het Bart de Wever die aan zet is. En zoals meerdere analisten al gesteld hebben: de peilingen tonen aan dat de kans reëel is dat N-VA, sp.a en CD&V (of Open Vld) op zondagavond 14 oktober een meerderheid halen. Dan zal De Wever niet lang twijfelen en een coalitievoorstel doen. Zoals De Tijdcolumnist Rik van Cauwelaert maandagavond stelde: “En ze zullen bij de sp.a de mening van Jinnih Beels niet vragen of ze akkoord gaat met deze coalitie.” De sp.a in het schepencollege kan door Crombez verkocht worden als een overwinning. Het is ook een revanche op de hautaine politici van Groen in Antwerpen, die zich al als hét alternatief zagen, maar zich door exclusieven in een moeilijk parket hebben gebracht.
Op naar de federale regering Ook belangrijk, een sp.a vastgeklikt aan de N-VA in Antwerpen vergroot zowaar de kansen voor een terugkeer van de partij van Crombez op Vlaams of federaal niveau. In een coalitie met onder andere de N-VA? Ja, zeker, alleen al omdat
veel N-VA’ers de CD&V dermate beu zijn dat ze elke alternatieve partner ernstig overwegen. Bovendien staat Crombez bekend als een sociaaldemocraat die een positieve houding aanneemt ten opzichte van de vrije markt. Interessant voor de Vlaamse socialisten is dat PS-voorzitter Elio Di Rupo plots zijn reserves ten opzichte van de N-VA heeft laten vallen. Meer nog, Di Rupo deed op de Franstalige televisie de waarheid geweld aan door te stellen dat hij “nooit een veto heeft gesteld tegenover de N-VA”. Sinds 2014 heeft men nochtans nooit anders gehoord. Dan toch een regering waarin PS en N-VA samenwerken? Voor John Crombez een interessant scenario, al is er een periode geweest dat de PS zonder de sp.a in de federale regering zat. Van 2007 tot 2011 om precies te zijn.
Naar de volgende staatshervorming? Meteen rijst volgende vraag: een regering met PS en N-VA betekent op zijn minst een volgende staatshervorming en misschien de stap richting confederalisme, maar willen de Franstalige socialisten dat wel? Neen, is klaar en duidelijk het antwoord. De PS blijft zich opwerpen als de laatste verdediger van de sociale zekerheid, het enige Belgische cement. Daaraan raken is taboe, terwijl de N-VA duidelijk voorstander is van verregaande besparingen en een verdere splitsing of regionalisering van takken van de sociale zekerheid. Om daarover een akkoord te bereiken, zal nog veel water door de Schelde en de Maas moeten vloeien.