74ste jaargang • nummer 18 • donderdag 3 mei 2018
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Vlaamse socialisten zijn bang van hun eigen schaduw
Anke zet de islam een hak
Bij de gemeenteraadsverkiezingen niet opkomen onder de eigen naam, op de 1 meiviering derderangsfiguren laten speechen, de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte die de Antwerpse afdeling te kijk zet… De Vlaamse socialisten zijn het spoor bijster. De gemeenteraadsverkiezingen moeten ervoor zorgen dat de sp.a in haar stedelijke bastions overleeft, om van daaruit de herovering van Vlaanderen in te zetten, maar niemand die dat nog gelooft. John Crombez, sp.a-voorzitter en ‘woonachtig te Oostende’ zoals dat heet, neemt op 14 oktober deel aan de gemeenteraadsverkiezingen in zijn thuisstad. Op de 29ste plaats van de ‘Stadslijst’ van burgemeester, ex-minister en oud-partijvoorzitter Johan vande Lanotte. Weggestoken dus tussen tal van onbekenden. Dit is symptomatisch voor de malaise bij de Vlaamse socialisten. Figuren die aan het hoofd staan van de partij, of lange tijd een belangrijke rol hebben gespeeld binnen het Vlaamse socialisme, durven het niet meer aan om onder eigen naam op te komen. Vande Lanotte verantwoordt zich door te wijzen op de noodzaak van een brede burgerbeweging en door naast 25 socialisten ook 15 kandidaten uit de ‘samenleving’ op de lijst te zetten. Bij die externe kandidaten onder andere Tine Wyns van het CAW op plaats vier en Fabrice Goffin van Zorabots op vijf. Laatstgenoemde is een bedrijfsleider die wellicht één en ander te danken heeft aan Vande Lanotte. Tine Wyns is via het Centrum voor Algemeen Welzijn (CAW) een aanspreekpunt voor daklozen en illegalen en ze zoekt de grenzen van de legaliteit op. Zij bestuurt vanuit het CAW eigenlijk een tewerkstellingscel voor sociaal assistenten. Kortom, de Stadslijst, dat zijn gewoon socialisten of linkserige figuren die in het krijt staan bij Vande Lanotte. Waarom dan niet onder eigen naam opkomen? Omdat het Vlaamse socialisme op sterven na dood is. Niemand wil zich blijkbaar nog met de partij vereenzelvigen. Er zijn amper regio’s in Europa waar socialisten of sociaaldemocraten zo weinig stemmen halen. De sp.a schommelt tussen 12 en 14 procent. Zelfs in Beieren scoort de SPD beter. De socialisten zijn bang van de eigen scha-
duw geworden. In Antwerpen, de grootste stad van Vlaanderen, wordt de lijst getrokken door Jinnih Beels, een zogenaamde verruimingskandidaat. Maar op de 1 meiviering neemt ze niet het woord. Evenmin het geplaagde voormalige kopstuk Tom Meeuws. Wat een bloedarmoede. Ondertussen deelde de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte in De Morgen een aantal steken uit naar de Antwerpse afdeling. Ruziënde partijen: niemand heeft dat graag.
Zijn de steden in gevaar? De klad zit erin bij de sp.a. De vraag is of de uitgebluste kopstukken het tij nog kunnen keren bij de gemeenteraadsverkiezingen. De toestand in Antwerpen lijkt hopeloos voor rood links. Maar wat in Gent, Leuven, Hasselt en Oostende? De redding kan komen van partijen die een aversie hebben van de N-VA en dus kunnen proberen een klassieke tripartite te vormen. In veel steden is er bij het Open Vld-electoraat nog altijd een paarse reflex. In Gent bijvoorbeeld, al betekent dat wel dat Mathias de Clercq dan moet verzaken aan de burgemeesterssjerp. Waarnemers denken dat de CD&V in een aantal steden voor ‘kingmaker’ zal kunnen spelen. Alleen, de christendemocraten zien hun electoraat in die steden verder afkalven. Zullen ze qua zetels sterk genoeg staan om mee te helpen aan een anti-N-VAcoalitie? Het zal moeilijk worden. Zorgt Groen voor de redding? De kans is klein. De aversie ter linkerzijde voor de sp.a is zo groot dat de groenen nog liever in een Jamaicacoalitie stappen met liberalen en N-VA. Het Bart Somersmodel uit Mechelen zou wel eens een referentie voor de rest van Vlaanderen kunnen worden. Op lokaal vlak
is het water tussen groenen, liberalen en Vlaams-nationalisten vaak minder diep dan gedacht. Gevolg is dat de sp.a op meer plaatsen dan verwacht uit de boot zou kunnen vallen. En wat blijft er dan over van de strategie om vanuit de steden aan een herovering van Vlaanderen te beginnen? Zal John Crombez als voorzitter op post blijven na 14 oktober? Of zal men voor de korte pijn kiezen en hem opzijschuiven? Een risico, een half jaar voor de federale verkiezingen.
Steriele standpunten De socialisten hebben de wind tegen en ze kunnen bovendien niet meer rekenen op hun traditionele bondgenoten zoals de mainstream media. Meer dan vroeger worden sp.a’ers op Terzake hard aangepakt. De linkse journalisten voelen zich namelijk veel meer aangesproken door de in hun ogen hippe stedelijke partij die Groen is. Bijkomend probleem is dat de socialisten geen ideologisch verhaal meer hebben. Ze komen niet verder dan steriele standpunten over het verhogen van de belastingen voor de rijken. Rond criminaliteit, immigratie en aanverwanten blijven ze warm en koud blazen. En als de sp.a dan hoopt toch te scoren in de media, loopt het snel mis. Denk maar aan de discussie rond het langer operationeel houden van de F-16-gevechtsvliegtuigen. Bij sommige commentatoren kon de pret niet op. Ze waren er als de kippen bij om daarin het teken te zien dat de sp.a zich als een heuse oppositiepartij kan profileren. Daar blijft intussen niet veel van over. Je zou denken dat de sp.a garen kan spinnen bij de sociale onrust die zich dezer dagen uitbreidt bij Lidl, Brussels Airlines, AB InBev en Telenet. Maar dat gebeurt niet. De reden is dat we in een relatieve hoogconjunctuur zitten. Werknemers staan meer op hun strepen en weten dat de krapte op de arbeidsmarkt in hun voordeel speelt. Als de werkdruk te hoog is en ze voeren acties, dan
kan een bedrijf minder gemakkelijk dan vroeger zeggen: “Bol het hier maar af, we vinden wel mensen die bereid zijn te werken aan de bestaande arbeidsvoorwaarden.” Werknemers staan nu in onderhandelingen in een sterkere positie en ze hebben geen nood aan rode vakbonden of partijen die opkomen voor “de rechten van de verdrukten”. En dan zijn er nog de ambtenaren die boos zijn om allerlei hervormingen die de federale regering wil doorvoeren, zoals langer werken, een herziening van het vast statuut en extra aanwervingen van contractuele ambtenaren. Springt de sp.a mee op de kar van het protest? Neen. Blijkbaar beseffen ze daar dat de publieke opinie het sociaal statuut van de ambtenaar al royaal genoeg vindt. En zo blijft het voor Crombez en consorten vergeefs zoeken naar wat men in kleffe bewoordingen ‘een wervend verhaal’ noemt.
Deze week Ebru Umar spreekt 2 Waarom zijn onze Waalse buren zoveel zieker? 3 Briefje aan Hans Bonte 3 Hoe mei ’68 ontspoorde
5
Franstalig onderwijs blijft nivelleren
7
Praten met Hendrik Vuye en Veerle Wouters “Ons plan is de gps in het Brusselse kluwen” 11