74ste jaargang • nummer 10 • donderdag 8 maart 2018
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,30
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het einde nadert nu echt voor Di Rupo en de PS Ex-premier en PS-voorzitter Elio Di Rupo komt in oktober op als lijstduwer voor de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Bergen. Opnieuw burgemeester worden is zijn ambitie niet meer. Hij wil zich als partijvoorzitter volop voorbereiden op de verkiezingen van 2019. Daarmee lijkt hij zijn rol als nummer één van de PS te betonneren, en dat op bijna 67-jarige leeftijd. In 2019 zou Di Rupo dan mogelijke regeringsonderhandelingen moeten leiden. Maar zelfs binnen de PS vreest men dat dit desastreus zal eindigen. “Iedereen maakt fouten. Maar die fout was een juweeltje.” Dat zei toen nog Amerikaans presidentskandidaat Donald Trump twee jaar geleden over de inval in Irak door George W. Bush tijdens de debatten voor de Republikeinse presidentsnominatie. Zo’n juweel van een fout was ook de politieke strategie van Elio Di Rupo na de parlementsverkiezingen van 2014. Hij was er maandenlang van overtuigd dat een federale regering zonder de PS er niet zou komen en indien wel, dat de regering-Michel snel zou struikelen. Niet dus. Bovendien had Di Rupo zich in juni 2014 zeer onpopulair gemaakt bij het Hof. Het is weinig bekend van wat er toen precies gebeurde, maar het is wel zeker dat toenmalig kabinetschef Frans Van Daele een bepalende rol speelde bij de houding van koning Filip tijdens de regeringsformatie en duidelijke signalen uitstuurde. Toen Di Rupo plots besliste om een Waalse en Brusselse regering te vormen met de cdH, vooraleer de federale onderhandelingen op de sporen waren, zou Van Daele tegen een Vlaams toppoliticus hebben gezegd: “Di Rupo wordt nooit meer premier.” Rancune is een bekende eigenschap van de van Saksen-Coburgs. Een Leopold III mocht het tot zijn scha en schande ondervinden. Di Rupo is dus door het Paleis al jaren afgeserveerd. De voorbije jaren is er ook binnen de eigen partij meer en meer twijfel gegroeid over de rol van Di Rupo. Is hij de man die de PS opnieuw in een federale regering kan loodsen? Zijn houding als ex-premier werd in de Wetstraat zwaar bekritiseerd. Het is de gewoonte dat een expremier zich wat op de achtergrond houdt
wanneer hij niet meer in functie is. Maar Di Rupo gedroeg zich vaak als een wat zielige en schoolmeesterachtige criticus van zijn opvolger. Ondertussen had hij geen antwoord klaar voor de opkomst van de PTB in de peilingen. Een aantal PS-figuren werd nerveus. Paul Magnette dacht enige tijd dat het moment was gekomen om Di Rupo opzij te schuiven, maar kwam al snel tot het besluit dat dit niet zou lukken. Oud-minister Jean-Pascal Labille opperde ooit iets over het terugtreden van Di Rupo, maar werd al snel tot de orde geroepen.
De baas blijven aan de Keizerslaan Vorige week heeft Elio Di Rupo de puntjes op de i gezet. Hij is in oktober niet langer lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Henegouwse Bergen. Hij, die er in 1982 voor het eerst verkozen werd, sinds 1986 schepen is en sinds 2000 (zij het vaak ‘verhinderd’) burgemeester. Di Rupo staat op de 45ste plaats. De reden is dat hij zich volop wil focussen op het PS-voorzitterschap en de verkiezingen van 2019. Hij betonneert dus zijn functie van PS-voorzitter. Een verstandige beslissing? Di Rupo blijft baas op het PS-hoofdkwartier aan de Brusselse Keizerslaan, maar wordt in juli wel 67 jaar oud. Tijdens de formatie na de verkiezingen van 2019 is hij er bijna 68. Is dit de man die een gehavende PS naar regeringen moet loodsen? Al denken sommigen bij de PS dat het in 2019 nog zal meevallen. Tenslotte kiezen veel mensen voor bekende namen op een lijst en dat zal meer dan eens een lokale mandataris zijn. Niemand ontkent echter dat de partij in een negatieve spiraal zit. Omwille van interne pro-
Kris Peeters kiest voor hoofddoek als burgemeestersjerp blemen. Dat Di Rupo mordicus op zijn voorzittersstoel wil blijven heeft de partij zware schade toegebracht. Zijn houding ten opzichte van de vele schandalen was al te soft. Ondertussen verlaten de ratten het zinkende schip. Laurette Onkelinx is fin de carrière. Rudy Demotte eigenlijk ook. Een nieuwe generatie toppers staat niet klaar. Bovendien worden de sociaaldemocratische partijen in heel Europa gedecimeerd. Het bijwijlen radicaal-linkse programma van de PS wordt zelfs in zelfverklaarde progressieve kringen niet ernstig genomen.
De junior partner van de MR Kortom, wat kan een Elio Di Rupo in de zomer van 2019 gedaan krijgen? De deur naar een federale regering lijkt dicht. Zeker tot in 2024. Niemand wil op dat niveau met de PS regeren. Tenzij kleine linkse Vlaamse partijen als sp.a en Groen. Of CD&V als daar bijvoorbeeld een premierschap voor Wouter Beke in zit. En de Vlaamse christendemocraten kennende zullen ze dan met ministers als een Pieter De Crem of Hendrik Bogaert opnieuw naar rechts kijken. Neen, de PS is federaal persona non grata. Ook in het Paleis van Brussel zoals al vermeld. Blijven nog de Waalse, Franstalige en Brusselse regering over. Ondanks de pogingen van de MR om in Brussel de eerste partij te wor-
den, zal de PS daar wel in pole position staan. Grote veranderingen vallen niet te verwachten. Maar wat met het voor Di Rupo zo belangrijke Wallonië? Kan deze ex-premier het zich permitteren een regering te vormen met Ecolo en de extreemlinkse PTB? En welk desastreus beleid zal zo’n regering voeren? De PS zal snel klem geraken in zo’n coalitie en zal op de grenzen van de economische realiteit botsen. Wellicht is de enige optie een Waalse MR-PSregering. Maar waarbij de Franstalige liberalen dus de eerste viool spelen. Kan een man met het ego van Di Rupo dit aanvaarden? De PS als junior partner? Het valt te betwijfelen. De Bergenaar duwt zijn partij in een fuik waar ze niet meer uit raakt. De PS kon in het verleden functioneren en overleven omdat ze in Wallonië de grootste partij was en niet alleen de politiek beheerste, maar ook allerlei administratieve instellingen en structuren daarrond. Daarover de controle verliezen is het einde van de partij. Het is zoals in Brussel: zonder het netwerk van vzw’s voor zelfbediening verliezen de Franstalige socialisten hun bestaansreden. Di Rupo zou misschien eens goed moeten nadenken over wat nog haalbaar is voor zichzelf en zijn partij. Misschien kiest hij in 2019 gewoon beter voor een fin de carrière in het Europees Parlement.