72ste jaargang • nummer 49 • donderdag 8 december 2016
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,20
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Daar gaat Renzi ....
Deze week Briefje aan Kurt de Loor
3
Vlaanderen is vol
3
Roddels uit de Wetstraat
4
Taalpolitie ? 5 Peiling bevestigt trends
5
De straffe burgemeester van Gent 7 Enkel de luchthaven van Charleroi telt 7 Nieuwe Chinapolitiek
8
Praten met Hendrik Verwoerd junior
11
Radicalen proberen deuren open te wringen Wie de voorbije week de internationale en nationale politiek heeft gevolgd, zal vooral hebben vastgesteld dat de ontwikkelingen complex zijn. De Italiaanse politieke klasse kreeg een dreun. In Oostenrijk verloor extreemrechts de strijd van één tegen allen, maar scoorde al bij al ongezien hoog. Bij ons probeert Vlaams Belang dan toch deuren open te wringen. De Italiaanse premier Matteo Renzi kondigde na een “buitengewoon duidelijke nederlaag” (zei hij zelf) zijn aftreden aan. Ruim zestig procent van de Italianen veegde zijn hervormingsplan van tafel. Slechts 12 van de 107 provincies stemden voor. Oké, het ging om de grondwet, maar vooral toch om een poging om een soort nieuwe politieke cultuur te lanceren, en de macht van de regio’s in te perken. Daar bestaat een woord voor: centralisatie. Zoals België is de “federatie” Italië politiek en cultureel echter geen eenheid. Vier autonome regio’s dragen zelfs geen belasting af aan Rome. Het productieve en competitieve Noorden wordt, zoals dat hier in België het geval is, al decennia gedwongen bij te dragen om Rome en het Zuiden op koers te houden. “Die financiële aderlating heeft ook in het noorden inmiddels effect: het zakt steeds verder weg”, schrijft Elsevier. Het stond in de sterren geschreven dat Renzi onder meer om die reden zou mislukken. Als zelfs Venetië en de ommelanden ervan dromen om weer een stadstaat te worden, weten we in welke richting de slinger beweegt: in de richting van kleinschaligheid, autonomie, behoud van identiteit en sociale beweging. In zo’n kader is een anti-Europees gevoel niet ver weg. Zoals in almaar meer landen het geval is, staan ook veel Italianen van links en rechts kritisch tegenover de EU. In Europese kringen werd voor het referendum paniek gezaaid, zoals dat ook bij de Brexit, bij de Amerikaanse verkiezingen, en ook bij ons telkens het geval is als communautaire onderhandelingen extra lang aanslepen. De internationale markten zouden ongenadig reageren, financiële rampspoed zou ons deel zijn. We hebben daar tot dusver maar weinig van gezien.
Conservatief Ten slotte is er ook nog de conservatieve reflex van veel mensen die het stilaan beu worden dat de overheid als bezeten telkens weer uitpakt met een opdringerig beleid, met vernieuwing, planning, regulering. In dit geval onder meer met plannen om de Senaat af te schaffen. Veel meer dan tegen Renzi’s ingewikkeld plan, stemde de kiezer tegen een opdringerig establishment, in Rome en in Brussel. Sommigen gaan er net iets te makkelijk van uit dat het de ouderen zijn die Renzi een dreun verkochten. Het valt nog te bezien of hier ook een generatiekloof speelt. Van Trump werd ook gezegd dat jong Amerika hem niet lustte. Brexit-stemmers werden als loslopende senielen omschreven, maar dat klopt niet. Het zijn alleen moedige opiniemakers, zoals Maarten Boudry in De Morgen, die dergelijke fabels doorprikken. Het klopt ook niet, schrijft hij, dat “de gemiddelde Trump-kiezer arm en laaggeschoolde boze blanke kiezers in rurale staten, waren. Trump scoorde ook bij latinokiezers, vrouwen en zwarten”. “Exitpolls bij de Amerikaanse verkiezingen leren ons dat de belangrijkste beweegredenen van Trump-stemmers immigratie en terrorisme waren. “Door samenlevingsproblemen niet bij naam te noemen, heeft het progressieve kamp de fatale vergissing begaan om die thema’s te laten monopoliseren door rechts en extreemrechts”, aldus Boudry.
En nu? Als Renzi vertrekt, en dat is inmiddels een zekerheid, volgen er wellicht snel parlementsverkiezingen. Wat zich nu manifesteert, wordt hoe dan ook doorgetrokken naar een volgende politieke en electorale confrontatie. Dan vergroot Italië het lijstje van Europese verkiezingen (Nederland, Frankrijk, Duitslang, Noorwegen…).
Oostenrijk Is de nederlaag van de “uiterst rechtse” FPÖ-kandidaat Norbert Höfer tegen de groene (linkse) kandidaat Van der Bellen in de Oostenrijkse presidentsverkiezingen een troost voor radicaal links? Niet meteen. Dat Van der Bellen won, was niet onverwacht. In een tweestrijd – dat is iets anders dan een parlementsverkiezing – maakt radicaal-rechts in de meeste landen geen schijn van kans. Dat is niet alleen zo in Oostenrijk. Marine Le Pen zal in Frankrijk heel goed scoren (Höfer haalde 47 procent!), maar in een tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen loopt ze wellicht, net als de FPÖ’er, tegen een of ander monsterverbond. Dat overkwam haar vader al. Het mechanisme van “bipolaire” presidentsverkiezingen heeft zo zijn gevolgen. Le Pens vermoedelijke nederlaag zal nog maar eens blootleggen dat (te) radicale partijen zonder bondgenoten niet kunnen winnen. Maar ook in parlementsverkiezingen is een solo slim van 50 procent nooit gezien. Alleen als Höfer bondgenoten zoekt en vindt – en die zijn er alleen in het segment van centrumrechtse kiezers - maakt hij kans om de Oostenrijkse politiek te doen kantelen.
Vlaanderen Hetzelfde geldt voor de PVV van Geert Wilders in Nederland of voor Vlaams Belang. Deze week werd nog maar eens bevestigd dat men daar voor dezelfde keuze staat. Volgens de jongste peiling van La Libre en de RTBf komt Vlaams Belang uit op iets meer dan 12 procent. Dat was vergelijkbaar met alle peilingen van La Libre en VTM het voorbije jaar (alleen de peiling van VRT/DS houdt het bij 8 procent, een kronkel in de methodologie van TNSDimarso of de opdrachtgevers?). Een nieuw plafond dus? Heeft Vlaams Belang een kans om zich uit het cordon te wringen? Het is niet omdat Dewinter een uitbrander van Van Grieken kreeg dat de poorten voor VB nu werden geopend, niet bij de ter zake verdeelde N-VA, niet bij andere Vlaamse partijen, en al zeker niet bij de
Franstaligen. Als de N-VA in 2018 op lokaal vlak allianties aangaat met Vlaams Belang, dan zal op federaal niveau de MR niet met de Vlaamsnationalisten kunnen samenwerken, zei Europees Parlementslid Louis Michel zondag op de RTBF. De man die onze skireis naar Oostenrijk destijds problematisch vond omwille van de politieke keuzes van de Oostenrijkers kreeg bijval van MR-fractieleider Denis Ducarme. Het is een signaal.
Wit Belang? Maar zeg nooit nooit. Was de berisping van Van Grieken een eerste zwak signaal, vorige woensdag was de bocht van Vlaams Belang een stuk belangrijker. “De tijd van een wit Vlaams Belang is voorbij?”, zei Dewinter. Vlaams Belang wil meer allochtone kandidaten op de kieslijsten. “Iedereen die onze cultuur en waarden wil delen, is welkom… Het gaat niet meer om het beschermen van de huidskleur van de Antwerpenaar, wel om het beschermen van onze manier van leven.” Het klinkt verrassend nieuw, ook al probeert voorzitter Van Grieken dat te relativeren. Met zijn opening naar (voorlopig zo omschreven) christelijke minderheden (Assyriërs en koptische christenen) en vluchtelingen hoopt Dewinter dan toch deuren te openen. Alleen gematigde moslims horen er nog niet bij, wel “iedereen die mee wil doen aan de democratische strijd tegen de islam”. Er waren signalen dat ook ter linkerzijde het cordon maar eens geschiedenis moest worden. Benieuwd hoe links nu reageert. Laten we eindigen met Maarten Boudry: de hoogdagen van de politieke correctheid in Vlaanderen zijn gelukkig voorbij. De bres is gebroken. Maar laten we de les van Trump niet vergeten. Als politici hun kop in het zand steken over het multiculturele drama, en alle bezorgde burgers wegzetten als racistisch klootjesvolk, dan moeten ze achteraf niet verwonderd zijn dat ze een grote, balorige opgestoken middelvinger van de kiezer krijgen”.