one year o-n | พื้นที่เล็กๆ

one year o-n

พื้ น ที่ เ ล็ ก ๆ เรื่องและภาพ : nropapin

{ September 2014 - August 2015 }

one year o-n

[ one year o-n ] คือ โปรเจกต์เล็กๆ ที่รวบรวมเนื้อหาแต่ละคอลัมน์ของนิตยสาร o-n ในรอบ 1 ปีที่ผ่านมาให้มาอยู่ ในที่แห่งเดียวกัน

พื้ น ที่ เ ล็ ก ๆ คือ คอลัมน์บอกกล่าวความรู้สึก นึกคิด ต่อเรื่องราวต่างๆ ในรูปแบบอิงธีม พร้อมภาพประกอบน่ารักๆ ในพื้นที่เล็กๆ ของเธอ

ที่มา : O-N issue 01 | เราไม่ ใช่คนกู้ โลก

บทเรียน ครั้งแล้วครั้งเล่า..ที่เราเห็นอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองผ่านการไล่สายตา ไปตามตัวอักษรในแต่ละหน้าของสมุดบันทึก หลาย ๆ ความรู้สั่นสะเทือนจิตใจให้เกิดภาพความทรงจ�ำพรั่งพรู แม้รู้ว่าเหตุการณ์เหล่านั้นจะผ่านมาเนิ่นนาน ทว่ากลับยังคงอยู่ และไม่เคยสูญหาย มีบ้างที่อยากจ�ำ มีบางอันที่อยากลืม หากไม่พยายามจะฝืนลืมเลือนไป เราจะรับรู้ ได้ ในใจลึก ๆ ว่า สิ่งเหล่านี้เคยเกิดขึ้นแล้วในกาลครั้งหนึ่งของช่วงชีวิต ตราบที่ โลกยังมีแรงโน้มถ่วงดึงดูดวัตถุไว้ สสารย่อมไม่มีวันสูญหายไปจากโลกใบนี้ แค่แปรสภาพไปตามกาลเวลาเท่านั้น เช่นเดียวกับอารมณ์ความรู้สึกของคน ตราบที่ยังคิด ทุกขณะจิต ยังมีการเกิดดับ วัสดุทางอารมณ์ก็ย่อมเกิดขึ้น และด�ำรงอยู่เสมอ เพียงแต่เราจะจัดการกับวัสดุทางอารมณ์ที่มีมากมายในแต่ละวันอย่างไร วัสดุทางอารมณ์ที่สะสมเพิ่มมากขึ้นตามวัย บ้างก็ทับทมในใจกลายเป็นวัสดุเหลือใช้ หากปล่อยไว้ โดยไม่ท�ำอะไร อาจส่งผลร้าย กลายเป็นขยะความรู้สึก และพร้อมที่จะถูกน�ำกลับมารียูสใช้ ใหม่ โดยไม่ผ่านกระบวนการ เหมือนความเศร้าในอดีตที่พร้อมจะเกิดขึ้นใหม่ ซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า เมื่อเราไม่รู้จักเรียนรู้ แล้วจะดีกว่าไหม . . . ถ้าเราน�ำวัสดุเหลือใช้ทางอารมณ์เหล่านั้น มารี ไซเคิลผ่านกระบวนการแปรสภาพ ทบทวน เรียงร้อย ปะติดปะต่อประสบการณ์ ด้วยกาวแห่งสติ สร้างสรรค์สิ่งประดิษฐ์ชนิดใหม่ ในชื่อที่เรานิยามกันไว้ว่า... ‘บทเรียน’

ที่มา : O-N issue 02 | ส�ำรวจความคิดผ่านการเดินทาง

แบก แพ็ค เก้อ มีค�ำจ�ำกัดความมากมาย..ที่บอกความหมายของแบ็คแพ็คเกอร์ไว้ ได้อย่างน่าสนใจ แต่ส�ำหรับฉันความหมายเหล่านั้นดูห่างไกล เกินกว่า..จะลงมือท�ำ แล้วความคิดเปลี่ยนไป..เมื่อฉันได้ลองพาตัวเองไปดู รู้ และอยู่กับมันจริง ๆ สักครั้ง ฉันกลับนิยามมันในแบบของตัวเองที่แสนง่าย และใกล้ที่จะไปถึง ฉันแค่... แบก กระเป๋าสะพายไว้ข้างกายให้คล่องตัวที่สุด เผื่อไว้เดินไกล วิ่งซ้าย กระโดดขวา จะได้ ไม่มีภาระเกินตัว แพ็ค ปัจจัยให้น้อยที่สุด เอาที่ส�ำคัญ เท่าที่จ�ำเป็น กับการด�ำรงชีวิตให้อยู่รอดปลอดภัยตลอดทริป เก้อ เมื่อเจอสิ่งที่ ไม่คาดฝันอยู่ตรงหน้า ฉันอาจหลงทาง โดนหลอก หรือพบมิตรภาพที่งดงาม เสียงหัวเราะ ความประหลาดใจ น�้ำตาที่เอ่อจนไหล ให้เสน่ห์บางอย่าง ที่ ไม่มี ไกด์บุ๊คเล่มไหนตอบได้ตายตัว สถานการณ์เดียวกัน อาจมีวิธีแก้ ไข และการให้ค�ำตอบที่แตกต่างกันไป ใครเล่าจะล่วงรู้..จนกว่าจะไปลองดูด้วยตัวเอง ฉันอยากใช้พื้นที่เล็ก ๆ ตรงนี้ ชวนเธอสักครั้ง ไปแบก แพ็ค และ เก้อ..เพื่อหานิยามในแบบของตัวเราเองกัน !!

ที่มา : O-N issue 03 | เพราะเราคือเรา

เมื่อดอกไม้มีหลายสี ฉันเป็นคนบ้าปลูก ต้นไม้ ดอกไม้ ไว้ ในบ้าน จากหนึ่งเป็นสองเป็นสามสุดท้ายกลายเป็นป่าขนาดย่อม ๆ พอมีเวลาว่าง ๆ ก็หมกหมุ่นอยู่ ในมุมป่าเล็ก ๆ ของตัวเอง มันสร้าง ๆ สุนทรีย์ ให้ ใจไปอีกแบบ วันดีคืนดีสายตาเหลือบไปเห็นดอกไม้สีบานเย็น ตั้งอยู่ข้างกระถางดอกสีส้ม บางช่อกลายร่างเป็นสีชมพูอมส้ม เหมือนสีพีชแบบที่ชอบ ก็นึกขอบใจ ความมหัศจรรย์ ในธรรมชาติ ที่ช่วยสร้างสีสันให้วันเก่า ๆ ดูใหม่ คิดไปแล้วดอกไม้ก็เหมือนคนเรา..แม้มีเพียงชาย หญิง ในเริ่มต้น ต่อมา..สังคมเกิดความหลายหลายทางเพศมากขึ้นเองโดยธรรมชาติ เป็นความผิดของดอกไม้หรือไม่ที่ดอกไม้เกิดมามีสีสันที่แตกต่างไปจากเดิม เราจ�ำเป็นต้องตัดสินใจ ตัดกิ่งมีสีแปลกประหลาดทิ้งออกไปจากต้นรึเปล่า ส�ำหรับฉัน..แค่เปิดใจยอมรับความแตกต่าง จากนั้น..ฉันก็ ได้มีความสุขกับการเห็นความสวยงามของดอกไม้ ที่เติบโตไปในแบบที่มันเป็น...อย่างสบายใจ

ที่มา : O-N issue 04 | จังหวะชีวิตในห้องสมุด

ห้อง (มาหา) สมุด สมัยวัยเด็ก เชื่อแน่ว่า..คงไม่ ใช่ฉันคนเดียวที่เคยคิดสงสัย ท�ำไมต้อง “ห้องสมุด” ? ห้องน�้ำ ห้องครัว ห้องเรียน ดูจะถูกเรียกตามลักษณะการใช้งาน ห้องที่ทรัพยากรส่วนใหญ่คือมีแต่ หนังสือ หนังสือ และหนังสือประเภทต่าง ๆ ท�ำไมใคร ๆ ก็เรียกมัน ตามป้ายที่เขียนไว้ว่าห้องสมุด ต่อมท�ำไมท�ำงานจนทนไม่ ไหว..อยากรู้อะไรก็แค่ปลายนิ้วสัมผัส จึงพิมพ์ค�ำค้นที่แสนสงสัยลงไปในเว็บไซน์พี่กู๋กู้ โลก ก็ถึงบางอ้ออย่างคร่าว ๆ คนในสมัยโบราณจดบันทึกเรื่องราวและความรู้ต่าง ๆ ด้วยมือ ลงในสมุด แล้วน�ำมาเก็บรวบรวมไว้เป็นห้อง ๆ จึงเรียกว่าห้องสมุด แต่เมื่อเวลาผ่านไปเทคโนโลยีการพิมพ์เข้ามา วิธีการท�ำบันทึกก็เปลี่ยนไป ความรู้ทั้งหลายได้จัดพิมพ์เป็นหนังสือและยังคง เรียกว่า “ห้องสมุด“ เหมือนเดิม ทุกวันนี้เมื่อฉันเข้าห้องสมุด ฉันก็ยังอดไม่ ได้ที่จะเก็บข้อมูลสารพันจากหนังสือลงในสมุดบันทึกส่วนตัว มหาสมุทรความรู้ที่ประกอบไปด้วยหนังสือหลายร้อย พัน หมื่นเล่ม ถูกเลือกและพามาหาสมุดส่วนตัว โดยหวังว่าสักวันจะน�ำวัตถุดิบในสมุดเหล่านั้น.. มาสร้างสรรค์เป็นหนังสือต่อไป

ที่มา : O-N issue 05 | ไปดีมาดี

ระบบนิเวศทางสังคม

ความหลากหลายด้านอาชีพในระบบสังคม..ทั้งผู้ผลิต ผู้ซื้อ ผู้ขาย หากบริษัทต้องการขายสินค้า โดยค�ำนึงถึงผลก�ำไรเพียงอย่างเดียว แต่กระบวนการผลิตท�ำลายสิ่งแวดล้อม ปล่อยสารพิษลงสู่แหล่งน�้ำชุมชน สินค้าที่ราคาแพง ไม่มีคุณภาพ โฆษณาเกินจริง ในที่สุดผู้ซื้อก็ ไม่มีก�ำลังซื้อ เดือดร้อนอยู่ ไม่ ได้ ผลกระทบก็ย้อนกลับไปเป็นบริษัทที่ขายสินค่าไม่ ได้เช่นกัน การอยู่ร่วมกันในสังคม จ�ำเป็นที่มีการแลกเปลี่ยนซื้อขาย..แบ่งปัน แจกจ่าย ไม่มี ใครสามารถอยู่ ในโลกใบนี้ โดยปราศจาก..การพึ่งพิงอาศัย ไม่มาก ก็น้อย แตกต่างกันไปตามบทบาทหน้าที่ของตน

ที่มา : O-N issue 06 | with love, girl band, you rock!

โลก-ส่วน-เรา รู้ ใช่ ไหม..ต้นไม้ที่งอกเงยจากเมล็ด จะแตกรากแก้วลึกลงสู่ดิน อย่างมั่นคง ค่อยเป็น ค่อยไป เติบโต อย่างช้า ช้า ผลิดอกออกผล อย่างเงียบ เงียบ ฉันชอบที่สิ่งไม่ต้องถูกปกปิด ฉันชอบที่สิ่งที่ ไม่ต้องป่าวประกาศ ความรู้สึก ความสัมพันธ์ที่ยั่งยืน ส�ำหรับฉัน มันควรเป็นไปเช่นนั้น เราควรปลูกมันด้วยน�้ำมือ และน�้ำใจ ผ่านปีแสงเวลาในชีวิต มากกว่าปล่อยให้มันเติบโตด้วยปุ๋ยเคมี ในโลกที่พร้อมจะโหมกระแส เร่งวันคืน จากความคาดหวัง ความคิด ความเห็น ค�ำพูด สายตาของใคร ในโลกที่ ไม่เหงา แม้มีเพียง เราสองคนเท่านั้น ที่เข้าใจ และนี้..อาจเป็นเหตุผลว่าท�ำไม ต้องมี..โลกส่วนเรา !!

ที่มา : O-N issue 07 | ในโลกอีกใบที่ ใช้ ใจบันดาลแรง

ใจ ชู กำ�ลัง ขอเพียงแค่ ได้เริ่ม.. แรง..จะน�ำไปสู่การกระท�ำ การลงมือท�ำ..จะน�ำไปสู่ความเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี หรือร้าย แม้มีอุปสรรค ขวากหนามใด ๆ อย่างน้อยในใจ ก็รู้ว่าได้ลงมือท�ำอย่างเต็มที่ ฉันลืมความเกียจคร้าน แม้จะเพลียกับการร�่ำเรียนมาตลอดทั้งสัปดาห์ ในใจฉันคงเหมือนฝนที่ตกหนักอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยในตอนนี้ ฉันตื่นลุกขึ้นแต่เช้า รีบบึ่งไปโบกแท๊กซี่บอกจุดหมายปลายทาง ลุ้นตัวโก่งว่าจะไปทันเวลาไหม ทั้งที่ ในใจก็รู้ว่า ตัวเลขในหน้าปัดมิเตอร์ตอนรถติด อาจมากว่าค่าแรงการสอนศิลปะทั้งวัน แต่ฉันก็ท�ำ..ท�ำลงไป โดยลืมคิดถึงความคุ้มค่าของก�ำไร ขาดทุน อาจเป็นความรับผิดชอบ หน้าที่ ที่ท�ำให้ฉันมีก�ำลัง พยายามและท�ำมากขนาดนี้ บางที อาจเป็นแค่หัวใจ หัวใจที่อยากเห็นรอยยิ้มอันเดียงสาของเด็กน้อย วิ่งเข้ามา แล้วพูดว่า “สวัสดี..วันนี้คุณครูจะสอนหนูวาดอะไร”

/// ฉันชอบที่สิ่งไม่ต้องถูกปกปิด ฉันชอบที่สิ่งที่ ไม่ต้องป่าวประกาศ ความรู้สึก ความสัมพันธ์ที่ยั่งยืน ส�ำหรับฉัน มันควรเป็นไปเช่นนั้น ///

- nropapin [ Columnist : พื้นที่เล็กๆ ]