ΤΕΥΧΟΣ 4Ο ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2021 1Ο ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Τέλος ΣΤΗ σιωπή Editorial Νέλσον Μαντέλα
Συνέντευξη
Reflecting on GREATNESS
ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Dress – To – Undress
Ημερολογώντας
Σκeφτείτε... είναι μεταδοτ!κό
Λ o Γ οΤ ε Χ Ν ι Κ ε Σ α Π 0 Π Ε ι ρ ε Σ
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
6 4 6
11
14
18
E Τέλος στη Σιωπή Μαρία Γεωργιάδου
Σκeφτείτε... είναι μεταδοτ!κό Βικτώρια Μουσούρη Βιβή Αμπατζίδου
Σεμίνα Δημητρακοπούλου Ελένη Γαλανοπούλου
9
Λ o Γ οΤ ε Χ Ν ι Κ ε Σ α Π 0 Π Ε ι ρ ε Σ
Βιβή Αμπατζίδου, Άγγελος Αναγνωστόπουλος,
Ελιάννα Αντώναρου, Μαρία – Ειρήνη Ασλανίδου,
Ελένη Γαλανοπούλου, Μαρία Γεωργιάδου, Μαριλίτα Γιαννίκη Βραχνού, Σεμίνα
Δημητρακοπούλου, Βασίλης Ζεϊμπέκης, Κλειώ
Ζιώγα, Στράτος Καλλίνος, Μελίνα Καραγιάννη, Σταυρούλα Κεστελίδου, Βικτώρια Μουσούρη,
Αλίκη Μούτσιανου, Θανάσης Μπιτζάνης, Αλίκη Σεβαστού
Μαρία – Ειρήνη Ασλανίδου
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ Στράτος Καλλίνος
Ημερολογώντας
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Κλειώ Ζιώγα
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ Στράτος Καλλίνος
A KIND OF MAGIC
ΥΠΕΥΘΥΝΗ Μαρία Γεωργιάδου
Μαρία – Ειρήνη Ασλανίδου
14
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Ανώνυμο Κείμενο
Στράτος Καλλίνος
11
30
24
Συνέντευξη ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ
Στράτο Καλλίνο
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ Βιβή Αμπατζίδου
Μαρία Γεωργιάδου
18
Reflecting on GREATNESS
Αφιέρωμα ΣΤΟΝ ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ
24
30
Στράτο Καλλίνο
Β.Β. ARTS
Film, Poem, Books
DRESS TO - UNDRESS Αλίκη Μούτσιανου
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ Συντακτική Ομάδα
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΔΙΟΡΘΩΣΗ Συντακτική Ομάδα
ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ Μητσιάλη Αλεξάνδρα Μακαρώνα Ανίτα Κοραντζή Λία
@our.bookbusters #our.bookbusters
2
Το Βραβευμένο (πλέον…) Πλατύσκαλο!
Από το σκεπτικό του βραβείου: Οι πιο σημαντικοί λόγοι της βράβευσης της βιβλιοθήκης Book.Busters η βιβλιοθήκη στο πλατύσκαλο ήταν το γεγονός ότι δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία των ίδιων των μαθητών, λειτουργεί με εθελοντική εργασία και βρίσκεται πέρα από τον συμβατικό χώρο μιας σχολικής βιβλιοθήκης: στο θορυβώδες, ανοιχτό πλατύσκαλο του σχολείου! Εκεί κάποιοι μαθητές θα προσπεράσουν, κάποιοι θα σταθούν, άλλοι θα συζητήσουν ή θα ξεφυλλίσουν ή θα ανταλλάξουν απόψεις… Θα είναι αδύνατον όμως να μην τη δουν. Παράλληλα με τις φιλαναγνωστικές δράσεις, η βιβλιοθήκη, με τη βοήθεια της φιλολόγου κ. Αλεξάνδρας Μητσιάλη, αναλαμβάνει και άλλες πρωτοβουλίες, που έχουν σχέση γενικότερα με την τέχνη, ενώ εκδίδει και ηλεκτρονικό περιοδικό. Πιστεύουμε ότι η Πολιτεία δε θα έπρεπε να επιτρέπει σε κανένα σχολείο να λειτουργεί χωρίς βιβλιοθήκη. Ωστόσο, καμία βιβλιοθήκη δεν θα μπορούσε να έχει τη φρεσκάδα, τον δυναμισμό και την αγάπη αυτής που γεννήθηκε με τις προσπάθειες των ίδιων των νέων που θα την χρησιμοποιήσουν ». -
Βασιλική Νίκα, Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της ΙΒΒΥ, εκ μέρους του Δ.Σ.
3
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
EDITORIAL
=
γίνεται αντιληπτό ως κάτι αναπόφευκτο. Στην Ευρώπη και γενικότερα στον δυτικό κόσμο αυτά τα φαινόμενα συνήθως αποκρύπτονται. Το στίγμα του βιασμού γίνεται ακόμα μεγαλύτερο στα θύματα, καθώς δεν μπορούν να μιλήσουν για τα συμβάντα. Μέχρι και σήμερα, ειδικότερα σε κλειστές κοινωνίες, τα θύματα που τολμούν να μιλήσουν για την ιστορία τους είναι δακτυλοδεικτούμενα. Υπάρχουν παράλογα ταμπού και η κουλτούρα της αποσιώπησης. Η κουλτούρα της απαξίωσης των θυμάτων και όχι της τιμωρίας του θύτη.. Σεξουαλική βία, παρενόχληση ή βιασμός, φαινόμενα για τα οποία τα θύματα κατακρίνονται. Παγκόσμια, κυριαρχεί σιωπή σχετικά με το θέμα. Το φαινόμενο της υπαιτιότητας του θύματος έχει λάβει κοινωνικές διαστάσεις. Έχει γίνει μια κοινωνιολογική έννοια που προσδιορίζει το περιβάλλον στο οποίο ο βιασμός θεωρείται δεδομένος και δικαιολογείται λόγω των κοινωνικών δομών και των πατριαρχικών αντιλήψεων για το.φύλο και τη σεξουαλικότητα. Παρά τη διάδοση των εγκλημάτων αυτών, οι νόμοι είναι .ανεπαρκείς, ασυνεπείς, δεν επιβάλλονται συστηματικά και, μερικές φορές, αφήνουν τη βία ατιμώρητη. Το ποσοστό καταδίκης βιαστών, ειδικότερα όταν τα θύματά τους είναι γυναίκες, παρατηρείται να είναι υπερβολικά.χαμηλό. Οι βιαστές δεν τιμωρούνται πάντα, γι’ αυτό ενθαρρύνονται κιόλας και συνεχίζουν τις εγκληματικές τους πράξεις. …..Σεξουαλική βία, παρενόχληση ή βιασμός. Γυναίκες γίνονταν θύματα αυτών των πράξεων πριν καν υπάρξουν λέξεις για να τις ορίσουν. Εργαζόμενες γυναίκες σε σπίτια αποτελούσαν για καιρό στόχους σεξουαλικής κακοποίησης. Μετά την εκβιομηχάνιση και την βιομηχανική επανάσταση, από τότε που εισήλθαν οι γυναίκες στο εργασιακό περιβάλλον, γίνονται θύματα κακοποίησης από αφεντικά, συναδέλφους, συνεργάτες, πελάτες, αλλά σιωπούν ώστε να επιβιώσουν οικονομικά. Μαθήτριες έχουν γίνει θύματα παρενόχλησης ανεξαρτήτως εκπαιδευτικής βαθμίδας, κατά τη διάρκεια όλων των μαθητικών τους χρόνων. Η κακοποίηση όμως δεν σταματάει εκεί. Στον χώρο του αθλητισμού, αθλήτριες και αθλητές πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σε όλη την καριέρα τους. Προπονητές βασιζόμενοι σε μια σχέση εμπιστοσύνης που έχουν χτίσει με τους αθλητές/τριες τους, καταχράζονται την
Τέλος ΣΤΗ σιωπή
Σ
ΑΡΘΡΟ: ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ
εξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Άνθρωποι των προηγούμενων αιώνων οραματίζονταν ιπτάμενα αμάξια και τεχνητή νοημοσύνη, μια τεράστια τεχνολογική και πολιτισμική ανάπτυξη για τον αιώνα μας. Θα φανταζόταν κανείς, όμως, πως παρόλη την τεχνολογική αυτή ανάπτυξη, επικρατούν και μαστίζουν ακόμα την κοινωνία μας ζωώδεις συμπεριφορές που παραπέμπουν σε εκείνες που είχε ο άνθρωπος πριν από χιλιάδες χρόνια; …..Η σεξουαλική παρενόχληση και η κακοποίηση στιγματίζουν κάθε μέρα χιλιάδες ανθρώπους, γυναίκες και άνδρες. Ο φόβος έχει γίνει καθημερινότητα. Ο φόβος των γυναικών να κυκλοφορήσουν μόνες στο δρόμο μετά τη δύση του ήλιου. Ο φόβος των οικογενειών τους κάθε φορά που εκείνες βγαίνουν από το σπίτι. Ο φόβος των γυναικών όταν περιτριγυρίζονται από άνδρες. Ο φόβος τους να μιλήσουν γι’ αυτό που συμβαίνει, γιατί «συμβουλές» όπως «Καλύψου, μη δείχνεις τόσο δέρμα!» ή «Με τέτοιο ντύσιμο τι περιμένεις;» έχουν γίνει συνήθεια και τις έχουν κάνει να πιστεύουν πως είναι υπαίτιες, αδύναμες και άφωνες. Ο φόβος τους να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί. Όχι. Όλοι οι άνδρες δεν είναι βιαστές, όμως σχεδόν όλες οι γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική βία, παρενόχληση ή και βιασμό. …..Τα ρούχα των θυμάτων δε δικαιολογούν τον βιασμό ούτε συμβολίζουν τη συγκατάθεσή τους για την πράξη. Το όχι δεν σημαίνει «πείσε με». Το όχι σημαίνει όχι. Ο βιασμός δε δικαιολογείται. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ιανουαρίου του 2021, το 97% των γυναικών ηλικίας μόλις 18-24 ετών έχουν υποστεί κάποια μορφή σεξουαλικής βίας, παρενόχληση ή βιασμό. …..Αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν εδώ και χρόνια σε όλο τον κόσμο. Ινδία, Φιλιππίνες, Νότια Αφρική, Αργεντινή. Χώρες όπου ο βιασμός είναι κάτι γνωστό και συχνά
4
εξουσία τους. Τα θύματα αδυνατούν να μιλήσουν, καθώς απειλείται η αθλητική τους πορεία και οι κατακτήσεις τους. Οι προπονητές εκμεταλλεύονται, δηλαδή, τη θέληση των αθλητών/τριών να επιτύχουν αθλητικά και τη συλλογική σιωπή σε θέματα σεξουαλικότητας και κακοποίησης. …..Τα τελευταία χρόνια, όμως, οι φωνές των θυμάτων έχουν αρχίσει να ακούγονται. Η σιωπή έχει σπάσει. Κινήματα σε όλο τον κόσμο ενθαρρύνουν τα άτομα να μοιραστούν τις ιστορίες τους χωρίς φόβο. Ένα παράδειγμα είναι το κίνημα Me-too, το οποίο υποστηρίζει τα θύματα, ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια στην Αμερική και έχει καταφέρει να εξαπλωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. …...Σήμερα, το ποσοστό του 97% έχει γίνει σύμβολο του αγώνα ενάντια στην κακοποίηση, πρέπει όμως να σταθεί και αφορμή για την αφύπνιση της κοινωνίας. Η έμφυλη σεξουαλική βία αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως αυτό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αν και η πλειονότητα των θυμάτων είναι γυναίκες και κορίτσια, οι δράστες στοχεύουν επίσης άνδρες, αγόρια και άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. …..Η κουλτούρα της ενοχοποίησης και της μεταχείρισης των θυμάτων σαν αντικείμενα πρέπει να πάψει. Η κοινωνία πρέπει να διώκει τους βιαστές και όχι τα θύματα. Οφείλει κυρίως να προστατεύει τα θύματα και να τα ενθαρρύνει να μιλήσουν. …..Η σιωπή επιβάλλεται να σπάσει, οι βιαστές να τιμωρούνται, τα θύματα να μιλούν, η κοινωνία να αλλάξει.
5
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Σκeφτείτε… ε𝜄𝜄̌ναι μεταδοτ!κό.
Capital ΚΕΙΜΕΝΑ: ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΗ ΒΙΒΗ ΑΜΠΑΤΖΙΔΟΥ ΣΕΜΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
6
Art…away Η τέχνη για πολλούς ανθρώπους είναι πρωταρχικός τρόπος έκφρασης. Μέσα από το θέατρο, τη μουσική, τον χορό, τα έργα γλυπτικής και ζωγραφικής, καλλιτέχνες και λάτρεις των τεχνών εξωτερικεύουν συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, επικοινωνούν με κώδικες περνώντας μηνύματα και προωθώντας αναζωογονητικές πνοές στον κόσμο. Κάθε μορφή τέχνης αποτελεί, επομένως, όχι απλώς απαραίτητο μέσο ψυχαγωγίας των μελών μιας κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα βασικό φορέα παιδείας, πολιτισμού και επικοινωνίας. Και να που ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούνταν δεδομένα αλλάζουν. Ο αστάθμητος παράγοντας της πανδημίας και της καραντίνας εισέρχεται ξαφνικά στη ζωή μας, απειλώντας όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας και ιδιαίτερα μεταξύ αυτών και την τέχνη! Εκδηλώσεις αυτονόητες μέχρι χθες, όπως συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής, βρίσκονται σε παύση. Σε μια παύση μάλιστα που δεν έχει ημερομηνία λήξης. Πώς είναι άλλωστε εφικτό να πραγματοποιηθεί μία συναυλία με τους τραγουδιστές και τους μουσικούς να φοράνε μάσκες; Πώς γίνεται να αντεπεξέλθουν οι ηθοποιοί στις ανάγκες των ρόλων τους με τα πρόσωπα μισοκρυμμένα; Και οι χορευτές πώς μπορούν να κινηθούν, να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν χωρίς κοινό και με στόματα κλεισμένα; «Απαγορεύεται ο συνωστισμός», μας λένε. Άδεια λοιπόν τα θέατρα, άδεια τα στάδια, άδειες οι
αίθουσες των εκθέσεων. Και δυστυχώς άδειες σιγάσιγά οι τσέπες των καλλιτεχνών, άδειες και οι καρδιές μας. Διότι η παύση έχει συνέπειες σημαντικές και κάποιες φορές οδυνηρότατες στο σύνολο της κοινωνίας. Ο κόσμος δεν έχει πια τη δυνατότητα να ψυχαγωγηθεί, να ξεφύγει από την καθημερινότητά του και να εκτονώσει τα συναισθήματα εγκλεισμού, καταφεύγοντας στην τέχνη. Η απομόνωση έτσι και η συνεχής καραντίνα, δίχως τρόπους διαφυγής, οδηγούν συχνά σε ψυχικές νόσους. Και οι καλλιτέχνες, αυτοί που άλλοτε μας ψυχαγωγούσαν και μας ενέπνεαν, αντιμετωπίζουν ολοένα και περισσότερα οικονομικά προβλήματα, αφού η βασική πηγή εισοδήματός τους έχει πια στερέψει. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας προσπάθησαν βέβαια να καλύψουν αυτό το μεγάλο κενό στην καλλιτεχνική επικοινωνία, εκμεταλλευόμενα την τεχνολογία. Θεατρικά έργα και συναυλίες πραγματοποιούνται από απόσταση, μέσω διαδικτυακών συναντήσεων! Κάποιοι φανατικοί οπαδοί της τέχνης ξεγελιούνται παρακολουθώντας από την ασφάλεια του σπιτιού τους online εκδηλώσεις, πληρώνοντας ηλεκτρονικά εισιτήριο και συνδεόμενοι πατώντας τον σύνδεσμο από τον υπολογιστή τους. Εννοείται, όμως, πως τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει απόλυτα τις ζωντανές μορφές τέχνης. Διότι η τέχνη είναι αλληλεπίδραση! Η τέχνη θέλει ζωντανό κοινό και καλλιτέχνες δίχως άλλες μάσκες, πέρα από αυτές των ηθοποιών του αρχαίου θεάτρου… -
Βικτώρια
Μουσούρη
7
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Μπορώ να είμαι ελεύθερος; Η ελευθερία ορίζεται ως η απουσία περιορισμού, ως η ιδιότητα ή κατάσταση εκείνου που δε δεσμεύεται, δεν εμποδίζεται, δεν εγκλωβίζεται από κανέναν εξωτερικό ή εσωτερικό καταναγκασμό. Οι περισσότεροι, κατά την διάρκεια της ζωής μας, φαίνεται να κυνηγάμε απεγνωσμένα και να αναζητούμε την ελευθερία, καθώς κατέχοντας την πιστεύουμε πως θα είμαστε πλήρως ευτυχισμένοι. Μπορούμε να υπάρξουμε όμως πραγματικά ελεύθεροι; Μπορούμε να αφήσουμε τον εαυτό μας να εκφραστεί, να αποφασίσει, να ενεργεί και να νιώθει όπως στ’ αλήθεια θέλει, χωρίς εμείς αργότερα να αισθανόμαστε βάρος στην συνείδηση μας και να κοιμόμαστε με ενοχές το βράδυ; Και αν ναι, στη συνέχεια θα μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες των ενεργειών μας ή ο αμυντικός μας μηχανισμός θα μας χαρακτηρίσει παραπλανημένα θύματα των πράξεων των άλλων; Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε το άγχος της ελεύθερης επιλογής και συχνά είναι αυτό που μας κρατάει πίσω από το να ακολουθούμε τη βούληση μας. Ο ελεύθερος άνθρωπος ρισκάρει προκειμένου να μείνει ευχαριστημένος από τις αποφάσεις του καθώς και να δίνει βάση στις επιλογές του, στηρίζοντας τες ως το τέλος. Ακόμη, γνωρίζει καλά τον εαυτό του και αντιλαμβάνεται πότε στέκεται εμπόδιο στην ίδια του την ευτυχία. Ωστόσο, κοιτώντας γύρω σου δεν μπορείς να αναγνωρίσεις αν κάποιος νιώθει ελεύθερος, όσο χαρούμενος ή άνετος και να δείχνει. Οι πιθανότητες να τον καταπιέζει έστω και κάτι, που εσύ θα θεωρούσες ασήμαντο, είναι άπειρες. Επομένως, πολλές φορές για να κερδίσεις την ελευθερία πρέπει να πάρεις μέρος σε μια μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό, που κατά τη διάρκεια της θα ξεπεράσεις τα όρια σου και τελικά θα βγεις πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος. -
Βιβή Αμπατζίδου
Εδώ ποτέ δεν γίνεται τίποτα… Απεργοί πείνας που διεκδικούν πολιτικά δικαιώματα, βιαστές ανηλίκων που ψάχνουν τρόπους να αθωωθούν, γυναίκες που αποφάσισαν να μιλήσουν για βία που κάποτε τους ασκήθηκε, αστυνομικοί και πολίτες που μετατρέπουν τους δρόμους σε πεδία μάχης… Μάρτυρες των όσων διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες γίναμε όλοι όσοι έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο, παρακολουθούμε τα νέα στη μεγάλη οθόνη ή απλώς συζητάμε με τους γύρω μας. Πρώτα Θεσσαλονίκη και μετά η Αθηνά άρχισαν να μοιάζουν με αρένες στις οποίες, σαν αλλά θηρία, αστυνομικοί και διαμαρτυρόμενοι αλληλοσπαράζονταν για ένα δίκαιο που κανείς δεν είχε, δεν έχασε ή δεν έψαξε να βρει. Κάποιοι άρχισαν τις βιαιότητες, κάποιοι τις συνέχισαν, μοναδικό θύμα ωστόσο η κοινωνία. Μία κοινωνία ανήμπορη να αντιδράσει, μια κοινωνία που
8
απλώς αποδέχεται. Αποδέχεται τα όργανα της τάξης να πρωταγωνιστούν στην αναρχία. Αποδέχεται την άλλη πλευρά να βυθίζεται το χάος. Και όλα αυτά υπό το βλέμμα μιας αμέτοχης κυβέρνησης που απαντά με αυτονόητες δηλώσεις που καταδικάζουν τη βία, μιας αντιπολίτευσης απούσας και ενός δημοσιογραφικού λειτουργήματος που αδυνατεί να κάνει καλά τη δουλειά του παραποιώντας στοιχεία, αποκρύπτοντας γεγονότα, εκτελώντας εντολές, ξεχνώντας τον ρόλο του, που δεν είναι άλλος από το να ασκεί κριτική στα κακώς κείμενα. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος των Μ.Μ.Ε. Όσο για τους σκεπτόμενους αυτής της χώρας, προτιμούν να αναλώνονται σε διαδικτυακές συζητήσεις και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι παραβιάζεται η δημοκρατία. Ποια δημοκρατία; Οι δηλώσεις στα Μ.Μ.Ε. ή οι ατέρμονοι καυγάδες που δεν οδηγούν πουθενά; Η μόνη λύση για να πάψουμε να διαδραματίζουμε τον ρόλο του θεατή σε τέτοιου είδους θεάματα, σαν να βρισκόμαστε σε ένα σύγχρονο Κολοσσαίο και περιμένουμε τον αυτοκράτορα να αποφασίσει με τον αντίχειρα του χεριού του, είναι ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Αλλά εδώ ποτέ δεν γίνεται τίποτα… -
Σεμίνα Δημητρακοπούλου
X Ρατσισμός. Μία έννοια συνώνυμη της απόρριψης. Όταν διαβάζεις τη λέξη νιώθεις το τεράστιο κόκκινο Χ που τη μισοκαλύπτει. Ο ρατσιστής υπερασπίζεται τα δικά του δικαιώματα και μόνο. Των υπολοίπων, των διαφορετικών, τα ρίχνει στον κάδο των αχρήστων. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ο ρατσιστής γίνεται συχνά πυκνά ειρωνικός και δηκτικός. Ας πούμε απλά ότι τα λόγια του δε στάζουν μέλι. Υιοθετεί ανταγωνιστική και εχθρική στάση απέναντι σ’ αυτούς που για τον έναν ή για τον άλλον λόγο διαφέρουν από εκείνον και θέτει το εγώ του υψηλότερα από τα πάντα. Αίτια για αυτήν τη συμπεριφορά του αποτελούν οι ιδέες και τα πρότυπα των ανθρώπων που έχει στο μυαλό του ως ιδανικά αλλά και η κοινωνία που ενθαρρύνει τέτοιου είδους πράξεις∙ η ίδια κοινωνία που ο ρατσιστής κατακρίνει θεωρώντας την υπεύθυνη για τη διαφορετικότητα των ατόμων. Χρησιμοποιούμε τον χαρακτηρισμό «ρατσιστής» για να περιγράψουμε έναν άνθρωπο που εμφανίζει χαρακτηριστικά εγωιστή, που αρνείται να δεχτεί τη δική του έλλειψη, τα όρια και τις αδυναμίες του, που απορρίπτει τη διαφορετικότητα, που κατακλύζεται από συναισθήματα απέχθειας για ό,τι αποκλίνει από την εικόνα που έχει διαμορφώσει στο μυαλό του για τους άλλους και την πραγματικότητα. Έναν άνθρωπο που έχει χτίσει έναν τοίχο γύρω του και είναι αποκομμένος από κάθε επαφή με καινούριες οπτικές και ιδέες. Φιλική συμβουλή: μείνετε μακριά από έναν ρατσιστή. Πρόκειται για τοξικό άτομο. -
Ελένη Γαλανοπούλου
Λ o Γ ο Τ ε Χ Ν ι Κ ε Σ α Π 0 Π Ε ι ρ ε Σ
ΚΕΙΜΕΝΑ: ΑΝΩΝΥΜΟ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΛΛΙΝΟΣ ΜΑΡΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ
9
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
~
Ε ί μ α ι ... Θεωρώ τον εαυτό μου κοινωνικό ή καλύτερα υπερ-κοινωνικό, έξυπνο, όμορφο, δυνατό και φυσικά χαρισματικό... αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Κάθε φορά που βλέπω κάποιον γνωστό στον δρόμο, αλλάζω πεζοδρόμιο, γιατί άτομο με τέτοιο κοινωνικό επίπεδο σαν εμένα δε χρειάζεται να πιάνει συζητήσεις με κάτι τόσο ασήμαντα υποκείμενα. Για τον ίδιο λόγο, δεν μπαίνω στα πηγαδάκια που κάνουν στην αυλή του σχολείου… τους πέφτω πολύς! Κάθε φορά που βλέπω άτομα να περιμένουν το ασανσέρ, επιλέγω τις σκάλες. Γιατί να τους αφήσω να μου κλέψουν τον αέρα; Κάθε φορά που έχουμε καλεσμένους στο σπίτι μένω στο δωμάτιο μου και δε βγαίνω, παρά μόνο όταν είναι ώρα για φαγητό. Είμαι όμως κι ένα άτομο που έχω αμέτρητους φίλους. Βέβαια, έχω τόσο πολύ διάβασμα κάθε μέρα που δεν έχω χρόνο για αυτούς. Για τον ίδιο λόγο διώχνω την μητέρα μου από το σπίτι και την αφήνω να έρχεται μόνο τα βράδια, για να έχω ησυχία και να μπορώ να συγκεντρωθώ στα σημαντικά. Πάλι καλά που επιτέλους κατάφερα να κάνω την αδελφή μου να φύγει από το σπίτι, μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια προσπάθειας. Ο Θεός, όμως, μου έδωσε και μια μικρή αδελφή, που όλοι ασχολούνται μ’ αυτή και καθόλου με μένα. Αυτό κι αν είναι βολικό! Φανταστείτε… είμαι τόσο διάσημος και κοινωνικός που έχω αναπτύξει φιλίες και με τα τέρατα που κρύβονται στην ντουλάπα και κάτω από το κρεβάτι. Με αγαπούν τόσο πολύ που ούτε καν βγαίνουν από την φωλιά τους για να με τρομάξουν. Ακόμη κι ο Θεός με συμπαθεί πιο πολύ από όλους, που μου έχει δώσει τόσο ήσυχους και απασχολημένους γονείς, που ευτυχώς δεν έχουν χρόνο για να παίζουμε παιχνίδια, να πηγαίνουμε διακοπές ή να βλέπουμε όλοι μαζί ταινία, σαν οικογένεια. Είμαι τόσο ευλογημένος που δε χρειάζεται να μοιραστώ τόσο ανατριχιαστικές στιγμές με την οικογένειά μου. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο σιχαμερή θα ήταν έτσι η ζωή μου; Πόσο ασπρόμαυρη και άτονη… Το καλύτερο απ’ όλα όμως είναι ο Κορονοϊός, που πήρε το μήνυμά μου και μας βρήκε την πιο κατάλληλη στιγμή... πάνω στην εφηβεία μου. Δεν μας επιτρέπει να συγκεντρωνόμαστε σε διάφορα μέρη, να πηγαίνουμε σε γάμους και βαφτίσια. Πλέον, δεν μπορούμε να έχουμε πολλούς καλεσμένους και δεν ακούγονται καθόλου ήχοι από τον έξω, μίζερο κόσμο, με αποτέλεσμα να διατηρείται η εσωτερική μου γαλήνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι γύρω μου έχουν πραγματικά δώσει ό,τι επιθυμούσα… μια
10
απεριόριστη ιδιωτικότητα. Δε θα το άλλαζα αυτό με τίποτα κι ελπίζω να παραμείνει έτσι η ζωή μου, μέχρι να την αποχωριστώ. Αυτό βέβαια θα είναι καταστροφικό για όσους μείνουν πίσω. Ποιο είναι το νόημα της ζωής χωρίς να έχουν εμένα; Είμαι το κέντρο του κόσμου και η προσωποποίηση της απόλυτης τελειότητας. Ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμένα, αλλά εγώ μπορώ να υπάρξω χωρίς αυτόν... Εκεί φαίνεται και η μεγαλοσύνη μου! Είναι όλα τόσο φωτεινά στη ζωή μου, που πραγματικά ορισμένες φορές νιώθω πως θα τυφλωθώ… αν δεν το έχω πάθει ήδη! -
Ανώνυμο
Π ε ρ π α τ ώ ν τ α ς ... Ήταν πρωί, πρωί σίγουρα. Ήλιος ευχάριστος, πνοή δυσάρεστη. Υποσχόταν πολλά. Στεκόμουν μοναχός στην πυκνή και δροσερή χλόη. Και ξάφνου πέφτω. Τα λουλούδια απόντα. Αύρα περίεργη στο χώρο. Πίσω μου, πεύκα υπερμεγέθη. Πεύκα που θυμίζουν και γεύονται ρετσίνι. Γευόμουν τον πόνο των πτηνών. Αφουγκράστηκα σε ρετσίνι, άκουγα σε τα σκυθρωπά κλαδιά. Κοκκινωποί κορμοί, πλατιά σκυθρωπά κλαδιά οριζόντια, εύγεστο ρετσίνι, φρεσκοκομμένη χλόη. Ευωδία θανάσιμη. Ο άνεμος παραπονιόταν κάθε που έχανε τα κλαδιά. Ζήταγε να τα λυγίσει. Άβυσσος μυστηρίου. Βαθύς Λήθαργος. Ένιωθα. Ένιωθα απειλές. Καταιγίδες σε απολαύσεις του άπνου αγέρα. Αίσθημα άγχους και απογοήτευσης κυριαρχούσε στην σκέψη. Τα μάτια μου ύπουλα απέφευγαν το βλέμμα των γύρω μου. Βάλε κάτι από δάκρυα σ’ όλα όσα μου είπες κι εγώ θα σε πιστέψω, γιατί τα ωραιότερα με πόνο μοναχά τα λέμε. Σηκώθηκα. Κι οι ελπίδες μου σηκώθηκαν. Αγέχωρα ακλουθούσα την ίδια διαδρομή. Δρόμο μακρύ, χωρίς επιστροφή και μόνο τέλος. Δίχως έναρξη. Περπάτησα. Σε απρόσμενες ράγες του τρένου παρατάσσω στρατιωτάκια – σκέψεις να ‘χουν τα παιδιά να βλέπουν, να μη φοβούνται το τούνελ. Και σαν μεγαλώσουν μην τους ζητήσεις να σου δείξουν τις τσέπες. Είναι τρύπιες. Η ηλικία δεν υπολογίζεται σωστά ποτέ στα παιδιά. Χάνεται η σημασία του νούμερου. Η αγαθότητα το πνίγει. Κι όσο πάει όλο και περισσότερα στρατιωτάκια λείπουν. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Χαμένος στο χρόνο, χαμένος στον τόπο. Χαμένος σε κάθε αίσθησή του. -
Στράτος Καλλίνος Μαρία – Ειρήνη Ασλανίδου
Μ Α Ρ Τ Υ Ρ Ι Ε Σ Μ Ι Α Σ Π Α Ρ Α Ξ Ε Ν Η Σ Ε Π Ο Χ Η Σ.
ΚΕΙΜΕΝΑ: Κ Λ Ε Ι Ω Ζ Ι Ω Γ Α, ΜΑΡΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ
Ημερολογώντας 11
ΑΠΡΙΛΙΟΣ Νύχτα βαθιά. Περίμενα όλη την ημέρα γι’ αυτή τη στιγμή. Ανυπομονούσα να ιδωθώ ξανά μαζί σου. Να σου περιγράψω την ημέρα μου. Να σου μιλήσω για ό,τι με προβληματίζει. Για το βάρος των άσχημων συναισθημάτων που με κατακλύζουν. Εσύ ο ακροατής κι εγώ ο αφηγητής. Συζητήσεις μαζί σου. Σιωπηλή νύχτα. Ζεστό ρόφημα στο χέρι. Δίπλα από το παράθυρο να σε κοιτώ. Τέλειος συνδυασμός. Κι ο ύπνος, περιττός. Λιγοστεύει τη ζωή μου. ….Σήμερα, ήταν η μέρα που κατάλαβα πόση κακία κρύβει η αγάπη. Μου είχε υποσχεθεί πως θα με συνοδεύει για πάντα σ’ αυτή την ζωή. Την είχα πιστέψει. Τώρα, η μόνη που με συνοδεύει είναι η σκιά μου. Γιατί οι άνθρωποι να μην μπορούν να λένε πώς ακριβώς νιώθουν; Όπως ότι δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις ή ότι έχω χάσει τα αισθήματα μου για σένα. Ή ότι σ’ αγαπώ τόσο τρελά που θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου. ….Φοβάμαι να τους μιλήσω. Δεν ξέρω τι κρύβουν μέσα τους. Το ποσοστό της κακίας τους. Βλέπω την τέλεια ζωή τους μέσα από μια οθόνη, αλλά είναι έτσι στην πραγματικότητα; Θα βρίσκονται εκεί για μένα; Θα νοιάζονται; Φυσικά και όλοι με βλέπουν να περνάω τον δρόμο, να περιμένω στη στάση το λεωφορείο, να παίρνω τον καφέ μου από το γωνιακό μαγαζί. Αυτό που δε βλέπουν, όμως, είναι ο πόνος, που η μάσκα μου τον κρύβει. Μόνο εσύ βλέπεις τον πόνο. Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις. ….Πραγματικά σε ζηλεύω. Έχεις την απερίγραπτη λάμψη που πάντα αναζητούσα. Τόσα αστέρια να σε περιτριγυρίζουν. Είναι πάντα εκεί για σένα. Να σε στηρίζουν. Και ξέρεις γιατί έχω μόνο εσένα; Γιατί κάθε βράδυ κάθεσαι και με αντέχεις. Με ακούς. Δεν κάνεις ερωτήσεις, ούτε ζητάς εξηγήσεις που πρέπει να μπω στη διαδικασία να σου δώσω. Απλά ακούς. Είσαι τόσο μακριά μου αλλά και ταυτόχρονα κοντά μου. ….Απολαμβάνω να μιλάω μαζί σου. Απολαμβάνω τη νύχτα. Δε φοβάμαι. Σκοτάδι ολόπυκνο. Το απαλό αεράκι που δροσίζει το μάγουλό μου, η ήρεμη αύρα δίχως άχνα, το ρυάκι παραδίπλα που σπρώχνει αβίαστα ξερά φύλλα και σπασμένα κλαδιά. Σπασμένα κλαδιά από τις άγριες διαθέσεις του αέρα την προηγούμενη μέρα. Οι σκέψεις μου εκείνη την στιγμή; Ένα μακρύ τούνελ, δίχως να ξέρω πότε θα φτάσω στο φως. ….Ξέρεις τι συνειδητοποίησα μόλις τώρα με την συζήτησή μας; Τελικά το να είσαι μόνος είναι ωραίο. Μου αρέσει, γιατί δε χρειάζεται να υποκρίνομαι. Είμαι ο εαυτός μου κι αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Είμαι εγώ. Δε χρειάζεται να πέσω ξανά στον φαύλο κύκλο των απογοητεύσεων. Όλοι πιστεύουν πως το να είσαι μοναχικός σε βυθίζει στη μοναξιά. Από δω και πέρα, όμως, δεν πιστεύω πως αυτό ισχύει. Το να είσαι περιτριγυρισμένος από λάθος άτομα είναι το μοναχικότερο πράγμα στον κόσμο. ….Χαράζει. Σ’ αφήνω ….για τώρα. ….Θα τα ξαναπούμε ….όταν νυχτώσει.
… … Μαρία – Ειρήνη
12
Αγαπητή Έμμα, …τι πέρασα κι εγώ η καημένη σήμερα. Κάποιες φορές πραγματικά αναρωτιέμαι πώς τα βγάζω πέρα. Η βάναυση αυτή ημέρα ξεκίνησε με τον σκύλο του διπλανού διαμερίσματος που γάβγιζε σαν τρελός. Μου θύμισε την αντιπαθητική καθηγήτρια, που φωνάζει σε καθημερινή βάση, όταν μιλάμε στο μάθημά της. Τι να κάνουμε κι εμείς; Λίγο κουτσομπολιό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν… …Τέλος πάντων, ο σκύλος δε σταματούσε να γαβγίζει και γι’ αυτό σηκώθηκα και πήγα να ετοιμαστώ. Τα μαλλιά μου ήταν τόσο φουντωτά που τρόμαξα κι εγώ η ίδια, σαν με είδα στον καθρέφτη. Πρέπει να το παραδεχτώ, έμοιαζα με τον θάμνο του μπαλκονιού, που κάθε φορά που τον μυρίζω με πιάνουν οι αλλεργίες μου. Αφού ετοιμάστηκα, πήρα την τσάντα στον ώμο και βγήκα έξω. Ο αέρας ήταν τόσο παγωμένος που το πρόσωπό μου κοκκίνισε. Κοκκίνισε σαν της Μαρίας, όταν αντικρίζει εκείνο το παιδί από το λύκειο. …Η διαδρομή για το σχολείο ήταν σκέτος εφιάλτης. Ο μπαμπάς μου έβαλε τη φρικιαστική μουσική που ακούει κάθε πρωί, εκείνη που βάζουν στους γάμους και στα πανηγύρια και σου φέρνει πονοκέφαλο. Η μουσική ήταν στην διαπασών και συνοδευόταν από τους διαπεραστικούς ήχους των κορναρισμάτων. Αυτή την όρεξη που έχουν κάποιοι πρωί-πρωί για καβγάδες πραγματικά δεν την καταλαβαίνω. …Μπήκα στο σχολείο με κατεβασμένα μούτρα και μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια μου. Είναι που έμεινα ξύπνια μέχρι τις τρεις τα χαράματα για να διαβάσω για το διαγώνισμα της χημείας. Λαχάνιασα ανεβαίνοντας τις σκάλες και μπήκα στην αίθουσα βαριανασαίνοντας. Με ρώτησε η καθηγήτρια γιατί άργησα κι έπρεπε να σκεφτώ μια δικαιολογία στα γρήγορα. Φυσικά είπα το κλασικό, πως είχε πολλή κίνηση στον δρόμο. Πάντα το πιστεύουν. Το πίστεψε κι εκείνη και μ’ άφησε να καθίσω. Χτύπησε το πρώτο κουδούνι, αλλά μας κράτησε παραπάνω και δεν πρόλαβα να φάω το λαχταριστό κρουασάν μου. Στο επόμενο διάλειμμα μας άφησαν έγκαιρα, ευτυχώς. Έβγαλα το κρουασάν από την τσάντα μου κι άρχισα να βομβαρδίζομαι από ερωτήσεις. «Τι είναι αυτό;». «Τι θα φας σήμερα;». «Πάλι πεινάς;». Μόλις τους φανέρωσα τι θα έτρωγα, τα σχόλια άρχισαν να πετάγονται από παντού με μία εχθρική διάθεση. «Μην το τρως, θα παχύνεις!». «Εγώ δεν τρώω ποτέ σοκολάτα, μου χαλάει η σιλουέτα». «Εγώ κάνω δίαιτα και τρώω μόνο φρούτα και λαχανικά. Γιατί δεν ξεκινάς κι εσύ; Σου χρειάζεται». «Μα πως γίνεται να πεινάς πάλι;». Σκέφτηκα πως είχαν δίκιο. Άφησα το φαγητό μου πίσω στην τσάντα και βγήκα στο προαύλιο. Όταν, όμως, το ξανασκέφτηκα, έτρεξα πίσω, άρπαξα το κρουασάν και το έβαλα ολόκληρο μες στο στόμα μου. Τα ανορεξικά σχόλια συνέχισαν, αλλά αυτή τη φορά δεν τ’άκουγα. Δεν ήθελα να τα ακούσω. …Δε θυμάμαι τι έγινε την υπόλοιπη μέρα στο σχολείο. Ίσως είχαμε μάθημα, ίσως κενό. Ανέβηκα την ανηφόρα με τα χίλια ζόρια και όταν επιτέλους έφτασα στο σπίτι, εκσφενδόνισα την τσάντα από τον ώμο μου στον καναπέ. Έφαγα, κοίταξα για λίγο το ταβάνι κι άρχισα να διαβάζω. Η μαμά μου μπήκε καμιά δεκαριά φορές στο δωμάτιο για να φέρει τα σιδερωμένα και να μου πει να συμμαζέψω, αφού φαινόταν σαν να είχε περάσει τυφώνας, όπως έλεγε. Δεν της έδωσα πολλή σημασία. Το βράδυ είχα γερμανικά. Αυτά τα βαριά τα ‘Σ’ των Γερμανών μου φέρνουν τρομερό πονοκέφαλο. …Κάποια στιγμή έκλεισα την οθόνη. Μόλις τελειώσω μαζί σου, θα πηδήσω στο κρεβάτι μου. Θα είναι σαν να πηδάω σ’ ένα μαλακό σύννεφο. Ο ήχος του ανέμου είναι διαπεραστικός και οι σκούπες που πέφτουν στο μπαλκόνι φοβάμαι ότι θα με κρατήσουν ξύπνια μέχρι την αυγή. Δική σου, Κλειώ
13
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΘΡΟ: ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΛΛΙΝΟΣ
Τα « κύματα » γοητείας, που εκπέμπει, ίσως να είναι το ελάχιστο οπτικό δώρο που προσφέρει στα μάτια των θεατών. Γεννημένη αθλήτρια, έχοντας επιλέξει ως άθλημα τη ρυθμική γυμναστική, η Ιωάννα Μαγοπούλου συνδυάζει αρμονικά την καλαισθησία με την τεχνική δεξιότητα, πράγμα που ευνοεί τις επιδόσεις της στο ταπί. Πειθαρχημένη, προσηλωμένη στον σκοπό της, με ιδιαίτερες φιλοδοξίες, « κτίζει » τα τελευταία χρόνια την αθλητική της καριέρα θέτοντας ως θεμέλια τις επιτυχίες της. Μαμούν, λόγω
14
Γιώργος Τριανταφύλλου -- @gtphotography.official
15
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Κάθε αγώνας, πιστεύω, είναι σημαντικός όποια έκβαση και αν έχει. Οι επιδόσεις μου, θετικές ή αρνητικές, δε με επηρεάζουν ιδιαίτερα. Είναι η προσπάθεια μιας ολόκληρης χρονιάς, έχω δουλέψει σκληρά και αποτελεί μία ακόμη εμπειρία, χρήσιμη για την αγωνιστική μου εξέλιξη. Η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νεότητας, του 2018, στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, ίσως ήταν η σημαντικότερη μέχρι σήμερα. Ένας μεγάλος αγώνας, με πολύ καλή ψυχολογία. Απόλαυσα την κάθε στιγμή.
Ποια είναι τα συναισθήματα σου πριν από έναν αγώνα και πώς τα διαχειρίζεσαι; Έχει ως πρότυπο τη χρυσή Ρωσίδα Ολυμπιονίκη, Μαργκαρίτα Μαμούν, λόγω της δυνατής προσωπικότητάς της, που την οδήγησε στην κορυφή παρά τις δυσκολίες που συνάντησε στην προσπάθειά της. Η Ιωάννα παλεύει σκληρά για να εκπληρώσει το όνειρό της, τη συμμετοχή της στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκυο! Της ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία! Ιωάννα, πώς προέκυψε η σχέση σου με τη ρυθμική γυμναστική; Από μικρή λάτρευα το χορό και τη μουσική. Δοκίμασα μερικά αθλήματα, αλλά δε συγκινήθηκα ιδιαίτερα μέχρι που ο σύλλογος Ρυθμικής Γυμναστικής « Αρμονία » ιδρύθηκε στη περιοχή όπου μένω. Ωστόσο, αναζητώντας καλύτερες προπονητικές συνθήκες, πήγα στον σύλλογο Αρίων, όπου και ξεκίνησα προπονήσεις με τη κα. Έφη Μπλέκα και τους δασκάλους μπαλέτου, κ. Μιχαήλ Γέρμαν και κα. Ελένη Πιστιόλη.
Είσαι μαθήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που σημαίνει αυξημένες υποχρεώσεις. Πόσο δύσκολο είναι για εσένα να συνδυάζεις σχολείο και προπονήσεις; Είναι πραγματικά δύσκολο να συνδυάζω τις πολύωρες προπονήσεις και το σχολείο, ιδίως φέτος στη Τρίτη Λυκείου και εν’ όψει των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Πάραυτα κάνω τη καλύτερη δυνατή προσπάθεια να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου ως μαθήτρια.
Μπορείς να μας περιγράψεις μια τυπική σου μέρα; Μια τυπική μου ημέρα ξεκινά στις επτά το πρωί. Από τις οκτώ έως και το μεσημέρι είμαι στο σχολείο. Μετά απευθείας στην προπόνηση. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, τρώω ελαφριά στο αυτοκίνητο, αφού το προπονητήριο βρίσκεται πολύ μακριά από το σπίτι. Η προπόνηση μου διαρκεί συνήθως έξι με επτά ώρες. Όταν επιστρέφω στο σπίτι διαβάζω, χαλαρώνω και κοιμάμαι νωρίς » .
Έχεις συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες. Ποιος ήταν για εσένα ο πιο σημαντικός; Υπήρξε κάποιος αγώνας που σε απογοήτευσε;
16
Προσπαθώ να μη σκέφτομαι πολύ. Να μην υπάρχει άγχος. Ευτυχώς, έτσι είμαι σαν άνθρωπος. Θέλω να απολαμβάνω την κάθε στιγμή, να είμαι αισιόδοξη. Έχω θετική σκέψη. Δε φοβάμαι τα λάθη.
Τί είδους υποστήριξη δέχονται οι αθλήτριες της ρυθμικής; Από ποιον κυρίως; Η Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία και το κράτος στέκεται δίπλα σου; Όλες οι αθλήτριες χρειάζονται και δέχονται υποστήριξη, υλικοτεχνική και ψυχολογική. Αρχικά από την οικογένεια, που « συμπάσχει » με την αθλήτρια, η οποία προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της αθλητικής ζωής. Οι γονείς μου μάχονται καθημερινά μαζί μου. Αναγκάζονται να με πηγαινοφέρνουν στη προπόνηση και άλλοτε να περιμένουν ώρες μέχρι να τελειώσω. Φυσικά χρειαζόμαστε υποστήριξη και από την Ε.Γ.Ο. ( Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία ). Είναι απαραίτητο να υπάρχουν κατάλληλοι χώροι προπόνησης, ιατροφαρμακευτική κάλυψη, γιατροί και φυσιοθεραπευτές, όπως και να εξασφαλίζεται εξοπλισμός. Επίσης, πρέπει να φροντίζει για την αθλητική μας παρουσία σε διεθνείς αγώνες. Εύχομαι η τωρινή, νέα διοίκηση της ομοσπονδίας να ανταποκριθεί.
Πιστεύεις πως η ενασχόληση με τον αθλητισμό και κυρίως με τον πρωταθλητισμό επηρεάζει τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και τη μετέπειτα πορεία στη ζωή των αθλητών; Σίγουρα! Η πειθαρχία και η αφοσίωση που δείχνει κανείς, δουλεύοντας εξαντλητικά για την επίτευξη των στόχων του, είναι μεγάλο εφόδιο στη μετέπειτα ζωή. Μαθαίνεις να παλεύεις, να κερδίζεις, μα κυρίως να χάνεις. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι ξανά. Να μη σκύβεις το κεφάλι με την πρώτη δυσκολία.
Τί πρέπει να προσέχει μια αθλήτρια της ρυθμικής; Αρχικά, το βάρος της. Έχοντας σωστό σωματικό βάρος, μπορείς να αποφύγεις τους τραυματισμούς. Μια αθλήτρια ρυθμικής είναι απαραίτητο να διατηρεί το σώμα της σε καλή κατάσταση. Η ενδυνάμωση, το ζέσταμα, η αποθεραπεία είναι σημεία κλειδιά, ώστε να ελαχιστοποιούνται οι σωματικές καταπονήσεις, που είναι πολύ μεγάλες. Τέλος, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να είσαι παρούσα σε όλες τις προπονήσεις.
Αντώνης Κεραμίδας -- @adoniskeramidas
Ποια η γνώμη σου για καταγγελίες από αθλήτριες για χρήση βίας από τις προπονήτριές τους; Σε επίπεδο υψηλών επιδόσεων, μπορεί να υπάρξει μεγάλη ένταση μεταξύ αθλητών και προπονητών κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Δε δικαιολογώ τη χρήση βίας, λεκτικής ή σωματικής. Μπορώ, όμως, να καταλάβω την πίεση που δεχόμαστε. Καλούμαστε να ξεπερνάμε καθημερινά τον εαυτό μας. Η προπονήτρια προσπαθεί να μας βοηθήσει, θέλοντας να συνεχίσουμε, όταν η σωματική κούραση είναι τεράστια. Οι επιδιώξεις προπονήτριας και αθλήτριας είναι πάντοτε κοινές. Δεν έχω βιώσει κακοποίηση, δε μπορώ να μιλήσω γι ‘ αυτή. Η σχέση μου με την κα Μπλέκα είναι άκρως υποδειγματική. Με στηρίζει και με βοηθά!
Τι σε χαρακτηρίζει σαν αθλήτρια; Η εκφραστικότητα, η τεχνική και η αγωνιστικότητα.
Αγαπημένο όργανο; Αγαπώ ιδιαίτερα την μπάλα. Μικρή « μαγεύτηκα » από το πόσο όμορφη ήταν. Οι χορογραφίες με τη μπάλα βασίζονται στο συναίσθημα. Σε διευκολύνουν να αναδείξεις τις καλλιτεχνικές σου ευαισθησίες. Αυτός είναι κι ο λόγος, που είναι το αγαπημένο μου όργανο.
Πώς σε φαντάζεσαι δέκα χρόνια μετά; Έχω ακούσει πάμπολλες φορές αυτή την ερώτηση. ( Γελάει… ). Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Σίγουρα θα έχει σταματήσει η αθλητική μου καριέρα. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την προπονητική. Να συνεχίσω να προσφέρω στο άθλημά μου. Μου αρέσει επίσης η χρυσοχοΐα, που επαγγέλλεται ο πατέρας μου. Τέλος η ζωγραφική. Είμαι πολύ καλή.
Η Ρυθμική Γυμναστική είναι ένα ολυμπιακό άθλημα αμιγώς γυναικείο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ένα από τα οποία είναι και η αισθητική – καλλιτεχνική παρουσία της αθλήτριας. Εκτελείται ατομικά (μία αθλήτρια) και ομαδικά ( ensemble, πέντε αθλήτριες), με τη συνοδεία μουσικής σε χορογραφίες με όργανα, όπως σχοινάκι, μπάλα, στεφάνι, κορύνες, κορδέλα. Οι αθλήτριες βαθμολογούνται πρώτα ως προς το περιεχόμενο του προγράμματος, έπειτα ως προς τη σύνθεση και τέλος ως προς τη ποιότητα εκτέλεσης. Πολλές Ελληνίδες αθλήτριες έχουν επιδείξει ήδη επιτυχίες και σκοπεύουν να συνεχίσουν να επιδεικνύουν. Ολυμπιακά μετάλλια, διεθνείς διακρίσεις, παγκόσμια αναγνώριση.
17
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Α
Φ
Ι
Ε
Ρ
Ω
ΑΡΘΡΟ: ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΛΛΙΝΟΣ
18
Μ
Α
19 23
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Π
ροτού τον συναντήσει, η Μαράια Κάρεϊ χαμογελούσε. Μια χειραψία, ωστόσο, ξύπνησε τις αισθήσεις της και βγαίνοντας από το γραφείο του, επτά λεπτά αργότερα, ο τηλεοπτικός φακός την απαθανάτισε να ξεσπάει σε λυγμούς και ο συνοδός της να τη « φυγαδεύει » από τον χώρο. Σκηνή που ο Πέτερ Μόρτη, ο επίσημος φωτογράφος της οικογένειας, ανακαλεί συνεχώς στη μνήμη του. Λόγω της θέσης του δίπλα στον Μαντέλα, του δόθηκε η ευκαιρία να φωτογραφίσει βασιλείς, διασήμους και « θνητούς » . Ο τρόπος που επηρέαζε ο Μαντίμπα τους ανθρώπους ήταν μοναδικός, πράγμα που αποδεικνύεται περίτρανα και στη συνάντησή του με τη Μαράια. Η έκθεση « Nelson Mandela: The Official Exhibition » παρουσιάζει τις κακουχίες της αγροτικής παιδικής ηλικίας, τα χρόνια του ταραχώδους αγώνα ενάντια στο καθεστώς του Απαρτχάιντ και τη θέση του ως πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου πρόεδρου της Ν. Αφρικής. Τα αποφθέγματα του Μαντίμπα, προσωνύμιο που του απέδωσε ο ίδιος ο λαός, και η αφήγηση των γεγονότων από οικείους και φίλους που περιλαμβάνονται στην έκθεση δικαιολογούν τον τίτλο του ως « Πατέρα της Ν. Αφρικής ». Ο Μαντέλα απεβίωσε οκτώ έτη πριν. Οι κακουχίες της αγροτικής παιδικής ηλικίας στο Ανατολικό Ακρωτήριο, η « κατάδυση » στις φυλετικές παραδόσεις της περιοχής, η πολιτική αφύπνισή του στο Γιοχάνεσμπουργκ και ο ταραχώδης κοινωνικός και πολιτικός αγώνας της Ν. Αφρικής ενάντια στο Απαρτχάιντ, διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο και αποφοίτησε από τη νομική. Πρωτοστάτησε στον αγώνα για την εξάλειψη της ρατσιστικής πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος. Κατά τη διάρκεια της δίκης του ο Μαντέλα διακήρυξε: « Πάλεψα ενάντια στην κυριαρχία των λευκών, πάλεψα και ενάντια στην κυριαρχία των μαύρων. Αυτό που επιθυμώ είναι το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, όπου όλοι οι άνθρωποι συμβιώνουν αρμονικά και απολαμβάνουν ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδανικό το οποίο ελπίζω να ζήσω και να το πραγματοποιήσω. Αλλά, αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι προετοιμασμένος να πεθάνω ». Καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει σύμβολο της αντίστασης στο ανερχόμενο κίνημα ενάντια στο Απαρτχάιντ, αρνούμενος κατ’ επανάληψη να απαρνηθεί τις πολιτικές του θέσεις για να επιτύχει την απελευθέρωσή του. Η αποφυλάκισή του, τον Φεβρουάριο του 1990, σημάδεψε την απαρχή θεμελιακών αλλαγών στο Νοτιοαφρικανικό κράτος, που οδήγησαν στην πτώση του ρατσιστικού καθεστώτος. Ο ίδιος, μάλιστα, παρότρυνε τις ξένες δυνάμεις να μην ελαττώσουν την πίεση που ασκούσαν στη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση για συνταγματική μεταρρύθμιση. Ως αποτέλεσμα, ο πρόεδρος
20
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
22
Αυτό που επιθυμώ είναι το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, όπου όλοι οι άνθρωποι συμβιώνουν αρμονικά και απολαμβάνουν ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδανικό το οποίο ελπίζω να ζήσω και να το πραγματοποιήσω. Αλλά, αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι προετοιμασμένος να πεθάνω.
”
”
Φρέντερικ ντε Κλερκ αναγνώρισε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και ανέστειλε τις εκτελέσεις. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών '70 και '80, ο Μαντέλα βρισκόταν στη φυλακή. Μια μαύρη σελίδα με απόκρυψη γεγονότων και εξελίξεων από το φως της δημοσιότητας. Πολλοί μάλιστα δε γνώριζαν καν την πραγματική του μορφή. Λύση στο συγκεκριμένο ζήτημα έδωσε ο τύπος, που βρέθηκε παρών τη στιγμή της αποφυλάκισής του. Ο Νέλσον Μαντέλα επανεμφανίστηκε επαναστάτης, πατέρας, πολιτικός κρατούμενος, παγκόσμιος ηγέτης, πρόσωπο του αγώνα κατά της καταπίεσης των γηγενών. Πρόσωπο κοινωνικό. Πρόσωπο πολιτικό. Οι « φρουροί » του μάλιστα εκνευρίζονταν, καθώς πάντοτε παρέκλινε της προγραμματισμένης του πορείας θέλοντας να χαιρετήσει το λαό. « Θυμάμαι, όταν η κόρη μου τον πρωτογνώρισε, θέλησε να επισκεφτεί το σχολείο της. Εγώ της απάντησα αυτολεξεί: Είσαι τρελή; Αντικρίζεις τον Νέλσον Μαντέλα, είσαι τυχερή που έχεις δύο στιγμές μαζί του! Ωστόσο εκείνος απάντησε: Ω, αλήθεια! Σε ποιο σχολείο πηγαίνεις; Πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτώ! Με αυτό τον τρόπο κέρδιζε τους ανθρώπους. Αγγίζοντάς τους συναισθηματικά! » Η παραπάνω περίοδος λόγου ακούγεται συνεχώς στην έκθεση και πηγάζει από δήλωση που είχε κάνει ο Μόρτη λίγο μετά τον θανατό του. Στην έκθεση, που εδρεύει στο Βερολίνο, έχεις τη δυνατότητα να θαυμάσεις προσωπικά αντικείμενα του Μαντέλα. Πολλά είναι συνώνυμα του χαρακτήρα του. « Όταν επισκεπτόμουν την κατοικία του και συζητούσαμε στο καθιστικό, κρατούσε πάντοτε στα χέρια του μια εφημερίδα, κυρίως Νοτιοαφρικανική » . Κατά τη φυλάκισή του του απαγορευόταν να μιλήσει τη μητρική του γλώσσα. Μερικοί αναλφάβητοι φύλακες, ωστόσο, του ζητούσαν ανά διαστήματα να διαβάζει γράμματα που τους αποστέλλονταν. Όπως o ίδιος έγραφε, μόνο τότε αισθανόταν χαρούμενος, μα κυρίως περήφανος, για τη βοήθεια που προσέφερε. O Μαντέλα ήταν απόλυτα ενημερωμένος και προϊδεασμένος σε
πληθώρα θεμάτων, αλλά πάντοτε έλεγχε την πιστότητά τους. Τα λεγόμενά του πήγαζαν απευθείας από την καρδιά του. Ποτέ δεν έκανε λάθος στον προφορικό λόγο. Μιλούσε συνήθως αργά και επέλεγε με προσεκτικό τρόπο τα λόγια του. Παρόλο που δε θεωρούνταν σπουδαίος ρήτορας, οι ομιλίες του αποτύπωναν την προσωπική δέσμευση, τη γοητεία και το χιούμορ του. « Ο Μαντίμπα μπορεί να θεωρηθεί ο ορισμός της αρετής. Όχι πως δεν έκανε λάθη. Μάλιστα ο ίδιος υποστήριζε: Μην με κρίνεις από τις επιτυχίες μου, κρίνε με από το πόσες φορές έπεσα και σηκώθηκα. Για πολλούς θεωρείται ο καλύτερος «πρώτος πολίτης» που υπήρξε ποτέ και πιθανότατα θα υπάρξει στη Ν. Αφρική » . Μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, το Nelson Mandela Foundation, παλεύει ακόμα προσφέροντας κοινωφελές έργο. Θέλοντας να μιμηθούμε τη δράση του, ορίσαμε τη 18η Ιουλίου, ημέρα των γενεθλίων του, ως παγκόσμια ημέρα Μαντέλα. Έργο αυτής είναι και η έκθεση Nelson Mandela: The Official Exhibition! Ένα μέρος των εσόδων της έκθεσης διατίθεται σε Μ.Κ.Ο. με σκοπό την ανάπτυξη του Ανατολικού Ακρωτηρίου της Ν. Αφρικής. Όλα τα παραπάνω έχοντας ως λάβαρο την ταυτότητα του αείμνηστου Μαντέλα. Η πνευματική κληρονομιά, ωστόσο, είναι ο λόγος που ο Φιντέλ Κάστρο, ο Μπιλ Κλίντον και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ένιωσαν ταπεινωμένοι μπροστά του, ο λόγος που η Σάρον Στόουν έδειξε τον πραγματικό της εαυτό. «Έκανα μια μικρή παύση στα λεγόμενα μου για να τον ευχαριστήσω εκείνο το πρωινό. Να ευχαριστήσω την προσφορά του στο έθνος. Εκείνος, όμως, συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα του. Ξάφνου φάνηκε ένα δάκρυ να κυλά. Με κοίταξε στα μάτια, έσφιξε το χέρι μου και είπε: Όχι Πέτερ, εσείς οι δημοσιογράφοι είστε που οφείλουμε να ευχαριστούμε. Αυτός ήταν ο Νέλσον Μαντέλα που γνώρισα, που παρά το κύρος του, κάθε φορά που εισέπραττε ένα κομπλιμέντο, το επέστρεφε απευθείας » .
23
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
24
CrItIque APRIL 2021
Film. Τα 400 Χτυπήματα Σκηνοθεσία Φρανσουά Τρυφώ Κατηγορία Δράμα Έτος Παραγωγής 1959 Χώρα Παραγωγής Γαλλία
Η Νουβέλ Βαγκ των '50ς και '60ς μεταμόρφωσε ριζικά τη γλώσσα του κινηματογράφου. Ηγετικές φιγούρες του Νέου Κύματος υπήρξαν οι Γκοντάρ, Τρυφώ, Ρομέρ, Ριβέτ, Σαμπρόλ, Βαρντά, Ρενέ και Μαρκέρ. Το νέο αυτό ρεύμα στρέφεται ενάντια στον μέχρι τότε παραδοσιακό αφηγηματικό κινηματογράφο της προηγούμενης γενιάς, ενώ παράλληλα αναζητά τρόπους έκφρασης μιας νέας δημιουργικής γλώσσας. Όταν κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού Cahiers du Cinema, στις στήλες του οποίου αρθρογραφούν κινηματογραφόφιλοι αλλά και επίδοξοι σκηνοθέτες, γεννιέται μια δημιουργική παρέα, οι οποία πιστεύει ότι μια ταινία είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται, ως μορφή τέχνης. Ο auteur είναι εκείνος που βάζει τη δική του προσωπική σφραγίδα σε κάθε του έργο αναπτύσσοντας την αντίστοιχη αισθητική και ιδεολογία του. Γέννημα θρέμμα του κινήματος υπήρξε και η ταινία 400 χτυπήματα του Φρανσουά Τρυφώ. Η ταινία 400 χτυπήματα του Φρανσουά Τρυφώ αναφέρεται στην ιστορία ενός αγοριού, του Αντουάν, το οποίο ζει στο Παρίσι με τη μητέρα του και τον πατριό του, τη δεκαετία του 50’. Η ζωή του είναι δύσκολη, καταρχάς μέσα στο σπίτι όπου υπάρχει ένταση. Η μητέρα του συνήθως επιστρέφει εκνευρισμένη από τη δουλειά, μαλώνει με το σύζυγό της, πίνει πολύ, ενώ σταδιακά αποκαλύπτεται πως στη ζωή της υπάρχει και ένας άλλος άνδρας. Ο πατριός φαίνεται να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για εκείνον αλλά πολλές φορές τον θεωρεί βάρος. Η σχέση του μικρού αγοριού με τους δύο γονείς είναι περισσότερο μια σχέση απόμακρη παρά μια σχέση ζεστασιάς και πραγματικής φροντίδας. Στο σχολείο κάνει σκανδαλιές, είναι αδύναμος μαθητής
και ο δάσκαλος τον έχει στοχοποιήσει θεωρώντας τον υπεύθυνο για όλα όσα γίνονται μέσα στην τάξη. Έρχεται αντιμέτωπος με τις αυταρχικές μεθόδους του δασκάλου που τον προσβάλει και τον ταπεινώνει διαρκώς, τον απορρίπτει και δεν του δίνει ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία. Προσπαθώντας να βρει μια διέξοδο διαφυγής αλλά και την αναγνώριση και την αποδοχή που δεν βρίσκει στην οικογένεια και στο σχολείο στρέφεται στους «φίλους» και στους δρόμους του Παρισιού. Ο Αντουάν είναι ονειροπόλος. Ονειρεύεται να φτάσει μια μέρα στη θάλασσα, που δεν έχει μπορέσει να αντικρίσει ποτέ. Πολλές φορές λέει ψέματα, είτε επιζητώντας την προσοχή, είτε για να φτιάξει μια άλλη πραγματικότητα, έναν κόσμο που να νιώθει ότι τον χωρά. Ένα βιβλίο Ένα βιβλίο του Μπαλζάκ τον ενέπνευσε να ολοκληρώσει μια σχολική εργασία η οποία έλπιζε πως θα άλλαζε την εικόνα του στην τάξη. Η ευαισθησία και η ικανότητα του δεν εκτιμήθηκε από τον δάσκαλο ο οποίος πίστεψε πως είχε αντιγράψει και απογοητεύτηκε για ακόμη μια φορά. Κατέληξε να κλέψει τη γραφομηχανή του πατριού του και να οδηγηθεί με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του στο αναμορφωτήριο. Ο Αντουάν αποκαλύπτει στην ψυχολόγο του ιδρύματος τη βασανισμένη προσωπική του ιστορία ότι κανείς από τους συγγενείς του, δεν τον φρόντισε και δεν τον κατάλαβε ποτέ. Η ταινία τελειώνει με τον Αντουάν να δραπετεύει και να εκπληρώνει την επιθυμία του, να δει επιτέλους τη θάλασσα. Μια ταινία ρεαλιστική, που δείχνει ότι το αγόρι δεν ήταν ένας αλήτης, αλλά ένα παραμελημένο και αδικημένο παιδί που οδηγήθηκε στο κοινωνικό περιθώριο. Μια ταινία πρωτοπόρα για την εποχή της που θεωρείται πλέον κλασσική. -
Όμιλος: Η Λογοτεχνία στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο
25
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
CrItIque APRIL 2021
Film. Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται Σκηνοθεσία Ντανιέλ Λοσέ Έτος Παραγωγής 2007 Χώρα Παραγωγής Γαλλία
« Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται » είναι μία ταινία που με ενθουσίασε, μία ταινία που έδειξε τις δύο εκδοχές του εκπαιδευτικού. Από τη μια ένας δάσκαλος παλαιομοδίτικος, αυστηρός, αυταρχικός, που τον διακατείχε το σύνδρομο της ανωτερότητας, γιατί θεωρούσε τους μαθητές κατώτερους απ’ αυτόν και από την άλλη ένας δάσκαλος σύγχρονος, ηπίων τόνων, ελαστικός, που θεωρούσε τους μαθητές ίσους με αυτόν. Με τον παλιό δάσκαλο περνούσαν βαρετά, σκληρά και με σβησμένη την επιθυμία τους να πάνε σχολείο, ενώ με τον καινούριο ένιωθαν διαφορετικά. Ήθελαν να κάνουν όσο περισσότερο μάθημα γινόταν και όταν σχολούσαν ήθελαν να περάσει η νύχτα για να έρθει η μέρα και να ξαναπάνε στο διασκεδαστικό μάθημά τους. Ένιωθαν ότι μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα, ότι ο καθένας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και ότι ο δάσκαλος είναι εκεί για να καθοδηγεί, να συμβουλεύει και να τα βοηθάει να δημιουργούν με βάση τις επιθυμίες τους, όπως να γράφουν και να τυπώνουν τις δικές τους ιστορίες εμπλουτίζοντας τη σχολική βιβλιοθήκη τους. Επίσης αυτός ο δάσκαλος, ο Σελεστέν Φρενέ, είναι γνωστός ως ο πρώτος που έβαλε το τυπογραφείο στην τάξη και καθιέρωσε τη διασχολική αλληλογραφία. Λιγότερο γνωστό είναι ότι πρώτος αυτός εισήγαγε τον κινηματογράφο στο σχολείο, το 1926. Ήταν φυσικό οι πρωτοποριακές του μέθοδοι να μην είναι αρεστές στο κατεστημένο, γι’ αυτό κυνηγήθηκε ανελέητα. Πάλεψε μέσα σε αντίξοες συνθήκες και στο τέλος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη δημόσια εκπαίδευση για να συνεχίσει πιο ελεύθερος το παιδαγωγικό του έργο. Αλλά πια δεν ήταν μόνος. Στη βάση των ιδεών του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο διεθνές
παιδαγωγικό κίνημα που είναι ακόμα ζωντανό. -
Απόστολος Κουρουλής
Η ταινία « Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται » του Daniel Losset γυρίστηκε το 2006 στη Μασσαλία της Γαλλίας. Είναι βασισμένη στη ζωή του παιδαγωγού Σελεστέν Φρενέ, ο οποίος άρχισε να διδάσκει στο Bar – sur – le Loup, ένα μικρό χωριό της Γαλλίας. Εκεί εφάρμοσε νέες μεθόδους και συνδύασε τη μάθηση με την τυπογραφία, τον κινηματογράφο και το σχέδιο. Στόχος του ήταν να κάνει το μάθημα πιο διασκεδαστικό και να κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών, πράγμα που κατάφερε, αφού έγινε αγαπητός τόσο στους μαθητές όσο και στους γονείς τους. Μπορεί οι γονείς στην αρχή να είχαν αμφιβολίες για τις μεθόδους του, έπειτα όμως τις αποδέχτηκαν βλέποντας το αποτέλεσμα. Λόγω του συνεταιρισμού στον οποίο συμμετείχε μετακινήθηκε στην πόλη Vence όπου και δίδαξε. Παρόλα αυτά ο διαφορετικός και πρωτοπόρος για την τότε εποχή τρόπος διδασκαλίας του Φρενέ δεν αναγνωρίστηκε από τους ανθρώπους εκεί, με αποτέλεσμα να διαμαρτύρονται κατά του δασκάλου και να απαγορεύουν στα παιδιά τους να πηγαίνουν σχολείο. Ο δάσκαλος πάλεψε, αλλά στο τέλος αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη δημόσια εκπαίδευση. Ωστόσο, συνέχισε το παιδαγωγικό του έργο χτίζοντας το δικό του ανεξάρτητο σχολείο στη πόλη Vence. -
Χριστίνα Πετροπούλου Ελιάν να Αντώναρου Βικτώρια Μουσούρη
Από τον όμιλο: Η Λογοτεχνία στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο
26
CrItIque APRIL 2021
Poem.
“” {…}
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία για να μένουν νεκροί για πάντα.
{…}
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη!
Δώσ’ μου το χέρι σου… Τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη τον γνώρισα στην πρώτη γυμνασίου. Η καθηγήτρια των φιλολογικών μαθημάτων μας, η κα. Μητσιάλη, μας είχε αναθέσει εργασία στην οποία έπρεπε να παρουσιάσουμε ένα ποίημα από αγαπημένο μας ποιητή. Μέχρι τότε δεν είχα ασχοληθεί με την ποίηση και δεν ήξερα ποιητές, ευτυχώς όμως ήξερε ο μπαμπάς μου. Του ζήτησα να με βοηθήσει, προτείνοντάς μου κάποιον ποιητή που κατά την γνώμη του θα μπορούσε να μου αρέσει. Μου είπε ότι ο αγαπημένος του ποιητής είναι ο Τάσος Λειβαδίτης και μου έδειξε στην βιβλιοθήκη τις συλλογές των ποιημάτων
του που είχε. Καθώς λοιπόν έπιανα τυχαία κάθε συλλογή ανακάλυψα ένα ποίημα που μου άρεσε πάρα πολύ, έχει τον τίτλο « Αλλά τα βράδια ».Σε αυτό το ποίημα κατάλαβα πως ο ποιητής μεταφέρει το πόσο εύκολα έχουν χάσει οι άνθρωποι τα ιδανικά και τις αξίες τους, ότι βασανίζονται με την μοναξιά και τη δυστυχία, παρόλο που έχουν οργανωμένη κοινωνία και τη δυστυχία, παρόλο που έχουν οργανωμένη κοινωνία και υψηλό επίπεδο πολιτισμού, και πως ο ποιητής θεωρεί ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα στη χαμένη παιδικότητα, στη φύση και στις σχέσεις των ανθρώπων. -
Γιώργος Θεοδωρίδης
27
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
CrItIque APRIL 2021
Books. ΤΟ ΨΕΜΑ ΖΩΡΖ ΣΑΡΗ
Η Χριστίνα, ένα κορίτσι δεκαπέντε ετών, από χωρισμένους γονείς, αφού ο πατέρας της παράτησε αυτή και τη μητέρα της για μια δουλειά στη Γερμανία, πηγαίνει να μείνει στην Αθήνα, καθώς εκεί η μητέρα της έχει συγγενείς και έχει βρει δουλειά ως θυρωρός, ενώ παράλληλα θα ράβει. Στη Χριστίνα δεν αρέσει καθόλου αυτή η αλλαγή και έτσι τα έχει πάρει όλα με κακό μάτι. Ακόμη, δεν της αρέσει που θα αλλάξει σχολείο και θα πάει σε αυτό που δουλεύει ο θείος της, το Λύκειο Χρίστου Μηνά, δωρεάν, γιατί θα χάσει την παρέα της από τη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη μέρα στο σχολείο, γνωρίζει την ξαδέρφη της τη Ρέα, η οποία τη συστήνει στα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Όμως, όταν αυτά τη ρωτάνε για την οικογένειά της, αυτή ντρέπεται να τους πει την αλήθεια. Έτσι ξεκινάει ο κύκλος των ψεμάτων και φεύγει. Τα παιδιά νομίζουν πως είναι ψηλομύτα και δεν τη συμπαθούν, όμως η ξαδέρφη της, η Ρέα, προσπαθεί να τους πείσει πως η συμπεριφορά της Χριστίνας οφείλεται στην μετακόμισή της και στο ότι είναι καινούργια στην πόλη. Αργότερα, όταν μπαίνουν όλα τα παιδιά στην τάξη, η Χριστίνα κάθεται στο τελευταίο θρανίο μαζί με τη Μαρία, η οποία της λέει δίχως δισταγμό πως είναι η χειρότερη μαθήτρια στην τάξη. Η Μαρία, ως φλύαρη που είναι, ξεκινάει να της συστήνει τα παιδιά της τάξης, τον Αλέξη τον φιλόσοφος, που έχει μια αδερφή τη Λίνα, τον Πέτρο τον έξυπνο, την Ελένη που μιλάει μόνο με κάποιους ‘’εκλεκτούς’’, την Τάνια που είναι πολύ περήφανη και σπασίκλα. Μετά, η Μαρία της λέει, πως η Ρέα της είπε, ότι είναι καλή μαθήτρια η Χριστίνα. Έτσι, η Μαρία λέει στη Χριστίνα πως ποντάρει πάνω της, όπως ποντάρουν στον ιππόδρομο, ότι θα πάρει καλύτερους από την Τάνια στα μαθήματα. Μετά από καιρό, αφού είχε πει πολλά ψέματα και αφού έκανε πολύ παρέα με τη Μαρία και μιλούσε το πρωί στο λεωφορείο με τον Αλέξη, με τον οποίο είχαν κοινές απόψεις, κάτι έγινε στο σχολείο. Την επόμενη μέρα από αυτή του διαγωνίσματος γεωμετρίας, μπαίνει μέσα στην τάξη ο θείος της Χριστίνας, ο κύριος Ευαγγέλου και λέει στα παιδιά πως κάποιος πήρε τις απαντήσεις του διαγωνίσματος και ότι θα το ξαναγράψουν την Παρασκευή και έτσι θα χάσουν την εκδρομή στους Δελφούς. Τα παιδιά αποφασίζουν να βρουν ποιος το έκανε, έτσι λένε όποιος πήρε άριστα να σηκώσει το χέρι του. Μέσα στα παιδιά που σήκωσαν το χέρι τους ήταν και η Μαρία, η οποία πρώτη φορά παίρνει άριστα. Όλοι υποψιάζονται ότι αυτή έκλεψε τις απαντήσεις, επειδή ήταν επιμελήτρια στο διάλειμμα που κλάπηκαν και γιατί πρώτη φορά παίρνει άριστα. Έχουν δίκιο τα παιδιά; Η Μαρία έκλεψε τις
απαντήσεις και χάλασε την εκδρομή της τάξης ή πίσω απ’ όλη αυτή την ιστορία κρύβεται κάποιος υπεράνω υποψίας; Η Χριστίνα μέχρι πότε θα λέει ψέματα; Θα καταλάβουν τελικά την αλήθεια για τη ζωή της; -
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Κ. ΤΖ. ΝΤΟΧΕΡΤΙ
Την Άλι την γνώρισα πίσω από τα κάγκελα της Κιμμέριας Ακαδημίας. Εσώκλειστη χωρίς τη θέλησή της. Η τιμωρία για τη σύλληψή της για πολλοστή φορά από την αστυνομία έπαιρνε σάρκα και οστά. Το σχολείο ιδιαίτερο, όπως κι εκείνη άλλωστε. Απαγορευμένα τα κινητά τηλέφωνα και οι υπολογιστές. Απαγορευμένη οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Πίστεψε πως δεν είχε καμιά δουλειά εκεί. Το πνεύμα της ανήκε στους βρώμικους δρόμους του βόρειου Λονδίνου, με τα σπασμένα γυαλιά και την έντονη μυρωδιά τσιγάρου. Ή έτσι νόμιζε. Πίστεψε πως απλά έπρεπε να προσαρμοστεί και έπειτα θα γύριζε πίσω, όταν πια η ιστορία θα είχε ξεχαστεί. Ίσως το μόνο που θα την πρόδιδε θα ήταν το κόκκινο Χ στην σκουριασμένη πόρτα του διευθυντή. Μεγάλο λάθος. Κρυφά μυστικά αποκαλύπτονται. Υπάρχει το Νυχτερινό Σχολείο, μία αδελφότηταφάντασμα. Κανείς δεν επιτρέπεται να μιλάει για αυτήν. Το λέει στους Κανόνες. Η ζωή της αλλάζει άρδην. Τέρμα τα γκράφιτι με την μπλε μπογιά που σημάδεψαν τα νεανικά της χρόνια. Τέρμα η «έτοιμη» ζωή, που της σέρβιραν στο πιάτο. Τώρα πρέπει να πολεμήσει. Να είναι έτοιμη. Γιατί η Κιμμέρια Ακαδημία είναι μεν το μοναδικό μέρος που θεωρεί σπίτι της, αλλά πολλοί κίνδυνοι παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, πίσω από τα παγωμένα χαμόγελα και τους ανυποψίαστους μαθητές. Ο Ναθάνιελ είναι εκεί. Και ζητά εξουσία. Μέσα από τα πέντε βιβλία παρακολουθούμε την εξέλιξη των χαρακτήρων και πολύ περισσότερο της Άλι. Σε μερικούς μόλις μήνες, η Άλι έχει ωριμάσει και οδεύει σταδιακά στο να γίνει το άτομο που προοριζόταν να γίνει και όχι εκείνο που κινδύνεψε να γίνει. Από μια άμυαλη έφηβη, μεταμορφώνεται σε μια εν δυνάμει ώριμη, ενήλικη γυναίκα, που έχει τον έλεγχο της ζωής και των πράξεών της, που μπορεί να επιλέξει και να καθορίσει το μέλλον της. Παραμένει, ωστόσο, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι που γοητεύεται, προβληματίζεται και αμφιταλαντεύεται. Ελπίζω τα βιβλία αυτά να σας γοητεύσουν τόσο όσο γοήτευσαν κι εμένα και να σας κάνουν να προβληματιστείτε για αναπάντητα ερωτήματα και θέματα σημαντικά της ζωής. Όπως και η Άλι, να σταματήσετε να θεωρείτε τα πάντα δεδομένα και να ξετυλίξετε το νήμα της δικής σας ζωής. -
28
Θανάσης Μπιτζάνης
Ελένη Γαλανοπούλου
CrItIque APRIL 2021
Books. ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΗΤΣΙΑΛΗ
Το έργο «Δεκαεφτά» της Αλεξάνδρας Μητσιάλη έχει μαγέψει πολλούς εφήβους αλλά και ενήλικες. Το «Δεκαεφτά» είναι ένα μοναδικό βιβλίο, με χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν τους σημερινούς εφήβους. Κεντρικός χαρακτήρας η Μαρίνα, η οποία ανήκει στους «παρείσακτους» του σχολείου, μετά από διάφορα γεγονότα νοσηλεύεται στο ψυχιατρείο και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τόσο ο Ορέστης, φίλος της Μαρίνας, που ζει εκδικούμενος τους γονείς του όσο και η Σάρα, επίσης φίλη της, η οποία μετά τη θριαμβευτική επιτυχία στις Πανελλήνιες, εγκαταλείπει τη ζωή της στην εβραϊκή συνοικία και φεύγει στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή. Ακόμη, στο έργο πλέκονται και οι ιστορίες της φιλολόγου του σχολείου, Έλλης Δεγκρίνη, που καταβάλλει προσπάθεια να σταθεί στα πόδια της μετά το διαζύγιό της και του συνάδελφου της, Μάρκου Δουβένη, με τον οποίο αναπτύσσει έναν ερωτικό δεσμό. Επιπρόσθετα, στις συμπεριφορές ορισμένων καθηγητών διακρίνονται ο αυταρχισμός, ο σεξισμός και η απογοητευτική συμβατικότητα. Το βιβλίο με εντυπωσίασε ακόμα, γιατί αναδεικνύονται με ρεαλιστικό τρόπο οι ανησυχίες των εφήβων. Τέλος, αξιοσημείωτο για το έργο αυτό είναι το γεγονός ότι η συγγραφέας ξεφεύγει από την κατηγορία του εφηβικού και νεανικού μυθιστορήματος και γράφει ένα μυθιστόρημα μέσα στο οποίο μπορούν και ενήλικες να εντοπίσουν δικά τους βιώματα. -
Ράνια Ζερβάκη
29
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
DRESS -
TO - UNDRESS
FAST FASHION. ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ. ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, ΑΛΛΟΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ, ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΡΟΥΧΑ ΑΠΟ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ FAST FASHION, ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. ΤΟ FAST FASHION ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! Α Λ Ι Κ Η Μ Ο Υ Τ Σ Ι Α Ν Ο Υ.
30
31
H
.… ορολογία Fast Fashion
.… εμφανίστηκε στα τέλη της .… δεκαετίας του 60 και στις .… αρχές της δεκαετίας του .… 70. Η ιδέα ήταν να .… παράγουν ρούχα που ήταν .… παρόμοια με αυτά των .… γνωστών, ακριβών οίκων .… μόδας όσο πιο γρήγορα . μπορούσαν και φυσικά με το φθηνότερο πιθανό κόστος. Η σκέψη αυτή δεν εμφανίστηκε από το πουθενά, αλλά, καθώς έβλεπαν ότι η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία και τα συνθετικά υφάσματα είχαν αρχίσει να ενσωματώνονται αρκετά στην παραγωγή ρούχων, ήρθε μια ευκαιρία για κάτι καινούριο που θα προσέφερε μεγάλα κέρδη. …Όλοι μας έχουμε ψωνίσει από γνωστές εταιρίες ενδυμάτων όπως τα H&M και τα ZARA. Αυτές όμως είναι και οι δύο από τις πιο γνωστές εταιρίες που ακολουθούν την φιλοσοφία του Fast Fashion και φημίζονται για τη μεγάλη ποσότητα φθηνών ρούχων που πουλάνε. Έχετε αναρωτηθεί όμως πώς γίνεται και τα ρούχα αυτά είναι πάντα τόσο χαμηλά σε κόστος; … Οι εταιρίες αυτές παράγουν το ρούχα που διοχετεύουν στο εμπόριο σε αναπτυσσόμενες χώρες. Τα εργοστάσια τους βρίσκονται συνήθως σε περιοχές τις Ασίας και σε χώρες όπως η Ινδία, οι Φιλιππίνες, η Σρι Λάνκα και το Μπαγκλαντές όπου και παράγεται και το 75% όλων των ρούχων παγκοσμίως. Εκεί εκμεταλλεύονται στο έπακρο τους εργαζόμενους και τις συνθήκες στις οποίες βρίσκονται αυτές οι χώρες, κερδίζοντας οι ίδιες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο. Έτσι, έχουν βρει ένα τρόπο να παράγουν ποσότητες ρούχων με πολύ φθηνό τρόπο εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τεράστια ποσοστά κέρδους. Γι’ αυτό λοιπόν και οι ίδιες πουλάνε τα προϊόντα τους φθηνά, επειδή πουλώντας τα έστω και σε τέτοιο ποσό έχουν ήδη βγάλει μεγάλο κέρδος προς όφελός τους. … Αυτό όμως ηθικά δεν είναι σωστό. Οι χώρες στις οποίες παράγονται αυτά τα προϊόντα αναπτύσσονται ακόμα και το βιοτικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό. Οι συνθήκες και το περιβάλλον στο οποίο δουλεύουν οι εργαζόμενοι είναι άκρως ακατάλληλο.
32
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
33
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Εργάζονται μέσα σε κατεστραμμένα κτίρια σε πολύ μικρό και ταυτόχρονα εξαιρετικά επικίνδυνο χώρο, ό ένας πάνω στον άλλον και για πολλές συνεχόμενες ώρες, που σίγουρα ξεπερνούν το βασικό οκτάωρο, χωρίς Κυριακές και αργίες. Όλα αυτά με την προσθήκη ενός χαμηλού έως ανύπαρκτου μισθού, που ανέρχεται τα US3$ σαν κατώτατος μισθός. Το 85% των εργαζόμενων είναι γυναίκες καθώς σε τέτοιες χώρες οι γυναίκες εργάζονται περισσότερο σε χειρωνακτικές εργασίες, ενώ είναι συνηθισμένο να δουλεύουν ακόμα και παιδιά σε τέτοια εργοστάσια, κάτι που είναι παράνομο. Εργοστάσια σαν αυτά αποκαλούνται sweatshops και μόνο στο Μπαγκλαντές υπάρχουν 5.000 τέτοια. Το Rana Plaza ήταν εργοστάσιο ενδυμάτων στο Μπαγκλαντές που κατέρρευσε στις 24 Απριλίου 2013,
34
ενδυμάτων στο Μπαγκλαντές που κατέρρευσε στις 24 Απριλίου 2013, σκοτώνοντας πάνω από χίλιους εργαζόμενους, δυστύχημα που έχει καταγραφεί ως το πιο θανατηφόρο περιστατικό σε εργοστάσιο ενδυμάτων στην ιστορία. Παρόλο που οι εργάτες παρατήρησαν ρωγμές να εμφανίζονται στους τοίχους και ενώ κηρύχθηκε ως ένα μη ασφαλές περιβάλλον για εργασία, οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να έρθουν και να εργαστούν κανονικά την επόμενη μέρα, όταν και το πενταώροφο κτίριο. Η αναζήτηση των νεκρών έληξε στις 13 Μαΐου 2013 με 1.134 νεκρούς, ενώ περίπου 2.500 τραυματίες ανασύρθηκαν ζωντανοί από το κτίριο. Παρόλα τα όσα έγιναν, οι ιδιοκτήτες εργοστασίων ενδυμάτων δεν συμμορφώνονται με τους κανονισμούς υγείας και ασφάλειας λόγω του φόβου της διακοπής της παραγωγής και της απώλειας κερδών. … Το Fast Fashion παρέχει ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη, αλλά επιβαρύνει πολύ και το περιβάλλον καθώς ολόκληρη η βιομηχανία μόδας εμποδίζει τις προσπάθειες αειφορίας, καταναλώνοντας το 20% του νερού που ξοδεύεται παγκοσμίως κάθε χρόνο. Γνωρίζουμε ότι ένα μοναδικό μπλουζάκι απαιτεί πάνω από 2.000 λίτρα νερού για να φτιαχτεί. Φανταστείτε λοιπόν πόσα λίτρα νερού ξοδεύονται για να παραχθούν τόσα εκατομμύρια ρούχα. Μεγάλο μέρος των ρούχων αυτών δεν απορροφώνται από την αγορά και καταλήγουν να γίνονται σκουπίδια, κάτι που επιβαρύνει ιδιαίτερα το περιβάλλον. Επιπλέον, το Fast Fashion ευθύνεται για το 10% σχεδόν των παγκόσμιων εκπομπών αερίου. Μάρκες όπως το Boohoo, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν τοξικές χημικές ουσίες, επικίνδυνες βαφές και συνθετικά υφάσματα που διαλύονται σε νερό και κάθε χρόνο 11 εκατομμύρια τόνοι ρούχων γίνονται απορρίμματα μόνο στις ΗΠΑ. Αυτά τα ρούχα γεμάτα μόλυβδο, φυτοφάρμακα και άλλα χημικά - σπάνια διαλύονται. Αντ' αυτού, συσσωρεύονται σε χώρους υγειονομικής ταφής, απελευθερώνοντας τοξίνες στον αέρα. Το αποτύπωμα άνθρακα της Fast Fashion είναι εξαιρετικά μεγάλο και είναι κάτι που δεν συζητιέται όσο θα έπρεπε. … Εκτός από τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, το Fast Fashion επηρεάζει την υγεία των
καταναλωτών άλλα και των εργαζομένων. Επιβλαβείς χημικές ουσίες όπως η βενζοθειαζόλη, η οποία έχει συνδεθεί με διάφορους τύπους καρκίνου και αναπνευστικών παθήσεων, έχουν βρεθεί πολλές φορές σε είδη ένδυσης που διακινούνται στην αγορά σήμερα. Δεδομένου ότι το δέρμα μας είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος, η χρήση αυτών των μολυσμένων ρούχων μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη για την υγεία μας. Επίσης η υγεία των ανθρώπων που εργάζονται σε εργοστάσια παραγωγής ρούχων είναι πάντα σε κίνδυνο εξαιτίας της καθημερινής, πολύωρης έκθεσης σε αυτές τις χημικές ουσίες. …Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πίσω από τα φθηνά ρούχα των παγκοσμίως γνωστών εταιρειών υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι καθόλου ευχάριστη και όπως ήδη είδαμε τα δικαιώματα των ανθρώπων που δουλεύουν για τέτοιες εταιρείες καταπατούνται καθημερινά, γεγονός που θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στον βαθμό που θα έπρεπε. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να δημιουργούνται οργανισμοί κατά του Fast Fashion που υποστηρίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματα αυτών των εργαζομένων. …Το TRAID είναι ένα από τους οργανισμούς που παλεύουν για να αλλάξει αυτή η κατάσταση και έχει τρεις κύριους στόχους. Αυτοί είναι η αύξηση της επαναχρησιμοποίησης ρούχων, η χρηματοδότηση έργων ανάπτυξης για τη βελτίωση της κλωστοϋφαντουργίας και η εκπαίδευση των ανθρώπων στην κλωστοϋφαντουργία. Υπάρχουν ήδη 1.500 σημεία στα οποία μπορεί κανείς να δωρίσει τα ρούχα του σε 191 περιοχές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο οργανισμός μεταπωλεί και επανατοποθετεί τα ρούχα που έχουν δωρηθεί. Δίνει επίσης χρήματα σε οργανισμούς αφιερωμένους στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ατόμων που εργάζονται στην κλωστοϋφαντουργία. Τέλος, γίνεται χορηγός σε συγκεκριμένους αγώνες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του αγώνα για τον τερματισμό της εκμετάλλευσης των ανθρώπων που δουλεύουν στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας σε ολόκληρη την Ινδία.
35
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
36