żeby nabyli elementarnych umiejętności komunikowania się itd. I dopiero potem, w drugiej kolejności, na terapię rodzinną. Prowadzący program
Innym istotnym problemem – bardziej ogólnej natury – jest oparcie współpracy na osobistych relacjach, sympatiach, indywidualnej wrażliwości i wiedzy, które to cechy są niezbędne, ale niewystarczające do rozwijania i ugruntowania współpracy międzyinstytucjonalnej. Problem ten widać wyraźnie w sytuacji dużej rotacji pracowników takich instytucji jak policja czy sądy. Odejście pracownika,
który
został
przeszkolony
oraz
uczestniczył
aktywnie
w
pracach
zespołu
interdyscyplinarnego, powoduje czasem osłabienie lub nawet zaprzestanie współpracy z daną instytucją. Lata pracy nauczyły mnie, że wszystko nie opiera się na instytucjach tylko na poszczególnych ludziach. I to nie chodzi o to, że decyzyjnych czy niedecyzyjnych. Albo ktoś jest zaangażowany, albo nie i albo korzysta z tego narzędzia jakie ma, albo nie. (…) My najpierw myśleliśmy, że formalnie najwięcej osób będzie kierowanych właśnie przez sąd i że po prostu osoby, wobec których będzie orzekane, np. będą dostawać zawieszenie kary pozbawienia wolności w zamian za uczestnictwo w programie. Tak sobie kombinowaliśmy wiele lat temu, zanim pojawiła się ustawa w obecnym kształcie, gdzie takie działania się przewiduje. No i tutaj wszystko zależało od woli sądu. Więc jak był jeden sędzia, to było 11 skierowań, a później odszedł sędzia i nie było żadnych. No więc nie wiem, przypisuję, że zależy to od tego, jak się ktoś angażuje. Koordynator programu
Oparcie systemu współpracy na liderach, zaangażowanych osobach, jest dobrym sposobem na zainicjowanie współpracy, ale nie jest receptą na działania długofalowe. Mimo wszystko, relacje z przedstawicielami instytucji powinny być budowane na poziomie dzielnicowym. Nie należy przenosić odpowiedzialności za ich kreowania na poziom Miasta. Takie ustalenia o charakterze formalno-prawnym już zostały wykonane. Duża rotacyjność pracowników wskazanych instytucji powoduje, że dobrym pomysłem są, prowadzone każdego roku przez jedną z badanych placówek w ramach PKE, systematyczne szkolenia przedstawicieli różnych służb na temat przemocy. Efektem tych działań jest wzrost świadomości i wiedzy wśród przedstawicieli innych służb na temat osób stosujących przemoc, mechanizmów przemocy, narzędzi do pracy i sposobów postępowania ze sprawcami przemocy, a w konsekwencji – ogólnie powolna, ale jednak zmiana perspektywy postrzegania sprawców przemocy. Jednakże zapewnienie szkoleń, jak pokazują wyniki badania, nie wystarcza do nawiązania współpracy – jest warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym. Wydaje się, że istnieje potrzeba wypracowania nie tyle reguł, co standardów współpracy międzyinstytucjonalnej, a przede wszystkim prowadzenia kampanii informacyjnych, spotkań integracyjnych, podczas których przedstawiciele poszczególnych instytucji zdobywają wiedzę na temat prowadzonych w różnych instytucjach zadań, obowiązków, priorytetów i uwarunkowań.
© 2014 Copyright Ośrodek Ewaluacji Sp. z o. o.
103