YEMİN
Benim ne dediğimi duyamayacak olsa da kastettiğim şeyi anladı ve pis pis güldü. Kum rengi saçları demetler halinde başının üzerine dikilmişti. Biliyorum diye cevap verdi sessizce. Konuşurken sol yanağındaki derin gamze belirginleşti. Altın rengi cana yakın gözleri parıldadı. Annemin dirseğiyle kaburgalarımı dürtüklediğini hissettim. “Ne yaptığını gördüm genç hanım. Diline hâkim ol.” Gözlerimi Aron’dan ayırıp iç çektim. “Dert etme. Ben daima dilime hâkim olurum.” “Ne demek istediğimi sen de gayet iyi biliyorsun. Bu tür şeyler söylemeni istemiyorum, özellikle de kız kardeşinin önünde. Terbiyeni takın.” Sabah güneşinin göz kamaştırıcı parıltısından saklanmak için sessizce içeri girdim. Kız kardeşim boş masalardan birinde oturuyordu. Önüne oturttuğu eski püskü oyuncak bebeğiyle konuşur gibi yaparken bacaklarını ileri geri sallıyordu. “Her şeyden önce, beni duymadı,” diye itiraz ettim. “Kimse duymadı. Bununla birlikte çok belli ki ben terbiyemi takınamıyorum.” Annem masaları temizleme işine geri döndüğünde kaşlarımı kaldırdım. “Üstelik adam dangalağın teki.” “Charlaine Hart!” Annemin sesi –ve kelimeleri– Parshon dilinin gırtlaktan gelen homurtusuna dönüştü. Benim yüzümden sabrı taştığında hep böyle olurdu. Uzanıp elindeki havluyla bacağıma vurdu. “Dört yaşında olması duyma güçlüğü çektiği anlamına gelmez!” Kız kardeşime bir bakış attı. Gümüşe çalan sarı saçları pencerelerden içeri dolan gün ışığının altında parıl parıldı. Küçük kız kardeşim başını kaldırıp bakmadı bile; benim konuşma tarzıma alışıktı. “Belki Angelina okula gidecek kadar büyüdüğünde, senden daha terbiyeli olmayı öğrenir.” Annemin sözleri karşında tüylerim diken diken oldu. Böyle şeyler söylemesinden nefret ediyordum. İkimiz de Angelina’nın okula gidemeyeceğini çok iyi biliyorduk. Sesine kavuşmadığı sürece, derslere katılmasına izin verilmeyecekti. Gene de tartışmak yerine sertçe omuz silktim. “Dediğin gibi o sadece 5
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26S 27R