meer problemen de weg naar jou vinden. En dus zoek je verder, soms tot je moe bent van de stress en de zorgen.
okramagazine juni 2012
aankondigde, mocht ik vaak mee. Ik wachtte dan buiten tot het allereerste gekrijs er was. Bij een buurvrouw liep het mis: ze had een enorm dikke buik en na drie dagen van weeën en ondraaglijke pijn stierf ze.
12
Toen besloot ik om ooit een kraamkliniek te bouwen waar je veilig kan bevallen. Die kraamkliniek is er intussen. Zij is mijn kracht. Enkel dankzij de steun en vrijwillige inzet van velen kregen we dit voor elkaar. Ik ben daar heel dankbaar om. Het project kreeg steun van sponsors zoals de school Stella Maris, het Sint Carolus-rusthuis, de Heilige Familie in Kortrijk, de Rotaryclub Oostrozebeke, Kiwanis, Marnixkring, Jean-Marie Pfaff, Betafence en van de provincie WestVlaanderen. En van mensen die
maandelijks een persoonlijke gift overschreven of een schenking deden. Het verhaal van mijn buurvrouw die stierf in het kraambed heeft veel mensen geraakt.”
Liefde geven “Senait, een Ethiopische vriendin, zei onlangs tegen me: ‘Rishan, waar haal jij als alleenstaande de kracht om je zo te engageren?’. Wel, die haal ik uit de liefde en vriendschap van anderen, uit mijn geloof en mijn hoop. Zonder mijn (schoon)familie, vriendenkring, mensen van Otegem was ik levend dood. Elkaar liefde geven, zonder verschil van ras of stand, is onbetaalbaar. Wie geeft, wordt gelukkig. Als ik rond me kijk, zie ik problemen en mensen die het moeilijk hebben. Dan stel ik me de vraag: wat kan ik doen om hen te helpen? En hoe meer je doet, hoe
Als mens kan je niet alle ellende van de wereld op je nemen, maar je kan ook niet zomaar toekijken. Mijn natuur laat dat niet toe. Nu de kraamkliniek er is, zijn we bezig met twee scholen en een vormingscentrum. Of mijn kinderen daar niet onder lijden? Ja, zij waren net als mijn man vaak het slachtoffer van mijn inzet. Maar ze klagen niet. Zij groeiden op met mijn idealisme, met de mensen die ik onderdak geef, met de drukte die hier soms heerst, met het uitdelen van wat we hebben. Toch besef ik dat hun huis niet altijd een opvangcentrum kan zijn. En dat je té goed kan zijn, er bestaan mensen die je vertrouwen misbruiken.”
Geluk en diepe eenzaamheid “Ik kan uitbundig gelukkig zijn, maar meestal ben ik droevig. Ik leef ook dag in dag uit alleen en eigenlijk is een mens niet gemaakt om alleen te zijn. Thuis lukt me dat nog vrij goed, maar alleen naar zee of op restaurant… dat smaakt niet. Een warm gesprek bij een kopje thee of een wandeling met een vriendin, zulke intense momenten maken me gelukkig. Ik wil op dit moment geen partner. Ik heb goede vriendinnen aan wie ik mijn zorgen en angsten kan vertellen en dat is genoeg. Ik wil niet nog iemand het slachtoffer maken van mijn idealisme en inzet. Nu ben ik zo vrij als een vogel, ik ga en sta waar ik wil. Had