Αγάπη σε όλα

πως το ξύλινο του κατασκεύασμα όχι μόνο έδειχνε αλλά και ήταν εξαιρετικά αξιόπιστο και ακλόνητο. Με φροντίδα, νουθεσία και προσοχή, τα εξήντα μέτρα βράχου δεν θα αποτελούσαν ποτέ πραγματικό κίνδυνο για τα πρώτα χρόνια περιέργειας του παιδιού. Από την άλλη, στα ανατολικά, πίσω από τα δωμάτια του φάρου, το επίπεδο έπαιρνε μιαν ελαφριά κατηφορική κλίση και, περνώντας από τον μικρό στάβλο με το άλογο και το μουλάρι, μίκραινε και έκανε μια στροφή γύρω από τον φραγμένο χώρο με τις κότες και τις δυο κατσίκες. Από εκεί ξεκινούσε το φιδίσιο μονοπάτι που, κατεβαίνοντας αρχικά ακόμα χαμηλότερα, όταν έπαιρνε να κατευθύνεται προς τα βόρεια έφτανε στην απέναντι πλαγιά, σχεδόν στο ίδιο ύψος με το σπίτι και το φάρο, και μετά χανόταν πίσω από πουρνάρια και λιγοστές ελιές. Ήταν ο μοναδικός δρόμος για τη Χώρα, το μεγάλο χωριό στην καρδιά ενός μικρού κάμπου. Ο φαροφύλακας και η γυναίκα του είχαν το πρόγραμμα τους για τις επισκέψεις τους εκεί. Μια φορά μέσα στην εβδομάδα για προμήθειες, τρόφιμα και πετρέλαιο για τον φάρο, και χαλαρή βόλτα τα κυριακάτικα πρωινά μετά την εκκλησία, αν ποτέ την προλάβαιναν. Σχεδόν όλοι τούς ήξεραν και τούς χαιρετούσαν εγκάρδια μιας και όχι μόνο δεν είχαν δώσει ποτέ δικαιώματα αλλά διακρίνονταν για μια ανεπιτήδευτη ευγένεια που αυθόρμητα πήγαζε και ακτινοβολούσε από μέσα τους, χωρίς ίχνος αδιακρισίας και περιέργειας για τις ζωές και τα κουσούρια των άλλων. Φτωχοί, ντυμένοι απλά και πεντακάθαρα, απέπνεαν ζηλευτή αρχοντιά και αξιοπρέπεια, δίνοντας έτσι, από την πρώτη στιγμή που ο Νικόλας εμφανίστηκε για να αναλάβει καθήκοντα, τροφή 12