Ο δράκος ο ημιτελής

ΝΤΙΑΝΑ ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ–ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

O δράκος ο... «OΗµιτελής Ηµιτελής» » δράκος o... «Ημιτελής»

ΕΦΗΒΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΝΤΙΑΝΑ ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ–ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

O δράκος o ... «Ημιτελής»

ΕΦΗΒΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα

Εργο εξωφυλλου

Διορθωσεισ

Copyright© 2012

Πρώτη Εκδοση

ISBN

Ο δράκος ο... «Ημιτελής» Ντιάνα Νασιοπούλου–Παπαγεωργίου Εφηβική λογοτεχνία [3358]0312/01 Ντιάνα Νασιοπούλου–Παπαγεωργίου Όλγα Παλαμήδη Ντιάνα Νασιοπούλου–Παπαγεωργίου Αθήνα, Απρίλιος 2012 978-960-9607-48-3

Η γενική επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e–mail:

Μια ιστορία γραμμένη για μαθητές, για... εκπαιδευόμενους γονείς και για... μαθητευόμενους δασκάλους.

Ο δρακοσ o... «ημιτελησ»

Ό

ταν είπα στους φίλους μου πως γνώρισα έναν δράκο και ήθελα να γράψω γι’ αυτόν, μου είπαν ότι δεν είναι η καλύτερη εποχή να μιλάω στον κόσμο για δράκους. Απόρησα. «Δηλαδή, πότε είναι η καλύτερη εποχή για ένα τέτοιο θέμα;» αναρωτήθηκα. Ρώτησα να μου πουν κάποιους λόγους για τους οποίους δεν έπρεπε να μιλήσω για τον δράκο μου, και πήρα μερικές πολύ διαφορετικές μεταξύ τους απαντήσεις. Θα μοιραστώ μαζί σας μερικές από αυτές. Η Μαρίζα, η συμμαθήτριά μου στο σχολείο, είπε ότι δεν υπάρχουν δράκοι πια. Ο Ηλίας, που ήταν ο απουσιολόγος της τάξης και κάτι παραπάνω απ’ τους άλλους ήξερε, είπε ότι ίσως και να υπάρχουν κάπου μερικοί κοιμισμένοι δράκοι, αν μιλάμε όμως διαρκώς γι’ αυτούς, κινδυνεύουμε να τους ξυπνήσουμε. Η γιαγιά μου πάλι, που έχουν δει πολλά τα μάτια της, μου είπε ότι δράκοι υπάρχουν παντού, αλλά εμείς δεν τους βλέπουμε. Αυτό γίνεται, λέει, είτε γιατί αυτοί είναι πολύ έξυπνοι και καμουφλάρονται, ή γιατί εμείς είμαστε πολύ κουτοί και δεν τους παίρνουμε χαμπάρι. Την πιστεύω τη γιαγιά μου, για-

7

8

ντιανα νασιοπούλου

τί είναι ξύπνια γυναίκα και δεν την πατάει εύκολα, κι ούτε λέει πολλά ψέματα. Γι’ αυτό κι εγώ θα σας αποκαλύψω κάποια πράγματα για τον δικό μου δράκο, που τον γνώρισα κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες, την εποχή που πήγαινα σχολείο. Θα σας μιλήσω για τον δράκο τον... «Ημιτελή». Μην περιμένετε να σας περιγράψω από τώρα τον χαρακτήρα του. Ίσως μάλιστα να μην το κάνω αυτό καθόλου και να σας αφήσω να τον ανακαλύψετε μόνοι σας, μέσα απ’ ό,τι τον είδα να κάνει.

Ο δρακοσ o... «ημιτελησ»

Οι «βεβαιώσεις»...

Λ

οιπόν, σας είπα ότι εκείνη την εποχή πήγαινα σχολείο. Ήταν η χρονιά που αποφασίστηκε να σταματήσει το σχολείο μας έναν μήνα νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθως, γιατί έπρεπε να γίνουν οι επιβραβεύσεις και οι τιμωρίες όλων των πράξεών μας, όσων είχαμε κάνει εκείνη τη χρονιά. Το εκπαιδευτικό σύστημα είχε αλλάξει και δεν θα μας έδιναν ένα χαρτί που θα μας αντάμειβε μόνο με βαθμούς, όπως γινόταν μέχρι τότε. Για την ακρίβεια, δεν θα γινόταν μόνο αυτό. Θα μας έδιναν –είπαν απ’ το υπουργείο– κάτι πιο ουσιαστικό, που όμως θα ίσχυε προσωρινά. Μόνο μέχρι να ξανανοίξουν τα σχολεία, τον Σεπτέμβρη. Έτσι, στο τέλος της σχολικής μας χρονιάς, πήραμε ο καθένας μας κάτι σαν... δώρο. Για να σας δώσω να καταλάβετε, όλοι όσοι είχαν καλή επίδοση στα μαθήματα, άψογη συμπεριφορά, έκαναν καλή χρήση του χρόνου τους, συνεργάστηκαν με τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους, αυτοί πήραν για δώρο εκδρομές και ταξίδια. Όσο πιο καλά τα πήγαν τη χρονιά που πέρασε, τόσο πιο μεγάλο και πιο μακρινό ήταν το ταξίδι που τους έδωσαν. Έπειτα βέβαια, όταν θα άνοιγε και πάλι το σχολείο, όφειλαν να φέρουν γραπτώς τις παρατηρήσεις τους. Απλά πράγματα γι’ αυτούς, τα μόνα που δεν τους ταλαιπωρούσαν. Στους μετριότερους μαθητές, στους μη συνεργάσιμους και σ’ εκείνους που δεν συμπεριφέρθηκαν όπως έπρεπε, δεν έδωσαν βέβαια ταξίδια. Σ’ αυτούς όλους, που ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ, έδωσαν εργασίες. Μη σας πάει όμως ο νους σε γραπτές τιμωρίες του είδους: «Γράψτε εκατόν είκοσι δύο φορές: Δεν θα ξαναβαρέσω κουνούπι με την κασετίνα μου στο κεφάλι του συμμαθητή μου Σπυρίδωνα Τσιμπημένου...»

9

10

ντιανα νασιοπούλου

Κάτι τέτοιες τιμωρίες συνηθίζετε να τις μοιράζεστε με τους φίλους σας ή βάζετε να σας τις γράψει όλο σας το σόι, οι συμμαθητές σας και μερικοί γείτονες, κι έχετε «καθαρίσει». Καμία σχέση η εργασία που έδωσαν σ’ εμένα, με τιμωρίες αυτού του είδους. Οι εργασίες που σας ανέφερα, ήταν αληθινές δουλειές, που μέσα απ’ αυτές θα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν αυτά που είχαμε κάνει λάθος ή είχαμε παραλείψει. Τα ταξίδια και οι εργασίες που πήραμε εγώ και οι συμμαθητές μου, μας δόθηκαν και γραπτώς, επάνω στις «βεβαιώσεις», που μας τις παρέδωσε ο ίδιος ο δάσκαλός μας την τελευταία ημέρα των μαθημάτων. Αυτές οι βεβαιώσεις ήταν δύο ειδών. Το ένα είδος, αυτό που αφορούσε όσους πήραν για έπαθλο ταξίδια, έγραφε δίπλα στ’ όνομά τους, με κεφαλαία γράμματα, τη λέξη «ΕΠΑΡΚΗΣ». Το άλλο είδος αφορούσε εμάς που πήραμε τις εργασίες και που δεν μας θεώρησαν επαρκείς, επειδή χρωστούσαμε να μάθουμε μερικά πράγματα. Σε αυτές τις βεβαιώσεις, δίπλα στο δικό μας όνομα, υπήρχε η λέξη «ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ», με κεφαλαία γράμματα δυστυχώς, που χτυπούσαν πολύ άσχημα στο μάτι, και τόσο μεγάλα που –ήθελες, δεν ήθελες– τα έβλεπε ο καθένας από μακριά. Όπως σας είπα πιο πριν, οι βεβαιώσεις δεν είχαν μόνιμη ισχύ, αλλά προσωρινή. Είτε δηλαδή τη βεβαίωση που έγραφε πάνω της «επαρκής», είτε την άλλη με το «ανεπαρκής» έπαιρνες, τίποτα δεν ήταν τελειωμένο. Έτσι, όταν θα επέστρεφες με το καλό απ’ το ταξίδι σου κι έφερνες τις σημειώσεις σου, ή όταν θα τελείωνες την εργασία που σου είχαν αναθέσει, τότε, θα σε έκριναν ξανά και θα έπαιρνες το οριστικό χαρτί. Αυτή η δεύτερη βεβαίωση θα μπορούσε να παραμείνει ίδια με την πρώτη, θα μπορούσε όμως και ν’ αλλάξει. Θα μπορούσε, ας πούμε, το «ανεπαρκής» να γίνει «επαρκής». Όμως, και το «επαρκής», κάποιοι είχαν καταφέρει με την ασχετοσύνη τους να το κάνουν αντίθετο.

Ο δρακοσ o... «ημιτελησ»

Η δικιά μου βεβαίωση

Ό

ταν την τελευταία ημέρα των μαθημάτων πήγαινα να παραλάβω τη βεβαίωσή μου, ήμουνα σίγουρη ότι θα έγραφε για μένα τα καλύτερα. Δηλαδή, θα έγραφε ότι ήμουν, τουλάχιστον, «επαρκής». Από την προηγούμενη μέρα, είχα ζητήσει της μάνας μου να μου φτιάξει για την περίσταση χαλβά, που ήταν και το αγαπημένο μου γλυκό. Ονειρευόμουν ήδη το ταξίδι μου. Πίστευα ότι θα έπαιρνα δώρο το πιο όμορφο και το πιο μακρινό ταξίδι απ’ όλους. Ήμουνα σίγουρη ότι θα μ’ έστελναν κάπου... στην άλλη άκρη της γης. Και γιατί όχι; Μπορεί και σε κανέναν άλλον πλανήτη. Άλλωστε, κάτι τέτοιο το άξιζα, αφού το είχα ονειρευτεί περισσότερο απ’ όλους! Για να ’μαι ειλικρινής, ολόκληρη τη χρονιά, άλλο τίποτα δεν έκανα απ’ το να ονειρεύομαι αυτό το ταξίδι. Τόσο πολύ μάλιστα με απασχόλησε το όνειρό μου για το ταξίδι αυτό, που στην πορεία ξεκίνησα να ονειρεύομαι ότι έγραφα, διάβαζα κι έλεγα μάθημα όταν με σήκωνε ο δάσκαλος στον πίνακα. Το τι έκανα όμως στην πραγματικότητα, το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Εν τω μεταξύ, ονειρευόμουν και... ονειρευόμουν, ώσπου –πριν το καλοκαταλάβω– έφτασε η τελευταία ημέρα της σχολικής μου χρονιάς. Στάθηκα λοιπόν καμαρωτή μπροστά στον δάσκαλό μου και άπλωσα το χέρι να πάρω τη βεβαίωσή μου. Δεν φαντάζεστε τι έπαθα, όταν ο δάσκαλος μου έβαλε στο χέρι έναν κουβά, που είχε μέσα του ένα σκαλιστήρι, ένα φτυάρι, ένα μπουκάλι νερό κι ένα σακούλι με ξερά φασόλια. Έπεσα κυριολεκτικά απ’ τα σύννεφα. Ο δάσκαλός μου με κοίταζε σοβαρός και καθώς εγώ περίμενα ακόμα τη βεβαίωσή μου, μου είπε: —Παιδί μου, είναι όμορφο να ονειρεύεσαι, δεν λέω. Δίχως όνειρα, δεν θα γίνονταν έργα. Δεν θα προχωρούσε η ζωή.

11

Ό

12

ντιανα νασιοπούλου

ταν την τελευταία ημέρα των μαθημάτων πήγαινα να παραλάβω τη βεβαίωσή μου, ήμουνα σίγουρη ότι θα έγραφε για μένα τα καλύτερα. Δηλαδή, θα έγραφε ότι ήμουν, τουλάχιστον, «επαρκής». Από την προηγούμενη μέρα, είχα ζητήσει της μάνας μου να μου φτιάξει για την περίσταση χαλβά, που ήταν και το αγαπημένο μου γλυκό. Ονειρευόμουν ήδη το ταξίδι μου. ........................................................................... [...Παιδί μου, είναι όμορφο να ονειρεύεσαι, δεν λέω. Δίχως όνειρα, δεν θα γίνονταν έργα. Δεν θα προχωρούσε η ζωή. Όμως, στα όνειρά σου πρέπει κάποια στιγμή να δίνεις σχήμα και μορφή. Και να μη μένεις μονάχα στα όνειρα. Να «προχωράς». Όσο εκείνος μου μιλούσε, εγώ τον κοιτούσα σαν χαζή. Λέξη δεν καταλάβαινα απ’ όσα έλεγε. Εκείνος πάλι, αν και καταλάβαινε απ’ το ψαρίσιο βλέμμα μου ότι μέσα στο κεφάλι μου επικρατούσε χάος, συνέχιζε να μου μιλάει...] Οι περιπέτειες της Ιφιγένειας, που προσγειώνεται με τον πιο παράξενο τρόπο στην πραγματική ζωή, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει τη χαρά που φέρνουν τα αποτελέσματα της επίμονης προσπάθειας. Ένα εγκαταλελειμμένο χωράφι, οι φασολιές κι ένας δράκος συμπληρώνουν μια απίστευτη ιστορία...

ISBN 978-960-9607-48-3 Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΟΥ ΦΙΛΟΣ

Ο δρακοσ o... «ημιτελησ»

Όμως, στα όνειρά σου πρέπει κάποια στιγμή να δίνεις σχήμα και μορφή. Και να μη μένεις μονάχα στα όνειρα. Να «προχωράς». Όσο εκείνος μου μιλούσε, εγώ τον κοιτούσα σαν χαζή. Λέξη δεν καταλάβαινα απ’ όσα έλεγε. Εκείνος πάλι, αν και καταλάβαινε απ’ το ψαρίσιο βλέμμα μου ότι μέσα στο κεφάλι μου επικρατούσε χάος, συνέχιζε να μου μιλάει: —Άκουσε, μικρή μου μαθήτρια. Στη συνέλευση, όλοι σχεδόν οι άλλοι δάσκαλοι σε χαρακτήρισαν ομόφωνα «τεμπέλα» και αποφάσισαν να σου δώσουμε τη βεβαίωση που γράφει επάνω «ανεπαρκής». Όμως, για καλή σου τύχη, η δασκάλα της μουσικής κι εγώ, έχοντας καταλάβει ότι έκανες τη μισή δουλειά φέτος, προτείναμε να σου δοθεί μια βεβαίωση, που θα είχε έναν χαρακτηρισμό που για πρώτη φορά τον γράφαμε σε βεβαίωση. Ρωτήσαμε και στο υπουργείο και δεν είχαν καμία αντίρρηση. Να τη λοιπόν... Αυτά είπε και μου έδωσε τη βεβαίωσή μου. Πάνω πάνω, υπήρχε το όνομά μου και δίπλα του, καμάρωνε η λέξη «ημιτελής». Γούρλωσα κατάπληκτη τα μάτια μου κι έπιασα να κοιτάζω μια το «χαρτί» και μια τον δάσκαλο.

—Για να καταλάβω. Αυτό το... «μισό» που έκανα ολόκληρη τη χρονιά, τι ακριβώς ήταν; ρώτησα, ελπίζοντας ακόμα πως ήταν φάρσα ή λάθος ό,τι μου συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.

—... αυτό το «μισό»... κόμπιασε ο δάσκαλος, και συνέχισε σαν να μην ήταν βέβαιος πως έλεγε ό,τι έπρεπε να πει, ήταν το ότι ονειρευόσουν. Όμως, δυστυχώς, έκανες μόνο αυτό. Τίποτε άλλο. Ώστε αυτό ήταν λοιπόν! Αυτό τους ενόχλησε! Δεν κρατήθηκα και τον ξαναρώτησα: —Και το άλλο μισό; Αυτό που θα ’πρεπε να κάνω και δεν έγινε; —Αυτό, αποκρίθηκε ο δάσκαλός μου, θα σ’ το δείξει η εργασία που ανέλαβες. Αν καταφέρεις να την ολοκληρώσεις, τότε θα δεις ότι το όνειρο και το όραμα είναι μεν εντελώς απαραίτητα, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν.

13