Ze zijn met vijf. Ze zijn gekleed in een mantel van brons. Eigenlijk zijn ze naakt. Het zijn jongens. Jongelingen. Ze zitten geknield en hebben de handen devoot over de schouders geslagen. De nek is schuin gebogen en draagt een onzichtbaar lijden. Ze kijken deemoedig omlaag alsof ze in een spiegel kijken, een bron? Introvert en elegant trotseren ze de jaren en de weersomstandigheden. De zon, de maan, en het stof van de stad. Ze zijn onkwetsbaar in hun kwetsbaarheid. Melancholie in steen gekapt. Waardig en soeverein bewaken ze de schoonheid. Ze zijn een baken, een loflied op de beeldhouwkunst. Als ik ga wandelen rond het NTGent ga ik graag naar ze kijken. Ik geniet van hun eenzaamheid. Ik geniet van hun onschuld, van hun inwendige kracht. Ik geniet van hun monumentale zinnelijkheid. Ik hou echter niet van de bijnaam die de volksmond hen gegeven heeft. De Pisserkes. Zij hebben namelijk niets met die dagelijkse behoefte van doen. Zij overstijgen de banaliteit van onze levens ter meerdere eer en glorie van het hogere. Tot in de eeuwen der eeuwen.
Wim Opbrouck Bij de heraanleg van het Emile Braunplein werd De fontein der geknielden van George Minne gerestaureerd en kreeg het bronzen beeld een nieuwe plek op ‘de Green’. Een versie in gips is te zien in het Museum voor Schone Kunsten te Gent. Ook in de tuin van het Paleis der Natie (het Federale Parlement) in Brussel en in het Folkwang Museum te Essen staat deze beeldengroep in respectievelijk brons en marmer. — www.mskgent.be 22