Column Courant 2016

NOWHERE COLUMN COURANT 2016

COLUMN COURANT Huiswerk Senna

Mijn land

Aanslagen Oumaima

Toerist in eigen stad

Hind

De sigaar Joshua

Doe eens Normaal!

Mareyn

Marijn

Ik Karim

Mijn beste vriend RenÉ

13 mei 2016

Asociale media

Dromen Yosra

Racisme

Eva

Yasmine

Maandagochtend Francis

Gerrit van der Veen College • Pieter Nieuwland College • IVKO Cygnus Gymnasium • Montessori College Oost • IJburg College • OSB Metis Montessori Lyceum • St. Nicolaas Lyceum • DE NIEUWE HAVO

2

NOWHERE

VOORWOORD Met veel trots presenteren wij de Column Courant 2016, tjokvol columns van jong schrijftalent uit Amsterdam. Voor de tiende keer in de wereldgeschiedenis organiseert Productiehuis Nowhere het Columnfestival dat plaatsvindt op vrijdag 13 mei in cultuurpand Nowhere aan de Madurastraat 90 én in Studio K op het Timorplein.

Dit jaar komen maar liefst 11 middelbare scholen met ontelbaar veel scholieren samen om naar de voordrachten van de genomineerde schrijftalenten te luisteren. In deze krant vind je een selectie van hun columns.

Het Column Team bestond dit jaar uit 13 jongeren vanuit Nowhere. Zij volgden masterclasses van Juan Carlos Goilo, Derek Otte en Babs Gons. In een maand tijd bezocht het Column Team 62 klassen om scholieren de geheimen van de column te verklappen en ze te inspireren zelf een column te schrijven. En dat is gelukt! Het resultaat ligt voor u.

COLUMN TEAM

Pim Lammers

Pim Lammers (1993) woont in Amsterdam waar hij Politicologie en Nederlandse Taal en Cultuur studeert. Naast zijn studie schrijft hij korte verhalen waarvan hij een groot aantal publiceerde in verschillende tijdschriften of voordroeg op literaire avonden. Momenteel maakt Pim een voorzichtig begin aan zijn roman en werkt hij aan het verhaal voor een prentenboek.

Kimberly Martina

Mijn naam is Kimberly Martina, 27 jaar.

Ik zit sinds nu bijna anderhalf jaar bij de Poetry Circle Nowhere en schrijf al stukken zolang ik schrijven kan. Life is a poem.

Klaar.

Wij kregen maar liefst 350 columns binnen. De één grappig, de ander spraakmakend, soms was ie snoeihard, dan weer ontroerend, maar altijd eigenzinnig, origineel en persoonlijk.

Het Column Team heeft 120 columns geselecteerd voor het festival. Die pasten onmogelijk allemaal in de krant.

Daarom is in deze editie onze selectie van 90 columns te lezen.

Aan de jury de moeilijke taak om aan het eind van de dag te bepalen wie er met de prijs voor ‘best geschreven column’ en ‘best voorgedragen column’ naar huis gaan. Wij weten in ieder geval waar de kranten en tijdschriften hun nieuwe columnisten moeten zoeken.

In de hoofdstad natuurlijk! En wel op het Pieter Nieuwland College, het IVKO, het OSB, het Gerrit van der Veen College, het IJburg College 1 en 2, de Nieuwe Havo, het Cygnus Gymnasium, het Montessori College Oost, het Metis Montessori Lyceum en het St. Nicolaas Lyceum.

Applaus voor jezelf graag!

Saleha Alladien

Saleha studeerde Culturele Maatschappelijke Vorming aan de HvA en maakt deel uit van de dichtersformatie Poetry Circle 020.

Sandy Bosmans

Sandy is woordkunstenares in het hart en uit de poriën. Met het motto dat (mooie) gedachtes eigenlijk niet verloren mogen gaan deelt Sandy Bosmans haar passie maar wat graag met anderen.

Emma Stomp Jean-Pierre van Eer Iduna Paalman Emma Stomp (1994) studeert sociologie aan de UvA waarvoor ze nu onderzoekt waarom we allemaal in therapie gaan. Ze publiceerde gedichten bij VPRO Dorst, won Write Now! Amsterdam en organiseert Spraakwater, een podium voor jonge dichters.

Rajae Haddad

Ik ben Rajae en ik ben 19 jaar. Op dit moment loop ik stage bij Nowhere. Naast naar school gaan en werken, schrijf ik.

Zainab El HEjazi

Studente Biomedische Wetenschappen en Medisch management. Schrijven is mijn uitlaatklep en mijn manier om me verstaanbaar te maken. Ik geloof heel erg in 'La retórica es tu arma más letal' (de retoriek is je meest lethale wapen). Om te lezen wat ik schrijf, kan je me volgen op: www.instagram.com/noor.intisar

Iduna Paalman studeerde Duits en geschiedenis in Amsterdam en Berlijn. In 2012 kwam haar verhalenbundel 'Hee maisje!' uit. Ze houdt van theater, zingen en rijstwafels met kaas.

Zeineb el Bouni Producent/programmamaker bij Nowhere, houdt van Amerikaanse politiek en is altijd fan geweest van columns. Dit is het tweede jaar waarin hij meedoet met het Columnfestival.

Zeineb werkt als leidster bij een buitenschoolse opvang en maakt deel uit van de Poetry Circle 020.

Shammah Brempong Mare Groen Roziena Salihu

Roziena wordt door iedereen Roos genoemd en studeert Maatschappelijk werk & Dienstverlening aan de HvA.

Mare studeert film, filosofie en communicatie aan het Amsterdam University College. Ze heeft een liefde voor taal en maakt deel uit van de Poetry Circle 020.

Shammah studeert Cultureel Maatschappelijke Vorming en houdt van feestjes en schrijven. Ze doet graag nieuwe dingen en daarom maakt ze nu deel uit van het Column Team.

COLUMN COURANT

3

DE NIEUWE HAVO 3 hAVO Dromen

Jaloezie

Huiswerk

Yosra

Dagmar

Senna

In mijn droom is alles makkelijker! Ik droom minimaal twee keer per dag: als ik slaap en precies als ik wakker word.

Als ik wakker word, begint mijn telefoon geluiden te maken om 6.00 uur. Ik hoor het en word wakker, maar dan verrek ik geen spier. Bij mij gaat dat zo: geen spier verrekken betekent dat ik verder droom.

Het begint altijd als volgt: ik stel me eerst voor dat ik slaven heb die mijn tanden poetsen, me aankleden, me opmaken, eten voor mij klaar maken en mij vervolgens naar school brengen. Daarna gaat mijn telefoon weer geluiden maken, wat mij confronteert met het feit dat ik dit allemaal zelf moet gaan doen.

Mijn moeder vindt het raar en wil dat ik dit kinderachtige ritueel afleer, maar ik vind van niet. Ik denk dat elk mens op deze planeet zich weleens voorstelt hoe dingen gemakkelijker gemaakt kunnen worden. Ook jij.

Heb jij je nooit afgevraagd hoe veel makkelijker het geweest zou zijn als iedereen op deze planeet dezelfde taal zou spreken zodat jij niet voor je proefwerk Frans zou hoeven leren? Of stel je voor dat een superrobot de afwas deed, het eten maakt, boodschappen doet, stofzuigt en alle andere, saaie klusjes doet die jij altijd moet doen. Of stel je voor dat alle informatie in boeken kon

worden omgezet in heerlijk sap, zodat je de informatie kon opdrinken. Hoe makkelijk zou het leven dan zijn!

Elk kind heeft weleens over Sneeuwwitje, Assepoester of Doornroosje gehoord. Hier begin je al een bee tje kennis te maken met magie, waarmee je al je dromen moeiteloos kan waarmaken. Toen ik als kind over magie hoorde, begon ik met mijn dagelijkse ritueel. Toen ik Aladin en de geest in de fles te horen kreeg, inspireerde dit tot het hoogtepunt van mijn voorstellingsvermogen om alles moeiteloos voor mij gedaan te krijgen. Dat is nu natuurlijk veel minder geworden, maar ik heb het niet helemaal kunnen afleren.

Zelfs bij de meest serieuze dingen, zoals school, kan ik mijn kindergewoonte niet laten.

Volgens mij ben ik niet de enige die dat doet. Elk mens doet het weleens. De ontwikkelingen en moderniseringen zijn hier het bewijs van. Het begint allemaal met dromen en fantaseren, en dit is goed voor de ontwikkeling van de mensheid. Het zorgt immers voor de motivatie om nieuwe ontdekkingen te doen. Maar alleen fantaseren is niet genoeg. Er moet ook een wekker zijn die je daarna weer wakker maakt om je dromen vervolgens waar te maken!

Obsessie!

Jaloezie, iedereen kent het wel. Zijn schoenen zijn duurder. Zij heeft een mooier figuur. Dat gevoel een ander alles heeft of is, wat jij graag wil hebben of wil zijn. Kortom, zoals het spreekwoord zegt: “het gras is altijd groener bij de buren”. Best jammer, want waarom zou je jaloers moeten zijn?

Niemand heeft er tegenwoordig moeite mee om zijn mening te laten horen. Dat kan ook op steeds meer manieren. Face to face, dus rechtstreeks in iemands gezicht, maar het kan ook veel anoniemer via social media. Bovendien kun je via social media veel meer mensen bereiken waardoor de impact van wat je zegt veel groter is.

Jaloezie is vaak te herkennen doordat men iemand anders belachelijk maakt of nare dingen over iemand zegt. Waar slaat dat op? Laat elkaar gewoon met rust! Je hoeft iemand niet af te kraken omdat diegene bijvoorbeeld iets heeft wat jij niet hebt. Besteed je tijd aan iets nuttigs en gun iedereen het beste. Dan is de wereld ook een heel stuk leuker!

Jaloezie kan echter ook wel iets positiefs hebben. Je gaat dingen nog beter doen en probeert dingen te veranderen in je leven. Want als je iets niet hebt, kun je je best gaan doen om ervoor te zorgen dat jij het ook krijgt. Of je bedenkt dat je eigenlijk heel gelukkig bent ondanks dat je niet alles hebt en/of bent.

En, als je tevreden bent en vertrouwen in jezelf hebt, heb je vaak ook geen reden om jaloers op een ander te zijn!

Ik geef mijzelf niet de schuld.

Ik word wakker en wil mijn schooltas inpakken. Terwijl ik mijn wiskundeboek in mijn tas doe en langzaamaan wakker word, bedenk ik me dat ik niet door mijn wekker wakker ben geworden , maar door mijn moeder die mijn broer en mij riep voor het eten. Het is precies 18.20. Nadat ik mijn huiswerk voor geschiedenis had afgemaakt, viel ik direct in slaap en ben ik in die drie uurtjes niet meer wakker geworden.

De laatste tijd heeft mijn klas bijna elke dag wel één of twee toetsen en daarnaast altijd nog een project om in te leveren. Zo raar is het dus niet dat wij ons huiswerk al een dag van tevoren maken. School is echt zo erg nog niet, vind ik zelf, maar de toetsen die gegeven wor-

den zorgen vaak voor de nodige stress.

Ik vind dat de school beperkter moet zijn met het toetsen van leerlingen. Natuurlijk vinden wij het fijn om ons cijfer op te kunnen halen, maar we willen ons daar niet de hele dag, week, jaar mee bezig houden. Voor ons lijkt het nu alsof de leraren het hele jaar weinig hebben geprobeerd en gedaan, waardoor zij er nu achter komen dat de meeste van ons niet klaar zijn voor 4 Havo. Het resultaat is dat onze leraren doen alsof we nog maar twee weken hebben voor ons eindrapport en ons daardoor overstromen met toetsen. Dit is dus ongezond, want je lichaam en hersenen hebben ook rust nodig. Vandaar dat het voelt alsof ik een serieus slaaptekort heb.

Ik geef mijzelf niet de schuld!

“Want als je iets niet hebt, kun je je best gaan doen om ervoor te zorgen dat jij het ook krijgt.”

Dagmar, “Jaloezie”

Avery

Ik ben verslaafd. Ik doe het bijna elke dag.

Soms is het echt leuk en ook als ik me verveel, doe ik het en ga ik er even mee bezig.

Soms gaat het te snel en geniet je er niet echt van, maar soms heb ik ook goeie momenten en dan voelt het zo lekker dat ik blijf doorgaan en doorgaan en doorgaan.

Veel vrienden van mij doen het ook en op school vertellen we het elkaar en lachen we er samen om. De meeste meisjes en volwassenen vinden het raar dat we het zo vaak doen, maar ik ken volwassenen en meisjes die het zelf ook doen. Dat vind ik soms best grappig.

Er zijn wel vaak problemen, bijvoorbeeld als ik niet genoeg tijd heb. Dan is

het niet zo leuk om het te doen, wetend dat je weg moet, want eigenlijk moet je je haasten. Dan heb ik altijd moeite met wachten tot ik thuis ben, zodat ik weer verder kan.

Buiten die irritante dingen is het eigenlijk wel een leuke hobby die me vrijwel altijd bezighoudt. Zelf vind ik dat ik er goed in ben, maar sommige mensen gaan dan weer haat gooien en me uitlachen als ik er over begin te praten. Daar probeer ik me dan niet zo veel van aan te trekken.

Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is: ik ben verslaafd. Daarom noem ik het ook mijn obsessie: Playstationen.

Word wakker, de aarde gaat eraan!

Bruno

Ik kan het me niet voorstellen, maar blijkbaar is de alarmerende boodschap dat we onze aarde aan het vernietigen zijn nog altijd niet tot iedereen doorgedrongen.

Wat mij het eerst in het oog springt, is het feit dat een hele grote groep mensen het normaal vindt om in 2016 nog steeds intelligente dieren zwaar te martelen en te vermoorden. Onacceptabel.

Hoe zouden jullie het bijvoorbeeld vinden dat je als koe net een kind hebt gebaard en het voor je ogen dood wordt gespoten met gif? Hoe zouden jullie je voelen als je je hele leven in dienst staat van een hogere macht die zeer slecht met zijn ‘intelligentie’ omgaat en er voor zorgt dat je hele leven een lijdensweg is? En hoe zou het voelen als je nor-

maal gesproken veertig jaar zou kunnen worden, maar in plaats daarvan vier jaar lang intensief in dienst staat van de mens om vervolgens gedood te worden?

Dit is nog maar het leed van een specifieke soort, namelijk de koe. Laat staan dat ik begin over de manier waarop andere intelligente dieren zoals kippen, varkens, kalkoenen, konijnen, ganzen, vissen en in het wild levende dieren worden behandeld.

Naast al dat dierenleed is er misschien een nog wel veel groter en gevaarlijker probleem. In de intensieve veehouderij wordt namelijk zeer veel antibiotica gebruikt om al die dieren in leven te houden (zo slecht is die situatie). Wat er gebeurt, is dat er bacteriën ontstaan die resistent raken tegen be-

paalde soorten antibiotica. Wat de sector vervolgens doet, is overstappen op steeds zwaardere anti-virale middelen.

Maar die bacteriën doen doodleuk mee en raken steeds resistenter tegen allerlei verschillende soorten geneesmiddelen.

Wat gebeurt er dus als een mens vlees eet? Precies, je raakt geïnfecteerd met steeds sterkere resistente bacteriën. Als je ziek wordt, werkt gewone antibiotica niet meer en dan slagen zelfs de zwaarste middelen er soms niet meer in om de bacteriële uitbraak eronder te krijgen.

Voorbeelden van dit soort gevaarlijke bacteriën zijn hepatitis-E, MRSA, ESBL en Salmonella.

Verder draagt de intensieve veehouderij voor een heel groot deel bij aan de opwarming van de aarde door de enor-

me hoeveelheid broeikasgassen die in de atmosfeer terechtkomen. Naast enorme hoeveelheden koolstofdioxide worden er ook grote hoeveelheden methaangas, fosfaat, stikstof en ammoniak de grond, het oppervlaktewater en de lucht ingepompt.

Hiertegen is zeker iets te doen, door bijvoorbeeld voor de Partij voor de Dieren te kiezen. Dit is namelijk de enige partij is die zich daadwerkelijk inzet voor deze aarde en een toekomst wil mogelijk maken voor de volgende generatie mensen, dieren en planten. Overstappen op een vegetarisch, of liever nog een veganistisch dieet, kan je ecologische voetafdruk drastisch verkleinen en draagt daarmee bij aan een betere toekomst. Daarnaast is een veganistische

leefstijl ook nog eens heel gezond en dierenleedvrij.

Ik weet niet waar de ziekelijke overtuiging van de mens vandaan komt dat wij boven al het andere leven staan, maar we leven toch echt met heel veel verschillende soorten planten en dieren samen op deze aarde en vormen zo het ecosysteem. En een ecosysteem werkt alleen als er balans is, oftewel als de verschillende organismen in harmonie samenleven. Alleen als mens, dier en natuur hand in hand gaan, zullen wij deze aarde door kunnen geven aan volgende generaties, onze kinderen en kleinkinderen. Want als wij doorgaan zoals we nu doen, dan is alles wat deze aarde ons te bieden heeft zeer binnenkort voorgoed verloren.

4

NOWHERE

DE NIEUWE HAVO

Cygnus Gymnasium

YouTube

Niet alleen wij lijden

Anne

Marcus

Een leuke site om filmpjes te bekijken of toch niet? Een site waar iedereen filmpjes kan uploaden en iedereen die filmpjes kan bekijken. Het lijkt zo onschuldig, maar is het dat wel? Enzoknol, Kwebbelkop en Stuktv zijn allemaal kanalen van Nederlanders die YouTube niet zien als een simpele site voor het uploaden van filmpjes, maar als hun beroep! Ja, je hoort het goed, hun beroep! En niet zomaar een beroep, een miljoenen­business!

De onderwerpen op YouTube lopen uiteen van games tot beauty. Je kunt het op elk moment van de dag bekijken.

Vooral jongeren laten zich inspireren door YouTube, of misschien kun je beter zeggen: beïnvloeden. Want uit onderzoek blijkt dat bekende YouTubers rolmodel zijn voor menig kind en puber. Deze YouTubekanalen oefenen invloed uit op het koopgedrag van één derde van alle jonge kijkers. Daar maken veel bedrijven gebruik van om via slimme, online marketing de tieners te beïnvloeden. Een goed voorbeeld is Wehkamp. Dit warenhuis heeft een contract met meerdere YouTubers, die de laatste trends op het gebied van wonen en lifestyle volgen en de producten in hun video’s promoten.

In Nederland doen de Nederlandse

YouTubers geheimzinnig over hun inkomsten. Laatst stond in de krant dat Enzo Knol een huis van 4,3 ton contant betaalde. Je denkt: “hoe kan dat? YouTube is toch een simpele site met een beetje promotie?” NEE. Niet als je nagaat dat promotie voor YouTubers niet de enige manier is om geld verdienen. Ze krijgen van YouTube per duizend advertentieweergaven naar schatting een bedrag tussen 1,5 en 7 euro. Van dit bedrag gaat 45% naar YouTube, de rest is voor de YouTuber. Op basis daarvan wordt geschat dat het kanaal van de 20-jarige Kwebbelkop tot nu toe tussen 500.000 en 2,6 miljoen euro heeft opgebracht. En Enzo Knol heeft ergens tussen de 370.000 en 1,9 miljoen Euro verdiend. Het deel van YouTube is hier al van af getrokken. Dit betekent dus een miljoenenbusiness.

Best vreemd als je beseft dat de YouTubers soms doen alsof ze niet veel verdienen en de kinderen die hier naar kijken niet beseffen om hoeveel geld het gaat. En dat kinderen helemaal niet beseffen dat ze van alle kanten op YouTube worden beïnvloed. Dus YouTube is niet zo’n simpele site, wat veel mensen denken, maar keiharde, online marketing om tieners te beïnvloeden!

Terrorisme buiten de westerse wereld, bestaat dat wel? Zijn er ook terroristen in het Midden-Oosten of in Afrika? Niemand heeft het erover, dus dan zullen ze waarschijnlijk niet bestaan, toch?

De aanslagen in Parijs, een van de ergste in de Franse geschiedenis. Iedereen was in diepe rouw. We veranderden onze profielfoto naar de Franse vlag en de hashtag #prayforparis werd superpopulair. We zijn bijna allemaal wel eens in Parijs, de stad van de liefde, geweest.

Al rijden we er alleen langs, we weten hoe Parijs eruitziet en waar het ligt. Stel je dan voor dat jij in Parijs was, precies wanneer de aanslagen plaatsvonden.

Maar je kan het ook anders zien. Parijs ligt ongeveer 500 km van Amsterdam.

Als zoiets daar gebeurt, dan kan het ook hier gebeuren, toch?

Maar de aanslagen in Parijs zijn al weer een paar maanden geleden gebeurd. Recentelijk was er weer een aanslag op een Europese hoofdstad: Brussel. Ze zeggen dat we niet bang moeten zijn voor terroristen en dat snap ik, maar Brussel, dat is toch wel heel dichtbij, of niet?

Turkije, dat land kennen we ook allemaal. Mooi weer, lekker eten en de mooie stad Istanbul. We zitten nu bijna drie maanden in 2016, en weet je hoeveel mensen zijn overleden aan terroristische aanslagen in dit land? Negentig. In drie maanden zijn 90 mensen overleden aan terroristische aanslagen.

Maar de grootste aanslag in de Turkse geschiedenis vond plaats op 10 oktober 2015. Weten jullie dat nog? Nee, dacht ik al. Honderden mensen gingen de straat op voor een vredesmars, om te laten zien dat ze vrede wilden tussen de Turken en de Koerden. Twee zelfmoordterroristen vermoordden met explosieven 109 burgers. Ook waren er 508 slachtoffers. De getallen zijn vergelijkbaar met die van de aanslagen in Parijs, maar ja, het is toch maar Ankara. Ik bedoel, wie geeft nou iets om Ankara?

Iets verder van ons ligt Irak. Kort geleden zag ik op Facebook dat daar een aanslag was gepleegd. Irak is in oorlog, maar dat betekent toch niet dat we niks meer moeten geven om de onschuldige slachtoffers? En weet je waar de aanslag plaatsvond? In een voetbalstadion.

Als wij naar een voetbalwedstrijd gaan, denken we niet dat we er niet meer levend uit gaan komen. Ongeveer 30 mensen kwamen om het leven en er waren meer dan 70 gewonden. Ik heb hierover niets gehoord op het nieuws, jullie wel?

Een mens is een mens. Als er in Irak een terroristische aanslag plaatsvindt, is dat net zo belangrijk als dat er een in Brussel plaatsvindt. Nederlanders moeten weten dat niet alleen Europeanen, maar ook andere mensen worden getroffen door laffe daden van terroristen.

Pas als dat wordt erkend, en als we wereldwijd samenwerken, kunnen we iets doen om de terroristen te stoppen.

“Jaren na de tijd van het knutsel­ uurtje kwam deze uitspraak weer in me op. Met de huidskleur werd de kleur van blanke mensen bedoeld.”

Elisabeth, “De Huidskleur”

Ik

Er liep een man op het strand Nina

Karim

‘’We gaan een muur maken! Alle moslims het land uit! Make America great again!’’ Klink dat bekend? Inderdaad.

Het gaat over de uitspraken van Donald Trump. Ik was halverwege mijn vorige column over Donald Trump, toen ik mij realiseerde hoeveel haat iemand kan oproepen. Maar wat bedoelt hij nou eigenlijk?

Ik wil het hebben over de subjectiviteit van de media. De linkse media gooit alle Trump-supporters op één hoop en constateert dat ze alle moslims het land uit willen en daarmee alle moslims op een hoop gooien. Je hebt vooroordelen over mensen met wie je nog nooit contact hebt gehad. En de Amerikaanse verkiezingen zijn hier een geweldig voorbeeld van. Mensen halen woorden uit de context, plakken alle stukjes aan elkaar met een zeer misleidende versie van de waarheid als product. Dan zien social media gebruikers dat vervolgens en zij willen

hun meningen daar ook over geven.

Nu, de reden waarom de titel van mijn column ‘’Ik’’ is. Wat ik net heb uitgelegd doe ik zelf ook. Ik trek conclusies over mensen die naar video’s kijken en daar blindelings dingen voor feiten aannemen. Ik generaliseer deze mensen ook. En weer. De Amerikaanse verkiezingen zijn hier een geweldig voorbeeld van. Vroeger was ik zelf ook helemaal tegen Trump. Maar al snel had ik door dat ik zelf niet geïnformeerd genoeg was om te concluderen dat hij een goede president zou zijn. Dat heeft mij geleerd dat ik beter onderzoek moet doen, voordat ik zomaar mijn mening er over geef. Zo objectief mogelijk blijven. Ook al vind ik dat meestal lastig.

Mijn boodschap hiermee is: kijk eerst waar jij jouw informatie vandaan haalt, voordat je anderen probeert te overtuigen van jouw versie van de waarheid.

Er liep een man op het strand, poedelnaakt, zijn fluit was ongegeneerd zichtbaar. Ik keek zo snel mogelijk de andere kant op, waar ‘normale’ mensen in bikini en zwembroek zaten. Ik zat lekker in het zonnetje, net voor de scheiding tussen het naakte deel van het strand en het normale deel. Ik zat daar met mijn zusje, omdat andere mensen die wij kenden daar op het naaktstrand zaten. Aangezien wij écht niet het naaktstrand op wilden, maar wel dicht bij onze vrienden wilden zitten, zaten we maar op deze plek. Helaas was het vermijden van blote mensen vrijwel onmogelijk, zelfs in de zee. Mijn zusje en ik voelden ons erg ongemakkelijk. Daar zaten we dan, heel hard de andere kant op kijkend of extra geconcentreerd in een leesboek te lezen. Want blote mensen in het openbaar, brrrrr.

Enkele maanden na deze zeer-anders-dan-normale zomer, weer terug in de klas, had ik een gesprek met een vrien-

din over het menselijk lichaam en edele delen: “Wat als je handen nou je edele delen waren? Zou iedereen zich dan heel erg schamen voor zijn handen? Maar waarom? Het zijn toch maar handen?”

Het is toch eigenlijk best vreemd, dat wij, westerlingen, zoveel problemen hebben met naakt. En bijna naakt. En in je ondergoed. En de onderste helft van je borsten. De bovenste helft is dan weer niet erg. Nee, een decolleté is sexy. Maar iemand die wat meer bloot vertoont dan ‘normaal’ - omdat hij/zij dat graag wil -, is raar of ongepast. We waren toch zo vrij en ‘open-minded’? Waarom hebben we dan toch al deze normen en regels, terwijl we met z’n allen hebben afgesproken dat iedereen alles zelf mag bepalen over zijn/haar eigen lichaam?

Er liep een man op het strand, poedelnaakt, zijn fluit was ongegeneerd zichtbaar. Ik gaf hem een hand. En dat ook zijn handen naakt waren, merkte ik niet eens.

COLUMN COURANT

5

3 GYMNASIUM De huids­kleur

Leeftijd

Elisabeth

Ilse

‘Mag ik de huidskleur?’ Nee, dit is niet een of ander lugubere of racistische vraag, simpelweg de vraag om een bepaald potlood, meestal gesteld door een kind tussen de zes en twaalf jaar tijdens het knutseluurtje op de basisschool. De kleur van het potlood is een beetje roze en oranje, de kleur van een gemiddeld blank mens. Deze kleur is zeer geliefd bij het overgrote deel van de kinderen, je gaat immers geen rode of knalroze hoofden tekenen. Ik weet niet meer vanaf welke leeftijd ik deze kleur de huidskleur begon te noemen, ik weet wel dat ik er nooit bij stilstond. De huidskleur was gewoon een naam om een kleur aan te duiden, het duurde veel te lang om te vragen om het ‘zalmroze potlood met een oranje gloed’, als je je ook moest bezighouden met de vraag of je de hond bruin of zwart gevlekt zou maken.

Jaren na de tijd van het knutseluurtje kwam deze uitspraak weer in me op.

Met de huidskleur werd de kleur van blanke mensen bedoeld. Als kind haalde je het niet in je hoofd om het bruine potlood te geven als iemand vroeg om de huidskleur. Bruin was bruin en huidskleur was huidskleur. Maar wat me wel bezighoudt is het feit dat ook de

donkere kinderen in mijn basisschoolklas het lichtroze potlood als de huidskleur zagen. Mijn negenjarige broertje vertelde laatst dat ook in zijn klas nu nog om de huidskleur wordt gevraagd, die nog steeds roze is. Ook door het Chinese en Marokkaanse jongetje in zijn klas.

Nu is de vraag, is dit fout? Ja, ik denk het wel. Zo’n onschuldige vraag, zo’n onschuldig antwoord met veel grotere gevolgen dan gedacht. Want wat straal je hier mee uit, mijn perzikkleurige huidje mag de huidskleur heten en die van jouw is gewoon bruin? In een tijdperk waarin aandacht wordt besteed aan alle soorten onderwerpen, van homoseksualiteit tot kinderarbeid, lijkt het alsof racisme wordt geschuwd. Ik snap dat het moeilijk is, want racisme is een gevoelig onderwerp, zeker met zoveel verschillende nationaliteiten in de klas. Maar toch moeten leraren hier iets over zeggen, als ze horen dat iemand om de huidskleur vraagt kan een leraar gewoon zeggen dat het een kleur is en misschien wat uitleg geven. Want dat is het, niets meer of minder dan een kleur.

En het wordt tijd dat we het dan ook benoemen zoals het is, namelijk lichtroze.

Leeftijd is niets meer dan een getal. Het is geen timer, geen stopwatch, maar gewoon een getal. Als je dertien bent, is het nog niet nodig om precies te weten wat je met de rest van je leven wilt doen.

Je hoeft niet per se te slagen op je achttiende, een baan te vinden op je 21e, verliefd te worden op je 24e, te trouwen op je 27e en een gezin te stichten op je 30e. Als we nou precies wisten wanneer wij dood zouden gaan, zou het echter een ander verhaal zijn geweest. Maar er kan niet verwacht worden dat we ons hele leven al uitgestippeld hebben op ons dertiende, want sommige van ons zullen sterven op hun 58e andere op hun zestiende.

Leeftijd is niks meer dan een getal.

Het is alleen maar de beste manier om aan te geven hoe vaak de aarde om de zon heeft gedraaid sinds het moment dat je moeder en vader de kans hebben

gekregen om een stukje van hun ziel bij te dragen aan het universum. Want als je twintig bent, depressief en ongelukkig, hoeveel meer leef je dan iemand van zeventig, die elke dag met een lach op z’n gezicht wakker wordt?

Leeftijd is niks meer dan een getal, zo lang als je elke dag wijzer wordt, is het een cadeau. We krijgen immers maar één kans. Maar deze zien we als vanzelfsprekend. Het zijn de momenten wanneer je voeten zo ontzettend koud zijn, dat je de tijden mist wanneer je gebreide sokken als cadeau kreeg op kerstochtend maar ze aan de kant schoof voor je Barbies en actiefiguurtjes.

Je realiseert je pas hoe goed iets was, zodra het weg is. Maar verspil je jeugd niet aan klagen dat je ouder wordt, om als je oud bent alleen maar te denken aan wat je gemist hebt in je jeugd.

Nevermind Anna

‘Youth is never coming back’ oftewel ‘de jeugd komt nooit terug’ is een van de zinnen die op de muur gekalkt staan in een muziekvideo van BTS (방탄소년 단), een Zuid-Koreaanse muziekgroep.

In Zuid-Korea is de druk om goed te presteren heel hoog. Zuid-Korea heeft ook een van de hoogste aantallen zelfmoord, veroorzaakt door de verwachtingen van de maatschappij en de medemensen.

‘Youth is never coming back’. Je hebt maar één kans. Als je het verknalt, tja, niks aan te doen, want ‘youth is never coming back’! Maar hoe moet ik überhaupt weten of ik mijn jeugd aan het verknallen ben? ‘Do I even wánt youth to come back’?

Meestal ben je het toch niet zelf die je jeugd verpest. Je wordt naar school gestuurd, daar wordt van je verwacht dat je alles goed doet: wees de beste van de klas! Dit doe je voor je toekomst, dat wordt je verteld, want je wil toch zeker wel naar de universiteit?! En een goede baan?! Veel geld verdienen?! Een groot huis?!

Maar ‘youth is never coming back’.

Als je jong bent, dan wil je zo snel mogelijk volwassen zijn, en als je dan volwassen bent, dan wil je weer terug naar je jeugd, maar dan realiseer je je: ‘youth is never coming back’!

Ik weet dat ik zelf niet zozeer in deze situatie zit: zúlke grote druk van school of van de maatschappij om goed te presteren voel ik niet, maar ik weet dat dit in Zuid-Korea een groot probleem is, en als het ergens een probleem is, dan is het een reëel probleem.

Dus realiseer je: ‘youth is never coming back’. Verpest het dus niet, maar neem tegelijkertijd ook risico’s.

Woordenboek Roald Dahl Karlijn

‘Om de vieze smaak van de snoskommers weg te spoelen, drinkt hij fropskottel waarvan hij flitspoppers krijgt.’

Ik hoor de stem van mijn oma weer die dit voorleest. Vandaag, 19 maart, is haar sterfdag. Even waan ik me weer bij haar op schoot en bedenk hoe ze altijd de prachtigste verhalen vertelde en voorlas, onder andere de GVR van Roald Dahl.

De woorden die Roald Dahl gebruikt zijn niet altijd even gewoon, maar daarom niet minder leuk. Deze maand wordt er een woordenboek uitgegeven ter ere van zijn jubileum; Roald Dahl zou deze september honderd jaar zijn geworden. In het woordenboek staan alle door Roald Dahl bedachte woorden opgeschreven. Er staan niet alleen woorden in het woordenboek, maar ook weetjes over Roald Dahl en over schrijven in het algemeen. Het woordenboek is onder andere bedoeld om kinderen te stimuleren te gaan lezen en schrijven.

Roald Dahl heeft mij al vroeg meegenomen in een wereld vol spanning en avontuur. Naar zijn verhalen kon ik uren ademloos zitten luisteren. Door hem kwam mijn fantasie tot leven: als kind dacht ik dat ik met mijn vader ’s nachts op fazanten kon jagen, verschrikkelijke schooljuffen kon optillen met mijn ogen en dat er mensen bestonden met vierkante voeten zonder tenen. Ik dacht zelfs dat er reuzen bestonden die mensbaksels aten! Als kind leefde ik nog in een onschuldige wereld waarin er nooit iets ergs gebeurde. Onwetendheid beheerste mij. Vandaag de dag weet ik wel beter. Het nieuws wordt overheerst door verschrikkelijke berichten over bijvoorbeeld aanslagen, hongersnoden, ziektes en overstromingen. Hoe fijn is het dan om te weten dat er ook nog mensen op deze aarde zijn die zich bezig houden met het schrijven van een woordenboek ter ere van Roald Dahl? En vooral in deze tijden, met al die ellende op het nieuws elke dag, wil ik niets liever dan weer even bij mijn oma op schoot zitten en luisteren naar de prachtigste avonturen van Daantje, Sophie, Sjakie en Matilda.

De oorlog tussen mug en mens Leonoor

De irritantste wezens op aarde? Geen twijfel mogelijk, muggen!

Je kent het vast wel, je ligt lekker te slapen en hoort in de verte een licht gezoem. Dit is meestal het moment waarop ik zo stil mogelijk blijf liggen, in de hoop dat de mug een ander slachtoffer kiest. Net als ik weer een klein beetje in slaap val, hoor ik een sterk gezoem vlakbij mijn oor. Nog half in slaap sla ik op mijn oor, het gezoem is weg voor drie seconden, maar dan keert de duivel terug. Eerst probeer ik mezelf er nog van te overtuigen dat ik er wel doorheen kan slapen. “Ach, als ik gewoon niet op het

gezoem let kan ik wel weer slapen, ik ga toch niet dood van een paar muggenbeten?”

Maar er is iets aan deze wezens. Als ik eenmaal weet dat er een is, wordt slapen onmogelijk. Het is of ze in je hoofd zitten en al je gedachten overnemen.

Ik doe het licht aan en kijk in het rond.

“Maak je borst maar nat mug, because shit is about to get real!”

Ligt het aan mij of verdwijnen muggen altijd als je naar ze op zoek gaat? Het lijkt wel alsof er een tweede dimensie is. Een soort poort waar muggen doorheen gaan als iemand het licht aandoet.

Ik vraag me af of muggen echt zo slim zijn dat ze doorhebben dat je ze zoekt en achter het gordijn gaan zitten. Of ben ik gewoon te dom om ze te vinden? En als ik hem dan eindelijk vind, zorgt mijn slaperigheid ervoor dat ik hem nooit kan raken.

Na ongeveer een half uur slaapdronken muggenjagen geef ik op. Het is tijd voor mijn geheime wapen, de moeder. En het is niet zomaar een moeder, het is een moeder die ontzettend boos is. Haar veertienjarige dochter heeft haar zojuist wakker gemaakt om een mug.

Na een zware periode van lang zoeken en klagen en ruziën, vinden we eindelijk de mug. Dit is het moment van alles of niets, het lijkt in slow motion te gaan. Met een handdoek gaan we richting de mug. Als het nu misgaat, is alles voor niets geweest. En bam! Een nieuwe vlek voor bij mijn collectie van gestorven muggen.

MIjn moeder gaat snel weer terug naar beneden. Tevreden ga ik terug in bed liggen. Maar de verlossing duurt niet lang. Want het aller-, allervervelendste aan muggen? Ze zijn zelden alleen.

6

NOWHERE

GERRIT VAN DER VEEN COLLEGE 4 VWO Doe eens normaal!

Boffertjes Isabel

Een stoplicht dat op groen springt, nog vóórdat je begint met afremmen, vijf euro vinden in de spijkerbroek die al jaren in je kast lag of ’s nachts wakker worden en zien dat je nog drie uur mag slapen.

Ik durf te wedden dat minstens één van de bovenstaande voorbeelden je bekend voorkwam. Het zijn de kleine ‘yes-momentjes’. De momentjes waarop het leven even met je meewerkt; boffertjes. Toch zijn veel mensen te druk of te haastig om deze boffertjes te herkennen.

Men zegt wel eens dat geluk het hoogst haalbare is in een mensenleven.

Als je aan een willekeurige voorbijganger zou vragen wat geluk inhoudt, zal deze waarschijnlijk beginnen over gezondheid, geld en reizen. Allemaal heel legitiem, maar niet altijd binnen bereik.

Mensen zijn altijd op zoek naar het grote geluk. Wanneer win je nou eindelijk eens die loterij of ontmoet jij jouw prins op het witte paard? Wanneer word je beroemd, krijg je jouw eigen tv-programma of juicht een vol Carré je toe? De kans op dit soort geluk vergt een eindeloos doorzettingsvermogen, een hoop talent, mazzel of een combinatie van deze elementen. Veel mensen denken ook dat zoiets ze zal overkomen zonder zich er al te grote inspanningen voor te getroosten. Die denken dat de gebraden duiven ze vanzelf in de mond vliegen.

Het niet bereiken van deze grote doelen kan leiden tot chagrijn of zelfs bitterheid. Dat is toch zonde. Het leven heeft meer te bieden. John Lennon zei ooit: ‘Life is what happens, while you’re ma-

Het mysterie van de patiëntloze arts Luna

Er is één vraag die ik heel moeilijk vind om te beantwoorden. Eén vraag waar ik nooit een antwoord op zal vinden, tenzij ik ooit zelf een arts zal worden: waar zijn al die artsen mee bezig terwijl ik uren wacht in die wachtkamers?

Vorige week heb ik menig uur in het ziekenhuis verspild met wachten, wachten en nog eens wachten. Ik zat dan uren met mijn vader te kijken naar alle mensen die uit de behandelkamers liepen, zonder dat er nieuwe patiënten naar binnen geroepen werden. Ik kan hier maar één conclusie uit trekken, namelijk dat er allemaal artsen binnen zitten zonder patiënten.

Dus dient zich automatisch de vraag aan wat die artsen allemaal aan het doen zijn? Misschien hebben ze een boekenclub en lezen ze na elke patiënt een hoofdstuk. Of het zijn een stelletje viespeuken en zijn ze bezig met een orgie achter die klapdeuren waar om de tien minuten mensen met een verwarde, blije of teleurgestelde kop uit komen lopen. Want tja, de meningen zijn

Marijn

king other plans.’

Ik ontzeg niemand het recht op grote dromen, maar wil hier toch een lans breken voor de eerder genoemde kleine boffertjes. Laat ze niet verloren gaan in een streven naar een groots en meeslepend leven. Neem zo’n gelukje tot je en geniet ervan.

Blijf streven naar je grote droom, maar maak vooral iets van je dag.

Sta open voor de boffertjes. De geur van versgebakken brood, een opgepropt papiertje dat je in één keer in de prullenbak gooit, het laatste paar schoenen in de winkel dat jouw maat is, een koude, natte broek verwisselen voor een warme joggingbroek…

Als je ze leert herkennen, kun je de lijst eindeloos aanvullen.

nogal verdeeld over het houden van orgies in het ziekenhuis! Na dit onhygiënische en zeker niet steriele gebeuren moet de boel goed schoon gemaakt worden, want de betreffende orgie vond immers wel plaats in het ziekenhuis, dat heel toevallig bekend staat als één van de schoonste plekken op aarde.

Naast deze twee extreme voorbeelden zouden er natuurlijk ook een aantal ‘gewonere’ verklaringen kunnen zijn. Zo zouden de vrouwen een maskertje op kunnen doen om de huid vitaal te houden en de mannen op de Xbox kunnen spelen. Of misschien hebben ze een zelfhulpgroep om na elke afspraak met een patiënt te kunnen praten over de gore dingen die ze gezien hebben.

Door na te denken over deze onnozele vraag gaat de tijd in het ziekenhuis wel een stuk sneller. Om het mysterie op te lossen van de patiëntloze arts, moet ik misschien toch zelf arts worden. Daarnaast klinkt een lekker maskertje tijdens werktijd me als muziek in de oren!

Ik was laatst een dansje aan het doen, totdat mijn moeder lachend zei: ‘Doe nou eens een keer normaal, man.’

‘Normaal doen’ – weet iemand wat dat is? Zo ja, zou diegene dan ook een voorbeeld kunnen geven? Ik denk namelijk dat er niet zo iets is als ‘normaal doen’, maar dat het eerder is ‘wat iedereen doet’.

Als je tegenwoordig met een Indianentooi op je hoofd op straat loopt, zal je ongetwijfeld te horen krijgen dat je echt even normaal moet doen, terwijl de Indianen bijna allemaal en bijna altijd zo’n ding op hadden en niemand daar die zei dat je normaal moest doen. Als je als Indiaan opeens een pet op zou hebben zou je die reactie dan weer wel snel kunnen krijgen, gewoon om het feit dat niemand daar een pet droeg.

Ik probeerde dit uit te leggen aan mijn moeder. Dat het dus ligt aan de tijd en regio waarin je leeft wat ‘normaal doen’ is en dat dat niet ‘normaal doen’ is maar dat het eigenlijk is wat iedereen doet, waarop mijn moeder reageerde: ‘Joh, je snapt en weet wat ik bedoel.’ En natuurlijk begrijp ik wat ze bedoelt. Het is alleen dat ik niet tegen haar woordkeuze, en niet alleen die van haar, ook die van veel andere mensen, kan: ‘doe eens normaal’.

Ik zal wel weer normaal moeten doen, ik moet er niet zo’n groot punt van maken, maar dat is het nou juist, bijna niemand maakt hier zo’n groot punt van.

Wereld­vrede en Naakt Tuinieren Mystha

Het begon allemaal heel onschuldig: de verering van onze geboortedag. Het feit dat je al een x-aantal jaren op deze aardbol rondloopt is, in de meeste gevallen, iets om te vieren. Samen vieren is nog leuker. Zouden we niet moeten stilstaan bij het feit dat we iemand hebben die bij ons blijft, van ons houdt, in voor en tegenspoed? Weet je wie we ook niet mogen vergeten? Onze trouwe viervoeters!

En wat dacht van je van pannenkoeken?

Iedereen houdt van pannenkoeken! En knuffelen?

Wacht, ho, stop. We moeten ook respect tonen voor de mensen die het niet altijd fijn hebben, zoals aidspatiënten.

Maar als we stilstaan bij aidspatiënten, moeten we ook stilstaan bij mensen met het Downsyndroom, tuberculose, Parkinson, astma en Alzheimer. Niet alleen de zieken verdienen het om in het zonnetje gezet te worden, ook de brandweermannen, secretaresses en de leraren. En wat zou deze wereld zijn zonder toiletpot? Onze lievelingsbezigheden mogen natuurlijk ook niet ontbreken: koken, autowassen en… en… naakt tuinieren. Juist.

Tegenwoordig staan deze ‘feestdagen’, verspreid als parasieten, overal op

mijn kalender. En hoe meer namen erbij komen, hoe minder inhoud ze hebben. Wat stellen ze nog voor? Voor kinderen is een feestdag een goede smoes voor meer snoep te krijgen. Maar zie jij die kinderen ook meer leren en huiswerk maken op de dag van de leerplicht?

Ik verwijt het ze niet hoor. Hoe kun je deze dagen serieus nemen als bijvoorbeeld de ‘Dag van de Man’ op dezelfde dag valt als de ‘Dag van het Toilet’? Hoe kun je überhaupt feestdagen nog serieus nemen als er zoiets bestaat als de ‘Dag van het Naakt Tuinieren’?

Nu kom ik waarschijnlijk over als een of andere pretverpester die niet houdt van feestvieren. Integendeel! Elke dag hoort een feestje te zijn. Ik zou elke dag wel extra lang willen knuffelen, iedereen een complimentje willen geven of heel veel pannenkoeken willen eten.

Ik vind dat wij in een geweldige tijd leven; er is vrijheid, het recht om te leren en er is een streven naar vrede en gelijkheid. Deze zijn niet te koppelen aan een dag en kan je zeker niet op één lijn zetten met het vieren van naakt tuinieren.

Het ontbreken van de dagelijkse dankbaarheid maakt dat ik, van al die gelabelde dagen, een grote kater krijg.

COLUMN COURANT

De wereld veranderen begint Bij… de ander!

Paula

Gisteren was ik tv aan het kijken en een hoogleraar zei: ‘Als wij, als bevolking, voor slechts één week géén Coca-Cola meer zouden drinken, zou het bedrijf failliet gaan.’ Niemand is zich echt bewust van de macht die wij hebben als mens. Als we dat wel zouden zijn, zou de wereld er ook niet uitzien zoals die er nú uitziet. De wereld gaat veranderen. Dat wil niet zeggen in een betere wereld. Dat wil zeggen een andere wereld. Op welke manier het anders is, dat is aan ons. Ik ben benieuwd. Waar gaan we heen? Een betere wereld? Nee, een andere wereld.

Waar doen we het voor?

Van die typische Amsterdam-Zuid -families. Die op de maandagmorgen voordat ze naar kantoor gaan nog eventjes Philippine en Jan-Freek naar school brengen met oh jawel de Baboe bakfiets.

Willemsparkweg 52: bestemming bereikt; kindertjes parkeren en na zes uur haalt Boleslawa de koters op. Koffietje met m’n vriendinnetjes Anne-Marie, Anne-Sophie en Anne-Anne bij het Blauwe Theehuis. Marie-Claire zelf: eet bewust, bootcampt, recycled haar afval en haar 2e auto is een deelauto. Marie-Claire vindt dat ze ónwijs goed bezig is.

Zo vinden we allemaal dat we ónwijs goed bezig zijn. Maar is dat ook wel zo?

Als je alle goede voornemens op een rijtje probeert te zetten, kom je niet ver.

• fietsen naar werk, school • (soms) biologisch eten, minder of geen vlees eten • trap i.p.v. van de lift • energiebewust zijn Maar wordt de wereld daar echt beter van? Nee. De wereld verandert. We weten er allemaal van. Maar niemand doet écht iets. Er is gebrek aan tijd. ‘Iemand anders doet het wel.’ ‘Ik hoef het niet te doen.’

‘Het is niet onze schuld.’ Iemand anders de schuld geven is de oplossing.

7

Die rot­tieners ook Joëlle

‘De hangjongeren van Amstelveen worden door het bestuur ingedeeld in drie categorieën: irritant, overlastgevend en crimineel. Schijnbaar is er geen categorie voor de jeugd die gewoon rustig op straat een praatje maakt. Alleen al de aanwezigheid van de jongeren op straat wekt irritatie op.’

Dit stond in het theorieboek van mijn zus, die pedagogie studeert. Het stelt een interessant onderwerp aan de kaak. Menselijke wezens tussen de 12 en 21 worden tegenwoordig sociaal niet geaccepteerd. Het is de opstandige, luidruchtige, losgeslagen, wiet rokende, coma zuipende, telefoonverslaafde generatie van nu die alleen maar op straat staat rond te hangen. En voor hen is geen plek in deze maatschappij.

Drie jaar geleden werd ik voor het eerst een kinderspeeltuintje uit gestuurd. Ik weet het nog goed. Ik was

twaalf jaar oud. Met een vriendin zat ik op de schommel van een bekertje Starbucks te genieten (want zo volwassen voelden we ons dan wel weer), toen onze afdelingsleider de school tegenover ons uit kwam rennen. Er werd ons verteld dat het speeltuintje alleen voor kinderen onder de tien jaar bedoeld was.

Blijkbaar maakten we de kinderen bang.

Gegeneerd liepen we het speeltuintje uit. Het was voor die leeftijd al beschamend om in een kinderspeeltuintje betrapt te worden; uit een speeltuin getrapt worden was nog erger.

Twee jaar later werd ik de AKO, een soort boekhandel, uit getrapt. Voor theater hadden we de opdracht gekregen om gesprekken op straat af te luisteren en er vervolgens een scène van te maken. Dit leidde er echter toe dat bijna een gehele theaterklas mysterieus door een boekhandel heen slenterde, alle aanwe-

zige gesprekken uittypend op hun mobiel, zonder echt naar de boeken zelf te kijken. De eigenaar van de winkel ging tegen mij tekeer en zei ironisch genoeg dat ik in mijn tussenuur ‘maar beter even in de zandbak kon gaan spelen, ofzo.’ Ik vertelde hem dat ik niet meer in speeltuintjes toegestaan was, maar hij stuurde me evengoed weg.

Maar dit zijn niet de enige plekken waar ik, als tiener, niet welkom ben. In de Albert Heijn worden we nog net binnengelaten, maar we mogen niet met meer dan twee de winkel binnen, onze tassen moeten we achterlaten en tot slot moet één van de twee een rood boodschappenmandje mee dat schreeuwt: ‘GEVAAR! DIT IS EEN REBELSE TIENER. LET OP HUN GRIJPGRAGE HANDJES!’ Dit om winkeldiefstal en overlast tegen te gaan. Toch vind ik het oneerlijk om alle jongeren zo over één

kam te scheren. Zouden wij deze zelfde regel toepassen op een andere bevolkingsgroep met een slechte naam, dan zou dit terecht worden gezien als discriminatie. Maar voor jongeren en scholieren gaat deze regel niet op.

Dus waar moeten wij jongeren dan heen als wij even ontspanning willen?

Er is nauwelijks een strookje natuur in Amsterdam om ons te verstoppen, in de winkels worden we gezien als dieven, in kinderspeeltuintjes maken we de kinderen bang en op straat worden we gelabeld als irritante, overlast gevende of zelfs criminele hangjongeren. Het antwoord is naar onze kamer. In bed, met onze mobiel op schoot en een lekkere vette snack. Natuurlijk krijgen we dan wel van onze ouders te horen dat we lui zijn en even naar buiten moeten, maar dan zetten we gewoon onze koptelefoon op.

Mijn beste vriend René

Mijn smartphone is mijn beste vriend.

En ik weet zeker dat dit voor de meeste jongeren ook zo geldt. Als ik aan iemand de tijd vraag komt er een smartphone uit een broekzak. Als ik om de weg vraag komt er een smartphone uit een broekzak. Als ik om de betekenis van een woord vraag komt er een smartphone uit een broekzak. Als er een ongemakkelijke stilte valt.… Je raadt het al. De smartphone-eigenaren zijn niet in staat in real-life verder te praten, maar kunnen nog wel communiceren met hun smartphone. Die is immers hun BFF. Een puber zonder smartphone is als een puppy zonder moeder, een timmerman zonder hamer, een alcoholist zonder alcohol. Zonder smartphone blijft er alleen nog een eenzame puber over. Zijn beste vriend heeft geen energie meer of is verdronken in een Amsterdamse gracht. Het internet is op. Zijn scherm is gebroken en duwt langzaam glassplinters in je vingers en oor als je probeert te bellen. Hij is gestolen. En op dat pijnlijke, onbegrepen moment voelt de puber zich zielsalleen. Hij kan de weg naar huis niet meer vinden. Hij heeft geen idee hoe laat het is. Hij zal nooit achter de betekenis van het woord ‘pezewever’

komen. En het allerergste: als er een ongemakkelijke stilte valt, zal hij zich er zelf uit moeten redden. Hij kan zich niet in een zwart gat laten opslurpen door zijn smartphone, onnodige whatsappjes sturen, lelijke Snapchats maken en onzinnige filmpjes kijken. Hij zal moeten gaan praten in het echte leven.

Ik schaam me ervoor dat ik zelf net zo hard meedoe. Als ik de tijd wil weten pak ik m’n smartphone. Als ik de betekenis van ‘pezewever’ wil weten pak ik m’n smartphone (wat trouwens ‘muggenzifter’ betekent, maar wat dat dan weer betekent moet ik nog even opzoeken op m’n smartphone). Als ik naar huis fiets kijk ik naar de navigatie op m’n smartphone. En als ik even niet weet wat ik moet zeggen en merk dat er om de hoek een ongemakkelijke stilte staat te wachten grijp ik naar mijn broekzak om mijn smartphone tevoorschijn te halen. We worden allemaal gebrainwashed door dat kleine blokje metaal en plastic. Hij staat altijd voor je klaar als je de tijd wilt weten, als je de betekenis van ‘muggenzifter’ niet weet of als je weer eens de weg naar huis kwijt bent. Bij hem vallen er geen ongemakkelijke stiltes. Hij is immers je beste vriend.

“De wereld gaat veranderen.

Dat wil niet zeggen in een betere wereld. Dat wil zeggen in een andere wereld.”

Paula, “De wereld veranderen begint bij… de ander!”

8

NOWHERE

IJBURG COLLEGE 3 hAVO Ze naderen, vlucht nu het nog kan

Gratis rolletjes tape bij de GVB

Aziz

#PrayForParis, #JeSuisCharlie, maar waar blijft #JeSuisAnkara?

Bilal

Een paar maanden geleden had elke “westerling” in Europa het over de aanslagen in Parijs. Een paar maanden later waren er aanslagen door de zelfde terreur groep in Ankara, maar er was geen haan die er naar kraaide.

Terroristen uit zelf gecreëerde groeperingen, die onder de dekmantel van het geloof plunderen en moorden. Het moorden namens God is een aparte keuze, het maakt niet uit welke God. Naar mijn mening is het onnozel om jezelf in duizend stukken op te blazen, met als gevolg tientallen mensen mee te nemen naar het hiernamaals en een grote catastrofe aan te richten, denkend dat er nog steeds een plek voor je is in de hemel. Als je echt gelovig bent, kan je in mijn ogen niet trots op je zelf zijn over hoe jij tientallen mensen, met families die nu in duigen zijn, hebt kunnen vermoorden, beroven of zelfs verkrachten.

De dagen na de aanslagen in Parijs opende ik mijn social media zoals Twitter, Facebook etc. Mijn aandacht werd direct gericht op het aantal mensen die hun steun voor de slachtoffers van de aanslagen in Frankrijk uitten. Facebook had een

filter geïntegreerd waarmee jouw profiel foto de kleuren van de Franse vlag op de achtergrond kon krijgen en op Twitter was de hashtag #PrayForParis overal te vinden. Na de aanslagen in Ankara was ik gaan kijken op de zelfde sites en je raadt het al, er was geen enkele vorm van medeleven getoond op de zelfde schaal als die voor Frankrijk. Maar waarom gebeurt dit niet met Ankara? Kan het zijn dat mensen het idee hebben dat Turkije een oorlogsgebied is als bijvoorbeeld Irak?

Dat aanslagen daar normaal zijn?

Jongeren die naar school gaan en mensen die thuis komen van een lange dag werken, dat zijn mensen met gevoelens, meningen en families niet anders dan jij zelf! Als mensen “Ankara” horen dan is het eerste wat in ze opkomt dat het een chaotische stad in het Midden-Oosten is. Ankara is juist het tegenovergestelde. Het is een stad met prachtige architectuur en het bezit capaciteiten die elke grote stad in Europa ook heeft. Ankara is net als elke andere stad in Europa een gewone stad. Veel mensen weten dat niet en hebben vooroordelen en dat moet veranderen ASAP!

Vluchten uit het land waar je van houdt, elke jaar naar toe gaat en waar al je familie woont. Is dat tegenwoordig normaal?

Het was afgelopen zomer, we zaten gezellig bij Costa Rica met de familie. We waren aan het eten en plots veranderde alles met één telefoontje: “ze naderen, vlucht nu het nog kan”. Mijn oom, commandant in het Iraakse leger, belde met spoed naar mijn vader. Overal in het restaurant gingen telefoontjes af. Iedereen was in paniek en voor wij het wisten, was het restaurant leeg en stonden er honderden auto’s op de weg. Het vluchten was begonnen! Wie had nu zoveel macht om een hele stad op de vlucht te laten slaan?

Het was IS, Islamitisch Staat, een terroristische organisatie ontstaan in Syrië.

De IS streeft naar een wereld met een eigen kijk op de Islam, met daarbij een ouderwets kalifaat als doel. Iedereen die niet leeft zoals de regels die zij hebben gesteld aan het geloof, zullen om het leven gebracht worden. Wij hebben op tv gezien hoe gewelddadig en meedogenloos de IS is. Vluchten was dus erg zin-

vol, maar waar gingen we heen? Was het veiliger aan de andere kant van het land, was toen maar de vraag. De IS is ontstaan in Syrië en is hedendaags actief in Irak, Syrië, Libanon, Egypte, Libië, Nigeria, Jemen en Afghanistan. De echte vraag die je jezelf nu zou moeten stellen is: is het wel veilig aan de andere kant van de wereld? En om die vraag te beantwoorden kijk ik terug naar de gebeurtenis 48 uur geleden, hier 2 uur vandaan. Nee, het is niet veilig. Je zal jezelf niet eens meer moeten afvragen of het zal gebeuren, maar wanneer het zal gebeuren.

We leven in een generatie waarbij respect hebben voor een ander z’n geloof belangrijk is voor een vredige samenleving. Hier past het plaatje van IS niet tussen. Een discussie hierover is overbodig.

Ik vind het verschrikkelijk dat ik in mijn eigen land heb moeten ontvluchten voor een stel barbaren. Dit is schandalig en onacceptabel! Roep halt toe aan terrorisme, roep halt toe aan haat, roep halt toe aan een ieder die de vrede van de samenleving verstoort. Ik zeg halt!

Max

Soms heb je dat wel eens in het openbaar vervoer. Zo’n kind van rond de acht jaar oud met enorme voortanden en een stem die zo schel is, dat de haren op je rug er van overeind gaan staan. “Papa wanneer zijn we er?”, “Mama wat is dat?”, ik word er gek van. Maar ja, je kan er niks van zeggen, want het is een kind en het doet ‘officieel’ niks fout.

Het liefst zou ik opstaan, een rol tape pakken en dat kind de mond snoeren. Ik vind eigenlijk zelfs dat kinderen in het openbaar vervoer verboden zouden moeten zijn, maar je kan moeilijk je kind achter de tram aan laten rennen (alhoewel je het als papa wel goed voor elkaar hebt als je kind tram 26 van IJburg naar centraal kan volgen zonder achterop te raken). Nu ik er over nadenk kunnen ze ook best een soort van speelzaal achterin de tram maken waar de kinderen dan gaan spelen en de rest van de reizigers niet lastig vallen. Dat zou waarschijnlijk ook niet werken aangezien er tegenwoordig ruimschoots volwassenen zijn die kinderachtig genoeg zijn om die speelplek voor zichzelf te claimen.

Nee, er is niet echt een oplossing tegen die dwergen. Het beste kan de GVB gewoon rolletjes tape uitdelen bij de ingang van de tram of metro. Als het echt niet anders kan, dan moet men er zelf maar wat aan doen.

Hypocriete kaaskoppen Naomi

“Dat heb ik op Facebook gelezen” of “natuurlijk zitten er een paar goede tussen”.

Ik hoor steeds meer van die belachelijke zinnen, zijn we nu echt zo zwart-wit geworden? Mocro’s zijn dieven, negers zijn luie KFC vretende apen en dan nog niet over die vluchtelingen gesproken! Hoezo kunnen wij niet met elkaar omgaan zoals iedereen het eigenlijk wil? Hoezo kraken wij iedereen die maar een klein beetje anders is af?

Heel simpel, tata’s zijn hypocriete kaaskoppen! Tja nu ben ik waarschijnlijk een ondankbare neger die dan beter terug kan gaan waar zij vandaan komt, of niet soms? Het zelfde geldt voor de vluchtelingen, met hun rare doekjes om hun hoofd. Voor je het weet, is het land plat gebombardeerd, want ze zijn namelijk allemaal terroristen. Alles wat maar een kleurtje heeft, is slecht en helpt het land om zeep, maar vanavond eet ik wel wat lekkers van de Turk, want dat is toch net iets anders.

Grappig dat de ideeën van Geertje W. als racistisch worden beschreven (wat ze ook zijn), maar zoveel mensen zeggen hetzelfde, maar op een andere manier. Met varkensmaskers op demonstreren tegen een asielzoekerscentrum is natuurlijk nooit beledigend bedoeld geweest. Ook is het tegenwoordig zeer normaal als jij jezelf voor een auto gooit, of, zoals zij beweert “valt”, om ook op deze manier te demonstreren. Kunnen wij als Nederlanders nou echt niet mensen een

hartelijk welkom geven? Ik vind het erg zonde. Kunnen wij als klagend volk nou echt niets aan ons zelf verbeteren? Of zijn toch alle criminelen allochtonen? Want wij In Nederland hebben geen Nederlandse criminelen toch? Ook geen Nederlandse dieven? En ook geen Nederlandse massamoordenaars? Want wij zijn namelijk een schoon volk.

Dit hierboven is mijn pure frustratie en ik kan op de momenten dat ik hier over praat alleen maar “hoe?” zeggen.

Kom op mensen, doe leuk met elkaar en als je niets van dat volk moet weten blijf dan vooral daar uit de buurt. Ga zeker niet discrimineren.

Is het echt nodig dat een puber dit aan volwassenen moet uitleggen? Nee toch? Ook wil ik duidelijk maken dat niet alles in de media klopt, mensen. Een of andere Truus met een kort pittig kapsel kan de meest dramatische verhalen over buitenlanders schrijven waar geen ene fuck van klopt. Dus ga daar alsjeblieft niet van uit mensen. Zo moeilijk is het toch niet?

Dus mijn boodschap is: eet je falafel, maak je niet druk om je portemonnee als je een Marokkaan ziet. Ga niet naar een Surinamer toe om te vertellen dat je gister zo heerlijk roti hebt gegeten. Maar ga zeker niet discrimineren, want dat is echt pure bullshit. Ben met elkaar of zonder elkaar, maar laat elkaar is onze waarde . En oh wee als ik nog eens een dom verhaal hoor met Facebook als bron.

COLUMN COURANT

9

De “mega­neutrale-jijbent-een-stelende-tiener blik” Sam

Herken je dat, als je op een mooie zonnige zaterdag (die overigens op dit moment nog ver te zoeken is) de stad in wandelt om vervolgens als driedubbele crimineel te worden aangekeken. Ik hoor je denken, “als driedubbele crimineel?”. Ja, dat klopt. Het is voor een 14-jarig meisje niet meer mogelijk om onschuldig door een winkel te slenteren.

Zes bewakers, op elke hoek een camera en dan heb je nog die zenuwachtige verkopers. Naast het feit dat wij als klant de winkel overeind houden in deze ‘crisis’, heb ik ook gewoon kleding nodig.

Zoals gister. Ik loop mijn vaste routine af. Een hotdog bij de HEMA en dan door naar de H&M. Zigzaggend door stonede toeristen en koopjesjagers baan ik me een weg naar de ingang van het pand. Mijn oog valt op een jurkje. Niet omdat het nou zo mooi is, maar vooral omdat er een kast van een bewaker naast staat. Met alles er op en er aan: een zwart pak, communicatie-oortje en niet te vergeten “de mega neutrale-jij-bent-een-stelende-tiener blik”.

Verschrikkelijk.

Ergens vraag ik me af wat er met me zou gebeuren als ik echt iets mee zou nemen en zonder te betalen naar buiten wandel. Maar dat doe ik m’n moeder maar niet aan. Ik loop door en kom uit bij de categorie ‘sale’. Wat een chaos, niet normaal gewoon. Alles ligt op een hoop, maar ik zie een shirtje liggen dat me wel aantrekt. Ik wurm me door de menigte en trek het shirtje uit de hoop.

Ik voel een koude hand op mij schouder, ik draai me redelijk geschrokken om. Één van die opgefokte verkoopsterdametjes staat achter me en vraagt me of ze even mijn tas mag controleren.

Weer is er een deel in me, dat zin heeft om haar duidelijk te maken dat het nergens op slaat. Maar ik heb geen zin in gedoe en open mijn tas, ook al voelt het tegenstrijdig. Ik rits m’n tas na haar controle een beetje chagrijnig dicht en loop weg.

Bij deze een oproep aan alle opgefokte verkopers, kast-vormige bewakers en iedereen die mij ziet als een crimineel tot de max. Ik zal niks jatten uit jullie winkels, mits jullie me behandelen als alle andere klanten. Alvast bedankt.

“Ergens vraag ik me af wat er met me zou gebeuren als ik echt iets mee zou nemen en zonder betalen naar buiten wandel.”

Sam, “De mega-neutrale-jij-bent-een-stelende-tiener blik”

Van tellie tot niet meer gezellie

Ga winkelen met die slet Djoeke

Gaby

Je zit in de tram, je weet niet waar je moet kijken, want menselijk oogcontact is blijkbaar te eng voor je. Wat doe je? Telefoon. Je kijkt een film, net die ene vijf seconden waar niks gebeurt.

Wat doe je? Telefoon. Je bent op je oma’s verjaardag, de familie praat over iets wat je niet begrijpt. Wat doe je? Telefoon.

Ik heb er een hekel aan. Altijd maar die telefoons overal. De hele dag appen, spelletjes spelen en selfies maken. Tegenwoordig kan niemand meer zonder.

Ik begin het zelfs te merken aan mijn ouders. Mijn moeder moet per sé bij de bios haar Facebookstatus veranderen naar “lekker naar de film met mijn lieve dochter”. En mijn stiefmoeder checkt om de 10 minuten de online Telegraaf om zichzelf up-to-date te brengen met alle mogelijke details over wat er allemaal in de wereld gebeurd. Begrijp me niet verkeerd, hoor. Ik merk het ook aan mijzelf. Maar waarom the fuck zou je met iemand gaan appen terwijl je lekker met een vriend of vriendin aan het chillen bent. Het excuus dat je nog je

moeder moet appen terwijl je eigenlijk eventjes een foto van je schoenen maakt en erbij zet: “straks omw stad”.

Bij mij thuis hebben we hier een oplossing voor. Zo heb ik twee broertjes en een zusje die allemaal ook van spelletjes houden. Ze stonden allemaal om zes uur op zodat ze voor school nog hun daily stash kunnen ophalen bij Clash of Clans. Maar hier is verandering in gekomen. Mijn vader en stiefmoeder hebben een puntentelling ingezet. Zo krijgen ze vijf punten als ze de hele dag niet op de iPad of een ander soort game apparaat gaan. Het doel is om 200 punten te behalen en dan krijgen ze een dag voor zichzelf. Ze mogen dan kiezen wat ze willen doen die dag, zoals naar de Efteling. Een super leuke beloning dus!

Laten we alle telefoons even weg doen tijdens leuke sociale evenementen. Communiceer met de mensen om je heen. En als jij het gevoel hebt dat je per sé met iemand anders moet appen terwijl ik met jou probeer te praten ga dan maar lekker... O wacht, ik word gebeld. Doei!

Het is met deze column niet mijn bedoeling om je een schuldgevoel aan te praten, want als we iemand op straat zien lopen, hebben we allemaal vooroordelen. Iemand met een kort rokje is een slet, iemand die een joint aan het roken een drugsverslaafde, iemand met goede cijfers is een nerd. En zo kan ik nog heel lang doorgaan. Ik wil met deze column ook niet zeggen dat je daarmee moet stoppen, want ik weet, en jij waarschijnlijk ook, dat dat niet kan. Ik wil alleen dat je je er bewust van wordt.

Bevooroordeeld zijn kan je beschermen tegen slechte dingen of mensen, maar vooroordelen kunnen je ook tegenhouden leuke dingen te doen of met leuke mensen om te gaan. De leukste, aardigste, grappigste mensen dragen misschien alleen maar zwarte kleding en hebben roze haar, maar als je je tegen laat houden door wat je eerste gedachtes zijn, door hun uiterlijk, kom je daar nooit achter.

Vooroordelen hebben zit ook in onze natuur. Zonder zouden we minder lang overleven. Als je een man met een pistool ziet staan, ga je niet naar die man

toe om te vragen of hij het weertje ook zo lekker vindt. Als je een groot beest ziet met heel veel rijen tanden, heel veel stekels en hij is zo groot als een vrachtwagen, blijf je niet staan om te wachten tot je hem van dichterbij kan zien. Bevooroordeeld zijn we al sinds de prehistorie, en vooroordelen hebben ervoor gezorgd dat we nu nog leven.

Ook gebruiken mensen vooroordelen onbewust om zichzelf beter te voelen. Zie je iemand die er slechter uitziet dan jij, dan denk je dat jij het goed voor elkaar hebt. Zie je iemand die er volgens jou beter uitziet, bedenk je wel een ander vooroordeel zoals: ‘Als ze zo mooi is, heeft ze vast geen hersenen.’

Wat ik probeer te zeggen is dat we allemaal mogen denken wat we denken en dat bevooroordeeld zijn niet iets slechts hoeft te zijn, maar probeer je eens over je eerste gedachtes heen te zetten en kijk waar dat je brengt. Ga een keer winkelen met die ‘slet’. Praat eens met die ‘drugverslaafde’ of ga sporten met die ‘nerd’.

Bevooroordeeld zijn we allemaal, maar er is een grens tussen bescherming en gemeen zijn.

10

NOWHERE

IVKO 2 hAVO Energiedieven LARA SU

Een hele goede morgen. Ik opende mijn ogen langzaam en moeilijk. De zon scheen door het gescheurde randje van het gordijn. Ik keek nog even rond in mijn kamer voor ik ging opstaan. Ik deed mijn pantoffels van vorige kerst aan. Ik liep naar mijn radio in de hoek van mijn kamer en zette hem aan. Ik liep door de deur langs de paarse smalle muur naar de badkamer. Ik stak mijn haar op in een rommelige knot en waste mijn gezicht. Ik poetste mijn tanden slordig. Daarna liep ik naar de woonkamer naar mijn moeder en vader die aan de keuken tafel zaten. Ik liep naar ze toe en gaf ze een kus.

Mijn moeder zette een kop thee en mijn vader bakte eieren. Ik at mijn ontbijt met mijn gezin voor de tv op. Ik voelde me gelukkig. Na mijn ontbijt ging ik weer terug naar de badkamer. Ik nam een snel-

le douche, zonder mijn haar te wassen.

Er waren wat plukjes nat. Ik haalde mijn haar uit mijn knot en borstelde het uit. Ik zei gedag en liep naar de garage om mijn fiets te pakken. Ik was onderweg naar school. Ik stopte bij een ouwe koffiezaak in de hoek van de straat. Ik stond in de rij achter een man. Ik hoorde hem klagen over zijn leven. Zonder na te denken over wat hij had floepte hij de woorden door zijn mond naar buiten. Zonder na te denken over wat hij kon doen om zijn leven weer op te pakken bleef hij maar door klagen. Daar ging mijn vrolijke stemming. Ik bleef haken in zijn negatieve kijk op de wereld dus besloot de koffiezaak uit te gaan. Ik raapte mezelf weer op en vulde mij met positieve energie. Vol zelfvertrouwen liep ik de deur van koffiezaak uit. Tot er weer een dief langs mij liep.

“Maar jij hebt het maar een beetje, toch?” Alsof zij beter weten hoe ik in elkaar zit dan ikzelf."

Louise, “Ben je autist ofzo!”

Je kan er niet tegen op RENE

Het overleven van een tocht over land en zee ANNEMIEK

De boten komen aan, de lange dagen beginnen. De lange tochten worden afgebroken. Het gebeurt elke dag. Ze moeten vluchten uit hun eigen geboorteland.

Hun eigen land is niet meer veilig. Oorlogen die hun land verwoesten. Kinderen die veel hebben meegemaakt. De mensen zijn bang voor wat er zal gaan gebeuren. Ze zijn niet veilig in hun eigen land en vluchten. De grenzen worden afgezet.

Een ander land mogen ze niet binnenkomen, want het zit vol. De lange tocht wordt afgebroken.

Ze proberen land voor land voor een beter thuis. Het is oneerlijk, elke dag weer op zoek. Ze proberen weer een land in te komen en worden weggestuurd. De

tocht duurt wel weken. Land per land zoeken ze af en dan eindelijk.

Vluchtelingen komen binnen in een ander land. Een nieuw leven begint. Ze overnachten in grote zalen. Miljoenen op elkaar. Niet naar buiten, geen straaltje licht. Elke dag hetzelfde. Met mensen spelletjes spelen en dan weer slapen.

Nachtmerries over de ergste dingen.

Mensen gaan dood voor je neus. Je familie wordt kleiner en kleiner. De goede dromen over een leuke tijd voor dat het nare kwam. Het is oneerlijk, ze maken veel te veel mee. Op zoek naar een nieuw leven in een ander land. Totdat je eigen land weer veilig is. Zo’n gebeurtenis draag je voor altijd mee.

In het nieuws, in de krant en op de radio. Je hoort en ziet het overal. Het lijkt zo ver weg, maar het komt steeds dichter bij. “Maatregelen nemen”, roepen ze al de hele tijd. Op stations en andere grote openbare plekken is nu extra beveiliging, maar niemand kan het voorkomen. Als niemand het verwacht slaan ze toe. Het is niet normaal. Waarom doden ze mensen met zichzelf erbij? Voor een geloof? Daar is maar één woord voor: verschrikkelijk.

Laat iedereen toch gewoon in hun waarde. Geen aanslagen, geen slachtoffers meer. Toch gebeurt het 23 November 2015 in Parijs en 22 Maart 2016 in België. Er zijn veel slachtoffers en nabestaanden. Dan vraag je jezelf af: “wanneer zijn wij aan de beurt?”

Kinderen, volwassenen, bejaarden, iedereen loopt met een naar gevoel over straat. Bang dat het hier ook gaat gebeuren. En zij vinden dit normaal. Hun geloof moet het onze worden. Waarom zou je zo ver gaan voor je geloof? Waarom is niet iedereen goed genoeg zoals hij/zij is?

De vraag is nu wanneer het hier gaat gebeuren? Het is onzin dat je dit doet voor je geloof. Je maakt onschuldige mensen dood en je maakt iedereen bang. Ons bang maken is hun doel, zodat we hun geloof krijgen. Parijs, Brussel, Istanbul, Madrid en alle andere steden die zijn getroffen door de aanslagen, R.I.P. Wij leven met jullie mee.

Zo gaat dat op een Montessorischool ---

Sinds mijn vierde zit ik op een Montessorischool. De eerste twee jaar is het leuk. Ik heb, als ik het me goed herinner, twee jaar zitten tekenen en schilderen.

En plantjes water gegeven.

Iedereen had zijn eigen plantje in de klas en de juf vertelde dat de plantjes van sommige kinderen het overleven tot en met groep acht. Mijn eerste plantje was na 3 maandjes overleden.

Het tweede plantje hield het iets langer vol, ongeveer vijf maanden. Mijn moeder stelde voor om een cactus te nemen, maar dat mocht niet, want die heeft nauwelijks verzorging nodig en overleeft op eigen kracht en dat was, zeiden ze, “niet de bedoeling op een Montessorischool”.

Omdat ik op eigen tempo mocht werken en dingen mocht doen die me interesseerden, was het voor school en mijn ouders onduidelijk of ik bij was.

Taal en rekenen vond ik saai en moei-

lijk. De meeste tijd zat ik te wachten op een lesje van de juf die haar rondje aan het doen was. Zo gaat dat op een Montessorischool!

Vanaf halverwege groep vijf begon het gezeur. Ze kwamen er achter dat ik toch wel erg achterliep. En dus bleef ik zitten. In de bovenbouw vroeg ik om planningen, maar die wilde de juf niet geven want: “dat past niet bij een Montessorischool”. Iedereen volgt namelijk in zijn eigen tempo zijn eigen weg.

Langzamerhand ontstond er volledige paniek bij mijn ouders. In gesprekken werd gezegd dat ik het niet oppakte. Dat ik het niet begreep. Dat ik te veel uitleg nodig heb. Dat ik, dat ik, dat ik. Alle verantwoordelijk werd bij mij neergelegd.

Montessori werd gebruikt als excuus om zelf niets te hoeven doen. Ik ging op bijles. Haalde een goede Cito.

En daarmee kon ik naar het IVKO. Jippie weer een Montessorischool!

COLUMN COURANT

11

LIEVE SCHATJES

Apartheid in de moderne tijd

Sylke

Nastaszia

Tegenwoordig heeft echt niemand meer respect voor ouderen, vooral kinderen niet. Alleen maar verwende knulletjes en krijsende meisjes. Wil dan echt niemand meer wat respect naar ouderen tonen? Babys’s komen met de geboorte al uit de buik en beginnen meteen met de ogen te rollen. Nee, dit flesje is te warm! Nee, dit speeltje is te groen! Nee ik wel geen geplette wortel in een glazen potje! Neehee! Ik wil geen luier om!

Dat kan toch echt gewoon niet zo door gaan! En dan al die ouders, die alles maar goed vinden. Die arme ouders, ze moeten alles maar gewoon doorstaan!

Ze werken, koken, spelen en doen alles voor hun lieve schatjes. Maar krijg je er iets voor terug? Ook als je er iets voor terug krijgt, dan is dat niet meer dan geschreeuw: ‘MAMA! IK WIL EEN HOND!’ ‘ Nee liefje, dat gaat helaas niet, weet je wel hoeveel werk dat is?’

‘MAAR IK WIL HET!!!’

‘Maar we hebben daar echt geen tijd voor schatje, wil je misschien een vis?’

‘IK WIL GEEN VIS IK WIL EEN HOND!!!!!!!!!!’

‘Oké rustig maar schatje, rustig maar, wat voor een hond wil je?’

En als die “lieve schatjes” dan eindelijk een hond hebben, en je vraagt na twee dagen of ze hem willen uitlaten? Nee hoor, daar zijn de rollende ogen weer.

Of misschien toch niet? Lijkt het alleen maar zo, omdat je alleen maar nieuws hoort over stoute kinderen, kinderen die niet luisteren, of zelfs weglopen van huis? Misschien stellen we ons wel aan. Kinderen kunnen ook heel lief zijn. Ze helpen met de was doen, met koken en verkopen limonade zodat papa de nieuwe auto met de zachte stoelen kan kopen, ze laten de hond uit en knuffelen met hem, ze halen de afwasmachine leeg en halen statiegeld flessen op, voor het goede doel. Ze zijn misschien wel vervelend, maar als ze je dan in je ogen kijken en zeggen: ‘ik hou van jou’ dan denk je: ach joh, die rollende ogen, die zijn alleen maar tijdelijk. En fluister je in het oor van je kind: ‘ ik hou ook van jou.’

Vandaag de dag bepalen media veel in het leven van mensen, bijvoorbeeld hoe wij er precies uit moeten zien om er bij te horen. Ook wordt er voor ons bepaald wat wel en niet mooi is waardoor er steeds meer mensen niet tevreden zijn met hun uiterlijk.

Onlangs las ik een artikel over een superslank model dat ’te dik’ werd genoemd. Ik zag een Instagramaccount waar zogenaamd alleen maar perfecte lichamen en mensen op mochten staan.

Op de foto’s zie je wat je moet hebben en zijn om “mooi” te zijn. Ze gaan steeds verder en er komen steeds meer eisen. Ik vind dat dus belachelijk.

Ik vind dat iedereen perfect is zoals hij of zij geboren is. Niemand heeft plas-

tische chirurgie nodig voor grotere lippen of jukbeenderen. Als mensen zich daar fijn bij voelen moeten ze dat vooral doen, maar verander je zelf niet voor anderen om er bij te horen. Waarom zou je jezelf veranderen om te voldoen aan andermans eisen? En waarom zouden we onszelf veranderen en lijden voor een bepaalde trend? Het schoonheidsideaal veranderd vast en zeker weer over een bepaalde tijd.

Ik zou mensen adviseren om precies te doen wat hij of zij zelf wil en als we al die energie steken in de tijd om onszelf te accepteren helpt dat zoveel meer.

Wanneer jij jezelf mooi vindt en dat uitstraalt ben je al prachtig, want schoonheid zit van binnen.

‘Ben je een autist ofzo!’

Louise

Ik zit tijdens KWT met twee vrienden aan een tafeltje. Achter me aan tafel zitten twee jongens. Een van hen zit met zijn grote ego te vertellen hoe hij op WhatsApp een keer iemand voor autist heeft uitgescholden. En nu doet iedereen in zijn klas hetzelfde. Hij vertelt het heel trots. Ik hoor het aan en kook vanbinnen. Ik wil eigenlijk opstaan en hem aanspreken, maar ik keten me mentaal vast aan mijn stoel. Ik probeer me te concentreren op het gesprek van mijn vrienden. Toch hoor ik nog steeds alles wat hij zegt en erger me mateloos. Ook al zijn deze opmerkingen niet eens tegen mij gericht, het voelt toch alsof het over mij gaat. Als ik het woord autisme hoor, voel ik me meteen aangesproken.

Het is alsof iemand mijn naam zegt.

Dit is jammer genoeg niet de eerste keer dat zoiets gebeurt. Bijna elke

week hoor ik mensen dit soort domme opmerkingen maken: in de metro, op de televisie, op straat, maar vooral op school. Op de basisschool gebeurde dit nooit. Maar nu ik op de middelbare school zit, hoor ik het overal. Het verbaast me dat best veel mensen het woord ‘autisme’ kennen, maar niet weten wat het betekent. Als ik bijvoorbeeld aan iemand vertel dat ik autisme heb, reageren ze altijd heel verbaasd of ze denken dat ik een grapje maak. “Maar jij hebt het maar een bee tje , toch?” krijg ik dan te horen. Als een soort statement. Alsof zij beter weten hoe ik in elkaar zit dan ikzelf.

Zelfs op de eerste schooldag maakt een leraar zo’n soort opmerking. Hij zegt dat je zelf je planningen moet maken hier op school, behalve als je autisme hebt, want dan kun je dat ‘natuur-

lijk’ niet… Het is bedoeld als een soort grap, maar ik kan er niet om lachen. Ik steek mijn vinger op en zeg: “Ik heb autisme en ik kan gewoon zelf planningen maken hoor!” Ook al lieg ik, want mijn moeder maakt mijn planningen, maar ik ben gewoon boos! En ik wil niet dat hij gelijk heeft. Hij begint te stotteren en weet niet wat hij moet zeggen.

Iedereen in de klas is super geschokt, want niemand weet nog dat ik autisme heb. Ik krijg allemaal vragen van de klas. Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, dus zeg ik maar: “Ik zie dingen anders dan jullie.” Maar hoe precies, dat weet ik natuurlijk niet, want hoe kan ik nou weten hoe andere mensen dingen zien? Dan steekt een meisje drie vingers op, en vraagt: “Wat zie je nu?” Daar moet ik wel om lachen. Ik leg uit dat ik waarschijnlijk

wel hetzelfde zie, hopelijk, maar dat ik er anders op reageer. Een ander meisje denkt dat je in een rolstoel zit als je autisme hebt… Toch vind ik deze opmerkingen niet erg. Het zijn gewoon geïnteresseerde vragen. En van vragen stellen, leer je.

Voor de grap ‘autist’ zeggen tegen iemand, is op deze school gek genoeg erg populair. Dus voor al die mensen die het zo graag over autisme hebben: doe eerst wat research of lees er een boek over. Of stel iemand met autisme een normale vraag! En haal je informatie niet van Facebook, maar zoek een serieuze site of lees een goed artikel.

En gebruik af en toe de woorden ‘denk ik’, of ‘volgens mij’, of iets in die trant.

Doe niet alsof wat je zegt een feit is. Dan hoef ik me niet elke dag te ergeren…

12

NOWHERE

MCO 3 VMBO ETEN

De sigaar

Aanslagen

Babeth

Joshua

Oumaima

Mensen zijn irritant, ze zeuren, ze denken dat ze heilig zijn en spelen de baas over je. Ze spelen met je gevoel, ze houden geen rekening met je gevoelens, ze kwetsen je, ze maken je kapot.

Daarom eet ik de hele dag door, ongezond, zoet, veel en slecht. Het helpt dat nare gevoel weg te laten, je wilt meer liefde, aandacht, een zacht en lief gevoel dat je weer laat leven.

Het enige wat je een goed gevoel geeft is eten. Eten heeft zo’n groot effect op je lichaam. Je smaakpupillen vinden het heerlijk, je hart verlangt er erg naar.

Ik kan er mijn ogen niet van afhouden, het is zo verleidelijk. Eten heeft gewoon mijn hart gestolen! Eten laat mij weer leven, het heeft een grote invloed op mij.

Veel meer invloed dan mensen geven op mij. Sommige mensen kunnen wel lief en zacht zijn, maar die veranderen bij de tijd weer naar gemeen en hard. Mensen zijn two faced.

Geniet van het gevoel dat je van eten krijgt en negeer de mensheid om je heen. Geef je over aan eten. Geniet van elke hap die je neemt. Gooi nooit je eten weg. Doneer het als het moet. Als er geen eten in mijn leven was, was mijn leven een hel. Mijn buik zou het ook niet prettig vinden. Mijn buik zou grommen van boosheid. Mensen kijken je aan alsof je een zombie bent. Het lijkt alsof je het niet meer gaat overleven. Je ligt op sterven en smacht naar eten. Eten is je beste vriend, eten is mijn liefde. Kom niet tussen eten en mij.

Ik krijg altijd de schuld, ook als ik niets doe. Waarom weet ik niet. Dus daarom probeer ik me te onderscheiden van vervelende mensen en problemen, en ik moet proberen om meiden te vermijden.

En ik ben niet eens op zoek, maar problemen weten me te vinden, dus ik zoek een uitweg, ergens zonder stress en zonder problemen. Geen vervelende docenten en geen les.

Dus ik richt me op positieve dingen.

Nu gaat het deze dagen beter en ik maak vele mensen boos. Nu worden hun hoofden heter. Het gaat nu goed en ze vragen wanneer ik stop. Ik vraag ze: “waar

moet ik beginnen?” en ga me focussen op mijn eigen dingen. Maar als er zorgen verdwijnen, komen er weer zorgen bij. Dus ik moet ervoor zorgen dat er geen zorgen bij komen, dan kan ik eindelijk even bijkomen. Want soms zoek ik een uitweg. Snap wat ik je uitleg?

Want soms gaat het goed, maar dan is opeens je werk weg. Daarom moet je weten wat je zegt en nooit zeggen wat je weet. En ik wil niet langer praten, ik wil het hierbij laten. Dus ik ga het verhaal afsluiten, want uiteindelijk blijft de schuld bij mij. En ik weet dat ik niet rook, maar toch ben ik de sigaar.

Denken dat je niks kan!

Van de week was er weer een aanslag, nu in België. Natuurlijk is het heel erg om te horen dat er doden zijn gevallen en gewonden. Maar het probleem is nu dat mensen op straat mij aankijken als of ik daar voor heb gekozen. Ze kijken me aan als verdachte.

Gelukkig denkt niet iedereen hetzelfde over één doelgroep, dus dat de Moslims of Islam hier de oorzaak van zijn. Maar omdat veel mensen nu heel voorzichtig en bang zijn, en terecht ook, wijzen ze hun vinger naar de Islam en moslims, ook terecht. Ik zelf ben heel erg bang.

Het is niet dat wij er controle er over hebben. Maar door dit ontstaan er veel problemen, ook voor Moslims zelf, en het maakt het heel erg moeilijk voor Moslims. Ik zelf ben heel erg bang voor de ernstige gevolgen, dat de geschiedenis zich herhaalt, maar dan dit keer niet met Joden, maar met Moslims.

Ik lees vaak op social media dat her-

senloze mensen erbij gaan denken dat wij, Moslims, dit hebben gepland of er voor hebben gekozen. En dan volgen er walgelijke daden, bijvoorbeeld dat ze de Koran gaan verbranden. Maar veel mensen weten niet dat dit veel Moslims echt raakt en dan gebeuren er weer andere nare dingen. Zoals wat er gebeurde in Frankrijk: een man tekende een gekke tekening over de profeet van de Islam. Het gevolg was dat de man die de tekening maakte werd neergeschoten.

En daarna waren er allerlei aanslagen in Londen, Turkije , Frankrijk en nu België.

Dit is wel heel erg triest om te horen en zien. Ik snap niet hoe dit allemaal kan gebeuren. Ik hoop dat er zo snel mogelijk een oplossing word gevonden.

Want dit leidt tot een Derde Wereldoorlog. Dus ik hoop ik dat alle wereldleiders bijeenkomen en dit goed gaan bespreken en dat er een hele goeie oplossing volgt. Ik zelf hoop dat de IS snel word opgepakt en doodgemaakt.

Rochelle

Iets dat me heel lang dwars zit is: jongens die denken dat meisjes niet kunnen voetballen. Eigenlijk weten ze nog helemaal niks. Ze weten niet of meisjes wel of niet kunnen voetballen, ze beelden het zich alleen maar in. Ze lachen meisjes uit als ze zeggen “meisjes zijn beter dan jongens”. Maar op het moment dat ze tegen elkaar voetballen en ze zien dat ze verliezen of dat meisjes beter zijn, ondanks dat ze verliezen, dan zien ze elkaar weer op school of buiten school en dan is hun mond opeens anders en minder brutaal.

Ik zelf heb ervaren dat jongens of mensen tegen mij zeggen dat ikzelf of meisjes niet kunnen voetballen. Dan ga ik wel aan mezelf twijfelen en dan denken van: “kan ik het wel?” of “moet ik be-

ter worden?”. Het is net alsof iemand tegen je zegt: “je bent lelijk”. Dan gaan sommige mensen ook aan zichzelf twijfelen van: “ben ik wel mooi of zeggen mensen het alleen om me geen pijn te doen?”.

Ik denk dan van: “je moet er gewoon voor gaan. Jezelf blijven en alle dingen die mij dwarszitten gewoon aan de kant zetten”. Dan zie je vanzelf wel dat je het kan en dat je niet lelijk bent! Een wijze man zei mij altijd: “ focus op je eigen spel, blijf geconcentreerd, alleen dan je kom je heel ver”. Ik wil tegen alle meisjes die voetballen of niet zeggen: “laat een jongen niet tegen je zeggen dat je iets niet kan of dat je lelijk bent ofzo. Alles kan, zolang je maar in jezelf gelooft”.

Mijn familie Hafssa

Mijn familie is mijn steun. Als er wat mis gaat en als je denkt dat je het niet meer kan, motiveren ze je om verder te gaan.

Om je dromen waar te maken en om te werken aan je toekomst. Genoeg mensen die raar kijken als je close bent met ze (jaloezie), maar daar trek ik me niks van aan. Mijn familie kan ook vervelend doen, voornamelijk mijn neven en nichten. Als je een domme opmerking maakt, lachen ze je uit. Dat kan soms heel erg irritant zijn, maar daar moet ik nu maar mee leven. Nu komen we bij het mooiste gedeelte voor mij: mijn moeder, die mij negen maanden heeft gedragen in haar buik, die mij altijd motiveert om naar een mooie toekomst te stijgen.

Mijn moeder, die er voor zorgt dat ik mij best doe op school, die er voor zorgt

dat er brood op de plank komt. Veertien jaar oud, maar nog steeds mama’s kindje. Dan komen we bij mijn vader die, net als mijn moeder, voor me heeft gezorgd en die mij nog steeds motiveert om mijn doelen te bereiken. Die mij altijd vertelt dat als je je dromen niet volgt, dat je het moeilijk gaat krijgen later. Dus: koste wat kost, gewoon je dromen volgen.

Mijn opa en oma, die er altijd voor hun kleinkinderen zijn, in mooie en moeilijke tijden. Die er ook voor zorgen dat ik een mooie leven leid. Ikzelf hoop, dat als ik later kinderen krijg, dat de gezelligheid in de familie blijft. Dat ik ze kan motiveren om wat ze willen te bereiken en dat ik ze veel kan meegeven over mijn verleden. Net als wat mijn ouders bij mij hebben gedaan en nog steeds doen.

RACISME Yasmine

Gedachten over geld Simms

Geld, geld, geld. Ik wil alleen geld, want dat is wat geldt, haha. Ik wil in een villa wonen, nee een mansion, met mijn familie in Ghana. Geld maakt het leven makkelijker. Geld maakt het leven leuker. Ze zeggen: “geld maakt niet gelukkig”. Dat is een leugen.

Soms heb ik stress, want ik weet niet of ik veel geld ga verdienen later. En dat wil ik heel graag. Niet omdat ik Gucci wil of Louis Vuitton of Givenchy. Ik wil mijn ouders verwennen. Alles geven wat ze niet hebben. Mijn vader wil een Mercedes. Die krijgt hij. Mijn moeder wil mij gelukkig zien en ik ben alleen gelukkig als zij dat is.

Wacht, laat me verder gaan over geld. Ik wil miljoenen. Ik geef alles uit aan mijn moeder, m’n vader en kinderen in Afrika. Geld is gewoon de sleutel. Dat vind ik niet, maar het is gewoon zo. Met geld kan je alles kopen en hebben. En je denkt nu misschien: “hoe bedoel je, geld is de sleutel?”

We leven in een wereld waar alles om geld draait. Een kind gaat bijna dood in Afrika en dan zeggen ze: “geef ons 1 Euro, dan kunnen we hem helpen”.

Mensen gaan naar de kerk om goederen te verkopen in plaats van de Heer te prijzen. Sjonge jonge, potverdomme, heel jammer.

Dus ja, ik wil gewoon die Euro’s en Pounds. Kan ik alles op mijn familie blowen. Ik wil die Bill Gates money of nee die sjeik money, die Floyd Mayweather lifestyle. Haha, gekke Simms. Oh ja, ik wil een Mercedes S550, dikke waggie. Ik wil ook een Mercedes Maybach voor mijn mams kopen. Huur ik ook een chauffeur voor haar. Ze moet leven als de koningin die ze is. Een koningin die in een flat woont, haha.

Zie je, dat wil ik veranderen. En dat kan alleen met geld. M’n paps krijgt een Mercedes C-klasse van me. M’n broertje wil een PS4, ik koop dat hele bedrijf voor hem. Paars geld. Peace out.

Racisme is niet leuk man, gewoon echt niet, is niet goed, kill. De maatschappij is gewoon verkloot hierdoor. Mensen kijken tv, waar meestal alleen negatieve dingen worden verteld en getoond over bijvoorbeeld buitenlanders, vluchtelingen etcetera.

Waarom zien mensen niet in dat de hele groep hetzelfde is, en ook goed, en dat er maar een deel het verpest. Ik denk dat de meesten gewoon niet verder kijken dan hun neus lang is en geen onderzoek doen, klaar!

Ik trek me er weinig van aan, maar als iemand persoonlijk naar mij toe een racistische opmerking maakt, dan haal ik gewoon uit, killllllllll. Er zijn mensen die niks terug durven te zeggen of het wel durven maar het gewoon met rust laten, terwijl het ze wel raakt.

Ik denk dat racisme tegenwoordig één van de belangrijkste redenen is van terrorisme (onder jongeren) en verder

kan ik er ook niet veel over zeggen..

We moeten gewoon respect hebben voor elkaar, zodat we is een keer normaal kunnen leven. Wejoo, is echt irritant, hou gewoon op met z’n allen!

Stop, hou op, klaar, ben boos! Potverdorie, ophouden met dit rare gedoe!

Ik vind dit echt absurd gedrag, gewoon asociaal en vervelend en gemeen.

Mensen doen gewoon echt dom, jullie hebben toch geen geestelijke achterstand ofzo?

Geert Wilders is ook dom, zehma ‘PVV, PARTIJ VOOR DE VRIJHEID’.

Nee klaar, opdonderen met racisten. Racisme verpest gewoon een groot deel van de hele wereld, het is echt dom enzo.

Of mensen gaan nadenken voor ze domme opmerkingen maken of ze gaan verder alles verpesten. Wie weet komt er wel een Derde Wereldoorlog en dan merken ze zelf wel de gevolgen, hoor.

COLUMN COURANT

13

METIS 4 HAVO Benim Ankara

Het meisje Chaimae Het was een dag zoals alle andere dagen, toen ik haar zag zitten. Helemaal alleen aan het water, op een bankje. Ik liep haar kant op, zij zag dat en glimlachte breed.

Bij het zien van het meisje kwamen er geen gedachten in mij op.

Ik ging naast haar zitten en reikte mijn hand uit. Ze keek mij aan, ik zag de gemengde gevoelens in haar blik. Het moment dat zij mijn hand vasthield, vloog er een golf vol emoties door mijn lichaam. Ze keek mij aan. Ik kreeg rillingen van wat ik in haar ogen zag. Alle onderdrukte, verstopte gevoelens. Het levenloze meisje, dat daar binnen zat, verstopt in een heel klein lichaam. Ze voelde zich ontdekt en barstte in tranen uit. Ik gaf haar alles wat ze nodig had.

Datgene wat ik nooit heb gehad, heb ik haar gegeven.

Wat vind jij van de gebeurtenissen in Parijs? Al die doden? Al die zielen? Zo beschadigd. Niet voor even, maar voor altijd. Al dat leed, veroorzaakt door wezens die doorgedraaid zijn. Een man heeft alles zien gebeuren vanaf een bankje tegenover het station…

Haar greep verzwakte, ze duwde mij voorzichtig van haar af. Ze keek mij aan en bood haar verontschuldiging aan, snel veegde ze haar tranen weg.

Haastig pakte ze haar spullen, ze zette een paar stappen vooruit en stopte.

Ze keek mij aan. Ze wilde een heleboel zeggen, maar kreeg er alleen één woord uit: ‘‘sorry.’’ Ze draaide zich om en liep haastig weg.

Wat is een tuin zonder verschillende bloemen?

Kürsat

Oh nee, m’n kind is een junk!

---

Veel ouders raken meteen in de stress als ze ontdekken dat hun kind blowt.

Ik, ik had mijn ouders nooit kunnen vertellen dat ik ooit blowde, want dat zou meteen foute boel worden. Veel jongeren delen dit gevoel met mij, maar waarom? We hebben ooit ergens oudere kinderen een jointje zien roken, we vonden het stoer en deden het na.

Nooit heb ik een keer van mijn ouders gehoord wat voor effect (soft-)drugs op mij zouden hebben. Niet alleen mijn ouders, maar niemand praatte erover.

School vertelde wel iets tijdens biologie, maar voor de rest niets. En als niemand ons helpt en informeert, hoe moeten wij onszelf helpen? Het is natuurlijk weer onze schuld, want wij zijn degene die ermee begonnen. In plaats van zoveel druk op ons te zetten, kon niemand ons helpen? Kon niemand even met ons praten en ons vertellen waar we bezig mee waren of moet dat per se in een afkickkliniek gebeu-

ren? Ik begon met blowen toen ik voor het eerst uit huis werd geplaatst, onder kinderen die door jeugdzorg uit huis gezet worden, gebeurt dit vaak. Het was iets heel normaals daar en ik wilde natuurlijk niet buiten het normale vallen. Pas later ontdekte ik precies wat (soft-)drugs met je doen, in de laatste instelling waar ik zat. En ik vroeg me meteen af, waarom praten ouders hier nooit over met hun kinderen? Is het niet hun bedoeling ons te beschermen tegen zulke dingen? Of school. We krijgen zoveel voorlichting over seks etc., konden we het ook niet even hebben over (soft-)drugs? En tenslotte natuurlijk de overheid. Hoe komen minderjarigen wel niet aan wiet of hasj?

Nou, sommige volwassenen halen het gewoon voor ze of sommige jongeren dealen er lekker zelf in. Dus ja, je kind is misschien de fout ingegaan door te beginnen met blowen, maar wat heb jij gedaan om dit te voorkomen?

“Gewoon je best doen, iets leuks vinden en goede mensen om je heen verzamelen. Want alleen kan je niks en met zijn allen kun je alles.”

Khalil, “Johan Cruijff: mens en legende”

Ik ben een moslim. ‘’BOEM!! Je ging hè?

Dat dacht ik ook.’’ Dat komt zeker door de ernstige gebeurtenissen in Parijs en Brussel.

Terroristen die beweren dat ze een moslim zijn, proberen moslims zwart te maken. Terroristen die beweren dat ze handelen volgens de Koran hebben het fout. In de Koran staat dat wanneer iemand een ziel doodt, het dan is alsof diegene alle mensen heeft gedood en diegene zal dan na zijn dood bestraft worden.

Na de afschuwelijke gebeurtenissen in Parijs en Brussel werd de wereldsolidariteit springlevend. Mensen stonden op en ze waren één minuut stil om de doden te herdenken. Maar die afschuw en solidariteit heb ik helaas niet gezien toen Turkije of andere islamitische landen vreselijke aanslagen ondervonden. Waarom?

Is het mensenleven in Parijs en Brussel meer waard dan de mensen in Turkije of andere islamitische landen? We zien dat helaas teveel mensen in een anti-moslim reflex schieten. Het voelt als een klas vol leerlingen waarin één of twee leerlingen zich niet gedragen en de hele klas bestraft wordt. Zo voelen moslims zich.

Wij moeten solidair zijn met alle slachtoffers van terreur, want terreur kent geen religie; terreur kent geen afkomst; terreur kent geen grenzen; terreur kent geen kleur. Terreur is de gemeenschappelijke vijand van ons allemaal; terreur is een zeer laffe manier om angst te zaaien. Terreur heeft als doel om ons te verdelen en wij moeten daar niet in trappen. Wij kunnen het bestrijden als we elkaar vasthouden en solidair zijn met elkaar. Laten we de empathie die we tonen voor Parijs en Brussel ook tonen voor Turkije en andere islamitische landen. We kunnen terreur alleen verslaan als wij een geheel zijn.

Melda

Het mooiste seizoen van het jaar is begonnen. Het is eindelijk lente. Ik zit in mijn tuinwijk en heb een mooi uitzicht op de tuin. Er zijn bloemen en planten in verschillende kleuren en vormen. Dat is wat de natuur nou zo mooi maakt, verschillende soorten bloemen.

Op een gegeven moment denk ik bij mezelf: waarom kunnen de mensen in de wereld niet net zoals de natuur zijn?

Volgens de meeste mensen moet iedereen zich op dezelfde manier gedragen en kleden. Dit noemen ze dan “normaal” zijn. Doe je dat niet? Dan word je raar aangekeken of aangesproken.

Let maar op wanneer je in de stad loopt met een aantal mensen en er iemand aan komt lopen met een kledingstijl die je normaal niet vaak tegenkomt. Diegene wordt dan al meteen een “clown” genoemd of iets dergelijks. Maar die “clown” voegt wel kleur toe aan de wereld. Waarom? Zul je dan vragen. Zie de mensen in de wereld als de bloemen in een tuin. Zou een tuin mooi zijn als er steeds dezelfde soort bloemen zou groeien? Dacht het niet. Laten we allemaal een voorbeeld nemen aan de mensen die “clown” worden genoemd en de wereld een mooiere plek maken om in te leven. Iedereen moet de gelegenheid krijgen om zichzelf te kunnen zijn en eigenlijk hun eigen bloem te creëren, om het zo te zeggen. Laten we elkaar accepteren zoals we zijn en niemand onzeker maken door domme opmerkingen.

Zoals Annie Massop zegt: durf jezelf te zijn, je bent goed genoeg!

Johan Cruijff: mens én legende Khalil

24 maart 2016 was de dag dat de voetbalwereld beroofd werd van zijn geliefde voetballegende Hendrik Johannes Cruijff. De shock van zijn overlijden beperkte zich niet tot de voetballerij, maar werd in de hele wereld vertoond. Johan heeft een plekje leeg gelaten in ieders’ hart. De voetbalwereld kende weinig mensen zoals Cruijff: zo eerlijk, zo trouw en zo hardwerkend. Johan Cruijff was niet alleen een goede voetballer zoals Cristiano Ronaldo of Lionel Messi, maar hij was veel meer dan dat.

De invloed van Johan Cruijff beperkte zich niet slechts tot de voetballerij, maar was op vele terreinen te bespeuren. Dit blijkt uit de vele bezoekers die zijn voormalige woning in Watergraafsmeer heeft getrokken en de vele kinderen die dagelijks op een Cruijff Court voetballen. Johan Cruijff motiveerde iedereen. Hij zei eens: “Ik heb geen geheim van succes. Gewoon je best doen, iets leuk vinden en goede mensen om je heen verzamelen. Want alleen kan je niks en met zijn allen kun je alles.“ Dit zijn prachtige woorden die

alleen uit de mond van een legende kunnen komen.

Johan Cruijff was wereldwijd beroemd, van zijn geboorteplaats Amsterdam tot aan zijn geliefde stad Barcelona.

Zaterdag 2 april 2016 vindt de beroemde Classico plaats: FC Barcelona neemt het op tegen Real Madrid. Cruijff wordt gezien als de grondlegger van het huidige oppermachtige ‘Barca’. Volgens de trainer van FC Barcelona, Luis Enruiqe, moet het mooiste eerbetoon aan Johan Cruijff nog komen. Barcelona moet deze wedstrijd winnen, voor ‘El Flaco’!

Het is moeilijk als de dood een geliefd persoon van een hele grote groep fans scheidt. Johan Cruijff betekende zeer veel voor AFC Ajax. Daarom ben ik van mening dat de Amsterdam Arena binnenkort het legendarische Johan Cruijff Stadium genoemd moet worden.

Ajax’ nummer 14 is het zeker waard om nooit vergeten te worden.

Johan Cruijff, als je dit van bovenaf nog leest, rust in vrede, we zullen je voor eens en voor altijd missen. Er komt nooit een betere nummer 14 dan jij.

14

NOWHERE

METIS 4 HAVO Amsterdam het volgende doelwit?

Souhaila

Soms, wanneer ik over straat loop, denk ik aan de bomaanslagen die hebben plaatsgevonden. Eerst Parijs, daarna Brussel en dan… misschien wel Amsterdam? De angst die ik voel is onbeschrijfelijk. Zal Amsterdam het volgende doelwit zijn? Als ik op het Centraal Station loop, kijk ik om me heen. Er kan op elk moment wat gebeuren. Op mijn gemak op straat lopen gaat niet meer. Waar is het veilige gevoel gebleven dat ik altijd heb gehad in mijn eigen stad? Ja, zo erg is het! Wat als ik iemand verlies wanneer er een bomaanslag wordt gepleegd? De pijn die ik dan ga voelen... Zo onbeschrijfelijk. Ik wil er eigenlijk niet eens aan denken. Zelf probeer ik drukke plaatsen nu te vermijden.

Vaak hebben mijn vrienden en ik het over de aanslagen. De een zegt dat we niet bang hoeven te zijn en de ander weer wel.

Wat ik heel graag zou willen, is zelf bepalen waarvoor ik wel of niet bang ben.

Maar dat gaat helaas niet. Angst is nou

eenmaal een emotie die voorkomt, vooral in zulke situaties. Maar de angst moet ons leven niet beïnvloeden. Dat we bijvoorbeeld niet meer naar school gaan omdat we bang zijn. Omdat Parijs en Brussel natuurlijk dichtbij zijn, besef ik ook echt dat de bomaanslagen ook hier gepleegd kunnen worden. Kijk eens naar Istanbul en Ankara. Daar zijn ook bomaanslagen gepleegd. Maar dat is zo ver weg dat ik niet zou denken dat er ieder moment ook een bom in Amsterdam zou kunnen ontploffen. Velen denken en zeggen dat de IS (de groep die de aanslagen pleegt) bij de Islam hoort. Zouden de moslims in je omgeving mensen vermoorden? De moslims worden hier alleen maar de dupe van. Ze krijgen allerlei nare opmerkingen naar hun hoofd geslingerd, terwijl zij niks kunnen doen aan de aanslagen die worden gepleegd. Zelf ben ik ook een moslim.

Maar sta ik achter de aanslagen die Isis pleegt? Dat zeker niet!

METIS 4 VWO LAPJE STOF Gizem

Er is de laatste tijd veel ophef over mij, voornamelijk in Europa. Mensen lopen om als ze mij op straat zien, kijken anders als ze me tegenkomen en veranderen hun woorden over rechtvaardigheid.

Je zult nu vast denken: wie ben jij? Waarom is er zoveel ophef over jou? Wat heb jij de Europese inwoners misdaan? Je zult je verbazen als ik zeg wie ik ben. Dames en heren ik ben enig en alleen... Een lapje stof.

Ja goed gelezen, een lapje stof heeft heel Europa aan het klagen gebracht.

Wat er zo erg is aan dit lapje stof? Geen idee, vraag het Geert Wilders maar.

Die heeft met zijn eigen Meer-Of-Minder-Ideologie toch zeker wel het toppunt van racisme gecreëerd. Hier vindt hij vast ook wel een antwoord op. Verdere denkwijzen van mensen die niet de capaciteit hebben om in een multiculturele samenleving te leven, raken me niet.

Maar toch, er zijn ook dingen die me wél raken. Mensen hebben mijn naam

vervuild. Hebben mij als camouflage gebruikt, tijdens afschuwelijke aanslagen. Hebben mij als een teken van onderdrukking laten zien. Hebben mij afgewezen, wanneer ik me op een hogere plek op de sociale ladder wou laten zien.

Hebben tegen mij geprotesteerd. Hebben me gedwongen thuis gelaten te worden. En ja, dát raakt me dus wel.

Ik wordt als onveilig bestempeld, als passief terrorisme herkend en als minderwaardige beschouwd als ik me vertoon. Dát raakt me.

Ik wordt gedragen door jonge meisjes vanaf 10 jaar. Deze meisjes gaan net als ieder ander naar school, maken net als iedereen hun huiswerk, hebben hoop voor een goede toekomst en werken er ook hard voor. Hun enige zorg is niet blijven zitten, maar toch wordt er hedendaags naar ze gekeken alsof hun hersenen vol zitten met de meest gruwelijkste moordaanslagen. Mensen kom op, ik ben maar een lapje stof!

“Wat ik heel graag zou willen, is zelf bepalen waarvoor ik wel of niet bang ben.”

Souhaila, “Amsterdam het volgende doelwit?”

Slaapkamergevoelens Tasneem

Achter mijn gesloten kamerdeur zat ik uit mijn raam te staren naar de zonsondergang. De zon ging onder en nam alles mee wat er die dag gebeurd was.

Mee naar een onbekende bestemming.

Weg van de mensen, van de emoties en van de pijn. Overal zag ik mensen. Maar waar is de mensheid?

Ik dacht terug aan die tijd. Die tijd dat zonsondergang de problemen van die dag meenam, maar zonsopgang mij een nieuwe dag bracht met veel pijn, veel verdriet, maar vooral een nieuwe dag zonder jou. Was het nog wel pijn of was het met de tijd veranderd in leegte en gevoelloosheid? Was er nog wel iemand te vertrouwen, was er überhaupt nog een kans dat ik weer om iemand kon geven? Ik heb lang gevochten. Gevochten tegen de pijn en de emoties, maar vooral tegen mezelf. Van buiten was ik stil maar in mijn hoofd was het heel druk. Ik hoorde stemmen. Stemmen die zeiden dat ik moest opgeven. Dat was heel makkelijk om te doen, maar kon ik wel alles opgeven; kon ik mensen verdriet doen? Nee, de gedachte om de oorzaak te zijn van de pijn van mensen om wie ik gaf was pijnlijk.

Vrienden. Vriendschap. Er voor elkaar zijn. Dingen die ik heb geleerd van jou. In moeilijke tijden was je er voor

mij, en ik zal altijd mijn armen openhouden voor jou wanneer je het nodig hebt. Onze vriendschap begon raar. Niet met de bedoeling om een vriendschap te worden. Jij bent voor mij een lichtstraal die in mijn donkere leven doorscheen om mij duidelijk te maken dat geluk nog bestond. Onze vriendschap werd sterker. Ik begon veel om je te geven, te veel.

Langzaam komt er een glimlach op mijn gezicht tevoorschijn. Ik denk aan jou. Aan jouw lach, je manier van praten en je mooie ogen. Jij trekt me omhoog wanneer ik val. Je geeft me hoop in het leven en steunt mij wanneer ik het moeilijk heb. Het licht in jouw ogen verzacht mijn pijn en brengt het licht weer in mijn leven. Maar het gevoel van angst is er. De angst om van je te houden, om jou te geven en om me te binden aan jou.

Deze liefde. Onze liefde, het kan niet.

Het mag niet. Jou pijn doen, kan ik niet.

Ik zal deze emoties moeten verstoppen voor iedereen, maar vooral van jou. Een nieuwe pijn kan ik niet aan. Je zou me nooit pijn doen, en nooit afstand nemen.

Dat heb je mij beloofd. Maar nu moet ik afstand nemen. Afstand van mijn gevoelens voor jou. Ik voel me veilig als ik met jou ben. Maar ben ik wel veilig voor jou?

Het blonde meisje ---

Zwarte scholen , witte scholen. Iedereen heeft er z’n mond van vol. Politici en Onderwijsdeskundigen buitelen over elkaar heen om te bedenken wat ze hieraan moeten doen. Maar waarom? Zelf zit ik op een redelijk zwarte school. De onderbouw begint te mengen, maar in mijn klas in de bovenbouw ben ik het enige blonde meisje. En dat ben ik nu al vier jaar. Natuurlijk vond ik het in het begin erg vreemd, maar ik raakte eraan gewend. Nu ben ik blij dat ik voor deze school heb gekozen, omdat ik juist erg veel over andere culturen heb geleerd.

Het duurde even (zo’n 2 jaar) voor ik echt mijn plekje had gevonden. Ik ben altijd al erg verlegen geweest, maar dit heeft me daar een beetje overheen geholpen.

Ik heb geleerd dat wanneer je ergens niet meteen je plaats vindt, dit niet betekent dat je daar nooit je plaats zal vinden. Het maakt hiervoor niet uit of de mensen waar je je bij bevindt dezelfde of een andere afkomst hebben. Soms klitten er wel mensen samen met dezelfde

afkomst, cultuur of uiterlijke kenmerken, maar het is veel gezelliger als je met mensen omgaat, omdat er interesses overeenkomen. Als hardwerkende leerling, ga ik om met andere leerlingen die hard werken en als boekenliefhebber vind ik het fijn als een medeleerling met mij kan praten over een goed boek. Als je mij naast een andere Nederlandse leerling zou zetten, is er evenveel kans dat ik het met diegene kan vinden, als wanneer die leerling een andere cultuur zou hebben. Het zwarte scholen, witte scholen debat is dus onnodig. Hierom raad ik dus alle toekomstige middelbare scholieren aan om niet een school te kiezen op basis van afkomst of cultuur. Deze kenmerken bepalen namelijk niet wie jij bent, en wie je wilt zijn. En ze bepalen al helemaal niet met wie jij het goed kan vinden. Uiteindelijk vindt je je plek overal wel. Het duurt alleen soms even voor je die vindt. Heb geduld en wees niet bang om te laten zien wie je bent en wat je interesses zijn.

COLUMN COURANT

15

Verbazing Salima

De moderne nazi is weer aan de gang. In het spotlicht met de schreeuwende menigte aan zijn voeten. Onder de belangstelling van miljoenen wereldwijd doet hij de zoveelste verbazingwekkende uitspraak. Mijn mond valt open van verbazing. Hoe kan iemand zoveel uitspraken doen die voortkomen uit onwetendheid?

En nog belangrijker, waarom zijn de ‘mainstream media’ hier niet kritischer over? Hoe is het mogelijk dat een uitspraak als: I call for a total and complete shutdown of Muslims coming to the US, niet kritischer wordt bekeken maar aan de kant wordt geschoven door te zeggen: “Het is Trump maar.” Racisme wordt steeds meer en meer onder het tapijt geveegd ondanks het feit dat wij in een wereld leven die de Tweede Wereld Oorlog heeft meegemaakt. Je zou verwachten dat na historische gebeurtenissen en de terroristische aanslagen in Tsjaad, Nigeria, Turkije, Irak, Brussel en Parijs mensen racisme en de verspreiding van haat de halt toe zouden roepen. Dit is helaas niet het geval. En dit is al te merken doordat vele van jullie niet op de hoogte zijn van de aanslagen die gepleegd

zijn in vier van de zes plekken die ik net heb opgenoemd. Dit alleen al is een goed voorbeeld van hoe de media en politici ons laten nadenken. Door alleen hevig te rapporteren over aanslagen in westerse gebieden zorgen zij ervoor dat de maatschappij een tunnelvisie creëert waarin iedereen die er anders uitziet als voetvolk wordt behandeld. De zogenaamde jihadisten die de westerse wereld willen vernietigen. Wat velen vergeten is dat ISIS de meeste aanslagen pleegt in Syrië en Irak, twee Islamitische landen wiens burgers slachtoffer zijn gevallen aan een niet islamitische oorlog. Doordat velen makkelijk te beïnvloeden en niet goed geïnformeerd zijn kunnen mensen als ik na Brussel en Parijs niet op straat lopen zonder het gevoel te krijgen dat wij bekritiseerd worden. Meiden die een hoofddoek dragen worden aangevallen bij bushaltes door racisten. Velen hebben hun mening over mensen als ik al gevormd. Hen stel ik de vraag: Wat weet u nou echt over de Islam en haar volgelingen? Er zal een stilte vallen die meer zal zeggen dan worden ooit zullen kunnen beschrijven.

Ik ga scheiden Suheda

“Ik ga scheiden!” hoorde ik mijn buurman gisteren avond schreeuwen, vervolgd door enorm veel lawaai en gehuil.

Net een scene uit een film script, maar nee. Anno 2016 is dit nog steeds een veel voorkomend beeld. Toen ging de bel.

Mijn buurman stond voor de deur met zijn dochter van twee. Een rilling ging door mijn lichaam. Ik kwam weer bij mezelf toen mijn buurman mij een tikje gaf.

"Zou ik vannacht hier kunnen slapen?"

vroeg hij behoeftig. Anno 2016 zijn nog ruim een miljoen mensen slachtoffer van geweld door iemand uit zijn of haar huiselijke omgeving. En ja, ook mannen zijn slachtoffer hiervan. Waarom horen we hier nooit iets over op het journaal?

Huiselijk geweld, een groot probleem met een simpele oplossing. Scheiden.

Scheiden en er zo voor zorgen dat iedereen weer een individu wordt. Onafhankelijkheid. Dat is toch wat we willen?

De autist in zijn Natuurlijke habitat

Laatste ritje

Wieger

Nisrine

Wie het woord autist hoort, denkt waarschijnlijk aan een kwijlend schreeuwend jongetje dat alleen met de hulp van hulpverleners en speciaal onderwijs kan leven. Toch is dit vooroordeel verkeerd. Veel mensen zien autisme als een belemmering. Ze proberen het te verbergen. Autisme is niet iets om je voor te schamen en vaak is het zelfs iets om trots op te zijn.

Autisme word veroorzaakt door een lichte afwijking in het gedeelte van de hersenen dat verantwoordelijk is voor ruimtelijk inzicht en het beoordelen van de situatie. Hierdoor zijn autisten vaak beter in onderwerpen die een vorm van ruimtelijk inzicht bevatten maar hebben ze vaak moeite met onderwerpen als socialiseren en omgaan met mensen. Ook zijn autisten hierdoor vaak beter in het vinden van creatieve oplossingen omdat ze makkelijker een andere invalshoek kunnen vinden om zo tot het antwoord van een probleem te komen.

Er zijn veel voorbeelden van be-

roemde mensen die een vorm van autisme hebben. Bill Gates is autistisch, net zoals Steven Hawking en zelfs Einstein had het, vermoeden ze . Al deze mensen zijn rijk en beroemd geworden mede dankzij hun autisme. Zelf ben ik ook autistisch en mij zie je echt niet kwijlend en schreeuwend door het leven gaan, sterker nog het gaat zelf erg goed met mij, zowel op school als thuis. Deze dingen bewijzen dat in veel gevallen veel vormen van autisme juist een voordeel en niet zozeer een nadeel zijn.

Veel mensen vinden autisme een nare aandoening waar mensen aan leiden, maar eigenlijk is het niet eens zo erg. Ik krijg vaak mensen die zeggen dat ze medelijden met me hebben omdat ik autisme heb. Ik denk dan: “waarom heb je medelijden met mij.” Autisme is niet iets dat je leven in beslag neemt en er valt mee te leven. Uiteindelijk is het meest vervelende aspect van autisme, het medelijden van de mensen die je proberen te helpen.

Are you ready? Hoorde ik nog net door de harde muziek heen die op de kermis werd afgespeeld. Met de kriebels in m’n buik en een strak gezicht keek ik om mij heen terwijl ik in de rij stond voor de volgende beurt. Ongelooflijk dat niemand op elkaar lijkt maar wij toch allemaal ogen, een neus en een mond etc. hebben dacht ik bij mezelf. Een jongen die voor mij stond stak nog een sigaretje op voordat we naar voren werden geroepen om plaats te nemen in de attractie. Mijn vriendin en ik besloten in het rode karretje te gaan zitten, want dat is namelijk mijn lievelingskleur. Nadat de veiligheidsriemen waren gecheckt gaven mijn vrienden die in de rij stonden te wachten mij nog een laatste blik. Een klein en onzeker lachje was op mijn gezicht te zien. Van binnenuit voelde ik mijn hart in m’n keel bonken. Ik stond bijna op het punt om te zeggen dat ik niet meer wilde, maar ik wist mijzelf nog een beetje moed in te praten. Op de achtergrond begon de muziek steeds luider te klinken en voor ik het wist, begon de attractie met draaien. Mijn haren gingen recht overeind staan en ik haalde onbewust mijn schouders omhoog. Snel sloeg ik mijn handen voor mijn ogen en mijn lichaam begon zich helemaal te verkrampen. De kriebels waren weg en eigenlijk de vreugde ook. Nadat ik Jonaida hoorde schreeuwen opende ik voorzichtig mijn ogen en begon om mij heen te kijken. Ik zag hoe iedereen op zijn eigen manier genoot van het ritje. Jonaida sloeg mij op m’n schouder en zei dat ik gewoon moest genieten. Het was bovendien het laatste ritje. Met twijfel gooide ik mijn handen en voeten omhoog. Ik schreeuwde alles uit en voor heel even leek alles perfect te zijn. Op dat moment realiseerde ik me dat je in het leven moet leren loslaten en ontspannen. Alleen op zo’n manier kun je genieten van het moment.

“Hoe kan iemand zoveel uitspraken doen die voortkomen uit onwetendheid?

En nog belangrijker, waarom zijn de media hier niet kritischer over?”

Salima, “Verbazing”

Achtervolgd ---

Hij bleef me maar achtervolgen, de hele dag. Vanaf het moment dat ik daar aankwam, ontstond er al een nare sfeer tussen ons. Alleen merkte er niemand iets van. Eerst negeerde ik het. Doe gewoon mee en pieker er niet zo over. Het lukte ook. We hadden plezier en ik liet het los; onwetend van het feit wat er zou gebeuren.

Het was een warme, zonnige dag en dit was ook meteen de oorzaak van alles. “We gaan naar oma”, zei mijn moeder. Dat was altijd wel leuk. Er heerste een fijne sfeer en de buurt was ook heel gezellig. Vroeger woonde ik ook in dezelfde straat, in hetzelfde gebouw.

Het balkon was mijn lievelingsplekje in het huis. Ik pakte mijn blauwe krukje en zette die dan in de hoek. Vanuit dat punt keek ik naar de stille straat, waar alles gebeurde. Mijn uitzicht was de bloemist aan de overkant met de zwarte hond, de bootjes in het water aan mijn rechterkant en Artis aan het einde van de straat.

Aangekomen bij oma werd ik opgehaald door vrienden om buiten te spelen en ik zag dat hij er ook was. Ik wist eerst niet wat ik moest doen, moest ik gaan of blijven? Uiteindelijk ging ik toch mee. Ik merkte dat hij zich er niets van aan trok. Dat deed ik dus ook niet, althans dat probeerde ik.

We gingen naar het grasveld en toen we aan het spelen waren besefte ik dat hij best wel meeviel. Na een tijdje was ik aan de beurt met het spel en ik deed wat ik moest doen volgens het spel. Dat veranderde alles. Hij gedroeg zich opeens heel anders en ik voelde me niet op mijn gemak. Ik wilde hier niet meer zijn. Ik liep eerst rustig weg maar toen ik geluiden achter me hoorde begon ik te rennen. Ik was bang. Hij achtervolgde me! Ik rende naar oma’s huis en deed de deur dicht, recht in zijn gezicht. Mijn benen en handen trilden. Ik begon te huilen en mijn moeder kwam naar me toe. “Wat is er?” vroeg ze. En toen hoorde ze het al, het geblaf van Alex…

16

NOWHERE

OSB 3 HAVO We zijn gehersenspoeld

De juiste keuze

Kim

Justin

Het was maandagochtend, een paar minuten over acht. Met de nieuwe Justin Bieber galmend in mijn oren fietste ik richting school. Zoals gewoonlijk kwam ik langs de busbaan waar ik altijd griezelige figuren tegen een hek aan zag staan. Toen ik de hoek om was, ademde ik uit. Ik was niet van mijn fiets gerukt of beroofd. Maar wat ik toen zag liet mijn hart sneller kloppen. Een meisje met wild haar en een scheur in haar T-shirt stond te roepen naar de jongen die tegenover haar stond. Midden op het fietspad. Je kent het wel, dat filmpje van dat meisje dat langs die vechtende jongens fietst en zelf op de grond lazert. Ik wou niet in die situatie komen dus besloot ik af te stappen. Ik deed één oordopje uit om erachter te komen waarom ze mijn weg blokkeerden. “Waarom heb je op haar foto gereageerd?!” verbaasd deed ik ook mijn andere oortje uit. Waren ze

serieus aan het vechten om een reactie op een foto? Al snel kreeg ik antwoord op mijn vraag. “Ze is gewoon een vriendin!” Ja dus. Typische leugen van een jongen, right there. Gewoon een vriendin. Jaja. Ik begon medelijden te krijgen met het meisje, maar voordat ik kon knipperen zag ik de vuist van het meisje de wang van de jongen raken. Hij viel naar achteren met zijn hoofd op de stoeprand. Toen drong het tot me door. Social media begint iedereen te hersenspoelen. Ben je niet een van de mooiste? Gooi vijf filters op je selfie en het zal niemand opvallen. Is jouw lichaam niet zoals die van Kylie Jenner? Er zijn genoeg apps waarmee je je hele lichaam kan veranderen. Je vriendje reageert op andere meisjes hun foto? Sla hem gewoon midden op straat in elkaar. Hoeveel verder zullen we gaan in een paar jaar? Ik wil er niet eens aan denken.

Wat is het om verliefd te zijn? Welk gevoel geeft het om verliefd te zijn? Verliefd zijn is niet zomaar een ding, maar een gevoel dat niet te beschrijven is. Het komt opeens zonder dat je het verwacht, alsof je vlinders in je buik hebt. Maar op het moment dat je het gevoel hebt dat je verliefd bent, is het wederzijds? Op dat moment gaan er zoveel vragen door je heen. Vindt zij jou ook leuk? Ben ik klaar voor een relatie? Zal ik geen fouten maken? Zal ik uiteindelijk de juiste keuze maken? Ik ga vertellen hoe het is om verliefd te zijn en hoe het is om een bepaalde keuze te maken en welk resultaat dat uiteindelijk zal gaan brengen.

Vanaf het moment dat ik je ontmoette op de middelbare school, voelde ik gelijk iets wat ik eigenlijk niet had

verwacht. Dat ik zo snel iemand leuk vind dacht ik bij mezelf, maar toch wilde ik eerst meer te weten komen over haar en hoe ze was. Dus ik sprak af en toe met haar en kwam meer te weten over haar en hoe ze was. Toen wist ik het zeker. Zij is de ware voor mij. Alleen wist ik niet hoe ik het haar moest vertellen, of ik het eigenlijk überhaupt durfde te zeggen tegen haar en of ze mij eigenlijk ook wel zag zitten. Ik had zoveel redenen om het wel te vragen maar ook genoeg redenen waarom ik het niet zou doen. Ik heb drie jaar gewacht, omdat ik niet durfde te zeggen dat ik haar leuk vond. Maar toen besloot ik om er wel voor te gaan, ook al had ik twijfels, omdat ik bang was dat ik dingen zou verpesten niet alleen voor mezelf, maar

Goed of fout Esther

ook voor haar. Maar aan de andere kant, als ik het nooit zou zeggen, zou ze het ook nooit te weten komen, dus ging ik ervoor. Uiteindelijk maakte ik de keus door te vragen of ze ook gevoelens voor mij had. Het bleek wederzijds te zijn. Ik was verrast en blij, want ik had het niet verwacht. Nu heb ik een ander beeld over mijn toekomst die veel beter is met de toekomstige vrouw van mijn leven. Een beter leven kan ik niet hebben met een speciaal iemand, die ik nooit meer zal laten gaan en waarbij ik geen onnodige fouten meer zal maken.

Nu zijn we gelukkig samen en kan niks ons scheiden. Dus in elk leven moet je keuzes maken. Probeer altijd de juiste keuze te maken, want daar kom je het verste mee.

Gek is het nieuwe normaal Bram

Slechte winnaars Joska

Die stomme stofjes waarvan je op verschillende manieren kunt profiteren.

Van het net even wat sneller kunnen herstellen van een zware wedstrijd tot het overleven van hartproblemen.

Aangespoord worden om een stofje te gebruiken waarvan je de werking eigenlijk niet precies weet, maar genoeg om te weten dat je er een slechte winnaar van kan worden. Je denkt nergens meer over na, alleen je prestaties en je imago doen er nog toe. Je zal en moet een medaille halen op de Olympische Spelen.

In de afgelopen tijd is er aan het licht gekomen dat er massaal doping wordt gebruikt door topsporters in het Oosten van Europa. Het gaat hier om het stofje meldonium. Het middel is sinds 1 januari te vinden op de lijst met verboden middelen. Meldonium is bedoeld voor mensen met hartproblemen, maar bij gezonde mensen kan het ook leiden tot een groter uithoudingsvermogen.

De tennisster Maria Sharapova is één van sporters die betrapt is op het gebruik van meldonium. Het middel is alleen te verkrijgen in het Oosten van Europa, de topsporter woont echter in

Amerika sinds haar jeugd. Sharapova beweert dat ze het middel al tien jaar op doktersvoorschrift tegen diabetes gebruikt. Toch is het middel verboden in de Verenigde Staten, waardoor Sharapova het moet laten overvliegen uit Rusland. Heeft ze eigenlijk wel goed nagedacht over het middel en weet ze zelf wel wat ze slikt? Of wordt het opgedragen door haar begeleiding? Is Sharapova zelf verantwoordelijk voor wat ze slikt of is ze zo naïef dat ze alles wat haar begeleiders opdragen maar voor lief neemt?

Een andere sporter die betrapt is op het gebruik van meldonium is de wereldkampioen sprint Pavel Koelizjnikov. De schaatser heeft hetzelfde excuus als Sharapova om het middel in te nemen. De schaatser is echter voor de tweede keer betrapt op dopinggebruik.

Er hangt hem een levenslange schorsing boven zijn hoofd. Toen hij nog junior was is hij ook al eens positief op doping bevonden. Hoe kan je voor de tweede keer je carrière op het spel zetten? Zijn prestaties dan zo belangrijk geworden dat je wel doping moet gebruiken?

Wat opvallend is aan het meldoni-

umgebruik is dat het bijna allemaal topsporters uit Rusland zijn. Wat is er mis met de Russische topsport? Zijn prestaties dan zó belangrijk? Ook de Russische atleten (hardlopers, verspringers, tienkampers etc.) mogen waarschijnlijk van de zomer niet meedoen aan de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in Brazilië. Dit ook vanwege een aan het licht gekomen dopingschandaal.

Begrijpen de mensen die doping gebruiken dan niet dat ze de sport kapot maken? Doping gebruiken is zoiets als liegen tegen je moeder: je wilt jezelf beter afspiegelen dan je eigenlijk bent. Ik als sporter voel mij behoorlijk bedonderd als ik weet dat ik tweede ben geworden na hard trainen en dat de nummer één doping heeft gebruikt.

Hij speelt vals en wint onrechtvaardig.

Hij ontneemt mij die wel eerlijk speelt de kans om te laten zien hoe goed ik eigenlijk ben. Net zoals bij liegen tegen je moeder komt het gebruik van doping altijd uit. Je hebt dan wel even de eeuwige roem gehad (en geld!), maar hoe voel je je als iedereen het te weten komt? Kun je je voormalige concurrenten nog wel onder ogen komen?

Je bent en blijft toch een bedrieger.

Het verschil tussen zwart of wit, kaal of een volle bos haar, dun of dik, is er te veel. Waarom zou de ene persoon meer zijn dan een ander? Waarom zou de ene persoon meer mógen of meer kúnnen dan een ander vanwege zijn uiterlijk?

Het slaat nergens op! Als je zwart of wit, dun of dik, kaal of niet bent wat zou dat moeten uitmaken. Iedereen hoort gelijke kansen en behandelingen te krijgen.

Een zin die ik weleens hoorde was: “Jij bent zwart, maar jij bent anders.” Of een andere zin die ooit tegen mij is gezegd: “Jij bent vast goed in sport want dat kunnen jullie goed.” Wat bedoel je met anders? Wie is jullie? Hoezo ben ik goed in sport, omdat ik zwart ben? En betekent dat dan dat ik níets anders kan dan sport? En wat versta jij onder ‘anders’?

Hoe zou ik moeten zijn volgens jou?

Wat ik ook niet begrijp is waarom mensen ‘Nederlanders’ zijn als ze bijvoorbeeld een medaille winnen of iets goeds hebben bereikt, maar als ze iets slechts hebben gedaan zijn ze de ‘Surinamer’ ‘Antilliaan’ of ‘Marokkaan.’ Zijn ze dan ineens niet goed genoeg om een ‘Nederlander’ te zijn?

Vroeger zag je kinderen veel buiten spelen, nu zie je ze vooral binnen blijven.

In de jaren tachtig zag je iedereen met schoudervullingen en ‘big hair’, dat zou je nu bespottelijk vinden. Vroeger moest je iemand anders vragen een foto van je te maken, nu maak je gewoon een selfie.

Nu is een elektrische auto nog een uitzondering, maar er zijn mensen die zeggen: ‘je nieuwe auto is vast en zeker een elektrische auto.’ Uit deze simpele voorbeelden blijkt dat dingen veranderen, en snel! En dat is oké.

Onze omgeving heeft invloed op hoe we denken. In het dorp van mijn opa kende iedereen elkaar. En er kwamen nauwelijks nieuwe mensen bij.

Nu, hier in Amsterdam, wonen alleen al 180 nationaliteiten bij elkaar. En dan heb ik het nog niet eens over alle andere dingen die verschillen: taal, religie, uiterlijk, leeftijd, persoonlijkheid, sekse, interesse, smaak, opleiding, familie, traditie, voorkeur, alle vormen en maten. Dat maakt dat ik me afvraag: wat is normaal?

Alles hetzelfde laten is saai. Nieuwe mensen worden geboren en oude tradities gaan langzaam weg. En met die nieuwe jeugd komen er weer nieuwe gewoontes. Een paar jaar geleden had niemand kunnen voorspellen dat kijken naar iemand die met een gek stemmetje urenlang aan het gamen is, de wereld zou veranderen en daarmee miljoenen te verdienen zijn. Ouders worden boos omdat hun kinderen daar zoveel tijd aan besteden, maar ik zie het als een revolutie. Mijn moeder zegt tegen mij: “je lijkt wel gek”, maar ik denk: “ik doe juist normaal!"

COLUMN COURANT

17

Kleurling

Wildplassen

Lisayra

MATTIA

‘’Doe je echt havo/vwo? Ik dacht dat je op het vmbo zat.” Vaak word ik onderschat vanwege mijn huidskleur. Er wordt vaak van mij gedacht dat ik het niet kan. Ik zal waarschijnlijk voor altijd als een tweederangsburger behandeld worden en mijn huidskleur blijft mijn leven lang het eerste waarop ik afgerekend word. Het heeft een lange tijd geduurd voordat dit tot mij doorgedrongen was, want als klein meisje zat ik op een basisschool met leerlingen van een groot aantal verschillende culturen. ‘’Wen er niet aan,’’ zei mijn moeder altijd, ‘’want je gaat het steeds moeilijker krijgen.’’ Hoewel ik weet dat er niks mis is met mijn huidskleur en het iets is waar ik niets aan kan veranderen, heb ik hier altijd een soort minderwaardig gevoel aan over gehouden. En als het je ouders niet zijn die je erop willen attenderen is het de Nederlandse samenleving die je continu onderschat en er maar blind vanuit gaat dat je ergens niet goed of slim genoeg voor bent. Vroeger vroeg ik me wel eens af waarom. Want ongeacht je huidskleur of afkomst is het van binnen allemaal hetzelfde. Het is voor mij dus altijd een raadsel geweest waarom er negen van de tien gevallen raar werd opgekeken als ik vertelde dat ik op de havo zat; alleen maar omdat ik een kleurling ben.

Staan honden boven de wet?

Deze vraag heb ik mezelf al honderden keren gesteld.

Het was zaterdagochtend, ik had plannen met mijn vrienden gemaakt.

We zouden met z’n drieën naar het winkelcentrum gaan. Ik had me een beetje verslapen want ik werd pas om 13:00 wakker terwijl we al om 14:00 hadden afgesproken. Ik ging dus snel naar de douche en maakte me klaar. Toen ik uit huis ging, stonden mijn vrienden al te wachten. We pakten allemaal onze fiets en zetten hem in de derde versnelling en we waren op weg. Na een half uur fietsen voelde ik een stekend gevoel in mijn blaas. Ik moest plassen. Ik zei tegen mezelf: je kan het vast nog even ophouden.

Na een tijdje trok ik het echt niet meer, ik zag een vrouw haar hond uitlaten op een grasveld, dus ik besloot op precies hetzelfde grasveld te urineren. Ik zocht een mooie boom uit en begon mijn blaas te legen. Toen ik klaar was, zag ik al snel een politieauto aanrijden met twee vrouwen. Fuck, dit is nu al de derde keer, dacht ik in mezelf. De politieagentes vroegen om mijn adres en naam. Toen ik wegging vroeg ik mezelf af: waarom mag een hond overal poepen waar hij wil en mag ik niet eens tegen een boom plassen? Ik besloot die vraag aan een van de agentes te stellen, helaas vond ze dat een brutale opmerking. Ze gaf me bij deze een waarschuwing en reed weg.

Ik heb mijn vraag opgezocht op internet en het blijkt dat honden mogen plassen omdat mensen hondenbelasting betalen. Maar mensen betalen toch ook belasting?

Gevangen in een zwart-wit wereld Maureen Wat heeft mijn kleur te maken met mijn karakter of wat voor een persoon ik ben?

Dat bedoel ik: gevangen in een zwartwit wereld. Verschillende kleuren op aarde, te veel om op te noemen. De wereld is een regenboog. Maar de meeste mensen zien de wereld alleen in zwart en wit. Sommige kleuren worden minder goed gezien en sommige kleuren worden beter gezien. Door de jaren heen proberen kleuren elkaar te domineren.

Waardoor de regenboog die is ontstaan op de wereld langzamerhand vervaagt.

Er is zelfs geprobeerd om andere kleuren uit te roeien.

Als ik een buurt loop waar mijn kleur niet vaak komt dan voel ik al die ogen die mij veroordelen. Het brandende gevoel dat ze mij hier snel weg willen, want ik infiltreer hun zwart-wit wereld. De wereld verandert steeds, mensen stellen hun gedachten vrij en

staan open voor nieuwe mogelijkheden. Maar er blijven nog steeds mensen die weigeren om met de veranderingen mee te gaan. Deze mensen blijven daarom dus gevangen in hun zwart-wit wereld. Mensen die zomaar bepalen dat een kleur beter is dan de andere kleuren. Maar daar zet ik een rem op. Daar zetten Gandhi, Nelson Mandela, Martin Luther King en vele anderen een rem op.

Toen zij dat deden werden ze vanwege hun acties voor verandering vermoord of veroordeeld tot levenslang gevangenschap.

Dan denk ik van maar hè? Hun acties waren geweldloos, hun ideeën waren nieuw, de wereld zou veranderen voor een betere toekomst. Dan herinner ik me weer dat wat ze deden niet hoorde bij de zwart-wit wereld. Het is dan niet eens meer zielig voor de slachtoffers, maar voor de mensen die de mogelijk-

heid niet hebben om kleurrijker te denken. Dit zijn allemaal volwassenen die elkaar zo minderwaardig behandelen.

De volwassenen waar wij als jongeren hetzelfde pad van zouden moeten volgen. Nee, ik volg wel het pad van waar de regenboog mij heen leidt. Onze samenleving van nu is meer divers dan toen.

In de media zie ik niet meer maar één groep aan het woord, maar een mooie mix.

Vaak zeggen mensen dat de wereld nog niet zo ver is om de veranderingen in onze samenleving volledig te omarmen. Nee, kijk naar jezelf of jij als individu zelf ver genoeg ben om de veranderingen te volbrengen. Om echt vrij te zijn van de zwart-wit wereld moet jij jouw ogen blootstellen aan de kleuren om je heen. Dat is pas het moment dat jij de wereld in een vernieuwend licht gaat verkennen.

“Wen er niet aan,”zei mijn moeder altijd, “want je gaat het steeds moeilijker krijgen.”

Lisayra, “Kleurling”

Wat is respect nou?

LaritaDwomoh

Mijn moeder leerde me al van kleins af aan hoe ik mijn veters moest strikken, hoe ik mijn tanden moest poetsen en hoe ik mijn handen moest wassen. Ze leerde me alle kleine dingen in het leven en van de grootste lessen die mijn moeder me leerde was dit één van de belangrijkste. Ze vertelde mij dat er momenten zullen zijn in het leven wanneer je moet kiezen tussen liefde en respect. Ze vertelde mij om altijd voor respect te kiezen. Ik had zoiets van: whatever.

Waarom respect? Ik was het toen niet met haar eens, waarom respect nou kiezen boven liefde? Geliefd zijn is toch het beste in het wereld of had ik het verkeerd? Naarmate ik ouder werd, werd ik ook elk jaar wijzer. Ik besefte steeds meer dat veel mensen geen respect meer hebben voor elkaar. Vooral wij jongere tieners hebben soms totaal geen respect voor onze ouders.

Op een zonnige dag onderweg naar huis zat ik met mijn moeder in de bus.

Er zat een jonge dame met haar moeder achter ons. Het was duidelijk te horen dat ze ruzie hadden. De manier waarop de dame sprak was zodanig dat ik bij mezelf dacht: zo praat je toch niet met een ouder? Waar is je respect als je zo tegen een ouder praat met zo een smerig taalgebruik en ook nog zo in het openbaar? Als ik het was die zo met mijn moeder sprak zou ze me allang die klappen hebben gegeven in de bus zelf! Ik zou niet eens durven om respectloos te zijn tegen mijn moeder in het openbaar. Een mens is een mens, maakt niet uit hoe klein of hoe groot.

Maak niet uit welke kleur of religie. We hoeven het niet met alles eens te zijn, maar we kunnen wel respect aan elkaar tonen. Ook op school tonen bepaalde kinderen geen respect aan de docent.

Het maakt niet uit als het niet je ouder is, de docent hoor je ook gewoon te respecteren.

Wij tieners tonen soms helemaal

geen respect aan onze ouders. Volgens wetenschappers is het gewoon de puberteit, dat we zo chagrijnig doen tegen ouders. Ik ben het daar niet mee eens, het hangt er gewoon vanaf hoe je bent opgevoed. Maar ja, in de zogenaamde puberteit willen we onze eigen keuzes maken, waardoor ik bijvoorbeeld ruzie krijg met mijn moeder om de kleinste dingen. Na een bepaalde discussie met mijn moeder denk ik vaak aan de manier waarop ik sprak. Zo onbeschoft, geen manieren; zo respectloos praat ik dan tegen mijn moeder. Ik schaam me soms zo diep als zoiets gebeurt.

Zo'n gevoel vind ik dan zo vreselijk, het voelt alsof ik naakt op straat loopt, dan schaam ik me echt.

Ik geef mijn respect al met kleine dingen aan. Opstaan voor een ouder in de bus. Luisteren wanneer iemand aan het woord is en gehoorzamen. Zo kunnen we de wereld een betere plaats maken voor iedereen.

Waarom vakken volgen waarvan je weet dat je ze volgend jaar laat vallen?

Milena

Bijna iedereen vraagt het zich af; als je al weet wat voor vakken je gaat kiezen voor de rest van je middelbare schooltijd, waarom moet je dan nog goede cijfers halen voor de rest? Waarom hangt je overgaan af van vakken waar je de rest van je leven waarschijnlijk niets meer mee te maken hebt?

Misschien is het wel handig om een beetje algemene kennis te hebben over alles, maar ik ben volgend jaar echt wel vergeten wat voor lagen grond de Nederlandse bodem heeft en hoe die zijn ontstaan, of waarom zout geen stroom geleidt in vaste vorm, maar wel in vloeibare, als ik dit nooit meer te horen krijg of als de rest van de dingen die ik leer er niets mee te maken hebben. Toch moet

ik goede cijfers halen voor de toetsen, om de rest van mijn jaren op de middelbare school me te richten op informatie die daar helemaal niets mee te maken heeft.

Het is wel handig om nog wat meer bedenktijd te krijgen over een beslissing die je als 14/15-jarige neemt en die waarschijnlijk de rest van je leven beïnvloedt, je maakt toch een belangrijke keuze, maar wat als de rest van je cijfers eronder lijdt, omdat je je leertijd moet verspreiden over meerdere vakken die je misschien niet eens leuk vindt?

Wat als je dóór de vakken die je wilt laten vallen, niet over kan en daardoor niet door kan gaan met wat je wel wilt doen…

18

NOWHERE

OSB 3 VMBO

Klein zijn

Cupido

Chaaya

Emmanuel

Ken je dat; wanneer je bijna omver wordt gelopen in een menigte? Of wanneer je ergens niet bij kan? Of wanneer mensen met hun elleboog op je hoofd leunen? Ik ken dat wel, want ik ben klein.

Soms is klein zijn leuk en handig, maar meestal erger je je er dood aan.

Als je bijvoorbeeld in Bershka een leuk shirtje ziet, je op je tenen staat, zelfs springt en er niet bij komt. Of als je in de supermarkt niet bij de groente of het vlees kan. Of als je in de stad loopt en je bijna omver wordt geduwd door een menigte toeristen … veel nadelen aan klein zijn dus.

Maar er zijn ook voordelen aan klein zijn, zoals dat je geen klunzige lange benen hebt en dat je makkelijk je maat kan vinden in de meeste winkels. Vast wel meer voordelen, maar daar kan ik nu niet op komen. Ook een grote irritatie aan klein zijn is dat je mensen je allemaal bijnamen geven als ‘kleintje’, ‘ukkie’ of ‘smurf’. Meestal vind ik dat wel grappig, maar soms ook vervelend, als het te vaak wordt gezegd bijvoorbeeld.

Vaak word je ook over het hoofd gezien door mensen die een stuk langer zijn dan je en soms zie je een hele leuke broek, maar dan zijn je benen er te klein voor. Dit gebeurt erg vaak.

Ondanks alle nadelen aan klein zijn, denk ik dat ik toch liever kleiner ben dan lang. Lang zijn lijkt me klunzig. Ik zou echt overal mijn hoofd stoten, vaak over mijn eigen benen struikelen en tegen veel mensen aanlopen omdat ik ze dan niet zie. Maar het lijkt me dan wel leuk om mensen die kleiner zijn dan ik ‘kleintje’ te noemen, of ‘smurf’. Of om met mijn elleboog op hun hoofd te leunen.

Oh Cupido, oh Cupido, je komt altijd langs met je pijl en boog en je vliegt altijd rond met je vleugels. Waarom was je al die tijden zo? Ik heb geen zin meer in je leugens. Je bent zo schattig en klein, maar mensen zijn voor jou net een stelletje reuzen. Die zichzelf gaan verheugen op de liefde, maar elkaar beginnen te beuken. Maar je bent er altijd voor me wanneer het slecht gaat. Wanneer die tijden linksaf gaan net als je rechtszaak.

Liefde en ik zitten in een strijd en dat is echt waar. Maar tussen mij en Cupido is het echt klaar.

Cupido, ik verstop me gevoelens in een schoenendoos. Ik neem liefde te letterlijk, mijn vrienden noemen me roekeloos. Ze spelen met mijn gevoelens en nu gaan ze boeten ook.

Maar de ware liefde moet ik nog zoeken, bro. De meeste mensen zouden in mijn situatie alles laten oplossen door een biertje of een sigaret. Of zichzelf beginnen te snijden totdat een ieder zegt: “hou je hoofd gedeisd”. Cupido zou er altijd voor me zijn dat heeft hij gezworen. Ik wil geen mensen meer verliezen, ik heb mijn vader al verloren. Ik heb mijn oompje al verloren, hij was een goede vent. En ik heb mijn twee opa’s nooit gekend. Shit, had ik mijn twee opa’s maar gekend.

Kijk Cupido. Niks gaat zoals ik het wil, net vallende domino’s. Wat weet jij van alleen eten in de Domino’s. Niemand om je heen en nu voelt de bodem droog.

Kijk wat je doet met je stomme pijlen, je maakt me hopeloos. Het lijkt wel een kerkhof om me heen, want er is zoveel dood. Je pijlen die zijn drugs voor mij.

Je liefde dat is stuk voor mij. Je was mijn slaaf als bediende, maar dat kon nuttig zijn. Eigenlijk is het mijn eigen fout, maar ik moest iemand wel de schuld geven.

Het spijt me. Kan je bij me blijven? Mis je niet die tijden? Schiet nog een keer met die pijlen. Mensen zijn nooit meer vreedzaam. Maar ondertussen is Cupido alleen en eenzaam.

Maandagochtend Francis

Ik word eerder wakker dan dat ik had moeten zijn. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het nog maar enkele minuten zal zijn voordat mijn wekker afgaat.

Een maandagochtend. De vervelendste dag van de week. Wat het nog vervelender en stressvoller maakt is dat ik huiswerk voor vandaag had. Dat heb ik helaas niet gemaakt. Wat een troep toch; wakker worden wetend dat de dag langer gaat worden dan dat deze hoort te zijn, doordat een vervelende meester of juffrouw je gaat laten nablijven, omdat je je huiswerk niet af hebt gemaakt of gewoon helemaal niet in orde hebt. Daarom zal ik die gedachten even achter me laten en mijzelf klaarmaken voor school.

Lopend naar school kijk ik even op mijn telefoon hoe laat het is. Ik zie dat ik nog een kwartier heb. Ik ga maar sneller lopen voordat ik te laat kom en de volgende dag niet uit kan slapen omdat ik mezelf om acht uur moet melden.

School kan zijn mindere kanten hebben, bijvoorbeeld als je ruzie met iemand krijgt, doordat je diegene uit-

Ik vind dat racisme anno 2016 te ver gaat Eliza

Ik wil over dit onderwerp schrijven omdat ik vind dat racisme anno 2016 te ver gaat en het een grote rol speelt in het dagelijkse leven. Sollicitanten die worden afgewezen omdat ze een andere afkomst of huidskleur hebben, of dat je op een openbare plek raar wordt aangekeken omdat je een andere huidskleur hebt, of dat je jezelf niet kunt zijn omdat je bang bent dat mensen je niet accepteren omdat je op hetzelfde geslacht valt.

Terwijl niet alles om het uiterlijk draait, wordt daar wel het grootste probleem van gemaakt. Innerlijk is wat telt en wat iedereen bijzonder maakt. Soms moet je dingen laten gaan en accepteren dat het zo is. Of je het leuk vindt of niet.

Zo wordt het makkelijker voor jou en an-

deren om te leven en jezelf te zijn.

Het probleem is: mensen gaan onzeker over zichzelf worden en gaan zich anders voor doen dan ze zijn, alleen omdat ze denken dat ze jou dan een plezier doen. Ze zien er gelukkig uit, maar van binnen voelt diegene zich rot. Alleen om één dingetje: ze kunnen zichzelf niet zijn. Ze weten niet of het geaccepteerd wordt dat ze homo of lesbisch zijn, terwijl je daar zelf niet voor kan kiezen. We worden bang om te solliciteren omdat je niet weet of je aangenomen wordt. Al is je cv en diploma goed, maar je uiterlijk, afkomst of misschien zelfs je naam staat ze niet aan. Straks word je tijdens je sollicitatie bekritiseerd op je uiterlijk en dus afgewezen op je baan. En waarom?

Omdat je anders bent dan zij.

Niet alleen volwassenen lijden eronder, ook kinderen. Kinderen die bang zijn om te vertellen dat ze homo, lesbisch of bi zijn. Alleen omdat ze bang zijn dat ze daarmee gepest worden. Als mensen “homo” horen hebben ze meteen een beeld van iemand die met make-up en handtassen loopt. Een meisjesachtige manier van praten heeft en loopt als een dame. Terwijl ik mensen ken die homo zijn en zich gewoon gedragen als een jongen. Ik ken ook mensen die homo zijn en wel een vrouwelijke kant hebben. Ik vind ze geweldig. Je hoeft niet van ze te houden. Alleen ga ze niet beledigen. Laat ze zijn zoals ze willen zijn.

Laat mensen zijn wie ze willen zijn!

scheldt of hebt beledigd op een vervelende manier. Het is soms zelfs zo dat je wordt geschorst als je vecht, dat je niet naar school mag gaan omdat je iets ergs hebt gedaan. Het kan zijn leuke kanten hebben; vrij zijn van school, maar geschorst zijn is zeker niet leuk. Daarom is het beter om gewoon uit die problemen te blijven.

Eenmaal aangekomen bij school besef ik weer wat voor geluk ik heb dat ik naar school kan gaan. Dat ik kan leren over alle soorten dingen die rondgaan in de wereld, want niet iedereen in de wereld weet wat er gebeurt of waar ze zijn.

Want die mensen gaan niet naar school, zij leren niet wat ik leer en ik leer niet wat zij leren. School is een belangrijk ding voor je toekomst. Het helpt je om verder te groeien en als je later ouder bent, kan je alles wat je op school hebt geleerd toepassen in de maatschappij. Daarom heb ik besloten om het beste van deze maandagochtend te maken en gewoon gaan nablijven en mijn huiswerk in orde maken!

Traag internet Isa

Heb jij het ook wel eens? Dat je met iemand zit te appen en dat je geen berichtje kan sturen, want je internet is traag?

Of als je een filmpje op Instagram wilt gaan kijken, maar je moet wachten tot het geladen is? Of als je op Snapchat wilt gaan en een verhaal van iemand wilt zien, maar het moet laden?

Vervelend is dat, hè? Ik kan me er behoorlijk druk over maken. Het lijkt wel alsof de hele wereld doorgaat en ik stil blijf staan. In al die minuten die ik zit te wachten tot mijn internet het eindelijk doet kunnen er wel weer duizenden nieuwe filmpjes verschenen zijn.

En wat denk je van mijn likes bij Instagram? Verhalen op Snapchat? Alles gaat door en ik zie het niet.

Om mijn internet werkend te houden, heb ik behoorlijk veel rare dingen gedaan. Bijvoorbeeld mijn telefoon in een bepaalde hoek houden zodat de ontvangst beter wordt. Of op een ijskoude dag in de tuin gaan zitten, omdat daar beter bereik is dan op mijn kamer.

Het allerergst vind ik het wanneer ik ergens op het platteland moet zijn, in de polder of zo. Soms moet ik daar een wedstrijd voetballen, niet alle clubs komen uit een ontwikkelde stadse omgeving helaas. Ik denk dat er in de polder minder zendmasten zijn waardoor mijn internet weigert. In de rust, in de kleedkamer, kan ik dan een kwartier staren naar een draaiend rondje, maar mijn toestel vindt geen werkende verbinding.

Als je meedenkt dan ben ik op zo’n dag dus zeker anderhalf uur zonder internet. Anderhalf uur, dat is dus ongeveer 35 Snapchat updates, 50 nieuwe Insta berichten en de appjes in de groepschatten zijn niet te tellen. Dat betekent dat ik eigenlijk nergens heen kan gaan, wil ik niets missen. Van nu af aan moet ik thuis, in de tuin, bij de juiste zendmast in de buurt zitten, omdat ik niets meer wil missen. Zeker niet dat mijn leven zonder mij doorgaat. Lang leve internet.

Dus als ik weg ga, mis ik een heleboel en dat is dus wat ik wil voorkomen.

Dus ik ga niet meer het huis uit. NOOIT meer!

COLUMN COURANT

19

After all this time “ALWAYS”

Oorlog doet verdriet

Kim

“Waar is Scarface nou om je te redden?!?!!” schreeuwde ze terwijl ik op de grond werd geduwd. Het verbaasde me wel dat ze die naam kende, maar toch was ik boos. Al dat gedoe, alleen omdat ik fan was van een film. Ik voelde me kapot van binnen en huilen was van af dat moment niet meer voor mij bestemd.

Waarom kan je nergens meer gewoon fan van zijn zonder dat mensen je raar gaan vinden?! Ik ben fan van Harry Potter, Pirates of the Caribbean, Gravity Falls en Game of Thrones en mensen denken nu dat ik een klein kinderachtig kind ben. Ik ben niet de enige die dat denkt. Wanneer ik bij oude vrienden kom en ze vragen wat voor soort muziek ik leuk vind, zijn ze daarna meteen stil.

I don’t care als ze 70/80/90’s muziek niet leuk vinden, maar toch denk je er over hoe ze zouden hebben gereageerd wanneer je bijvoorbeeld Justin Bieber zou zeggen ofzo.

Mensen denken gewoon niet na.

Ze zijn vast ook wel fan van iemand, een zanger of een acteur, maar waarom doen ze dan zo gemeen tegen mensen

die er gewoon meer om geven. En wanneer je het spontaan met iemand hebt over fanfics en ze kijken je daarna raar aan wanneer je er een gaat schrijven, dan supporten ze je echt niet. Maar daar gaat het niet echt om.

Het gaat erom dat je jezelf niet meer kan zijn deze dagen. Iedereen probeert deze tijd overal bij te horen en ze denken dat wanneer je cool bent, een hogere status hebt. Dat vind ik echt totaal niet. Ik vind dat je niet cool bent als je jezelf niet bent. En het mooiste wat je kan worden is Jezelf. Maar toch zijn er mensen die (zelfs na deze column) nog steeds niet zich zelf zijn. Mensen pestten me dus vroeger dat ik een Noob ben enzo. Maar dat boeit me nu eigenlijk niet meer. Natuurlijk voel ik me er nog wel boos erover, maar ik probeer het te vergeten, want wat mij anders maakt is juist zo speciaal aan mij. En ze kunnen me uit lachen dat ik gestoord ben, maar dan kennen ze me nog niet.

They laugh at me because I’m different; I laugh at them because they’re all the same.

“Om mijn internet werkend te houden, heb ik behoorlijk veel rare dingen gedaan.”

Isa, “Traag internet”

Selena

Kanker Noémie

“Die pokoe is kanker gaande.” “Die ams is kanker lelijk.”

Tegenwoordig hecht niemand meer waarde aan de woorden die hij/zij gebruikt. Ik wil mijn column schrijven over het feit dat het woord “kanker” te vaak gebruikt wordt als bijvoeglijk naamwoord terwijl het een ernstige ziekte is waar mensen dagelijks aan overlijden.

Het begon met griep, daarna werd al snel duidelijk dat ik geen griepje had, maar kanker. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Operatiekamer in, operatiekamer uit. Als ik er op terugkijk, ging het allemaal vrij snel, drie jaar lang ziek zijn.

“Taaa tuuu taaa tuuu” ging de ambulance. “Breng haar naar de IC, kamer 12”.

Daar lig je dan, als kind van twee jaar.

Al die heisa om je heen, drie infusen aan je rechterarm, mama huilt, papa huilt, grote zus huilt. Waarom huilt iedereen?

Waarom lig ik hier? Volgende dag naar de operatiekamer. “De beenmergpunctie moet zo snel mogelijk!” Toen kon ik niet meer lopen, niet meer lachen, niks meer.

Daarna was het elke dinsdag chemo en elke maand een beenmergpunctie.

Mijn haar viel uit, maar ik kon weer een beetje lopen, zelf eten en zelfs lachen. Op een gegeven moment was er die avond dat ik van de afdeling werd gehaald en weer verplaatst werd naar de IC, inmiddels drie jaar verder. De oncoloog zei tegen mama: “Ik denk niet dat ze de morgen haalt”. Mama huilt, papa huilt, grote zus huilt. Goedemorgen! Ik leef nog, de chemo heeft zijn werk gedaan.

Waarom het mij zo dwars zit dat jongeren constant zo roekeloos met ernstige ziektes als kanker, of tyfus en tering schelden, is omdat ze er meestal niks vanaf weten. Ik vind dat dat niet zomaar hoort te kunnen. Ze staan er niet bij stil dat elke dag mensen dood gaan aan de woorden die zij gebruiken, dat elke dag mensen pijn hebben aan de woorden die zij gebruiken als bijvoeglijke naamwoorden. De jeugd van tegenwoordig vindt het stoer om het te zeggen. Hoe vaker je het in een zin gebruikt, hoe stoerder je bent, lijkt het wel.

Ze doen alsof het een normaal bijvoeglijk naamwoord is en ze zeggen het ook zonder medeleven. Stop ermee!

Ik vind oorlog super stom. Mensen vechten, maar bereiken er uiteindelijk niks mee. De agressie die we tonen, de geweren die we aanraken. Kan er dan geen vrede zijn in de wereld?

Gaat oorlog ooit voorbij? Zullen wij met z’n allen gelukkig zijn? Of zal de wereld een groot wapen worden? Oorlog doet verdriet, mensen raken hun familie, hun huis en hun vertrouwen kwijt. En het enige wat ze kunnen doen is vluchten. Vluchten naar een ander land, een land waarvan ze de omgeving niet kennen, een land waar ze hun taal niet kennen, maar het belangrijkste: een land dat hun land niet is.

Hoe ziet de toekomst van die kinderen die er uit vluchten? Zullen ze ooit goed onderwijs krijgen en zullen ze ooit die goede dokter of leraar worden? Zullen ze ooit genoeg geld verdienen om ervan te kunnen eten? Zullen ze ooit kinderen krijgen of zullen ze voor altijd verdwalen in een vreemd land dat ze niet kennen?

Duizenden vragen gaan door mijn hoofd, maar waarschijnlijk zal ik de antwoorden nooit weten. Het enige wat ik weet is dat oorlog moet stoppen en dat we elkaar moeten helpen. Tuurlijk, oorlog zal nooit voorbij gaan, maar we kunnen elkaar helpen door vluchtelingen hartelijk te verwelkomen in ons land en ze het warme gevoel te geven dat ze horen te krijgen.

Ik ben blij dat er in het land waar ik leef geen oorlog is. Kinderen kunnen veilig buiten spelen en hun toekomst hebben ze in eigen hand.

Ik heb genoeg van mannen Tryfena

Toerist in eigen stad Mareyn

Daar loop ik dan door de stad met mijn vriendinnen, kletsend, met onze handen vol met tassen. Het is een drukke dag en met zoals altijd heel veel toeristen. Voor ons loopt een Chinees met een camera in zijn handen, en ja hoor, we willen net de Pull&Bear in lopen en de man stopt net voor mijn neus. Shit, waar zijn ze nou?

Ik kijk om mij heen en het enige wat ik zie is een gebukte Chinees die een foto maakt van een uitgedrukte sigaret, en een grote massa mensen, maar niet mijn vriendinnen. Ik sta ongeveer 5 minuten

om mij heen te kijken op zoek naar mijn vriendinnen, maar ze zijn nergens te bekennen … ik besluit om naast de winkel maar een ijsje te gaan eten en te kijken of ik ze zie. Het lijkt eeuwig te duren. ‘MAREYN!’ ‘MAREYN, WAAR BEN JE?!’ Gelukkig, daar zijn ze.

We zijn de Zara in gegaan. We hebben allerlei dingen gepast. Ik vraag aan een mevrouw of ze een jurkje nog in een kleinere maat hebben, maar tot mijn verbazing spreekt ze Engels. Eerst denk ik dat ze een stagiaire uit een ander land

is. Ik loop naar de kassa om te betalen, maar deze mevrouw achter de kassa spreekt ook al Engels. Ik ben toch in Nederland? In mijn stad?

We besluiten na het eten om maar naar huis te gaan. We lopen door de stad, alleen we beseffen steeds meer dat we de weg kwijt zijn … we zijn totaal de verkeerde kant op gelopen … we kijken om ons heen ... we herkennen helemaal niks. Een paar minuten later lopen we met een kaart in onze handen …

Toerist in eigen stad.

Ik heb genoeg van mannen, ik heb echt genoeg van ze. Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek, maar laat me jullie wat vragen.

Mannen, waarom staan jullie om elke hoek van de straat in een groepje alsof jullie een of andere bespreking hebben, mannen waarom ?

Mannen, waarom komen jullie altijd laat, mannen waarom?

Mannen, waarom hoor ik gefluit of gesis als ik over straat loop, of roepen jullie me na met zinnetjes en woorden die lief klinken uit jullie monden, maar vies en raar klinken in onze oren, mannen waarom?

Mannen, waarom hebben jullie altijd grote praatjes over de dames die jullie hebben gehad of denken te kunnen krijgen? Ik bedoel van, je zaakje is niet half de grootte van je praatjes, mannen waarom?

Mannen, waarom vergeten jullie alles wat wij jullie zeggen, mannen waarom?

Mannen, waarom behandelen jullie dames als schoenen? Elke keer als je

geen zin meer hebt in die ene, dan loop je gewoon weer door naar de volgende, mannen waarom?

Mannen, waarom willen jullie altijd kijken naar de billen, borsten en mooie lichamen van vrouwen? Ik bedoel: de helft van de lichamen die je tegenwoordig ziet, zijn gewoon nep, mannen waarom?

Mannen, waarom vergelijken jullie dames altijd met elkaar? Ik bedoel: wie boeit het als zij mooiere ogen heeft, of zij mooiere borsten of zij de lekkerste billen? Niemand boeit het, mannen waarom?

Mannen waarom, waarom, waarom, waarom doen jullie zulke dingen?

Als je je niet gewoon kan gedragen en ons gewoon kan respecteren, dan horen jullie niet hier thuis op aarde.

En wij meisjes, dames en vrouwen hebben genoeg van jullie.

Maar weet je, zonder jullie hadden wij nooit de goeie mannen ontmoet. Zulke mannen noemen wij heren, zij behandelen ons als hun enige echte queen. Dan behandelen wij hen ook als onze enige echte king.

20

NOWHERE

PIETER NIEUWLAND COLLEGE 5 VWO Het mysterie rondom kroeshaar

Gestolen jeugd

BENEDICTA

Nora

En toen was het opeens 18 maart 2016.

Dat mijn nekharen bijna overeind gaan staan van het feit dat de tijd wel erg snel gaat, baart mij zorgen. Maar waar ik me misschien nog wel meer zorgen om maak is het feit dat ik het gevoel heb dat ik zelf vooruitga in de tijd, terwijl alle mensen om me heen blijven hangen in de tijd die in Nederland vaak de ‘zwarte bladzijde’ uit de geschiedenis wordt genoemd.

Nu wil ik niet gaan generaliseren. Er zijn zat mensen die wel weten hoe ons kroeshaar in elkaar zit. Maar de overgrote meerderheid, ik noem ze voor het gemak ‘de onwetenden’ weten volgens mij alleen hoe kroeshaar er ongeveer uitziet en daar blijft het ook bij. Om te benadrukken hoeveel mensen dit naar mijn idee zijn, vergelijk ik het even met onze hoofdstad Amsterdam en de voetbalclub Ajax. Ik durf te wedden dat 98% van de mensen uit Amsterdam voor de voetbal-

club Ajax zijn en de overige 2% wordt gezien als een uitzondering op de regel.

Persoonlijk ben ik ook een trotse draagster van dit tropische haar. Ik heb dan wel vaak extensions in, vaak in de vorm van vlechten, maar natuurlijk draag ik mijn haar ook weleens in zijn ‘natuurlijke habitat’. Dat ik mijn haar nu vergelijk met een dier is zeer terecht.

De verzorging ervan en het ‘temmen’ is geen makkelijke klus, waardoor ik mijn medemensen met superstijl haar wel een streepje voor geef op het gebied van verzorging.

Ondanks dat, betekent het niet dat ik er niet enorm van geniet. Dit laat ik dan ook vol trots merken wanneer ik de avond voor school een Youtube tutorial nadoe waarop mijn favoriete “blackhairstylist” uitlegt hoe je Bantu knots vlecht. Dit kapsel zorgt voor een wat voller uitziend bosje kroeshaar. De ochtend daarna trek ik veel bekijks door

mijn voornamelijk witte klasgenootjes, die me verscheidene vragen stellen als: “Wow!” is dit je echte haar? Mag ik je haar voelen?” Of misschien nog wel de ergste vraag van allemaal: “Maar wanneer ga je je haar weer invlechten dan?”.

Alsof datgene wat moeder natuur me heeft gegeven niet voldoende genoeg is.

Ik voel me dan eigenlijk net als een aap in de dierentuin. Je trekt veel aandacht en iedereen wil je zien. Het liefst zelfs aanraken, maar of de aap daar goed op reageert is de vraag.

Wat mij zorgen baart is het feit dat deze vragen nog steeds gesteld worden.

Want come on, de blanken en de zwarte mensen leven al minstens 300 jaar naast elkaar. Dat is net zo iets als je hele leven lang wonen naast die ene sympathieke buurman, maar stiekem zijn voornaam niet weten. Beschamend en naar de buurman toe een beetje beledigend, vind je ook niet?

Bam! Alweer een donderslag die mij onder mijn lakens doet kruipen. Zullen dat de gemene mannen zijn? Gaan ze ons meenemen? Ik heb niks gedaan!

Mijn vader zegt dat het gedonder vuurwerk is. Maar zoveel vuurwerk in oktober, dat is toch raar? Ik heb al een maand niet buiten gespeeld en de scholen zijn vanaf morgen officieel gesloten. Ik mis mijn vriendjes en vriendinnetjes. We kunnen ook niet meer naar oma. Papa zegt dat de gemene mannen dat gebied hebben overgenomen en het te gevaarlijk is. Ik ben bang dat de slechte mannen dit gevecht zullen winnen. Volgens papa moeten we dan hier weg. Naar iets dat Europa heet. Zal het er leuk zijn? Zullen de mensen lief zijn?

Maar ik wil hier niet weg! Ik wil blijven hier, in mijn Syrië! Bij al mijn vrienden en familie. “BAM!” geschrokken kruip ik weer onder mijn lakens. Ik hoor mensen huilen en schreeuwen. Ik ben bang.

Ik hoor mijn vader tegen mijn moeder zeggen dat dit uit de hand loopt en dat we hier niet meer kunnen blijven. Assad zijn troepen zijn dichtbij. Hé? Maar Assad is toch onze president? Hij zal ons toch wel beschermen tegen de gemene mannen? Mijn vader stormt mijn kamer binnen en zeg dat ik mijn spullen moet pakken. We gaan weg.

Ik zit op een boot met heel veel mensen. Ik heb het heel koud maar ik zeg niks. Ik ben al 12! Ik ben een grote meid. Ik kijk naar mijn vader. Hij heeft de hand van mijn moeder stevig vast. Beide kijken ze met een levenloze blik vooruit. Mijn zus houdt zich ang-

stig vast aan de touwen van de boot. De boot wiebelt heel erg en iedereen gooit zijn koffers weg. Mijn spullen! Gelukkig heb ik de tekening die ik van mijn beste vriendin Inaya heb gekregen in mijn rugzak. Het eten is op. Mensen maken ruzie en mijn moeder is ziek. We zitten nog steeds op de boot. De boot is heel nat van binnen. Ik tik mijn moeder aan om haar wakker te maken. Ze is helemaal nat. Ze opent haar ogen niet. Ik tik haar nog een keer aan. Nog steeds geen reactie. Angstig roep ik mijn vader. Bezorgd draait hij zich om. Hij doet zijn vinger bij haar pols en schreeuwt haar naam. Ik moet huilen. Mijn mama is weg. Mijn zus houdt mij vast en samen huilen we. Mama wordt overboord gegooid. Dag mama.

We zijn nu al drie weken in een land genaamd Nederland. Het is hier heel koud. Ik heb een nieuwe vriendin gemaakt. Ze heet Vera. Ze komt uit Eritrea. Ze doet me denken aan Inaya. Mijn zus spreekt nauwelijks en mijn vader is altijd boos. Ik mis Syrië. Mijn vrienden, mijn speeltuin, zelfs juf Amina die mij altijd straf gaf mis ik. De mensen hier zijn ook lief, maar sommigen kijken mijn vader boos aan en schreeuwen dingen naar hem in een rare taal.

Toen ik papa vroeg of oma ook zou komen, moest hij huilen. Hij zei dat oma bij mama was en bij God. God! Hij kan ons wel helpen. God als u me hoort, kunt u dan alstublieft tegen de gemene mannen zeggen dat ze moeten stoppen.

Ik wil terug naar huis. Terug naar mijn Syrië!

“Ik sta op. Check m’n telefoon en open alle apps. Dat helpt me met het wakker worden, heb ik mezelf en m’n moeder wijsgemaakt.”

Eva, “Asociale media”

Asociale media Eva

Ik sta op. Check m’n telefoon en open alle apps. Dat helpt met het wakker worden, heb ik mezelf en m’n moeder wijsgemaakt. Ik ga ontbijten en neem m’n telefoon natuurlijk mee. Terwijl ik Instagram kauwend afstruin, wissel ik af en toe een paar woorden uit met m’n broertje die de ochtend besteed met z’n Ipad. Ik poets m’n tanden terwijl ik m’n Snapchat bekijk. Tijdens het opmaken en omkleden gebruik ik de muziekapp om keihard mee te zingen. Op m’n telefoon zitten in het verkeer doe ik niet.

Toch gaan m’n handen soms even naar m’n zakken om te voelen of hij er nog zit en soms moet ik even kijken of ik nog wel op tijd ben.

Als ik in het klaslokaal ben, groet ik m’n vriendin en kan ik eindelijk weer m’n telefoon rustig gebruiken. Ik luister naar mijn vriendin haar verhalen, maar ben tegelijkertijd gefascineerd door hoe mooi iemand op een foto kan staan. Als de leraar langsloopt, zeg ik wel dat ik het

gebruik om iets op te zoeken. ‘Nee, nu moet je echt aan het werk en je telefoon wil ik niet meer zien.’ Geërgerd stop ik hem weg.

Na een lange schooldag eindelijk thuis. Drinken pakken, snacks openmaken en rust. Er gaat niets boven even niet aan school denken. Maar vooral: scrollen, genieten van foto’s van eten en het leven van mooie – vooral rijke – tieners bekijken. Ik zeg tegen mezelf dat ik om zes uur ga beginnen met huiswerk.

Maar de tijd gaat toch wel heel snel. Het is ineens tien over zes en ik moet nog veel bekijken. Oké, zeven uur kan ook nog wel. Om kwart over zeven begin ik eindelijk. Ik moet nog wel even de huiswerk-app bekijken om te kijken wat ik precies moet maken.

Maar dan, ineens, terwijl ik m’n telefoon net in m’n handen heb en ik hem wil unlocken, verlies ik grip. Mijn lichaam reageert snel, maar helaas te langzaam voor de zwaartekracht die

m’n telefoon met een harde klap op de vloer laat knallen. Er gaan honderden gedachtes door m’n hoofd: wat nou als er een barst in zit? Het kost veel geld om hem te laten maken. Dan kunnen m’n vrienden en familie me niet bereiken en ik hen niet. Dan kan ik geen mooie foto’s meer maken, geen selfies, maar vooral: geen sociaal leven. Wat moet ik dan doen? Asociaal zijn en niet meer reageren op mensen hun berichtjes? Niet meer de foto van m’n beste vriendin liken?

Ik buig me voorover met een kloppend hart. Ik smeek m’n telefoon nog te leven. Ik pak hem vast en draai hem om.

Eén seconde, een hele kleine seconde, ik weet het zeker, voel ik ergens een vleugje teleurstelling. Maar dan komt een golf van gerustheid, gelukkig geen barst.

Nog even checken of alles het wel doet.

Ja, ik heb nog toegang hoor. Ik heb nog toegang tot het sociale netwerk. Was dat even schrikken!

COLUMN COURANT

Onbewust (a)sociaal

21

Slaap­scholing

De oorlog voor vrouwen­rechten

STEVEN

Ikrame

Naseya

Rust, waar vind je rust? Hoe ver weg ligt dat? Waarschijnlijk zit je innerlijke rust behoorlijk diep. Voordat je klaar bent met graven, heb je alweer een ‘like’ op Instagram, of een Snapchat van de vriend van die ene jongen die je op dat feestje had ontmoet. Social media, dat is eigenlijk de barrière die je tegenkomt tijdens het graven. Het graven naar datgene wat onvindbaar is, rust.

Hebben jullie dat ook weleens?

Geen controle. Je pakt je telefoon, scrolt een lange tijd op Facebook, waarna je jezelf afvraagt wat je de afgelopen twee uur hebt uitgevoerd. Wat het ook was, het was alles behalve huiswerk. Toch? Ik zet de vliegtuigstand wel aan, dan kan ik ongestoord leren. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat ik echt wel een paar uur zonder social media kan.

Echter is die vliegtuigstand niet alles, aangezien ik nog steeds selfies kan maken. Natuurlijk is het dat moment van de dag, waarop de lichtinval uitermate perfect is. Nadat ik de ‘perfecte’ foto maakte, moest hij direct op Instagram. Vliegtuigstand aan. Ik vind het verschrikkelijk, maar het moet. Iedereen moet mijn foto zien en het liefst ook ‘liken’. Aandacht, aandacht, aandacht.

Hoe meer aandacht, hoe meer macht.

Uiterlijk, dat is eigenlijk alles waar de ‘like’ op gebaseerd is. Persoonlijk vind ik dat ronduit belachelijk, terwijl ik er dagelijks aan deelneem. Neem ik mezelf dit kwalijk?

Nee, de échte boosdoener is onze vertrouwde social media. Haar toevoegingen zijn vrijwel duidelijk: ze geeft ons een ideaal beeld van de wereld, de mens, en de relaties daartussen. Wij ‘sociale’ mensen leven met onze ogen dicht in haar wereld, terwijl we met onze voeten in de realiteit staan. Om te graven naar de rust heb je open ogen nodig, die je de barrière laten ontwijken.

Mijn ogen zijn in ieder geval geopend en zo wordt je, je bewust van je innerlijke rust. Mijn voeten staan niet meer stil in de realiteit, ze lopen en nemen mijn lichaam mee. Social media geeft mij een duwtje in de rug, als het even windstil is. Of ik er nog wel bij hoor, zonder m’n hoofd in haar wereld? Ik val niet buiten de boot, want ik zit op het randje, te kijken hoe men zinkt in een drijvend schip.

Ik was vandaag weer eens te laat op school. Één heel uur te laat om exact te zijn. Dat gebeurt mij vaak en alsmaar vraag ik mij af waarom ze school zo allejezus vroeg starten. Regelmatig zit ik daar ‘s ochtends als een zombie naar een muur te staren afvragend wie, waar en waarom ik ben.

Je zou niet zeggen dat je al te veel leert met zo’n “filosofische” mindset. En dan moet ik natuurlijk nog voorkomen dat ik weg zak bij het zachte gekabbel van biologische preekjes en chaotisch geroezemoes.

Met wat pech heeft de leerkracht dan zelfs het lef om me een vraag te stellen, waar denkt u wel niet dat ik ben?

Op school!? Oh, wacht. Na die overtollige gedachte probeer ik me dan te herinneren wat de leerkracht heeft gevraagd.

Dat is moeilijker dan het lijkt, want tussen de chaos van meningen en fantasieën in mijn slaperige hoofd is het moeilijk één insignificante zin terug te vinden.

Meestal lukt mij dat dan ook niet, en dan probeer ik maar gewoon een antwoord te geven dat zou passen bij zo veel mogelijk vragen. Een antwoord als, “Ja.”, doet het meestal best goed, ook in de wetenschap dat als dat antwoord nergens op slaat je een hint kan halen uit de reactie van de

leerkracht: “Nee, de klier heet niet ja.”

Natuurlijk heb je naast de vermoeiende leerkrachten ook vermoeiende medeleerlingen. Iedereen is klaarwakker en kloot maar aan, of misschien luisteren ze, weet ik veel. Op de een of andere manier lijkt ‘s ochtends iedereen plots een ochtendmens te zijn. Iedereen lijkt het grappig te vinden dat ik niet wakker ben, dat ik het overdrijf en een grap maak.

Waarom zou ik, ik ben te moe om een comedian te zijn. Maar met mijn half slapende keeping-up-appearance glimlach lijk ik hun beeld van mij toch te bevestigen. En zo blijven ze alsnog tegen me aan lullen ook al zijn mijn antwoorden niet van een hoger intellectueel niveau dan het gebrabbel van een baby. Een chagrijnige baby.

En niet dat je achteraf een prijs krijgt voor je doorzettingsvermogen van die ochtend. Nooit een bedankje gekregen of een “daar ben je ook weer door heen” peptalk. Niet dat ik dat verwacht, maar dat maakt de het ochtend ritueel des te vruchtelozer.

Dus aan de goden der onderwijs: Laat mij alsjeblieft later op school komen. Of als ik per se zo vroeg op school moet zijn, laat mij dan tenminste de enige zijn.

Dankbaar ben ik niet, dat ik in Irak woon. Dat ik onder de regels van de IS leef. Dat ik word gebruikt als een seksslavin. Dat ik niet op straat mag lopen, zonder een man naast me te hebben.

Dankbaar ben ik niet, dat ik in Saoedi-Arabië woon. Dat de overheid discussieert of ik met een vork mag eten.

Dat ik niet mag autorijden. Dat de media streng wordt gecontroleerd. Dat ik mijn mening niet mag uiten.

Dankbaar ben ik niet, dat ik in Pakistan woon. Dat ik word verkocht. Dat ik naar de jongens in de familie moet luisteren. Dat ik niet veilig over straat kan zonder verkracht te worden. Dat ik niet snel even een balletje kan trappen.

Ik vind dat er nog veel te weinig wordt gedaan aan vrouwenrechten. In Nederland is het gelukkig anders. Je hebt vrijheid van meningsuiting. Je mag op straat lopen met wie je wilt. In Neder-

land wordt er geprobeerd de verschillen tussen man en vrouw zo klein mogelijk te houden. Dat lukt niet altijd. Er zijn nog altijd banen waarbij mannen meer verdienen dan vrouwen voor dezelfde functie.

Er zijn echt schokkende filmpjes over vrouwen, die onder leiding van de IS leven. “Waarom zou een vrouw minder rechten moeten hebben dan een man?” zegt Fatima die zelf één van de filmpjes heeft gemaakt. “We worden niet alleen onderdrukt, maar we hebben helemaal geen waarde meer in dit land.”

Dankbaar ben ik, dat ik in Nederland woon. Dat ik kan genieten van mijn vrijheid. Vrouwen over de hele wereld moeten ook stemrecht hebben. Ik wil dat alle vrouwen de mogelijkheid krijgen om te genieten van hun vrijheid en dat kan alleen gebeuren als vrouwen evenveel rechten hebben als mannen!

Verklaart geld onze gelukkigheid?

Patrick

We hebben het allemaal van onze ouders gehoord. De handleiding van het leven: je eet, je slaapt, je gaat naar school, je zoekt een baan, je trouwt en je leeft hopelijk lang en gelukkig. Voor deze formule heb je geld nodig. Als kind heb ik daar altijd naar geluisterd. Nooit heb ik daaraan getwijfeld, want het klinkt zo simpel. Bovendien is het makkelijk voor de ouders om het niet helemaal uit te leggen. Naar mate ik ouder word, begin ik al aan het model van het leven te twijfelen. Werk je om te leven, of leef je om te werken?

Er is één belangrijke reden waarom wij werken: geld. Geld staat gelijk aan opties. Met het geld kan je onder andere levensmiddelen kopen, entertainment en materialistische dingen, zoals een yacht met drie speedboten en een gouden helikopter. Ook wordt er verteld dat geld je gelukkig maakt. Een vooronderstelling is, dat je nu niet compleet bent

en dat je geld nodig hebt om je compleet te maken. Met het geld koop je dingen omdat je gelukkig wilt zijn. Er is geen limiet op hoeveel geld je kan hebben, dus men zal alleen maar meer en meer geld willen. Omdat je, je nooit dankbaar voelt, zal je niet gelukkig zijn.

Maar betekent dat dan dat geld gelijk is aan ongelukkigheid? Is geld de oorsprong voor al het kwade? Nee, geld heeft ook voordelen. Met geld hebben wij meer opties dan van tevoren. Ruilen is veel makkelijker. Het bepalen van de waarden van producten ook. Wij hebben opties. Één van de opties is om te overleven. Meer geld betekent meer opties. Als je maar de goede keuzes maakt met het geld, kan je gelukkiger zijn.

Je kan werken om te leven en leven om te werken. Geld kan een gevoel geven van leegte of van dankbaarheid.

Wat voor effect geld op jou heeft, bepaal jij.

22

NOWHERE

St. nICOLAAS 2 hAVO / VWO / ATheneum VROUWEN

De dood

Inez

MELANIE

Waarom zijn mannen en vrouwen nog steeds niet helemaal gelijk in deze wereld? Het idee dat mannen en vrouwen nog steeds niet gelijk zijn na al die jaren vind ik heel irritant. Hoeveel mensen moeten nog voor vrouwen opkomen totdat iedereen gaat begrijpen dat mannen en vrouwen gelijk zijn.

In Nederland krijgen vrouwen (meestal) minder betaald dan mannen als ze hetzelfde werk doen. Waarom verandert niemand dat als bijna iedereen dat ondredelijk vindt? Ik vind het gewoon discriminatie, alleen omdat ik iets anders ben dan de man krijg ik later waarschijnlijk minder betaald dan mijn mannelijke collega's.

Op sommige scholen zijn er kledingvoorschriften voor meisjes zodat ze jongens niet afleiden. Dan kan bijvoorbeeld een jongen wel een kort broekje aan doen en een meisje niet want dat leidt de jongens af.

Waarom zouden meisjes zich aan jongens moeten aanpassen? Je kan toch beter die jongens een lesje leren dan die meisjes. Een meisje kan er namelijk niks aan doen hoe ze eruit ziet, ze is eenmaal zo geboren en een jongen kan best leren hoe hij zich fatsoenlijk moet gedragen tegenover meisjes. Een meisje gedraagt zich toch ook netjes tegenover een jongen?

Maar eigenlijk hebben wij het hier helemaal nog niet zo slecht. In sommige landen mogen de vrouwen niet eens stemmen, mogen ze niet naar school en soms worden ze zelfs uitgehuwelijkt op een hele jonge leeftijd. Dus eigenlijk kan ik haast niet klagen. Ik krijg hier namelijk als meisje volop kansen om later een goed leven te hebben en een mooie toekomst op te bouwen.

Wat komt er na de dood? Ga je naar de hemel, de hel of ga je alleen maar dood?

Ons leven is een cyclus, alleen hebben wij het niet door.

Er was eens en jongetje genaamd Timo, hij is mijn neefje. Hij was pas twee en is toen overleden. Het is nog niet zolang geleden gebeurd, hij had veertig graden koorts. Het begon allemaal toen ze voor de tweede keer naar de dokter gingen. Hij lag in zijn moeders armen toen hij uit het niets helemaal blauw wegtrok. Nog geen seconde erna kwam er iets uit zijn neus. Zijn vader had de ambulance gebeld die er in no time was, maar ze waren er niet snel genoeg bij...

En weg was hij, Timo, mijn lieve kleine neefje. Het gekke was dat ik het al had gedroomd de nacht ervoor, maar ik was

Mijn land

verward omdat ik dacht dat het nog de verwerking was van mijn opa die ook was overleden niet zo lang voor Timo’s dood. Toen ik te horen kreeg dat Timo was overleden, knapte er iets in mij. De woede en tegelijkertijd het verdriet kon ik niet meer beheersen. Huilend riep ik: ‘Hoe? Waarom?’ Waarom zo jong?’ Ik had een brok in mijn keel gekregen, ik kreeg er geen klank meer uit. De tranen liepen over mijn wangen.

Maar de belangrijkste vraag was nog wel: Wat nu? Want wat komt er na de dood?

Geniet van je leven zolang het nog kan, maar vergeet ook niet te streven naar wat je wil bereiken. Volg je hart en je dromen en dan moet het allemaal goed komen.

Mandela wist het al

Hind

Julia ‘15 jaar geleden, zo enorm klein, zo rustig en fragiel kwam je deze wereld in en begon je te huilen. Daar was je dan, zo onschuldig en onwetend met nu een klein lachje op je gezicht wist ik dat jij het mooiste was wat me ooit was overkomen,’ zei mijn moeder.

Zo’n bijzonder moment, 15 jaar geleden sinds ik op de wereld werd gezet, als dochter van twee Marokkaanse moslims in een oorspronkelijk christelijke samenleving. ‘Gek eigenlijk,’ dacht ik, ‘minder!’ dacht ik, ‘minder!’ hetzelfde woord maar hoe vaker ik het afspeel in mijn gedachten hoe meer betekenissen ik hecht aan dit woord.

Ik loop van de trap en daar staat mijn Marokkaanse buurman met de Nederlandse overbuurman te lachen.

‘Salam Halaikom,’ zeg ik, waarop mijn Nederlandse buurman antwoordt: ‘Halaikom Salam,’ Mijn buurman en ik beginnen te lachen, een moment van geluk en ik hoor

die woorden weer ‘minder, minder’ waarom? vraag ik mezelf weer. Ik loop door en probeer niet meer aan de woorden te denken. Ik stap in de bus en zeg hallo tegen de Surinaamse buschauffeur, hij glimlacht en ik loop door, zoekend naar een zitplek merk ik op dat er van elke cultuur, elke godsdienst en elke afkomst wel iemand zit. Ik neem plaats naast een Nederlandse mevrouw, vervolgens haal ik mijn ontbijtje uit mijn tas (een Marokkaanse pannenkoek) en ik neem een hap. De Nederlandse mevrouw kijkt me aan en zegt “wat ruikt dat goed!” waarop ik vraag of ze misschien een stukje wil, “nou graag” zegt de mevrouw, ik scheur een stukje af en geef dat aan de mevrouw. Daar zitten we dan ‘de Marokkaan en de Nederlander’, ‘de mevrouw en het kind’, of gewoon ‘de twee mensen’. Ik kom aan bij mijn vriendin, zij draagt sinds kort een hoofddoek, vol bewondering kijk ik haar aan, maar mijn gedachtes dwalen weer af naar dat-

zelfde woord en ik begin erbij na te denken ‘minder!’ groenteboeren, buschauffeurs…. ‘Minder!’ dacht ik weer, minder kruiden, taco’s…. ‘Minder!’ minder wat? vraag ik me af… een retorische vraag, want zelf weet ik wel wat.

Minder eenheid, samenhorigheid en minder respect.

Hoe kan het dat ik mij niet thuis voel in mijn eigen land? Mijn geboorteland, is dit wel mijn land? Op mijn paspoort staat Nederlandse maar in de media word ik al gauw bestempeld als allochtoon. Hier ben ik toch geboren en getogen?

Ik zou niet willen leven zonder mijn Surinaamse vrienden, mijn Turkse slager en zonder mijn Nederlandse nationaliteit, want als ik moest kiezen tussen Nederland en Marokko zou ik verscheurd zijn, want hoe kan je kiezen tussen je moeder en je vader?

Ik zeg ‘meer’. Meer gelijkheid, meer eenheid, meer liefde.

“No one is born hating another person because of the color of his skin, or his background, or his religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love, for love comes more naturally to the human heart than its opposite.” Dit is een van de quotes van Mandela. De man die streed voor vrijheid en gelijkheid.

Maar waarom worden sommigen nog steeds gediscrimineerd? Als iedereen gelijk is, moet iedereen toch gelijk worden behandeld? Mensen kunnen gewoon niet meer zijn wie ze willen zijn. Ik vind het ook een schande, dat bijna niemand daar eigenlijk aan denkt. Waarom gunnen wij het anderen niet net zo te leven als wij? Je doet mensen alleen maar meer pijn met het belachelijk maken van zijn of haar achtergrond of geloof. De laatste tijd komt er ook heel veel in het nieuws over dat er weer een aanslag is gepleegd. Maar omdat IS strijders

dat hebben gedaan, betekent dat niet meteen dat elke moslim een terrorist is.

Ik vind elk mens prachtig, op zijn eigen manier. Ongeacht welk geloof of achtergrond. Dat maakt mensen ook speciaal: zichzelf zijn. En als we dat niet kunnen zijn, wat heeft het leven dan voor zin?

Ik ga niet mijn leven doorbrengen als een of andere barbiepop omdat anderen niet accepteren hoe ik ben. Daar moeten ze mee leren leven. Ook al lijk ik op de vrouwelijke versie van Shrek, ik ben wel mezelf. En als wij wel allemaal onszelf kunnen zijn en dat ons zo’n sterk gevoel geeft, waarom gunnen wij dat gevoel dat anderen niet? Wij moeten leren te kijken naar de medemens en de mens te accepteren zoals hij is. Gelijkheid. En vrijheid om jouw stem te laten horen. Dat zijn de enige dingen die het leven van iemand compleet kunnen veranderen. En dat kan het leven zo mooi maken als dat van ons nu is.

COLUMN COURANT

23

PubertEIT Tessel

“Ik zeg “meer. Meer gelijkheid, meer eenheid, meer liefde.”

Hind, “Mijn land”

Vrij in de lucht!

Steijn

Het voelt goed, heel goed zelfs. Dat ene moment, dat je even vrij bent van alles om je heen en alleen maar hoeft te denken aan een veilige landing. Even in de lucht, vrij in de lucht. Er is overal een mogelijkheid en niks staat je in de weg.

Je kan overal gaan waar je wilt. Je gebruikt obstakels om jezelf te versnellen of om creatiever van A naar B te komen.

Dit is freerunning, ook wel bekend als zinloos over muurtjes heen springen.

Maar als je er eenmaal in betrokken bent, gaat er een nieuwe wereld voor je open. Je ontmoet nieuwe mensen, leert nieuwe plekken kennen, die onbereikbaar zijn voor normale mensen en je voelt je vrij als niks je stopt te bewegen.

Mensen zeggen wel eens dat het een gevaarlijke sport is om te beoefenen,

maar dat valt echt wel mee. Er zijn grenzen; die trek je zelf. Dat maakt alles al een stuk minder gevaarlijk.

Dan zijn er nog enorm veel technieken die je kunnen helpen bij een landing, sprong of trucje in de lucht.

Er zijn verschillende gyms waar je extra veilig je tricks kan stimuleren en nieuwe bewegingen te leren.

Maar het allerleukste aan freerunning is dat je zelf kunt bepalen hoe je iets doet, hoe je ergens overheen gaat en welke draai je aan je trick geeft. Iedereen is uniek en iedereen heeft dus ook eigen bewegingen. Je kunt met meerdere vrienden of groepen de sport beoefenen om het nog leuker te maken en om elkaar je nieuwste tricks te eren.

Niets voelt beter!

Hondenpoep Matthew

Ik vind Amsterdamse hondenbezitters asociaal. Amsterdam is een mooie stad, maar of je nu op straat, in een park of langs het water loopt, overal moet je oppassen voor de verse hondendrol.

De honden zelf kunnen er natuurlijk niets aan doen. Als je moet, moet je.

Het is aan de hondenbezitter om hun hond te leren in de goot te poepen, zodat mensen er niet in kunnen stappen. Of, de verse hondendrol op te ruimen met behulp van een poepzakje.

Helaas is de nette hondenbezitter een uitzondering. En aangezien honden twee keer per dag moeten, liggen de straten en parken ermee vol. Bij mij in de buurt lijken de hondenbezitters er genoegen in te scheppen om hun hond voor mijn voordeur te laten poepen, netjes in het midden, zodat de drol goed zichtbaar is. De tweede variant is om de hond op de stoep in de bocht te laten poepen, waardoor je de drol niet vooraf ziet, en er al ingestapt bent, voordat je het doorhebt.

De gemeente Amsterdam heeft ook

boter op haar hoofd. Officieel moet de hondenbezitter altijd een poepzakje bij zich hebben, maar ik heb nog nooit een controleur gezien die boetes uitschrijft aan hondenbezitters.

De gemeente heeft er ook geen belang bij; het innen van parkeerboetes is veel gemakkelijker en de opbrengst is veel hoger.

Dus sta je er als niet-hondenbezitter alleen voor. In dat opzicht is onze enige redding de buitenlandse toerist. In de landen om ons heen zijn veel minder honden dan in Nederland en de poepschep of poepzak is er verplicht. Buitenlandse toeristen vinden tulpen en de Nachtwacht geweldig, maar vinden de viezigheid en stank op straat verschrikkelijk. Ze klagen er ook over in de hotels en op het internet, en met 9 miljoen buitenlandse toeristen in de stad per jaar, zijn ze een hele grote groep. Ik heb besloten vanaf nu heel aardig en behulpzaam te zijn tegen toeristen en ze vooral te vragen hun mening, foto’s etc. online te zetten. Misschien dat de gemeente dan eens in actie komt.

Pukkels zo groot als gebergtes, onzekerheid, ruzie met alles en iedereen, verliefd tot over je oren, je hart gebroken in 1000 stukjes, die periode van de maand en dan word je ook nog eens vijf dagen in de week uit je diepe slaap wakker geroepen door je ouders die ‘je hele leven ruïneren’. Naast natuurlijk school waar je wordt gedwongen te leren over De stelling van Pythagoras, aardbevingen aan het einde van de wereld en de vier Duitse naamvallen die je na een proefwerk meteen weer voor de rest van je leven vergeet.

Het is niet makkelijk. De puberteit.

Honger als een paard de hele dag door, het gevoel hebben dat iedereen naar je kijkt (om niks), iedere maand naar de orthodontist om die ijzeren barricade in je mond nog eens extra strak te trekken en elke week om meer zakgeld vragen, want ‘’€5,00 per week is echt niet genoeg, mam’’. De hormonen stromen door je lichaam als een school vissen in de sterkste stroming van de oceaan.

Het is niet makkelijk. De puberteit.

En dan is het eindelijk zomervakantie. Alles kan en alles mag. Maar als je terugkomt van drie zonnige weken in een warm land moet het uitgerekend jou weer gebeuren dat in de andere drie weken al je vrienden weg zijn en dus zit je opgescheept met je ouders, je broertje en je zusje die jou uitlachen wanneer je het zoveelste potje monopoly voor de zoveelste keer verliest. De drie puberprobleemvrije weken in het warme land zijn voorbij en nee, het is niet makkelijk.

Maar af en toe, zo eens in de zoveel tijd, besef je toch heel even dat je ouders het echt wel goed bedoelen, dat school soms ook wel leuk is, dat die monopolypotjes best gezellig zijn en dat de pubertijd niet eeuwig duurt, ook al voelt het wel zo, geloof mij maar. Maar ja, wie ben ik als pas beginnende puber met al het puberdrama nog voor zich?

24

NOWHERE

HOSTS

JURY

Manu van Kersbergen Manu van Kersbergen (1984) brak met zijn solodebuut 'De Vloek Op De Overvloed' landelijk door als woordkunstenaar. Naast zijn muzikale zoektocht, ontwikkelde hij het radioformat SPOKEN dat hij vijf jaar presenteerde bij de landelijke zender FunX. Daarnaast richtte hij samen met vriend en collega Derek Otte Uitgeverij Rorschach op, een platform voor jong en controversieel schrijftalent.

Column co·lumn _ ( Engels )

Peter Buurman

Simion Blom

Peter Buurman is masterstudent Neerlandistiek aan de Universiteit van Amsterdam, daarnaast schrijft hij teksten voor De Speld en Zondag Met Lubach.

Simion Blom is gemeenteraadslid namens GroenLinks. Hij woont in Amsterdam Zuidoost en is een oud leerling van de OSB (Open Schoolgemeenschap Bijlmer). Als gemeenteraadslid is hij woordvoerder onderwijs, jeugd en diversiteit.

Hij houdt zich bezig met de aanpak tegen arbeidsmarktdiscriminatie, huisvesting voor kwetsbare jongeren en ongelijkheid in het onderwijs.

Lisa Fase Lisa Fase staat al jarenlang voor de klas en is gespecialiseerd in leesbevorderingsactiviteiten op scholen. Verder werkt ze twee dagen in de week in de Java Bookshop waar ze haar liefde voor lezen en boeken kwijt kan.

Ooit was ik geboren. Op een gegeven moment ging ik schrijven. Sindsdien alleen een woordenbrij.

Ricardo Cairo

zelfstandig naamwoord de column, de columns, het columnpje 1 kort stukje dat iemand regelmatig en op een vaste plek in een krant of tijdschrift schrijft.

Ricardo Cairo, nog altijd muzikale manus, vader, 'lehrer', mag nog graag zijn taalkunsten inzetten op Nowhere evenementen.

Kimo van den Berg Kimo is Amsterdammer, rapper, presentator, eeuwig student, levensgenieter en vader.

Juan Carlos Goilo

Ivar Manuel Ivar Manuel is stadsdeelvoorzitter (D66) en verantwoordelijk voor de portefeuilles veiligheid, openbare ruimte, verkeer, organisatie en financiën, inspraak, onderwijs, kunst en cultuurinitiatieven en –subsidies en het gebied Oud-Oost. Zijn werk varieert van het verrichten van openingen tot het nemen van besluiten die de bewoners en ondernemers in Oost ten goede komen.

Samira Bouchibti Samira Bouchibti is adviseur voor het sociale domein en onderwijs. Tevens is zij duo-raadslid voor de VVD.

Mascha ten Bruggencate

Tarik Yousif

Marjolein Moorman

Tarik is uitgever, presentator, gastspreker, schrijver, interviewer, commercieel directeur en goede ideeënontwikkelaar.

Marjolijn Moorman is gemeenteraadslid voor de PVDA Amsterdam en hoofddocente Communicatiewetenschap aan de UvA.

COLOFON Het Columnfestival wordt geproduceerd door Nowhere. De Column Courant is gratis verkrijgbaar voor alle scholieren die deelgenomen hebben aan het Columnfestival, voor alle leraren die meewerkten, voor alle juryleden, hosts, het Nowhere Column Team en hun vrienden.

Productie Nowhere Luit de Bokx Thomas Nijhuis Eindredactie Janne Colenbrander Scholen en leraren IJburg College 1 3 havo: Karin Groen 3 vmbo: Maartje Hezemans IJburg College 2 3 havo: Tim van Remmerden Pieter Nieuwland College 5 vwo: Tom Vast, Ine Zantingh, Marije van Doornik Gerrit van der Veen College 4 vwo: Hanneke Leerintveld Open Scholengemeenschap Bijlmer 3 vmbo: Mike Gieskens 3 havo: Mark Bakker,

Jewell Doorje, Sandra Elmont De Nieuwe Havo 3 havo: Thea Schouten IVKO 2 havo: Olga Abell, Aja Waalwijk, Marijn Schaaf Cygnus Gymnasium 3 gymnasium: Marilise van Egmond, Ruth de Bres, Renee Kloos Sint Nicolaas Lyceum 2 havo/vwo & 2 atheneum: Constance van den Hil, Sara Tieben, Roel Smit Metis Montessori Lyceum 4 vwo: Domenico Mertens, Bianca Graat, Ömer Demiroezcan Montessori College Oost 3 vmbo: Mieke Schilpzand Workshopmasters Juan Carlos Goilo Derek Otte Babs Gons

Juryleden Simion Blom Samira Bouchibti Mascha ten Bruggencate Peter Buurman Lisa Fase Juan Carlos Goilo Ivar Manuel Derek Otte Hosts Tarik Yousif Kimo van den Berg Ricardo Cairo Manu van Kersbergen Nowhere Column Team Mare Groen Roziena Salihu Pim Lammers Zeinab El Hejazi Saleha Alladien

Ik ben Mascha ten Bruggencate, ik woon met mijn man en kat in het centrum van Amsterdam. Sinds 2010 zit ik in de gemeenteraad voor D66 en ben ik woordvoerder Armoedebeleid en Bestuurlijk Stelsel.

Sandy Bosmans Emma Stomp Iduna Paalman Rajae Haddad Jean Pierre Zainab el Bouni Shammah Brempong Kimberly Martina Vormgeving FROM THE HILL.