Foto links Walter Zobrist laat het geluid van zijn bugel weerkaatsen tegen de steile bergwand. Foto midden Al tientallen jaren onveranderd: de Stube van de Doldenhornhütte.
H
et begint goed. In Bern zien we vanuit de trein de iconen van de regio onwaarschijnlijk scherp, zestig kilometer verder. De Eiger met zijn even beroemde als beruchte noordwand, de Mönch en de Jungfrau, dicht tegen elkaar aan met het eigenzinnige puntje van het Jungfraujoch ertussenin. De trein raast verder. Thun, Spiez, Reichenbach, Frutigen. Daar waar de doorgaande trein de Lötschberg-basistunnel in schiet en er 35 kilometer later in Visp weer uitkomt. Ons eindstation is Kandersteg, waar we vaak doorheen trokken op weg naar de autotrein naar het Lötschental en het dal van de Rhône. Die stroom auto’s rijdt al jaren buiten het dorp om, dat daardoor aangenaam rustig is geworden. Nog geen twaalf uur liggen er tussen opstaan in Nederland en de eerste stappen in de zon vanaf het station Kandersteg. Hoog boven het dorp ligt duidelijk zichtbaar het einddoel van vandaag, de Doldenhornhütte. Ik ben er vaak onderlangs gelopen vanaf de Blüemlisalphütte en de Oeschinensee, maar heb nog nooit de bijna 750 meter geklommen naar de hut.
Berenstappen Het is zinderend warm, het zou de mooiste week van het jaar in Zwitserland worden. We rekenen uit hoeveel frisser het boven moet zijn. Maar eerst moet het luie zweet eruit. Links lonkt de kabelbaan naar de Oeschinensee en horen we het metalen geluid van de rodelbaan. Onze route buigt naar rechts, richting Bärentritt. Nee, geen beren hier, maar een verwijzing naar de boomstammen met zijtakken die vroeger dienden om met ‘berenstappen’ de steile wand op te klimmen. Het is aangenaam fris in de schaduw en inderdaad, er zijn behoorlijk steile klauterstukjes. We doen het rustig aan, er is tijd genoeg en we moeten even wennen aan de ijle berglucht. Dan lijkt het ineens alsof we muziek horen. Het lijkt een alpenhoorn. Een welkomstcomité? Dat zou wat overdreven zijn. Een kwartier later is het overduidelijk. Het is muziek. Op deze mooie maandag zijn er behoorlijk wat mensen onderweg, het is onverminderd mooi weer, velen profiteren daarvan. Langzaam komen we uit het bos in de lage begroeiing terecht. Daar groeien de taaiste bomen en struiken die het harde bergklimaat weten te trotseren. Aan onze rechterhand worden de loodrechte wanden zichtbaar van de Innere en Äusserer Fisistock. Prachtige wanden waarin de verschillende rotslagen inmiddels kriskras door en over elkaar geplooid en verfrommeld zijn. Lang geleden
stroomde hier een gletsjer. Nu is sneeuw en ijs alleen nog zichtbaar hoog boven ons op de messcherpe sneeuwgraat van de Doldenhorn.
Bugel en jodelen De hut met vlag is te zien op het moment dat de muziek opnieuw klinkt, ditmaal begeleid door vrouwelijk gejodel. Ieder zijn smaak, maar duidelijk is wel dat de klanken fraai weerkaatsen vanaf de rotswand. Walter Zobrist uit Brienz, een man in de 80, blaast op zijn bugel, een variant op de alpenhoorn. Die laatste meet ruim drie meter, maar de ‘opgerolde’ bugel heeft toch ook nog 2,7 meter
Prachtigewanden,ontstaanuit verfrommelde rotslagen blaaspijp. Voor de foto geeft Walter een langdurige aubade op zijn met bamboe omwikkelde instrument. Volle, gedragen tonen zorgen voor een sfeervolle maandagmiddagstemming op het terras. Daar zien we tien, vijftien parapenten zweven als kleurige vliegen boven het warme dal, waar opstijgende lucht de vliegers verder omhoog helpt. Een koel glas mineraalwater van huttenwaardin Yvonne maakt de dag compleet. De Doldenhornhütte is een heerlijk traditionele hut. Geen douches, stromend water alleen uit de pomp, toiletten in een gebouwtje buiten en 40 slaapplaatsen. Het is het eerste jaar van Yvonne Feuz op de hut. Uit haar piepkleine keuken tovert ze een zelfgemaakte soep met kruiden van de berg, gevolgd door verse sla en een hoofdmaaltijd. We zitten aan een tafel met Walter, zijn vrouw en twee vrienden. Senioren die bij mooi weer de rugzak en de bugel pakken en een dagje naar een hut lopen.
ZWITSERLAND SPECIAL 2017 | HOOGTELIJN |
5