Wie is … Eric Frankenmolen Eric Frankenmolen (1975) volgde op zijn zestiende een beginnerscursus bij de toenmalige Nederlandse Bergsportvereniging. Twee jaar later klom hij zijn eerste eenvoudige vierduizenders en in de jaren daarop ontwikkelde hij zich in razend tempo tot een van de beste en actiefste klimmers van zijn generatie. Na een cursus watervalklimmen in 1999 vormt hij met Maikel van Sundert, Fedor Broekhoven, Elwin van der Gragt en Menno Boermans het Dutch Iceclimbing Team.
bezig is de klimverhalen op zijn weblog te vertalen. “Ik realiseerde me op een gegeven moment dat die Fransen en Zwitsers en Britten anders geen idee hebben dat ze in mijn stukjes voorkomen.” “Het was behoorlijk omschakelen van een leven van vijftig klimuren per week naar mijn bestaan nu. Ik zei vroeger altijd: ‘Kop dicht en doorlopen’, dat is de titel van een boek over het vreemdelingenlegioen. Dat doe ik dus maar: kop dicht en doorlopen. Ik zou niet zielig in een hoekje kunnen zitten. Ik moet het ermee doen dat ik de rest van mijn leven gehandicapt ben.”
Aanpassen
“Een half jaar voor het ongeluk heb ik het met m’n ouders gehad over de kans dat er iets zou gebeuren. Daarbij was ik heel stellig: als er iets gebeurt, pas ik me aan.” De kans op een ongeval was op dat moment verre van abstract. In Frankenmolens vriendenkring waren kort na elkaar een paar ernstige ongelukken gebeurd, onder meer de dood van Maikel van Sundert en het overlijden van zijn Franse klimmaat Didier Manu, allebei in 2004. “Achteraf heb ik me verbaasd over hoe ik direct
daarna het klimmen weer oppakte.” Hij verwijst naar een stuk op zijn weblog, geschreven op 29 juli 2009, onmiddellijk na de dood van Didier: ‘Geen idee waarom wij, en veel alpinisten in het algemeen, zo stoïcijns doorgaan met het uitvoeren van de plannen en beklimmingen die op ons programma staan. Rationaliteit? Het leven gaat door? Geen mooie klimdagen willen missen? Egoïsme dus? Geen idee.’ “Volgens mij is het perfect onder woorden gebracht door Joe Simpson in de verfilming van Touching the Void: ‘We were doing it because it was fun. Just briljant fun.’ Daarna ben ik de tekst kwijt, maar het fragment eindigt met: ‘En soms ging het mis, dan was het iets minder leuk’. “Mijn moeder zegt nu: ‘Je hebt jouw passie, jouw droom gevolgd.’ Ik ben trouwens wel blij dat ik dat gedaan heb, hoor. Hij kijkt even op, dan typt hij: “That’s life.” De computer spreekt zijn woorden in het Nederlands uit.
Vermist
In oktober 2010 zorgde Frankenmolen voor grote beroering door ineens te verdwijnen uit het huis waar hij op dat moment beschermd woonde. Zijn vermissing leidde
1996 Eerste klimzomer van acht weken. 1997 Al na twaalf dagen snowboarden een afdaling van de Pointe de Fréjus (2934 meter). 1998 Eerste klassieke noordwand (l’Ailefroide) tijdens Alpien+. 1999 Cursus watervalklimmen bij de NKBV. 2000 Eerste klimwinter van drie weken. 2001 Eerste drytoolroute Krass (M8) in Kandersteg, Zwitserland. 2002 Afgestudeerd aan de TU Delft. 2002 Chamonix Mont-Blanc wordt een uitvalsbasis voor zijn klimactiviteiten. 2004 Eerstbeklimming bevroren waterval Répentance Hyper (Wi7), Cogne, Italië. 2005 Eerste bigwall (poging), Torre Centrale del Paine, Patagonië. 2006 Coma na ongeluk op Tré-la-Tête; begint na negen weken weer op prikkels te reageren.
onder meer tot een landelijk politiebericht, nieuws over zijn verdwijning werd duizenden keren gedeeld op social media. Pas na een paar dagen werd hij teruggevonden, in de Alpen, onderweg naar de Tré-la-Tête. Zich onbewust van de ontreddering die hij veroorzaakte, was hij naar Chamonix vertrokken – zonder geld, zonder medicijnen, zonder zijn speciale voeding, met in zijn rugzak alleen een fles water. Onderweg heeft hij iemand zover gekregen een metrokaartje voor de oversteek van Parijs voor hem te kopen. In Les Contamines is hij gaan lopen in de richting van de Refuge de Conscrits. “Ik snapte er helemaal niets van. Wat had ons op zo’n simpele tocht als de overschrijding van de Tré-la-Tête nou genekt? Ik was ervan overtuigd dat het allemaal wel boven zou komen bij het zien van de berg.” Uiteindelijk werd hij teruggevonden door de Franse bergreddingsdienst PGHM. Dezelfde gendarme die hem in de zomer van 2006 het leven redde, vond hem voor de deur van een lagergelegen hut, liggend op een slaapmatje. “Gevalletje zelfoverschatting. Ik dacht dat ik het allemaal zelf wel even zou regelen, net zoals ik dat vóór het ongeluk deed.” De agent die hem redde – bergredding is in Frankrijk een politietaak – verklaarde later dat hij dacht dat Frankenmolen zichzelf van het leven wilde beroven. Hij wuift het weg: “Dat is wel het laatste dat ik zou doen...” HOOGTELIJN 5-2014 |
65