Tidy the F ck Up The American Art of Organizing
Visit to download the full and correct content document: https://textbookfull.com/product/tidy-the-f-ck-up-the-american-art-of-organizing-your-s h-t-messie-condo/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant download maybe you interests ...
F ck It Lists of Sh t I m Not Doing Anymore Danner Ann
https://textbookfull.com/product/f-ck-it-lists-of-sh-t-i-m-notdoing-anymore-danner-ann/
F ck It Lists of Sh t I m Not Doing Anymore Danner Ann
https://textbookfull.com/product/f-ck-it-lists-of-sh-t-i-m-notdoing-anymore-danner-ann-2/
The Joy of Leaving Your Sh t All Over the Place The Art of Being Messy Jennifer Mccartney
https://textbookfull.com/product/the-joy-of-leaving-your-sh-tall-over-the-place-the-art-of-being-messy-jennifer-mccartney/
Contemporary American Literature and Excremental Culture American Sh t Mary C. Foltz
https://textbookfull.com/product/contemporary-americanliterature-and-excremental-culture-american-sh-t-mary-c-foltz/
The Art and Science of Making Up Your Mind Rex V. Brown
https://textbookfull.com/product/the-art-and-science-of-makingup-your-mind-rex-v-brown/
Everything Is F cked A Book About Hope The Subtle Art of Not Giving a F ck 2 Book Series 1st Edition Manson Mark
https://textbookfull.com/product/everything-is-f-cked-a-bookabout-hope-the-subtle-art-of-not-giving-a-f-ck-2-book-series-1stedition-manson-mark/
Everything Is F cked A Book About Hope The Subtle Art of Not Giving a F ck 2 Book Series 1st Edition Mark Manson
https://textbookfull.com/product/everything-is-f-cked-a-bookabout-hope-the-subtle-art-of-not-giving-a-f-ck-2-book-series-1stedition-mark-manson/
Everything Is F cked A Book About Hope The Subtle Art of Not Giving a F ck 2 Book Series 1st Edition Mark
Manson Manson Mark
https://textbookfull.com/product/everything-is-f-cked-a-bookabout-hope-the-subtle-art-of-not-giving-a-f-ck-2-book-series-1stedition-mark-manson-manson-mark/
Go F ck I Mean Find Yourself The Wisdom You Need to Get Off Your Ass and Create Your Best Self Glenn Lutz
https://textbookfull.com/product/go-f-ck-i-mean-find-yourselfthe-wisdom-you-need-to-get-off-your-ass-and-create-your-bestself-glenn-lutz/
Copyright © 2019 by Hollan Publishing, Inc.
All rights reserved. No part of this book may be reproduced in any manner without the express written consent of the publisher, except in the case of brief excerpts in critical reviews or articles. All inquiries should be addressed to Racehorse Publishing, 307 West 36th Street, 11th Floor, New York, NY 10018.
Racehorse Publishing books may be purchased in bulk at special discounts for sales promotion, corporate gifts, fund-raising, or educational purposes. Special editions can also be created to specifications For details, contact the Special Sales Department, Sky Pony Press, 307 West 36th Street, 11th Floor, New York, NY 10018 or info@skyhorsepublishing.com.
Racehorse Publishing™ is a pending trademark of Skyhorse Publishing, Inc.® , a Delaware corporation.
Visit our website at www.skyponypress.com.
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
Library of Congress Cataloging-in-Publication Data is available on file.
Cover design by Brian Peterson
Cover artwork by Getty Images
Print ISBN: 978-1-63158-544-9
Ebook ISBN: 978-1-63158-545-6
Printed in the United States of America
1 Why Can’t You Get Your Sh*t Together?
It’s not that you don’t know how, it’s that you don’t want to A tidying marathon will make you hate tidying
A little at a time is still something, so take the fucking win Screw perfection—aim for happy
The only way to get what you want is to know what that is Dumping everything in bins won’t help Do what works for you—sort by room, category, whatever! You didn’t accumulate all of this shit in a day
Your Chapter 1 Checklist
2 Throw Sh*t Out
Designate a purge and allow yourself to break some rules
Remember what your happy place looks like Surround yourself with stuff you like and use
Does your enjoyment of the thing transcend logic?
The practical approach to joy
Resist the urge to multitask
Save the sentimental shit for later
Stay in your lane
You can’t control other people
Your family doesn’t want your shit
Turn off the fucking television
Be like Elsa and let it go
Aunt Mary won’t notice if you donate her dishes
Storage units are a racket
Your Chapter 2 Checklist
3
How to Organize Your Sh*t
Getting down to brass tacks
Books
It’s not a fucking trophy case
Get real—you’re never reading that
Proudly display your “desert island” picks
Magazines get a special shout-out
Papers
Your smartphone is your BFF
Get your inspiration from better sources
Reclaim the refrigerator
It’s the 21st century: time for paperless statements
Have stereo instructions ever been useful?
If you didn’t learn it the first time . . .
Don’t leave the money stuff lying around
Random crap
If it doesn’t have a home, its home is in the trash
Your kitchen is full of random crap
How many fucking pens do you need?
Your bathroom should not look like an Ulta Beauty
No, you don’t need an Ethernet cable
Ditch the DVDs (and Blu-Rays)
The American version of a savings account (the piggybank)
Honorable mention: empty boxes
Clothing
You have too many fucking sweaters
You’re entitled to your sweatpants
A messy heap takes up more space than tidy items
If you can’t see it, you won’t wear it
It’s a closet, not an Oreo—don’t overstuff it
Life is too fucking short to fold your underwear
Where to put your parka in June
Memory Lane
Carve out a day for this one
Resistance is futile
Don’t confuse the memory with the thing
Keep the crème de la crème
Photographic memory not required
Collectibles: display them or dump them
When is enough enough?
Your Chapter 3 Checklist
Put Sh*t Away
Decide where you want things
You don’t have a lack of storage, you have too much shit
Work smarter, not harder
Keep your shit to yourself
Lean into the lazy
Pulling out that bottom bin is a bitch
Channel your inner MacGyver . . . or not
Russian nesting dolls have their shit together
Changing handbags doesn’t have to be its own project
American closets are not one-size-fits-all
If you can see it, it should make you happy
Embrace the embarrassing shit
Live like your mother-in-law’s stopping by
Clutter in organization’s clothing
Be grateful, not guilt-ridden
Your Chapter 4 Checklist
The
Magical Feeling of Having Your Sh*t Together
Become a decision-making badass
Make room in your life for more good stuff
A clean space helps you hit the reset button
Tidying is like therapy you don’t have to pay for
Sometimes you’re going to regret tossing the toaster
Dress like you’re ready to get your hands dirty
How do you want your home to feel?
Your home has to evolve with you
Whenever possible, give old things new life
Clutter messes with your shit
Don’t let your shopping history repeat itself
Life after clutter
Your Chapter 5 Checklist
Introduction
“That’s all your house is—it’s a pile of stuff with a cover on it.
You see that when you take off in an airplane. You look down, and you see everybody’s got a little pile of stuff. . . . That’s all your house is. It’s a place to keep your stuff while you go out and get more stuff!”
—George Carlin
With the exception of a handful of super-organized people, we human beings are a fucking mess. If you’re Type A and pretty content with your obsessive need to control everything, you’re probably not reading a book on how to get your shit together. This book is for the rest of us lazy assholes who are starting to think that the mess isn’t “fine.”
You can’t be in the “it’s fine” place and tidy up. If you’re in the “it’s fine” place, you’re sitting on the couch, watching The Marvelous Mrs. Maisel and ignoring the fact that you haven’t seen the floor in a few months. No, you have to be so sick of your own bullshit that you can’t stand it anymore.
You have to be ready to make a change, because you’re going to have to roll up your sleeves and do some actual fucking work. Stubborn determination is the real magic. If you’re not completely fed up, you’ll surrender to the mess five minutes into the cleanup and end up back on the couch.
You’ve picked up this book because you want to make a change. Or you couldn’t wrap your head around the advice in other books. Or you just wanted a laugh. Any which way, you’re ready for better things.
Don’t let anyone bullshit you into thinking you can transform your home and your life overnight. You didn’t create this mess in a day, you’re not going to clean it up in one. Unless you’re a psychopath and have utterly no attachment to the things that you’ve bought. But more than likely, you’re surprisingly attached to crap you don’t even like, and you’re going to need a little help letting go.
Your mess is a combination of stress, envy, emotional baggage, and some high-level susceptibility to marketing. Untangling all that isn’t easy, but it’s worth it. Don’t know where to start? Then you’ve come to the right place.
This book is part tidying advice, part foul-mouthed comedy special, and part therapy session. It’s meant to help you create your happy place on your own terms. There is no one-size-fits-all strategy. Take the bits that help, leave the ones that don’t. Read the book all at once, a little at a time as you need it, or both. It’s entirely up to you. (I don’t give a damn whether you actually follow through—it’s not my mess.)
Getting your shit together isn’t just about being able to find your car keys (although that’s pretty fucking useful). It’s about having a home that feels like coming up for air after a shitty day at work. The steps are simple: get rid of shit that doesn’t make you happy, find a place for what’s left, and stop buying shit you don’t need.
You were hoping for a shortcut, right? Well, you’re in luck. I happen to have one on me: be selfish. I’m not saying you should be an asshole to your family or hoard your treasures like Scrooge McDuck. I’m just saying that you need to get clear on what you want. Not what your mom wants or what your third-grade teacher wants. Just you.
All you’re trying to do when you buy shit is make yourself happy. You think that next pair of sneakers or shiny new kitchen appliance is going to make you feel better. And it does, for a minute. But then the high wears off and you have to get your next fix.
Instead of bouncing from one useless object to the next, take the time to think about what you want. What would make you happy? What does your perfect space feel like? Get clear on that, and you’ll have no problem getting your shit together.
Don’t get in your head about how much you’ll have to give up to get there. Focusing on what to get rid of is a recipe for depression. And hoarding. Instead, focus on what lights you up. Surround yourself with that kind of stuff. (We’ll deal with your Negative Nancy crap about being practical later.)
If you have a partner/kids/roommate, you may have to compromise down the line. But the starting line is the same: everybody gets clear on what makes them smile. Most of the time, this makes finding compromise in a shared space simpler. Sometimes, it reveals more pressing issues than a messy house (like when a sexy Princess Leia poster makes him happy, but it makes you want to divorce him).
My methods may not change your life, but they should help you get a handle on your shit in more ways than one. Knowing what you really want is a superpower. It helps you not only conquer your home but also fend off all the bullshit life throws at you. Think I’m kidding? Read the book and see for yourself. I’m not going to give it all away in the intro. This is a Marvel superhero movie—you have to stick around until the end to get the whole story.
Why Can’t You Get Your Sh*t
It’s not that you don’t know how, it’s that you don’t want to
Organization isn’t magic, it’s work. When you work all day, you damn sure don’t want to come home and do more work. And if you work at home (stay-at-home parents and caretakers obviously included), you probably just throw your hands up in surrender at a certain point because you’re constantly surrounded by the mess and don’t have the time or energy to deal with it. At the end of the day, you just need a fucking break.
I get it. We all get it. But exhaustion and overwhelm aren’t the only roadblocks to getting your shit together. When you get right down to it, human beings are just lazy. The first step to recovery is admitting you have a problem, right? We all have a problem: we don’t want to do one more thing than we absolutely have to.
And thanks to endless innovation (on the part of people who give just enough fucks to create technology that caters to their own laziness), we find new ways to be lazy every day. Don’t feel like going out to eat? Open an app and order in. You don’t even have to talk to another human! Can’t be bothered to go shopping for your nephew’s birthday present? Well hello there, free two-day shipping!
But unless you have the money to pay someone else to clean up after you, you can’t lazy your way out of organizing. And here’s the secret: no professional organizer worth her salt will do the work for you anyway. Not only will the organization not stick, but God forbid she throws out your favorite tee shirt from eighth grade and you Yelp her into oblivion.
If you’re ready to work and need the emotional support of an expert (or a good, swift kick in the ass), then it’s money well spent. But you’re going to have to get your hands dirty either way. So you have to want it. Marie
Kondo herself can’t help someone who won’t help themselves. You have to decide you’re sick of your own shit and that you’re going to do something about it.
The moral of the story is that you’re never going to feel like it. But you’re a grown-ass adult, so do it anyway. Commit to getting your shit together. At the end of the day, it’s still a lazy person’s goal. You’re not running a 5K or curing cancer. Tidying up is a simple act of self-care, like meditation or a DIY pedicure (complete with pumice scrub). You may find the process a little uncomfortable, but the work is worth the result.
A tidying marathon will make you hate tidying
Can you think of anything worse than spending an entire weekend cleaning out your house? How about forcing yourself to do it at warp speed with no breaks just so you can finish it before starting your work week on Monday? Sound like fun?
Nope. That sounds fucking miserable. And in reality, it’s not going to help you avoid ever having to tidy up again. Rebound is annoying, but it’s also just life. Even if you give your shoes a cozy little home in the hall closet, you’re still going to leave them in the middle of the living room more often than not. Because laziness.
So how do you avoid taking two steps back for every step forward? Do the fucking work. Rebound isn’t a result of tidying in dribs and drabs. It happens when you half-ass the work. And you’re certainly more likely to half-ass your organizing efforts if you’re exhausted from marathon tidying.
Half-assing the work looks like throwing your crap in a closet or shoving it under the bed just so it’s not in your face. The mess is still there, it’s just haunting your closet now like the Ghost of Outlet-Shopping Past. You still have to deal with it at some point. (In case you were wondering,
leaving the mess for someone else to clean up after you leave or die is a dick move. You made the mess, you clean it up.)
Doing the work means really looking at each and every item and taking the time to think about whether you need it and where might be the best place for it. Sometimes the best place for it is nowhere near your house. Letting that shit go and organizing what’s left can be mentally and emotionally exhausting, which is why you’ll need some downtime. Maybe some caffeine. Definitely chocolate.
Occasionally, like a swallow to Capistrano, something you’ve organized finds its way back to its original mess. Maybe you half-assed it, or maybe you just got it wrong. You’re human. It happens. Don’t beat yourself up— just try again. The more you do the work, the easier it will become, and the less often you’ll have to do it twice. Chalk it up to the tidying learning curve.
With the amount of crap Americans amass every year, it’s probably impossible to tidy in one go anyway. Don’t waste your time worrying about doing the impossible. Do what you can, when you can. As long as you’re committed to getting your shit together, you’ll get there.
A little at a time is still something, so take the fucking win
Human beings are hardwired to want instant gratification. Imagine walking into the clusterfuck that is your kids’ playroom and walking out of a perfectly organized space just a few hours later. Great, right?
Great if you’re actually going to put in the work: gathering up everything that belongs in the playroom, fighting with your four-year-old over toys he hasn’t touched in a year, sneaking those toys out of the house in the middle of the night, corralling what’s left, and organizing it into a
system both of you can enjoy. Sure, there’s nothing like going full Tasmanian devil on a task and seeing the fruits of your labor sooner rather than later. But I’m exhausted just thinking about it.
And isn’t instant gratification what got you into this mess in the first place? Your son needed that toy, and you needed to avoid a tantrum in the middle of Target. You can’t really blame him—you needed that “But first, coffee” tee. (We’ll deal with your ever-expanding tee shirt collection later.)
First of all, stop impulse-buying unnecessary shit. Second, lower your fucking standards. A perfectly clean and organized space is a win for you? Who are you, Martha Stewart? Time to find gratification in the little things.
The good news is that you already know how to do this. When you order something online, you don’t get to enjoy the item right that minute. The gratification comes from pressing the “place your order” button and knowing your new meat thermometer is on its way. When you start dieting, you don’t get washboard abs overnight (OK, or ever). The gratification comes from seeing that number on the scale go down a little bit every day. If you can’t stop and appreciate the little wins, you’ll never make it to the big ones.
So you get all of your kids’ crap into one room and you’re not stepping on Legos in the living room anymore. That’s a win! You go through your overflowing tee-shirt drawer and pull out five to donate (and then actually take them to the box and donate them). Win! Every little bit brings you closer to a tidy room.
Of course, you don’t want to feel like all you do is tidy up. Designate days on and days off. In my house, Thursday nights are sacred. The only thing on my to-do list is to sit my ass on the couch and watch three hours of ABC’s finest programming—wine and popcorn optional.
Whether you want to go through your house like a tornado, or you can only handle five minutes before you start spiraling about your spending
habits, you do you. Don’t get discouraged if you can’t tackle everything at once. It all counts.
Screw perfection aim for happy
Do we not have enough fucking pressure in our lives? Apparently, the inventors of social media felt we needed a little more motivation. Just when you thought you couldn’t feel worse about yourself, your college bestie posts a picture of the Pinterest-worthy unicorn cupcakes she just “whipped up” for her five-year-old’s bake sale. Where the hell does Becky find the time?
Then you scroll down and see pics of Sarah’s perfectly coordinated farmhouse décor. You look around at your untamed mess and you’re ready to throw in the towel before you even begin. Why even try, right? You’re never going to be as perfect as they are.
Well, I have good news for you! Perfection is bullshit. People only show you what they want you to see: a carefully curated collection of moments meant to impress. And even if Becky didn’t buy those cupcakes and Sarah didn’t hire a designer (though they totally did), everyone’s amazing at something. You included.
And when you think about it, perfection ain’t so great anyway. Chrissy Teigen didn’t win the hearts of more than 22 million Instagram followers because she’s perfect (though if anyone is . . .). People follow her because she’s happy. Her posts show her celebrating wins and laughing at goofs, and her joy is tangible through it all. And people eat it up with a ChrissyTeigen-designed spoon, because happy is so much better than perfect.
In fact, when you say that something’s perfect (and you’re not throwing shade at Becky), you really mean that it makes you happy. That’s the goal. That’s what you should aim for—whatever style of organization and
cleanliness lights you up inside. If you feel tense, you’re thinking about someone else’s perfect. Stop it, stalker. Get your own perfect.
Aiming for someone else’s version of perfection is just begging to be disappointed because it means something different to everyone. We’re usually too busy leaning over our classmate’s shoulder to do our own work, but you need to define your own goal if you’re going to meet it.
Your definition of perfect might be a gallery-style wall of your favorite family photos. Or it might be a closet full of complete, expertly coordinated outfits. Or a floor so clear of crap and dirty clothes that you can roll out your yoga mat on a whim. You get to decide what your happy place looks like and how you’re going to get there.
The only way to get what you want is to know what that is
If you’re like me, your answer to “What makes you happy?” might be “The hell if I know.” Remember that hard work we talked about? This is where it starts. Sure, you might stumble sideways into happiness. (I do every time I walk through the aisles of Home Goods.) But knowing where you’re going makes it a hell of a lot easier to get there.
How can you turn your home into your happy place? The trick is to stop worrying about how things look and start noticing how they feel. How do you want to feel when you wake up? When you come home? When you walk into your bedroom? Your bathroom? Think about all the nooks and crannies of your living space and how they make you feel now, then think about how you want to feel in them. If you’re reading this book, the two probably don’t line up.
You’re human, so at some point the “shoulds” are going to creep into your daydream and start ripping it into tiny, unrecognizable pieces. “Aunt
Karen gave me that vase, so I should keep it where she can see it when she visits.” “I really should exercise more, so maybe I can make room for an elliptical.” “I should make my space more unisex in case I get married.” (You might think that last one’s crazy, but it happens.)
Fuck the shoulds. It’s enough already. We spend too much of our fucking lives trying to make everyone else happy. This is about you. * Don’t worry about what others will think or whether your space will look good filtered and cropped into a square. Just focus on making yourself happy. If you eventually have to deal someone else in, you can make changes later.
So, back to your imaginary happy place. How does your home measure up right now? What can you do to help bring it in line with your vision? Take that mental picture and zoom in. Notice the details. You should get an idea of what’s working for you and what’s working against you. Good. Now you have a rough plan of attack.
Later, when you’re in the middle of tidying up and you’re ready to say “fuck it” and find your way to a glass of sangria, break out that mental picture. Remember what you’re working toward and how much better you’ll feel when you get there. Maybe mull it over while sipping that glass of sangria. (Just the one, though. Drunken tidying might sound like more fun than sober tidying, but Sober You will have to clean up after Drunk You anyway. There are better ways for Drunk You to spend your time.)
Dumping everything in bins won’t help
If you wanted to, you could probably sort everything in your house into a variety of lovely, colorful bins and have your home looking like a page out of HGTV magazine in no time. And, sure, you’ll probably feel better about your mess for a little while. Until you have to pull out and dig through several of those bins to find the charger for your Dustbuster.
It seemed like a good idea at the time. How often do you use the Dustbuster anyway? Why wouldn’t you store the charger in a bin? You were sure you could easily remember where you put it. But you put it in the bin with the electronics, not in the bin with the cleaning supplies, like you’d thought. And then you couldn’t tell it apart from the dozens of other chargers you still have for things you’ve long since tossed. Just in case, you know?
Sound familiar? The truth is, organizing only works if you’ve gotten rid of all the unnecessary shit that gets in the way of the necessary shit. Just because you can store something doesn’t mean you should. In an ideal world, you wouldn’t have to dig through anything to find what you need.
Take that bin of cords, for example. Do you really need three printer cables, six iPhone chargers (two of which are frayed to hell), two A/C adapters, the cord for your old PS2, and three different lengths of Ethernet cable? Considering that your computer and printer both work on wi-fi, you can safely get rid of at least six of those cables right off the bat. Then ditch the busted iPhone cords and disperse the others between the places you need them—nightstand, purse, car, and desk. Suddenly, finding that Dustbuster cord isn’t a Herculean task. (Hint: It’s one of those A/C adapters.)
So getting rid of all the useless crap in your house is Step 1. Do not pass Go, do not collect $200 until you finish Step 1. In fact, Step 1 can help you with that $200. Sell your stuff online, at a garage sale, or to a thrift shop. One man’s trash is another man’s treasure, and getting paid has a way of helping you feel better about letting shit go.
Step 2 is organizing what’s left in a way that’s useful to you and fits within your overall vision for your home. Don’t put shit away until you’ve really dealt with it. That’s how you end up with five bins of miscellaneous crap shoved under your bed and no idea where you put your extra phone case.
Step 3, though, is the hardest. Stop. Fucking. Shopping. Clutter is like a weed: if you don’t get rid of the source, it just keeps coming back. (The source is your addiction to buying shit you don’t need, in case that wasn’t obvious.) Before you buy something, really think about whether or not it’s just going to add to the mess in the long run.
Do what works for you—sort by room, category, whatever!
Some organizing gurus say sorting by category is best, while others prefer sorting by room. I say, if you start with something that’s really been pissing you off, you’re more likely to enjoy the process of fixing it and develop some momentum. Is that clusterfuck you call a bathroom cabinet making your fingers itch? Or maybe the absurd number of throw blankets you own is driving you crazy. Whatever it is, go for it!
Everything else is up to you. Some people thrive on checklists and others like to go with the flow. The only “right” way to organize your shit is just to start organizing your shit. That’s the hard part—deciding you’re going to dig in and then actually doing it. If you use a one-size-fitsall approach, you’re going to start resenting the work and give up. So don’t worry about whether you’re doing it right. Doing it is what matters.
Weighing your options? Well, cleaning by category (rounding up all like items in the house into a single pile) has the added benefit of shaming you into obeying the Cardinal Rule: stop buying shit you don’t need. When you see your thirty-two vacation-themed tee shirts all sprawled out on the floor, you’re a hell of a lot more likely to skip the souvenir shop on your next trip.*
Cleaning by location can still work, though. Let’s say you start with the living room, gathering up all the crap that doesn’t belong there. Shove that
stuff in the room where it does belong, but don’t worry about tidying it yet. When the living room looks great, it boosts your motivation to tackle the bathroom. By the time you get to your bedroom, it will contain all the stuff you’ve cleared out of the other rooms. Then it’s time to put your big girl pants on and deal with what is probably a very large pile of random crap.
Either way, you’re going to do the work and make some tough decisions. And that’s exhausting enough. So skip the unnecessary restrictions on how you get to the finish line. If you make the rules unbreakable, you won’t want to play. (Remember, Monopoly is boring as hell until you break the rules and pool your penalty payments under Free Parking.)
You didn’t accumulate all of this shit in a day
Imagine plowing through your tidying to-do list in a weekend, effortlessly discarding all of the unnecessary objects in your life and organizing what’s left until your home looks like the cover of a Container Store catalog. With the right methods and mindset, you and your newly perfected space can live happily ever after! And if you’re buying that, I have some magic beans you can take off my hands for a very reasonable price.
Get a grip. You spent years amassing all of this clutter—you’re not going to clean it up in a weekend. But once you realize what a disaster your living space is, you have to make a concerted effort to get your shit together. You can’t just start putting your dirty clothes in the hamper instead of on the chair (which you assume is there but haven’t been able to see for months) and hope the rest of the mess takes care of itself.
I stand by what I said before: do what you can when you can. But don’t let that shit drag on for years. Look at your calendar and give yourself a
realistic deadline. Then force yourself to stick to your timeline by setting up a donation pickup with a local charity or buying permits for a yard sale. Only an asshole would flake on a charitable organization or dash the hopes of old, retired men looking for used tools at bargain prices.
To avoid burnout, designate just one day a week leading up to your chosen date to really work on things, then reward yourself for your effort. (You can tidy more often if you want to, but you’re going to feel pretty resentful if you work all week and then tidy all weekend.) So let’s say you bust your ass on Saturdays, then treat yourself to Sunday brunch. Just make sure you work hard enough to earn it. Mimosas are for winners.
When you finally do get rid of that giant pile of random crap you didn’t need, take a good, hard look at it. In fact, take pictures. Then print them out and hang them on the fridge to remind yourself why you don’t need the electric tea kettle you just added to your cart online. You have a microwave. It does the same thing. That kettle will end up in the next discard pile, and you’ll be out fifty bucks. Learn your fucking lesson.
Your Chapter 1 Checklist
Admit that you have a problem, then get to fucking work
Realize that only you can get your shit together
Do the work whether you feel like it or not
Give yourself a break (physically and emotionally)
Love the little wins
Picture a happier living space and how you can make it happen
Tell anyone who says “should” to fuck off—even you
Make a list of what’s working for you and what flat-out isn’t
Get specific about what you want your spaces to feel like
Fight the urge to dump your shit in bins
Get rid of shit you don’t need, want, or like
Give yourself a firm but forgiving deadline
Treat yo’self for busting your ass
*If you live with other people and/or curmudgeonly dogs, you may occasionally have to compromise your vision. But if you’re the one doing the heavy lifting around the house, they may occasionally have to suck it up. You know where you stand better than I do.
*If you wear/enjoy/love-beyond-reason those touristy tees, by all means, keep on buying. But beware the line between a funny tradition and a waste of money and space A sleek album of postcards might be the smarter choice
2
Throw Sh*t Out
Designate a purge and allow yourself to break some rules
When you’re finally ready to face your mess and start tossing stuff into the discard pile, those pesky shoulds are going to pop into your head again. Guilt is a powerful deterrent—just ask your grandmother. But you need to call bullshit on guilt and reclaim your space.
When you think But I spent so much money on that, follow it up with That’ll teach me and toss it in the bin. Can’t part with the figurine Great Aunt Ida gave you for your eighth birthday, even though you’re terrified of clowns and the thought of it haunts you from deep within a box in the basement? Nope! Out it goes. (In fact, throw that one in the trash. No one wants that shit.)
You might find it helpful to do one big purge, going through the house inch by inch and ousting anything that bugs you. Don’t get in your head about it and waste time on the maybes. Just throw them in their own pile to deal with later. Doing a clean sweep like this can help you build up those “fuck it” muscles and let go of the guilt more easily. Then you tackle the maybes.
Sometimes you’re lucky enough to wake up ready and raring to go. Other times, you just need to suck it up and start in. Trust me: you’ll start to get into it as your discard pile grows. Just don’t stop to organize until you finish culling the herd. You need to have a one-track mind if you’re going to maintain your “fuck it” momentum.
Remember your goal: a home filled with only the things you love and use. Think of it like Michelangelo thought about his statue of David: he said that he didn’t create David from the marble, he just chipped away at
the marble to free an already existing David. (OK, so that story is probably crap. But it’s relevant crap.)
You’re not just getting rid of shit for the sake of it. You’re chipping away at everything that doesn’t contribute to the life you want for yourself. If you stop buying shit you don’t need, you won’t have to do it more than once. But who are we kidding? You’ll probably need to make it a semiannual event.
Remember what your happy place looks like
It’s time for you to break out that mental picture of your endgame and get specific about what you want. A few pages ago, I told you to focus on how you want to feel rather than how you want your home to look. If that seemed a little woo-woo to you, it might be because you need a new perspective on your living space.
George Carlin was right—we treat our homes like containers for our stuff. But it’s called a living space for a reason. Your home should not only reflect who you are but also help you live the way you want to live.
Still too earthy-crunchy for you? Let’s put it this way: stop treating your house like a fucking storage unit. You live there! You spend, presumably, a shit ton of time there. It’s where you start and end most of your days. When work sucks and people are pissing you off, don’t you want to come home to a little oasis of your own making? Of course you do. So stop fucking resisting.
Your living room should be a place you look forward to hanging out in. Your bedroom should make you feel comfortable and relaxed. Your kitchen should make it easy to whip up your favorite foods. That’s all going to mean something different to everyone reading this, so you have to dig deep and figure out what it means to you. What do you want?
Another random document with no related content on Scribd:
Maconaura en Anoeannaïtoe nu gelukkig in het schitterend paleis van den Geest van het water. [140]
No. 30. De kolibri, die tabak brengt aan den eersten piaiman. (W.)
Heel lang had een man reeds met zijn vrouw samengeleefd; zij was zeer bekwaam in het vervaardigen van hangmatten, maar één ding beviel hem niet in haar: zij schonk hem maar geen kinderen. Hij besloot daarom, er een tweede vrouw bij te nemen … en hij was nu gelukkig, want in den kortst mogelijken tijd schonk deze hem een jongen. Het kind, Koeroesiwari geheeten, groeide vlug op, en terwijl de stiefmoeder bezig was, haar hangmatten te maken, gebeurde het dikwijls, dat de jongen, die om haar heen aan het spelen was, aan het koord ging hangen, waardoor het de noodige spanning verloor
De oude vrouw liet dezen kleinen last eenigen tijd toe, maar eens op een dag, toen de jongen ondeugender was dan ooit, zei zij: „ga weg, en speel ergens anders”. De jongen gehoorzaamde, verwijderde zich, maar kwam gauw weêr aangedribbeld en trok weêr aan het koord. De vrouw werd nu boos, duwde den jongen op zij; maar zij deed het wat hardhandig, zoodat de jongen viel en begon te schreien.
Niemand sloeg acht op dit voorval, en niemand zag het kind de hut uitdribbelen … de eigen vader en moeder ook niet, die maar steeds in de hangmat lagen. Het was nu al laat op den dag, toen men merkte, dat het kind verdwenen was. Zijn ouders kwamen nu te voorschijn en toen zij overal begonnen te zoeken, vonden ze eindelijk hun kind spelende in een naburige hut met andere kinderen. Hier legden zij uit, waarom zij gekomen waren en al sprekende, kwamen zij van het eene in het andere, en geraakten zij in een zóó levendig gesprek, dat zij geheel en al vergaten, waarom zij gekomen waren; toen ze eindelijk met redeneeren ophielden, bemerkten zij, dat niet alleen hun eigen kind,
Koeroesiwari, maar ook Matoe-wari, het kind van hun buren, verdwenen was. [141]
De ouders van beide kinderen gingen nu aan het zoeken en vonden hen eindelijk, toen zij een der naburige hutten binnentraden, druk spelende met een ander kind, Káwai-wari genoemd. Hetzelfde, wat in de andere hut was voorgevallen, herhaalde zich nu; met hun zessen ouders der drie weggeloopen kinderen geraakten zij in zóó druk gesprek, dat zij niet eens bemerkten, toen zij uitgepraat waren, dat alle drie de kinderen verdwenen waren.
De zes ouders begonnen nu hun drie kinderen te zoeken, maar aan het einde van den eersten dag staakte het derde ouderenpaar het onderzoek, terwijl aan het einde van den tweeden dag ook het tweede paar het opgaf. In dien tusschentijd waren de drie kinderen het bosch ingegaan, en waren er zeer bevriend geworden met de Marabons*, die in die tijden spreken konden en nog niet staken. Deze kinderen zijn het geweest, die aan de zwarte soorten leerden, hoe ze steken moesten en aan de roode, om koorts op den koop toe te geven.
Toen de drie kinderen eindelijk, na lang omzwerven, ten laatste aan het zeestrand waren aangekomen, ontmoetten zij de ouders van het eerst verdwenen kind. Zij waren blijven zoeken en hadden het niet, zooals de ouders der twee andere kinderen, opgegeven. In al dien tijd waren de kinderen reeds groote jongens geworden. Toen nu de ouders, dol blij over het wederzien, zich wilden haasten om met hen naar hun dorp terug te gaan, sprak de leider der drie jongens, Koeroesiwari, die het eerst was weggeloopen, tot groote verbazing zijner ouders: „Ik kan niet teruggaan, want toen mijn stiefmoeder mij wegstuurde, viel ik en schreide ik, en u beiden zaagt niet eens naar mij om. Neen, ik ga niet terug”.
Toen de ouders hem met betraande oogen smeekten, toch meê te willen gaan, werd hij wat toegeefelijker en [142]beloofde hij zijn vader, dat wanneer hij een behoorlijken heboe-hanokoe71 zou bouwen en hen
met tabak zou roepen, hij hen alle drie zou zien terugkomen. De ouders keerden nu teleurgesteld naar hun dorp weêr en Koeroesiwari stak met zijn beide makkers de zee over.
Onmiddellijk na den terugkeer der ouders begon de vader de gevraagde heboe-hanokoe te maken en toen deze gereed was, brandde hij papaja-*, katoen- en koffiebladeren, maar hij kon ze niet gebruiken, want geen van allen bezat de noodige kracht. Alleen met tabak zou deze kunnen worden aangewend. Maar in die dagen bezaten de Indianen nog geen tabak; deze plant groeide heel ver weg, op een verafgelegen eiland.—Ik weet niet of dit eiland Trinidad was of een ander, maar wel weet ik, dat de Warraus het Niboe-yoeni (letterl: Manzonder) noemen, omdat het alleen door vrouwen werd bewoond72 , zooals heel oude menschen plegen te vertellen.
De bedroefde vader zond er nu een egret* op uit, om te trachten daar wat tabakszaad voor hem machtig te worden—maar de vogel kwam niet terug. Hij zond er toen met spoed verschillende soorten van zeevogels heen; zij ondergingen echter allen hetzelfde lot: allen werden gedood door de vrouw, die de wacht hield bij het tabaksveld.
Toen de man reeds alle hoop had opgegeven, ooit een der boodschappers te zullen terugzien, raadpleegde hij een broeder, die hem een kraan* bracht. Deze vloog naar de zeekust, waar hij wilde blijven rusten tot den anderen morgen, om de vlucht van hier flink te kunnen inzetten. Terwijl de vogel daar zoo zat, kwam er een kolibri langs vliegen, die hem vroeg, wat hij daar zoo deed. „Ik maak mij gereed voor morgenochtend” antwoordde hij. „Ik moet vliegen naar Niboe-yoeni, om tabakszaad te halen.” [143]De kolibri stelde hem daarop voor, in zijn plaats de reis te maken, maar de andere vond het voorstel al te dwaas, en herinnerde haar er aan, dat zij veel te klein was en stellig in zee zou vallen. De kleine kolibri liet zich echter niet ontmoedigen, stond den anderen morgen vroeg op, zooals steeds haar gewoonte is, en vloog weg, uitroepende: „ik ben opgestaan.”
Toen nu de kraan, zoodra het licht was geworden, ook was opgestaan, spreidde hij zijn vleugels uit en zocht hij zijn weg met prachtigen vleugelslag boven de bewogen zee. Toen hij nu halverwege gekomen was, ontdekte hij beneden zich het kolibrietje, dat met het water lag te worstelen. Het had er wel een dappere vaart achter gezet, maar had niet tegen den wind in verder kunnen gaan en was in de zee terecht gekomen. De kraan pikte de kolibri uit het water op en nam haar op den rug van zijn bij het vliegen achterwaarts gestrekte dijen. Maar haar lastdier, dat zich een weinig wilde verlichten, bevuilde daarbij het gezicht van de kolibri, zoodat deze genoodzaakt was, de vleugels weêr op te nemen, en ditmaal met succes, want zij bereikte Nioboe-yoeni het eerst, waar zij haar grooten vriend opwachtte, die kort na haar aankwam.
De kolibri verzocht nu den kraan niet verder te gaan en te wachten tot zij van het tabaksveld zou zijn teruggekeerd. De kolibri was immers klein, vloog snel, en niemand zou haar immers zien, als zij bezig was het tabakszaad te stelen. Terwijl nu de kolibri met haar werk bezig was, trachtte de vrouw, die het veld bewaakte, haar te schieten, maar het vogeltje was haar te vlug af, en van plant tot plant vliegende, verzamelde het kolibrietje zooveel zaad, als het dacht te kunnen meenemen. Bij vriend Kraan teruggekeerd, zei de kolibri: „Vriend! laten we nu huiswaarts gaan,” maar niet zoodra had zij deze woorden gesproken of het kleine schepsel vloog pijlsnel weg en [144]zoo bereikte het, nu het den wind van achteren had, zonder ongelukken met zijn schat Kraan’s meester, wien zij het zaad overreikte. Deze gaf den voorraad aan zijn broeder, en vertelde hem hoe hij zaaien moest. Nadat de nu overgelukkige vader het zaad, zooals was voorgedaan, in den grond gelegd had, sproten er spoedig plantjes uit op, die zóó merkwaardig hard groeiden, dat hij na korten tijd volwassen tabaksbladen had, zoodat hij nu door den broeder geleerd kon worden, hoe hij de bladen moest drogen. De broeder wees hem ook, hoe hij bast moest zoeken, die geschikt was, om er de tabak, voor het maken van een sigaret, in te rollen; hij bracht nl. winnamoroe* meê, d.i. juist
datgene, wat er voor noodig is. Nu zond de broêr hem er op uit, om de heboe-mataro* te kunnen vervaardigen, en hij bracht kalebassen* van allerlei grootten meê—maar het waren nog niet de goede. Eindelijk keerde hij er met een terug, die hij van de oostzijde van een boom had afgeplukt, en deze was degene, die hij voor het doel noodig had.
Dit hoorende, haastte de bedroefde vader zich, om den raad op te volgen en de kalebas met steentjes en aarde, in tabakswater gedrenkt, te vullen—er een rammelaar van te maken. Verrukt greep hij den rammelaar beet en onmiddellijk, nadat hij al zingende het voorwerp eenige malen heen en weêr had geschud, gaven zijn zoon en zijn beide makkers antwoord, die dadelijk met hun drieën vóór hem stonden. Maar het waren geen menschelijke wezens, het waren drie Geesten. Deze geesten van de tabak* zijn het nu, Koeroesiwari, Matoe-wari en Káwaiwari, die altijd antwoorden, wanneer de rammelaar van den Piaiman roept; en het spreekt van zelf, dat de arme, bedroefde vader de eerste piaiman werd—dit alles tengevolge van zijn groot verdriet, zijn kind verloren te hebben en steeds verlangende, hem eindelijk eens weêr te zien. [145]
No. 31. Het ontstaan der vrouwennaties.
Penalo ame weipiompo. Eertijds, voor nog de grootvader van mijn grootmoeder geboren was, enz., leefden de Caraïben zeer ongelukkig met hunne vrouwen. Zij mishandelden haar en, als zij op jacht zijnde, wild schoten, aten zij het vleesch alleen op en gaven hunne vrouwen en dochters slechts het oneetbare overschot.
Ten laatste konden de vrouwen zulk een hondsch leven niet langer volhouden. Toen dan ook een oude vrouw voorstelde, hare mannen te verlaten en in het woud te vluchten, stemden allen van harte toe.
In stilte, wanneer de mannen op jacht waren, vervaardigden zij bogen, pijlen, knotsen enz., waarmede zij in dien tijd even goed konden omgaan als de mannen. Toen alles gereed was, verlieten zij op een goeden dag hare woonplaatsen. Oude vrouwen, meisjes, zuigelingen van het vrouwelijk geslacht, allen verlieten de plaats, waar zij zooveel leed hadden doorstaan. Alleen de zoontjes bleven in de kampen achter
De mannen, die weldra van de jacht terugkeerden, ontstaken bij het zien der ledige hutten in hevige woede. Gewapend snelden zij de vluchtende vrouwen achterna en bereikten haar in een dicht woud. Doch ziet, instede van smeekende, onderdanige wezens vonden zij tijgerinnen. Van verre werd hen toegeroepen: „Gij hebt ons mishandeld en gemarteld; liever dan tot u terug te keeren, zullen wij ons laten dooden”.
De dreigende houding der vrouwen deed de mannen van taktiek veranderen. Zij begonnen te smeeken. „Wat zullen wij zonder vrouwen doen?” riepen zij uit. „Hoe zullen wij het geslacht voortplanten en den Dubbelgeest dienen?”
Dit geklaag der mannen trof het hart van enkele vrouwen en deze keerden tot hare echtgenooten terug. Maar de meesten weigerden en zeiden: „Wij zullen u [146]toestaan ons te bezoeken; de zonen, die gij bij ons verwekt, kunt gij behouden, maar zoodra er een dochter geboren wordt, moet gij onmiddellijk vertrekken.”
De mannen, die gevoelden, dat het onrecht aan hunne zijde was, stemden gereedelijk toe, en zoo ontstond de natie der Amazonen (Mazwano) of man-vrouwen.
No. 32. Het gebroken ei.
Oeraima was eens in het bezit gekomen van een vogelei, dat hij in een kalebas naar zijn hut wilde brengen; hij wilde er erg voorzichtig meê zijn, totdat het zou uitkomen. Hij kwam nu op het boschpad twee meisjes tegen, die het ei bemerkten en hem vroegen, het te mogen hebben. „Neen”, zei hij, „dat gaat niet.” De meisjes lieten hem echter niet met rust en volgden hem, maar hij bleef bij zijn weigering. Zij pakten toen het ei weg en onder het handgemeen, dat nu volgde, brak het.
Oeraima sprak toen tot de meisjes: „Van dit oogenblik af, dat jelui dat gedaan hebt, zal de vrouw allerlei zorg en ongemak hebben. Tot nu toe behoorde het ei aan den man. In het vervolg zal het van de vrouw zijn, en zij zal het tot ontwikkeling moeten brengen.”
Tegenwoordig is het nu het vrouwelijk geslacht, dat eieren voortbrengt.
No. 33. De geest van den pasgeborene.
De geest van het kind is ten nauwste met den vader verbonden; hij tuurt op hem, volgt hem, waar hij ook gaat, en gedurende den eersten tijd is hij even innig met den vader vereenigd als hij het met zijn eigen kinderlichaam is, waarin hij kortelings is binnengedrongen. Hoe kan dan de vader naar het bosch en naar den kostgrond gaan, om bijl en kapmes te gebruiken, wanneer de geest van het kind, die hem overal volgt, zich als een [147]tweede schim tusschen deze werktuigen en het hout of de veldvruchten plaatst? Hoe kan hij in een boom klimmen, wanneer de geest van het kind dit eveneens probeert te doen, en dan natuurlijk zal vallen, zoodat dan het kind in zijn hangmat kwaad zal overkomen? Hoe kan hij jagen, wanneer de pijl misschien den hem vergezellende geest van het kind zal doorboren, wat ongetwijfeld de dood van het kind in zijn hangmat tengevolge zou hebben? Wanneer de vader, door bosch en akker dwalend, een tairoe*-blad ziet, dat volkomen gelijkt op een korjaal, varende op de rivier en voorzien van
een heel kleine zitbank en daarin een miniatuur-pagaai, of wanneer hij over een omgevallen boom klautert … zal hij het kind dan niet verstoren? Want, wanneer de vader door het water waadt, zal de geest van zijn kind dan niet de kleine tairoeblad-korjaal moeten voort pagaaien, of wanneer hij over den boom tracht te komen, zullen dan de dunne stammetjes, die er tegen aan zijn komen te liggen, den geest van het kind niet in staat stellen, om te probeeren hem te volgen?… Niettegenstaande de grootste waakzaamheid, zal de kleine Geest verloren kunnen gaan, zoodat het lichaam in het hangmatje dan zal gaan kwijnen en sterven, indien ten minste de piaiman niet zoo gelukkig is, het terug te winnen.
No. 34. De huid van den Reuzenslang of Hoe de vogels hun tegenwoordig gevederte kregen.
Er leefde lang geleden een reusachtige water-camoedi* met een zeldzaam mooi gevlekte schubbenhuid: rood, geel, groen, zwart en wit kwam er in de mooiste patronen op voor. Het dier werd zulk een schrik voor alle levende schepsels, dat menschen en vogels, die in die dagen groote vrienden waren, zich eindelijk vereenigden, om het monster te vernietigen. De huid van het ondier zou [148]aan den eersten te beurt vallen, wien het gelukken zou, het gevaarte uit het water te krijgen.
Iedereen was echter bevreesd het aan te grijpen, maar ten slotte durfde de kormorant* het aan; deze stormde op den waterkant los, waaruit het monster een eind kaarsrecht omhoog rees, en schoot een pijl op zijn nek af—maar geen gewone pijl, doch een, die met een lijn aan een overhangenden boom was vastgemaakt—en met dit wapen werd het beest ten slotte aan land getrokken, waar het nu gevild werd.
Kormorant eischte nu de huid op, maar de andere strijders, die niet dachten, dat hij ooit in staat zou zijn, nu ook de zware huid weg te dragen, zeiden: „je kunt haar hebben”.
Kormorant knikte nu de andere vogels toe, alsof hij zeggen wilde: „jullie moet me helpen”, en toen zij allen het nu, ieder een deel van het vel vastgrijpend, klaarspeelden, de huid van den grond te lichten en naar een afgelegen plaats te dragen, zei Kormorant: „jelui kunt nu de huid zóó verdeelen, dat ieder dat deel krijgt, dat hij bij het wegdragen heeft beet gehad”.
Iedere vogel droeg nu zijn last op den rug weg, en sedert dien tijd is iedere vogel gemerkt met de tint van dat deel der slangenhuid, dat hij bij het dragen heeft vastgehouden: de Ara’s met rood en blauw of groen en geel enz … maar Kormorant kreeg als zijn aandeel de sombere tint van den slangenkop. Maar hij was er meê tevreden.
No. 35. Een waarschuwing voor de vrouwen. (A.)
Jelui moeten bedenken, dat wij Arowakken in vroeger dagen nimmer een man aan onze dochters zouden geven, wanneer hij niet te voren proeven zijner bekwaamheid op de jacht had afgelegd, en daardoor het bewijs had geleverd, [149]in staat te zijn, een vrouw te kunnen onderhouden73
Tot deze proeven behoorde o.a. het schieten van een pijl in het nest van een specht van uit een korjaal op de rivier, het vullen van een zeker aantal korven met een hoeveelheid zelf gevangen krabben*, in den loop van slechts één getij, en het schoonkappen van een stuk land binnen een vastgestelden termijn.
De eerste proef was buitengewoon moeilijk74 en geraakte dan ook langzamerhand bij ons in onbruik, maar de beide anderen worden nog steeds in eere gehouden75 .
Het was juist in de dagen, dat de eerste proef bij ons werd afgeschaft, dat een jongen man, die aan een meisje het hof maakte, beweerde
geen moeielijkheden te zullen hebben, om in het bezit van zijn geliefde te kunnen geraken, en meende, dat hij niets anders te doen had, dan eenige krabben voor zijn a.s. schoonvader te vangen en een stuk land schoon te kappen.
Toen hij zich nu naar den ouden man begaf, om de hand van zijn dochter te vragen, kreeg hij ten antwoord, dat hij er geen bezwaar tegen had; dat hij bij hem zijn intrek kon nemen, totdat hij hem zijne bekwaamheden zou hebben getoond. [150]
Er waren nu zoo wat twee of drie weken van de wittebroodsweken verstreken, toen de oude man zijn aanstaanden schoonzoon zijn verlangen te kennen gaf, zijn korven gereed te maken, om ermede op den vastgestelden dag naar de zeekust* te kunnen gaan. De jongeling toog nu met zijn kornuiten op weg, om den noodigen voorraad Itiriti* te halen en in de hut teruggekeerd, begon hij het ijverig te snijden en tot bundels samen te binden. Maar verder kwam hij niet, want het mandenvlechten had hij niet geleerd.
Toen nu zijn kameraden, die reeds druk bezig waren, hunne korven te vlechten, zagen, dat hij zijn werk had neêrgelegd, vroegen zij hem, waarom hij niet verder ging. „Wel, ik wacht er meê, totdat ik voor de vangst vertrek”, was zijn antwoord, beschaamd als hij was voor zijn onbekwaamheid. „Je moet wat haast maken”, riepen zij hem toe. „Niet noodig”, antwoordde hij, „ik heb er in het minst geen moeite meê. Ik zal mijn manden wel maken, en krabben vangen, terwijl jelui bezig zijt, jelui korven te vullen. Jelui zult er versteld van staan. Ik zal jelui wel verslaan”.
Een heel gezelschap was het, dat den anderen dag den tocht naar de kust ondernam; in de korjaal zaten de toekomstige echtgenoot, de vrouw, die hij zich nu voor altijd zou hebben te veroveren, de oude schoonvader en een zestal jongelieden. Toen zij eindelijk de zee hadden bereikt, legden zij op korten afstand van de kust de boot vast,
en voorzien van hun korven, begaven allen, uitgezonderd het jonge paar, zich op het modderige land.
Toen nu het paar alleen was, verzocht de jonge man zijn bruid de korjaal uit te gaan, en al de kleine kassoeroe-xoewa (door andere schrijvers kassaroa*) naar de boot te drijven. Terwijl hij nu gehurkt in de boot bleef zitten, met de bundels wariembo-riet in zijn hand, en probeerde [151]een korf76 te vlechten, zwommen de door zijn bruid opgedreven vischjes hem voorbij. Zooals wel te voorzien was, maakte hij geen vorderingen, en hij liet zijn bruid ten tweeden male de school vischjes insluiten, waardoor zij teruggedreven werden en hij er dus een ander gezicht op had. De vrouw ging er maar steeds meê voort, de visch nu eens vooruit, dan weêr achteruit te drijven—maar het hielp hem niets, want hij maakte geen vorderingen. De jonge vrouw begon nu angstig te worden, en terwijl zij uit de korjaal een mand nam, baggerde zij door het water naar de kust. Haar aanstaande man riep haar echter terug; maar zij sloeg geen acht op zijn herhaald roepen. Men moet weten, dat de korf, die zij had meêgenomen, heel toevallig (?) aan een der jonge mannen van het gezelschap behoorde, waarmede zij vroeger een liefde had gehad. Toen de vrouw nu den man in kwestie aan het strand met de krabbenvangst bezig vond, voegde zij zich bij hem en vroeg zij hem te mogen helpen. Wanneer hij de krabben uit de gaten haalde, dan zou er wel eens een, dacht zij, naast haar vallen, en zou zij zoo haar korf geleidelijk kunnen vullen.
Maar de bruidegom, het zaakje niet vertrouwend, had nu ook het strand opgezocht, waar hij zijn bruid een van het gezelschap zag helpen. Hij wilde nu meehelpen, maar hoe hij ook ijverig zijn handen in de gaten stak en de gevangen dieren zijn bruid toewierp, zij deed alsof zij het niet merkte. Hoe hij haar ook telkens toeriep: „Kijk dan toch! Zij zal wegloopen. Doe haar toch in je korf!” zij zag niet eens op. [152]
Met haar gezelschap, haar vroegeren beminde, deed zij geheel anders. Zij hielp hem ijverig zijn korven te vullen, en toen zij ze allen vol hadden,
keerden zij samen naar de boot terug, om nog twee korven te halen, die nu ook spoedig gevuld waren.
Toen nu de bruigom had moeten aanzien, dat de anderen zooveel krabben hadden gevangen, als de korven maar konden bergen, werd hij wanhopig en terwijl hij zijn hangmat nam, wikkelde hij er in de plooien nog zooveel krabben in, als hij maar kon grijpen.
Het was nu tijd voor de terugreis, en toen de bruid plaats moest nemen, ging zij, zoowaar, in plaats van naast haar bruigom, naast haar vroegeren beminde zitten. En hoe de bruigom ook riep: „Kom hier, je zit op een verkeerde plaats”, noch de bruid, noch haar oude vader wilden er naar luisteren, ja, ze snauwden hem nog toe ook.
Toen nu het gezelschap van den tocht in het dorp teruggekeerd was, zochten de mannen hun hangmatten op, terwijl de bruid voor den pot ging zorgen. Veel werk gaf dit niet, want de krabben waren spoedig geroosterd. Toen zij opgedischt konden worden riep de vrouw: „Vader! het is klaar.” De oude man verliet daarop zijn hangmat en riep een voor een de jonge mannen, ieder bij hun naam. Het laatst riep hij Satchi!
Toen nu de bruigom deze uitdrukking van teederheid hoorde, meende hij, dat hij bedoeld was en antwoordde dus: „Wangj” (d.i. ja, dank U). „Neen neen,” zei de vader, „ik bedoel mijn schoonzoon, dien ik van daag op de terugreis bij mij in de boot had zitten. Hij kan korven vlechten en jij niet.”
Beschaamd droop nu de bruigom af en zijn hangmat met het handjevol krabben meênemend, zocht hij de hut van zijn moeder op. Deze was, wat men noemt, een goede ziel, die dadelijk de krabben begon gereed te maken, haar jongen een goed maal cassavepap gaf, hem troostende, [153]zooals alleen een moeder kan doen. Zij ried hem, nog wat geduld te oefenen, omdat ze er zeker van was, dat het meisje ten slotte tot hem zou terugkeeren.
Enkele dagen later nam de oude vrouw haar troostelooze zoon meê voor een bezoek aan een harer oude vrienden, een man, die in liefdeszaken een goed inzicht had, en daarbij zeer bedreven was in alles, wat een Indiaan in zijn leven te pas kan komen. Zij vertelde haar vriend van de zorg, waarin haar jongen verkeerde en verzocht hem, haar zoon te willen onderwijzen in alles, wat de jacht betrof, maar ook in het vlechten van koeroekoeroes*, het vervaardigen van matapis*, manaris*, pagalen* en waaiers*—want het was immers aan zijn onkunde te danken, dat hij zijn bruid had moeten verliezen.
De oude man wilde het uit oude vriendschap graag doen en zoo bleven moeder en zoon meer dan een jaar bij hem inwonen, toen de leerling eindelijk evenzeer bedreven was in al de kundigheden als zijn leermeester
Toen nu moeder en zoon van den ouden man dankbaar afscheid namen en weder naar de kleine hut terugkeerden, die zij zoo lang geleden verlaten hadden, brak er een gelukkige tijd voor beiden aan. Want nooit hadden zij meer over gebrek aan eten te klagen. Iederen dag bracht de zoon iets thuis en de barbakot kraakte voortdurend onder het gewicht van het te roosteren vleesch. Eens gebeurde het nu, dat een vrouw, die voorbij kwam, nieuwsgierig naar al die heerlijkheden keek, en dat de oude moeder haar er wat van aanbood. Zij nam het gretig aan, en nauwelijks was zij uit het gezicht verdwenen, of zij holde er mede naar de hut, waar de bruid van een jaar geleden woonde, en waar zij aan ieder, die het hooren wilde, vertelde van het verkeerde oordeel over haar vroegeren bruidegom geveld. Had zij niet zelf, met haar eigen oogen, al het wild gezien, dat hij geschoten had, en [154]al de koeroekoeroes, matapis, manaris enz., door hem zelf gevlochten. Er ontspon zich nu een langdurig twistgesprek over het geval, dat het verlangen bij haar opwekte den man te bezoeken, die zij en haar vader ten onrechte versmaad hadden. Voor haar was daar ook wel aanleiding voor. Want de ervaring van een jaar lang was voor haar een zeer droevige geweest: te laat had zij immers ontdekt, dat haar
tegenwoordige man niet alleen niets waard was, maar daarbij zeldzaam lui, en dat het eenige wat hij deed, was in zijn hangmat te liggen, terwijl zij voor hem kon zwoegen.
Den volgenden morgen trok zij de stoute schoenen aan en toog zij met haar moeder op weg, de richting naar de hut inslaand, waar de meester woonde, wiens ijver, moed en bekwaamheid zij den vorigen dag zoozeer had hooren prijzen. Toen zij in zijn hut aankwamen, lag de man in zijn hangmat, zoodat zijn moeder de bezoeksters ontving. De oude vrouw zette bankjes voor ze neêr en bracht wel wat cassave met pepers aan, maar zocht zich te verontschuldigen, dat zij niets anders had om haar aan te bieden. De bezoeksters zagen elkander echter ongeloovig aan, toen zij den barbakot met het gewicht van geroosterd vleesch gewaar werden, en toen zij ook een vollen peperpot zagen staan, konden zij hare verlegenheid haast niet verbergen bij de gedachte, den man, van wien toch dit alles afkomstig was, zóó slecht behandeld te hebben. De beide vrouwen durfden niets van het aangebodene aan te raken, en wat meer is, zij vroegen zelfs de vrouw den peperpot te verwijderen77 .
De moeder der bruid van een jaar geleden hield het [155]niet langer uit; zij stond op, gereed om te vertrekken, en probeerde ook haar dochter te bewegen, zich van deze plaats te verwijderen, maar deze sprak: „Neen, ik wil hier blijven; ik blijf bij mijn eersten man; of hij mij zal slaan of niet, het zal mijn zorg zijn. Hij heeft immers getoond, veel beter te zijn dan mijn tegenwoordige man.” Nauwelijks had zij dit gezegd en was haar moeder reeds de hut uitgeloopen, of zij rende naar de hangmat, waarin de jonge man van zijn werk lag uit te rusten en klom er in, uitroepende: „Ik ben weêr bij je teruggekomen, mijn schat.” Maar de man pakte haar beet, en wierp haar er uit, zeggende: „Ik heb je niet noodig. Ik ben immers de luie, onwetende, onwaardige man, dien je een jaar geleden versmaad hebt.” Maar zij gaf het niet op en probeerde voor de tweede maal in de hangmat te klimmen. De man hield echter vol, en of zij hem al „lekkere bek” noemde, hij deed of hij het niet hoorde.
Terneêrgeslagen en beschaamd droop ook zij af, en keerde zij naar haar tweeden man terug. Haar eerste man liet zij met zijn moeder achter, gelukkig als hij was, haar te hebben hooren heengaan. No. 36. Hoe een man van zijn luiheid genezen werd. (W.)
Ik vertel hier nog een andere krabbengeschiedenis, waarvan de held niet van zijn onbekwaamheid, doch van zijn luiheid schade ondervond.
Een groot gezelschap toog in een groote korjaal op reis, om krabben te vangen; elk van hen had twintig korven meêgenomen, en als zij ergens aan land gingen uitrusten, hielden zij zich met hunne afwerking onledig. Zij hadden immers niets, wat hen afleidde, want zij hadden hunne vrouwen thuis gelaten, die zouden zorgen de paiwarri bij hun terugkeer gereed te hebben.
Langs een der kreekjes, die zij voor rustplaats hadden [156]uitgekozen, zagen zij een kleine Maripa-palm*, die een grooten tros rijpe vruchten droeg. Nadat zij den tros hadden afgeplukt, begaven zij zich er mede in de boot, en begonnen zij zich aan het smakelijke vruchtvleesch te goed te doen. De held van dit verhaal vroeg zijn reisgenooten, de zaden voor hem te willen bewaren. Zij voldeden aan zijn verzoek, en des nachts vóór de aankomst aan het uitgekozen krabbenoord, vulde hij er zijn korven mede. Den volgenden morgen begaf het gezelschap zich aan land voor de krabbenvangst, uitgezonderd onze luie vriend, die in de boot bleef zitten, en geen voet in het water zette. Hij was niet onbedreven in de krabbenvangst, doch was te lui, en rekende er op, dat de anderen hem wel zouden voorzien. Maar dit gebeurde niet, want zij waren onderling overeengekomen, hem geen krab te geven. Alzoo gebeurde het, dat, toen zij de terugreis aanvaarden, de luiaard zijn manden slechts met palmpitten gevuld had.
In den nacht bereikte het gezelschap het dorp en allen zochten dadelijk hunne hangmatten op. Den volgenden morgen droegen zij hun vrouwen op, de korven met krabben te gaan halen, die zij aan den waterkant hadden achter gelaten78. De vrouw van den luiaard, die de mand met palmpitten had gehaald, vroeg haar man, waar zijn krabben waren, en ontving ten antwoord, dat zij ze zou vinden op den bodem der manden en dat zij had te wachten, totdat de andere vrouwen de korven geledigd zouden hebben. Zij deed dit, maar toen zij geen krabben zag, ging zij met de korven naar haar moeder en liet haar zien, welk soort krabben haar man had thuis gebracht. De oude vrouw was daar weinig over gesticht en zei tot haar dochter: „Gooi het zoodje in een grooten pot, en kook het net zoo lang, tot de harde schillen barsten.” Alle vrouwen echter deelden van haar voorraad aan de [157]teleurgestelde ieder een mand met krabben uit, maar op voorwaarde, dat zij er niets van aan haar man zou geven.
Allen, behalve een, vergastte zich nu aan een heerlijk maal, met de inmiddels gereed gemaakte paiwarri opgediend. De oude moeder nam een kalebas, gevuld met de gekookte palmpitten en zette deze voor haar nietswaardigen schoonzoon neêr. Deze was wel genoodzaakt er van te eten, al was het niet, omdat hij honger had, dan vooral, omdat hij zijn schaamte wilde verbergen, toen geen van allen hem wat van hun krabben meedeelde.
Deze straf genas hem van zijn luiheid, want bij de eerstvolgende gelegenheid, dat men weêr op krabbenvangst uitging, bracht hij voor zijn vrouw geen palmzaden, maar krabben mede.
No. 37. Zwarte Tijger, Wau-oeta en de gebroken boog. (W.)
Er leefde eens een man, die twee schoonbroêrs had. Terwijl hij de ongelukkigste van alle stervelingen was, kwamen zij tegen den avond geregeld met een goede hoeveelheid wild huiswaarts, en daarom
zeiden zij tot elkaar: „Daar hij geen geluk heeft, zullen wij hem zien kwijt te raken”. Zij namen hem op een goeden dag meê naar het bosch. Zij waren er al een eind in, toen zij hun verlangen meêdeelden, afzonderlijk te gaan jagen. Zij zouden één kant uitgaan, hij een anderen, terwijl zij elkander op een bepaalde plek zouden ontmoeten. De weg, dien de beide broêrs hem hadden aangewezen, leidde naar het leger van Tobehoroanna*, maar hij, wien zij het slachtoffer wilden laten worden, wist dat niet.
Hij begon nu te dwalen en kwam eindelijk aan een breed pad, wat hem deed uitroepen: „Waar ga ik heen?” Zoo in zich zelf sprekend, trof een hard geruisch zijn oor. Wat het was, wist hij niet. Op een antwoord behoefde [158]hij echter niet lang te wachten, want spoedig daarna zag hij Tobe-horoanna naderen. Zoo gauw hij kon rende hij naar een enormen boom, achtervolgd door Zwarte Tijger. Beiden begonnen nu achter elkaar om den boom heen te loopen en toen het de man eindelijk gelukt was, vlak achter het beest te komen, sneed hij het de hielpezen door. Tijger zat nu neêr, want hij kon niet meer loopen en de man had nu gelegenheid, het dier een pijl in zijn nek te schieten en met een mes den doodsteek te geven. Daarop begaf hij zich naar huis terug.
De schoonbroêrs, wetende, welk een slecht jager hij was, waren niet eens naar de afgesproken plaats gegaan, overtuigd, dat hij er niet meer zou zijn. Maar toen hij de hut binnentrad, waren zij hoogst verrast en maakten zij hun verontschuldigingen, teneinde hun misdadige bedoelingen te verbergen, zeggende: „Wij waren op de plek, waar wij je zouden ontmoeten, maar je waart er niet. Wij riepen je, maar we kregen geen antwoord. Wij dachten natuurlijk, dat je dood was en wij gingen weg. Maar we keerden terug, om nog eens te zien of je niet kwaamt”, en dergelijke verontschuldigingen meer. Dat was alles maar gelogen. Toen de man nu vertelde, dat hij Tobe-horoanna had gedood, konden zijn schoonbroêrs, evenmin als hun oude vader, dit gelooven en drongen er op aan, zelf te gaan kijken. Zij gingen er toen heen, en toen zij op een afstand Zwarte Tijger op den grond zagen liggen, durfden zij
niet naderbij te komen, totdat de jager, uitroepende: „alles bij hem is dood, dood, dood!” en willende toonen, dat hij de waarheid sprak, op het doode lichaam sprong en zegevierend er op heen en weêr begon te dansen. Alleen de oude man durfde dichtbij komen; zijn twee zoons bleven bang.
durfden zij niet naderbij te komen Zie blz 158
Het gezelschap keerde nu huiswaarts. En daar was de [159]oude man zóó verrukt over hetgeen zijn schoonzoon gedaan had, dat hij hem ook zijn andere dochter tot vrouw gaf, zoodat de nu gevierde jager in het vervolg twee vrouwen had. Zijn schoonbroêrs bouwden nu een grootere hut voor hem en hij werd de Ai-ja’mo (hoofdman) van het dorp.
Onze vriend voelde zich echter niet op zijn gemak, nu den naam te hebben, ook bij de jacht op alle andere dieren steeds geluk te hebben, omdat hij Tobe-horo-anna had weten te bemachtigen. „Wie zou hij beter kunnen raadplegen in deze moeilijkheid”, dacht hij, „dan Wau-oeta, de Regenkikvorsch*”79. Hij ging op weg en vond een boom, waarin zij woonde; hij posteerde zich onder aan den boom en begon te roepen, haar vragend, hem te willen helpen. Maar hij kreeg geen antwoord, en hij bleef roepen en weeklagen, totdat het donker werd. Telkens herhaalde hij zijn vraag, of zij hem de dingen wilde zeggen, die hij zoo graag wilde weten. De nacht viel in, en nog had hij geen antwoord.
Maar hij hield aan, want hij dacht, dat Wau-oeta wel zou komen, zooals de meeste vrouwen doen, die eindelijk toegeven, wanneer zij ten slotte medelijden met den man krijgen, als zij hem zoo hooren schreien80 aan den boom.
Toen hij nu zoo lang beneden aan den boom stond te wachten, zag hij een lange rij vogels naar hem toe komen, allen in geregelde volgorde naar de grootte. De kleine Doroquara81 liep voorop en pikte even op zijn voet met [160]den snavel, om hem bekwaam te maken in het schieten van haar soortgenooten; en dit ging met alle vogels tot de grootste toe zoo voort.
Ge ziet, dat Wau-oeta medelijden met hem begon te krijgen; maar hij wist dat natuurlijk niet. Nadat alle vogels met hem gereed waren, kwamen alle ratten in de volgorde hunner grootte, gevolgd door de Acouri, de Labba*, het Hert, het Boschvarken tot aan den Tapir toe.
Toen al deze dieren hem voorbij waren gegaan, en met de tong zijn voet even gelikt hadden, opdat hij op jacht naar hun soortgenooten
