TheAutism Language Launcher
A Parent’s Guide to Helping Your Child Turn Sounds and Words into Simple Conversations
Kate C. Wilde
ForewordbySamahriaLyteKaufman
Jessica Kingsley Publishers
London and Philadelphia
ForewordbySamahriaLyteKaufman
MyStory
WhoIsthisBookfor?
HowtoReadthisBook
Part 1: Making Speech Possible
1. What Is Possible for My Child?
2. The Son-Rise Program ABC Model: Timing Is Everything
3. Creating a Speech-Launching Environment
4. Interactive Attention Span
5. The Power of What You Say to Your Child
Part 2: Speech-Building Techniques
6. Invite without Pushing
7. Listen and Enjoy
8. Respond, Respond, Respond
9. Use the Name It Technique
10. Ask Your Child to Speak
Part 3: The Next Language Step for Your Child
11. The Son-Rise Program Developmental Model: Verbal Communication
12. Verbal Communication: Stage 1 Goals
13. Verbal Communication: Stage 2 Goals
14. Verbal Communication: Stage 3 Goals
15. Frequently Asked Questions
Postscript
TheSon-RiseProgram®DevelopmentalModel,4thEdition
References
RecommendedReading,Viewing,andResources
Acknowledgments
Foreword
In a split second, your life can change. One minute, you or your partner gives birth or decides to bring a young child into your life… and all of a sudden, you look into the precious, innocent, and as-yetunlined face of the most beautiful being we could ever imagine—and are filled with joyful expectations of the bright future you dreamed.
While you are innocently delighting in the adorable actions of your child in their first years, there may be suspicions that your child is different. Those pictures we made up about the future seem like they could be melting away! Ultimately, the label “autism” is delivered in neon along with the clear message, “Sorry, but your child will never lead a productive, normal life”—poisonous predictions about the future of this very unique being you love so much.
Because your child is different, you are handed a familiar setup: “This is bad!” And from there, we are left with…
Fear for your child!
Fear for yourself!
Fear for the future!
This type of convincing prognosis is delivered from so many seemingly “knowledgeable” professionals who sincerely believe their opinions, few even entertaining the possibility of creating a journey other than the one they’ve been educated to believe is inevitable.
I have been there, heard all the statements of impossibility—and then defied them with my son. And now, with this incredible book, it’s your turn.
Believe it or not, you can actually experience a most loving, exciting adventure from having a child on the autism spectrum. And you can enable your child to blossom in ways quite contrary to what you may have been told.
In order to do this, we must first open ourselves to new ideas, feelings, and concepts that might feel foreign to us. To create a magical journey with our child (yes, magical), we are going to have to learn to see ourselves and our child in ways we never have, without judgments and expectations, and not allow ourselves to be at the mercy of others who can seem closed-minded or negative. People mean well, but now you want to be in a place of optimism and delight, even if others around you are not.
What parent of a non-verbal or semi-verbal child doesn’t yearn to hear their child’s voice utter a message of endearment like “I love you”? I understand…all too deeply.
I am here to inform and excite you with the awareness that your child is much smarter and more aware than what you may have been led to believe—and what they can demonstrate (initially). You are allowed to hope and believe in possibilities heretofore not accepted!
I was told to do my two older daughters a favor and put my son, Raun, into a facility…and forget we ever had him. The messages of hopelessness and incurability were reinforced, over and over again, by the professionals we approached for help. I am continually thankful that I, and my husband, Bears, decided, right from the beginning of our journey with Raun, to approach our son (with all of his differences) with an attitude of non-judgmental acceptance, optimism, and even excitement. If we hadn’t—if we had just tried to shoulder our way unhappily through—with no tools to truly “see” and understand our child clearly, we would never have been able to help him find his way to us…and thus, there would never have been a Son-Rise Program, an approach used by tens of thousands of parents and educators in over 130 countries!
When I first started to work with Raun—in a bathroom—I became enchanted with, motivated by, and responsive to his repetitious behaviors (often called “stims” by others, but which we call “isms”). Immediately, he seemed to wake up to realizing I was actually there, in the room, facing him—and acknowledge that I existed. For the first time, he looked into my eyes and smiled. Wow! What a gift! I realized that there must be something meaningful in my attentiveness and responsiveness to his isms. And that was the beginning of the magical journey we would take together.
At the outset, I knew nothing—yay! And so I only relied on what felt good and loving as guides toward an action to possibly take…in uncharted waters. When those around us—relatives, friends— learned about our situation with Raun, they disappeared. My husband and I were totally alone! We said, “So what?”
After Raun was diagnosed, we explored what programs existed to help children on the autism spectrum. Once we observed the prevalent behavioral model being implemented, we ran as fast as we could—away from what felt like a process of disrespect for our child, which showed no attitudinal foundation of sincere love and a lack of delight and understanding of Raun. We decided it just wasn’t for our child. We felt deeply committed to creating an environment Raun could trust and that provided predictability from the people around him—and was welcoming vs. pressuring him in any way. We knew that pushing would make it even more difficult for our child to be motivated to connect with us and speak. Why would he want to work so hard to be with us if we were pushy, demanding, unappetizing, uninteresting, and unaccepting of him?
As I worked with Raun 12 hours a day, experimenting with ideas and following his show of wants, Bears and I continuously saw movement toward connection (looking at me and then participating more and more in games and activities with me, initiating activities, becoming much more flexible, and yes, using language), I was in awe. After all, he was never supposed to be able to progress and participate like other children. But that’s what he was doing!
After working with him for quite a while and seeing all his steps toward socialization, I was still researching for anything that I might
have missed in learning about autism. One day, I spoke with a professional and explained what I was doing with Raun and how much he had progressed. This professional’s words to me were, “Don’t bother spending all that time doing this, because when he reaches puberty and has all those hormones in his body, no matter how much you did before, he’ll just go back to zero.” Those prognoses did not belong in my mind. Raun was 3 years old then. My message to all of you: Please don’t listen to them. Listen to you!
Today, my son Raun travels the world as the Director of Global Education for The Son-Rise Program at the Autism Treatment Center of America, presenting informative seminars and delivering programs that teach parents and professionals about the gift of autism—and how to create a loving process to build a gold standard for connection and socialization with their children.
Kate’s book, The Autism Language Launcher, begins and ends with a profound and meaningful awareness of our children on the autism spectrum and their challenges. Kate brings to this book her 27 committed years of devotion to helping our special kids engage and speak, and to inspiring their parents to truly see their children, and to develop an attitude of love and acceptance that builds safety and trust between the child and parent. Within this womb-like environment of acceptance and joy, we can then create the opportunity for the children to choose to move from their own interesting world to ours, growing because they are motivated vs. because they’re pushed and just do it on auto-pilot, like robots. This is why The Son-Rise Program does not produce robotic responses, but smiles, sweet connections, and joined efforts of motivation and fun.
Kate explains easy-to-implement tools and ideas for encouraging language (very different than asking for a word and giving a reward if the child says the word).
You will be taught such comprehensive knowledge of how to motivate your child to speak (or speak more) in a celebratory, exciting way that will be the basis of delight and encouragement for your child. Isn’t that the type of relationship you would want to
develop with your child, which helps your child to express what they want, don’t want, and the desire to express themselves in words? You are ready for an amazing adventure with Kate as she takes your hand and guides you with tons of information and helpful strategies to believe in your child and build a vocabulary to share with your child in a beautiful process of trust and love.
Enjoy! I’m rooting for you—and for your amazing, beautiful child!!
SamahriaLyteKaufman
Co-Founder&Co-President,TheSon-RiseProgram
What Is Possible for My Child?
You want to hear your child’s first word, their answers to your questions, their thoughts and feelings. I am with you on this; I so want that for you. I know I can help you create an incredibly effective learning environment within your own home that will help foster this. This book contains many techniques, concepts, and games that will put you and your child in the best possible position to verbally communicate with each other. So let’s get started!
The power of believing
If you are reading this book, you are seeking new ways to support and help your child. You would not be doing this if you did not believe that more is possible for them. Believing this is one of the most powerful things you can do to help your child verbally communicate. It is the fuel that will help you give your child the opportunities that will grow their verbal communication skills. Our children are not yet able to create independent learning opportunities for themselves; they are reliant on what we bring to them. Encouragement and opportunity are vital in helping a child to
flourish and grow. Our children learn to ride a bike because we give them a bike, show them how, in manageable bite-size steps, and ask them to do it. If we do not do those things, they may not ever learn to ride a bike. Encouraging your child to verbally communicate is no different. When we offer our child the opportunity to speak, we are showing them that we believe in them and their capacity. We are holding a vision for their growth and, by doing so, we are offering them the chance to have that vision of themselves as well.
Lorenzo was 5 when I first met him. His family had brought him to the Autism Treatment Center of America all the way from Italy. As his mother tongue was Italian, an interpreter sat in the corner of the playroom, and translated everything I said to him and everything he said to me. Having worked with families from all over the world I am very used to working with interpreters, and our smart children learn the rhythm of it very quickly. Lorenzo had four soft furry green frogs; he loved them and would carry them with him everywhere he went. As a way to connect and bond with him, I also carried four furry green frogs with me everywhere I went. As we bonded and connected with one another we developed a game together that I called “Jump, frog, jump.” I built a wall out of blocks and put a frog on the top of the wall and said, “jump, frog, jump,” then made the frog jump off the wall in a way that sent it spinning in the air. Lorenzo loved this game. He would laugh loudly and pick up a frog and give it to me to put up on the wall so that I could make it jump off again. As he was clearly motivated to watch the frogs jump, I knew this was a great opportunity to challenge him to speak. Just before I was going to throw the frog in the air, I paused and asked him to say, “jump.” When I did this, the interpreter stopped translating what I was saying, shook her head at me, and mouthed, “He cannot speak.” I smiled at her and said, “Well I believe that it is possible that he can learn to, let’s see,” and asked her to translate anyway. She did. Lorenzo looked at me, but did not speak. With excited anticipation I asked him again, at which the interpreter looked at
me, put her hands in the air as if I was not getting something, and mouthed again, “Look, he cannot speak.” A second later Lorenzo said, as clear as day, “jump.” Then a few seconds after that, he said, “jump, frog, jump.” I gave him a big celebration for being such an excellent speaker, and had to laugh because the interpreter was so completely surprised that she nearly fell off her chair, forgot to translate, and was just staring at Lorenzo in disbelief. Who can blame her, it was such a spectacular moment! Luckily I knew the word for “jump” in Italian. During the session Lorenzo said the phrase, “Jump, frog, jump” 10 times. At the end of the session the interpreter came up to me and apologized. She said, “I am so sorry, it never occurred to me to ask him to speak because I was told he was non-verbal, and I have been with him for the past five days and he has not uttered a word; I assumed that meant he would never be able to.” When we don’t believe something is possible, we don’t give or seek out opportunities for our children to grow. We had Lorenzo with us for a week. We spent 40 hours in the playroom with him. He was surrounded by people who believed in the possibility of him learning to speak, and because of this belief, gave him many opportunities to do so. By the end of the week he had spoken eight different words, a three-word phrase and two, two-word phrases. He was using them in the correct context, and with great enthusiasm. Yay, Lorenzo!
If you have other children who have developed verbal communication in the typical way, it may seem like verbal communication just magically happened; that it was not something you had to work on with your child in any deliberate or focused way. A lovely parent confided in me that she thought her son’s speaking mechanism was broken. When I asked her why, she said it was because he was not developing speech in the same way as her other typically developing children had done. To her, it was logical that this meant something was broken. To me, it just means that our children develop verbal communication differently, and so we have to use different tools to help them. In order for them to thrive in this area
we will have to put some focused effort into making it easier for them. This book will show you how.
Your child can learn to talk at any age
I often get asked, “My child is X years old, is it too late for him to talk?” My answer is the same for any age. It’snevertoolateforyour child to learn to verbally communicate. You can discard any time frame you were offered by well-meaning professionals. You may have been told, by doctors and physiologists, a version of this statement:
If your child has not learnt to speak by age 5 or 7, that means they will not be able to speak.
These professionals sincerely believe in what they are saying, and no doubt have some experience of different children that supports their beliefs. However, our beliefs about what our children can or cannot do change how we approach and what we offer our children. This changes the outcomes of what our children achieve. It works like this. If professionals sincerely believe that if children have not learned to speak by age 5, then they will not speak, they will stop giving 5-year-olds opportunities to do so. Why would you keep on encouraging a child to speak if you don’t believe that they are going to? This then becomes a self-fulfilling prophecy. In my 27 years of experience and working with thousands of children and families I have had the incredible opportunity to see “children” aged 10, 15, 24, and 38 learn to verbally communicate. My experience supports the belief that “any child can learn at any age.” Let’s not look at whatour children aredoingtoday todefinewhattheywillbedoing inthefuture.
I am working with a family who has a lovely 18-year-old son with autism. They have been running their home-based Son-Rise Program for three months. Today they sent me an email saying that he now
has 10 new words he uses in a clear communication with his family. When they started just four months ago he had no words, and was categorized as a non-verbal adult with autism. I am so happy for him and his family. This is not a one-off experience for me. I have many examples of children and adults learning to verbally communicate in their teenage years, their 20s, 30s, and even their 40s. Tommy was 34 years old when his parents started his Son-Rise Program. In the first six months he increased his language from 50 words to over 200. But even if it is was just one child, it only takes one child to know that it is possible, which means that it is possible for your child. Learning is possible at any age.
Allow that to really sink in. Your childcan learnatanyage. This is exciting news! I hope that helps you let out a sigh of relaxation, and brings renewed hope and inspiration. I know that the moment I fully realized this was when I had enough experience of working with enough children and adults of all ages to really understand that change has no age limit, and that there was no “imaginary deadline.” I removed any pressure I had felt about “getting” a child to speak. Once I no longer felt pressure, I was able to be more present and focused, to utilize every second of every minute, and instantly became more available to hear and receive all communication from each child. When we are rushing and feel pressured, part of our mind is focused elsewhere, and we can miss out on what our children are already communicating.
Using the past to define the future doesn’t serve us. Focusing on the future instead of this moment also doesn’t serve us. What you have is now. What we do now is the only thing that counts. And the great thing about that is that you do have now. You can do something now. You can give your child the opportunity to talk.
Listen to your own voice, not other people’s
What do you want for your child? I love this question. It really is one of the top questions to ask yourself when deciding what type of
therapy/school/experiences you want for your child. I know that most of you will have been told some version of the following statements:
Your child will never be able to speak.
It will be too frustrating for you and your child to teach him to speak.
You will be wasting your time; better to focus on your other child.
Your child does not understand anything you say to him.
What if you based what you did and how your child was treated only on what you wanted for them? Not on what other people have told you about your child, not on what your child is capable of right now, and not on what your child has already showed you they can do, but on what youwant for them. It would most likely change the different types of opportunities you offered them.
Most of you will have been told by many people what your child cannot do or will not be able to do. My heart goes out to you, as I have had thousands of parents share with me how painful that experience was for them, and how difficult they found it to be told so many “negative” things about their child and their child’s ability. One of the things that parents often comment on when they come to the Autism Treatment Center of America is that it is so healing and inspiring to be surrounded by people who talk about what their child can do, who talk about what is possible for their child, and what they can do to help their child grow. For some, this is the very first time they have experienced this. Those of you with older children will have had many years of hearing people talk about what your child cannot or will not be able to do, and you may have packed away your dreams of hearing your child’s voice a long time ago. Those of you whose children have been newly diagnosed may be in the beginning process of packing away those dreams. Wherever you are in this process, I encourage you and give you
permission to stop listening to everyone around you, and to start listening deeply to yourself. Regardless of what everyone else is saying about your child, ask yourself what is it that you want? You. This is your child, and you are the only mom or dad that your child has. Regardless of everybody else’s expertise, including mine, the only person it truly matters to listen to is you. At the end of the day, it is you who loves your child more than anyone else. It is you who bathes and feeds them, dresses them, gets up in the middle of night with them, who has a life-long commitment to them. Everyone else, with all their sometimes helpful and oftentimes not so helpful comments and beliefs, is nowhere in sight. This is about you and your child. You know yourself the best. You know your child the best. You are the best person to help your child. This is your journey. So, I ask the question again: What do you want for your child?
Do you want your child to be able to verbally communicate?
Do you want your child to learn to use speech to get what they want?
Do you want your child to verbally answer your questions, to ask questions?
Do you want your child to be able to go up to another child or adult and strike up a conversation that could lead to a friendship?
Do you want to hear your child tell you their thoughts, opinions, likes, and dislikes?
You are allowed to want this for your child. If your child is older and you have already run many programs for your child in the hope that they would learn to talk, it may seem really daunting to allow yourself to dream like this again. That’s okay. You don’t have to change your belief overnight. You have already taken the important step of listening to yourself by reaching out and deciding to read this book. Let this action tell you something of where your heart is. You have more resilience and strength than you give yourself credit for. It tells me that your flame of hope has
not been totally snuffed out. You can take your time in nurturing it. When you are ready, it will burn brightly again. There is no rush with this. No matter how old your child is, you have time.
Allow your hope to burn brightly
Close your eyes for a moment and imagine your child talking to you. Yes, you are allowed to want this, to dream for this, to have hope that it is possible. Hope is the belief that what is wanted can be had. There is nothing wrong with wanting your child to grow, and believe that it is possible for your child to grow. The future is still in the making, it has not happened yet; this means that you get to live it and steer it in any direction that you desire. Hope will be the spark that ignites the desire and energy for you to say, “Yes, I am going to give my child the opportunity to speak today. I am going to believe in their capacity to learn and verbally communicate.” From this place we can fill our child’s future with unlimited opportunities for them to grow and thrive and talk.
When stimulated by opportunities, all of us grow in some way. Every child I have worked with using these techniques has grown and changed, each child growing in their own unique way, and on their own timetable. How your child will change has still to be discovered. No one can guarantee you exactly where your child will end up, but I can tell you that the techniques offered in this book are by far the most effective that I have seen in helping children on the autism spectrum to talk. Allowing yourself to have hope that your child can grow their verbal communication will be the spark to help you put your whole heart and being into the techniques and suggestions in this book, which will, I believe, give your child the best opportunities to grow.
This requires a leap of faith into the unknown, and a desire to fully go after something that you want for your child without a guaranteed outcome. I asked Samahria Kaufman what she thought was the most important thing to say to a parent of a not-yet-verbal
Another random document with no related content on Scribd:
"Och drakement, hou je mond," mompelde Piet binnensmonds, en tegen Bep: "Vooruit nou!"
[a167] Beppie had de locomotief opgewonden en de machine rolde over de rails, achtervolgd door Broertje, die de trein nasprong met een luid: "Wou nog mee, wou nog mee!"
"Edu, kom je ook hier?" vroeg Tommy.
"Wel ja," zei Piet genadig, "we kunnen nog wel een wisselwachter gebruiken; heb jij daar soms liefhebberij voor, Eduardus?"
Maar Eduard antwoordde dat hij geen tijd had, een brief moest schrijven, en ging toen naar Ooms studeerkamer, waar hij 't licht optrok.
Gek, anders vond hij de spoor altijd leuk, maar hij had er vandaag evenmin plezier in als in iets anders; ze speelden ook precies even prettig, of hij er bij was of niet.
Uit het laadje nam hij een velletje papier en een couvert; toen zocht hij een penhouder op, ging aan Ooms hooge bureau zitten en begon te schrijven.
"Lieve Vader!"
Wat een ellendige pen! Eduard stond weer op om een inktlap te zoeken. Maar die was er niet, en daarom trok hij de pen er maar zóó uit, waarbij hij zijn vingers natuurlijk vol inkt maakte. — Wel vond hij een nieuwe pen, maar toen hij dat ding in de penhouder wilde steken liet hij het in zijn haast op den grond vallen. Ongeduldig bukte hij zich om [a168] 't op te rapen, ging er bij op zijn knieën liggen tot hij 't eindelijk vlak bij de kachel vond — en met de pen in zijn hand bleef hij even languit voorover op den grond liggen, zijn armen onder zijn hoofd, en zijn oogen dicht. — Kon hij zich maar verbeelden, dat hij hier in Vaders kamer was! Dat hij hier bij 't gezellige open haardje lag, op 't harige kleed! Kon hij zich nu maar eens even verbeelden, dat Vader zoo meteen binnen zou komen, en hem overeind zou
trekken, en met hem in de leunstoel zou gaan zitten, zooals die keer, toen Vader hem vertelde dat hij naar Indië zou gaan!
Maar dat kon natuurlijk niet. Vader was weg, heel ver weg, en het zou nog heel lang duren voordat Vader weer terug was.
Als Vader nu eens heelemaal niet meer terugkwam? Als Vader nu eens dood ging in dat akelige Indië? Dan zou hij Vader heelemaal nooit meer zien; dan zouden ze nooit meer samen in die gezellige kamers thuis zijn; nooit meer in de huiskamer, of in de slaapkamer, of in Vaders eigen kamer, en nooit zouden ze meer samen in de groote stoel zitten, bij Vaders schrijftafel. — En dan zou hij zeker wel altijd hier moeten blijven, bij Oom en Tante, waar niemand zich met hem bemoeide, en waar hij aldoor voelde, dat hij er toch eigenlijk niet bij hoorde!
Als Vader hem hier zoo alleen zag liggen, zou Vader dan medelijden met hem hebben, en willen, [a169] dat hij niet was weggegaan? En opeens hoorde hij Vaders stem weer: "Wil je probeeren Vaders moedige jongen te zijn?" — Ja, dat had hij Vader beloofd. — Toen dacht Eduard er aan, dat Vader hem nu, op dit oogenblik, zeker niet moedig zou vinden. Wat moest hij zeggen, als Vader weer terug was? Dat hij 't maar heelemaal niet geprobeerd had, om moedig te zijn? O, Vader kwam zeker terug, natuurlijk kwam Vader terug! En nu wist hij ook opeens wat Vader zeggen zou als Vader hem hier zag, 't was hetzelfde dat hij misschien wel honderd keer van Vader gehoord had: "Kom Pepi, zou je nu niet eens aan het werk gaan?"
Eduard stond op, en schoof de pen in de penhouder. Hij hield niet van brieven schrijven, maar Vader zou 't zeker prettig vinden iets van hem te hooren.
Toen ging hij weer aan 't bureau zitten en begon opnieuw, en ijverig schreef hij deze keer verder, alleen zoo nu en dan even wachtend om te bedenken, wat hij verder zetten zou.
"Lieve Vader!
Hoe is 't met u? Ik dacht dat er vanmiddag een brief van u zou zijn, maar er was niets, en Tante Lina zei dat 't nog niet kon. Ik vond het niets leuk en wist heelemaal niet wat ik moest gaan doen, en daarom schrijf ik nu maar. 't Is hier soms nogal erg [a170] vervelend. Piet en Hugo vind ik nog niets leuk. U zei dat u 't prettig zou vinden als ik goede vrienden met ze werd en ik probeer soms wel eens om ze aardig te vinden maar dan zijn ze meestal juist vervelend. Hugo is een beetje aardiger dan Piet maar hij doet zoo geleerd. Hij wil electrische schellen maken. Oom Tom lacht er wat om. Hij zou er over slapen. Beppie is aardig. Ik heb haar ook van de chocola gegeven. 't Is erg lekker. Ik was erg blij toen ik de doos vond. We hebben schaatsen gereden op de ijsbaan. Eerst ging 't heelemaal niet maar nu ken ik 't wel zoowat. Oom Tom zei dat 't niet meer mocht want we kwamen te laat thuis. 't Dooide toen ook hard. Ik wou zelf ook juist niet meer want omdat ik me zoo haastte had ik bijna al mijn sommen fout en Bep huilde zoo omdat ik geen spelletjes met haar deed. Theo was er ook. We hadden veel pret samen. Ik vind brieven schrijven een naar werk maar doe 't toch maar omdat 't aan u is. Ik ben erg verkouden geweest maar 't gaat nu weer een beetje over. De briefkaarten waren heel leuk. Is het prettig op zee? Mijn lessen worden hier nooit overhoord. Tante Lina heeft het altijd erg druk. Oom Tom is soms vreeselijk streng. Als Piet je overhoort vraagt hij allerlei gekke dingen. Voor viool studeeren heb ik zoowat heelemaal geen tijd. Ik wou dat u maar weer terug was. U komt toch zoo gauw mogelijk, he Vader? Ik vind vier maanden toch verschr...."
De etensbel luidde, en Eduard hield op met [a171] schrijven. 't Papier was bijna vol, en straks zou hij wel even eindigen.
Hij stak de brief in 't couvert, stopte hem in zijn zak en veegde de pen aan zijn kous af.
[a172]
X.
"Jullie moet je vandaag maar alleen amuseeren, jongens!" zei Oom Tom, toen hij op een regenachtigen Zondagmorgen in Maart beneden kwam om te ontbijten. "Mama heeft erge hoofdpijn en blijft in bed."
"Wat saai!" zuchtte Piet, en Broertje gaf door een knorrig gebrom zijn ontevredenheid te kennen. De kinderjuffrouw was gisterenmiddag voor 't eten uitgegaan en zou vanavond pas laat terugkomen; Lineke had daarom vanmorgen de kleintjes helpen aankleeden, maar heel vlug was 't niet gegaan en er was al heel wat afgekibbeld voor ze eindelijk allemaal beneden waren, en Broertje was dan ook tot het besluit gekomen, dat het veel plezieriger was, door een vertellende en grapjes makende juffrouw aangekleed te worden, dan door een ongeduldig zusje!
"Komt Maatje vandaag heelemaal niet beneden?" vroeg Beppie.
"'k Weet niet, prul, misschien na de koffie als 't dan wat beter is," antwoordde de Kapitein, Bep over haar krullen strijkend, en tegen de anderen: "Komen [a175] jullie ontbijten, en wil jij thee schenken, Lineke?"
"Ik moet ook altijd alles doen," mopperde Lineke. 't Gezeur boven had haar al lang uit haar humeur gebracht, maar ze begreep wel dat er nu niet veel aan te veranderen viel.
"Wil Ma ook thee?"
"Dat denk ik wel; ik zou maar een kopje inschenken en naar boven brengen, en dan wilde Mama je meteen iets vragen."
Langzaam begon Lineke de kopjes klaar te zetten.
Eduard, die aan Tommy de moppen van 't scheurkalenderblaadje en een recept tegen zomersproeten had voorgelezen, eindigde met het raadsel, dat er op stond: "Welk water is onthoofd een deugd?" Toen zette hij zijn stoel bij de tafel, en opeens kreeg hij een inval toen hij Linekes ongelukkig gezicht zag.
"Wil ik je eens helpen, zeg?" vroeg hij. "Geef maar hier, ik zal suiker in de kopjes doen. Hoeveel moeten 't er zijn? Vier?"
Lineke keek hem ongeloovig aan, en Eduard begon te lachen. "Ik kan 't heusch wel," verzekerde hij, "ik schenk thuis heel dikwijls thee!"
En zonder zich aan het gegrinnik van Piet te storen hielp hij zijn oudste nichtje heel voorzichtig, totdat eindelijk alle kopjes op tafel stonden en Lineke naar boven ging.
"Jongens," vroeg Oom Tom, toen ze allemaal aan hun boterhammen begonnen waren, "willen jullie nu niet eens iets bedenken waarmee je samen een pret-[a176] tigen Zondag kunt hebben? Mama vertelde me dat Hannie en Kees Beekman zouden komen koffiedrinken, en als al dat kleine grut met elkaar speelt komt
er niets van terecht. Kunnen jullie drieën nu niet een beetje de wijsheid bewaren, en zorgen dat ze niet al te luidruchtig worden?"
"Laten we die kinderen maar liever afzeggen," vond Hugo, "Ma zei gisteren dat ze al om elf uur zouden komen en ik geloof dat ze tot 't eten moesten blijven, en 'k was nu juist van plan eens flink aan mijn telefoon te werken."
"Wel ja," voegde Piet er bij, "we kunnen best zeggen dat Ma ziek is, dan zullen ze toch wel snappen dat we geen kindervisite kunnen hebben. Ik had nu juist eens genoegelijk willen lezen vandaag, maar als je met die twee van hiernaast opgescheept bent komt daar natuurlijk niets van."
"Afzeggen kan nu niet meer," zei de Kapitein ongeduldig, "Mijnheer en Mevrouw Beekman zouden den heelen dag uit de stad gaan, en om nu op 't laatste nippertje met de boodschap aan te komen dat Hannie en Kees niet hier kunnen komen is te gek. Heb je dat nu niet eens voor Ma over dat je een beetje met die kinderen speelt? Daar zul je toch heusch niet van bederven!"
"Ik wist toch niet dat 't niet afgezegd kon worden?" bromde Hugo, "nee, natuurlijk zal ik er niet van bederven, 'k vind 't alleen misselijk taai."
"Zijn die kinderen zoo vervelend?" vroeg Eduard.
[a177] "Och nee, ze zijn wel aardig," en Piet haalde zijn schouders op. — "Had jij vanmorgen soms ook iets anders uit willen voeren?"
"Nou, 'k moet noodig eens viool studeeren, maar ik vind ...."
"'t Kan me nu verder niets schelen wat jullie vindt," besloot de Kapitein, "je hebt gehoord wat ik gezegd heb." — Daarmee verdiepte hij zich in het ochtendblad, en aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat het verstandig zou zijn niet langer tegen te pruttelen.
"Wat kijkt Hugo kwaad," merkte Tommy op, nadat Beppie verteld had dat ze Hannie eigenlijk aardiger vond dan Kees, maar dat Kees toch ook heel leuk was.
"Hou je gezicht!" snauwde Hugo tegen zijn broertje.
"Ma voelt zich niets prettig," vertelde Lineke; toen ze weer beneden kwam, "en Ma vraagt of wij de ontbijtboel willen afwasschen, want Trijntje heeft het toch al zoo druk nu de juffrouw en Keetje uit zijn."
"Wij? Wie zijn die wij?" informeerde Piet.
Lineke aarzelde. "Nou, ik dacht: jullie wilt me misschien wel helpen!" zei ze toen. "Als ik alles alleen moet doen kom ik nooit klaar!"
Niemand antwoordde.
"Weet je wat," bedacht Hugo eindelijk, "wasschen jullie nu met elkaar af, dan zal ik in die tijd wat leuks bedenken om te gaan spelen als Hannie en Kees komen, maar dan moet je me tot elf uur ook rustig aan mijn telefoon laten werken."
[a178] "Hoe vindingrijk!" merkte de Kapitein van achter zijn courant op, en Beppie vertelde, dat ze best kon wegzetten.
"Dat doe ik voor juf ook altijd!"
"Dat kan ik ook wel!" beweerde Tommy.
Lineke begreep wel dat er van de groote broers niet veel hulp te verwachten was, en daarom probeerde ze 't maar eens bij haar neef. — "Wil jij dan afdrogen, Ee?"
Eduard keek eens even schuins naar Piet. "Jawel," zei hij toen.
Piet beloofde dat hij 't gezelschap in dien tijd dan wel aangenaam bezig zou houden, en Broer, die ook niet achter wilde blijven,
verkondigde dat hij zijn bordje wel zoo schoon af zou likken dat 't niet meer omgewasschen hoefde te worden.
Een luid gelach volgde. —
"Viezerd!" zei Bep verontwaardigd.
Oom Tom was na 't ontbijt naar zijn studeerkamer gegaan, en ook Hugo maakte aanstalten om te verdwijnen.
"Zeg Huug, bedenk je vooral niet iets voor de speelkamer?" riep Lineke hem na.
"Wat vertel je, kind?" vroeg Hugo.
"Laten we maar niet op de speelkamer gaan," herhaalde Lineke, "ik denk dat Ma liever niet zoo'n lawaai naast zich wil hebben."
[a179] "'t Is goed, hoor." En Hugo trok af.
Lineke haalde het teiltje warm water uit de keuken en duwde Eduard de theedoeken in zijn handen. Toen begon ze ijverig te wasschen en de kleintjes dribbelden heen en weer om alles aan te geven.
"Welk water is onthoofd een deugd?" herhaalde Piet, die 't scheurkalenderblaadje weer opgenomen had; "afwaschwater", zei Eduard, en Lineke probeerde: "Rivier-ivier."
"Vaart, aart," schreeuwde Tommy.
"Wat 'n onzin!" lachte Eduard.
"Onzin? Niets geen onzin! Aart is echt een woord!"
"Hou je gemak!" kalmeerde Piet hem, "aart is toch geen deugd, he? Nou, wat zanik je dan?" en zelf noemde hij vlug op: "Kanaal, anaal, stroom, troom, plas, las."
"Zee, ee;" riep Lineke.
"He ja, dat 's aardig!" vond Piet, "Ee als een deugd. De deugd, laten we zeggen, die kopjes afdroogt. — Grappig bedacht van de scheurkalender!"
Eduard trok zijn neus op.
"Flauw!" zei hij, "'k weet al lang wat 't is!"
"Nou, wat dan?"
"Meer, eer, natuurlijk!"
"Niet waar!" riep Lineke, met de afwaschkwast zwaaiend, "eer is geen deugd!"
"Wel waar!"
"'t Is niet!"
[a180] Eduard gooide de theedoek op tafel en pakte Lineke de kwast af, en gillend holde Lineke om de tafel heen, doodsbenauwd voor de natte kwast die haar steeds achtervolgde.
Hijgend smeekte ze eindelijk om genade.
"Wil ik je nou eens vertellen wat het antwoord is?" vroeg Tommy, toen Lineke weer bij 't afwasch-teiltje stond.
"Nou?"
Tommy liep naar de scheurkalender toe, trok het bovenste blaadje er af, en las op: "Vijver, ijver."
"Ja, dat 's nogal glad," merkte Piet op, "'k wist het al lang."
"Je jokt 't! Waarom zei je het dan niet?" Met de druipende kwast wuifde Lineke in Piets richting.
"Nou, 'k wou jullie plezier niet bederven!" antwoordde Piet, en tegen Tommy: "Geef hier!" Toen las hij het nieuwe raadsel op: "In welk geval is vier maal drie elf?"
"Zeg 't nu maar ineens als je 't soms weet!" vond Eduard.
"In géén geval natuurlijk!" zei Piet, het volgende kalenderblaadje afscheurend: "Zie je wel, 't staat er, in geen geval!" En hard lachend kwam hij met het nieuwe raadsel aan.
"Zou je nou niet eens ophouden?" vroeg Lineke eindelijk, toen Tommy en Piet samen een veertiental blaadjes afgescheurd hadden. "Pa zal woedend zijn als hij 't ziet!"
[a181] "Dat 's niks," zei Piet, "geef me de gom maar eens." En heel netjes plakte hij de blaadjes achtereenvolgens aan het bovenste puntje weer vast. De twintigste Maart ontbrak, want die had Bep gebruikt om een steek van te vouwen voor een van haar kleine poppetjes.
Piet sloeg hem heel leuk over. — "Pa zal wel denken: dat is een vreemdsoortig schrikkeljaar," merkte hij op. — En Tommy, die met aandacht naar de opplakkerij stond te kijken, een likje gom op zijn neus gevend: "Dat 's voor jou, omdat je me zoo mooi hebt helpen afscheuren!"
't Sloeg elf uur toen Hannie en Kees de kamer binnenstapten. Een blond meisje van tien jaar in een witte jurk en een jongen van negen in een donker fluweelen pakje.
De ontbijtboel was juist opgeruimd, en haastig gooiden de jongens het kleed over de tafel.
"Wat zijn jullie mooi!" zei Lineke, en ze keek naar haar eigen wollen jurk, waarop de waterspatten duidelijk zichtbaar waren.
"We komen ook op visite!" antwoordde Hannie. "We hadden eerst al om halfelf willen komen, maar Moeke zei dat 't niet beleefd was om zoo vroeg te gaan, en 'k moest de groeten aan je Ma doen."
"Ma is ziek," verkondigde Tommy, Hannie strak aanstarend.
[a182] "O," zei Hannie, en Kees vroeg: "Wat zullen we gaan spelen?"
"Verstoppertje door 't heele huis," stelde Piet voor, "aftellen wie hem is."
"Welnee, dat maakt immers veel te veel leven voor Ma!" en Lineke keek hem verontwaardigd aan.
"Laten we dan aan Huug vragen wat voor leuks hij bedacht heeft," vond Eduard, "wil ik hem eens gaan halen?" Bep vertelde dat ze meeging om eens te kijken hoe het met Maatje ging, en samen liepen ze de kamer uit.
Na lang zoeken en roepen vond hij Hugo op zolder. "Ze zijn er!" hijgde Eduard, "heb je wat bedacht?"
Hugo hield even op met timmeren. "Zeker, laat ze maar boven komen!"
"Waar, hier?"
"Ja natuurlijk!"
Eduard verdween om de anderen te waarschuwen.
Met veel lawaai stormden ze de trappen op, en lachend en elkaar duwend kwamen ze op de zolder, waar Kees en Tommy dadelijk op de ringen afvlogen en ieder aan een ring bleven hangen.
"Nou, wat had je nou?" vroeg Piet.
"Wel," zei Hugo langzaam, "ik dacht dat het wel leuk zou zijn om comedie te spelen. 'k Heb aan Ma gevraagd of we de koffer met verkleedgoed mochten gebruiken, en nu ben ik bezig hier in 't [a183] midden een gordijn op te hangen." En tegen Hannie en Eduard: "Ken jullie charades?"
Eduard had 't wel eens meer gedaan, maar Hannie nooit, en Piet zou 't uitleggen terwijl Hugo met Linekes hulp 't gordijn verder ophing.
Kees moest ook komen luisteren, maar hij had niet veel zin en bleef lustig aan de ringen zwieren. "Is 't niet prachtig?" riep hij, verrukt over de mooie toeren die hij uitvoerde, waar Tommy met bewondering naar stond te kijken.
"Nou!" zei Piet, terwijl hij Broer, die groote kans liep een schop te krijgen, een eindje achteruit trok, "een aap is er maar een beestje bij, maar kom nou even hier, dan kun je 't ook hooren!" En hij legde uit: "Je bent in twee partijen en één partij bedenkt een samengesteld woord en in ieder tooneel moet een deel van 't woord voorkomen en in 't laatste het geheel. De andere partij moet raden en verder zul je 't wel zien."
En daarna werden de twee partijen gekozen, en Piet en Eduard bleven met Hannie en Tom aan de eene kant van 't gordijn, terwijl aan de andere kant het verdere vijftal aan 't bedenken ging.
Hugo's partij zou 't eerst vertoonen, en "taalboek" kozen ze, na heel wat gefluister. 't Eerste tooneel was een troepje "vreemdelingen," allereigenaardigst uitgedost, waarbij alleen de costuums de toeschouwers zoo aan 't lachen maakten dat ze van "de vreemde taal" niet veel verstonden. 't Eindigde met een [a184] "Good bye" van Hugo. — In 't tweede tooneel speelde Linekes boek de hoofdrol, en Lineke zelf stelde een weerspannige dochter voor; ze vond die rol niet bepaald benijdenswaardig, want de hardhandige "Papa" spaarde haar ooren niet. — Toen deelde Hugo mede, dat het derde tooneel een school voorstelde, en het kijkende viertal kreeg een in lange groen-zijden sleepjapon gekleede
schooljuffrouw te zien, die straffen uitdeelde aan een troepje ongelooflijk brutale kinderen. "Kees Beekman" werd eindelijk in de hoek geduwd, omdat hij zijn "taalboek" vergeten had.
"Laten we nu eens wat anders gaan doen," vond Piet, toen allebei de partijen een paar keer aan de beurt waren geweest en 't hem begon te vervelen.
"Ja," vond Hannie, "laten we nu eens echt comedie-spelen, er zijn zulke leuke costuums, en dan met programma's!"
"Maar dan hebben we geen publiek!" bedacht Eduard.
"Welja!" riep Lineke opgewonden, "dan vragen we Pa om te kijken, en misschien is Ma vanmiddag ook wel wat beter, en Trijntje, en Kreek als hij er is!"
"Een uitgelezen publiek!" spotte Hugo; "maar in ieder geval spelen we toch nooit allemaal tegelijk, en dan kunnen de anderen meekijken."
"Mogen wij ook meedoen?" vroeg Bep onvoorzichtig, want Hugo had al een paar keer gedreigd haar en Broertje naar beneden te zullen sturen als ze hun mond niet hielden. "Zoo lang jullie niet lastig zijn wel!" beloofde hij.
[a185] En toen bedachten ze dat ze nu ook een beter tooneel moesten hebben en de groote jongens haalden 't kamerschut van beneden. 't Gordijn kon prachtig als scherm dienst doen.
"Wat moeten we nu opvoeren?" vroeg Lineke, en Hannie, die de inhoud van de koffer nog eens onderzocht had, riep: "O, ik weet iets vreeselijk leuks, we moeten 'De schoone slaapster in 't bosch' doen, er zijn zulke prachtige prinsen- en prinsessecostuums bij, en dan nemen we het tooneel waar ze allemaal in slaap vallen, we hebben 't vroeger eens opgevoerd, en dan zingen we achter de schermen, en ...."
"Achter h e t scherm," viel Piet in de rede.
"Nou, achter het scherm dan."
"Nou, en verder?" —
"Nou, verder niks," besloot Hannie nuchter.
Ze lachten allemaal, en toen hoorden ze beneden de bel luiden om te komen koffiedrinken.
De Kapitein zat ze al op te wachten, en met opgewonden kreten werd hij begroet.
"Meneer, we hebben zoo'n pret!"
"Zoo, jongen, dat doet me plezier!"
"Pa, we hebben charades gedaan!"
"En we hebben alles geraden!"
"En nu gaan we echt comediespelen!"
"Komt u ook kijken, Oom?"
"We doen 'de schoone ....'" maar een hand werd plotseling op Beppie's mond gelegd. "St, niet zeggen, 't blijft een verrassing!"
[a186] Piet beloofde dat hij programma's zou maken met zijn drukpersje, en Hugo wilde strooken papier op 't kamerschut prikken, waarop stond wat 't tooneel voorstelde.
"En nu weet ik nog wat leuks!" riep Kees.
"Wat dan?"
"Dat zal ik straks wel zeggen!"
"Oom, mag ik uw sabel hebben?"
"Mijn sabel? Waarvoor?"
"Ook voor vanmiddag!"
Oom Tom trok een bedenkelijk gezicht. "Daar moet ik eerst nog eens over peinzen, hoor! Zoo'n gevaarlijk moordwerktuig!"
De koffietafel duurde niet heel lang vandaag, want ze wilden allemaal graag weer zoo gauw mogelijk naar boven gaan. Lineke, die aan het spreekwoord van de slapende honden, die je nooit wakker moest maken, dacht, vroeg maar niet of er nog afgewasschen moest worden.
Boven begonnen ze weer druk te beweren, telkens door elkaar pratend. "We moeten 'Asschepoetster' ook doen!" "Ja, en 'Sneeuwwitje!'"
"Allemaal tooneelen en voorstellingen uit bekende sprookjes!"
"Ik wil Klein Duimpje zijn!"
Piet trok Hugo op zij.
"Moeten we nu allemaal van die sloome sprookjes doen?" vroeg hij.
Hugo haalde zijn schouders op. "Och, laten we dat nou maar goed vinden!" zei hij, "dit kennen [a188] ze tenminste allemaal, en ze vinden 't leuk!" En tegen Lineke en Hannie, die er over kibbelden wie Sneeuwwitje moest zijn: "Zeuren jullie nu niet, en laten we nu eerst de costuums voor de schoone slaapster passen. Lineke is natuurlijk de schoone slaapster, want Hannie moet zingen. Ik zal 't gordijn open en dicht schuiven, en moet de rest hof houding zijn?"
"Ja, één koning, en dan verder pages en zoo."
En het gegrabbel in de koffer begon weer, tot ze allemaal in een passend costuum gestoken waren. En toen moest er een troon gemaakt worden, en voor de prinses werd een stoel gehaald. En Hannie zong achter het scherm, nadat koning, prinses en hof houding zich in schilderachtige houding hadden neergevleid, van de "doodstilte, die voortaan in het slot zou heerschen."
"Slot!" grinnikte Piet, en toen begon hij hard te snurken. Alle edellieden schudden opeens van het lachen.
"Laten we nu Sneeuwwitje spelen!" riep Kees, toen 't lied uit was, "dan kunnen de dwergen capes omdoen en de puntmutsen opzetten, en wij hebben thuis nog een echt dwergenpakje!"
"Heb je dan een sleutel?" vroeg Eduard.
"Nee, maar dat geeft niet, we kunnen over het plat klimmen!"
Eduard weifelde. "Is dat niet gevaarlijk?"
"Gevaarlijk? Welnee, er is niks aan! Toe, ga nou gauw mee, zij willen toch eerst Asschepoetster [a189] doen en dan kunnen wij 't in die tijd halen." En Eduard meetrekkend liep hij de trap af.
"Zouden we die mooie pakjes niet eerst uitdoen?"
"Maar niet doen," vond Kees, "we moeten ze straks toch weer aantrekken."
Op de meisjeskamer schoven ze 't raam op, en in een wip stond Kees op 't glibberige plat. Eduard klom hem achterna. 't Viel hem niet mee; tusschen de twee schuinafloopende platten was een ruimte van zoowat een halve meter, waar Kees overheen moest, en eigenlijk vond Eduard 't een griezelige tocht.
"Je moet me een hand geven," zei Kees, en voorzichtig liep hij langs de muur over 't plat, terwijl Eduard zich met zijn andere hand aan de vensterbank vasthield. Bij 't raam van zijn eigen kamer deed
Kees vergeefsche moeite om 't op te schuiven. "Je moet me komen helpen!" riep hij.
"Wacht dan even!" riep Eduard terug. Hij had bedacht dat 't zeker minder gevaarlijk zou zijn als ze wat meer houvast hadden, en van beneden haalde hij Linekes springtouw, dat hij stevig aan een van de bedden vastbond. Toen, met 't eind van het touw in zijn hand liep hij naar Kees toe, en samen schoven ze 't raam in de hoogte.
't Viel Eduard ineens op hoe gek ze daar met hun tweeën stonden, in hun riddercostuums op 't natte plat in de regen, en toen Kees naar binnen geklommen was ging Eduard op de vensterbank zitten, telkens met zijn laarzen tegen den muur schoppend. [a190] Wat zou Vader lachen als Vader hem hier zag zitten! Of zou Vader 't gevaarlijk vinden? Och, welnee, wat was hij toch flauw, en hij had Vader immers beloofd moedig te zullen zijn! Maar dit was zeker niet de moed die Vader bedoelde, en hij had Vader óok beloofd voorzichtig te zijn; voorzichtig was 't heelemaal niet! En als die jongen van negen jaar nu een ongeluk kreeg was 't zijn schuld, want hij was al twaalf, en hij had verstandiger moeten zijn!
"'k Heb 't hoor!" riep Kees vanuit de kamer, en hij hield het rolletje in de hoogte.
"Maak dan maar gauw voort!" en Eduard haastte zich zóó, dat hij, toen Kees weer op 't andere plat stond en hij 't rolletje naar hem toe wilde ballen, te ver gooide, en 't heele dwergenpak kwam in den tuin terecht.
"Laat maar," zei Eduard, "'k zal 't straks wel even halen!" en zich vasthoudend aan het touw liep ook hij weer terug. — Hij was blij toen ze allebei weer in de kamer stonden.
Voor de tweede maal holde hij de trappen af en zocht in den tuin de verschillende kleedingstukken bij elkaar, want 't rolletje was natuurlijk uit elkaar gevallen. En gauw plukte hij een paar primula's en wat grasjes, om Bep in haar handje te geven als ze straks voor Roodkapje speelde.
"Waar zitten jullie toch?" vroeg Lineke ongeduldig, toen ze eindelijk weer boven kwamen, "we wachten al een uur op jullie!" En Broertje vertelde, [a191] dat hij Klein Duimpje was geweest, en dat hij Pa's groote kaplaarzen had mogen aanhebben.
"Maar dit is allemaal groote repetitie," zei Hugo, "nu Sneeuwwitje en Roodkapje nog, en dan gaan we Pa en zoo roepen."
"Vijf tableaux is ook eigenlijk genoeg," vond Piet. Van 't sabeltooneel hadden ze moeten afzien, want Bep wilde niets van Blauwbaard weten, en tot Roodkapje was ze alleen maar te bewegen geweest als de wolf er niet bij te pas kwam.
Piet hoefde verder niet meer mee te spelen, en terwijl Hugo de anderen commandeerde en vertelde waar ze allemaal zitten moesten, schreef hij de programma's vast en zocht beneden een doosje Bengaalsche lucifers op. — 't Drukpersje was nergens te vinden geweest. — Eindelijk riepen ze van de zolder dat alles klaar was, en Piet ging 't publiek halen. — Alleen de Kapitein kwam mee naar boven; Tante Lina was wel opgestaan, maar had nog niet veel lust om de heele vertooning bij te wonen, en beloofde, straks misschien nog even te komen. —Trijntje beweerde dat ze niet van haar eten af kon, en Kreek was er niet.
"Kinderen, wat is 't hier koud!" zei Oom Tom toen hij op zolder stond. Hugo zette een stoel voor hem neer en gaf hem een programma. "Wacht u nu maar even, zoo meteen zult u 't wel warm krijgen!" zei hij, en zijn hoofd om het gordijn stekend: "Ben je klaar, Piet?"
[a192] "Wacht even!" fluisterde Piet, die juist de koningsmantel omgegooid had, en de kroon opzette: "Nou, vooruit maar!"
En met een plechtige beweging schoof Hugo 't gordijn open.
De Kapitein had even moeite niet hardop te lachen, maar toen 't zingen begon keek hij weer ernstig, en heel aandachtig luisterde hij tot 't lied uit was.
"'t Is heel mooi!" verklaarde hij, en de kleinste slapende page werd opeens wakker en vertelde dat er nog meer kwam.
Achter 't dichtgetrokken gordijn volgde een druk gefluister en geschuifel om 't Asschepoetster tableau voor te bereiden, en Oom Tom kreeg gezelschap, want deze keer waren er maar drie spelers, Asschepoetster, de Prins en de Fee, die door Bep, Tom en Hanny voorgesteld werden.
Alles liep best van stapel, en directeur Hugo kon tevreden zijn. Piet streek zijn Bengaalsche lucifers af, en na ieder tableau kwam een luid applaus; juist had Hugo voor de laatste voorstelling 't gordijn opengeschoven toen ze een zachten stap op de trap hoorden. 't Was Tante Lina, die naar boven kwam. "Hallo!" riep Piet, en even holden ze allemaal door elkaar om plaats te maken.
't Kleine Roodkapje, dat voor 't kamerscherm stond, wachtte tot ze allemaal weer zaten. Toen, na een "toe maar!" van Hugo, begon ze te vertellen; duidelijk klonk het hooge stemmetje over de zolder.
[a193] "Ik ga naar Grootmoeder toe, om haar te brengen wat ik hier in mijn mandje heb.
