N OTES ON C ONTRIBUTORS
Ambiyah Abdullah obtained her PhD degree from Nagoya University, Japan, in 2012. Starting from November 2015, she joins the Institute for the Advanced Studies of Sustainability, United Nations University (UNU-IAS), Japan, as JSPS postdoctoral fellow. She started her career on June 2012 as a researcher at Institute for Global Environmental Strategies (IGES), Japan. She is specialized in the environmental economics and macroeconomic modelling. Her current research interests are impact assessments of energy-low-carbon technologies transfer from developed countries to ASEAN countries using global value chain (GVC) analysis.
Lukytawati Anggraeni is an Associate Professor at Department of Economics, Faculty of Economics and Management, Bogor Agricultural University (IPB). She received her PhD degree in Agricultural Economics and Resources from University of Tokyo, Japan, in 2009. She is a researcher in the Centre for Climate Risk and Opportunity Management in Southeast Asia Pacific (CCROM-SEAP) IPB. Her research interest is in modelling for low-carbon development policies. She is presently working as the Head of Postgraduate Program of Economics at Bogor Agricultural University.
Toni Bakhtiar obtained his undergraduate degree in mathematics in 1996 from Bogor Agricultural University, Indonesia; an MSc degree in technical mathematics in 2000 from Delft University of Technology, the Netherlands; and a PhD degree in information science in 2006 from The University of Tokyo, Japan. He is currently a senior lecturer at Department of Mathematics, Bogor Agricultural University, Indonesia, and a research fellow at the Centre for Climate Risk and Opportunity Management in Southeast Asia Pacific (CCROM-SEAP) and International Center for Applied Finance and Economics (Intercafe). His research interest includes operation research, optimal control, mathematical modelling, and computational aspect in economics. He is also an active member of Indonesian Mathematical Society.
Rizaldi Boer is a full professor at Bogor Agriculture University. He earned two master’s degrees in crop science and in agro climatology prior to obtaining his PhD degree in agriculture, with a research focus on climate risk management. He is currently the Executive Director of Center Climate Risk and Opportunity Management in Southeast Asia and Pacific (CCROM-SEAP) at Bogor Agricultural University, Indonesia, and has over 30 years of experience in climatology and meteorology, with a focus on climate risk and mitigation in the agriculture and forestry sectors. He is also the President of the Indonesian Society on Agricultural Meteorology.
Retno Gumilang Dewi is the Head of Center for Research on Energy Policy in Institut Teknologi Bandung. She has more than 25 years of experience in research concerning the energy—environmental issues through intensive involvement in several research studies, namely energy modelling and policy, energy subsidy reform, energy modelling for low-carbon economy development pathway, assessment of advance and clean energy technology and efficiency, development of pilot project of renewable based micro-grid electricity, CCS (carbon capture and storage) facilities, and new and renewable energy. She holds Master of Science and master of Economics.
Shuo Gao is the first-year master’s student of Fudan University. She is doing her study in the group of “Urban Development with Co-benefits Approach” based at Fudan Tyndall Centre.
Iwan Hendrawan is a senior researcher of the Center for Research on Energy Policy at Institut Teknologi Bandung. He has more than 10 years of experience in research related to energy—environmental issues through intensive involvement in several research studies, such as energy modelling, energy policy studies, engineering design of biodiesel and bioethanol pilot plants, energy model development for low-carbon economy development pathway, and software development for natural gas technology selection.
Xiao Hu is the second-year master’s student of Fudan University. She is doing her study in the group of “Urban Development with Co-benefits Approach” based at Fudan Tyndall Centre.
Ping Jiang is the Associate Professor of the Department of Environmental Science & Engineering and the Director Assistant of Fudan Tyndall Centre. His research interests focus on the co-benefits of global climate change mitigation and local air pollution control policies in term of sustainable development in China. Since 2012 when he worked for Fudan University, he has undertaken studies in the low-carbon sustainability, climate change, and environmental management.
Joni Jupesta becomes the Head of Policy Research and Analytics Programme (PRAP) of ASEAN Center for Energy (ACE) since 2015. In this role, he oversees all the policy relevant research of the ASEAN Centre of Energy. Previously, he held
two-year post (2013–2015) as an Environment Advisor at Sinar Mas Agribusiness in Indonesia, and a Visiting Research Fellow at the United Nations University in Japan. Prior to that, he was a Japan Society for the Promotion of Science-UNU Postdoctoral Fellow (2011–2013) and a UNU-IAS Postdoctoral Fellow (2010–2011) at the United Nations University (UNU) in Tokyo, Japan. An Indonesian citizen, in 2010 he obtained his PhD degree in Management Science and Technology from Tohoku University, Japan.
Noriko Kono is an international development consultant for Padeco Co., Ltd. She travels many developing countries in aid of their urban planning, urban environment, and green buildings. She is also an active member of Green Building Japan Steering Committee. She has engaged in a number of research projects and publications on urban and environmental planning in developing countries and environmental friendly buildings/planning as a former member of IGES and a university professor, prior to her consultancy job.
Ucok Siagian is now working as associate professor at the Department of Petroleum Engineering and Senior Researcher at Center for Research on Energy Policy of Institut Teknologi Bandung. He has more than 25 years of project experience in energy environment related issues. He is intensively involved in energy modelling and policy, energy subsidy reform, energy modelling for low-carbon economy development pathway, assessment of advance and clean energy technology and efficiency, new and renewable energy, and software development for natural gas technology selection.
Ahmad Sohail is a Humboldt Postdoctoral Research Fellow jointly at Mercator Research Institute on Global Commons and Climate Change (MCC), Berlin, and Technical University of Berlin in Berlin, Germany, where he conducts research on sustainable urban development, focusing on South Asian cities. Formerly he did his two-year (2011–2013) JSPS Postdoctoral Fellowship at the United Nations University in conjunction with the Tokyo Institute of Technology in Tokyo, Japan, after finishing his PhD degree in City Planning at the Seoul National University in Seoul, Korea.
Xing Sun is the second-year master’s student of Fudan University. She is doing her study in the group of “Urban Development with Co-benefits Approach” based at Fudan Tyndall Centre.
Aki Suwa took a professor position at Kyoto Women’s University (KWU) in 2014, after being a research fellow at the United Nations University Institute of Advanced Studies (UNU-IAS). She is currently responsible for the environment and information cluster at KWU. Her work at KWU includes renewable energy and the related policy issues, with a focus on potential implications of policy transfer on renewable energy technologies. Suwa holds an MSc degree in environmental technology from the Imperial College, University of London, and a PhD
degree in Planning Studies from University College London (UCL), University of London, UK. Her general interests involve social and economic implications of renewable energy development, and interactions between ecological conservation and renewable energy dissemination, with most of her past work being related to renewable policy analysis.
Takako Wakiyama is a researcher of Climate and Energy Area and Green Economy Area at the Institute for Global Environmental Strategies (IGES). Her research focuses on climate and energy policies and economics at national and city level. She has conducted policy impact analysis, scenario analysis, and simulation analysis to estimate economic and environment risks and benefits of energy efficiency and renewable energy. She holds Master of Science and master of Economics.
Jiajia Zheng is the third-year master’s student of the Department of Environmental Science & Engineering of Fudan University. Her study topic is “Study on Co-benefits of Greenhouse Gases Reduction and Air Pollution Control in Shanghai’s Industry Sector”.
Yun Zhu is the third-year master’s student of the Department of Environmental Science & Engineering of Fudan University. Her study topic is “Individual Behavior and Public Factors to Building Low-carbon Community: A case study of Low-Carbon Campus of Fudan University”.
CHAPTER 1
Introduction
Joni Jupesta, Takako Wakiyama, and Ambiyah Abdullah
1.1 GREEN INVESTMENT IN ASIAN CITIES
The concept of “green growth” is tied to the “green economy for sustainable development and poverty reduction,” the first theme of the Rio + 20 United Nations Conference on Sustainable Development (UNCSD). Furthermore, formulating strategies for making cities and human settlements inclusive, safe, resilient, and sustainable has emerged as one of the 17 Sustainable Development Goals. To effectively achieve green growth, developing a lowcarbon society should occur at multiple levels: international, regional, national, and subnational. The Asia Pacific region, the site of rapidly growing populations and economies, can show the global impact of sustainable development partly because this region includes a key advanced economy, Japan, and two key emerging economies, China and Indonesia.
The UN concluded that 50 % of the world’s population lives in cities (2008) and that this percentage will increase to 60 % by 2030. Furthermore, cities account for 90 % of the population growth, 80 % of the wealth creation, and 60–80 % of the energy consumption and greenhouse gas (GHG) emissions across the globe. Thus, it would be most effective to begin building a low-carbon society by developing low-carbon cities.
© The Editor(s) (if applicable) and The Author(s) 2016 J. Jupesta, T. Wakiyama (eds), Low Carbon Urban Infrastructure Investment in Asian Cities, Cities and the Global Politics of the Environment, DOI 10.1057/978-1-137-59676-5_1
Across Asia, several approaches have previously been employed to lowcarbon cities, particularly in the transportation, building, and waste management sectors. Several cities in Japan, China, and Indonesia have already invested in initiatives aimed at developing low-carbon/green cities. Cities require intensive urban infrastructure development to accommodate rapid and substantial growth. However, as a result of the financial constraints on local governments, funding urban infrastructure projects has become a critical issue. Plans to overcome these constraints may prove critical to achieving low-carbon development pathways.
Against this background, this book, which is based on the Asia-Pacific Network for Global Change Research (APN) funded project, explores a new funding mechanism that engages numerous stakeholders in public–private partnerships. The private and public sectors should work hand in hand to foster green investment. As economic and political power has shifted to cities and megacities, particularly in the Asia Pacific region, local economic development has been successfully employed in numerous cities as a strategy to address issues involving uneven growth and extreme poverty (SDSN 2013). Cities also play a critical role in national growth and in generating environmental externalities. Cities account for 70 % of all public direct investment and 50 % of all public procurement. Moreover, cities offer economies of scale for measures designed to address climate change adaptation (OECD 2014).
1.2
METHODOLOGY AND APPROACHES TO ADDRESSING GREEN INVESTMENT IN ASIAN CITIES
This research project uses explorative qualitative and quantitative approaches to define, measure, and monitor green investment at the city scale in Jakarta, Yokohama, and Shanghai and in certain slum areas in India. Several methods were applied in this study, including risk analysis, cost–benefit analysis, integrated assessment modelling, input–output analysis, and comparative analysis. Chapter 2 examines the effect of feed-in tariff (FIT) and other renewable energy investment policies; we examine variations in expected returns and risks under different FIT conditions. We also study investment returns and risks by examining net present value (NPV) and internal rate of return (IRR) measures using the discounted cash flow (DCF) method. The DCF method is used as an investment analysis and evaluation model. NPV estimates future cash flows, and IRR can determine investment benefits by estimating the rate of operating revenues
against investment. Larger revenues from business gains and faster returns from revenues result in higher IRR. In the case of solar photovoltaics (PV), IRR values that exceed 10 % before tax and 7–8 % after tax are preferred.
Chapter 3 presents a combined qualitative and quantitative analysis. The qualitative methods used in the study include literature and comparative analyses. Information was identified and collected, and the necessary comparisons were made by means of the literature review. First, main international green codes (i.e., LEED, BREEAM, and CASBEE) are presented and China’s Green Standards (i.e., the Evaluation Standards of Green Building) are introduced—and green building development trends in China are described—in the literature review. Research objectives, questions, and frameworks are reasonably determined from the results of the literature analysis. The goal of employing quantitative methods is to quantify the incremental costs of green buildings and to compare the relation between subsidies and incremental costs. The incremental costs of green buildings per unit floor area can be calculated using the initial cost and unit floor area of a sample building.
The results presented in Chap. 4 were generated from the ExSS (Extended Snap Shot) nonlinear programming model, which uses the GAMS (General Algebraic Modeling System) v 23.3 that is supported by various technical, economic, and social parameters (Dewi et al. 2010; Dewi 2012). The back-casting method was engaged first to determine a set of desirable goals and then to determine how to achieve these goals, which involved (1) setting a framework, including the base year (2005) and target year (2030), the environmental target, the target area, and the number of scenarios; (2) describing and quantifying socioeconomic assumptions; (3) exploring energy technologies to achieve low-carbon targets; (4) estimating GHG emissions for the base and target years; and (5) analysing low-carbon measures that can achieve low-carbon city targets. The projection scenarios developed in this study include business as usual (BaU) and mitigation scenarios; BaU scenarios envision development paths and associated GHG emissions without considering mitigation efforts, whereas mitigation scenarios envision development paths to achieve low-carbon city targets.
Chapter 5 examines the economic impact of low-carbon investments in renewable energy sectors in Yokohama from 2005 to 2011. In this study, we conducted an accounting multiplier analysis to determine the impact of changes in low-carbon investment in renewable energy from 2005 to 2011. Chapter 6 examines a case in Japan (Yokohama) and summarizes the
traits that are typically relevant to four representative city sectors: energy, waste, transportation, and water. The paper also examines policies in these sectors, including regulations, standards, planning and administrative directions, economic measures, voluntary actions, and environmental ethics. The chapter later discusses possible applications of the concept to the context of developing countries—and particularly to slum areas in India—and then presents an example of how concepts from smart city (SC) development may be applied in the energy sector in slum areas in India. Finally, the chapter elaborates upon the opportunities for the application of SC concepts in developing countries and introduces the leapfrogging model.
1.3 THE FOCUS OF THIS BOOK
This project will be used as guidance that shows how cities in select countries play a key role in the green growth agenda by stimulating growth through smart investment in urban infrastructure: by building physical infrastructure, by using financial and tax incentives, by fostering renewable energy supplies, and by increasing societal awareness of sustainable lifestyles. The roles of cities should also include systematic institutional governance that improves coordination among involved institutions (national and local governments, local communities, academics, and industries).
As for Asia, lessons learned from the three cities examined in our study show that unplanned and unstructured urban growth will significantly increase economic, social, and environmental costs. Funding for low-carbon infrastructure projects in cities may be generated by incentivizing low-carbon technologies such as solar PV and by fostering clean development mechanisms (CDM) and energy efficiency measures through market mechanisms and/or policy interventions such as those employed in Yokohama, Shanghai, and Jakarta. These findings correspond with the findings of the New Climate Economy Report that some cities may serve as powerful evidence that more compact and connected urban development based on mass public transportation can generate cities that are economically dynamic and healthier and that generate fewer GHG emissions.
Chapter 2 first identifies the risks associated with investing in renewable energy and the financial methods that may be used when promoting renewable energy sources (Sect. 2.2). Second, the chapter analyses the current status of global warming action plans and strategies that are
designed to promote renewable energy sources using Yokohama as a case study (Sect. 2.3). Third, it describes the methodology and data used for the investment risks and returns analysis (Sect. 2.4). Fourth, it describes the outcomes of renewable energy investments by focusing on solar PV in both the residential and commercial sectors (Sect. 2.5). Yokohama, the second largest city in Japan, offers more opportunities for installation of solar PV than other renewable sources such as wind energy sources, which require regulation and large-scale land acquisition. In fact, solar PV represent more than 80 % of the installed capacity of renewable energy sources in Yokohama, whereas wind sources constitute only 10 % and hydro sources account for 3 % (as of 2011). Thus, in this study, we focus on solar PV investments. Investment challenges faced under the current FIT system in Japan are presented as examples of other risks (Sect. 2.6). The last section includes a discussion and conclusion.
The increase in the number of new green buildings shares represents just a small component of the overall growth trend in the building sector in China in recent years. For instance, in 2003, newly constructed buildings covered a total area of 3892 million metres2, whereas newly built green buildings (including all 1-star, 2-star and 3-star green buildings) covered a total area of 83 million metres2, which accounts for only 2 % of the total building area. Chapter 3 addresses research issues such as the causes of the current status of green building, the barriers and problems associated with green building development, and the possible solutions to such problems. Research methods are designed to address these research questions.
Chapter 4 presents the results of a modelling study on the 2030 Low-Carbon City Scenario for DKI Jakarta. The study aims to identify development paths that will allow DKI Jakarta to become a low-carbon city by 2030. As the energy sector accounts for 89 % of all GHG emissions generated in DKI Jakarta, the study focuses on this sector. Particular emphasis is placed on the selection of energy technologies that are necessary to achieve low-carbon city status. The results of the study may be used as an information source to help prepare development strategies, policies, and plans for DKI Jakarta.
Rather than assessing the environmental and social impacts of renewable energy investments, Chap. 5 assesses the economic effects of renewable energy investment in Yokohama. To determine the impact of renewable energy expansion in Yokohama, we assess economic transactions using the city input–output table.
Chapter 6 includes a policy analysis for Yokohama and the possible application of this analysis to developing countries. The chapter also examines policies in related sectors in terms of regulations, standards, planning and administrative approaches, economic measures, voluntary actions, and environmental ethics. The analysis on SCs in Japan reveals that such cities evolve over decades through steady urban development. The study finds that SC concepts may be applied to cities in developing countries, including informal settlements. Emphasizing informal settlements can be a key for leapfrogging directly to SC development.
CHAPTER 2
Renewable Energy Investment Risk Analysis for Low-Carbon City Development in Yokohama
Takako Wakiyama, Ambiyah Abdullah and Joni Jupesta
Abstract The chapter identifies the risks and costs related to renewable energy investments in general and then analyses the risks and returns associated with renewable energy investment using Yokohama as a case study. The role of the government in setting clear policy targets, in providing financial support, and in introducing new and innovative policies proves essential to minimizing renewable energy investment risk. This chapter qualitatively and quantitatively examines the status of policies and financing policies used to promote renewable energy. As part of a financing study, this chapter explores the effectiveness of feed-in tariff (FIT) systems and supplemented tax policies.
2.1 I ntroduct Ion
Renewable energy technologies represent a key instrument for providing sustainable energy services and for contributing to the reduction of CO2 emissions (Monkelbaan 2013; UNEP/GRID 2009). Since the Kyoto Protocol was signed in 1992, various policies for promoting the installation of renewable energy have been introduced internationally (Lipp 2007; Solangi et al. 2011). Renewable energy sources increase the availability and reliability of domestic energy supplies, limit price volatility and the foreign
© The Editor(s) (if applicable) and The Author(s) 2016 J. Jupesta, T. Wakiyama (eds.), Low Carbon Urban Infrastructure Investment in Asian Cities, Cities and the Global Politics of the Environment, DOI 10.1057/978-1-137-59676-5_2
7
exchange flow risks that are associated with domestic energy imports, and decrease CO2 emissions by replacing conventional fossil fuel energy sources (IPCC 2007, 2012; Mitchell et al. 2006).
Renewable energy is often derived as independent energy sources that differ from conventional centralized energy systems (Carrasco et al. 2006). For instance, conventional electricity supplied through thermal and nuclear energy generation in Japan has been dominated by regional electricity companies that own large-scale energy facilities (FEPC 2014). However, as renewable energy sources are typically sited at local production facilities, increasing attention has been dedicated to local contexts with respect to the construction, management, and operation of such energy supply systems at the city or prefecture level (Hiremath et al. 2008). The OECD (2012) notes that renewable energy production involves new sources of revenue that support key public services and infrastructure and local employment and business opportunities. Renewable energy facilities could be promoted as locally and individually owned facilities. Cities and local governments thus can play a key role in promoting renewable energy production.
The benefits associated with renewable energy production are increasingly recognized and global investments in renewable energy have increased over the past decade, reaching $270.2 billion in 2014 (FS UNEP 2015). However, to meet the 2-degree target, an average of $1.6 trillion in green investments is required every year through 2040 (WB 2012; IEA 2010). At the same time, there are economic, social, political, and geological risks and uncertainties associated with renewable energy investments that are not associated with conventional energy sources (Beck and Martinot 2004; FS UNEP 2015; MOEJ 2014b). Therefore, to promote renewable energy supplies, electricity market reforms, innovative financing schemes, and additional low-carbon policies are important factors to mitigate low-carbon investment risks and make renewable energy investments more attractive to investors (OECD 2011). However, before proceeding with any such reforms, three questions must be addressed: What financing methods are available? What are the risks and returns that can be expected from renewable energy investments, and what policy interventions may effectively reduce such risks while increasing returns. Under current market structures, power plant investment decisions are made by private investors based on power generation costs (Fagiania et al. 2013; The Economist 2011; CPI 2011). To further increase installed renewable capacities, establishing supportive financial policies will help strengthen market competitiveness levels until such technologies become cheaper in the market and public awareness regarding sustainable energy supply and energy security issues is enhanced.
This chapter first identifies the risks associated with renewable energy investments and the financial schemes that may be applied to promote renewable energy production (Sect. 2.2). Second, it examines the current status of global warming action plans and strategies that promote renewable energy sources by using the city of Yokohama as a case study (Sect. 2.3). Third, it describes the methodologies and data used for the analysis of the investment risks and returns (Sect. 2.4). Fourth, it discusses renewable energy investment outcomes with a focus on solar photovoltaics (PV) in both the residential and commercial sectors (Sect. 2.5). In this study, we focus on investment in solar PV. Challenges associated with investments made under the current feed-in tariff (FIT) system are presented as other types of risks using a case study in Japan (Sect. 2.6). The last section presents a discussion and conclusion (Sect. 2.7).
2.2 r enewable e nergy F Inanc Ing r enewable e nergy I nvestment r Isks and c osts
2.2.1
Barriers to Accelerating Renewable Energy Investments
One of the barriers to accelerating investments in renewable energy involves the pricing of renewable energy, which is more expensive than other forms of electricity generation. In the case of Japan, the cost of generating electricity using renewable energy—and using solar PV energy in particular—remains high compared with other energy sources (Table 2.1). The emission abatement cost of solar PV exceeds 50,000–100,000 JPY/t-CO2 (MOEJ 2010; CAS 2009). However, in the long run, renewable energy may reduce electricity generation costs (Sims et al. 2003). Although generating electricity using fossil fuels may be less costly at present, there is a risk and uncertainty that these costs may escalate in the coming years and a regulation may restrict
Table 2.1 Energy generation costs as of 2010 (JPY/kWh)
Source: Cost evaluation committee (CAS 2012)
The capacity factor of coal and LNG thermal power generation is 50 %
investment on newly establishing fossil power plants. For instance, social costs might increase, which are associated with climate policies, regulations, and CO2 countermeasures such as the introduction of carbon pricing policies including carbon taxes and emission trading schemes (Vithayasrichareon and MacGill 2012).
According to calculations by the governmental cost evaluation committee, solar PV generation costs are expected to decline from 28.7 JPY/kWh in 2010 to 18.1 JPY/kWh by 2030, whereas coal plant costs may slightly increase from 9.5 JPY/kWh in 2010 to 10.3 JPY/kWh in 2030 by including CO2 countermeasure costs (CAS 2012). The electricity generation costs of coal plants include current fuel prices of 4.4 JPY/kWh and social costs of 3.2 JPY/kWh as of 2010 (CAS 2012). On the other hand, in the case of solar PV, fuel and social costs remain at zero JPY/kWh, and if construction costs decrease to 150,000 JPY/kW (more than half the price of current construction costs), generation costs can be reduced by 9.9 JPY/kWh. However, under current conditions, renewable energy sources remain expensive compared to fossil fuel sources. Therefore, financing and risk mitigation policies are required to increase renewable energy’s competitiveness (Grubb and Newbery 2007).
Other barriers to promoting renewable energy investment involve the technical and financial risks associated with the construction, operation, and maintenance of renewable energy facilities. These risks are related to common infrastructural investment risks such as landownership, environmental impact assessment, and cash flow, as shown in Table 2.2. Table 2.2 identifies potential investors at each stage of renewable energy investment—from construction to operation and maintenance—and the investment-related risks at each stage.
Under construction period of renewable energy facilities, investors including power companies face risks such as completion delay risk and financing as common risks of infrastructure investments. Following the construction of renewable energy facilities, electricity producers can generate returns by producing and selling electricity, whereas investors can begin enjoying future cash flows generated from producing and selling electricity. However, at the operation stage, electricity producers and investors face unique risks associated with the electricity market: price, quantity, and regulation risks (Grossa et al. 2010; Fagiania et al. 2013). For instance, prices and quantities are supplied through an electricity market. Price risks are associated with electricity, fuel, and carbon price uncertainties. Renewable energy purchase prices are determined based on equilibrium supply and
Table 2.2 Renewable energy business risks and measures
Potential investors
Construction of facilities
Investor: Private company
Major risk items
Land risk
Environmental impact assessment risk
Potential risks
Land ownership changes/ contract termination/restoration expenses of expiry, etc.
Respond to resident complaints regarding landscape issues and noise/radio interference caused by transmission and distribution equipment/effects on the ecosystem
Grid connector risk
Operation and maintenance Investor: Private company
Loan: Bank, lease company
Completion delay risk
Financing risk
Technology and equipment performance risk
Operational risk
Electricity generation capacity and cash shortage risk
Additional cost burdens and delayed completion due to line interconnection or system connection failures/cost overruns
Insufficient funds and temporary budget overruns due to incorrect projections of project costs
Deterioration or failure of power generation equipment/repair cost changes
Pause or decline in power generation levels associated with operational, maintenance, and management defects
Cash flow fluctuations in accordance with output declines due to a rise in panel surface temperature, dust and sunshine duration in solar PV due to changes in wind direction and wind speed via wind power generation
Interest rate risk
Output control risk
Force majeure Investor: Private company, private equity, pension fund, insurance company, investors
Loan: bank, leasing company
Disaster risk
Source: Terabayashi and Ando (2013) and MOEJ (2014b)
Borrowing rate increase
Electricity company output controls or limits
Accidental equipment damage (typhoon, lightning, etc.) or equipment damage due to natural disasters (fire, etc.)
demand in a market through competitiveness with other sources of energy such as fossil power generation (Miera et al. 2008). Therefore, when renewable energy prices are high, demand drops, and prices decrease, which means that suppliers may find it difficult to earn returns on their renewable energy investment. In addition, quantity risks are a different type of risk related to the uncertainties associated with renewable energy costs that are influenced by electricity demand levels (Menanteau et al. 2003a, b).
2.2.2 Risk Mitigation Approaches
As discussed above, one barrier to the deployment of renewable energy in energy markets is related to risks involved with investment returns due to future short- and long-term uncertainties of the market price (Finon 2013; Varadarajan et al. 2011). However, price, quantity, and regulation risks embedded in renewable energy sources are to some extent controlled by policies, and electricity market competitiveness levels can be improved by introducing financial systems. There are three main ways to increase competitiveness and to mitigate the market risks of renewable energy in the electricity market through financial support. The first one is to put values on carbon such as by creating a carbon tax that increases the price of fossil fuels by imposing tariffs as surcharges on electricity prices. The second is regulating renewable energy purchases based on a fixed price or certain amount (Cory et al. 2009; Haas et al. 2004). Quantity-based systems such as the renewable portfolio standard (RPS) and price-based systems such as FIT systems are methods used to promote renewable energy purchases. The third one is subsidies and funds to support the initial stage of technological deployment.
2.2.2.1 Renewable Portfolio Standard
Under quantity-based RPS systems, future renewable energy generation targets could be established (Jaccard 2004). Quantity risks can be neutralized to some extent. However, prices are established through a market mechanism based on supply and demand. Thus, it is difficult to mitigate price risks in RPS markets (Suwa and Jupesta 2012; Fagiania et al. 2013; EC 2004). In the case of Japan, power companies are required to purchase a certain amount of renewable energy but the required target amount of renewable energy is not so high (approximately only 1 % of total power supply). With such low target amount, the RPS price is low at 7–8 JPY/kWh. Only waste energy can cover the market cost at 6.8 JPY/kWh, while the generation
costs of solar PV and wind power remain higher than the market cost at 19.5 JPY/kWh and 11.5 JPY/kWh, respectively (Nishio et al. 2007; CAS 2012). These figures indicate that solar PV and wind sources of energy are more expensive than waste energy sources. In RPS markets, less expensive technologies such as waste and wind power sources are preferred over other energy sources. Therefore, if targets are not established in a sector, the installation of renewables focuses only on cheaper forms of power generation. With the introduction of RPS, electricity generation from wind power and waste biomass energy increased from 0.9 to 2.6 GW (from 2.2 to 4.3 TWh in the electricity generation) and from 1.3 to 2.3 GW (from 1.4 to 4.6 TWh in the electricity generation), respectively, from 2004 to 2011 (METI 2012a, b). However, the RPS approach can present risks when governments make policy and regulatory changes that affect future RPS targets.
2.2.2.2 Green Power Certificate
Green power certificates are other method to promote renewable energy. The differences between RPS and the green certificates are that while RPS is imposed to power suppliers, the certificate is used by the energy consumers who are willing to purchase cleaner energy or trade such as under emission cap and trade programmes. For instance, Tokyo metropolitan employs a green power certificate under its cap and trade system (Tokyo Metropolitan Government 2010). A mandatory emissions trading scheme, the Tokyo cap and trade programme was initiated in 2011 and imposes total greenhouse gas (GHG) emissions reductions on companies that consume fuel or electricity quantities totalling more than 1500 kl of crude oil per year. These companies are required to reduce GHG emissions independently or otherwise trade emissions by purchasing green power certificates or by helping small- to medium-sized enterprises to reduce energy use levels. In another example, Yokohama introduced the “Y partner system” as a way of collecting funds for wind power generation purposes, wherein a company donates funds for wind power generation by purchasing green power certificates.1 When using renewable energy supplied from a power company, users pay a premium on environmental value-added electricity by purchasing green power certificates. However, there are certain identified drawbacks of green power certification in Japan (Suwa and Jupesta 2012). Green power certification in Japan imposes no obligations on users and thus differs from a quota pur-
chasing system and cannot be used to ensure the quantity to be purchased. In addition, purchasing green power certificates are largely treated as donations in Japan (Shimizu 2009). Thus, excess company donations cannot be treated as write-offs for tax purposes.
2.2.2.3 Feed-in Tariff
The FIT price-based system offers electricity producers long-term fixed prices on electricity generated through renewables, which can help reduce price risks by ensuring long-term cash flows at fixed prices. In Japan, longterm fixed prices are determined by estimating the average generation cost of each renewable energy technology based on projections made by governmental expert committees2 in Japan (METI 2012a, b). After the Fukushima nuclear accident in 2011, discussions on increasing renewable energy sources emerged in Japan. The FIT system was implemented in July 2012, and installed capacity levels of renewable energy have rapidly increased since that time, particularly in the case of non-residential solar power generation installation. Following the introduction of FITs, the installed capacity of solar PV increased to about 11.9 GW (9.1 GW of non-residential (more than 10 kW) solar PV) over two years from July 2012 to July 2014.3 However, total hydro, wind, solar, and geothermal electricity generation levels reached only 0.097 TWh4 in 2014. The renewable energy ratio in the total electricity generation is at 10 %.
2.2.2.4
Tax Policies and Subsidies
In addition to cost reduction strategies to increase competitiveness of renewable energy, renewable energy requires not only an FIT system but also a system that mitigates upfront costs. The greater the scale of the installed capacity, the greater the upfront costs. Policy options such as tax deductions and subsidies or financing mechanisms (in combination with risk mitigation efforts to increase access to funding for upfront costs) are necessary to ensure that investment returns can be generated over a reasonably short period of time.
Numerous studies have examined the effects of price- and quantitybased systems that have been employed to increase renewable energy supplies (Ayoub and Yuji 2012; Buckman 2011; del Río and Gual 2007; Menanteau et al. 2003a, b; Muhammad-Sukki et al. 2014; Pizer 2002), although the effectiveness of FIT systems and of associated funding policies as risk mitigation tools have not been assessed in details. This chapter assesses the effects of FIT and related policies in a city-scale case study.
Another random document with no related content on Scribd:
Theol. gent. c. 17 de morte. Nägelsbach, Homer Theol. 310 f. Paulsen, Ethik I 80 f. Weiss, Apol. d. Christ. I3 475-501 II3 464-517. Het optimisme der vorige eeuw sloeg reeds bij Voltaire, Candide 1759 in pessimisme om, en Hegels rationalisme maakte plaats voor de wijsbegeerte van Schelling, welke niet de rede maar den wil tot principe der wereld verhief, deel II 204. De rede moge verklaren kunnen, wat en hoe de dingen zijn; dat ze zijn, is alleen af te leiden uit een wil; en deze existentie der dingen is het eigenlijk positieve, is de irrationale Rest, die ten slotte op den bodem van al het bestaande overblijft. Nach der ewigen That der Selbstoffenbarung ist nämlich in der Welt, wie wir sie jetzt erblicken, alles Regel, Ordnung und Form; aber immer liegt noch im Grunde das Regellose, als könnte es einmal wieder durchbrechen, und nirgends scheint es, als wären Ordnung und Form das Ursprüngliche, sondern als wäre ein anfänglich Regelloses zur Ordnung gebracht worden. Dieses is an den Dingen die unergreifliche Basis der Realität, der nie aufgehende Rest, das, was zich mit der grössten Anstrengung nicht in Verstand auflösen lässt, sondern ewig im Grunde bleibt..... Ohne diess vorausgehende Dunkel giebt es keine Realität der Creatur; Finsternis ist ihr notwendiges Erbtheil..... Alle Geburt ist Geburt aus Dunkel ans Licht, Werke I 7 S. 359 f. Om deze reden had Schelling ook een geheel anderen blik op leven en wereld dan Hegel; voor dezen was alles redelijk, maar Schelling zag aan alles het irrationeele, het regellooze, de duisternis, het chaotische ten grondslag liggen en erkende den lijdensweg van het wereldproces. Es ist vergebliches Bemühen, aus friedlicher Ineinsbildung verschiedener Kräfte die Mannichfaltigkeit in der Natur zu erklären. Alles was wird, kann nur im Unmuth werden, und wie Angst die Grundempfindung jedes lebenden Geschöpfs, so ist alles was lebt, nur im heftigen Streit empfangen und geboren. Wer möchte glauben, dass die Natur so vielerlei wunderliche Produkte in dieser schrecklichen äussern Verwirrung und chaotischen innern Mischung..... anders als im heftigsten Widerwillen der Kräfte habe erschaffen können? Sind nicht die meisten Produkte der unorganischen Natur offenbar Kinder der Angst, des Schreckens, ja der Verzweiflung? Werke I 8 S. 322, cf. 328. 335 II 1 S. 582. Zelfs is er in God ein Quell der Traurigkeit, die aber nie zur Wirklichkeit
kommt, sondern nur zur ewigen Freude der Ueberwindung dient. Daher der Schleier der Schwermuth, der über die ganze Natur ausgebreitet ist, die tiefe unzerstörliche Melancholie alles Lebens; Freude muss Leid haben, Leid in Freude erklärt werden, I 7 S. 399. De tegenwoordige wereld, in welke wij leven, is slechts als eene aussergöttliche te begrijpen. Van haar is de mensch door zijn val de oorzaak, II 3 S. 352 f., diese aussergöttliche Welt ist die Welt des göttlichen Unwillens, alle Menschen, Juden und Heiden, sind τεκνα
φυσει ὀργης, von Natur Kinder des göttlichen Unwillens, ib. 372 enz., cf. v Hartmann, Ges. Stud u. Aufs. 1876 S. 683 f. Al deze gedachten keeren in systematischen samenhang bij de wijsgeeren Schopenhauer en von Hartmann, in dichterlijken vorm bij Rückert, Lenau, Byron, Shelley, George Sand, Alfred de Musset, Leopardi en bovenal ook in de nieuwere fin-de-siècle litteratuur terug; het Buddhisme, dat in den wil om te leven, in het zijn zelf, de oorzaak van alle lijden ziet, wordt als de hoogste wijsheid geëerd. Leven is lijden, het slingert heen en weer tusschen smart en verveling, het is de moeite van het leven niet waard. De wereld met hare hospitalen, lazareths, chirurgische martelingen, gevangenissen, folterkamers, slavenstallen, slagvelden, gerechtshoven, woningen van ellende enz., biedt eene geschikte stof voor de beschrijving der hel en is zelve een hel, waarin de eene mensch een duivel voor den ander is. Indien zij een weinig slechter ware, zou zij van ellende niet kunnen bestaan. Alwat bestaat is daarom waard, dat het te gronde gaat, Schopenhauer, Die Welt u.s.w. I6 366 f. II 657 f. Parerga II5 303 f. v. Hartmann, Philos. d. Unb. II 273-390 enz., en verdere litt. over het pessimisme bij Ueberweg-Heinze, Gesch. d. Philos.8 1897 S. 183 f. 481. Over oorsprong en doel van het lijden zijn de beschouwingen vele geweest. De philosophie is er bijna altijd op uit, om de schuld ervan, evenals van de zonde, rechtstreeks of zijdelings te werpen op God. Het lijden wordt dan afgeleid uit een zelfstandig, boos principe (Parzisme, Manicheisme), uit een oorspronkelijk boos wezen (Daub), uit eene donkere natuur in God (Böhme, Schelling), uit den blinden, alogischen wil om te zijn (Buddhisme, Schopenhauer, von Hartmann), uit de zelfobjectiveering en Entäusserung Gods (Hegel), uit de materie (Plato, Aristoteles, Philo), uit natuurnoodwendigheid (Weisse, Rothe), uit de eindigheid van het schepsel (Leibniz), uit den
ontwikkelingstoestand der wereld (Ulrici), uit het zondig bewustzijn des menschen, dat de op zichzelf noodzakelijke onvolkomenheden der wereld als Uebel opvat (Schleiermacher, Lipsius, Ritschl) enz. Dat echter het lijden niet in dien zin aan God is toe te schrijven, dat het met de schepping zelve gegeven was, staat vast op grond van de leer der H. Schrift, van de getuigenis onzer conscientie, en het wezen der religie, dat heiligheid en zaligheid ten nauwste verbindt. Toch schijnt een bestaan en ontwikkeling van wereld en menschheid zonder lijden eene onmogelijke gedachte te zijn. Van eene geschiedenis zonder zonde en ellende kunnen wij ons geene voorstelling vormen; zoodra wij deze wegdenken, blijft er in het ledige raam van den tijd en de ruimte geene gebeurtenis meer over. Aan het physisch organisme schijnt smart en dood van nature, noodwendig eigen te zijn; de impassibilitas is eene eigenschap, die in een zinnelijk schepsel niet te denken valt. Van menschen geldt dit reeds, veel meer nog van planten en dieren; de nieuwere natuurwetenschap heeft ons overal in de organische en anorganische natuur een struggle for life doen aanschouwen, waarin alle schepselen vijandig staan tegenover elkaar en het op elkanders dood hebben toegelegd.
En toch, hoe natuurlijk smart en lijden ook schijnen, tegen de voorgaande beschouwing is met grond het volgende in te brengen: 1o . Indien wij uit wereld en menschheid eens verwijderen konden alle lijden, dat zonder eenigen twijfel direct of indirect door de zonde is veroorzaakt, dan zou in eens verreweg het meeste en zwaarste lijden verdwenen en het probleem des lijdens tot zeer kleine afmetingen teruggebracht zijn. Niemand kan ontkennen, dat er tusschen zonde en ellende een allernauwst verband bestaat; vele zonden slepen naar aller oordeel allerlei schrikkelijke gevolgen na zich, niet alleen geestelijk, zooals vrees, spijt, schaamte, schande, berouw enz., maar ook stoffelijk, zooals ziekte, ellende, pijn, armoede, verwildering enz. En niet alleen is dit het geval bij vleeschelijke zonden, zooals zingenot, dronkenschap, wellust enz., maar ook bij zulke zonden die een meer geestelijk karakter dragen, zooals afgoderij, bijgeloof, ongeloof, leugen, hebzucht, ijdelheid, hoogmoed, haat, nijd, drift enz. Zij werken alle in meerder of minder mate ook op het lichaam in en brengen er verwoestingen aan. Een
stroom van geestelijke en lichamelijke ellende in de individueele personen, in gezinnen, familiën, geslachten, volken, in staat, kerk, maatschappij, wetenschap, kunst neemt in de zonde zijn oorsprong. Neem deze weg, en er blijft volgens aller instemming bijna geen lijden meer over. Die Welt ist vollkommen überall, wo der Mensch nicht hinkommt mit seiner Qual (Schiller). Die Hauptquelle der ernstlichsten Uebel, die den Menschen treffen, ist der Mensch selbst, homo homini lupus, Schopenhauer, Die Welt II6 663. 2o . Toch, hoeveel waarheid er ook ligge in Schillers woord, heelemaal waar is het niet. Al denken wij het lijden weg, dat naar aller oordeel rechtstreeks of zijdelings in de zonde zijne oorzaak heeft, de wereld zou er toch niet in eens volmaakt door worden. Er zouden nog overblijven al die rampen, welke den mensch van buiten af overkomen en niet voor ieders bewustzijn in verband met de zonde staan, zooals aardbeving, storm, onweder, watersnood, hongersnood, pest, spoorwegongeluk enz. Ook hier is er wel naar de getuigenis der Schrift verband met de zonde, maar het is toch anders dan bij het bovengenoemde lijden. Farizeën en Motazelieten zochten ook daarvan de verklaring in persoonlijke zonden, maar Jezus oordeelde anders, Luk. 13:4, Joh. 9:1. Niet in persoonlijke zonden, maar in de zonde der menschheid heeft de disharmonie en vijandschap der natuur hare oorzaak. God heeft om de zonde des menschen de aarde met den vloek getroffen en al het schepsel der ijdelheid en verderfenis onderworpen. De gevallen mensch hoort niet meer thuis in een paradijs; met zijn toestand komt de aarde overeen, die tusschen hemel en hel instaat. De mensch heeft met de kennis en gerechtigheid ook de heerschappij en heerlijkheid verloren; de krachten en elementen der natuur staan menigmaal vijandig tegen hem over; hij kan ze nu niet anders aan zich onderwerpen dan door moeitevollen, inspannenden arbeid. In haar geheel is de menschheid geen betere plaats dan deze aarde waardig; en voor haar ontwikkeling, opvoeding, behoudenis is er ook geen betere mogelijk. Van bijzondere rampen kunnen wij bijna nooit de bedoeling aangeven, waarmee God ze zond, al zijn ze zeker nooit volstrekt sprakeloos voor dengene, dien ze treffen. Maar des te vermeteler is het, met Schopenhauer en von Hartmann de schaal in de hand te nemen, daarin het lief en het leed der gansche wereld tegen
elkander af te wegen, om dan het oordeel op te maken, dat de straf de vreugde zeer verre overtreft. Want elk schepsel en ieder mensch, ook de volleerdste pessimist, geeft feitelijk aan het smartvolle zijn boven het smartlooze niet-zijn de voorkeur en tracht in zijn bestaan te volharden. En de menschheid in haar geheel heeft in de worsteling met de natuur een prikkel voor haar energie, een materiaal voor haar arbeid, een spoorslag voor hare ontwikkeling gevonden. De vloek over de aarde is haar door Gods genade in een zegen verkeerd. 3o . Dat de gansche natuur deelt in den val van den mensch, staat niet alleen vast op grond van de Schrift, maar vloeit uit de centrale plaats, welke de mensch in de schepping inneemt, als vanzelve voort, en is ook met het oog op de hedendaagsche natuurwetenschap meer dan waarschijnlijk. Er is over den toestand der wereld vóór den val en over hare verandering door en na den val soms zeer wonderlijk geredeneerd, deel II 548. 549, maar de Gereformeerden hebben hier over het algemeen eene wijze soberheid betracht, ib. 559. 560, en den gulden regel gevolgd, dat wel de forma der dingen door de zonde is veranderd maar de materia dezelfde is gebleven. De zonde is immers geen substantie en kan de substantie der dingen, die alleen God tot auteur heeft, noch vermeerderen noch verminderen. Gelijk de mensch na den val wezenlijk mensch is gebleven, zoo is het met de gansche natuur. Er zijn geen nieuwe species in planten- of dierenrijk bijgekomen; doornen en distelen zijn niet door een woord Gods nieuw geschapen gelijk het gras en het kruid en het geboomte op den derden dag, Gen. 1:11; en kruipend en wild gedierte bestond er ook reeds vóór den val, Gen. 1:24. Maar gelijk bij den mensch dezelfde vermogens en krachten, door de zonde bedorven, in eene andere richting gingen werken, zoo is het ook met de gansche schepping, nadat ze door God met den vloek getroffen werd. Overgelaten aan zichzelve, geëmancipeerd van de heerschappij en de verzorging van den mensch, beladen met Gods vloek, is de natuur allengs verwilderd en verbasterd en heeft doornen en distelen, allerlei ongedierte en verscheurende beesten voortgebracht. De mogelijkheid van zulk eene verbastering wordt door de nieuwere natuurwetenschap boven alle bedenking verheven. De palaeontologie levert slechts zeer weinig fossilen van verscheurende dieren; de groote dieren van den
oudsten tijd, rhinoceros, mammuth, mastodon waren allen plantenetend. Van de zoogenaamde sauriërs, die men voor hagedissen houdt, is het onzeker; maar zelfs de walvisschen leven ten deele van planten. Insecten zijn alle plantenetend; alleen zijn er sommige, die in onontwikkelden toestand, zooals rupsen, larven, sluipwespen (ichneumon) zich voeden met de bestanddeelen van animale wezens, maar kevers, mieren, bijen, vlinders enz., leven alle van plantaardig voedsel. Onder de vogels zijn er wel vele, die dierlijk voedsel gebruiken, maar zij kunnen toch ook van planten leven. Tot de verscheurende dieren behooren de drie genera van felis (leeuw, tijger, kat, panther, luipaard enz.), canis (hond, wolf, vos) en ursus (beer enz). Maar van al deze dieren is het minstens twijfelachtig, of het vleescheten tot hunne natuur behoort. Darwin heeft in zijn ook in dit opzicht voor theologen zeer leerzame werk, Het varieeren der huisdieren en cultuurplanten, vert. door Dr. H. Hartogh Heys van Zouteveen, Arnh. Nijm. Cohen, bewezen, dat dieren zich aan veranderde voeding kunnen gewennen en haalt daarvoor verschillende voorbeelden aan, II 344v. En evenzoo kunnen door verwildering takken in dorens, en door cultivatie dorens in takken veranderen, II 361. De natuur is nu in veel opzichten eene antithese geworden van den mensch, 2 Kon. 17:25, Job 5:22, 23, Hos. 2:20, Jes. 11:6v. 7:23, 65:20v., Ezech. 14:15, 21, Op. 21, Sir. 39:32v.; planten en dieren zijn geworden tot levende beelden van menschelijke zondige neigingen en hartstochten; dierenvrees en dierenvereering bewijzen de abnormale verhouding van den mensch tot de wereld rondom hem heen. Maar de nu en dan bij menschen nog voorkomende wondere macht over de dieren; de vele veranderingen, die blijkens de palaeontologie in planten- en dierenrijk zijn ingetreden; de domesticatie en de langzame variabiliteit bij planten en dieren leveren bewijzen te over, dat een toestand, als Jesaja in hoofdst 11 en 65 ons teekent, volstrekt niet tot de onmogelijkheden behoort. Er is niets ongerijmds in de gedachte, dat, evenals bij den mensch, zoo ook bij de natuur tengevolge van het oordeel Gods eene belangrijke verandering is ingetreden. In elk geval is de Schrift heel wat rationeeler dan wat soms onder den naam van wetenschap aan de markt wordt gebracht; volgens Lindenschmitt waren de menschen vroeger
verscheurende dieren geweest, die zich tegenover elkander door in het water gebouwde paalwoningen moesten beschermen, maar de roofdieren waren toen hoogst onschuldige schepsels geweest, bij Weiss, Apol. II3 497. 4o . Daarbij vergete men eindelijk niet, dat, theologisch gesproken, de schepping zelve in zekeren zin infralapsarisch was, Delitzsch, Genesis 1887 S. 67. De val is voor God geen verrassing en geen teleurstelling geweest. Hij zag hem vooruit, had hem opgenomen in zijn raad en rekende er reeds mede bij de schepping. Deze heeft daarom zoo plaats gehad, dat de gansche wereld, ingeval de mensch als haar hoofd viel, zoo worden kon als zij thans is. De toestand van den mensch en van heel de aarde was vóór den val een voorloopige, die zoo niet blijven kon. Hij was van dien aard, dat hij opgevoerd kon worden tot hooger heerlijkheid maar ook, in geval van ’s menschen overtreding, aan ijdelheid en verderfenis kon onderworpen worden. Door de zonde en den vloek Gods kwam overal van onder en van achter de harmonie het regellooze, het chaotische, het daemonische te voorschijn, dat ons verwart en beangst. Er is over de gansche schepping een Schleier der Schwermuth uitgebreid. Πασα ἡ κτισις συνστεναζει
συνωδινει. Cf. Naville, Le problème du mal, Genève 1868. Delitzsch, Syst. d. chr. Apol. 1869 S. 141 f. Ebrard, Apolog. I 275 f. Pressensé, Le problème de la douleur, Etudes évang. 1867 p. 1-168. Keppler, Das Problem des Leidens in der Moral, Freiburg Herder 1895. Sterling Berry, Das Problem menschl. Leidens im Lichte des Christ. Aus d. Engl. Heilbronn 1895. Holliday, The effect of the fall of man on nature, Presb. and. Ref. Rev. Oct. 1896 p. 611-621. Paul Cadène, Le pessimisme légitime, Montauban 1894. James Orr, Christian view 217. 495. Harnisch, Das Leiden beurteilt vom theist. Standpunkt, Halle 1881. Kübel, in Herzog2 15, 702 f. Lamers, Het probleem des lijdens, Theol. Stud 1896. Illingworth, The problem of pain, 3d essay in Lux Mundi ed. by Ch. Gore, 13 ed. 1892 p. 82-92. Henry Hayman, Why we suffer and other essays, London 1890 p. 1-109.
6. Dit lijden voleindt zich in die andere straf op de zonde, welke de dood heet. Velen zijn van meening, dat de Schrift, behalve op enkele plaatsen, den dood niet beschouwt als gevolg en straf der zonde. Wel is in Gen. 2:17 de plotselinge, terstond intredende dood
als straf op de zonde bedreigd, en deze wordt ook altijd als eene ramp en eene straf beschouwd. Maar de dood op zichzelf is veelmeer natuurlijk en is met het stoffelijk organisme van den mensch vanzelf gegeven, Gen. 3:19, 18:27, Job 4:19, Ps. 89:48v., 90:3, 103:14v., 146:4, Pred. 3:20, 12:7. Zoo oordeelden vroeger reeds de Pelagianen, Socinianen, Rationalisten en oordeelen thans nog vele theologen, zooals Schleiermacher, Chr. Gl. § 59 Zusatz. Lipsius, Dogm. § 414. Ritschl, Rechtf. u. Vers. III 308 f. Smend, Altt. Rel. 504. Marti, Gesch. d. israel. Rel. 193. Clemen, Die chr. Lehre v. d. Sünde I 233 f. Matthes, Theol. Tijdschr 1890 bl. 239-254 enz. Er ligt in deze voorstelling eenige waarheid. In Gen. 2:17 is inderdaad niet de dood in het algemeen, maar bepaald de terstond na de overtreding intredende dood op de zonde bedreigd. Gen. 3:19 verhaalt daarom ook niet de volle uitvoering der bedreigde straf; maar wijzigt deze en stelt haar uit. Dientengevolge ziet het O. T. in den plotselingen, in den bloei der jaren intredenden dood juist eene straf voor de zonde, Gen. 6:3, Num. 16:29, 27:3, Ps. 90:7-10, gelijk ook de doodstraf zoo opgevat wordt. Deze beschouwing hangt samen met de toenmalige oeconomie des verbonds en met de paedagogie van het volk Israels. God verbond aan de onderhouding zijner geboden in de dagen des O. T. een lang en gelukkig leven en stelde op de overtreding allerlei straffen aan deze zijde des grafs. Zoo was het oog van de rechtvaardigen vooral op de lotsbedeeling van dit leven gericht en binnen den kring van het aardsche bestaan beperkt; slechts zelden drong het door tot de overzijde des grafs. Het onderscheid tusschen rechtvaardigen en goddeloozen lag daarom niet allereerst in den dood als zoodanig, want deze was voor allen gelijk, maar in de verschillende bedeeling van het lot, dat aan den dood voorafging. En als die bedeeling ook dikwerf zoo weinig verschilde, dan werd het onderscheid tusschen de rechtvaardigen en de goddeloozen gezocht in de onderscheidene bedoeling, die het lijden voor de eersten en de laatsten had, Deut. 8:2v., Hos. 2:5v. Jes. 1:25v., Jer 5:3, 9:7, 31:18, Klaagl. 3:27v., Ps. 119:67, 71, 75, Spr 3:11v., Job 1 enz. De gerechtigheid Gods, die de zonden bezoekt, wordt voor het vrome Israel ook wederom principe van verlossing en heil, deel II 197v. Maar hieruit volgt nog geenszins, dat de dood zelf natuurlijk en noodzakelijk werd geacht. Immers sluit de
beschouwing, dat de dood gevolg is van het stoffelijk organisme des menschen, geenszins uit, dat die dood straf is der zonde. Alleen daarom kan voor den mensch de straf der zonde in den dood bestaan, wijl hij stof is en uit de aarde genomen. Paulus leert evenzoo, dat Adam aardsch is uit de aarde en dat desniettemin de dood door de zonde in de wereld is gekomen. En alle Christenen spreken op dezelfde wijze; de mensch is stof, vleesch, vergankelijk, en toch is zijn dood gevolg der zonde. Voorts is er geen volk, dat de schrikkelijkheid en de onnatuurlijkheid des doods dieper heeft gevoeld dan Israel; de mensch is stof en moet tot stof wederkeeren, maar natuurlijk is dit niet, de zonde heeft de levenskracht der menschen allengs verzwakt, Henoch en Elia zijn den dood ontkomen, het is in strijd met de innerlijke natuur van den mensch, Job 14:1-12, rechtvaardigheid en leven zijn innig verbonden, Lev. 18:5, Deut. 4:1, 30:15, Jer. 21:8, Hab. 2:4, Ezech. 33:16, Ps. 36:10, Spr. 3:2, 18, 4:4, 13, 22, 8:35 enz., in de vergankelijkheid des levens wordt een gericht Gods openbaar, Ps. 90:7-12, cf. Krabbe, Die Lehre v. d. Sünde u. v. Tode 1836. Schultz, Altt. Theol. 690 f. Oehler, Theol. d. A. T. § 77. In de apocriefe en joodsche litteratuur, Sir. 25:26, 39:29, 40:9, Henoch 69:11, Wijsh. 1:12v., 2:24, 4 Ezr. 3:7, Apoc. Bar. 23:4, Weber, System 238 f., en in het N. T., Joh. 8:44, Rom. 1:32, 5:12, 6:23, 1 Cor. 15:22, 55, 56, Hebr. 2:14, 1 Petr. 4:6, Jak. 1:15, 5:20, Op. 20:14, 21:4 enz., wordt dan duidelijk uitgesproken, dat de dood bezoldiging der zonde is. Allerminst bestaat er dus voor hen, die het N. T. steeds verheffen ten koste van het O. T., reden, om den samenhang van zonde en dood te loochenen. Toch geschiedt dit menigmaal op grond van getuigenissen der historie en uitspraken der natuurwetenschap. Er zijn n.l. velen, die alle vreeze des doods schijnen overwonnen te hebben en zeer kalm ontslapen; anderen maken door zelfmoord zelfs een einde aan het leven; Rousseau beweerde, dat de natuurmenschen allen in vrede en zonder vreeze sterven; Lessing meende, dat de ouden den dood hielden voor een broeder van den slaap en er niets schrikwekkends in zagen; de romantiek dweepte menigmaal op sentimenteele wijze met den dood. En toch, al hebben enkelen in stoische apathie het zoover gebracht, dat zij den dood als een lot met kalmte tegemoet zien, vreeze des doods is al het levende aangeboren. Wij gelooven in den
grond niet, dat wij sterven moeten. De dood speelt in het menschelijk leven zulk eene groote rol, dat de philosophie terecht eene μελετη θανατου kan heeten, Schopenhauer, Die Welt I 324 f. II 528 f. De dood is voor den mensch altijd de laatste en grootste vijand geweest; allen erkennen in hem ten slotte eene onnatuurlijke macht en ontvluchten hem zoo lang mogelijk. Wel heeft de natuurwetenschap menigmaal den dood natuurlijk en noodzakelijk genoemd; Lauvergne zeide b. v., la mort de l’homme est une conséquence logique et naturelle de son être. Tout prend fin, dura lex sed lex, bij Delitzsch, Apol. 132, cf ook H. Wagner, De dood toegelicht van het standpunt der natuurwet, Utrecht 1856. Maar zoo sprekende, heeft de wetenschap meer beweerd, dan zij verantwoorden kon. De dood is een mysterie in vollen zin. Volgens de natuurwetenschap zijn stof en kracht, en volgens Weismann en anderen zijn ook de ééncellige protozoën onsterfelijk. Waarom is dan sterfelijk het physisch organisme, dat uit zulke stoffen en krachten en cellen samengesteld is? Dat organisme wordt bovendien volgens de wetenschap bij een mensch alle zeven jaren vernieuwd; het wordt van dag tot dag gevoed en versterkt; waarom kan dit proces niet doorgaan en houdt het na enkele tientallen van jaren reeds op? Men spreke niet van ouderdom en verval van krachten, want dit zijn namen, die de verschijnselen wel aanduiden maar niet verklaren, en zelve juist verklaring van noode hebben. Weshalb die Zellen sich abnutzen und dahinsiechen, weshalb sie im Alter Veränderungen unterliegen, von denen sie in der Jugend bewahrt bleiben, das ist uns bis jetzt noch verborgen, H. de Varigny, Wie stirbt man? Was ist der Tod? Uebers. von S. Wiarda, Minden z. j. 52. Vele planten en dieren voorts overtreffen den levensduur des menschen tot soms met honderden jaren toe; waarom is de levenskracht bij den mensch zoo spoedig uitgeput en brengt hij het hoogstens tot zeventig of tachtig jaren, als hij zeer sterk is? Daarbij komt nog, dat de dood door verval van krachten zoo goed als nooit voorkomt, noch bij menschen, noch bij planten en dieren. Bijna altijd treedt de dood in tengevolge van een ziekte, een ramp, een ongeval enz.; zelfs als eene enkele maal een mensch zoogenaamd aan verval van krachten sterft, draagt de dood toch nog een pathologisch karakter en wordt hij door eene of andere storing van bepaalde cellen in het
lichaam veroorzaakt. Wat is dan de reden, dat de dood bijna alle menschen wegneemt vóór den tijd en dikwerf zelfs in de kracht der jaren, in den bloei der jeugd, in de eerste uren van hun bestaan? De wetenschap kent de oorzaak niet, welke den dood tot eene noodwendigheid maakt, de Varigny 18. Dat de mensch sterft, zegt daarom Prof. Pruys van der Hoeven in zijne Studie der Christ. Anthropologie, is een raadsel, dat zich alleen verklaren laat door de ontaarding zijner natuur, bij Delitzsch, Apol. 126. Le mystère de la mort reste aussi intact que celui de la vie, Delage, La structure du protoplasme etc 1895 p. 354. 771, en cf. voorts Sabatier, Le problème de la mort, 2 ed. 1896. Bourdeau, Le problème de la mort, ses solutions imaginaires et la science positive, 2 ed. Paris 1896. Newman Smyth, The place of death in evolution, London Unwin 1897.
7. De laatste, hier te bespreken straf der zonde bestaat daarin, dat de wereld in ethischen zin in de macht van Satan en zijne engelen gekomen is. Sedert Satan den mensch verleid en ten val heeft gebracht, Joh. 8:44, 2 Cor 11:3, 1 Tim. 2:14, Op. 12:9, 14, 15, 20:2, 10, is de wereld in zijne macht en ligt in den booze, 1 Joh. 5:19, hij is de overste der wereld en de god dezer eeuw, Joh. 12:31, 16:11, 2 Cor. 4:4. Al is het ook, dat de duivelen na hun val in de hel geworpen zijn, om tot het oordeel bewaard te worden, 2 Petr. 2:4, Jud. 6; zij zijn toch nog niet door dat oordeel getroffen, Mt. 8:29, Luk. 8:31, Jak. 2:19. Zij komen nog in de vergadering der engelen, Job 1, Luk. 10:18, Op. 12:7, houden zich op in de lucht, Ef. 2:2, 6:12, zwerven rond, wonen en werken op deze aarde, en hebben hier groote macht. Vooral de Heidenwereld is het gebied hunner werkzaamheid, Hd. 16:16, 26:18, Ef. 2:2, 6:12, Col. 1:13, 1 Cor. 10:20, 8:5, Op. 9:20; maar toen Christus op aarde kwam, hebben zij ook binnen de grenzen van het volk Gods den strijd tegen Hem aangebonden. Satan heerschte en werkte in de Christus vijandige Joden, Joh. 8:44v., verzocht Jezus, Mt. 4:1-11, zond onreine geesten, voer in Judas, Luk. 22:3, Joh. 6:70, 13:2, 27 enz.; het was toen zijne ure, Luk. 22:53, Joh. 14:30. Maar Christus was de sterkere, Luk. 11:22, streed tegen hem heel zijn leven, Luk. 4:13, overwon hem en wierp hem buiten, Luk. 10:18, Joh. 14:30, 12:31,
16:11, Col. 2:15, Hebr 2:14, Joh. 3:8, en onttrekt in beginsel het gebied der gemeente aan zijne heerschappij, Hd. 26:18, Col. 1:13, 1 Joh. 2:13, 4:4, Op. 12:11. Toch werkt hij nog altijd van buiten af in de gemeente in; hij zwerft rond over de aarde, Job 1, verzoekt de geloovigen en werkt hun tegen, Luk. 22:31, 1 Cor. 12:7, 1 Thess. 2:18, tracht hen te verleiden en ten val te brengen, 1 Cor. 7:5, 2 Cor. 2:10, 11:3, 13-15, 1 Petr. 5:8, 1 Thess. 3:5, Op. 12:10, zoodat de gemeente geroepen is voortdurend tegen hem te strijden, Mt. 6:13, Ef. 6:12v., Rom. 16:20, 1 Petr. 5:9, Jak. 4:7, Op. 12:11. Eens aan het einde der dagen verheft hij zich nog eenmaal in al zijne kracht, Mt. 24, Mk. 13, Luk. 21, 2 Thess. 2:1-12, Op. 12v.; maar dan zal hij ook door Christus overwonnen en met al zijne engelen in den poel des vuurs geworpen worden, 2 Thess. 2:8, 1 Cor. 15:24, Op. 20:10, cf. Litt. boven bl. 91.
Het geloof aan booze geesten komt bij alle volken en in alle godsdiensten voor. Soms heeft de vrees voor de booze geesten het vertrouwen op de goede schier geheel verdrongen, Roskoff, Gesch. des Teufels 1869 I 20. En in bijna alle heidensche godsdiensten wordt het physisch kwaad aan een of meer geestelijke wezens toegeschreven, die in natuur en rang met de goede goden gelijk staan, ib. 24-175. De Schrift leert echter anders, en het Christendom heeft in den eersten tijd op allerlei wijze het joodsche en heidensche bijgeloof bedwongen en tegengegaan; kerk en staat maakten allerlei bepalingen tegen tooverij, waarzegging enz., en pasten toch op hen, die zich daaraan schuldig maakten, tot de dertiende eeuw niet anders dan disciplinaire straffen toe, ib. I 287. 293. Zelfs toen men later tot de doodstraf de toevlucht nam, had men daarmede toch eigenlijk de uitroeiing der heidensche superstitie op het oog. Het gaat daarom niet aan, christelijke religie en kerk zonder meer aansprakelijk te stellen voor al het bijgeloof, dat ook onder de Christenen, en voornamelijk van de 13e tot de 18e eeuw, heeft geheerscht. Er werkten daartoe allerlei oorzaken mede, de ellendige toestanden in staat en maatschappij, de schrikkelijke bezoekingen van hongersnood en pest, de grove onkunde van het volk, de gebrekkige kennis van de natuur, de magische, kabbalistische richting onder de beoefenaren der natuurwetenschap enz., ib. II 314 f. Toch gaat de kerk in dezen niet vrij uit. Menigmaal nam zij in
theorie en practijk het heidensche bijgeloof over Reeds bij de kerkvaders komt dat uit. Gelijk ieder mensch zijn beschermengel heeft, zoo heeft hij ook zijn daemon. Buiten het Christendom heeft de duivel schier onbeperkte heerschappij. De verlossing in Christus is in de eerste plaats eene bevrijding van den duivel. Alle physisch kwaad in de wereld, ziekte, misgewas, hongersnood, pest, dood wordt aan Satan toegeschreven. Hij is de onzichtbare oorzaak van alle afgoderij, magie, astrologie, ketterij, ongeloof; de superstitie rust op eene daemonische realiteit. Toen de veelszins oppervlakkige bekeeringen der volken van Europa onder christelijk vernis allerlei heidensche leeringen en practijken deden voortleven, kwam in de Middeleeuwen daar nog bij het geloof, dat de duivel in allerlei gedaanten, van kater, kat, muis, bok, zwijn, weerwolf, verschijnen, allerlei ongedierte scheppen, als incubus of succubus aan hoererij zich schuldig maken, menschen tot een met bloed bezegeld verbond overhalen, hen beheksen, in hen varen, met hen door de lucht rijden, hen in dieren veranderen, en ook in de natuur allerlei onheil aanrichten kon. Rome heeft de daemonische realiteit van dit bijgeloof steeds in bescherming genomen, niet alleen in de Middeleeuwen (bul van Innocentius VIII 1484. Malleus maleficarum 1487), maar ook na de Hervorming tot op den huidigen dag toe; in de Roomsche theologie, b. v. van Suarez, Vasquez, Lessius, Liguori, Görres, e. a., neemt het geloof aan de macht des duivels eene buitengewoon breede plaats in, cf. Graf Paul von Hoensbroech, Religion oder Aberglaube, Berlin Walther 1897 S. 56 f.; en hoezeer het bijgeloof onder de Roomsche Christenen in de practijk voortleeft, is nog onlangs in de beruchte geschiedenis van Leo Taxil op droeve wijze aan het licht getreden, cf. H. Gerber, Leo Taxil’s Palladismusroman, 2 Th. Berlin 1897. Voor Rome valt al het bestaande in een lager, ongewijd en een hooger, gewijd terrein uiteen; op het eerste heerscht Satan met bijna onbeperkte macht, het tweede moet door kruisteeken, wijwater, bezweringen enz., voor zijn invloed en werking beveiligd worden, De Harbe’s Verklaring der Kath. Geloofs- en zedeleer, bew. en verm. door B. Dankelman, Utrecht IV 1888 bl. 598v.; de Roomsche Christen ziet zich overal van den duivel bedreigd en moet allerlei maatregelen nemen, om hem te verjagen, Kolde, Die kirchl. Bruderschaften, Erlangen 1895 S. 47.
Het is waar, dat het Protestantisme dit Roomsche en in den grond heidensche bijgeloof in den eersten tijd bijna geheel onaangetast heeft gelaten; heksengeloof en heksenprocessen werden door de Protestanten even sterk als door de Roomschen verdedigd en later door de Roomschen (Spina, Molitor, Loos, Tanner, von Spee) evengoed als door de Protestanten (Weier 1563, Godelmann 1562, Reginald Scott 1584, van Dale 1685, Bekker 1691, Thomasius 1701) bestreden; op voorgang van Luther, kenden de Lutherschen eene zeer groote macht aan den duivel toe, leidden alle kwaad uit hem af en handhaafden het exorcisme, Köstlin, Luthers Theol. II 351 f. Müller, Symb. Bücher 477. 483. 771, cf. Roskoff, t. a. p. II 364 f. Philippi, Kirchl. Gl. III 341. Maar toch bracht de Reformatie, vooral in haar Calvinistische vertakking, in het duivelgeloof wel terdege eene belangrijke wijziging aan. Teruggaande tot de Schrift en bij hare gegevens blijvende staan, belijdende de volstrekte souvereiniteit Gods, kon zij in Satan en zijne engelen, hoe machtig ook, toch niet anders zien dan schepselen, die zonder Gods wil zich noch roeren noch bewegen kunnen. Rationalistisch was de Hervorming niet. Zij hield staande, dat er booze geesten waren, die op de menschen, vooral op hun verbeelding, inwerken en hen zelfs tot hun instrument verlagen konden. Maar deze macht van Satan over de menschheid was toch altijd aan Gods voorzienigheid onderworpen; zij was in de eerste plaats ethisch van aard en had in de zonde haar oorsprong; zij was bovendien binnen enge grenzen beperkt; niet Satan, maar God is de Schepper van het licht en de duisternis, van het goede en het kwade; ziekte en dood worden door Hem ons toegezonden, Jes. 45:7. Hebr. 2:7 zegt alleen, dat Satan het geweld des doods heeft, wijl hij door de zonde den dood in de wereld tot heerschappij heeft gebracht en dus menschenmoorder is van den beginne, Joh. 8:44. Ons leven en levenseinde is niet in Satans maar in Gods hand. Luk. 13:11, 16 en 2 Cor. 12:7 geven geen recht, om alle ziekte en kwaal aan Satan toe te schrijven. En voorts kan Satan niet scheppen en iets uit niet voortbrengen, hij kan noch als incubus noch als succubus kinderen voortbrengen, hij kan geen menschen in dieren veranderen, ter dood brengen of in het leven terugroepen; hij kan niet onmiddelijk op verstand en wil inwerken, hij kan de substantie en de qualiteit der dingen niet veranderen enz., Voetius, Disp. I 906
sq., en voorts Polanus, Synt. V c. 12. Zanchius, Op. III 167-216. Synopsis pur. theol. XII 36 sq. Turretinus, Theol. El. VII qu. 5. Mastricht, Theol. III c. 8. Brahe, Aanm. over de vijf Walch. art. 1758 bl. 195v. Moor II 328. M. Vitringa II 117 sq.
Alleen door zulk een geloof, dat zich eng aansluit bij de H. Schrift, is het bijgeloof te overwinnen, hetwelk zoo diepe wortelen geslagen heeft in het menschelijk hart en trots alle zoogenaamde verstandelijke ontwikkeling telkens weer bovenkomt. Het rationalisme bestreed eerst de inwerking der booze geesten op de menschen en daarna hun bestaan; en het gevolg is geweest, dat wel het geloof aan de Schrift is prijsgegeven, maar niet het bijgeloof is uitgeroeid. Integendeel doet dit thans onder allerlei vormen van magnetisme, hypnotisme, telepathie, spiritisme, astrologie enz., juist in de kringen des ongeloofs zijn intrede; het occultisme, dat alle eeuwen door en bij alle volken gebloeid heeft, cf. Kiesewetter, Gesch. d. Occultismus, 3 Bde, Leipzig 1891, A. Lehmann, Aberglaube und Zauberei, Stuttgart 1898, telt ook in de laatste decennia dezer eeuw zijne aanhangers bij millioenen en wordt zelfs in kunst en wetenschap als de hoogste wijsheid verheerlijkt. Ook tegenover dit nieuwerwetsche bijgeloof is het dwaze Gods wijzer dan de menschen. Want niet alleen is er tegen het bestaan van gevallen geesten niets redelijks in te brengen, maar ook de mogelijkheid, dat zij menschen verleiden kunnen, kan op geen enkelen grond worden betwist. Gelijk menschen door woord en daad, door voorbeeld en gedrag op anderen invloed oefenen, zoo is er niets ongerijmds in de gedachte, dat ook van de gevallen geestenwereld eene verleidende macht uitgaat op der menschen verbeelding, verstand en wil. Er wordt hiertegen wel ingebracht, dat dan de mensch altijd zijne schuld op den duivel werpen kan; maar dit is ook het geval, als iemand door zijn medemensch verleid wordt; voorts geschiedt de verzoeking altijd in ethischen weg en heft de eigen schuld niet op; en in de kringen, waar aan het bestaan van gevallen engelen geloofd wordt, is het schuldgevoel gewoonlijk niet zwakker, dan daar, waar hun bestaan wordt ontkend. Het geloof aan den duivel handhaaft tegelijk den ontzettenden ernst der zonde en de verlossingsvatbaarheid van den mensch; entweder ein Teufel ausserhalb der Menschheit oder Tausende von Teufeln in Menschengestalt, Weiss, Apol. d. Christ. II3
519. Er openbaart zich bij menschen soms zulk een woeste, welbewuste, opzettelijke haat tegen God en al het goddelijke, ib. 574-587; kinderen Gods, en onder hen niet de zwakste en de kleinste, maar de verst gevorderden, zulke, die vooraan staan in den strijd, die het nauwst leven in de gemeenschap met God, zij klagen menigmaal over zulke schrikkelijke verzoekingen en aanvechtingen, zij gewagen van zoo goddelooze gedachten en neigingen, die plotseling in hun hart opstijgen, dat het een voorrecht is, aan het bestaan van duivelen te mogen gelooven. Er zijn βαθη του σατανα, welke in de Schrift, in de historie der menschheid, in de worsteling der kerk van Christus, in de ervaring der geloovigen soms voor een oogenblik worden ontdekt. En daarbij bedenke men, dat de zondige macht een rijk vormt en in haar bestrijding van God en zijn rijk systematisch te werk gaat. Wie haar geheel kon overzien, zou zonder twijfel in de geschiedenis harer worsteling een plan van aanval en verdediging ontdekken. Daar is in het zondige leven van den enkelen mensch, maar veel meer nog in dat van gezinnen, geslachten, volken, menschheid door alle eeuwen heen eene welbewuste, planmatige bestrijding van God en al wat Godes is. En de leiding van dezen strijd rust bij hem, die in de Schrift de overste dezer wereld en de god dezer eeuw heet. Zoo is hij reeds terstond opgetreden bij de verleiding en den val van den eersten mensch. In het Heidendom heeft hij eene macht georganiseerd, die tegen alle ware religie, zedelijkheid, beschaving vijandig overstaat. Als Christus op aarde verscheen, heeft hij zijne macht tegen Hem geconcentreerd, niet alleen door Hem persoonlijk aan te vallen en rusteloos te vervolgen, maar ook door Hem van alle kant met daemonische krachten te omringen en alzoo zijn werk tegen te houden en af te breken. De δαιμονιζομενοι in het N. T. waren geen gewone kranken, al komen ziekteverschijnselen, zooals doofheid, stomheid, epilepsie, krankzinnigheid enz., ook wel bij hen voor. Want zij worden telkens duidelijk van gewone zieken onderscheiden, Mt. 4:24, 8:16, 10:1, Mk. 1:32, 3:15, Luk. 13:32. Het bijzondere bij de bezetenen is, dat uit hen een ander subject spreekt, dan zij zelven zijn, dat dat subject Jezus als den Zone Gods erkent, geheel vijandig tegenover Hem staat, en niet anders dan op zijn bevel den lijder verlaat, Mt. 1:34, 8:29, 31, Mk. 1:26, 3:11, Luk. 4:34, 41, 5:41, 8:2,
30, Hd. 16:17, 19:15. Deze obsessio nu, hoe ontzettend ook, is zoo weinig onmogelijk, dat wij in het hypnotisme, waarbij de eene mensch aan gedachte en wil van den ander onderworpen wordt, een analoog verschijnsel zien optreden; dat er nog heden ten dage zulke gevallen van bezetenheid zich voordoen; en dat wie haar onmogelijk acht, ook alle inwerking van de ziel op het lichaam, en van God op den mensch en de wereld zou moeten ontkennen. Satan bootst alles na; God openbaart zich door theophanie (incarnatie), profetie, wonder; de daemonische caricatuur daarvan zijn obsessio, mantiek en magie, aan welke de Schrift daarom menigmaal realiteit toekent, Gen. 41:8, Ex. 7:12, 22, 8:7, 18, 19, Num. 22, Deut. 33:4, Jos. 24:10, 1 Sam. 6:2, 7, 28, 2 Chr. 33:6, Jes. 47:9-12, Jer. 39:13, Nah. 3:4, Dan. 1:20, 2:10, Hd. 8:9, 13:6-10, 16:16 enz., die zij ten stelligste afkeurt en verbiedt, Ex. 22:18, Lev. 20:27, Deut. 18:10, Jer. 27:9, 2 Chr. 33:6, Mich. 5:11, Gal. 5:20, maar die nog eens tegen het einde der dagen door Satan in al hare verleidende kracht zullen worden geopenbaard, 1 Thess. 2:18, 2 Thess. 2:8-11, Op. 9:1-11, 13:13-15, 19:20. Cf. behalve de reeds vroeger over de daemonologie genoemde litt., boven bl. 91, Ebrard, art. Dämonische in Herzog1 . Joh. Weiss, in Herzog3 . Delitzsch, Bibl. Psych.2 293. Hofmann, Schriftbew. I 445 f. Philippi, Kirchl. Gl. III2 334 f. Kahnis, Dogm. I 445 f. Beck, Vorles. über Chr. Gl. II 390 f. Weiss, Leben Jesu I 454 f. Justinus Kerner, Geschichten Besessener neuer Zeit, nebst Reflexionen von C. A. Eschenmayer über Besessensein und Zauber 1834, en daarbij Strauss, Charakteristiken und Kritiken 1830 S. 301. Demon Possession and allied themes, being an inductive study of phenomena of our own times, bij Rev. John L. Nevius D. D. for forty years a missionary to the Chinese. With an introduction by Rev. F. F. Ellinwood D. D. 2 ed. New-York, Chicago and Toronto, Fleming H. Revell Company 1896. Hafner, Die Daemonischen im N. T. 1894. Laehr, Die Daem. des N. T. Leipzig 1894. Zimmer, Sünde oder Krankheit, Leipzig 1894. J. A. H. van Dale, Bezetenheid en Krankzinnigheid, Heusden 1896. Florenz Chable, Die Wunder Jesu, Strassb. Theol. Stud. II 4. 1897 S. 45 f. Bodelschwingh, Die Mitarbeit der Kirche an der Pflege der Geisteskranken, 1896 S. 13 f.
H VII.
Over Christus.
§ 40. H .
1. Zonde en ellende worden tot op zekere hoogte door alle menschen erkend. En uit deze erkentenis wordt bij allen een zwakker of sterker verlangen naar verlossing geboren; ook de verlossingsbehoefte is algemeen. Zelfs zijn alle menschen in meerder of minder mate zich bewust, dat de verlossing moet komen van boven. Παντες δε θεων χατεους’
Maar de Heidenen kenden toch de genade niet, welke den mensch alleen van zonde en ellende verlossen kan; zij hadden slechts vermoedens en wenschen. Humana ad deos transferebat Homerus; divina mallem ad nos (Cicero). Eerst in de H. Schrift treedt de genade Gods in al haar rijkdom en heerlijkheid ons tegemoet. Terstond na den val neemt zij al een aanvang. De in Gen. 2:17 gedreigde straf is blijkbaar niet ten volle uitgevoerd. Adam en Eva zijn niet op den dag hunner overtreding gestorven. Ware de rechtvaardige straf op de zonde terstond en ten volle voltrokken dan zou in het eerste menschenpaar geheel het menschelijk geslacht vernietigd, de aarde verwoest, de kosmos tot een chaos, ja tot het niet wedergekeerd zijn. Maar dan had ook Satan getriumfeerd en God het verloren. Daarom treedt er terstond na den val een ander beginsel in werking, dat de zonde beteugelt, bestrijdt en verwint. Niet alleen wordt de straf niet ten volle toegepast; maar ook die straf, welke toegepast wordt, is tegelijk ook
nog een zegen. Alwat terstond na den val plaats heeft, is openbaring en bewijs van Gods toorn en van Gods genade tegelijk. Het schuldbewustzijn, dat in Adam en Eva ontwaakt, het geweten dat beschuldigend zich verheft, de schaamte over hun naaktheid, de vreeze en de verberging voor God, Gen. 3:7v. zijn alle een bewijs, dat zij Gods wet hebben overtreden en zijn toorn en straf waardig zijn; maar zij toonen toch ook, dat de mensch niet verstokt of verhard is, dat hij geen duivel geworden maar mensch gebleven is. Met de engelen is het zoo, dat zij, vallende, ook in eens vallen ter helle toe, Jud. 6, ze zijn terstond verstokt in het kwaad en onverlosbaar Maar de mensch is zoo geschapen, dat hij, vallende, toch nog weer opgericht kan worden; hij blijft vatbaar voor verlossing. God houdt de volle doorwerking van het beginsel en de macht der zonde in den mensch tegen. Meer nog, God trekt zich na den val niet terug en laat ook dan den mensch geen oogenblik los. Als terstond na de overtreding schuldgevoel, schaamte, vreeze in den mensch ontwaken, dan is dit alles reeds eene werking van Gods Geest in den mensch, eene openbaring van zijn toorn maar ook van zijne genade, eene openbaring, die de grondslag is van alle religieuse en ethische leven, dat er nog in den mensch is na den val. Maar God openbaart zich ook nog op eene andere wijze. Als de mensch zich voor Hem verbergt, zoekt Hij hem op en roept hem. Het is waar, God komt uit de verte tot hem en de mensch wil uit vreeze zich verbergen en den afstand tusschen zichzelven en God nog grooter maken. Er is geen gemeenschap meer tusschen God en mensch maar verwijdering en scheiding; het verbond is verbroken. En toch, God komt tot den mensch en zoekt hem op; Hij laat hem niet meer over aan zijn eigen dwaasheid en angst, welke hem in verberging voor God heil zoeken doet. Maar Hij zelf roept uit eigen beweging den mensch tot zich terug. En daarbij overvalt en verschrikt Hij den mensch niet. Hij komt als het ware uit de verte; Hij komt tot hem niet in storm of onweder maar in de םוֹיּה חוּר, d. i. in de avondkoelte, onder het plechtig ruischen der boomen in den avond. En daaraan kenden zij de stem Gods en bemerkten zij dat Hij naderde. Dat naderen was genade. God laat den mensch tijd, om tot zichzelf te komen en te overleggen wat hij antwoorden zal. Nog duidelijker komt in het verhoor en in de straf deze openbaring van Gods genade uit,
Gen. 3:9-13. De Heere roept bepaaldelijk Adam, want deze is het hoofd en de verantwoordelijke persoon. God komt niet in eens met zijn vonnis maar stelt een onderzoek in, gaat aan het ondervragen, en geeft den mensch alle gelegenheid, om zich te verantwoorden.
Als de mensch daarvan gebruik maakt, en wel niet alle schuld ontkent maar toch ook niet ootmoedig en boetvaardig voor God neervalt, doch zich te verontschuldigen zoekt, dan ontsteekt God niet in toorn, dan laat Hij die verontschuldiging tot op zekere hoogte gelden. En dan richt Hij, terwijl Hij in het verhoor met Adam begon, nu bij het uitspreken der straf het eerst zich tot de slang, dan tot Eva, daarna tot Adam.
En in die straf roemt de barmhartigheid tegen het oordeel. De straf, Gen. 3:14, 15 heeft allereerst op de slang als gewoon dier betrekking. God vernedert de slang, en zet vijandschap tusschen haar en den mensch; van nu voortaan zal er in plaats van de vroegen onderworpenheid der dieren aan den mensch een strijd tusschen beide heerschen, waarin de mensch wel overwinnen maar toch veel van de dieren, bepaaldelijk van de slang, zal hebben te lijden. Maar voorts gaat deze straf door de slang heen op de booze macht terug, wier instrument zij was. Met haar had de mensch een verbond gesloten en daarvoor het verbond met God verbroken; God doet genadiglijk dit verbond des menschen te niet, zet vijandschap tusschen slangenzaad en vrouwenzaad, brengt het vrouwenzaad d. i. de menschheid weer aan zijne zijde over, spreekt dus uit dat er uit
Eva nog eene menschheid voortkomen zal, en dat die menschheid in den strijd tegen de booze macht wel veel lijden maar toch ten slotte triumfeeren zal. De weg voor het menschelijk geslacht zal van nu voortaan door lijden tot heerlijkheid gaan, door strijd tot overwinning, door het kruis naar de kroon, door den staat der vernedering tot dien der verhooging. Dit is de grondwet, die God hier afkondigt voor den ingang in het koninkrijk der hemelen. De straf over de vrouw, Gen. 3:16, treft haar beide als moeder en als vrouw; zij zal juist als vrouw veel smart hebben te dragen; het hoogste, wat zij wenscht, n.l. om moeder te zijn, zal zij niet anders kunnen verkrijgen dan in den weg van velerlei lijden, begeerte naar, onderwerping aan den man, baren met smart; maar zoo zal zij dan toch haar hoogsten wensch verkrijgen, en haar bestemming
