ΜΗΝΙΑΙΑ ΤΟΠΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ - ΤΕΥΧΟΣ 407 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2024 - 210 9351108 - INFO@ NSONLINE.GR - WWW. NSONLINE.GR
Η πολιτικΗ δεν ειναι οι πολιτικοι Όσα άρθρα και αν κάνει το ‘The Economist’ για την εκπληκτική επίδοση της ελληνικής οικονομίας και όσες φόρες και αν το φωνάξει ο Άδωνις στο εκάστοτε πρωινάδικο, όσοι ζουν σε αυτή τη χώρα ξέρουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν λέω, η ανάπτυξη και η αύξηση του ΑΕΠ είναι σημαντικοί πολιτικοί στόχοι, αλλά για τον μέσο άνθρωπο μετράει περισσότερο η πολύ απτή και αληθινή τιμή του ρεύματος, ο μισθός του και το ενοίκιό του, παρά αφηρημένοι οικονομικοί δείκτες. Οι μισθοί, παρά τις όποιες μικροαυξήσεις, ουσιαστικά παρουσιάζουν μείωση λόγω του πληθωρισμού, ενώ τα νοίκια έχουν εκτοξευθεί, όπως και το κόστος της ενέργειας. Έρευνες υπολογίζουν, δε, την αύξηση του γενικού κόστους διαβίωσης μεταξύ 30-35% μόνο τον τελευταίο χρόνο. Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν πάνε καλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μετά από μία δεκαετία και βάλε βάναυσων οικονομικών μέτρων που γονάτισαν τη χώρα, κατέστρεψαν οικογένειες και σημάδεψαν τη ζωή όλων μας, ο απολογισμός είναι επιεικώς απογοητευτικός. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, στη μεγάλη αυτή κατηφόρα, έπαιξαν ρόλο και εξωτερικοί ανεξέλεγκτοι παράγοντες, όπως ο COVID. Οι απανωτές κρίσεις έχουν βυθίσει πάντως τη δική μου γενιά τουλάχιστον (εικοσάρηδες) στην αβεβαιότητα και την απαισιοδοξία για το μέλλον. Για εμάς αυτός είναι ο
κανόνας και ακόμα περιμένουμε την «εξαίρεση». Βάλε και την αποξένωση από την κοινωνία που ζούμε, από τους συνανθρώπους μας και από τους ίδιους τους εαυτούς μας. Και το κερασάκι στην τούρτα -όπως είθισται σε περιόδους αβεβαιότητας και ανέχειας; Η αυξανόμενη καχυποψία, η πόλωση και το μίσος... Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Ο κάθε Έλληνας έχει την δική του θεωρία. Όποιος έχει κάτσει σε οικογενειακό τραπέζι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια σίγουρα έχει ακούσει κάθε πιθανή απάντηση: πελατειακές σχέσεις, διαφθορά, υπέρογκα δάνεια, ο καπιταλισμός, ο συνδικαλισμός, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι εταίροι και γενικά η λίστα δεν τελειώνει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι παράγοντες είναι πολλοί και πολύπλοκοι. Εγώ θέλω να σταθώ σε έναν μόνο, ο οποίος σχολιάζεται συνήθως με τον πιο τεμπέλικο και υπεροπτικό τρόπο. Πρόκειται για το γενικότερο φαινόμενο της πολιτικής απάθειας. Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν εννοώ την αποχή από την εκλογική διαδικασία, επιλογή η οποία συχνά είναι συνειδητή και πολιτικά υποκινούμενη. Περισσότερο εννοώ αυτήν ακριβώς την πεποίθηση -που λίγο ή πολύ εντοπίζεται σε όλες τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες ανά τον κόσμο-, που θέλει την πολιτική δράση του πολίτη να αρχίζει και να τελειώνει στην
εκλογική διαδικασία. Που υποβαθμίζει την πολυπλοκότητα της πολιτικής σε ένα «Καλό βόλι!» όποτε τύχει να έχουμε εκλογές. Που μετατρέπει τον άνθρωπο από ενεργό πολίτη σε απλό καταναλωτή πληροφοριών τις οποίες του παρέχει αφειδώς η τέταρτη εξουσία. Που τον απομακρύνει από την πολιτική και την κοινωνία και τον κάνει να υιοθετεί μία στάση της λογικής «νίπτω τας χείρας μου» και «ό,τι αξιωθούν να κάνουν οι εθνικοί αντιπρόσωποι, ας το κάνουν». Ο άνθρωπος είναι όμως ζώο κοινωνικό και κατ’ επέκταση, όπως πολύ σωστά υποστήριξε ο Αριστοτέλης, «ζώον πολιτικόν». Και η ενασχόληση με την πολιτική είναι πολύ παραπάνω από την ψήφο, από το να βλέπεις τις ειδήσεις και από το να σχολιάζεις τις ενέργειες των πολιτικών.
Συνέχεια στη σελ. 6