ﻧﺸﺮﯾﻪ ی دﮔﺮﺑﺎﺷﺎن اﯾﺮاﻧﯽ
ﺗﻮ ھﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ؟ اﻣﯿﻦ
ﻣﺪام ﻣﯽ دوﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ "ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺒﻮدم .ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺒﻮدم "!....وﺟﻮدش از آﺗﺶ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ و آه ﺳﺮدی روی ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻮد . اﻧﮕﺎر ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ دوﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ .دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﮫﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ و اﯾﻨﮑﻪ ھﻤﻪ ﻋﺎﺑﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ از ﮐﻨﺎرﺷﺎن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ او را دﯾﻮاﻧﻪ ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ.
ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ ﻣﺤﺴﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدن ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎ ﺟﻮان ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﺮد ،اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺑﺮﺧﻮرد ﻋﺎدی ﻧﺒﻮد .ھﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻮان ﻣﺪت ھﺎ در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮد .در اﺛﺮ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺪﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﻮه ھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ روی زﻣﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ و ﺟﻮان ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ از ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺪ .ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﯿﻮه ھﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺤﺴﻦ ﮐﻪ از ﭼﮫﺮه ﺟﻮان ،ﻏﻤﯽ ﺑﺰرگ را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دﯾﺪ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آراﻣﯽ او را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد .ﺟﻮان ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ" :ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد اﺻﻼ ﺷﻤﺎ رو ﻧﺪﯾﺪم ".
"ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ؟ "
"راﺳﺘﺶ از ﺧﻮدم ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم .ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮوم ﮐﻪ ھﯿﭻ اﺛﺮی از ﺧﻮدم ﻧﺒﺎﺷﺪ".
ﻣﺤﺴﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن را از زﺑﺎن ﺟﻮان ﺷﻨﯿﺪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ او از ﻣﺸﮑﻠﯽ دروﻧﯽ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﺘﺎﺑﺰده ﻣﯽ دوﯾﺪ .ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﺗﻨﮫﺎ ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﺸﺎن ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮد .اﻧﮕﺎر ﺟﻮان ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻻ ﺑﻪ ﻻی درﺧﺘﺎن ﺳﺮ و ﺻﺪای زﯾﺎدی ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد .ﻣﺤﺴﻦ ھﻢ زاوﯾﻪ دﯾﺪش را ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺳﻤﺘﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻮان ﻣﯽ دﯾﺪ و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ :
"ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﺎدی و آﺳﻮدﮔﯽ اﯾﻦ ھﻤﻪ ھﯿﺎھﻮ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ؟"
ﺟﻮان ﺗﺎ آن ھﻨﮕﺎم ﻓﻘﻂ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد؛ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ،ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﻐﻀﯽ ﻓﺮو ﺧﻮرده ﮔﻔﺖ :
----------------------------------- – ٣٩ﺳﺎل دوم -ﺷﻤﺎره ﺳﯿﺰدھﻢ
ﻧﺪا ،ﻧﺪای ﺷﻤﺎﺳﺖ.