Nasza bajki

Nasze bajki Autorzy: Uczniowie Szkoły Podstawowej nr 140 im. Kazimierza Jeżewskiego w Zespole Szkół nr 120 w Warszawie Ilustracje wykonały: Yukiyo, Sumi oraz Jumi Dynowskie

Homalu

Dawno, dawno temu, za górami, z lasami leżała piękna kraina zwana Homalu. Było tam zawsze kolorowo, a nudzenie się było zabronione. Mieszkańcy nie byli smutni, zawsze chodzili weseli po pięknym mieście, podziwiając uroki swojej krainy. Mieli też władczynię, królową o imieniu Maja. Zarządzała ona Homalu i troszczyła się o każde, nawet najmniejsze stworzenie. Nie pozwoliłaby skrzywdzić nawet mrówki. W Homalu było również wielkie drzewo – Illa. Drzewo to wiele dla mieszkańców znaczyło. Poświęcali większość swojego czasu na modlenie się do niego, z nadzieją, że da im żywot wieczny, by mogli dłużej cieszyć się cudownym życiem we wspaniałym miejscu.

Illa pozwalała również rozmawiać z ich przodkami. Lecz nie mogło to trwać wiecznie. Pewnego dnia do pałacu królowej Mai przybył posłaniec z wiadomością: Czarne Królestwo…

Droga Królowo Homalu!

Z racji tego, że królestwo nasze leży na czarnej trawie, a woda również jest czarna, rośliny nie są w stanie rosnąć, a moi poddani głodują. Chcę zawładnąć waszą ziemią, wypowiadam wam wojnę.

Czarny Król

Po przeczytaniu tej strasznej nowiny władczyni zawołała

z pomocników królowej wbiegł na wieżę i dał sygnał: Już tu są!

wszystkich posłańców, z całego królestwa i poprosiła, by ci roznieśli

Królowa wybiegła na balkon, a cała reszta obrońców za nią. Maja

wiadomość po wszystkich domach, nawet tych z dalekich wsi, leżących

zobaczyła, że pomocnik nie mylił się. Po mieście biegało mnóstwo

na drugim krańcu państwa. Gdy prośba została wysłuchana, posłańcy

czarnych koni, a niebo zakryły wielkie skrzydła czarnych orłów. Ptaki,

od razu dosiedli swych koni i pognali ostrzec wszystkich mieszkańców,

pegazy, wróżki i gryfony już szykowały się na sygnał. Tymczasem pod

których królowa zwołała na plac i przemówiła:

drzwiami pałacu szykowali się łucznicy. Reszta obrońców otoczyła

-

Jak

wiecie,

nadchodzi

wielkie

niebezpieczeństwo,

dlatego

zamek. Królowa Maja w złotej koronie stanęła na białym koniu przed

wraz z moimi pomocnikami w jaskini za wodospadem wybudowaliśmy

zamkiem. Nagle z czarnego tłumu wyjechał czarny koń, którego

tunel prowadzący do bunkra. Prosiłabym, aby dzieci, kobiety i starsi

ujeżdżał Czarny Król. Królowa Maja podniosła miecz do góry i tym

mieszkańcy podążali za mną.

ruchem rozpoczęła bitwę. Wszyscy rzucili się na siebie. Jedni znikali

Tak też się stało, królowa szła przodem, a reszta za nią.

w powietrzu, inni zamieniali się w myszy. Bitwa toczyła się długo,

W momencie gdy gromada doszła do wodospadu, królowa usłyszała

do momentu, gdy z tłumu wydobył się głośny krzyk. Wszyscy zwrócili

cichy głos wołający:

oczy na Czarnego Króla zamieniającego się w świerszcza po dotknięciu

- Co będzie ze mną?

go przez jedną z wróżek. Gdy czarny naród wycofał się i w mgnieniu

Maja odwróciła się i zobaczyła małego kundelka, podniosła go na ręce,

oka wrócił na swoje tereny, tym razem zamiast króla na koniu jechał

uśmiechnęła się i powiedziała:

świerszcz.

- Idź za nimi – wskazując na gromadę ludzi podążającą w stronę

Wszyscy mieszkańcy Homalu bili brawo wróżce, która

wodospadu. Gdy wszyscy wyznaczeni przez władczynię byli już

przedstawiła się po bitwie – nazywała się Róża. Kilka dni później

w schronie, reszta powróciła do pałacu.

królowa koronowała Różę zgodnie z przepowiednią siedmiu cudów.

Wszystko było już gotowe, gdy nagle z daleka dobiegł krzyk orła. W całym zamku zapadła kilkusekundowa cisza. Jeden

Wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Maja Hubert, klasa 4b

Trzy pierścienie

Dawno, dawno temu, za dwudziestoma lasami, za piętnastoma morzami i trzydziestoma górami, w odległej krainie snów, w królestwie Diamentowy Pałac żył sobie stary król, który nazywał się Pontencjusz.

Miał on dwóch synów: starszego Teodora i młodszego Jerry’ego.

Pewnego dnia wezwał ich do siebie i rzekł: - Moi kochani chłopcy, wiecie, że niewiele mi do śmierci brakuje.

Udajcie się więc do królewskiego skarbca, weźcie ogromne ilości monet i za to wyprawcie wspaniałą i sowitą ucztę. Nie zapomnijcie zaprosić wszystkich mieszkańców tego miasta.

Po tych słowach jego synowie udali się tam, gdzie kazał im ojciec, ale starszy syn, który był chciwy i tylko czekał na śmierć króla, zagarnął dwadzieścia koszy monet i pobiegł do swojej komnaty.

Młodszy syn nabrał pięć koszy monet. Wezwał wróżki, które zaczarowały swym zaklęciem pomogły mu nieść kosze i udał się do miasta, by kupić jedzenie. Przedzierając się przez tłum ludzi doszedł do rzeźnika. Chciał wejść, lecz jeden z koszy okazał się nietrwały, więc pieniądze się rozsypały. Młody Jerry zaczął je zbierać. Wszyscy śmiali się z niego. Gdy tak sobie myślał, że będzie je zbierał do wieczora i że będzie mu towarzyszył śmiech ludzi, ktoś zawołał: - Cisza, stop! Jestem córką króla Erleona z królestwa Białe Dwory i rozkazuję wam, abyście przestali oraz dali mi przejść do tego młodzieńca.

Podeszła do niego i pomogła mu pozbierać kosztowności. W końcu książę powiedział: - Dziękuję, Piękna Damo. Zwą mnie Jerry, jestem księciem w królestwie Diamentowy Pałac. Przyszedłem kupić jedzenie, aby wyprawić wielką ucztę w moim królestwie.

- Ja nazywam się Charlotte. Niedługo zostanę królową – powiedziała i podała mu rękę, żeby się przywitać. Młody książę poweselał i lekko się zarumienił. A księżniczka zaprowadziła go do znajomego sprzedawcy i poprosiła:

- Eugeniuszu, zechciej obsłużyć tego młodzieńca.

Sprzedawca uśmiechnął się złośliwie i zapytał: - Drogi chłopcze, co cię do mnie sprowadza?

- Chciałbym kupić mięso, owoce, warzywa, różnorodne ryby i owoce morza, sery i soki, napoje i wina, by przygotować ucztę dla wszystkich mieszkańców tego miasta – powiedział Jerry.

- Dobrze, przygotuję ci wszystko, a dodatkowo podaruję ci ozdoby i kwiaty na stół – dodał Eugeniusz. Znów się uśmiechnął i położył na ladę wszystko, co książę wymienił., a wraz z tym piękne kwiaty i parę świec. Jedna z nich wyróżniała się wielkością, kształtem, kolorem i wzorami – niektóre miejsca były ozdobione niewielkimi diamentami, szmaragdami, szafirami, kryształami, perłami i innymi szlachetnymi kamieniami.

Książę wziął zakupy i razem z Charlotte ruszyli do królestwa Diamentowy Pałac. Nie zauważyli jednak, że sprzedawca idzie za nimi. Gdy weszli do pałacu, piękna i miła przyjaciółka księcia przedstawiła się Pontencjuszowi. Potem poszli do sług i im rozkazali, aby wszystko rozłożyli przed wieczorem, gdyż wtedy miała się zacząć uczta. Nadeszła oczekiwana przez księcia pora. Nikt nie wiedział, że świeca podarowana przez Eugeniusza ma magiczne właściwości.

Gdy wszyscy goście weszli, wrota zamknęły się na klucz i z podarowanej świecy, odróżniającej się od innych, a dokładnie z jej płomienia wyrósł potężny, ognisty smok. Król na próżno próbował zgasić go wodą. Książę i księżniczka nie wiedzieli, co robić. Nie dało się do niego zbliżyć, ponieważ zrobiłby z nich miazgę albo spaliłby ich.

Jerry podbiegł do świecy. Była okropnie zakurzona, zgasił ją i przetarł.

Było coś na niej napisane, więc przeczytał: „Przepowiednia głosi, że gdy ktoś zapali tę świeczkę, pojawi się coś, co można pokonać tylko magicznym pierścieniem. Można go znaleźć w świątyni K…” i tu napis się urywał. Przerażony Jerry próbował dokładniej przetrzeć świecę, ale nic to nie dało. Wszyscy uciekli z pałacu i zamknęli wrota.

Jerry pożegnał się z ojcem i księżniczką. Wędrował siedem dni i siedem nocy, aż wkrótce ukazało mu się troje wrót. Zobaczył również napisy „Świątynia Klejnotów”, „Świątynia Pięciu Zakamarków” i „Świątynia Kanionu oraz Siedmiu Świec”. Wszedł do ostatniej z nich.

Na początku szło łatwo, ale potem napotykał pułapki, potykał się o kamienie i rozmawiał z różnymi stworzeniami. Jeśli poprawnie rozwiązywał zagadki, one udzielały mu pomocy i wskazówek, jak znaleźć pierścień. Jeśli odpowiadał źle, musiał robić różne ćwiczenia, a następnie zadawały mu kolejną zagadkę. W końcu dotarł do wielkiego skarbca, gdzie miał szukać pierścienia. Wskoczył do basenu pełnego pieniędzy i snuł się w nim dobrą godzinę. Wreszcie znalazł półkę, na której leżały trzy pierścienie, a przy półce stał kotomyszo-wężo-konio-pies. „Kolejne zwierzę zada mi zagadkę” pomyślał młodzieniec. Potworek powiedział: - Czerwone, świecące, piękne i strzeżone przez mnie.

Popatrzył Jerry na pierścienie i wtedy zrozumiał. Chodziło o to, żeby zgadł, którego pierścienia szuka. Odezwał się więc: - To przecież ten pierścień, którego szukam.

- Zgadłeś – rzekł stworek – w nagrodę zaś pierścień jest twój.

Uradowany młodzieniec zabrał pierścień i pobiegł pędem do zamku, w którym zostali tylko paź, stary król i piękna Charlotte. Jerry włożył pierścień na palec i rozkazał: - Chcę, aby ten wstrętny smok przestał istnieć!

Po tych słowach w smoka trafiła ogromna błyskawica i zniknął, tak jak się pojawił. Sprzedawcę wróżka zamieniła w mysz. Starszy syn za kradzież został wrzucony do lochu, a książę poślubił księżniczkę.

Z tej okazji wyprawiono huczne wesele i odtąd para młodych żyła długo i szczęśliwie.

Julia Szcześniak, klasa 4b

Dawno temu, w dalekiej krainie żył sobie smutny Król. Pomimo,

Bajka o Królu, który szuka żony

że miał piękne i bogate królestwo, wielu oddanych, wiernych przyjaciół czuł się bardzo samotny, gdyż nie miał żony.

Wszyscy królowie z sąsiednich państw mieli swoje ukochane a Król Białej Szachowej Krainy nadal był sam.

Pewnego dnia przyjechali do niego w odwiedziny przyjaciele Król i Królowa z Czarnej Szachowej Krainy. Gdy zobaczyli jaki jest smutny, postanowili mu pomoc. Opowiedzieli mu o niezwykle pięknej Księżniczce uwięzionej przez złego Czarnoksiężnika. Wielu śmiałków próbowało już ją uwolnić z zaklętej wieży w której trzyma ją Czarnoksiężnik, niestety żadnemu się to nie udało. Zadanie, jakie dostali do wykonania, było zbyt trudne i żaden z ochotników nie wygrał ze złym Czarodziejem.

Biały

Król

postanowił

z

samego

rana

wyruszyć

na poszukiwanie Księżniczki. Zabrał ze sobą swojego wiernego, białego rumaka, gońca oraz kilka pionków pomocników. Wędrował przez lasy, jeziora i góry szukając kryjówki Czarnoksiężnika.

Po wielu dniach kiedy już tracił nadzieję na odnalezienie zaklętej wieży, wreszcie ją zobaczył, była dobrze ukryta, cała porośnięta winoroślą. Ukrył się za drzewami i obserwował małe okienko na szczycie wieży, w którym nagle zobaczył cudną Królewnę,

która ze smutną miną wyglądała na zewnątrz. Serce mu mocno zabiło

Czarnoksiężnik także stał z uśmiechem na twarzy, uściskał Króla

i od razu zakochał się w blond piękności. Gdy tak stał zapatrzony,

i opowiedział mu historię o tym, że jest ojcem Księżniczki i postanowił

dostrzegł w komnacie za Księżniczką Czarnoksiężnika. Miłość, którą

wydać ją za mąż tylko za kawalera bardzo mądrego i wytrwałego, który

poczuł do dziewczyny dodała mu odwagi, podszedł do drzwi

swą pokorą i inteligencją zasłuży na jej rękę.

prowadzących na wieże i głośno zastukał. Minęła chwila,

Księżniczka zbiegła z wieży i uradowana uściskała Króla.

gdy Czarnoksiężnik z zaskoczoną miną otworzył mu drzwi. Widać,

Obserwowała grę i trzymała kciuki, aby wygrał, bo niezwykle się jej

że nie spodziewał się nikogo o tej porze. Król wyjaśnił, że przybył

spodobał i pragnęła zostać jego żoną. Wszyscy razem wrócili do Białej

z zamiarem uwolnienia Księżniczki i jest gotowy na zadanie jakie mu

Szachowej Krainy i urządzili huczne wesele.

Czarodziej przygotuje. Myślał, że będzie musiał walczyć ze smokiem

Od tamtej pory gra w szachy zyskała niezwykłą popularność

lub zdobyć kwiat paproci z wysokiej góry, a Czarnoksiężnik zaprosił

we wszystkich okolicznych królestwach i co roku Król z Królową

go do pustej komnaty, w której stały tylko dwa stołki oraz mały stolik

urządzali turnieje szachowe, które do dziś cieszą się ogromnym

z szachownicą z pionkami. Król nie znał gry jaką są szachy.

powodzeniem.

Czarnoksiężnik wyjaśnił zasady i powiedział, że jeśli Król z nim

A Król i Królowa żyli długo i szczęśliwie…

wygra, to dostanie Księżniczkę.

Gra toczyła się przez wiele godzin, a może i dni. Król bardzo skupił się na zadaniu, a że był bardzo mądry myślał długo nad każdym swoim ruchem i analizował ruchy przeciwnika. Pot kapał mu z czoła, nie czuł głodu ani pragnienia, tak bardzo zależało mu na uwolnieniu Księżniczki.

Po

długim,

długim

czasie

wreszcie

gra

zakończyła

i wygrał.....Król!!! Niezwykle uradowany skakał z radości i klaskał.

się

Milena Palicka, klasa 3a

Księżniczka zamknięta w wieży

Dawno, dawno temu w pięknym zamku mieszkała księżniczka ze swoim ojcem. Zamek ten zbudowany był z czarnobiałych cegieł, co wyróżniało go od innych. Król, który tam panował był bardzo surowym władcą, ze złości na swą jedyną córkę, która sprzeciwiała się poglądom ojca uwięził ją w zamkowej wieży. Księżniczka miała wielkie serce i dlatego nie zgadzała się ze swym ojcem. Jej ulubionym kolorem była biel, której władca nie lubił. Twierdził, że w tym zamku rządzi czerń. Siedząc tak w samotności, księżniczka rozmyślała i marzyła o wybawcy na białym koniu, który wygra z ojcem partię szachową a ona dzięki temu zostanie białą królową na szachowym zamku.

Mijały miesiące a w zamku oprócz złych rządów króla nic się nie działo, księżniczka coraz bardziej pogrążała się w samotności i coraz mniej zależało jej na uwolnieniu z królewskiej wieży. Rozmyślając tak w ciszy, usłyszała jakieś walenie do drzwi zamkowych, wyjrzawszy przez zakratowane okno wieży zobaczyła chłopca zwanego Pionkiem.

- Po co żeś przyszedł? – spytał król.

- Dowiedziałem się ze więzisz swą córkę.

- Nic ci do tego – rzekł król - Chyba ze rozegrasz ze mną partię szachową.

Jak przegrasz to wszystko zostaje jak było, zaś jak wygrasz, w co wątpię, to uwolnię córkę z wieży.

Pionek nie namyślał się nawet minuty, od razu zgodził się na grę.

Wszyscy zebrali się wokół zamku, by kibicować chłopcu. Napięcie coraz bardziej rosło, tylko król był bardzo spokojny i pewien swojej wygranej.

Gra rozpoczęła się, król wygrywa z dużą przewagą, ale wreszcie, SZACH MAT, wygrywa PIONEK. Radość poddanych była wielka, wszyscy skakali z radości, tylko król ze złości zrobił się biały. Nadeszła chwila zapłaty za wygraną. Jak duża była radość Białej Księżniczki na wieść o wygranej.

Od tej pory królestwem rządzi Biała Królowa a jej największym przyjacielem jest czarny PIONEK. Agata Krypa, klasa 3a

Bajka szachowa

Dawno, dawno temu za wieloma górami, lasami i rzekami była sobie szachowa kraina. Mieszkały w niej szachowe bierki.

Kraina była czarno-biała i przepływała przez nią rzeka. Na jej lewym brzegu mieszkały czarne bierki a na prawym brzegu białe.

Wysoko w górach znajdował się kryształ z którego wypływała woda, jak ze źródła. W szachowej krainie nigdy nie brakowało wody, która jest źródłem życia.

Pewnego dnia czarne bierki wypowiedziały białym bierkom wojnę. Rzeka szczęśliwie chroniła dostępu do białych bierek.

Niestety pewnej nocy czarne bierki zorganizowały wyprawę w góry i wykradły kryształ. Po kilku dniach rzeka wyschła i czarne bierki przedostały się bez trudu na teren zamieszkały przez białe bierki. Rozpętała się wielka wojna. Białe bierki użyły podstępu i załadowały armaty żelowymi kulami z białą farbą i wystrzeliły je w kierunku czarnych bierek. Te zostały przemalowane na biało i nie wiedziały kto jest ich wrogiem i z kim mają walczyć. Zaprzestały walk i ogłosiły pokój.

Od tej pory wszystkie bierki żyły w zgodzie i przestały ze sobą rywalizować. Odniosły kryształ w góry i znowu rzeka zapełniła się wodą. Wszyscy wspólnie zamieszkali na prawym brzegu, zbudowali most na rzece i na jej lewym brzegu założyli hodowlę czarnych baranów.

Od tego czasu, aby rozegrać partię szachów przemalowane bierki musiały zakładać swetry zrobione z wełny czarnych baranów.

Michalina Stępniewska, klasa 3a

Bajka szachowa

Dawno, dawno temu żyli sobie dwaj królowie dwóch królestwach.

Jedno z królestw było biała, a drugie czarne. Białe Królestwo było małe i schludne. Mieszkańcy byli zadowoleni z rządów panującego króla. Lud nosił ładne białe stroje, domy były budowane z białej cegły.

W zamku mieszkała też królowa oraz posłańcy. Zamek był mały z dwoma wysokimi wieżami. Obok zamku były stajnie z białymi końmi.

Nieopodal białego królestwa stało też Czarne Królestwo. Było ono wielkie i brudne.

Rządził w nim czarny i gruby król ze swoją królową, wszystko w tym królestwie było czarne ponieważ król nie lubił innych kolorów.

Pewnego wiosennego dnia czarny król zażądał bitwy z Białym Królestwem. Wysłał tam swoich rycerzy na czarnych koniach.

Lecz w Białym Królestwie było cicho i przyjemnie tylko trochę wiatr powiewał, a na dziedzińcu wszyscy się do siebie uśmiechali i byli dla siebie mili. Aż tu nagle Biały Król zobaczył że wielka czarna armia zbliża się do jego zamku.

Krzyknął: - Czarni nas napadają, chować się do swoich domów! Zamknąć wrota!

Król posłał swych rycerzy na białych koniach, aby dowidzieć się o co chodzi?

Okazało się, że Czarny Król chciał zagarnąć niczyją ziemię. Biały Król zaproponował rozegranie partii szachowej, żeby nie toczyć wojny, aby nie było strat w ludziach i zwierzętach. Czarny Król zgodził się.

Po rozegranej partii na szachownicy pozostały tylko dwie bierki - dwóch króli.

Ponieważ był remis, ziemię podzielono na pół. Każdy z króli był zadowolony.

Postanowili, że wszystkie przyszłe spory będą rozwiązywać poprzez grę w szachy.

Mikołaj Konopka, klasa 3a

Paweł i zwierzęta Dawno, dawno temu, za trzydziestoma górami, za siedmioma morzami, za czterema pagórkami i dwoma strumyczkami, w małej chatce mieszkał chłopczyk Paweł z mamą. Miał bardzo kochającą mamę, lecz zupełnie się jej nie słuchał. codziennie idąc do szkoły przez las, zatrzymywał się przy strumyku i rzucał kamieniami w biedne rybki, a potem łapał żaby i wsadzał do plecaka, które później wsadzał koleżankom za kołnierzyk.

Pewnego dnia rano obudziło go miauczenie kotka, któremu bardzo chciało się pić. Paweł nie zważając na biedne zwierzę pobiegł szybko do lasu. Tam nad strumykiem zobaczył kobietę, która zapytała: - Chłopczyku, czy masz kawałek chleba dla kaczek?

- Nie, nie będę się dzielił z kaczkami moim chlebem – odpowiedział chłopczyk Wtedy pani zamieniła się w wróżkę i powiedziała: - Człowieka złego zamieniam w żabę, bum tralala la!

Paweł zamienił się w żabę, i zarechotał, a wróżka rzekła: - Jak wyjmiesz ze strumyka wszystkie kamienie i nakarmisz żabki i ryby, to znów staniesz się chłopcem.

Chłopczyk bardzo długo płakał i chciał wrócić do domu, ale jako mała żabka nie wiedział, którędy ma iść. Jego płacz usłyszały ryby w strumyku.

- Co się stało, mała żabko? – zapytała rybka.

Paweł wstydził się przyznać, że wróżka zamieniła go w żabę i że to on codziennie przychodził nad strumyk i rzucał kamieniami. Paweł,

czyli mała żabka, ciężko pracował, oczyścił strumyk, pomagał innym zwierzętom z lasu i nawet się z nimi zaprzyjaźnił. Zrozumiał wreszcie, że zwierzęta trzeba szanować, opiekować się nimi, nie krzywdzić.

Gdy w lesie robiło się ciemno i wszystkie zwierzęta kładły się spać, Paweł po cichutku płakał i bardzo żałował, że wcześniej był taki niedobry dla zwierząt i dla swej mamy. Bardzo chciał wrócić do domu i przeprosić mamę za wszystko. Kiedy tak płakał, pojawiła się wróżka i powiedziała: - Zrozumiałeś swoje postępowanie i zmieniłeś się, dlatego staniesz się chłopcem. Lecz pamiętaj, jeśli znów skrzywdzisz jakieś zwierzę, zamienisz się z powrotem w żabę.

Wtedy wyjęła różdżkę i zamieniła Pawła w chłopca.

Ten przeprosił wróżkę i bardzo jej podziękował. Obiecał, że będzie dbał o wszystkie zwierzęta i szybko pobiegł do domu. Od tego czasu Paweł zawsze słuchał się swojej mamy, dbało zwierzęta i stał się ich przyjacielem.

Mateusz Tomkiewicz, klasa 4b

Czarny konik Pewnego dnia, na polanie szachowej, wypasał się czarny konik. Był mały, ale codziennie zjadał trzy kilo siana. Nazywał się Ruki i lubił przygody. Pewnego dnia przyleciała do niego sroka Magda, która była posłanniczką Władcy Zegarów Szachowych. Miała za zadanie przekazać Królowi Szachowej Krainy bardzo ważną wiadomość.

Władca Szachowych Zegarów chciał koniecznie przeprosić Króla Szachowej Krainy za ciągle płynący czas i przerywanie nierozegranych partii.

Mimo, że władał zegarami ze spadającą chorągiewką i zegarami cyfrowymi niestety nie władał czasem, co bardzo go martwiło. Wysłał więc czarno-białe zwierzę, aby w jego imieniu wytłumaczyło wszystko Królowi Szachowej krainy. Jednak prawo zabraniało stanąć przed Królem sroce. Dlatego poprosiła ona konika Rukiego o pomoc.

-Dlaczego sama tego nie zrobisz?- zapytał wesoło Ruki - W waszym prawie jest napisane, że tylko mieszkaniec Szachowej Krainy może rozmawiać ze swoim Królem. Strażnicy mnie nie przepuszczą.

- Pokaż mi kodeks, to niemożliwe ! – zarżał Ruki - Sam zobacz, jest tutaj napisane w punkcie trzydziestym drugim – stanowczo odrzekła wysłanniczka.

- Masz rację, ja mam chyba jakąś stara wersję księgi praw- przyznał Ruki W głowie pomysłowego konika zrodził sie genialny plan.

Potrzebowali taśmy klejącej i bomby z gazem rozweselającym. Do północy wszystko było gotowe. Sroka Magda zagadała strażnika, a Ruki prześlizgnął się do wnętrza zamku. Użył taśmy klejącej do powiązania kolejnych strażników. Następnie wrzucił do holu bombę rozweselającą i pozostali strażnicy, będący w doskonałych humorach, wskazali mu sami drzwi komnaty królewskiej. Był z siebie dumny, że dokonał takiego wyczynu. Tak jak inni, był w doskonałym humorze, bo zapomniał założyć maski i wdychał gaz

rozweselający. Zapukał kopytem i z uśmiechem na pysku lekko otworzył drzwi.

Zdziwiony Król Szachowej Krainy wysłuchał swojego poddanego, który przekazał przeprosiny Władcy Zegarów Szachowych. Od dawna sam zastanawiał się nad połączeniem obu mocarstw. Przekazał przez Rukiego zaproszenie dla Władcy Zegarów. Uszczęśliwiony Ruki pogalopował do Sroki, posłanniczki, z zaproszeniem podpisanym przez Króla. Wręczył jej zapieczętowaną wiadomość i odprowadził do granic Szachowej Krainy.

Karolina Kobusińska, klasa 3a

Świat do góry nogami

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, za rzekami była wielka, ogromna wieża. A w tej wieży mieszkała księżniczka, czyli Smoczyca.

Czekała na swojego wybawcę bardzo długo, ponieważ zgubiła kluczyk od wieży, a była oczywiście tak elegancka, że nie chciało jej się zniszczyć budowli. A oprócz tego przed budowlę po jakimś czasie przyszedł rycerz, ale on zamiast uratować, pilnował wieży i pani smoczych i nikt nie wiedział po co to robił. Zawsze krył się za wielkim głazem, żeby zaskoczyć ochotnika.

Pewnego dnia pewna dziewczyna, która była rycerzem, szukała przygody. Miała krótkie, brązowe włosy i niezbyt eleganckie ubranie.

Wędrowała przez góry, lasy i rzeki, nagle za kilkoma drzewami ujrzała dużą wieżę, całkiem zarośniętą oraz oplecioną pnączami. Szła bliżej i bliżej, wtedy wyskoczył zza głazu rycerz. Dziewczynka trochę się bała, ale była dzielna oraz sprytna. Nie miała zamiaru walczyć, więc użyła sprytu. Schowała się na chwilę za drzewem, a gdy rycerz zobaczył, że nie ma przeciwnika, zdziwił się i przez dłuższą chwilę stał drapał się po głowie. A ona poszła cicho i ostrożnie do głazu, a potem weszła na pnącza i się wspięła. A kiedy doszła prawie już na sam czubek, to weszła do środka, a wtedy nie uwierzyła własnym oczom. Na twardej, wytrzymałej podłodze siedziała Pani Smoczyca.

Dziewczyna zrobiła kilka kroków w tył, bo to oczywiste bała się. Smoczyca zareagowała wręcz odwrotnie – bardzo się ucieszył i wykrzyknęła: „Mój wybawco!” Dziewczyna trochę się zdziwiła, ale odrobinę się przybliżyła. Zwierzę opowiedziało, co się wydarzyło, oczywiście mówiło ludzkim głosem. Dziewczynka, gdy tylko wszystko usłyszała powiedziała, że trzeba się stąd wynosić. Dach na szczęście nie był zbyt wytrzymały, więc Smoczyca swoimi szponami wycięła w nim dziurę. Wtedy dziewczyna wskoczyła na jej grzbiet i odleciały.

Okazało się, że nawet zostały najlepszymi przyjaciółkami. A rycerz widząc to myślała, że też znajdzie kolegę i czekał w wieży.

Yukiyo Dynowska, klasa 4a

Powrót szachownicy Dawno, dawno temu na odległej szachownicy żył sobie goniec imieniem Prawy. Pewnego dnia król i królowa zarządzili remont szachownicy.

Przyszedł do nich goniec Prawy i powiedział : - Wasza Wysokość. Jaką byście chcieli mieć szachownicę?

- Drogi Prawy. Nie żartuj, że nie wiesz. Oczywiście, że w kratkę!powiedział król.

- No. Mogłem nie wiedzieć, bo mogliście chcieć na przykład w stylu kubistycznym - powiedział goniec.

- Co to jest kubizm? - nagle wtrąciła do rozmowy królowa. – Kubizm, to taki styl, składający się głównie z figur geometrycznych - wyjaśnił goniec.

- Nie rozumiem – powiedziała królowa – przecież szachownica składa się właśnie z figur geometrycznych: kwadratów.

- Oczywiście – odpowiedział Prawy – ale figur geometrycznych, które możemy wykorzystać jest więcej!

- Naprawdę ?– zdziwił się niepomiernie Król.

- Oczywiście – zapewnił goniec – mamy do dyspozycji jeszcze całe mrowie! Są trójkąty, prostokąty, romby, koła, półkola, ćwiartki koła, elipsy, trapezy, oktagony, pentagony, heksagony.

- Mój Boże – wykrzyknęła Królowa – tyle możliwości!

- Wykorzystajmy je – zdecydował Król.

- Ale jak – spytał Prawy.

- W końcu to Ty okazałeś się artystą – powiedział Król, Ty zdecyduj.

Goniec pracował wiele dni. Dopasowywał kolory i kształty, zmieniał ich układ. W końcu przyniósł przepiękną szachownicę – migotała kolorami i mieniła się kształtami.

- Wszystko wygląda pięknie – odrzekła Królowa – ale jak będziemy zapisywać partię, skoro nie sposób oznakować pola.

Prawy się zasępił. Rozważał układy kolorów i kształtów, ale o praktycznym aspekcie wcale nie pomyślał!

- No o tym nie pomyślałem- powiedział goniec.

Po jakimś czasie przyszedł do nich Prawy i powiedział: - Uważam, że klasyczna szachownica jest najlepsza!- powiedział Prawy.

I my tak sądzimy - powiedzieli Król i Królowa.

Odtąd już zawsze szachownica została taka jak była.

Kalina Dzierżak, klasa 3a

Magiczna figurka Świętego Mikołaja

Dawno, dawno temu Święty Mikołaj miał figurkę, która pomagała mu oceniać, które dzieci są grzeczne i którym ma dać prezenty. Widziała wszystko. Święty Mikołaj wysyłał ją w jakieś miejsce, a ona wracała przynosząc gotowy film i Mikołaj od razu widział, czy dziecko było grzeczne.

Figurki pozazdrościł mu diabeł. Wiedział jednak, że nie może jej ukraść. Figurka by to zobaczyła i nie dostałby na święta prezentu. A tego diabeł nie chciał. Stwierdził, że jeżeli on nie może jej mieć, to nie będzie jej mieć także Mikołaj. Uniósł ją wysoko i puścił. Figurka rozbiła się na wiele część - Ha! Teraz nikt nie będzie jej miał! Udało mi się!

Diabeł myślał, że zrobił źle, ale tak naprawdę pomógł Świętemu Mikołajowi. Figurka rozbiła się na milion części, a każda z nich trafiła do jednego domu. Nawet w częściach figurka nie straciła swojej mocy i Mikołaj mógł obserwować wszytko przez cały czas. Diabeł za swój postępek nie otrzymał prezentu nie tylko w te święta, ale przez dziesięć lat.

I wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Pamiętaj więc, zachowuj się grzecznie, bo Mikołaj zawsze Cię obserwuje Aleksandra Czachorowska, klasa 3b