sun and moon

ΉΛΙΟΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ukuna liVrary presents...

Various virus stories παλιά παραμύθια κορονοδιασκευασμένα

ΗΛΙΟΣ & ΦΕΓΓΑΡΙ Επεισόδιο #ΕΝΑ

“ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙ” Μια ιστορία από το βιβλίο “Ελληνικά παραμύθια”, εκλογή Γ.Α. Μέγα Διασκευή: Νάστα Φεβρουάριος 2021 ukunastories@gmail.com Άδεια Creative Commons

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς ασυμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την φανταστικότητα.

Μια φορά ήταν ο παππούς μου κι η γιαγιά μου. Πάει ο παππούς στ' αμπέλι να σκάψει, αντικρύζει τον ήλιο και το φεγγάρι που μάλωναν. Άμα είδαν τον παππού, του λένε: - Ώρα καλή, παππού, πες μας, εσύ ξέρεις ποιός είναι πιο καλύτερος, ο ήλιος ή το φεγγάρι; Ποιόν απ' τους δυο μας βρίσκεις πιο καλύτερο που πρέπει σ' αυτόν τον κόσμο; Τότε λέει ο παππούς: -Ο ήλιος πρέπει την ημέρα και το φεγγάρι τη νύχτα! Ευχαριστήθηκαν τότε ο ήλιος και το φεγγάρι και τον ρώτησαν τον παππού τι θέλει να του δώσουν, για να πληρωθεί ο κόπος του, που τους έκαμε αυτή την κρίση.

-Ό,τι θέλετε, λέει ο παππούς, δώστε μου, εγώ είμαι ευχαριστημένος. Έβγαλαν τότε ο ήλιος και το φεγγάρι και του έδωκαν ένα τραπεζομάντηλο και του είπαν: -Άμα περάσεις το μισό το δρόμο, άνοιξε αυτό το τραπεζομάντηλο και θα βρεις ό,τι νοματίσεις μέσα και φάγε να χορτάσεις κι όποτε θέλεις να φας, άνοιγε το τραπεζομάντηλο και θα βρίσκεις ό,τι θέλεις.

-Σας ευχαριστώ! Να στε καλά! Θα το πάω γραμμή στη γυναίκα μου, θα χαρεί πολύ, γιατί ψωμί ξερό τρώγαμε τόσο καιρό. Στο δρόμο του όμως για το σπίτι, τσουπ, να σου ένας αστυνόμος...

-Επ! Για που το βάλαμε; -Σπίτι μου πάω κυρ Αστυνόμε.

-Μάσκα! Τώρα! Θέλεις να μολύνεις ολόκληρο το χωριό; -Μα δύο κάτοικους έχει το χωριό μας, όλους κι όλους.

-Και τον δεύτερο κάτοικο, δεν το σκέφτεσαι; Ε; Άκαρδο πλάσμα!

-Ο δεύτερος κάτοικος είναι η γυναίκα μου, κυρ Αστυνόμε.

-Μη μου αντιμιλάς. Από που είσαι; -Από ένα βιβλίο με ιστορίες του Μέγα.

-Μέγκα; Δεν πιστεύω να κάλεσες τα κανάλια; -Όχι, κυρ Αστυνόμε, με την άδεια σας τώρα να πάω, γιατί με περιμένει η γυναίκα μου.

-Πήγαινε, αλλά την επόμενη φορά που θα σε δω χωρίς μάσκα, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα.

-Γυναίκα. Γυναίκαααα. Έλα και τάξε μου. Πήρα μέρος σε ένα διαγωνισμό και κέρδισα ένα τραπεζομάντηλο.

-Καλά βρε άντρα μου, γιαυτό πήγες στο χωράφι; Τραπεζομάντηλο θα φάμε απόψε; -Είναι μαγικό σε λέω. Κάτσε να δεις τι κόλπα κάνει. Λοιπόν, πες τώρα πως είχε περάσει αυτή η παλιοκορόνα. Πες ότι ερχόντουσαν τα παιδιά και καθόμασταν όλοι γύρω από το τραπέζι να φάμε όπως παλιά, όπως τότε Π.Κ. (προ Κόβιντ).

-Ναι άντρα μου, λέω.

-Πες τι θα ήθελες να φας, κάνε παραγγελία!

-Θα ήθελα να φάω μια μακαρονάδα καρμπονάρα, πίτσα, κοτόπουλο ψητό, σαλάτα μπρόκολο, μια τούρτα και στο τέλος να πιω μια σόδα για τη χώνεψη.

-Για να δούμε, θα πιάσει το κόλπο ή μας έδωσαν σκάρτο πράγμα, το ανοίγω λέει, το κλείνω και βγάζει όλα τα φαγητά που ζήτησα.

-Αχ άντρα μου σωθήκαμε! Δεν θα πεινάσουμε πια! Δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε στα χωράφια να ξημεροβραδιαζόμαστε. Μπορούμε επιτέλους να βγούμε στη σύνταξη! Λοιπόν, αυτό πρέπει να το γιορτάσουμε. Τι λες, να καλέσουμε το βασιλιά να τον φιλέψουμε από αυτό το τραπεζομάντηλο και να τον κάνουμε να θαυμάσει; Ενθουσιάστηκε ο παππούς με την ιδέα και λέει: -Μπράβο γυναίκα, καλά το σκέφτηκες. Θα πάω στην πόλη να τον καλέσω!

Πάει ο παππούς τότε και κάλεσε το βασιλέα να έρθει στο σπίτι του, να τον φιλέψουν. Κι ο βασιλέας αποκρίθηκε: -Ναι, βεβαίως, θα έρθω με τα στρατεύματά μου. Θα είμαστε εκεί αύριο στις 19.00.

-Μα βασιλιά μου, αφού απαγορεύεται να μαζεύεται τόσος κόσμος σ΄ ένα σπίτι.

-Τι μου λες! Εγώ είμαι ο βασιλιάς, εγώ βάζω τους κανόνες, εγώ τους βάζω κάτω και τους πατάω άμα λάχει! Λοιπόν, έλα φύγε τώρα, έχεις να μαγειρέψεις. Ετοίμασε δείπνο για 50 άτομα. Τα λέμε αύριο.

Γυρνάει ο παππούς σκυφτός και σκεφτικός πίσω στο χωριό, μπαίνει στο σπίτι και τα λέει όλα στη γιαγιά: -Άσε γυναίκα την πατήσαμε.

-Τι έγινε άντρα μου; -Ο βασιλιάς θα έρθει, αλλά θα φέρει κι άλλους 50 μαζί.

-Εντάξει, θα ετοιμάσω ράπιντ τεστ στην είσοδο. Θα τους βάζουμε έναν-έναν να τρώνε και να φεύγουν ή θα βγάλουμε το τραπέζι στην αυλή. Κάτι θα σκεφτούμε. Η γιαγιά κι ο παππούς κοιμήθηκαν ανήσυχα εκείνο το βράδυ. Ξύπνησαν νωρίς το πρωί να απολυμάνουν το σπίτι και να στρώσουν το κόκκινο χαλί. Το απόγευμα, άκουσαν από μακριά, τις κόρνες και κατάλαβαν πως ο βασιλιάς είχε φτάσει στο χωριό. Είχε φέρει μαζί του και ειδικούς επαγγελματίες χειροκροτητές. Οι χειροκροτητές και οι χειροκροτήτριες κάθονταν στην άκρη του δρόμου, χειροκροτούσαν και έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες τον βασιλιά που περνούσε.

Όταν ο βασιλιάς τελείωσε με τις βασιλικές του υποχρεώσεις έφτασε και στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και αναφώνησε: -Α, πολύ ωραίο το σπιτάκι σας! Πριν κάτσουμε να φάμε λέω να πάω στο σχολείο, να δω τα παιδιά, να βγάλουμε και μια αναμνηστική φωτογραφία.

-Μα δεν έχουμε σχολείο, έχει δύο χρόνια να πατήσει το πόδι του παιδί στο χωριό μας.

-Καλά, την επόμενη φορά θα φροντίσω να φτιάξουμε ένα, για να φωτογραφηθώ σαν άνθρωπος.

-Εντάξει, ελάτε τώρα να φάτε βασιλιά μου, το τραπέζι είναι έτοιμο. Περιμένουν και τα στρατεύματα απέξω να πάρουν σειρά.

-Πωπω, λιχουδιές! Μα πού τα βρήκατε εδώ όμως τέτοια φαγητά, φτωχοί άνθρωποι; Για πείτε το μυστικό στο βασιλάκο σας!

-Να, έχουμε ένα τραπεζομάντηλο που γεννάει φαγητά! Ό,τι ζητήσεις στο ετοιμάζει.

-Τι; Σένα, παππού, τέτοιο τραπεζομάντηλο δε σου πρέπει. Αυτό είναι για μένα που έχω τόσο στράτεμα να θρέψω. Εσύ ούτε παιδιά έχεις, ούτε σκυλιά. Είστε δυο ξεροκέφαλα και δεν σας χρειάζεται τέτοιο πράμα.

-Σε παρακαλούμε βασιλιά, μη μας το πάρεις, δεν έχουμε τι να φάμε!

-Πώς δεν έχετε εδω που ζείτε στη φύση, ένα σωρό καλούδια μπορείτε να καλλιεργήσετε! Μη μου πείτε τωρα κανένα αρνητικό για την ευλογημένη ελληνική γη!

-Όχι, όχι βασιλιά μου, δικό σου το τραπεζομάντηλο και πολυχρονεμένο το όνομά σου! Πήρε τότε ο βασιλιάς το τραπεζομάντηλο κι έφυγε.

Ο καημένος ο παππούς έκλαψε κι έκλαψε κι ύστερα πάλι παρηγορέθηκε και σήκωσε κεφάλι. Είχε και τη γιαγιά να τον στηρίζει. Εκείνη δεν το είχε πάρει τόσο βαριά.

-Αχ άντρα μου, έλα τώρα μη μου στεναχωριέσαι, τι είχαμε τι χάσαμε. Θα τα καταφέρουμε, όπως πάντα. Μπελάς ήταν αυτό το τραπεζομάντηλο.

-Ευχαριστώ γυναίκα, μου δίνεις ελπίδα, θα πάω στο χωράφι να τσαπίσω να ξεχαστώ.

-Ναι άντρα μου, πάνε κι εγώ θα κάτσω να κάνω λίγες ασκήσεις γιόγκα για χαλάρωση, που τις βάζει η τηλεόραση. Αύριο είναι τα ζυγά, θα πάω εγώ χωράφι κι εσύ θα μείνεις για δουλειές στο σπίτι.

Και κάπως έτσι με το κεφάλι σκυφτό, έφυγε ο παππούς. Ήταν άδικο αυτό που συνέβη, αλλά πώς να εναντιωθεί σε ολόκληρο βασιλιά. Θα έπρεπε να το ξεχάσει. Εκεί που πήγαινε, τον αντικρύζουν πάλι ο ήλιος και το φεγγάρι και μάλωναν ανάμεσό τους, γιατί δεν ήξεραν ποιο απ' τα δυο ήταν ανώτερο. Ρωτούν πάλι τον παππού και κείνος τους λέει: -Ο ήλιος αξίζει την ημέρα και το φεγγάρι τη νύχτα. Τότε αυτά έβγαλαν και του έδωκαν του παππού ένα τρανό ξύλο και του είπαν: -Να μη λάχει και πεις σ' αυτό το ξύλο “μη χτυπάς, ξύλο”, γιατί ύστερα εσύ το ξέρεις.

Πήρε ο παππούς το ξύλο, κι άμα πάει ως το μισό το δρόμο, θέλησε να καταλάβει τι δύναμη έχει το ξύλο και του λέει: “Ξύλο, μη χτυπάς”. Τότε το ξύλο άρχισε να τον χτυπάει στη ράχη και θα τσάκιζε το κεφάλι του! Ο καημένος ο παππούς, άρχισε τότε να παρακαλάει κι όσο να γλιτώσει είδε κι έπαθε. Στο δρόμο για το σπίτι του ποιον λέτε συνάντησε; Σωστά! Τον αστυνόμο! Και του λέει ο κυρ Αστυνόμος: -Επ, πάλι χωρίς μάσκα είσαι εσύ; Μυαλό δε βάζεις ε; 300 ευρώ πρόστιμο, ατίθασο πλάσμα! Θα σε πιάσω κι απ' το αυτί, να μάθεις άλλη φορά να σέβεσαι την εξουσία! Ακίνητος, τα χέρια στην πλάτη! Στο τμήμα! Τότε βγάζει ο χωρικός το ξύλο από την τσέπη και λέει: “Ξύλο, μη χτυπάς τον κύριο Αστυνόμο”. Κι άρχισε το ξύλο να δίνει ένα ξυλίκι στον αστυφύλακα, που όμοιό του δεν είχε ξαναφάει, είχε όμως ξαναδώσει. Θα τον άφηνε εκεί χάμω ο παππούς, αλλά τον λυπήθηκε και κάλεσε το 100 να έρθει να τον πάρει. Η συναναστροφή του με τον αστυνόμο του έφερε μια ιδέα. Μήπως να πήγαινε να πάρει το τραπεζομάντηλό του πίσω; Τι λέτε; Εγώ πάντως λέω ναι!

Και νατος, με θάρρος μπαίνει στην αίθουσα του θρόνου και πιάνει τον βασιλιά απροετοίμαστο.

-Βασιλιά, ήρθα να πάρω το τραπεζομάντηλό μου. Δώστο μου σε παρακαλώ. Μόλις τον είδε ο βασιλιάς άλλαξε χρώμα: -Αααα, τι θράσος είναι αυτό! Πώς μπήκες έτσι μέσα, ούτε το πλέξι-γκλας δεν πρόλαβαν να βάλουν οι φρουροί μου. Φρουροί, πιάστε τον! Πετάξτε τον στο πιο βαθύ κελί, να μη μπορεί ούτε στο όνειρό του να βγει! Βγάζει τότε ο χωρικός το ξύλο από την τσέπη και λέει “Ξύλο, μη χτυπάς το βασιλιά!” κι άρχισε το ξύλο να χτυπάει τόσο δυνατά τον βασιλιά, που όχι μόνο το το τραπεζομάντηλο έδωσε, αλλά κι ολόκληρο το βασίλειο άφησε, για να το πάρει

κάποιος άλλος πιο δίκαιος και πιο συνετός ή κάποια άλλη πιο δίκαια και πιο συνετή από αυτόν. Και ζήσαν αυτ@ καλά κι εμείς καλύτερα. ΑΜΗΝ.

Στα τραπέζια που θα κάνουμε με γιαγιάδες και παππούδες, θείους, θείες, ξαδέρφια κι αδέρφια. Καλή αντάμωση!