engage
Shahla’s reis van boek naar zeevaartstad Shahla (53) is Iraanse. Ze schrijft en spreekt Perzisch en Azerbeidzjaans, en ondertussen ook een aardig mondje Nederlands. Twee jaar geleden las ze samen met twaalf andere mensen uit Antwerpen en Mortsel de roman Wij, de verdronkenen van de Deense schrijver Carsten Jensen. Een krachttoer die bewondering afdwingt. Tekst Judith Vindevogel Foto’s Stef Depover
‘Genereuzer dan Shahla maken ze de mensen niet meer.’ Jelle Van Riet
Shahla, hoe ben je bij de samenleesgroep terechtgekomen? Shahla: “Ik zat in mijn tweede jaar Nederlands bij LBC Mortsel. En ik vond het een beetje spijtig dat ik vooral Nederlands hoorde spreken door mensen zoals ik, mensen die de taal wilden leren. Wij maakten veel fouten en onze uitspraak was niet perfect. Op een dag heeft iemand me meegenomen naar WIMM, een organisatie in Mortsel die migrantenvrouwen de kans geeft om te babbelen met mensen die hier geboren zijn en dus de taal goed kennen. Daar voelde ik me goed. Het is ook via WIMM dat ik hoorde van de samenleesgroep. Samen met Belgische mensen een boek lezen, sprak mij wel aan.” Een half jaar lang elke vrijdagochtend samenkomen om een boek van bijna 700 pagina’s in het Nederlands te lezen. Dat lijkt me niet simpel. Hoe heb je dat volgehouden? Shahla (lacht): “Ik ben een doorzetter, he. Dat boek lezen was voor
12
wOwW!
mij zeker niet gemakkelijk, maar ik vind dat als je aan iets begint, je het ook moet afmaken.” En dan kwam het bericht dat er voor de mensen die het boek samen gelezen hadden, een reis georganiseerd werd naar Marstal, het Deense havenstadje waar het verhaal zich afspeelt. Jij heb toen niet getwijfeld. Jij wilde mee. Shahla: “Ja, ik ben mee naar Marstal gegaan en ik heb daar ook de schrijver van het boek, Carsten Jensen, ontmoet. Hij heeft ons rondgeleid in zijn geboortestad, ons uitgenodigd op restaurant en ‘s avonds zijn we met z’n allen naar de muziektheatervoorstelling Wij, de verdronkenen gaan kijken. Dat was echt super. Daar in Marstal is mij zoveel duidelijk geworden. Dingen die mij tijdens het lezen ontgaan zijn, begreep ik nu ineens. Eigenlijk zou ik het boek nu nog eens opnieuw willen lezen. Ik weet nu zoveel meer. En als er ooit nog eens een boek samen gelezen wordt, dan lees ik graag opnieuw mee. Want ik zou nog wel wat beter Nederlands willen kunnen spreken.”
Zijn er nog dingen waar je van droomt? Shahla: “Een paar jaar geleden kreeg ik een zwaar werkongeval. Na mijn revalidatie kon ik via de loopbaanbegeleiding aan de slag in een eethuis waar veel studenten komen. Ik maak er elke dag verse patisserie, soep en quiches. Dat bevalt me wel. Daarom probeer ik via avondschool mijn diploma van Bakker en Banketbakker te behalen. Stiekem droom ik ervan mijn eigen koffiebarretje te kunnen uitbaten. (lacht)”