Hüseyin Akın Cevapsız çağrı Seferden dönen atlılar her gelişlerinde bir yorgunluk bırakırlar, bir karanlık Bileğimde ince bir sır, sorsanız söyleyemem kim kışkırtır Damarımda bu kanı, ben bu kanı böyle taşıyamam tek başına Kana karışır karanlık, kan karışır karanlığa, söndüremem Siz benim hâlâ çıkmayan bir şiirlik canım var sanırsınız Alıp biraz karanlığınızdan bastırsam işte şuraya, yaralarıma Size benzeyen bir yüzüm olur, size bakacak bir yüzüm Sefere çıkar da bir daha dönmez atından olur atlılar Belki benim de odasından hiç çıkmayan bir gündüzüm olur Saçar günlerini ortalığa, içinden bir kara kedi sustukça gece olur. Sus konuşma orada kal, o kararsız karanlıkta yanılgılarımı çoğalt Ağlamaktan dönüyorum her şeyim orda kaldı; dinle, sana anlatacaklarım var: Çok önceler her tenhada bir tanıdık perçeminden gül deren Çok sonralar ben de bildim yok babalar eski evi öteler Yoksa onlar kudüm çalan ölüler mi hepimizden geç gelen Fotoğrafta çirkin çıkan her resimde uzak düşüp eksilen Yoksa onlar hep biz miyiz havlu atıp kız evinden şen dönen Son mektubu elden verip her salada gönderlere çekilen Susup durur bizsiz adem o kulağı kesiklerden cevaptır bu Düşer gibi iskeletten yeni çıkmış ad bilenir zorlu kışa Cevaptır bu, tınsın diye sessiz harfler, cemden dönen suzinaktır Ben ki alkış mevsiminde gözüm açtım bu dirliğe Ah ki ben ne söyledimse şiir söyledim, küle dönen kitaptır bu
4