Gerra
baten
ondoren,
kultura-ondarea
hartu
ohi
da
sarri
berreraikuntza-lanaren gidaritzat. Horrek bi oinarrizko alderdi ditu: alde batetik, gerrak suntsitu duena konpondu, lehengoratu eta berreskuratu nahi izatea; bestetik, gizartea berreraikitzean mantendu nahi den iraganeko funtsezko leku, une, estilo eta balio multzo bat hautatzea. Bi prozesuok zer berreraiki nahi den hautatzea
eskatzen
dute,
eta
hortik
historiaren
aurkezpen
selektibo bat eratortzen da. Eta are garrantzitsuagoa dena: bi prozesuok iraganaren berrinterpretazioa eragiten dute, historia berri
bat
eraikitzeko
eta
kontakizunok
erreferentzia-balio
berrikusi ofizialez janzteko. Azken batean, boterean daudenak legitimatzeko helburua duten estrategiak, biak ala biak.
Aldeetako bat gailentzen denean, irabazlea den aldetik, bera da berreraikuntzaren
moduak
eta
funtzioak
ezartzen
dituena.
Berreraikuntza-lana tresna gisa erabil daiteke, “gerra beste bide
batzuen
bitartez
jarraitzeko”,
bortizkeria
eragiteko
–
gerrak sortutako zatiketak sendotzean eta ez zatiketa horiek ezabatzean–, eta “galtzaileak” zigortzeko. Horrek erakusten du ezin
daitezkeela
automatikoki
berreraikuntza
eta
berradiskidetzea parekatu, eta gerraondoek ez dutela zertan
1 IRAKASLEA