New York 2012
deel 1
Donderdag, 20 september 2012
De reis is zeer vlotjes verlopen. Jetair India zorgde voor Indische maaltijden. Spicy dus. ‘k Heb voorzichtigjes gegeten en heb niet overdreven last van maagprikkels. Luc daarentegen heeft last van z’n spijsvertering. Maar Greet heeft zowat een hele apotheek meegebracht en zo blijft Luc lekker op de been. Erik... heeft genoten van het eten en heeft nergens last van. Jaloers??? Stik-‐jaloers ben ik, ja... Om van Newark naar Brooklyn te geraken namen we een yellow cab. Een vriendelijk chauffeur had wel wat last om ons adres, 314, Hancockstreet te vinden. We reden er lang over. Bijna een uur. We hadden ons wel eerst vergewist wat de prijs zou zijn, maar het verloopt allemaal eerlijk. We genoten onderweg van wat we allemaal zagen. De skyline. ’t Is best indrukwekkend. Wat een stad! La Maison de la Sirène, het huis waar we verblijven is oud maar heeft karakter. We voelden ons direct thuis. Voor we uitpakten, namen Greet en ik volop foto’s van zowat elk hoekje. Super! Rond 16.30u was de boel uitgepakt. We namen de tijd. No rush. Ik ben ondertussen wel erg moe, want was al wakker om 3u vanmorgen en kon niet meer slapen. Nog een kleine wandeling in de buurt gemaakt. In een Mc donalds iets gaan eten en een superette binnen gesprongen om wat eten voor het ontbijt aan te schaffen.
Vrijdag, 21 september 2012 Na een rustig ontbijt, besloten we met de subway downtown te rijden. Een 7-‐dagenpas aangeschaft voor 29$ p/pers. Het uitzoeken welke lijn we moeten nemen en waar afstappen, laat ik over aan de anderen. Toen we boven kwamen waren we serieus onder de indruk van de stad. Broadway, Manhattan! Ach, we kennen het allemaal wel van films enz. Maar het valt allemaal veel beter mee dan we verwachtten. Het was prachtig weer en ik dacht dat we enkel in de schaduw zouden lopen, door de hoge gebouwen. Helemaal niet waar. De brede boulevards zorgen voor voldoende ademruimte. Fifth Avenue, Madison Avenue en Madison Square en noem maar op, liggen er properkes bij. Het hoofd haast altijd omhoog gericht naar de vele torenhoge gebouwen. St Patricks cathedral staat er wat tussen gewrongen maar mag er ook best wezen. Hoewel momenteel in de steigers. Erg veel gewandeld maar tussendoor regelmatig gerust. Daar ik geen kiwi’s vind, nemen we een smoothie van een kraampje. Ik zie donuts tot 3x zo groot dan degene die wij kennen. Op Times Square amuseren we ons kostelijk met een camera die beelden op een reuze scherm weergeeft. We zien onszelf op een groot scherm en doen lekker wat onnozel, zoals vele andere aanwezigen. Natuurlijk nemen we ook daarvan een foto. Het Rockefeller Centrum is spetterend. Het plein omgeven met vlaggen, de grote fontein, die ikzelf niet spectaculair vind maar het geheel wel een extra touch geeft. En dan is er the Rockefeller Building. Prachtige art deco. Plafondschilderingen en muren en zuilen in namaakmarmer. Op het eerste zicht “Cool” tot Luc droogjes zegt: da’s simpelweg een soort folie op houten panelen gekleefd.” Hij wijst ons waarop we moeten letten. Prachtige en treffende conclusie want o, zo waar. We aten goed en lekker en niet duur in een eethuis waar je je eten koopt op gewicht. We aten uiteraard ook al bananabread en dronken koffie in een Starbucks. We gingen gratis naar het MOMA. Gratis op vrijdag tussen 16 en 20u. Oke, daarvoor moesten we aanschuiven in de rij, maar het vorderde wonderwel vlotjes. We hadden 4u nodig om het zowat te bezichtigen. Een prachtige architectuur heeft dit gebouw. Ik bedenk me dat de architect van M in Leuven hier z’n mosterd misschien wel haalde. Niet erg, want een fantastische constructie voor een museum. Het was enorm druk, maar zeer de moeite waard. Enorm veel foto’s genomen. Op weg naar huis nog wat eten gekocht. Tegen dat we thuis waren, was het na 22.30u. Dan pas
avond gegeten. Licht, daar we toch al goed hadden gegeten eerder op de dag. Tof, tof, tof!!! En dan is er nog het Grand Station. Wauw!!! Gekend van de films. De klok in de grote zaal is bekend, die moest ik natuurlijk ook vereeuwigen. Een heel tof gebouw met in de grote gang, leuke handcraftshops, enkel bediend door supervriendelijke mensen.
Lekker gekke mensen...
Rockefeller Center...
The Grand Station hall...
MOMA
Zaterdag, 22 september 2012 Wat langer geslapen vandaag. Rustig ontbijten is een prachtig begin van de dag, daar houden we aan vast. Uiteindelijk was het bijna half twaalf als we buiten gingen. We besloten naar Greenwich te trekken. Dit weekeinde rijdt de lijn die wij gebruiken niet tot bij ons, door werkzaamheden. We hadden gisteren de aankondiging wel gehoord, en begrepen, maar waren het vandaag alweer vergeten. Een vriendelijk man wees ons er op en heeft ons de nodige info gegeven om ons op weg te helpen. Eens we in Greenwich waren, trokken we naar Washington Square Park. Onderweg dronken we nog een smoothie. Kwestie om ons vitaminegehalte op peil te houden. We genoten van de bezige maar aangename sfeer. Winkels met leuke etalages en de typische huisblokken met brandladders aan de gevels. De gebouwen blijven uitnodigen om te fotograferen. We gingen een muziekwinkel binnen waar ik een leuk gitaarakkoordenboek kocht. Misschien wil één van de kleinkinderen ooit gitaar leren spelen, dan heb ik alvast een leuk cadeau. Ondertussen blijft het boekje onder mijn hoede. We trokken naar het park waar het druk was. ’t Is natuurlijk zaterdag. Er zijn veel mensen vrij, en dat met goed weer. Hopen duiven vertoeven in het park, waarvan één op de map van Luc heeft gesch… Nou, Luc had chanse dat ’t niet op z’n hoofd was. Eekhoorntjes huppelden (of wat doen die diertjes) tot zeer dichtbij de mensen. Leuk, zo’n diertje met een eikeltje in ’t mondje. Er werd muziek gemaakt. Jazz. Fijn! En dan waren er nog 2 fakirs. Telkens ik mensen wil fotograferen, hou ik wat afstand. Kwestie om niet opdringerig te zijn. Maar Greet was in gesprek geraakt met één van de 2 jonge mannen. De ene ontwrichtte z’n handen en vingers en trok het vel van z’n arm vreselijk abnormaal uit. Griezelig gewoon. De andere zat op een spijkerbed. Ze zijn studenten en willen op deze manier wat geld verdienen. Ik was ondertussen al mee in het gesprek betrokken op een heerlijke manier. Ze nodigden me uit om op de spijkerbedartiest z’n lichaam te gaan staan. Ik durfde niet, maar bleef met hen in gesprek. Uiteindelijk liet ik me overhalen. Ook verdomd griezelig. Niet dat ik schrik had mezelf pijn te doen. Maar op een mens gaan staan is echt niet m’n ding. Dat doet men gewoon niet. Nou, ik voelde dat de artiest z’n buikspieren niet spande, wat ik wél had verwacht. Integendeel. Hij ontspande zich volledig. Maw, hij gaf m’n voeten plaats om zich te nestelen en zo m’n gewicht te dragen. Wel, er stond direct volk rond het tafereel. Ze hebben er aan verdiend. In zekere zin heb ik hun persoonlijke economie extra bevorderd…
Naderhand bezochten we, op weg naar the High Line, enkele leuke vintage stores. De wandeling langs de High Line is o, zo de moeite! Een oude treinroute over een brug werd op een prachtige wijze herschapen tot een mooi wandeltraject. Vandaag erg druk omdat het weekeinde is. Maar je krijgt een fantastisch zicht op delen van de stad en z’n gebouwen. We bezochten een fleamarket. Een groot package store gebouw (één van de vele in het meatpacking district) dat men heeft heringericht. Er zijn winkels allerhande, gallerijtjes en vooral eethuisjes waar we in een Thaï gelegenheid zeer lekker en toch goedkoop hebben gegeten. Wie zei dat NY duur is? We raakten daar ook in gesprek met een bejaard koppel. Zeer interessant en sympathiek. Ze waren vooal blij omdat ook wij Obama-‐ gezind zijn. Een leuke ervaring, beslist! Na een fantastische wandeling over de High Line, waar ik ook nog een bruidspaartje kon fotograferen, keerden we via gallerijen allerhande weer. Ondertussen begon het te schemeren. We besloten toch om nog een wandeling over the HL in de andere richting te maken. Want, wieweet wanneer krijgen we nog ooit die kans...? Verlichtingen lichtten op. Een stukje skyline werd zichtbaar. Yep! Het was zeker de moeite. Bekaf trokken we terug naar ons gezellige huisje om tevreden met een boterham met kaas de avond door te brengen.
High Line
Zondag, 23 september 2012 Het ontbijt...? Rustig natuurlijk. We zijn daar zeer goed in. Om 10.30u vertrokken we naar Central Park. Mooi weer vandaag. Daar het zondag is, was er veel volk in ’t park. Joggers, fietsers, paard en koets en wandelaars à volonté. Een zeer bont gezelschap. We zochten en vonden Strawberryfields in het park. Ter hoogte van SF vind je naast het park de Dakota Building waar John Lennon werd vermoord. Het is en blijft een pleisterplaats voor toeristen en fans. Fotootje genomen dus. Er stond een Gibson bus geparkeerd. Een bus die door bands gebruikt wordt om in rond te toeren. Een keukentje met keyboard. Een gitaarkastafel. Sensuele verlichting. Zelfs een studio is er. Alle comfort dat een rockster nodig heeft, of beter, meer comfort dan die nodig heeft... Van daar wandelden we terug door het park om het Whitney museum te bezoeken. Eerst wat verkeerd gelopen, maar zo passeerden we een drukbezochte vlooienmarkt waar we toch maar niet te lang bleven hangen. Toevallig had een vliegtuig een boodschap in de mooie blauwe lucht geschreven. Eén of andere muzikale boodschap. Ik geniet hier van de grote variëteit aan die typische grote trappenhuizen en verschillende kleuren en afwerkingen. In het park zaten heel wat performers. Harp, djembe, drum, gitaar en zang, tot zelfs opera. ’t Was er allemaal. The lake met roeibootjes, een fontein met dichtbij the boathouse waar je kan eten, maar zelf vond ik dit niet bepaald attractief.
Strawberryfields
Het Whitney museum was echter zeer de moeite. We bezochten een tentoonstelling van Yayoi Kusama, zeer de moeite waard. We aten lunch in een gelegenheid naast het museum en genoten van de verdiende rust tijdens het lekkere eten. Rond 18u trokken we naar China Town, waar ook Little Italy (ocharme een drietal straten) ligt. Het was daar veel te druk naar mijn zin, maar we hebben het gezien. Je ziet er massa’s winkels met gedroogde vis en groenten. Hopen kruiden en eetwaren. Een gewriemel van vele Chinezen maar ook andere nationaliteiten. In Little Italy was een jaarlijkse braderij gaande in de straten. Het was zowat over de koppen lopen. We durfden het toch niet aan om eten te kopen aan de kraampjes. We dronken in Chinatown nog wel een koffie en ik at bananabread, want moest zo nodig op krachten komen, in een Starbucks. Die was op z’n Chinees ingericht. Best grappig. Daarna nog een lange wandeling naar het juiste metrostation. Lang, vooral omdat we eerst in de verkeerde richting liepen. Nog maar eens oriëntatie kwijt... Eens thuis, aten we nog een lichte maaltijd en rustten wij, oudjes, uit.
Maandag, 24 september 2012 Om 10.30u vertrokken we naar de Brooklyn Bridge. Het panorama is het mooiste als je de brug oversteekt, richting Manhattan. Zo lazen we. Die logica kunnen we beamen. Adembenemend is de alombekende SkyLine. De grote zware kabels waaraan de brug hangt, zorgen voor een prachtig effect. Eens je over de Hudson River stapt, heb je ook een mooi zicht op de Manhattan Bridge. Het is erg druk met voetgangers en fietsers. Gemotoriseerd verkeer rijdt een niveau lager. M’n Leica heeft vandaag serieus moeten presteren. Eens in Manhattan wandelden we voorbij de grote witte Cityhall. Hier wordt heel wat aluminium gebruikt om de gebouwen te ommantelen. De zon speelt en weerkaatst in de enorme hoge wanden. Op z’n minst is dat zeer speciaal. We wandelden wat rond downtown. Om 14u brachten we een bezoek aan Ground Zero. Het was zeer aangrijpend. Het voortdurend ruisen van het lopende water van het monument geeft een aangename gewaarwording. Er is het continuë, dat in tegenstelling tot de met geweld afgebroken levens staat. Ik wandel rond de monumenten, de namen lezend die in een richel in aluminium zijn geëtst. Bij zwangere overleden vrouwen staat erbij vermeld ‘onborn baby’. Zeer pakkend. De bewuste ‘survivor tree’ staat ook op het terrein. Rozen op de grond. Iedereen –en er liep echt veel volk rond-‐ was ingetogen en er stil van, wat de sfeer versterkt. Naderhand gingen we even de memorial shop binnen, waar gesmolten stukken staal liggen. Er worden getuigenissen van familieleden en overledenen afgespeeld. Het was echt een emotioneel moment.