Veeweyde / Veeweide

VEEWEIDE - VEEWEYDE

Twintig jaar samen op de planken Mijn naam is Leroy, Jean Leroy. Al 77 jaar op deze wereld waarvan 50 gelukkig getrouwd met mijn Jaqueline. Geboren en getogen in Anderlecht. Als kleine jongen had ik vooral mijn handen vol met het zorgen voor mijn jongere zusjes. Ik ben de oudste van 12 kinderen en op mezelf en de jongste na, waren dat allemaal meisjes. Het gebeurde dan ook veelvuldig dat ik op een zonnige dag uit wandelen ging met één kleine zus in de kinderwagen en twee iets oudere zusjes aan weerszijden daarvan. Want in die tijd was er nog plaats om te wandelen en te spelen. De ‘boulevard’ was er al wel maar veel verkeer zag je er niet.

We deden alles te voet of met de fiets. We hadden er ook de tijd voor.

Het leven was veel eenvoudiger, veel langzamer.

Ik herinner me nog levendig hoe we verstoppertje speelden in de schuur van ons huis en ik daarbij mijn drie jongste zusters in een oude linnenkast verstopte, door ze boven op elkaar te stapelen, zoals ik mijn moeder met het beddengoed zag doen. Het bleek niet echt verstandig dat ik de jongste van de drie onderaan had gelegd. Maar ach, we hebben het allemaal overleefd.

Zelfs de oorlog die uitbrak toen ik pas naar school ging.

Het zal voor velen een harde tijd geweest zijn want Brussel heeft het soms zwaar te verduren gehad. Het enige wat ik mij ervan herinner, is een avond waarop ik –alweer met de kinderwagen– een wandeling maakte, toen plots de hel losbarstte.

Gelukkig was de buurvrouw er om dat kleine jongetje dat in paniek met een kinderwagen voor zich in het rond rende, op te vangen en nadien

weer veilig thuis te brengen. Nadien hebben mijn ouders besloten om ons bij een tante op het platteland onder te brengen.

Al bij al, kan ik stellen een gelukkig jeugd gehad te hebben. Volgens mij is dat door de eenvoud van het leven toen. Ik groeide op, vond werk als loopjongen en ontdekte de muziek en die zou mij niet meer los laten.

En zo ook, leerde ik mijn Jaqueline kennen. Het lijkt wel of het gisteren was. Na een erg verkeerd gelopen relatie, was ik ‘op den boemel’, zoals ze zeggen. In een dancing in SintPieters-Leeuw, waar ik met enkele vrienden naartoe ging, trad die avond de –toen nog piepjonge– charmezanger Will Tura op. Na het opkrikken van mijn zelfvertrouwen met behulp van de nodige hoeveelheid bier, stapte ik kordaat op de rij meisjes af, die langs een

muur hadden post gevat. Ze noemen ze niet voor niets ‘muurbloempjes’, nietwaar? Tot mijn grote ergernis echter, kaapte een andere kerel het meisje van mijn keuze voor mijn neus weg. Het komt wel erg lullig over, als je dan met lege handen afdruipt. Dus wendde ik me gewoon tot de jongedame ernaast en vroeg haar ten dans. Het bleek een hele leuke meid te zijn. En het feit dat we meer dan vijftig jaar later nog steeds samen zijn, bewijst dat ik die avond een goede keuze maakte.

Nadat we getrouwd waren, ben ik bij het Brussels parket gaan werken en wat later is ‘Jacqui’ me daar gevolgd.

Soms vraagt men mij hoe we het destijds uithielden met elkaar, de hele dag samenwerken om dan in het weekend weer samen muziek te gaan maken. Want Jacqueline vervoegde me ook in het muzikale gezelschap dat ik had opgericht.

Samen brachten we shows in zalen over het hele land. Het was een mix van cabaret, vaudeville en playback show en ik mag stellen dat we succes hadden. We staken er dan ook al onze energie, tijd en geld in.

Kinderen hadden we niet.

Samen met enkele vrienden hebben we twintig jaar lang op de planken gestaan. Het is pas nadat mijn fysieke toestand verslechterde, dat we ermee zijn opgehouden. Na vier zware operaties is het beste van mijn benen er wel een beetje af, heb ik de indruk. Maar ook nu nog zingen we samen in een koor. Dat is heel wat minder vermoeiend dan het organiseren en opvoeren van een cabaret show.

Jacqueline en muziek zijn zonder twijfel de twee grote liefdes in mijn leven.

Interview: Nina Vermetten Foto/Photo: Kaat Declerq

Vingt ans ensemble sur les planches Mon nom est Leroy, Jean Leroy. Il y a 77 ans déjà que je suis sur terre, dont 50 d’un mariage heureux avec ma Jacqueline. Né et élevé à Anderlecht.

J’ai passé la majeure partie de mon enfance à m’occuper de mes petites sœurs. Je suis l’aîné de 12 enfants, toutes des filles, sauf moi bien sûr et le petit dernier… Il n’était pas rare que par beau temps, je sorte promener avec une sœur dans la poussette et deux autres plus âgées de chaque côté. Car à l’époque, il y avait encore de la place pour se promener et jouer. Le ‘boulevard‘ existait déjà, mais il n’y avait pas autant de circulation. Nous faisions tout à pied ou à vélo. Nous avions le temps. La vie était beaucoup plus simple, plus lente.

Je me rappelle encore très bien nos parties de cache-cache dans

la remise de la maison; je cachais mes trois plus jeunes sœurs dans une vieille armoire à linge en les empilant les unes sur les autres, comme j’avais vu faire ma mère avec la literie. Ce n’était pas vraiment malin de mettre la plus jeune des trois sous les deux autres. Mais bon, nous avons survécu à tout. Même à la guerre, qui a éclaté alors que je venais d’entrer à l’école.

Des temps très durs pour beaucoup d’entre nous, car Bruxelles a beaucoup souffert. Tout ce dont je me souviens, c’est qu’un soir, je suis parti faire une promenade – avec la poussette évidemment – lorsque tout à coup, l’enfer s’est déchaîné.

Heureusement, la voisine a réussi à rattraper ce petit garçon qui courait en rond, paniqué, une poussette devant lui, et à le ramener chez lui, en sécurité. Ensuite, mes parents ont décidé de nous emmener chez une tante, à la campagne.

L’un dans l’autre, je peux dire que j’ai eu une enfance heureuse. Je pense que je le dois à la simplicité de la vie à cette époque. J’ai grandi, trouvé un boulot de coursier et découvert la musique, une passion qui n’allait plus jamais me lâcher.

J’ai aussi fait la connaissance de ma Jacqueline. J’ai l’impression que c’était hier. Je sortais d’une relation qui avait très mal tourné et je ‘faisais la java’, comme on dit. Ce soir-là, Will Tura, le chanteur de charme encore tout jeune à l’époque, se produisait dans le dancing de Leeuw-SaintPierre où j’étais allé avec quelques amis. Après avoir bu la quantité de bière nécessaire pour requinquer ma confiance en moi, je me suis résolument approché de la rangée de jeunes filles qui avaient pris poste le long d’un mur. Ce n’est pas pour rien qu’on dit qu’elles «font tapisserie», pas vrai? Mais, à ma grande irritation, un autre

garçon m’a soufflé la fille de mon choix sous mon nez. Dans ce cas-là, on a l’air vraiment bête quand on repart les mains vides. Et donc, je me suis simplement tourné vers la jeune dame à côté et lui ai demandé une danse. Il s’est avéré que c’était une chic fille. Et le fait que nous sommes toujours ensemble, plus de cinquante ans plus tard, prouve que j’ai fait le bon choix ce soir-là.

Après notre mariage, je suis entré au parquet de Bruxelles et quelque temps plus tard, «Jacqui» m’y a rejoint. On me demande parfois comment on faisait pour se supporter; on travaillait toute la journée ensemble et le weekend, on repartait faire de la musique ensemble. Car Jacqueline m’accompagnait également dans le groupe que j’avais créé. Ensemble, nous avons donné des spectacles dans tout le pays. C’était un mélange de cabaret, de vaudeville et de play-

back. Je peux vous affirmer que nous avions du succès. Il faut dire que nous y consacrions beaucoup d’énergie, de temps et d’argent.

Nous n’avions pas d’enfants.

Avec quelques amis, nous sommes restés vingt ans sur les planches.

Nous n’avons arrêté qu’au moment où mon état ne m’a plus permis de me produire. Après quatre opérations, mes jambes ne sont plus ce qu’elles étaient, j’ai l’impression.

Mais aujourd’hui encore, nous chantons ensemble dans une chorale. C’est beaucoup moins fatigant qu’organiser et donner un spectacle de cabaret.

Jacqueline et la musique sont sans l’ombre d’un doute les deux grands amours de ma vie.

Interview: Peter Teirlinck Foto/Photo: Iris Vanderzeypen

Se promener le long du canal jusqu’à l’écluse d’Anderlecht

de ces œuvres dans le cadre d’un projet sur la paix dans deux écoles qu’il s’est retrouvé impliqué dans le projet «Métro 5».

t-il. Mais rien dans l’interview ne le laisse paraître, encore moins quand il en vient à ce qui est son deuxième travail et sa grande passion: les foires et les kermesses.

Il fait encore froid pour la saison. J’ai rendez-vous avec Wesley Vercaigne, un sympathique jeune homme de 27 ans. Nous nous retrouvons à la station Veeweide. Wesley Vercaigne vient de terminer sa journée à ‘Het Eiland’, un atelier pour personnes atteintes d’un handicap mental.

Trois jours par semaine, de dix heures et demie à quatorze heures, il y tient une boutique de produits bio (principalement du thé et du café) et de bricolages réalisés à l’atelier.

C’est en exposant quelques-unes

Pour aller de chez lui, à Anderlecht, jusqu’à ‘Het Eiland’ à Molenbeek, il prend le métro. Il aime voyager en métro, même si les nouvelles destinations posent parfois problème, car il n’est pas toujours évident de trouver la bonne direction. Il apprécie que d’autres usagers lui adressent spontanément la parole, comme l’a fait récemment une vieille dame qui voyageait avec son chien. Il est un peu timide et ne se lie pas facilement, explique-

Le week-end et les jours où il ne travaille pas, vous trouverez Wesley Vercaigne près du carrousel de Pol, un homme d’une septantaine d’années, ou près du stand de pêche aux canards de la sœur de Pol, Lisette. En leur compagnie, il parcourt les environs de Bruxelles.

Le point culminant de son année est le marché annuel, en septembre. Il est chargé de ramasser les tickets et d’accompagner les enfants jusqu’à

Langs het kanaal wandelen tot de sluis in Anderlecht

werkjes in een project rond vrede op twee scholen dat Wesley betrokken geraakt is bij het project ‘Metro 5’.

we over zijn tweede werk en grote passie beginnen: jaarmarkten en kermissen.

Het is nog steeds koud voor de tijd van het jaar en ik heb afgesproken met Wesley Vercaigne, een sympathieke jongeman van 27. We treffen elkaar aan de metrohalte Veeweide: Wesley heeft er net zijn dagtaak in ‘Het Eiland’ opzitten, een werkplaats voor mensen met een mentale beperking. Drie dagen in de week tussen haf elf en twee baat hij daar een winkeltje uit met biovoeding (voornamelijk koffie en thee) en knutselwerkjes gemaakt in het atelier. Het is via het tentoonstellen van enkele van deze

Vanuit zijn woonplaats in Anderlecht neemt Wesley de metro om naar ‘Het Eiland’ in Molenbeek te gaan.

Hij trekt graag rond met de metro, al vormen nieuwe bestemmingen soms een probleem omdat het niet steeds evident is de goede richting te nemen. Hij vindt het fijn als mensen hem spontaan aanspreken, zoals laatst nog een oudere dame met een hond. Zelf is hij een beetje introvert en legt niet zo makkelijk contact zegt hij. Maar daar is tijdens het interview totaal niets van te merken, zeker niet wanneer

Op vrije dagen en weekends is Wesley te vinden in de kindermolen van Pol, een man van in de zeventig, of in de rupsmolen of het eendjeskraampje van Pol zijn zus Lisette. Met hen trekt hij rond in de omgeving van Brussel.

Het hoogtepunt is de jaarmarkt in september. Hij staat in voor de bonnetjes en het begeleiden van kinderen op de molentjes. Wesley droomt er van ooit zijn eigen molentje te kunnen uitbaten.

Wesley woont nu ongeveer twaalf jaar in Anderlecht. Hij houdt van de

la nacelle de leur choix. Il rêve d’avoir un jour son propre carrousel.

Il habite à Anderlecht depuis près de douze ans. Il aime l’animation de la ville et ses parcs pleins d’ambiance.

Quelle différence avec sa ville natale, Roulers, qu’il a quittée lorsque ses parents ont divorcé pour venir s’installer à Bruxelles avec sa mère et son ami marocain. C’est avec ce dernier qu’il a appris un peu de français. Il a perdu tout contact avec son père.

Aujourd’hui, Wesley Vercaigne habite à «Ter Linde» à Anderlecht, il occupe un petit studio dans cette résidence pour personnes

drukte van de stad en de gezellige parkjes. Een groot verschil met zijn geboortestreek Roeselare die hij na de scheiding van zijn ouders verliet om samen met zijn moeder en haar Marokkaanse vriend naar Brussel te komen. Van die vriend leerde hij ook een behoorlijk mondje Frans. Het contact met zijn vader is verbroken.

Inmiddels woont Wesley in Ter Linde Anderlecht, een studiowerking in een tehuis voor werkende personen met een handicap. Ze wonen er met zes, waaronder ook Gregory, een van zijn vrienden van zijn vroegere school in Laken. Wesley luistert graag naar schlagermuziek. Frequent zakt hij met zijn moeder en nonkel Geert

handicapées exerçant un emploi.

Ils sont six, notamment Gregory, l’un des amis avec lesquels il allait à l’école à Laeken. Il aime écouter du schlager. Avec sa mère et son oncle Geert, il assiste souvent à des festivals en Flandre. Le samedi matin, il fait de l’athlétisme. Le 60 mètres, le saut en longueur et le softball sont ses disciplines préférées. En secret, il rêve des Jeux paralympiques. Parfois, la ville est tout de même trop bruyante pour lui. Lorsqu’il veut se détendre, il va dans un des parcs des environs ou part se promener le long du canal jusqu’à l’écluse d’Anderlecht (si le temps le permet).

af naar een festival in Vlaanderen.

Op zaterdagvoormiddag trekt hij naar de atletiek. De 60 meter spurt, verspringen en softbal zijn de voorkeurnummers. Stiekem droomt hij van de Paralympics. Soms wordt het hem toch even te druk in de stad. Als hij tot rust wil komen gaat hij naar een van de parkjes in de buurt of – bij mooi weer - wandelen langs het kanaal tot aan de sluis in Anderlecht.

2

1

Verhaal verschijnt elders / Histoire apparaît ailleurs

Verhaal in deze krant / Histoire dans ce journal

Uitgaanstip / A faire

Bezienswaardigheid / Curiosité

Fietsvoorzieningen / Aménagements cyclables

Metrostation / Station de métro

Villo!-station / Station Villo!

Fietsroute / Itinéraire cyclable

3

4

Cet itinéraire cycliste permet de relier une série de stations de métro et de stations Villo. Il pouvait difficilement faire l’impasse sur les tronçons pavés, côtes et gros carrefours car ceux-ci font partie de la réalité du cycliste à Bruxelles. En chemin, quelques échappées vous sont proposées. Pour de plus amples informations sur les différentes possibilités, consultez la page suivante. Ce que vous avez sous les yeux ne représente qu’une partie de la promenade complète qui relie les 28 stations de la ligne 5. Les quatre promenades complémentaires vous sont proposées dans les autres journaux et sur l’application mobile consacrée au projet. À vos vélos!

Deze tocht voorziet een fietsvriendelijk traject langs metroen villostations. Kasseistroken, hellingen en verkeersknooppunten konden daarin moeilijk ontbreken, ze zijn nu eenmaal de realiteit van fietsen in Brussel. Onderweg kan je zelf een aantal zijsprongen maken langs het traject, meer informatie over de verschillende plaatsen vind je op de volgende pagina.

Voor jou ligt slechts een stukje van de volledige tocht langs alle 28 stations van metrolijn 5. De overige vier tochten vind je terug in de andere kranten en de mobiele applicatie bij dit project. Veel fietsplezier!

De fietskaart / La carte cycliste

5

4

7

8

ES TEE NW

EG BE R

GE NS

6

10

15

13

9

11

14

12

14

19

18 17 16

20

1 Op de Joseph Wybranlaan vind je aansluiting op de Groene Wandeling. Dat is een traject van meer dan 60 kilometer wandel- en fietsroutes langs Brusselse parken en natuurzones. Het traject is bewegwijzerd met groene bordjes op houten paaltjes.

2 De Joseph Wybranlaan verwijst naar het voormalig hoofd van de joodse gemeenschap in België. Wybran was als dokter werkzaam in het naburige Erasmusziekenhuis toen hij eind ‘88 om het leven werd gebracht 3 Het ziekenhuis van de Université Libre de Bruxelles kijkt uit op de velden en glooiende hellingen van het Pajottenland.

Van hieruit zie je de randgemeenten Dilbeek, Lennik en Sint-Pieters-Leeuw.

4 De Vogelenzangwijk draagt de naam van de beek en vallei die achter het kerkhof gelegen zijn. De beek werd vernoemd naar de 18e eeuwse kroeg ‘Den Vogelen Sanck’ en vormt vandaag de grens van het gewest Brussel. Via de Vogelzangstraat en Mijlenmeersstraat fiets je langs een natuurreservaat.

5 Dit metrostation opende in 2003.

Het is het eerste station dat vernoemd werd naar een levend persoon. Nog een prestatie op het palmares van vijfvoudig tourwinnaar Eddy Merckx. Oh ja, de fiets waarmee hij in 1972 het werelduurrecord tijdrijden brak staat tentoongesteld op het perron.

6 De scholencampus van CERIA/ COOVI is gelegen aan de Lijstersstraat.

De twee torengebouwen zijn duidelijke herkenningspunten wanneer je op de ring rond Brussel (R0) rijdt of met de trein in de richting van Gent gaat. De meest recente toren is een opeenstapeling van leslokalen en leskeukens.

7 De Bergensesteenweg (N6) is één van de negen steenwegen die vertrekken in het centrum van Brussel en lopen tot de grenzen van het land. De N6 is 66 kilometer lang en loopt tot de grens met Frankrijk.

8 Aan de Klaverstraat 30 vind je VELOS VDD, een fietsenwinkel van een rasechte Anderlechtenaar. Dit familiebedrijf bestaat reeds sinds 1938!

9 Tussen het kanaal, het Rad en de spoorweg ligt een aantal sportvelden

en graspartijen. Ideale stop voor een rustpauze.

10 Het Rad herbergt enkele architecturale pareltjes. De gemeenteschool Het Rad is opgetrokken in art deco stijl (1936). Het loont de moeite om even de gevel te bewonderen.

11 Het Lustplein ligt centraal in tuinwijk Het Rad. Deze oorspronkelijke arbeiderswijk dateert van het begin van de twintigste eeuw. Straatnamen als Achturenstraat en Emancipatiestraat herinneren aan de sociale strijd van arbeiders. Door verbouwingen is de uniformiteit van de woningen wat verloren gegaan.

12 Langs het kanaal loopt een comfortabel fietspad doorheen Anderlecht en Molenbeek naar het centrum van Brussel.

13 Het Bizetplein is gelegen aan de drukke Bergensesteenweg en misschien niet het rustigste pleintje. Er zijn heel wat winkeltjes wat het een goede stopplaats maakt voor je inkopen.

14 Op de Koning-Soldaatlaan kan je aan de kant van het Astridpark op het onverharde maar degelijk weggetje rijden.

Hiermee vermijd je tussen de tramsporen te moeten fietsen. De parkingang ter hoogte van de vijver is toegankelijk met de fiets.

15 Het afhellende Astridpark (1911) is meer dan het decor van het voetbalstadion van RSC Anderlecht. Naast de vijver met eilandje ligt een druk bezochte speeltuin en een gezellig terras met zicht op het park.

16 Café Belle Vue (1890) aan de Paul Jansonlaan 2 heeft een serieuze stempel gedrukt op de Anderlechtse geschiedenis.

In 1927 werd het overgenomen door de brouwersfamilie Vanden Stock. Jaren later werd hun bekende kriekenbier en het bedrijf genoemd naar het café. De kriek Belle Vue was geboren. Santé!

17 Elke woensdagnamiddag is er een marktje op het Dapperheidsplein. Je vindt er meer en meer marktkramers met ambachtelijke eetwaren. Het pleintje is omringd met cafés en restaurants: gezelligheid troef. Op het nummer 7 ligt gemeenschapscentrum De Rinck, een ontmoetingsplek voor iedereen.

18 Brussels graffitikunstenaar Bonom is bekend van zijn afbeeldingen van dieren.

Hij zette ter ere van de veertigste verjaardag van de Academie van Anderlecht (2011) een walvisskelet op de gevel van het gebouw aan het Dapperheidsplein 17.

19 De bolle kasseistenen, kleine huisjes, gevelplanten en zicht op de kerk zorgen ervoor dat het Porseleinstraatje wel vaker omschreven wordt als een stukje ‘Brugge in Brussel’ of het ‘Brusselse Montmartre’.

De oorspronkelijke arbeiderswoningen zijn vandaag dan ook gegeerd op de vastgoedmarkt.

20 De filosoof Erasmus verbleef in 1521 enkele maanden in dit huis gelegen aan de Kapittelstraat 31. Je vindt er vandaag een museum met kunst uit dezelfde periode en tijdelijke tentoonstellingen van hedendaagse kunstenaars. De tuin naast het huis bestaat uit een filosofische tuin en een tuin met geneeskundige kruiden die je gratis kan bezoeken. Een combiticket voor dit museum en het naburige begijnhof kost slechts 1.25€. Gesloten op maandag.

1 Sur l’avenue Joseph Wybran se trouve une connexion avec la Promenade Verte, un circuit cycliste et piéton bruxellois de plus de 60 kilomètres traversant des parcs et des zones naturelles. Le circuit est balisé au moyen de panneaux verts fixés sur des poteaux en bois.

2 L’avenue Joseph Wybran porte le nom de l’ancien président de la communauté juive de Belgique. Médecin, Joseph Wybran travaillait à l’hôpital Érasme tout proche avant d’être assassiné fin 1988.

3 L’hôpital de l’Université Libre de Bruxelles donne sur les champs et les collines du Pajottenland. D’ici, vous apercevez quelques communes de la périphérie: Dilbeek, Lennik et LeeuwSaint-Pierre.

4 Le quartier du Chant d’oiseaux a été baptisé d’après le ruisseau et la vallée située derrière le cimetière. Le ruisseau tire son nom d’un café appelé «Den Vogelen Sanck» qui se dressait là au dix-septième siècle. Aujourd’hui, il marque la frontière de la région bruxelloise. La rue du Chant d’oiseau et la rue Meylemeersch longent une réserve naturelle.

5 Cette station de métro a été inaugurée en 2003. C’est la première qui porte le nom d’une personne encore en vie. Un haut fait à rajouter au palmarès du quintuple vainqueur du Tour de France, Eddy Merckx, pour ne pas le nommer. Ah, oui: le vélo avec lequel il a battu le record du monde du contre-la-montre en 1972 est exposé sur le quai.

6 Le campus du CERIA/COOVI se trouve dans la rue des Grives. Ses deux tours constituent des points de repère très clairement visibles à partir du ring de Bruxelles (R0) ou de la ligne de train reliant Bruxelles à Gand. La plus récente est un véritable empilement de locaux et de cuisines où sont donnés les cours.

7 La chaussée de Mons, également appelée N6, est l’une des neuf chaussées qui partent du centre de Bruxelles pour gagner les frontières de notre pays. Elle fait 66 kilomètres de long et rejoint la frontière française.

8 Au numéro 30 de la rue des Trèfles se trouve «VELOS VDD», un magasin de vélos tenu par un Anderlechtois pur jus. Cette entreprise familiale existe depuis 1938!

9 L’espace compris entre le canal, La Roue et la voie ferrée est occupé par plusieurs terrains de sport et pelouses.

L’endroit rêvé pour une pause…

10 La Roue compte quelques petites perles architecturales. L’école communale du même nom a été construire dans le style Art déco (1936). Sa façade vaut assurément le détour.

11 La plaine des Loisirs se trouve au centre de la cité-jardin de La Roue. Ce quartier, à l’origine ouvrier, date du début du vingtième siècle. Les noms de certaines rues, la rue des Huit Heures et la rue de l’Émancipation par exemple, rappellent la lutte sociale menée par les ouvriers.

Des travaux de rénovation ont toutefois amoindri l’uniformité des maisons de ce quartier.

12 Le long du canal, une piste cyclable très confortable traverse Anderlecht et Molenbeek pour rejoindre le centre de Bruxelles.

13 La place Bizet se situe sur la très fréquentée chaussée de Mons, on ne peut donc pas vraiment la qualifier d’agréable.

Elle compte cependant un grand nombre de boutiques, un arrêt idéal pour faire quelques emplettes.

14 Sur l’avenue du Roi Soldat, le long du parc Astrid, vous pouvez emprunter un chemin non asphalté mais praticable.

Vous éviterez ainsi les voies de trams.

L’entrée du parc à la hauteur de l’étang est accessible à vélo.

15 Le parc Astrid (1911), très pentu, n’est pas uniquement l’écrin du stade de foot du RSC Anderlecht. Il propose également, outre un étang ponctué d’une île, une plaine de jeux très animée et une terrasse accueillante avec vue sur le parc.

16 Le café «Belle-Vue» (1890) au numéro 2 de l’avenue Paul Janson a marqué de son empreinte l’histoire anderlechtoise.

En 1927, ce café est repris par une famille de brasseurs, les Vanden Stock. Quelques années plus tard, ils baptiseront leur célèbre kriek et leur entreprise du nom de ce café. La kriek Belle-Vue était née. Santé!

17 Chaque mercredi après-midi, la place de la Vaillance accueille un petit marché. Le nombre des étals proposant des produits alimentaires artisanaux ne fait qu’y croître. Cette petite place est

ceinturée de cafés et de restaurants: un atout convivialité imparable. Au numéro 7 se situe le centre communautaire «De Rinck», un lieu de rencontre où tout le monde est le bienvenu.

18 L’artiste de rue bruxellois Bonom est célèbre pour ses représentations animales.

Pour les quarante ans de l’académie d’Anderlecht (2011), il a orné la façade du numéro 17 de la place de la Vaillance d’un squelette de baleine.

19 Pavés bombés, maisonnettes, plantes en façade, vue sur l’église, tous ces éléments expliquent pourquoi la petite rue Porselein est souvent qualifiée de «petit pan de Bruges transplanté à Bruxelles» ou de «Montmartre bruxellois». Ses maisons ouvrières sont aujourd’hui très convoitées sur le marché de l’immobilier.

20 En 1521, le philosophe Érasme a résidé quelques mois dans la maison située au 31 de la rue du Chapitre. Aujourd’hui, on y trouve un musée consacré à l’art de cette époque, qui accueille également des expositions temporaires d’artistes contemporains. Le jardin à côté de la maison se compose d’un jardin philosophique et d’un jardin d’herbes médicinales. L’accès est gratuit. Un ticket combiné pour ce musée et le béguinage tout proche ne coûte que 1,25€. Fermé le lundi.

Interview: Inge Denayer Foto/Photo: Miles Fischler

Mon côté apothicaire Even is er Babylonische spraakverwarring, gekruid met hevig geblaf van de hond. Ik herformuleer mijn vraag wat. Het woord ‘diversité’ is ofwel niet het juiste woord of heeft in het Frans duidelijk een andere connotatie dan wat ik zag in het korte stukje metro (van Centraal station richting Anderlecht): zowat de hele wereld in één metrowagon: geel, wit, zwart, mokka,... een kleurig palet van aardekleuren, allemaal mensen vreedzaam naast elkaar.

Olivier Aerts, kunstenaar, heeft het daarentegen over de diversiteit aan technieken en materialen waarmee

Mon côté apothicaire Tout commence par quelques instants de confusion linguistique, encore renforcée par les aboiements frénétiques du chien. Je reformule ma question. Soit le terme «diversité» n’est pas correct, soit il a en français une autre connotation qui ne décrit pas ce que j’ai observé pendant le court trajet en métro qui m’a amenée jusqu’ici (de la gare Centrale en direction d’Anderlecht): le monde entier ou presque dans une seule rame de métro. Jaune, blanc, noir, café au lait… la palette rassemblait toutes les couleurs de peau imaginables, et toutes ces personnes se côtoyaient pacifiquement.

Pour Olivier Aerts, artiste, le terme évoque plutôt la diversité

Hij creëert dus niet alleen, maar maakt ook nog eens de basismaterialen zelf, zoals olieverf en tempera. En het liefst werkt hij met eenvoudige, natuurlijke materialen zoals eieren en bijenwas.

Bedoeling is om de oude techniek zo dicht mogelijk te evenaren. Zich amuseren, noemt hij het; spelen zoals een kind, ongedwongen.

Voor hem is creëren een noodzaak in het leven. Op 12 jaar kreeg hij van zijn vader zijn eerste penseel.

Hij mocht er de schoorsteen mee schilderen. Sindsdien heeft hij altijd getekend en geschilderd. Ook al heeft hij best wel geleden onder het

De jaren, het leven, zijn gezin met vier kinderen hebben hem gerijpt.

Hij zal nooit een groot schilder zijn. Maar dat is niet erg. Hij is niet geïnteresseerd in het materiële en heeft heel zijn leven halftijds gewerkt. Een job, die door iedereen kan gedaan worden. De andere helft van zijn tijd spendeert hij wanneer hij maar kan, in zijn ‘coin’. Want daar voelt hij zich goed, daar heeft hij voldoening in wat hij doet. Het contrast met zijn job kan niet groter zijn.

Even later, staan we in zijn ‘coin’, na een museale rondleiding doorheen huis en traphal. Het blijkt een relatief kleine zonovergoten ruimte in het dak te zijn waarin het licht weelderig weerkaatst op de witte muren. Het oogt als een knus laboratorium waarin tal van materialen geduldig hun beurt staan af te wachten. Al 15 jaar werkt hij hier als een echte onderzoeker, weegt en mengt hij hier allerlei ingrediënten; ‘le côté apothicaire’ noemt hij het zelf, duidelijk geamuseerd en met een knipoog naar een traditie van apothekers langs moeders kant...

De fascinatie bij het prepareren zit in zowat alles: het visuele, de geur, de tastzin...

des techniques et matériaux avec lesquels il crée des œuvres contemporaines. Et la liste est longue. Il s’agit chaque fois de recettes anciennes qu’il s’est appropriées. «Pour qu’elles ne se perdent pas et puissent être transmises», précise-t-il. Pendant qu’il m’explique ce qu’est le cartonpierre, je ressens toute la passion qui imprègne ses paroles. Un professeur enthousiaste se cache derrière cet homme habituellement calme et doux, un peu en retrait.

Picasso en son temps. Les années, la vie, sa famille et ses quatre enfants l’ont fait mûrir. Il ne sera jamais un grand peintre. Mais ce n’est pas grave. Le côté matériel ne l’intéresse pas et il a travaillé à mi-temps toute sa vie. Un boulot que tout le monde pourrait faire. L’autre moitié de son temps, il la passe dans son «coin» dès qu’il en a l’occasion. Car il s’y sent bien, là, ce qu’il fait lui donne satisfaction. Le contraste avec son emploi ne pourrait pas être plus grand.

On dirait un laboratoire douillet où d’innombrables matériaux attendent patiemment leur tour.

Il y a 15 ans déjà qu’il travaille ici en véritable chercheur, pesant et mélangeant divers ingrédients, «mon côté apothicaire», comme il le dit lui-même, visiblement amusé et avec un clin d’œil à l’adresse de toute une lignée de pharmaciens du côté maternel…La fascination de la préparation se marque pratiquement à tous les niveaux: la vue, l’odorat, le toucher…

se rapprocher le plus possible des anciennes techniques. Il appelle cela «s’amuser», jouer comme un enfant, avec spontanéité.

Créer est une nécessité dans sa vie. À 12 ans, son père lui a offert son premier pinceau. Il l’a utilisé pour peindre la cheminée. Depuis, il n’a plus cessé de peindre ou dessiner.

Même s’il a beaucoup souffert de ne pas pouvoir laisser libre cours à sa créativité du matin au soir, comme

Quelques instants plus tard, au terme d’une visite muséale à travers maison et cage d’escalier, nous arrivons dans ce fameux «coin». Qui s’avère être un espace sous les toits, relativement petit, inondé de soleil, dont les murs réverbèrent à profusion la lumière.

Il ne se contente donc pas de créer, il fabrique également les matériaux de base dont il a besoin, comme la peinture à l’huile et la tempera.

Plus que tout, il aime travailler avec des matériaux simples et naturels comme les œufs et la cire d’abeille. Son objectif est de

hij eigentijdse creaties maakt. En de lijst is lang. Het zijn stuk voor stuk zeer oude recepten die hij zich eigen heeft gemaakt. ‘‘Om ze niet te verliezen en om ze door te geven aan anderen’’, zegt hij. Wanneer hij me uitlegt wat papierstuc is, kan ik de passie in zijn woorden voelen.

Hier schuilt een gedreven leraar in de op andere momenten eerder stille, zachte, wat afwachtende man.

feit dat hij niet van ’s morgens tot ‘s avonds, zoals een Picasso destijds, bezig kan zijn met zijn creatieve exploten.

Misschien dat hij zich binnen 10 jaar totaal wil wijden aan zijn creatief werk. Een paar potloden, papier en hele dagen creëren. Dat is genieten.

Il se peut que dans 10 ans, il décide de se consacrer entièrement à son travail créatif. Quelques crayons, une feuille de papier, et créer des journées entières. Voilà ce qu’il appelle profiter de la vie.

Interview: Inge Bergers Foto/Photo: Bastiaan Van Aarle

Reporter zonder grenzen Journalist. Verdediger van de rechten van de mens. Betrokken bij zijn vaderland, Congo, net zozeer als bij Brussel, de stad waar hij nu al negentien jaar woont. We zitten nauwelijks vijf minuten in de drukte van de Mc Donald’s aan de Brusselse Beurs en ik weet wat Carly Kanyinda bezig houdt, wat hem passioneert, waar hij ’s nachts van wakker ligt.

Zijn engagement en meningen zijn uitgesproken.

Als medewerker van Journalistes en Danger (JED) ijvert hij voor de vrije meningsuiting in Afrika, Congo in het bijzonder. Als ‘Reporter zonder

Reporter sans frontières Carly Kanyinda est un peu en retard.

J’ai cru le voir au moins dix fois avant mais quand il arrive vraiment, d’un coup je suis sûre que c’est lui.

Kanyinda propose d’aller prendre un verre au McDonald’s. Il y a des lieux bien plus chaleureux mais, à dire le vrai, il se prête à merveille au sujet de notre conversation: Bruxelles et le parcours qu’a fait Kanyinda avant d’y parvenir.

Un peu d’informations préalables: Kanyinda travaille pour Journalistes en Danger (JED), une association à but non lucratif fondée à Kinshasa, afin de défendre et promouvoir

grenzen’ werkt hij mee aan een documentaire over immigratie in Europa vanuit de sub-Sahara. Voor Congo Web TV is hij correspondent in Brussel, net als voor de Congolese nationale radio.

Kinshasa rijke zones voor Belgen en andere Europeanen waar je na zes uur ’s avonds geen enkele Congolese inwoner meer zag. Ze kwamen er enkel om te werken en keerden na de dagtaak naar huis.

Zijn beroep heeft van Kanyinda een uitgelezen gesprekspartner gemaakt: dankzij zijn vele reizen en ervaringen heeft hij over bijna elk onderwerp wel iets zinnigs te vertellen. Het gesprek voert ons via overpeinzingen over klimaatverandering en een verdediging van de nieuwe vreemdelingentaks in Antwerpen naar het bouwplan van de steden in het koloniale Congo. Zo waren er in

Kanyinda probeert minstens een keer per jaar terug te keren naar Congo. Ik vraag waar hij zich het meeste thuis voelt. Dat is een moeilijke vraag, weet ik al voor ik ze stel. Wanneer hij in Congo is, mist hij Brussel, vooral dan de relaties die hij hier in al die jaren heeft opgebouwd.

In België mist hij dan weer de Afrikaanse vanzelfsprekende warmte. Mensen in Congo zijn altijd vriendelijk, zelfs al zit het hen

la liberté de presse, d’abord au Congo, après dans huit autres pays de l’Afrique Centrale. En tant que Reporter-sans-Frontières il travaille également à un documentaire sur l’immigration subsaharienne en Europe. Il est correspondent à Bruxelles pour Congo Web TV et il travaille pour la radio nationale congolaise.

et honteux encore : jusqu’à ce jour-ci il y a des zones où il n’y a ni eau ni électricité et où les gens ne mangent qu’une fois par jour.

Les activités de Kanyinda le rendent un interlocuteur plein d’intérêt.

Quand il me parle de la population indigène du Kinshasa colonial, je n’ai aucune difficulté à m’imaginer les conditions sordides dans les quartiers pauvres, sans électricité, sans eau potable. Plus surprenant

Kanyinda ne cesse de s’y opposer.

Chaque année il retourne une ou deux fois au Congo pour relater la situation. Il y a quelques années, les autorités l’ont arrêté à l’aéroport mais il l’ont dû libérer comme il était à peine devenu citoyen belge.

Dans les yeux de Kanyinda les souvenirs de Congo se lisent pourtant toujours. Il se souvient de la sympathie des Congolais même en situation de guerre et de privation. Il sent les chants des

niet mee, zelfs al hebben ze maar een keer per dag te eten, zelfs al is de situatie in hun land verre van stabiel. Mensen praten buiten met elkaar, zijn vrolijk, zelfs gelukkig.

En net dat lijkt in België soms zo moeilijk, terwijl wij het hier zoveel makkelijker hebben.

De eerste momenten in België waren als een ballingschap. Niemand was voorbereid op het vertrek. De enige manier om zich te herpakken was het nieuwe vaderland gewoon te aanvaarden.

Kanyinda heeft altijd in Anderlecht gewoond en heeft de veranderingen kunnen volgen. Heel wat autochtone

travailleur qui rentrent à neuf heures du soir. Tout cela restera à jamais son héritage.

Au même temps Kanyinda est un vrai Bruxellois. Il est arrivé en Belgique il y a dix-neuf années. Il s’est installé à Anderlecht et il y vit encore. Il est membre d’une société musicale, il a un bon contact avec les voisins et il apprécie le caractère presque provincial de notre capitale.

Il n’est nullement incliné à rentrer au Congo comme ont fait beaucoup de Congolais une fois que la diaspora était finie.

Tout comme il suit les actualités du Congo, Kanyinda observe les

Brusselaars trekken de laatste jaren weg tot de grens van Anderlecht met Kuregem, omdat ze zich overvallen voelen door de toevloed van mensen uit het buitenland en hun eigen wijk niet meer herkennen.

Ze zien het voedsel in de winkels van de buurt veranderen, hun buren veranderen. Maar buiten Anderlecht wagen ze zich niet, dat blijft hun thuis.

Kanyinda observeert de gang van zaken: hij heeft gezien dat dit een onvermijdelijk proces is, ondanks de psychologische tegenstand. De wijk volgt het leven en het leven laat zich niet beteugelen.

événements politique dans notre pays de près. Contrairement à ce que je pense, il fait preuve d’indulgence envers l’opposition entre les néerlandophones et les francophones en Belgique. À son avis le processus vers l’autonomie est inévitable. Il ne faut pas s’y opposer comme, peut-être, quelques années plus tard nous serons de nouveau convaincus par l’idée «L’union fait la force». L’histoire est un mouvement ondulé; il suffit de se laisser emporter par les vagues.

Metrolijn 5 anders bekeken Gebruikers van het openbaar vervoer, en zeker reizigers met de metro, beschouwen hun traject vaak als louter functioneel. Men stapt op de metro zo dicht mogelijk bij de vertrekplaats om er pas uit te gaan bij de eindbestemming.

Brussel is nochtans een stad die telkens opnieuw kan ontdekt worden en telt enorm veel interessante en toffe plaatsen. Waarom niet eens een halte vroeger op- of afstappen

en een stuk van het overblijvende traject per fiets of te voet afleggen?

De vraag klinkt eenvoudig, maar voor velen is de drempel groot.

Ik ondersteun ten volle dit project dat de bruisende, vaak ondergrondse wereld van metrolijn 5 in contact wil brengen met de wijken die zich rond de 28 metrostations situeren.

Dankzij getuigenissen en foto’s van de Brusselaars die wonen langsheen het traject van metrolijn 5, krijgen buurten een gezicht. Wijken worden vermenselijkt en nodigen uit om ontdekt te worden. Uiteraard niet

alleen door bezoekers van onze stad, maar zeker ook door de Brusselaars zelf.

Ik nodig u uit om met deze krant in de hand of met de App op uw smartphone uw ontdekkingstocht aan te vatten. Verlaat dit metro­ station en stap of fiets de boeiende wereld van Brussel in. De verhalen, foto’s en activiteiten die men aanbiedt zetten u al een flink eind op weg.

Brussels minister van Openbare Werken en Vervoer

Un autre regard sur la ligne de métro 5

Metro 5: Moving People, Moving Stories Metrolijn 5 doorsnijdt Brussel van west naar oost, en heeft precies 28 haltes nodig voor zijn tocht door een bonte mengeling wijken en buurten. Tussen september en december 2013 krijgt elke halte een eigen krant, gemaakt door een

Metro 5: Moving People, Moving Stories La ligne de métro 5 traverse Bruxelles d’ouest en est, et pas moins de 28 stations lui sont nécessaires pour relier tous ces quartiers très bigarrés.

De septembre à décembre 2013, chaque station aura son propre journal, réalisé par une équipe de journalistes occasionnels débordant

Les usagers des transports publics, et en particulier les voyageurs dans le métro, considèrent leur trajet uniquement d’un point de vue fonctionnel. On monte dans le métro au plus près de l’endroit de départ pour en descendre à sa destination.

Les témoignages et photos des Bruxellois qui habitent le long de la ligne de métro 5 confèrent une identité aux quartiers. Les quartiers sont humanisés et invitent à leur découverte, et ce non seulement par les visiteurs de notre ville, mais aussi par les Bruxellois.

Bruxelles est pourtant une ville que l’on peut redécouvrir à chaque promenade et qui compte de nombreux endroits agréables et intéressants. Pourquoi ne pas descendre ou monter à un arrêt plus tôt et effectuer une partie du trajet à pied ou à vélo? Cette question semble simple, mais de nombreuses personnes redoutent de faire le pas.

Je soutiens pleinement ce projet qui a pour objectif de faire entrer en contact ce monde, trépidant et souvent souterrain de la ligne de métro 5, avec les quartiers situés autour des 28 stations de métro.

Je vous invite à commencer votre expédition à l’aide de ce journal ou de l’application sur votre smartphone. Quittez cette station de métro et entrez dans le monde captivant de Bruxelles à pied ou à vélo. Les histoires, photos et activités qui vous sont proposées vous en donnent déjà un bel aperçu. Mais partez surtout à la découverte des quartiers de la manière dont vous le souhaitez: votre excursion n’en sera que plus instructive.

ploeg enthousiaste gelegenheidsjournalisten. Studenten en medewerkers van de HUBrussel en Luca namen de metro naar een hun onbekende ‘Brusselaar’.

Deze inspirerende ontmoetingen resulteerden in 112 unieke portretten. Studenten van ISFC gaven het geheel mee vorm. Om metrolijn 5 verder in de bloemetjes

te zetten zijn bij een aantal stations leuke activiteiten gepland. Cactus & Co gidst al wie wil gratis met de fiets langs het metrolijn 5 parcours en directe omgeving, met uitstapjes naar de plekjes die in de interviews aan bod komen.

d’enthousiasme. Des étudiants et des collaborateurs de la HUB et de Luca ont pris le métro à la rencontre d’un «Bruxellois» inconnu. Ces rencontres inspiratrices ont débouché sur 112 portraits exceptionnels, que des étudiants de l’ISFC ont mis en pages.

stations. Cactus & Co se fera un plaisir de guider gratuitement tous ceux qui souhaitent découvrir le parcours de la ligne 5 et ses environs à vélo et organisera des promenades vers les lieux évoqués dans les interviews.

Pour garder les projecteurs braqués sur la ligne 5, une série d’activités seront organisées dans plusieurs

Toutes les informations se trouvent sur www.facebook.com/metro5be

Ministre bruxelloise des Travaux Publics et des Transports

Meer info via: www.facebook.com/ metro5be

Met de steun van de

Verantwoordelijke uitgever / editeur responsable: Dirk De Ceulaer, Warmoesberg 26, 1000 Brussel. Contact: metro5@hubrussel.be - 02 210 12 57. Ne pas jeter sur la voie publique. Niet op de openbare weg gooien.