PRACE ORYGINALNE
Rycina 8. Rekonstrukcja dolnej ściany oczodołu siatką tytanową Rycina 6. Wieloodłamowe złamanie kości górnego masywu twarzy z uszkodzeniem ścian dolnych oczodołów. Rekonstrukcja 3D obrazu tomografii komputerowej Figure 6. Multiple midface trauma with orbital floor fracture. 3D reconstruction based on computer tomography
Figure 8. Orbital floor reconstruction with titanium mesh
autogennej lub siatkami tytanowymi (ryc. 8). Siatkę ty‑ tanową mającą odtwarzać ścianę oczodołu należy od‑ powiednio ukształtować przed zabiegiem. Można nadać jej właściwy kształt w trakcie zabiegu lub wykorzystać w tym celu model stereolitograficzny czaszki [7]. Moż‑ liwe jest też wypełnienie powstałego ubytku kształtką z materiału bioresorbowalnego z tworzyw sztucznych [8] lub ceramicznych [9], a także w przypadku niewielkich ubytków zastosowania tkaniny SURGIPRO™ Mesh [10].
Cel pracy Celem pracy było przedstawienie własnych doświad‑ czeń w leczeniu złamań dna oczodołu z wykorzysta‑ niem przeszczepów autogennej kości oraz wszczepów allogennych i alloplastycznych.
Rycina 7. Złamanie dolnej krawędzi oczodołu zespolone płytką tytanową Figure 7. Fracture of the inferior orbit edge stabilized by titanium miniplate
Bezwzględnymi wskazaniami do zabiegów chirurgicz‑ nych w leczeniu złamań ścian oczodołu są: ograniczenie ruchomości gałki ocznej (dwojenie obrazów), zabloko‑ wanie ruchów żuchwy oraz zaburzenia czucia w obsza‑ rze unerwienia nerwu podoczodołowego. Wskazaniem względnym jest zapadnięcie okolicy podoczodołowej. Obecnie standardem postępowania w złamaniach górnego masywu twarzy jest repozycja i stabilizacja odłamów płytkami tytanowymi (ryc. 7), rzadziej szwa‑ mi kostnymi. W sytuacji gdy po repozycji i stabilizacji odłamów w ścianach oczodołu pozostaną ubytki, nale‑ ży je wypełnić odtwarzając ciągłość kości. Zazwyczaj ściany oczodołu rekonstruuje się przeszczepem kości Leczenie pourazowych ubytków dolnej ściany oczodołu
Materiał i metody Badanie retrospektywne objęło 120 pacjentów ze złama‑ niami górnego masywu twarzy leczonych w Klinice Chi‑ rurgii Szczękowo‑Twarzowej WIM w latach 1999–2010, u których wykonano repozycję odłamów kostnych i re‑ konstrukcję ścian oczodołów. U tych chorych rozpoznano: 83 złamania jarzmowo‑szczękowo‑oczodołowe, 19 złamań czaszkowo‑oczodołowych, 11 złamań jarzmowo‑oczodo‑ łowych, 6 izolowanych złamań dna oczodołu oraz 1 złama‑ nie nosowo‑oczodołowo‑sitowe. Wśród objawów klinicznych u operowanych pacjen‑ tów wystąpiły w kolejności: obrzęki i krwiaki powiek, za‑ burzenia czucia w obszarze unerwianym przez gałąź V2, dwojenie obrazów, zniekształcenie okolicy podoczodo‑ łowej oraz zaburzenia rozwarcia szczęk. We wszystkich przypadkach rozpoznanie ustalono na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego 335