BEELD: LÉ GIESEN
INHOUD
In deze bijlage onder andere de volgende verhalen:
De toekomst van zorg en welzijn maken we samen
Samen verder bouwen 5
“We doen het ook echt samen en zijn er onvoorwaardelijk voor elkaar. Voor de bewoners en voor elkaar als collega’s”, vertelt Maurice van Dael in dienst bij SGL.
7
Veerle houdt een oogje in het zeil
Veerle Luijkx is actief als wijk-GGD’er. Ze helpt mensen met onbegrepen gedrag en is als het ware de spin in het web in het netwerk van zorg en veiligheid.
8-9
Lezersoproep:
Wie heeft jouw zorgmoment onvergetelijk gemaakt?
Op de Dag van de Zorg brengen onze lezers een ode aan hun onvergetelijke zorgmoment.
Moeder en dochter in de zorg
Dochter Imani Kremer en moeder Yolanda behaalden tegelijk hun diploma bij VISTA college.
13
Sterren in de zorg
Bij De Zorggroep, de grootste zorgaanbieder in Noord- en Midden-Limburg, zie je met hoeveel passie de ‘sterren in de zorg’ werken.
15
Lieve mantelzorger
Een open brief aan alle mantelzorgers in Limburg. Dankjewel. Voor je zorg, je geduld, je liefde.
De sector zorg en welzijn ondergaat momenteel ingrijpende veranderingen – en dat merken we ook in Limburg. Onze samenleving vergrijst, de vraag naar zorg en ondersteuning blijft groeien, de arbeidsmarkt wordt steeds krapper en de uitdagingen worden ingewikkelder.
Wat er ook verandert, één unieke waarde blijft bestaan: het warme hart van de zorgmedewerker. De kracht van de sector ligt namelijk juist bij die bevlogen professional. Degene die dagelijks, met aandacht klaarstaat voor een ander. Op 12 mei, tijdens de Dag van de Zorg, zetten we deze zorgmedewerkers in het zonnetje. Een dag waarop we stilstaan bij iedereen die zich met toewijding dagelijks inzet voor het welzijn en de gezondheid van anderen. Dit is een moment van waardering en erkenning – juist in deze tijd. Want achter elke handeling, elke glimlach en elke extra stap staat een medewerker met hart voor de mens. De Dag van de Zorg herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om die bevlogenheid te koesteren en te ondersteunen. Niet alleen op deze ene dag, maar elke dag.
Sámen zetten we zorg en welzijn in beweging
Om zorg en welzijn van morgen te kunnen blijven waarborgen, is een beweging noodzakelijk. Een beweging richting een perspectief waarin (toekomstige) professionals meer ruimte krijgen voor hun passie – en daarin ondersteund worden. Bij Zorg aan Zet zetten we ons daar elke dag voor in. We verbinden organisaties, professionals en partners om die beweging mogelijk te maken. Dat doen we door samenwerking en ontwikkeling te stimuleren en door toekomstbeelden én kennis te delen. Alleen sámen kunnen we bouwen aan de toekomst van zorg en welzijn.
Ik zie gelukkig al veel mooie initiatieven. Organisaties die de handen ineenslaan, nieuwe ideeën proberen, en laten zien wat er wél mogelijk is. Daar doen we het voor en daar krijg ik energie van. De toekomst van zorg en welzijn begint vandaag. Met elkaar. Voor elkaar. Zodat zorgprofessionals hun passie kunnen blijven inzetten – nu én in de toekomst. Sámen zetten we zorg en welzijn in beweging!
Vivian Haine
Directeur-bestuurder Zorg aan Zet
Dag van de Zorg verschijnt een keer per jaar als bijlage in De Limburger in heel Limburg.
REDACTIE: Peter van de Berg, Sylvia Beugelsdijk-Franssen, Jules Coenegracht, John Huijs, Sander Lemmens. BEELD: Wendy Boon, Lé Giesen, Moniek Wegdam, Getty Images. VORMGEVING: ProCreate Media. COÖRDINATIE:
DAG VAN DE ZORG: Wim Duisenbergplantsoen 1 | 6221 SE Maastricht | Tel. 088-824 5180 | E-mail: limburggezond@delimburger.nl
AUTEURSRECHT: Op de inhoud van deze bijlage rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder toestemming van de uitgever. Dag van de Zorg is een commerciële uitgave van Mediahuis.
Els Spronk.
Onze bewoners hebben allemaal een eigen verhaal en een unieke kijk op de wereld. Soms uit zich dat in gedrag dat moeilijk te begrijpen is. Ons doel? Het bieden van een veilige plek waar je mag zijn wie je bent. We richten ons daarom ook niet op het veranderen van gedrag van de bewoner, maar om het aanpassen van de omgeving en ons eigen gedrag, zodat de bewoner het beste tot zijn recht komt. Dat vraagt van begeleiders dat ze stevig staan, maar ook een open blik en luisterende houding hebben.
Bij DeSeizoenen komen we met elkaar in beweging. Onze prachtige woon- en werkgebieden nodigen daar ook toe uit. We leven met de hartslag van de natuur. Het ritme van de jaargetijden, feestdagen en rituelen kleuren het jaar. We zaaien rust en regelmaat en oogsten met elkaar het plezier van samen wonen en werken. Onze slogan is niet voor niets DeSeizoenen geeft de dag zin!
Sta jij stevig in je schoenen en kun jij écht aansluiten bij onze bewoners? Dan maken we graag kennis met jou! Kijk voor meer informatie op werkenbij.deseizoenen.org
DeSeizoenen: De Corisberg in Heerlen | Elivagar in Roggel Gennep in Eindhoven Bronlaak in Oploo | Verdandi in Loenen en Zutphen | Overkempe in Olst
Ik wil graag gebruik maken van deze gelegenheid om onze waardering uit te spreken, maar ook eens openbaar te kunnen maken. Wij willen Dr. Haas van de huisartsenpraktijk Kruisstraat heel hartelijk danken voor de goedeen zeer intensieve lieve zorg en vertrouwen gegeven, bij een zeer ingrijpend medisch gebeuren van mijn echtgenote. 24 – 7 uur stond zij voor ons paraat en was bereikbaar, 14 dagen lang, geweldig. Zeker mag ik Dr. van den Boomd uit dezelfde praktijk niet vergeten te noemen. Ook deze arts heef een zeer goede - begripvollelieve - menselijke start gemaakt voor het hele ziekteproces, wat Dr. Haas aansluitend heeft vervolgd en begeleid. Heel hartelijk dank daarvoor.
Annelies en Piet Canna, Kerkrade
1000% dankbaar
Op de Dag van de Zorg brengen onze lezers een ode aan hun onvergetelijke zorgmoment. Aan de mensen die verschil maken met aandacht, inzet en hart. Artsen, verpleegkundigen, mantelzorgers – zij verdienen het om gezien en gehoord te worden. Op deze pagina’s een selectie op de inzendingen naar aanleiding van onze lezersoproep:
Januari 2021, werd ik plotseling van het St. Jans Gasthuis Weert naar Maastricht UMC gebracht en waren er veel onvergetelijke zorgmomenten. Dan waardeer je het werk van doktoren en verpleging nog meer, zonder hen was ik er niet meer geweest. Wat ik had was heel complex en kwam bijna nooit voor. Door de kundigheid van de verpleging werd het na weken achterhaald. Eén van die artsen zal ik nooit vergeten, Drs. Potjewijd immunoloog. Ze stond altijd klaar, ook voor de familie. Ze zorgde voor een maatschappelijk werkster zodat we de impact van alles kwijt konden. Drie jaar ging ik geregeld bij haar op controle en ook telefonisch hield ze contact. Ook de fysio was zo’n zorgmoment. Mijn spiermassa moest weer sterk worden, na zoveel weken liggen, moest ik weer leren lopen en tillen. Eenmaal thuis kreeg ik drie keer in de week fysio aan huis, door Elly Sentjens, en toen ik weer kon fietsen, ging ik naar de praktijk. Je bouwt een band op met iemand die je zo vaak ziet, heel vertrouwelijk. Ook de diëtiste was een zorgmoment. Met de juiste voeding en eiwitrijke drankjes moesten de kilo’s weer op peil worden gebracht. En dan niet te vergeten de buurtzorg, een betrokken en enthousiast team heel prettig. Al deze zorgmedewerkers hebben een bijzondere indruk bij me achtergelaten. De zorg verdient waardering en respect, ZE ZIJN GOUD WAARD
Wil van Eijk - van Roij, Nederweert
Wie heeft jouw zorgmoment onvergetelijk gemaakt?
Enige jaren geleden werd ik getroffen door het vreselijke coronavirus met daarbij longembolie, darmkanker en veel gewichtsverlies. Ik werd overgebracht naar het Hospice Bronnenbos in Geulle om te sterven met geestelijke bijstand. Als door een wonder ging ik niet dood. Het verzorgend personeel merkte dat ik iedere dag vooruit ging en na enige weken werd ik uit het hospice ontslagen, uitgezwaaid door het personeel. Zij hebben allen hun uiterste best gedaan, evenals de bezorgde en attente huisarts. Na mijn thuiskomst en operatie kon ik niet meer lopen, fietsen of autorijden. Met een rollator ben ik gaan oefenen, telkens opnieuw iedere dag. Ik gaf niet op en het lopen lukte. Ook het autorijden ging weer als voorheen en ik maakte diverse tochten op een gewone fiets. Mijn onvergetelijk zorgmoment is het levend verlaten van het hospice met het verplegend personeel, dat nog steeds (gelukkig maar) bereid is om dit moeilijke werk voor de medemens te verrichten. Zij verdienen grote bewondering van ons allemaal en laten we hopen dat de hospices blijven bestaan.
Ger Kersemakers, Elsloo
In mijn herinnering ga ik terug naar 12 maart 2020. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor een zeer urgente en spoedeisende operatie. Het coronavirus had net zijn ‘intrede’ gedaan. Iedereen was in rep en roer, de artsen, verpleegkundigen, het hele ziekenhuispersoneel. Desondanks is mijn operatie acuut uitgevoerd en Godzijdank goed verlopen. Enkel directe familieleden mochten een bezoek brengen, en dat onder strikte voorwaarden; scannen bij binnenkomst in het ziekenhuis, slechts één persoon aan bed met een korte tijdspanne van hooguit 30 minuten, desinfectie van handen plus het onvermijdelijke mondkapje. De behandelende chirurgen, artsen en verpleegkundigen draaiden overuren; hun liefdevolle, onvermoeibare inzet voor zovele ‘doodzieke’ patiënten sprak boekdelen. Na 14 dagen van een uitstekende verzorging in het ziekenhuis werd ik ontslagen om verder thuis te revalideren. Gedurende diverse maanden kreeg ik thuishulp van een verpleegkundige die dagelijks mijn operatiewonde kwam verzorgen. Deze kundige zorgverleenster die zich elke dag aan huis moest ontfermen over 20-30 patiënten, met alle risico’s van dien gelet op het alom aanwezige coronavirus. Zij was voor mij een ware heldin om alle gevaren van het virus te trotseren en er permanent met een ongekende liefde voor haar zieke medemensen te zijn... Tevens een dankbare herinnering aan mijn huisarts welke steevast 2x per week een huisbezoek bracht. Voorwaar zorgmomenten tijdens een angstige tijd, die voor mij onvergetelijk zijn en altijd zullen blijven.
Noël van Hooren, Lanaken
Ode aan onze zorgmedewerkers
Onmisbaar in onze maatschappij
Een vriendelijk gezicht en altijd blij
Voor vele zieken iedere dag het hoogtepunt
Een goede zorg, het is hun van harte gegund
Vele ouderen voelen zich overbodig
Maar zij hebben juist die zorg nodig
Het vriendelijk woord, die goede daad
Bij iedereen is dat juist heel veel waard
Niet alleen de ouderen vragen om aandacht
Ook gehandicapten missen hun kracht
Speciale hulp wordt soms gevraagd
Zorgmedewerkers worden dan uitgedaagd
Maar in de praktijk is hun niets teveel
Het werk wordt gedaan ieder doet zijn deel
In speciale diensten wordt er gewerkt
Zodat niemand hun vermoeidheid merkt
In onze samenleving zijn het engelen
Zij zullen niet naar complimenten hengelen
Er is een groot tekort aan deze mensen
Meer collega’s in dit vak zijn hun grote wensen
Het vak is zwaar, maar wordt gewaardeerd
Daarom moeten zij ook worden gewaardeerd
Zij verdienen allen een pluim op hun hoed
Werken in de zorg, het vraagt heel veel moed.
Ad Frijns, Maastricht
Toen ik na een flinke val en revalidatie thuiszorg kreeg, kreeg ik hulp van een zeer geliefde Belgische jonge kracht: Dephny Meers. Zij had de eigenschap in alle rust te luisteren naar de cliënt. Dat ontspande zeer. Dat viel overal op, ze speelde niet de psycholoog. Alleen rust en interesse was er. Daarom zou ik haar willen voordragen.
P. van Vliet, Maastricht
BEELD: GETTY IMAGES
Eind 2023 werd bij mij kanker met uitzaaiingen geconstateerd na een paar maanden zoeken waar mij moeheid vandaan kwam. Mijn huisarts en de verpleegkundig specialiste (dr. Reissen en Sandra) hebben veel energie gestoken in het zoeken naar de oorzaak. Maar die maanden werden mij bijna fataal. Begin november was de diagnose kanker met uitzaaiingen en eind november kreeg ik al palliatieve zorg. Het was bijna einde oefening. Twee oncologen zagen er geen heil meer in maar de derde oncoloog Dr. Jie zei tegen mij: ”meneer Liedekerken, we gaan ervoor”. Vervolgens werd ik met spoed opgenomen en kreeg versneld de eerste chemokuur. Een halve welteverstaan, een hele had ik niet overleefd. Zonder de kuur was ik sowieso een week later overleden. November en december 2023 heb ik 3x voor de hemelpoort gestaan. Ik had Dr. Jie die alles probeerde en bovenal verpleegkundigen van oncologie in het Zuyderland te Sittard die mij er doorheen hebben geholpen. Wat een lieve mensen. s ’Nachts kwamen ze mij een hand vasthouden, een streling over mijn wang en overdag de liefste zorg die je je maar kunt wensen. Mijn familie mocht ook 24/7 bij mij zijn en zorgde voor mijn mentale steun en hielp de zorg mee. Na 6 weken van complicaties kreeg ik van de een op de andere dag geen bijwerkingen of complicaties meer. Ik kon inmiddels niet meer lopen, Nauwelijks praten en bewegen, had sondevoeding, katheter, permanent infuus etc. Maar wel nog de wil! Er was namelijk onze eerste kleinkind op komst. Dat was een drive om verder te leven. Een verpleegkundige Milou zat naast mij op bed op een avond en had mij geleerd eind december om met iets hulp weer rechtop te zitten. Dat voelde als een overwinning. Ik zei tegen haar: Milou ik denk dat ik zou kunnen staan. In alle rust zei ze: dan gaan we dat toch proberen. En met een rollator voor mij stond ik weer voor het eerst sinds 10 weken. Om meteen daarop te zeggen dat ik ook wel kon lopen. Mijn eerste drie pasjes over 30 cm waren een feit. Daarna ging het vlot. Oefenen, oefenen en oefenen. Na drie weken naar de Hambos in Kerkrade waar ik 8 weken zou revalideren. Mijn wil was zo groot (en het eten zo lekker) dat ik na twee weken ontslag kreeg. Vanuit de brancard met de ambulance na twee weken lopend zonder hulpmiddel naar huis. Daarna volgden elke drie weken chemokuren, immunokuren en bestralingen. Als ik voor de chemokuur kwam naar het ziekenhuis kwamen de verpleegkundigen altijd even van de afdeling naar de chemo gelopen om mij een knuffel te geven. Ook de thuiszorg die mijn infuus wekelijks verschoonden en de wondverzorging deden waren super zorgzaam en lief. Enkele verpleegkundigen zijn vriendinnen geworden en komen nog met regelmaat bij ons op bezoek. Zonder die mensen was ik er niet meer geweest. Wat zo mooi is, is dat de hele keten van verpleegkundigen en huisarts, oncoloog en de oncoloogverpleegkundigen, revalidatiezorg en de thuiszorg zo naadloos op elkaar aansloten. Ik ben nog niet helemaal genezen en nog in behandeling maar de zorg verdiend een heel, heel dikke pluim. Uiteraard ook mijn familie die nu nog altijd 24/7 voor mij klaar staan. Inmiddels 100% afgekeurd maar 1000% dankbaar.
Mark Liedekerken, Hulsberg
Als ik terugdenk aan een bijzonder iemand is het de kok Bart van het ’t Puther Höfke in Puth. Ons Ma heeft daar haar laatste dagen (maanden) mogen slijten en werd omringd met zoveel zorg en liefde dat wij na een aantal jaren later daar nog steeds met warmte aan terugdenken. Hoe deze medewerker speciaal zijn best steeds deed om haar toch te laten eten, altijd iets speciaals bedacht: dat was geweldig! (Vegetarisch en lactose intolerant). De laatste week van haar leven (november 2022) en wij als gezin dag en nacht bij haar mochten zijn en zij niet naar een hospice hoefde, heeft hij ook ons met alle liefde verzorgd. Wat een toewijding en naastenliefde, zo geweldig! Ik proef nog zijn soep, wentelteefjes, tosti’s die hij speciaal voor ons toen maakte. Hij heeft een onvergetelijke indruk op ons gemaakt.
Familie Hendrix, Geleen/Elsloo
Toen ik vorig jaar zeer ernstige complicaties opliep na pijnmedicatie in mijn bovenbeen, ben ik gedurende 8 weken liefdevol verzorgd op de afdeling B2 van het Laurentius ziekenhuis in Roermond. Het hele team van verpleegkundigen en ook gastvrouwen en fysiotherapeuten was niets teveel gevraagd. Van wondverzorging, tot een luisterend oor als het even moeilijk was, of als de pijn niet meer te verdragen was, ze waren er 24/7 voor mij, je levert je over aan hun zorg. Dat heeft me enorm goed gedaan in die periode. Daarna ben ik nog 5 weken in revalidatiecentrum De Kreppel in Heythuysen geweest, en dat voelde bij binnenkomst gelijk als een warm bad. Ook hier was de zorg heel bijzonder en had men tijd voor de cliënten. Gelukkig mocht ik na 3 maanden weer naar huis, waar het deskundige team van thuiszorg Proteion Roermond nog verschillende weken iedere avond kwam om de wonden te verzorgen. Mede dankzij de goede zorg van deze 3 teams, die wel in het zonnetje gezet mogen worden.
M. Luijten, Swalmen
In maart 2021 werd bij mij borstkanker geconstateerd. Na de operatie moest ik 20 keer bestraald worden. Wegens de corona pandemie mocht niemand mee de wachtkamer in. Ik reed een maand lang in mijn eentje richting Maastricht. En wie stond bij de ingang van het ziekenhuis? Mijn nichtje Lydia, die zelf uitgezaaide borstkanker heeft. Een maand lang stond ze er… élke dag! Ze zei: “Marleen, ik voel dat ik dit voor je moet doen!” Als ik dit typ moet ik nóg huilen van dankbaarheid!
Marleen Paas, Brunssum
Na een moeilijke start doordat ik mijn gelijk wilde halen, waren Robert Hilse en Olaf van Mondriaan Maastricht mensen die mij bleven steunen, ondanks mijn tegenwerking toen. Echt een aanrader!
Wendy Romkens, Kerkrade
Mijn favoriet is Marlies Steenhouwer, zij is ICD verpleegkundige in het UMC MT en mede bestuurslid van het Hart & Vaat café Maastricht. Zij heeft mij gedurende mijn behandelingen in het UMC steeds bijgestaan en bij een probleem steeds naar een oplossing gezocht. Marlies Steenhouwer is tevens een enthousiast bestuurslid van het Hart & Vaat café Maastricht waar iedere bijeenkomst iedereen aandacht van haar krijgt .
Antoine Veugen, Maastricht
Dromen waarmaken. Echt werk.
Elke dag zetten onze 600 medewerkers en bijna 400 vrijwilligers zich in om de dromen van mensen met niet-aangeboren hersenletsel te realiseren. En daar zijn we ongelooflijk trots op. Bij SGL maken we ook werk van jouw dromen: met locaties door heel Limburg krijg je als medewerker volop ruimte om te groeien en jezelf te ontwikkelen.
Doe werk dat ertoe doet. Voor een ander én voor jezelf. Solliciteer direct!
Imani (26) en Yolanda (55) behaalden tegelijk hun diploma
Moeder en dochter in de zorg
Dat vaders en zonen en moeders en dochters hetzelfde beroep uitoefenen, is niet héél uitzonderlijk. Maar dat moeder en dochter elkaar aanmoedigen om hun diploma te halen en dan ook nog tegelijk afstuderen, is al iets minder gewoon. Het was een package deal
TEKST: JULES COENEGRACHT | BEELD: WENDY BOON
Hou je vast. Imani Kremer volgde aan het VISTA college in Heerlen achtereenvolgens drie opleidingen: Helpende zorg en welzijn, Verzorgende IG (individuele gezondheidszorg) en tot slot de opleiding Verpleegkundige. Waarom ging ze eigenlijk steeds een nieuwe opleiding volgen? “Om steeds wat hogerop te komen. Na het vmbo ben ik eerst begonnen met de opleiding Helpende. Dat vond ik heel erg makkelijk en leuk. Dus ben ik doorgegaan naar Verzorgende IG. Toen wilde ik eigenlijk stoppen. Maar mijn moeder ging ook in de zorg werken, ze werd zorgassistente. Toen hebben we afgesproken: als ik de opleiding Verpleegkundige doe, doet zij de Verzorgende IG.” Dat was dus de package deal.
Waarom in de zorg?
Imani: “Mijn tante is verpleegkundige. Als zij vertelde over haar werk, vond ik dat hartstikke interessant en leuk. Ik ben altijd een zorgzaam type geweest; ik wist al heel snel dat ik in de zorg wilde.” Diploma’s zijn daarbij belangrijk, natuurlijk. Om je werk goed te kunnen doen, maar ook: “Het is een prestatie die je levert. Daar ben ik – en ik denk ook mijn moeder – echt trots op. Dat we dat alle twee hebben gehaald.” Toch dacht Imani eerst dat de opleiding tot Verpleegkundige
te moeilijk zou zijn. Maar door de ondersteuning die ze vanuit VISTA en haar huidige werkplek Vroenhof kreeg, werd het makkelijker. “En ook door de steun die ik van mijn moeder kreeg.” Uiteindelijk viel het allemaal mee. Imani: “Je moet er wel energie in steken en openstaan voor de opleiding. Maar als je dat doet, kom je er wel.” En nu weet Imani: “Verpleegkundige is waarvoor ik gemaakt ben. Ik zou niet anders meer willen.”
Verpleegkundige is waarvoor ik gemaakt ben. Ik zou niet anders meer willen
Imani Kremer
Niet alleen op gevoel, maar ook op basis van kennis Imani’s moeder Yolanda werkte op kantoor, maar “dat vond ik eigenlijk niet meer zo leuk. Toen ben ik als zorgassistent bij Meander gaan werken. Het was de tijd dat
corona uitbrak en toen heb ik heel veel meegeholpen in de zorg. Mijn dochter zei: ‘Waarom ga je geen opleiding volgen?’ Ik twijfelde eerst nog, maar toen zei ik: als jij dan de opleiding Verpleegkundige gaat doen, ga ik IG doen. Dat heb ik dus gedaan – en ik heb er helemaal geen spijt van.” Yolanda had, toen ze aan haar opleiding begon, al lang niet meer in de schoolbankjes gezeten. Het was, zeker in het begin, niet altijd even makkelijk. Nicky Frèrejean-Orbons, docent en Yolanda’s mentor, weet er alles van. “Yolanda had al jaren geen school meer gevolgd. Ze was natuurlijk niet alleen in de klas, er waren meer studenten. Er is een groot verschil tussen hoe het onderwijs vroeger was en hoe het nu is. Het is vooral belangrijk daar als mentor begrip voor te hebben. Dat het niet vanzelfsprekend is dat iemand opeens aan e-learning gaat doen en online toetsen maakt. Van dat laatste kreeg Yolanda helemaal vlekken, als er zo’n deuntje was dat aangaf dat de tijd afliep.”
Dat is zogezegd de technische kant, maar hoe was het verder om weer te gaan leren? Yolanda: “In het begin vond ik het wel wat lastig. Je moet verslagen maken, proefwerken. Maar na verloop van tijd kreeg ik het ritme te pakken.” Yolanda kreeg daarbij veel
ondersteuning van haar mentor Nicky en van haar zusje die hbo-verpleegkundige is. “Als ik vragen had, kon ik altijd bij Nicky terecht. Nicky was ook een luisterend oor als ik stress had. ‘Het komt allemaal goed, Yolanda’, zei ze dan.” En dat kwam het ook. Zoals gezegd: Yolanda studeerde tegelijk met haar dochter af. Is dat diploma belangrijk voor haar? “Ja. Toen ik destijds als zorgassistent begon, deed ik alleen maar de zorg. Maar als je de opleiding hebt gedaan, ga je veel dieper in op de ziektebeelden van de bewoners. Je gaat klinisch redeneren, je hebt meer inzicht in wat je doet. Je doet het niet alleen op gevoel, maar ook op basis van kennis. Die kennis is heel belangrijk.” Yolanda werkt nu bij Heereveld, een wonen met zorg locatie van Meander.
Werken en leren
Interessant om te weten is nog dat zowel Yolanda als Imani bij VISTA een zogeheten beroepsbegeleidende leerweg (BBL) hebben gevolgd. Dat betekent dat je een echte baan in de zorg hebt, waarvoor je met een werkgever een arbeidsovereenkomst hebt. Daarnaast ga je dan één of twee dagen naar VISTA college. Moeder en dochter hebben beiden hun beroepsbegeleidende leerweg bij zorgorganisatie Meander gevolgd en werken daar nu ook nog steeds. Nicky: “Meander heeft dus in hen geïnvesteerd. Want als je een dag naar school gaat, sta je niet aan het bed van een patiënt - terwijl daar alle handen nodig zijn. Dat betekent dus dat Meander iets in hen zag en hen daarom die gelegenheid bood.”
Dochter Imani Kremer en moeder Yolanda
Ontstressen & onthaasten doe je zo
We vervelen ons niet meer. We zijn druk, druk, druk. Onze agenda zit vol met werk, gezin, sociaal leven, sport en hobby’s. We worden de hele dag geprikkeld door belangrijk en onbelangrijk nieuws en digitale berichten. Kan ons brein dat allemaal wel aan? Esther van Duin, neurowetenschapper van Maastricht UMC+, geeft uitleg en advies om te ontstressen en onthaasten.
TEKST: GEZOND IDEE MUMC | BEELD: GETTY IMAGES
“Ons brein is heel plastisch, zeker als we jong zijn. Maar zelfs wanneer we ouder worden of een hersenbeschadiging oplopen, kunnen onze hersenen nog nieuwe verbindingen aanmaken en nieuwe dingen leren. De mogelijkheden lijken dus oneindig. Toch zien we dat veel mensen psychische problemen krijgen door te veel stress.”
Langdurige stress vergroot risico op burn-out
In onze digitale 24/7-maatschappij is rust en balans in je werk en leven niet meer vanzelfsprekend, aldus Esther van Duin. “We leven non-stop in onrust en veel mensen zeggen dat ze last hebben van te veel druk en overvraging. Dit is ook zichtbaar bij scholieren en studenten op de universiteit die langdurig prestatiedruk ervaren. Die worden in de vakantie ziek omdat hun immuunsysteem verstoord is door te veel stress en een leven zonder balans.”
Wie te lang gestresst blijft, kan de grens over gaan naar een burn-out waarschuwt de neurowetenschapper. “Maar we weten ook dat stress op den duur een belangrijke veroorzaker kan zijn van psychische problemen. Voor sommige mensen die er gevoelig voor zijn, kan stress zelfs lijden tot een psychose. In ons lichaam zijn adrenaline en het stresshormoon cortisol verantwoordelijk voor de stressreactie en ze kunnen uit balans zijn bij langdurige stress.”
Zelfs een ritueel als de afwas doen kan helpen; gewoon met aandacht met één ding tegelijk bezig zijn, met je handen in plaats van je hoofd
Esther van Duin, neurowetenschapper van Maastricht UMC+
Maak je weerbaarder tegen stress
Hoeveel stress iemand aankan en de kans dat stress leidt tot psychische problemen, is mede afhankelijk van iemands genetische aanleg. “Toch kun je er zelf ook veel aan doen om je stress te verminderen. Je wordt weerbaarder door gezond te eten, voldoende te bewegen, goed te slapen en dingen te doen waarvan je gelukkig wordt en waardoor je je gewaardeerd voelt. Met plezierige gebeurtenissen kun je uitstekend ontstressen.”
“Het is belangrijk dat je brein dagelijks voldoende tijd krijgt om alles te verwerken wat er bij je binnenkomt. Slaap draagt bij aan de verwerking van alle prikkels van de dag en het opslaan en ordenen van informatie in je langetermijngeheugen. En ook het stresshormoon cortisol stabiliseert weer tijdens onze nachtrust. Daarom is het belangrijk voldoende te slapen, juist als je veel stress ervaart.”
Doe de afwas
Sommige stressfactoren in je leven kun je niet veranderen, omdat ze samenhangen met je familie, werk of omstandigheden. Maar je kunt wel zelf bepalen hoe je ermee omgaat en hoe je jouw dag of week indeelt en ruimte creëert om de stress los te laten.
Esther van Duin: “Bedenk bijvoorbeeld voor jezelf een vast ritueel dat jou rust geeft.
Een lunchwandeling, dagelijks naar je werk fietsen of bijvoorbeeld een yogaoefening. Ook een korte meditatie, zelfs al is het maar 5 minuten, kan je helpen om bewuster te worden van eventuele spanning in je lichaam en helpen om dit los te laten. Plan deze rituelen op vaste momenten van de dag, zodat het niet veel energie kost om ze te doen. Zelfs een ritueel als de afwas doen kan helpen; gewoon met aandacht met één ding tegelijk bezig zijn, met je handen in plaats van je hoofd. Dat is een voorbeeld van een gemakkelijke vorm van mediteren.”
Knuffel meer
Nog beter is het natuurlijk om lekker naar buiten te gaan en te bewegen, adviseert Esther van Duin. “De zon geeft je vitamine D en ook daardoor stabiliseer je je stresshormoon. Geef je stress de vrijheid. Juist als het niet goed met je gaat, is balans zoeken tussen stress, rust en beweging belangrijk. Doe dingen waar je goed in bent en waar je plezier uit haalt. Dingen die zin en waarde geven aan je leven. Dat maakt je weerbaarder. Daag jezelf uit om leuke, nieuwe dingen te leren, want ook dat geeft energie. Meer knuffelen helpt trouwens ook; het hormoon oxytocine dat daarbij vrijkomt, werkt uitstekend tegen stress. En het mooiste is: alle beetjes helpen!”
Ontstress-tips van neurowetenschapper
Esther van Duin:
• Eet gezond
• Beweeg voldoende
• Zoek regelmatig de buitenlucht/ zon op
• Slaap voldoende
• Doe activiteiten waar je gelukkig van wordt en waardoor je je gewaardeerd voelt
• Bouw een vast rustmoment in op de dag (al is het maar 5 minuten), liefst op een vast tijdstip
• Leer nieuwe dingen Knuffel meer
Sterren in de zorg
De zorg krijgt veel aandacht in het nieuws, al ligt de focus vaak op de uitdagingen zoals personeelstekorten en werkdruk. Maar als je kijkt naar de dagelijkse praktijk, dan zie je met hoeveel passie en plezier de ‘sterren in de zorg’ werken. Bijvoorbeeld bij De Zorggroep, de grootste zorgaanbieder in Noord- en Midden-Limburg.
TEKST: JOHN HUIJS | BEELD: LÉ GIESEN
Met ruim 5000 medewerkers en 2200 vrijwilligers is het logisch dat er ook mensen zijn die het werk soms pittig vinden. Dat hoort erbij. Maar opvallend genoeg zijn de ‘sterren in de zorg’ over het algemeen juist tevreden – over hun werk én over elkaar.
Op 12 mei – tijdens de Dag van de Zorg – worden al die sterren in de zorg in de spotlight gezet. Want mensen die zich elke dag inzetten voor een ander verdienen zonder twijfel een podium.
Neem Wieneke Bakker-Verkoijen (26), die als helpende plus werkt in Hof te Berkel in Horst. “Ik ben hier hélemaal in mijn element. Ik ben dankbaar en trots als ik een lach op het gezicht van een bewoner kan toveren en met eigen ogen de impact van mijn werk op mensen zie. Mensen met dementie kunnen zich niet altijd goed uitdrukken, maar als ze aan het begin van een dienst zoiets zeggen als ‘O wat fijn, je bent er weer’ dan zegt dat mij genoeg. Ik waardeer het ook enorm als familieleden van bewoners hun tevredenheid tonen. Wat mijn werk extra fijn maakt is het prettige contact met de rest van het team en zeker ook met de vrijwilligers. We voelen en vullen elkaar goed aan en vormen daarmee een sterk team.”
Wieneke begon vier jaar geleden als helpende, maar wilde na een tijdje graag meer verantwoordelijkheid en volgde toen de opleiding tot helpende plus. “Dat betekent dat ik nu ook medicatie mag uitdelen en wondjes mag verzorgen. Dat zorgt voor meer variatie in mijn werk. Voorlopig ben ik daar oké mee, maar ik voel dat er nóg meer in me zit. Best mogelijk dat ik daarom in de toekomst nog een opleiding volg.”
Vol ambitie
Een medewerkster die het einde van haar loopbaan al in zicht begint te krijgen en nog steeds vol ambitie zit, is Ana da Silva (59). Zij begon haar loopbaan in de zorg in een academisch ziekenhuis in haar geboorteland Portugal, maar verhuisde in 2004 voor de liefde naar Venlo. Een paar jaar later ging ze aan de slag bij De Zorggroep, bij De Meeuwbeemd in Venlo. Net als op veel andere locaties verschuift de zorg in De Meeuwbeemd van steeds meer ouderen met lichamelijke klachten naar senioren met dementie.
Om in te spelen op die kanteling begon Ana twee jaar geleden aan de opleiding tot gespecialiseerd verzorgende psychogeriatrie. “Het was behoorlijk pittig, ook omdat ik geen achttien meer ben. Achteraf ben ik zó blij dat ik heb volgehouden. Ik voel me nu veel beter toegerust om bewoners met dementie goed te kunnen begeleiden en begrijp hun gedragingen beter. Zonder de steun van mijn leidinggevenden en mijn directe collega’s had ik deze opleiding nooit kunnen voltooien. Het is dus eigenlijk een teamprestatie dat ik nu deze rol in de zorg heb.”
Ana mag dan helemaal van het Iberisch schiereiland komen, van nóg verder komt haar collega Soesila Nagesar (39). Zij verhuisde twee jaar geleden van Suriname naar Venlo, om bij Sinselhof in Venlo-Zuid aan de slag te gaan als verzorgende IG. “Ik heb twee jonge dochters en ik denk dat die in Nederland meer kans hebben op een goede opleiding en een mooie baan dan in Suriname. Het eerste jaar bleven mijn man en mijn kinderen in Suriname; dat was het moeilijkste jaar van mijn leven. Nu we met zijn allen in Blerick wonen, voel ik me helemaal thuis hier. Mijn collega’s dragen ook in belangrijke
Bewoner Sjaak van Wylick, Soesila Nagesar en fietsvrijwilliger Henk Peters
mate bij aan dat thuisgevoel. Ze hebben zelfs geholpen met de inrichting van mijn huis.”
Sinds een jaar is Soesila naast verzorgende ook werkbegeleidster. “Ik vind het belangrijk om mezelf te blijven uitdagen. Misschien dat ik in de toekomst nog wel een opleiding volg.”
Een medewerker van De Zorggroep die het niet meer per se nodig vindt om nieuwe wegen in te slaan is Marcel Delissen (56). Marcel was ooit bloemist en realiseerde zich op een bepaald moment dat hij dat niet tot aan zijn pensioen wilde blijven. “Toen ik dat op een verjaardag kenbaar maakte opperde een schoonzus dat de zorg wellicht ook iets voor mij was. Lang verhaal kort: voordat ik er erg in had volgde ik de opleiding verzorgende IG en kon ik aan de slag bij de toenmalige Wietel in Panningen.”
Als een vis in het water
Als een vis in het water voelde Marcel zich op die werkplek. Maar in 2016 sloeg het noodlot toe; Marcel werd getroffen door een herseninfarct en zat bijna een jaar thuis. “Terug in mijn oude rol was lastig, omdat ik niet meer goed tegen de wisselingen tussen dag- en nachtdiensten bleek te kunnen. De Zorggroep heeft me toen begeleid naar een nieuwe functie: coach dagbesteding bij Hof ter Borcht in Baarlo. Mensen die nog thuis wonen maar die eenzaam zijn of dreigen te worden geven wij een fijne daginvulling. Samen koken, wandelen, spelletjes doen, wat ze maar willen. Dat doe ik sinds vijf jaar twee dagen per week en dat bevalt uitstekend. Ik geniet als de gasten genieten en aan het einde van de dag met een lach op hun gezicht naar huis gaan.
Als er mensen zijn die het leuk vinden om fietsvrijwilliger te worden, meld je dan vooral aan
Waar ik zeker ook van geniet is de samenwerking met onze vele vrijwilligers. We kunnen echt niet zonder hen. Ook zij zijn sterren in de zorg.”
Henk Peters uit Tegelen is een van de vrijwilligers van De Zorggroep. Een paar keer per week gaat Henk er met een duofiets op uit met bewoners van St. Julia in wijk De Nieuwe Munt. Deze dinsdagmiddag is Sjaak van Wylick (81) de gelukkige. Sjaak is visueel beperkt en woont sinds een paar jaar in een zorgappartement. “In mijn eentje verdwaal ik, maar samen op de fiets met Henk kom ik nog eens ergens. Jammer alleen dat we door de beperking van de accu niet verder kunnen dan de omgeving van Tegelen.”
Ook Henk vindt het zonde dat de accu van de duofiets er na twee uur de brui aan geeft. “Eigenlijk zouden we er een paar accu’s bij moeten hebben, zodat we verder weg kunnen en met meer bewoners kunnen gaan fietsen. Extra fietsvrijwilligers zouden trouwens ook welkom zijn. Het is jammer dat de duofietsen nu best vaak stilstaan, terwijl er genoeg senioren zijn die maar wat graag een rondje willen fietsen. Dus als er mensen zijn die het leuk vinden om fietsvrijwilliger te worden, meld je dan vooral aan.”
Wil je ook van betekenis zijn? Zie: www.dezorggroep.nl/vrijwilligers www.werkenbijdezorggroep.nl
De wereld van Zorg & Welzijn.
Verantwoordelijkheden, afwisseling en voldoening.
Wil jij hulp bieden en zorgen voor fijne leefomstandigheden voor mensen die (even) niet meer helemaal zelfstandig kunnen functioneren? Ben jij sociaal ingesteld en werk jij graag samen met andere mensen? Dan is een zorgberoep echt iets voor jou. Verantwoordelijkheden trekken jou aan en je houdt van divers werk. Binnen onze Zorg & Welzijnopleidingen leer je hoe je om kunt gaan met lief en leed binnen deze sector. Je leert hoe je binnen jouw vakgebied mensen moet verzorgen, begeleiden en ondersteunen. Er ligt een dankbare, leuke en afwisselende baan op je te wachten. Want niet onbelangrijk, de baankansen in deze sector zijn hoog!
Kiezen voor Zorg & Welzijn na het voortgezet onderwijs of je laten om- of bijscholen? Alles is mogelijk! VISTA college biedt diverse onderwijstrajecten voor alle doelgroepen.
Zit je op het voorgezet onderwijs en wil je de Zorg & Welzijn in, dan hebben wij deze opties voor je:
Helpende Zorg & Welzijn > niv 2
Verzorgende IG > niv 3
Begeleider en Persoonlijk begeleider Maatschappelijke zorg > niv 3 & 4
Medisch assisterende (dokter, tandarts of apotheek) > niv 4
Mbo verpleegkunde en ziekenhuisverpleegkunde > niv 4
Scan de qr-code en neem een kijkje bij onze opleidingen.
‘Als ik vragen had, kon ik altijd bij mijn mentor Nicky terecht. Nicky was ook een luisterend oor als ik stress had.’
Yolanda
VISTA college
Opleidingen Zorg & Welzijn in Heerlen, Maastricht en Sittard
vistacollege.nl
‘Verpleegkundige is waarvoor ik gemaakt ben. Ik zou niet anders meer willen.’
Imani
Wil jij je bij- of omscholen in de Zorg & Welzijn?
Bij VISTA zijn er volop mogelijkheden voor scholing en training, afgestemd op wat jij al in huis hebt. Naast voltijdonderwijs bieden we flexibele trainingen en programma’s die je kunt combineren met werk op je (nieuwe) werkplek. In deze uitgave lees je onder andere de verhalen van Yolanda en Imani — studenten die jou voorgingen en hun ervaringen graag delen.
Scan de qr-code en maak een afspraak met één van onze VISTA coaches voor een vrijblijvend (telefoon)gesprek.
