Xuncos1617

Page 1

REVISTA DO I.E.S. A XUNQUEIRA I. ANO XXXIV. nยบ 29


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

XUNCOS Revista do I.E.S. A Xunqueira I Número 29 Ano XXXIV Curso 2016-2017 Dep. Legal .– PO 505-2010

Todo nesta vida ten un inicio e un final. En xuño rematan os catro anos para os que esta dirección foi nomeada. Foron catro intensos anos de traballo, tratando de dar todo o mellor que tiñamos para facer do centro un lugar de estudo e ao mesmo tempo un segundo fogar. Loitamos por facer que as novas tecnoloxías estivesen máis presentes e fosen máis cotiás: dúas aulas de informática completas, velocidade de navegación en Internet máis rápida, ordenadores na biblioteca e en todas as aulas, pizarras electrónicas e proxectores... Tamén cambiamos algunas vellas estructuras que ao principio semellaron revolucións, pero que, co transcurso do tempo, pareceron dar moi bo resultado, como foi a implantación das aulas-materia en lugar das tradicionais aulas de grupo, instalamos taquillas para o alumnado, puxemos a funcionar unha radio escolar… En fín, tiñamos moitos proxectos e algúns deles foron realizados. En canto aqueles que quedaron pendentes, outras persoas virán a substituirnos que a ferán de seguro mellor, ou cando menos co mesmo interese e dedicación que nós puxemos. Non podemos deixar de lembrar tamén a Manuel Rozados, que nos abandonou tan de súpeto e que sempre estará no corazón de todos nós. Por último, manifestar que o noso compromiso aínda non rematou, xa que seguiremos a formar parte do profesorado deste centro e apoiaremos ao novo equipo directivo, para remar na mesma dirección e cun único obxectivo: a formación do noso alumnado. Ata sempre. Luís Alberto Rascado Iglesias (Director) Flora García González (Vicedirectora) María Inmaculada Pierres Duarte-Ferreira (Xefa de estudos) José Manuel Ramos González (Secretario)

ÍNDICE

I.E.S. A XUNQUEIRA I Rua Alexandre Bóveda 36005 Pontevedra Teléfono: 986872150 Fax: 986873700 http://www.iesxunqueira1.com ies.xunqueira.1@edu.xunta.es

Coordinadora: Flora García González Composición: José M. Ramos González Portada : Rebeca Abal, Elena García Contraportada: Álvaro Barbeito, Sara Vidal, Patricia Eirín. Imprime: Gráficas Duher

CODIGO QR

Editorial: Fin de ciclo........................................................................ 2 Rincón Poético: El Norte. Fábula ..................................................... 3 Actividades Bacharelato Artístico..................................................... 4 Reflexións nas aulas........................................................................ 5 Actividades do departamento de Educación Física .......................... 8 Marabillas da tecnoloxía ................................................................ 10 Autorretratos do alumnado de 2º Bacharelato artístico .................. 11 Estudaron no I.E.S. A Xunqueira I ................................................. 12 Normalización lingüística: Unha chea de actividades ..................... 13 Murais: Arte nas aulas ................................................................... 16 Orla do alumnado de 1º ESO ........................................................ 18 Historias de Pontevedra................................................................. 20 Linguas (Banda deseñada) ........................................................... 21 Biblioteca. Espazo de lecer............................................................ 22 Archimboldo. Spinner .................................................................... 23 O noso coro ................................................................................... 24 A nosa radio. Lembrando a Manuel Rozados ................................ 25 Cantigas de Santa María (Banda deseñada). Sen título (poema) .. 26 Viaxe a Barcelona.......................................................................... 27 Role Models................................................................................... 28 Acto de graduación 2º Bacharelato ................................................ 29 Imaxes da cea da graduación ........................................................ 31 Que bo recordo! Titoría entre iguais............................................... 32 Viaje a Toulouse ............................................................................ 33 Arquivo Fotográfico do profesorado ............................................... 34 Pasatempos................................................................................... 35 2


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

FÁBULA

EL NORTE

En un cruce de caminos un lobo encontró una oveja, que por no ser fea y vieja a ella unió su destino.

El viento susurra palabras que el pájaro no puede piar, y el pájaro dibuja en árboles lo que el viento no puede crear.

La ovejita era atrevida, el lobito era inocente, y en vez de hincarle su diente él la invitó a su guarida.

¡Qué injusto vivir separados cuando se pueden complementar! Pero el pájaro no alza el vuelo y el viento no quiere soplar.

Los primeros días pasaron y compartieron camastro, y al no tirarse los trastos muy pronto se enamoraron.

–¿Y si hay otro pájaro que no puede piar?– se preguntaba siempre el viento al susurrar.

Pero un invierno inclemente, en el que faltó alimento, para buscar el sustento, el lobo se vio impotente.

–¿Y si hay otro viento Que no puede crear?– se preguntaba siempre el pájaro al dibujar.

La oveja se conformaba con hierbajos de las rocas, mas nada entraba en la boca del cánido que ayunaba.

Y un día se encontraron hacia el norte, allá en el mar, y el pájaro alzó el vuelo y el viento empezó a soplar.

Y fue la naturaleza quien dirimió la cuestión, haciendo al lobo un felón y una víctima a la oveja. Y pese al amor tan fuerte que uno al otro profesaban, de lo profundo emanaba instinto superviviente.

Lara Alvite Costa 3º ESO A

Se la comió sin clemencia, y mientras era devorada, dócil y sacrificada, no le opuso resistencia. Y aunque este final mal te deja, has de reconocer que lo que debes hacer es no emular a la oveja. ¿Y cuál es la moraleja de este relato tan cruento? Pues que llegado el momento elige bien tu pareja. Ramos.

3


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Visita a illa das esculturas

Visita a Academia de debuxo de Kiko da Silva

Certame de esculturas de arena na Lanzada

Visita a Escola de Restauración

Exposición “Océano Mars”

Exposición de Rosa Úbeda e Yolanda Dorda 4


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

¿ABUSAMOS DE LOS MÓVILES? hace con mala intención. Ya se han dado casos de ciber acoso entre adolescentes, que por desgracia es algo que cada vez se hace más habitual. En mi caso, yo no he tenido teléfono móvil propio hasta los doce años y tan sólo podía llamar, enviar SMS, jugar al Snake y con suerte hasta tendría cámara de fotos de 2mpx;. Sin embargo, hoy ya podemos ver a niños/as de sexto de primaria con un teléfono mejor que el que tengo yo ahora mismo. Eso me genera una duda para mi yo del futuro que hipotéticamente podría tener hijos, ¿voy a dejar que mis hijos tengan un teléfono con tan solo once años? Porque quién sabe lo que habrán avanzado hasta entonces. Si con diecinueve años soy vulnerable a ser hackeada cibernéticamente a pesar de las precauciones que tome, no me quiero ni imaginar un/a niño/a de once años, por muy bien que se le dé la tecnología. Es más, probablemente mi primo de ocho años sepa más que yo sobre teléfonos o consolas que yo actualmente. Sin embargo yo también he sido víctima de la dependencia del teléfono, sobre todo durante el curso pasado, en el que en la asignatura de inglés nuestro profesor nos enviaba trabajos de clase para hacer y entregar a través del ordenador, cuyas indicaciones nos enviaba mediante un grupo de WhatsApp que teníamos en conjunto con él. Está bien que se lleve la tecnología a las aulas, pero lo que no está bien es que tus trabajos o tus notas de evaluación dependan principalmente de si sabes desenvolverte con el ordenador o no; me parece injusto para las personas que, al igual que yo, no se desenvuelven bien con la informática. Además de esos trabajos, vivíamos pendientes del teléfono porque un domingo por la tarde o un sábado después de haber hecho todos los deberes, al profesor se le ocurría mandarte una redacción para entregarle antes de las ocho de esa tarde por correo y ¡pobre de ti que no estuvieras fuera de casa o sin megas en el teléfono! Eso nos obligaba a estar pendientes del teléfono casi las 24 horas del día los siete días de la semana. Que para consultar dudas está muy bien, pero creo que fuera del horario escolar no se debería permitir que nos enviasen más deberes, como si segundo de bachillerato no fuese lo suficientemente estresante. Y con esto quiero dar mi opinión sobre las nuevas tecnologías en las aulas. Está muy bien que se apliquen nuevos métodos en la enseñanza que nos permita avanzar y mejorar el sistema educativo, pero a los niños y niñas fuera del instituto y de las normas de comportamiento hay que dejarles ser lo que son, niños o adolescentes, que lo que quieren es pasar tiempo con sus amigos, con sus padres o abuelos o ir a practicar su deporte favorito sin estar pensando en la cantidad de deberes que les han puesto. Y en esto entran los teléfonos que les absorben el cerebro; por supuesto, no solo a los niños, también a los adultos que debido a la naturaleza de sus trabajos viven pegados a sus teléfonos como si fuese una anexión más de su cuerpo. Vuelvo a estar de acuerdo con el autor en que debemos “desintoxicarnos” de los teléfonos. ¿Qué pasaría si volviéramos al año 2007 con nuestra piedra llamada “Nokia”? Creo que volveríamos a ser más humanos, las cafeterías, teatros, cines o exposiciones estarían más llenas de gente que ven a través de sus ojos y no a través de una pantalla luminosa.

s increíble que en tan sólo 10 años, desde la salida del primer Iphone se haya generado en las personas tal dependencia de un aparato electrónico con conexión a internet. Desde su lanzamiento en 2007, tanto la marca Iphone como el resto de las marcas que se dedican a la fabricación de smartphones han avanzado mucho. Hay teléfonos con una cámara casi mejor que las que venden en las tiendas de fotografía o electrónica, las baterías han aumentado su capacidad, las pantallas han pasado de ocupar apenas 3/4 de la superficie del teléfono a ocupar el 90%, el teclado se ha fusionado con la pantalla y los botones se han reducido a tres: desbloquear, subir o bajar volumen y el botón central. Estos avances que se han producido durante este tiempo han ocasionado un encarecimiento del producto. Hay teléfonos que cuestan casi (o sin el casi), el sueldo del mes de un trabajador medio español. Y es que, aunque cuesten tanto siempre va ha haber gente dispuesta a pagar ese precio a pesar de que si se comprasen las piezas por separado podrían conseguir un teléfono con las mismas características que el Iphone de última generación y por la mitad de lo que le costaría comprarse el auténtico. Ante la pregunta que nos lanza el autor de si estamos enganchados al teléfono, yo diría que no. Bien es cierto que mucha gente no para de enviar mensajes, postear fotos en su perfil de Facebook… sin separarse de su teléfono más de medio metro. Diría que se trata más de una obsesión por estar al tanto de todo lo que ocurre, de saber todo lo que hace su estrella de cine favorita o la próxima canción que lanzará el cantante de moda en este momento. Sin embargo, no sólo los teléfonos inteligentes causan ese efecto en la gente, también hay que fijarse en las videoconsolas que también absorben a los adolescentes, en mi opinión, mucho más que los teléfonos. Un ejemplo claro lo tengo en mis dos primos pequeños de ocho y quince años, que viven por y para las consolas, sobre todo el menor de los dos. Es algo que me preocupa porque no solo se pierden lo que hay ahí fuera, la vida real, sino que la interacción con las personas es nula. Recuerdo reuniones familiares en las que se pasaban la tarde entera en la habitación de invitados de mis abuelos jugado a la consola, y en la mayoría de las veces acababan peleándose porque uno había hecho trampas o porque le quitaba los premios. No soy su madre para hacer algo al respecto ni me corresponde la obligación de educarlos, pero siempre que puedo trato de "traerlos al mundo real", llevándolos de paseo por ahí o les regalo algo que les exija emplear su destreza manual y su capacidad creativa para que se olviden durante un tiempo de la consola. Espero con ansia el día en que pueda regalarles un libro y que sepan apreciarlo. Por otro lado, estoy de acuerdo con lo que dice el autor sobre los problemas psicológicos que puede generar el abuso de teléfono o la privación del mismo sobre los adolescentes. Es preocupante. Hay casos en los que los padres han decidido quitarle el teléfono a su hijo/a temporalmente y estos volverse irracionales y agresivos porque no comprenden hasta qué punto están siendo controlados por el dispositivo. Personalmente, creo que los teléfonos de última generación son un arma de doble filo: pueden ser muy útiles si se les da un uso adecuado y responsable, pero pueden ser un arma peligrosa si el que lo usa lo

Yara Ferreira Landín 2º E de Bacharelato 5


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

HISTORIA PERSOAL DE LECTURA

¿SIGUE EXISTIENDO EL CLASISMO? omo cualquier país desarrollado, resaltamos la igualdad que existe actualmente en nuestro país. Criticamos determinados comportamientos que se dan en otros lugares, que a nuestro parecer son intolerables, aunque nos olvidamos de algunos muy arraigados como el racismo, el clasismo, la violencia, en muchos casos sobre la mujer, y una larga lista de lacras. Para conseguir la soñada igualdad que, casi en su totalidad, se disfruta actualmente entre las personas de distintas clases sociales, como para conseguir un trabajo sin tener que pertenecer a un estrato social determinado, se han necesitado muchos siglos de reformas y lucha. Durante el Antiguo Régimen y posteriormente, los cargos de privilegio, los mejores empleos, la propia educación, estaban reservados a una minoría de privilegiados, sin atender a las facultades de esa persona y sin dar la oportunidad a personas de otros estamentos. Ahora tenemos la obligación y el derecho a una educación básica o a una educación superior. Esos estudios superiores no están reservados a una minoría, aunque en muchos casos, y contando con ayudas, muchas familias no se pueden permitir una educación universitaria para sus hijos. Sin embargo, la mayor discriminación de una clase social sobre otra no se produce en la educación sino en el ámbito del empleo. Los prejuicios son muy comunes en la sociedad actual, y una de las características por las que más prejuzgamos es la vestimenta y el corte de pelo. Aunque esta lacra está presente en todas las clases sociales, aumenta a la hora de buscar empleo en sectores con gran poder, como el sector financiero. Los zapatos, el traje, la corbata, son muchas veces elementos indispensables, por encima de los estudios y de la experiencia laboral. Este selecto club en el que se convierte, por ejemplo, el sector financiero, rechaza la mejor formación por la mejor apariencia. No creo que existan argumentos para defender esta actitud, ya que lo que se nos tiene que valorar en un empleo son los resultados, el rendimiento y no nuestra vestimenta. De esta manera de pensar deriva la exclusión de la mujer en los sectores más importantes en un país. La paridad está muy lejos de conseguirse, y con la crisis la brecha salarial entre hombres y mujeres ascendió a aproximadamente el 20%. El mantenimiento de estas élites frena el desarrollo de un país. El trato diferente por la clase social o por el género nos afecta a todos. Debemos dar importancia al esfuerzo, a los resultados, al currículo académico y no a las apariencias, debemos apoyar la cultura de los méritos. En caso contrario solo nos queda renunciar a nuestra libertad de expresión, porque la apariencia refleja nuestros gustos pero no nuestras aptitudes, y como suele decirse... las apariencias engañan.

Martín Hermida Fariña. 2º A Bachillerato.

principio non me gustaba ler, quizáis porque para min era unha obriga. Con oito anos aproximadamente, a miña cuñada emprestoume unha colección de libros de Disney. Empecei a lelos ese mesmo día e cada noite antes de durmir. Eses libros marcaron un antes e un despois. Pasei der ler os libros obrigatorios a ler libros que eu mesma escollía na biblioteca do meu colexio. Recordo que despois de cada recreo había unha hora só para ler. Cada un tiña o seu libro e tiña que seguir a lectura. Encantábame ese momento do día, sobre todo cando ese libro era de intriga. Os libros que máis me gustaban eran os de Geronimo Stilton. Recordo o primeiro que lin, En busca de la maravilla perdida. Logo empecei a ler os de Tea Stilton. Eran os meus favoritos. Conservo todos os que me compraron e agora empréstollos á miña sobriña coa esperanza de que se interese pola lectura como o fixen eu cando comecei a ler: Misterio en París, La montaña parlante, El código del dragón, El barco fantasma ou El tesoro de hielo. Podía pasar horas e horas lendo os libros e cando remataba acudía á miña nai coa esperanza de que puidese mercarme outro da mesma colección. Ela non é unha lectora empedernida, mais que nada por falta de tempo, pero sempre me animou a ler e compraba con gusto esos libros que me facían perder a noción do tempo. No instituto tiña unha mestra de Castelán que levaba un Club de lectura. Animoume a participar e durante un tempo formei parte del. Os libros estaban ben e ás veces facíamos actividades. Unha delas foi contar contos e representar obras de teatro nunha gardaría e nun colexio. Encantoume esa actividade, aínda recordo o sorriso daqueles nenos ao escoitarnos. El rostro de las sombras encantoume. Recordo que o autor viña á semana seguinte a firmar libros e a falarnos sobre as súas obras.Tiña que ler o libro antes da súa chegada. Cando mo deron encerreime no meu cuarto. Era tan bo que non podía parar de lelo. Foi moi agradable conversar con Alfredo Gómez. Recordo que nos animara a escribir, ata nos dixo que lle enviáramos as nosas historias. A miúdo chegábanlle pequenos relatos, uns mellores que outros, e el sempre os lía, aínda que non fosen os mellores, ou eso dicía el. O curso foise complicando e eu deixei o Club de lectura. Os exames, os traballos e os tres libros que tiña que ler cada trimestre impedíanme ler o ritmo dos outros membros. Pola miña conta ía collendo libros que me parecían interesantes e que puidese ler rápido. Non sempre eran curtos, ás veces quedaba prendada de algún libro de máis de catrocentas páxinas, como me pasou co libro de Laura Gallego, Donde los árboles cantan. Leveino e cando comecei a lelo sorprendeume. Non me esperaba que fose así de bo. Fai uns meses paseime pola biblioteca en busca de algo para ler. Econtreime cun vello amigo, Cronicas de la Torre I, El valle de los lobos. Decateime de que era da mesma autora e eu nin conta me dera. Agora entendo por qué me gustara tanto. Intereseime pola escritura grazas a un compañeiro aficionado que me animou a escribir. Non aspiro a ser escritora nin moito menos, só escribo para expresarme. Isto é todo. Ata aquí a miña experiencia como lectora nunhas cantas liñas.

6

Alicia Ventín 1º E Bacharelato


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Una vez en un aeropuerto, mientras esperábamos a que la persona a la que aguardábamos llegase, me senté en la zona de libros de la típica tienda de aeropuerto donde las cosas son hiper caras y se intentan aprovechar de los turistas, y me leí unas 47 páginas en menos de una hora de El prozac de Séneca de Clay Newman. Aquellas cuantas hojas que no llegaban a formar ni la mitad del libro me hipnotizaron de tal manera que el tiempo se me pasó volando. Me había metido de lleno en el libro y no me quería ir de allí dejándolo a medias, pero tuve que hacerlo. Hoy en día sigo sin tener ese libro en mi estantería para poder continuarlo. Ya no recuerdo las palabras que estaban escritas en el papel, pero sí recuerdo un gran sentimiento de vínculo con ellas. Con el paso de los años he ido adquiriendo una enorme cantidad de conocimientos sobre lo que es la escritura. Amaba y amo el momento en que nos mandan en clase trabajos que tengan que ver con escribir: comentarios de texto, exponer ideas, redacciones… Lo que sí que nunca he conseguido aprender con claridad es a analizar poemas más allá de su significado y las metáforas y alguna que otra figura literaria. Voy a ser clara, y es que sinceramente no le veo mucha utilidad a este proceso; para mí lo que realmente es importante de un poema no es la cantidad de versos y figuras que tenga, o si la última palabra es aguda o esdrújula, sino saber lo que intenta contar. Qué es lo que el autor estaba intentando contar y exponer al mundo cuando lo escribió, qué quiere provocar en el lector, quién fue su inspiración, qué o quién le movió a escribirlo. Para eso fue creado, para ser arte, no para ser analizado. La gente que me conoce y que me rodea debe de estar harta de escuchar este título, pero no podía dejar pasar el mencionar un libro que me ha marcado especialmente, La chica de los planetas de Holden Centeno. Posiblemente, mucha gente que se crea experimentada en el ámbito de la lectura le llamaría aficionado u otros muchos calificativos, pero lo que este libro ha conseguido transmitirme no lo ha hecho ningún otro hasta el momento. Es un libro que habla de sentimientos, de experiencias, de literatura, de música, de amor, del querer, del odiar, de la vida misma, de la realidad que nos rodea. De algo que a cualquier persona le puede pasar. Conocer a una persona capaz de provocar en tí la mayor catarsis de la historia, capaz de destruirte y recomponerte de nuevo a su antojo. Este libro me ha hecho experimentar sensaciones, ha creado en mi interior sentimientos que jamás había conocido, me ha provocado ganas de enamorarme y querer, me ha hecho llorar, me ha hecho reír, me ha hecho comprender que la vida no es como nos la pintan, que es como es, sin más, sin trampa ni cartón. Y sobre todo, me ha hecho seguir amando de manera incondicional la cultura al igual que aquellos primeros libros que compre por mí misma. Este es un libro que no puedo describir ni contar con palabras, simplemente, hay que leerlo para entender lo que a mí me ha hecho sentir. Pero sin duda, y volviendo un poco más al que considero mi verdadero terreno, la literatura que realmente me interesa de verdad, es la canción. Las canciones no dejan de ser poemas universales; se leen, se sienten y aun encima se escuchan. Incluso en ocasiones son capaces de contarnos y hacernos sentir mil cosas sin integrar ni una sola palabra. Yo considero la música el verdadero idioma universal, la verdadera literatura universal. Solo hay que mirar a Bob Dylan o a Sabina, entre muchos otros. Verdaderos maestros en esto. Pero lo más importante de la literatura y del arte es que une personas y derriba barreras. Con eso deberíamos quedarnos. Y es algo que deberíamos cuidar. Sin cultura estaríamos muertos. Hay que comprar más libros, hay que comprar mas discos, más cine, hay que ir a más espectáculos en directo; más obras de teatro, más conciertos, más óperas. Esto es algo que está en la mano de todos, y solo nosotros podemos actuar.

HISTORIA PERSONAL DE LECTURA uando aún estaba en el vientre de mi madre, mis oídos se fueron haciendo a lo que iba a ser el ruido más maravilloso y agradable que tendría el placer de percibir durante el resto de mi vida: la música. Allí dentro yo, en el exterior, sonando, posiblemente repetidas veces, la banda sonora de Memorias de África, la película favorita de mi

madre. En cuanto comencé a dar mis primeros pasos, lo único que quería y que realmente me llamaba la atención era bailar con alguna canción de radio, creerme una verdadera estrella del panorama de aquel entonces frente a los espejos de la casa y pegar gritos como si me fuera la vida en ello y lo hiciera de maravilla. La lectura y el arte de escribir no era algo que me entusiasmara. Excepto cuando, algunas noches antes de dormir le pedía a mi padre que me contara una y otra vez, noche tras noche, la historia de aquella niña llamada María que de algún modo u otro, acababa perdida por su ciudad por circunstancias y aventuras que en ocasiones no eran las mismas, sino que se mutaban en enrevesadas investigaciones y excursiones de la niña. Al final, siempre acababa bien; sus padres la encontraban y todos volvían a casa como si nada hubiera pasado. Yo realmente no se si me la contaba añadiendo mi nombre para que me sintiera más identificada y tuviera cuidado para no acabar como aquella pequeña, o porque simplemente quería que me sintiera especial y me mantuviera atenta a lo que ocurría. Lo que sé es que mi padre debió de acabar hasta las narices de aquella historia, tanto, que llegó un día que me dijo que ya no la recordaba, que se había olvidado de cómo era. Para solucionar este problema, me compró un libro que estaba integrado por 365 cuentos que, supuestamente, estaban pensados para leer en 1 solo minuto antes de ir a dormir. Al llegar al colegio, realmente no recuerdo tener mayor interés por la lectura. Se me daba bien la asignatura de lengua, aunque ni hoy en día comprendo el por qué; puede que porque siempre odié las matemáticas. Yo seguía con mi música a vueltas, y me maravillaba aprenderme todas las letras de las canciones que escuchaba. Me pasaba el día metida en mi habitación con la radio encendida, apuntando las frases y las canciones que más me gustaban. ¡Qué orgullosa me sentí aquel verano en que fui por primera vez a Barcelona a casa de unos familiares, con mis padres, y durante el viaje me aprendí mi primera canción en un idioma distinto al mio, en inglés, Feel, de Robbie Williams! Yo no sabía cómo se escribían todas aquellas palabras que sonaban totalmente ajenas y desconocidas a mi entendimiento, simplemente me limitaba a repetir los sonidos que salían de la voz de Robbie, y aquello para mi era saber cantar Feel y era la mar de feliz con eso. Incluso al volver a clase se lo dije a mis amigos, que se quedaron maravillados ante mi gran avance. O tal vez no fue así, y simplemente les daba el coñazo con lo que yo daba por hecho que era la letra de aquel gran tema. No empecé a entender su importancia hasta hace unos 4 años. Su importancia y su poder. Una situación personal me acercó a la lectura y a las ganas de escribir. En las páginas encontré una especie de refugio, y en las palabras un desahogo, aunque hoy en día después de todo lo que he aprendido y madurado no me parece más que basura y cosas de niños. Empecé a ir a las librerías y me quedaba varios minutos observando portadas y deseando tener todo el dinero del mundo para poder comprarme todos aquellos libros. Me moría de ganas de saber que se escondía en sus interiores Con algunos de los que me compré empecé a sentir un gran vínculo con la cultura, no solo con la escrita, sino con toda. Empecé a comprender las cosas y a verlas desde otros puntos de vista. Aquellas personas creaban por algo, para expresar lo que llevaban dentro; sus ideas, sus experiencias, sus sentimientos… A mí me parecía fascinante que tuvieran el poder y la capacidad de hacerlo, y aún más, de transmitirlo al resto del mundo y que este se sintiera identificado y acogido por su talento.

María Sarrapio Pol 1º E de Bachillerato

7


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

CAMPEONATO PROVINCIAL DE ORIENTACIÓN

ACTIVIDADES DEPORTIVAS NOS RECREOS

Aproveitando a celebración do Campionato Provincial de Orientación na Illa das Esculturas, ofertouse ao alumnado de primeiro e de segundo da ESO a posibilidade de participar no mesmo. Máis de 25 alumnos dos nosos participaron nesta actividade, onde puideron desfrutar “in situ” de como se organiza un campionato destas características, competindo con outros deportistas chegados doutros Centros da provincia.

Un ano máis, e encadrado dentro do noso futuro Proxecto Deportivo de Centro, dende o Departamento de Educación Física ofertouse práctica deportiva voluntaria durante os recreos. Con esta medida pretendemos que os nosos alumnos fagan un uso activo do seu tempo de lecer fomentando a práctica deportiva. Preto de 100 estudantes do noso Centro desfrutan cada recreo, das distintas actividades propostas, entre as que atopamos bádminton, voleibol, baloncesto, fútbol ás que este ano sumamos un campionato de baloncesto 3x3 no cal contamos coa colaboración do Clube de Baloncesto Estudiantes.

RCP NA AULA Durante o mes de marzo, o alumnado de terceiro ESO realizou unha actividade que tiña como contido a aprendizaxe da RCP (reanimación cardiopulmonar). Estes alumnos aprenderon a comprobar a conciencia e de respiración e como se debe actuar en función de cal sexa a resposta. A detección e a pronta actuación ante unha parada cardíaca será fundamental. Cada minuto que pasa sen recibir axuda a porcentaxe de supervivencia da “vítima” diminúen un 10% e pasados 10 minutos o dano cerebral será irreversible. Parte dos nosos alumnos postuláronse como voluntarios para un proxecto futuro de rescatadores. Esperemos que nunca teñan que aplicar estes coñecementos, pero se chega o momento estamos seguros que saberán cales son os pasos a seguir. 8


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Grazas á iniciativa dun grupo de alumnos, ilusionados coa idea de pasar uns días na alta montaña e practicar deportes de inverno, este ano por fin puidemos volver realizar a tan ansiada “Semana branca”. Finalizou así un longo período no que non se puido realizar ao carecer dun número suficiente de alumnos para que esta actividade tivese sentido. Entendo que podemos considerar que se cumpriron todos aqueles obxectivos que nos propuxemos de partida, pois conseguimos gozar de catro excelentes días para a práctica do esquí na estación aragonesa de Astún, no medio dun ambiente de boa convivencia entre compañeiros de cursos dispares que souberon aceptar de bo grao aquelas actividades paralelas que, comentadas polo profesor emérito Fermín, foron, cremos, do seu agrado. “Sen tempo non foi” Só queremos engadir a esperanza de que, como outrora, esta volva ser unha actividade anual para o goce de todos aqueles integrantes da comunidade educativa que queiran, e poidan, participar. Cremos que, sen dúbida, debe formar parte da oferta educativa do centro. Benito Hermida (Xefe dpto. Ed. Física)

O pasado 6 de Abril, os alumnos de Segundo da ESO, realizaron unha actividade de sendeirismo pola “Ruta da Pedra e da Auga” sita no Concello de Ribadumia. Con esa actividade pretendíamos reforzar contidos vistos na aula ao tempo que desfrutábamos dun entorno natural de gran fermosura cheo de vestixios etnográficos. A actividade rematou cunha visita guiada polo mosteiro da Armenteira onde podemos coñecer algo da súa historia e máis da súa arquitectura. Dende o Departamento de Educación Física esperamos que a raíz desta experiencia os nosos alumnos se animen, xunto coas súas familias, a desfrutar dalgunha das diversas rutas que se atopan na nosa contorna. 9


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Este ano, noso Instituto deunos unha sorpresa coa adquisición de nova tecnoloxía. Trátase dunha impresora 3D. De tecnoloxía cento por cento española, esta máquina, sinxela na súa apariencia en canto a deseño e materiais, fai as delizas de todos os que tivemos a oportunidade de ver como funciona. A impresora 3D podemos atopala na aula 2 de Informática. O Departamento de Tecnoloxía asisitu a uns cursiños que ofertaba a empresa comercializadora para facerse coas súas funcionalidades. No eido da Colaboración entre Departamentos, o Departamento de Debuxo e o Departamento de Tecnoloxía, aistiron a unha sesión da impresora, co grupo de 2º D de Bacharelato Artístico coa materia de Técnicas de Expresión Gráfico-Plastica que puideron ver implementada a teoría do tema “Tipos de Impresión” coa máis punteira tecnoloxía. O profesor Venancio Piñeiro explicou as múltiples posibilidades da impresora e amenizou a charla coa impresión en tres dimensións dunha ra, coñecida mascota do Instituto Xunqueira I. Carrete (bobina de fio plástico)

O martes 7 de febreiro de 2017 organizouse una charla divulgativa para alumnos de 2º de ESO sobre a Carreira Espacial titulada “A aventura espacial galega. O Xatcobeo, primeiro satélite galego”. O poñente foi FERNANDO AGUADO AGELET. Fernando Aguado é veciño de Pontevedra e Enxeñeiro Superior de Telecomunicacións e Doutor Enxeñeiro de Telecomunicacións, ambos pola Universidade de Vigo. Actualmente é Profesor Titular nesa Universidade e Director Técnico do CINAE (Centro de Innovación Aeroespacial de Galicia). É responsable ademais da líña estratéxica aeroespacial da Universidade de Vigo e foi elixido, en novembro de 2016, membro da Academia Internacional de Astronáutica (IAA), o que supón un apoio internacional ó traballo realizado dende a Axencia Espacial Europea e especialmente o seu traballo dende a Universidade de Vigo. Fernando dirixiu a mais de 80 docentes, investigadores e estudiantes. Teñen lanzado ó espacio con éxito tres satélites en colaboración coa Axencia Espacial Europea (ESA) e colaborado con universidades de varios países. Son ademáis os responsables da posta en órbita de nanosatélites Humsat, proxecto respaldado pola ONU.

Mesa

Cabezal extrusor O enxeñeiro Fernando Aguado no seu despacho A impresora Legio Leon 3D e as súas partes principais

A charla foi organizada polo Departamento de Tecnoloxía para todos os alumnos de 2º de ESO. Unha actividade complementaria e de formación para a viaxe a Toulouse e a Cidade do Espacio que os alumnos levarían a cabo en marzo de 2017. Fernando Aguado contounos, dende a súa experiencia e con extraordinarias imaxes e videos, a historia da carreira espacial. Dende os primeiros tempos, cos inicios da aviación, os grandes momentos como as misións Apolo e os últimos avances na preparación para viaxes a Marte. Ademais informounos dos proxectos e a participación da Universidade de Vigo nas actividades da Axencia Espacial Europea. Pechou a súa charla animando a que se incorporen novos estudiantes as carreiras de enxeñería e ciencias aplicadas para continuar co esforzó que se fai dende Galicia na aventura espacial.

Javier Villaverde Vayá. Profesor de Tecnoloxía.

Algúns traballos feitos pola impresora 3D

**Fotografía publicada en Faro de Vigo. 14 nov16.

10


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Rebeca Abal

Álvaro Barbeito

Sara Cacabelos

Sara Colombo

Carmen Durán

Patricia Eirín

Raquel Filgueira

Elena García

Brais González

Xoan Guiance

Sara Iglesias

Natalia Lavía

Antía López

Nico Magariños

André Melón

José Millán

David Nogueira

Rita Ordás

Ana Otero

Mónica Pérez

Carolina Sampedro

Pedro Santiago

Damián Torres

Sara Vallejo

Sara Vidal

Sarahi Sieiro

11

Lucía Diz

Silke Vidal


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

ALBERTO FORTES LÓPEZ (Escritor)

INÉS BARROS FORTES (Profesora)

Alberto Fortes López naceu en Pontevedra no ano 1964. É o segundo fillo de Xosé Fortes Bouzán, historiador local e autor dunha célebre Historia da cidade de Pontevedra. A dedicación as letras venlle de familia, pois a súa irmá Susana é unha prestixiosa escritora a nivel nacional, e o seu irmán Xavier é un reputado periodista da Televisión Española. Alberto matriculouse no noso Instituto no ano 1979, aproveitando que o seu pai era daquela o director do centro. Estudiou BUP e COU, rematando no curso 19821983. As súas primeiras lecturas provocaron nel unha especial fascinación polo mar. Así, gracias a Stevenson, Melville, Poe, e Conrad, embarcou nun pesqueiro para surcar os oceanos. Dende os 22 aos 27 anos estivo navegando por Sudáfrica, as illas Azores e Irlanda. O seu amor polo mar e todo o que rodea foi en aumento de tal xeito, que acabou traballando como axente de vixilancia aduaneira, perseguindo aos traficantes que introducían a droga polo mar. Pero a súa paixón é a literatura. No ano 1998 escribiu a súa primeira novela titulada Amargas han sido las horas. É unha interesante novela de aventuras, onde narra a viaxe ficticia que o escritor Edgar Allan Poé fixo a Pontevedra despois de que o navío no que viaxaba fora abordado polo bergantín do pirata pontevedrés Benito Soto. É unha aventura narrada en primeira persoa polo escritor de Boston e un percorrido pola nosa cidade e as súas rúas a finais do século XIX. O corsario (2005) narra as andanzas do mariño pontevedrés Juan Gago de Mendoza. En Memorias de Ravachol (2007), o famoso loro do boticario D. Perfecto Feijóo, narra con toda a ironía e sorna que o caracteríza, as súas impresións dende a gaiola que o mantiña prisioneiro na botica da rúa Michelena, e por onde pasaron tantos persoaxes ilustres do fin de século XIX. Outras novelas son: O violín de Sarasate (2002), Memoria de a bordo (2003), Tristemil (2004), Crónicas de San Domingos (2007), La memoria de las truchas (2011) e O dobrón de a oito (2016). A historia da nosa cidade está case sempre presente como telón de fondo, e as veces como auténtica protagonista, na maioría das súas novelas, Desexámoslle dende aquí moitos éxitos e manifestamos o noso orgullo de contar con él entre os máis ilustres dos nosos exalumnos.

Ines Barros Fortes naceu en Pontevedra no ano 1975. Estudiou no Instituto dende o ano 1889 ata 1992, ano no que rematou COU obtindo un moi bo expediente académico . Estudiou a carrera de Bellas Artes en Pontevedra. Logo fixo un master en Bilbao e finalizou a súa preparación en Estados Unidos (Montana), preto de Gran Canón do Colorado). Finalmente dedicouse a docencia. A fora profesor de Ciencias Naturais deste centro, Manuel Barros Puente. Do seu paso polo Instituto, como alumna, cóntanos o seguinte: «Cursar BUP y COU en A Xunqueira I fue toda una elección. Por aquel entonces no vivía en el área de influencia y no tenía derecho a transporte. Ya entonces cada instituto de la ciudad tenía su personalidad y la mía parece, todavía hoy, encajar con la de este edificio y esta institución que siempre me han dado suerte. Aquí terminé mis estudios en mayo y entré en la facultad deseada en el 93, aquí aprobé la oposición al cuerpo de secundaria en julio 2008 y aquí he sido Miss Bennet en maio 2017. Razones para recordar con cariño mi instituto son mis queridos intercambios a Crawley y Le Mans, que fueron un puente hacia mi 2002 como Independent Inés, nun intercambio en Londres Graduate Student en la “University of Montana”, (USA). O por ejemplo, actividades del instituto, en las que nosotros recibiamos en nuestros hogares a alumnos de otros centros extranjeros. Gran paciencia la de los profesores que nos ayudaban a ver Europa, Londres, Paris, The Bristish Museum, The Orsay… Este instituto ha crecido y se ha renovado durante estos últimos años, pero creo que en todo este tiempo ha continuado ofreciendo una educación polivalente. Algunos estudiantes han mostrado sincero amor por la producción artística y el estudio de las artes. Abrimos en Instagram @debuxoines donde mostrar los trabajos que más nos gustaron o menos nos avergüenzan, y este último curso he aprendido mucho de toda la comunidad educativa: profes, padres, madres y tutores legales, alumnos y personal administrativo y de servicios... pero en especial de los alumnos, quienes me han demostrado que podemos aprender a vivir en una sana convivencia. La identidad del IES Xunqueira 1 reside en su ladrillo cara vista, sus verjas y su estructura en H, pero casi todos los ex alumnos lo recordamos con cariño y no lo cambiamos por otro, seguramente porque veo cada día que muchos profes todavía siguen transmitiéndolo. PD. Si me dejan el próximo curso vuelvo.» Esperamos que así sexa.

12


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

No presente curso 2016-2017 desenvolveuse un abano de actividades que a continuación pasamos a enumerar. Celebráronse unha serie de conferencias, sobre diversos temas relativos á cultura e tamén á riqueza natural do noso país. Maiormente versaron sobre aspectos relacionados coa nosa lingua e a historia da nosa literatura. Imos destacar en primeiro termo a conferencia dun dos máis importantes escritores galegos, Xosé Luis Méndez Ferrín, que, co gallo do centenario de Eduardo Pondal disertou dun xeito moi detallado sobre “Unha lectura do Himno galego” e ao final da mesma proxectamos un audiovisual coa interpretación do mesmo.

Conferencia de Xosé Luís Méndez Ferrín A comezos do curso, como se conmemoraba o centenario das Irmandades da Fala, veu ao noso centro a falar sobre este movemento o profesor Emilio Ínsua, o mellor experto en Galicia no tema, do cal publicou recentemente un completo estudo. Outra charla, que se organizou en colaboración co Servizo de Normalización Lingüística do Concello de Pontevedra, foi a de Marcos Maceira, presidente da Mesa pola Normalización Lingüística, “Desmontando prexuízos e mentiras contra a lingua galega”.

Outro tema tratado foi “Aves na cidade de Pontevedra” que impartiron os ornitólogos Cosme Damián Romay Cousido e Xavier Vázquez Pumariño, que publicaron un libro sobre esta temática. Todos os anos temos unha actividade sobre algún tema de arqueoloxía en Galicia, desta vez Abel Vigo García, arqueólogo municipal de Mondoñedo, veu falar de “Arqueoloxía na Mariña Central: o caso do castro de Zoñán (Mondoñedo)”. Un asiduo do noso centro é o experto en cine e profesor na Facultade de Ciencias Sociais e da Comunicación (Universidade de Vigo) Miguel Anxo Fernández que desta vez tratou sobre “O centenario de Fernando Rey e outros aspectos do cine en Galicia”. Desta vez, viñeron impartir unha charla – coloquio os membros do grupo de rap EZETAERRE sobre a súa experiencia no mundo da música, para que o alumnado vaia coñecendo intérpretes galegos. Acudimos ao Sexto Edificio do Museo de Pontevedra a ver a exposición “Saúde, Irmáns”, conmemorativa do Centenario das Irmandades da Fala, organizada, entre outros polo Museo do Pobo Galego, que rolou polas sete cidades galegas. Tivemos no centro unha exposición fotográfica sobre a “Emigración galega”, que se complementou con dous coloquios con persoas emigradas hai anos e retornadas, a actividade denomínase “Fálame da emigración”, e fíxose en colaboración coa Obra Social de Afundación. No que atingue a saídas foise visitar o xacemento arqueolóxico da Lanzada, onde o director das escavacións, Rafael Rodríguez (arqueólogo da Deputación Provincial de Pontevedra), explicoulle ao alumnado todo o proceso dos traballos e os achados máis importantes. Tamén se coñeceu o Foxo das Torres Arzobispais e aproveitando a oferta de roteiros que temos en Pontevedra, por parte do Servizo de Normalización Lingüística do Concello de Pontevedra fíxose o “Roteiro Castelao”.

Excavacións arqueolóxicas da Lanzada Organizáronse dous concursos ao longo do presente curso. O primeiro foi o de Postais de Nadal, no que acadaron premios: Irene Berreco Padín (1º premio), Antía Dasilva de la Peña (2º premio), Aitana López Alvariñas, Sandra Baltasar Fernández e Sergio Portos Fernández (accésits) e o de Carteis de Entroido, no cal acadaron premios: Mariña Rey Noya (1º premio) e Lorena Regueiro García e Mª Ángeles Vecino Iglesias (2º premio).

Conferencia de Emilio Insua sobre As Irmandades da Fala

13


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Logo nos diversos certames convocados do Ben Veñas Maio, participou alumnado dos diversos niveis acadando ata sete premios, sendo con diferenza, o instituto capitalino máis premiado. Acadamos os seguintes premios: BANDA DESEÑADA – CATEGORÍA B: Mariña Rey Noya (1ª premio) coa obra “Linguas”; Antía Piñeiro Pintos con “Esencia”, María Cacabelos Escudero con “Sen pensalo” e Mª Ángeles Vecino Iglesias con “Xeracións” (as tres co seu respectivo 2º premio). FOTOGRAFÍA: María Paz Paz (1º premio) e Miguel Búa Barbosa (2º premio). POESÍA – CATEGORÍA B: Carlota Corredoira Sartier co poema “O mundo no que te atopei”.

Mariña Rey Noia intervindo na actividade de Contacontos

A profesora Lucía Novás co alumnado na Exposición Centenario Irmandades da Fala

“Dalle a lingua” (Onda Cero)

Este ano tamén participamos no programa de Onda Cero “Dalle á lingua” explicando varias das actividades das que desenvolvemos o Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística e fomos ata a Praza da Ferrería para non perdernos o Correlingua. Outra actividade en torno á lingua foi o Contacontos, antes do Nadal, onde se relataron textos de Castelao, Sechu Sende, Álvaro Cunqueiro e Miguel Anxo Fernández. Tamén co gallo do Día das Letras Galegas tivemos unha exposición con carteis sobre Carlos Casares, autor ao que se lle adicou esta data no presente ano 2017 e desenvolveuse a lectura de textos do devandito autor en diversas aulas durante a semana na que se inclúe esta efeméride.

14

As persoas que formamos parte do Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística deste curso son: Xacobe Peleteiro Antelo, Cristian Fandiño Salgueiro, Andrea Zas Cespón, Mariña Rey Noya e Carlota Corredoira Sartier (alumnado), Mar Abelleira Gómez (persoal non docente), Laureano Aragunde Oubiña, Carlos Caamaño Rivas, Gloria Iglesia Cabaneiro e como coordenador Manuel Reboredo Tajes (profesorado). Dende o Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística agradecemos a colaboración tanto do alumnado coma do profesorado e persoal non docente do noso instituto. Carlota Corredoira Sartier Manuel Reboredo Tajes


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

2º Premio Antía Dasilva de la Perña

1º Premio Irene Berreco Padín

Accesit Aitana López Alvariñas

Mariña Rey Noya 1º Premio

Accesit Sergio Portos Fernández

Lorena Regueiro García 2º Premio

15

Accesit Sandra Baltasar Fernández

Mª Ángeles Vecino Iglesias 2º Premio


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Como todos os anos, os estudantes de segundo de Bacharelato Artístico colaboran para enriquecer o centro. Este ano propuxéronos elaborar un mural para a aula de mediación. Grazas ó apoio e a colaboración da nosa profesora Ana Fuertes, puidemos levar a cabo a creación deste complexo mural, feito con acrílico sobre lenzo. A temática elexida reflexa a función da aula, que é mediar nos conflictos. Por iso decidimos crear tres partes, o ben, omal e o equilibrio entre eles. Como podemos observar nas fotografías, cada parte foi traballada por separado, pero sempre atendendo ao conxunto da obra. Creáronse catro grupos, cada un deles encargados dunha parte. O alumnado de 2ºD da materia de Técnicas de Expresión Plástica contaron coa axuda da profesora en prácticas Jénifer, ca que concectaron dende o primeiro momento.

Técnica: Acrílico

Soporte: Lenzo

16


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

O grupo de 2ºD ca profesora en práctica Jénifer posando diante do mural, despois da súa colocación.

Nestas fotografías podemos observar distintos detalles do mural..

17


David Prieto

Daniel Domínguez

Ainoa Garzón

Alexandre Hermida

Uxía Gómez

Iago García

Iván Burés

Carlos Novegil

Adrían Martínez

Javier Lorenzo

Diego Casás

Andrea Cochón

Diego Pazos

Iago Fraga

Silvia Fontenla

Sandra Baltasar

José B. Castro

Gabriela Batista

Jorge Barros

Lidia Barro

Lucía Besada

Carla Buceta

Diego Berreco

Francisco Búa

Helena Suárez

Paula Fernández

Diego Pombo

Manuel Acebedo

Alejandra Roa

Javier Riopa

Antonella Tourón Mohammed Tammah

Hugo Da Silva

Sara Baliñas

Rocío Álvarez

Fátima Amaro

Sara Lamas

Ángela Antón

Candela Cortegoso

Fernando Bautista

Pablo López

Mayte Carballo

Christian Salazar

Yago Saburido

Ana Mª Fontenla


Janneris Lorenzo

Sheila Sobral

Alejandro Mouriño

Yerai Loureiro

Sara Pazos

Paula López

Gonzalo Lorenzo

Mireya Jiménez

Andrea Alvite

Adonis Guzmán

Raúl Mirás

Victoria Adán

Lucía Meijoeiro

Soraya Vilariño

Gabriel Silva

Alex Salazar

Ismael Villaverde

Sara Rodríguez

Antonio Sineiro

Desirée González

Bryan González

Víctor Vidal

Ángeles Jiménez

Angel Solla

Noé Romero

Iris Peño

Miguel X. Kling

Ainhoa Janza

Ainara Iglesias

Manuel Fraguas

Jorge Gil

Diana García

Víctor Freigenedo

Yolanda Pontón

Irene Rey

Mariola Franco

Diego García

Sergio Fraga

Javier Remiseiro

Yasmina Constenla

Inés Redondo

Noel Campo

Naiara Redondo

Uxía Brea

Miguel Vidal


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

¿CÓMO PERDIÓ EL BRAZO VALLE INCLÁN? Podemos ver la estatua de Valle Inclán en la plaza de Méndez Núñez, pero… ¿sabéis cómo perdió el brazo? Valle Inclán era ególatra, caprichoso, anárquico, intolerante y excéntrico, pero todos estos defectos los suplía con una gruesa pátina de genialidad que dejaba en evidencia a todos aquellos que osaban abrir la boca para criticarlo. Como se suele decir, no dejaba títere con cabeza cuando alguna opinión que divergiese de sus premisas se planteaba encima de la mesa. Todo aconteció la tarde del 24 de julio de 1899 en el madrileño Café de la Montaña, sito en el número 2 de la calle de Alcalá, contigua a la Puerta del Sol. Allí se encontraban un grupo de amigos debatiendo en vehemente tertulia, cuando de pronto Valle Inclán se enzarzó verbalmente con Manuel Bueno, que también se dedicaba a la literatura con menor fortuna que Valle, por lo que tal vez algo de envidia fuese el detonante de la disputa. El caso es que en el fragor de la discusión, esta subió de tono, con insultos, agarrones por las solapas y el ademán de Valle-Inclán de arrojar una botella de agua a Bueno que no sabemos si finalmente alcanzó su objetivo. Finalmente se blandieron los bastones. Valle Inclán sufrió una herida abierta en la cabeza que le sangró profusamente, así como una fractura nada limpia de los huesos del antebrazo izquierdo que le produjeron graves hemorragias internas. También se dice que un gemelo de la camisa penetró en su muñeca provocando una herida que acabaría infectándose, pero esto último parece no ser cierto. En un primer momento no se le concedió importancia a la lesión del brazo, ya que lo más aparatoso era la herida en la cabeza de la que manaba sangre en abundancia. Por tanto fue realizada una cura en primera instancia por su amigo y camarada de tertulias, Tomás Orts Ramos. Con un vendaje en la cabeza y un cabestrillo para inmovilizar el brazo, salió Valle Inclán del establecimiento, pero no fue una medida suficiente, ya que la hemorragia interna que la fractura le produjo, acabó gangrenándose y cuando el dolor fue inaguantable y acudió al doctor ya no había remedio: era inevitable la amputación.

Días después, a punto estuvieron de batirse en duelo. Ya estaban nombrados los padrinos, pero la amputación del brazo dio por zanjada la cuestión con carácter definitivo. Sus amigos quisieron organizar un festejo a fin de obtener fondos para comprarle un brazo ortopédico. Valle Inclán jamás haría uso de un brazo artificial. La manquedad truncó la carrera teatral de Valle Inclán como actor, actividad que amaba sobremanera. Pasado cierto tiempo, cuando se volvieron a encontrar los dos hombres, un Manuel Bueno contrito y apenado ofreció su mano a Valle Inclán, que aceptó de buen grado las explícitas disculpas de su rival, sabedor de que fue la fatalidad y no una deliberada intención lo que lo convirtió, a la edad de treinta y tres años, en el segundo manco más famoso de las letras hispanas después de Cervantes. Fueron grandes amigos y colaboradores y en 1903 estrenaron juntos una adaptación de Fuenteovejuna. Preguntado en varias ocasiones como habían acontecido los hechos, Valle Inclán siempre fue remiso a contestar las preguntas que se le hacían sobre el incidente e incluso llegaban a irritarle. En otras ocasiones, cuando su sentido del humor se encontraba en un punto álgido, solía desvirtuar el relato con su peculiar ironía y daba una explicación completamente alejada de la realidad. Valle Inclán ya tenía antecedentes en este tipo de altercados. En su juventud, era poseedor de un carácter pendenciero que él mismo reconocería cuando, ya en plena madurez, manifiesta: «Alboreando a mozo, estuve lleno de violencia y desamor. Fui lobo en un monte de ovejas.» A los treinta y tres años, todavía quedaban secuelas de ese aspecto de su personalidad. Ramos 20


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Mariña Rey Noya (1º Bach.)

21


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Este curso o tema base para traballar nas actividades da biblioteca, foi a Gastronomía. O concurso literario-artístico, tiña a gastronomía como argumento principal. Na foto da dereita podemos ver a entrega do Premio na sección artística, á alumna de 2º de bacharelato, Susana Díaz Pérez, que gañou co debuxo que tamén se reproduce.

O Secretario, Ramos, fai entrega do diploma acreditativo do Premio artístico a Susana Díaz Pérez polo debuxo que figura ao carón.

O Xefe territorial, César Pérez, e a nosa inspectora, Ángeles Aramburu, fixeron entrega dos premios ao Concurso de relatos sobre violencia de sénero

Celebración do Samaín na Biblioteca

O secretario, Ramos, entrega os diplomas ao alumnado colaborador da Biblioteca.

Presentación da Biblioteca e os seus servizos ao alumnado de 1º ESO.

22


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Giussepe Archimboldo foi un pintor italiano do século XVII que facía cadros, sobre todo retratos, utilizando nada máis que froitos, plantas, animais u obxectos. Así, na clase de Plástica de 1º ESO, a profesora Inés Barros propuxo ao alumnado un traballo sobre a obra deste curioso e célebre pintor. Os resultados saltan á vista. Nun alarde de colaboración e entusiasmo, o alumnado realizou as obras que aparecen nas fotografías. Parabens a todos.

Estos días estaba a ver polo Instituto un aparello curioso en mans de moitos alumnos. Preguntei que era e dixéronme que se chamaba Spinner que en inglés poderíase traducir como “rotador” ou “xirador”. Para que sirve? A verdade que a miña curiosidade fixo que me informase e parece ser que existe un debate entre os que din que é un xoguete para relaxarse e os que afirman que e perxudicial para a atención nos estudos e debería prohibirse nos centros educativos. A min soamente me chamou a atención o seu deseño, que resulta ser moi xeométrico e matemático, polo que tratei de debuxalo, coa aplicación matemática Geogebra, a partir dun triángulo equilátero e algunhas circunferencias. De seguido vos van algúns pasos no proceso e o resultado final.

PASO 1

PASO 3

PASO 2

PASO 4

Pártese dun triángulo equilátero. Coas tres mediatrices determínase o centro dunha circunferencia interior ao triángulo (Paso 1). Logo faise unha circunferencia concéntrica de maior radio, de xeito que ambas equidisten do lado do triángulo. Estas dúas circunferencias reFINAL prodúcense con centros nos vértices (Paso 2). Logo debúxanse as circunferencias simétricas, respecto dos lados do triángulo, á circunferencia interior. (Paso 3). Por último bórranse as liñas sobrantes, así como o triángulo, e chégase ao debuxo do Paso 4. Engádense sete rodamentos de bolas nunha das circunferencias, coloréase, e xa temos o noso spinner. Máis detallado en https://goo.gl/viIGPc

Nas fotos pódese apreciar o progreso dos traballos, así como o remate final dos mesmos con esos dous bonitos cadros cheos de vida e color.

Ramos 23


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

quí sentado termino mi etapa como alumno de Bachillerato, años cuanto menos productivos, pero no estamos aquí para esto. Mi estancia en este coro ha sido corta, en algo menos de dos años se puede resumir mi experiencia en él. Recordaré con cariño a gran parte de los integrantes con los que he compartido tantas aventuras, tantísimas piezas afinadas y desafinadas, tantas bromas, infinitas broncas, pero sobre todo me quedo con ese sentimiento de satisfacción que da saber que el esfuerzo y sacrificio es recompensado estrenando una obra que ha tenido éxito. Por supuesto que te sientes bien cuando Luisa recibe una llamada de invitación como “coro invitado” para un evento tan grande y especial como ha sido OURENCANTO. De esta aventura que hemos vivido en el interior de Galicia nos quedamos con muchas cosas, lecciones del gran compositor Josu Elberdin, el conocer personas maravillosas extendidas por el mundo, conciertos de 300 personas que sorprendentemente salen bien, la emoción de nuestra directora tras una victoria ante dos de sus voces blancas jugando al billar...pequeñas cosas que sabes que te sacarán una sonrisa al recordar tu estancia con esta gente. Durante el año han sucedido diversos conciertos donde nuestro esfuerzo ha sido recompensado con aplausos, sonrisas y alguna que otra lágrima derramada que desde el escenario no se ha podido ver. Recuerdo con gran lujo de detalle el concierto de Navidad en el Liceo Casino: un calor sofocante, mucha gente entre el público llegando incluso a sentarse en las escaleras, demasiada gente en un escenario abarrotado, cámaras grabando todos y cada uno de nuestros fallos. Ese, puedo decir sin temor a equivocarme, ha sido de los mejores, si no el mejor que hemos dado, gracias a la acústica que nos proporcionó el Liceo Casino y a la ingente cantidad de público que nos acompañó, que al final, es uno de los motivos por los que cantas. Un concierto primaveral con canciones navideñas creo que ha sido lo más extraño del año, otro concierto delante de nuestros amigos los más ancianos es posiblemente lo más tierno, y otro concierto informal como el que hicimos con diez minutos de ensayo delante de nuestros vecinos peninsulares han sido lo más cómico. Pero al fin y al cabo, fueran como fuesen los conciertos son momentos donde tu voz desaparece y se une a un grupo de voces muy diferentes que de vez en cuando emiten un sonido espectacular del cual esperamos que el público goce. Para despedirme quería dar las gracias a todo un coro por el tiempo que he pasado con ellos, dar las gracias a Mariña, a Pili y a Gelsys, nuestras solistas, a Carla y a Pablo por su labor al piano y también a Enrique por su labor a la percusión. Por último pedir al equipo directivo que siga apoyando al coro y hacer posible que eventos y conciertos tan increíbles puedan seguir haciendo felices a todos los que pasen por aquí. Alejandro Couñago Vázquez 2º Bacharelato B.

24

Fotos: Ourecanto 2016


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

En novembro celebramos un acto no Pazo da Cultura para lembar ao profesor de debuxo Manuel Rozados, que faleceu por mor dunha enfermidade que o levou de súpeto. Foi un acontecemento moi emotivo. O salón de actos do Pazo presentaba o cheo que podedes apreciar na foto. Léronse uns emotivos mensaxes do alumnado ante a presenza dos familiares máis achegados de Manuel (esposa, fillo, país e irmáns). Tamén fixeron sendas dedicatorias lembrandoo, Elena Ferro e María Xesús López. O director non poido conter as bágoas interrumpindo o seu discurso con frecuencia. Por último, o coro rematou o acto cunha interpretación que de seguro Manuel tivo que oir alá donde estea. Xa no Instituto, déuselle o seu nome a aula de Plástica A5 na que traballaba Manuel, colocándose unha placa na súa memoria.

Unha importante novidade foi a instalación dun equipamento para radio, como unha ferramenta didáctica e ao mesmo tempo lúdica que permita introducir ao noso alumnado no eido da comunicación.

Con motivo da charla dada no centro pola escritora Ledicia Costas (foto da dereita), aproveitamos para facerlle unha entrevista na nosa nova e flamante radio escolar. Pódese reproducir esta entrevista no blog da biblioteca do Instituto, ou ben no enlace de Internet http://xurl.es/rkxm9

25


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

SIN TÍTULO Por Mariña Vilar Estévez (2º B ESO) Cuando tú levantas la mirada, me voy a un mundo de hadas en el que la reina mala no es mi amada. Solo tú me haces volar, es difícil de explicar. No quiero despertar de este sueño tan real, mirarte a la cara, sentir que te extraño y que no puedo imaginar un mundo sin mi mitad

donde poder viajar a un mejor lugar, despertarme todas las mañanas y sentir que sí, que siempre estrás ahí junto a mí. Pase lo que pase nada cambiará, pues esto que sentimos es tan real, tan real, que cada segundo sin ti se hace una larga eternidad. Y ahora, sí que de verdad, te digo que te quiero más de lo que he llegado a amar jamás. 26


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 29

27


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

MODELOS A SEGUIR E IDEAS A TER EN CONTA Como estou elaborando esta colaboración do Departamento de Inglés xusto 24 horas despois da entrañable cerimonia de graduación, dunha xeración de bos estudantes e mellores persoas, a moitos dos cales tiven a sorte darlles clase un, dous e ata tres anos; vou recordar algunhas das persoas que utilicei durante o curso para que, aparte de aprender inglés, tivesen unhas referencias persoais, intelectuais e mesmo ideolóxicas enriquecedoras, que lles poidan axudar a decidir que camiño tomar, e como afrontar as súas vidas, mais alá do puramente académico ou profesional.

1—”Books were my pass to personal freedom. I learned to read at age three, and soon discovered there was a whole world to conquier that went beyond our farm in Mississippi.” -Os libros foron o meu pasaporte á liberdade persoal. Aprendín a ler ós tres anos, e pronto descubrín que había todo un mundo por conquistar, que ía máis alá da nosa granxa en Mississippi.

1-" Empower yourself with a good education. Then get out there and use that education to build a country worthy of your boundless promise. Lead by example with hope; never fear." -Fortalecédevos cunha boa educación. Logo utilizade esa educación para construír un país merecedor das vosas promesas ilimitadas. Guiados polo exemplo da esperanza; nunca con medo.

2. "The big secret in life is that there is no big secret. Whatever your goal, you can get there if you're willing to work." -O gran segredo da vida é que non hai tal gran segredo. Calquera que sexa o teu obxectivo, podes conseguilo si estás disposto a traballar.

2-"If your family doesn't have much money, I want you to remember that in this country, plenty of folks, including me and my husband. We started out with very little. But with a lot of hard work and a good education, anything is possible”. -Si a vosa familia non ten moitos cartos, quero que recordedes que neste país, moita xente, incluídos o meu marido mais eu empezamos con moi pouco. Pero con moito traballo duro e unha boa educación, calquera cousa é posible.

1– And if we want to achieve our goal, then let us empower ourselves with the weapon of knowledge and let us shield ourselves with unity and togetherness. -Si queremos alcanzar o noso obxectivo, entón fortalezámonos coa arma do coñecemento e protexámonos coa unidade e a solidariedade.

1-"People associate feminism with hate – with man hate – and that’s really negative. I don’t think that’s what feminism is about at all - it’s really positive. I think that’s why women became reluctant to use the word." -A xente asocia o feminismo co odio ós homes, e iso é realmente negativo. Non creo que o feminismo consista niso en absoluto, pois é realmente positivo. Penso que iso é polo que moitas mulleres son reticentes a utilizar esa palabra. 2-“It is time that we all see gender as a spectrum instead of two sets of opposing ideals.” É tempo de que vexamos o xénero como variedade, en vez de coma dous grupos de conviccións opostas.

2– If one man can destroy everything, why can’t one girl change it? -Si un home pode destruír todo, por que unha rapaza non pode cambiar todo? 3– One child, one teacher, one pen and one book can change the world. -Un rapaz, un bolígrafo e un libro poden cambiar o mundo.

Como podemos ver non hai receitas máxicas, nin grandes palabras, nin pensamentos filosóficos profundos e complicados: ilusión, esforzo, gozar dos bos momentos da vida, crer nun mesmo, solidariedade, igualdade, valentía, non ter medo ó fracaso, ...... e a idea máis común de todas, que o coñecemento é o ingrediente básico que nos pode levar a lograr un mundo que poida ser descrito por todas estas palabras ¿Unha utopía? Quizás, pero se non o intentamos, nunca o saberemos, e o resultado de non intentalo non ten boa pinta. Ademais, é moito mais satisfactorio intentar cambiar as cousas que quedarse lamentando o mal que está todo.

We’ve learned to fly the air as birds, we’ve learned to fly the air as birds, we’ve learned to swim the seas as fish, yet we haven’t learned to walk the Earth as brothers and sisters. Aprendemos a voar no ar coma os paxaros, aprendemos a nadar no mar coma os peixes, sen embargo non aprendemos a camiñar na Terra coma irmáns e irmás.

Arturo Neira Rodríguez Xefe do Dpto. de Inglés 28


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

A orquestra, con Mariña Rey Noya cantando e o profesor de música Miguel Rodríguez ao piano.

O día 25 de maio, un ano máis, celebrouse o acto de graduación do segundo curso de bacharelato. A festa comezou coa actuación dunha representación da orquestra do centro, onde predominaron os instrumentos de vento. A alumna de 1º de bacharelato, Mariña Rey, cantou e tocou o piano para deliza dos sentidos dos asistentes ao evento. A continuación, os representantes dos cinco grupos pronunciaron os seus discursos. Divertidos e respetuosos, deron un toque de espontaneidade e naturalidade, mostrando uns videos moi elaborados e imaxinativos.

De esquerda a dereita: Jose e Adán (2º A); Estrela e María (2º B); Alba, José Manuel e Noelia (2º C); Nicolás e Antía (2º D); Carolina, Santiago e Carmen (2º E)

Mariana Otero (2º E) interpretou o tema Alelujah de Leonard Cohen, acompañada ao piano por Carla Recarey (2º A)

29

Os presentadores da gala: Marta Domínguez (2º D) e Alejandro Reboredo (2º A)


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

De seguido, Mariana Otero, acompañada ao piano por Carla Recarey, interpretou o tema de Leonard Cohen, Alelujah, sendo moi ovacionadas polo público que encheu o salón de actos do Pazo da Cultura. O director fixo entrega das mencións á Excelencia Académica, aos seis alumnos que obtiveron unha nota media no curso non inferior a 9.

De esquerda a dereita: Miguel Dopazo (2ºB); José Díaz (2ºC); Belén García (2ºA); Adán Portela (2ºA); Julio Dopazo (2ºB) e Félix Somoza (2ºA), recibindo de mans do director, os diplomas da mención á Excelencia Académica 2016-2017.

O profesor Antonio Couso Gómez, na súa alocución

Foto do grupo 2ºD de bacharelato artístico. No centro, o seu titor Carlos Caamaño. De esquerda a dereita: Álvaro, Silvia, Ana Mª, Marta, Raquel, Carlos Caamaño (titor), Antía, Nicolás; José, David, Rita, Ana María e Pedro.

O profesor Antonio Couso Gómez, en representación do claustro de profesores, dirixiu unhas sabias palabras aos asistentes, para destacar as dificultades dun curso caracterizado pola incertidume provocada pola LOMCE, e ensalzar o privilexio e responsabilidade que ten todo profesor na formación do seu alumnado. Emilio Vilacoba tivo unha simpática intervención en representación das familias. A continuación, os titores e titoras dos distintos cursos de segundo fixeron entrega das orlas, facendo a foto de grupo da que é mostra a que se pode ver nestas páxinas. É para rematar o acto, e despois das emotivas palabras de despedida do director, tivemos a sorte de escoitar a xoia da corona do noso Instituto: O coro, que interpretou tres temas como colofón a unha xornada calurosa, pero que quedará no recordo de todos os presentes.

O director Luís Rascado

O coro dirixido por Luisa Sánchez

30


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nÂş 29

E despois do acto, que durou tres horas, fumos a recuperar as enerxĂ­as perdidas. Alumnado e profesorado confraternizamos no Liceo Casino nunha alegre e distendida cea.

31


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Este curso, no I.E.S. A Xunqueira I, comezamos a aplicación do programa TEI (titorización entre iguais). Trátase dun proxecto educativo innovador para mellorar a integración escolar, a convivencia entre o alumnado e, principalmente, para evitar o acoso escolar. O programa TEI (“titorización entre iguais”), é un programa baseado no acompañamento de alumnos de 3º de ESO a alumnos de 1º de ESO (novos no centro). Cada alumno e alumna de 1º de ESO estivo titorizado por un compañeiro ou compañeira de 3º de ESO, que estivo preto del, coa finalidade de axudalo na súa integración no centro, diminuir a súa inseguridade, mediar nos conflitos, actuar como referente para a mellora da autoestima e diminuir os desequilibrios de forzas que orixinan o acoso escolar. Na aplicación do TEI, sensibilizouse ao alumnado contra o acoso escolar e a favor dun modelo de relación entre compañeiros baseado no respecto mutuo, na corresponsabilidade e na solidariedade. Ao longo deste curso, titores e titorizados fixeron moitas actividades xuntos: “Xincana: Coñece o teu instituto”, “Xogos populares”, “O noso escudo”…... Agora queda facer unha avaliación final, por parte do alumnado e do profesorado e organizar o próximo curso.

Queremos lembrar o paso polo centro da profesora de Lingua Castelá, Ana María Porteiro Chouciño. Aquí a vemos posar co grupo de 3º ESO C. Todo un luxo para o noso Instituto… Esperamos vela pronto de novo connosco.

2

3

13 14

6

8 10 4 5 7 9 11 12

1 15 16 18

19

17

20

1.– Guillermo Méndez Ramos. 2.– José Carlos Gómez Múñiz. 3.– Eva Rodríguez Anes. 4.– Alicia Gregorio Fernández. 5.– Tania Fernández Rosendo. 6.– Juan Carlos Blanco Leiro. 7.– Noa Bermúdez Maceira. 8.– Alejandro Calvo Casas. 9.– Sofía Pérez Gómez. 10.– José Manuel López García. 11.– Yanira Esperón Rodríguez. 12.– Nuria Casalderrey Calvo. 13.– Sergio Portos Fernández. 14.– José Vázquez Ferreiro. 15.– Lorena Pedreira Sertal. 16.– Diana Corredoira Pintos. 17.– Mouhamadou Moustaph Eye Kane. 18.– Gemma Fraga Fariña. 19.– Alberto Cuerdo Tello. 20.– Ana María Porteiro Chouciño (Profe)

CELEBRAMOS O DÍA DE π

32


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

Fueron meses de preparación con papeleos, ven: ta de rosquillas, una conferencia sobre el espacio y preparación de maletas. Por fin, salimos del instituto el 9 de marzo a las 7 de la mañana, viajaríamos a Toulouse: 50 alumnos, los profesores Javier, de tecnología; Ignacio, de inglés y la profesora Rosa, de francés. El objetivo principal de este viaje era visitar la Ciudad del Espacio, un parque-museo, sobre la carrera espacial, sobre todo de la exploración que hemos llevado a cabo los humanos (Cohetes, satélites…) y el Universo en general. Aunque también visitaríamos la ciudad de Carcassonne y la ciudad de Toulouse. El primer día hicimos el viaje en autobús, atravesando toda España en dirección Burgos e Irún, anocheciendo ya en Francia, con los Pirineos nevados a nuestra derecha. Llegamos al hotel, localizado a las afueras de Toulouse, a las 10:30 de la noche lo cual significa que tardamos 16 horas de viaje. El autobús era muy cómodo, de la empresa Cuiña, con dos conductores. Ese día no pudimos visitar nada.

El tercer día ya no nos levantamos tan temprano ya que teníamos entradas para ir a la Ciudad del Espacio de 10:00 a 16:00. Fuimos en el autobús hasta la Ciudad del espacio en media hora. Al llegar, después de esperar un rato, dimos un paseo con los profeso-

res y al terminar el paseo nos dejaron ver por nuestra cuenta las exposiciones y actividades. No había demasiada gente y pudimos verlo todo sin prisas ni hacer cola. Es un museo con maquetas a tamaño real, paneles informativos e interactivos que albergaba una gran colección de reconstrucciones y objetos relacionados con el espacio. La suerte es que todo estaba en español y en francés. Tras unas horas para pasear y comer nos reunimos con los profesores y fuimos a ver un documental en 3D sobre nuestro planeta visto desde la ISS (Estación Espacial Internacional). Llegadas las 16:00 nos fuimos de la Ciudad y nos subimos al autobús para ir al centro de Toulouse. Donde tras ir al Ayuntamiento nos dejarían andar una hora por nuestra cuenta y realizar alguna compra, después nos fuimos a cenar al mismo restaurante de la noche anterior. En el restaurante eran muy agradables y los profes tuvieron que vigilarnos para que comiéramos y no sacáramos los móviles. Al terminar de cenar nos fuimos en autobús hasta el hotel. El cuarto día nos levantamos a las 6:00 para poder emprender el retorno a Pontevedra a las 7:00. Serían otras 16 horas en autobús hasta Pontevedra. Esta vez por la autovía del Norte, Cantabria, Asturias y entrada por Ribadeo ya cayendo la noche. Por el camino paramos a comer en Santillana del Mar, después de la comida dimos un pequeño paseo por el pueblo. La lluvia y el reloj frustraron el intento y retomamos el viaje. Para hacer más ameno el viaje las últimas dos horas los conductores pusieron videos musicales y nos pasamos las últimas dos horas cantando, Si queréis vernos en un video podéis buscar el blog xunqueira1toulouse17.

El segundo día nos levantamos temprano para poder pasar la mañana en la ciudad medieval de Carcassonne. Después de media hora de autobús en dirección Este llegamos a Carcasonne. Es la ciudad medieval mejor conservada de Europa. Luego de dar una vuelta por el exterior de la muralla, entramos a la ciudad, tras unos minutos con los profesores, nos dejarían ir en grupos por la ciudad hasta las tres. Llegada esa hora y ya comidos, nos reunimos con los profesores y volvimos al autobús. Luego de un rato de viaje llegamos al centro de Toulouse hacia las cinco de la tarde. Junto a los profesores visitamos el río La Garonne, la Catedral y la Plaza del Ayuntamiento. El centro de Toulouse es muy agradable, comercial, peatonal y lleno de gente de todos los orígenes. Una ciudad muy europea. Después nos dejaron una hora para que anduviésemos en grupos. Al terminar esa hora nos reunimos de nuevo y fuimos al restaurante. Sobre las 21:30 terminamos de cenar y nos recogió el autobús que tras 15 minutos de viaje nos dejaría en el hotel. Bueno, el hotel era un edificio de tres plantas, de apartamentos, sencillo y con corredores abiertos que daban la vuelta al edifico y por los que se accedía a las habitaciones. Unos durmieron más que otros, según el compañero que te tocara en suerte.

Jorge Pintos (2ºB), Andrea Barreiro (2ºA) y Javier Villaverde (Tecnoloxía) Pontevedra mayo 2017.

33


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

1976

Este é o equipo de futbol do concello coruñés de Padrón. Na alineación atópanse dous profesores deste Instituto. Podedes averiguar quenes son?

1964

1963

Unha profesora deste centro facendo a Primeira Comunión. Quen será?

1957 1962

Non cambiou nada dende meniña e xa parecía xefiña.

Chámase Luisa, e non podemos dar máis pis-

1991

Daquela non sabía tanto inglés.

Solucións aos pasatempos do anterior número de Xuncos O POEMA PROBLEMA Xan.– 2 anos Pepiño.– 4 anos Martín.– 8 anos XEROGLÍFICO Flora García (Flor-a-Garz-i-a) Nesta foto dun grupo de bacharelato do ano 1991, está unha profesora deste Instituto. Quen é?

34


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 29

por Ramos por Ramos

A bañeira de Agapito, que é como un barco de vela, pois case se afoga nela, contén oitocentos litros. Por buraco diminuto, no fondo do recipiente, trinta litros de auga quente pérdense cada minuto. E como contraofensiva, Agapito, nun minuto, vai botando, o moi astuto, vinte litros por enriba. Di ti, alumno deste Instituto, a cantidade de litros nos que se baña Agapito logo de quince minutos.

1

2

3

4

5

6

7

8

9

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

por Ramos

i Cal é a asignatura que máis che gusta?

a

HORIZONTAIS: 1. Nome dun profesor de inglés do IES A Xunqueira I. Relación entre o perímetro e o diámetro dun círculo. 2. Detrúe ata os cimentos 3. Utilidade, beneficio. Borro, mancha que queda por efectos do fume. 4.– Afirmación (ao revés). Nome dun profesor de lingua castelá do IES A Xunqueira I. 5. Símbolo químico do fluor. Sanar. Consonante. 6. Rio italiano (Ao revés). Fai que desapareza. 7. Barca lixeira. Símbolo químico do osmio. 8. Parte do obxecto por onde se colle. Familiarmente Xesús. 9. Participio do verbo ler. Símbolo químico do fósforo. Preposición. 10. Apócope do reloxo. Símbolo químico do osíxeno. 11. Deus vikingo. Lugar do Concello de Marín. VERTICAIS: 1. Vogal. Que ten dous focos. Consonante. 2. Consonante, Existes, Diminutivo de paso. 3. Adverbio de cantidade. Símbolo do carbono. Oposto ao cenit. 4. United States. Arte marcial. Linguaxe provenzal. 5. Farías unha rotación. Símbolo químico do tántalo. 6. Froitos dos olivos. Levantar en brazos a unha persoa. 7. Naturais da antiga Mesopotamia. Compact Disk. 8. Símbolo do fósforo. Nado en francés. Partido Socialista Obreiro Español. Vogal. 9. Símbolo do iodo. Leira sen cultivar. Negación.

¿Quién te da clase de inglés?

35


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 29

36


Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.