Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 1

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή πολιτεία, τη Γαληνήρ, οι κάτοικοι ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι. Η Γαληνήρ ήταν μαγευτικός τόπος. Ο λαμπερός ήλιος τη φώτιζε με τις χρυσές του αχτίνες. Τα λιβάδια έμοιαζαν με ανθοστόλιστα χαλιά. Ζούσαν όλοι σε μονοκατοικίες με πανέμορφους κήπους που τα πολύχρωμα λουλούδια τους ευωδίαζαν την ατμόσφαιρα. Αμέτρητα χελιδόνια με τα χαρούμενα τιτιβίσματά τους έδιναν μια μελωδία αισιοδοξίας. Υπήρχαν καταρράκτες που τα νερά τους οδηγούνταν στις πέτρινες βρύσες. Η γαλανή θάλασσα ηχούσε χαρωπά και τα κύματά της ήταν οι χορδές της που έσκαγαν απαλά πάνω στα βράχια. Χιλιάδες ψάρια χόρευαν στους ρυθμούς της.

Όλοι οι άνθρωποι ζούσαν με ομόνοια. Είχαν αδαμάντινο χαρακτήρα και χρυσή καρδιά. Διακρίνονταν για την ευγένειά τους, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Όλοι είχαν δουλειά και πρόσβαση στην εκπαίδευση. Τα παιδιά ανέμελα στον ελεύθερο χρόνο τους ξεχύνονταν στα καταπράσινα πάρκα για παιχνίδι χωρίς φόβο και κινδύνους.

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 2

Έτσι όμορφα και ευτυχισμένα ζούσε και ο Πατρίκ Μπαντούρ με τη γυναίκα του Λέιλα και τα τρία του παιδιά, τον δεκαπεντάχρονο Θαλασσίν, τη δωδεκάχρονη Μελέκ και τον οκτάχρονο Zεχίρ. Ο Θαλασσίν περνούσε ατέλειωτες ώρες στην παραλία. Αχώριστοι φίλοι του τρία δελφίνια. Φορούσε πάντα το βραχιόλι που είχε ένα κοχύλι. Όταν το άνοιγε, το μαργαριτάρι που είχε έλαμπε τόσο πολύ μέσα στο νερό που τα δελφίνια έπαιρναν μήνυμα και έτρεχαν κοντά του. Η Μελέκ αγαπούσε πολύ τα φυτά και συνέχεια σκαρφάλωνε στα δέντρα και διάβαζε στο δεντρόσπιτό της. Ο Zεχίρ λάτρευε τα χελιδόνια. Μεγάλη του αδυναμία ήταν ο Δόνης ο Χελιδόνης που τον συντρόφευε παντού. Ξαφνικά ένα γκριζόμαυρο σύννεφο απλώθηκε παντού και η πολιτεία ντύθηκε στα μαύρα. Οι σειρήνες ηχούσαν στα αυτιά τους που σήμαιναν πόλεμο. Παγωμένος χειμώνας κατέλαβε την ψυχή τους. Βόμβες έπεφταν από τα αεροπλάνα σαν τα μαύρα δάκρυα των ανθρώπων. Τα τανκς ισοπέδωναν τα πάντα. Η χρυσή τους καρδιά γέμισε με τρόμο και απόγνωση. Κρύος ιδρώτας τους έλουσε. Παντού ακούγονταν κλάματα και ουρλιαχτά. Ο Θαλασσίν, η Μελέκ και ο Ζεχίρ αγκαλιάστηκαν σφιχτά και έκλαιγαν αντικρίζοντας δίπλα τους τα σπίτια να καταρρέουν και να τραυματίζονται φίλοι και συγγενείς. Ο Δόνης λούφαξε στον ώμο του φίλου του και άρχισε να τους παρηγορεί.

Ο Πατρίκ γύρισε αναστατωμένος και αμίλητος. Με βουρκωμένα μάτια ανακοίνωσε στη Λέιλα ότι πρέπει να μαζέψουν τα απαραίτητα και να φύγουν για να σωθούν.

- Δε θέλουμε να φύγουμε από τον τόπο μας, έλεγαν με αναφιλητά τα παιδιά.

-

Εδώ κινδυνεύουμε! Πρέπει να ταξιδέψουμε σε άλλο μέρος ειρηνικό, είπε ο πατέρας με σφιγμένη καρδιά.

-

Μην ανησυχείτε, είπε ο Δόνης. Γνωρίζω έναν μακρινό τόπο, που ξέρει από προσφυγιά και θα σας καλοδεχτεί.

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 3

-

Και πώς θα φτάσουμε εκεί; ρώτησε με αγωνία η μητέρα.

-

Θα σας οδηγήσω εγώ με τους φίλους μου που ταξιδεύουμε χρόνια, αποκρίθηκε ο Δόνης.

Διασχίζοντας τους ματωμένους δρόμους και αντικρίζοντας φρικτές σκηνές τρόμου που θα τους στιγμάτιζαν για όλη τους τη ζωή, κατέφτασαν στην παραλία. Αμέτρητοι άνθρωποι έντρομοι έτρεχαν προς τα εκεί. Ανακουφίστηκαν βλέποντας τη μικρή βάρκα τους στη θέση της.

Επιβιβάστηκαν τρομαγμένοι και άρχισαν κουπί. Ο Δόνης οδηγός και συμπαραστάτης. Το ταξίδι κουραστικό και ατελείωτο.

Ενώ ήταν εξαντλημένοι, τους έπιασε φουρτούνα. Η βάρκα αναποδογύρισε και όλοι κινδύνευαν να πνιγούν. Ο Θαλασσίν όμως άνοιξε το κοχύλι του και αμέσως οι φίλοι του τα δελφίνια εμφανίστηκαν κοντά τους. Τους πήραν στη ράχη τους και τους οδήγησαν στο Λιμανάκι του Κερατσινίου. Τα ευχαρίστησαν με δάκρυα χαράς που τους έσωσαν και εκείνα τους υποσχέθηκαν ότι θα παραμείνουν κοντά τους.

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 4

Είδαν τις μικρές βαρκούλες αραγμένες και ένα εκκλησάκι. Κοιτάζοντας όμως πιο πέρα απογοητεύτηκαν.

- Φαίνεται αφιλόξενος αυτός ο τόπος, είπε με παράπονο η Μελέκ.

- Η θάλασσα είναι γεμάτη τεράστια πλοία με κοντέινερ και γερανούς σαν κρεμάλες, είπε με θλίψη ο Θαλασσίν.

- Φοβάμαι αυτό το τεράστιο φουγάρο μην πέσει πάνω μας, είπε ο Ζεχίρ.

- Μην ανησυχείτε! τους καθησύχασε ο Δόνης.

Τους εξήγησε ότι βρίσκονται στο Λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου, στο Κερατσίνι. Το φουγάρο είναι από το εργοστάσιο της ΔΕΗ, το οποίο έδινε ρεύμα σε όλη την Αττική. Στις 13 Οκτωβρίου το 1944 οι Γερμανοί, οι οποίοι είχαν καταλάβει όλη την χώρα, πήγαν να το ανατινάξουν πριν αποχωρήσουν. Αντιστάθηκαν ηρωικά και τους απέτρεψαν. Τώρα το εργοστάσιο δε λειτουργεί και είναι μουσείο. Ο ουρανός είναι καθαρός και πάλι. Ζαλισμένοι από το ταξίδι ξάπλωσαν για να ξεκουραστούν κάτω από μια κερατιά που βρίσκονταν δίπλα στο εκκλησάκι. Τους πήρε ο ύπνος από το απαλό θρόισμα των φύλλων της και το γλυκό τραγούδι της. Μια καινούρια ζωή για σας ξεκινά αφήστε το πριν και πιάστε το μετά μην κοιτάτε πίσω πια παρά μόνο μπροστά. Η αγάπη και η ελπίδα θα σας βοηθά. Οι Κερατσινιώτες γνωρίζουν καλά την προσφυγιά και θα σας υποδεχτούν με όλη τους την καρδιά.

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 5

Μια καινούρια ζωή ξεκινά στο Κερατσίνι, στον τόπο που πήρε το όνομά του από τον τσιφλικά Γκίνη, γεμάτο κάποτε με κερατιές πολλές τώρα με πολυκατοικίες πυκνές και ψηλές. Καλώς ήλθατε στο λιμανάκι το μικρό που απαλύνει τον πόνο με τρόπο μαγικό.

Η Μελέκ ξύπνησε πρώτη και απορημένη ψάχνει να βρει από πού ακούγεται η γλυκιά φωνή.

- Μιλάς; ρωτάει με δισταγμό η Μελέκ.

- Σκέφτηκα να σας χαλαρώσω, αφού σας είδα τόσο εξαντλημένους, απάντησε με αγάπη εκείνη. Από πού ήρθατε; - Ήρθαμε από μια πολιτεία μακρινή, όπου γίνεται πόλεμος. Καταλαβαίνεις πώς αισθανόμαστε… είπε με λυγμούς η Μελέκ.

- Ξέρω τον πιο φιλόξενο τόπο, απάντησε εκείνη και κούνησε απαλά τα φύλλα της σαν να τη χάιδευαν. Εκεί μένουν πολλοί άνθρωποι που έχουν ζήσει την προσφυγιά και θα σας καταλάβουν καλύτερα.

- Θα τους καθοδηγήσω εγώ στα Ταμπούρια. Εκεί είναι το σπίτι της γιαγιάς Αστέρως, που επισκέπτομαι κάθε χρόνο, όταν μεταναστεύω, είπε με ενθουσιασμό ο Δόνης που άκουγε τη συζήτηση Όταν έφτασαν στο σπίτι της είδαν τη γιαγιά Αστέρω να κάθεται στην κουνιστή καρέκλα της αυλής της. Είχε στα χέρια της ένα βιβλίο που έμοιαζε με ημερολόγιο και το μυαλό της ταξίδευε στα παλιά. Ήταν συγκινημένη από τις αναμνήσεις από τον τόπο που γεννήθηκε, τη Σμύρνη. Όταν αντίκρισε τον Δόνη βγήκε από τις θύμησές της και χαμογέλασε πλατιά. Εκείνος πετούσε ολόγυρά της για να της δείξει τη χαρά του. Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 6

Δόνη, ποιοι είναι οι φίλοι σου; ρώτησε η γιαγιά ξαφνιασμένη. Είναι μια οικογένεια από τη Γαληνήρ, που με φροντίζει όταν μεταναστεύω. Εκεί όμως γίνεται πόλεμος και αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν. Καλή μου γιαγιά, μπορείς να τους βοηθήσεις μέχρι να σταθούν στα πόδια τους; τη ρώτησε παρακλητικά ο Δόνης. Η γιαγιά Αστέρω - εκατόν δύο χρονών πια - σηκώθηκε με δυσκολία από την καρέκλα της, άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της και τους καλοδέχτηκε σαν να τους ήξερε από παλιά. Τους σέρβιρε σμυρναίικα παραδοσιακά φαγητά και όση ώρα έτρωγαν τους έλεγε τη δική της ιστορία.

-

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 7

Στη Σμύρνη ζούσαμε μια όμορφη ζωή με όλες τις ανέσεις. Το 1922 - πέντε χρονών παιδάκι ήμουνα - όταν οι Τούρκοι άρχισαν να καταστρέφουν τα πάντα. Αναγκαστήκαμε να την εγκαταλείψουμε για να σωθούμε. Τρέχαμε έντρομοι όλοι στο λιμάνι για να προλάβουμε να φύγουμε. Στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον προσπαθούσαμε να βρούμε την οικογένειά μας. Κάποιοι δεν προλάβαιναν και πνίγονταν για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι του Πειραιά, ταλαιπωρημένοι, τρομαγμένοι και νηστικοί, με ένα μπογαλάκι στα χέρια αντικρίσαμε χιλιάδες ξεριζωμένους. Μας έφεραν στα Ταμπούρια και μένανε άλλοι μέσα σε σκηνές και άλλοι σε παράγκες. Ήταν δύσκολες οι συνθήκες, γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πείνα, τις αρρώστιες και το κρύο. Όταν έβρεχε, γέμιζε με νερά και λάσπη η παράγκα και κοιμόμασταν στα βρεγμένα κουρέλια. Ήμασταν ανεπιθύμητοι και από τους ντόπιους που διαμαρτύρονταν που μέναμε εδώ. Δεν τα παρατήσαμε παιδιά μου. Ο Καχραμάνογλου, πρόσφυγας και αυτός, ίδρυσε εργοστάσιο που έφτιαχνε υφάσματα. Με πήρε στη δούλεψή του όπως και πολλούς άλλους πρόσφυγες. Φτιάξαμε σιγά - σιγά το σπιτικό μας και η ζωή μας καλυτέρεψε. Αποδείξαμε στους ντόπιους ότι δεν αξίζαμε τέτοια αντιμετώπιση. Για μπάνιο πηγαίναμε στα λουτρά Παλατζιάν που τα έφτιαξε ένας πρόσφυγας από την Αρμενία. Τώρα είναι καλλιτεχνικό σχολείο.

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 8

Η ιστορία της γιαγιάς Αστέρως τους συγκίνησε. Την αγκάλιασαν σφιχτά και εκείνη τους υποσχέθηκε ότι θα τους φιλοξενήσει για όσο καιρό θα χρειαστεί να σταθούν στα πόδια τους. Ένα βάρος έφυγε από την ψυχή τους. Αισθάνθηκαν ασφάλεια που εισέπραξαν αγάπη. Οι γονείς έγραψαν τα παιδιά τους στο σχολείο. Εκείνα ήταν αγχωμένα όταν αντίκρισαν το καινούριο περιβάλλον. Ευτυχώς όμως τα παιδιά τους καλοδέχτηκαν και τους έβαλαν στην παρέα τους. Μια μέρα ο Δόνης έκατσε στο παράθυρο και παρακολουθούσε το μάθημα της Ιστορίας που αναφερόταν στον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Η Μελέκ ρώτησε: «Τι ρόλο έπαιξε ο Καραϊσκάκης στην επανάσταση και όλοι μιλούν γι’ αυτόν στα Ταμπούρια; ». Τα παιδιά απάντησαν ότι ήταν μεγάλος αγωνιστής του 1821. Ύστερα ζήτησαν από τη δασκάλα τους να γράψουν ένα ποίημα για να τον τιμήσουν.

Αγωνιστής τρανός με λεβέντικη καρδιά παλεύει με την ψυχή του για τη λευτεριά. Φτάνει με το στρατό του στο Κερατσίνι στον γεμάτο με κερατιές τόπο του Γκίνη.

Χτίζει στα Ταμπούρια το στρατόπεδό του για να αντιμετωπίσει τον άσπονδο εχθρό του. Όμως άρρωστος ήταν πολύ βαριά όταν μια συμπλοκή ξέσπασε κοντά.

Όρμησε στη μάχη καβάλα στο άλογό του μα βόλι θανάσιμο τον βρήκε επιτόπου. Μια ιστορία χάραξε στο Κερατσίνι ο άνθρωπος αυτός με την γενναιοψυχία του έγινε ήρωας αγαπητός.

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 9

Όταν τελείωσε το μάθημα γύρισαν στο σπίτι ευτυχισμένοι, αφού γνώρισαν την ιστορία του φιλόξενου αυτού τόπου. Ήταν ικανοποιημένοι παρόλο που η ζωή τούς έδιωξε από την αγαπημένη τους πατρίδα, τούς αντάμειψε φέρνοντάς τους στον πλούσιο από αγάπη τόπο τον οποίο αισθάνθηκαν σαν δεύτερη πατρίδα τους.

Έζησαν και ζούμε όλοι μαζί καλά στο Κερατσίνι.

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 10

3ο Δημοτικό Σχολείο Κερατσινίου ΣΤ2 Τάξη

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι Συγγραφείς- Εικονογράφοι: Εμενίκε Ντέστινυ Καλαμπόκης Μάριος Καπέλιου Μαρκέλλα Κόχειλα Αλκυόνη Λακιώτη Παναγιώτα Λεμονής Ευάγγελος Λογοθέτη Κωνσταντίνα Μαντά Αικατερίνη Μαρκαντωνάκη Μαρία – Μαρίνα Μπαλόπιτος Νικόλαος Μπογιατζής Ιωάννης Μύγιας Στυλιανός Νικέλλη Ελένη Παγάραλη Άννα Πολυζώης Ευστράτιος Πουρλιώτης Αλέξανδρος Ρεσούλι Μέγκι Τσαβαρή Φλώρα Χαραλαμπάκης Φώτιος Χλαμίδης Μάρκος Χριστοφοράτος Χαράλαμπος Χριστόφορος Μιχαήλ Ψύλλου Μαρία- Αικατερίνη

Η δασκάλα της τάξης: Μαρία Γκαναβία Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 11

Ο Δόνης με τους φίλους του στο Κερατσίνι

Σελίδα 12