Zeeziekte: het is maar voor even

Zeeziekte is wat de medische wereld omschrijft als een evenwichtsstoornis. Het is een reactie van je hersenen op je lichaam. Dat verwerkt een overvloed aan signalen van je zintuigen en spieren, de horizon is zelden horizontaal, alles beweegt, je moet je voortdurend schrap zetten. Kortom, de anders zo betrouwbaar stabiele omgeving is voortdurend in beweging. Dat veroorzaakt misselijkheid. Het woord ziekte in dit fenomeen is er in feite te veel aan. Wie van de evenwichts- of bewegingsstoring last heeft kan zich wel doodziek voelen, maar is dit niet. Wat men ook beweerd, iedereen, kan zeeziek worden, maar de ene persoon is gevoeliger dan een andere. Dat ervaart iedereen voor zichzelf.

Het gaat over Maar nogmaals, het is een gewenningsverschijnsel. Eens de hersenen de wiebelende beweging gewend zijn, neemt het zeeziekte gevoel af. Wie het eerste uur van de tocht zeeziek wordt, kan best na twee uur weer helemaal de oude zijn. Het herstel kan soms versneld worden door water te drinken of iets te eten dat de vertering ondersteund.

We kunnen er flauw over doen, maar bij het avontuur op zee hoort het risico van zeeziekte.

Het probleem van zeeziekte moet door de schipper ernstig genomen worden. Niet alleen kan het bemanningslid niet meer functioneren, maar nog erger, het kan een nieuw probleem vormen ( zoals bij personen die medicatie moeten nemen ).

Als men over de reling leunt om over te geven, riskeert men overboord te vallen.

Het geluid en de geur van het overgeven maakt de ziekte ‘besmettelijk’ voor andere bemanningsleden. Maar ja, ook dat gaat over. Er is nog nooit iemand van gestorven. Er heeft nog nooit iemand een blijvend letsel van overgehouden. En het is zeker verdwenen als het vaartuig op rustiger water komt.

De gewenning aan beweging op de golven heeft ook een omgekeerd effect: landziekte. Op de harde ondergrond lopen lijkt het of de deining van de boot nog steeds doorloopt. De hersenen draaien het stabilisatiefilmpje dan omgekeerd af.