Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στη ΜΑΡΕΠΗ και στον Αύγουστο, τον μήνα της Εντονης Στοργής.
Μια γκρίζα πέτρα. Μια καρδιά που δεν ήξερε πως μπορεί να μαλακώσει.
Στην άκρη ενός ξεχασμένου μονοπατιού, μια μικρή ψυχή —ένα αγόρι με φωνή που μιλά τη γλώσσα της φύσης— γίνεται άθελά του καθρέφτης και κάλεσμα για κάτι που έμοιαζε ακίνητο, άτρωτο, κλειστό.
Μια ιστορία για την αφανή στοργή, για τις άγουρες προσπάθειες να αγαπήσουμε, για τις ρωγμές που αφήνει η τρυφερότητα όταν δεν βρίσκει λέξεις να σταθεί.
Απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, και αφορά στη δύναμη της απλής παρουσίας και για το τι σημαίνει να μετακινείται κάτι βαθιά μέσα σου... χωρίς να έχεις πού να το πεις.
Αν καθίσεις πάνω της, θα το νιώσεις κι εσύ.
“...κι έτσι γεννιούνται οι ρωγμές στις γκρίζες πέτρες...”
